ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2026 ΜΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

 ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ Η ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ 2026

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;»

 

Ἀπάντηση στὸν Πειραιῶς κ. Σεραφείμ

Ἀπάντηση στὸ ἄρθρο «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;», τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κ. Σεραφείμ

Οἱ ἀποκαλύψεις περὶ τοῦ φερομένου ὡς «ἀρχιεπισκόπου τῶν παλαιοημερολογιτῶν», Παρθενίου Βεζυρέα, πυροδότησαν, καθὼς ἦταν ἀναμενόμενο, πλῆθος δηκτικῶν σχολίων κατὰ ὅλων ἀνεξαιρέτως, ὅσοι ἀκολουθοῦν τὴν ἡμερολογιακὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δίχως νὰ γίνεται διάκριση μεταξὺ εὐσυνείδητων χριστιανῶν καὶ ἀπατεώνων. Ἡ τακτικὴ αὐτή, προσφιλὴς σὲ ἐπίδοξους δημοσιογράφους καὶ πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Γ.Ο.Χ.), εἶναι γνωστὴ ἀπὸ δεκαετιῶν καὶ δὲν τιμᾶ ὅσους τὴν μεταχειρίζονται. Τοῦτο, παρὰ τὴν κατὰ κόσμον λύπη ποὺ μᾶς προξενεῖ, γίνεται μυστηριωδῶς καὶ αἰτία χαρᾶς, σύμφωνα μὲ τὴν βεβαίωση τοῦ Ἄρχοντος τῆς Πίστεώς μας, Σωτῆρος Χριστοῦ: «Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ διώξωσι, καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ’ ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ[1]». 

Ἕνα ἐκ τῶν σχετικῶν ἄρθρων, ποὺ κυκλοφόρησαν κατ᾽ αὐτάς, ὑπῆρξε καὶ τὸ τοῦ Μητροπολίτου τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείμ. Φέρον τὸν τίτλο «Ποιός εὐθύνεται γιὰ τὸν εὐτελισμὸ τοῦ ἱερατικοῦ σχήματος μὲ τὴν περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα;», τὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο κρίνεται ἄξιο διερευνήσεως καὶ ἀπαντήσεως. Προφανῶς, μὲ τὴν ἀπάντησή μας δὲν στοχεύουμε νὰ ὑπερασπισθοῦμε περιπτώσεις ἀνάλογες μὲ αὐτὴν τοῦ κ. Βεζυρέα, ἀλλὰ ἡμᾶς αὐτούς, καθὼς θεωροῦμε ὅτι ἡ περίπτωση τοῦ κ. Βεζυρέα ἔδωσε μία καλὴ ἀφορμὴ στὸν Σεβασμιώτατο γιὰ νὰ ἐπιτεθεῖ, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, κατὰ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου. 

Ὁ κ. Σεραφεὶμ ἐκφράζει, κατ᾽ ἀρχάς, τὴν θλίψη του διότι κανεὶς δὲν ἀναφέρεται στὸν -κατὰ τὸν ἴδιο- βασικὸ ὑπεύθυνο γιὰ φαινόμενα ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα· τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία. Ἐξηγεῖ δὲ ὅτι ἡ εὐθύνη τῆς Πολιτείας ἔγκειται στὴν καταχώριση «παρασυναγωγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» στὸ ἁρμόδιο βιβλίο τοῦ Πρωτοδικείου, προτασσομένης «τῆς ἀσυδοσίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, τοῦ ἀφόρητου δικαιωματισμοῦ καὶ τοῦ ἀνεξέλεγκτου αὐτοπροσδιορισμοῦ»,  ἐνόσῳ τὸ ἐν ἰσχύι Σύνταγμα ἀναγνωρίζει ὡς ἐπίσημη θρησκεία τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ἑνωμένη δογματικῶς μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει. 

Ὁ κ. Σεραφείμ, ὡς ἔγκριτος νομικός, γνωρίζει, ἀσφαλῶς, κάλλιον ἡμῶν ὅτι τὸ ἄρθρο τοῦ Συντάγματος ποὺ ὁρίζει ὡς ἐπίσημη θρησκεία τοῦ κράτους τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρει καὶ τὰ ἑξῆς γιὰ αὐτὴν: «τηρεῖ ἀπαρασάλευτα [...] τοὺς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνες καὶ τὶς ἱερὲς παραδόσεις[2]». Ἕως ποίου βαθμοῦ, ὅμως, ἰσχύει κάτι τέτοιο; Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ ὅσα εὔστοχα ἔγραψε ὁ Μητροπολίτης κ. Σεραφεὶμ στὶς 16.9.2015, ἀποτελεῖ ἄραγε ἀπαρασάλευτη τήρηση τῶν ἱερῶν κανόνων «ὁ διάλογος [μὲ ἑτεροδόξους] ἐπὶ ἴσοις ὅροις, ἡ ὑπογραφὴ καὶ υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων, οἱ ἀντικανονικὲς συμπροσευχὲς καὶ ὁ λαϊκὸς Οἰκουμενισμός, ἡ ὑπογραφὴ Κοινῶν Δηλώσεων μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, οἱ ἀντικανονικὲς συμπροσευχὲς καὶ τὰ ἡμισυλλείτουργα μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους»[3]; Εἶναι παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὅλη στάση ἔναντι τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος; Ὁ ἴδιος ὁ κ. Σεραφεὶμ ἔγραψε στὶς 20.5.2016: «δὲν θὰ συμμετάσχω στὸ "ἀνόσιο παίγνιο" τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου[4]». Ἐξηγεῖ δὲ πὼς «Ἐάν πράγματι ἐπεδιώκετο ἡ Πανορθόδοξος αὐτὴ Σύνοδος νὰ εἶναι Ἁγία καὶ Μεγάλη [...] ὤφειλε στοιχοῦσα στὸ πνεῦμα καὶ τὸ γράμμα τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων [...] ε) νὰ λύση τὸ ἡμερολογιακὸ καὶ ἑορτολογικὸ μεῖζον θέμα, ποὺ διασπᾶ ἀναποδράστως τὴ λειτουργικὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ποὺ κατὰ τρόπον ἀντικανονικὸν θεσμοθετήθηκε στὴν Ἐκκλησία αὐτὴ ἡ ἀπαράδεκτη λειτουργική διάσπασις, μὲ τὸ γνωστὸ  Συνέδριον τοῦ 1923, ἐπὶ Μακαριστοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως κυροῦ Μελετίου Μεταξάκη». Εἶναι, μήπως, τήρηση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἡ πανθομολογουμένη ἔλλειψη τῆς Συνοδικότητος, ἡ ἄτυπη κατάργηση τῆς νηστείας, ὁ καινοφανὴς τύπος τοῦ Βαπτίσματος ἄνευ τριπλῆς καταδύσεως (ὅταν ἡ ἴδια ἡ λέξη «Βάπτισμα» σημαίνει τὴν ὁλικὴ βύθιση ἐντὸς τοῦ ὕδατος), ἡ τέλεση Γάμων τὴν ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς; Ἀλλὰ καὶ στὰ πιὸ ἁπλά: εἶναι παράδοση τῆς Ἐκκλησίας νὰ συλλειτουργεῖ βοηθὸς Ἐπίσκοπος μετὰ τοῦ Μητροπολίτου αὐτοῦ φέρων μίτρα καὶ ράβδο;

Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ἀπαρασάλευτη τήρηση ἀκόμη καὶ τῶν πιὸ ἁπλῶν κανόνων καὶ παραδόσεων, γεγονὸς ποὺ σημαίνει ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τὸ Σύνταγμα, πῶς ὁ κ. Σεραφεὶμ ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸ Σύνταγμα νὰ προστατεύσει τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία;

Περὶ δὲ τοῦ ὅτι ὑφίσταται «ἀσυδοσία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ἀφόρητος δικαιωματισμὸς καὶ ἀνεξέλεγκτος αὐτοπροσδιορισμός», συμφωνοῦμε μὲ τὸν κ. Σεραφείμ. Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀποτελοῦν πρόβλημα ποὺ ταλανίζει κυρίως τὴν ἡμετέρα Ἱερὰ Σύνοδο, διότι ὅταν βλέπουν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τοῦ κάθε κ. Βεζυρέα, κανένας δὲν ψέγει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ ὅλους τοὺς «παλαιοημερολογίτες». Σὲ αὐτὸ ὀφείλεται ἡ ἔλλειψη τῆς ποθουμένης ἀπαραίτητης νομικῆς κάλυψης τῆς Ἐκκλησίας μας, μίας κάλυψης σὰν αὐτὴν ποὺ προστατεύει τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ τραγικὸ φαινόμενο τῆς πολυδιάσπασης. 

Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ κειμένου του, ὁ λόγιος Ἱεράρχης ἀναφέρεται στὸ ζήτημα τῆς ἀντιποίησης ἀρχῆς ποὺ δῆθεν περιπίπτουν οἱ παλαιοημερολογίτες ἔναντι τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας. Τὸ θέμα χρήζει μίας περισσότερο προσεκτικῆς ματιᾶς.

Ὅταν στὶς 10/23.3.1924 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος υἱοθέτησε τὸ νέο ἡμερολόγιο, ὡς γνωστόν, ἕνα ἱκανὸ πλῆθος εὐλαβῶν χριστιανῶν, διατηρῶντας ἐπιφυλάξεις ὡς πρὸς τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση, γιὰ τὸν ἀντικανονικὸ τρόπο ποὺ ἐπιβλήθηκε ὅπως καὶ γιὰ τὴν θλιβερὴ σκοπιμότητά της, παρέμεινε σταθερὸ στὰ παραδεδομένα. Τὸ οὐδόλως εὐκαταφρόνητο πλῆθος συγκροτοῦσαν λαϊκοὶ καὶ κληρικοὶ τοῦ κατώτερου κλήρου, οἱ ὁποῖοι μὲ ἁγνότητα καὶ ζῆλο συνέχισαν νὰ τηροῦν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα μὲ τὸ πάτριο ἑορτολόγιο. Ἡ ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία, δὲν τοὺς φέρθηκε ὅπως ὁ καλὸς ποιμὴν στὸ «ἀπολωλὸς πρόβατον». Ὄχι μόνο κράτησε ἀποστάσεις ὡσὰν οἱ χριστιανοὶ αὐτοὶ νὰ ἦταν ξένο σῶμα, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατεδίωξε μὲ τρόπο ἀνεπανάληπτο στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.  «Ἡ ἁγία καὶ ἀμώμητος ἡμῶν Πίστις», ὅπως ὀρθῶς τονίζει ὁ κ. Σεραφεὶμ σὲ κάποιο κείμενό του (1.12.2008), εἶναι «ἡ διὰ ποταμῶν αἱμάτων πορφυρωθεῖσα» μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ αἵματα πηγάζουν ἐκ τοῦ σώματός της καὶ ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ καταδιώκει. Ἡ τότε Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅμως, πορφυρώθηκε ὄχι ἀπὸ τὰ αἵματά της, ἀλλὰ ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν πάλαι ποτὲ πιστῶν της τέκνων, τὰ ὁποῖα ἡ ἴδια ἐκάκωσε, μέχρι καὶ ἐφόνευσε! 

Ἐφ᾽ ὅσον, λοιπόν, αὐτὴ ἦταν ἡ στάση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας, τὸ νὰ πολεμᾶ τοὺς παλαιοημερολογίτες θεωρῶντας τους ὡς κακούργους (δίχως, βεβαίως, νὰ λείπουν καὶ οἱ φωτεινὲς ἐξαιρέσεις), εἶναι προφανὲς ὅτι ὅταν Ἱεράρχες ἀνέλαβαν τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., δὲν ἔκαναν ἀντιποίηση ἀρχῆς, ἀλλὰ τέθηκαν στὴν ὑπηρεσία ἑνὸς ποιμνίου μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε πρὸ πολλοῦ διακόψει κάθε φιλικὴ σχέση. Ἔπειτα, δὲν ἐνήργησαν ὡς «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ὅπως εἶναι ὁ ἐπίσημος τίτλος τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας βάσει τοῦ Πατριαρχικοῦ καὶ Συνοδικοῦ Τόμου τῆς 29.6.1850, ἀλλὰ κατέστησαν σαφῆ τὴν διαφοροποίησή τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ ἂν οἱ ὅροι «γνησία» καὶ «νόθος», στοὺς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ κ. Σεραφείμ, εἶναι σωστοὶ ἢ λανθασμένοι, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ ἐξετάσει μία Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ λύσει τελεσίδικα καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Ἡμερολογίου· μία Σύνοδος τῆς ὁποίας τὴν σύγκληση διακαῶς ἐπεθυμοῦσε ὁ Ἅγιος Πρωθιεράρχης μας, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. 

Ἑπομένως, καθὼς ὅσοι καθαιρέθηκαν ἀπὸ τὴν κρατοῦσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτα πρὸς ἐξυπηρέτηση ἰδίων συμφερόντων αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «παλαιοημερολογίτες ἢ Γ.Ο.Χ.», ἡ ἀντιποίηση ἀρχῆς δὲν λειτουργεῖ εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ εἰς βάρος τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου.

Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρει πὼς ἔχοντας ὑπηρετήσει ἐπὶ εἰκοσαετία τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη, ἔχει «ἱκανὴ γνώση προσώπων καὶ καταστάσεων ποὺ κινοῦνται στὸ περιθώριο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ βίου». Ἀσφαλῶς, θὰ ἔχει γνώση καὶ τῶν προσώπων καὶ τῶν καταστάσεων τοῦ χώρου ὅπου ἀνήκει. Σὲ αὐτὲς θὰ ἦταν προτιμότερο γιὰ τὸν ἴδιο νὰ ἑστιάσει, συμφώνως πρὸς τὴν εὐαγγελικὴ ἐπιταγή: «ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου»[5].Τὸ ἂν ὁ κόσμος χάνει, ὅπως μαρτυροῦν διάφορες δημοσκοπήσεις, τὴν ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία, τὸ ἂν σκανδαλίζεται καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ αὐτήν, συμβαίνει ὄχι, βεβαίως, ἐξ αἰτίας τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ὅταν ἡ ἴδια ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία δὲν προστατεύει τὸν ἑαυτό της ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔσωθεν τὴν κατατρώγουν, γιατὶ ἡ Πολιτεία νὰ ἐνδιαφερθεῖ νὰ τὴν προστατεύσει; 

Ἐπιπλέον, ὁ Σεβασμιώτατος ἀπὸ τὴν θητεία του στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη πιθανὸν νὰ γνωρίζει ὅτι κάποιοι ἀκατάλληλοι κληρικοὶ τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας εἶχαν ἔγκαιρη (ἐκ τῶν ἔσω) πληροφόρηση γιὰ ἐπικείμενη ἢ ἐν ἐξελίξει κανονικὴ δίωξη ἐναντίον τους, ὁπότε αἴφνης παρουσιάζονταν  ὡς «παλαιοημερολογίτες», ὥστε νὰ καθαιρεθοῦν «ἐπὶ παλαιοημερολογιτισμῷ». Ἄραγε ἡ Πολιτεία εὐθυνόταν καὶ γιὰ αὐτό;

Εἶναι χαρακτηριστικὴ μία φράση τοῦ κ. Σεραφείμ: «Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία εὐθύνεται δι᾽ ὅλην αὐτὴν τὴν κατάντια (τῆς γέννησης φαινομένων ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα) καὶ οὐδεὶς ἄλλος». Ὡστόσο, μέσα στὸ σύντομο κείμενό του ἀναφέρεται σὲ τέσσερις ἀνθρώπους ποὺ πρὶν ὑποδυθοῦν τοὺς παλαιοημερολογίτες, βρίσκονταν στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν ὁποία καθαιρέθηκαν, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων καὶ ὁ κ. Βεζυρέας. Ἡ καθαίρεση, ὡστόσο, εἶναι κάτι ποὺ ἔρχεται μετά. Αὐτὸ ποὺ προηγεῖται εἶναι ἡ χειροτονία. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον: ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία τοὺς χειροτόνησε κληρικούς; Ἦταν μήπως πρόσωπα συνειδητοποιημένα γιὰ τὴν ἀποστολή τους, ποὺ ὅμως στὴν πορεία ἐξέπεσαν; Ἢ μήπως ἦταν ἐξ ἀρχῆς ἀκατάλληλοι, ἀλλὰ δροῦσαν μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν Ἱεραρχῶν τους; Ἴσως, τελικά, νὰ μὴν εἶναι ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία. 

Γιὰ νὰ δοῦμε ἂν καὶ κατὰ πόσον εἶναι ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ἐπανερχόμασθε στὸ ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, τὸ ὁποῖο ὁ κ. Σεραφεὶμ ἀποκαλεῖ «φαιδρότητα». Μάλιστα, τονίζει ὅτι «δὲν ὑφίσταται "πατρῶο" καὶ "καινοτόμο" Ἑορτολόγιο, διότι τὸ Ἑορτολόγιο εἶναι ἕνα».

Ἐφ᾽ ὅσον τὸ ἑορτολόγιο «εἶναι ἕνα», δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἑορτάζουν μαζὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τὶς ἀκίνητες ἑορτές; Κάτι τέτοιο, ὡστόσο, δὲν συμβαίνει. Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ 1920 τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σκόπευε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου ὄχι στὴν ἀστρονομικὴ ἀκρίβεια, τὴν ὁποία ὑπερτονίζει ὁ Σεβασμιώτατος ἀλλὰ στὸν «ταὐτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν»[6]. Μὰ δὲν ἑόρταζαν ταυτόχρονα οἱ Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ; Ἀσφαλῶς. Μὲ τὸν ὅρο «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ὅμως, ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρεται καὶ στοὺς ἑτεροδόξους. Τί συνέβη τελικά; Προτιμήθηκε ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ διασπάσθηκε ὁ ταυτόχρονος ἑορτασμὸς μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων[7]. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἡ Ἀλεξάνδρεια καὶ ἄλλες κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἑορτάζουν ξεχωριστὰ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν Μόσχα, τὴν Σερβία καὶ ἄλλες Ἐκκλησίες. Ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διασπάσθηκε ὁ κοινὸς ἑορτασμός. 

Ὅταν ὁ ἁπλὸς θρησκευόμενος λαὸς βλέπει τέτοια ὑποκρισία, εἶναι λογικὸ νὰ τηρεῖ τὶς ἐπιφυλάξεις του. Ὅταν μάλιστα βλέπει τὴν ἴδια τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας νὰ τὸν καταδιώκει γιὰ τὴν ἐπιλογή του νὰ μὴν ἀλλάξει τὸ ἡμερολόγιο ποὺ ἐπὶ εἴκοσι αἰῶνες τηροῦσε, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀποστασιοποιηθεῖ, ἀκόμη καὶ νὰ φανατισθεῖ, δυστυχῶς. Ὁ Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης Πολύκαρπος Λιώσης, τὸν ὁποῖον ὁ Σεβασμιώτατος κ. Σεραφεὶμ θὰ σέβεται ὡς μέγα εὐεργέτη τῆς Μητροπόλεώς του, ὅταν ἀκόμη ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., εἶχε καταγράψει πλῆθος περιστατικῶν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας κατὰ τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἡ ἴδια ἡ τότε Ἱεραρχία ἑδραίωσε τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., λόγῳ τῆς ἀδιάκριτης συμπεριφορᾶς της. Δὲν εἶναι, λοιπόν, ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνη ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία γιὰ περιπτώσεις ὅπως τοῦ κ. Βεζυρέα. Ἡ μεγαλύτερη εὐθύνη βαραίνει, πρωτίστως, παλαιοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί, δευτερευόντως,  παλαιοὺς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ἐπέτρεψαν στὶς ἀδυναμίες τους νὰ σπιλώσουν τὸν δίκαιο ἀγῶνα τοῦ Κινήματος τῆς Εὐσεβείας. 

Ἐλπιδοφόρο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι πολλοὶ σύγχρονοι Ἱεράρχες καὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν τάξεων ἐμπνέονται ἀπὸ πνεῦμα κατανόησης καὶ διαλλακτικότητος. Θαυμάσαμε, μάλιστα, τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἕνα ἐξαίρετο ἄρθρο τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἰωαννίνων[8]. Ἐν ἀντιθέσει πρὸς αὐτούς, ὁ κ. Σεραφείμ, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὸ κείμενό του, ὑποστηρίζει ἐν ἔτει 2025 τὴν ἀναβίωση τῆς τακτικῆς τῶν διωγμῶν, ἐν σχέσει μάλιστα καὶ μὲ ζηλωτικὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μιᾶς τακτικῆς ποὺ δοκιμάσθηκε καὶ ὄχι μόνο ἀπέτυχε, ἀλλὰ ἔφερε τὰ ἄκρως ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Τουλάχιστον ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο, εὐφυέστατος καὶ θεολογικώτατος καθὼς εἶναι, θὰ περιμέναμε μία προσέγγιση ἐμπνεόμενη  ἀπὸ τὴν διάκριση καὶ τὴν εὐαγγελικὴ ἀγάπη. 

Κλείνοντας τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου, στὸ ἄρθρο ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς: «Αὐτὸ ποὺ ἄλλαξε εἶναι ὁ ἡμερολογιακὸς προσδιορισμὸς τοῦ Ἑορτολογίου ποὺ ἦταν ἐσφαλμένος καὶ σήμερα μὲ τὸ ἰσχύον ἡμερολόγιο θὰ χάνεται μία ἡμέρα κάθε 3.000 χρόνια». Σεβόμαστε τὴν σημαντικὴ αὐτὴ ἐπιτυχία τῆς ἐπιστήμης. Ὡστόσο, ὅταν σταθοῦμε ἔναντι τοῦ Ἀδεκάστου Κριτοῦ, τὸ μόνο ποὺ δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει εἶναι ἂν κερδίσαμε μία ἢ χίλιες ἡμέρες. Ἴσως αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ρωτήσει (δίχως νὰ τὸ ἀγνοεῖ) εἶναι τὸ πῶς ἀγωνισθήκαμε γιὰ νὰ ἐπανέλθει ἐν ἀληθείᾳ ἡ Ἑνότητα, γιὰ τὴν ὁποία Ἔνδακρυς προσευχήθηκε πρὸ τοῦ Πάθους. 

 Σὲ κάποιο τμῆμα τοῦ ἄρθρου γίνεται λόγος στὴν καταγωγὴ τῆς «χειροτονίας» τοῦ κ. Βεζυρέα. Ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ θεωροῦμε ὅτι δὲν ἐξυπηρετεῖ ἄλλο σκοπὸ παρὰ τὴν προσπάθεια σύνδεσης τοῦ ὀνόματός του μὲ τὴν Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδο, ὥστε πάσῃ θυσίᾳ αὐτὴ νὰ σπιλωθεῖ. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῶν σκανδαλωδῶν ἀποκαλύψεων, ἀλλὰ καὶ ἤδη ἀπὸ εἰκοσαετίας, ἔχουμε καταστήσει σαφὲς ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς οὐδεμία σχέση ἔχει ἢ εἶχε μὲ τὴν Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδο καὶ γενικὰ μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος.

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ ἄρθρου, γίνεται λόγος περὶ κάποιου οὐνίτη. Ὁ Σεβασμιώτατος μὲ ἔντονο ὕφος ἐκφράζει τὴν ἀπαρέσκειά του καὶ ὀρθῶς πράττει, καθὼς ἡ οὐνία εἶναι μία ὕπουλη μεθόδευση τοῦ παπισμοῦ γιὰ ἀποπλάνηση τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Ὁ φόβος του, ὅμως, εἶναι μήπως ὁ λαὸς κατὰ λάθος πλανηθεῖ ἀπὸ οὐνίτες, τὴν στιγμὴ ποὺ μεγαλόσχημοι κληρικοὶ δίνουν ἀπροκάλυπτα ὑπόσταση σὲ αὐτούς; 

Ἐν κατακλεῖδι, οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί. Ἡ ἐγκληματικότητα αὐξάνεται ἀπειλητικά, οἱ οἰκογένειες χωρίζουν σὲ δραματικὸ ποσοστό, τὰ παιδιά μας μεγαλώνουν δίχως ἀρχὲς καὶ ἀναζητοῦν ἐναγώνια τὴν λύτρωση μέσα ἀπὸ δρόμους θανάσιμους, ἐν οἷς καὶ τὸ παράνομο κέρδος καὶ οἱ ναρκωτικὲς οὐσίες, μὲ τὴν διακίνηση τῶν ὁποίων κάποιοι ὅπως ὁ κ. Βεζυρέας χτίζουν τὸ δικό τους μέλαθρο, στηριζόμενοι στὴν καταστροφὴ συνανθρώπων μας· «Ἔλεον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὰς κεφαλὰς ἡμῶν»[9]. Οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι καὶ ἁγνῶς διακονοῦντες τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Γένους μας ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον συσπειρωμένοι νὰ ἀναστήσουμε -χάριτι Θεοῦ- τὴν πεσοῦσα κοινωνία μας μεταδίδοντάς της τὸ ζωογόνο Φῶς τῆς Τρισηλίου Θεότητος· τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἔριδες δὲν ἔβγαλαν πουθενά, ἐνῷ τὰ βέλη εἶναι χρήσιμα μόνο ὅταν στρέφονται κατὰ τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ. 

Ἐν Ἀθήναις, 08/21-11-2025

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

[1] Μτ. 5,11

[2] Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας, Άρθρο 3,1. 

[3]http://romfea.gr/ieres-mitropoleis/3112-peiraios-o-oikoumenismos-exei-diabrosei-tou-pantes-kai-ta-panta

[4] https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/8402-8075

[5] Μτ. 7,5

[6] Ἐγκύκλιος Συνοδικὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 1920

[7] Καὶ μάλιστα, χάριν οἰκουμενιστικῆς σκοπιμότητος.

[8] https://exapsalmos.gr/mia-chrysi-efkairia-gia-ksekatharisma/

[9] Ψαλ. 140,5=

Πηγή

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ Σχετικὰ μὲ τὸν αὐτοπροβαλλόμενον ὡς Ἀρχιεπίσκοπον Παρθένιον Βεζυρέαν

Ἐγκύκλιος Συνοδικὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, 1920

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ Σχετικὰ μὲ τὸν αὐτοπροβαλλόμενον ὡς Ἀρχιεπίσκοπον Παρθένιον Βεζυρέαν

 Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ οἱ καπηλευτές τοῦ τίτλου τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνήσιων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔρχονται νὰ σκανδαλίσουν δι᾽ ἀξιοποίνων πράξεων τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐν γένει τὴν ἑλληνικὴν κοινωνίαν.

Γνωστοποιοῦμεν πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι ὁ φερόμενος ὡς Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Παρθένιος Βεζυρέας οὐδέποτε ὑπῆρξε κληρικὸ ἢ λαϊκὀ μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.

10-11/28-10-2025
Συνοδική Επιτροπή Τύπου της Εκκλησίας ΓΟΧ Ελλάδος
Πληροφορίαι στὸ τηλ. 6972010475

Πηγή

ΕΟΡΤΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ 100 ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ Γ᾽ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ὁ Σταυρὸς ὡς Φῶς καὶ Ὑπόσχεση στὸν Ἀγῶνα τῆς Πίστεως

Μαζὶ μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἴχαμε φέτος καὶ τὴ συμπλήρωση 100 χρόνων, ἀπὸ τὸ μέγιστο θαῦμα, τῆς Γ΄ Ἐμφάνισης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τὴν νύχτα τῆς 13ης πρὸς 14η Σεπτεμβρίου 1925, ἕνα χρόνο μετὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου στὴν Ἐκκλησία, οἱ ἀκολουθοῦντες τὸ Πάτριο ἑορτολόγιο, συγκεντρώθηκαν στὸ εξωκλῆσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὸν Ὑμηττό, προκειμένου νὰ τελέσουν τὴν ἱερὰ ἀγρυπνία. Ἐκεῖ ἔγιναν μάρτυρες ἑνὸς ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τῆς Χριστιανοσύνης. Περὶ τὴν 11ην ὥρα, ἐμφανίστηκε στὸν οὐρανό, πάνω ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ εξωκλῆσι, ἕνας ὁλόφωτος Σταυρός, ὁρατὸς ὄχι μόνο στοὺς ἐκεῖ παρευρισκόμενους, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῶν Ἀθηνῶν. Τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα, στήριξε καὶ στηρίζει τὴν Ἐκκλησία καὶ ὅλους ἐμᾶς ποὺ κρατοῦμε τὴν παράδοση, καθὼς ἀποτελεῖ ἀδιαμφισβήτητη ἐπιβεβαίωση, τοῦ θεάρεστου τοῦ ἔργου μας. 

Ἡ Ἐκκλησία, ἀναγνωρίζοντας τὴν σημαντικότητα τοῦ θαύματος τῆς Γ΄ Ἐμφάνισης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἔχει ὁρίσει τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, νὰ ἑορτάζεται καὶ ἡ μνήμη τοῦ θαύματος. Ἔτσι τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς 15/9 (28/9 ν.η.) πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπετειακὴ ἐκδήλωση στὸν Ι. Ν. Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ Θ. Ἀναλήψεως, στὸν Εὔοσμο Θεσσαλονίκης. Τὸ παρὸν ἔδωσε ὁ Ποιμενάρχης μας, ὁ Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, μὲ τοῦ ὁποίου τὶς εὐχὲς ἔγινε πράξη ἡ ἐκδήλωση. Παρέστη ἀκόμη σύσσωμος ὁ κλῆρος τῆς Μητροπόλεως, πλαισιωμένος ἀπὸ πλῆθος λαοῦ. 

Τὸ πρῶτο μέρος τῆς ἐκδήλωσης ξεκίνησε μὲ τὴν χορωδία τῆς Μητροπόλεως, ὑπό του διεύθυνση τοῦ χοράρχη κ. Νικόλαου Πολύχρου, ἡ ὁποία ἔψαλε ὕμνους ἀπὸ τοὺς ἑσπερινοὺς τοῦ διημέρου. Στὴν συνέχεια ἀκολούθησε ἡ κεντρικὴ ὁμιλία τῆς ἐκδήλωσης, τὴν ὁποία ἐκφώνησε ὁ αἰδεσιμότατος π. Γρηγόριος Πρυνιάς. Ὁ πατὴρ Γρηγόριος ἀναφέρθηκε στὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα, στὸ πλῆθος τῶν ἐπιβεβαιωτικῶν μαρτυριῶν ἀλλὰ καὶ στὴ θεϊκὴ ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθότητας τοῦ ἀγῶνα μας. Χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε ὅτι: «Τὸ θαῦμα τῆς Γ΄ Ἐμφάνισης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀποτελεῖ μιὰ θεϊκὴ ὑπόσχεση. Ὁ Θεὸς θὰ εἶναι μαζί μας. Εἶναι ὅμως καὶ δική μας εὐθύνη νὰ διατηρήσουμε ὅσα λάβαμε ἀπὸ τοὺς πατέρες μας». Ἡ ἐκδήλωση ἔκλεισε μὲ τὸ δεύτερο χορωδιακὸ μέρος, στὸ ὁποῖο ψάλθηκαν μέλη ἀπὸ τὸν κανόνα τοῦ Ὄρθρου τῆς ἑορτῆς. 

Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἐκδήλωσης, παρατέθηκε τράπεζα στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γιὰ ὅλο τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή

Ο Άγιος Διονύσιος της Κολιτσού για το ημερολόγιο

Το ηχητικό της συνομιλίας του Αγίου με Ρουμάνους προσκυνητές: https://www.youtube.com/watch?v=rz3SImo2M-M

Απομαγνητοφώνηση του πρωτότυπου ρουμανικού κειμένου: https://traditiaortodoxa.wordpress.com/2007/06/28/parintele-dionisie-ignat-de-la-chilia-colciu-despre-calendarul-bisericesc-si-rezistenta-ortodoxa/

Και η μετάφραση στην ελληνική γλώσσα:

Γέρ. Διονύσιος: Χριστός ανέστη!

Συνομιλητής: Αληθώς ανέστη!

Γέρ. Διονύσιος: Καλώς ήρθατε με υγεία! Χαιρόμαστε πάρα πολύ, που ακολουθείτε το παλαιό ημερολόγιο, ώστε να συζητήσουμε λίγο… Εμείς κρατάμε τα όρια που έθεσαν οι Επτά Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι· εκείνοι που αποσχίστηκαν έμειναν με το παπικό ημερολόγιο, εμείς δεν το δεχόμαστε. Αν δεν υπήρχε η ελληνική διοίκηση, θα είχαν βάλει το νέο ημερολόγιο εδώ και καιρό [στο Άγιον Όρος]. Λένε: «ήρθαμε γιατί εσείς είστε απλοί άνθρωποι, αμόρφωτοι, και δεν ξέρετε – ήρθαμε να σας κατευθύνουμε να πάτε στο νέο ημερολόγιο, γιατί εκείνο είναι η αλήθεια»… Δηλαδή, βάζουμε στην άκρη τις Επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, τις ποδοπατούμε και τις απορρίπτουμε!

Συνομιλητής: Έγραψε στον Πατριάρχη στη Ρουμανία, για να μας καταργήσει. [ένας πατέρας από τη Σκήτη Λάκου].

Γέρ. Διονύσιος: Να, αυτοί είναι… Βλέπεις τώρα πόσο άσοφοι είναι;… Τότε εσύ γιατί κάθεσαι εδώ, αφού κάθεσαι εδώ και δεν είσαι με το νέο;

Συνομιλητής: Μα του είπα «δεν έχετε το ίδιο ημερολόγιο;» «Άκου», λέει, «αυτό δεν είναι ημερολόγιο όπως το δικό σας· εσείς είστε παλαιοημερολογίτες!»

Γέρ. Διονύσιος: Παλαιοημερολογίτες;;!! Τι θα πει παλαιοημερολογίτες;;!! Το Άγιον Όρος από την αρχή έχει αυτό το καθεστώς, να μην έχει επίσκοπο, να μνημονεύει όποιον θέλει! Δεν έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται στη διοίκηση του Αγίου Όρους κανένας Πατριάρχης. Εγώ είμαι από το 1926 στο Άγιον Όρος και δεν είχα απολύτως καμία δυσαρέσκεια με όλους τους πατέρες του Αγίου Όρους, μέχρι πριν 8-9 χρόνια, όταν άρχισαν οι κοροϊδίες, ότι δεν είμαστε χριστιανοί… και μάλιστα από τους ίδιους τους Ρουμάνους αδελφούς μας! Εδώ υπήρχαν Έλληνες· ούτε με Έλληνες, ούτε με Ρώσους, ούτε με Βουλγάρους, ούτε με Σέρβους, ούτε με Γεωργιανούς, δεν είχα καμία δυσαρέσκεια, απολύτως καμία!! Τώρα τελευταία, άρχισαν να λένε… «γιατί λέτε ότι το νέο ημερολόγιο δεν είναι καλό;»… Μπορείς να πεις ότι είναι καλό, αφού έφερε στον κόσμο διάσπαση, έφερε στον κόσμο τόση ταραχή;!… τόσες συγκρούσεις προκάλεσε!!… Στη Ρουμανία, και μάλιστα τότε το 1939, υπήρχαν μοναχοί στη φυλακή, γιατί κρατούσαν το παλαιό!… Από τότε που υπάρχει η Εκκλησία, πάντοτε, πάντοτε υπήρχαν ταραχές· δεν βλέπεις και με τις άγιες εικόνες: βασάνιζαν εκείνους που κρατούσαν τις άγιες εικόνες, έπεφταν αυτοί, έρχονταν άλλοι, και πόσες και πόσες αιρέσεις δεν εμφανίστηκαν στην ιστορία…

Πηγή

Δείτε σχετικά:

Περί του νέου Αγίου Διονυσίου της Κολιτσού

ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΙΟΙ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Μολυσματικοὶ πνευματικοὶ ἰοὶ καὶ θεραπεία

            Μὲ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύθηκε πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, διὰ τοῦ γνωστοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος πρὸς τὶς δῆθεν «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ἔγινε ἡ διασπορὰ μιᾶς φοβερῆς πανδημίας. Πρώτη κάκιστη παρενέργειά της ἦταν ἡ ἑορτολογικὴ/λειτουργικὴ διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους, χάριν τῆς προσεγγίσεως καὶ τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους/αἱρετικούς. Καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ συνέβη μὲ τὴν ἄκριτη καὶ ἀνεπίτρεπτη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ 1924.

            Οἱ λίγοι πιστοὶ ἀρχικά, οἱ ὁποῖοι θέλησαν μὲ θεία νεύση καὶ παρακίνηση καὶ μὲ θαύματα ἐπιβεβαιωτικὰ τοῦ δικαίου τους νὰ λάβουν ἐπείγοντα μέτρα προστασίας, γιὰ νὰ μὴν πληγοῦν ἀπὸ τὴν μόλυνση, καὶ ἄρχισαν νὰ καταφεύγουν σὲ ἀπόμερα ἐκκλησίδια γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὴν θεία Λατρεία πατροπαραδότως, ἀντιμετώπισαν ἐπὶ δεκαετίες τὴν δημόσια χλεύη, τὸν διασυρμὸ καὶ τὴν ποικιλότροπη διωκτικὴ μανία Καινοτόμου Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, παρὰ τὸ ὅτι εἶχαν αὐξηθεῖ κατὰ πολὺ καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀγνοηθοῦν ὡς δῆθεν ἀσήμαντη μειονότητα. Διότι δὲν τοὺς ἀναγνωρίσθηκε τὸ δικαίωμα νὰ προστατευθοῦν πνευματικῶς ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς Καινοτομίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρχίσει νὰ διαβρώνει σταδιακὰ τὴν ἄμυνα καὶ τὶς ἀντιστάσεις ὅσων τὴν ἀποδέχθηκαν. Ὥστε ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀκολουθήσει ἡ εἰσβολὴ ποικίλων ἄλλων συναφῶν μολυσμῶν, ὅπως τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας.

            Ὡς γνωστόν, κάθε ἐπικίνδυνος πνευματικὸς ἰὸς καθαίρεται καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικὰ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως, τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐπανόρθωση, καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἀρετῶν καὶ Μυστηρίων τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθὴ πίστη ἀποτελεῖ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο, ἡ δὲ ἀπεμπόλησή της μὲ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ γενικῶς τῆς Συνοδικῆς τάξεως καὶ πράξεως στὴν Ἐκκλησία, θέτει σὲ κίνδυνο καὶ ἀμφισβήτηση ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θεῖα μέσα ἀμύνης καὶ θεραπείας.

            Ὁ ἰὸς τῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐντελῶς λανθασμένα ὡς ἀκίνδυνος καὶ ἐπουσιώδης, ἐνῶ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου/Ἑορτολογίου συνδέεται μὲ τὸ Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ Μεγάλες Σύνοδοι Πανορθοδόξου κύρους τοῦ ΙΣΤ΄ αἰ. ἀντιμετώπισαν τὸ θέμα τῆς Παπικῆς Γρηγοριανῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ 1582 στὸ Πασχάλιο καὶ Καλανδάριο ἑνοποιημένα καὶ ἀπὸ κοινοῦ μὲ τρόπο ἀπαγορευτικὸ καὶ καταδικαστικό. Ἔκτοτε, οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχαν κοινὴ στάση καὶ θεώρηση ἔναντι τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰ., ἀρνούμενοι ἐνσυνείδητα κάθε λόγο περὶ ἀποδοχῆς της, ὡς ἀπαράδεκτης, ἀσυμβίβαστης καὶ ἐξυπηρετικῆς οὐσιαστικὰ κακοδόξων σκοπιμοτήτων.

            Πρόταση γιὰ ἐξέταση τοῦ θέματος στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰῶνος ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη συνήντησε ὡς γνωστὸν τὴν Πανορθόδοξη ἀπόρριψη.

            Ὅμως, τὸ δῆθεν Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ τοῦ ἀποδεδειγμένα Μασόνου ἀντικανονικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἔθεσε στὸ Μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα μεταξὺ ἄλλων καὶ τὸ θέμα ἀλλαγῆς Πασχαλίου καὶ Ἡμερολογίου, βάσει δῆθεν ἐπιστημονικῶν ἀρχῶν τοῦ πολιτισμένου κόσμου καὶ μάλιστα τῶν ἑτεροδόξων, ὥστε οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ μὴν συνεχίσουν νὰ ἀκολουθοῦν κάτι δῆθεν λανθασμένο καὶ παρωχημένο.

            Ἔτσι, ἡ λεωφόρος ἄνοιξε, οἱ ἄμυνες ἄρχισαν νὰ καταπίπτουν καὶ κατόπιν ἀκολούθησαν τὰ μεγαλύτερα δεινὰ ἀπὸ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948 (παγκοσμίου μολυσματικῆς ἑστίας) καὶ ὅσων τραγικῶν ἀκολούθησαν στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ Κ΄ αἰ., μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ διαβρωτικὰ ἀποτελέσματα σὲ ἐπίπεδο θεωρίας καὶ πράξεως.

Οἱ αἱρέσεις, παλαιὲς καὶ νεώτερες, μὲ πρῶτο τὸν πολυαιρετικὸ Παπισμό, «ἀμνηστεύθηκαν» καὶ ἐνῶ παραμένουν πνευματικὰ μολυσματικὲς ἰογενεῖς ζῶνες, ἀναγνωρίσθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς ὡς «ὑγειονομικὰ ἀσφαλεῖς χῶροι» (!), μὲ κάποιες ἁπλῶς μικρὲς «νόμιμες» καὶ ἀποδεκτὲς ἀποκλίσεις, ὀφειλόμενες περισσότερο σὲ ἱστορικοὺς καὶ πολιτιστικοὺς λόγους. Ὥστε νὰ μνησθοῦμε τοῦ Εὐαγγελικοῦ χωρίου: «Τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» [Ὅταν ἕνας τυφλὸς ὁδηγεῖ ἄλλον τυφλό, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο σὲ λάκκο] (Ματθ. 15:14).

            Ὁ θανατηφόρος ἰὸς τῆς Οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας ἐπιβλήθηκε καὶ ἐπίσημα/συνοδικὰ τὸ 2016, στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, μὲ ἐλάχιστες καὶ πάλι ἀντιδράσεις καὶ ἀντιστάσεις.

            Ἡ ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώριση τῶν ἀντικανονικῶν τῆς Οὐκρανίας τὰ τελευταῖα ἔτη ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι «ὁδηγοὶ τυφλοὶ τυφλῶν», διεύρυνε τὸ πρόβλημα μὲ τὴν διασπορὰ καὶ ἐκτόξευση ὅλο καὶ πιὸ ἐπικίνδυνων μολυσματικῶν ἰῶν διαιρέσεως, ταραχῆς καὶ σάλου δεινοῦ καὶ φοβεροῦ.

            Ὁ δὲ λόγος ἀνοικτὰ πλέον περὶ ἐφαρμογῆς Κοινοῦ Πασχαλίου μεταξὺ Παπικῶν καὶ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν κατὰ τὸ προσεχὲς χρονικὸ διάστημα (2027 καὶ ἑξῆς σύμφωνα μὲ τὸ νέο χρονοδιάγραμμά τους) ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ἡ ἀρχικὴ πανδημία ποὺ ξεκίνησε σὲ μικρὲς δόσεις, ὁλοκληρώνεται καὶ ἑδραιώνεται ἐπικίνδυνα μὲ διάθεση πλήρους ἀσφυκτικῆς ἐπικρατήσεως.

---

            Ἐπίσης, οἱ πολλὲς ἀβαρίες σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο, σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενους, μὲ τὴν ψήφιση μάλιστα ἐκθεμελιωτικῶν νόμων, μὲ τὴν κυριαρχία τῶν σαρκικῶν καὶ μάλιστα τῶν παρὰ φύσιν ἁμαρτημάτων, μὲ τὶς ἐκτρώσεις, δηλ. τοὺς φόνους ἀγεννήτων ὑπάρξεων, τὶς βλασφημίες καὶ φαρμακεῖες, ὅπως καὶ τὶς ἀνεκδιήγητες ἀδικίες, ἀλλὰ καὶ τὸν διασυρμὸ καὶ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο διωγμὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, συνθέτουν μιὰ εἰκόνα ἀπογοητευτική, ποὺ μόνον μολυσμὸ ἐπιφέρει καὶ ἐπαυξάνει.

            Ἡ ἐνσκήψασα, θείᾳ παραχωρήσει, πανδημία πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἀσχέτως πῶς καὶ ἀπὸ ποῦ προῆλθε, θυμίζει μεταξὺ ἄλλων καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχουν λησμονηθεῖ: ὅτι οἱ χειρότεροι ψυχοφθόροι καὶ θανατεροὶ ἰοὶ τοῦ ὄφεως, τοῦ παγκάκιστου διαβόλου, ὅπως καὶ τῶν ὀργάνων του, ἔχουν ἐξαπλωθεῖ ἀπὸ δεκαετίες σὲ τεράστια κλίμακα καὶ ἐπισύρουν τὴν δίκαιη θεία ἐγκατάλειψη. Αὐτοὶ ἀπολυμαίνονται καὶ ξεπλένονται μόνον μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια, προσωπικὴ καὶ συλλογική, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν θὰ ἐπέλθει ἡ ποθητὴ εὐλογία, χάρη καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ θλίψεις καὶ ὀδῦνες θὰ ἐπαυξάνουν, ἕως τῆς τελικῆς δοκιμασίας τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τοῦ Ἀνόμου, τὸν ὁποῖον θὰ καταργήσει ὁ Κύριος μὲ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.

            Τὰ μέτρα ἀντιμετωπίσεως ποὺ προτείνουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἴτε ἀνεπαρκῆ ἀπὸ μόνα τους εἴτε καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνα. Οἱ κρίσεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, δὲν θεραπεύονται οὔτε μὲ ὑποχρεωτικὰ ἐπικίνδυνα πειραματικὰ σκευάσματα, οὔτε μὲ ἀνελεύθερα σενάρια ὑποχρεωτισμῶν ψηφιακῆς ἀριθμοποιήσεως καὶ μαζοποιήσεως, οὔτε μὲ πανθρησκειακῆς ἐμπνεύσεως καὶ κατευθύνσεως Οἰκουμενιστικὲς συμπροσευχές, συναθροίσεις καὶ διακηρύξεις, οἱ ὁποῖες λαμβάνουν χώρα κάθε λίγο σὲ διάφορες περιοχὲς τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ στὴν πατρίδα μας.

            Γι’ αὐτὸ καὶ ἀντὶ γιὰ ἐπικράτηση ὑγείας, ἀσφάλειας, εἰρήνης καὶ εὐημερίας, βλέπουμε μὲ λύπη νὰ κυριαρχοῦν στὸν κόσμο ἀστάθεια, ἀδικία, πόλεμοι, βία, ἀνασφάλεια, ἐξοντωτικοὶ ἀνταγωνισμοί, φυσικὲς καταστροφές, σεισμοὶ καὶ φωτιές, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους πλάνη, ἀπάτη καὶ ἐξαχρείωση.

            Ὁ Θεάνθρωπος Σωτῆρας μας Χριστός, ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ποθεῖ τὴν ἔμπρακτη μετάνοια, ἀληθινὴ ὁμολογία καὶ πνευματικὴ ἀνόρθωσή μας, προκειμένου νὰ καταπέμψει τὴν σωστικὴ ἴαση καὶ εὐλογία Του. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπιθυμεῖ νὰ κατοικεῖ ἀνεμπόδιστα μέσα μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίζει καὶ χαροποιεῖ, καθιστῶντας μας ναοὺς τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀλλὰ καὶ νὰ βασιλεύει μεταξύ μας καὶ ἀνάμεσά μας, ἐπιφέροντας καὶ συγκροτῶντας ἀληθινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ κοινωνία.

Χρέος μας εἶναι νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες μας, στὴν ἀκαινοτόμητη πίστη τῶν Πατέρων μας, στὸν ἡρωϊσμὸ τῶν Προγόνων μας, στὴν ἀκατάκριτη συνείδησή μας, στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή μας, στὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη μας, στὴν ἄφοβη προσφυγή μας στὰ θεῖα Μυστήρια καὶ ἁγιάσματά μας. Αὐτὰ θὰ μᾶς φυλάξουν, θὰ μᾶς ἀνυψώσουν καὶ θὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ κάθε εἴδους μολυσμὸ ψυχῆς καὶ σώματος, θὰ μᾶς παράσχουν κάθαρση καὶ φωτισμό, καὶ θὰ ἀποβοῦν ἡ θεία προσφυγὴ καὶ σωτηρία μας.

Ἡ Παναγία μας δύναται μὲ τὸ ζῶν ὕδωρ τῆς ζωηφόρου Πηγῆς της νὰ εὐφράνει καὶ νὰ ζωογονήσει τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας, οἱ δὲ Ἅγιοι μὲ τὶς πρεσβεῖες τους δύνανται νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ κάθε νόσο καὶ μολυσμό, μόνο νὰ τὸ θελήσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἕως τέλους μὲ κάθε κόστος γι’ αὐτό. Γένοιτο!

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

2/15 Αὐγούστου 2025

Πηγή