Η σταυροαναστάσιμη πορεία της Ορθοδοξίας

Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτία κ. Χρυσοστόμου κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013.

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 2013.

Ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων

Ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας  κ.  Χρυσοστόμου.

        Ὁ ἱερός Μελωδός Μακαριώτατε πάτερ καί δέσποτα Ἀρχιεπίσκοπε τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικε ἀναφωνεῖ: «Σκιρτῶντες μετ’ εὐφροσύνης σήμερον, πιστοί βοήσωμεν˙ Ὡς θαυμαστά τά ἒργα σου Χριστέ καί μεγάλη ἡ δύναμις, ὁ τήν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καί συμφωνίαν ἐργασάμενος.»[1]. Καί μαζί μέ τόν ὑμνογράφο μποροῦμε κι ἐμεῖς Σεβασμιώτατε καί Θεοφιλέστατοι ἃγιοι ἀρχιερεῖς, τίμιο πρεσβυτέριο καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί νά ἀναφωνήσουμε: «Ἡμέραν χαρμονικήν θεόφρονες, δεῦτε τελέσωμεν˙ νῦν Οὐρανός εὐφραίνεται καί γῆ, καί Ἀγγέλων τά τάγματα, καί τῶν βροτῶν τά συστήματα διαφερόντως ἑορτάζοντα.»[2].

        Σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λαμπροφορεμένη καί ἀπαστράπτουσα ἑορτάζει τήν ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Μνήμην ποιεῖ καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι μέ τόν θεόπνευστο λόγο τους καί τήν δράση τους ἀντιτάχθηκαν στά διατάγματα πού ἂλλαζαν «ἰῶτα ἓν, ἢ μιάν κεραίαν» ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, λατρεία καί παράδοση.

        Ἂς δοῦμε λοιπόν ἀγαπητοί ἀδελφοί τήν σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς «φίλης» Ὀρθοδοξίας μέσα στούς διχασμούς τῆς Εἰκονομαχίας, τοῦ Σχίσματος, τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί τῆς καινοτόμου ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου. Ἂς δοῦμε ὃμως ἐπίσης τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί ποῦ θά ὁδηγηθοῦμε, ἐάν ὑπακούσουμε στήν ἐντολή: «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις»!

        Ἡ ἒναρξη τῆς Εἰκονομαχίας τοποθετεῖται τό 726 μ.Χ., ὃταν αὐτοκράτορας τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους -τοῦ λανθασμένα ἀποκαλουμένου «Βυζάντιο»- ἦταν ὁ Λέων Γ’ ὁ Ἲσαυρος, πού καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολή καί εἶχε δεχθεῖ ἐπιρροές ἀπό τόν Μονοφυσιτισμό καί ἀπό τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἑβραίων καί τῶν Ἀράβων. Ἡ εἰκονομαχική πολιτική δέν ἐξυπηρετοῦσε κανένα σκοπό καί ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἀπαγόρευση τῆς προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων ἐλήφθη χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Πατριάρχη. Πιό ἀδιάλλακτος ἀπό τούς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες φάνηκε ὁ Κωνσταντῖνος Ε’, στά χρόνια τοῦ ὁποίου ἦταν ἒντονη ἡ ἀντιμοναχική πολιτική ἀφοῦ τίς εἰκόνες ὑπερασπίζονταν, κυρίως, οἱ μοναχοί. Τό 787 μ.Χ. ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη Ἀθηναία, ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου ὑιοῦ της Κωνσταντίνου Στ’, συγκάλεσε τήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, στήν ὁποία ἀποφασίσθηκε ἡ ἀποκατάσταση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά ταυτόχρονα καταδικάσθηκε ὁποιαδήποτε ὑπερβολή στήν προσκύνησή τους.

        Ἂς ἀκούσουμε στό σημεῖο αὐτό τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος γράφει χαρακτηριστικά: «Ἐφόσον προσκυνῶ καί σέβομαι τόν Σταυρό καί τήν Λόγχη, τόν Κάλαμο καί τόν Σπόγγο, μέ τά ὁποῖα οἱ θεοκτόνοι Ἰουδαῖοι προσέβαλαν καί σκότωσαν τόν Κύριό μας, γιατί ὃλα αὐτά στάθηκαν τά ὂργανά τοῦ ἒργου τῆς Σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πῶς νά μήν προσκυνήσω καί τίς Εἰκόνες πού παρασκευάζουν οἱ πιστοί μέ ἀγαθή προαίρεση καί μέ σκοπό τήν δοξολογία καί τήν ἀνάμνηση τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ; Καί ἐφόσον προσκυνῶ τήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ πού κατασκευάζεται μέ ὁποιοδήποτε ὑλικό, πῶς νά μήν προσκυνήσω τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πού κατέστησε σωτήριο τόν Σταυρό; Τό ὃτι δέν προσκυνῶ τήν ὓλη αὐτό εἶναι φανερό διότι ἂν καταστραφεῖ τό ἐκτύπωμα ἑνός σταυροῦ, πού εἶναι κατασκευασμένος ἀπό ξύλο, παραδίδω τό ξύλο στήν φωτιά. Τό ἲδιο συμβαίνει καί μέ τό ξύλο τῶν εἰκονισμάτων, ὃταν αὐτό καταστραφεῖ.»[3].

        Ἡ θεολογία τοῦ Ἁγίου χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐπιβλητική ἒμφαση πού δίνει στίς Ἱερές Εἰκόνες. Ἡ Εἰκόνα ἐξαίρεται ὡς ἀναγκαῖος θεσμός γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου! Οἱ Καππαδόκες Πατέρες, ἀπό τούς πρωτοβυζαντινούς ἢδη αἰῶνες, συνέβαλαν ἀποφασιστικά μέ τά συγγράμματά τους στήν ἀποδοχή τῆς εἰκονιστικῆς τέχνης. Αὐτοί, ὑπό τήν ἂμεση ἐπίδραση τῆς κλασσικῆς παιδείας, εἶδαν τήν εἰκαστική τέχνη ὡς παιδαγωγικό μέσο, ὡς βιβλίο τῶν ἀγραμμάτων πού συμπληρώνει τό κατηχητικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἃγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «οἶδε γάρ καί γραφή σιωπῶσα ἐν τοίχῳ λαλεῖν καί τά μέγιστα ὠφελεῖν»[4]. Ἡ λατρεία τῶν εἰκόνων εἶναι καθῆκον. Ἡ εἰκόνα διευκρινίζει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα μέ μιά μονοσήμαντη σαφήνεια πού δέν διαθέτει ὁ λόγος. Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καταλήγει στήν θεμελιώδη ρήση: «Εἶδα τήν ἀνθρωπόμορφη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ψυχή μου σωθηκε»[5].

        Τό 815 μ.Χ. ὃμως ὁ αὐτοκράτωρ Λέων Ε’ Ἀρμένιος, σέ σύνοδο πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἁγία Σοφία, ἀνακινεῖ τήν Εἰκονομαχία κατηγορώντας τήν αὐτοκράτειρα Εἰρήνη τήν Ἀθηναία, ὃτι ἀναστήλωσε τίς εἰκόνες παρασυρμένη ἀπό γυναικεία «ἀφελότητα» (ἓως ἂν τό βασιλεύειν ἐξ ἀνδρῶν εἰς γυναῖκα μετέπεσε καί τῇ γυναικείᾳ ἀφελότητι ἡ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἐπημαίνετο)[6]. Τό πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό ζήτημα τῆς Εἰκονομαχίας λήγει ὁριστικά τό 843 μ.Χ. , ὃταν ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της αὐτοκράτορα Μιχαήλ Γ’, ἀποφασίζει τήν ὁριστική ἀναστήλωσή τους. Τό εἰκονομαχικό κίνημα, πού συντάραξε γιά ἓναν περίπου αἰώνα τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, ἒληξε μέ τήν πλήρη ἐπικράτηση τῶν εἰκονοφίλων. Τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας γιορτάζει μέχρι καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία τήν Α’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, δηλαδή τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

        Στήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας ἀνεφάνησαν νέοι Μάρτυρες καί Ὁμολογητές, ἀπό τούς ὁποίους χαρακτηριστικά ἀναφέρουμε: τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιο καί Μεθόδιο, τόν Ὃσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, τόν Ὃσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, τούς Ἁγίους Θεόδωρο καί Θεοφάνη Γραπτούς. Οἱ Πατέρες αὐτοί ἀγωνίσθηκαν κατά τήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας καί ὑπερασπίσθηκαν τήν ἀπόφαση τῆς Στ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία καθιέρωσε τήν προσκύνηση τῶν Εἰκόνων. «Οἱ Ἃγιοι Πατέρες γνώρισαν τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ ἐμπειρικά, βίωσαν τόν «ἀδαμιαῖο θρῆνο», ἀφοῦ προηγουμένως γνώρισαν προσωπικά τήν μέθεξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἀκτίστω Φωτί στήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου.»[7]. Οἱ ἱεροί ἁγιογράφοι ἂλλωστε «ἱστόρησαν» τίς εἰκόνες ὀρθόδοξα καί ἀληθινά γιατί ζοῦσαν τά στάδια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, δηλαδή τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοός καί τήν θέωση, καί ἐπέτυχαν στήν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία νά περάσουν τά ἀποτελέσματα τῆς θεώσεως, πού εἶναι ἡ θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ἡ ἓνωση θείας Χάριτος καί ἀνθρωπίνης παραδόσεως. Ἡ τέχνη χωρίς τήν ἀσκητική καί θεραπευτική μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς αἰσθητική. Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι νεοέλληνες πάσχουμε ἀπό αὐτήν τήν ἀνθρώπινη ἀθεράπευτη αἰσθητική.

       Εἶναι χαρακτηριστικό τῆς βυζαντινῆς πολιτικῆς -ὃπως σημειώνει καί ὁ Μέγας Βασίλειος- ὃτι τόσο ἡ ἐκκλησιαστική, ὃσο καί ἡ πολιτική διακονία, «εἰς ἓν ὁρῶσι τέλος τήν τῶν ὑπηκόων σωτηρίαν», δηλαδή σέ ἓναν σκοπό ἀποβλέπουν, στήν σωτηρία τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτό οἱ αἱρέσεις –καί ἀνάμεσά τους καί ἡ Εἰκονομαχία- ἀντιμετωπίζονταν μέ τόσο πάθος καί ἀγωνία˙ γιατί ἒκλειναν τόν δρόμο στήν θέωση καθιστώντας ἀδύνατη τήν σωτηρία. Γι’ αὐτό τό Βυζάντιο, δηλαδή ἡ Ρωμανία, τό 1054 ἀναγκάσθηκε νά διαχωρισθεῖ ἀπ’ τήν δυτική-παπική ἐκκλησία καθώς ἡ αὐθαίρετη εἰσαγωγή τοῦ filoque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα ἒρχονταν σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά δόγματα ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί ἦταν ὁ Πάπας καί τό μῖσος του γιά τήν Ὀρθοδοξία ἡ αἰτία τόσο τῆς πρώτης ἁλώσεως καί τῆς ἀνήκουστης λεηλασίας τῆς Βασιλεύουσας τό 1204 ἀπό τούς Σταυροφόρους, ὃσο καί τῆς δεύτερης ἀπό τούς Τούρκους τό 1453, ὃταν ὂχι μόνο δέν ἒστειλε βοήθεια στούς λίγους ὑπερασπιστές τῆς Πόλης, ἀλλά καί τούς ἂφησε νά σφαγιασθοῦν!

        Καί ἡ Ὀρθοδοξία συνεχίζει καί στήν διάρκεια τοῦ 19ου αἰώνα νά πολεμεῖται ἀπ’ τούς ἐχθρούς της καί νά ἀνηφορίζει στόν δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ. Τό 1833 περίπου, μέ τίς ἀποφάσεις τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας τῶν: Ἂρμανσμπεργκ, Μάουερ καί Χέϊδεκ καί τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ καί τοῦ Θεοκλήτου Φαρμακίδη, ἡ ἐν Ἑλλάδι Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐγκαταλείπει τήν μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί δημιουργεῖται τό αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἒτσι τό Πατριαρχεῖο τῶν Ρωμηῶν, τό ὁποῖο κράτησε κραταιά καί ἀλώβητη τήν Ὀρθοδοξία καί το χριστεπώνυμο ποίμνιο του στά χρόνια τῆς ζοφερῆς Τουρκοκρατίας ὡς millet (μιλλέτ), δηλαδή ὡς θρησκευτική κοινότητα καί ἐθνότητα, ἀποδυναμώνεται! Παράλληλα ὃμως οἱ Βαυαροί, ἀγνοώντας τόσο τήν δημοκρατική δομή, ὃσο καί τόν βαθμό τῆς παραδοσιακῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θέτουν τόν κλῆρο ὑπό τόν ἒλεγχο τῆς Κυβερνήσεως. Ταυτόχρονα, ὁ ἀνήλικος βασιλιᾶς Ὂθωνας, ἂν καί Παπικὸς στό θρήσκευμα, ὀνομάζεται κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας!

        Ὃμως παρ’ ὃλες τίς αἱρέσεις καί τά ἐγκλήματα εἰς βάρος της, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στέκει κραταιά. Ὃπως ἡ Εἰκονομαχία ἦταν αἳρεση καί ταυτόχρονα πολιτική τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων, ἒτσι αὐθαίρετη πολιτική ἦταν καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου τό 1924 ἀπό τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση καί τήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου ἦταν ἓνα ἀκόμη καίριο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὃπως ὁ λαός τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας διχάσθηκε στήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας, ἒτσι καί ἡ ἀπόφαση αὐτή δίχασε τό ποίμνιο σέ Παλαιοημερολογῖτες καί Νεοημερολογῖτες.

        Ὃσοι παρέμειναν σταθεροί, συσπειρώθηκαν καί δημιούργησαν τήν πρώτη Ὀρθόδοξη Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τό 1926, ἓναν ἀκριβῶς χρόνο μετά τό μέγα θαῦμα τῆς Θεόθεν Βεβαιώσεως. Ἡ Γ’ Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἒλαβε χώρα στίς 13 Σεπτεμβρίου 1925 στίς 11 τή νύχτα, στό ὂρος Ὑμηττός στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Ἲδιος ὁ Χριστός ἒδωσε δύναμη καί θάρρος στούς πιστούς νά συνεχίσουν τόν Ἃγιο Ἀγώνα τους. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐνδυνάμωσε τό ποίμνιο πού δέν ἢθελε νά φραγκέψει καί νά  παραδώσει «γῆν καί ὓδωρ» στόν ‘’Πάπα’’ καί τήν Δυτικὴ ‘’Ἐκκλησία’’ . Συγκροτώντας καί δημιουργώντας Ἱερούς Ναούς, Μοναστήρια καί συλλόγους μέ 800 παραρτήματα σέ ὁλόκληρη τήν χώρα κατόρθωσαν νά διαφυλάξουν τήν πίστη τους παρ’ ὃλο πού οἱ ἱερεῖς τήν περίοδο ἐκείνη ἦταν ἐλάχιστοι! Συλλήψεις, φυλακίσεις, ἀποσχηματισμοί κληρικῶν καί ἐξορίες λαμβάνουν χώρα στήν διάρκεια τῶν διωγμῶν. Ἀπό τό 1924 καί ἒπειτα καί κυρίως τήν περίοδο 1952-1954 νέοι εὐλαβεῖς ἀγωνιστές κληρικοί καί λαϊκοί ἀναδύονται.

        Στό σημεῖο αὐτό ἂς ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά τούς: πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, Κυκλάδων Γερμανό, Ἀστορίας Πέτρο, Ταλαντίου Ἀκάκιο, Πενταπόλεως Καλλιόπιο, Ἀθηνῶν Χρυσόστομο καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς . Οἱ Ἱεράρχες αὐτοί  μαζί μέ Γέροντες ὃπως οἱ: Ἰωάννης Φλῶρος,  Ἱερώνυμος Αἰγίνης, Ἰωάννης Αμφιάλης, Εὐγένιος Λεμονῆς, Χρυσόστομος Σταμούλης, Νήφων Ἀστυφίδης καί πολλοί ἂλλοι καθώς καί τό λοιπό πλῆθος τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ὃπως ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη (θῦμα τῆς βίας κατά τῶν παλαιοημερολογιτῶν), ἒγραψαν μέ τήν δική τους θυσία καί προσφορά νέες σελίδες στήν ἱστορία τῆς Σταυρωμένης Ὀρθοδοξίας.

        Δυστυχῶς ὃμως καί στίς ἡμέρες μας ὑπάρχουν ἂνθρωποι πού μάχονται τήν Ὀρθοδοξία. Τέτοια ἐχθρική καί πολέμια στάση κράτησε τό σοβιετικό καθεστώς στούς Ὀρθοδόξους ὑπηκόους τῶν χωρῶν τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐξακολουθοῦν νά πολεμοῦνται καί στίς ἰσλαμικές χῶρες, ὃπως στήν Τουρκία, στήν  Αἲγυπτο, στόν Λίβανο, στήν Συρία καί ἀλλοῦ, ὃπου ἀποτελοῦν μεινοτικούς πληθυσμούς.

        Ἂς ὑπογραμμίσουμε ὃμως στό σημεῖο αὐτό ὃτι πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι καί οἱ Οἰκουμενιστές, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς. Αὐτοί μέ τίς αἱρετικές δοξασίες τους καί τό δυτικό φρόνημά τους, μέ τά συλλείτουργα καί τίς συμπροσευχές τους μέ αἱρετικά δόγματα (Ἀγγλικανούς, Προτεστάντες, Λατίνους κλπ) ἀπεμπολοῦν τήν Ὀρθοδοξία. «Στῶμεν καλῶς»! Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἒχουμε χρέος νά ἀκολουθήσουμε καί νά διατηρήσουμε ἀνόθευτη τήν πίστη καί τήν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὅλων τῶν  Οἰκουμενικῶν Συνόδων! Στόν ἀγώνα μας αὐτόν ἒχουμε στήριγμά μας τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό˙ Αὐτόν πού δόξασε τό ἒθνος μας καί μέ τήν Χάρη τοῦ Ὁποίου προσθέσαμε νέες σελίδες ἐνδόξου πολιτισμοῦ, μέ βάση τό ἑλληνορθόδοξο ἰδεῶδες, δίπλα στίς ἢδη ὑπάρχουσες! Ὃσοι ἀνά τούς αἰῶνες πολεμοῦν τήν Ὀρθοδοξία, τήν κραταιώνουν˙ ὃσο τήν ἀδικοῦν, τόσο δικαιώνεται˙ ὃσο προσπαθοῦν νά τήν ἐξαφανίσουν, τόσο ζωντανή παραμένει! «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν»!

        Στό σημεῖο αὐτό ὃμως ἀδελφοί εἶναι ἀπαραίτητο νά τονίσουμε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Γιατί τόσοι Μάρτυρες, Ὃσιοι καί Ὁμολογητές σ’ὃλο τό διάβα τῆς Χριστιανικῆς ἱστορίας ἔδωσαν τό αἷμα τους ἢ ἐπέλεξαν τήν σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως; Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν εἶναι ἓνας ἐξωτερικός πολιτισμός, ἀλλά τρόπος ζωῆς! Εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ὂντως Ζωή˙ «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» θά διαλαλεῖ στούς αἰῶνες ὁ Ἀναστάς Χριστός!

         Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο ψυχῶν. Σκοπός ὃλων μας εἶναι να θεραπευθοῦμε, μέσῳ τῶν Μυστηρίων γιά νά δοῦμε τόν Θεό ὡς Φῶς καί σ’ αὐτήν καί στήν ἂλλη ζωή. Ἡ Ἐκκλησία ἒχει ὡς κριτήριο τῆς ποιμαντικῆς θεραπευτικῆς τήν ἐπίτευξη τῆς πνευματικῆς θεραπείας μέ τό ἂνοιγμα τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωση[8]. Θεραπεύοντας, δηλαδή, τόν ἂνθρωπο τόν προετοιμάζει νά βλέπει τόν Χριστό αἰώνια ὡς Παράδεισο καί ὂχι ὡς Κόλαση. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς Ὀρθοδοξία, γεννᾶ Ἁγίους καί κατορθώνει μέ τόν τρόπο αὐτό νά παραμένει στόν κόσμο ἒτσι, ὡς χῶρος δηλαδή ἁγιασμοῦ καί ἁγιότητος.

        Στίς δύσκολες μέρες πού ἡ Ἑλλάδα διανύει σήμερα, εἶναι ἀναγκαῖο νά θυμόμαστε ὃτι ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ταυτιστεῖ μέ ἐνδοκοσμικές καταστάσεις, μέ πολιτικά κόμματα, μέ ἐθνικισμούς. Ἡ Ἐκκλησία κινεῖται ἀκόμη καί ὑπεράνω τῶν πατρίδων, χωρίς ὃμως νά τίς καταργεῖ. Ἂλλωστε οἱ ἀγωνιστές τοῦ ’21 ὁρκίστηκαν στό Ἱερό Εὐαγγέλιο ὃτι θά ἀγωνισθοῦν πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὓστερα ὑπέρ πατρίδος. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τοῦ γέρου τοῦ Μωριᾶ, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, «ὃταν ἐπιάσαμε τά ὃπλα εἲπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὓστερα ὑπέρ πατρίδος». Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ οὐρανός καί ὁ Χριστιανός ζῆ μέσα σέ μία ἐσχατολογική προσδοκία βιώνοντας ἀπό τώρα καί ἐν ἀρραβῶνι τήν αἰώνια ζωή.

        Οἱ ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μᾶς καλοῦν νά ἀγωνισθοῦμε καί νά προσπαθήσουμε νά τοποθετήσουμε τήν αἰωνιότητα σέ κάθε λεπτομέρεια τῆς καθημερινότητάς μας. Τό φρόνημα καί ἡ καρδιά μας νά χτυποῦν γιά ὃσα δέν ἒχουν τέλος, γιά ὃσα ζοῦν στόν αἰῶνα. Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας! Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος διακηρύττει ὃτι «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»!

        Ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά ἀνακαλύψουμε τόν θησαυρό τῆς θεϊκῆς κληρονομιᾶς πού ὁ Θεός ἒχει τοποθετήσει μέσα μας. Μέ τόν τρόπο αὐτό εἶναι δυνατόν νά ξεφύγουμε ἀπό τήν μιζέρια καί τήν κακομοιριά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἂρρωστης πνευματικῆς μας νοοτροπίας. Ἒτσι μόνο θά ἀξιωθοῦμε νά γιορτάσουμε πνευματικά καί μέ τόν ἀνώτερο νοῦ μας τά Πάθη τοῦ Κυρίου καί τήν ζωηφόρο Ἀνάστασή Του.

        Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι ἡ μοναδική ἀληθινή «θρησκεία» Πίστη , ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε στόν κόσμο μας ἀπό τόν ἲδιο τόν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστό. Ἡ Ὀρθοδοξία, πού εἶναι μία πρόκληση καί μία πρόσκληση σέ μία συγκινητική καί συνάμα καταπληκτική περιπέτεια, ἒχει διατηρήσει τήν διδασκαλία της ἀναλλοίωτη ἀνά τούς αἰῶνες. Ὁ Χριστός εἶναι προσιτός, φιλικός, συγχωρητικός. Δέν περιφρονεῖ τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά ἀντίθετα κατανοεῖ τήν ἀδυναμία μας, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς ἀγαπᾶ καί θυσιάζεται γιά ἐμᾶς. Ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση καί διδασκαλία εἶναι γιά ἀνθρώπους αἰσιόδοξους καί μαχητικούς«Τέκνον Τιμόθεε  νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον» προτρέπει τόν μαθητή του -Ἀπόστολο Τιμόθεο- ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφήνοντας τήν φράση αὐτή αἰώνια παρακαταθήκη σέ ὃλους τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς. Εἶναι γεγονός ὃτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀγωνίζονται νά εἶναι γνήσιοι καί ἀκέραιοι. Γιά νά ἀναστηθεῖ ὁ Χριστιανός εἶναι ἀναγκαῖο νά σταυρωθεῖ! Ἡ Ὀρθοδοξία ἀγαπητοί μου, δέν μπορεῖ νά διδαχθεῖ, ἀλλά μόνο νά βιωθεῖ! Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία ἀνοιχτή, στοργική, μητρική ἀγκαλιά πού ἀναπαύει τά παιδιά της!

        2013 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξε τό μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο, τό ὁποῖο παρά τίς αἱρέσεις καί τούς διωγμούς ἐξακολουθεῖ να ζεῖ ἀλώβητη. Καί αὐτό γιατί ὃλοι οἱ Χριστιανοί ἀνά τούς αἰῶνες πιστεύουμε στόν Ἓνα, μοναδικό Δημιουργό καί Κύριο τοῦ σύμπαντος˙ σ’ Αὐτόν πού εἶναι ἡ Ἀνάσταση˙ στήν Σταυρωμένη Ἀγάπη. Πιστεύουμε στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος πάντα θά διακηρύττει, μέσῳ τῶν θεοπνεύστων Εὐαγγελιστῶν Του: «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς τοῦ κόσμου ὁ ἀκουλουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἓξει τό Φῶς τῆς ζωῆς.». Ὃσοι ἀκολούθησαν τήν ὀρθόδοξη παράδοση ἀξιώθηκαν -μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν δικό τους προσωπικό πνευματικό ἀγώνα- νά ὁδηγηθοῦν ἀπό τά γήϊνα στά οὐράνια˙ ἀπό τήν ἐξορία στήν πραγματική κατοικία, στήν καινή κτίση, δηλαδή στόν Παράδεισο. Οἱ ἀνά τούς αἰῶνες σεσωσμένοι μετεῖχαν στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν εἶναι ἂλλα ἀπό τό Βάπτισμα, τό Χρῖσμα, τήν Μετάνοια- Ἐξομολόγηση καί κυρίως τήν Θεία Εὐχαριστία, στήν δική τους σταυροαναστάσιμη πορεία πρός τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοός καί τήν θέωση.

        Στό σημεῖο αὐτό κρίνεται σκόπιμο νά τονισθεῖ ὃτι ὁ Χριστός ἒδωσε ἐντολή στούς Ἁγίους Του Μαθητές καί Ἀποστόλους: «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὂνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὃσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». Ἂρα ὃποιος ἐπιθυμεῖ νά ἐνταχθεῖ στό σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά ὁδηγηθεῖ σ’ αὐτήν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, τό ὁποῖο σημαίνει τήν τριπλῆ κατάδυση εἰς τό ὂνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ὂχι τό παπικό ράντισμα.

        Τι λυπηρὸ τὸ φαινόμενο, των ἡμερῶν μᾶς, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ ἔργου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐδῶ καὶ 93 χρόνια μὲ ὅλα τὰ ἀνοίγματα τῶν παλαιοτέρων Πατριαρχῶν καὶ σημερινῶν Προκαθημένων μὲ ἀρχηγὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη πρὸς τὴ δύση.

        Ὑπάρχει Χριστιανὸς ποὺ νὰ μὴ θέλει σωτηρία, θέωση καὶ ἕνωση μὲ τὸ Κύριο;

        Ὑπάρχει Χριστιανὸς ποὺ δὲ δέχεται ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι;  Ὅλοι τὸ θέλουμε.

        Βεβαίως μὲ βασικὲς προϋποθέσεις,  νὰ ὑπάρχει τὸ Βάπτισμα καὶ ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία τοῦ Πιστεύω μας .

        Οἱ Λατῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι εἶναι ραντισμένοι, εἶναι στὴ πλάνη στὴν αἵρεση.  Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δημιούργησαν ὅλα τὰ δεινὰ στὸ Χριστιανικὸ κόσμο,  Σταυροφορίες, ὑποδούλωση τῶν Ἑλλήνων γιὰ 400 χρόνια  στοὺς Τούρκους,   ὁ Μαρξισμὸς καὶ ὁ Κομμουνισμὸς ποὺ ἑδραιώθηκαν μόνο σὲ Ὀρθόδοξα κράτη,  ἐπίσης στὸ Β Παγκόσμιο Πόλεμο 820 χιλιάδες Σέρβοι κατακρεουργήθηκαν. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τοὺς Λατίνους.

        Δυστυχῶς λοιπὸν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης  καὶ ὅλες οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν  λεγομένων   ‘’ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν’’ παρευρέθησαν  στὴ δῆθεν   ’’ ἐνθρόνιση ‘’   τοῦ    ’’ Πάπα. ‘’

         Ὅπως, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα  ὁ Κορίνθου Διονύσιος,  ἀπὸ  τὴ Ρωσία ὁ Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων,  ἀπὸ  τὴ Κύπρο  ὁ Κύκκου  Νικηφόρος καὶ ὁ Ταμασοὺ  Ισαϊας.  ( Ἔτσι  πιστεύουν οἱ ἀδελφοὶ μας οἱ Κύπριοι ὅτι θὰ ἀπεγκλωβιστοῦν ἀπὸ τὰ δεσμὰ ποὺ τοὺς ἔχει ἐπιφέρει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, προσκυνώντας τὸν Αἱρεσιάρχη Πάπα;, γι' αὐτὸν ποὺ  ὁ Πατροκοσμὰς  ὁ Αἰτωλὸς διακήρυσσε στεντορεία  τὴ φωνὴ «Τον πάπα νὰ καταρᾶσθε διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ»)

        Θέλω νὰ θέσω ἕνα  ἐρώτημα. Ὁ σημερινὸς λεγόμενος ‘’Πάπας’’ καὶ οἱ προκάτοχοι αὐτοῦ ἀπὸ τὸ 1054 ἕως  σήμερα εἶναι Ἐπίσκοποι Ρώμης,  εἶναι πάπες; Οἱ ἀβάπτιστοι;

        Ὄχι!!!

        Ὅσο καὶ νὰ βροντοφωνάζουν , ὅσο καὶ νὰ γράφουν θεολογικὰ καὶ νομικά,  ὅσο καὶ νὰ ἀναθεματίζουν  τοὺς αἱρετικοὺς καὶ  ἰδιαιτέρως τοὺς Λατίνους οἱ δῆθεν συντηρητικοὶ τοῦ νέου ἡμερολογίου ,  οὐσιαστικὰ κάνουν  χαρτοπόλεμο, διότι καὶ κοινὸ ποτήριο ἔχουν μὲ τὸν Οἰκουμενικό καὶ μὲ ὅλους ὅσους προανέφερα ποὺ παρευρέθησαν στὴν ‘’ἐνθρόνιση  τοῦ πάπα.’’

        Δὲν πιστεύω νὰ ἀγνοοῦν  τὸ   ‘’ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος έσται ‘’!!!!

        Εἶναι ἀναγκαῖο νά ὑπακοῦμε στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι σέ ὃλους μας γνωστό ὃτι ἡ ὑπακοή ὁδηγεῖ στήν ζωή, ἐνῶ ἡ παρακοή στόν θάνατο. Τὸ βάπτισμα εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ ὄχι τὸ ράντισμα τῶν Λατίνων. Ποιός λοιπόν ἀπό ἐμᾶς θά ἀλλοιώσει ἢ θά ἀλλάξει τόν διαχρονικό Λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Του; Ποιός δέν θά παραμείνει πιστός «ἂχρι θανάτου», ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς λέει ὃτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.»;

        Ποιός δέν θά κλίνει γόνυ ψυχῆς καί σώματος στά αἰώνια λόγια τοῦ Δωρεοδότη «ἐν τῇ ὑπομονὴ ὑμῶν κτήσασθε τά ψυχάς ὑμῶν»; Ἡ Ἑλληνορθόδοξη πατρίδα μας ἐπεβίωσε σ’ ὃλες τίς δύσκολες περιόδους τῆς ἐνδόξου ἱστορίας της καί κυρίως στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας καί τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, χάρη στήν ὑπομονή καί τήν πίστη τῶν ἁγνῶν ἀνθρώπων στήν  Ὀρθόδοξη παράδοση.

        Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ παράδοση δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ μελέτη τοῦ παρελθόντος, οὒτε τά ἀρχαιολογικά μνημεῖα! Ἡ παράδοση εἶναι ἡ μέθοδος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπό τό τρίπτυχο τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως˙ αὐτό παραδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά.

         Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἃγιοι ἀρχιερεῖς, τίμιον πρεσβυτέριον, χορεία τῶν διακόνων, ὁσιότατοι μοναχοί καί μονάζουσαι, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τούς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν νά τηρήσουν ἀμόλυντη τήν Ὀρθοδοξία καί νά μεταλαμπαδεύσουν ἀνόθευτη τήν πίστη καί τήν παράδοσή της. Οἱ Πατέρες εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου˙ οἱ πνευματικοί φάροι τῆς Βασιλείας˙ τά τεκμήρια τῆς ἁγιότητος˙ «ἐπιστολή Χριστοῦ γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη ὑπό πάντων ἀνθρώπων». Εἶναι αὐτοί πού ὡς «δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ καί τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι»[9] πρεσβεύουν γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ λόγου τῆς ὑπάρξεώς μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, δηλαδή γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

------------------------------------------------

1. Ἰδιόμελον τοῦ Ὂρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, ἐκδόσεις ΦΩΣ, Ἀθῆναι 1983, σελ. 145.

2. ὃ.π., σελ. 146.

3.  Ἰωάννης Δαμασκηνὸς, Περὶ Εἰκόνων Λόγ. Β’, Patrologia Graeca , τόμος 94, κεφ. 19, στήλη 1305.

4. Νικόλαος Γκιολές, Παλαιοχριστιανική μνημειακή Ζωγραφική, (π. 300-726), Ἀθήνα 2007, σελ. 18-19.

5. H.-G. Beck, Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, μέτ. Ι. Ἀναγνώστου, Ἱστορικὲς ἐκδόσεις Στ. Βασιλόπουλος, Ἀθήνα 2004, σελ. 213-214.

6. P. J. Alexander, The Iconoclastic Council of St. Sophia (815) and its Definition (Horos), DOP. 7, 1953, App. 59, ἀρ. 7 [= Religious and Political History and Thought in the Byzantine Empire, Λονδίνο 1978, ἀρ. VIII.].

7. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, Τόμος Β΄, Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Ἒκδοση Α’ 2010, σελ. 204.

8. Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Δοκίμια  Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας, Έκδόσεις ΑΘΩΣ, Ἀθήνα, χ.χ.  , σελ. 213.

9. ἀπό τούς Αἲνους τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἲκουμενικῆς Συνόδου, «Ὃλην εἰσεδεξάμενοι... ὃρον θεοδίδακτον.».