α. Διότι βάσει αὐτοῦ ἡ Α’ Ἁγία Οἰκουμενική Σύνοδος θέσπισε τόν Πασχάλιο Κανόνα καί ὅρισε νά κυμαίνεται ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Πάσχα ἀπό 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου ἐνῶ μέ τό νέο (παπικό) κυμαίνεται μέχρι 8 Μαΐου.
β. Τό νέο Γρηγοριανό (παπικό) ἑορτολόγιο καί ἡμερολόγιο, ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους ἐπί Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ (1583, 1587, 1593)
γ. Διά Συνοδικῶν Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τό ἔτος 1593 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, καί τό ἔτος 1848 οἱ Πατριάρχες: Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἰερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος, καθυποβάλλουν εἰς φρικτά Ἐκκλησιαστικά ἐπιτίμια ἐκείνους ὅσους θά δεχθοῦν τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου.
δ. Ἡ ἀλλαγή τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου προετοιμάσθη καί ἐπεβλήθη στόν Ἑλληνικό λαό ἀπό τούς διαπιστευμένους Μασόνους Χρυσόστομο Παπαδόπουλο (Μητροπολίτη Ἀθηνῶν) καί Μελέτιο Μεταξάκη (Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) σέ συνεργασία μέ τό Στρατιωτικό Πραξικόπημα Πλαστήρα – Γονατά χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
ε. Ὅπως διαπιστώθηκε, στήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1920, ἡ παραδοχή ἑνιαίου ἡμερολογίου θά βοηθοῦσε στόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν. Καί ὡς «Ἐκκλησίες» νοοῦνταν ὅλες οἱ χριστιανικές αἱρετικές παρασυναγωγές (τῶν καθολικῶν, τῶν μονοφυσιτῶν, τῶν προτεσταντῶν, τῶν ἀγγλικανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων) οἱ ὁποῖες βάσει αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου θεωροῦνται «ἀναδενδράδες» (κλάδοι) στόν κοινό κορμό τῆς «διαιρεμένης Ἐκκλησίας» προλειαίνοντας ἔτσι τό δρόμο γιά τή σημερινή συγκρητιστική παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τί εἶναι ὁ
Οἰκουμενισμός;
Ὁ προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως Οἰκουμενισμός εἶναι μία συγκρητιστική κίνηση τοῦ 20ου αἰώνα, πού προωθεῖ τή συνένωση τῶν πάσης φύσεως χριστιανικῶν αἱρέσεων (λατίνων, μονοφυσιτῶν, προτεσταντῶν, ἀγγλικανῶν κλπ), μέσω τῆς συμμετοχῆς τους σέ διαλόγους καί συσκέψεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, δημιουργώντας ἔτσι τήν Πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, προοίμιο τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό ἄλλαξαν τό ἡμερολόγιο πρός κοινό συνεορτασμό ὅλων (1924). Ἀφαίρεσαν τά ἀναθέματα καί τήν ἀκοινωνησία κατά τῶν αἱρετικῶν της Δύσεως καί ἐφήρμοσαν μυστική ἕνωση μαζί τους (Πατριάρχης Ἀθηναγόρας-Πάπας, 1965). Ἀναγνώρισαν τά μυστήρια τῆς Δυτικῆς Παπικῆς ψευδεκκλησίας ὡς ἔγκυρα (Balamand, 1993), θεωρώντας τήν «Ἀδελφή Ἐκκλησία» καί δεύτερο πνεύμονα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (μέ τρίτον ἄραγέ τούς...μονοφυσίτες;). Τέλος, ἐξίσωσαν τήν Μία καί Μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, με ὅλες τίς ἐκφυλισμένες ψευδεκκλησίες πού ἵδρυσαν, τῇ ὑποδείξει τοῦ διαβόλου, οἱ ἄνθρωποι (Porto Alegre – 2006, Ραβέννα – 2007). Ἔτσι φτάσαμε σήμερα τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καί Ἀλεξανδρείας νά ἔχουν πλήρη κοινωνία μέ τούς καταδικασμένους ἀπό τήν 4η Οἰκουμενική Σύνοδο, Μονοφυσίτες. Οἱ Φαναριῶτες νά μεταλαμβάνουν τούς Ρωμαιοκαθολικούς, καί ὁ Πάπας νά μνημονεύεται ἀπό τόν Διάκονο στόν Πατριαρχικό ναό τῆς Κπόλεως σάν κανονικός Ἐπίσκοπος Ρώμης!
Οἱ Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι της Ἐπίσημης Κρατικῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς συμπροσευχές
καί τά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς:
α) πρεσβεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη ἀλλά ἔχει κομματιαστεῖ σέ διάφορες χριστιανικές ὁμολογίες καί πρέπει νά ἐπανιδρυθεῖ μέ τήν ἕνωση ὅλων (Ὀρθοδόξων, Καθολικῶν, Προτεσταντῶν) γιά νά γίνει ξανά Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀρνοῦνται καί καταργοῦν δηλαδή τή θεμελιώδη ἀρχή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Μία, κατέχουσα τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστεως πού μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία, καί ἐκτός Αὐτῆς δέν ὑπάρχει σωτηρία. Καί ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Ἕνας, Μία εἶναι και ἡ Ἐκκλησία Του ὡς σῶμα Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ποτέ, δέν νοεῖται διαίρεση στήν Ἐκκλησία.
β) εἶναι αὐτοκατάκριτοι κατά τόν Ἄπ. Παῦλο καί ἔπαψαν νά εἶναι ἀληθινοί ποιμένες, ἐφόσον οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν μέ φρικτά ἐπιτίμια, τήν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ἐπικοινωνία καί συμπροσευχή μέ ἑτεροδόξους – αἱρετικούς.
γ) πάνω ἀπό 80 χρόνια τώρα συζητοῦν μέ τούς ἀμετανοήτους αἱρετικούς. «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἅς τό ἀκούσουν αὐτό οἱ σύγχρονοι Πατριάρχες καί ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Αὐτοί πόσες «νουθεσίες» τούς ἔκαναν; Ἑκατοντάδες συναντήσεις καί ἀτελείωτες ἐπαφές, συζητήσεις ἐπί συζητήσεων, συμπόσια, συνέδρια, ἡμερίδες, ἀκόμη καί κρουαζιέρες γιά συζητήσεις «ἐν πλῶ» ἐπινόησαν οἱ σημερινοί νεοημερολογίτες Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι. Καί τί κατάφεραν; Οἱ αἱρετικοί σήμερα εἶναι τρισχειρότεροι ἀπ’ ὅτι ἦταν πρίν ἀρχίσουν τούς διαλόγους. Καί ὄχι μόνον δέν κατόρθωσαν νά φέρουν τούς αἱρετικούς πλησιέστερα πρός τήν ὁρθοδοξία, ἀλλά συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Οἱ νεοημερολογίτες πλησίασαν τούς αἱρετικούς καί ἔγιναν ὅμοιοί τους σέ πολλά σημεῖα: ἀλλαγή ἑορτολογίου, περικοπῆ ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί μυστηρίων, υἱοθέτηση τοῦ ραντισμού –ποδόλουτρου– στο Μυστήριο τῆς βαπτίσεως ἀντί για τριπλῆ κατάδυση, ὑποβάθμιση καί παντελῆ ἀγνόηση τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας, ἐκμοντερνισμός τῆς παραδοσιακής περιβολῆς καί ἐμφανίσεως τοῦ κλήρου. Τό χειρότερο ἀπό ὅλα εἶναι ἡ νόθευση τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν υἱοθέτηση συμβιβαστικῶν ἐκφράσεων καί ἀμφίσημων διατυπώσεων. Ἀποτέλεσμα; ἡ σύγχυση, ἡ πλήρης ἀδιαφορία καί ἡ χαλάρωση τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὁ ὁποῖος σέ παλαιότερες ἐποχές ἀποτελοῦσε τόν θεματοφύλακα τῆς Πίστεως. Συνέπεια; Ἡ ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.
Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, σίγουρα τοῦτοι οἱ οἱκουμενιστές «πεφωτισμένοι θεολόγοι» τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, θά τόν καταδίκαζαν ὡς φανατικό καί ὀπισθοδρομικό, «φονταμενταλιστή» «παλαιοημερολογίτη»! Διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν ἦταν Οἰκουμενιστές. Κήρυτταν τήν ἀλήθεια. Δέν προσπαθοῦσαν νά γεφυρώσουν τό χάσμα μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους.
Ποῖοι εἶναι
Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί;
Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, οἱ χλευαστικῶς ἀποκαλούμενοι «παλαιοημερολογίτες» 86 ὁλόκληρα χρόνια ὑπέμειναν σκληρές καί ἀπάνθρωπες διώξεις, ἐξορίες, φυλακίσεις, βασανισμούς, σφράγισμα ναῶν, ἀνατροπή ἐπιταφίων, καθαιρέσεις καί ἀποσχηματισμούς κληρικῶν ἀκόμη καί θάνατο! Καί ὑπομένουν ἀκόμη καί σήμερα ἁρπαγές καί κλείσιμο Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν καθώς καί ποικίλες συκοφαντίες. Γιατί; Διότι οἱ Πιστοί της Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀγωνίζονται, ὑπομένουν καί ἐπιμένουν, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, νά μήν ἀλλάξουν τίποτα εἰς τήν πίστη τους, νά διαφυλάξουν ἀνόθευτα τα παραγγέλματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Τί ὀφείλει νά
πράξει ὁ ἐνσυνείδητος Χριστιανός; Ἅς μιλήσουν οἱ Ἅγιοι!
«Ἀκόμα καί πολύ λίγοι νά παραμείνουν ἑνωμένοι στήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία, αὐτοί ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία καί τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου). «Ἐκεῖνοι πού ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτοί πού βρίσκονται στήν ἀλήθεια. Ἐκεῖνοι πού δέν βρίσκονται στήν ἀλήθεια, δέν ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ). «Ὅσοι προσποιοῦνται ὅτι ὁμολογοῦν τήν ὑγιά Ὀρθόδοξο πίστη, ἀλλά ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἑτεροδόξους, ἄν ὕστερα ἀπό νουθεσία δέν ἀπομακρυνθοῦν, μ’ αὐτούς τότε, ὄχι μόνο νά μήν ἔχετε ἐκκλησιαστική κοινωνία, ἀλλά οὔτε ἀδελφούς νά τούς ὀνομάζετε» (Μέγ. Βασιλείου). «Καλό εἶναι νά εἰρηνεύουμε μέ τούς πάντες, ἀλλά ταυτόχρονα νά συμφωνοῦμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ὀρθή πίστη. Νά ἀποφεύγετε, ὡσάν νά ἀποφεύγετε φίδια, τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς ποῦ εἶναι ἀκοινωνητοί καί τό μνημόσυνο αὐτῶν πού δέν πρέπει νά μνημονεύονται. Διότι αὐτοί εἶναι ψευδαπόστολοι, ἐργάτες δόλιοι πού μετασχησματίζονται σέ ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ» (Ἄγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ). «Νά μήν ἀποδέχεστε κανένα αἱρετικό δόγμα μέ πρόσχημα τήν ἀγάπη» (Ἄγ. Ἰω. Χρυσοστόμου). «Ἐάν ὅμως ὁ λόγος καί ἡ ὑπόθεσις εἶναι περί πίστεως καί τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καί ὁ πλέον εἰρηνικός καί ἠσύχιος πρέπει νά πολεμεῖ ὑπέρ αὐτῶν» (Ἄγ. Νικοδήμου).
Γι’ αὐτό – ὅποιος ἐπιθυμεῖ τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τοῦ – ὀφείλει νά πάψει νά παραμένει παθητικός «ἀχρι-καιριστής» καί νά διακόψει ἄμεσα κάθε κοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές.
Πηγή: ecclesiagoc.gr
