«Λίαν εὔφρανας τούς ὀρθοδόξους, καί κατήσχυνας τούς καινοτόμους, ἐν οὐρανῷ διαλάμψας τρισόλβιε, τῶν εὐσεβούντων φωτίσας τήν σύναξιν, ἑορταζόντων τήν Θείαν σου ὕψωσιν. Σταυρὲ Τίμιε, τὸ φῶς Σου ἡμῖν κατάπεμψον στηρῖζον ἀληθείᾳ γνησιόφρονας».
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Θεοφιλέστατε, Τίμιον Πρεσβυτέριον, Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, αὐτὸ εἶναι τὸ ἀπολυτίκιον τῆς Ἀκολουθίας τῆς 3ης Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. ῾Η ᾿Εκκλησία μας, ἔχει καθιερώσει, νὰ ἑορτάζεται πανηγυρικῶς τὸ μέγα αὐτὸ θαῦμα, τὴν Κυριακὴν μετὰ τὴν ῞Υψωσιν.
Ἕνας αἰῶνας συμπληρώθηκε φέτος ἀπὸ τότε ποὺ «μίλησε ὁ Οὐρανός». Τότε ποὺ ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ζωῆς ἡμῶν, δικαίωσε εἰς τὸ διηνεκὲς καὶ ἐπιβράβευσε, ἐκεῖ στοὺς πρόποδες τοῦ Ὑμηττοῦ, τοὺς προπάτορές μας καὶ τὸν τίμιο, ἁγνὸ ἀλλὰ καὶ σθεναρὸ ἀγῶνα τους ὑπὲρ τῆς Φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας. Ἕνα χρόνο νωρίτερα, στὶς 12 Μαρτίου τοῦ 1924, ὁ μοιραῖος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, αὐθαίρετα, παράνομα καὶ πραξικοπηματικά, εἰσάγει στὴν ᾿Εκκλησία γιὰ τὶς Ἀκίνητες Ἑορτές, τὸ Γρηγοριανὸ ἑορτολόγιο, παρὰ τὴν καταδίκη του ἀπὸ τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους.
Ὁ εὐσεβής λαός, ὁ ἄγρυπνος φύλακας τῆς παραδόσεως ἀντιδρᾶ καί ἐμμένει στό πατροπαράδοτο ἑορτολόγιο. Παρὰ τοὺς αἱματηρούς διωγμοὺς καὶ τὸν ἐλάχιστο ἀριθμό ἱερέων, τό φρόνημα τῶν ζηλωτῶν τῆς πίστεως δέν κάμπτεται. Ἀντιθέτως, χαλυβδώνεται ἀκόμα περισσότερο. Σ' αὐτό συνετέλεσε καί ἕνα θαυμαστό γεγονός, πού ὅμοιό του συνέβη δύο φορές στήν ἐκκλησιαστική ῾Ιστορία καί ἦρθε τήν κρίσιμη στιγμή ὡς θεία εὐλογία καί ἐπιβεβαίωση τοῦ δικαίου ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητας τῆς πίστεως, ἀγώνα τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων.
Τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου τοῦ 1925, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς γνησιότητος τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶχαν συγκεντρωθεῖ στό ἐξωκκλήσιον τοῦ Ἁγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, στοὺς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. ᾿Επρόκειτο νά τελεσθῆ ῾Ιερά ᾿Αγρυπνία γιά τήν ἑορτή τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σύμφωνα μέ τό πατροπαράδοτον ἑορτολόγιον τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ὑπό τό ἄγριο βλέμμα τῆς χωροφυλακῆς.
Τότε, στίς ἔνδεκα καί μισή πρίν τά μεσάνυχτα, τόν ᾿Αττικό οὐρανό καταυγάζει μέ τήν λάμψη του ὁ Τίμιος Σταυρός. Σάν οὐράνιος προβολέας, κατά τίς μαρτυρίες τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, φωτίζει ὁλόκληρη τήν περιοχή γύρω ἀπό τό μονύδριο τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου. Καλύπτει δέ μέ τό κατάλευκό του ἱλαρόν φῶς καί αὐτή τήν λάμψη τῶν ἀστέρων. Λειτουργὸς σὲ ἐκείνη τὴν ἱστορικὴ ὁλονυκτία, ἦταν ὁ εὐλογημένος ἐκεῖνος λευίτης, ὁ μακαριστὸς παπὰ Γιάννης Φλῶρος.
Στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι ἐπιβεβλημένο νὰ ἀναφερθοῦμε βιογραφικά, ἐν συντομία, στὸν ἀφανῆ αὐτὸν ἥρωα τοῦ γεγονότος τῆς Γ´ Ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Γεννημένος τὸ 1860, στὸ Τρίκορφο Μεσσηνίας, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος τὸ 1894. Ἦταν ἔγγαμος καὶ πατέρας 5 παιδιῶν τὰ ὁποῖα μετὰ τὴν ἐκδημία τῆς Πρεσβυτέρας του, τὸ 1907, ἀνέθρεψε μόνος. Ἡ ἀλλαγὴ τοὺ ἡμερολογίου τὸν βρῆκε στὴν Ἀθήνα καὶ ὁ εὐλαβέστατος Πρεσβύτερος Ἰωάννης εὐθὺς ἀντιτάχθηκε στὴν καινοτομία καὶ ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοῦς ἐλάχιστους Ἱερεῖς αὐτῶν ποὺ παρέμειναν πιστοὶ στὶς παραδόσεις, λειτουργῶντας στὰ ἐξωκκλήσια τῆς Ἀττικῆς.
Ὑπῆρξε ὑπόδειγμα Κληρικοῦ καὶ μάλιστα ἐγγάμου ὄχι μόνον γιὰ τὴν ἀκραιφνῆ του πίστη, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματική του ζωή. Δὲν παρέλειπε ποτὲ νὰ σηκώνεται νωρὶς τὸ πρωΐ καθημερινῶς γιὰ τὴν ἀκολουθία, ἐνῷ μία χιονισμένη νύχτα ποὺ πῆγε νὰ καθυστερήσει λίγο τὴν ἀκολουθία ἄκουσε φωνὴ ἀπὸ ἕνα εἰκόνισμα τῆς Παναγίας νὰ τοῦ λέγει: «παπα-Γιάννη, ὄρθρου βαθέως», ὁπότε εὐθὺς ἠγέρθη γιὰ τὴν ἀκολουθία.
Τὸ 1934 ἐπιχειρῶντας νὰ λειτουργήσει γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου (29 Αὐγούστου) σὲ ἕνα ὁμώνυμο ἐξωκκλήσι τῆς Ροδοπόλεως Ἀττικῆς, τὸ βρῆκε κλειδωμένο ἀπὸ τὶς ἀστυνομικὲς ἀρχές.
Τότε, μαζὶ μὲ τὸ συναχθὲν πλῆθος τῶν πιστῶν, τέλεσε ὑπαίθρια λειτουργία κοντὰ στὸ σημεῖο ποὺ ἀργότερα ἀνηγέρθη ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας Τριάδος Ροδοπόλεως τῶν Γ.Ο.Χ. τοῦ ὁποίου διετέλεσε καὶ ὁ πρῶτος Ἐφημέριος, μέχρι τὸ 1950.
Κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ 1951, μετέτρεψε τὴν οἰκία του σὲ κατ᾽ οἶκον Ἐκκλησία γιὰ τὴν μυστηριακὴ ἐξυπηρέτηση τῶν διωκομένων Γνησίων Ὀρθοδόξων ἐνῷ λειτουργοῦσε καὶ σὲ ἐξωκκλήσια τῆς Ἀττικῆς. Τὸ 1953 στὶς 15 Δεκεμβρίου ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκοβρύσεως, ὅπου διαφυλάσσεται ἡ Τιμία Κάρα του.
Ἂς ἐπιστρέψουμε καὶ πάλι στὰ ἱστορικὰ γεγονότα. Παρά τό σιωπητήριο πού ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἐπέβαλε στόν τύπο μέ τήν στήριξη τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, μιά ἐφημερίδα τόλμησε νά σπάση τή σιωπή καί νά δημοσιεύσει τήν ἀλήθεια, τό θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν ἡ ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ», ἡ ὁποία δημοσίευσε τήν ἑπομένη ἡμέρα, τό ἀνακοινωθέν τοῦ Συλλόγου τῶν ᾿Ορθοδόξων, τῆς διοικούσης ἀρχῆς τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων.
῾Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν πατρώων παραδόσεων. Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις ὄμμασι" εἶδαν καί ἐθαύμασαν τό συγκλονιστικό γεγονός. ῾Ο μακαριστός ᾿Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, στήν μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, σειρά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ", καταγράφει συγκλονιστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ, ἀψευδεῖς, αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό.
᾿Εξόχως ἐνδιαφέρουσα καί σημαντική εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννη Γλυμμῆ. ῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν τόν ἱερέα, τόν εὐλαβέστατο παπα-Γιάννη Φλῶρο, καί νά ἐμποδίσουν ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας. ᾿Αναφέρει λοιπόν ὁ μακαριστός ᾿Ιωάννης Γλυμμῆς· «῏Ημουν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, πού ἔστειλαν τό βράδυ ἐκεῖνο, πρίν 50 ἔτη, στό ἐρημοκλήσσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, διά νά ἐμποδίσωμεν τήν ἀγρυπνίαν. ᾿Εκεῖ οἱ παλαιοημερολογίτες θά ἀγρυπνοῦσαν, διότι ξημέρωνε ἡ ἑορτή τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ᾿Επειδή εἶχε συγκεντρωθῆ πολύς κόσμος, περισσότερα ἀπό δύο χιλιάδες ἄτομα, δέν ἐπιχειρήσαμε νά συλλάβωμε τόν ῾Ιερέα, ὅπως εἴχαμε ἐντολή, ἀλλά ξαπλώσαμε ἥσυχα στήν κοντινή πλαγιά καί περιμέναμε νά τελειώσουν.
Στίς 11 καί μισή περίπου τή νύκτα ἀκούσαμε μεγάλο καί παράξενο θόρυβο, πού προερχόταν ἀπό τίς φωνές τοῦ πλήθους. Χωρίς νά χάσουμε καιρό, τρέξαμε νά δοῦμε τί συμβαίνει... καί εἴδαμε... ὅλο τό πλῆθος τῶν πιστῶν βρισκόταν σέ θρησκευτική παραφορά. ῎Αλλοι κλαίγοντας καί ἄλλοι φωνάζοντας τό «Κύριε ἐλέησον» γονατιστοί εἶχαν στρέψει τό βλέμμα τους πρός τόν οὐρανό, ἐνῶ μερικοί λιποθυμοῦσαν ἀπό τήν μεγάλη συγκίνηση. Τότε κοιτάξαμε κι' ἐμεῖς καί εἴδαμε τό θαυμάσιο, ἕναν δηλαδή τεράστιο ὁλοφώτεινο Σταυρό, πολύ ψηλά πάνω ἀπό τόν Ναό, νά φωτίζει ὁλόκληρη τήν περιοχή. Στήν ἀρχή μᾶς ἔπιασε φόβος ἀλλά ἀμέσως συνήλθαμε καί γονατίσαμε ξεχνώντας τήν ἀποστολήν μας καί κλαίγοντας σάν μικρά παιδιά. Περιττό βέβαια νά σᾶς πῶ, ὅτι παρακολουθήσαμε τήν ἱερά ἀγρυπνία μέχρι τέλους γεμάτοι συγκίνηση, ὄχι πιά σάν καταδιωκτικά ὄργανα ἀλλά σάν πιστοί χριστιανοί. Τό πρωΐ, ὅταν κατεβήκαμε στή Σχολή, διηγηθήκαμε σ' ὅλους τό μέγα θαῦμα πού εὐτυχήσαμε νά ἰδοῦμε. Κατόπιν ἔγιναν ἀνακρίσεις καί ὅλοι μας ἐνόρκως καταθέσαμε, ὅτι εἴδαμε πεντακάθαρα τόν Τίμιο Σταυρό στόν οὐρανό ψηλά». ῞Οπως εἶπε ὁ μακαριστός ᾿Ιωάννης Γλυμμῆς, ὄντως ἔγινε ἔνορκη ἀνάκρισις διά τό θαῦμα. ῾Ο τότε ὅμως ὑπουργός τῶν ἐσωτερικῶν, τήν ἀπέκρυψε ἀπό τήν δημοσιότητα.
῞Ομως ὁ Τίμιος Σταυρός δέν ἦταν ὁρατός μόνο στήν περιοχή τοῦ ῾Υμηττοῦ. ῾Υπῆρξαν ἐκείνη τήν ὥρα ἄνθρωποι πού εἶδαν τό θαῦμα κι ἀπό τό κέντρο τῶν ᾿Αθηνῶν καί συγκεκριμένα ἀπό τήν πλατεῖα ῾Ομονοίας. ῞Ενας ἀπό αὐτούς, ὁ ᾿Αθανάσιος Πριμάλης, ὁδηγός τοῦ τράμ, πού ἐκείνη τήν ὥρα ἔκανε τόν κύκλο τῆς ῾Ομονοίας, ἀφηγεῖται μέ συγκίνηση· «Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ. Εἶχα φθάσει στήν ῾Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν· "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα. ῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν».
῾Η μακαριστή γερόντισσα Εὐθυμία, Καθηγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν Πάρνηθα ᾿Αττικῆς, ἐξιστορεῖ κατά τρόπον γλαφυρόν, ὅσα ἀξιώθηκε νά δεῖ μέ τά παιδικά τότε μάτια της, τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα.
«Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα-Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτή καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!.. ὁ Σταυρός!..».
᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πῶς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ροῦχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν.
Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας».
Τά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ συγκλονιστικές καί συγκινητικές συνάμα περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, δημιούργησαν σάλο ἀνά τήν ῾Ελλάδα. Κι αὐτός ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ἄνθρωπος πού προκάλεσε τό ἡμερολογιακό σχῖσμα, θορυβήθηκε τόσο πού ἔκανε τό πᾶν γιά νά κρατήσει σιωπηλές τίς ἐφημερίδες. Δέν πέτυχε ὅμως τήν ἀπόλυτη σιγή. ᾿Εκτός ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", πού τήν ἑπομένη ἡμέρα πρώτη δημοσίευσε τήν εἴδηση τοῦ θαύματος, καί μιά ἄλλη ἐφημερίδα, ἡ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ἀναφέρθηκε στό γεγονός. ῞Ενα ἀκριβῶς χρόνο ἀργότερα μετά τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 15/28-9-1926, τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἡ ἐφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" δημοσίευσε κι αὐτή μέ τή σειρά της, τό θαῦμα πού πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχε συμβεῖ καθώς καί ἀναπαράσταση, πιστή στίς περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, τοῦ φωτεινοῦ Σταυροῦ· νά καταυγάζει μέ τό λαμπρό λευκό του φῶς, ὁλόκληρη τή περιοχή γύρω ἀπό τό μονίδριον τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου στόν ῾Υμηττό. Σὲ αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀναπαράσταση βασίστηκαν οἱ σημερινὲς εἰκόνες τῆς Γ΄Εμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Μετά ἀπό ἕνα χρόνο σιγῆς ἰχθύος, οἱ ἀκολουθοῦντες τό Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, ἔλυσαν τή σιωπή τους διά τό θαῦμα. ῾Η ἐπίσημη δημοσιογραφική τους φωνή, "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τό θαῦμα, μέ τόν σκωπτικό τίτλο, "τό ὅραμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν". Στό ἄρθρο τους αὐτό, οὐσιαστικά, οἱ καινοτόμοι καταβάλλουν προσπάθεια νά πείσουν, κυρίως τούς ἑαυτούς τους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική τους πορεία εἶναι ἡ ὀρθή. Νά καθησυχάσουν τήν ταραγμένη συνείδησή τους, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός δέν θά μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στούς ὑπ' αὐτούς χλευαζομένους ὡς "παλαιοημερολογίτες". ῎Εφθασαν στό σημεῖο, νά ὑποστηρίζουν πράγματα, τά ὁποῖα κινοῦνται πέραν τῆς λογικῆς καί ἐντάσσονται στή σφαῖρα τοῦ παραλόγου.
Στό πλῆρες συγχύσεως λοιπόν ἄρθρο τους, γράφουν μεταξύ ἄλλων ὅτι «... διά νά φανῆ λοιπόν εἰς παλαιοημερολογίτας, ἐάν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλῃ πλάνῃ(!). Τό σημεῖον τούς ἔλεγεν· ὦ ἀνόητοι, δέν γνωρίζετε λοιπόν ὅτι ἐπέρασεν ἡ ἑορτή τοῦ Σταυροῦ; Τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων παραδέχονται ὅτι σήμερα εἶναι 26 Σεπτεμβρίου καί σεῖς ἐξακολουθεῖτε νά νομίζετε ὅτι εἶναι ἀκόμη 13 καί παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ; Διατί, ὦ ἄπιστοι, ἑορτάζετε τήν ἑορτήν τοῦ Σταυροῦ εἰς τάς 27 Σεπτεμβρίου ἐνῶ πρέπει νά ἑορτάζετε εἰς τάς 14; Αὐτά λοιπόν ἠμποροῦσε νά σημαίνει, ἐάν τῷ ὄντι ἐνεφανίζετο τοιοῦτον ὄραμα. Δέν ἦτο δυνατόν ἄνθρωποι ἔχοντες σῶας τάς φρένας ἐναντίον τῆς λογικῆς καί ἐναντίον τῆς ἀληθείας νά πιστεύωσιν ὅτι τήν νύκτα τοῦ δῆθεν ὁράματος ἦτο 13 καί ὄχι 26 Σεπτεμβρίου».
Οἱ καινοτόμοι πορεύθηκαν τήν ἴδια ὁδό πού ἀκολούθησαν καί οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. ᾿Εξ ἀπιστίας κινούμενοι καί ἐκεῖνοι τότε, ἀρνούμενοι νά πιστεύσουν εἰς τόν Ζωοδότην Χριστόν μας, ἀπέδιδαν τά θαύματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἐπιτελοῦσε, σέ ἐνέργειες πονηρῶν πνευμάτων (!)
᾿Αρνήθηκαν νά παραδεχθοῦν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους καί προσπάθησαν νά τήν ἀποκρύψουν, διότι ἀποτελοῦσε γι' αὐτούς σφοδρό ἔλεγχο στή συνείδησή τους. ῞Οπως τότε, ὅταν ἡ κουστωδία τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν, πού οἱ ἴδιοι οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἀπαίτησαν νά φυλάσσει τόν Πανάγιο Τάφο, ἀνήγγειλε στούς ᾿Αρχιερεῖς καί Φαρισαίους τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας, ἐκεῖνοι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, σκληροκάρδιοι ὄντες ἀλλά «...συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων καί ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν» (Ματθ. κη´, 12-14).
῞Οπως τότε οἱ Φαρισαῖοι, παρά τίς ραδιουργίες τους, δέν κατάφεραν νά κρύψουν τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι καί οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι, οἱ τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἀκολουθοῦντες, παρά τίς ποικιλόμορφες μηχανορραφίες τους, δέν κατόρθωσαν νά ἀποκρύψουν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους.
Δυστυχῶς, οὔτε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οὔτε οἱ οἰκουμενιστές διάδοχοί του, ἄδραξαν τήν εὐκαιρία νά λάβουν τό οὐράνιο μήνυμα, τήν θεόθεν βεβαίωσιν καί ἐπιβράβευσιν τοῦ ἀγῶνα τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου πίστεως, γιά νά διορθώσουν τά λάθη τους. Ἡ πνευματική τους πορεία χειροτέρευσε τόσο, ὥστε τό ἑορτολογικόν ζήτημα νά ἔλθει σέ δεύτερη μοίρα ἐνώπιον τῆς μεγάλης αἱρέσεως τῶν τελευταίων αἰώνων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ σταδιακὴ πλὴν ραγδαία ἀπεμπόληση τῆς ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές ἡγέτες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἶχε ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια τὴν ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τῆς πλειοψηφίας τῶν πιστῶν τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα θλιβερὰ γεγονότα ὅπως ἡ ὑποδοχὴ τοῦ πάπα στὸ Πατριαρχεῖο Κπόλεως καὶ ἡ διαμνημόνευση του ὡς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου νὰ γίνονται ἀποδεκτὰ μετὰ πολλῶν ἐπαίνων, χειροκροτημάτων καὶ ἐνθουσιασμοῦ, ὡς φυσιολογικὰ καὶ ἐπιβεβλημένα.
Αὐτὸ τὸ ντροπιαστικὸ γεγονὸς καὶ ὁ τρόπος προβολῆς καὶ ἀποδοχῆς του, περιγράφει τὸ βάθος τῆς πνευματικῆς ζημιᾶς καὶ διάβρωσης ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ πλειονότητα τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὥστε νὰ παρακολουθεῖ ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις τὴν ἰσοπέδωση τῶν Δογμάτων, τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν Συνόδων καὶ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὸν Οικουμενιστικό Θίασο τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν λοιπῶν ἀθλίων συνοδοιπόρων τους, καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἀντιδρᾶ ἀλλὰ νὰ ἐπικροτεῖ αὐτὲς τὶς ἀθλιότητες εἰς βάρος τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας.
῾Η σημερινή πνευματική ἀποσάρθρωση τῶν διαδόχων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀναδεικνύει περίτρανα πόσο δίκαιο εἶχαν οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ κληροδοτίσαντες εἰς ἡμᾶς τόν ἱερό ᾿Αγῶνα ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
῞Οταν τό 1924, διωκόμενοι, λοιδωρούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, τόλμησαν μέ κάθε κόστος νά παραμείνουν πιστοί στήν Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔχοντας ὡς πνευματική πυξίδα, τό ὑγιές ὀρθόδοξο κριτήριο, καί τήν θεία ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθῆς τους πορείας· Τήν θαυματουργική, τρίτη ἐμφάνιση, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό.
Σήμερα αὐτὸ τὸ σπουδαῖο ὑπερφυσικὸ γεγονὸς ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς τοὺς πνευματικοὺς ἐπιγόνους τους, μιὰ βαριὰ κληρονομιὰ καὶ μιὰ τεράστια εὐθύνη νὰ φανοῦμε ἀντάξιοί τους.
Νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ διαφυλάξουμε ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη αὐτὴ τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη.
Νὰ τιμήσουμε καὶ στὸν καθημερινό μας τρόπο ζωῆς τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ταύτη τὴν ζωντανὴ πίστη καὶ τὸν ζῆλο τῶν προπατόρων μας καὶ νὰ τοὺς διαβεβαιώσουμε στὴν πράξη ὅτι συνεχίζουμε, παρὰ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μας, τὸν ἱερὸ ἀγῶνα τους, καὶ ὅτι θὰ τὸν μεταλαμπαδεύσουμε καὶ στὰ παιδιά μας.
Κλείνοντας τὴν ὁμιλία αὐτή, θὰ ἤθελα νὰ ἐπικαλεστῶ τὶς εὐχὲς καὶ εὐλογίες τῶν προσφάτως ἀνακηρυχθέντων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας Ἁγίων τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Χρυσοστόμου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, τῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων Αἰκατερίνης τῆς ἐν Μάνδρα καὶ Ἰωσὴφ τοῦ ἐκ Δεσφίνης καὶ τῶν Ὁσίων Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, Ἱερωνύμου τοῦ ἐν Πάρνηθι καὶ Ἰωάννου τοῦ νέου Ἐλεήμονος, νὰ εἶναι μαζί μας καὶ μαζὶ μὲ τὰ παιδιά μας γιὰ τὴν συνέχιση αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου ἀγώνα μέχρι τὴν ὁλοκληρωτική του δικαίωση, ὅποτε ὁ Κύριος θὰ οἰκονομήσει. Ἀμήν.
