A

A

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)
† Κύριε, τὰ χείλη μου ἀνοίξεις, καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου (Ψαλ. 50,17)

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

ΚⲀⲖⲎ ⲤⲀⲢⲀΚⲞⲤⲦⲎ! ΚⲀⲖⲞⲚ ⲀⲄⲰⲚⲀ!

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΛΕΗΜΩΝΟΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ





Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς Αγίοις Αυτού.

Στιγμές ιδιαίτερης κατάνυξης, χαράς και ευλογίας έζησε η Ιερά Μητρόπολή μας και συγκεκριμένα στην γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αμφιάλης το Σάββατο 15/28.4.2018, όπου τελέσθηκε με την πρέπουσα εκκλησιαστική τάξη και με κάθε ιεροπρέπεια, η πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Αγιοκατατάξεως του Οσίου Πατρός ημών Ιωάννου του Νέου Ελεήμωνος κτήτωρος της αναφερθείσης Ιεράς Μονής.
Αφ’ εσπέρας τελέστηκε Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός προεξάρχοντος του Σεπτού Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Πειραιώς και Σαλαμίνος κ.Γεροντίου συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αττικής και Βοιωτίας κ Χρυσοστόμου, Τορόντο κ. Μωυσή, Αμερικής κ. Δημητρίου και Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού καθώς και τη συμμετοχή των κληρικών της εκκλησίας μας.
Πλήθος κόσμου κατέκλυσε εντός και εκτός την Ιερά Μονή για να πάρει την ευλογία του Αγίου, του δικού τους Αγίου, που κάποιοι σε προχωρημένη ηλικία είχαν την ευλογία να τον έχουν γνωρίσει να έχουν συνομιλήσει μαζί του και να έχουν λάβει ως πολύτιμο θησαυρό τις νουθεσίες του.
Την κυριώνυμο ημέρα τελέστηκε Διορθόδοξο Συνοδικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ Καλλινίκου με συλλειτουργούς : τον Πρωθιεράρχη της Ρωσικής Εκκλησίας της διασποράς, Μητροπολίτη κ. Αγαθάγγελο, τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες: τον Ποιμενάρχη μας Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γερόντιο, Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομο, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριο, Δημητριάδος κ. Φώτιο, Τορόντο κ. Μωυσή, Αμερικής κ. Δημήτριο, Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό,
Τους Θεοφιλεστάτους Επισκόπους Μεθώνης κ. Αμβρόσιο, Γαρδικίου κ. Κλήμεντα, Χάιφα κ. Ρωμανό, της Ρουμανικής Εκκλησίας Θεοφιλεστάτους Επισκόπους : Σουτσάβας κ. Σωφρόνιο, Πλοεστίου κ. Αντώνιο, Ιασίου κ. Γλυκέριο, και Σιμπιού κ. Ευλόγιο, πλειάδα Ιερέων και Διακόνων τόσο της καθ’ ημάς εκκλησίας όσων και των αδελφών εκκλησιών.
Τον πανηγυρικό της ημέρας και τον βίο του Οσίου εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος όπου μέσα από την εμπνευσμένη αφήγηση του συγκινήθηκαν άπαντες.

Το Ιερό Αναλόγιο πλαισίωσε η βυζαντινή χορωδία της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως υπό τη χοραρχία του μουσικολογιωτάτου καθηγητού βυζαντινής μουσικής κ. Αθανασίου Ιωαννίδη.
Συγκινημένος από το μεγαλειώδες γεγονός ευχαριστήριο λόγο απηύθυνε ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας ,κ. Γερόντιος προς όλους τους προσερχομένους τόσο από των εκπροσώπων των αδελφών εκκλησιών όσο και των Αρχιερέων, Ιερέων και Διακόνων της καθ’ ημάς εκκλησίας, των Μοναστικών αδελφοτήτων και πάντων των κοπιόντων για την αρτιότητα της Συνοδικής εκδήλωσης.

Με το πέρας της τελετής της Αγιοκατατάξεως σχηματίστηκε λιτανευτική πομπή υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Μπάντας του Λιμενικού Σώματος, ενστόλων φουστανελάδων φέροντες την Εικόνα του Οσίου, νέων και νεανίδων με παραδοσιακές στολές, των κατηχητικών σχολείων της εκκλησίας μας, των Μοναστικών Αδελφοτήτων, των κληρικών φέροντες τα Ιερά Λείψανα του Οσίου και πλήθος κόσμου ακολουθούντος την μεγαλειώδη λιτανευτική πομπή.
Τα της τάξεως και ομαλής διεξαγωγής του Τυπικού φρόντισαν με επιμέλεια οι Τελετάρχες Ο Πρωτοσύγκελος της καθ’ μας Ιεράς Μητροπόλεως Αρχ/της π. Γρηγόριος Ταυλάριος και ο Πρωτοσύγκελος της Ι.Μητροπόλεως Αττικής, Αἰδ. Πρωτ. π. Μιχαὴλ Κωνσταντινίδης.
Με το πέρας της τελετής παρατέθηκε πλούσια τράπεζα στους παρευρισκομένους.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ & ΒΟΙΩΤΙΑΣ

ΤΟ ΕΥΧΑΡΗΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ & ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ








ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ 2018 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Φωτογραφία


Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΕΡΩΝ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ



Ουδεμία εποχή εμποδίζει να αναδειχτούν εκλεκτοί αγωνισταί, δίκαιοι και άγιοι. 

Πάντοτε, αλλά και σήμερον, υπάρχουν εκλεκτοί, άγιοι, πιθανόν δε και να βιούν ανάμεσά μας υπό το κάλυμμα όμως της ταπεινοφροσύνης και απλότητος, το οποίον περιφρουρεί και αποκρύπτει την αρετήν του αγίου. 

Επιτρέπει δε ο Θεός, εις μεγάλον βαθμόν ή και εις όλην την έκτασιν, να γίνεται γνωστή, να αποκαλύπτεται η αγιότης και η αρετή ορισμένων αγωνιστών, μετά την κοίμησίν των, μετά την εκ του κόσμου τούτου αποδημίαν των. 

Και τούτο παραχωρείται, όχι δια να αποκηρύξομεν ημείς ως Δίκαιον ή άγιον τον εκλεκτόν Του, αλλά δια να ωφεληθώμεν, ελεγχθώμεν, παρηγορηθώμεν και δοξάσομεν το Άγιον όνομά Του, ''εν τοις αγίοις αυτού''. 

''Ελεγχθώμε'', διότι παραδείγματα τοιούτων αγωνιστών δια την εποχήν μας, απτελούν ''καυστικούς ελέγχους'' της ιδικής μας ματαιοδοξίας και πνευματικής χλιαρότητας. 

Κατά τας ημέρας μας, μια συγκλονιστική εμφάνησις, μετά κοίμησιν οκτώ ετών, ενός εκλεκτού, αγίου, Γέροντος έλαβε χώρα και χρέος να κάμωμεν γνωστή την σεπτήν μορφήν του μακαριστού Γέροντος, ως και το θαυμάσιον και παρηγορητικόν τούτο γεγονός. 

Πρόκειται περί του 

πατρός-Γέροντος ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΑΞΕΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ,

ιερομονάχου.



Ο π. Ιωάννης, εγεννήθη εις την Σμύρνην Μικράς Ασίας, το έτος 1899. Γαλουχηθής υπό των σεπτών γονέων του, ΜΑΡΙΑΣ, μετέπειτα ΜΑΡΚΕΛΛΗΣ μοναχής και του πατρός του ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ τα νάματα της ευσεβείας και αγάπης προς τον Χριστόν μας και αιχμαλωτισθείς υπό του θείου έρωτος, εις νεαράν ακόμη ηλικίαν, ανεχώρησε δια το Άγιον Όρος. Η μοναχική αφιέρωσις και η ασκητική ζωή, ήσαν οι έμπυροι πόθοι του. Διακριτικοί όμως και σεβάσμιοι Γέροντες, ίσως και προορατικοί, δεν του επέτρεψαν να παραμείνει εις το Άγιον Όρος, λόγω των πολλών οικογενειακών υποχρεώσεων - καθηκόντων: Γονείς ηλικιωμένοι και τρεις κατά σάρκα αδελφαί. Μετά βαθυτάτης λύπης - πίκρας, επέστρεψεν, θεωρών την επιστροφήν ως θείαν επιταγήν και υπακούων εις αυτήν. Επέστρεψεν εις τον κόσμον, φέρων όμως μεθ΄αυτού την έρημον του Αγίου Όρους και με έτι σφοδροτέραν την επιθυμίαν της αφιερώσεως.


Ηξιώθη μετά πάροδον ολίγων ετών, 

ως ιερομόναχος πλέον, να χειροθετήσει μοναχήν, ο ίδιος, 

την μητέρα του ΜΑΡΙΑΝ, μετονομασθείσαν εις ΜΑΡΚΕΛΛΑΝ Μοναχήν. 

Εν συνεχεία 

και διαδοχικώς και τας τρίας κατά σάρκα αδελφάς του. 

Ήδη η μικρά συνοδεία και με την προσέλευσιν και άλλων δύο ψυχών, 

επετελέσθη, 

ιδρυθέντος ωστόσο και του πρώτου Ησυχαστηρίου εις Αμφιάλην Πειραιώς υπό του π. Ιωάννου, 

μετά ευρυχώρου Ιερού Ναού, του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου. 

Ο Γέρων ακροθιγώς 

θα σημειώσωμεν ορισμένα εμφανή και βασικά χαρακτηριστικά του, 

ήτο εις μυστικός, αυστηρότατος ασκητής δια τον εαυτόν του, 

αλλά πρότυπον αγαθού ποιμένος, στοργικού πατρός, με βασικόν χάρισμά του, το υπερβάλλον της αγάπης του διά τους άλλους. 

Κατά τας δυσμάς του βίου του ίδρυσε και την εις Νέαν Πεντέλην Αττικής περικαλή Ιεράν Μονήν της Αγίας Τριάδος, 

η οποία κατακοσμεί πυκνοπευκόφυτον βουνοπλαγιάν της Νέας  Πεντέλης. 

Εις την ιερήν ταύτην μονήν, υπάρχει και ο τάφος με το σεπτόν σκήνωμά του. 


Όσοι παρηκολούθησαν έστω και μίαν θείαν λειτουργίαν του, σίγουρα θα έχουν εις την μνήμην των, μίαν από τας σπανίας θείας λειτουργίας, διότι ο λειτουργός της ήτο όλος ως ''από πυρός φλόγα''. Το πρόσωπόν του έλαμπεν, οι δε οφθαλμοί του, παιδικοί και εξώκοσμοι, και τους οποίους δεν ήτο δυνατόν άδακρυς κανείς να ατενίζει. Αι δύο ιεραί Μοναί του, έγιναν καταφύγια πενήτων και πονεμένων. Ουδείς έφευγε λυπημένος από τον π. Ιωάννη ή άνευ ψυχικής ωφελείας, οι δε πτωχοί και αδικημένοι, εύρισκον τον στοργικόν πατέρα και αντιλήπτορα εις το πρόσωπον του Γέροντος. Η ειρήνη και η πραότης, ως αποτέλεσμα της κατοικήσεως του Αγίου Πνεύματος εντός του, ήτο πάντοτε εμφανής εις το πρόσωπον του Γέροντος, την μετέδιδε δε και ειρήνευεν και εζωοποίει όσους τον επλησίαζον. 


Εν ζωή, επεσκέφθη τον Άγιον Γέροντα Ιερώνυμον της Αιγίνης, 

τον γνωστόν και από την στήλην των ''παραινέσεων'' της εφημερίδος μας, 

δι΄εξομολόγησιν προφανώς ή συζήτησιν, 

ο οποίος μόλις τον ατένισεν, εις το κελλί του, του λέγει: 

''Εγώ δεν εξομολογώ, κακώς ήλθες εις εμένα. 

Εγώ δεν εξομολογώ, γιατι να κάμετε τόσον κόπον και να έλθετε εδώ''; κ.λ.π., με αποτέλεσμα να φύγει δακρυσμένος ο Γέρων π. Ιωάννης ως και η Γερόντισσα αδελφή του και μία άλλη Μοναχή, αι οποίαι τον συνόδευον. 

Όταν έφυγαν, η Γερόντισσα η οποία διηκόνει τον π. Ιερώνυμον, του λέγει: 

''Γέροντα, τι είπες στον π. Ιωάννη και έφυγεν λυπημένος; 

Κανείς δεν φεύγει από σένα με λύπη, γιατι το έκαμες αυτόν; 

Και ο π. Ιερώνυμος απήντησεν: 

''Καλογραία, με είπεν να εξομολογηθεί αυτός σε μένα! 

Πώς εγώ να εξομολογήσω αυτόν, που μόλις μπήκε μέσα, γέμισε το κελλίον μου φως; 

Δεν είδες πως έλαμπεν το πρόσωπό του; 

Άμα κοιμηθεί ο π. Ιωάννης, σημεία θα δείξει''. 


Και πράγματι και πάλιν ο π. Ιερώνυμος επαληθεύεται εις ό,τι προείπεν. Ήδη, σημεία παράδοξα δια τας ημέρας μας, δημεία αγιότητος, θα μπορούσε κανείς να είπει, έχοντα σχέσιν με τον π. Ιωάννην, σποραδικώς και εις διαφόρους πιστούς εκδηλούνται. Η εν αρχή αναφερομένη εμφάνησις του Γέροντος, εγένετο την 13ην του μηνός Ιουανουαρίου ε. ε. εις την Ιεράν Μονήν της Αγίας Τριάδος εις Ν. Πεντέλην, έχει δε κατ΄ακριβή περιγραφήν του ευσεβούς νέου εις τον οποίον ενεμφανίσθη, ως ακολούθως: ''Το πρωί της Κυριακής 13ης του μηνός Ιανουαρίου, ώρα 9 και 30΄πήγα στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος (στην Ν. Πεντέλη). Από το βράδυ είχα μεταφέρει με έναν συγγενή μου τον κ. Ιωάννη λαμαρίνες, δια να κάμω μία μεταλλικήν δεξαμενή (διαστάσεις 1,25 χ 2,50 χ 1,25). Δεν μπορούσε να έλθει καμμία Γερόντισσα από την Ι. Μονήν του Αγίου Δημητρίου και ανέβηκα μόνος μου να δουλέψω. Αφού εισήλθα, εκλείδωσα την πόρτα του αυλογύρου με το κλειδί που μου είχαν δώσει, πήγα εις την Εκκλησίαν και προσκύνησα τας αγίας εικόνας και μετά πήγα, δια να κατασκευάσω την δεξαμενήν. Επειδή οι λαμαρίνες ήσαν μεγάλες, έπεφταν, και παιδευόμουν μέχρι τρία τέταρτα της ώρας, για να τις σηκώσω, να τις κολλήσω, έφθασα δε εις σημείον που ήθενα να τ΄αφήσω και να φύγω. Ξαφνικά ακούω βήματα (η ώρα ήταν δέκα παρά τέταρτον). Κοιτάζω προς τα εκεί που ακούγονταν τα βήματα (δηλ. προς την σκάλαν που έρχεται από το Ιερόν του Ναού της Αγίας Τριάδος και από τους τάφους). 


Βλέπω έναν ηλικιωμένον ρασοφόρον με άσπρα γένεια και κανονικό ανάστημα να έρχεται προς εμένα. 

Μόλις επλησίασε λίγο, μου λέγει: 

''Γεια σου Νίκο. 

Θέλεις βοήθεια;'' 

Του λέγω: ''Ποιός σε έστειλε;'' 

Μου απαντά: ''Με έστειλαν από τον Άγιον Δημήτριον''. 

Είπα τότε με τον νουν μου, Γέροντα άνθρωπον μου έστειλαν να με βοηθήσει; 

Αφού επλησίασε, σκέφθηκα μήπως ήτο κανένα σατανικό και ήθελα να κάνω τον Σταυρόν μου. 

Μόλις όμως πήγε αυτός να με βοηθήσει στις λαμαρίνες, έκανε τον Σταυρόν του. Κατόπιν είδα, ότι και το σκουφάκι του είχε σταυρόν. 

Τον ρωτάω, πως τον λένε. 

Μου αποκρίνεται: ''Θα την κολλήσεις καλά την δεξαμενήν''. 

Εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να με βοηθά. 

Μετά από λίγο, τον ξαναρωτώ πως τον λένε: Μου λέγει: 

''Έχω και εγώ βοηθήσει εδώ στο μοναστήρι''. 

Τον ρωτώ: ''Πού μένετε;'' Μου απαντά: ''Εδώ από πάνω''. 

Σκέφθηκα τότε ότι εδώ κοντά μένει και έχει βοηθήσει άλλοτε. 

Αφού τελείωσε η βοήθεια που ήθελα, μου λέγει: ''Με χρειάζεσαι άλλο;'' 

Του αποκρίνομαι, όχι. 

Τότε, λέγει, ''να φύγω και εγώ γιατι έχω και εγώ δουλειά!'' 

Τον ευχαρίστησα και του είπα να πάει στο καλό, 

αφού τότε του φίλησα το χέρι. 


Εξεκίνησε να φύγει από κει που ήρθε. ''Δεν φεύγετε από εδώ που είναι ίσωμα,'' του λέγω. Και μου απαντά: ''Δεν πειράζει, θα φύγω από εδώ που ήρθα''. Τον είδα να ανεβαίνει την σκάλα και να φεύγει προς τα εκεί που ήταν το Ιερόν και οι τάφοι. Στις 12 και 30΄με πήραν τηλέφωνο από τον Άγιον Δημήτριον, να μάθουνε τι κάνω. Το πρώτο που τους είπα ήταν: ''Τί μου στείλατε γέροντα άνθρωπον να με βοηθήσει; Μου απάντησαν: ''Εμείς δεν στείλαμε κανέναν.'' Τους είπα ότι είχε έλθει έναν γέρων ρασοφόρος και με βοήθησε. Μου είπαν να προσέξω μήπως ήταν κανένας κλέπτης και κλέψει το Μοναστήρι. Εγώ τους είπα, δεν φαίνεται δια τέτοιος. Και μου απεκρίθησαν: ''Άφησε τότε το βράδυ που θα έλθουμε να σε πάρουμε, μας τα λες''. Απ΄εκείνην την στιγμήν το μυαλό μου σκεφτόταν το πώς είχεν εισέλθει μέσα στο Μοναστήρι αυτός ο άνθρωπος, αφού οι πόρτες ήταν κλειστές και η μάντρα ψηλή 3 μέτρα, που αποκλείεται για άνθρωπον να πηδήξει να εισέλθει μέσα και ποσο μάλλον αν είναι γέρων. Η δε φυσιογνωμία του μου φαινόταν ότι ήταν γνωστή, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ, που τον είχα δει. Το βράδυ που ήρθαν να με πάρουν, με ρώτησε η Γερόντισσα: ''Είχες επισκέψεις;'' Της είπα, ''ναι'', ''αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπήκε αυτός ο άνθρωπος μέσα, και η φυσιογνωμία του είναι γνωστή και δεν μπορώ να θυμηθώ, που τον έχω δει''. Τότε, μου είπε: ''Δεν του άνοιξες εσύ την πόρτα;'' Της είπα, ''όχι''. Με ρωτά: ''Ποιός να ήταν αυτός ο άνθρωπος; 


Αν τον δεις σε φωτογραφία, τον γνωρίζεις;'' 

Και πήγε και μου έφερε μίαν φωτογραφίαν. 

Τότε διαπίστωσα 

ότι ο εικονιζόμενος της φωτογραφίας ήτο ο ίδιος ο πρωινός επισκέπτης. 

''Αυτός'', μου είπεν η Γερόντισσα, είναι ο παπα-Γιάννης! 

Εγώ της είπα ''δεν γνωρίζω το όνομά του, αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο πρωινός επισκέπτης.'' 

Και περνούσα τόσες φορές εμπρος από την φωτογραφίαν του, (περί της 15 φορές) 

που ήτο επάνω εις τους τοίχους και δεν τον έβλεπα και 

ούτε το μυαλό μου πήγε κατ΄αυτόν τον χρόνον αλλού. 

Εγώ δεν γνώριζα τον πατέρα Ιωάννην ζωντανόν, αν τον γνώριζα, 

θα τρόμαζα, 

όταν τον είδα.''


Νικόλαος Βασιλόπουλος



Ας δοξάσομεν τον Θεόν, διότι και ένας ακόμη εκλεκτός Του, ένας ''Γέρων'' της εποχής μας δύναται να προστεθεί εις το σύγχρονον Συναξάρι και διότι το Ευαγγέλιό Του συνεχίζεται να γράφεται με το παράδειγμα και την ζωήν εν γένει εκλεκτών Του συγχρόνων μας, ημείς δε εξαιτούμενοι τας ευχάς του Γέροντος Ιωάννου, μη εις ''κενόν'' την χάριν ειδεξώμεθα, ''υποστρέψωμεν εις τον οίκον μας'', τον οίκον της ψυχής. ''Εκβάλλωμεν καινά και παλαιά,'' και αγωνισθώμεν ενσυνειδήτως και αποφασιστικώς δια την καλλιτερευσίν μας και την κατοίκησιν του Αγίου Πνεύματος εντός μας, μιμούμενοι τον γλυκή και άγιον τούτον Γέροντα.


Σ.Ν.


Σημείωση του ιστολογίου μας:Το εις άνω κείμενο αποτελεί άρθρο της εφημερίδας 

''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'', 

αριθ. φύλλου 236-237 

και δημοσιεύθηκε διαδικτυακά από το 

ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'' ΕΔΩ, 

από όπου και το αντιγράψαμε διά πνευματική μας ωφέλεια 

και ωφέλεια όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Εισαγωγή του κειμένου στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίασηΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.





Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

Ἀνακοίνωσις περὶ Ἁγιοκατατάξεως Ἁγίου Ἰωάννου Νέου Ἑλεήμονος




Ἀριθμὸς Πρωτ. 2712
Ἐν Ἀθήναις, 05/ 18 – 04 - 2018
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ
Πρὸς ἅπαντα τὸν Κλῆρον καὶ τὸν Λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησίας
Ἀγαπητὰ τέκνα ἐν Κυρίῳ, Χριστὸς Ἀνέστη!
«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ» (Ψαλμ. ξζ´ 12). Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐργαστήριον ἁγιότητος καὶ οἱ Ἅγιοι τῶν νεωτέρων χρόνων ἐνεδυνάμωσαν τὸν Ἱερὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ τῶν Πατρώων Παραδόσεων. Εἷς ἐξ αὐτῶν διακριθεὶς ἐν ὁσιότητι καὶ ἐλεημοσύνῃ, κεκοσμημένος διὰ θαυμαστῶν θεοσημειῶν ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατον, εἶναι καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Βαξεβανόπουλος (+1966), ὅστις ἤδη τιμᾶται ὑπὸ τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν κυρίως ἐν Πειραιεῖ.
Ὅθεν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας κατὰ τὴν Συνεδρίαν τῆς 5ης /18ης Σεπτεμβρίου 2017, προέβη εἰς τὴν διαπίστωσιν τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Ἐλεήμονος τοῦ ἐν Ἀμφιάλῃ, χαρισματικοῦ Κληρικοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, προκειμένου σύσσωμον τὸ ἱερὸν Σῶμα Αὐτῆς νὰ τιμᾶ τοῦτον ἀξιοχρέως.
 πρῶτος ἐπίσημος Συνοδικὸς ἑορτασμὸς τοῦ Ἁγίου θὰ γίνῃ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίου Δημητρίου Ἀμφιάλης Πειραιῶς, Κτήτωρ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ πρὸς Διακήρυξιν Ἅγιος, τὴν Παρασκευήν, 14/27-4-2018, ὁπότε θὰ τελεσθῇ Πανηγυρικὸς Ἑσπερινός (περὶ ὥραν 19:00) καὶ τὸ Σάββατον, παραμονὴν τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου, 15/28-4-2018, ὁπότε θὰ τελεσθῇ Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, καὶ θὰ ὑπογραφῇ ἐπισήμως ἀντίγραφον τῆς Συνοδικῆς Πράξεως Ἁγιοκατατάξεως τοῦ παρελθόντος Σεπτεμβρίου.
Καλοῦνται ἅπαντες καὶ κυρίως ὅσοι εὑρίσκονται ἐντὸς τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς τῆς Ἀττικῆς, νὰ παραστοῦν εἰς τὰς ἑορτίους ἐκδηλώσεις.
Ἐντολῇ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Δημητριάδος Φώτιος

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ: Περὶ ξενιτείας

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΛΙΜΑΞ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΙΝΑΙΤΟΥ

ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

Περὶ ξενιτείας

1. ΞΕΝΙΤΕΙΑ εἶναι ἡ ὁριστικὴ ἐγκατάλειψις ὅλων ἐκείνων ποὺ ὑπάρχουν στὴν πατρίδα μας καὶ ποὺ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ ἐπιτύχωμε τὸν εὐσεβῆ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Ἡ ξενιτεία εἶναι ἀπαρρησίαστος συμπεριφορά, κρυμμένη σοφία, σύνεσις ποὺ δὲν φανερώνεται, ζωὴ μυστική, σκοπὸς ποὺ δὲν βλέπεται, λογισμὸς ἀφανής, ὄρεξις τῆς εὐτελείας, ἐπιθυμία τῆς στενοχωρίας, αἰτία τοῦ θείου πόθου, πλῆθος τοῦ θείου ἔρωτος, ἄρνησις τῆς κενοδοξίας, βυθὸς τῆς σιωπῆς.
2. Στὴν ἀρχὴ συνήθως ἐνοχλεῖ συνεχῶς καὶ ἔντονα αὐτὸς ὁ λογισμὸς τοὺς ἐραστὰς τοῦ Κυρίου, ὡσὰν νὰ τοὺς φλογίζη θεϊκὴ φωτιά. Δηλαδὴ ὁ λογισμός, ὁ ὁποῖος παρακινεῖ τοὺς ἐραστὰς ἑνὸς τόσο μεγάλου ἀγαθοῦ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς οἰκείους των, γιὰ νὰ ζήσουν μὲ εὐτέλεια καὶ θλίψι. Αὐτὸς ὅμως ὁ λογισμὸς ὅσο σπουδαῖος καὶ ἀξιέπαινος εἶναι, ἄλλο τόσο χρειάζεται καὶ πολλὴ διάκρισι. Διότι δὲν εἶναι καλὴ κάθε ἀπότομος καὶ ἀπόλυτος ξενιτεία.
3. Ἐπειδὴ «πᾶς προφήτης ἄτιμος ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ», ὅπως εἶπε ὁ Κύριος (Ματθ. ιγ´ 57), ἂς ἐξετάσωμε μήπως ἡ ξενιτεία γίνη σ᾿ ἐμᾶς αἰτία κενοδοξίας (1). Ξ ε ν ι τ ε ί α εἶναι ὁ χωρισμὸς ἀπὸ ὅλα γιὰ νὰ μείνη ὁ νοῦς ἀχώριστος ἀπὸ τὸν Θεόν. Ξ ε ν ι τ ε ύ ω ν εἶναι ὁ ἐραστὴς καὶ ἐργάτης τοῦ ἀδιακόπου πένθους. Ξ έ ν ο ς εἶναι αὐτὸς ποὺ φεύγει κάθε σχέσι εἴτε μὲ τοὺς ἰδικούς του εἴτε μὲ τοὺς ξένους.
4. Σὺ ποὺ βιάζεσαι νὰ ξενιτεύσης ἢ νὰ πᾶς στὴν ἔρημο, μὴ περιμένης νὰ ἔλθουν μαζί σου ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν ἀκόμη τὸν κόσμο. Πρόσεχε, διότι ὁ κλέπτης δὲν γίνεται ἀντιληπτός. Πολλοὶ ποὺ ἀποπειράθηκαν νὰ πάρουν μαζί τους ἀνθρώπους ρᾳθύμους καὶ ὀκνηροὺς γιὰ νὰ τοὺς σώσουν, ἐχάθηκαν μαζὶ μὲ αὐτούς, διότι σὺν τῷ χρόνῳ ἔσβησε ἐξ αἰτίας τους τὸ πῦρ (τῆς ψυχῆς τους). Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐδέχθηκες μέσα σου τὴν φλόγα, τρέχε. Διότι δὲν γνωρίζεις πότε θὰ σβήσῃ καὶ θὰ σὲ ἀφήσῃ στὸ σκοτάδι.
5. Δὲν ἀπαιτεῖται ἀπὸ ὅλους μας νὰ σώσωμε τοὺς ἄλλους. Διότι λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος: «Ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν, ἀδελφοί, περὶ ἑαυτοῦ δώσει λόγον τῷ Θεῷ» (Ρωμ. ιδ´ 12). Καὶ πάλι λέγει: «Ὁ διδάσκων ἕτερον, σεαυτὸν οὐ διδάσκεις;» (Ρωμ. β´ 21). Ἐνῷ ὁπωσδήποτε ὅλοι ἔχομε χρέος νὰ σώσωμε τὸν ἑαυτό μας.
6. Ὅταν ξενιτεύης, ἀσφαλίζου ἀπὸ τὸν γυρολόγο καὶ φιλήδονο δαίμονα. Διότι ἡ ξενιτεία τοῦ δίνει ἀφορμὲς νὰ σὲ πολεμήση.
7. Εἶναι καλὴ ἡ ἀπροσπάθεια. Μητέρα της δὲ εἶναι ἡ ξενιτεία.
8. Ἐκεῖνος ποὺ ἐξενίτευσε γιὰ τὸν Κύριον, δὲν διατηρεῖ πλέον δεσμοὺς καὶ σχέσεις μὲ τίποτε, γιὰ νὰ μὴ φανῇ ὅτι περιπλανᾶται καὶ ξενιτεύει γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν του. Ἐκεῖνος ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἐξενίτευσε, ἂς μὴν ἐγγίση πλέον στὸν κόσμο, διότι συνήθως τὰ πάθη εἶναι «φιλεπίστροφα», (ἀγαποῦν δηλαδὴ νὰ ἐπιστρέφουν πίσω σ᾿ αὐτὸν ποὺ τὰ εἶχε).
9. Ἡ Εὔα ἐξωρίσθηκε ἀκούσια ἀπὸ τὸν παράδεισο, ἐνῷ ὁ μοναχὸς ἐξορίζεται ἐκούσια ἀπὸ τὴν πατρίδα του. Καὶ ἡ μὲν Εὔα, ἐὰν ἔμενε στὸν παράδεισο, θὰ ἐπιθυμοῦσε καὶ πάλι τὸ ξύλο τῆς παρακοῆς. Ὁ δὲ μοναχὸς θὰ διέτρεχε ὁπωσδήποτε κάθε ἡμέρα κίνδυνο ἀπὸ τοὺς κατὰ σάρκα συγγενεῖς του.
10. Ἀπόφευγε σὰν μάστιγα τοὺς τόπους τῶν πτώσεων. Διότι ὅταν δὲν ὑπάρχη ἐμπρός μας ἕνα ὀπωρικό, δὲν ἐρεθίζεται καὶ τόσο ἡ ὄρεξίς μας.
11. Οὔτε αὐτὸς ὁ τρόπος καὶ δόλος τῶν κλεπτῶν, (τῶν δαιμόνων δηλαδή), ἂς σοῦ διαφεύγη: Μᾶς συμβουλεύουν νὰ μὴν χωριζώμαστε ἀπὸ τοὺς κοσμικούς, διότι, λέγουν, θὰ εἶναι πολὺς ὁ μισθός μας, ἐὰν βλέποντας τὶς γυναῖκες κυριαρχοῦμε στὸν ἑαυτό μας. Δὲν πρέπει ἀσφαλῶς νὰ τοὺς πιστεύωμε, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ κάνωμε τὸ ἀντίθετο.
12. Ὅταν ἔχωμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας ὀλίγο ἢ πολὺ καιρό, καὶ ἔχωμε ἀποκτήσει κάποια εὐλάβεια ἢ κατάνυξι ἢ ἐγκράτεια, τότε ἔρχονται οἱ «λογισμοὶ τῆς ματαιότητος» καὶ μᾶς παροτρύνουν νὰ ἐπιστρέψωμεν στὴν πατρίδα μας, γιὰ νὰ οἰκοδομήσωμε, ὅπως λέγουν, πολλὲς ψυχές, νὰ γίνωμε ὑπόδειγμα (μετανοίας) καὶ νὰ ὠφελήσωμε ὅσους ἐγνώριζαν τὶς ἀνομίες τῆς προηγουμένης ζωῆς μας. Ἂν τύχη δὲ νὰ ἔχωμε καὶ κάποια δύναμι λόγου ἢ ὀλίγη μόρφωσι, τότε οἱ δαίμονές μας παρακινοῦν νὰ ἐπιστρέψωμε στὸν κόσμο σὰν σωτῆρες τῶν ψυχῶν καὶ διδάσκαλοι, ὥστε αὐτὰ ποὺ μὲ τόση ἐπιμέλεια συναθροίσαμε μέσα στὸ λιμάνι, νὰ τὰ διασκορπίσωμε κακῶς ἔξω στὸ πέλαγος.
13. Ἂς προσπαθήσωμε νὰ μιμηθοῦμε ὄχι τὴν γυναίκα του, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν Λώτ. Διότι ἡ ψυχὴ ποὺ θὰ ἐπιστρέψῃ ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου βγῆκε, θὰ γίνη σὰν τὸ χαλασμένο ἁλάτι καὶ θὰ μένη πλέον στήλη νεκρὰ καὶ ἀκίνητη.
14. Φεῦγε ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο «ἀμεταστρεπτί», (χωρὶς καμμία σκέψι ἐπιστροφῆς). Διότι οἱ καρδιὲς ποὺ ἐνοστάλγησαν τὴν Αἴγυπτο, τὴν Ἱερουσαλὴμ – τὴν γῆ δηλαδὴ τῆς ἀπαθείας – δὲν τὴν ἀντίκρυσαν.
15. Μερικοὶ ποὺ στὴν ἀρχὴ (τῆς ἐπιστροφῆς τους) λόγω τῆς πνευματικῆς τους ἀνωριμότητος ἐγκατέλειψαν τὸν τόπο τους καὶ ἐν συνεχείᾳ (ἀνδρώθηκαν πνευματικά) καὶ ἐκαθαρίσθηκαν τελείως ἀπὸ τὰ πάθη τους, μπορεῖ νὰ ἐπιστρέψουν πάλι στὸν τόπο τους, μὲ τὸν σκοπὸ ἴσως νὰ σώσουν καὶ ἄλλους ἀφοῦ ἐσώθηκαν οἱ ἴδιοι, πράγμα ὠφέλιμο γιὰ τὶς ψυχές. (Ἂς γνωρίζουν ὅμως ὅτι) ὁ Μωϋσῆς ἐκεῖνος ὁ θεόπτης ἂν καὶ ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸν γιὰ νὰ σώσῃ τὸ γένος τῶν ὁμοφύλων του, ἀντιμετώπισε πολλοὺς κινδύνους, ὅταν ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν ἔρημο στὴν Αἴγυπτο, δηλαδὴ ἀντιμετώπισε πολλοὺς σκοτασμούς, ὅταν ἐπέστρεψε στὸν κόσμο.
16. Εἶναι προτιμότερο νὰ λυπήσῃ κανεὶς τοὺς γονεῖς του παρὰ τὸν Κύριον. Διότι αὐτὸς καὶ μᾶς ἔπλασε καὶ μᾶς ἔσωσε. Ἐνῷ οἱ γονεῖς πολλὲς φορὲς κατέστρεψαν αὐτοὺς ποὺ ἀγάπησαν καὶ τοὺς ἔστειλαν στὴν κόλασι.
17. Ξένος πραγματικὰ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ σὰν νὰ εὑρίσκεται ἀνάμεσα σὲ ξενόγλωσσους ἀνθρώπους ἡσυχάζει καὶ σιωπᾶ ἔχοντας πλήρη συναίσθησι τοῦ τί κάνει.
18. Δὲν φεύγομε μακρυὰ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς μας ἢ τοὺς τόπους μας, ἐπειδὴ τοὺς μισοῦμε. Μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποφύγωμε τὴν βλάβη ποὺ μᾶς προκαλοῦν.
19. Ὅπως σὲ ὅλα τὰ ἄλλα ἔτσι καὶ σ᾿ αὐτὸ ἔχομε διδάσκαλο τὸν Κύριον. Διότι καὶ ὁ ἴδιος πολλὲς φορὲς ἐγκατέλειψε τοὺς κατὰ σάρκα οἰκείους του. Καὶ ὅταν ἄκουσε ἀπὸ μερικοὺς τὴν εἰδοποίησι: «Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ζητοῦσί σε», ἀμέσως ὁ καλός μας Διδάσκαλος μᾶς ὑπέδειξε τὸ «ἀπαθὲς μίσος», ἀπαντώντας: «Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου εἰσίν, οἱ ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ιβ´ 47-50).
20. Ἂς εἶναι γιὰ σένα πατέρας ἐκεῖνος ποὺ καὶ θέλει καὶ μπορεῖ νὰ κοπιάση μαζί σου, γιὰ νὰ κάνη ἐλαφρότερο τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων σου. Μητέρα, ἡ κατάνυξις, ἡ ὁποία ἔχει τὴν δύναμι νὰ σὲ ἀποπλύνη ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς ἁμαρτίας. Ἀδελφός, ἐκεῖνος ποὺ κουράζεται καὶ συναγωνίζεται μαζί σου στὸν δρόμο ποὺ ἀνεβάζει στὸν οὐρανό. Σύζυγο ἀχώριστο ἀπόκτησε τὴν μνήμη τοῦ θανάτου. Τέκνα σου φίλτατα ἂς εἶναι οἱ στεναγμοὶ τῆς καρδίας. Ὡς δοῦλο ἔχε τὸ σῶμα σου. Ὡς φίλους τὶς ἅγιες ἀγγελικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες μποροῦν νὰ σὲ βοηθήσουν τὴν ὥρα τοῦ θανάτου σου, ἐφ᾿ ὅσον γίνουν φίλοι σου. «Αὕτη ἡ γενεὰ ζητούντων τὸν Κύριον» (Ψαλμ. κγ´ 6).
21. Ὁ πόθος τοῦ Θεοῦ σβήνει τὸν πόθο τῶν γονέων. Αὐτὸς ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι διατηρεῖ καὶ τοὺς δυὸ πόθους, ἀπατᾶ τὸν ἑαυτό του, ἐφ᾿ ὅσον ἀκούει τὸν Κύριον νὰ λέγη: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» κ. λπ. (Ματθ. στ´ 24).
22. Ὁ Κύριος εἶπε: «Δὲν ἦλθα νὰ βάλω εἰρήνη στὴν γῆ οὔτε ἀγάπη γονέων πρὸς τὰ τέκνα ἢ (ἀδελφῶν πρός) τοὺς ἀδελφούς, σὲ ὅσους ἀπεφάσισαν νὰ μὲ ὑπηρετήσουν. Ἀντιθέτως ἦλθα νὰ φέρω μάχη καὶ μάχαιρα, νὰ διχάσω τοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς φίλους τοῦ κόσμου, τοὺς ὑλικοὺς ἀπὸ τοὺς πνευματικούς, τοὺς φιλοδόξους ἀπὸ τοὺς ταπεινόφρονας» (Ματθ. ι´ 34). Ὁ δὲ Κύριος εὐφραίνεται γι᾿ αὐτὴν τὴ διαμάχη καὶ τὸν χωρισμό, ποὺ γίνεται γιὰ τὴν ἀγάπη του.
23. Πρόσεχε, πρόσεχε, ἐσὺ ποὺ ἔχεις πολλὴ ἀγάπη καὶ «προσπάθεια» στοὺς ἰδικούς σου, μήπως καὶ σοῦ φανοῦν ὅλα ὅσα ἐγκατέλειψες βυθισμένα στὰ νερὰ (τῶν δακρύων καὶ τοῦ πόνου). Καὶ ἔτσι ἐπιστρέψης πίσω καὶ παρασυρθῆς καὶ σὺ καὶ βυθισθῆς στὰ νερὰ καὶ στὸν κατακλυσμὸ τῆς φιλοκοσμίας. Μὴ συγκινηθῆς ἀπὸ τὰ δάκρυα τῶν γονέων ἢ τῶν φίλων σου, διότι διαφορετικὰ πρόκειται νὰ δακρύζης αἰωνίως.
24. Ὅταν σὲ περικυκλώσουν σὰν μέλισσες, ἢ μᾶλλον σὰν σφῆκες, οἱ συγγενεῖς σου, θρηνοῦντες γιὰ σένα, προσήλωσε τότε ἀμέσως τὸ βλέμμα τῆς ψυχῆς σου στὸν θάνατο καὶ στὶς ἁμαρτωλὲς πράξεις σου, ὥστε μὲ τὸν ἕνα πόνο νὰ κατορθώσης νὰ ἀποδιώξης τὸν ἄλλον.
25. Ὑπόσχονται σ᾿ ἐμᾶς μὲ πονηρία οἱ ἰδικοί μας (κατὰ τὴν σάρκα), ἀλλὰ ὄχι ἰδικοί μας (κατὰ τὸ πνεῦμα), ὅτι θὰ κάνουν ὅ,τι μᾶς ἀρέσει, (ἐὰν μείνωμε κοντά τους). Ὁ πραγματικός τους ὅμως σκοπὸς εἶναι νὰ μᾶς ἐμποδίσουν ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ δρόμο ποὺ διαλέξαμε καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ μᾶς παρασύρουν στὸν ἰδικό τους σκοπό.
26. Ὅταν ἀναχωρήσωμε ἀπὸ τοὺς τόπους μας, ἂς διαλέξωμε μέρη ὅπου θὰ ὑπάρχη ὀλιγωτέρα παρηγορία, ὀλιγώτερες ἀφορμὲς γιὰ κενοδοξία καὶ περισσότερες γιὰ ταπείνωσι. Ἀλλιώτικα φεύγομε καὶ πετοῦμε μαζὶ μὲ τὰ πάθη μας.
27. Ἀπόφευγε νὰ ἐκθειάζης καὶ νὰ φανερώνης τὴν εὐγενική σου καταγωγὴ καὶ τὴν κοσμική σου δόξα, γιὰ νὰ μὴ φανῆς ἄλλος στὰ λόγια καὶ ἄλλος στὰ πράγματα.
28. Κανεὶς δὲν παρέδωσε τόσο πολὺ τὸν ἑαυτόν του στὴν ξενιτεία, ὅσον ὁ μέγας ἐκεῖνος, (δηλαδὴ ὁ Ἀβραάμ), ὁ ὁποῖος ἄκουσε τὰ λόγια: «Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου» (Γεν. ιβ´ 1), παρ᾿ ὅλο ποὺ ἐκαλεῖτο νὰ μεταβῆ σὲ χώρα ἀλλόγλωσσο καὶ βαρβαρική.
29. Μερικὲς φορὲς ὁ Κύριος δοξάζει ὑπερβολικὰ κάποιον ποὺ ἐξενιτεύθηκε ὅπως ὁ μέγας (Ἀβραάμ). Ὅμως εἶναι καλὸ ἡ δόξα αὐτή, παρ᾿ ὅλο ποὺ δίδεται ἐκ Θεοῦ, νὰ ἀποκρούεται μὲ τὴν ἀσπίδα τῆς ταπεινώσεως.
30. Ὅταν οἱ δαίμονες ἢ καὶ οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἐπαινοῦν σὰν γιὰ μεγάλο κατόρθωμα γιὰ τὴν ξενιτεία μας, τότε ἐμεῖς ἂς συλλογισθοῦμε Ἐκεῖνον ποὺ ἐξενίτευσε γιὰ μᾶς καὶ ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴν γῆ, καὶ μὲ τὴν σκέψι αὐτὴ θὰ διαπιστώσωμε ὅτι ἐμεῖς εἰς τὸν αἰώνα τοῦ αἰῶνος δὲν θὰ κατορθώσωμε νὰ ξεχρεώσωμε μία τέτοια ξενιτεία.
31. Εἶναι ἐπικίνδυνη, ἡ «προσπάθεια» πρὸς κάποιον ἰδικό μας ἢ καὶ ξένο. Αὐτὴ μπορεῖ σιγὰ-σιγὰ νὰ μᾶς τραβήξη πρὸς τὸν κόσμο καὶ νὰ σβήση τελείως τὴν φλόγα τῆς κατανύξεως.
32. Ὅπως εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ κοιτάζη κανεὶς μὲ τὸ ἕνα μάτι τὸν οὐρανὸ καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὴν γῆ, ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ κινδυνεύσῃ ἡ ψυχὴ ἐκείνου, ποὺ δὲν ἐξενίτευσε τελείως ἀπὸ ὅλους -ἰδικούς του καὶ ξένους- ὄχι μόνο μὲ τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν λογισμό.
33. Μὲ πολὺ κόπο καὶ μόχθο θὰ ἀποκτήσωμε καλὸ ἦθος καὶ καλὴ ἐσωτερικὴ κατάστασι. Εἶναι ὅμως δυνατὸν ἐκεῖνο ποὺ μὲ πολὺ κόπο κατωρθώσαμε, νὰ τὰ χάσωμε μέσα σὲ μία στιγμή. Διότι «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» (Α´ Κορ. ιε´ 33), κοσμικὲς καὶ συγχρόνως ἄκοσμες.
34. Αὐτὸς ποὺ μετὰ τὴν ἀπάρνησι τοῦ κόσμου συναναστρέφεται μὲ κοσμικοὺς ἢ παραμένει κοντά τους, ὁπωσδήποτε ἢ θὰ πέση στὰ δίχτυά τους ἢ θὰ μολύνη τὴν καρδιά του μὲ κοσμικὲς σκέψεις. Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη δὲν μολυνθῇ ἔτσι, θὰ μολυνθῇ κατακρίνοντας ἐκείνους ποὺ μολύνονται.

Περὶ τῶν ὀνείρων τῶν ἀρχαρίων

35. ΤΟ ΟΤΙ ὁ νοῦς ποὺ διαθέτω εἶναι ὁλωσδιόλου ἀτελὴς καὶ γεμάτος ἀπὸ ἄγνοια, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸ κρύψω. Ὁ λάρυγγας διακρίνει τὰ φαγητά, καὶ ἡ ἀκοὴ τὴν ἔννοια τῶν λόγων. Τὴν ἀδυναμία τῶν ὀφθαλμῶν τὴν φανερώνει τὸ δυνατὸ φῶς τοῦ ἡλίου καὶ τὴν ἀμάθεια τῆς ψυχῆς μου τὴν ἀποκαλύπτουν τὰ λόγια μου. Ὁ νόμος ὅμως τῆς ἀγάπης ἀναγκάζει νὰ ἐπιχειρῆ κανεὶς πράγματα ποὺ ὑπερβαίνουν τὴν δύναμί του.
Νομίζω λοιπὸν -δὲν δογματίζω- ὅτι ὕστερα ἀπ᾿ ὅσα ἐλέχθησαν περὶ ξενιτείας, ἢ μᾶλλον μαζὶ μὲ αὐτά, πρέπει νὰ ἐπακολουθήσουν καὶ νὰ λεχθοῦν ὀλίγα περὶ τῶν ὀνείρων. Τόσα, ὅσα χρειάζονται, ὥστε οὔτε σ᾿ αὐτὸν τὸν δόλο τῶν δολίων δαιμόνων νὰ εἴμαστε ἀμύητοι.
36. Ὄνειρο εἶναι μία κίνησις τοῦ νοῦ, ἐνῷ τὸ σῶμα εὑρίσκεται ἀκίνητο.
37. Φαντασία εἶναι μία ἐξαπάτησις τῶν ὀφθαλμῶν, ὅταν τὸ μυαλὸ κοιμᾶται. Φαντασία εἶναι μία παρασάλευσις τοῦ νοῦ, ἐνῷ τὸ σῶμα εἶναι ξύπνιο. Φαντασία εἶναι ἕνα θέαμα ποὺ δὲν ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα.
38. Εἶναι φανερὴ ἡ αἰτία ποὺ θελήσαμε, μετὰ τοὺς προηγούμενους λόγους, νὰ ὁμιλήσωμε γιὰ τὰ ὄνειρα. Ἀφοῦ ἐγκαταλείψωμε γιὰ τὸν Κύριον τὰ σπίτια μας καὶ τοὺς οἰκείους μας καὶ μὲ τὴν ξενιτεία γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πωλήσωμε τὸν ἑαυτό μας, τότε οἱ δαίμονες ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς ταράζουν μὲ ὄνειρα. Παρουσιάζουν δὲ σ᾿ αὐτὰ τοὺς ἰδικούς μας ὅτι θρηνοῦν, πεθαίνουν, καταστεναχωροῦνται καὶ βασανίζονται ἐξ αἰτίας μας. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ πιστεύει στὰ ὄνειρα ὁμοιάζει μ᾿ αὐτὸν ποὺ κυνηγᾶ τὴν σκιά του καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν πιάση (Σοφ. Σειρὰχ λδ´ 2).
39. Οἱ δαίμονες τῆς κενοδοξίας ἐμφανίζονται στὸν ὕπνο μας σὰν προφῆτες. Συμπεραίνουν σὰν πανοῦργοι ποὺ εἶναι, μερικὰ ἀπὸ τὰ μέλλοντα νὰ συμβοῦν καὶ μᾶς τὰ προαναγγέλλουν. Καὶ ὅταν αὐτὰ πραγματοποιηθοῦν, ἐμεῖς μένομε ἔκθαμβοι, καὶ ὑπερηφανεύεται ὁ λογισμός μας μὲ τὴν ἰδέα ὅτι πλησιάσαμε στὸ προορατικὸ χάρισμα.
40. Σὲ ὅσους τὸν πιστεύουν, ὁ δαίμων αὐτὸς φάνηκε πολλὲς φορὲς ἀληθινὸς προφήτης. Σὲ ὅσους ὅμως τὸν περιφρονοῦν πάντοτε ἀποδείχθηκε ψεύτης. Διότι, σὰν πνευματικὴ ὕπαρξις ποὺ εἶναι, βλέπει ὅσα συμβαίνουν μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα, καὶ μόλις ἀντιληφθῇ ὅτι κάποιος πεθαίνει, τρέχει ἀμέσως σ᾿ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἐλαφρόμυαλοι καὶ τοὺς τὸ προλέγει μὲ τὰ ὄνειρα.
41. Τίποτε μελλοντικὸ δὲν γνωρίζουν οἱ δαίμονες ἀπὸ προγνωστικὴ δύναμι. Διότι τότε θὰ μποροῦσαν καὶ οἱ μάγοι νὰ μᾶς προλέγουν τὸν θάνατό μας.
42. Στὸν ὕπνο μας πολλὲς φορὲς οἱ δαίμονες «μετασχηματίζονται εἰς ἀγγέλους φωτός» (Β´ Κορ. ια´ 14) καὶ σὲ μορφὲς ἁγίων Μαρτύρων, τοὺς ὁποίους παρουσιάζουν νὰ ἔρχωνται πρὸς τὸ μέρος μας. Ἔτσι ἀφοῦ ξυπνήσωμε μᾶς βυθίζουν σὲ ὑπερηφάνεια καὶ χαρά.
43. Τὸ σημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ διακρίνης τὴν πλάνη εἶναι τοῦτο: Οἱ ἄγγελοι μᾶς δείχνουν τὴν κόλασι, τὴν Κρίσι καὶ τὸν χωρισμό, καὶ ἔτσι μᾶς κάνουν νὰ ξυπνοῦμε ἔντρομοι καὶ περίλυποι.
44. Ἐὰν ἀρχίσωμε νὰ πιστεύωμε στοὺς δαίμονες κοιμώμενοι, ὕστερα θὰ ἐμπαιζώμεθα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ξύπνιοι. Ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει στὰ ὄνειρα εἶναι ἐντελῶς ἄσοφος καὶ ἄπειρος, ἐνῷ αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει τίποτε εἶναι πραγματικὰ συνετὸς καὶ σοφός.
45. Πίστευε μόνο σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ σοῦ ἀναγγέλλουν γιὰ τὴν κόλασι καὶ τὴν Κρίσι. Ἐὰν ὅμως δημιουργῆται μέσα σου ἀπόγνωσις, τότε καὶ αὐτὰ τὰ ὄνειρα προέρχονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες.
Βαθμὶς τρίτη! Δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἰσάριθμη Ἁγία Τριάδα. Ἐκεῖνος ποὺ ἀνέβηκε ἂς μὴ κοιτάξη δεξιὰ ἢ ἀριστερά.
----------
1. Ἐνῷ δηλαδὴ στὴν πατρίδα μας δὲν ἀπελαμβάναμε κάποιας ἰδιαιτέρας προσοχῆς καὶ ἐκτιμήσεως, ὡς συνήθεις καὶ γνώριμοι καὶ ἀσήμαντοι ἄνθρωποι, στὴν ξένη χώρα παρουσιαζόμεθα ὡς σπουδαῖοι καὶ ἀξιόλογοι.