Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Σήμερα, Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν μεγάλη Δεσποτικὴ Ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη πάντων τῶν Προγόνων τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν Δικαίων καὶ τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τοῦ Προπάτορος Ἀδὰμ μέχρι τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καί, ὅσοι ἤσασταν ἀπὸ πιὸ νωρὶς στὴν Ἐκκλησία θὰ ἀκούσατε ὅτι τὸ συναξάριο ποὺ ἀνέγνωσε ὁ ἀναγνώστης ἦταν ἀρκετὰ ἐκτενές, μάλιστα δὲ τὸ μεγαλύτερο τοῦ ἔτους, τὸ δὲ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Θείας Λειτουργίας ἀναφερόταν στὴν γενεαλογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦ Ἀβραὰμ ἕως τοῦ Ἰωσήφ. 

               Βρισκόμαστε στὴν τελικὴ εὐθεία τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ ἕνα μεγάλο ζήτημα στὸ ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ δώσουμε προσοχὴ εἶναι τὸ πῶς ἑορτάζουμε αὐτὴ τὴν ἑορτή, τὴν -κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο- «Μητρόπολη τῶν ἑορτῶν». Γιὰ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα αὐτό, πρέπει πρῶτα νὰ σκεφθοῦμε τὶ σημαίνουν γιὰ ἐμᾶς τὰ Χριστούγεννα, ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων. 

            Εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν ρουτίνα τῆς καθημερινότητας; Νὰ φᾶμε καὶ νὰ πιοῦμε μὲ φίλους καὶ γνωστούς, εὐφραινόμενοι στὰ ρεβεγιόν; Κοινῶς, νὰ διασκεδάσουμε; Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῶν Χριστουγέννων γιὰ τὸν κόσμο ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὸν Χριστό.  Γιὰ αὐτὸ καὶ ἔχουν φτάσει νὰ «ἑορτάζουν τὰ Χριστούγεννα» καὶ ἄνθρωποι ἀλλόθρησκοι ἢ ἄθεοι. Πρόκειται γιὰ μεγάλη εἰρωνεία, διότι τὸ νὰ λέει κάποιος ὅτι γιορτάζει Χριστούγεννα χωρὶς νὰ ἀναφέρεται καθόλου στὸ Πρόσωπο ποὺ ἔχει τὰ γενέθλιά Του, τὸν Χριστό, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸ νὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιος ἕναν γνωστό του ἑορτάζοντα τὰ γενέθλιά του, νὰ ἀρχίσει νὰ μιλᾶ μὲ τοὺς ὑπολοίπους, νὰ ἀνταλλάσσει δῶρα μὲ αὐτούς, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν ἑορτάζοντα οἰκοδεσπότη νὰ μὴν δώσει τὴν παραμικρὴ σημασία. Μὲ τὴν ἑορτὴ νὰ ἔχει λάβει, δυστυχῶς, τέτοια διάσταση γιὰ τὸν κόσμο, βλέπουμε πλέον στοὺς δρόμους καὶ στὰ καταστήματα νὰ μὴν ἐκφράζονται εὐχὲς γιὰ «καλὰ Χριστούγεννα», ἀλλὰ γενικὰ καὶ ἀόριστα γιὰ «καλὲς γιορτές», προκειμένου νὰ μὴν προσβληθοῦν δῆθεν οἱ ἀλλόθρησκες μειονότητες. Ποῦ πάμε; Γιατί νὰ κάνουμε ἐκπτώσεις στὶς παραδόσεις μας γιὰ χάρη τῶν μειονοτήτων; Ἀλήθεια, πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ χῶρες προέλευσης τῶν μειονοτήτων θὰ ἔκαναν ἀνάλογες ἐκπτώσεις γιὰ νὰ εὐαρεστήσουν ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς; Πλανᾶται πλάνην οἰκτρὰν ὅποιος θρέφει τέτοιες προσδοκίες. 

                  Γιά νὰ δοῦμε, ὅμως. Ποιά εἶναι ἡ κατάληξη ἑνὸς τέτοιου, κοσμικοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων; Περνοῦν λίγες ἡμέρες καὶ ἀμέσως ἔρχεται καὶ ἡ μελαγχολία, ἔρχεται καὶ ἡ θλίψη ἐπειδὴ πέρασαν οἱ γιορτὲς καὶ ἔφτασε ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ρουτίνα. Ποιός παραμένει χαρούμενος; Ποιός ἀλλάζει ριζικὰ πρὸς τὸ καλύτερο καὶ μεταμορφώνει τὴν ζωή του; Οὐδείς. Ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις ἑορτασμοῦ χωρὶς Χριστὸ δὲν εἶναι τελικὰ τίποτε περισσότερο ἀπὸ μία πρόσκαιρη ἀναλαμπὴ δῆθεν χαρᾶς. 

                   Ὅποιος εἶναι ἔξυπνος, σίγουρα, ἀπὸ τὴν δῆθεν χαρὰ προτιμᾶ τὴν ἀληθινὴ καὶ μόνιμη χαρά. Αὐτὴν τὴν χαρὰ προσφέρει ὁ γνήσιος ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων. Ὁ Χριστός, ἄλλωστε, δὲν ἦρθε στὴ γῆ γιὰ νὰ γεμίσουμε λύπη καὶ μελαγχολία. Ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὴν ἀληθινὴ Χαρά, τὴν Εἰρήνη καὶ τὴν αἰώνια Ζωή. Πῶς, ὅμως, θὰ γίνουμε μέτοχοι αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν; Ὅταν, διὰ τῆς νηστείας, διὰ τῆς καθάρσεως τῆς καρδιᾶς, διὰ τῆς προσευχῆς, διὰ τῆς μελέτης τῶν θεῖων γραφῶν, διὰ τῆς ἐλεημοσύνης, τῆς εἰλικρινοῦς προσφορᾶς καὶ τῆς συγχωρητικότητας, ἐτοιμάσουμε στὴν ψυχή μας ἱερὴ φάτνη γιὰ νὰ γεννηθεῖ μέσα της ὁ Χριστός. 

             Σὲ αὐτὸ μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν οἱ σήμερα τιμώμενοι Ἅγιοι. Καὶ μέσα ἀπὸ τὶς προσευχές τους ἀσφαλῶς, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ παράδειγμά τους. Θέλουμε νὰ γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός; 

             Ἂς μιμηθοῦμε τὴν φιλοξενία καὶ τὴν ὑπακοὴ τοῦ Ἀβραάμ. Δὲν περνοῦσε διαβάτης μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του δίχως νὰ χορτάσει καὶ νὰ ξεδιψάσει, ἐξ οὗ καὶ ἡ παροιμιώδης φράση: «ἀβραμιαία φιλοξενία». Ὅταν δὲ ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ νὰ θυσιάσει τὸν μονάκριβο γιό του, ἐκεῖνος δίχως δεύτερη σκέψη ἀνταποκρίθηκε στὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, βέβαια, δὲν ἐπέτρεψε τελικὰ νὰ τελεσθεῖ ἡ θυσία. 

             Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ παγκάλου Ἰωσὴφ τὴν ἐγκράτεια καὶ ἀμνησικακία. Ὅταν ἡ γυναίκα τοῦ ἀφέντη του τὸν ἐπεθύμησε, ἐκεῖνος ὁ θεῖος ἄνδρας εὐθὺς «ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν», «τῆς Αἰγυπτίας ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας». Ὅταν δὲ ἀργότερα ἔγινε ἄρχοντας στὴν Αἴγυπτο καὶ διαχειριστὴς τῶν τροφίμων τὴν περίοδο ποὺ ἄλλες χώρες πεινοῦσαν, τότε τὰ μεγαλύτερα ἀδέρφια του κατέφυγαν σὲ αὐτὸν γιὰ νὰ λάβουν σιτάρι, χωρὶς νὰ τον ἀναγνωρίσουν. Παρ΄ ὅτι ἐκεῖνοι κάποτε τὸν εἶχαν προδώσει καὶ τὸν εἶχαν πετάξει σὲ ἕναν λάκκο γιὰ νὰ πεθάνει, ἀπὸ τὴν ζήλεια τους, ὁ Ἰωσὴφ μὲ ἀπέραντη χαρὰ τοὺς δέχθηκε καὶ τοὺς συγχώρεσε. 

            Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Μωϋσέως τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό. Ὁδήγησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ στὴν Ἔξοδο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ὅταν ἔφτασαν στὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ ἀπὸ πίσω τοὺς κυνηγοῦσαν οἱ Αἰγύπτιοι στρατιῶτες γιὰ νὰ τοὺς σφάξουν, προσευχήθηκε μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ ἄνοιξε ἡ θάλασσα στὰ δύο, ὥστε διάβηκε ὁ λαὸς μὲ ἀσφάλεια.

             Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Ἰὼβ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν πραότητα. Εἶχε τὰ πάντα, ἔχασε τὰ πάντα καὶ ἔλεγε ὁ στύλος τῆς ὑπομονῆς: «ὁ Κύριος μοῦ τὰ ἔδωσε, ὁ Κύριος μοῦ τὰ πῆρε πίσω. Νὰ εἶναι τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένο στοὺς αἰῶνες».

              Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Ἠλία τὴν προσευχή. Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς του ἦταν τέτοια ὥστε νὰ μὴν βρέξει γιὰ τρισήμισυ χρόνους. 

            Ἂς μιμηθοῦμε τοῦ Δαυὶδ τὴν μετάνοια. Παρ’ ὅτι ἔπραξε ἔγκλημα φρικτό, δέχθηκε τὸν ἔλεγχο τοῦ Προφήτη Νάθαν καὶ μετανόησε εἰλικρινὰ γιὰ τὴν ἁμαρτία του. Δὲν ἔπεσε σὲ ἀπόγνωση, ἀλλὰ συνέχισε πιὸ δυνατὰ νὰ ἀγωνίζεται νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὑμνεῖ.

            Ἂς προσπαθήσουμε μὲ τὶς ὅποιες δυνάμεις μας νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ὁδὸ ποὺ τράβηξαν ἐκεῖνοι καὶ τότε ὁ Χριστὸς θὰ βρεῖ τόπο καθαρὸ μέσα μας γιὰ νὰ σκηνώσει. Ὅταν αὐτὸ συμβεῖ, οἱ ἡμέρες τῶν ἑορτῶν θὰ περάσουν, ἀλλὰ ἡ χαρὰ τοῦ ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα μας γιὰ νὰ ἀλλάξει τὴν ζωή μας πρὸς τὸ καλύτερο, θὰ παραμείνει ζωντανή. 

Καλὰ Χριστούγεννα, ἀδελφοί μου! Ὁ Θεὸς μαζί μας! 

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2023 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΠΛΟΥΣΙΟ ΘΕΙΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΦΘΗΝΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΑΡΝΗΣΗΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πλοίο χωρίς πυξίδα, 

που εφέρετο πότε απ΄εδώ και πότε απ' εκεί και αντιμετώπιζε από στιγμή σε στιγμή το ναυάγιο ήταν η εικόνα του κόσμου τότε. 

Τί επίστευαν οι άνθρωποι τότε; 

Προσκυνούσαν τα είδωλα. 

Η πολυθεία τους είχε κάμει δεισιδαίμονες, γεμάτους από προλήψεις και φόβους. 

Οι αρχαίοι Έλληνες γονάτιζαν μπροστά από ορειχάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα των Θεών. 

Οι Αιγύπτιοι, λαός με πολιτισμό, ελάτρευαν τη γάτα, τα βόδια και άλλα ζώα. 

Παραστατικά λέγει ο ψαλμωδός:

 ''Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε΄ παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς'' (Ψαλμ. μη, 13). 

Οι θεοί του Ολύμπου, όπως ο Όμηρος τους παρέστησε με την ποιητική του φαντασία, ήσαν δούλοι σε όλα τα ανθρώπινα πάθη. Φθονεροί, ζηλότυποι, συνωμότες, διεφθαρμένοι εγκληματίες. Πατέρες και μητέρες έριχναν οι ίδιοι τα παιδιά τους στα πυρακτωμένα αγάλματα των Θεών! Οι Ρωμαίοι είχαν θεοποιήσει τους πλέον διεστραμμένους αυτοκράτορές τους! Από αυτούς ο Καλλιγούλας, κατά τον Φίλωνα, συνήθιζε να λέει: ''οι βασιλείς είναι θεοί, οι δε λαοί αγέλαι κτηνών''!

Εκατομμύρια δούλων σε όλη τη γη στέναζαν κάτω από αφόρητη δουλεία. Οι κύριοί τους μπορούσαν να τους φονεύουν κατά δεκάδες χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η γυναίκα είχε κανταντήσει απλό αντικείμενο χωρίς καμμία αξία. Τα παιδιά, αν ήταν αδύνατα, ερίχνονταν στο βάραθρο του Ταυγέτου ή τα άφηναν έξω από τη Ρώμη στους έρημους δρόμους, για να φαγωθούν από τους λύκους, που κατέβαιναν τη νύχτα από τα απέναντι βουνά. Η εκμετάλλευση είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Κατά τον Σενέκα (3-65 μ.Χ), η μισή Αφρική ανήκε σε έξι (6) μόνο κτηματίες. Η σκληρότητα και η διαφθορά ήταν απύθμενες. Ο Ιουβενάλιος με τις σάτυρές του, ο Τάκιτος, ο Σουετώνιος και ο Δίων ο Κάσσιος στα απομνημονεύματά τους  χρησιμοποιούν μαύρα χρώματα, για να παραστήσουν την κατάσταση της Ρώμης. 

Οι κατώτερες τάξεις ήταν άνεργοι και ζητιάνοι, ενώ οι ανώτερες σπαταλούσαν περιουσία ολόκληρη σε ένα μόνο δείπνο, πίνοντας από κύπελλα με πολύτιμους λίθους μεγάλης αξίας και τρώγοντας μυαλά φασιανών και γλώσσες αηδονιών. Επάνω από όλους ήταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος, όπως έγραφε ο Γίββων, ήταν την ίδια στιγμή ''ιερέας, άθεος και θεός''. Οργάνωνε και παρακολουθούσε μονομαχίες θηρίων και ανθρώπων, ευχαριστιόταν δε, όταν έβλεπε ανθρώπους να κατασπαράσσονται από τους πάνθηρες, τις τίγρεις και τα λιοντάρια. Ο Τραιανός για να διασκεδάσει τον εαυτό του και το πλήθος, διέταξε 10.000 δούλους να μονομαχήσουν με 10.000 θηρία. 

Ο Τάκιτος αναφέρει, ότι ο Κλαύδιος οργάνωσε θηριομαχία, στην οποία έλαβαν μέρος 19.000 μονομάχοι. Κάθε φορά, προτού να αρχίσουν οι θηριομαχίες στο αμφιθέατρο, οι μελλοθάνατοι ύψωναν τη φωνή τους για να χαιρετήσουν τον αυτοκράτορα, που τους παρέδιδε στα νύχια και στα δόντια των θηρίων με τα λόγια: ''Χαίρε, αυτοκράτορα΄ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν''. Ο όχλος χειροκροτούσε και έπειτα από λίγο το αμφιθέατρο πλημμύριζε από το αίμα. Πολλοί αισθάνονταν ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πλύνουν τα χέρια τους με το ανθρώπινο αίμα. Ο Καλλιγούλας, κατά τον Σουετώνιο, ευχόταν να είχε όλος ο ρωμαικός λαός ένα κεφάλι, για να μπορεί να του το κόψει δια μιας. 

Οι ιστορικοί αναφέρουν, ότι ''ολίγον αργότερον, εάν ήρχετο ο Χριστός στη γη, θα έβρισκε μόνο το πτώμα της κοινωνίας''. Τα διάφορα φιλοσοφικά συστήματα και αυτά ακόμη τα υψηλότερα δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τους λαούς από το φοβερό κατήφορο, που είχαν παρασυρθεί. Μεγάλοι φιλόσοφοι και ποιητές, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σοφοκλής, ο Οράτιος, ο Βιργίλιος και άλλοι, βλέποντας το φοβερό αυτό αδιέξοδο μια μόνη λύση έβλεπαν. Τον ερχομό Σωτήρα. Αποδίδουν στον Πλάτωνα την εξής φράση: ''Δεν γνωρίζω πόθεν έρχομαι, δεν γνωρίζω ποίος είμαι, δεν γνωρίζω που πηγαίνω, άγνωστε Θεέ, σπλαχνίσου με''! 

Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης, 

λίγο πριν τον θάνατό του, 

διαπιστώνει στην απολογία του με βαθύτατη θλίψη τον πνευματικό ύπνο των Αθηναίων 

και δεν τους παραπέμπει προς θεραπεία στη φιλοσοφία, 

αλλά κατά τρόπο προφητικό διακηρύττει: 

''καθεύδοντες διατελοίτ'  αν, ει μη τίνα άλλον ο Θεός ημίν απιπέμψειε κηδόμενος υμών''. 

Αν όμως οι εθνικοί φιλόσοφοι προαισθάνονταν αμυδρά τον ερχομό του Λυτρωτού, 

οι θεόπνευστοι προφήτες των Ιουδαίων Τον έβλεπαν σαν γεγονός που δεν χωρούσε αμφισβήτηση. 

Με πόσο ενθουσιασμό μιλάει για το θείο βρέφος ο προφήτης Ησαίας, 

800 χρόνια περίπου προ Χριστού''! 

Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν... 

και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, 

Θεός ισχυρός, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος'' (Ησ. θ', 6).

Πηγή: https://353agios.blogspot.com/2019/01/blog-post_4.html

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

               Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος εἶπε μία πολὺ ὡραία παραβολή, ἡ ὁποία κατὰ κάποιον τρόπο συμπληρώνει τὸ μήνυμα τῆς περασμένης Κυριακῆς, ὅπου εἴχαμε δεῖ πόσο σημαντικὸ εἶναι ὁ Χριστιανὸς νὰ μὴν ἀπουσιάζει τὴν Κυριακὴ ἀπ΄ τὴν Ἐκκλησία.

               Κάποιος ἄνθρωπος, λοιπόν, ἐτοίμασε μεγάλο δεῖπνο καὶ κάλεσε πολλούς. Ὅταν ὅλα ἦταν ἔτοιμα, εἶπε στὸν δοῦλο του νὰ ἐνημερώσει τοὺς καλεσμένους γιὰ νὰ προσέλθουν νὰ εὐφρανθοῦν. Αὐτοί, τότε, ἐπικαλέσθηκαν διάφορες δικαιολογίες γιὰ νὰ ἀπουσιάσουν. Ἄλλος ἔπρεπε νὰ πάει στὸ νέο του χωράφι, ἄλλος νὰ δοκιμάσει τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ποὺ μόλις ἀγόρασε καὶ ὁ τρίτος παντρεύθηκε, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀδυνατοῦσε νὰ προσέλθει. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ δοῦλος ἀνέφερε αὐτὰ στὸν κύριό του, ἐκεῖνος ὀργίσθηκε καὶ τοῦ εἶπε νὰ βγεῖ γρήγορα στὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς πόλης καὶ νὰ μαζέψει στὸ δεῖπνο τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ποὺ θὰ συναντοῦσε. Ἔγινε πράγματι αὐτό, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἀκόμη χῶρος στὸ  τραπέζι. Τότε, ὁ οἰκοδεσπότης προστάζει τὸν ὑπηρέτη νὰ βγεῖ στοὺς δρόμους καὶ νὰ ἀναγκάσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ προσέλθουν, γιὰ να γεμίσει τὸ σπίτι.  Κλείνει δὲ ἡ περικοπὴ μὲ τὸν οἰκοδεσπότη νὰ διαβεβαιώνει ὅτι πολλοὶ εἶναι καλεσμένοι, λίγοι, ὅμως, οἱ ἐκλεκτοί. 

               Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πραγματοποιεῖ τὸ μεγάλο δεῖπνο εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας. Τὸ δὲ δεῖπνο συμβολίζει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Θεία Λειτουργία. Ὁ δοῦλος ποὺ ἐκτελεῖ τὶς διαταγὲς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ Αὐτὸν τὸν Μονογενῆ Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν Χριστό μας. Τόση ἀγάπη θρέφει γιὰ ἐμᾶς ὁ Θεός, ὥστε νὰ καταδεχθεῖ νὰ γίνει «ὁ δοῦλος» γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μακάρι νὰ ἔχουμε τὴν πνευματικὴ ὡριμότητα γιὰ νὰ κατανοοῦμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια. Τότε, καὶ ἐμεῖς θὰ γίνουμε δοῦλοι γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων μας, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα Ἐκείνου, χωρίς, ὅμως, νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Μὰ οὔτε ὁ Ἴδιος μᾶς θεωρεῖ δούλους. Σέβεται τὴν ἐλευθερία μας, τὴν ὁποία ὁ Ἴδιος μᾶς χορήγησε, μᾶς θεωρεῖ παιδιά Του καὶ φίλους Του καὶ θέλει νὰ μοιραστεῖ μαζί μας τὴν χαρά Του. Ὄχι, ὅμως, μόνο αὐτήν, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωή Του θέλει νὰ μοιρασθεῖ μὲ ἐμᾶς. Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ ἀπὸ αὐτήν; 

               Ἂν θεωροῦμε τόσο μεγάλη τιμὴ τὸ δεῖπνο στὸ ὁποῖο μᾶς προσκαλεῖ κάποιος ἐπίσημος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κανονίζουμε ἔτσι τὸ πρόγραμμά μας ὥστε ὁπωσδήποτε νὰ παραστοῦμε, πολὺ μεγαλύτερη τιμὴ πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸ δεῖπνο ποὺ παραθέτει ὁ Θεὸς πρὸς ἐμᾶς καὶ πολὺ περισσότερο πρέπει νὰ θυσιάζουμε κάποια πράγματα γιὰ νὰ παραστοῦμε σὲ αὐτό. Τὸ πρῶτο δεῖπνο εἶναι ἐπίγειο καὶ φθαρτό. Χορταίνει τὸ σῶμα μας μόνο γιὰ λίγη ὥρα. Τὸ δεύτερο δεῖπνο εἶναι ἐπουράνιο καὶ ἄφθαρτο. Χορταίνει τὴν ψυχή μας αἰώνια. Τὸ γήινο δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζουν οἱ ὑπηρέτες. Τὸ μεγάλο θεϊκὸ δεῖπνο τὸ ἐτοιμάζει ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης, ὁ Θεός. Ὑπηρέτης δεύτερος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι μόνο Αὐτός. Τὸ συγκλονιστικότερο, ὁ Ἴδιος εἶναι καὶ ἡ τροφὴ καὶ ἡ πόση. Τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ γίνονται μὲ τὶς λειτουργικὲς εὐχὲς καὶ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ.  Δὲν εἶναι λίγες οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων εὐλαβῶν οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὡς Βρέφος τὸν Δεσπότη Χριστὸ στὸ Ἅγιο Δισκάριο. Γιατί, ὅμως, ὁ Κύριος παραθέτει σὲ ἐμᾶς αὐτὸ τὸ ἱερὸ τραπέζι; Μήπως ἔχει νὰ ἐξασφαλίσει κάποιο προσωπικὸ ὄφελος; Μὴ γένοιτο. Δὲν μᾶς ἔχει ὁ Χριστὸς ἀνάγκη. Ἐμεῖς  Τὸν ἔχουμε. Μᾶς καλεῖ σὲ αὐτὸν τὸν μυστικὸ δεῖπνο γιὰ νὰ μᾶς κάνει σύσσωμους καὶ σύναιμους μὲ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας. Θέλει ὁ Κύριος τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν συνάνθρωπό του, διότι αὐτὴ ἡ ἑνότητα ἐξαλείφει κάθε κίνδυνο, στερεώνει τὴν εἰρήνη καὶ προμηνύει τὴν πρόοδο καὶ τὴν εὐημερία. 

        Δὲν εἶναι ἀξιοζήλευτος ἐκεῖνος ποὺ μετέχει στὸ θεϊκὸ δεῖπνο; Ἀσφαλῶς. Πῶς μποροῦμε νὰ συμμετάσχουμε κὶ ἐμεῖς; Μήπως πρέπει νὰ ἐτοιμάσουμε κάτι ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ συνεισφέρουμε στὸ τραπέζι; Μήπως πρέπει νὰ πληρώσουμε τὴν εἴσοδο; Ὄχι. Ἡ εἴσοδος εἶναι ἐλεύθερη καὶ τὸ τραπέζι εἶναι ἔτοιμο κατὰ πάντα. Δὲν ἀπαιτεῖται κανένας κόπος ἀπὸ μέρους μας. Τὸ μόνο ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκληση. Κὶ ὅμως, κάτι τόσο ἁπλὸ δὲν γίνεται ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τὴν τόσο τιμητικὴ πρόσκληση, ὅπως βλέπουμε στὴν παραβολή.

               Ὁ πρῶτος προσκεκλημένος φέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ λείψει τὸ ὅτι ἀγόρασε ἕνα χωράφι καὶ πρέπει νὰ τὸ ἐπισκεφθεῖ. Ἡ περίπτωση αὐτὴ ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν ἐργασία πάνω ἀπὸ ὅλα. Ἐνῶ ἡ ἐργασία εἶναι ἕνα μέσο τὸ ὁποῖο ἀποσκοπεῖ στὴν αὐτοσυντήρησή μας, ἐκεῖνος τὴν θεωρεῖ ὡς αὐτοσκοπό, μὲ ἀποτέλεσμα ὄχι νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ ζεῖ, ἀλλὰ νὰ ζεῖ γιὰ νὰ ἐργάζεται, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζει ὅλο καὶ περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὰ τὰ ὑλικὰ εἶναι ἡ λατρεία του καὶ τὸ μόνο ποὺ τοῦ δίνει μία ψεύτικη παρηγοριά. Ἐνῶ δῆθεν ἐργάζεται γιὰ νὰ θρέψει τὰ παιδιά του, τελικὰ οὔτε κὰν σχετίζεται μὲ αὐτά. Στὰ γεράματά του μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ἀπέτυχε καὶ ὅτι στερήθηκε τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς, ὡς δοῦλος τῆς ἐργασίας. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

           Ὁ δεύτερος προσκεκλημένος, ἐπικαλεῖται τὴν πρόσφατη ἀγορὰ πέντε ζευγαριῶν βοδιῶν. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐρμηνεύουν τὰ πέντε ζεύγη βοδιῶν ὡς τὶς πέντε αἰσθήσεις. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ γεμίσει τὰ κενὰ τῆς ψυχῆς του μὲ τὶς ἡδονικὲς καὶ ἀκάθαρτες εἰκόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ἀκούσματα καὶ ψιλαφήσεις. Ὡστόσο, ἡ ψυχὴ δὲν γεμίζει, ἀλλὰ ἀποκτᾶ μεγαλύτερα κενά, καθίσταται ἕνας «κάλαθος τῶν ἀχρήστων». Ὁ δοῦλος τῆς σάρκας καθιστᾶ κέντρο τῆς ζωῆς του τὶς σωματικὲς ἠδονές. Εἶναι, ὅμως κέντρο αὐτὲς οἱ ἠδονές; Ἂν ἦταν ὄντως κέντρο, θὰ διαρκοῦσαν γιὰ πάντα. Αὐτές, ὅμως, μαραζώνουν μὲ τὴν φθορὰ τοῦ χρόνου. Ὁ ἄνθρωπος κάποια στιγμὴ χάνει τὴν δυνατότητα νὰ μετέχει τῶν ἠδονῶν αὐτῶν. Ἑπομένως, μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι ὅλη του ἡ ζωὴ ἦταν βυθισμένη στὴν πλάνη. Τότε, ὅμως, εἶναι ἀργά. 

             Ὁ τρίτος ἀναφέρει στὸν δοῦλο: γυναίκα νυμφεύθηκα, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἔλθω. Ἀναφέρει ὡς δικαιολογία γιὰ νὰ ἀπουσιάσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κάτι τὸ ὁποῖο ὁ Ἴδιος ὁ Οἰκοδεσπότης Θεὸς ἔχει εὐλογήσει, τὸν γάμο. Ὁ Θεὸς δὲν ἐτοίμασε τὸ δεῖπνο μόνο γιὰ τοὺς ἀγάμους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους. Εἶναι, λοιπόν, εὐπρόσδεκτη ὅλη ἡ οἰκογένεια. Δυστυχῶς, κάποιοι γονεῖς ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους στὸ μπαλέτο, στὸ πιάνο, στὰ γυμναστήρια γιὰ νὰ γυμνάσουν τὸ σῶμα τους, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἐκγύμναση τῆς ψυχῆς ποὺ προσφέρει τὸ πνευματικὸ γυμναστήριο, ἡ Ἐκκλησία. Μεριμνοῦν γιὰ ὅλα, ἀλλὰ στὸ τέλος τὰ παιδιὰ στεροῦνται τὸ βασικότερο ἀγαθό, τὴν τροφή. Ὄχι τὴν ὑλική, ἀλλὰ αὐτὴν ποὺ χρειάζεται ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ μένει ζωντανή, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἵμα τοῦ Λυτρωτοῦ. Οἱ γονεῖς αὐτοί, δυστυχῶς, δὲν ξέρουν γιατὶ παντρεύονται, δὲν ξέρουν γιατὶ φέρνουν παιδιὰ στὸν κόσμο. Καὶ τὸ χειρότερο, δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ μάθουν. Κὶ ἐκεῖ ποὺ νομίζουν ὅτι τὰ πάνε καλά, συνειδητοποιοῦν, ἂν τὸ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἀπέτυχαν. Τότε ὅμως, γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ εἶναι ἀργά. 

          Λυπηρό… Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο, θυσιάσθηκε γιὰ ἐμᾶς, σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς, καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ὄχι νὰ θυσιασθοῦμε, οὔτε νὰ ἔλθουμε στὸ λαμπρὸ δεῖπνο δὲν δεχόμαστε. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγνωμοσύνη. Ὁ Θεός, ὅμως, ὅπως προεῖπα, δὲν ἔχει ἀνάγκη. Στέλνει τὸν Υἱό Του γιὰ νὰ φέρει στὸ δεῖπνο ὅσους θὰ βρεῖ στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς φτωχούς, τοὺς ἁμαρτωλούς, ὅλους. Ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ κοινωνικῆς προέλευσης. Μάλιστα, Τὸν προτρέπει νὰ τοὺς ἀναγκάσει νὰ ἔλθουν. Πρὸς τί αὐτὸς ὁ ἀναγκασμός; Ὄχι, δὲν καταπατᾶ ὁ Θεὸς τὴν ἐλευθερία μας, ἀλλὰ ἐπιμένει. Ἐπιμένει γιὰ τὸ καλό μας, ἀκόμη καὶ ἂν γίνεται κουραστικός. Ἐπιμένει, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦμε ἀπολαμβάνοντας τὸ δεῖπνο Του. Δὲν θέλει κανένα πρόβατο νὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ μάντρα, ἀλλὰ θυσιάζεται γιὰ καθένα ξεχωριστά. 

               Εἴδαμε τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μας. Εἴδαμε πόσο μᾶς ἀγαπάει καὶ τὶ τιμὴ μᾶς ἐπιφυλάσσει. Μένει μόνο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν πρόσκλησή Του. Ἂς φανοῦμε ἔξυπνοι. Ὁ ἀγρὸς καὶ τὰ βόδια μποροῦν νὰ περιμένουν. Τὸ δεῖπνο τοῦ Θεοῦ εἶναι μοναδικό. Ἂς προσέξουμε, ὅμως, πρὶν εἰσέλθουμε στὸ σπίτι νὰ βγάλουμε τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὸν καθαρὸ χιτώνα. Μὴν προφασισθοῦμε ἀδυναμία νὰ ἀγοράσουμε τὸν χιτώνα. Μᾶς τὸν προσφέρει ὁ Θεὸς δωρεὰν μέσῳ τῆς ἐξομολόγησης. 

Kαλὸ ὑπόλοιπο τῆς πορείας πρὸς τὴν Βηθλεέμ!

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΑΝΟΡΘΩΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΛΥΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΔΕΣΜΩΝ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ὁμιλία Κυριακῆς Ι΄ Λουκᾶ (θεραπεία συγκύπτουσας) 

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 4/17-12-2023, μὲ τίτλο: «Ἀνορθωμένες ψυχὲς μὲ λύσιμο τῶν κακῶν δεσμῶν»:

Πηγή

ΞΕΚΟΛΛΑ, ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ!

Ξεκόλλα, μὴν εἶσαι κολλημένος!

   Τὸ πρῶτο ποὺ θὰ ἀκούσεις, ὅταν εἶσαι σταθερὸς καὶ ἀταλάντευτος στὶς ἀρχές σου, εἶναι πώς… εἶσαι κολλημένος! Κι ἂν ἀπ’ τὸν διάλογο ποὺ θὰ γίνει ἀντιληφθοῦν πὼς δὲν μποροῦν νὰ σὲ πείσουν νὰ ἀκολουθήσεις τὶς δικές τους ἀτραπούς, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ μὴ ἀκούσεις τὸ «ξεκόλλα»! Ἀξίζει νὰ τὸ δοῦμε…

---

Κατ’ ἀρχὰς εἶναι μεγάλο προτέρημα καὶ εὐλογία ἀπ’ τὸν Θεό, τὸ νὰ ἔχει κανεὶς ἀρχές, ἀξίες, ἰδανικά, ὁράματα, σκοπούς, καὶ στόχους, ἰδιαίτερα στὴν τόσο ἰσοπεδωτικὴ ἐποχή μας. Ἂν κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο πάσχουν σήμερα πολλοὶ νέοι, εἶναι αὐτὰ ἀκριβῶς! Ὁ νέος δὲ ποὺ διακατέχεται ἀπὸ αὐτά, ἀσφαλῶς γνωρίζει τί θέλει, ποῦ βρίσκεται καὶ ποῦ θέλει νὰ φθάσει.

Καὶ κάτι ἀκόμη γνωρίζει. Πὼς γιὰ νὰ εἶναι συνεπὴς μὲ τὶς ἀρχές του καὶ προκειμένου νὰ ἐπιτύχει τὰ ὁράματα καὶ τοὺς σκοπούς του, πρέπει ἀσφαλῶς νὰ ἔχει ὅρια καὶ φραγμούς. Νὰ εἶναι σταθερός, ὅπως ἡ πυξίδα ποὺ δείχνει πάντοτε τὸν βορρᾶ σὲ ὅλες τὶς συνθῆκες, ἀκόμη καὶ στὶς μεγαλύτερες καταιγίδες καὶ στὶς φουρτοῦνες, γι’ αὐτὸ καὶ ὁδηγεῖ τὸ πλοῖο στὸν προορισμό του, στὸ ποθητὸ λιμάνι ποὺ προγραμμάτισε πρὶν ξεκινήσει. Ἀλλιῶς τὸ πλοῖο πουθενὰ δὲν θὰ φθάσει καὶ θὰ χαθεῖ στὰ πέλαγα τοῦ βίου!

Γνωρίζει ἀκόμη πὼς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σὰν τὸν ἀνεμόμυλο ποὺ γυρίζει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, χωρὶς καμμιὰ σταθερότητα στὶς κινήσεις του, ἀλλὰ κινεῖται στὴν κατεύθυνση ποὺ θέλει ὁ ἄνεμος, ἂν κινεῖται, ὅσο κινεῖται κι ὅπως θέλει αὐτὸς νὰ κινεῖται! Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀνεμόμυλος δὲν εἶναι γιὰ ταξίδια!!

Κι ὅπως τὸ πλοῖο εἶναι ἀδύνατο νὰ πορεύεται χωρὶς πυξίδα καὶ σύμφωνα μὲ τὶς κινήσεις τῶν κυμάτων, πόσο μᾶλλον ἂν τὸ κατεύθυνε κι ἕνας ἀνεμόμυλος, ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καὶ μ’ ἕνα νέο, ποὺ ἔχει σαφῆ προορισμό.

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀναβάτης ἑνὸς ἀλόγου, ὁ ἱππέας, τί κάνει; Δὲν πηγαίνει ἐκεῖ ὅπου θέλει τὸ ἄλογο, ἀλλὰ ὅπου θέλει αὐτός. Καὶ δὲν κατευθύνει μόνο τὸ ἄλογο, ἀλλὰ καὶ καθορίζει ἀκόμη καὶ τὸ πῶς θὰ πηγαίνει.

Ἆραγε καὶ τὸ τραῖνο τί μπορεῖ νὰ κατορθώσει, ὥς ποῦ μπορεῖ νὰ φθάσει, ἂν ξεφύγει ἀπ’ τὶς ράγες του; Ἂς τὸ σκεφτοῦμε!

---

Εἶναι μεγάλη ἀρετή, λοιπόν, τὸ νὰ εἶναι κανεὶς σταθερὸς καὶ συνεπὴς στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες του. Εἶναι σαφῶς αὐτὸ ποὺ τὸν διακρίνει. Ἀναμφισβήτητα εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς ἐπιτυχίας του. Καὶ δὲν γίνεται νὰ μὴ ἐπιτύχει ἕνας τέτοιος νέος.

Ἐξυπακούεται ὅτι αὐτὴ ἡ σταθερότητα καὶ τὸ ἀταλάντευτο στὶς ἀρχές μας, προέρχεται ἀπ’ τὸ γεγονὸς ὅτι πράγματι εἶναι αὐτὲς ποὺ πρέπει, αὐτὲς γιὰ τὶς ὁποῖες ἀξίζει νὰ μάχεται κανεὶς καὶ νὰ τὰ δίνει ὅλα, μὰ γιὰ ὅλα στὴ ζωή. Πὼς αὐτὲς εἶναι πράγματι ἡ ἀλήθεια καὶ μόνο ἡ ἀλήθεια. Καὶ τέτοιες δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλες ἀπ’ τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀλλιῶς, ἂν δηλαδὴ ὑπερασπίζεται μὲ ἐμμονὴ ἀναλήθειες, ἀπαξίες καὶ τὸ ψέμα, πρόκειται σαφῶς γιὰ πλάνη. Μιλᾶμε τότε γιὰ ξεροκεφαλιά! Γιὰ ἐγωισμὸ ἀπύθμενο! Καὶ γιὰ τυφλὸ φανατισμό!

Τόσοι μάρτυρες καὶ ἀγωνιστὲς τῆς Πίστης ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, τί ἔκαναν; Ἔμειναν σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὴν Ἀλήθειά της, στὰ ἰδανικά της, στοὺς κανόνες της. Δὲν κάμφθηκαν σὲ τίποτα, δὲν ἔκαναν οὔτε ἕνα βῆμα πίσω, δὲν διαπραγματεύτηκαν τὴν πίστη τους. Κι ἂν ἔκαναν διάλογο μὲ τοὺς σκληροὺς εἰδωλολάτρες τυράννους, ἦταν γιὰ νὰ τοὺς πείσουν πὼς αὐτοὶ βρίσκονταν σὲ λάθος δρόμο καὶ μάχονταν γιὰ τὸ ψέμα. Πόσοι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἁγίους δὲν ἦταν νέοι! Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς νίκησαν, ἂν καὶ ἦταν ἄοπλοι καὶ γυμνοί! Ἡ νίκη τους ὀφειλόταν καθαρὰ στὴν ἀταλάντευτη στάση τους, μία στάση ποὺ τὴν ἐνέπνεε καὶ τὴν ἐνίσχυε ἡ Ἀλήθεια, στὴν ὁποία μὲ πάθος πίστευαν.

Ἐξάλλου, ἔτσι θέλει ὁ Χριστὸς νὰ εἴμαστε ὅλοι οἱ πιστοί Του. Κι αὐτοὺς ἀκριβῶς ἐνισχύει μὲ τὴ χάρη Του, αὐτοὺς καὶ ποικιλοτρόπως στεφανώνει.

---

Ἆραγε αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἀποκαλοῦν «κολλημένους», ποιοὶ εἶναι καὶ σὲ τί ἀκριβῶς πιστεύουν; Αὐτὸ πρέπει πάρα πολὺ νὰ μᾶς προβληματίσει, προκειμένου νὰ πάρουμε καὶ τὶς ἀποφάσεις ποὺ πρέπει. Γιατί ἂν κι αὐτοὶ πιστεύουν στὴν Ἀλήθεια, ἂν πράγματι τὴν ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ θέλουν νὰ τὴν ἀκολουθοῦν πιστά, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ λένε τέτοια λόγια. Ἄρα πρόκειται γιὰ τοὺς ἄλλους…

Ποιούς; Εἴτε αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα, αὐτοὺς ποὺ εἶναι – ὅπως λέμε – «χῦμα στὸ κῦμα», ὁπότε εἶναι ἢ μὲ τούτη τὴν κατάσταση ἢ μὲ τὴν ἄλλη ἀνάλογα μὲ τὴν μόδα καὶ τὸ περιβάλλον ποὺ βρίσκονται, εἴτε αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν σὲ διάφορα «πράγματα» ποὺ ὀφθαλμοφανῶς δὲν εἶναι ἀληθινὰ ἢ ἔστω κατέχουν μέρος τῆς ἀλήθειας, ποτὲ ὅμως ὅλη τὴν ἀλήθεια. Τὴν ἀλήθεια ποὺ σῴζει.

Γιὰ τοὺς πρώτους τί νὰ πεῖ κανείς; Πόσο μπορεῖ νὰ τοὺς ὑπολογίζει; Ὁπότε καὶ γιατί νὰ προβληματίζεται κανεὶς γιὰ ὅ,τι λένε; Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο!

Γιὰ τοὺς ἄλλους, τοῦτο ἔχουμε νὰ ποῦμε. Πὼς αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς κατηγοροῦν, αὐτὸ ἀκριβῶς μάχονται. Αὐτοὶ κι ἂν εἶναι «κολλημένοι»! Κι ἐπειδὴ εἶναι τόσο κολλημένοι μὲ τὰ ὅποια «πιστεύω» τους, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς ἀποδίδουν αὐτὸ τὸν χαρακτηρισμό. Εἶναι ὁ χαρακτηρισμὸς ποὺ τοὺς διακρίνει!

Γιὰ παράδειγμα, κάποιος δὲν εἶναι ἁπλὰ φίλαθλος ἢ ἔστω ποδοσφαιρόφιλος, ἀλλὰ φανατικὸς ὀπαδὸς κάποιας ὁμάδας. Χάνει, κερδίζει αὐτὴ ἡ ὁμάδα, αὐτὸς εἶναι σὰν στρείδι κολλημένος σ’ αὐτήν! Τὴν ἀκολουθεῖ, ὅπου κι ἂν πηγαίνει. Δὲν χάνει κανένα της παιχνίδι. Τὰ ροῦχα του, τὸ δωμάτιό του, τὰ πράγματά του εἶναι ὅλα σφραγισμένα μὲ τὰ σήματα καὶ τὰ χρώματά της. Αὐτὴν συνέχεια σκέπτεται, αὐτὴν συνέχεια ὑπερασπίζεται, γι’ αὐτὴν συνέχεια μάχεται καὶ ἀγωνιᾶ. Τί … κόλλημα!

Τὸ ἴδιο μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γιὰ τὰ μουσικὰ ἀκούσματα, τὶς διασκεδαστικὲς προτιμήσεις, τὶς πολιτικὲς πεποιθήσεις κ.λπ.

Ὅλοι τοῦτοι εἶναι ἑπόμενο νὰ ἐνοχλοῦνται ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἀκολουθοῦμε! Ὁπότε οἱ λοιδορίες τους δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἔπαινος γιά μᾶς…

---

Ἔ, λοιπόν, καλοί μου φίλοι, σᾶς τὸ λέω καθαρά. Ἂν πραγματικὰ εἶμαι κολλημένος στὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι πολὺ μεγάλη χαρὰ καὶ τιμή μου αὐτό! Κι ἂν στὸν χείμαρρο τοῦ κακοῦ ποὺ τρέχει τρελλᾶ τὸν κατήφορο εἶμαι σὰν τὸν βράχο κολλημένος καὶ δὲν παρασύρομαι, ὅπως οἱ μικρὲς πέτρες, τὰ ξύλα, τὰ σκουπίδια καὶ ἡ ἄμμος κι ἐπιπλέον τοῦ εἶμαι καὶ ἐμπόδιο στὸν δρόμο του, εὐχαριστῶ καὶ δοξάζω τὸν Θεὸ γι’ αὐτό. Κι εὐχηθεῖτε νὰ εἶμαι ἔτσι πάντα! Τὸ ἴδιο εὔχομαι κι ἐγὼ γιὰ σᾶς…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

(Ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 23-11-2023)

Πηγή

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗΝ ΝΙΚΟΛΑΟ (Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Χαίρε, πάτερ Νικόλαε, συ ο ανύσταχτος γεωργός του Γεωργού των πάντων. Γιατί εσύ, αφού παρέλαβες τα σύνεργα της θείας χάριτος και τα ζεύγη των αρετών και το άροτρο της επουράνιας γεωργίας, έσπειρες με απλοχεριά το λόγο της χάριτος. Δεν ενύσταξες, ώστε να σπείρει ο πονηρός στα θεόσπαρτα χωράφια σου τα ζιζάνια των πικροτάτων αιρέσεων, αλλά μάλλον ελίχνισες σιτάρι Ορθοδοξίας, που απέδωσε καρπούς τριάντα και εξήντα και εκατό.

Χαίρε, πάτερ Νικόλαε, γιατί, αφού εξοπλίστηκες σαν γενναίος στρατιώτης με την πανοπλία του Αγίου Πνεύματος, κατατρόπωσες τα στίφη των αιρετικών και τις φλυαρίες των αθέων.

Χαίρε, πάτερ Νικόλαε! Εσύ, ως επιδέξιος κυβερνήτης, με το ζέφυρο της Αγίας Τριάδος, με ναύτες θεοπρεπείς και πνευματικά ιστία, με τα οποία και πολλούς ναυαγούς έσωσες και το πλοίο σου, την Εκκλησία, κυβερνώντας με σοφία, την οδήγησες προς το θεϊκό και γεμάτο γαλήνη λιμάνι και τη διαφύλαξες ανέπαφη από τον κατακλυσμό της ασέβειας. Και τον ζοφερό κόρακα με την πτωματώδη τροφή της αρειανικής ανοησίας τον απομάκρυνες και, αφού δέχτηκες κλαδί ελιάς από τη θεϊκή περιστερά του Αγίου Πνεύματος, αποξήρανες τα πάθη και ξέρανες τα παρακλάδια των ανωφελών εννοιών και φύτευσες στην καρδιά σου τον αμπελώνα, τον Χριστό, όπως έπρεπε, και μέθυσες από την αφθονία του δικού Του οίνου…

Χαίρε, θείε πάτερ Νικόλαε, ο μαθητής και μιμητής του Χριστού, με του οποίου τη δύναμη και τη βοήθεια αναδείχτηκες σε όλο τον κόσμο φωστήρας μεγάλος και επίγειος άγγελος. Και όταν έδυσες, ως μέτοχος της θνητής φύσεως, ανέτειλες πάλι κοντά στο σέλας της Αγίας Τριάδος, πρεσβεύοντας ταχύτατα, πανσεβάσμιε, υπέρ εκείνων που σε τιμούν.

Από εκεί, λοιπόν, πάτερ πατέρων θείε Νικόλαε, μνημονεύοντας και μας, ικέτευε για όλους. Για τούς συγγραφείς, τούς αναγνώστες, τούς ακροατές, τούς μνημοποιούς, τούς διακονητές και γενικά για όλους και για την ειρήνη του κόσμου. Ώστε όλοι μαζί, αφού επιτύχουμε κάποιο έλεος από τις πρεσβείες σου και άφεση των αμαρτιών μας, να αξιωθούμε να έχουμε αγαθό τέλος και να γίνουμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών, με τις θερμές σου πρεσβείες. Για να δοξάζουμε και μεις με τα ανάξια χείλη μας Εκείνον που σε δόξασε, τον Πατέρα, τον Υιο και το Αγιο Πνεύμα, τη μια θεότητα, στην οποία ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση ακατάπαυστα, τώρα και πάντοτε και στούς αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα – Απόδοση στη Νέα Ελληνική)

(Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Δεκεμβρίου 2006) 

Πηγή: alopsis.gr

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ 2023 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ μᾶς δίνει ἕνα πολὺ σημαντικὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν καὶ ἕνα πολὺ σημαντικὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν. 

               Κάποιο Σάββατο, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας σὲ μία συναγωγή, εἶδε μέσα στὸ πλῆθος καὶ μία γυναίκα συγκύπτουσα. Δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἡ ἡρωϊκὴ αὐτὴ γυναίκα ὑπέφερε ἀπὸ τὴν σωματικὴ κύρτωση καὶ δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ ὀρθώσει τὴν μέση της γιὰ νὰ δεῖ τὸν οὐρανό. Βλέποντάς την ὁ Κύριός μας, τὴν σπλαχνίσθηκε καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα, ἔχεις ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου». Μόλις τὴν ἄγγιξε, ἀμέσως θεραπεύθηκε καὶ ἄρχισε νὰ δοξάζει τὸν Θεό. 

               Ἡ συγκύπτουσα εἶναι τὸ παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Δεκαοκτὼ χρόνια πάσχει καὶ ἡ μετακίνηση γιὰ αὐτὴν δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη. Ἐντούτοις, δὲν λείπει ἀπὸ τὴν σύναξη τοῦ Σαββάτου (τὸ Σάββατο γιὰ τοὺς Ἑβραίους εἶναι ὅ,τι γιὰ ἐμᾶς ἡ Κυριακή· ἡμέρα ἀφιερωμένη στὸν Κύριο). Δὲν λείπει ἀπὸ τὴν συναγωγὴ  καθὼς εἶναι γυναίκα εὐσεβὴς καὶ ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Γνωρίζει ὅτι ἡ δοκιμασία της εἶναι δῶρο Θεοῦ. Γνωρίζει ὅτι γιὰ νὰ τῆς χάρισε ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν δοκιμασία, κάποιο σχέδιο ἔχει, γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν ἀγανακτεῖ ἐναντίον Του, ἀλλὰ Τὸν ἀγαπᾶ καὶ κάνει ὑπομονὴ καὶ ὅσο περισσότερη ὑπομονὴ κάνει, καὶ ὅσο μεγαλώνει τὸ εὐλογημένο πεῖσμα της νὰ συμμετέχει ἀδιαλείπτως στὴν σύναξη τοῦ Σαββάτου, τόσο περισσότερο ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ Τὸν ἐμπιστεύεται. Ἡ εὐσεβὴς γυναίκα γνωρίζει ὄχι μόνο τὰ δικαιώματά της, ἀλλὰ καὶ τὰ καθήκοντά της. Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ τοῦ «δικαιωματισμοῦ». Ὁ καθένας ἔχει δικαιώματα καὶ οἱ περισσότεροι λησμονοῦν ἢ ἀδιαφοροῦν ἐντελῶς γιὰ τὶς ὑποχρεώσεις. Ὁ δικαιωματισμὸς ἐμφανίζεται καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ἐκκλησιασμὸ τῆς Κυριακῆς, ὅταν κάποιος λέει: «μία Κυριακὴ ἔχω νὰ ξεκουραστῶ. Δὲν θὰ πάω Ἐκκλησία». 

               Ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐλευθερία μας, μᾶς χάρισε ὅλη τὴν εὐλογία. Δὲν εἶναι ἐγωιστικὸ νὰ θέλουμε νὰ ἀπολαμβάνουμε μόνο εὐλογίες ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ στὶς ὑποχρεώσεις μας ἀπέναντί Του νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι; Ἄλλο, βέβαια, εἶναι τὸ νὰ ἀναγκάζεται κάποιος νὰ λείπει τὴν Κυριακὴ ἀπὸ τὸν Ναὸ γιὰ διάφορους σοβαροὺς λόγους. Τὸ νὰ ἔχει, ὅμως, τὴν δυνατότητα, καὶ νὰ ἐπιλέγει νὰ ἀπουσιάσει, δὲν εἶναι ἔντιμο ἐνώπιον Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡμέρα Κυρίου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἰδιαιτέρως δοξάζουμε τὸν Κύριο καὶ τιμοῦμε τὴν Ἀνάστασή Του. Ἡ κάθε Κυριακὴ εἶναι σὰν Πάσχα. Ὅπως δὲν λείπουμε τὸ Πάσχα, ἔτσι εἶναι ἀδιανόητο νὰ λείπουμε καὶ τὴν κάθε Κυριακὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

               Καί -γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας- μὴν νομίζουμε ὅτι τὸ νὰ πάμε τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία γιὰ πέντε ὥρες ἢ γιὰ μισὴ ὥρα ἀρκεῖ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἡμέρες καὶ ὥρες τοῦ ἔτους. Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτήν. 

               Συνεχίζοντας ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκὰς τὴν διήγηση, ἀναφέρεται στὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς συναγωγῆς. Αὐτός, βλέποντας τὴν θεραπεία τῆς γυναίκας καὶ τὶς θερμὲς ἐκφράσεις τοῦ λαοῦ γιὰ τὸν Κύριό μας, δῆθεν ἀγανάκτησε ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς θεράπευσε ἡμέρα Σαββάτου καὶ «χάλασε» τὴν ἱερὴ ἀργία. Ἐπειδή, ὅμως, δὲν τολμοῦσε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν Ἴδιο, ἄρχισε νὰ φωνάζει στὸν ὄχλο: «ἕξι ἡμέρες ὑπάρχουν στὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἐργαζόμαστε· σὲ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε νὰ θεραπεύεστε καὶ ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου». Ἔλαβε τότε τὴν ἀπάντηση ποὺ τοῦ ἄξιζε: «Ὑποκριτή – τοῦ εἶπε ὁ Χριστός- καθένας σας δὲν λύνει τὸ βόδι ἢ τὸ γαϊδούρι του ἀπὸ τὴν φάτνη τὸ Σάββατο καὶ τὰ πηγαίνει νὰ τὰ ποτίσει; Αὐτή, ὅμως, ἡ ὁποία εἶναι καὶ θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, τὴν ὁποία ὁ σατανὰς εἶχε δεμένη δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, δὲν ἔπρεπε νὰ λυθεῖ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δεσμὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου;».

               Ὁ ἀρχισυνάγωγος, λοιπόν, εἶναι τὸ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν, καθὼς φέρει πάνω του ἕνα χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, τὸ ὁποῖο δυσαρεστεῖ ἔντονα τὸν Κύριό μας· τὴν ὑποκρισία. Ὑποκρισία εἶναι τὸ νὰ παριστάνω κάτι τὸ ὁποῖο δὲν εἶμαι. Ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὡς ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς, ἐξωτερικὰ ἔδειχνε στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἦταν ἄνθρωπος βαθιὰ πνευματικός, εὐσεβής, ἐνάρετος, ὅσιος. Ἐσωτερικά, ὅμως, ἡ ψυχή του εἶχε πολλὰ κενά. Εἶχε ματαιοδοξία. Δὲν αἰσθανόταν τὸ λειτούργημά του. Τελοῦσε τὴν πνευματική του ἐργασία ἐπαγγελματικά, χωρὶς ἀγάπη καὶ πίστη Θεοῦ, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀρέσει στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ ἀποκομίζει μάταιη δόξα ἀπὸ αὐτούς. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὅταν πῆγε ὁ Χριστὸς στὴ συναγωγὴ καὶ θεράπευσε τὴν συγκύπτουσα, ἐπειδὴ ὁ Φαρισαῖος εἶδε ὅτι ὁ κόσμος στράφηκε πρὸς τὸν Χριστό, φθόνησε καὶ ἐκδήλωσε τὸ πάθος του. Ἀποκάλυψε μὲ τὸν τρόπο του ὅτι ἐνῶ βρισκόταν στὴν ἐξέχουσα θέση τοῦ διδασκάλου ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, ἐντούτοις ἡ ἁπλὴ συγκύπτουσα γυναίκα βρισκόταν σὲ πολὺ ἀνώτερη πνευματικὴ κατάσταση ἀπὸ αὐτόν. Ἐκείνη ἡ κοσμικὴ γυναίκα εἵλκυε πάνω της τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀσφαλῶς, καὶ ὁ ἀρχισυνάγωγος θὰ μποροῦσε νὰ ἑλκύσει τὴν Χάρη, ὅπως εἶχε πράξει καὶ ἕνας ἄλλος ἀρχισυνάγωγος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ταπεινόφρων Ἰάειρος. Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ σημερινὸς ἀρχισυνάγωγος, τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ζήλεια, δὲν ἔβλεπε ποιὸν εἶχε ἀπέναντί του καὶ ἔτσι δὲν ἐκμεταλλεύθηκε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή του. 

               Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε τὸ γεγονὸς ὅτι ζήλευε, ἀντὶ νὰ κοιτάξει νὰ ἀποσυρθεῖ στὴν ἡσυχία του, ἔσπευσε νὰ βρεθεῖ σὲ ἀκόμη χειρότερη θέση. Ὑποκρίθηκε ὅτι δῆθεν νοιαζόταν γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀδιαφορῶντας ἐντελῶς γιὰ τὶς δύο μεγαλύτερες ἐντολὲς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο. Κοίταξε περισσότερο τὸν τύπο καὶ ἄφησε στὴν ἄκρη τὴν οὐσία, ὅπως διαχρονικὰ πολλοὶ ἔπραξαν καὶ πράττουν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ σήμερα κάποιοι ἐνδιαφέρονται μόνο νὰ πάνε τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία, νὰ νηστέψουν τόσες μέρες, νὰ κάνουν τόσα κομποσκοίνια, ποὺ βέβαια ὅλα αὐτὰ εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, ἀρκεῖ νὰ μὴν τὰ ἐφαρμόζουμε σὰν νεκροὺς τύπους, ἀλλὰ ὡς τὰ μέσα ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν στὸν σκοπὸ τῆς τέλειας ἀγάπης καὶ τῆς ἕνωσης μὲ τὸν Θεό. Εἴδαμε σήμερα ὅτι ὁ Χριστὸς γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ πλάσμα Του, ἄφησε στὴν ἄκρη μία τυπικὴ διάταξη τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, δείχοντας ὅτι ἀπὸ ὅλα ὑπερέχει ἡ ἀγάπη. 

               Σὲ λίγο καιρὸ θὰ ἑορτάσουμε Χριστούγεννα. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὸ πῶς ἑορτάζει ὁ κόσμος τὰ Χριστούγεννα. Θὰ μιλήσω γιὰ ἐμᾶς. Διανύουμε τὸ ἱερὸ τεσσαρακονθήμερο τῆς νηστείας. Μὴν μείνουμε στὸν τύπο. Οἱ περισσότεροι νομίζουν νηστεία μόνο τὸ φαγητό. Δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν παθῶν μας, εἶναι τὸ τὶ βλέπουμε, τὶ ἀκοῦμε, τὶ λέμε. Ἂς κοιτάξουμε νὰ καθαρίσουμε τὶς καρδιές μας. Ἔρχεται ὁ Χριστὸς νὰ κατοικήσει μέσα μας. Ἂς τοῦ ἐτοιμάσουμε τὴν φάτνη τῆς ψυχῆς μας. 

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

Η ΜΑΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

Ἐνδιαφέρουσα ἑσπερινὴ Ὁμιλία

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 27-11/10-12-2023, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων στὴν Λάρισα, μὲ τίτλο: «Ἡ μαγεία εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου καὶ Λυτρωτὴς εἶναι μόνον ὁ Κύριος καὶ Θεός μας»:

 Πηγή

«ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΤΟ ΦΩΣ» (Ἂρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

         Στὸν Ἑσπερινὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Πρωτοχρονιᾶς περιέχεται ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Λευϊτικὸ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε συνοπτικὰ σὲ μετάφραση: Εἶπε ὁ Θεὸς στοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ: «Ἂν τηρεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε τὶς ἐντολές μου, θὰ δώσω τὴν βροχὴ στὸν καιρό της καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ δέντρα θὰ ἀποδώσουν τοὺς καρπούς τους. Τὸ ψωμί σας θὰ ὑπάρχει σὲ πλεόνασμα καὶ θὰ κατοικεῖτε στὴ γῆ σας μὲ ἀσφάλεια. Κανένας δὲν θὰ σᾶς φοβίζει. Ἐγὼ θὰ σᾶς προστατεύω ἀπὸ θηρία καὶ πολέμους καὶ θὰ σᾶς δώσω τὴν δύναμη πέντε ἀπὸ ἐσᾶς νὰ νικᾶτε ἑκατὸ καὶ ἑκατὸ ἀπὸ ἐσᾶς, δεκάδες χιλιάδες. Θὰ σᾶς εὐλογήσω, θὰ σᾶς αὐξάνω καὶ θὰ σᾶς ἔχω στὴν διαθήκη μου. Ἐγὼ θὰ εἶμαι Θεός σας καὶ ἐσεῖς λαός μου. Ἄν, ὅμως, δὲν μὲ ἀκούσετε καὶ δὲν ἐφαρμόσετε αὐτὰ τὰ προστάγματά μου καὶ ἀποστραφεῖ ἡ ψυχή σας τὶς ἀποφάσεις μου, ἀνάλογα θὰ συμπεριφερθῶ καὶ ἐγὼ ἀπέναντί σας.  Θὰ σᾶς στείλω φτώχεια. Θὰ σπείρετε στὰ χαμένα τοὺς σπόρους σας καὶ τὰ προϊόντα τῶν ἀγρῶν σας θὰ τὰ τρῶνε οἱ ἐχθροί σας. Θὰ στρέψω τὸ πρόσωπό μου ἐναντίον σας καὶ θὰ πέσετε νικημένοι ἐνώπιον τῶν ἐχθρῶν σας. Κάποιες φορὲς μάλιστα, θὰ φεύγετε πανικόβλητοι χωρὶς νὰ σᾶς κυνηγᾶ κανένας. Ἡ δύναμή σας δὲν θὰ σᾶς χρησιμεύει πουθενά, καὶ οὔτε ἡ γῆ, οὔτε τὰ δέντρα θὰ σᾶς δώσουν καρπούς» (Λευ 26, 3-28).

          Τὰ παραπάνω συγκλονιστικὰ λόγια τοῦ Θεοῦ κανεὶς νοήμων ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι εἶναι ἐνδεικτικὰ τῶν ὅσων συμβαίνουν γύρω μας. Πρὸ δύο μηνῶν, ἡ Θεσσαλία πνίγηκε ἀπ΄ τὴν ἄνευ προηγουμένου νεροποντή. Πρὸ τριῶν μηνῶν, ἡ φωτιὰ στὴν Ἀλεξανδρούπολη δὲν ἔλεγε νὰ σβήσει. Ἡ παραγωγὴ πεσμένη. Τὸ λάδι στὰ ὕψη. Δυστυχῶς, ὅπως φαίνεται, βρισκόμαστε στὸ δεύτερο σκέλος τοῦ ἀναγνώσματος καὶ ἡ γενικὴ ἀποστασία ὁδηγεῖ τὰ πράγματα ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. 

            Οἱ φυσικὲς καταστροφὲς δὲν ἔρχονται νὰ ταράξουν τὴν κοινωνία μας, ἁπλῶς ἔρχονται νὰ ταιριάξουν μὲ τὸν πολυτάραχο βίο της. Σάλεψε ὁ ἄνθρωπος, σάλεψε καὶ ἡ φύση. 

         Καθημερινῶς ἀκοῦμε γιὰ τὴν νεανικὴ παραβατικότητα, γιὰ τὴν ὀπαδικὴ βία, γιὰ λιθοβολισμούς, ληστεῖες, βιασμούς, κακοποιήσεις, ἀνθρωποκτονίες, συζυγοκτονίες, αὐτοκτονίες καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Μέσα στὸν 21ο αἰώνα, ὅταν δῆθεν ἀποθεώνεται ὁ ὀρθὸς λόγος, ὅταν ἡ τεχνολογία ἔχει φτάσει στὸ ἔπακρο, ὅταν οἱ σημερινὲς ἀνέσεις ξεπερνοῦν τὶς ἀνέσεις ποὺ ἀπολάμβαναν ἀκόμη καὶ αὐτοκράτορες, «ὁ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε· παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψλ 48, 21).

     Μὲ ὅλον αὐτὸν τὸν καταιγισμὸ τῆς ἐγκληματικότητας νὰ καθιστᾶ ἐπικίνδυνη καὶ τὴν ἁπλὴ βόλτα τῶν ἀνθρώπων, ἡ Παιδεία τῆς χώρας μας βρίσκεται σὲ ἄλλη διάσταση. Ἔχει «ξεπεράσει» ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα, πιστεύει ὅτι κάνει πολὺ καλὰ τὴν δουλειά της καὶ ἀσχολεῖται τώρα μὲ τὴν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν σὲ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀκόμη ὥριμα νὰ ἀκούσουν. Καὶ ἀρχίζουν τὰ παιδάκια τοῦ προνηπίου, νὰ μαθαίνουν σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ περισσότερα ἀπὸ δύο φύλα καὶ  ἄλλα, λὲς καὶ ἐμεῖς ποὺ μεγαλώσαμε δίχως αὐτά -δηλαδὴ φυσιολογικά- δὲν γίναμε ἄνθρωποι. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι μεγαλώνουν τὰ παιδιὰ σὰν τὰ λαχανικὰ τοῦ θερμοκηπίου: ὡριμάζουν πρὶν τὴν ὥρα τους καὶ τελικὰ σαπίζουν πολὺ γρήγορα. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου καὶ ἡ προσπάθεια νὰ δημιουργήσουν σύγχυση στὰ παιδιὰ ὥστε νὰ καταστρέψουν τὶς ἄμυνες καὶ τὸν ψυχικό τους κόσμο εἶναι ξεκάθαρη. Καὶ ὅλο αὐτὸ γιατί; Γιὰ νὰ ξεφύγουν τελείως ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, νὰ γίνουν οἱ ἰδανικοὶ καταναλωτὲς καὶ νὰ εἶναι ἀπόλυτα χειραγωγούμενοι. Ποιός ἄνθρωπος ὄταν βρίσκεται σὲ πάλη μὲ τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ τὶ φύλο εἶναι θὰ κάτσει νὰ παλέψει τοὺς δίκαιους ἀγῶνες τῆς κοινωνίας; 

       Καὶ ἐνῶ αὐτὴ ἡ πολιτικὴ εἰσχωρεῖ ἔτι περισσότερο στὴν Παιδεία, ὁ Χριστὸς διώκεται ἀπὸ αὐτήν, καθὼς «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν». Δὲν θὰ ἀναφερθῶ καθόλου γιὰ ὅσα θέλουν νὰ νομοθετήσουν τὸν ὑποτιθέμενο «γάμο» ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς «υἱοθεσία», διότι οὕτως ἢ ἄλλως εἶναι κάτι ἀπόλυτα ξένο πρὸς τὶς ἀρχὲς καὶ ἀξίες μὲ τὶς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πορεύθηκε ἀπὸ κτίσεως κόσμου. Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς πιὸ ἔξυπνοι γιὰ νὰ φέρουμε τὰ νέα δεδομένα, διότι ἂν ἤμασταν, θὰ εἴχαμε ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν λύση τῶν πραγματικῶν προβλημάτων. 

          Στὶς δύσκολες ἡμέρες μας, τὸ μόνο ποὺ μᾶς λείπει εἶναι ἕνα πρόσωπο· ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ἐκεῖνοι ποὺ φέρουν τὰ ἠνία αὐτοῦ τοῦ κράτους καὶ ὅλοι ὅσοι ἔχουν λόγο στὴν Παιδεία καὶ ἐπηρεάζουν τὸν κόσμο,  εἴτε πιστεύουν στὸν Χριστό, εἴτε ὄχι, θὰ ἔπρεπε νὰ ὑποκλίνονται μπροστά Του καὶ νὰ Τὸν προβάλλουν ὡς τὸ ἀπόλυτο φωτεινὸ παράδειγμα. Ὁ Χριστὸς ἔχει τὴν δύναμη νὰ ἀγγίζει καρδιὲς καὶ νὰ ἀλλοιώνει τὸν ἄνθρωπο. Δίνει Φῶς, ἐλπίδα, προοπτική, δίνει τὶς ἀρχὲς ποὺ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε στὴ ζωή μας,  δίνει ἀγωνιστικὸ φρόνημα, ψυχικὴ ἐλευθερία, στήριγμα στὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, δίνει λόγο ὕπαρξης. Ταυτίζει ἔργα καὶ λόγια. Δὲν εἶπε φιλοσοφίες. Ἐπικύρωσε τὸ κήρυγμα μὲ τὸ παράδειγμά του· θυσιάσθηκε πάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ ἐμᾶς, τὰ πλάσματά Του, διδάσκοντάς μας νὰ κάνουμε τὸ ἴδιο ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, καὶ ὄχι νὰ σταυρώνουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως μᾶς ὁδήγησαν ἄνθρωποι δῆθεν διαφωτισμένοι. Πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ κοινωνία μας ἂν ἀκολουθούσαμε αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ ἀσπαζόμασταν αὐτὴ τὴν θυσιαστικὴ ἀδελφοσύνη. Πολλοὶ ἐκ τῶν δασκάλων καυχῶνται μὲ τὸ νὰ κηρύττουν στὴν τάξη κατὰ τοῦ Θεοῦ ὡσὰν αὐτὸς νὰ ἦταν ὁ ρόλος τους. Τὸ πὼς ὅμως θὰ καταφέρουν νὰ ἀγγίξουν τοὺς νέους μας ὥστε νὰ μὴν κλειστοῦν στὶς φυλακὲς ἀνηλίκων γιὰ κακουργηματικὲς πράξεις, αὐτὸ εἶναι μάλλον ἀνίκανοι νὰ τὸ πράξουν. Ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ παιδιά μας ποὺ ἐπιδίδονται σὲ ἐγκλήματα ἐπειδὴ δὲν ἔχουν πρότυπα, ἐπειδὴ θέλουν νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν ἀνασφάλειά τους, ἐπειδὴ νομίζουν ὅτι ἔτσι εἶναι δυνατοί, ἤξεραν ποιὸς πραγματικὰ εἶναι ὁ Χριστός, θὰ εἶχαν πάρει τὸν ἀκριβῶς ἀντίθετο δρόμο. Ὄχι φυλακὴ δὲν θὰ ἔμπαιναν, ἀλλὰ θὰ στήριζαν ὅλη τὴν κοινωνία. 

       Τί κακό μας ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ Τὸν κάνουμε στὴν ἄκρη; Γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν κρατήθηκε ἡ Ἑλλάδα Ἑλλάδα; Γιὰ αὐτὴ τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ οἱ προπάτορές μας δὲν ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ τυράννου πρὶν διακόσια χρόνια; Χάρη σὲ αὐτὴ τὴν πίστη, δὲν κατέβαινε ἡ ἴδια ἡ γλυκιὰ Παναγιὰ στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου καὶ κατεύθυνε τὸν στρατὸ πρὶν 83 χρόνια; Οἱ παπάδες καὶ οἱ δεσποτάδες δὲν θυσιάσθηκαν γιὰ νὰ εἴμαστε σήμερα ἐλεύθεροι; Αὐτὰ πρέπει νὰ προβάλλουμε. Ἔχουμε τόσα πρότυπα· ἁγιασμένα, ἡρωικά, ἐπιτυχημένα, ἀγωνιστικά, φιλάνθρωπα, φωτεινά, καὶ λέμε ὅτι δὲν ἔχουμε πρότυπα; Καὶ ἀκολουθοῦμε τὸ σκοτάδι, τὸ τίποτα, τὴν καταστροφή, τὴν ἐφήμερη εὐτυχία ποὺ ὁδηγεῖ στὴν δυστυχία; Πότε θὰ συνέλθουμε ἐπιτέλους; 

          Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, συνωμοσιολογίες, συχνὲς ἀναφορὲς στὸν πειρασμό, ἀναζητήσεις περὶ τῶν ἐσχάτων. «Τὸ τέλος πάντων ἤγγικεν –δίδασκε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος πρὶν δύο χιλιάδες χρόνια!- νὰ σωφρονιστεῖτε, νὰ ἐπιδοθεῖτε στὴν προσευχή, μὰ πρὸ πάντων νὰ ἔχετε ἐκτενῆ ἀγάπη, διότι ἡ ἀγάπη θὰ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α Πε 4, 7-8). Καὶ ὅσο οἱ Χριστιανοὶ σπαταλοῦν τὸν χρόνο τους μάλλον παθητικά, ἀντὶ νὰ ἀντισταθοῦν πνευματικά, οἱ ἐργάτες τοῦ πονηροῦ συνεχίζουν ἀκάθεκτοι τὸ ἔργο τους. Δίχως ἀγώνα γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς, δίχως τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὶς πονηρίες, μὲ τὸν ἐπιμελῆ καλλωπισμὸ τοῦ σώματος χάριν τῆς ἀνθρωπαρέσκειας, μὲ τὴν ἀδυναμία ὀρθῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν (πράγμα ποὺ φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μόλις λίγο ξεπηδήσουν ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας δὲν θέλουν νὰ πατοῦν οὔτε ἔξω ἀπ΄ τὴν Ἐκκλησία), ὅσα κηρύγματα περὶ τῶν ἐξελίξεων, περὶ τῶν ἐσχάτων καὶ τῶν λοιπῶν, καὶ ὅσες ἄλλες ἐνέργειες, εἶναι μάταιες καὶ βαίνουν στὸ πουθενά. Δὲν γίνεται ἔτσι ἀντίσταση. Ἀντίσταση εἶναι τὸ νὰ μάθουμε ποιὸς πραγματικὰ εἶναι ὁ Χριστός, νὰ μάθουμε τὴν ἱστορία μας, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ γίνει γιὰ ἐμᾶς ἄριστη δασκάλα, νὰ ἀκούσουμε τὶ ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν οἱ διαχρονικὲς φωνὲς τῶν Πατέρων μας. Ἐδὼ καλὰ καλὰ δὲν ἔχουμε ἱερεῖς, κανένας δὲν συγκινεῖται νὰ θυσιασθεῖ γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ λέμε ὅτι ἀντιτιθέμεθα στὰ ἐξωτερικὰ προστάγματα; Καθῆκον μας εἶναι νὰ ἀναθεωρήσουμε πολλὰ πράγματα. 

      Τὸ συμπέρασμα ὅλων ὅσων λυπηρῶν βιώνουμε δὲν παύει νὰ εἶναι ἕνα: μέσα στὸ σκοτεινὸ χάος λείπει ὁ Φωτεινὸς ΧΡΙΣΤΟΣ. Καὶ δὲν λείπει ἐπειδὴ δὲν νοιάζεται, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν τοῦ ἔχουμε ἀνοίξει τὴν πόρτα νὰ μπεῖ μέσα στὴ ζωή μας καὶ νὰ μᾶς χαρίσει Φῶς καὶ Ζωή. Καιρὸς νὰ τὸ κάνουμε. Δὲν μᾶς παίρνει ἄλλο. Σὲ λίγο πλησιάζουν Χριστούγεννα. Εἶναι καθῆκον μας. 

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή