ΣΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (Ομιλία του Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμώνος κ.Κλήμεντος)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ἀποτελεῖ μία θλιβερὴ ἐπέτειο, καθὼς μᾶς θυμίζει τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων καί, οὐσιαστικά, ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπὸ τὸ φυσικό μας περιβάλλον, τὸν Παράδεισο.  Καὶ λέω «φυσικὸ περιβάλλον», διότι γιὰ αὐτὸ πλασθήκαμε, ὥστε νὰ βιώνουμε τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ τὴν ἀπόλαυση τῆς ἕνωσης μὲ τὸν Δημιουργό μας. Ἐφόσον, λοιπόν, ἐξορισθήκαμε ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ διασπάσαμε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, εἰσῆλθαν στὴ ζωή μας στοιχεῖα ξένα: ὁ πόνος, ἡ λύπη, ὁ στεναγμός, ἡ πείνα, ἡ δίψα καί, τὸ βασικότερο, ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀφήσουμε κάτι πίσω μας.

            Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὅταν στὴ ζωή μας ἀναφύονται προβλήματα, ὅπως, λόγου χάριν, ἡ ἐξορία καὶ τὰ ἐπακόλουθά της, νὰ ἐξετάζουμε τὶς αἰτίες. Γιατί ἔπεσαν καὶ ἐξορίσθηκαν οἱ Πρωτόπλαστοι; Διότι τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς ἑμᾶς, τὴν ἐλευθερία, τὸ διαχειρήσθηκαν λανθασμένα. Χρησιμοποίησαν τὸ αὐτεξούσιό τους καὶ ἐμπιστεύθηκαν ἕνα φίδι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παραβοῦν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, δείχνοντας ἀγνωμοσύνη στὸν μεγάλο εὐεργέτη τους. Γεύθηκαν ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ καί, σὰν νὰ μὴν ἔφτανε αὐτό, οὔτε συγγνώμη δὲν ζήτησαν, ἀλλὰ κοίταξαν νὰ δικαιολογηθοῦν.

            Πολλοὶ θὰ σκεφτοῦν: ἀφοῦ ἐπρόκειτο νὰ γίνει αὐτὸ τὸ μεγάλο κακό, γιατί ὁ Θεὸς δὲν τὸ ἐμπόδισε; Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ λειτουργοῦν ὅσοι ἀναρωτιοῦνται γιατὶ ὑπάρχει ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ στὸν κόσμο, ρίχνοντας τὴν εὐθύνη στὸν Θεὸ ὥς ἄλλοι «πρωτόπλαστοι».  Ἄν, ὅμως, ὁ Θεὸς μᾶς ἔκανε πιστοὺς ὑπηκόους του, μὲ μοναδικὴ ἐπιλογὴ τὸ θέλημά του καὶ μὲ τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφράσουμε μόνο ἕνα παράπονο, τότε θὰ παραπονιόμασταν γιατὶ δὲν μᾶς χάρισε τὴν ἐλευθερία. Ἄρα ὁ Θεὸς καλὰ τὰ ἔχει τακτοποιήσει ὅλα.

            Εἴδαμε ὅτι ἡ λανθασμένη χρήση τῆς ἐλευθερίας μας καὶ ἡ ἠδονὴ τῆς βρώσης μᾶς κατέστησε πεινασμένους καὶ νηστικούς. Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀνατροπὴ τῶν πάντων, ἡ σωστὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας μας καὶ ἡ νηστεία ἀπὸ τὰ πάθη μᾶς ὁδηγεῖ στὴν εὐφροσύνη ποὺ στερηθήκαμε λόγῳ τῆς ἁμαρτίας.

            Ἡ περίοδος ποὺ ξεκινᾶ αὔριο γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἀποτελεῖ τὴν ἰδανικὴ εὐκαιρία γιὰ νὰ πάρουμε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς πρὸς τὴν χαρὰ τοῦ Παραδείσου, ἀφήνοντας πίσω μας ὅ,τι σκοτεινὸ καὶ ἐπιζήμιο. Καλούμαστε νὰ ἀποτινάξουμε τὰ πάθη μας, ὥστε νὰ καταξιωθοῦμε νὰ συμπάθουμε μὲ τὸν Δεσπότη Χριστὸ καὶ νὰ συναναστηθοῦμε μὲ αὐτόν.

            Ὅσοι ἀνταποκριθοῦμε στὴν πνευματικὴ πρόσκληση καὶ πρόκληση τῆς νηστείας, ἄς προσέξουμε κάποια πράγματα:

Α) Ἄν ἔχουμε μαλώσει μὲ κάποιον ἀδελφό μας καὶ ἔχουμε κρατήσει κακία ἐναντίον του, νὰ συγχωρεθοῦμε γιὰ νὰ συγχωρέσει καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας τὰ δικά μας ἀμέτρητα σφάλματα, ὥστε νὰ μὴν πάει χαμένος ὁ τῆς νηστείας ἀγώνας.

Β) Μὴν διατυμπανίζουμε σὲ ὅλους ὅτι νηστεύουμε γιὰ νὰ φανοῦμε εὐσεβεῖς καὶ ὅσιοι στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ εἶναι μεγάλη ὑποκρισία καὶ δὲν μᾶς ὠφελεῖ σὲ τίποτα. Ἡ ἀληθινὴ νηστεία γίνεται χωρὶς ἐπίδειξη καὶ ἀποτελεῖ κομμάτι τῆς προσωπικῆς μας σχέσης μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ βλέπει ἐν τῷ κρυπτῷ, θὰ ἀνταποδώσει φανερὰ τὰ ἐλέη του.

Γ) Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρήγγειλε στὴ σημερινὴ περικοπή: «ὅποιος τρώει νὰ μὴν περιφρονεῖ αὐτὸν ποὺ δὲν τρώει καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν τρώει νὰ μὴν κρίνει αὐτὸν ποὺ τρώει». Ἡ κρίση ἀνήκει στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὄχι σε ἑμᾶς. Ἑμεῖς ὅ,τι κάνουμε, νὰ τὸ κάνουμε ἐπειδὴ τὸ πιστεύουμε καὶ τὸ ἀγαπᾶμε. Ἄν τὸ ἀγαπᾶμε, δὲν θὰ πέσουμε στὴν παγίδα νὰ κρίνουμε κανέναν.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

            «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν», ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ἀρετῶν χαρακτηρίζει, βέβαια, ὅλη τὴ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ. Ὡστόσο, αὔριο ξεκινᾶ ἡ μεγάλη Σαρακοστή, μία περίοδος ἰδιαίτερης πνευματικῆς ἐγρήγορσης καὶ ἀνάτασης, τὴν ὁποία προξενεῖ ἡ νηστεία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας, τὶς προηγιασμένες Θεῖες Λειτουργίες, τὰ Μεγάλα Ἀπόδειπνα καὶ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Θεοτόκου. Ὅπως οἱ ἀθλητὲς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς ἀντιπάλους τους καὶ νὰ στεφθοῦν νικητὲς κάνουν ἐγκράτεια, ἔτσι ἡ νηστεία γιὰ ἑμᾶς εἶναι ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ νικήσουμε τὰ κακὰ γνωρίσματα τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ νὰ στεφθοῦμε μὲ τὶς ἀρετές.

            Ὅσοι θέλουμε τὴν ἐπανένωσή μας μὲ τὸν Θεό, ἄς μὴν χάσουμε τὴν εὐλογημένη εὐκαιρία.

Καλὴ Σαρακοστή!

Καλὸν πνευματικὸ ἀγώνα!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)

 

Ποιός δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ ἐγκρατὴς βίος εἶναι ὠφελιμώτατος σέ ψυχὲς καὶ σώματα μαζί; Ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι τὸ γνωρίζουν καὶ μάλιστα καλά, ἀλλὰ ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ θυμὸς ἐπικρατοῦν τῆς καλῆς γνώσεως, γι’ αὐτὸ σᾶς προσφέρομε τὴν παρηγοριὰ τοῦ λόγου, γιὰ νὰ σᾶς ἀνυψώσουμε, ὥστε ἐπάνω στὸν ὀρθὸ λογισμὸ νὰ ἐπιθέσωμε τὴν πρᾶξι τοῦ ἀγαθοῦ, διότι αὐτὴ ἐπιφέρει τὸ ἀγαθὸ τέλος. «Δὲν εἶναι οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου». Ἄς ἐπιληφθοῦμε λοιπὸν καὶ μὲ ἔργα, ἀδελφοί, τοῦ καλοῦ τῆς νηστείας καὶ τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ἐγκρατείας, ποὺ προσφέρει αὐτὴ ἡ εὐλογημένη περίοδος τῆς Τεσσαρακοστῆς. Ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια ἁγνίζουν τὸ σῶμα καὶ κάνουν καθαρὴ καὶ ἀνέφελη τὴν διάνοια. Διπλὸ περιτείχισμα εἶναι ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ ψυχὴ βρίσκεται σὲ ἀσφάλεια καὶ εἰρήνη.

Ὅμως, ὁ πολέμιος τῆς σωτηρίας μας, ὁ διάβολος, ἐπιχειρεῖ ποικιλοτρόπως ν’ ἀχρειώση τὴν νηστεία καὶ τὴν προσευχὴ αὐτῶν τῶν σαράντα ἡμερῶν. Διότι ὑπάρχει ἀδελφοί μου καὶ ἄλλος κορεσμὸς καὶ μέθη πονηρά, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὰ φαγητά, οὔτε ἀπὸ τὰ ποτὰ κι ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση τούτων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὀργὴ καὶ τὸ μῖσος πρὸς τὸν πλησίον καὶ τὴν μνησικακία, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ποὺ γεννῶνται ἀπὸ αὐτά. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας λέγει: «ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ μεθοῦν χωρὶς κρασί», καὶ ὁ ἴδιος πάλι: «μὴ νηστεύετε γιὰ μάχες». Ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτοὺς ποὺ νηστεύουν ἔτσι λέγει σὰν ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου: «ἂν κάμψετε τὸν λαιμό σας σὰν κρῖκο, καί πάλι δὲν θὰ εἶναι δεκτὴ μ’ αὐτὸ ἡ νηστεία σας καὶ ὅταν ἐκτείνετε τὰ χέρια σας πρὸς ἐμένα, θ’ ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀπὸ σᾶς». Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ἀπὸ τὸ μῖσος μέθη τὴν περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο αἰτία τῆς θείας ἀποστροφῆς, ἐπιχειρεῖ ὁ διάβολος νὰ ἐμβάλη στοὺς προσευχομένους καὶ νηστεύοντας. Φέρνει στὴν μνήμη τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων, ταράσσει τοὺς λογισμοὺς καὶ ὀξύνει τὴν γλῶσσα ἐναντίον τους.

Ἀλλ’ ἐμεῖς ἀδελφοί, τὸν καιρὸ τῆς νηστείας καὶ τῆς προσευχῆς ἄς μὴ τὸν ἀφήσουμε ὡς λάφυρο στὸν ἐχθρό, κρατῶντας γιὰ τὸν ἑαυτό μας μόνο τὸν κόπο καὶ τὴν καταδίκη. Ἄς προσέξουμε κι ἄς φοβηθοῦμε τὸν κίνδυνο, διότι ὕπουλα μᾶς παγιδεύει καὶ ἀντὶ ἁγιασμοῦ κερδίζουμε τὴν κακία. Ἀπὸ τὴν ψυχή μας ἄς ἀφήσουμε -ἂν ἀληθινὰ ἔχωμε ἤ νομίζωμε ὅτι ἔχομε- κάτι ἐναντίον κάποιου καὶ ἄς δοθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὴν ἀγάπη καὶ τὴν εὐσπλαγχνία. Εἶναι καιρὸς ἀγαθοεργίας καὶ ἐφαρμογῆς τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης. Ἂν θέλωμε νὰ νηστεύωμε τὴν ἐπαινετὴ καὶ ἄψογη νηστεία, ἄς δείχνουμε βαθιὰ κατανόηση ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον, συλλογιζόμενοι καὶ σκεπτόμενοι μέσα μας καλὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον μόνον γίνονται καὶ τὰ αἰτήματά μας πρὸς τὸν Θεὸν εὐπρόσδεκτα καὶ τότε μόνον μποροῦμε νὰ λέγωμε πρὸς Αὐτὸν μὲ παρρησία: «Πάτερ, ἄφησέ μας τὶς ὀφειλές μας, ὅπως κι ἐμεῖς τὶς ἀφήνομε στοὺς ὀφειλέτας μας».

Ἄλλος τρόπος τοῦ πονηροῦ ποὺ καθιστᾶ ἀνωφελῆ τὸν κόπο τῆς νηστείας καὶ τῆς προσευχῆς εἶναι τὸ νὰ μᾶς πείθη νὰ τὰ πράττουμε γιὰ κενοδοξία καὶ πρὸς ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ παραγγέλει ὁ Κύριός μας: «εἴσελθε στὸν προσωπικό σου χῶρο, κλεῖσε τὴν θύρα σου, προσευχήσου στὸν Πατέρα σου κι Ἐκεῖνος πού βλέπει τὰ κρυπτὰ θὰ σοῦ τὸ ἀποδώση στὰ φανερά». Τὰ λέγει δὲ αὐτὰ ὄχι γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς Συνάξεις καὶ τὶς προσευχὲς στὸν Ναό, ἀλλὰ μ’ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἰδιαίτερη προσευχή μας στοὺς οἴκους καὶ στοὺς κοιτῶνες ἀκόμη, ἐνισχύει τὴν προσευχὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ ἐσωτερικὴ προσευχὴ κατὰ διάνοιαν ἐνισχύει τὴν διὰ τῶν χειλέων στὸν Ναό. Διότι ἐκεῖνος πού προσεύχεται μόνον ὅταν ἔλθη στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν φροντίζει γιὰ τὴν προσευχὴ στὸν οἶκο καὶ στοὺς δρόμους καὶ στὶς ἀγορές, στὴν πραγματικότητα δὲν προσεύχεται οὔτε ὅταν εὑρίσκεται στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ. Προσευχόμενοι δὲ καὶ νηστεύοντες νὰ περιφρουροῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ κρυπτώμεθα ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦμε τοῦ μισθοῦ. Λέγει δὲ νὰ ἀλείφωμε τὴν κεφαλή μας καὶ νὰ νίπτωμε τὸ πρόσωπο, ὥστε ν’ ἀποφύγωμε τὸν ἀνθρώπινο ἔπαινο. Ἐὰν δὲ χαρακτηρίση κανεὶς ἀλληγορικῶς τὸν νοῦν ὡς κεφαλὴ τῆς ψυχῆς, τότε ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Εἶναι καλὸν ὅταν νηστεύωμε νὰ ἀλείφωμε τὴν κεφαλὴν μὲ ἔλαιον, δηλαδὴ νὰ καθιστοῦμε τὸν νοῦ μας ἐλεήμονα καὶ νὰ νίπτωμε τὸ πρόσωπό μας, δηλαδὴ νὰ εἴμεθα καθαροὶ ἀπὸ θυμό, πονηρία καὶ ἀκάθαρτους λογισμούς.

Τέτοια νηστεία ὄχι μόνον φυγαδεύει τὰ πάθη καὶ τοὺς δαίμονες, ἀλλὰ καὶ συγκαταλέγει τοὺς νηστεύοντας στοὺς ἀγαθοὺς ἀγγέλους, διότι τότε οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μᾶς φυλάττουν, μᾶς βοηθοῦν καὶ συμπράττουν μαζί μας. Ἡ δὲ νηστεία ποὺ δὲν εἶναι τέτοια καὶ δὲν ἐκτελεῖται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἔχει συγγένεια μᾶλλον πρὸς τοὺς πονηροὺς δαίμονες, διότι αὐτῶν ἡ ἀσιτία συνοδεύεται ἀπὸ ὀργὴ καὶ μῖσος, ἀπὸ ὑπερηφάνεια καὶ ἀντίθεση πρὸς τὸν Θεόν.

Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἀδελφοί, ὡς δοῦλοι γνήσιοι τοῦ ἀγαθοῦ Δεσπότου, Ἐκεῖνον μόνο νὰ δουλεύωμε μὲ καθαρὰ καρδία καὶ γενόμενοι εὐάρεστοι ἐνώπιόν Του, ν’ ἀποκομίσωμε τὴν εὐλογία Του πρὸς ἁγιασμὸν καὶ σωτηρίαν μας. Ἀμήν.

(Ἱστοσελίδα «Ἁγιορειτικά», στήλη «Πατερικὰ κείμενα», μὲ ἐπεξεργασία ἡμετέρα)

Πηγή

''ΦΩΣ ΑΣΒΕΣΤΟ'' Ταινία γιὰ τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῶν Ἰβήρων (Πορταϊτίσσης)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ 2023 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

          Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ ἦρθε στὴν Γὴ ὡς ταπεινὸ Βρέφος, πρόκειται νὰ ἐπανέλθει. Αὐτὴ τὴ φορά, ὅμως, στὴ Δευτέρα Παρουσία, θὰ ἔλθει μὲ πολλὴ δόξα καὶ θὰ κρίνει ζώντας καὶ νεκρούς. Τότε, λοιπόν, «βίβλοι ἀνοιγήσονται καὶ πράξεις φανερωθήσονται». Καμία πράξη καὶ σκέψη, κανένας λόγος μας δὲν θὰ μείνει κρυφός.

               Ἐνδεχομένως, κάποιοι ἀκούγοντας γιὰ δικαστήριο, νὰ σκεφτοῦν μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἐξαγοράσουν τὸν Κριτή, ὅπως συμβαίνει στὰ κοσμικὰ δικαστήρια. Ἐδώ, ὡστόσο, τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Κριτὴς Δίκαιος καὶ δὲν ἐξαγοράζεται. Κρίνει ἀπροσωπολήπτως, μὲ βασικὸ κριτήριο τὴν ἀγάπη.

          Κὶ ἀφοὺ ξεχωρίσει τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἀδίκους, τοὺς μὲν θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν αἰώνια χαρὰ τοῦ Παραδείσου, τὴν ὁποία ἐπέλεξαν, τοὺς δὲ στὴν αἰώνια δυστυχία τῆς κολάσεως, τὴν ὁποία ἐπίσης ἐπέλεξαν. 

 Τί ἔκαναν οἱ δίκαιοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὸν Παράδεισο; 

            Πίστεψαν καρδιακὰ στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ Τὸν ἀγάπησαν. Τὴν πίστη δὲν τὴν ἔκαναν σημαία γιὰ νὰ παρουσιάζονται ὡς ὁμολογητὲς καὶ σωτῆρες καὶ νὰ κρίνουν τοὺς ὑπολοίπους, ἀλλὰ τῆς ἔδωσαν ζωὴ μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀγάπης. Καὶ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, δὲν τὴν κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ τὴν ἐξέφρασαν μέσα ἀπὸ πράξεις σταυρικῆς προσφορᾶς γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων τους. Τάισαν τοὺς πεινασμένους, πότισαν τοὺς διψασμένους, ἔντυσαν τοὺς γυμνούς, ἐπισκέφθηκαν τοὺς ἀσθενεῖς, παρηγόρησαν τοὺς φυλακισμένους καὶ ὅλα αὐτὰ ἦταν σὰν νὰ τὰ ἔκαναν στὸν Ἴδιο τὸν Θεό.

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τί ἔκαναν οἱ ἄδικοι γιὰ νὰ ἀξίζουν τὴν κόλαση;

            Ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα δὲν ἀνέφερε τὶς ἁμαρτίες τους. Ἀνέφερε μόνο ὅτι τὸν πτωχό, τὸν πεινασμένο, τὸν διψασμένο, τὸν ἀσθενῆ, τὸν φυλακισμένο συνάνθρωπό τους δὲν τὸν περιποιήθηκαν. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ ἔζησαν μὲ συνεχῆ μυστηριακὴ ζωή, μὲ νηστεῖες, ἡ μὲ παρθενία. Κολάσθηκαν, ὅμως, διότι ἡ ἀγάπη τοὺς γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ψεύτικη καὶ τυπολατρική, ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Καὶ ἐφόσον δὲν βοήθησαν τὸν ἀδελφό τους, δὲν βοήθησαν οὔτε τὸν Θεό. Καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη νὰ ἐμφανιζόταν μπροστὰ τους, δὲν θὰ Τὸν βοηθοῦσαν. 

Ἀγαπητοί, 

            Ἄν διαβάσουμε τοὺς βίους τῶν Ἁγίων, θὰ δοῦμε ὅτι κανεὶς δὲν κέρδισε τὸν Παράδεισο δίχως θυσίες, δίχως νὰ προσφέρει στὴν κοινωνία τῶν συνανθρώπων του. Καὶ αὐτό, διότι ἀγάπησαν ἀληθινὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἄν ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγάπησε τόσο ποὺ σταυρώθηκε γιὰ ἑμᾶς, αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ πράττουμε καὶ ἑμεῖς ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο∙ νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ θυσιαζόμαστε. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Μέρος 12ο)

 Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς

12. Άλλα συναισθήματα

Η ανάπτυξη ανιδιοτελών συναισθημάτων στην παιδική ηλικία.
Χριστιανική ελπίδα.

Το αισθητικό συναίσθημα, που εξετάσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι ένα από τα συναισθήματα της ανθρώπινης καρδιάς. Αλλά βεβαίως για έναν Χριστιανό είναι όχι λιγότερο σημαντικά και πολλά άλλα συναισθήματα -για παράδειγμα, τα αισθήματα συμπάθειας και αντιπάθειας, οι οικογενειακές, φιλικές και εθνικές προσκολλήσεις, τα αισθήματα ελέους και συμπόνιας κ.λπ. Και, φυσικά, όλα αυτά τα υψηλά συναισθήματα πρέπει να αναπτύσσονται στην καρδιά ενός Χριστιανού -αν είναι δυνατόν, από πολύ μικρή ηλικία.

Αλίμονο -αυτό συνήθως δεν συμβαίνει! Δυστυχώς, σε αρκετές -κάποιες φορές σε πολλές- πολύ καλές χριστιανικές οικογένειες, η ζωή είναι ρυθμισμένη με τέτοιο τρόπο που οι γονείς αφαιρούν σκόπιμα από τα παιδιά τους εικόνες ανθρώπινης ανάγκης, θλίψης, σοβαρών καταστροφών και δοκιμασιών. Μια τέτοια υπερβολική προστασία των παιδιών από την σκληρή πραγματικότητα βεβαίως φέρνει μόνο αρνητικά αποτελέσματα. Παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα «θερμοκήπιο», χωρίς επαφή με την ζωή, μεγαλώνουν χαϊδεμένα, κακομαθημένα και μη προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα, και συχνά γίνονται αναίσθητοι εγωιστές, συνηθισμένοι μόνο να απαιτούν και να λαμβάνουν και να μην είναι σε θέση ποτέ να υποχωρήσουν, να υπηρετήσουν, να είναι χρήσιμοι στους άλλους.

Αλλά η ζωή είναι σκληρή και μερικές φορές τιμωρεί αφόρητα οδυνηρά τέτοιους ανθρώπους, και μάλιστα κάποτε ήδη από νεαρή ηλικία, από τα σχολικά χρόνια. Και για αυτό, αγαπώντας τα παιδιά, πρέπει να τα σκληραγωγήσετε από την παιδική ηλικία. Και το πιο σημαντικό: τόσο μπροστά στα μάτια των γονιών, όσο και μπροστά στα μάτια των παιδιών τους θα πρέπει πάντα να υπάρχει ένας καθορισμένος χριστιανικός στόχος ότι τα παιδιά, μεγαλώνοντας και αναπτυσσόμενα σωματικά, θα αναπτυχθούν επίσης και πνευματικά: θα γίνουν καλύτεροι, πιο ευγενικοί, πιο ευσεβείς, πιο ευαίσθητοι… Και για αυτό, εικόνες ανθρώπινης ανάγκης και θλίψης πρέπει να τίθενται ενώπιον των παιδιών και να τους δίνεται η ευκαιρία να βοηθούν. Και τότε τα ίδια τα παιδιά θα έλκονται από την καλοσύνη και την αλήθεια, γιατί ό,τι είναι αγνό, ευγενικό και φωτεινό είναι ιδιαίτερα κοντινό και συγγενικό με την αδιάφθορη παιδική ψυχή.

Τα συναισθήματα για τα οποία έχουμε μιλήσει μέχρι στιγμής, συμπεριλαμβανομένων του υψηλότερου από αυτά -έλεος και συμπόνια- βρίσκονται σε όλους τους ανθρώπους. Στρεφόμενοι τώρα σε αισθήματα καθαρά χριστιανικού τύπου, θα επικεντρωθούμε στο αίσθημα της χριστιανικής ελπίδας. Η χριστιανική ελπίδα μπορεί να οριστεί ως μια εγκάρδια διά βίου μνήμη Θεού από τον Χριστιανό, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κυριαρχία της Πατρικής Του αγάπης και βοήθειας. Ένας άνθρωπος που έχει μια τέτοια ελπίδα στην καρδιά του, παντού και πάντα νιώθει τον εαυτό του κάτω από την πατρική σκέπη, όπως ακριβώς παντού και πάντα στον φυσικό κόσμο βλέπει τον απέραντο θόλο του ουρανού από πάνω του. Και επομένως, ένας Χριστιανός που έχει ελπίδα στον Θεό δεν θα απελπιστεί ποτέ, δεν θα νιώσει ποτέ απελπιστικά μόνος. Η κατάσταση μπορεί να φανεί «απελπιστική» μόνο για έναν άπιστο. Αυτός που πιστεύει και ελπίζει στον Θεό γνωρίζει την εγγύτητά Του με τη θλιμμένη ανθρώπινη καρδιά, και θα βρει ανακούφιση, ενθάρρυνση και βοήθεια από Αυτόν.

Αλλά, φυσικά, η κορωνίδα και η κορυφή της χριστιανικής ελπίδας είναι στο μέλλον. Εμείς οι Χριστιανοί γνωρίζουμε ότι το Σύμβολο της Πίστης μας, το οποίο περιέχει όλες τις βασικές αλήθειες του Χριστιανισμού, τελειώνει με τις λέξεις: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». (Η λέξη «προσδοκώ» σημαίνει περιμένω, μα όχι μόνο περιμένω, αλλά και ελπίζω και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να έρθει σύντομα). Έτσι, η πλήρης πραγματοποίηση της χριστιανικής φωτεινής ελπίδας θα έρθει όταν η ζωή τελικά θριαμβεύσει επί του θανάτου και η Αλήθεια του Θεού έναντι του εγκόσμιου ψεύδους. Τότε «όλα θα περάσουν, μόνο η αλήθεια θα μείνει», λέει μια ρωσική παροιμία. Τότε όλη η θλίψη των πασχόντων θα καλυφθεί, γιατί «ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον» (Αποκ. κα΄ 4). «Καὶ εὐφροσύνη αἰώνιος ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτῶν» (Ησ. λε΄ 10). Εδώ είναι η κορυφή, η κορωνίδα και η πλήρης πραγματοποίηση της χριστιανικής ελπίδας και ο θρίαμβος εκείνων οι οποίοι στην επίγεια ζωή διώχθηκαν, καταπιέστηκαν και εξορίστηκαν για την Αλήθεια του Χριστού…

Πηγή

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟ ΓΑΜΟ (Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

 

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔστειλε σὲ μιὰ πνευματική του θυγατέρα, (τὴν Ὀλυμπιάδα), τὴν κατωτέρω παραινετικὴ ἐπιστολὴ ὡς «δῶρο» γιὰ τὸν γάμο της, ποὺ μόλις τέλεσε. Ἡ κατωτέρω ἐπιστολὴ ἔχει βάθος Θεολογίας καὶ ψυχολογίας. Καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα δίνει στὴ σύζυγο πολύτιμες συμβουλὲς γιὰ ἕναν πετυχημένο γάμο. Γράφει:

Κόρη μου, στοὺς γάμους σου ἐγὼ ὁ πνευματικός σου πατέρας, ὁ Γρηγόριος, σοῦ κάνω δῶρο τοῦτο τὸ ποίημα. Καὶ εἶναι ὅ,τι καλλίτερο ἡ συμβουλὴ τοῦ πατέρα. Νὰ εἶσαι ἁπλή. Τὸ χρυσάφι, δεμένο σὲ πολύτιμες πέτρες, δὲν στολίζει γυναῖκες σὰν καὶ σένα. Πολὺ περισσότερο τὸ βάψιμο. Δὲν ταιριάζει στὸ πρόσωπό σου, τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, νὰ τὴν παραποιῇς καὶ νὰ τὴν ἀλλάζῃς, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀρέσῃς. Ξέρε το ὅτι αὐτὸ εἶναι φιλαρέσκεια καὶ νὰ μένῃς ἁπλὴ στὴν ἐμφάνιση. Τὰ βαρύτιμα καὶ πολυτελῆ φορέματα, ἂς τὰ φοροῦν ἐκεῖνες, ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν ἀνώτερη ζωή, ποὺ δὲν ξέρουν τί θὰ πῇ πνευματικὴ ἀκτινοβολία. Ἐσύ, ὅμως ἔβαλες μεγάλους καὶ ὑψηλοὺς στόχους στὴ ζωή σου. Κι αὐτοὶ οἱ στόχοι σοῦ ζητοῦν ὅλη τὴ φροντίδα κι ὅλη τὴν προσοχή. (…)

Μὲ τὸ γάμο, ἡ στοργὴ καὶ ἡ ἀγάπη σου νὰ εἶναι φλογερὴ καὶ ἀμείωτη γιὰ κεῖνον, ποὺ σοῦ ’δωσε ὁ Θεός. Γιὰ κεῖνον, πού ’γινε τὸ μάτι τῆς ζωῆς σου καὶ σοῦ εὐφραίνει τὴν καρδιά. Κι ἂν καταλάβῃς πὼς ὁ ἄνδρας σου σὲ ἀγαπάει περισσότερο ἀπ᾿ ὅσο τὸν ἀγαπᾶς ἐσύ, μὴ κυττάξῃς νὰ τοῦ πάρῃς τὸν ἀέρα, κράτα πάντα τὴ θέση ποὺ σοῦ ὁρίζει τὸ Εὐαγγέλιο.

Ἐσὺ νὰ ξέρῃς ὅτι εἶσαι γυναίκα, ἔχεις μεγάλο προορισμό, ἀλλὰ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸν ἄνδρα, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἡ κεφαλή. Ἄσε τὴν ἀνόητη ἰσότητα τῶν δύο φύλων καὶ προσπάθησε νὰ καταλάβῃς τὰ καθήκοντα τοῦ γάμου. Στὴν ἐφαρμογή τους θὰ δῇς πόση ἀντοχὴ χρειάζεται γιὰ ν᾿ ἀνταποκριθῇς, ὅπως πρέπει, σ᾿ αὐτὰ τὰ καθήκοντα, ἀλλὰ καὶ πόση δύναμη κρύβεται στὸ ἀσθενὲς φύλο.

Θὰ ξέρῃς, πόσο εὔκολα θυμώνουν οἱ ἄνδρες. Εἶναι ἀσυγκράτητοι καὶ μοιάζουν μὲ λιοντάρια. Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἡ γυναίκα πρέπει νὰ εἶναι δυνατότερη καὶ ἀνώτερη. Πρέπει νὰ παίζῃ τὸ ρόλο τοῦ θηριοδαμαστῆ. Τί κάνει ὁ θηριοδαμαστὴς ὅταν βρυχᾶται τὸ θηρίο; Γίνεται περισσότερο ἤρεμος καὶ μὲ τὴν καλωσύνη καταπραΰνει τὴν ὀργή. Τοῦ μιλάει γλυκὰ καὶ μαλακά, τὸ χαϊδεύει, τὸ περιποιεῖται καὶ πάλι τὸ χαϊδεύει κι ἔτσι τὸ καταπραΰνει (…)

Ποτὲ μὴ κατηγορήσῃς καὶ ἀποπάρῃς τὸν ἄνδρα σου γιὰ κάτι ποὺ ἔκανε στραβό. Οὔτε πάλι γιὰ τὴν ἀδράνειά του, ἔστω κι ἂν τὸ ἀποτέλεσμα δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἤθελες ἐσύ. Γιατί ὁ διάβολος εἶναι αὐτός, ποὺ μπαίνει ἐμπόδιο στὴν ὁμοψυχία τῶν συζύγων.  (…)

Νὰ ἔχετε κοινὰ τὰ πάντα καὶ τὶς χαρὲς καὶ τὶς λύπες. Γιατὶ ὁ γάμος ὅλα σᾶς τὰ ἔκανε κοινά. Κοινὲς καὶ οἱ φροντίδες, γιατί ἔτσι τὸ σπίτι θὰ στεριώση. Νὰ συμβάλλῃς ἐκφράζοντας τὴ γνώμη σου, ὁ ἄνδρας ὅμως ἂς ἀποφασίζη.

Ὅταν τὸν βλέπῃς λυπημένο, συμμερίσου τὴ λύπη του ἐκείνη τὴν ὥρα. Γιατὶ εἶναι μεγάλη ἀνακούφιση στὴ λύπη, ἡ λύπη τῶν φίλων. Ὅμως ἀμέσως νὰ ξαστεριάζῃ ἡ ὄψη σου καὶ νά ’σαι ἤρεμη χωρὶς ἀγωνία. Ἡ γυναίκα εἶναι τὸ ἀκύμαντο λιμάνι γιὰ τὸ θαλασσοδαρμένο σύζυγο.

Νὰ ξέρῃς ὅτι ἡ παρουσία σου στὸ σπίτι σου εἶναι ἀναντικατάστατη, γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἀγαπήσῃς μ᾿ ὅλες τὶς φροντίδες τοῦ νοικοκυριοῦ. Νὰ τὸ βλέπῃς σὰν βασίλειό σου, καὶ νὰ μὴ συχνοβγαίνῃς ἀπὸ τὸ κατώφλι σου. Ἄφησε τὶς ἔξω δουλειὲς γιὰ τὸν ἄνδρα. Πρόσεχε τὶς συναναστροφές σου. Πρόσεξε τὶς συγκεντρώσεις, ποὺ πηγαίνεις. Μὴ πᾶς σὲ ἄπρεπες συγκεντρώσεις, γιατὶ εἶναι μεγάλος κίνδυνος γιὰ τὴν ἁγνότητά σου. Αὐτὲς οἱ συναναστροφὲς ἀφαιροῦν τὴν ντροπὴ κι ἀπ᾿ τὶς ντροπαλές, σμίγουν μάτια μὲ μάτια, κι ὅταν φύγῃ ἡ ντροπὴ γεννιοῦνται ὅλα τὰ χειρότερα κακὰ («αἰδὼς οἰχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων»).

Τὶς σοβαρὲς ὅμως συγκεντρώσεις μὲ συνετοὺς φίλους νὰ τὶς ἐπιζητῆς, γιὰ νὰ ἐντυπώνεται στὸ νοῦ σου ἕνας καλὸς λόγος, ἢ κάποιο ἐλάττωμα νὰ κόψῃς ἢ νὰ καλλιεργήσῃς τοὺς δεσμούς σου μὲ ἐκλεκτὲς ψυχές. Μὴ ἐμφανίζεσαι ἀνεξέλεγκτα σὲ ὁποιονδήποτε, ἀλλὰ στοὺς σώφρονες συγγενεῖς σου, στοὺς ἱερεῖς καὶ σὲ σοβαροὺς νεώτερους ἢ ἡλικιωμένους. Μὴ συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναῖκες, ποὺ ἔχουν στὸ νοῦ τους στὸ ἔξω, γιὰ ἐπίδειξη. Οὔτε ἀκόμα ἄνδρες εὐσεβεῖς, ποὺ ὁ σύζυγός σου δὲν θέλει στὸ σπίτι, ἂν καὶ σὺ τόσο πολὺ τοὺς ἐκτιμᾶς. Ὑπάρχει γιὰ σένα πιὸ ἀκριβὸ πράγμα ἀπὸ τὸν καλό σου σύζυγο, ποὺ τόσο ἀγαπᾶς;

Ἐπαινῶ τὶς γυναῖκες, ποὺ δὲν τὶς ξέρουν οἱ πολλοὶ ἄνδρες. Μὴ τρέχῃς σὲ τραπέζια κοσμικὰ καὶ ἂς εἶναι γιὰ γάμο ἢ γιὰ γενέθλια. Ἐκεῖ ἀνάβουν ἄνομοι πόθοι, μὲ τοὺς χορούς, τοὺς πήδους καὶ τὰ γέλια, τὴν ψεύτικη εὐχαρίστηση, ποὺ παραπλανεύουν ἀκόμη καὶ τοὺς ἁγνοὺς καὶ σώφρονες. Καὶ ἡ ἁγνότητα εἶναι τόσο λεπτὸ πρᾶγμα! Σὰν τὸ κερὶ στὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου! Ἀπόφευγε ἀκόμα καὶ στὸ σπίτι σου τὰ κοσμικὰ τραπέζια. Ἂν μπορούσαμε νὰ περιορίσουμε τὶς ὀρέξεις τῆς κοιλιᾶς, θὰ κυριαρχούσαμε στὰ πάθη μας.

Κράτα τὴν μορφή σου γαλήνια καὶ μὴ τὴν ἀλλοιώνῃς οὔτε μὲ μορφασμούς, ὅταν εἶσαι θυμωμένη. Στολίδια τ᾿ αὐτιὰ νἄχουν ὄχι μαργαριτάρια, ἀλλὰ ν´ ἀκοῦν καλὰ λόγια καὶ νὰ βάζουν γιὰ τὰ ἄσχημα λουκέτο στὸ νοῦ. Ἔτσι, εἴτε κλειστὰ εἶναι, εἴτε ἀνοιχτά, ἡ ἀκοὴ θὰ μένῃ ἁγνή.

Ὅσο γιὰ τὰ μάτια, εἶναι κεῖνα, ποὺ δείχνουν ὅλο τὸ ἐσωτερικὸ τῆς ψυχῆς. Ἂς σταλάζῃ ἁγνὸ κοκκίνισμα ἡ παρθενικὴ ντροπὴ κάτω ἀπὸ τὰ βλέφαρά σου καὶ ἂς προκαλῇ τὴ σεμνότητα καὶ τὴν ἁγνὴ ντροπὴ σὲ ὅσους σὲ βλέπουν καὶ σ᾿ αὐτὸν ἀκόμα τὸ σύζυγό σου. Εἶναι πολλὲς φορὲς προτιμότερο, γιὰ πολλὰ πράγματα, νὰ κρατᾷς κλειστὰ τὰ μάτια, χαμηλώνοντας τὸ βλέμμα.

Καὶ τώρα στὴ γλώσσα. Θἄχῃς πάντα ἐχθρὸ τὸν ἄνδρα σου, ἂν ἔχῃς γλώσσα ἀχαλίνωτη, ἔστω κι ἂν ἔχῃς χίλια ἄλλα χαρίσματα. Γλώσσα ἀνόητη βάζει, πολλὲς φορές, σὲ κίνδυνο καὶ τοὺς ἀθώους. Προτίμα κι ὅταν ἀκόμα ἔχῃς δίκιο, τὴ σιωπή. Εἶναι προτιμότερη γιὰ νὰ μὴ ριψοκινδυνεύσῃς νὰ πῆς ἕνα ἄτοπο λόγο. Κι ἂν ἔχῃς τὴν ἐπιθυμία νὰ λὲς πολλά, τὸ καλλίτερο εἶναι νὰ σωπαίνῃς.

Πρόσεχε ἀκόμα καὶ τὸ βάδισμά σου. Μετράει στὴ σωφροσύνη.

Καὶ τοῦτο πρόσεξε καὶ ἄκουσε: Μὴν ἔχῃς ἀδάμαστη σαρκικὴ ὁρμή. Πεῖσε καὶ τὸν ἄνδρα σου νὰ σέβεται τὶς ἱερὲς ἡμέρες. Γιατὶ οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. (…)

Ἂν ἀπὸ μένα τὸν γέροντα πῆρες κάποιο λόγο πνευματικό, σοῦ συνιστῶ νὰ τὸν φυλάξῃς στὰ βάθη τῆς ψυχῆς σου. Ἔτσι μὲ ὅτι πῆρες ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσες καὶ μὲ τὴν ἠθική σου ἀνωτερότητα, θὰ θεραπεύσῃς τὸν ἐξαίρετο σύζυγό σου καὶ περίφημο πολιτικὸ ἄνδρα ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια.

Αὐτὸ τώρα τὸ παρὸν δῶρο, κειμήλιο σοῦ προσφέρω. Ἂν θέλῃς πάλι νὰ σοῦ εὐχηθῶ καὶ τὸ καλλίτερο, σοῦ εὔχομαι νὰ γίνῃς ἀμπέλι πολύκαρπο, μὲ τέκνα τέκνων, γιὰ νὰ δοξάζεται ἀπὸ περισσότερους ὁ Θεός, γιὰ τὸν ὁποῖον γεννιόμαστε καὶ πρὸς τὸν Ὁποῖον πρέπει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ νὰ ὁδεύουμε.

(Μετάφραση ὑπὸ Ἀθηνᾶς Α. Καραμπέτσου, φιλολόγου, βλ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 31.3.2000, σελ. 3)

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Ἡ περασμένη καὶ ἡ παροῦσα Κυριακὴ μὲ τὶς εὐαγγελικὲς περικοπές τους μᾶς δείχνουν περίτρανα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ πολλὰ ἀπὸ ἑμᾶς. Τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ὁ ἁμαρτωλὸς τελώνης μὲ μόνο λίγες λέξεις καρδιακῆς προσευχῆς ἔφυγε δικαιωμένος ἀπὸ τὸν Ναό, ἐνῶ τὴν παροῦσα ἡμέρα ὁ ἐπίσης ἁμαρτωλός, ὁ ἄσωτος υἱός, μὲ μόνο λίγο θάρρος καὶ λίγες λέξεις καρδιακῆς μετανοίας ἐπιστρέφει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἄσωτος γίνεται σεσωσμένος καὶ διαχρονικὸ παράδειγμα γιὰ τὸν καθένα μας. 

            Ἀλήθεια, μέσα ἀπὸ τὴν σημερινὴ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου ὁ καθένας μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐλευθερία, κάποτε τὸ χρησιμοποιοῦμε λανθασμένα. Ἐπιλέγουμε πολλὲς φορὲς τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ αὐτή, ἐνῶ ἀρχικὰ μπορεῖ νὰ μᾶς γοητεύει, τελικὰ μᾶς βγάζει σὲ ἀδιέξοδο. Καὶ ἐκεὶ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχουμε καλύψει τὰ κενά μας, τελικὰ εἴμαστε ἄδειοι. Ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας ποὺ τραβήξαμε μὲ αὐτοπεποίθηση, τελικὰ ἀποδεικνύεται λανθασμένος. Ὅλα, ὅμως, μποροῦν νὰ ἀνατραποῦν, ἀρκεῖ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πτώση μας καὶ νὰ θέλουμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πρώτη μας κατάσταση. Ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη καὶ ἡ ἀγκαλιά Του χωράει τοὺς πάντες. Χωράει τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε πεπτωκότα, τὸν κάθε ἐξόριστο. Αὐτὴ ἡ ἀγκαλιὰ χωράει ὅσους θέλουν νὰ ἀνήκουν σὲ αὐτήν. 

            Ἔχουμε τὸ θάρρος νὰ τρέξουμε πίσω σὲ αὐτὴν τὴν ἀγκαλιά; Νὰ παραβλέψουμε τὰ γύρω, νὰ φορέσουμε τὸ δαχτυλίδι καὶ νὰ ποῦμε «Κύριε σὲ Ἐσένα ἀνήκω»; Ὁ Θεὸς δὲν ζητάει πολλά. Ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε πρὸς Ἐκεῖνον μὲ καρδιακὴ μετάνοια, ὁ Ἴδιος, ὡς Φιλόστοργος Πατέρας, θὰ τρέξει νὰ μᾶς προϋπαντήσει, νὰ μᾶς ζεστάνει, νὰ μᾶς χαρίσει αὐτὸ ποὺ στερηθήκαμε μὲ τὴν ἁμαρτία, τὴν ἀληθινὴ Ζωή.

            Γιὰ αὐτὸ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο∙ γιὰ νὰ σώσει τὸ πλανώμενο πρόβατο. Κὶ ὅταν ἕνα πλανώμενο πρόβατο σώζεται, ὅταν ἕνας ἀπὸ ἑμᾶς συνειδητοποιεῖ τὸν άληθινὸ προορισμὸ τῆς ζωῆς του, χαρὰ γίνεται στὸν Οὐρανὸ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅταν σώζονται ἐνενήκοντα ἐννέα δίκαιοι. Τότε, ὁ μόνος ποὺ δὲν χαίρεται εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀκόμη φορᾶ τὴ μάσκα τοῦ εὐσεβισμοῦ, ἐκεῖνος ποὺ ἡ τυπολατρικὴ τήρηση τῶν νόμων ποτὲ δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀσκήσει αὐτοκριτικὴ καὶ νὰ δεῖ μὲ εἰλικρίνεια τὴν εἰκόνα τῆς ψυχῆς του. Καὶ γιὰ αὐτόν, ὅμως, ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα παραμένει ὑπομονετικὰ ἀνοιχτή, ἄν ποτὲ θελήσει. 

            Μαζὶ μὲ τὴν διδακτικὴ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, συνέπεσε σήμερα ἡ μνήμη τῶν τριῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν καὶ οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοὺς ὁποίους δικαιολογημένα ἡ Ἐκκλησία ἀποκαλεῖ «μεγίστους φωστῆρες τῆς τρισηλίου Θεότητος».

            Ἡ ἑορτή τους θεσπίσθηκε τὸν 11ο αἰώνα, ὕστερα ἀπὸ μία ἔριδα ποὺ δημιουργήθηκε στοὺς κύκλους τῶν λογίων τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν τὸν ἔνα ἤ τὸν ἄλλο ἅγιο ἀνώτερο. Γιὰ νὰ σταματήσει αὐτὴ ἡ ἔριδα, οἱ τρεῖς ἄγιοι ἐμφανίσθηκαν θαυματουργικὰ στὸν Μητροπολίτη Εὐχαΐτων Ἰωάννη τὸν Μαυρόποδα, προτρέποντάς τον νὰ θεσπίσει μία κοινὴ ἑορτὴ γιὰ τοὺς τρεῖς, διότι εἶναι ἑνωμένοι καὶ ἴσοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ οὐδέποτε στόχευσαν στὴ διχόνοια, ἀλλὰ πάντοτε στὴν ὁμόνοια τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι, ὁ Ἰωάννης συνέταξε τὴν ἀκολουθία ποὺ ψάλλουμε μέχρι σήμερα καὶ ὅρισε τὴν κοινὴ μνήμη τῶν ἁγίων στὶς 30 Ἰανουαρίου, διότι μέσα στὸν Ἰανουάριο γιορτάζουν καὶ οἱ τρεῖς.

             Ἡ μνήμη τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἔχει καθιερωθεῖ στὴν πατρίδα μας ὡς ἑορτὴ τῆς παιδείας καὶ δικαίως. Οἱ ἄγιοι ἔλαβαν σημαντικὴ μόρφωση σπουδάζοντας σὲ φημισμένα ἐκπαιδευτήρια τῆς ἐποχῆς. Ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος ἔφτασαν μέχρι τὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὶς σπουδές τους. Ἔδειξαν τέτοιο ἦθος καὶ τέτοια συνέπεια, ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐκτίμησαν τὸ πνεῦμα καὶ τὴ μόρφωσή τους, νὰ τοὺς προσφέρουν τὴν ἔδρα τῆς διδασκαλίας. Ἀπὸ τοὺς δύο, ὁ Γρηγόριος ἀποδέχθηκε τὴν πρόταση καὶ τίμησε τὴν σχολὴ ὡς καθηγητὴς γιὰ λίγα χρόνια, ἐνῶ ὁ Βασίλειος ἔφυγε γιὰ νὰ μονάσει στὰ βουνὰ τοῦ Πόντου. Ὁ δὲ Ἰωάννης, σπούδασε στὴν πατρίδα του τὴν Ἀντιόχεια, κοντὰ στὸν περίφημο διδάσκαλο, εἰδωλολάτρη Λιβάνιο. Ἀποτέλεσε πρότυπο μαθητοῦ καὶ τόσο τὸν ἀγάπησε ὁ δάσκαλός του, ὥστε νὰ ὁμολογήσει: «τὸν Ἰωάννη θὰ ἄφηνα διάδοχο στὴ σχολή μου, ἀλλὰ μοῦ τὸν κέρδισαν οἱ χριστιανοί».

            Κάποιοι δῆθεν προοδευτικοὶ τῶν ἡμερῶν μας, ὑποτιθέμενοι «λόγιοι καὶ φίλοι τῆς ἀληθείας», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ζαλισμένοι ἀπὸ τὴν δυτική, μονόπλευρη μόρφωσή τους καὶ τὰ πάθη τους, τολμοῦν νὰ καταφέρονται ἐναντίον τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, χαρακτηρίζοντάς τους ὡς «ἀνθέλληνες» οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα «κατέστρεψαν τὴν ἑλληνικὴ παιδεία». Αὐτά, βέβαια, τὰ λένε κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ ψάχνουν ἀφορμὲς γιὰ νὰ πολεμήσουν τὴ μάνα τοῦ Ἔθνους, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀγνοῶντας ὅτι δίχως αὐτήν, ἄν ζοῦσαν σήμερα, θὰ ἦταν στὴ δούλεψη κάποιου πασᾶ, στὴν καλύτερη περίπτωση.

            Οἱ τρεῖς Ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι δῆθεν «κατέστρεψαν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα» ἄφησαν πίσω τους τεράστιο ὄγκο συγγραφικοῦ ἔργου σὲ ποιά γλώσσα; Στὰ ἑλληνικά! Τίμησαν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, τίμησαν καὶ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη καὶ φιλοσοφία, διότι ἀφαίρεσαν ἀπὸ αὐτὰ ὅλα τὰ ἄχρηστα καὶ περιττὰ στοιχεῖα ποὺ ὁδηγοῦσαν στὴν παρακμή τους καὶ τὰ ἐνέταξαν στὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ διδασκαλία, μὲ σκοπὸ τὴ δόξα τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς δίδαξαν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅτι ἡ κοσμικὴ παιδεία δὲν πρέπει νὰ ἀπορρίπτεται, ἀλλὰ νὰ παίρνουμε ἀπὸ αὐτὴν ὅ,τι μᾶς εἶναι χρήσιμο γιὰ τὴν ψυχική μας ὠφέλεια.

            Πέρα ἀπὸ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο πάντρεμα ἑλληνισμοῦ καὶ χριστιανισμοῦ μέσα ἀπὸ τοὺς λόγους τους, τὸ παιδαγωγικὸ ἔργο τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν ἐκτείνεται στὸν βίο τους. Μᾶς παιδαγωγοῦν μὲ τὸ παράδειγμά τους, τὸ ὁποῖο φρόντισαν μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια νὰ τοὺς καλλιεργήσουν οἱ ἅγιοι γονεῖς τοῦς. Ἤξεραν οἱ γονεῖς αὐτῶν τῶν ἱερῶν ἀνδρῶν τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο γέννησαν ἀνθρώπους. Ἤξεραν ὅτι εἶχαν καθῆκον νὰ τοὺς μορφώσουν μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ γίνουν χρήσιμοι στὴν κοινωνία. Καὶ αὐτὸ ἔπραξαν καὶ τὰ κατάφεραν.

            Ἔχοντας, λοιπόν, ὅλα τὰ ἐφόδια ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους καὶ ἀπὸ τὶς σπουδές τους, οἱ Ἅγιοι δὲν ἄγγιξαν τὴ Θεολογία μέσω τῆς λογικῆς, ἀλλὰ ἔφθασαν σὲ αὐτὴν μέσῳ τῆς ἀγάπης, τῆς ἄσκησης, τῆς νηστείας καὶ τῆς προσευχῆς. Πλημμύρισαν ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τότε θεολόγησαν μὲ ἀκρίβεια καὶ δίδαξαν. Πράγματι, διαβάζοντας κανεὶς τὰ συγγράμματά τους, καταλαβαίνει εὔκολα ὅτι ἦταν ἄνθρωποι θεούμενοι, ἄνθρωποι ποὺ ὅ,τι ἔκαναν, ὅ,τι ἔλεγαν καὶ ὅ,τι ἔγραφαν εἶχε ὡς στόχο τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ αὐτόν.

            Ἡ πνευματική τους ζωὴ ἀκτινοβολοῦσε τόσο, ὥστε καὶ οἱ τρεῖς νὰ κληθοῦν στὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα χωρὶς τὴν θέλησή τους. Ἀναδείχθηκαν ἄξιοι ποιμένες καὶ μάλιστα ἀναγκαῖοι ὅσο ποτέ, διότι μὲ τοὺς ἀγῶνες τους ἔσωσαν τὴν ὀρθοδοξία στὴν ἐποχή τους καὶ τὴν κράτησαν ἑνωμένη, προστατεύοντάς την ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς τῆς «καριέρας».

            Δὲν ἦταν τέτοιοι οἱ τρεῖς Ἱεράρχες. Καὶ δὲν ἤθελαν τοὺς ἄλλους νὰ εἶναι ἔτσι. Ἤθελαν ὅσοι διακονοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἐκπέμπουν Φῶς Χριστοῦ. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔκαναν κινήσεις γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης.

            Ἕνα ἄλλο σημαντικὸ γνώρισμα τῶν τριῶν, ἦταν ἡ δικαιοσύνη τους, γιὰ χάρη τῆς ὁποίας θυσίασαν τὸν ἑαυτό τους. Γιὰ χάρη τῆς δικαιοσύνης, συχνὰ ἦρθαν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία, ὑπερασπιζόμενοι τὰ δίκαια τῶν ἀνυπεράσπιστων καὶ φτωχῶν ἐναντίον ὅσων πλούτιζαν εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων τους. Τόσο σθεναρὰ ὕψωναν τὴ φωνή τους, ὥστε νὰ καταστοῦν ἐνοχλητικοὶ γιὰ τὰ κέντρα τῆς ἐξουσίας, τὰ ὁποῖα τοὺς ὁδήγησαν μέχρι τὸν θάνατο.

            Πρίν, ὅμως, ἀσκήσουν ἔλεγχο στοὺς ἄδικους πλουσίους, εἶχαν φροντίσει οἱ ἴδιοι νὰ ἀποτινάξουν ἀπὸ πάνω τους ὁποιασδήποτε μορφῆς ἰδιοκτησία. Τύχαινε καὶ οἱ τρεῖς νὰ ἦταν εὔποροι, μὲ μεγάλη οἰκογενειακὴ περιουσία. Ὅλη τους τὴν περιουσία τὴν ἔδωσαν γιὰ νὰ φτιαχτοῦν εὐαγῆ ἰδρύματα, γιὰ νὰ βροῦν θεραπεία οἱ ἀσθενεῖς, τροφὴ οἱ πεινασμένοι, φροντίδα τὰ ὀρφανὰ καὶ κάθε κοινωνικὰ ἀδύναμος. 

            Λοιπόν, μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάντια ποὺ βρίσκεται ἡ κοινωνία μας, ἄνθρωποι σὰν τοὺς τρεῖς Ἱεράρχες δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε; Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι οἱ προστάτες τῆς παιδείας μας καὶ τοὺς τιμᾶ τόσο πολὺ ἡ Ἐκκλησία. Αὐτοὶ προστατεύουν καὶ ἀναδεικνύουν τὴν ἁληθινὴ ρωμέικη παιδεία ἡ ὁποία θρέφει τὴν πατρίδα μας ἐδὼ καὶ 17 αἰῶνες. Τοὺς ἔχουμε ψηλὰ γιὰ νὰ θυμόμαστε ὅτι μόνο ἄν ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμά τους, ἡ κοινωνία μας θὰ μεταμορφωθεῖ πρὸς τὸ καλύτερο. Αὐτὸ, ἀκόμη καὶ οἱ ἄθεοι, πρέπει νὰ τὸ σεβαστοῦν πρὸς ὄφελός τους. Ἐκτὸς ἄν πρόκειται γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δίωκαν τοὺς μεγάλους Ἱεράρχες.

            Ἐν κατακλείδι, εἶναι τόσο μεγάλο τὸ ἔργο τῶν σήμερα τιμωμένων τριῶν Ἱεραρχῶν, ποὺ θὰ χρειάζονταν ὁλόκληροι τόμοι γιὰ νὰ τὸ καλύψουν. Εὔχομαι, ὅμως, μέσα ἀπὸ τὰ λίγα λόγια ποὺ ἀκούσατε νὰ σχηματίσατε μία εἰκόνα γιὰ τὸ μέγεθος τῶν ἱερῶν ἀνδρῶν. Ἀπὸ ὅσα ἀνέφερα, σίγουρα κάποιος τὰ ἔκανε περισσότερο καὶ κάποιος λιγότερο. Αὐτὸ, ὅμως, ποῦ ὁ πρῶτος ἔκανε λιγότερο, τὸ ἔκανε περισσότερο ὁ δεύτερος. Δὲν ἀνέφερα συγκεκριμένα ὀνόματα σὲ κάθε τους ἐνέργεια, διότι ὅπως εἴπανε οἱ ἴδιοι «εἴμαστε ἕνα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». Ἐπομένως, ὅ,τι ἔκανε ὁ ἕνας τὸ ἔκαναν καὶ οἵ ἄλλοι.

            Εὐχή μου «οἱ Θεολόγοι, αἱ Βάσεις, οἱ Χρυσολόγοι οἱ ἔνθεοι» νὰ ἐμπνέουν τὸν καθένα μας, καὶ κυρίως τὰ νέα παιδιὰ ποὺ φοιτοῦν στὰ σχολεῖα, ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦμε μιμητές τους, ἔστω καὶ λίγο.

            Χρόνια πολλὰ στοὺς μαθητές, μὲ τὴν προτροπὴ νὰ πάρετε τὰ πολλὰ καλὰ ἀπὸ τὸ σχολεῖο σας, γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ τὰ προσφέρετε αὔριο.

ὁ Ἐπίσκοπός σας

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

 

Όταν ένας λαός είναι μπερδεμένος, καλό είναι να κοιτάζει τους Αγίους του, τους Ήρωές του, τους προπάτορές του, για να βρει τη διάκριση που πρέπει να τον χαρακτηρίζει.

Δόξα Τω Θεώ η Ελλάδα δεν τσιγκουνεύεται στους Αγίους και στους Ήρωες. Είναι τόσο σπάταλη. ώστε να έχει απαντήσεις για όλα τα θέματα.

Δεν υπάρχει καλύτερο σημείο αναφοράς από την οικογένεια του Νικηταρά Αυτή η σπουδαία οικογένεια μέσα στις προσφορές της στο Γένος έδωσε έναν Άγιο, τον Νεομάρτυρα Άγιο Ιωάννη Τουρκολέκα. (όπου μικρό παιδί αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και τον σκότωσαν οι Τούρκοι αφού, πρώτα, μπροστά στα μάτια του, σκότωσαν τον πατέρα του) και τον αδελφό του Αγίου, τον τεράστιο Ήρωά μας τον Νικηταρά, όπου όπως προαναφέρθηκε, είχε χάσει πατέρα και μικρό αδελφό από τους Τούρκους.

Ο Νικηταράς ανήκει στους σπουδαιότερους Πατέρες του Νεοελληνικού Κράτους.

Θεωρώ ότι θα προσβάλω αυτόν που διαβάζει αυτό το κείμενο αν κάτσω και γράψω τις αρετές αυτού του σπουδαίου Ορθόδοξου Χριστιανού, Έλληνα Πατριώτη, Ανιδιοτελή Πολεμιστή γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει Έλληνας που δεν τις γνωρίζει.

Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος. ο ανιψιός του μέγιστου Κολοκοτρώνη, εκτός όλων των άλλων μαχών που πρωταγωνίστησε εναντίον Τούρκων και Τουρκαλβανών, πρωτοστάτησε και στην ιστορική μάχη των Δερβενακίων -Σφαγή του Δράμαλη.

Μετά την μάχη ο Νικηταράς παρέμεινε στο πεδίο της μάχης. Εκεί εντόπισε έναν τραυματισμένο εχθρό Τουρκαλβανό . Ο Αλβανός είπε στον Νικηταρά να τον σκοτώσει. Ο Νικηταράς, όμως, του απάντησε το εκπληκτικό! :

«Να σε σκοτώσω; Για τζελάτη (δήμιο) με πήρες; Κάνε κουράγιο. Θα πασχίσω να γλυτώσεις. Θα

σε πάω στο ταμπούρι μας, που έχουμε γιατρό, να σε γιάνει.»

Τον έβαλε στην πλάτη του και τον πήγαινε στο ελληνικό στρατόπεδο για να τον κάνει καλά. Ο τραυματίας στον ώμο του Νικηταρά δεν ήξερε, ποιος τον κουβαλούσε, μέχρι ν’ ακούσει τους Έλληνες να τον χαιρετούν. Ο Νικηταράς ένιωσε το άγγιγμα από ένα μαχαίρι στο λαιμό του και γυρίζει και λέει: ¨Απιστε, γώ πασχίζω νά σοϋ γλυτώσω τη ζωή καί σύ θέλεις νά μέ σκοτώσης;;¨

Ο τραυματίας συγκινημένος απολογήθηκε δείχνοντας μια τούφα από τα μαλλιά του Νικηταρά:

“Όχι, καπετάνιε. Λίγα μαλλιά έκοψα απ’ το κεφάλι σου... Να τα. Τα έκοψα καπετάνιε, , για να έχω θυμητάρι από την αφεντιά σου... Αν ζήσω, γκόλφι μου (φυλαχτό) θα τα κάνω... Να θυμάμαι ολοζωής κείνον πού με γλύτωσε. Κι αν γίνω καλά και πάω στον τόπο μου, βάζω όρκο να μην ξαναπιάσω ντουφέκι για να βαρέσω τούς γκιαούρηδες¨.

Ο Νικηταράς πήγε στον Γιατράκο τον τραυματία, αλλά αυτός δεν τα κατάφερε και μετά από λίγες ώρες πέθανε. Πριν φύγει έδωσε την τούφα από τα μαλλιά στον Γιατράκο και του διηγήθηκε το περιστατικό.

Οι Έλληνες γλύπτες οι αδελφοί Φυτάλη έκαναν ένα γλυπτό που αναπαριστά το περιστατικό.

Ο Νικηταράς είχε διάκριση και ήξερε πότε έπρεπε να ήταν Στρατιώτης και πότε Καλός Σαμαρείτης!

Δεν χρειάζεται τώρα με τον σεισμό στην Τουρκία να χωριστούμε (για άλλη μία φορά) σε δύο στρατόπεδα.

Στους φανατικούς και των δύο μεριών βλέπω έναν φαρισαϊκό διαγωνισμό για το ποιος είναι ο πιο καλούλης ανώτερος συγχωρητικός άνθρωπος ή για το ποιος είναι ο πιο ζηλωτής αποδοτικός σούπερ πατριώτης.

Αν φύγει ο εγωισμός από τη μέση, πρώτον θα καταλάβουμε ότι η διαφωνία δεν σημαίνει παρεξήγηση και δεύτερον, όπως μας έδειξε ο ΠΑΤΕΡΑΣ μας ο Νικηταράς, στη Ρωμιοσύνη αυτά τα δύο όχι απλώς δεν συγκρούονται, αλλά το ένα συμπληρώνει το άλλο!

Εξάλλου ο εχθρός του εχθρού μου δεν σημαίνει ότι είναι και δικός μου φίλος…

Ο σεισμός δεν πιάνεται φίλος κανενός. Στο δευτερόλεπτο μπορεί να γίνει σεισμός και στην Ελλάδα.

Ο Θεός ν’ αναπαύσει όλες τις ψυχούλες που έφυγαν από τον σεισμό, στην Τουρκία και στη Συρία, να σώσει τους παγιδευμένους, τους τραυματίες και να παρηγορήσει τους δικούς τους ανθρώπους.

Ο Θεός να φυλάει την Ελλάδα καὶ πᾶσαν χώραν ἀπὸ ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου.

Η Αγάπη του Θεού είναι άπειρη και δεν υπάρχει καλύτερη εμπιστοσύνη προς Αυτήν από το να την παρακαλούμε για όλους και για όλα.

Δεν αποδεχόμαστε οτιδήποτε κάνει κακό στην Πατρίδας μας αλλά και οτιδήποτε κάνει κακό στην Πίστη μας και στην πορεία μας προς την Άνω Ιερουσαλήμ.

Ο Ρωμιός αγωνίστηκε και Υπέρ Πίστεως και Υπέρ Πατρίδος.

Αυτήν τη σκυτάλη παραλάβαμε, αυτήν πρέπει να παραδώσουμε.

Στην φωτογραφία ο Νικηταράς κουβαλάει τον εχθρό του.

Και μέγιστος Πατριώτης και Καλός Σαμαρείτης. Ι.Ν. Αγ. Πάντων

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ (Ομιλία του Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος)

 

ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ (Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος)

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ανήκει στον Θεοφόρο χορό των Αγίων αντιαιρετικών Πατέρων που πολέμησε σφόδρα τον Αρειανισμό, που τα χρόνια εκείνα είχε καταλάβει σχεδόν εξ' ολοκλήρου την Εκκλησία μας, τον 4ο ήδη αιώνα μ. Χ. Όταν ήρθε από την Καππαδοκία στην Κωνσταντινούπολη δεν βρήκε ούτε έναν Ορθόδοξο πιστό, καθώς όλοι είχαν υποταχθεί στις δαιμονοκρατούμενες διαβολές του Αρείου. 

Ήταν δε, τόσο το μίσος των αιρετικών, που μέχρι και πέτρες εκτόξευαν εναντίον του, όταν κήρυττε τον ορθό λόγο του Χριστού μας και μετέφερε πιστά τις ιερές παραδόσεις αυτής της Εκκλησίας. Τότε συγγράφει και τον Λόγο ΚΣΤ', όπου φέρεται -φιλοθέως και αγιοπνευματικώς- συγκινητικά, ως υπέρμαχος της πατρώας ευσεβείας των προγόνων μας! Μέρος αυτού του Λόγου είναι ο ακόλουθος, ο οποίος δείτε πόσο διαχρονικά επίκαιρος είναι, όχι μόνο για τους σημερινούς -θλιβερά- αμετανόητους Οικουμενιστές, αλλά και για τους ''βασιλικά'' κοινωνούντες με αυτούς, ''επιφανικούς'' αντιοικουμενιστές, όταν ο ίδιος ο Άγιος είχε κόψει κάθε επαφή μαζί τους, δεν συλλειτουργούσε, δεν συμπροσευχόταν, αλλά, ούτε και κοινωνικός ήταν με αυτούς. 

Ο Άγιος κοιμήθηκε στο χωριό Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας, στο οποίο 14 αιώνες μετά είδε το φως του κόσμου τούτου, ένας άξιος απόγονος του κινήματος των Κολλυβάδων και συνομολογητής του, ο σύγχρονος Άγιος Ομολογητής Ιερώνυμος της Αίγινας! Να έχουμε τις ευλογίες τους και τις ευχές τους. Γ. Δ.

Ας ίδωμεν όσα δύναται να αδικηθή από ανθρώπους, άνθρωπος. Θα με ονομάσουν απαίδευτον; Μίαν σοφίαν γνωρίζω, το να φοβούμαι τον Θεόν, διότι «αρχή σοφίας είναι ο φόβος Κυρίου», και «τέλος λόγου είναι, να ακούεις το παν, να φοβήσαι τον Θεόν».

Αυτά λέγει ο σοφώτατος Σολομών. Ας με δείξουν λοιπόν ως στερούμενον φόβου, και ας νικήσουν.Της δε άλλης σοφίας μέρος μεν παρεμέρισα, μέρος δε εύχομαι και ελπίζω να προσλάβω με την χάριν του Πνεύματος.

 Θα με κατηγορήσουν δια πτωχείαν, η οποία είναι η περιουσία μου; Είθε να απέβαλλα αυτά τα ράκια, δια να διέλθω γυμνός τας άκανθας του βίου· είθε επίσης να αποβάλω και τον βαρύν τούτον χιτώνα, όσον το δυνατόν γρηγορότερον, δια να λάβω ελαφρότερον. 

Θα με αποκαλέσουν φιλόπατριν; Πόσον μικρά σκέπτονται περί ημών, πραγματικοί υβρισταί και μισόξενοι! Υπάρχει, ω άνθρωποι, πατρίς περιγραπτή εις εμέ, ο οποίος έχω πάσαν πατρίδα και καμμίαν; Συ δε δεν είσαι ξένος και παρεπίδημος; 

Δεν σου επαινώ την κατοικίαν, αν αυτή είναι η περίπτωσίς σου, δια να μη εκπέσης της αληθινής πατρίδος, εις την οποίαν πρέπει να αποθέτωμεν τα πολιτικά μας δικαιώματα. Δεν θα μας ονειδίσης δε δια το γήρας και την φιλασθενικότητα; Δεν ανήκει όλον αυτό εις τον χώρον της ύλης και της φύσεως, δια να μάθης και κάτι από τα απόρρητά μου· εν μέρος το εδαπάνησε και ο λογισμός, δια να καυχηθώ και εγώ ολίγον. Συ δε δεν είσαι σφριγηλός και εύσωμος; Γλυκύ θέαμα! Είθε να είχες και ολίγα άσπρα μαλλιά και κάποιαν ωχρότητα, δια να πιστευθής τότε, ότι είσαι συνετός και φιλόσοφος. Τι άλλο περαιτέρω; Θα με καθαιρέσουν από θρόνους; 

Ποιους όμως; Αυτούς εις τους οποίους ευχαρίστως ανήλθα ή προηγουμένως ή τώρα; Μακαρίζω δε τους επιβαίνοντας θρόνων; Συ δε μου τους καθιστάς γλυκύτερους, επιβαίνων εις τον ιδικόν σου τόσον αναξίως; Ούτε τα προηγουμένως συμβάντα δεν σας εφανέρωσαν την γνώμην μου; Ή ήσαν και εκείνα κάποια απόλαυσις και δοκιμασία του πόθου; Πράγματι οι επιτήδειοι όλα τα ιδικά των τα αποδίδουν εις άλλους, άλλα μεν καθ' υποψίαν άλλα δε ρητώς. Τί είναι τάχα η συντριβή; Τί τάχα αι αραί, τας οποίας εκάμαμεν δημοσία εναντίον μας; Τί τάχα τα δάκρυα και το ότι εγίναμεν εις σας παρ' ολίγον ελεεινοί και μισητοί λόγω της αντιστάσεως; Θα μας αποστερήσουν προεδρίας; Αυτήν πότε και ποίος σώφρων εθαύμασε, ενώ τώρα και το να την αποφεύγη κανείς είναι στοιχειώδες δείγμα συνέσεως, όπως νομίζω εγώ τουλάχιστον; 

Αυτήν δια την οποίαν όλα τα πράγματά μας δονούνται και σείονται· δια την οποίαν τα πέρατα της οικουμένης είναι γεμάτα υποψίαν και πόλεμον κωφόν και ανώνυμον· δια την οποίαν κινδυνεύομεν να είμεθα των ανθρώπων, ενώ εγίναμεν από τον Θεόν, και ν' αποβάλωμεν το μέγα και νέον όνομα του Χριστιανού; Πόσον θα ήθελα να μη υπήρχε προεδρία, ούτε προτίμησις θέσεως και τυραννική προνομία, δια να εγνωριζόμεθα μόνον από την αρετην! Τώρα δε το δεξιόν τούτο και το αριστερόν και το μέσον, το υψηλότερον και το χαμηλότερον, και το προβάδισμα ή συμβάδισμα έχουν προκαλέσει εις ημάς πολλά συντρίμματα χωρίς λόγον, πολλούς ώθησαν εις τον βόθρον και απήγαγαν εις τον χώρον των εριφίων όχι μόνον των κατωτέρων, αλλ' ακόμη και των ποιμένων, οι οποίοι, ενώ είναι διδάσκαλοι του Ιησού, ηγνόησαν ταύτα. Θα με εμποδίσουν από τα θυσιαστήρια; 

Αλλά γνωρίζω και άλλο θυσιαστήριον, του οποίου τύποι είναι τα τώρα βλεπόμενα· θυσιαστήριον εις το οποίον δεν ήγγισε λαξευτήριον ούτε χειρ, ούτε ηκούσθη σίδηρος ή κάτι άλλο των τεχνικών και διακοσμητών, αλλ' είναι ολόκληρον έργον του νου και η ανάβασις εις αυτό γίνεται δια θεωρίας. Εις αυτό θα παραστώ, εις αυτό θα θυσιάσω ευπρόσδεκτα θύματα, θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα, ανώτερα των προσφερομένων τώρα όσον ανωτέρα είναι η αλήθεια της σκιάς. Περί αυτού νομίζω ότι φιλοσοφεί και ο μέγας Δαυίδ λέγων, «και θα εισέλθω προς το θυσιαστήριον του Θεού, του ευφραίνοντος την πνευματικήν μου νεότητα». Από αυτό το θυσιαστήριον δεν θα με απομακρύνη όποιος το θέλει. Θα με απελάσουν από την πόλιν; Αλλ' όχι και από την ευρισκομένην εις τους ουρανούς. 

Ας καταφέρουν τούτο όσοι με πολεμούν! Και πράγματι το επεχείρησαν, αλλ' έως ότου δεν δύνανται να το επιτύχουν, μας ρίπτουν ρανίδες ύδατος ή μας κτυπούν με αύρας ή παίζουν με όνειρα· ούτω βλέπω εγώ τον πόλεμον αυτών, θα μου πάρουν τα αγαθά; Ποία; Αν πρόκειται περί των ιδικών μου, ας μου περικόψουν και τας πτέρυγας, τας οποίας δεν έχω περιβληθή· αν δε πρόκειται περί των της Εκκλησίας, τούτο είναι το αντικείμενον περί του οποίου γίνεται όλος ο πόλεμος· αυτά είναι δια τα οποία ο κλέπτης ζηλοφθονεί το ταμείον και προδίδει τον Θεόν δια τριάκοντα αργύρια, το χειρότερον όλων. Τόση δε είναι η τιμή όχι του προδιδομένου, αλλά του προδίδοντος. Θα μου κλείσουν τας οικίας των; Θα μου περικόψουν τας ανέσεις; Θα με αποξενώσουν από φίλους; 

Διότι, βλέπεις, πολύ φορτικοί εγίναμεν εις πολλούς, αν και μας προσεκάλουν - δεν θα φανώμεν αχάριστοι  εάν δε εγίναμεν φορτικοί, τούτο συνέβη δια την επιφυλακτικότητα μάλλον παρά δια την αποδοχήν. Το δε αίτιον είναι ότι μας ανέπαυσεν κάποιος ευσεβής και φιλόθεος οίκος, όπως τον Ελισσαίον ο της Σουναμίτιδος, συγγενών κατά το σώμα, συγγενών κατά το Πνεύμα, καθ' όλα φιλότιμων· πλησίον των οποίων συνεπήχθη ο λαός ούτος, διατηρών κρυφίως την διωκομένην ευσέβειαν, όχι αφόβως ούτε ακινδύνως. Είθε να τον αμείψη ο Κύριος δικαίως κατά την ημέραν της ανταποδόσεως! Αν δε επιδιώκωμεν τρυφήν, είθε να εντρυφήσουν εναντίον ημών οι μισηταί ημών διότι δεν θα καταρασθώ εις βάρος μου τίποτε χειρότερον. 

Από τους φίλους δε, άλλοι μεν δεν θα φύγουν από κοντά μας, γνωρίζω καλώς, ούτε αν κακοποιηθούν, διότι το γεγονός ότι αδικούνται μαζί με ημάς τους έκανε να πονούν μαζί μας· των δε άλλων έχομεν ήδη γυμνασθή να υπομένωμεν την υπεροψίαν, όταν μας περιφρονούν. Διότι εκ των φίλων και των πλησίον μου άλλοι μεν και φανερώς «επλησίασαν και εστάθησαν εις την αντίπαλον παράταξιν·», άλλοι δε, φιλανθρωπότεροι, «εστάθησαν από μακράν» και αυτήν την νύκτα «εσκανδαλίσθησαν όλοι». Σχεδόν και ο Πέτρος με απηρνήθη, και ίσως ούτε καν κλαίει πικρώς, δια να θεραπεύση την αμαρτίαν». Φαίνεται ότι εγώ είμαι ο μόνος γεμάτος τόλμην και θράσος· ο μόνος αισιόδοξος εις τα φοβερά, ο μόνος καρτερικός, και όταν δημοσία επαινούμαι και ιδιαιτέρως καταφρονούμαι, και όταν γνωρίζωμαι εις Ανατολήν και Δύσιν με το να πολεμούμαι. 

Ποία παραφροσύνη! «Αν παραταχθή εν στρατόπεδον εναντίον μου, δεν θα φοβηθή η καρδιά μου· εάν εγερθή εναντίον μου πόλεμος, εις αυτήν ελπίζω εγώ». Τόσον πολύ δεν θεωρώ φοβερόν κάτι από τα παρόντα, ώστε αφήνων τον εαυτόν μου, θρηνώ τους λυπήσαντάς με. Σεις, μέλη του Χριστού κάποτε, μέλη αξιότιμα δι' εμέ, αν και τώρα διεφθαρμένα, μέλη αυτής της ποίμνης, την οποίαν επροδώσατε σχεδόν πριν συναχθήτε, πώς διεσπάσθητε και διεσπάσατε ως βοΐδια, απολυμένα από τον ζυγόν; Πώς ηγείρατε εναντίον του θυσιαστηρίου θυσιαστήριον; Πώς κατεστράφητε αιφνιδίως; 

Πώς και οι ίδιοι ενεκρώθητε με την αποκοπήν και ημάς εκάματε να πονούμεν; Πώς κατεχράσθητε την απλότητα των ποιμένων προς διάλυσιν της ποίμνης; Διότι δεν θα μεμφθώ εκείνους δια την απειρίαν, αλλά θα κατηγορήσω σάς δια την κακίαν. «Ποίος θα σε βοηθήση εις την διαφθοράν σου, Ισραήλ;». Ποίον φάρμακον θα εύρω επουλωτικόν; Ποίον επίδεσμον; Πώς να συνάψω τα διεστώτα; Με ποία δάκρυα, ποίους λόγους, ποίας εύχάς, να θεραπεύσω το σύντριμμα; Ή ίσως με τον κατωτέρω τρόπον;

Τριάς αγία και προσκυνητή και τελεία, καλώς συναπτόμενη και προσκυνουμένη από ημάς, ιδικόν σου είναι το έργον τούτο, ιδικόν σου το κατόρθωμα. Συ δύνασαι ν' αποκαταστήσης τούτους πάλιν εις ημάς,αφού απεμακρύνθησαν τόσον, ώστε να παιδευθούν δια του χωρισμού προς ομόνοιαν, και ν' αντιδώσης εις ημάς δια τους εδώ μόχθους τα επουράνια και αστασίαστα. 

Το πρώτον δε και μέγιστον από αυτά είναι να φωτισθώμεν από σε τελειότερα και καθαρώτερα,πώς η ιδία και ως Μονάς νοείσαι και ως Τριάς ευρίσκεσαι; 

Πώς το αγέννητον και το γεννητόν και το εκπορευτόν είναι μία φύσις, τρεις ιδιαιτερότητες, 

«εις Θεός ο επί πάντων και δια πάντων και εν πάσιν», 

ούτε μετατιθέμενος ούτε μειούμενος ούτε τεμνόμενος, 

τώρα κατά μέρος μεν καταλαμβανόμενος, κατά μέρος δε ζητούμενος, κάποτε δε καταληφθησόμενος ίσως εις όλον σου το είναι από τους εδώ καλώς ζήσαντας δια βίου και θεωρίας; 

Εις αυτόν πρέπει πάσα δόξα, τιμή, κράτος, εις τους αιώνας. 

Γένοιτο!

Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος

Πηγή

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ: «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον·»