ΦΙΛΟΠΑΠΙΣΜΟΣ, «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ», ΣΙΝΑ, ΚΥΠΡΟΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.

  

Οἱ παπικοί καί οἱ λατινόφρονες εἶναι ἐχθροί τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ μας. Τό εἶπε ἡ ἴδια ἡ Παναγία.

Ἡ θαυματουργή εἰκόνα τοῦ ’’ΧΑΙΡΟΒΟ’’

Βρισκόμαστε στά 1274. Αὐτοκράτορας στήν Πόλη εἶναι ὁ Μιχαήλ Παλαιολόγος καί πατριάρχης ὁ ἀμείλικτος διώκτης τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὁ λατινόφρων Ἰωάννης Βέκκος. Μόλις ἔχει ὑπογραφεῖ στήν Λυών ἡ ψευδοένωση Ὀρθοδόξων και παπικῶν, και ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ἑνωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, γιά νά ἐπιβάλλουν την ἐφαρμογή τῆς προδοτικῆς συμφωνίας.

Σέ ἔνα κελλί, πού βρίσκεται σέ ἀπόσταση ἀπό την Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἀσκήτευε τότε ἕνας γέροντας πολύ μεγάλης ἀρετῆς.

Κάποια ἡμέρα και ἐνῷ βίωνε ὑψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας μέ λαχτάρα τό ’’Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε’’, ἄκουσε τήν Παναγία ἀπό την ἱερή Της εἰκόνα νά τοῦ λέει: ’’Χαῖρε και σύ, Γέρων τοῦ Θεοῦ. Μή φοβοῦ, ἀλλά ἀπελθών ταχέως εἰς την Μονήν, ἀνάγγειλον τοῖς ἀδελφοῖς και τῷ Καθηγουμένῳ, ὅτι οἱ ἐχθροί ἐμοῦ τε και τοῦ Υἱοῦ μου ἐπλησίασαν. Ὅστις οὖν ὑπάρχει ἀσθενής τῷ πνεύματι, ἐν ὑπομονῇ κρυβήτω, ἕως παρελθεῖν τον πειρασμόν. Οἱ δέ στεφάνων μαρτυρικῶν ἐφιέμενοι, παραμενέτωσαν ἐν τῇ Μονῇ. Ἄπελθε οὖν ταχέως’’.

 

Ὁ γέροντας ἀμέσως ξεκίνησε γιά τό μοναστήρι, την ἱερά Μονή Ζωγράφου, γιά νά ἐνημερώσει τούς πατέρες καί νά τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τῆς Παναγίας

Οἱ πατέρες ἔπραξαν, ὅπως άκριβῶς ὥρισε ἡ Παναγία. Οἱ ἀσθενέστεροι κρύφθηκαν μέσα στό δάσος. Οἱ πιό δυνατοί, ὁ ἡγούμενος και ἄλλοι 25 μοναχοί, παίρνοντας μαζί τους τήν θαυματουργό εἰκόνα τῆς Παναγίας κλείστηκαν στόν πύργο τῆς Μονῆς, περιμένοντας τούς ἐχθρούς Της.

Πράγματι, σέ λίγο κατέφθασαν οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορα και τοῦ λατινόφρονα πατριάρχη Βέκκου, συνοδευόμενοι και ἀπό ὁμάδα ἀπεσταλμένων τοῦ πάπα

Οἱ 26 ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως πατέρες ἀρνήθηκαν ἐξ ἀρχῆς νά συλλειτουργήσουν μέ τούς παπικούς καί τούς λατινόφρονες ’’δικούς μας’’. Ἐπέκριναν ἐντονώτατα τίς ἑνωτικές ἀπόπειρες καί κατεδίκασαν εὐθέως τίς πλάνες τῶν παπικῶν.

Σέ λίγο, ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας καί τοῦ Χριστοῦ ὁ πύργος τῆς Μονῆς παραδόθηκε στήν πυρά  Οἱ πατέρες ὅλοι ἔγιναν στάχτη. Ἀπό τόν πύργο τόν κατακαμμένο σώθηκε μονάχα ἡ θαυματουργός εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού φυλάσσεται στήν ἱερά Μονή Ζωγράφου.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ αὐτούς τούς Ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάθε χρόνο στίς 10 Ὀκτωβρίου, την ἡμέρα δηλαδή τοῦ μαρτυρίου τους.

---------------------------------

Ἐπιμέλεια κειμένου Φώτιος Μιχαήλ, ἰατρός

Πηγή

Η ΟΥΝΙΑ: Πρόσωπο και Προσωπείο († Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός)

 Οδυνηρό «αγκάθι» στον διάλογο Ορθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμού, που μάταια πασχίζουν να το υποτιμήσουν οι δικοί μας Οικουμενιστές, είναι η ΟΥΝΙΑ.

1. Λέγοντας «Ουνία», εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της (μη λατινικής) Ανατολής, την πνευματικοπολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Συνδέεται, δηλαδή με την επεκτατική πολιτική του Παπισμού, της συνεπέστερης έκφρασης του ευρωπαϊκού φεουδαρχισμού, ο οποίος με το Κράτος του Βατικανού συνεχίζεται ως τις ημέρες μας. Βέβαια πρέπει να γίνεται κάποια διάκριση σε διάφορες φάσεις, που παρουσιάζει ιστορικά η υπόθεση της «Ουνίας». Διότι του συγκεκριμένου ιστορικού σχήματος προηγείται η ιδέα και η μεθόδευση της υποταγής της Ανατολής-και μάλιστα των Ορθοδόξων-στον Πάπα, μια μόνιμη τάση της Λατινικής Εκκλησίας μετά την διαφοροποίηση και απόσχισή της από την Ορθόδοξη Ανατολή. Εκεί, που ο άμεσος εκλατινισμός αποδεικνύεται δυσεπίτευκτος, εφαρμόζει ο Παπισμός την μέθοδο της Ουνίας, η οποία αποδεικνύεται έτσι, πανούργα επινόηση, διότι η υποταγή επιτυγχάνεται με το πρόσχημα της συνέχειας και ελευθερίας.

Η επεκτατική αυτή κίνηση του Παπικού θρόνου ονομαζομένη ΟΥΝΙΑ ή ΟΥΝΙΤΙΣΜΟΣ στη γλώσσα μας, οφείλει το όνομά της στη λατινική λέξη UNIO (ένωση), αλλά μόλις το 1596 έλαβε στην Πολωνία επίσημα το όνομα UNIA (σλαβ. UNIJA). Το όνομα χρησιμοποιήθηκε τότε, για να χαρακτηρισθεί όχι μόνο η ενωτική κίνηση με τον Πάπα, αλλά και το συγκεκριμένο σώμα (κοινότητα) των Ορθοδόξων, οι οποίοι συνοδικά απεφάσισαν όχι την ολοτελή προσχώρησή τους στον Παπισμό, αλλά μόνο την αναγνώριση του Πάπα ως πνευματικής κορυφής των, διατηρώντας τα λατρευτικά και λοιπά έθιμά τους και δίνοντας, έτσι, εξωτερικά την εντύπωση της συνέχειας και παραμονής στο εθνικό πλαίσιό τους.

Η διακράτηση του «ανατολικού» ή «βυζαντινού» «ρυθμού» από τους Ουνίτες εξηγεί τα ονόματα βυζαντυνόρρυθμοι, βυζαντινού ρυθμού, ελληνόρρυθμοι, ελληνοκαθολικοί κ.ά., με τα οποία συνήθως χαρακτηρίζονται. Περισσότερο όμως ανταποκρίνεται στα πράγματα η ονομασία «Καθολικοί της Ανατολής», διότι οι Ουνίτες είναι ουσιαστικά παπικοί, δεχόμενοι σύνολη την παπική διδασκαλία, και μάλιστα τα δόγματα εκείνα, που διαφοροποιούν ριζικά τον Παπισμό από την Ορθοδοξία, και μόνο εξωτερικά και επιφανειακά, με την περιβολή των κληρικών τους και τα ανατολικά έθιμά τους («ρυθμός»), δίνουν την απατηλή εντύπωση, ότι παραμένουν ορθόδοξοι.

2. Η ιδέα της Ουνίας, ως μεθόδου και τρόπου υποταγής, συναρτάται με την επεκτατική βούληση της φραγκευμένης Παλαιάς Ρώμης, συνισταμένη στην εξάπλωση και επιβολή του παπικού πρωτείου εξουσίας. Γι’ αυτό δεν είναι περίεργη η διαπίστωση, ότι η Ουνία, ως ιδέα, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με την Ιερά Εξέταση (Inquisitio). Ιερά Εξέταση και Ουνία αποδείχθηκαν αμφιθαλείς καρποί του παποφραγκικού πνεύματος. Και η μεν Ιερά Εξέταση ανέλαβε την επιβολή της παποφραγκικής εξουσίας στα όρια της φραγκοκρατουμένης Δύσεως, η δε Ουνία επωμίσθηκε την επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής παπικής εξουσίας στην Ανατολή. Με την Ιερά Εξέταση επιδιωκόταν η εξουδετέρωση των ανυποτάκτων στη παποφραγκική εξουσία˙ με την Ουνία, ο εκλατινισμός των αρνουμένων την κυριαρχία της Π. Ρώμης Ανατολικών. Γι’ αυτό και στην Ανατολή η υποταγή στον Πάπα, είτε ως κανονικός εκλατινισμός, είτε με την μέθοδο της Ουνίας, εκφραζόταν με το ρήμα: φραγκεύω (εφράγκευσε) ή περιφραστικά: έγινε φράγκος. Η Ουνία θα συμβαδίζει ιστορικά με την Ι. Εξέταση. Η μία, λοιπόν φωτίζει το ρόλο της άλλης.

Η συνοδική, δηλαδή «εκκλησιαστική», καταξίωση της Ιεράς Εξετάσεως, η θεσμοποίησή της, έγινε διαδοχικά επί Ιννοκεντίου Γ΄ (1198-1216) στα έτη 1205, 1206, 1212 και κυρίως στη δ΄ σύνοδο του Λατερανού (1215), ολοκληρώθηκε δε το 1233 επί πάπα Γρηγορίου Θ΄. Από την εποχή δε του πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) θεσμοθετήθηκε (αναγνωρίσθηκε εκκλησιαστικά) και η χρήση των βασανιστηρίων (1252) ως ανακριτικού μέσου. Η δράση της Ι. Εξετάσεως επεκτάθηκε στην Ιταλία, Ν. Γαλλία, Ισπανία, όπου υπήρχε ακμαιότερο ρωμαϊκό στοιχείο και λιγότερο στην Αγγλία και Γερμανία. Καταδιώχθηκαν συστηματικά Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, «αιρετικοί» (δηλαδή χριστιανοί-ρωμαίοι) και αργότερα Προτεστάντες. Την «επιστροφή» και αυτών στον Παπισμό ανέλαβε η Ιερά Εξέταση.

Ο Ιννοκέντιος Γ΄, μία δυναμική, αλλά κοσμικού φρονήματος μορφή, είναι πνευματικός πατέρας της Ουνίας, όπως και της Ιεράς Εξετάσεως, αφού αυτός περιέβαλε με την «εκκλησιαστική» καταξίωση και τις δύο. Λίγα χρόνια πριν (1204) είχε αλωθεί και καταστραφεί η Κωνσταντινούπολη από τις ορδές των φράγκων σταυροφόρων, με την ευλογία και υποστήριξη του ίδιου Πάπα. Αυτό που δεν πέτυχε η δύναμη των όπλων και ο βίαιος εκλατινισμός ανέλαβε να το επιτύχει η μέθοδος της Ουνίας, ενεργώντας ως μηχανισμός απάτης και «δούρειος ίππος» μεταξύ των ανατολικών χριστιανών.

Το κείμενο του σχετικού κανόνος είναι το ακόλουθο: «Εάν σε κάποια περιοχή ζουν διάφορα έθνη με διαφορετικές γλώσσες και εκκλησιαστικούς ρυθμούς (Ritus), ο επίσκοπος να εκλέξει άξιους άνδρες, οι οποίοι θα τελούν για κάθε μία εθνότητα τη θεία λατρεία στη γλώσσα και το ρυθμό της».

Στο ίσιο πνεύμα κινήθηκε και η βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ (1243-1254) στα 1254, η οποία και πάλι έκανε δεκτά τα έθιμα των ανατολικών, με σκοπό όμως την βαθμιαία κατάργησή τους και τον πλήρη εκλατινισμό τους.

3. Οι πρώτοι αληθινοί Ουνίτες είναι οι ενωτικοί του Βυζαντίου, που υπέγραψαν και αποδέχθηκαν την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας (1439), μένοντας με την αυταπάτη, ότι διατήρησαν τη συνέχειά τους και την ορθόδοξη παράδοσή τους. Εδώ δε, πρέπει να σημειωθεί, ότι η Ουνία δεν εξυπηρετεί μόνο τον Παπισμό, που μέσω αυτής επιτυγχάνει ευκολότερα τη διείσδυσή του, αλλά δίνει ένα άλλοθι και στους δικούς μας δυτικίζοντες-ενωτικούς για να αποφεύγουν τη μομφή του προδότη των πατρίων. Με το πρόσχημα της διατηρήσεως των εξωτερικών τύπων καλύπτουν την απεμπόληση της παραδόσεως και του εθνισμού τους.

Η Ουνία συνδέθηκε στην ιστορική εφαρμογή της με ένα δογματικό μινιμαλισμό. Αυτό, δηλαδή, που απαιτήθηκε από τη Ρώμη ήταν η αποδοχή των παπικών δογμάτων (πρωτείου και αλαθήτου) Αυτό σημαίνει αποδοχή του παπικού θεσμού, που αποτελεί την απόλυτη βάση του παπικού οικοδομήματος. Βέβαια, όπως ήδη έχει λεχθεί, οι Ουνίτες τελικά καταφάσκουν όλα τα δόγματα της Λατινικής Εκκλησίας, μένοντας μόνο τυπικά-εξωτερικά συνδεδεμένοι με την ορθόδοξη παράδοση. Σωτηρία όμως για τον Παπισμό είναι ουσιαστικά η αναγνώριση του Πάπα, δείγμα της αντιεκκλησιαστικότητάς του. Η σκοπιμότητα, μάλιστα, που κυριαρχεί στην περίπτωση των Ουνιτών, φαίνεται και από το γεγονός, ότι ενώ ο λατινικός κλήρος ακολουθεί την υποχρεωτική αγαμία, στους κληρικούς των Ουνιτών θα επιτραπεί να είναι νυμφευμένοι, για να διευκολύνεται προφανώς ο εξουνιτισμός. Συμπερασματικά, λοιπόν:

Η Ιερά Εξέταση συνδέεται με την αρχή της αλάθητης ηγεσίας (αλάθητο του Πάπα, Infallibilitas), που θεμελιώθηκε «δογματικά» από τον κορυφαίο σχολαστικό του μεσαίωνα Θωμά Ακινάτη (†1274). Το υπόβαθρο του παπικού αλαθήτου είναι η φραγκική ερμηνεία και χρήση της περί προορισμού διδασκαλίας του Αυγουστίνου, σε πλαίσια κοσμικά-πολιτικά. Η Ουνία απορρέει από την απαίτηση επιβολής του άλλου βασικού παπικού δόγματος, του πρωτείου εξουσίας, μέσα στον χριστιανικό κόσμο. Συγκεκριμενοποιείται και δραστηριοποιείται τον 16ο αιώνα, διότι τότε έλαβε χώρα γεγονός τεράστιας σημασίας: Γένεση του Προτεσταντισμού (1517). Ο Παπισμός αναζήτησε στήριγμα στην Ανατολή, για να εξισορροπηθεί η αμφισβήτησή του στη Δύση.

Η Ουνία και η Χριστιανική Ανατολή

4. Η Ουνία δεν είναι, ούτε μπορεί να νοηθεί, ως ένα «ενδιάμεσο σώμα» μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού. Είναι ένα κομμάτι του Παπισμού, αποτελούμενο από γεωγραφικά και μόνο «ανατολικούς» χριστιανούς, πλήρως ενσωματωμένους στη Λατινική Εκκλησία. Πολύ ορθά χρησιμοποιείται και γι’ αυτούς, όπως για τους Προτεστάντες, ο χαρακτηρισμός «η κατ’ ανατολάς Δύσις». Το μόνο κοινό με την Ορθοδοξία είναι ο «ρυθμός» τους.

Η Ουνία παραμένει πάντοτε, κατά την πατριαρχική Εγκύκλιο του 1838, «μέθοδος απόκρυφος και όργανον καταχθόνιον, δι’ ου παρασύρουσι τους ευήθεις και ευαπατήτους προς τον Παπισμόν». Ουνία και Παπισμός ταυτίζονται. Οι Ουνίτες, μάλιστα, στηρίζουν τον παπικό θεσμό με φανατισμό μεγαλύτερο απ’ ό,τι οι Ρωμαιοκαθολικοί. Ανάμεσα στους τελευταίους υπάρχουν και κάποιοι, που κατορθώνουν να αποδεσμευθούν από τον «παπικό μυστικισμό», που έντεχνα καλλιεργείται, ιδιαίτερα στα κατώτερα λαϊκά στρώματα, και ασκούν μία, υποτυπώδη έστω, κριτική στον Πάπα (βλέπε π.χ. λατινική Αμερική). Οι Ουνίτες όμως από τον παπικό θεσμό εξαρτούν την ύπαρξή τους και γι’ αυτό αποβαίνουν οι σκληρότεροι υποστηρικτές του Πάπα. Γι’ αυτό, ενώ σε παλαιότερες εποχές η Ρώμη ευχάριστα δεχόταν, ή και βοηθούσε, την αφομοίωση των Ουνιτών, σήμερα αποτρέπει την αφομοίωσή τους και ευνοεί τη διατήρησή τους. Διότι χρησιμοποιεί την αφοσίωσή τους, για να αποκαθιστά το κλονιζόμενο κύρος του Πάπα στη Δύση. Οι Ουνίτες σήμερα αναγκάζονται να κρατούν τα θρησκευτικά έθιμα της χώρας τους, οι ΄Ελληνες της Ελλάδος, οι Σύριοι της Συρίας κ.ο.κ., με το πρόσχημα της «καθολικότητος της Εκκλησίας», δηλαδή του Παπισμού, που εμφανίζεται έτσι ως παγκόσμια «δύναμη».

Η αποκοπή των Ουνιτών ολοσχερώς από το σώμα των Ορθοδόξων ήταν κοινή συνείδηση για τους ορθοδόξους πιστούς σε παλαιότερες εποχές, όταν τα πνευματικά αντανακλαστικά ακόμη λειτουργούσαν κανονικότερα. Γι’ αυτό όχι μόνο τους Λατίνους, αλλά και τους Ουνίτες, δεν τους ονόμαζαν ο λαός και λόγιοι θεολόγοι, ως τον 19ο αιώνα, Ρωμαιοκαθολικούς, αλλά παπικούς ή παπιστές και Κατόλικους, ως μετάφραση του Ιταλικού Catolico. Ο ορθόδοξος λαός είχε συνείδηση του περιεχομένου του όρου «Ρωμαίος» και «καθολικός», που και τα δύο σημαίνουν «ορθόδοξος». Ως προς την ουσία τους δε, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός (†1444) τους αποκαλούσε «Γραικολατίνους» και «μιξόθηρας ανθρώπους». Η επέκταση του Οικουμενισμού επέφερε σύγχυση και στη χρησιμοποιουμένη ορολογία, ώστε να είναι ανάγκη σήμερα να ξεκαθαρισθούν και πάλι τα πράγματα.

Η Ουνία εντάχθηκε την κατάλληλη ιστορική στιγμή στην υπηρεσία των πολιτικών σχεδίων του παπικού κράτους (ως το 1929) και μετά του Βατικανού (ως κολοβωμένου γεωγραφικά παπικού κράτους), αλλά και των εξαρτωμένων από τη Ρώμη ή συνεργαζομένων μαζί της ρωμαιοκαθολικών Ηγετών και Κυβερνήσεων. Γι’ αυτό η παρουσία και ο ρόλος της δεν είναι ποτέ αμιγώς θρησκευτικός, αλλά θρησκευτικοπολιτικός. Και όταν ακόμη δεν αναμειγνύονται φανερά σε πολιτικές ίντριγκες οι Ουνίτες, και μόνο η ύπαρξή τους διευκολύνει τα επεκτατικά πολιτικά σχέδια του Παπισμού και των συμμάχων του. ΄Ετσι, ο χαρακτηρισμός «πολιορκητική μηχανή», για την Ουνία δεν είναι καθόλου έξω από τα πράγματα.

5. Από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής της ιδέας της Ουνίας και της συγκροτήσεως ουνιτικών κοινοτήτων η κίνηση αυτή ανατέθηκε στην εποπτεία και καθοδήγηση του τάγματος των Ιησουϊτών των συνεπεστέρων θεραπόντων της παπικής εξουσίας ∙ αν επιτρέπεται ο όρος, των «καταδρομέων» του Παπισμού. Το Ιησουϊτικό Τάγμα ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1540 και σ’ αυτό περιήλθε η «Sacra Congregatio de propaganda fidei» (1622), στην οποία εντάχθηκε η Ουνία. Ως παράρτημα της παραπάνω «Congregatio» ιδρύθηκε η «Congregatio pro Ecclesia Orientale», που από το 1917 έγινε αυτοτελής οργανισμός, για την προώθηση της παπικής προπαγάνδας στο χώρο της Ανατολής. Σ’ αυτήν τελικά υποτάχθηκε η Ουνία έκτοτε και σ’ αυτή τη σχέση παραμένει ώς σήμερα. Η εξάρτηση της Ουνίας από το Ιησουϊτικό Τάγμα την κατέστησε «δίχτυ» του Ιησουϊτισμού για την προώθηση των συμφερόντων της Ρώμης. Καλλίνικο θύμα του Ιησουϊτισμού και της Ουνίας υπήρξε ο μαρτυρικός Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Α΄ ο Λούκαρις (†1638), διότι αντιτάχθηκε στα σχέδια και των δύο. Και φυσικά δεν ήταν το μόνο θύμα τους στην ελληνική Ανατολή.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ ίδρυσε το 1577 στη Ρώμη το Ελληνικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου, θεολογική Σχολή για την κατάρτιση των στελεχών της Ουνίας, που θα ανελάμβαναν δραστηριότητα στις ελληνόφωνες περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Ενετοκρατούμενων περιοχών. Οι απόφοιτοι του Κολλεγίου αυτού υπέγραφαν κατά την αποφοίτησή τους Βούλα υποταγής στον Πάπα και απέβαιναν φανατικοί υποστηρικτές και κήρυκες της υποταγής των Ορθοδόξων στη Ρώμη. Η δράση τους υπήρξε καταλυτική για την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιώντας μάλιστα πρώτοι αυτοί την καθομιλουμένη γλώσσα στα έντυπά τους αποκτούσαν μεγάλες δυνατότητες προσβάσεως στον απλό λαό. Γι’ αυτό και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πιστό στον εθναρχικό του ρόλο, υιοθέτησε αμέσως το ίδιο μέτρο, για να πληροφορεί το πλήρωμά του.

6. Δεν περιορίσθηκε όμως στα πνευματικά μέσα η δράση της Ουνίας. ΄Οπου η τοπική κρατική εξουσία ήταν φιλοπαπική, χρησιμοποιήθηκε και η ωμή βία για την υποταγή των Ορθοδόξων. Αυτό συνέβη στην Πολωνία στα τέλη του 16ου αιώνα. Ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ΄ (1587-1632) επέβαλε την Ουνία στους Ορθοδόξους της Πολωνίας, όπως και σ’ εκείνους της Λιθουανίας και Ουκρανίας, με βίαιο τρόπο, ύστερα από την ουνιτική σύνοδο του Βρεστ-Λίτοβσκ (1596). Κάθε αντίδραση αντιμετωπίσθηκε με τη βία από τους Λατίνους και τους Ουνίτες Κληρικούς και σημειώθηκε σωρεία εγκλημάτων. Στην παραπάνω σύνοδο όλοι σχεδόν οι Επίσκοποι υπέγραψαν την ένωση και εκατομμύρια Ορθόδοξοι έγιναν αναγκαστικά Ουνίτες. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι υπέστησαν πρωτοφανείς διωγμούς. Παράλληλα η Ουνία επεκτάθηκε στη Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) τον 17ο αι. (1646), στη Σλοβακία (1649), στη Τρανσυλβανία (1698/99), και γενικά, όπου υπήρχε ορθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ελλάδα).

Αλλά και στη Μέση Ανατολή εισέδυσε ο Παπισμός δια της Ουνίας, εκμεταλλευόμενος τις κατά καιρούς τοπικές διαμάχες εκκλησιαστικών μερίδων, την αμάθεια του τοπικού Κλήρου, τις περιπέτειες του λαού και τα δημιουργούμενα κενά. Μέσω της Ουνίας προσφερόταν «προστασία» των ισχυρών της Ευρώπης, όπως ακόμη άρτια ποιμαντική, εκπαιδευτική και οικονομική οργάνωση.

Η Ουνία στους τέσσερις τελευταίους αιώνες δραστηριοποιήθηκε και στις «αντιχαλκηδόνιες» Εκκλησίες της Ανατολής (Αιθιοπική, Αρμενική, Κοπτική, Μαλαμπαρινή, Συροϊακωβιτική). Ακόμη εισέδυσε στην Ασσυριακή Νεστοριανική Εκκλησία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Χαλδαιοκαθολική Εκκλησία της Μέσης Ανατολής, με πιστούς στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο, την Τουρκία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Γαλλία και τις Η.Π.Α.

Οι ανακατατάξεις στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην τέως Σοβιετική ΄Ενωση, έδωσαν την ευκαιρία στο Βατικανό να σπεύσει για την κάλυψη των δημιουργουμένων κενών μέσω της Ουνίας. Η κίνηση, μάλιστα, και προβολή της Ουνίας συνοδεύεται από την έντεχνα εξαπλούμενη παπική προπαγάνδα, ότι οι Ουνίτες υπήρξαν θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας και με την αντίστασή τους συνέβαλαν στην πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και είναι μεν γεγονός, ότι και οι Παπικοί ή Ουνίτες είχαν, όπως και οι Ορθόδοξοι και οι άλλοι Χριστιανοί, τα θύματά τους από το 1917 ως την Περεστρόϊκα. Αποσιωπάται όμως έντεχνα η συνεργασία Παπικών και Ουνιτών με τις ναζιστικές δυνάμεις και η προδοσία απέναντι στην πατρίδα τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που προκάλεσε τη μήνη του Στάλιν και τις εναντίον τους ενέργειές του. Οι Ορθόδοξοι επωμίσθηκαν το μεγάλο βάρος της υπερασπίσεως της Σοβιετικής Ενώσεως από τις ορδές των Ναζιστών, τους οποίους, λόγω του κογκορδάτου του Πάπα Πίου ΙΑ΄ με τον Χίτλερ (1933), δέχονταν ως φίλους και συμμάχους οι Παπικοί και Ουνίτες της Σοβιετικής Ενώσεως και των άλλων ανατολικοευρωπαϊκών Χωρών.

Και είναι μεν γεγονός, ότι με τη σύνοδο του Λβόβ (Μάρτιος 1946) ο Στάλιν εκδικήθηκε τους Ουνίτες αναγκάζοντάς τους στην Ουκρανία να ενωθούν με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Μέσα στην ταραγμένη ατμόσφαιρα και τον αιφνιδιασμό της Περεστρόϊκα οι Ουνίτες της Ουκρανίας αναδύθηκαν και πάλι προκλητικά, καθοδηγούμενοι από το Βατικανό, και όχι μόνο προέβαλαν με έντονο τρόπο τις διεκδικήσεις τους, δημιουργώντας αφόρητες καταστάσεις στους Ορθοδόξους, αλλά με φανερή μνησικακία και εκδικητικότητα προέβησαν σε βιαιοπραγίες και βανδαλισμούς (με ανθρώπινα θύματα). ΄Ετσι φάνηκε για μια ακόμη φορά το μίσος των Ουνιτών εναντίον των Ορθοδόξων και ο ξενοκίνητος ρόλος τους. Διότι, προφανώς, δεν πρόκειται για αυθόρμητες και απροϋπόθετες εκρήξεις, αλλά για εντολές του Βατικανού, που ενθάρρυνε τους Ουνίτες και ετόνωσε την προκλητικότητά τους, βιάζοντας έτσι τις πολιτικές εξελίξεις. Κατά γενική ομολογία τα νήματα κινούν ο Πάπας και η Κούρια από τη Ρώμη. Το Βατικανό συνεχίζει, έτσι, την μακραίωνη πολιτική του έναντι της ανυπότακτης Ορθοδοξίας, επιλέγοντας και πάλι το θρασύτερο και αποτελεσματικότερο όπλο εναντίον τους, την φανατισμένη Ουνία. Πίσω από τα επίπλαστα χαμόγελα και τους ασπασμούς των οικουμεν(ιστ)ικών σχέσεων ο Παπισμός δεν αλλάζει διαθέσεις και στόχους.

Πηγή: https://alopsis.gr/

«Ἀλήθειες γιὰ τὸν παπισμό», τοῦ Σεβ. Ἀττικῆς & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

 

                   Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐκδημία καὶ τὴν κηδεία τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡς καὶ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου, γίναμε θεατὲς μίας ἔκρηξης φιλοπαπικῆς προπαγάνδας τόσο ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ὅσο καὶ ἀκόμη ἀπὸ ἐξ ὀρθοδόξων κληρικούς. 

            Τὰ μὲν εἰδησεογραφικὰ δελτία προέβησαν σὲ πολύωρες ἀναφορὲς «μετὰ δακρύων» στὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τοῦ προηγουμένου πάπα, ἐκθειάζοντας, φυσικά, τὴν «προοδευτικὴ» πολιτική του σὲ θέματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος, παρὰ τὶς σαφεῖς, ἀντίθετες ἁγιογραφικὲς ἐπιταγές. 

            Ἔπειτα, κάλυψαν ὅλες τὶς λεπτομέρειες ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν κηδεία του μὲ τόση σχολαστικότητα ποὺ καθιστᾶ σαφὲς ὅτι τὸ ὅλο φαινόμενο ἀποτελεῖ μέρος μίας ὀργανωμένης ἐπιχείρησης αὔξησης τῆς δημοφιλίας τοῦ πάπα στὴν πατρίδα μας, ἐνῷ διεγείρει καὶ τὸν ἑξῆς ἁπλὸ προβληματισμό: ἄραγε στὴν κηδεία ἑνὸς πατριάρχη τῶν Ρωμηῶν θὰ ἦταν τόση ἡ συγκίνηση καὶ ἡ κάλυψη ἐκ μέρους τῶν ἑλληνικῶν Μ.Μ.Ε.; 

            Κάτι ποὺ σὲ ὅσους καταλαβαίνουν προξένησε ἀλγεινὴ ἐντύπωση, ἀποτελεῖ ὁ πανηγυρισμὸς καὶ τὰ ρίγη συγκινήσεως ποὺ ἐκδήλωσαν οἱ δημοσιογράφοι γιὰ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ποὺ ἐψάλη στὰ ἐλληνικὰ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔφεραν λειτουργικὰ ἄμφια ὀρθοδόξων, πρὸς παραπλάνησιν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦσαν ὅτι οἱ ἐν λόγῳ κύριοι ἦταν οὐνίτες, δηλαδὴ παπικοὶ «ἱερωμένοι» ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν δόλια πρακτικὴ τῆς διατηρήσεως τοῦ ἐξωτερικοῦ σχήματος τῶν ὀρθοδόξων, μία ἀγαπημένη ἐπινόηση τῶν παπικῶν γιὰ νὰ ἁρπάζουν πιστοὺς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπορροφῶντας τους στὴν πλάνη. 

            Παράλειψη θὰ ἦταν νὰ μὴν ἀναφέραμε τὴν ἑστίαση τῶν εἰδήσεων στὴν παρουσία πλήθους ἀρχηγῶν κρατῶν στὴν κηδεία τοῦ πρώην πάπα καὶ τὰ συγχαρητήριά τους γιὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου. Παράλειψη, ὅμως, τῶν εἰδησεογραφικῶν δελτίων ἦταν ἡ μὴ ἐξήγηση ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἀνταπόκριση ἀρχηγῶν κρατῶν ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀπευθύνονται σὲ ἕναν, κατὰ κύριο λόγο, ὁμόλογό τους, δεδομένου ὅτι ὁ ἑκάστοτε πάπας εἶναι ἀρχηγὸς τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ καὶ ὄχι -ὅπως ἐνδεχομένως ἦταν ἡ ἐπιθυμία κάποιων νὰ προβληθεῖ- ὁ «ἀρχηγὸς» τῆς παγκόσμιας χριστιανοσύνης. 

            Καὶ ἐνῷ ἔτσι ἀνταποκρίθηκαν τὰ Μ.Μ.Ε., πράγμα ἐν πολλοῖς κατανοητό, δεδομένου ὅτι τὰ ὑπηρετοῦν ἄνθρωποι κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι κατὰ κύριο λόγο δὲν ἔχουν γνώση τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας, διαβάσαμε καὶ ἀκούσαμε ἀπόψεις κληρικῶν, τόσο φίλα προσκείμενες στὴν παποσύνη, ποὺ ὄχι ἁπλὰ μᾶς ἔκαναν νὰ ἀποροῦμε, ἀλλὰ ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ ἀντιτεθοῦν στὴν ἀπὸ αἰώνων στάση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων Ἁγίων Πατέρων, ἐνάντια στὶς παπικὲς ψευδοδιδασκαλίες. Βεβαίως, ὁ οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴς γεννήσεώς του πολλὰ πράγματα τὰ ἔχει κάνει ἕναν ἀπροσδιόριστο «ἀχταρμά», ἀναμιγνύοντας, κατὰ τὴν προσφιλή του τακτική, τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Ἑπομένως, ἀπότοκό του εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι, ἐνῷ δῆθεν ἐπιθυμοῦν τὴν προσέγγισή τους μὲ τοὺς κάθε λογῆς αἱρετικοὺς στὸ πλαίσιο μίας ἀδιευκρίνιστης ἀγάπης, νὰ καταλήγουν σὲ προσέγγισή τους μέσῳ τῆς ἀπόρριψης τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας. Ἐπιβεβαιώνεται, ἔτσι, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ τοῦ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει».

            Συγκεκριμένα, ἀκούσαμε ἀπὸ μεγαλόσχημο κληρικὸ τὴν ἐπίκληση τῆς πρεσβείας τοῦ «ἁγίου Φραγκίσκου τῆς Ἀσίζης» γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀπελθόντος πάπα, ὡσὰν νὰ ἔχουν γραφεῖ στὶς ἁγιολογικὲς δέλτους παπικοί. Δὲν μπορῶ νὰ μὴν μνημονεύσω, στὸ σημεῖο αὐτό, ὡς τὴν ἀπόλυτη εἰρωνεία, τὴν πρὸ μηνῶν τέλεση τρισαγίου στὸν Ἅγιο Γρηγόριο Ε´. Ἀπὸ τὴν μία σὲ ὄντως Ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τὸ αἵμα τους ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, τελοῦνται τρισάγια, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἄνθρωποι, ἐνδεχομένως καλοὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα πρότυπα, ἀλλὰ πάντως εὑρισκόμενοι ἔξωθεν τῆς Ὀρθοδοξίας, μνημονεύονται ὡς «ἅγιοι». 

            Ἐπίσης, εἴδαμε μία πολεμικὴ στάση ἀπέναντι στὴν καταδίκη αἱρετικῶν δοξασιῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς δῆθεν συνέπεια τῆς ἐνασχόλησης τῶν ὀρθοδόξων μὲ «ἀνούσια θεολογικὰ ζητήματα», ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων καὶ τὸ «filioque». Ἄκουσον, ἄκουσον... «Εἰς μάτην», λοιπόν, σύμφωνα μὲ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές, ἀγωνίσθηκαν κατὰ τῶν λατίνων οἱ Ἅγιοι Φώτιος ὁ Μέγας, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ Μάρκος ὁ Εὐγενικός... 

            Δὲν ἔχω σκοπὸ νὰ προχωρήσω σὲ θεολογικὴ ἀνάλυση τῶν ὅσων εἰπώθηκαν. Θὰ ἐκφράσω, ὡστόσο, μερικοὺς ἁπλοὺς προβληματισμούς: ἀκούσαμε καὶ ἀκοῦμε συνεχῶς τὴν ἀναφορὰ τῶν παπικῶν -καὶ τῶν ὁποιωνδήποτε αἱρετικῶν- ὡς «Ἐκκλησία». Γιατί, λοιπόν, στὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» λέμε ὅτι πιστεύουμε εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα «παιχνίδι μὲ τὶς λέξεις». Κάποιες λέξεις ἔχουν ἄλλη βαρύτητα ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὴν παραβλέπουμε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ.

            Ἔπειτα, συνηθίζεται νὰ ἀποκαλεῖται ὁ πάπας ὡς «ἁγιότατος». Καταλαβαίνουμε ὅτι ἐν πολλοῖς αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς μία προσφώνηση, ἀλλὰ πολλοὶ ἐξ ὀρθοδόξων πιστεύουν ὡς ἀλήθεια αὐτὴ τὴν προσφώνηση, ὅπως ἀποδείχθηκε. Διερωτώμεθα: ὁ Χριστὸς δὲν εἶπε «ὁ πιστεύσας καὶ ΒΑΠΤΙΣΘΕΙΣ σωθήσεται»; Ἐκεῖνος πάλι δὲν εἶπε στοὺς Μαθητές Του «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΕΣ αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»; Ἂν δὲν ἀπατῶμαι, «βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω κάτι μέσα στὸ νερό». Οἱ παπικοί, λοιπόν, πρὸ πολλοῦ ἔχουν καταργήσει τὴν ἐντολὴ τοῦ βαπτίσματος, καθὼς ρίχνουν μόνο λίγο νερό στὴν κεφαλή. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ βαπτιζόμαστε καὶ ὄχι νὰ ραντιζόμαστε; Ἂς ἀνατρέξουμε ξανὰ στὸ Εὐαγγέλιο: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Πιστεύουμε, ἢ δὲν πιστεύουμε στὸν Χριστό; Ὁ Χριστὸς ἔχει μιλήσει ξεκάθαρα, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁποιαδήποτε προσπάθεια μεταπατερικῆς ἐρμηνείας τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας δὲν εἶναι παρὰ παραπληνητικὴ καὶ ὑποκριτική. 

            Ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ἀναφέρει «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε». Γιατί τὸ λέει αὐτό; Μήπως μισεῖ τοὺς αἱρετικούς; Ὄχι. Ἁπλῶς γνωρίζει ὅτι ἂν ἕνας ὀρθόδοξος δείξει ὅτι ἀποδέχεται ἀπρόσκοπτα αἱρετικὲς δοξασίες, στερεῖ ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ τὴν εὐκαιρία νὰ προβληματισθεῖ, νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἔλθει εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Ἡ μεγαλύτερη ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ χριστιανοῦ γιὰ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου καὶ ὄχι μὲ τὰ ὡραία λόγια καὶ εὐχολόγια. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὴ ἡ σωτηρία ὑπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Ἂν ἀγαποῦμε πραγματικά, θὰ βοηθήσουμε τὸν ἀδελφό μας νὰ κατανοήσει τὸ λάθος του. Θὰ τὸν βοηθήσουμε μὲ τὸν διακριτικὸ λόγο μας, μὲ τὴν προσευχή μας καὶ τὸν φωτεινὸ βίο μας. Τὸ νὰ πεῖς «σᾶς ἀγαπῶ ὅλους κὶ ἂς εἶναι εὐλογημένα τὰ πάθη καὶ οἱ πλάνες σας» σίγουρα εἶναι πολὺ εὔκολο, ἀλλὰ καὶ σίγουρα δὲν εἶναι ἀγάπη. 

            Πρὶν κλείσω, θέλω νὰ ἐκφράσω ἕναν ἀκόμη προβληματισμὸ ποὺ κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη λέει πολλὰ γιὰ τὸ πῶς ἔβλεπαν ἢ/καὶ συνεχίζουν νὰ βλέπουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ οἱ παπικοί: πῶς γίνεται τὰ τέσσερα ἑλληνικὰ πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα ἀλλὰ καὶ ὀρθόδοξες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες νὰ εἶναι αἰχμαλωτισμένα στὴν ἠμισέληνο ἢ νὰ ἔχουν ὑποφέρει ἀπὸ τὸν κομμουνισμό, σὲ ἀπόλυτη ἀντίθεση μὲ τὰ παπικὰ κράτη; Ἀναμφίβολα, γιὰ νὰ ἔχει πεῖ -στὴν ἐποχή του- ὁ Ἅγιος Πατροκοσμᾶς «τὸν πάπα νὰ καταράσθε», κάποιον πολὺ σοβαρὸ λόγο εἶχε, καὶ κάποιο πολὺ ἰσχυρὸ ἔρεισμα.

            Σίγουρα, οἱ καιροὶ περνοῦν καὶ ὑπάρχει δυνατότητα βελτίωσης. Ὡστόσο, ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ διαγραφεῖ. Τὸ σχίσμα ὑφίσταται. Δυστυχῶς, περίπου ἑνάμισυ δισεκατομμύριο ἄνθρωποι ἀνήκουν στὴν παπικὴ σφαίρα, χωρισμένοι ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, διότι κάποιοι παλαιοὶ δυτικοὶ θέλησαν νὰ ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν συμφέροντα καὶ φιλοδοξίες ποὺ πήγαζαν ἀπὸ ἄμετρο ἐγωϊσμό. Εὐχὴ καὶ προσευχή μας εἶναι ὅλος αὐτὸς ὁ λαὸς νὰ ἔλθει στὸ φῶς τῆς ἀληθείας ποὺ μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νὰ προσφέρει, ἄσχετα ἂν ἀριθμητικὰ οἱ ὀρθόδοξοι εἴμαστε πολὺ λιγότεροι ἀπὸ τὸν τεράστιο ἀριθμὸ τῶν παπικῶν καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν. «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ»· καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ οἱ πιστοὶ ἦταν μετρημένοι στὰ δάχτυλα τῶν δύο χεριῶν. Ἀποτελοῦσαν, ὡστόσο, τὴν Ἐκκλησία. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Οὐνίτες πού καταγγέλονται καί οὐνίτες πού ἀμνηστεύονται ἀπό τόν Πατρῶν Χρυσόστομο

  

Οὐνίτες πού καταγγέλονται καί οὐνίτες πού ἀμνηστεύονται ἀπό τόν Πατρῶν Χρυσόστομο

του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

    «Είδατε από την τηλεόραση την κηδεία του Πάπα και ακούσατε το Χριστός ανέστη. Και είδατε και κάποιους που είχαν την ενδυμασία τη δική μας. Δηλαδή, πολλοί είπαν: Α, είδατε ορθόδοξοι κληρικοί θυμιάτιζαν τον κοιμηθέντα και έψαλλαν το Χριστός ανέστη. Μα δεν ήταν ορθόδοξοι! Δεν ήταν ορθόδοξοι! Γι΄ αυτό είπα προηγουμένως ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αλλά ήταν Ουνίτες. Ήταν ο Δούρειος Ίππος, ο οποίος χρησιμοποιείται προκειμένου να παραπλανώνται οι ορθόδοξοι. Είδατε πόσοι από εσάς είπατε: Ορθόδοξοι ήταν. Δεν ήταν καθόλου ορθόδοξοι! Απλώς φέρουν αυτή την περιβολή για να παραπλανούν και κλείνω την παρένθεση αυτή.»

Μητρ/της Πατρών Χρυσόστομος, 3.5.2025

 

    Όπως οι Ουνίτες εξαπατούν τον κόσμο εμφανιζόμενοι ως ορθόδοξοι, ενώ υπάγονται στον Πάπα τον οποίον και μνημονεύουν, έτσι και ο Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδος Πατρών Χρυσόστομος (Σκλήφας), λυπούμαστε αλλά οφείλουμε να πούμε την αλήθεια, εξαπατά το ακροατήριό του! Βαρύς ο λόγος; Βαρύς, αλλά δυστυχώς αληθινός! Ιδού η απόδειξη : Ανέφερε προσφάτως σε κήρυγμά του στο Άργος, κατά την εκεί Πανήγυρι του πολιούχου του, Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους, ότι Ουνίτες ήταν εκείνοι που θυμιάτιζαν τον νεκρό του Πάπα Φραγκίσκου στην κηδεία του στη Ρώμη και έψαλαν το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά. Διευκρινίζοντας ότι αυτοί δεν είναι ορθόδοξοι αλλά αποτελούν "Δούρειο Ίππο" του Παπισμού, υπονοώντας προφανώς ότι  οι ορθόδοξοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα και άρα οι πιστοί δεν πρέπει να σκανδαλίζονται ή να ανησυχούν. Αυτό, όμως, είναι ψευδές και παραπλανητικό. Ποιά είναι η αλήθεια; Οι εξ ορθοδόξων Οικουμενιστές του Φαναρίου, με τους οποίους ο ίδιος ευχαρίστως κοινωνεί και τους οποίους σέβεται, μνημονεύει και εξυμνεί, κάνουν τα ίδια και χειρότερα! Όλοι έχουμε δεί και ακούσει σε σχετικό βίντεο εντός του Πατριαρχικού Ναού στο Φανάρι, παρουσία του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και του Πάπα Βενεδίκτου, ιεροφορεμένος Ιερεύς του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εντός του Αγίου Βήματος να μνημονεύει εκφώνως "υπέρ του αγιωτάτου Επισκόπου Ρώμης Βενεδίκτου" (2006) ωσάν να επρόκειτο για κανονικό και ορθόδοξο Επίσκοπο της Εκκλησίας του Χριστού! Επίσης, ιεροφορεμένοι Διάκονοι του Πατριαρχείου, εισερχομένου του Πάπα στον Πατριαρχικού Ναό του Αγίου Γεωργίου να τον θυμιατίζουν ως ορθόδοξο Επίσκοπο. Αλλά και τον χορό των ιεροψαλτών του Πατριαρχικού Αναλογίου να ψάλλει το πολυχρόνιο του Πάπα Φραγκίσκου (2014), εκείνου ευλογούντος το εκκλησίασμα! Ποία, λοιπόν, η διαφορά στάσεως και πράξεως μεταξύ των Ουνιτών του Πάπα και των μνημονευτών του Πάπα κληρικών του Φαναρίου; Ουδεμία! Επομένως, ας μην προκαλεί ο κ. Χρυσόστομος επιχειρώντας να καθησυχάσει τους σκανδαλισθέντας Χριστιανούς από όσα είδαν από τηλεοράσεως να συμβαίνουν στην κηδεία του προσφάτως αποβιώσαντος Πάπα Φραγκίσκου. Άλλωστε, εκεί παρα-δίπλα στους θεατρίνους της Ουνίας, παρευρίσκετο προσευχόμενος ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος μετέβη στη Ρώμη με πολυμελή συνοδεία και παρέστη στην κηδεία του "εν Χριστώ αδελφού" του Πάπα Ρώμης, ενώ δεν παρέλειψε να ευχηθεί "υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μετά των Αγίων", όπως δήλωσε!

Μάλιστα, εξ όσων είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ανήμερα του θανάτου του Πάπα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής (δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό τον ανεκδιήγητο Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο) και συγκεκριμένα στον εντός της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού φερώνυμο Ναό  τελέστηκε, κατά τον Εσπερινό της 21ης Απριλίου 2025 (Δευτέρα της Διακαινησίμου), "Τρισάγιο" υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Ποντίφηκος!

Σημειωτέον ότι ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, παρουσιαζόμενος ως δήθεν παραδοσιακός επίσκοπος, εφέτος ήταν προσκεκλημένος του κ. Ελπιδοφόρου στους εν Αμερική εορτασμούς της Εθνικής μας Επετείου της 25ης Μαρτίου, επανελθών δε, εξήρε από άμβωνος στην Πάτρα το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, καθ' ην στιγμήν ο τελευταίος δια δηλώσεών του αποδεικνύεται όχι μόνον οικουμενιστικών φρονημάτων αλλά και αρνητής της μοναδικότητος της εν Χριστώ σωτηρίας! Αναφερόμαστε στη βλάσφημη δήλωσή του ότι εμείς, οι ορθόδοξοι, ακολουθούμε το δικό μας δρόμο προς τον Θεό. Υπάρχουν, όμως, από την άλλη πλευρά του όρους και άλλοι (μη ορθόδοξοι και μη Χριστιανοί) που ανεβαίνουν από άλλους δρόμους και οδηγούνται στον ίδιο προορισμό. Ασεβείς λόγοι που ανακαλούν στη μνήμη μας τις βλασφημίες του μασώνου και πανθρησκειαστή πατριάρχου Αθηναγόρου, ο οποίος έλεγε "μη πλανάσθε ότι η Ορθοδοξία έπεσε από τον ουρανό και ότι είναι ανάξια η πίστη των άλλων, όπως τόσων εκατομμυρίων που επέλεξαν να ακολουθούν τον Μουσουλμανισμό"!

Η αθεοφοβία των ουνιτών του Φαναρίου σε όλο το "μεγαλείο" της! Από ποιούς να πρωτοφυλαχθεί κανείς, κ. Χρυσόστομε;

Είναι βέβαιο πως εσείς δεν πρόκειται να μας το πείτε!

Πηγή

Βασίλειος Τουλουμτσής, Εισήγηση στην Ημερίδα για το Κοινό Πασχάλιο

 

ΠΕΡΙ «ΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ» ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

 

Τό κείμενο αὐτό γράφτηκε μέ ἐσκεμμένη μικρή καθυστέρηση, περιμένοντας νά καθίσει πρῶτα λίγο ἡ σκόνη ἀπό τόν ὑμνολογικό κουρνιαχτό πού σήκωσε ἡ ἐκδημία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, ἀλλά καί προτοῦ παρέλθει τό τόσο κρίσιμο γιά τήν ψυχή τοῦ μεταστάντος (ὅπως ἄλλωστε καί κάθε κεκοιμημένου) σαρανταήμερο.

Φυσικά γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά δυσαρεστηθοῦν μέ αὐτά πού θά διαβάσουν, κάποια πράγματα ὡστόσο εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νά εἰπωθοῦν. Ἀφ’ ἑνός γιατί ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ (καί) στήν περίπτωση αὐτή σέ παραμορφωτικά πρότυπα γιά τούς πιστούς, πρᾶγμα ἐπικίνδυνο καί πνευματικά ἐπιβλαβές γιά τούς ἴδιους, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως γιατί ὀφείλουμε νά σκεφτοῦμε καί τό καλό τῆς ψυχῆς τοῦ ἴδιου του ἐκλιπόντος. Καί ἐξηγοῦμαι ἀναλυτικότερα:

Δυστυχῶς, εἴδαμε τίς ἡμέρες αὐτῆς ἕνα χειμαρρῶδες ὑμνολογικό τσουνάμι πρός τόν κεκοιμημένο, πού κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά τό βάθος τῆς ἄγνοιας καί τοῦ διαστρεβλωμένου αἰσθητηρίου γιά μέγα μέρος τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος (παράλληλα ὅμως βέβαια κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά καί τόν ἄκρως ὕποπτο ρόλο πού παίζουν κάποια γνωστά συστημικά...influencer «ἑξαπτέρυγα» τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, ποῦ μόνο τήν πρόωρη ἁγιοκατάταξή του δέν ἔχουν ζητήσει ἀκόμη). Κατ’ ἀρχάς ἀγνοοῦν (ἤ παραβλέπουν) ὅλοι αὐτοί οἱ ἀναρίθμητοι (ὕποπτοι καί μή ὕποπτοι) διαπρύσιοι ὑμνωδοί ὅτι ἀπό πνευματικῆς ἄποψης εἶναι μέγα σφάλμα ἡ ἐξύμνηση ἑνός ἄρτι κεκοιμημένου, γιατί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἐπιζήμιο γιά τήν ἴδια τήν ψυχή του, πού ὅσο βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ ἀνώτερου Κριτῆ αὐτό πού χρειάζεται εἶναι οἱ προσευχές μας (γιά καλή ἀπολογία) καί ὄχι οἱ ἔπαινοι. Καί πολύ μᾶλλον περισσότερο οἱ ἔπαινοι πού ἐξυφαίνονται ὄχι γιά τεκμηριωμένα σημεῖα ἁγιότητας, ἀλλά γιά πράγματα ἐν πολλοῖς ἀνυπόστατα ἤ παραχαραγμένα.

Γιατί ἐδῶ δυστυχῶς ὑπάρχει πληθώρα ἀδιάσειστων τεκμηρίων, πού εἶναι ἄκρως ἐπιβαρυντικά γιά τόν κεκοιμημένο ἱεράρχη. Οὐδείς μηδενίζει ἀσφαλῶς τό ἔργο πού ἐπιτέλεσε παλαιότερα στήν Ἀφρική καί ἐν συνεχείᾳ στήν Ἀλβανία. Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη ἐπίσης οὐδείς ἔχει καί τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἐπρόκειτο ἐδῶ καί δεκαετίες γιά ἐγνωσμένο καί ἐπιφανέστατο οἰκουμενιστή, πού ἦταν σταθερό μέλος τοῦ διαβόητου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (αὐτοῦ τοῦ ἄθλιου δούρειου ἵππου πού ἐδῶ καί 75 χρόνια ἀπεργάζεται τήν συγχώνευση τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στόν βοῦρκο τῶν αἱρέσεων) καί πολλάκις μετεῖχε σέ οἰκουμενιστικές συμπροσευχές μέ παπικούς καί ἑτέρους αἱρετικούς στήν Ἰταλία καί ἀλλοῦ.

Οὐδείς ἔχει ἐπίσης τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἔχει διοργανώσει συμπόσια μέ ἀλλοθρήσκους, μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς «ειρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν θρησκειῶν» καί τῆς διαθρησκειακῆς ψευδοενότητας (πού ὁδηγεῖ στήν κυοφορούμενη παγκόσμια Πανθρησκεία), καί ὅτι συμμετεῖχε ὡς διαθρησκειακός συγκρητιστής σέ πολλά διεθνῆ διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά fora, διαμηνύοντας τήν ψευδοένωση τῶν πάντων στό ὄνομα τῆς δῆθεν ἀγάπης. Μάλιστα κατά καιρούς βραβεύτηκε καί γιά ὅλα αὐτά (ἐνδεικτικά μόνο θυμίζω τήν βράβευσή του τό 2020 σέ οἰκουμενιστική τελετή στόν «Καθεδρικό Ναό» τοῦ Aachen, ὅπου παρευρέθηκαν καί Παπικοί, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρο τοῦ «Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Eνότητος» καρδινάλιο Koch).

Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἦταν διαπρύσιος ὑπέρμαχος καί πρωτεργάτης τῆς ἀντίχριστης ψευτοσυνόδου στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τό 2016 καί συνυπέγραψε ἀσμένως τίς ἀποφάσεις της, διατυπώνοντας μάλιστα τήν πρωτοφανῆ ἄποψη νά κηρύσσονται αἱρετικοί ὅσοι τήν ἐπικρίνουν καί ὅσοι ὁμιλοῦν περί οἰκουμενισμοῦ!

Οὐδείς ἐπίσης ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι τό πρᾶο καί μειλίχιο ὕφος του μαζί μέ τά ἀναρίθμητα κηρύγματά περί ἀγάπης (ἀλλά ἄνευ ἴχνους ἔστω ἀναφορᾶς στίς αἱρέσεις, στήν ἁμαρτία καί στήν ἀποστασία τοῦ λαοῦ μας ἀπό τόν Θεό, στούς πνευματικούς νόμους κλπ.) τόν ἔχουν δυστυχῶς κατατάξει πρό πολλοῦ σέ πρωτοκορυφαῖο ἐκπρόσωπο καί ἐκφραστή τῆς ἀποπροσανατολιστικῆς «μεταπατερικῆς» ἀγαπολογίας. Ὅσοι ἐγκωμιάζουν αὐτό τό πρᾶο καί καλοσυνάτο ὕφος, ἀλλά τόσο ἐκκωφαντικά κενό ἀπό κάθε εἶδος ἀντίδρασης ἀπέναντι στήν αἵρεση, ἄς προβληματιστοῦν γιά τό ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς ἐγκώμια τοῦ πλέκουν ἐδῶ καί μέρες οἱ κάθε λογῆς Κούληδες, Ντόρες, Τσίπρες καί Βαλιανάτοι, μαζί μέ βοθροκάναλα, παλιοφυλλάδες, οἰκουμενιστές λυκοποιμένες καί τούς ἀντίχριστους τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», καθώς καί γιά τήν οὐρανομήκη ἐξύμνησή του ἀπό ὅλους αὐτούς ὡς φωτισμένου ἱεράρχη. Μέ ποιά ἀκριβῶς ὅμως κριτήρια ἀλήθεια τεκμαίρεται ὁ φωτισμός; Καί βάσει ποιᾶς λογικῆς συνδέεται ὁ φωτισμός μέ τήν «καλοσυνάτη» σιωπή ἀπέναντι στό δαιμονικό ξεσάλωμα τῶν καιρῶν μας, πού - θά τό πῶ epressis verbis - ἀπαιτεῖ Καντιώτηδες καί ὄχι μειλίχιους καί συγκαταβατικούς ἀγαπούληδες; Ἤ μήπως θαρροῦν οἱ Χριστιανοί πού τά ἀναπαράγουν ὅλα αὐτά ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ὅτι τέτοιοι ἦταν οἱ Βασίλειοι, οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Μάξιμοι, οἱ Μάρκοι Εὐγενικοί καί οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοί μας Πατέρες καί ὄχι ἀνένδοτοι μαχητές καί ἀνήμερα λιοντάρια ἀπέναντι στήν προδοσία τῆς πίστης; Οἱ ἀπαντήσεις στά παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι ἀπολύτως προφανεῖς.

Οὐδείς ἐπιπλέον ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ τήν στάση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου κατά τήν διάρκεια τῆς ψευτοπανδημίας, πού ἦταν πλήρως συμμορφούμενη μέ τήν καθεστῶσα «λογική» τῶν μασκῶν καί τῶν ἐμβολίων, ἐμβαπτίζοντάς την βέβαια καί πάλι μέσα στήν γνωστή μειλίχια ἀγαπολογία.

Καί οὐδείς ἀκόμη ἔχει τό δικαίωμα νά παραβλέπει καί τήν τελευταία, ὁλότελα τραγική εἰκόνα: το πολύχρωμο δηλαδή αἱρετικό τσίρκο μέ τούς παπικούς καρδινάλιους, τούς λουθηρανούς «ἐπισκόπους» καί τά λοιπά ἐξωτικά φροῦτα, πού παρέλασαν στήν κηδεία του, φυσικά καί πάλι μέ ἐγκώμια καί ὑμνολογίες. Ἔχει κάποιος ἄραγε τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά μποροῦσε ποτέ ὁποιοσδήποτε ἀπό αὐτούς νά συμπεριφερθεῖ ἀνάλογα γιά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία ἑνός πραγματικοῦ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας; Δέν ἦταν ἀπολύτως πασιφανές ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔνιωθαν τήν ὥρα ἐκείνη ὅτι τιμοῦσαν καί ἀποχαιρετοῦσαν ἕναν «δικό» τους ἄνθρωπο; Καί στά ἐρωτήματα αὐτά εἶναι ἐπίσης πρόδηλες οἱ ἀπαντήσεις.

Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τά ὅποια καλά διέπραξε ὁ Ἀλβανίας, θά τό ξαναπῶ: τίποτε δέν μηδενίζεται, ὅσο κι ἄν θά μποροῦσε καί πάλι κάποιος νά ἐπισημάνει ὅτι καί τό ἱεραποστολικό του ἔργο χλωμιάζει ὑπό τό βάρος τῶν παραπάνω (εἰλικρινά δέν γνωρίζω πόσο ὠφελεῖ νά βγάλεις κάποιον ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας ἤ τῆς εἰδωλολατρίας, γιά νά τόν ὁδηγήσεις στό «φῶς» ἑνός μεταπατερικοῦ Χριστιανισμοῦ - ἤ πόσο ὠφελεῖ νά τόν βγάλεις ἀπό τήν παρανομία τῆς κατακόμβης, γιά νά τόν βάλεις σέ νόμιμα, νεοεποχίτικης εἰδής ὑπερπολυτελῆ τερατουργήματα, σάν τούς ναούς πού βλεπετε στίς φωτογραφίες). Ἐντυπωσιακή δηλαδή ἡ ὀμελέτα, ἀλλά εἶχε καί πολλές κουτσουλιές μέσα (γιά νά θυμηθῶ μία γνωστή φράση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου): δέν μηδενίζουμε τό ἕνα, ἀλλά ὀφείλουμε νά σχολιάσουμε καί τό ἄλλο - ἀπό ἐκεῖ καί πέρα μόνο ὁ Θεός γνωρίζει φυσικά πόσοι ὠφελήθηκαν ἀπό τήν ὀμελέτα καί πόσοι βλάφθηκαν ἀπό τίς κουτσουλιές.

Ἀπολύτως ἀξιέπαινη δέ καί ἡ στάση του στό θέμα τῆς Οὐκρανικῆς ψευτοεκκλησίας του Ἐπιφανίου, τήν ὁποία ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει, ἐρχόμενος σέ προστριβή μέ τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Καί αὐτή ἡ προστριβή ὡστόσο ἦταν μόνο ὡς πρός αὐτό τό θέμα καί εἶχε βάση σέ ἐκκλησιολογικά κριτήρια (ὀρθῶς ὁ Ἀναστάσιος ἦταν ἐνοχλημένος ἀπό τό καινοφανές «παπικό πρωτεῖο» τοῦ Βαρθολομαίου, τήν οὐσιαστικά κατηργημένη συνοδικότητα καί τήν ἀπόπειρα εἰσπήδησης πού ἔκανε σέ ἄλλες Ἐκκλησίες) καί πάντως δέν εἶχε καμία σχέση μέ θέματα θεολογικῆς οὐσίας, καθώς - ὅπως προαναφέρθηκε - ἀμφότεροι ἦταν ἐξίσου οἰκουμενιστές καί εἶναι ἀπολύτως δεδομένο καί διαπιστωμένο ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μεταξύ τους ἀντιπαράθεση σέ τέτοιο ἐπίπεδο. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνο πού ὑπῆρξε, ἦταν ἀπόλυτη καί ἀδιατάρακτη «κολυμπάρειος» ταύτιση, σύμπνοια καί συνοδοιπορία.

Ὅλα τά παραπάνω δέν γράφονται γιά νά ἐπικριθεῖ ὁ ἐκδημήσας, οὔτε γιά νά...δικαστεῖ μετά θάνατον, ὅπως εἶναι σίγουρο ὅτι θά σπεύσουν νά ποῦν κάποιοι, κατηγορώντας ὡς ἀκραίους καί ὡς τιμητές (τό μάθαμε τό ἀστεῖο παραμύθι τους πιά) ὅσους ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε τήν ἀλήθεια καί λέγοντάς μας ὅτι ὁ Θεός εἶναι πού θά κρίνει τον κεκοιμημένο καί ὄχι ἐμεῖς. Μά αὐτό εἶναι ἀπολύτως βέβαιο καί κανείς δέν προσπαθεῖ νά ὑποκαταστήσει τόν Θεό: ἀντιθέτως εὐχόμαστε εἰλικρινά νά μετανόησε γιά τίς κακοδοξίες καί τά ἀτοπήματά του καί στό ζύγι τοῦ ἀδέκαστου Κριτῆ νά ὑπερμετρήσουν τελικά τά καλά πού διέπραξε. Ἡ εὐχή μας ὅμως νά σώθηκε ὁ Ἀναστάσιος, δέν μπορεῖ νά σιγήσει τήν ἀλήθεια, γιατί ἐπρόκειτο γιά ἐπιφανές πρόσωπο, μέ πολυετῆ δημόσια δράση καί μεγάλη ἐπιρροή. Ὅσα διέπραξε ὡς κληρικός, ἴσως στόν ἴδιο νά μήν στοιχίσουν τήν αἰώνια ζωή (ὁ Θεός ξέρει), ἀπό τήν ἄλλη ὡστόσο καθιστοῦν ξεκάθαρο ὅτι δέν μπορεῖ κατά κανένα τρόπο νά γίνει ἀνεκτό τό μεθοδικό πλασάρισμά του ὡς πρότυπο φωτισμένου καί ἁγιασμένου ἱεράρχη. Κάτι τέτοιο εἶναι ξεκάθαρα ἐπικίνδυνο, ζημιογόνο, ἀποπροσανατολιστικό καί ἐξολοκλήρου ἀνεπίτρεπτο.

Λίγη προσοχή λοιπόν μέ τά ἄκοπα καί ἀβασάνιστα ἐφύμνια: ἄς τά ἀφήσουν στήν ἄκρη οἱ ὑμνητές καί ἄς προσευχηθοῦν γιά τήν ψυχή του ἐκλιπόντος, ἄν θέλουν πραγματικά κάπου νά φανοῦν χρήσιμοι. Οἱ αἴολες ἁγιολογίες πάντως οὔτε ἐκεῖνον βοηθοῦν, οὔτε τούς ἴδιους πού τίς ἐπινοοῦν, ἀλλά οὔτε καί ὅσους τίς ἀκοῦνε καί ἐπηρεάζονται ἀπό αὐτές...

Ν.Δαπέργολας

Πηγή

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Επιστολή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα όραμα.

 

Είχατε ένα ασυνήθιστο όραμα στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια της προσευχής. Είδατε πως ο Χριστός

βγήκε απ' το ιερό και στάθηκε. Ύστερα βγήκε κάποιος σαν Εβραίος ραβίνος, και στάθηκε εξ αριστερών του Χριστού. Τελικά βγήκε πάλι κάποιος με τη μαντήλα στο κεφάλι, και στάθηκε εκ δεξιών του Χριστού. Τότε και οι δυο τους από τις πλευρές έδωσαν τα χέρια στον Χριστό και έκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο όραμα είχατε. Ενώ σαν ερμηνεία του δήθεν ερμηνευτή ανακοινώνετε το εξής: ο Θεός θέλει να συμφιλιωθούν όλες οι θρησκείες και να δημιουργηθεί μία πίστη στον κόσμο!

 

Ο καθένας που είναι μυημένος στα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μπορεί να σάς πεί ότι και το όραμα είναι ψευδές και η ερμηνεία είναι ψευδής. Το φάντασμα που είδατε μπροστά σας δεν είναι από τον Θεό αλλά από εκείνον που πάντα σηκώνει τα κέρατά του εναντίον της πίστης του Χριστού. Το Πάτερ ημών τελειώνει με την προσευχή στον Θεό να μας απαλλάξει από αυτόν, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Άνθρωπε του Θεού, ποιος μπορεί να κάνει χειραψία με τον Χριστό; Ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα στον Θεό; Μά δεν έχει πεί ο Χριστός στους Εβραίους: «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος ημών έρημος» (Ματθ. 23, 38; Η προφητεία εκπληρώθηκε. Οι Εβραίοι δεν έχουν ούτε θυσίες ούτε ιερωσύνη. Και τα δύο πέρασαν στους βαπτισμένους εκείνη τη στιγμή, όταν το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε «από άνωθεν έως κάτω». Ούτε οι μουσουλμάνοι έχουν θυσίες η ιερωσύνη. Μήπως δεν έχει πεί στους Εβραίους ο Εβραίος Παύλος, απόστολος του Θεού: «Τέλος γαρ νόμου Χριστός » (Ρωμ. 10,4); Και ακόμα : «Αναιρεί (ο Χριστός) το πρώτον ίνα το δεύτερον στήση» (Εβρ. 10,9); Πως, λοιπόν, εκείνο που έχει ερημώσει, που είναι τετελεσμένο, που είναι πεταμένο και έχει αντικατασταθεί με άλλο, καινούργιο, μπορεί να εξισώνεται, και να κάνει χειραψία με τη ζωντανή πίστη του Χριστού; Αλλά και ο ίδιος ο Μωάμεθ, παρόλο που δεν υποφέρει τους χριστιανούς, αναγνωρίζει και βάζει στο Κοράνι, ότι ο Ιησούς, υιος της Μαρίας θα κρίνει τον κόσμο, αναλόγως του ιδίου του Μωάμεθ. Τι εξίσωση και ισοπέδωση τότε!

 

Από που τέτοιο όραμα, ρωτάτε. Από εκείνον που βάζει σε πειρασμούς. Επιθεωρήστε τη ζωή σας και θα καταλάβετε. Στις μέρες μας πολύ ακούγεται -από τους ολιγόπιστους, βέβαια- περί της συμφιλίωσης και εξίσωσης όλων των θρησκειών. Και εσείς παραδοθήκατε σε τούτες τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Σάς δόθηκε, το δικό σας υποκειμενικό όραμα να το δείτε σαν να είναι αντικειμενικό. Κι εσείς το χαίρεστε, σαν έλεος του Θεού. Εγώ δεν θα έλεγα ότι τούτο είναι έλεος, πιθανότερα είναι η προειδοποίηση. Μπερδέψατε τις έννοιες. Άλλο πράγμα είναι η κοινωνική και πολιτική ειρήνη και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Και άλλο πράγμα είναι η εξίσωση στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών και άλλο η ισοπέδωση των θρησκειών. Στους χριστιανούς έχει αυστηρά διαταχθεί η ελεημοσύνη προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διαφορά στην πίστη, αλλά ταυτόχρονα και η αυστηρή τήρηση της αλήθειας του Χριστού. Ως χριστιανός εσείς μπορείτε να θυσιάσετε για τους αλλοθρήσκους και την περιουσία και τη ζωή σας, αλλά με τίποτα την αλήθεια του Χριστού, αφού εκείνο είναι, ενώ αυτό όχι, δική σας ιδιοκτησία. Εδώ βρίσκεται ο λίθος προσκόμματός σας, σε τούτη τη μη διαφοροποίηση. Από τούτη την μη διαφοροποίηση ήρθε και η σύγχυση στην ψυχή. Στην πραγματικότητα εσείς δεν είδατε ούτε τον Χριστό ούτε τον Μωάμεθ είδατε μόνο την δική σας ψυχή.

Ο Θεός ας σπεύσει σε βοήθειά σας

 

(Από το βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται...» - ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α΄ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, εκδόσεις «Εν πλώ», 2009, σελ. 313-315)

 

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

 Πηγή

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ» ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

  

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΟ «ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ» ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

● Αντί της θεραπείας των υφισταμένων σχισμάτων προωθείται και δια του λεγομένου «Κοινού Πάσχα» η διεύρυνσή των και η «ένωση» μετά των αιρετικών!

Του Δημ. Κ. Αναγνώστου, Θεολόγου

Ο εορτολογικός διχασμός της Ορθοδόξου Ανατολής, γενόμενος με υπαιτιότητα του Φαναρίου και χάριν της "Οικουμενικής Κινήσεως", δηλαδή του εκκλησιομάχου Οικουμενισμού, τον οποίον ο μεγάλος Σέρβος Δογματολόγος Ιουστίνος Πόποβιτς (+1979) αποκάλεσε παναίρεση, συνεχίζεται εδώ και 100 χρόνια. 

Εάν ο σημερινός ένοικος του Φαναρίου νοιαζόταν πραγματικά και κυρίως κατά Θεόν για την ενότητα των πιστών θα μεριμνούσε να εξαλειφθεί αυτό το σχίσμα, το Ημερολογιακό, που κάνει τη μειοψηφία των κατά παράδοση ορθοδόξων να εορτάζουν σήμερα Θεοφάνεια, ενώ αύριο η συντριπτική πλειοψηφία της Ορθοδόξου Ανατολής (Ιερουσαλήμ, Άγιον Όρος, Μονή Σινά, Ρωσία, Σερβία, Γεωργία, Ουκρανία κλπ) θα εορτάσουν  τα Χριστούγεννα. Οι μεν σήμερα καταλύουν, οι δε τηρούν αυστηρή νηστεία! Αμφότερα όμως, εορτασμούς και νηστείες, η Παράδοση και διηνεκής πράξη της Εκκλησίας θέλει και καθιέρωσε ακόμη και με Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων να γίνονται ταυτοχρόνως από όλους τους πιστούς όπου γης, εις βεβαίωση και απόδειξη της ενότητος της Εκκλησίας, η οποία έχει δογματική διάσταση, σημασία και αξία. Και όμως, αντί για τη θεραπεία των εγκλημάτων και των σκανδάλων των προκατόχων του, του 20ού αιώνα, ο φερόμενος και ως αρχηγός της Ορθοδοξίας και επικεφαλής της Ορθοδόξου Εκκλησίας (!!!) Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως επείγεται να επιφέρει άλλο ένα πλήγμα στην ενότητα της Ορθοδόξου Ανατολής, που αποτελεί το λεγόμενο "Κοινό Πάσχα". Κοινό με τους Παπικούς, τους κακώς λεγομένους Καθολικούς, αλλά και τους Αγγλικανούς και τους υπολοίπους Προτεστάντες. Σημειωτέον ότι Καθολική είναι και λέγεται μόνον η Ορθοδοξος Εκκλησία, ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως την ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Εκτός και εάν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μόνον μια Εκκλησία του Χριστού αλλά περισσότερες ή (πιστεύουν) ότι και ο εκπεσών της Μιάς, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αιρετικός Παπισμός ανήκει ως δήθεν «Δυτική Εκκλησία» ή "Πατριαρχείο της Δύσεως" στην Μία Εκκλησία του Χριστού. Κάποιοι, ίσως αντιλέξουν, γιατί είναι κακό να συνεορτάζουν όλοι οι ονομαζόμενοι Χριστιανοί το Πάσχα; Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο κατά Θεόν συνεορτασμός θεωρείται και υπάρχει όταν ανήκουμε στο ίδιο Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία Του και Αυτός (ο Χριστός) είναι η Κεφαλή Της. Και αυτό συμβαίνει μόνον όταν έχοντας την αυτή, δηλαδή την ίδια, ορθή Πίστη που παρέδωσε η Εκκλησία, μπορούμε να κοινωνούμε από το ίδιο Άγιο Ποτήριο, το ένα και αδιαίρετο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Εκτός αυτού του εκκλησιαστικού πλαισίου αληθινός και θεάρεστος συνεορτασμός δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνον κοσμικός συνεορτασμός, απλή χρονική σύμπτωση παράλληλων εορτασμών, δηλαδή επιφανειακή και όχι αληθινή ενότητα. Εμπεριέχεται μάλιστα, σε έναν τέτοιο κοσμικό και απατηλό συνεορτασμό, ο κίνδυνος της συγχύσεως που δεν ωφελεί κανέναν! Εκεί ελλοχεύει και η απειλή του συγκρητισμού, της προπαγάνδας και του προσηλυτισμού. Με απλά λόγια θα αυταπατώνται οι άνθρωποι ότι παπικοί και ορθόδοξοι είναι το ίδιο, λόγω του χρονικά κοινού εορτασμού. Θα συμβεί αυτό που αναφέρει ο Θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς περί της αληθείας και του ψεύδους, που είναι γείτονες και γι’ αυτό υπάρχει ο κίνδυνος είτε να εκλάβουμε την αλήθεια ως ψεύδος, είτε το ψεύδος ως αλήθεια, οπότε και στις δύο περιπτώσεις έχουμε χάσει τον δρόμο μας! Ωστόσο, δεν έχει ακόμη γίνει σαφές πώς θα κατορθωθεί το λεγόμενο «Κοινό Πάσχα». Το Φανάρι έχει εκπέμψει διφορούμενα μηνύματα περί αυτού. Αρχικά, άφησαν να εννοηθεί ότι θα επιδιωχθεί εξεύρεση κοινής ημερομηνίας ή αποδοχή κοινού προσδιορισμού, ο οποίος ίσως να τοποθετούσε τον εορτασμό σε μια προσδιορισμένη Κυριακή συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος π. χ. του μηνός Απριλίου, όπως είχε σχετικώς υποστηριχθεί από τον διαβόητο Πατριάρχη Αθηναγόρα. Τελευταίως, διευκρινίσθηκε, ίσως και ως προσπάθεια καθησυχασμού όσων αντιδρούν στους εν λόγω σχεδιασμούς, ότι η πρόταση θα είναι να επιστρέψουν οι Δυτικοί στον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, δηλαδή όπως το εορτάζουν οι ορθόδοξοι ανά τον κόσμο. Όμως, κάτι τέτοιο  θεωρείται δύσκολο να επιτευχθεί, έχοντας υπόψιν την Παπική νοοτροπία και την πρακτική του Βατικανού. Ωστόσο αυτό είναι το ένα σενάριο, η μία εκδοχή, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η "καλή", που όμως ακόμη και αυτή δεν είναι αθώα. Το γιατί, θα το εξηγήσουμε στο τέλος, αφού αναφέρουμε και τις δύο άλλες εκδοχές, που είναι: α) Οι ορθόδοξοι να αλλάξουν τον προσδιορισμό του χρονικού εορτασμού του Πάσχα ταυτιζόμενοι με τον παπικό προσδιορισμό (όπερ μάλλον απίθανο) και β) Να υπάρξει νέος κοινός προσδιορισμός που θεωρητικά δεν θα εμπίπτει στις βασικές απαγορεύσεις των σχετικών προβλέψεων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, αλλά θα διαφέρει από τον καθιερωμένο εδώ και 17 αιώνες ορθόδοξο εορτασμό βάσει των ορισθέντων υπό της Α’  Οικουμενικής Συνόδου για ένα αμετάβλητο στους αιώνες Πασχάλιο κύκλο και εορτασμό. Πριν ολοκληρώσουμε αυτό το σύντομο κείμενο,  που γράφεται με αφορμή τη σημερινή ημέρα που εμφατικά καταδεικνύει τον εορτολογικό διχασμό και το de facto εορτολογικό σχίσμα μεταξύ των χριστιανών της ορθοδόξου Ανατολής, δίνοντας και την υποσχεθείσα εξήγηση γιατί ακόμη και η καλή εκδοχή ή σενάριο για το σχεδιαζόμενο, αν επιτρέψει ο Θεός, "κοινό Πάσχα" δεν είναι αθώα, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε ότι η όλη ανακίνηση του θέματος δεν έχει σωστά θεμέλια, διότι εκκινεί από μια πονηρή σκοπιμότητα ή μάλλον αυτήν έρχεται να υπηρετήσει. Και αυτή δεν είναι άλλη από την προσέγγιση με τους αιρετικούς, χωρίς προηγούμενη συμφωνία μαζί τους στα της Πίστεως, δηλαδή άνευ επιστροφής τους στην Ορθοδοξία, την παραδοθείσα ακαινοτόμητη Πίστη των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Συνόδων και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας. Το «κοινό Πάσχα» είναι παλαιός στόχος στο πλαίσιο του Οικουμενισμού, δηλαδή της αντορθοδόξου προσεγγίσεως και ενώσεως ορθοδόξων και αιρετικών. Προβλεπόταν στην αιρετική Εγκύκλιο την οποία εξέδωσε η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το 1920 και την απέστειλε σε όλες τις αιρετικές κοινότητες, τις οποίες μάλιστα πολύ πριν την οικουμενιστική αντισύνοδο της Κρήτης («Αγία & Μεγάλη Σύνοδος», Κολυμπάρι Χανίων Κρήτης, Ιούνιος 2016) αποκαλούσε και θεωρούσε ως «Εκκλησίες του Χριστού»! Αυτήν ως «Καταστατικό Χάρτη» ακολουθεί έκτοτε το δέσμιο στον Οικουμενισμό Φανάρι, αυτήν πίστευε ο Αθηναγόρας, αυτήν υλοποιεί και ο διάδοχός του σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αυτός, ο προβαλλόμενος ως δήθεν μαρτυρικός Πατριάρχης του Γένους, ο οποίος ανερυθρίαστα, ενώπιον Κλήρου και λαού, στο Φανάρι την 1η του νέου πολιτικού 2025 έτους, δήλωσε ότι τα σημαντικά γεγονότα που θα υπηρετήσει και θα τιμήσει το Πατριαρχείο και ο ίδιος ως επικεφαλής του, εφέτος, είναι τρία τινα: 1ον. Η 1700ή επέτειος από τη σύγκληση της Α' Οικουμενικής Συνόδου σε συνεορτασμό με τον αδελφό του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκο, 2ον. Το επιδιωκόμενο "κοινό Πάσχα" μεταξύ Ορθοδόξων, Παπικών και λοιπών αιρετικών, και 3ον. Η επέτειος της (βλάσφημης) άρσεως της ακοινωνησίας προς τον Παπισμό, γνωστή με την παραπλανητική ονομασία "άρση των αναθεμάτων" του 1965, στην οποία προέβη ο γνωστός Οικουμενιστής, πανθρησκειαστής και μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας μαζί με τον αδελφό του Πάπα Παύλο τον Στ’ . Ο κ. Βαρθολομαίος αδιαφορεί για την ουσία του τίτλου ή μάλλον της ιδιότητος ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ως «Πάπας της Ανατολής» ερωτοτροπεί με την αιρετική Δύση. Όπως επισημαίνει ο Απόστολος Παύλος «πᾶν δὲ ὃ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν» (Ρωμ. 14, 23) και οι ενέργειες και οι σχεδιασμοί του Πατριάρχη είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν πηγάζουν από την Πίστη, τουλάχιστον όχι από την Ορθόδοξη Πίστη. Αποτελούν αμαρτία σε βάρος της Πίστεως,  χωρίς όμως να αστοχούν προς τον σκοπό του, που είναι, καθ’ ομολογίαν του, η προσέγγιση και η τελική λεγομένη "ένωση των Εκκλησιών". Μια ένωση άνευ κανονικών προϋποθέσεων, άνευ μετανοίας των αιρετικών, άνευ κοινής ορθής Πίστεως, άνευ αληθείας, άνευ Χριστού! Αυτήν υπηρετεί ο σχεδιασμός περί «κοινού Πάσχα», με οποιαδήποτε εκδοχή αυτό επιτευχθεί ή παρουσιαστεί στους ανυποψίαστους, τους αφελείς ή εθελοτυφλούντες  χριστιανούς. Οι γνωρίζοντες, οι  νήφοντες και οι έχοντες φόβον Θεού και όχι ανθρώπων δεν παρασύρονται από τα τεχνάσματα και τις μεθοδείες του Οικουμενισμού και κατ’  επέκτασιν του πονηρού πνεύματος που τον κατευθύνει.

Ο κ. Βαρθολομαίος ομιλών προσφάτως στο Άμπου Ντάμπι, αναφέρθηκε και στο «κοινό Πάσχα» σε ένα πλαίσιο παγκόσμιας διακυβέρνησης!

Πηγή

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (π.Γεώργιος Μεταλληνός)

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ; (Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων)

 

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διαφοροποιήσεις στην πίστη, που χωρίζουν τους ανθρώπους και τους λαούς, δεν είναι εύκολο να εξομαλυνθούν. Ωστόσο, η ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται διαρκώς «υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου», την ειρήνη και την ενότητα της πίστεως, για την οποία προσευχήθηκε ο ίδιος ο Χριστός κατά την Αρχιερατική Του προσευχή, ζητώντας από τον Πατέρα Του και Πατέρα όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των Χριστιανών, να είναι ενωμένοι σε ένα σώμα, σε μία ποίμνη και μία πίστη: «ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς σύ, πάτερ, εν εμοί, καγώ εν σοι» (Ιω. 17, 21). Για «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» εύχεται και η Εκκλησία στη θεία Λατρεία της.

Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι από το 1054 έχουμε το Σχίσμα ανάμεσα στους Χριστιανούς της Ανατολής και της Δύσεως και ότι ένα από τα κύρια εμπόδια για την ενωτική πορεία τους είναι ότι κάποιοι από αυτούς αναζητούσαν και αναζητούν την Ένωση, περισσότερο ανθρωποκεντρικά και λιγότερο θεοκεντρικά, καθώς δεν θέτουν, ως βάση, την υπακοή στο θέλημα του Θεού και την αναφορά στην πίστη προς Αυτόν, αλλά φαίνεται να κάνουν ενωτικές προσπάθειες ή κινήσεις, με ανθρωποκεντρικό και διπλωματικό χαρακτήρα και με περίβλημα μια κοσμικού τύπου αγάπη.

Μάλιστα, από ό, τι αποκαλύπτουν κάποιες πληροφορίες, στο θέμα μιας μελλοντικής Ενώσεως των Χριστιανών φαίνεται να επενδύουν κάποιοι ισχυροί, συνδέοντάς το με γεωπολιτικά τους σχέδια, καθώς τους ενδιαφέρει και τους διευκολύνει κάθε στοιχείο οργανωτικό ή ενωτικό που θα μπορούσε να συμβάλει στην οργάνωση ενός παγκόσμιου κράτους.

Έτσι, στις διαδικασίες για την Ένωση των Χριστιανών φαίνεται να εμπλέκονται, φανερά ή κρυφά, κάποιες κοσμικές σκοπιμότητες, που, ως συνήθως, συνοδεύονται με πιέσεις ή προτροπές κοσμικών αξιωματούχων, που τεχνηέντως θέλουν να αποϊεροποιήσουν και να εκκοσμικεύσουν το θέμα της ενότητας της πίστεως και να το αποσυνδέσουν, όσο γίνεται, από τη χριστιανική του σκοποθεσία.

Στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται ότι κάποιοι παράγοντες, που επηρέαζαν στο παρελθόν ή επηρεάζουν και στην εποχή μας την κατεύθυνση και το περιεχόμενο του σύγχρονου θεολογικού διαλόγου, επενδύουν περισσότερο στα συναισθήματα που προκαλεί η επιθυμία μιας διανθρώπινης ειρήνευσης και αγάπης και λιγότερο στην άνωθεν ειρήνη, που πηγάζει από την αγάπη του Θεού και την πίστη στο πρόσωπο και στην αλήθεια του Χριστού, όπως αυτή βιώνεται στην Εκκλησία και όπως έχει εκφραστεί στο συνοδικό και οικουμενικό ήθος των Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Παραδόσεως.

Έτσι, στη συζήτηση για την Ένωση, δεν βλέπουμε να λαμβάνονται υπόψη οι προϋποθέσεις της εν Χριστώ ενότητας, όπως θα ανέμενε κανείς, δηλαδή η ειλικρινής μετάνοια και επιθυμία για επανόρθωσή τους στην ορθή και ευάρεστη στον Θεό πίστη.

Από την πλευρά των ορθοδόξων Εκκλησιών, είναι σαφές ότι η ενότητα των Χριστιανών και ο διάλογος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι θέμα θεολογικού -και μόνον- διαλόγου, εν πίστει και αληθεία, όπως ορίζει η θεολογική αγιοπνευματική Παράδοση της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Ωστόσο, οι διάλογοι της ορθόδοξης Εκκλησίας με τις χριστιανικές ομολογίες δεν σταμάτησαν ποτέ να γίνονται, ούτε πρόκειται να σταματήσουν, διότι αποτελεί χρέος και αποστολή των Ορθοδόξων Χριστιανών να ευαγγελίζονται την αλήθεια του Χριστού σε όλους τους ανθρώπους, καθώς μόνον «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται».

Από την άλλη πλευρά, ο επανευαγγελισμός, θεωρείται αναγκαίος και απαραίτητος, για τους Χριστιανούς, όταν μάλιστα συνειδητοποιείται ότι έχει αλλοιωθεί η αλήθεια και η ζωή της πίστεώς τους, αφού χωρίς αυτήν, σύμφωνα με την οδηγία της Γραφής, διακινδυνεύεται η σωτηρία τους: «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».

Η ορθόδοξη Εκκλησία, επομένως, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να κινείται στο παρόν και το μέλλον, με βάση την Αλήθεια της. Η ιερή παράδοση, προς τούτο, δεν είναι ορθό να θεωρείται μια τυπική σταθερότητα στη δογματική κληρονομιά της Ορθοδοξίας, αλλά η ακέραιη και βαθιά πίστη στη διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το Οποίο είναι διαρκώς παρόν στη ζωή των μελών της Εκκλησίας, έτσι ώστε να μπορούν, με τις δικές Του δωρεές, να ακολουθούν τα τρία στάδια της εν Χριστώ Τελειώσεως και Σωτηρίας: Την Κάθαρση, τον Φωτισμό και τη Θέωση.

Γι αυτό, όταν μιλά κανείς για την Ένωση των χριστιανών είναι απαραίτητο να συνειδητοποιεί ότι το Σχίσμα, ως Χωρισμός και απόσταση από την αλήθεια που σώζει, δεν θεραπεύεται με κοσμικού και όχι εκκλησιαστικού ήθους συνδιασκέψεις, συνομιλίες και αγαπολογίες, αλλά με έναν γνήσιο διάλογο αληθείας και αγάπης και με μια έμπρακτη και αληθινή μετάνοια και επανόρθωση εκ μέρους εκείνων, που παρεκτράπηκαν και παρέκλιναν από την οδό και την αλήθεια του Χριστού, ραγίζοντας την ενότητα της πίστεως.

Έτσι, είναι εμφανές πως, εάν δεν εκλείψουν οι θεολογικές αιτίες, που οδήγησαν στον χωρισμό από την Αλήθεια του Χριστού και των Αγίων Πατέρων, είναι μάταιο να προχωρούν οι δύο πλευρές στην Ένωση, διότι αυτή, εάν επιτευχθεί, μέσω άλλων κοσμικών κριτηρίων, θα είναι αίολη και ευάλωτη, με αποτέλεσμα, όπως συνέβη και παλαιότερα, να είναι ψεύτικη, συμβατική και φαινομενική.

Ενωτικοί διάλογοι, μετά από το 1054, έγιναν πολλοί, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ συνεχίζονται και στην εποχή μας. Αυτή η συνέχεια των διαλόγων, όταν φυσικά πραγματοποιούνται εν αληθεία και εν αγάπη, αποτελεί πράξη οικοδομής, καθώς δίνεται η ευκαιρία στις δύο πλευρές να συζητούν, με βάση τα Συνοδικά και Πατερικά κείμενα και να γίνονται δέκτες των αγιοπνευματικών εμπειριών, που, ίσως, λειτουργήσουν, θετικά, στην επάνοδο των αποσχισθέντων στην Αλήθεια του Χριστού.

Τραυματικό σφάλμα, όμως, είναι να χρησιμοποιείται ή να συνδέεται ο θεολογικός διάλογος για την Ένωση, με κοσμικά σχέδια και γεωπολιτικές επιδιώξεις, καθώς η οποιαδήποτε μη θεολογική προσέγγιση της Ένωσης, θα οδηγήσει, όχι στην επίτευξη της αληθινής και θεολογικής Ενότητας, αλλά στην σύναψη μιας συμβατικής συμμαχίας, με όρους, προϋποθέσεις και αποτελέσματα, άσχετα με τη χριστιανική αλήθεια και ζωή.

Από την πλευρά των Χριστιανών, η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι οι Χριστιανοί δεν επιτρέπεται να επαναλάβουν το λάθος παλαιότερων διαλόγων, όπου αναγκάζονταν να υποχωρούν στις πολιτικές κινήσεις ή πιέσεις, που δεν θεράπευαν, αλλά διαιώνιζαν το σχίσμα, με αποφάσεις ψευδοενώσεων που εξυπηρετούσαν, αποκλειστικά, ανίερες προσδοκίες και όχι την αλήθεια του Ευαγγελίου.

Άλλωστε, είναι γνωστό, ιστορικά, το αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών, καθώς, όταν έγιναν απόπειρες ψευδοενώσεων, με την αποδοχή από τους ορθόδοξους εκπροσώπους, των ρωμαιοκαθολικών δογματικών παρεκκλίσεων, ακυρώθηκαν, στη συνέχεια, από τον ορθόδοξο λαό.

Τις δογματικές παρεκκλίσεις και διαφορές τις διέκριναν οι Άγιοι, όπως ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός: «Προ χρόνων πολλών απεσχίσθη (η Εκκλησία της Ρώμης) της των ετέρων τεσσάρων Αγιωτάτων Πατριαρχών κοινωνίας, αποσχοινισθέν εις έθη και δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και των Ορθοδόξων αλλότρια».

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, επίσης, καταγράφει τη θέση του για τις παπικές κακοδοξίες: «Το ορθόδοξον δόγμα, απερρίφθη και αντικατεστάθη διά του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: Το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων κ.ά.».

Από τα ανωτέρω, φαίνεται ότι κινήσεις που να δείχνουν ότι οι αποσχισθέντες έχουν προθέσεις επιστροφής στην αλήθεια, μέσω μετανοίας, δεν διακρίνει κανείς, έως τώρα, να έχουν γίνει. Καλό θα είναι, συνεπώς, να υπάρχει μεγάλη προσοχή στο θέμα της θεολογικής προσεγγίσεως Ανατολής – Δύσεως, έτσι ώστε να μην γεννιούνται μεγάλες προσδοκίες, ως προς την πρόοδο στην αληθινή Ένωση και, κατά συνέπεια, στην αληθινή Ενότητα της πίστεως των Χριστιανών.

Πηγή