ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2021 (Ομιλία του Μητροπολίτου Αττικής & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ - Άρθρο του π.Ευθυμίου Μπαρδάκα

 

Ως ο Άσωτος Υιός ήλθον καγώ οικτήρμων.....

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

Ένας πατέρας, είχε δύο παιδιά. Ο νεώτερος είπε κάποτε στόν πατέρα του μέ ύφος πού δέν έπαιρνε αντίρρηση : "Πατέρα, πήρα τήν απόφασή μου. Φεύγω από τό σπίτι. Δός μου τό μερίδιο τής περιουσίας πού μού ανοίκει. Θά ζήσω όπως θέλω εγω".

Μοίρασε ο πατέρας τήν περιουσία του καί έδωσε στόν νεώτερο τό μερίδιό του. Αμέσως εκείνος ρευστοποίησε τά πάντα καί γεμάτος χρήμα "απεδήμησεν εις χώραν μακράν". Έφυγε σέ χώρα μακρινή, γιά νά διακόψει κάθε επαφή μέ τό σπίτι του. Δέν ήθελε νά τού υπενθυμίζει τίποτα τήν προηγούμενη ζωή του. Εκεί "εσκόρπισε τήν ουσίαν αυτού ζών ασώτως"

Όλη η περιουσία, πού είχε συγκεντρωθεί με τούς κόπους τού πατέρα του, μέσα σε λίγο καιρό εξανεμίστηκε στα γλέντια, τις διασκεδάσεις καί τήν άσωτη ζωή. Εν τώ μεταξύ έπεσε στη χώρα εκείνη πείνα φοβερή. Τότε άρχισε αντίστροφη μέτρηση. Τα χρήματα σώθηκαν, οι φίλοι χάθηκαν και ο άσωτος υιός άρχισε νά πεινάει. Η πείνα τόν ανάγκασε να ψάξει γιά δουλειά.

Τελικά κατάντησε να γίνει δούλος σέ κάποιον αφέντη, δούλος χοιροβοσκός. Τόση ήταν η πείνα του,ώστε προσπαθούσε νά χορτάσει μέ τά ξυλοκέρατα, πού έτρωγαν οι χοίροι.

Τί κατάντημα αλήθεια!

Τό παράδειγμά του φέρνει στο νου μας τήν συνηθισμένη κατάληξη του ανθρώπου εκείνου πού απορρίπτει τόν ελαφρό ζυγό τού Ευαγγελίου, γιά να ζήσει δήθεν αδέσμευτος, χωρίς τά "όχι" καί τά "μή" τής πίστεως. Φεύγει από το δρόμο τού Θεού και τρέχει νά δοκιμάσει κάθε αμαρτία, κάθε παρανομία και απόλαυσή τής χωρίς Χριστό ζωής.

Πληρώνει όμως αργά ή γρήγορα αυτή τήν ανταρσία τού. Πόσα καθημερινά ψυχικά ναυάγια έχουν την αιτία τους στην επανάσταση αυτή κατά τού Ουράνιου Πατέρα !

Η ζωή τής αμαρτίας αδειάζει τήν ψυχή τού ανθρώπου από κάθε καλό και τήν γεμίζει μέ πείνα πνευματική. Ένα ανικανοποίητο κενό πού δέν το γεμίζουν τά ξυλοκέρατα τής αμαρτίας, βασανίζει τον αμαρτωλό.

Ο άνθρωπος πού πλάστηκε ελεύθερος, καταντά δούλος και σκλάβος των παθών του....

****************************

Οι άγιοι Πατέρες όρισαν τη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου να είναι αφιερωμένη στην διδακτική παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ.15,13-32) Για νά διδάξει, σε όσους είναι απελπισμένοι, ότι ο Θεός παραμένει με ανοιχτές αγκάλες να δεχτεί τον κάθε μετανοημένο αμαρτωλό, όσο αμαρτωλός και αν είναι ποτέ δέν είναι αργά.........!!!

Όσο χαμηλά καί άν πέσει ο άνθρωπος, υπάρχει τρόπος διορθώσεως. Αυτό έγινε καί μέ τόν άσωτο.

Όταν βρέθηκε στήν αξιοθρήνητη εκείνη κατάσταση, ήρθε στά λογικά του. Σκέφτηκε τό ωραίο παρελθόν του : "Τόσοι υπηρέτες στό πατρικό μου σπίτι, είπε μέσα του, έχουν άφθονο τό ψωμί, ενώ εγώ πεθαίνω από τήν πείνα, Δέν είναι πλέον ζωή αυτή. Θά γυρίσω αμέσως στόν πατέρα μου.

Θά πέσω στά πόδια του. Θά τού ζητήσω συγνώμη. Θά τόν παρακαλέσω νά μέ πάρει σάν υπηρέτη του. Δέν είμαι πλέον άξιος νά θεωρούμαι παιδί του.

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ έγινε έργο αμέσως!!!

Καί πώς τόν δέχτηκε ο στοργικός πατέρας, πού ποτέ δέν είχε ξεχάσει τό παιδί του αλλά πάντα τό περίμενε νά επιστρέψει?

Τόν είδε καθώς επέστρεφε καί ενώ ήταν σέ αρκετή απόσταση και αλλαγμένος πολύ, εν τούτοις τόν αναγνώρισε αμέσως.

Σκίρτησε η πατρική καρδιά. Έτρεξε κοντά του καί "επέπεσεν επί τόν τράχηλον αυτού καί κατεφίλησεν αυτόν"!!!

Χωρίς να σκεφτεί τήν ανταρσία καί τά κουρέλια του, άνοιξε τήν αγκαλιά του καί τόν έσφιξε με πατρική αγάπη.

Ενώ δέ ο υιός άρχισε νά παρακαλεί τόν πατέρα νά τόν δεχτεί όχι σάν παιδί του, εκείνος τόν σταμάτησε.

Έδωσε εντολή στους υπηρέτες νά τού φορέσουν την καλύτερη στολή. Είπε νά του βάλουν καί δακτυλίδι στό χέρι, γιά νά είναι καί πάλι όπως καί πρίν κύριος στό σπίτι.

Διέταξε τέλος νά σφάξουν καί τό καλύτερο μοσχάρι, γιά νά ευφρανθούν, γιατί ο υιός του αυτός "νεκρός ήν καί ανέζησε καί απολωλώς ήν καί ευρέθη"!

Πανηγύρι έγινε στό σπίτι.

Όταν δέ ο μεγαλύτερος υιός του επέστρεψε από το χωράφι καί δέν ήθελε νά λάβει μέρος στή χαρά όλων, αλλά μίλησε με σκληρότητα γιά τόν αδελφό του καί πάλι ο πατέρας έδειξε πόσο μεγαλόκαρδος ήταν. Προσπάθησε νά συγκινήσει καί εκείνον γιά τήν επιστροφή του αφελφού του πού ήταν νεκρός καί αναστήθηκε καί χαμένος καί βρέθηκε.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!! Δέν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γιά νά εννοήσουμε κάπως τήν ευσπλαχνία τού Ουράνιου Πατέρα μας.

Αμαρτάνουμε συχνά οι άνθρωποι. Παραβαίνουμε τον νόμο του Θεού. Φεύγουμε από κοντά του. Εν τούτοις δέν επεμβαίνει αμέσως ο Θεός γιά νά μας τιμωρήσει.

Εκείνος πού από αμέτρητη αγάπη έστειλε τόν Υιόν Του τόν Μονογενή καί σταυρώθηκε γιά όλους μας, περιμένει τώρα τήν μετάνοια καί επιστροφή τού κάθε αμαρτωλού.

Δίνει μάλιστα καί ευκαιρίες, γιά νά μας ξυπνίσει από τόν λήθαργο της αμαρτίας.

Χρησιμοποιεί ακόμα καί θλίψεις, γιά νά μάς παρακινήσει πρός μετάνοια, και όταν μετανοήσουμε ειληκρινά μάς συγχωρεί αμέσως διά του Μυστηρίου της εξομολογήσεως.

Δέν υπάρχει αμάρτημα πού νά μή τό συγχωρεί η άπειρος ευσπλαχνία τού Θεού. Μαζί δέ μέ τήν συγχώρεσή Του πού μάς χαρίζει, μάς κάνει καί πάλι παιδιά Του αγαπητά καί κληρονόμους της Βασιλείας Του. ΑΜΗΝ!!!

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

Πηγή

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ΠΥΛΗ - Κήρυγμα Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+1985)

 

Ἡ Μετάνοια ἀνοίγει τὴν πύλη

Κήρυγμα Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (+1985)

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πῦλας, Ζωοδότα»!

 

Σεῖς καὶ ἐγὼ ἀκούσαμε γιὰ πρώτη φορὰ αὐτοὺς τοὺς λόγους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κατὰ τὸ παρὸν λειτουργικὸ ἔτος. Ἀθέλητα οἱ σκέψεις γυρίζουν πίσω. Ἕνα χρόνο πρίν, προσευχηθήκαμε μὲ τὰ ἴδια αὐτὰ λόγια, ὅμως πόσο πολλοὶ ἔχουν στὸ μεταξὺ ἀπέλθει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τότε προσευχήθηκαν μαζί μας!

Ὁ Κύριος μᾶς στέλνει ἐπίσης αὐτὸ τὸ ἔλεος. Ἱστάμεθα στὴν πύλη τῆς μετανοίας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει μὲ τὸν ψαλμὸ αὐτὸ ὄχι μόνον ὅτι ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ πλησιάζει, ἀλλὰ ἐπίσης ὅτι χωρὶς τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ποτὲ ἐμεῖς δὲν θὰ μετανοήσουμε ὀρθά.

Φαντασθεῖτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ στέκεται μπροστὰ σὲ κλειστὲς πῦλες. Χρειάζεται σὲ εἰσέλθει μέσα, διότι ἔξω βρίσκεται σὲ κάποιον τρομερὸ κίνδυνο, ἀλλὰ δὲν ἔχει κλειδιά, καὶ ἄν δὲν τοῦ ἀνοίξουν τὶς πῦλες, θὰ πεθάνει. Ὁ ἁμαρτωλός, χωρὶς ὁποιαδήποτε ὑπερβολή, βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση.

Πάνω ἀπ΄ ὅλα, τί εἶναι μετάνοια; Καὶ πῶς κάποιος μπορεῖ νὰ μετανοήσει; Κάποτε, ποὺ ὁ Ὅσιος Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα ρωτήθηκε ἀπὸ μιὰ πιστὴ ψυχὴ πόσος χρόνος χρειάζεται γιὰ νὰ μετανοήσει κανεὶς στὸν Θεό, ἀπάντησε κατ΄ αὐτὸ τὸν τρόπο: «Ἡ ἀληθινὴ μετάνοια δὲν χρειάζεται χρόνια, μῆνες, ἑβδομάδες, ἀλλὰ μιὰ στιγμή»! Μιὰ στιγμὴ μεταστροφῆς, μιᾶς ἀποφασιστικῆς μεταστροφῆς ἀπὸ μιὰ ἁμαρτωλή, ἀδιάφορη, ἄδεια καὶ ἐλαφριὰ ζωὴ σὲ ζωὴ ἐν Χριστῷ, σὲ μιὰ ἀληθινὴ Χριστιανικὴ ζωή.

Τὸ πρόβλημά μας εἶναι ὅτι ὅλα σὲ ἐμᾶς δείχνουν ὅτι δὲν εἴμαστε καὶ τόσο ἁμαρτωλοί. Ὅτι οἱ λόγοι σχετικὰ μὲ τὴν μετάνοια, σχετικὰ μὲ τὴν διόρθωση τῆς ζωῆς, ἀναφέρονται σὲ κάποιους ἄλλους ταλαίπωρους ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ δὲν ἀπευθύνονται σὲ ἐμᾶς, διότι ἐμεῖς δὲν νιώθουμε ἰδιαίτερα ἁμαρτωλοί. Πράγματι, πολλοὶ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ ὅταν πηγαίνουν γιὰ Ἐξομολόγηση, ἀρχίζουν μὲ τὴν δήλωση: «Δὲν ἔχω εἰδικὲς ἁμαρτίες…»!

Θὰ ἦταν χρήσιμο ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε κάτι τὸ ὁποῖο πιθανὸν νὰ σᾶς εἶναι γνωστό. Ὑπάρχει μιὰ ἱστορία γιὰ δύο γυναῖκες, οἱ ὁποῖες πῆγαν σὲ κάποιον Γέροντα Ἀσκητή. Ἡ μία εἶχε μιὰ βαριὰ ἁμαρτία, εἶχε δηλητηριάσει τὸν ἄνδρα της καὶ κατόρθωσε μὲν νὰ τὸ ἀποκρύψει, ἀλλὰ ἡ συνείδησή της τὴν βασάνιζε συνεχῶς. Ἡ ἄλλη δὲν εἶχε πέσει σὲ κάποιο τόσο θανάσιμο ἁμάρτημα.

Κι ἔτσι, ὅταν ἔφθασαν στὸν Γέροντα, αὐτὸς τὶς εἶπε: «Πηγαίνετε στὸν κῆπο μου καὶ φέρτε μου πέτρες ἀπὸ ἐκεῖ». Στὴν μία, ποὺ εἶχε τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα στὴν ψυχή της, τῆς εἶπε νὰ τοῦ φέρει τὴν μεγαλύτερη πέτρα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ σηκώσει. Καὶ στὴν ἄλλη τῆς ἔδωσε μιὰ σακούλα καὶ τῆς εἶπε νὰ μαζέψει μικρὲς πέτρες καὶ νὰ τοῦ τὶς φέρει. Καὶ ὅταν τὸ ἔκαναν αὐτό, ὁ Γέροντας τὶς εὐχαρίστησε γιὰ τὴν ὑπακοή τους, καὶ τὶς εἶπε: «Τώρα νὰ τὶς μεταφέρετε πίσω. Ἐσύ, ἁμαρτωλή, πήγαινε καὶ ἄφησε τὴν μεγάλη πέτρα ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου τὴν πῆρες. Κι ἐσύ, ἡ δίκαιη, ποὺ δὲν ἔχεις μεγάλες ἁμαρτίες, τοποθέτησε ὅλες τὶς μικρὲς πέτρες ἀπὸ ὅπου τὶς πῆρες». Ἡ πρώτη τὸ ἔκανε αὐτὸ χωρὶς δυσκολία, ὅμως ἡ ἄλλη τὰ εἶχε χαμένα καὶ ἐπέστρεψε μὲ σχεδὸν γεμάτη τὴν σακούλα, διότι δὲν μποροῦσε νὰ θυμηθεῖ ἀπὸ ποῦ πῆρε τὴν κάθε μικρὴ πετρούλα, καὶ δὲν ἤθελε βέβαια νὰ ξεγελάσει τὸν Γέροντα. Ἔτσι ἐπέστρεψε μὲ γεμάτη τὴν σακούλα της.

Τότε, τῆς εἶπε ὁ Γέροντας: «Κοίταξε, αὐτὴ ἡ γυναίκα ἔχει μιὰ βαριὰ ἁμαρτία, ἀλλὰ τὴν θυμᾶται πάντοτε καὶ θρηνεῖ γι΄ αὐτὴν κάθε στιγμή, καὶ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας της θὰ ξεπλύνουν κάθε ἁμαρτία. Σὺ ὅμως δὲν μπορεῖς νὰ θρηνήσεις γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, διότι οὔτε κἄν μπορεῖς νὰ θυμηθεῖς αὐτὲς τὶς καλούμενες καθημερινὲς ἁμαρτίες. Ὅμως, τὸ βάρος τῆς σακούλας σου εἶναι ἴδιο μὲ τὸ βάρος τῆς μεγάλης πέτρας τῆς ἄλλης»!

Γι΄ αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νὰ θυμόμαστε ὅτι ὅλες οἱ μικρὲς ἁμαρτίες ποὺ ξεγλυστροῦν ἀπὸ τὴν μνήμη μας καὶ ποὺ συνενώνονται σὲ μιὰ ἀκαθόριστη συνείδηση ἁμαρτίας («εἴμαστε βέβαια ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ μᾶλλον ὄχι καὶ τόσο»), ὅλες αὐτὲς οἱ ἁμαρτίες εἶναι γιὰ τὶς ψυχές μας ἕνα τρομερὸ βάρος καὶ θὰ τὶς καταστρέψουν ἄν δὲν τὶς ἐλευθερώσουμε ἀπὸ αὐτὲς σὲ τούτη τὴν ζωή, διότι μετὰ θάνατον οὔκ ἐστι μετάνοια.
Ὅποιος τὸ καταλαβαίνει αὐτό, αἰσθανόμενος τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν του, ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ σὲ μία καλὴ Χριστιανικὴ ζωή, ἐφ΄ ὅσον βέβαια ἀποφασίζει γι΄ αὐτὴ τὴν μεταστροφή, γιὰ τὴν ὁποίαν, ὅπως εἶπε ὁ μεγάλος Ὅσιος, χρειάζεται μία μόνον στιγμὴ ἀπόφασης γιὰ μεταστροφή.

Σύντομα, θὰ ἀκούσουμε τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸν Ἄσωτο Υἱό, ὁ ὁποῖος μόλις ἀναγνώρισε τὸ λάθος τῆς συμπεριφορᾶς του καὶ τὴν φρικτή του κατάσταση, δὲν παρέμεινε ἐκεῖ ποὺ ἦταν, ἀλλ΄ εἶπε: «ἀναστάς, πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου» (Λουκ. 15:18). Καὶ δὲν ἀρκέσθηκε στὰ λόγια, ἀλλὰ ἀμέσως σηκώθηκε καὶ πῆγε. Καὶ πῶς ὁ πατέρας του τὸν δέχθηκε, τὸ γνωρίζουμε καὶ σύντομα θὰ τὸ ἀκούσουμε στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο.

Ἔτσι, θυμίζοντάς μας τὴν μετάνοια, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει ἐπίσης ὅτι χωρὶς τὴν χάρη καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦμε νὰ μετανοήσουμε σωστά, διότι δὲν καταλαβαίνουμε πόσο πολλὲς εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας καὶ δὲν αἰσθανόμαστε τὸ βάρος τους.

Γι΄ αὐτὸ προσευχόμαστε ὥστε ὁ Κύριος νὰ φωτίσει τὰ μάτια μας, καὶ ἔτσι νὰ διανοιχθοῦν ἐνώπιόν μας οἱ πῦλες τῆς μετανοίας, πρᾶγμα δίχως τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν θὰ εἰσέλθουμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

 

Μετάφραση ἀπὸ τὰ ἀγγλικά: Ἁγίου Φιλαρέτου (Βοζνεσένσκι), Κηρύγματα, σελ. 13-15.

Πηγή:  ecclesiagoc.gr/

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ (9 Φεβρουαρίου)

  

O Άγιος Νικηφόρος έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Βαλεριανού (253 - 259 μ.Χ.) και Γαληνού (259 - 268 μ.Χ.), και συνδεόταν στενά με κάποιον ιερέα ονόματι Σαπρίκιο, ο οποίος έτρεφε μεγάλο μίσος κατά του Νικηφόρου γιατί πίστευσε στα λόγια κάποιου συκοφάντη. O Νικηφόρος ζητούσε επανειλημμένα από τον ιερέα να του πει τον λόγο και να τον συγχωρέσει, όμως μάταια.

Όταν το 257 μ.Χ. ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών, συνελήφθησαν πολλοί επίσκοποι και ιερείς μεταξύ των οποίων και ο Σαπρίκιος. Μόλις ο Άγιος διέκρινε μεταξύ των συλληφθέντων και τον Σαπρίκιο, τρέχει και πέφτει στο γόνατά του και τον παρακαλεί με δάκρυα να τον συγχωρήσει. O Σαπρίκιος αρνείται πεισματικά. Μετά το μαστίγωμα που δέχθηκε ο Νικηφόρος τον πλησιάζει και πάλι, ασπάζεται τις πληγές του και του ζητά να του δώσει έστω και την τελευταία στιγμή την ευλογία του. O Σαπρίκιος ανένδοτος, τον απομακρύνει και οδηγείται για αποκεφαλισμό. Η άρνηση και η αδιαλλαξία του Σαπρίκιου, τον καθιστούν ανάξιο στο μάτια του Θεού. Χωρίς πλέον την δύναμη της θείας χάρης, δεν άντεξε τα βασανιστήρια και την ώρα του αποκεφαλισμού λυγίζει και ζητά να θυσιάσει στο είδωλα. Μόλις το άκουσε ο Νικηφόρος, τρέχει και τον παρακαλεί να ανακαλέσει την άρνησή του. Εκνευρισμένοι τότε οι δήμιοι, αποκεφαλίζουν τον Νικηφόρο και έτσι αξιώνεται εκείνος το στέφανο του μαρτυρίου, ενώ ο Σαπρίκιος το στίγμα της ατιμίας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν ἔθραυσε καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀγάπη τοῦ Κτίσαντος, καταυγασθεῖς τὴν ψυχήν, τοῦ νόμου τῆς χάριτος, ἐκπληρωτῆς ἀκριβής, ἐμφρόνως γεγένησαι, ὅθεν καὶ τὸν πλησίον, ὡς σαυτὸν ἀγαπήσας, ἤθλησας Νικηφόρε, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες, ἐντεῦθεν ἐν ὁμονοίᾳ, ἠμᾶς διατήρησαν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.

Ἀγάπης τῷ δεσμῷ, συνδεθείς Νικηφόρε, διέλυσας τρανῶς, τήν κακίαν τοῦ μίσους· καί ξίφει τήν κάραν σου, ἐκτμηθείς ἐχρημάτισας, Μάρτυς ἔνθεος, τοῦ σαρκωθέντος Σωτῆρος· ὃν ἱκέτευε, ὑπέρ ἡμῶν τῶν ὑμνούντων, τήν ἔνδοξον μνήμην σου.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ παρθένος σήμερον.

Πτερωθεὶς Ἀοίδιμε, τῇ τοῦ Κυρίου ἀγάπῃ, καὶ τὸν τούτου ἔνδοξε, Σταυρὸν ἐπ' ὤμων βαστάσας, ᾔσχυνας τοῦ διαβόλου τὰς μεθοδείας, ἤθλησας μέχρι θανάτου καὶ ἀληθείας· διὰ τοῦτο ἀνεδείχθης, ὁπλίτης μύστης, Θεοῦ τῆς Χάριτος.

Ὁ Οἶκος

Τὴν τοῦ Παύλου σαφῶς διδασκαλίαν ἐπόθησας, καὶ τοῖς στέρνοις τοῖς σοῖς Ἔνδοξε κατεφύτευσας, βοῶν· Ἡ ἀγάπη οὐκ ἀσχημονεῖ, αὕτη τὸν Κτίστην ἄνθρωπον τέλειον ἡμῖν ἐχαρίσατο, δι' ἀγάπην πάντα ὑπέμεινεν, ἥλους καὶ σταυρόν, ὄξος καὶ ἐμπτύσματα, λόγχῃ ἐπάγη πλευρὰν ἁγίαν, δι' ἧς ἀνέβλυσεν ἡμῖν αἷμα καὶ ὕδωρ θεουργόν, ὃν ποθήσας, ἐφάνης νικηφόρος, ὡς καὶ τῇ κλήσει, ὁπλίτης, μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου ἐκπληρωτής, πεφηνὼς κατηλλάγης τῷ δυσμενεῖ, πρὸς σὲ τὴν διάνοιαν, τὴν αὐτοῦ Μάρτυς ἔχοντι, καὶ τὴν διὰ ξίφους, τελείωσιν εἴληφας, ἀντ' ἐκείνου Μάκαρ, Θεοῦ σε καλέσαντος· ὅθεν νικηφόρον, φερωνύμως δειχθέντα, αὐτὸς ἐστεφάνωσεν, ὡς Δεσπότης ἀξίως σε, Ἀθλοφόρε, ἀήττητε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Πηγή: saint.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2021 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2021 (Ομιλία του Μητροπολίτου Αττικής & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ ΑΣ ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ - Άρθρο του π. Ευθυμίου Μπαρδάκα

 

Στά "Μηναία" τής Εκκλησίας βλέπουμε ότι σχεδόν κάθε ημέρα είναι γιορτή ενός ή περισσότερων Αγίων με ιδιαίτερους ύμνους και τροπάρια.

Μέ τις εορτές των Αγίων "τά επίγεια συγχορεύει Ουρανοίς". Πανηγυρίζουμε οι πιστοί, μαζί μας όμως συνεορτάζει και "τών Αγίων ο χορός" στά Ουράνια σκηνώματα.

Κάθε εορτή των Αγίων είναι καί μία ευκαιρία για νά παραδειγματιζώμαστε και νά προσπαθούμε νά ζούμε σαν τούς Αγίους. Οι εορτές των Αγίων επαναλαμβάνουν την φωνή τού Θεού, πού παραγγέλνει : "Άγιοι γίνεστε" (Α'Πετρ.α'16).

Πώς είναι δυνατόν νά γίνει άγιος ο αμαρτωλός άνθρωπος?

Ο Θεός είναι απόλυτα Άγιος. Ο άνθρωπος καλείτε νά ξεκινήσει από την κατάσταση τής αμαρτωλότητος και αθλιότητος, στην οποία βρίσκεται, και με την μετάνοια και τον συνεχεί αγώνα να αποφεύγει τήν αμαρτία και νά αποκτά αρετές.

Εάν δέν αγωνιζόμαστε για νά γίνουμε άγιοι, δεν ειναι δυνατόν νά λεγόμαστε Χριστιανοί. Χωρίς τον αγιασμό "ουδείς όψεται τόν Κύριον" γράφει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ.ιβ'14).

Εαν δεν προσπαθούμε νά απομακρύνουμε από την ψυχή μας τον εγωισμό και το μίσος από την ψυχή μας, τα ψεύδει και τις πονηρές επιθυμίες, εάν δεν στολίζουμε την ψυχή μας με αγάπη και ταπεινοφροσύνη, με πραότητα και Δικαιοσύνη και με τίς άλλες αρετές, δέν πρόκειται να δούμε πρόσωπο Θεού.

Ορισμένοι νομίζουν, ότι αλλάξανε οι καιροί και δεν είναι εύκολος ο αγιασμός. Ο άγιοι όμως δεν έζησαν σε μία εποχή. Όλοι οι χρόνοι έχουν και ανέδειξαν αγίους.

Τούς Μάρτυρας τών τριακοσίων πρώτων Χρόνων ακολούθησαν οι Άγιοι Πατέρες και οι Νεομάρτυρες και οι Άγιοι της Τουρκοκρατίας. Στα ίχνη τών παλαιότερων βάδισαν ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Νεκτάριος κ.ά.

Όσοι λεγόμαστε και είμαστε πράγματι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όσοι τιμούμε τους Αγίους και μετέχουμε στά Μυστήρια της Εκκλησίας ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ να πετύχουμε τόν αγιασμό μας!!!

Κάθε φορά πού γιορτάζουμε τους Αγίους μας, άς εμπνεόμαστε από τό παράδειγμά τους και άς αγωνιζόμαστε με ενθουσιασμό για να γίνει πράξη και στη δική μας ζωή ο λόγος του Κυρίου : "Άγιοι γίνεστε"

Ευλογια Κυρίου

********************************

ΣΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΣΚΗΤΗ ΙΒΗΡΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗ ΕΥΘΥΜΙΟ ΔΑΝΗΛΑΤΟ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ μετά την Αγρυπνία στην Πανήγυρη τού Ιερού Κελλιου τών Αγίων Τριών Οσιομαρτύρων Ακακίου, Ευθυμίου και Ιγνατίου (1995 ?)

Η ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (Ομιλία π.Παναγιώτη Παυλίδη)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2021 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

  

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2021 (Ομιλία του Μητροπολίτου Αττικής & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

  

«Τέτοια προστασία, αγαπητή μου πολιτεία, δεν την θέλω» Άρθρο του Σεβ. Μητρ. Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου

 

 

 

   Κοιτάζοντας γύρω μου, παρακολουθώντας την τόσο αλλόκοτη πραγματικότητα που τόσο γρήγορα μου έχει επιβληθεί από την ελληνική πολιτεία για το καλό μου, και μάλιστα χωρίς να αρθρώσω λέξη, παρατηρώ και διαπιστώνω κάτι εντελώς οξύμωρο. Σειρά από νομοθετημένους περιορισμούς και απαγορεύσεις κυριαρχούν στη καθημερινότητά μου, με σκοπό την προστασία της ζωής μου, με μια προϋπόθεση όμως: πρώτα, «να πεθάνω».

   Το οξύμωρο αυτό, μαρτυρούν τα ίδια τα επιβεβλημένα μέτρα, τα οποία σε σημεία θυμίζουν κομμουνιστικά καθεστώτα του παρελθόντος, αφού περιορίζουν τελικά και αποκλειστικά, όχι τη μετάδοση της αρρώστιας, αλλά την επικοινωνία και την ελευθερία μου. 

   Ενδεικτικά αναφέρω την επίσκεψη των ανθρώπων στο supermarket για την αγορά των αγαθών πρώτης ανάγκης. Κανένας περιορισμός, αμέτρητοι καταναλωτές ο ένας πάνω στον άλλον, κοινόχρηστος εξοπλισμός εξυπηρέτησης χωρίς καμία πρόσθετη προφύλαξη, καθαρισμό ή απολύμανση, εκτεθειμένα προϊόντα και συσκευασίες στα μικρόβια των χιλιάδων ανθρώπων που καθημερινά μπαινοβγαίνουν. Αυτό που έχει διαφοροποιηθεί πλέον στους χώρους αυτούς, είναι αφενός η όψη των εργαζομένων που θυμίζει κατάκοπους είλωτες, αφετέρου η επικοινωνία των ανθρώπων. Ο χαιρετισμός και η χαρά της συνάντησης με τον συνάνθρωπο έχει πια αντικατασταθεί με την καχυποψία, τον φόβο, τη βουβαμάρα, την αγένεια και την κατηγόρια. 

   Το ίδιο επικρατεί και στα νοσοκομεία που σφύζουν από ιατρικό και ευρύτερο προσωπικό, επισκέπτες, αρρώστους και συνοδούς, οι οποίοι συνυπάρχουν, όπως ακριβώς και παλιότερα. Κανένα μέτρο, καμία ασφάλεια, καμία προστασία. Κοινόχρηστοι χώροι, μηχανήματα και εξοπλισμός εκτεθειμένος στις λαβές και στις ανάσες όλων, όσοι μπαίνουν και βγαίνουν απρόσεκτα και ασταμάτητα. Οι μόνες διαφορές με το παρελθόν, είναι αφενός το χαμόγελο του γιατρού, του νοσηλευτή, του μέλους της οικογενείας που συμπαραστέκεται στον άρρωστο, που πλέον έχει καλυφθεί από τη μάσκα, και αφετέρου, η επιπλέον ένταση, η δυστροπία και ο διχασμός που επικρατεί στις σχέσεις των ανθρώπων εξαιτίας της ανασφάλειας που έχει εισχωρήσει μέσα μας, όχι μόνο των ασθενών, αλλά και των ιατρών. 

   Αν ο ιός ήθελε, με την μεταδοτικότητα που τον χαρακτηρίζει, θα μας είχε αποδεκατίσει όλους.

   Ο ιός όμως, επιλέγει τους χώρους, στους οποίους γίνεται επικίνδυνος και θανατηφόρος. 

   Εκεί όπου πάω για να γεμίσω το ψυγείο και να χορτάσω την αχόρταγη όρεξή  μου -κυρίως λόγω της κατάθλιψης και της ανίας που οι συνθήκες μου έχουν δημιουργήσει- εκεί, δεν με σκοτώνει. Εκεί όπου πάω αναγκαστικά για να θεραπεύσω την σωματική μου ασθένεια, αλλά και να λάβω τον «ζωηφόρο» εμβολιασμό, εκεί, επίσης δεν με σκοτώνει. 

   Κι εδώ ξεκινά το οξύμωρο: τόσο τα μέτρα, όσο και ο ίδιος ιός, φαίνεται πια να συνασπίζονται προς έναν κοινό σκοπό, «τη σωτηρία» της ζωής μου. Τα χαλαρά έως ανύπαρκτα μέτρα στα supermarket και στα νοσοκομεία προστατεύουν τη ζωή μου, και ο ιός στους ίδιους χώρους, την σέβεται και δεν την απειλεί.  

   Το ίδιο συνασπισμένα, αλλά με άλλη μορφή, εμφανίζονται τα μέτρα με τον ιό, σε χώρους που δεν μου παρέχουν τα είδη για την ικανοποίηση των ορέξεων της κοιλιάς, και δεν σχετίζονται με τη φανερή πλευρά της υγείας μου. Τα απαγορευτικά μέτρα και ο θανατηφόρος ιός συνασπίζονται και πάλι μοναδικά και επιθετικά, και γίνονται ένα, αστυνόμευση και εγκληματικότητα μαζί, εκεί όπου μου παρέχεται η φροντίδα της ψυχής, η αλληλεγγύη, η προστασία και η καλλιέργεια του πνεύματος, η χαρά της σωματικής άσκησης, η γαλήνη της επικοινωνίας και της υγειούς ψυχικής εκτόνωσης.  Στους Ιερούς Ναούς, τα ιερά αυτά θεραπευτήρια της ψυχής και του σώματος, στα σχολειά και τα Κατηχητικά σχολειά, στις παιδικές χαρές, στο σπίτι μου, το σπίτι του αδελφού και του γείτονα. Εκεί ο ιός θεριεύει και γιγαντώνεται, κι όσο πιο ιερός ο χώρος, τόσο πιο πολύ θεριεύει ο ιός, όσο πιο ιερό το περιβάλλον, τόσο πιο αυστηρά κι απαγορευτικά τα μέτρα.

   Πορείες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ομάδες ανθρώπων, όλοι, κατά χιλιάδες στις πλατείες και τους δρόμους. Μόνον η περιφορά του Επιταφίου απαγορεύθηκε, μόνον ο καθαγιασμός των υδάτων και οι λιτανείες, μόνον οι εθνικές παρελάσεις, οι εθνικές και θρησκευτικές εορτές. Τα μέτρα και ο ιός επιτρέπουν σε όλους να κυκλοφορούν και να συναθροίζονται. Μόνον στο Άγιο Σώμα του Χριστού δεν επιτρέπουν, στον ιερό Σταυρό μόνον απαγορεύουν, στα ιερά λείψανα των Αγίων, στο εθνικό μου φρόνημα, την ιστορία και τον πολιτισμό μου, στο παιδί που θέλει να σηκώσει περήφανα τη γαλανόλευκη, στην Ορθόδοξή μου πίστη και λατρεία, στην παράδοση και τους θεσμούς, στις εμπειρίες μου και στον άγιο ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής μου απαγορεύεται η κυκλοφορία. Μόνον σε ότι άφορά την ψυχή μου, το νου και το πνεύμα μου, τα μέτρα γίνονται απαγορευτικά και αυστηρά τόσο, που με την υποστήριξη του φόβου που σκορπά το θηρίο που λέγεται ιός, τελικά δεν σώζουν, αλλά απειλούν εμένα, τη ζωή και το μέλλον μου. 

   Κι επανέρχομαι σε αυτό που αρχικά είπα. Διαπιστώνω με λύπη κάτι οξύμωρο σε αυτό που μας συμβαίνει: σειρά από καθεστωτικώς επιβεβλημένα μέτρα από την ελληνική πολιτεία, με σκοπό την προστασία της ζωής μου· με μια προϋπόθεση όμως: πρώτα, «να πεθάνω». Να πεθάνω πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, πολιτιστικά, ιστορικά. Να πεθάνουν οι όμορφες παραδοσιακές συνήθειές μου, οι σχέσεις και οι εμπειρίες μου. Να πεθάνω ως παρελθόν, να αγνοηθώ ως παρόν, να αφανισθώ ως μέλλον. 

   Τέτοια προστασία, αγαπητή μου πολιτεία, δεν την θέλω.

Πηγή

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

  

Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος)

Το να πηγαίνει κανείς πριν από όλους στην εκκλησία είναι καλό και σωτήριο, ενώ το να βγαίνει πριν από την απόλυση χωρίς ανάγκη είναι βλαβερό και ολέθριο. Εσύ λοιπόν μείνε υπομονετικά και άκουγε τις άγιες Γραφές, για να ωφεληθείς. Όπως δηλαδή στον καύσωνα ένα ποτήρι κρύο νερό είναι ευχάριστο στον οδοιπόρο, έτσι και τα ιερά λόγια δροσίζουν την ψυχή. Αν θέλεις να ακούς, μείνε υπομονετικά· και αν ακούσεις, θα γίνεις σοφός. Αν όμως με δυσκολία κάνεις υπομονή για να ακούσεις τον λόγο, πόσο περισσότερο θα δυσκολευτείς να τον κάνεις πράξη; Από αυτό λοιπόν να καταλάβεις ότι είσαι αμελής, όπως και εγώ.

Μόλις μπούμε στον ναό του Θεού, κάθε μέριμνα να φύγει από τη σκέψη μας, ο εσωτερικός μας άνθρωπος να αφοσιώνεται στη θεωρία και την προσευχή, και κανένας ανάρμοστος λογισμός να μην ταράζει τον νου μας. Ας νιώσουμε μπροστά σε ποιον στεκόμαστε στην προσευχή, και όλη μας η ψυχή και η καρδιά ας είναι στραμμένη προς Αυτόν, χωρίς να φαντάζεται τίποτε άλλο. Θα καταλάβεις αυτό που λέω και με ένα παράδειγμα:

Αν κάποιος πάρει μαζί του χρήματα και πάει σε μια εμποροπανήγυρη θέλοντας να αγοράσει βόδια, μήπως περιεργάζεται τα γουρούνια; Ή αν θέλει να αγοράσει γαϊδούρια, μήπως κοιτάζει για σκυλιά; Δεν είναι όλη η σκέψη του στραμμένη σε αυτά που θέλει, και αυτά μόνο δεν εξετάζει με προσοχή, μην τυχόν ξεγελαστεί και πάνε χαμένα τα χρήματά του; Έτσι και εμείς· όταν μπούμε στον ιερό ναό και σταθούμε μπροστά στον Θεό, ας υψώσουμε σε αυτόν όλο τον νου μας, και μόνο τα θεία να σκεφτόμαστε και να φανταζόμαστε, ώστε από αυτό και τη σωτηρία μας να κερδίσουμε και τα ουράνια αγαθά να απολαύσουμε.

Αλλά ούτε να αρχίσουμε την κουβέντα με τον διπλανό μας και, αντί να εξευμενίσουμε τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, τον κάνουμε να θυμώσει μαζί μας. Όπως δηλαδή συμβαίνει με κάποιον δούλο που στέκεται και μιλά με τον βασιλιά και, επειδή τον φώναξε άλλος δούλος, παρατά τη θαυμάσια και τιμητική συνομιλία με τον βασιλιά και στρέφεται και συνομιλεί με εκείνον, προσβάλλοντας με τον τρόπο του τον βασιλιά και κάνοντάς τον να θυμώσει φοβερά μαζί του, έτσι είναι και με αυτόν που μιλά την ώρα της ψαλμωδίας ή της προσευχής.

Όπως λοιπόν στέκονται οι άγγελοι με πολύν τρόμο και υμνολογούν τον Δημιουργό, έτσι οφείλουμε και εμείς να στεκόμαστε στην ψαλμωδία. Αν όμως τύχει ο αδελφός που στέκεται δίπλα σου να είναι άρρωστος και να βήχει ή να φτύνει συχνά, μην ενοχληθείς, αλλά θυμήσου ότι πολλοί αφιερώθηκαν να υπηρετούν αρρώστους και λεπρούς, για να έχουν από αυτό μεγάλο κέρδος, μαθαίνοντας με την πείρα την αγάπη και τη συμπόνια. Και εσύ λοιπόν, καθώς έχεις όμοιο σώμα, είσαι κοντά σε τέτοιες αρρώστιες, έστω και αν προς το παρόν είσαι υγιής με τη φιλανθρωπία του Θεού. Γι’ αυτό να μην υπερηφανεύεσαι σε βάρος του αρρώστου, αλλά να φοβάσαι μην πάθεις τα ίδια και χειρότερα, και με τη συμπάθεια προς τον αδελφό να προφυλάγεις τον εαυτό σου.

 

(Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΙΑ’ (11), σελ. 115. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2003)

Πηγή: alopsis.gr

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΣ, ΑΠΛΟΣ (Άγιος Ιωάννης Κρονστάνδης)

 

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΟΣ, ΑΠΛΟΣ (Άγιος Ιωάννης Κρονστάνδης)

Μια αστραπιαία κίνηση της καρδιάς προς την αμαρτία είναι αμαρτία. Πρέπει να τσακίζουμε την αμαρτία μόλις εμφανίζεται… Όταν η πυρκαγιά απλωθεί, δεν μπορούμε εύκολα να σώσουμε το σπίτι· το σώζουμε εύκολα, μόλις φανούν οι πρώτες φλόγες. Το ίδιο ισχύει και στην πνευματική ζωή. Η ψυχή είναι το σπίτι και τα πάθη είναι η φωτιά.

*

Μη συγχέεις τον άνθρωπο, που είναι εικόνα του Θεού, με το κακό που υπάρχει μέσα του. Το κακό είναι μια συμπτωματική ασθένειά του, μια δυστυχία του, μια διαβολική χίμαιρα. Η ουσία του είναι η εικόνα του Θεού, που παραμένει στο βάθος του ακόμα και όταν είναι αμαρτωλός.

*

Να είσαι όσο περισσότερο μπορείς πράος, ταπεινός, απλός στις σχέσεις σου με όλους. Να θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο απ’ όλους χωρίς καμιάν υποκρισία. Από τον εγωισμό προέρχεται η υπεροπτική, ψυχρή και ανειλικρινής σχέση μ’ εκείνους τους οποίους θεωρούμε κατώτερους ή από τους οποίους δεν περιμένουμε οφέλη…

Όταν σε κατηγορούν κι εσύ πονάς κατάκαρδα, αυτό σημαίνει ότι έχεις εγωισμό. Επιβάλλεται να τον διώξεις με τον εξωτερικό εξευτελισμό σου. Μην ταράζεσαι και μην τρέφεις αντιπάθεια, όταν σε κατηγορούν. Αγάπησε τους κατηγόρους σου, όπως αγαπάς τους γιατρούς σου, και προσευχήσου γι’ αυτούς…

Συμπάθησε τον αδελφό που σε αδικεί, ακόμα και όταν σου αφαιρεί το τελευταίο σου ρούβλι. Εδώ θα δείξεις αν αγαπάς την εικόνα του Θεού που υπάρχει μέσα σου, περισσότερο απ’ όσο αγαπάς τα γήινα και φθαρτά πράγματα…

Πόσο άσχημη είναι η σατανική χαιρεκακία για την αμαρτία του πλησίον! Η αγάπη όλα τα υπομένει και όλα τα καλύπτει… Ο χριστιανός με ειλικρίνεια επιθυμεί το καλό τού πλησίον όπως και το δικό του, επιθυμεί να δοξάζεται το όνομα του Θεού διαρκώς και με τη δική του διαγωγή και με τη διαγωγή των άλλων, εύχεται να γίνουν όλοι οι άνθρωποι ναοί του Θεού αχειροποίητοι.

*

Χωρίς την ειρήνη και την ομόνοια με τους άλλους, ποτέ δεν θα νιώσεις ειρήνη και ομόνοια με τον εαυτό σου.

 

(Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας”. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 41, 42, 52, 84)

Πηγή: alopsis.gr

ΣΤΟ ΝΑΟ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΑΠΗΣ

 "Αν, ίσως, ο αδελφός, που στέκεται κοντά σου, είναι σωματικώς άρρωστος και βήχει ή πτύει συνεχώς, μη ενοχλείσαι απ’ αυτόν. Σκέψου ότι πολλοί αφιερώθησαν εις την υπηρεσίαν λεπρών και αρρώστων, δια να κερδίσουν από αυτό πολλά πνευματικά, και να μάθουν εκ πείρας την αγάπην και την συμπάθειαν (προς τους ασθενείς).

Και σύ, άλλωστε, αφού φορείς το ίδιον σώμα, ευρίσκεσαι κοντά εις τας τοιαύτας ασθενείας, αν και προς το παρόν το σώμα σου είναι υγιές από φιλανθρωπίαν του Θεού· δι’ αυτό μη υπερηφανεύεσαι εις βάρος του αρρώστου, αλλά να φοβάσαι μη πάθεις τα ίδια και χειρότερα και με την συμπάθεια προς τον αδελφό σου προφύλαττε τον εαυτόν σου".

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

Ευεργετινού Β’ σελ. 174

(Το είδαμε εδώ: https://tasthyras.wordpress.com/2021/02/01/%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%86%cf%81%ce%b1%ce%af%ce%bc-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%8d%cf%81%ce%bf%cf%85-%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%ce%b5-%ce%b1%cf%85%cf%84/ )

Και το πρωτότυπο κείμενο: 

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2021/02/

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ (Άρθρο του πατρός Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα συγκλονιστικώτερα και πλέον μυστηριώδει γεγονότα του ανθρώπινου βίου. Ωστόσο ο θάνατος συγκλονίζει περισσότερο και δημιουργεί βαθύτερα προβλήματα.

Γιατί τον συναντάμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Είναι το αναγκαίο και αναπόφευκτο τέλος. Εφόσον γεννηθήκαμε, δεν είναι δυνατόν παρά να πεθάνουμε.

Παρά ταύτα ο θάνατος απασχολεί μόνο τον άνθρωπο. Τα ζώα περνούν τις ημέρες χωρίς να υποψιάζονται τον θάνατό τους.

Με τον άνθρωπο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτός χάρις στο λογικό με το οποίο τον προίκισε ο Θεός, είναι ο μόνος που έχει συνείδηση της φθοράς. Ο μόνος που γνωρίζει τον θάνατό του και την ικανότητα να φιλοσοφεί πάνω στο φαινόμενο της ζωής.

Πού και πώς να κρυφτεί κανείς από τον "έσχατο εχθρό" (Α' Κορ.ιε'26), ο οποίος μας απειλεί με ποικίλες μορφές, μας καταδιώκει και έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται απρόσκλητος μπροστά μας, να κατεβάζει την αυλαία τής ζωής μας μακρυά από το θέατρο της γής???

Υπο το πρίσμα του θανάτου πολλά και βασανιστικά προβλήματα τής ζωής αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΜΑΣ. Ζητάει να λύσουμε το αίνιγμα τού πού πηγαίνουνε μετά θάνατον. Ποιός κόσμος και τι είδος ζωής μας περιμένει.

Η ζωή χωρίς τον θάνατο είναι φτωχή. Καταντά όπως η ζωή των ζώων και των φυτών, τα οποία αγνοούν ότι θα πεθάνουν. Ο θάνατος προβληματίζει τη ζωή μας ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ.

Χωρίς την αίσθηση της αιωνιότητας δεν θα είχε η ψυχή μας το αίσθημα του χρέους απέναντι του Θεού και της ευθύνης απέναντι στον πλησίον.....

Π.Ευθύμιος

Ένα άρθρο βγαλμένο μέσα από τον προβληματισμό των γεγονότων των ημερών μας

ΚYΡIAKH ΙΒ' ΛOYKA 2021(Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

ΚYΡIAKH ΙΒ' ΛOYKA 2021(Ομιλία του Μητροπολίτου Αττικής & Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)