Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ;

 

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

---

Η εξερεύνηση της Ιστορίας μέσα από τις πηγές είναι πραγματικά ένα υπέροχο ταξίδι για όποιον το κάνει.

Όμως οι επιβλητικότερες στιγμές αυτού του ταξιδιού είναι εκείνες στις οποίες συναντάς καταστάσεις και γεγονότα σχεδόν όμοια με όσα συμβαίνουν σήμερα.

Είναι γνωστοί σε όλους οι θρησκευτικοί διωγμοί των τελευταίων ετών στην Ουκρανία.

Η επίσημη λεγόμενη "Εκκλησία της Ουκρανίας" υπό τον Επιφάνιο Ντουμένκο υποστηριζόμενη από το πολιτικό καθεστώς διώκει με μανία την Κανονική Ουκρανική Εκκλησία του κ. Ονουφρίου, του οποίου οι Κληρικοί του βιώνουν τα πάνδεινα επειδή δεν θέλουν να κοινωνήσουν με τον αναγνωρισμένο από το Κράτος "Μητροπολίτη" Επιφάνιο.

Στο παρόν άρθρο θα δούμε μία παρόμοια περίπτωση, όπως την κατέγραψε ο εκκλησιαστικός ιστορικός Σωκράτης ο Σχολαστικός.

Βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα του Δ΄ αιώνα, την εποχή που ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος παράνομα εκθρονίσει τον κανονικό Αρχιεπίσκοπο Νέας Ρώμης Παύλο τον Ομολογητή αναγνωρίζοντας στη θέση του τον Μακεδόνιο.

Γράφει ο Σωκράτης (απόδοση ημέτερη - το πρωτότυπο στην έκδοση PG 67, 324-325):

"Ο Μακεδόνιος ανέτρεψε την τάξη πραγμάτων στις πόλεις και τις επαρχίες που γειτνιάζουν με την Κωνσταντινούπολη, προάγοντας σε εκκλησιαστικούς βαθμούς τους βοηθούς του στις δολοπλοκίες του κατά των εκκλησιών.

Χειροτόνησε τον Ελεύσιο επίσκοπο Κυζίκου και τον Μαραθώνιο επίσκοπο Νικομήδειας· ο τελευταίος ήταν προηγουμένως διάκονος υπό τον ίδιο τον Μακεδόνιο και αποδείχθηκε πολύ δραστήριος στην ίδρυση μοναστηριών τόσο ανδρών όσο και γυναικών.

Αλλά πρέπει τώρα να αναφέρουμε με ποιον τρόπο ο Μακεδόνιος ερήμωσε τις εκκλησίες στις πόλεις και τις επαρχίες γύρω από την Κωνσταντινούπολη.

Αυτός ο άνθρωπος, όπως έχω ήδη πει, έχοντας καταλάβει την επισκοπή, προκάλεσε αμέτρητες συμφορές σε όσους δεν ήταν πρόθυμοι να υιοθετήσουν τις απόψεις του.

Οι διωγμοί του δεν περιορίστηκαν σε όσους αναγνωρίστηκαν ως μέλη της Καθολικής Εκκλησίας (σ. δηλαδή τους Ορθοδόξους), αλλά επεκτάθηκαν και στους Νοβατιανούς (σ. Σχισματικοί Ζηλωτές της εποχής), εφόσον γνώριζε ότι κι αυτοί διατηρούσαν το δόγμα του Ομοουσίου.

Γι' αυτό, μαζί με τους άλλους, υπέστησαν τα πιο αφόρητα βάσανα, αλλά ο επίσκοπός τους, ονόματι Αγέλιος, κατάφερε να δραπετεύσει.

Πολλά άτομα, διακεκριμένα για την ευσέβειά τους, συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, επειδή αρνήθηκαν να κοινωνήσουν μαζί του.

Μετά τα βασανιστήρια, ανάγκαζαν βίαια τους άνδρες να συμμετάσχουν στα ιερά μυστήρια, ανοίγοντας το στόμα τους με ένα κομμάτι ξύλο και στη συνέχεια τους έβαζαν μέσα τα καθαγιασμένα στοιχεία (σ. της Θείας Κοινωνίας).

Όσοι υπέστησαν τέτοια μεταχείριση το θεωρούσαν αυτό ως μια τιμωρία πολύ πιο βαριά από όλες τις άλλες.

Επιπλέον, έπιαναν γυναικόπαιδα και τα ανάγκαζαν να μυηθούν (σ. δηλαδή τα ξαναβάπτιζαν).

Και αν κάποιος αντιστεκόταν ή μιλούσε εναντίον του, ακολουθούσαν αμέσως μαστιγώσεις, και μετά χτυπήματα, δεσμά και φυλάκιση, και άλλα βίαια μέτρα.

Θα αναφέρω εδώ ένα ή δύο παραδείγματα, μέσω των οποίων ο αναγνώστης μπορεί να σχηματίσει κάποια ιδέα για το μέγεθος της βαναυσότητας και της σκληρότητας που άσκησε ο Μακεδόνιος και όσοι ήταν τότε στην εξουσία.

Πρώτα έβαζαν σε ένα κουτί και μετά έκοβαν με πριόνι τα στήθη τέτοιων γυναικών, που δεν ήταν πρόθυμες να συμμετάσχουν στα μυστήρια.

Τα ίδια μέρη του σώματος και άλλων γυναικών έκαψαν εν μέρει με σίδερο και εν μέρει με αυγά που είχαν θερμανθεί έντονα στη φωτιά.

Αυτός ο τρόπος βασανιστηρίων, που ήταν άγνωστος ακόμη και μεταξύ των ειδωλολατρών, επινοήθηκε από εκείνους που δήλωναν ότι ήταν Χριστιανοί"...

Αυτά ήταν τα μαρτύρια που πέρναγαν τότε οι Ορθόδοξοι που επέλεγαν την Αποτείχιση από τον Μακεδόνιο, αντί για την κοινωνία μαζί του!

Σήμερα όμως υπάρχουν Ορθόδοξοι Επίσκοποι που καταδικάζουν την Αποτείχιση· αυτό όμως είναι κάτι που πραγματικά δεν έχει επαναληφθεί ποτέ στην Ιστορία...

Πηγή

ΑΝΤΙ-ΠΑΠΙΚΗ ΣΤΑΣΙΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΩΣ

Ἀντι-παπικὴ στάσις πανορθοδόξως

Τὸ 1582, οἱ αἱρετικοὶ Παπικοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποσχισθῆ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὸ 1054 μ.Χ., πρόσθεσαν στὶς ἄλλες πλάνες καὶ αἱρετικὲς δοξασίες τους καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου.
Ὁ πάπας Γρηγόριος ΙΓ´ (1502-1585) ἐφήρμοσε γιὰ τὴν Δύσι τὸ νέο Ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ὅμως ἀνέτρεπε τὸν Πασχάλιον Κανόνα / Ὅρον τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος καθώριζε πῶς θὰ ἑορτάζεται κατ᾿ ἔτος τὸ Ἅγιον Πάσχα.
Καὶ οἱ Παπικοὶ βεβαίως δὲν ἔμειναν μέχρις ἐκεῖ, ἀλλὰ προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμισί τους καὶ στοὺς Ὀρθοδόξους, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐπέφερε μεγάλη σύγχυσι στὴν Ἀνατολὴ καὶ προεκλήθη πράγματι «παγκόσμιον σκάνδαλον»19.

* * *

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἀποδέχθηκε τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ καὶ τὸ πολέμησε σθεναρῶς, διότι ἡ τυχὸν παραδοχὴ τῆς νέας αὐτῆς παπικῆς πλάνης θὰ ἐσήμαινε ἄρνησι τῶν Πατερικῶν Παραδόσεων καὶ παράβασι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰ καὶ ἐπιβράβευσι τῆς παπικῆς ἀνταρσίας.
Τοιουτοτρόπως, κατ᾿ ἀρχήν, τρεῖς Πανορθόδοξοι Σύνοδοι στὴν Κωνσταντινούπολι κατεδίκασαν ἐπανειλημμένως τὸ νέο παπικὸ Ἡμερολόγιο (1583, 1587, 1593).
Θὰ πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῆ, ὅτι
● «ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β´ ἀρχικά, τὸ 1582, ἀπήντησε ἀρνητικὰ στὶς παπικὲς προτάσεις ἀποδοχῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου-Πασχαλίου καὶ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1583 συνεκάλεσε Σύνοδο Μητροπολιτῶν στὴν Κωνσταντινούπολι, παρόντος καὶ τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἡ ὁποία ἀπέρριψε καὶ κατεδίκασε τὴν παπικὴ ἀλλαγή.
Καὶ τὸ ἴδιο ἔκαμε καὶ τοπικὴ Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1587 καὶ μάλιστα ἡ μεγάλη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1593, ἐπειδὴ οἱ παπικὲς πιέσεις εἶχαν ἐνταθῆ. Στὴν μεγάλη αὐτὴ Σύνοδο ἔλαβαν μέρος ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας Β´, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος Πηγᾶς, ὁ ὁποῖος ἐξεπροσώπησε καὶ τὸν Ἀντιοχείας Ἰωακείμ, ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καὶ 41 Ἀρχιερεῖς»20.
Ἐπίσης εἶναι ἀξιοσημείωτον, ὅτι
● «[Ἡ Σύνοδος τοῦ 1593] ἀπέκρουσε τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον ὡς νεωτερισμὸν ἀντιβαίνοντα εἰς Κανόνας καὶ διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας. Κυρίως δὲ ἡ Σύνοδος, διὰ τοῦ 8ου αὐτῆς Κανόνος, ἐπανέλαβε τὴν περὶ τοῦ Πάσχα διάταξιν τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀποφασίσασα νὰ μείνῃ αὕτη ἀσάλευτος...»21.
Ἡ Μεγάλη Σύνοδος αὐτὴ
● «ἐκήρυξεν ἐμμονὴν εἰς τὰ ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθέντα, εἰς τυχὸν δὲ παραβαίνοντας τὰ ὑπ᾿ αὐτῶν περὶ τοῦ Πάσχα ὁρισθέντα ἐπέβαλεν ἀφορισμὸν καὶ καθαίρεσιν»22.

* * *

Ἀλλά, καὶ στοὺς ἑπομένους τρεῖς αἰῶνες συνῆλθαν Τοπικὲς καὶ Πανορθόδοξες Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες κατεδίκασαν τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο καὶ τὰ αἱρετικὰ παπικὰ Δόγματα, ὅπως ἐπὶ Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Κυρίλλου Λουκάρεως (1620-1638), Παρθενίου Α´ (1639-1644), Παϊσίου Β´ (1726-1752), Κυρίλλου Ε´ (1748-1759), Γρηγορίου Ϛ´ (1835- 1871), Ἀνθίμου Ϛ´ (1845-1873) καὶ μάλιστα ἐπὶ Ἀνθίμου Ζ´ (1895-1896).
Ἀντιστοίχως, καὶ στὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἐπολέμησαν σθεναρὰ τὶς παπικὲς Καινοτομίες οἱ μεγάλοι Πατριάρχες Νεκτάριος (1660 -1669), Δοσίθεος Β´ (1669-1707) καὶ Χρύσανθος (1707-1731). Ἰδιαιτέρας σπουδαιότητος εἶναι ἡ στάσις τῶν δύο τελευταίων Συνόδων τοῦ ΙΘ´ αἰ.
α. Ἡ Σύνοδος τοῦ 1848, γιὰ τὴν μνημειώδη περικοπή:
● «...Παρ᾿ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ Λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ...» (§17)· ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐπίσης μνημειώδη φράσι: ● «ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου» (§ 20).
β. Ἡ Σύνοδος τοῦ 1895, γιὰ τὴν ἐπίσης μνημειώδη περικοπή:
● «... Ἡ δὲ νῦν Ῥωμαϊκή ἐστιν Ἐκκλησία τῶν καινοτομιῶν, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων καὶ τῆς παρερμηνείας τῆς τε ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ὅρων τῶν ἁγίων Συνόδων. Διὸ καὶ εὐλόγως καὶ δικαίως ἀπεκηρύχθη καὶ ἀποκηρύσσεται, ἐφ᾿ ὅσον ἐμμένῃ ἐν τῇ πλάνῃ αὐτῆς. “Κρείσσων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος, λέγει καὶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός, εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ”» (§ 20) 23.

῾Υποσημειώσεις
19. Πατριάρχου Ἱερεμίου Β´ Κωνσταντινουπόλεως, Ἐπιστολὴ πρὸς Δόγην τῆς Ἑνετίας κ. Νικόλαον Νταπόντε.
● Βλ. Κ. Ν. Σάθα, Βιογραφικὸν Σχεδίασμα περὶ τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β´, 1572-1594, σελ. 28, ἐν Ἀθήναις 1870.
■ Ὁ Πάπας Γρηγόριος ΙΓ´ (1572-1585) κατεδίωξε τοὺς Προτεστάντας, ὡς αἱρετικοὺς καὶ σύμφωνα μὲ ὡρισμένες μαρτυρίες, «τέλεσε εὐχαριστήρια λειτουργία μόλις πληροφορήθηκε τὴ σφαγὴ τῶν Οὑγενότων [Γάλλων Προτεσταντῶν] τὴ νύκτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου τὸ 1572»· «τὸ γεγονὸς ἐχαιρετίσθη εἰς τὸ Βατικανὸν μετ᾿ ἀνακουφίσεως καὶ διετάχθησαν δημόσιαι προσευχαὶ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεόν»· «ἡ σφαγὴ ξεκίνησε τὰ ξημερώματα τῆς 24ης Αὐγούστου [στὸ Παρίσι]... Δολοφονήθηκαν περισσότεροι ἀπὸ 3.000 Οὑγενότοι... Ἡ σφαγὴ μεταφέρθηκε» καὶ σὲ ἄλλες πόλεις. «Τὸ ἀποτρόπαιο αὐτὸ ἔγκλημα μεγάλωσε τὸ μῖσος ἀνάμεσα στὰ δύο δόγματα, προκάλεσε τὴν ἀγανάκτηση τῶν προτεσταντικῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης, ἀναζωπύρωσε τὸν ἐμφύλιο πόλεμο στὴ Γαλλία καὶ ἔγινε σύμβολο τῆς θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας, ἀποκτώντας παροιμιακὴ διάσταση»· «οἱ γνωστοὶ ὡς θρησκευτικοὶ πόλεμοι, μεταξὺ οὑγγενότων (καλβινιστῶν) καὶ τῶν καθολικῶν, ἔφεραν τὴ φοβερὴ νύχτα τοῦ ἁγίου Βαρθολομαίου (23-24 Αὐγούστου 1572), κατὰ τὴν ὁποία, σὲ μία ἀπίστευτη σὲ πάθος σφαγή, βρῆκαν φρικτὸ θάνατο 20.000 οὑγγενότοι. Μόνο στὸ Παρίσι, στὴ διάρκεια τοῦ ὕπνου τους, βρῆκαν τραγικὸ θάνατο 3.000 αἱρετικοί»· «στὴ γηραιὰ Εὐρώπη οἱ τραγικὲς καὶ ἀνήκουστες αὐτὲς φρικαλεότητες μείωναν τὸ γόητρο καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας».
■ Βλ. «Θ.Η.Ε.», τ. Γ´, στλ. 622, Ἀθῆναι 1963· π. Νικηφόρου Βιδάλη, «Οἱ Ρωμαῖοι Ποντίφικες καὶ τὸ ἔργο τους» [Πάπας 226ος, Γρηγόριος ΙΓ´, γεν. 1502- +1585], σελ. 368, Ἀθήνα 1994.
20. Μοναχοῦ Νικοδήμου (Μπιλάλη) Ἁγιορείτου (†), ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 933. ● Βλ. καὶ Ἀ. Δ. Δελήμπαση, Πάσχα Κυρίου..., σελ. 571-576, «Συνοδικαὶ κατακρίσεις τῆς καινοτομίας», Ἀθῆναι 1985.
21. Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, «Τὸ Γρηγοριανὸν Ἡμερολόγιον ἐν τῇ Ἀνατολῇ», περιοδ. «Ἐκκλησιαστικὸς Κήρυξ» Ἀθηνῶν, ἀριθμ. 148/21.4.1918, σελ. 189, § Β´.
  22. Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου Κ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία..., σελ. 699. ἔκδοσις Ϛ΄, ἐκδόσεις «Παπαδημητρίου», Ἀθῆναι 1998.
● Βλ. ἐπίσης: Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, Τὰ μετὰ τὴν Ἅλωσιν, σελ. 111, 113, 114, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870· Ἱεροῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Τόμος Ἀγάπης κατὰ Λατίνων, σελ. 538-540, ἐν Ἰασίῳ 1698· Τοῦ αὐτοῦ, Περὶ τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις Πατριαρχευσάντων - Δωδεκάβιβλος, Βιβλίον ΙΑ´, Κεφάλαιον Η´, σελ. 1167, ἐν Βουκουρεστίῳ 1715 (σελ. 57, Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1983)· Μελετίου Ἀθηνῶν, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, τ. Γ´, σελ. 402, 408, ἐν Βιέννῃ 1784· Ἀρχιμ. Γερμανοῦ Καραβαγγέλη, Ἐπιστημονικὴ διατριβὴ περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, σελ. 121-122, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1894· Νικολάου Βουλγάρεως, Ἡ μεταρρύθμισις τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ἄρθρον εἰς τρεῖς συνεχείας ἐν τῇ ἐφημερίδι τῆς Τεργέστης «Νέα Ἡμέρα», ἔτος ΚΒ´-1896, ἀριθ. 1120-1122· Διδυμοτείχου Φιλαρέτου Βαφείδου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, τ. Γ´, Μέρος Α´, σελ. 124-125, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1912· Κ. Ν. Σάθα, Βιογραφικὸν σχεδίασμα περὶ τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β´, σελ. 91-92, ἐν Ἀθήναις 1870· Ἰ. Ν. Καρμίρη, Ἱερεμίας Β´ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, λῆμμα ἐν «Θ.Η.Ε.», τ. 6, στλ. 780, Ἀθῆναι 1965.
23. Βλ. Ἰωάννου Καρμίρη, ΔΣΜ, τ. Β´, σελ. 920[1000] καὶ 922[1002], γιὰ τὴν Σύνοδο τοῦ 1848· σελ. 942[1028], γιὰ τὴν Σύνοδο τοῦ 1895, ἔκδοσις β´ ἐπηυξημένη, Graz-Austria 1968.

Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Παρέμβασις» 

● Ἀριθμὸς τεύχους 32 ● Μάρτιος - Μάϊος 2025 ●

ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ Ή ΠΑΠΙΣΜΟΣ;

Ρωμαιοκαθολικισμὸς ἢ Παπισμός ; Ἐδῶ ἀπαιτεῖται μία διευκρίνισις.

Πράγματι, δὲν ἀποτελεῖ ἔκφρασι μισαλλοδοξίας ἢ φανατισμοῦ ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ κέντρο τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν Πάπα, ὡς Παπισμοῦ καὶ ὄχι, ὅπως ἔχει ἐπικρατήσει στοὺς κύκλους τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἢ Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Θὰ πρέπει νὰ μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ὁ ὅρος Καθολικὴ ἢ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ὀρθός, καὶ ποτὲ δὲν ἀποδέχθηκε αὐτὸν ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξος Παράδοσις, ἀναφερομένη στὸ τμῆμα τῶν δυτικῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι τὸ 1009 / 1014 ἢ 1054 ἀπεκόπησαν ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας 11.

Ὁ ἑτερόδοξος Δυτικὸς Χριστιανισμός, ἐφ᾿ ὅσον ἔχει ἐκπέσει ἀπὸ τὴν Καθολικότητα, δηλαδὴ τὴν Ὁλοκληρίαν, τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως διὰ τῆς ἀποδοχῆς πληθύος αἱρετικῶν δοξασιῶν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῆται καὶ νὰ καλῆται Καθολικός.

Δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγη ποτέ, ὅτι στὴν Πατερικὴ Παράδοσι Καθολικότης σημαίνει Πληρότης (πληρότης Ἀληθείας καὶ Ζωῆς)· καὶ ἐπειδὴ ἡ Καθολικότης εἶναι συνώνυμος καὶ ταυτόσημος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀνέκαθεν ἡ αὐθεντικὴ καὶ γνησία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὠνομάζετο Καθολικὴ12 σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὶς ἐπὶ μέρους αἱρετικὲς καὶ σχισματικὲς ψευδο-εκκλησίες13.

Ὁ σύγχρονός μας λοιπὸν μὴ Καθολικός, δηλαδὴ αἱρετικός, Χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς διοικητικὸ κέντρο του τὸ Βατικανό, χαρακτηρίζεται ὡς Παπισμός, διότι ὡς θεμέλιό του ἔχει τὸν Παπικὸ Θεσμὸ (Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον), καὶ μάλιστα ὡς θεσμὸν θείου δικαίου καὶ ἑπομένως ὡς δόγμα ἐξ ἀποκαλύψεως ὑποχρεωτικὸ γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν σωτηρία.

Ἡ δογματοποίησις τοῦ παπικοῦ Πρωτείου καὶ Ἀλαθήτου ἀπὸ τὴν Α´ Βατικανὴ Σύνοδο (1870)14 καὶ ἡ ἰσχυροποίησίς του ἀπὸ τὴν Β´ Βατικανὴ (1962-1965)15 ἐπιβεβαιώνει ἀπόλυτα τὴν ἄποψι, ὅτι
● «ὁ παπικὸς θεσμὸς ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν αἵρεσιν, τὴν διαστρέφουσαν τὸ περὶ Ἐκκλησίας δόγμα»16. «Καμμία αἵρεσις», ἔγραφε πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ μακαριστὸς π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, «δὲν ἐξηγέρθη τόσον ριζοσπαστικῶς καὶ τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ παπισμὸς διὰ τοῦ δόγματος τοῦ ἀλαθήτου πάπα-ἀνθρώπου. Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία: τὸ δόγμα αὐτὸ εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν αἱρέσεων»17.

 * * *

Τὴν χρῆσι τῆς ὁρολογίας αὐτῆς, ὡς ὀρθῆς καὶ ὀρθοδόξου, ἐπικροτοῦν καὶ δικαιολογοῦν ἄριστα ἀκόμη καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς Οἰκουμενιστάς.
● «Δὲν χρησιμοποιοῦμε τὸν ὅρο Ρωμαιοκαθολικισμός, ἐπειδὴ εἶναι ἱστορικὰ ἀθεμελίωτος καὶ θεολογικὰ ἀνακριβής: Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2ου αἰ. ἡ ἀδιαίρετη Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀνομάζεται, ὅπως τὴν ὁμολογοῦμε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, Καθολική, ἐπειδὴ κατέχει τὸ καθ᾿ ὅλου τῆς πίστεως, δηλαδὴ τὴν πληρότητα τῆς ἀλήθειας.

Ἐπίσης, ἀφότου, τὸ 330, ἡ Νέα Ρώμη / Κωνσταντινούπολη ἔγινε πρωτεύουσα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ ὅρος Ρωμαῖος ἢ Ρωμηὸς δήλωνε κάθε ὀρθόδοξο πολίτη της, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν φυλετικὴ καταγωγή του.

Ἔτσι, Ρωμαιο-Καθολικοὶ κυριολεκτικὰ εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὡς Ρωμαῖοι-Ρωμηοί, δηλαδὴ ἀπόγονοι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ὡς Καθολικοί, δηλαδὴ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συνεχίζει νὰ κατέχει τὸ καθ᾿ ὅλου τῆς πίστεως.

Ἀπεναντίας, οἱ Παπικοί, μετὰ τὴν κατάληψη τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης ἀπὸ τοὺς Φράγκους (1009), δὲν εἶναι Ρωμαῖοι, ἀλλὰ Φραγκολατίνοι.

Καὶ μετὰ τὴν ἔκπτωσί τους ἀπὸ τὴν καθολικότητα (δηλαδὴ τὴν πληρότητα) τῆς πίστεως, λόγῳ τῆς ἀποδοχῆς σωρείας αἱρετικῶν δοξασιῶν, δὲν εἶναι Καθολικοί, ἀλλὰ αἱρετικοί. Μολαταῦτα, μετὰ τὸ ὁριστικὸ Σχίσμα (1054), σφετερίστηκαν αὐτοὺς τοὺς ὅρους.

Οἱ ὀρθόδοξοι λαοί, πάντως, μέχρι τὸν 19ο αἰ. γνώριζαν καλά, ὅτι ΡωμαῖοςΡωμηὸς καὶ Καθολικὸς σημαίνει Ὀρθόδοξος, γι᾿ αὐτὸ καὶ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς Δύσεως τοὺς ὀνόμαζαν Λατίνους, Παπιστὲς κ.ἄ.

Ἡ σύγχυση ποὺ παρατηρεῖται σήμερα στὴν ὁρολογία, δημιουργήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»18.

῾Υποσημειώσεις
11. Βλ. ἐνδεικτικῶς: [Πρωτοπρεσβυτέρου] π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ (†), «Ρωμαίϊκη καὶ Ἀντιρωμαίϊκη Ὁρολογία», στὸ Σύγχυση - Πρόκληση -Ἀφύπνιση / Φανατισμὸς ἢ Αὐτογνωσία; , σελ. 73-76, Ἀθήνα 1991.
12. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέγει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγεται «Καθολικὴ» «καὶ διὰ τὸ διδάσκειν καθολικῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἅπαντα τὰ εἰς γνῶσιν ἀνθρώπων ὀφείλοντα ἐλθεῖν δόγματα, περί τε ὁρατῶν καὶ ἀοράτων πραγμάτων, ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων», «καὶ διὰ τὸ καθολικῶς ἰατρεύειν μὲν καὶ θεραπεύειν ἅπαν τὸ τῶν ἁμαρτιῶν εἶδος, τῶν διὰ ψυχῆς καὶ σώματος ἐπετελουμένων, κεκτῆσθαι δὲ ἐν Αὐτῇ πᾶσαν ἰδέαν ὀνομαζομένης ἀρετῆς, ἐν ἔργοις τε καὶ λόγοις, καὶ πνευματικοῖς παντοίοις χαρίσμασιν». (PG τ.33, στλ. 1044ΑB, Κατήχησις ΙΗ´ Φωτιζομένων, § ΚΓ´).
13. Οἱ Κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐκπέσει ἀπὸ τὴν Καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ διακρίνωνται ἀπὸ τὴν Μίαν καὶ Μοναδικὴν Ἐκκλησίαν, χαρακτηρίζονται ποικιλοτρόπως: «Τῶν δ᾿ αἱρέσεων αἱ μὲν ἀπὸ ὀνόματος [τοῦ αἱρεσιάρχου] προσαγορεύονται», «αἱ δὲ ἀπὸ τόπου», «αἱ δὲ ἀπὸ ἔθνους», «αἱ δὲ ἀπὸ δογμάτων ἰδιαζόντων», «αἱ δὲ ἀπὸ ὑποθέσεων», «αἱ δὲ ἀφ᾿ ὧν παρανόμως ἐπετήδευσάν τε καὶ ἐτόλμησαν». (Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, PG τ.9, στλ. 552BC- 553A / Στρωματέων Λόγος Ἕβδομος, Caput XVIII ).
14. Ἡ Α´ Βατικανὴ Σύνοδος ἐπὶ Πάπα Πίου Θ´ ὥρισε, μεταξὺ ἄλ- λων, καὶ τὰ ἑξῆς: ● «ἐάν τις εἴπῃ, ὅτι ὁ µακάριος Πέτρος δὲν εἶναι ὑπ᾿ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου κατεστηµένος πάντων τῶν ἀποστόλων ἀρχὴ καὶ πάσης τῆς στρατευοµένης Ἐκκλησίας ὁρατὴ κεφαλή· ἢ ὅτι οὗτος τιµῆς µόνον, οὐχὶ δὲ ἀληθοῦς καὶ πραγµατικῆς δικαιοδοσίας πρωτεῖον ὑπ᾿ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Χριστοῦ κατ᾿ εὐθεῖαν καὶ ἀμέσως ἔλαβεν, ἀνάθεμα ἔστω»· «ἐὰν τις εἴπῃ ὅτι δὲν εἶναι κατὰ διάταξιν αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἢ θείῳ δικαίῳ, ἵνα ὁ µακάριος Πέτρος ἐν τῷ πρωτείῳ ὑπὲρ τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν ἔχῃ συνεχεῖς διαδόχους ἢ ὅτι ὁ Ρωμαῖος Ποντίφηξ δὲν εἶναι τοῦ µακαρίου Πέτρου ἐν τῷ πρωτείῳ τούτῳ διάδοχος, ἀνάθεμα ἔστω». ● «Διδάσκοµεν καὶ ὡς θεόθεν ἀποκεκαλυμμένον δόγµα ὁρίζομεν», «τοῦ Ρωμαίου ποντίφηκος αἱ ἀποφάσεις ἐξ ἑαυτῶν, οὐχὶ δὲ ἐκ τῆς συγκαταθέσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀτροποποίητοι. Ἐὰν δέ τις τολμᾶ νὰ ἀντείπῃ εἰς ταύτην τὴν ἡμετέραν ἀπόφασιν, ὅπερ ὁ Θεὸς ἀποστρέψεται, ἀνάθεμα ἔστω». (Παρὰ Π. Τρεµπέλα, Αἱ μετὰ τὸ ἔργον τῆς Βατικανείου Συνόδου ὑποχρεώσεις µας, σελ. 30-32, Ἀθῆναι 1967).
15. Οἱ διατάξεις τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στὸ Πρωτεῖον καὶ Ἀλάθητον τοῦ Πάπα, εἶναι κυρίως αὐτὲς ποὺ περιέχονται στὴν «Δογματικὴν Διάταξιν περὶ Ἐκκλησίας» / «Lumen Gentium» («Τὸ Φῶς τῶν Ἐθνῶν»). Βλ. ἰδίως: Κεφ. Γ´, Ἡ Ἱεραρχικὴ Δομὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα ὁ Σύλλογος τῶν Ἐπισκόπων, §§ 18, 22, 25 - ἐνδεικτικῶς: ● «Τὸ δόγµα τοῦτο περὶ τοῦ πρωτείου τοῦ ρωμαίου ποντίφηκος καὶ τοῦ ἀλαθήτου τοῦ διδασκαλικοῦ του ἀξιώματος προβάλλει ἐκ νέου ἡ ἁγία Σύνοδος εἰς πάντας τοὺς πιστοὺς ὡς ἀντικείµενον βεβαίας πίστεως»· «ὁ Ρωμαῖος ποντίφηξ ἔχει ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας λόγῳ τοῦ ἀξιώματός του ὡς Βικαρίου τοῦ Χριστοῦ καὶ Ποιµένος πάσης τῆς Ἐκκλησίας, ἐξουσίαν πλήρη, ὑπερτάτην καὶ καθολικήν, τὴν ὁποίαν δύναται πάντοτε νὰ ἀσκῇ ἐλευθέρως»· ● «αἱ ἀποφάσεις, τὰς ὁποίας ἐκφέρει [ὁ Ρωμαῖος ποντίφηξ], δικαίως ἐλέχθησαν ἀναλλοίωτοι ἐξ ἑαυτῶν καὶ οὐχὶ λόγῳ τῆς συγκαταθέσεως τῆς Ἐκκλησίας», «ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ὡς πρὸς τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν ὁ ὑπέρτατος διδάσκαλος, ἐν τῷ ὁποίῳ διαµένει [«καὶ ὅταν ἀκόμη δὲν ὁμιλῇ ἀπὸ καθέδρας»] εἰς µοναδικὸν βαθμὸν τὸ χάρισµα τοῦ ἀλαθήτου, ὅπερ εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ ἀλάθητον τῆς Ἐκκλησίας». ( Βλ. «Δογματικὴ Διάταξη περὶ Ἐκκλησίας (Φῶς τῶν Ἐθνῶν) τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ», ἔκδοσις «Γραφεῖον Καλοῦ Τύπου», τ. 1, σελ. 36-62). ● Ἔχουμε προτιμήσει τὴν ἀπόδοσι στὴν ἁπλῆ καθαρεύουσα ἐξ ἄλλης πηγῆς.
16. Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη (†), Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Α´, Κριτικὴ τοῦ Παπισμοῦ, σελ. 147, ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Τύπος», Ἀθῆναι 1969.
17. Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς (†), Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, σελ. 159, ἐκδόσεις «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1969.
18. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὁ Παπισμὸς χθὲς καὶ σήμερα, σελ. 1-2, Πρόλογος, ἔκδοση ζ´, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς, Δεκέμβριος 2021. (Βλ.https://imparaklitou.gr/index.php/el/psifiakakeimena/fylladia/o-papismos)

Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Παρέμβασις»  ● Ἀριθμὸς τεύχους 32 ● Μάρτιος - Μάϊος 2025 ●

ΤΑ 270 ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ / ΡΑΝΤΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΩΝ (Μία σημαντικὴ ἐπέτειος 1755/6 - 2025/6)

 

Τὰ 270 ἔτη ἀπὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ βαπτίσματος / ραντίσματος τῶν Λατίνων 1

Α´. Τὸ ἔτος 1755 ἐξεδόθη ὑπὸ τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΔ´ (1740 -1758) βοῦλλα, ἡ ὁποία ἀνεγνώριζε τὸ ἔγκυρο τῶν Ὀρθοδόξων Μυστηρίων καὶ Τελετῶν, μετὰ ἀπὸ σχετικὴ ὑπόδειξι τῶν Ἰησουϊτῶν καὶ Οὐνιτῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ ἰδιαίτερη ἔντασι ἐδραστηριοποιοῦντο προσηλυτιστικῶς στὴν καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολὴν καὶ διέδιδαν, ὅτι δῆθεν δὲν ὑπάρχει καμμία διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Λατίνων, ἰδίως μάλιστα στὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὥστε νὰ προσελκύουν τοὺς Εὐσεβεῖς στὸν Παπισμό.

Ἐν τῷ μεταξύ, εἶχε προηγηθῆ βαθὺς διχασμὸς στὴν Κωνσταντινούπολι μεταξὺ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὑπὲρ τῆς κατ᾿ οἰκονομίαν ἀποδοχῆς τοῦ βαπτίσματος / ραντίσματος τῶν Δυτικῶν καὶ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀπέρριπταν αὐτὸ ὡς «ψευδώνυμον», ἐφ᾿ ὅσον ἐτελεῖτο διὰ ραντισμοῦ καὶ ὄχι διὰ τριῶν πλήρων καταδύσεων.

Ἐξ αἰτίας τῶν μακρῶν καὶ ζωηρῶν ἐρίδων, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε´ (α. 1748-1751, β. 1752-1757), συνεκάλεσε Σύνοδον τὸν Ἰούλιο τοῦ 1755, στὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος καὶ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, Ἀλεξανδρείας Ματθαῖος (1746-1765) καὶ Ἱεροσολύμων Παρθένιος (1737-1766).

Ἡ ἱερὰ αὐτὴ Σύνοδος κατεδίκασε καὶ ἀπέβαλε τὸ βάπτισμα / ράντισμα τῶν Λατίνων καὶ γενικῶς ὅλων τῶν Δυτικῶν, ἡ δὲ Πρᾶξις αὐτὴ (ὁ σχετικὸς Ὅρος ἐδημοσιεύθη τὸ 1756), εἶναι, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, μέχρι σήμερα ἡ τελευταία σχετικὴ ἐπίσημος ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἶναι ἀξιοσημείωτον, ὅτι οἱ καλύτεροι Ὀρθόδοξοι Θεολόγοι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (π.χ. Εὐστράτιος Ἀργέντης, Εὐγένιος Βούλγαρις), ὁ Λαὸς καὶ οἱ Μοναχοὶ ἐτάχθησαν ἀνεπιφυλάκτως ὑπὲρ τῆς στάσεως αὐτῆς τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κυρίλλου Ε´, ὁ ὁποῖος εἶχε πάντα τὰ γνωρίσματα τοῦ γνησίου Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, ἐνστερνιζόμενος τὴν Ἡσυχαστική- Κολλυβαδικὴ Παράδοσι.

Ἐν προκειμένῳ, εἶναι πολὺ σημαντικὸς ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου Ε´ ὑπὸ τοῦ σπουδαίου λογίου τῆς ἐποχῆς του Σεργίου Μακραίου (1735;-1819):

«Ἦν ... τὴν γνώμην εὐθύς, τὸν τρόπον ἁπλοῦς, εἰ καί τισι ποικίλος ἐδόκει, πρὸς τὰς πολλὰς μηχανὰς τῶν ἀντιπάλων πολλαχῶς ἀντιτασσόμενος, φιλάρετος, φιλάγαθος, ἐπιεικής, φιλομαθής, τῇ ἀναγνώσει τῶν θείων βιβλίων προσκείμενος, βίον ἡρημένος τὸν τελεώτερον, διὸ καὶ ἀγρυπνίας μείζονας καὶ νηστείας συνεχεστέρας ἐποίει, καὶ ἀκολουθίας ἐκκλησιαστικὰς μακροτέρας ἐφίλει, καὶ πρὸς πάντα γενναῖος ἐδόκει, ὀξύς τε περὶ τὰ πρακτέα, καὶ σφοδρὸς πρὸς τὰ δόξαντα, ἄτρεπτος καὶ ἀδεὴς πρὸς τὰ ἀντιπίπτοντα. Ἐντεῦθεν καὶ ζηλωτὴς τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων διάπυρος ἐγνωρίζετο καὶ παρὰ παντὸς τοῦ λαοῦ διεθρυλεῖτο καὶ διαφερόντως ἠγαπᾶτο, τῇ ἀγλαΐᾳ τῶν ἰδίων ἀρετῶν συμπάντων τὰς ψυχὰς καταθέλγων καὶ ἐφελκόμενος, εἰ καὶ τὸν ἀληθῆ ζῆλον ἀνδρὸς ποικίλως συγκαλύψαι ἐτεχνῶντο οἱ διαβάλλοντες, πανοῦργον αὐτὸν ἀποκαλοῦντες, ὥσπερ οἱ αἱρετικοὶ αἱρετικὸν ἐδυσφήμουν τὸν ὀρθοδοξότατον...»2 .

 * * *

Β´. Στοὺς κόλπους τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως (1920 κ.ἑ.) ἔγιναν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ γίνωνται ἐκτενεῖς συζητήσεις ἰδίως γιὰ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, μὲ τὸ Ὁποῖο πραγματοποιεῖται ἡ εἴσοδος στὴν Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία.

Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταὶ στὶς συζητήσεις αὐτὲς δὲν λαμβάνουν ὑπ᾿ ὄψιν τους τὴν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια, δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Εὐαγγελική, Ἀποστολική, Συνοδικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοσι.

Ἔχουν διατυπώσει εὐκρινέστατα τὴν ἀντορθόδοξη ἄποψι καὶ ἐπιμένουν εἰς αὐτήν, ὅτι τὸ «πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης» μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν Παπικῶν «προέρχεται ἐκ τοῦ μοναδικοῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς συμμετοχῆς εἰς τὴν μυστηριακὴν ζωήν», ἐφ᾿ ὅσον «ὡς ἐκ τοῦ Βαπτίσματός των εἶναι ἐνσωματωμένοι εἰς τὸν Χριστόν»3!

Ἐπίσης, στὸ Κείμενο τῆς Βελεμενδίου Ἑνώσεως (Λίβανος, Ἰούνιος 1993), ὑπεγράφη ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὰς καὶ τοῦ Βατικανοῦ μεταξὺ ἄλλων καὶ ἡ ἑξῆς δήλωσις, μὲ τὴν ὁποία διεκηρύχθη σαφέστατα ἡ αὐτοσυνειδησία τους, ὅτι Παπισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι δῆθεν Ἀδελφὲς Ἐκκλησίες, ἔχουν δῆθεν Κοινὰ Μυστήρια καὶ ἔχουν δῆθεν Κοινὲς Σωτηριολογικὲς Δυνατότητες:

«Ἐκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται, ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν Του – ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχὴ εἰς τὰ αὐτὰ μυστήρια, κυρίως εἰς τὴν μίαν ἱερωσύνην τὴν τελοῦσαν τὴν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴν διαδοχὴν τῶν ἐπισκόπων – δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός»4 .

Εἶναι προφανέστατον, ὅτι ἡ Ἕνωσις τῶν ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν Οἰκουμενιστῶν στὸ Βελεμένδιο τοῦ Λιβάνου ἀπετέλεσε τὸν θρίαμβο τῆς παπικῆς διπλωματίας καὶ ἀπέδειξε μὲ τὸν πλέον ἀναμφισβήτητο τρόπο, ὅτι τὸ ἀρχικῶς θεωρούμενο ὡς μικρὸ καὶ δευτερεῦον ζήτημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924 ὡδήγησε στὴν ἀθέτησι τῶν μεγάλων καὶ πρωτευόντων, δηλαδὴ στὸν πλήρη ἐξοικουμενισμὸ καὶ ἐκλατινισμὸ τῶν ὀρθοδόξων.

 * * *

Γ´. Εἶναι ὅμως καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο πολὺ ἐπίκαιρος ἡ ἀναδρομὴ στὸν Ὅρον τοῦ 1755 περὶ τοῦ λεγομένου βαπτίσματος τῶν Δυτικῶν, ἐφ᾿ ὅσον τὸ τελούμενο σήμερα βάπτισμα ἀκόμη καὶ στὰ ὅρια τῆς Καινοτομίας, δηλαδὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ- Νεοημερολογιτισμοῦ, τείνει νὰ καταστῆ κατ᾿ ἀκρίβειαν ράντισμα.

Οἱ διαφορὲς ὅμως Βαπτιζομένου καὶ Ραντιζομένου εἶναι ἀγεφύρωτες, ὅπως πολὺ χαρακτηριστικὰ τὶς ἐπισημαίνει ὁ ἀείμνηστος Διδάσκαλος τοῦ Γένους Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ἐξ Οἰκονόμων (1780-1857):

α) Ὁ πρῶτος «ἐνθάπτεται ὡς νεκρὸς ἐν τάφῳ», «καὶ πάλιν ἀνίσταται», εἰς «μίμησιν τοῦ Κυρίου». Ὁ δεύτερος «ἐπιβρεχόμενος, ἵσταται ὄρθιος» καὶ «οὔτε καταβαίνει, οὔτε πάλιν ἀναβαίνει... ὡς ἐκ τάφου». β) Ὁ α´ «διὰ τοῦ ἰδίου σώματος τὴν τριήμερον ταφὴν καὶ ἀνάστασιν ἐξεικονίζει». Ὁ β´ «αὐτὸς μὲν οὐδαμῶς ἐξεικονίζει τὸ μυστήριον«, μὴ μετέχων εἰς τὸ γεγονὸς καθ᾿ αὑτό. Διὰ δὲ τοῦ ραντισμοῦ ὑφίσταται «ἀλλόκοτον καὶ παρὰ φύσιν... ἐνταφιασμόν».

 γ) Ὁ α´ «ἔχει τὸν τάφον... εἰς ὃν... καταβαίνει». Ὁ β´ «φέρει τὸν τάφον οἷον ἐπικείμενον ἐπὶ κεφαλῆς, κἀκεῖθεν κατερχόμενον μέχρι ποδῶν, οὗ τί ἂν γένοιτο ψευδέστερον;»5 .

 Διαπιστώνεται λοιπόν, ὅτι ἦσαν ὄντως θεοφόροι καὶ θεοκίνητοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅταν ὑπεστήριζαν διὰ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, ὅτι

● «ἡ ἐν ὀλίγῳ τῆς ἀληθείας παρατροπή, τῇ ἀσεβείᾳ τὴν πάροδον δέδωκεν»6 .
[ἡ μικρὰ ἀπόκλισις ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν, ἔχει δώσει εἴσοδο / δίοδο στὴν ἀσέβεια].

* * *

Ὅρος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας περὶ τοῦ βαπτίσματος τῶν Δυτικῶν [ Ἰούλιος 1755 ]

†Πολλῶν ὄντων τῶν μέσων, δι᾿ ὧν τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἀξιούμεθα καὶ τούτων, ὡς εἰπεῖν, κλιμακηδὸν ἀλληλενδέτων καὶ ἀλληλουχουμένων ὄντων, ἅτε δὴ πάντων πρὸς τὸ αὐτὸ τέλος ἀφορώντων, πρῶτόν ἐστι τὸ τοῖς ἱεροῖς Ἀποστόλοις θεοπαράδοτον Βάπτισμα, οἷα δὴ τῶν λοιπῶν τούτου χωρὶς ἀπρακτούντων· «ἐὰν γάρ τις μὴ γεννηθῇ, φησίν, ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»· ἔδει καὶ γὰρ ἀναγκαίως, τῆς πρώτης γεννήσεως ἐπὶ τὸν θνητὸν τουτονὶ βίον παραγαγούσης τὸν ἄνθρωπον, γέννησιν ἑτέραν ἐξευρεθῆναι καὶ τρόπον μυστικώτερον, μήτε ἀπὸ φθορᾶς ἀρχόμενον, μήτε εἰς φθορὰν καταλήγοντα, δι᾿ οὗ γένοιτ᾿ ἂν ἡμῖν δυνατὸν μιμήσασθαι τὸν ἀρχηγὸν τῆς σωτηρίας ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Τὸ γὰρ ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος ἐν τάξει μήτρας λαμβάνεται, καὶ τόκος τῷ τικτομένῳ γίνεται, ἧ φησιν ὁ Χρυσόστομος· τὸ δὲ ἐν τῷ ὕδατι ἐπιφοιτῶν Πνεῦμα ἐν τάξει Θεοῦ τὸ ἔμβρυον διαπλάττοντος· καὶ ὥσπερ Ἐκεῖνος μετὰ τὴν ἐν τάφῳ κατάθεσιν τριταῖος ἐπὶ τὴν ζωὴν ἀνεφοίτησεν, οὕτως οἱ πιστεύοντες, ἀντὶ τῆς γῆς, τὸ ὕδωρ ὑποδυόμενοι, ἐν τρισὶ καταδύσεσι τὴν τριήμερον ἑαυτοῖς χάριν τῆς Ἀναστάσεως ἐξεικονίζουσιν, ἁγιαζομένου τοῦ ὕδατος τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ παναγίου Πνεύματος, ὡς ἂν τῷ μὲν φαινομένῳ ὕδατι τὸ σῶμα φωτίζοιτο, τῷ δὲ ἀοράτῳ Πνεύματι τὸν ἁγιασμὸν ἡ ψυχὴ λήψαιτο· ὡς γὰρ τὸ ἐν τῷ λέβητι ὕδωρ τῆς τοῦ πυρὸς μεταλαμβάνει θερμότητος, οὕτω τὸ ἐν τῇ κολυμβήθρα ὕδωρ τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Πνεύματος εἰς θείαν μεταστοιχειοῦται δύναμιν, καθαῖρον μὲν καὶ υἱοθεσίας ἀξιοῦν τοὺς οὕτω βαπτιζομένους, τοὺς δὲ ἄλλως πως τελουμένους, ἀντὶ καθάρσεως καὶ υἱοθεσίας ἀκαθάρτους καὶ σκότους υἱοὺς ἀποφαῖνον.

Ἐπειδὴ τοιγαροὺν πρὸ χρόνων ἤδη τριῶν ζήτημα ἀνεφύη, εἰ τὰ παρὰ τὴν Παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ θείων Πατέρων καὶ παρὰ τὴν συνήθειαν καὶ διαταγὴν τῆς Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελούμενα βαπτίσματα τῶν αἱρετικῶν δεκτά ἐστι, προσερχομένων ἡμῖν, ἡμεῖς, ἅτε θείῳ ἐλέει τῇ ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἐντραφέντες, καὶ τοῖς Κανόσι τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων καὶ θείων Πατέρων ἑπόμενοι, καὶ μίαν μόνην γινώσκοντες τὴν ἡμετέραν ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, καὶ ταύτης τὰ Μυστήρια, ἑπομένως καὶ τὸ θεῖον Βάπτισμα, ἀποδεχόμενοι, τὰ δὲ ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν, ὅσα μὴ ὡς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον τοῖς ἱεροῖς Ἀποστόλοις διετάξατο καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέχρι τῆς σήμερον ποιεῖ, ἐπιτελούμενα, ἐφευρέματα ἀνθρώπων διεφθαρμένων ὄντα, ὡς ἀλλόκοτα καὶ τῆς Ἀποστολικῆς ὅλης Παραδόσεως ἀλλότρια γινώσκοντες, ἀποστρεφόμεθα κοινῇ διαγνώσει.

Καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἡμῖν προσερχομένους ὡς ἀνιέρους καὶ ἀβαπτίστους δεχόμεθα, ἑπόμενοι τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ, τῷ τοῖς Μαθηταῖς αὑτοῦ ἐντειλαμένῳ βαπτίζειν «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»· τοῖς τε ἱεροῖς καὶ θείοις Ἀποστόλοις, διαταττομένοις ἐν τρισὶ καταδύσεσι καὶ ἀναδύσεσι τοὺς προσερχομένους βαπτίζειν καὶ ἐν ἑκάστῃ τῶν καταδύσεων ἓν ὄνομα ἐπιλέγειν τῆς ἁγίας Τριάδος· τῷ τε ἱερῷ καὶ ἰσαποστόλῳ Διονυσίῳ, λέγοντι «τρὶς ἐν κολυμβήθρᾳ ὕδωρ καὶ ἔλαιον ἡγιασμένα ἐχούσῃ τὸν προσερχόμενον παντὸς ἀμφίου γεγυμνωμένον βαπτίζειν, τὴν τρισσὴν τῆς θείας μακαριότητος ἐπιβοήσαντα ὑπόστασιν, καὶ εὐθὺς τῷ θεουργικωτάτῳ Μύρῳ τὸν βαπτισθέντα ἐπισφραγίζειν, καὶ μέτοχον ἀποφαίνειν λοιπὸν τῆς ἱεροτελεστικωτάτης Εὐχαριστίας· τῇ τε Δευτέρᾳ καὶ Πενθέκτῃ ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, διαταττομέναις τοὺς μὴ βαπτιζομένους εἰς τρεῖς ἀναδύσεις καὶ καταδύσεις καὶ ἐν ἑκάστῃ τῶν καταδύσεων μίαν ἐπίκλησιν τῶν θείων Ὑποστάσεων μὴ ἐπιβοῶντας, ἀλλ᾿ ἄλλως πως βαπτιζομένους, ὡς ἀβαπτίστους προσδέχεσθαι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ προσιόντας.

Τούτοις τοίνυν τοῖς θείοις καὶ ἱεροῖς Διατάγμασιν ἑπόμενοι καὶ ἡμεῖς, τὰ μὲν τῶν αἱρετικῶν βαπτίσματα, ὡς ἀπάδοντα καὶ ἀλλότρια τῆς ἀποστολικῆς θείας διατάξεως καὶ ὕδατα ἀνόνητα, ὡς ὁ ἱερὸς Ἀμβρόσιος καὶ ὁ μέγας φησὶν Ἀθανάσιος, καὶ ἁγιασμὸν μηδένα παρέχοντα τοῖς ταῦτα δεχομένοις, καὶ πρὸς κάθαρσιν ἁμαρτημάτων οὐδὲν ὠφελοῦντα, ἀπόβλητα καὶ ἀποτρόπαια ἡγούμεθα.

Τοὺς δ ᾿ ἐξ αὐτῶν ἀβαπτίστως βαπτιζομένους ὡς ἀβαπτίστους ἀποδεχόμεθα, προσερχομένους τῇ Ὀρθοδόξῳ Πίστει, καὶ ἀκινδύνως αὐτοὺς βαπτίζομεν, κατὰ τοὺς Ἀποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνας, οἷς ἀραρότως ἐπιστηρίζεται ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ καὶ Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἡ κοινὴ Μήτηρ πάντων ἡμῶν.

Καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ κοινῇ ἡμῶν διαγνώσει καὶ ἀποφάνσει σφραγίζομεν τὸν Ὅρον ἡμῶν τοῦτον, ταῖς Ἀποστολικαῖς καὶ Συνοδικαῖς Διαταγαῖς συνάδοντα, διαβεβαιοῦντες αὐτὸν δι᾿ ἡμετέρων ὑπογραφῶν.

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ ᾳψνε´ . [1755]

† Κύριλλος ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης καὶ οἰκουμενικὸς πατριάρχης.

† Ματθαῖος ἐλέῳ Θεοῦ πάπας καὶ πατριάρχης τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας καὶ κριτὴς τῆς Οἰκουμένης.

† Παρθένιος ἐλέῳ Θεοῦ πατριάρχης τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλὴμ καὶ πάσης Παλαιστίνης.

῾Υποσημειώσεις
1. Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανοῦ, 4/ 17.6.2025.
● Κύρια βοηθήματα: α. Πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνοῦ, «Ὁμολογῶ ἓν Βάπτισμα...», Ἀθῆναι 1983. β. Ἰωάννου Καρμίρη, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα..., τόμος Β´, ἐν Ἀθήναις 1953. γ. Ράλλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα..., τ. Ε´, Ἀθήνησιν 1858. δ. Mansi, Sacrorum Conciliorum..., τ. 38, Parisiis 1907. ε. Εὐστρατίου Ἀργέντου, Ἄνθος τῆς Εὐσεβείας, ἔκδ. β´, Λειψία 1757. Ϛ. Εὐαγγέλου Α. Σκουβαρᾶ, Στηλιτευτικὰ Κείμενα τοῦ ΙΗ´ αἰῶνος (κατὰ τῶν Ἀναβαπτιστῶν), Ἀθῆναι 1967. ζ. Ἑλένης Γ. Γιαννακοπούλου, Τὸ Βάπτισμα τῶν μὴ ὀρθοδόξων, 1453-1756..., ἔκδ. β´, Ἀθήνα 2015. η. Χρήστου Κ. Παπαθανασίου, Τὸ «κατ᾿ ἀκρίβειαν» Βάπτισμα καὶ οἱ ἐξ αὐτοῦ παρεκκλίσεις, Ἀθήνα 2001.
● Ὁ Ὅρος ἐδημοσιεύθη τὸ πρῶτον τὸ 1756, στὸ ἔργο «Ραντισμοῦ Στηλίτευσις », σελ. ρογ´- ροϚ´.
2. Π. Γ. Μεταλληνοῦ, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 62, ὑποσημ. 287.
3. Ἀρχιμ. Κυπριανοῦ Ἁγιοκυπριανίτου, Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις, σελ. 18, Ἀθήνα 1997 («Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ πάπα Ἰωάννου Παύλου Β´, Ρώμη 1995. Βλ. περιοδ. «Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. 520/31.7.1995, σελ. 20).
4. Ἐφημερ. «Καθολική», ἀριθμ. 2.705/20.7.1993, σελ. 3: «Ἡ Οὐνία ὡς μέθοδος ἑνώσεως κατὰ τὸ παρελθόν, καὶ σημερινὴ ἀναζήτησις τῆς πλήρους κοινωνίας», § 13 (Τὸ ἐπίσημο κείμενο τῆς «Ζ´ Ὁλομελείας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου», Βελεμένδιον Λιβάνου, 17-24.6.1993).
5. Π. Γ. Μεταλληνοῦ, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 42, ὑποσημ. 184.
6. Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, PG τ. 44, στλ. 1249.

Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Παρέμβασις»  ● Ἀριθμὸς τεύχους 32 ● Μάρτιος - Μάϊος 2025 ●

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς τῆς Ἐκκλησίας

τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν Ἑλλάδι

 

ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΙΟΙ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Μολυσματικοὶ πνευματικοὶ ἰοὶ καὶ θεραπεία

            Μὲ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπολύθηκε πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1920, διὰ τοῦ γνωστοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγγέλματος πρὸς τὶς δῆθεν «Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ», ἔγινε ἡ διασπορὰ μιᾶς φοβερῆς πανδημίας. Πρώτη κάκιστη παρενέργειά της ἦταν ἡ ἑορτολογικὴ/λειτουργικὴ διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων μεταξύ τους, χάριν τῆς προσεγγίσεως καὶ τοῦ συνεορτασμοῦ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους/αἱρετικούς. Καὶ αὐτὸ οὐσιαστικὰ συνέβη μὲ τὴν ἄκριτη καὶ ἀνεπίτρεπτη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τὸ 1924.

            Οἱ λίγοι πιστοὶ ἀρχικά, οἱ ὁποῖοι θέλησαν μὲ θεία νεύση καὶ παρακίνηση καὶ μὲ θαύματα ἐπιβεβαιωτικὰ τοῦ δικαίου τους νὰ λάβουν ἐπείγοντα μέτρα προστασίας, γιὰ νὰ μὴν πληγοῦν ἀπὸ τὴν μόλυνση, καὶ ἄρχισαν νὰ καταφεύγουν σὲ ἀπόμερα ἐκκλησίδια γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὴν θεία Λατρεία πατροπαραδότως, ἀντιμετώπισαν ἐπὶ δεκαετίες τὴν δημόσια χλεύη, τὸν διασυρμὸ καὶ τὴν ποικιλότροπη διωκτικὴ μανία Καινοτόμου Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, παρὰ τὸ ὅτι εἶχαν αὐξηθεῖ κατὰ πολὺ καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ἀγνοηθοῦν ὡς δῆθεν ἀσήμαντη μειονότητα. Διότι δὲν τοὺς ἀναγνωρίσθηκε τὸ δικαίωμα νὰ προστατευθοῦν πνευματικῶς ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς Καινοτομίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρχίσει νὰ διαβρώνει σταδιακὰ τὴν ἄμυνα καὶ τὶς ἀντιστάσεις ὅσων τὴν ἀποδέχθηκαν. Ὥστε ἐν συνεχείᾳ νὰ ἀκολουθήσει ἡ εἰσβολὴ ποικίλων ἄλλων συναφῶν μολυσμῶν, ὅπως τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας.

            Ὡς γνωστόν, κάθε ἐπικίνδυνος πνευματικὸς ἰὸς καθαίρεται καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀποτελεσματικὰ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως, τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐπανόρθωση, καὶ τὴν ζωὴ τῶν Ἀρετῶν καὶ Μυστηρίων τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ὀρθὴ πίστη ἀποτελεῖ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο, ἡ δὲ ἀπεμπόλησή της μὲ τὴν περιφρόνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ γενικῶς τῆς Συνοδικῆς τάξεως καὶ πράξεως στὴν Ἐκκλησία, θέτει σὲ κίνδυνο καὶ ἀμφισβήτηση ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θεῖα μέσα ἀμύνης καὶ θεραπείας.

            Ὁ ἰὸς τῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐντελῶς λανθασμένα ὡς ἀκίνδυνος καὶ ἐπουσιώδης, ἐνῶ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου/Ἑορτολογίου συνδέεται μὲ τὸ Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα εἶναι πάρα πολὺ σημαντικό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, οἱ Μεγάλες Σύνοδοι Πανορθοδόξου κύρους τοῦ ΙΣΤ΄ αἰ. ἀντιμετώπισαν τὸ θέμα τῆς Παπικῆς Γρηγοριανῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ 1582 στὸ Πασχάλιο καὶ Καλανδάριο ἑνοποιημένα καὶ ἀπὸ κοινοῦ μὲ τρόπο ἀπαγορευτικὸ καὶ καταδικαστικό. Ἔκτοτε, οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχαν κοινὴ στάση καὶ θεώρηση ἔναντι τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰ., ἀρνούμενοι ἐνσυνείδητα κάθε λόγο περὶ ἀποδοχῆς της, ὡς ἀπαράδεκτης, ἀσυμβίβαστης καὶ ἐξυπηρετικῆς οὐσιαστικὰ κακοδόξων σκοπιμοτήτων.

            Πρόταση γιὰ ἐξέταση τοῦ θέματος στὶς ἀρχὲς τοῦ Κ΄ αἰῶνος ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη συνήντησε ὡς γνωστὸν τὴν Πανορθόδοξη ἀπόρριψη.

            Ὅμως, τὸ δῆθεν Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ τοῦ ἀποδεδειγμένα Μασόνου ἀντικανονικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἔθεσε στὸ Μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα μεταξὺ ἄλλων καὶ τὸ θέμα ἀλλαγῆς Πασχαλίου καὶ Ἡμερολογίου, βάσει δῆθεν ἐπιστημονικῶν ἀρχῶν τοῦ πολιτισμένου κόσμου καὶ μάλιστα τῶν ἑτεροδόξων, ὥστε οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ μὴν συνεχίσουν νὰ ἀκολουθοῦν κάτι δῆθεν λανθασμένο καὶ παρωχημένο.

            Ἔτσι, ἡ λεωφόρος ἄνοιξε, οἱ ἄμυνες ἄρχισαν νὰ καταπίπτουν καὶ κατόπιν ἀκολούθησαν τὰ μεγαλύτερα δεινὰ ἀπὸ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» τὸ 1948 (παγκοσμίου μολυσματικῆς ἑστίας) καὶ ὅσων τραγικῶν ἀκολούθησαν στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ Κ΄ αἰ., μὲ ὅλα τὰ γνωστὰ διαβρωτικὰ ἀποτελέσματα σὲ ἐπίπεδο θεωρίας καὶ πράξεως.

Οἱ αἱρέσεις, παλαιὲς καὶ νεώτερες, μὲ πρῶτο τὸν πολυαιρετικὸ Παπισμό, «ἀμνηστεύθηκαν» καὶ ἐνῶ παραμένουν πνευματικὰ μολυσματικὲς ἰογενεῖς ζῶνες, ἀναγνωρίσθηκαν ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς ὡς «ὑγειονομικὰ ἀσφαλεῖς χῶροι» (!), μὲ κάποιες ἁπλῶς μικρὲς «νόμιμες» καὶ ἀποδεκτὲς ἀποκλίσεις, ὀφειλόμενες περισσότερο σὲ ἱστορικοὺς καὶ πολιτιστικοὺς λόγους. Ὥστε νὰ μνησθοῦμε τοῦ Εὐαγγελικοῦ χωρίου: «Τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» [Ὅταν ἕνας τυφλὸς ὁδηγεῖ ἄλλον τυφλό, θὰ πέσουν καὶ οἱ δύο σὲ λάκκο] (Ματθ. 15:14).

            Ὁ θανατηφόρος ἰὸς τῆς Οἰκουμενιστικῆς κακοδοξίας ἐπιβλήθηκε καὶ ἐπίσημα/συνοδικὰ τὸ 2016, στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, μὲ ἐλάχιστες καὶ πάλι ἀντιδράσεις καὶ ἀντιστάσεις.

            Ἡ ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώριση τῶν ἀντικανονικῶν τῆς Οὐκρανίας τὰ τελευταῖα ἔτη ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι «ὁδηγοὶ τυφλοὶ τυφλῶν», διεύρυνε τὸ πρόβλημα μὲ τὴν διασπορὰ καὶ ἐκτόξευση ὅλο καὶ πιὸ ἐπικίνδυνων μολυσματικῶν ἰῶν διαιρέσεως, ταραχῆς καὶ σάλου δεινοῦ καὶ φοβεροῦ.

            Ὁ δὲ λόγος ἀνοικτὰ πλέον περὶ ἐφαρμογῆς Κοινοῦ Πασχαλίου μεταξὺ Παπικῶν καὶ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν κατὰ τὸ προσεχὲς χρονικὸ διάστημα (2027 καὶ ἑξῆς σύμφωνα μὲ τὸ νέο χρονοδιάγραμμά τους) ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ἡ ἀρχικὴ πανδημία ποὺ ξεκίνησε σὲ μικρὲς δόσεις, ὁλοκληρώνεται καὶ ἑδραιώνεται ἐπικίνδυνα μὲ διάθεση πλήρους ἀσφυκτικῆς ἐπικρατήσεως.

---

            Ἐπίσης, οἱ πολλὲς ἀβαρίες σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο, σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενους, μὲ τὴν ψήφιση μάλιστα ἐκθεμελιωτικῶν νόμων, μὲ τὴν κυριαρχία τῶν σαρκικῶν καὶ μάλιστα τῶν παρὰ φύσιν ἁμαρτημάτων, μὲ τὶς ἐκτρώσεις, δηλ. τοὺς φόνους ἀγεννήτων ὑπάρξεων, τὶς βλασφημίες καὶ φαρμακεῖες, ὅπως καὶ τὶς ἀνεκδιήγητες ἀδικίες, ἀλλὰ καὶ τὸν διασυρμὸ καὶ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο διωγμὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, συνθέτουν μιὰ εἰκόνα ἀπογοητευτική, ποὺ μόνον μολυσμὸ ἐπιφέρει καὶ ἐπαυξάνει.

            Ἡ ἐνσκήψασα, θείᾳ παραχωρήσει, πανδημία πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἀσχέτως πῶς καὶ ἀπὸ ποῦ προῆλθε, θυμίζει μεταξὺ ἄλλων καὶ αὐτὰ ποὺ ἔχουν λησμονηθεῖ: ὅτι οἱ χειρότεροι ψυχοφθόροι καὶ θανατεροὶ ἰοὶ τοῦ ὄφεως, τοῦ παγκάκιστου διαβόλου, ὅπως καὶ τῶν ὀργάνων του, ἔχουν ἐξαπλωθεῖ ἀπὸ δεκαετίες σὲ τεράστια κλίμακα καὶ ἐπισύρουν τὴν δίκαιη θεία ἐγκατάλειψη. Αὐτοὶ ἀπολυμαίνονται καὶ ξεπλένονται μόνον μὲ τὴν εἰλικρινῆ μετάνοια, προσωπικὴ καὶ συλλογική, ἄνευ τῆς ὁποίας δὲν θὰ ἐπέλθει ἡ ποθητὴ εὐλογία, χάρη καὶ χαρὰ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ οἱ θλίψεις καὶ ὀδῦνες θὰ ἐπαυξάνουν, ἕως τῆς τελικῆς δοκιμασίας τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τοῦ Ἀνόμου, τὸν ὁποῖον θὰ καταργήσει ὁ Κύριος μὲ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.

            Τὰ μέτρα ἀντιμετωπίσεως ποὺ προτείνουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι εἴτε ἀνεπαρκῆ ἀπὸ μόνα τους εἴτε καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνα. Οἱ κρίσεις, σωματικὲς καὶ πνευματικές, δὲν θεραπεύονται οὔτε μὲ ὑποχρεωτικὰ ἐπικίνδυνα πειραματικὰ σκευάσματα, οὔτε μὲ ἀνελεύθερα σενάρια ὑποχρεωτισμῶν ψηφιακῆς ἀριθμοποιήσεως καὶ μαζοποιήσεως, οὔτε μὲ πανθρησκειακῆς ἐμπνεύσεως καὶ κατευθύνσεως Οἰκουμενιστικὲς συμπροσευχές, συναθροίσεις καὶ διακηρύξεις, οἱ ὁποῖες λαμβάνουν χώρα κάθε λίγο σὲ διάφορες περιοχὲς τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ στὴν πατρίδα μας.

            Γι’ αὐτὸ καὶ ἀντὶ γιὰ ἐπικράτηση ὑγείας, ἀσφάλειας, εἰρήνης καὶ εὐημερίας, βλέπουμε μὲ λύπη νὰ κυριαρχοῦν στὸν κόσμο ἀστάθεια, ἀδικία, πόλεμοι, βία, ἀνασφάλεια, ἐξοντωτικοὶ ἀνταγωνισμοί, φυσικὲς καταστροφές, σεισμοὶ καὶ φωτιές, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους πλάνη, ἀπάτη καὶ ἐξαχρείωση.

            Ὁ Θεάνθρωπος Σωτῆρας μας Χριστός, ὁ μόνος Φιλάνθρωπος, ποθεῖ τὴν ἔμπρακτη μετάνοια, ἀληθινὴ ὁμολογία καὶ πνευματικὴ ἀνόρθωσή μας, προκειμένου νὰ καταπέμψει τὴν σωστικὴ ἴαση καὶ εὐλογία Του. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπιθυμεῖ νὰ κατοικεῖ ἀνεμπόδιστα μέσα μας, νὰ μᾶς ἀνακαινίζει καὶ χαροποιεῖ, καθιστῶντας μας ναοὺς τῆς Τρισηλίου Θεότητος. Ἀλλὰ καὶ νὰ βασιλεύει μεταξύ μας καὶ ἀνάμεσά μας, ἐπιφέροντας καὶ συγκροτῶντας ἀληθινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ κοινωνία.

Χρέος μας εἶναι νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες μας, στὴν ἀκαινοτόμητη πίστη τῶν Πατέρων μας, στὸν ἡρωϊσμὸ τῶν Προγόνων μας, στὴν ἀκατάκριτη συνείδησή μας, στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή μας, στὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη μας, στὴν ἄφοβη προσφυγή μας στὰ θεῖα Μυστήρια καὶ ἁγιάσματά μας. Αὐτὰ θὰ μᾶς φυλάξουν, θὰ μᾶς ἀνυψώσουν καὶ θὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ κάθε εἴδους μολυσμὸ ψυχῆς καὶ σώματος, θὰ μᾶς παράσχουν κάθαρση καὶ φωτισμό, καὶ θὰ ἀποβοῦν ἡ θεία προσφυγὴ καὶ σωτηρία μας.

Ἡ Παναγία μας δύναται μὲ τὸ ζῶν ὕδωρ τῆς ζωηφόρου Πηγῆς της νὰ εὐφράνει καὶ νὰ ζωογονήσει τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας, οἱ δὲ Ἅγιοι μὲ τὶς πρεσβεῖες τους δύνανται νὰ μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπὸ κάθε νόσο καὶ μολυσμό, μόνο νὰ τὸ θελήσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἕως τέλους μὲ κάθε κόστος γι’ αὐτό. Γένοιτο!

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμης

2/15 Αὐγούστου 2025

Πηγή

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη στὴν Ἀθήνα

+Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος Κλήμεντος

            Πρόσφατα, ἀπὸ 18 ἕως 20 Μαΐου 2025, πραγματοποιήθηκε Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ), τὸ ὁποῖο φιλοξένησε ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν 60ὴ συνεδρίαση τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς τοῦ «ΠΣΕ» ἀφιερωμένη στὴν Ἐπέτειο 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Διάσκεψη τοῦ 1925 στὴν Στοκχόλμη τῆς Σουηδίας τῆς «Ζωῆς καὶ Ἐργασίας», τοῦ Οἰκουμενικοῦ δηλαδὴ ἐκείνου Ὀργανισμοῦ ποὺ στόχευε στὴν ἐξάσκηση τοῦ «πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ» χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ συζήτηση γιὰ τὶς διαφορὲς πίστεως τῶν μελῶν-«ἐκκλησιῶν» ποὺ συμμετεῖχαν.
            Τότε, τὸ 1925, στὴν σύγκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἐκείνου Συνεδρίου συμμετεῖχαν καὶ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, γεγονὸς ἰδιαίτερης σημασίας γιὰ τοὺς Προτεστάντες ποὺ εἶχαν τὴν σχετικὴ πρωτοβουλία, ὥστε νὰ ὑπάρχει κατὰ τὴν ἀντίληψή τους διεύρυνση πέρα καὶ ἐκτὸς τοῦ δικοῦ τους κόσμου (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

            Ἤδη τότε, 1600 χρόνια μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τὸ λανθασμένο σύνθημα τῶν πρωτεργατῶν στὴν Στοκχόλμη ἦταν: «μιὰ Νίκαια γιὰ τὴν ἠθική, γιὰ πρακτικὸ Χριστιανισμό». Ἡ ἔμφαση δινόταν στὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως σὲ φλέγοντα ζητήματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ μεσοπολέμου. Θεωρήθηκε, βάσει τοῦ Προτεσταντικοῦ σκεπτικοῦ, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ἐπιρροὴ στὰ τεκταινόμενα παγκοσμίως χρειαζόταν ὄχι μεμονωμένη δράση ἑκάστης «ἐκκλησίας» ἐντὸς τῆς χώρας της, ἀλλὰ κοινὴ δράση «ἐκκλησιῶν» σὲ εὐρύτερο πλαίσιο, παρὰ τὶς διαφορὲς σὲ ἐπίπεδο πίστεως.
            Διὰ τοῦ τότε Λουθηρανοῦ ἀρχιεπισκόπου Οὐψάλης Νάθαν Σόδερμπλομ ἀπευθύνθηκε κλήση γιὰ «πρακτικὴ συνεργασία» παρὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς διαφορές. Τὸ σκεπτικὸ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τότε καὶ τώρα, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πίστη καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, ἦταν καὶ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει, καὶ ὅτι μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ δεσμεύσεως ἡ ἑνότητα αὐτὴ ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ νὰ βιώνεται (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).
            Τὸ ἐντελῶς ἀνορθόδοξο αὐτὸ σκεπτικὸ ἔφθασε μέχρι σημείου διακηρύξεως ὅτι τὰ δόγματα φέρνουν διαίρεση καὶ ἄρα ἡ ἔμφαση στὸν λεγόμενο «πρακτικὸ Χριστιανισμὸ» ἑνοποιεῖ.

            Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν ἔγκειται στὸ τί οἱ Προτεστάντες πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν. Τὸ πρόβλημα ἐντοπίζεται στοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Διαγγέλματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» εἶχαν ἤδη ἀποδεχθεῖ προφανέστατες κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται α) στὴν ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων, καὶ β) στὴν βούληση καὶ ἐπιθυμία γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία μαζί τους στὸν σύγχρονο κόσμο, δηλ. γιὰ συνεργασία καὶ συνάφεια, πρὸς ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὲς οἱ ἀμάρτυρες θέσεις εἶναι τελείως ἄγνωστες καὶ ἀδιανόητες στὴν ἱστορία, ζωὴ καὶ ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν δισχιλιετῆ πορεία της.
            Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρόσκληση ἐκ μέρους τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου ἤδη ἀπὸ τὸ 1920 στὴν Γενεύη καὶ μάλιστα τὸ 1925 στὴν Στοκχόλμη γιὰ συνασπισμὸ σὲ Οἰκουμενικὸ σῶμα πρὸς ἄσκηση ἀπὸ κοινοῦ συνεργασίας ἐπὶ πρακτικοῦ ἐπιπέδου (μεταγενέστερα στὴν Ὀξφόρδη τὸ 1937), βρῆκε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς κατάλληλα προετοιμασμένους ὡς πρὸς τὴν θετικὴ ἀνταπόκρισή τους.
            Ὁ ἕτερος Οἰκουμενικὸς Ὀργανισμὸς «Πίστις καὶ Τάξις» πρὸς ἐξέταση τῶν θεμάτων πίστεως συνεστήθη ἐπίσης ἀπὸ τοῦ 1920 στὴν Γενεύη μὲ συνέδρια-σταθμοὺς στὴν Λωζάννη τὸ 1927 καὶ στὸ Ἐνδιμβοῦργο τὸ 1937, ἡ δὲ συγχώνευση τῶν δύο αὐτῶν Ὀργανισμῶν τὸ ἔτος 1948 στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας ἀπάρτισε τὸ γνωστὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».
            Ἡ ὑφισταμένη πλέον «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «ΠΣΕ» ἀποτελεῖ «κληρονομιά» τοῦ Ὀργανισμοῦ «Ζωὴ καὶ Ἐργασία» καὶ δίδει ἔμφαση στὴν «ἀνάπτυξη τοῦ διεθνοῦς δικαίου» καὶ στὴν ἐργασία «γιὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη στὸν κόσμο» (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).
            Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἦταν ποὺ συγκάλεσε τὴν πρόσφατη Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη στὴν Ἀθήνα τὸν περασμένο Μάϊο, 100 χρόνια μετὰ τὴν Διάσκεψη τῆς Στοκχόλμης, μὲ γενικὸ τίτλο: «Ἡ ὥρα γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι τώρα» καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη προοπτικὴ «ἀναζήτησης νέας δέσμευσης γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).

            Οἱ ἐργασίες ἔγιναν σὲ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄρχισαν μὲ δέηση ἀπὸ τὸν μητρ. Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριήλ. Ὁ μητρ. Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἀνέγνωσε χαιρετισμὸ τοῦ ἀρχιεπ. Ἱερωνύμου. Χαιρετισμοὺς ἀπηύθυναν ὁ τότε ὑπουργὸς Μετανάστευσης καὶ Ἀσύλου κ. Μάκης Βορίδης κ.ἄ. Τὸ Συνέδριο ἀσχολήθηκε σύμφωνα μὲ προεξαγγελία περὶ αὐτοῦ, μὲ τὴν διερεύνηση γιὰ Οἰκουμενικὲς ἀπαντήσεις ὡς πρὸς τὶς ἀναδυόμενες παγκόσμιες τάσεις στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις. (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).
            Εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὰ συνθηματολογικὰ κλισὲ γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς Διασκέψεως ποὺ ἐνδεικτικὰ παραθέσαμε ὅτι καταβάλλεται προσπάθεια -χωρὶς βεβαίως οὐσιαστικὸ ἀντίκρισμα στὴν πραγματικότητα- νὰ προκληθεῖ ἐντυπωσιασμὸς ὅπως καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ ἐνδιαφέρον, πὼς μιὰ τέτοια Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη συμβάλλει δῆθεν σημαντικὰ στὴν διερεύνηση καὶ ἐπίτευξη ὑψηλῶν καὶ ἐπιθυμητῶν σκοπῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀπὸ μὲν πνευματικῆς πλευρᾶς σημειώνεται ἄλλο ἕνα Οἰκουμενιστικὸ ὀλίσθημα μὲ ἀνούσιο βερμπαλισμό, καὶ ἐπίσης λαμβάνουν χώρα θεωρίες καὶ πράξεις προωθήσεως τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως· ἀπὸ δὲ κοινωνικῆς πλευρᾶς προξενεῖται ἁπλῶς θόρυβος κενὸς ὁποιουδήποτε οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀναφορὲς γεωπολιτικῶν θεμάτων σύμφωνα μὲ τὴν κρατοῦσα δυτικὴ ἀντίληψη περὶ τῶν γεγονότων σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτη.
            Στὶς 19/5, δεύτερη ἡμέρα τοῦ Συνεδρίου, ὁ κληρικὸς Νικόλαος Καζαριὰν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἦταν ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὸς στὶς Οἰκουμενιστικές του ὑπερβολές, γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τοῦ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ αἱρετικὴ διάβρωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Ὑποστήριξε λοιπὸν τὴν ἀπὸ κοινοῦ δράση τῶν Χριστιανῶν παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές τους, «σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ὑποφέρει», γεγονὸς ποὺ παρέχει «κοινὴ μαρτυρία» ἐντὸς αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ «πρωτοποριακὸ βῆμα» ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ εὐθύνη θεμελιώνεται «στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος», στὸ ὁποῖο προφανῶς συμμετέχουν ἅπαντες, «καὶ στὴν κοινή μας ὁμολογία γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως διακηρύχθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας» (Orthodox Times, 19-05-2025).
            Ἐδῶ ἔχουμε ἐπιβεβαίωση τῶν κακοδοξιῶν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τὶς ὁποῖες ἀναφέραμε ἀνωτέρω.

            Ὁ Καζαριὰν συνέχισε: «οἱ παγκόσμιες συγκρούσεις καλοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνακτήσει τὸν προφητικό της ρόλο». Ὅμως, θὰ ἐρωτούσαμε, ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία περὶ τῆς ὁποίας γίνεται αἴφνης λόγος ἐνώπιον διομολογιακοῦ ἀκροατηρίου στὰ πλαίσια τοῦ «ΠΣΕ»; Ἡ ἀσάφεια δηλώνει τὴν βαθύτερη κακόδοξη Οἰκουμενιστικὴ πεποίθηση ὅτι ὅλοι τους συναποτελοῦν αὐτὴ τὴν «Ἐκκλησία», ἐφ’ ὅσον συμμετέχουν σὲ «ἕνα καὶ κοινό» βάπτισμα, τὸ ὁποῖο θεωροῦν ὅτι τοὺς εἰσάγει στὴν πραγματικότητα τοῦ «Σώματος τοῦ Χριστοῦ», γι’ αὐτὸ καὶ δύνανται νὰ παρέχουν «κοινὴ μαρτυρία» στὸν κόσμο. 
            Ὁ Καζαριὰν θεωρεῖ ὅτι «ὁ Οἰκουμενικὸς διάλογος προσφέρει ἐργαλεῖα συμφιλίωσης ποὺ μποροῦν νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὶς δικές μας κοινότητες… Τὸ οἰκουμενικὸ κίνημα μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ εἶναι ἕνα ζωτικὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς θεραπεύει ἀπὸ μέσα (ἐκ τῶν ἔνδον)».

            Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς στὴν βαθιὰ πλάνη τους θεωροῦν ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενιστικὴ διαδικασία τοὺς παρέχει χρήσιμα συμφιλιωτικὰ ἐργαλεῖα γιὰ ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τους, δηλ. ἑνότητος καὶ ἀγάπης, χωρὶς ὅμως Ἀλήθεια! Καὶ ὅτι τὸ κίνημά τους αὐτὸ παρέχει θεία θεραπεία ἐσωτερικά! Ὅμως, πρόκειται γιὰ διακήρυξη τῆς πνευματικῆς τους τυφλότητος, ἐφ’ ὅσον δὲν δύνανται προφανέστατα νὰ διαχωρίσουν τὶς θεῖες Ἐνέργειες ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἤ τὶς δαιμονικές! Καὶ τότε πῶς δύνανται νὰ ποιμάνουν Ἐκκλησία Θεοῦ; Ἤ νὰ ὁδηγήσουν ἀπλανῶς τὸ ποίμνιό τους σὲ ὁδὸ σωτηρίας;…
            Ἀλλὰ ποιᾶς σωτηρίας; Τέτοια ἔννοια καὶ τέτοια προβληματολογία δὲν ἀνευρίσκεται στὴν πρακτικῶς δραστήρια Οἰκουμενικὴ κίνηση. Οἱ θιασῶτες της ἀσχολοῦνται πυρετωδῶς καὶ ματαίως μὲ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ὁποῖα φυσικὰ ἁπλῶς περιγράφουν κατ’ ἐπιλογὴν καὶ διεκτραγωδοῦν, χωρὶς ἀκόμη καὶ ἐπ’ αὐτῶν νὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν τὸ παραμικρό, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ κάποια ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια, ὅπως θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ πράξει ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός.

            Ὁ Καζαριὰν ἀπτόητος συνέχισε μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί μπορεῖ νὰ προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία σὲ αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸ ταξίδι; Α. Μιὰ πλούσια θεολογία τῆς κοινωνίας ὡς βάση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς· Β. Μιὰ πνευματικὴ παράδοση ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν θεραπεία τῆς καρδιᾶς (κάθαρσις) ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση· Γ. Τὴν διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει σταθερὰ ὑποστηρίξει τὸν διάλογο, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια».
            Ἡ «θεολογία τῆς κοινωνίας», ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε προσφιλῆ ἔννοια τοῦ μακαρίτου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἄν νοηθεῖ ὀρθοδόξως ἐφαρμόζεται μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου πλαισίου, ἐκτὸς τοῦ ὁποίου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσει. Ἄν πάλι νοηθεῖ κακοδόξως, μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς διευρυμένης ἐκκλησιολογικῆς θεωρήσεως, δίνει χῶρο στὴν ἀνάπτυξη διαφόρων νεφελωδῶν θεωριῶν γιὰ ἐνασχόληση εἰδημόνων, προωθώντας σαφῶς τὴν ἑδραίωση παγχριστιανικοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος. Αὐτὴ τὴν κατεύθυνση προφανῶς ὑπηρετεῖ ἡ ἀναφορὰ στὸ ὑπὸ κρίσιν κείμενο.
            Ὁ δὲ λόγος γιὰ κάθαρση καρδίας ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση δὲν ἔχει καμία σχέση καὶ καμία θέση στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα. Ἀφορᾶ στὴν ἐν μετανοίᾳ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους γιὰ ἀνακάλυψη τῆς βαπτισματικῆς χάριτος ἡ ὁποία ἀπεκρύβη ἐξ αἰτίας σωρεύσεως ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν. Λειτουργεῖ δὲ μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου θεραπευτικοῦ πλαισίου, ἐντὸς τῆς λειτουργικῆς, εὐχαριστιακῆς καὶ πνευματικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὁδηγεῖ πράγματι -ὅταν ἀσκηθεῖ ἐν ταπεινώσει καὶ ὑπακοῇ σὲ παθόντα τὰ θεῖα Πνευματικὸ πατέρα- σὲ κάθαρση καρδίας ποὺ φθάνει μέχρι τὴν «καύση» αὐτῆς ἀπὸ ἔλεος γιὰ κάθε πλάσμα καὶ γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Τὸ νὰ συγχέεται ὅμως αὐτὴ ἡ ἱερὴ κατάσταση μέσα στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα, ὅπου δὲν ἀνευρίσκεται ἴχνος ὀρθοδόξου ἰδέας θεραπευτικῆς, ἐντελῶς προχείρως δίκην συνθήματος γιὰ πρόκληση ἐντυπώσεων, εἶναι σὰν νὰ ρίπτονται οἱ μαργαρῖτες σὲ μολυσμένο τόπο καὶ περιβάλλον! Ἀλλὰ τοῦτο δὲν προξενεῖ ἐντύπωση ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ προαναφερθέντος πνευματικοῦ σκοτασμοῦ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν μὲν θεωρητικῶς στοιχεῖα τῆς ἁγίας Ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως, χωρὶς ὅμως βαθύτερη ἐπίγνωση, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ εὐκολία συγχέουν τὰ ἀσύγχυτα.
            Ὅσο γιὰ τὴν «διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» ὡς προσφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Οἰκουμενικὸ ταξίδι, ὁμολογοῦμε ὅτι βρισκόμαστε πρὸ ἐκπλήξεως μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως! Ἡ σπουδή τους νὰ προβάλλουν τὴν νεόκοπη ἐκκλησιολογική τους κακοδοξία περὶ τοῦ δῆθεν «Πρωτείου» τῆς ἕδρας τους καὶ τοῦ Προκαθημένου τους ὡς «Πρώτου ἄνευ ἴσων», τοὺς ὠθεῖ σὲ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ σὲ Οἰκουμενιστικὰ «φόρα»! Ὅμως, ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν πλειονότητά τους δὲν δέχονται τέτοιο «Πρωτεῖο» καὶ πολὺ ὀρθῶς κάνουν, οἱ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου ἐλπίζουν ὅτι θὰ συγκινήσουν τοὺς Προτεστάντες ἑταίρους τους μὲ τέτοιου εἴδους θεωρίες, ἐνῶ ἐκεῖνοι εἶναι περιώνυμοι γιὰ τὴν ἀπόρριψή τους κάθε εἴδους αὐθεντίας καὶ ἐπιβολῆς; Οἱ Προτεστάντες ἀλήθεια δραπέτευσαν κάποτε ἀπὸ τὸν ὑπερφίαλο Δυτικὸ Παπισμὸ γιὰ νὰ συναντήσουν τώρα ἕνα Ἀνατολικὸ κακέκτυπο;!…

            Ὁ δὲ Καζαριὰν κατέληξε ὡς ἑξῆς τὴν διάτρητη εἰσήγησή του: «Ἡ ὀρθόδοξη συμμετοχὴ τὸ 1925 ἦταν σημαντικὴ ὄχι μόνο μὲ οἰκουμενικοὺς ὅρους, ἀλλὰ καὶ στὴν βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ ζητήματα κοινωνικῆς ἠθικῆς, πολιτισμοῦ καὶ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο. Ἡ θεραπεία (τῶν διαιρέσεων;) δὲν ἔρχεται μέσῳ τῆς ἀφοσιώσεως στὶς φατρίες μας, ἀλλὰ μέσῳ τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Εἴθε αὐτὴ ἡ ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀνανεώσει τὴν ἀποφασιστικότητά μας νὰ συμβαδίζουμε, νὰ συνδιακονοῦμε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουμε ἕνα».
            Ἐδῶ παρατηροῦμε τὸ ἀπίστευτο γεγονὸς διαχωρισμοῦ τοῦ ἀνήκειν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ἀνεπιτρέπτου ἰσχυρισμοῦ ὅτι ἀνήκεις σὲ «φατρία», ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἡ ὁποία δῆθεν φέρνει θεραπεία, ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικότητος! Ποιά θεραπεία; Ὑποθέτουμε τῶν διαιρέσεων.
            Ὅμως, καμία θεραπεία, καμία ὁλοκληρία καὶ σωτηρία δὲν κατορθώνεται μεμονωμένα καὶ ἀτομικά, παρὰ μόνον ἐκκλησιαστικά. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ δὲν δρᾶ καὶ δὲν ἐπιφέρει σωστικὸ ἀποτέλεσμα, παρὰ μόνον ἐντὸς τοῦ ἁγίου Θεανθρωπίνου Σώματος Αὐτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς ἔνταξη στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Σῶμα Του, θεραπεία καὶ σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνονται. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι Χριστιανὸς ἄν δὲν ἀνήκεις στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, στὴν Ἀποστολικὴ Κοινωνία (Πρ. 2, 42). Μόνον μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται ἡ «αὔξησις» ἐν Χριστῷ, στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν (Α΄ Κορ. 12, 12· Ἐφεσ. 4, 11-16). Ἡ ἑνότητα Ἐκκλησίας-Χριστοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτη.
            Ἄν αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ π. Ν. Καζαριὰν ἀποτελοῦν «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» ἐνώπιον τῶν ἑτεροδόξων, τότε μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγεθος τῆς θεολογικῆς διαστρεβλώσεως ποὺ συμβαίνει στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ πόσο πολὺ τὰ πράγματα ἔχουν ἐκτραπεῖ. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ διαπίστωση, ὅπως ἀποδείξαμε καὶ ὅπως θὰ παρουσιάσουμε ἐν συνεχείᾳ, δὲν ἀποτελεῖ «φονταμενταλισμό», ὅπως κατηγοροῦνται ὅσοι ἀντιτίθενται ὀρθοδόξως στὴν αἵρεση, οὔτε συνιστοῦν «δαιμονοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὅπως κατήγγειλε ὅτι συμβαίνει στὸν χῶρο της ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας Maha Milki Wehbe!
            Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς θεολογικὴ κακοδοξία δὲν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας, δηλ. ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκ τοῦ διαβόλου, τοῦ πατρὸς τοῦ ψεύδους, τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ πασιφανὴς καὶ αὐταπόδεικτη αὐτὴ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ σπεύδουν νὰ προτείνουν τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κατ’ αὐτοὺς ἀνησυχητικοῦ φαινομένου ἐντὸς τοῦ «ΠΣΕ», ὅπου νὰ συσκέπτονται μὲ «ἀνοιχτὸ μυαλό» καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητος (Orthodox Times, 19-05-2025).

            Νὰ σημειώσουμε ὅτι στὴν Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη τῶν Ἀθηνῶν ἔγιναν καὶ ἀνεπίτρεπτες κοινὲς προσευχὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της, τόσο βάσει τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης (Orthodox Times, 19-05-2025), ὅσο καὶ τῆς προτεσταντικῆς μὲ τὰ ἀνάλογα τραγουδάκια συνοδία μουσικῶν ὀργάνων καὶ χορευτικῶν κινήσεων, ὅπως φαίνεται σὲ σχετικὲς φωτογραφίες.

            Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν συνίσταται στὸ ὅτι γίνονται συμπροσευχές. Διότι ἄν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο, τότε καταβιβάζουμε τὸ μέγα θεολογικὸ πρωτίστως πρόβλημα ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σὲ δῆθεν ἁπλὸ ζήτημα παραβιάσεως Ἱερῶν Κανόνων. Δηλαδὴ τὸ δογματικὸ πρόβλημα ποὺ ἀφορᾶ στὴν Πίστη μετατρέπεται σὲ Κανονικὸ μόνον πρόβλημα. Τοῦτο ὅμως ἀποβλέπει σὲ ἐλαχιστοποίηση τοῦ ζητήματος καὶ συνιστᾶ μέγα λάθος.
            Τὴν τρίτη ἡμέρα, 20/5, στὴν ἐξέταση τοῦ θέματος «θεολογικὲς γέφυρες μεταξὺ τῆς Νίκαιας καὶ τῆς Στοκχόλμης», ἡ καθηγήτρια στὸ ΑΠΘ Δήμητρα Κούκουρα ἀναφέρθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στὴν διατήρηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως καὶ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἐπίσης στὴν σύνθεση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κατόπιν ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἑνότητα διερράγη στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας μὲ τὸ μεγάλο σχίσμα μεταξὺ Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Ἐν συνεχείᾳ, παρέκκλινε ἀπὸ τὴν Ρώμη τὸ Λουθηρανικὸ ρεῦμα καὶ προέκυψαν πολυάριθμες παραφυάδες, «ὥστε τώρα ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι διαιρεμένη» ἐξ αἰτίας ὄχι μόνο θεολογικῶν λόγων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων. Ἐν τούτοις, συνέχισε ἡ εἰσηγήτρια, παντοῦ στὸν κόσμο ὑπάρχουν Χριστιανικὲς Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Πίστη τῆς Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. «ἡ μία ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τῆς πρώτης χιλιετίας ποὺ ἦταν πλέον διαιρεμένη» σὲ πολλὲς ἀκόμη καὶ ἐχθρικὲς μεταξύ τους ἐκκλησίες, χωρὶς ἑνότητα, οἱ Χριστιανοὶ βρέθηκαν ἀπὸ κοινοῦ στὴν Στοκχόλμη τὸ 1925 σὲ μία «κοινωνία ἐκκλησιῶν». (Orthodox Times, 20-05-2025).

            Εἶναι παράδοξο τὸ «ἀφελές» σκεπτικὸ τῆς καθηγ. Κούκουρα καὶ βεβαίως ἐντελῶς λανθασμένο. Στὴν πρώτη χιλιετία εἴχαμε ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἄν καὶ ἀπεκόπησαν πολλὰ Χριστιανικὰ σώματα καὶ καταδικάσθηκαν ὡς αἱρετικά. Ἀλλὰ στὴν δεύτερη χιλιετία ἔχουμε ἁπλῶς διαίρεση μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς καὶ ἐπίσης ἐντὸς τῆς Δύσεως. Καὶ μόλις τὸ 1925 ἀποφασίζουν οἱ διαχωρισμένοι Χριστιανοὶ νὰ συστήσουν «κοινωνία ἐκκλησιῶν». Καὶ ὅλα αὐτὰ λέγονται ἐνώπιον ἀρχιερέων (στὶς ἐργασίες τῆς Διασκέψεως διακρίνονται σὲ φωτογραφίες οἱ Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ, Πισιδίας Ἰώβ, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Περιστερίου Γρηγόριος, Φαναρίου Ἀγαθάγγελος, Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, Σαλώνων Ἰγνάτιος), κληρικῶν, καθηγητῶν, κλπ.
            Ὅμως, ὅλοι ὅσοι ἔχουν στοιχειώδη γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων γνωρίζουν πὼς ὅ,τι ἴσχυε κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία, αὐτὸ ἴσχυε καὶ κατὰ τὴν δεύτερη, ἰσχύει κατὰ τὴν τρίτη καὶ θὰ ἰσχύει πάντοτε. Ὑπάρχει μία μόνον ἀληθινὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς Θεανθρώπινο Σῶμα Χριστοῦ, μὲ μία πίστη ἄμωμη, ἕνα ἀληθινὸ Βάπτισμα, μία ἀπλανὴ ὁδὸ σωτηρίας. Καὶ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπόκειται σὲ μερισμό. Ἡ κοινὴ δογματικὴ πίστη ἀποτελεῖ τὴν συνεκτικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας καὶ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο ἑνότητος. Χωρὶς διαφύλαξη «ἀκλινοῦς [ἀμετακινήτου, ἀσαλεύτου] καὶ βεβαίας» καὶ ἄνευ προσθαφαιρέσεων τῆς παραδοθείσης πίστεως, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα οὔτε διατήρηση σὲ αὐτὴν (βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 36, παρ. 10, ΕΠΕ, τ. 2, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 216).
            Ἡ δὲ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν πίστη συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἁγία Ἑνότητα, σημαίνει κήρυξη αἱρέσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς προβλεπομένης πρὸς τοῦτο Συνοδικῆς διαδικασίας καὶ διακηρύξεως, καὶ ὄχι βέβαια ἁπλῶς πρόκληση διαιρέσεως εἰς τὸ διηνεκές.
            Ἡ ἐπάνοδος στὴν Ἑνότητα σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰσαγωγὴ στὴν κοινωνία ἑνότητός της. Κατὰ τὴν διαδικασία αὐτὴ εἶναι εὐνόητον ὅτι ἀπαιτεῖται ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἡμερότητα καὶ ἐπιείκεια, διότι πρόκειται γιὰ ἐπάνοδό τους ἀπὸ τὴν νεκρότητα στὴν ζωή.
            Αὐτὸ ὅμως καθόλου δὲν συνέβη οὔτε συμβαίνει στὴν κατάκριτη Οἰκουμενικὴ κίνηση, ἡ ὁποία πάσχει ἐκ θεμελίων. Συνοδοιπορία ἀπὸ κοινοῦ πνευματικῶς ζώντων καὶ νεκρῶν, συνδιακονία, σύμπραξη, συμπροσευχή κλπ. εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς ἀδύνατο καὶ ἀδιανόητο στὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ νέα αὐτὴ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ὅτι συνιστοῦν «Οἰκουμενικὴ Ἀδελφότητα» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὅπως συνομολόγησαν καὶ στὴν ψευδο-σύνοδό τους τοῦ Κολυμβαρίου τὸ 2016, τοὺς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους, ἀκοινωνήτους, μετόχους αἱρετικοῦ μολυσμοῦ.

            Τοῦτο εἶναι πάρα πολὺ ἀναγκαῖο νὰ τονίζεται, διότι κάποιοι ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐλαχιστοποιοῦν τὸ θέμα διαφορᾶς μας στὸ Ἡμερολογιακὸ ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο δῆθεν δὲν δικαιολογοῦσε οὔτε δικαιολογεῖ τὴν ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου καὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ὅμως, δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ θέμα Ἡμερολογίου! Πρόκειται γιὰ θέμα Πίστεως! Δὲν εἴμαστε Ἡμερολάτρες ἀλλὰ Χριστολάτρες. Καὶ δὲν ἀγωνιζόμαστε γιὰ μία ἰδιοτροπία ὡς πρὸς τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας!
            Ὁ μητρ. Πισιδίας Ἰὼβ ἐν συνεχείᾳ ἐνῶ παρατήρησε ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ διαιροῦν, ἀλλὰ ἡ αἵρεση διαιρεῖ, δὲν διευκρίνισε ἐν τούτοις τί σημαίνει αὐτὸ στὴν σύγχρονη πραγματικότητα. Ἀπεναντίας, εἶπε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ «ΠΣΕ» διαφέρει ἀπὸ τὸ παρόμοιο ἔργο ὁποιουδήποτε ἄλλου κοινωνικοῦ φορέως, διότι «οἰκοδομοῦμε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»! Καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μεταμορφώνει τὸν κόσμο φέρνοντας τοὺς ἀνθρώπους στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 21-05-2025).
            Τελείως ἀσαφῆ πράγματα. Τὸ «ΠΣΕ» οἰκοδομεῖ τὸ «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», «μεταμορφώνει τὸν κόσμο» διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς δράσεώς του, καὶ εἰσάγει τοὺς ἀνθρώπους στὴν «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»;! Ἄν ὅπως φαίνεται αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν διαλαμβανομένων ἐνταῦθα, τότε ἔχουμε ἄλλη μία πανηγυρικὴ ἐπιβεβαίωση περὶ τῆς αἱρετικῆς φύσεως τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν.

            Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς Οἰκουμενιστικῆς Διασκέψεως τῶν Ἀθηνῶν μετέβησαν μὲ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου γιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἐγκαταστάσεις δομῆς φιλοξενίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Βουλιαγμένη ὑπὸ τὴν ἐπωνυμία «Συνύπαρξη» – «Οἰκουμενικὸ Πρόγραμμα Προσφύγων». Παρὼν ἦταν ὁ γεν. διευθυντὴς τοῦ κέντρου μητρ. Ἰλίου Ἀθηναγόρας. Ἀναπτύχθηκε τὸ θέμα στήριξης προσφύγων καὶ αἰτούντων ἄσυλο καὶ ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἡ στενὴ ἐπαφὴ «Συνυπάρξεως» καὶ «ΠΣΕ» (Orthodox Times, 20-05-2025).

            Τὸ τελικὸ Μήνυμα τῆς Διασκέψεως (βλ. Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων, Ἔγγραφα, 22-05-2025) περιέχει ἕνα καθαρὰ Προτεσταντικῆς κατευθύνσεως σκεπτικό, γιὰ νὰ ἐξανεμίσει γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὶς φλυαρίες καὶ ἀνοησίες περὶ «Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας», οἱ ὁποῖες κατὰ καιροὺς ἀκούγονται ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ Οἰκουμενιστικὸ λοιπὸν κείμενο τῶν Ἀθηνῶν μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχουν ὑπαρξιακὲς προκλήσεις ποὺ προξενοῦν ἀνησυχία, ὅπως πυρηνικὰ ὅπλα, κυβερνοπόλεμος, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τεχνητὴ νοημοσύνη, παγκόσμια κλιματικὴ κρίση κλπ. Ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς ὅπως τὸν ΟΗΕ παρατηρεῖται ἀποτυχία προλήψεως συγκρούσεων. Γι’ αὐτὸ προτείνεται ριζικὴ μεταρρύθμιση τοῦ διεθνοῦς σχεδιασμοῦ γιὰ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια ὡς πρὸς τὴν μάστιγα τοῦ πολέμου. Δίνεται ἔμφαση στὴν οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης καὶ στὴν παροχὴ ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, ἔναντι δὲ τῆς παρατηρούμενης οἰκονομικῆς ἀνισότητος παρέχεται νέα ἐνίσχυση τῆς ἔννοιας τοῦ «Κράτους Πρόνοιας». Γίνεται προτροπὴ γιὰ ἐμβάθυνση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν προβληματισμῶν καὶ γιὰ διάλογο ὡς πρὸς τὴν σχέση θρησκείας καὶ κράτους. Ἐπίσης, δίδεται ἔμφαση στὰ ἑνοποιητικὰ στοιχεῖα μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν κινημάτων, στὴν δέσμευση γιὰ διάλογο, στὴν συνεργασία καὶ στὴν ἀλληλεγγύη. Ὡς πρὸς τὴν φιλοξενία στὴν Ἀθήνα, αὐτὴ ὑπογράμμισε καὶ ἐνίσχυσε ἐκ νέου τὴν ἀδελφοσύνη καὶ τὴν κοινὴ Οἰκουμενικὴ κληρονομιὰ στὸ κίνημα «Ζωὴ καὶ Ἐργασία». Καὶ τὸ Μήνυμα καταλήγει: «Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητός μας»!
            Κατανοοῦμε σαφῶς ὅτι τὸ ἐξ ἀρχῆς λανθασμένο σκεπτικὸ τῆς Διαμαρτύρησης ὡς πρὸς τὴν θεματολογία καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία καὶ τὶς προτάσεις, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸ τελικὸ συμπέρασμα περὶ «ἀναγνωρίσεως τῆς ὑφισταμένης ἑνότητος», ἐπιβεβαιώνονται πανηγυρικὰ μετὰ πάσης ἐπισημότητος γιὰ ἄλλη μία φορά.
        Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἀκόμη νέο Οἰκουμενιστικὸ φιάσκο, γιὰ ἄλλη μία νέα Οἰκουμενιστικὴ πομφόλυγα ἐν μέσαις Ἀθήναις, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παροχὴ φιλοξενίας, πρὸς μείζονα κρῖμα καὶ κατάκριμα, τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

            Ἐπίσης, ἀπὸ παρατιθέμενες φωτογραφίες ἐκ μέρους τοῦ «ΠΣΕ» φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε καταληκτήριος προσευχητικὴ ἀκολουθία, μὲ τέλεση καὶ ἀρτοκλασίας, σὲ ὀρθόδοξο Ναὸ στὶς 22/5, ὅπου τὸν συντονισμὸ εἶχε ὁ Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, συμμετεῖχε κληρικὸς ὅπως καὶ ψαλτικὸς χορός, παρακολούθησαν δὲ καθήμενοι καὶ «χαζεύοντας τὸ θέαμα» οἱ ἑταῖροι τοῦ «ΠΣΕ»…

            Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ τονίσουμε κλείνοντας εἶναι ὅτι περὶ ὅλων αὐτῶν ποὺ παραθέσαμε ἐνταῦθα, δὲν παρουσιάσθηκε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ διαδικτυακῶς ἀπὸ ὅσο μπορέσαμε νὰ ἐρευνήσουμε, οὔτε στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (τμῆμα Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν σχέσεων), οὔτε στὶς μητροπόλεις τῶν ὁποίων οἱ ποιμενάρχες συμμετεῖχαν στὸ Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο, οὔτε μέσῳ τῶν γνωστῶν Πρακτορείων εἰδήσεων ἐκκλησιαστικοῦ περιεχομένου. Μόνον ἡ μητρόπολη Πισιδίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶχε σύντομη εἴδηση περὶ τούτου (24-05-2025). Τὸ πρωτογενὲς ὑλικὸ λάβαμε ἀπὸ τὴν Ἱστοσελίδα τοῦ «ΠΣΕ» καὶ ἀπὸ μία μόνον Σελίδα ποὺ παρουσίασε τὸ γεγονὸς (Orthodox Times).
            Ἀναρωτιόμαστε εὐλόγως ἄν ἡ πλήρης ἀποσιώπηση ἀποτέλεσε ἐσκεμμένη ἐνέργεια γιὰ νὰ μὴ μάθει κανεὶς ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ περὶ τούτου, ἤ ἄν ἁπλῶς ἐπρόκειτο γιὰ σύμπτωση ὀφειλόμενη σὲ ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, ἤ καὶ φροντίδος καὶ ὀργάνωσης, πράγματα ἰδιαίτερα γνωστὰ στὴν καθ’ ἡμᾶς ἀπίθανη ἑλληνικὴ πραγματικότητα.
            Κλίνουμε ὅμως στὴν ἀποδοχὴ ὡς ἰσχύουσας τῆς πρώτης ἐκδοχῆς, διότι θεωροῦμε ἀδύνατη τὴν ἀπὸ ὅλους καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως ἐλλείψεως ἐνδιαφέροντος ἤ ὀργανώσεως.
            Κατόπιν τούτου, τίθεται τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα περὶ τοῦ ποιόν ἀπὸ παλαιὰ ἐκπροσωποῦν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς σὲ ὅλα ὅσα λέγουν καὶ πράττουν στὸν τομέα αὐτό; Ἐν ὀνόματι ποίου ὁμιλοῦν καὶ δραστηριοποιοῦνται σὲ ὅλα ὅσα ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε; Τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ μόνον; Ποιά εἶναι ἡ φροντίδα καὶ μέριμνά τους γιὰ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ ἀνέκαθεν τοὺς ἐπαΐοντες ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ (receptio) ὅλων ὅσων συμβαίνουν στὸν Οἰκουμενισμὸ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα; Τί ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ ἔλλειμμα προδίδει τοῦτο; Ποιόν καὶ τί φοβοῦνται ὥστε νὰ κρύπτονται ὄπισθεν τοῦ δακτύλου αὐτῶν;
            Κατανοοῦμε ὅτι σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη ἀπάντηση στὰ καθοριστικὰ αὐτὰ ἐρωτήματα δὲν πρόκειται νὰ δοθεῖ. Διότι τὰ πάντα ὑπολειτουργοῦν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φροντίδα γιὰ διατήρηση καὶ προώθηση καλῶν Οἰκουμενικῶν σχέσεων, καὶ ἄς εἶναι τοῦτο ἐπιζήμιο ἀπὸ κάθε ἄποψη γιὰ τὴν πίστη. Ὅμως, ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ καιροί, ἔτσι οἱ ἐντολοδόχοι θρησκευτικῆς ἤ πολιτικῆς μορφῆς, ἔτσι τὰ ποικίλα συμφέροντα καὶ οἱ κοσμικοὶ ὑπολογισμοί, ἔτσι…
            Ἆρά γε ἔχει κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀναρωτηθεῖ σοβαρὰ ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν, κατόπιν θείων ἐμφάσεων καὶ σαφῶν προτροπῶν Του; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας παλαιοί τε καὶ νέοι; ΟΧΙ! Μυριάκις, ΟΧΙ!
            Ἀπευθυνόμενοι λοιπὸν στὸν περιφρονημένο Κλῆρο καὶ Λαὸ τὸν ὑπαγόμενο ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ του στοὺς παρηκόους στὴν θεία Ἐντολὴ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, ἐκφράζουμε τὴν εἰλικρινῆ λύπη μας γιὰ τὴν κατάκριτη ἀπὸ πάσης ἀπόψεως στάση καὶ συμπεριφορὰ τῶν καθοδηγῶν καὶ ὑπευθύνων τῶν ἀθανάτων ψυχῶν τους! Ἄν ὅμως αὐτὸ τοὺς ἀναπαύει καὶ τοὺς ἀσφαλίζει ὡς πρὸς τὴν ἀδιατάρακτη ποντοπορία τους πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε ὑπάρχει σίγουρα σοβαρὸ πρόβλημα καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη συμπεριφορὰ καὶ εὐπιστία.
            Ἐμεῖς, οἱ θεωρούμενοι «ἀντικανονικοί» Ἀντι-οικουμενιστὲς Ἀδελφοί τους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τοὺς καλοῦμε ἐν τούτοις ὡς ἀπὸ Θεοῦ σὲ Μετάνοια καὶ σὲ Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἐκτροπὴ ποὺ τόσο ἐπίσημα, ἀλλὰ καὶ τόσο «μουλωχτά», ἐκδηλώθηκε πρόσφατα στὴν Ἀθήνα οὔτε θεάρεστη εἶναι, οὔτε στὸν Κύριο τῆς Δόξης ὁδηγεῖ. Ἡ ἀποστατικὴ φθορὰ κυριαρχεῖ. Εἴθε νὰ ρυσθοῦμε, μὲ τὴν βοήθεια καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ἐσχατολογικὸ αὐτὸ πειρασμό, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἐκπειράζει ἅπαντας «ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» (Ἀπ. 3, 10), γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ τηρήσουν ἕως τέλους τὸν λόγον τῆς θείας ὑπομονῆς.

Λάρισα, 27-6/10-7-2025

Πηγή