ΕΝ ΕΞΟΡΙΑΙΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΕΣΙΝ
Επί τέλους, μετά μακράν και πείσμονα παρακολούθησιν συνέλαβον τον ''Μέγα Εγκληματία'', τον ''πείσμονα Γέροντα'', όπως απεκάλουν οι αντιπρόσωποι του Θεού της αγάπης, αρχιερείς της επισήμου Εκκλησίας, τον αείμνηστον ημών ποιμενάρχην, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον. Τα όργανα αυτών από την 1ην Φεβρ. 1951 συλλαμβάνουν τον Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών εις την παρά την Σταμάταν οικείαν του κ. Κουτράκη και οδηγούν αυτόν, ως λέγει ο Θεοφάνης ο Γραικός: ...''τόπον εκ τόπου συνεχώς διαμείβοντες'', από κρατητηρίου εις κρατητήριον των Διοικήσεων και των Τμημάτων Μεταγωγών. Και εκεί μέσα ο Μέγας Γέρων, ο δεσμώτης αρχιερεύς, πιέζεται, καταδυναστεύεται, υφίσταται τα πάνδεινα εν οις και τον ηθικόν καταναγκαστικόν δια να υποκείψει με κολακίας και υποσχέσεις απολαύσεων υλικών αγαθών κατ' αρχάς και με απειλάς στερήσεων μετέπειτα, εφ' όσον δεν ίσχυσαν οι κολακείαι και οι υποσχέσεις των απολαύσεων των υλικών αγαθών. Κρατείται μόνος του εν αυστηρά απομονώσει, απαγορευθήσεις αυστηρώς πάσης μετ' αυτού επαφής μεθ' οιονδήποτε.
Και μόνος του εν αυστηρά απομονώσει ενισχύεται από τον Ιησούν και μόνος του βλέπει από τον σταυρόν του, από τον Γολγοθά του, το Θαβώρειον φως της νίκης, της νίκης της αγίας Ορθοδοξίας και χαίρει εν τοις παθήμασί του. Έξωθεν της Διοικήσεως Μεταγωγών Πειραιώς ευρίσκονται τα πιστά, απορφανισμένα τέκνα του. Αναμένουν να ιδούν τον πατέραν των, τον στοργικόν των ποιμένα. Εις μάτην όμως.. Μόνον η ψυχή του παραμένει ενωμένη μετά της ψυχής της αδουλώτου συνειδήσεως του πιστού λαού, όστις περιμένει να τον ίδει. Ιδού όμως, ότι έρχονται τα αστυνομικά όργανα με τα τζιπς, τα όργανα της Αρχιεπισκοπής, διά να μας διαλύσουν. Ανίσχυρες χείρες δεν ήτο δυνατόν να αντισταθούν εμπρός εις τον μηχανικόν άνθρωπον. Όμως ηγέρθησαν γρανιτώδεις ψυχαί, που κλείουν μέσα τους έναν ολόκληρον πνευματικόν κόσμον, ο οποίος τροφοδοτείται την στιγμήν αυτήν από πνευματικήν τροφήν, αποτελουμένην από υψηλά και ανώτερα διδάγματα αυτοθυσίας και αγάπης προς τον καλόν ποιμένα, τα οποία ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος δύναται να αμαυρώσει, ούτε και αυτός ο θάνατος να εξαφανίσει. Οδηγείται ακολούθως εις το Ορφανοτροφείον της Βουλιαγμένης. Εκεί ελπίζουν να κάμψουν το ορθόδοξον αυτού φρόνημα. Την πρωίαν, κατόπιν σημειώματος του Αρχιεπισκόπου, επέτρεψαν εις τον γράφοντα, ως γραμματέως της Συνόδου, να τον επισκεφθεί. Ήρεμος, γαλήνιος και πράος με ανέμενεν. -Είμαι πολύ καλά, όχι μόνον σωματικώς, αλλά περισσότερον ψυχικώς, διότι η σημερινή ημέρα είναι μία από τας ωραιοτέρας ημέρας της ζωής μου. Μεγάλης η χάρις του Υψίστου, όστις με ηξίωσεν εις τας δυσμάς του βίου μου τοιαύτης δωρεάς. -Δεν είσθε κουρασμένος, Άγιε Πρόεδρε; -Όχι. Δεν κουράζεται κανείς, όταν υποφέρει δια έναν αγώνα, τον οποίον πιστεύει. Εκτός αυτού, ο διευθυντής του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης κ. Χρυσόστομος Νεαμονιτάκης μου εφέρθη πολύ ευγενώς. Κατόπιν εμείναμεν σύμφωνοι να μη δεχθεί να συζητήσει το παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα υπό τα δεσμά, αλλά τότε και μόνον, όταν αφεθεί ελεύθερος και έλθει εις επαφήν με τα μέλη της ιεράς Συνόδου των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και λαικούς παράγοντας. Συγχρόνως άνω των δύο χιλιάδων πιστών μετέβησαν εν σώματι και επέδωκαν ψήφισμα διαμαρτυρίας εις τον Άνακτα. Την επομένην αφέθει ''ελεύθερος'' δια να μεταβεί εις την οικείαν του και να έλθει εις επαφήν με τους συνεργάτας του. Εννοείτο, ότι η οικία του εφρουρείτο υπό αστυνομικών οργάνων και ο ορισθείς χρόνος δια τας διαπραγματεύσεις ήτο μόνον τριήμερος. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, με φρούρησιν της οικείας, με τακτικήν προθεσμίαν, με βιαιοπραγίας εναντίον προσερχομένων πιστών εις ιερούς ναούς διά να προσευχηθούν, με εγκύκλιον εις τα σχολεία δια τον ''διαφωτισμόν'' των παλαιοημερολογιτών μαθητών, ηθέλησαν να γίνουν οι διαπραγματεύσεις, δηλαδή ανελευθέρως και δυναστικώς. Παρ' όλα ταύτα, ό άγιος Πρόεδρος μοι ανέθεσε να καλέσω τους τρεις αρχιερείς, τον Πρόεδρον και τον Γενικόν Γραμματέα της Π. Θ. Ε. Ο. Κ. κ. κ. Νικόλαον Χειλαδάκην και Διονύσιον Μπατιστάτον. Την εσπέραν συνεκροτήθη σύσκεψις εις ην μετέσχον οι ανωτέρω ανεφερθέντες, ο δικηγόρος του ιερού αγώνος και ο γράφων. Κατ' αυτήν έλαβεν τον λόγον ο άγιος Πρόεδρος, όστις ανέπτυξε τους υπό του αρχιεπισκόπου Αθηνών τεθέντας όρους προ της ''ελευθερώσεώς'' του εκ του Ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, μεταξύ των οποίων προείχε το μνημόσυνον του καινοτόμου. Επί των όρων τούτων πρότεινε την συζήτησιν δια την από κοινού λήψιν αποφάσεως. Εζήτησε τότε να γίνουν δεκτοί τινες εξ' αυτών, ως η οικονομική εξάρτησις από το Υπουργείον Παιδείας και Θρησκευμάτων, ουχί όμως και ο όρος, όστις αναφέρετο εις το μνημόσυνον του αρχιεπισκόπου, ως ασυμφώνου προς το ακραιφνές πνεύμα της Ορθοδοξίας. Επίσης εκάκισε τα βίαια μέτρα, αποτέλεσμα των οποίων είναι να περιπλέκεται περισσότερον το παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα. Εκάκισεν επίσης και τα υπό το κράτος της βίας, διενεργουμένας διαπραγματεύσεις. Κατόπιν συζητήσεως πολυώρου έμειναν άπαντες σύμφωνοι προς την γνώμην του αγίου Προέδρου και εξουσιοδότησαν τούτον, ως ούτος νομίζει καλύτερον το ζήτημα. Άκρως συγκινητική ήτο η στιγμή του αποχωρισμού των αρχιερέων και των λαικών μελών, ιδίως των δύο παλαιμάχων γερόντων αγωνιστών, του κυρού Χρυσοστόμου και του Κυκλάδων Γερμανού, όταν δακρύοντες περιεπτύσσοντο αλλήλους και αλληλοασπάζοντο. Ήτο ο τελευταίος ασπασμός των δύο αρχιερέων. Μετ' ολίγον ο εις θα απήρχετο εις εξορίαν και ο έτερος εις το''κρυσφήγετό'' του, όπου τελικώς και ανεπαύθη εν Κυρίω. Τα πρόσωπα αμφοτέρων περιελούοντο από αίγλιν και χάριν. Μακάριαι ψυχαί αξιωθείσαι να υποφέρετε δια τον Νυμφίον της Εκκλησίας. Την επομένην ημέραν έδωσε την απάντησιν ο νέος ομολογητής της Ορθοδοξίας εις τους διώκτας του, ''αντιπροσώπους του Θεού της αγάπης και εν Χριστώ αδελφούς''. ''Άγετέ με εις Λατομίας''. Ηρωτήθη κατόπιν εις ποιαν Μονήν έχει προτίμησιν. Εις ουδεμίαν, απάντησε. Τούτο είναι έργο των διωκτών, να καθορίσουν τον τόπον της φυλακής. Τοσαύτην υπήρξεν η μανία των διωκτών, ώστε εις ουδένα επέτρεψαν να επικοινωνήσει με τον εκτοπιζόμενον ιεράρχην. Τριμελής επιτροπή επιβιβασθείσα κρυφίως και υπό μυθιστορηματικάς περιπετείας επί του σκάφους της απέλασεώς του, ουδόλως κατόρθωσε να επικοινωνήσει ή να ίδει καν επί του πλοίου τον δέσμιον ιεράρχην. Ευτυχώς, ότι ο Τύπος ανέγραφεν μετά λεπτομερειών τα συμβαίνοντα. Η ''Καθημερινή'' εδημοσίευσεν ανταπόκρισιν εξ' Αμερικής, καθ' ην το μόνον το οποίον εξευτελίζει την Ελλάδα εις τα όμματα των ξένων είναι ο διωγμός των Παλ/τών. Μόνον τα θρησκευτικά περιοδικά Ζωή, Καινή Κτίσις και Ενορία δεν εύρισκαν δυο λέξεις δια να στηλιτεύσουν τους αγρίους διωγμούς και να εκδηλώσουν απλήν και μόνον συμπάθειαν προς τον γηραιόν ιεράρχην, όστις εν μέσω χειμώνος εβάδιζεν την οδόν της εξορίας, ανερχόμενος την υψηλοτέραν κορυφήν της Λέσβου, και υπό συνοδείαν βαίνων εις το όρος Υψηλόν, δια να παραμείνει έγκλειστος εν τη Ιερά Μονή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Εκεί κατ' αρχήν εφυλάσσετο ο δεσμώτης ομολογητής. Ηγούμενος της Μονής ετύγχανε ο αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, όστις συνεδέθη με τον ομολογητήν ιεράρχην δια στενής και εγκαρδίου φιλίας, πολλά προσφέρας εις αυτόν δια να καταστήσει ολιγότερον επαχθή τα δεσμά του. Ενώ ο διωγμός συνεχίζεται, ο συνεργάτης του Χρυσοστόμου, ο επίσκοπος Κυκλάδων Γερμανός αποθνήσκει την 24ην Μαρτίου 1951 εν τη κλινική της Αγίας Ελένης, Φερρών 30. Ο διώκτης αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων παραμένει ανένδοτος στις παρακλήσεις μας, όπως επιτρέψει και τον κηδεύσωμεν εις Ι. Ναόν των Παλαιοημερολογιτών. Τελικώς, μετά πολλού κόπου και βίας κατορθώσαμεν να τον κοινωνήσωμεν προτού κοιμηθεί. Την νεκρώσιμον ακολουθίαν, κατόπιν αδείας του παρευρισκομένου αξιωματικού της αστυνομίας, ανέγνωσεν εις το γραφείον της κλινικής ενώπιον πλήθους πιστών ο νυν αρχιεπίσκοπος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος κ. Χρυσόστομος Κιούσης, αρχιμανδρίτης τότε ων. Εκ της εξορίας του ο επίσημος δεσμώτης συγγράφει το δεύτερον αξιόλογον έργον του: ''Πραγματεία περί της άνωθεν εκπολιτιστικής αποστολής της Ελλάδος και των αιτίων της καταπτώσεως αυτής'', 1951, σσ. 128, αποσπάσματα της οποίας θα έχει την ευκαιρίαν ο αγαπητός αναγνώστης να μελετήσει εν τω τρίτω μέρει της παρούσης μελέτης. Παρακολουθών εκ της εξορίας του μετά πολλής αγωνίας την πορείαν του διεξαγομένου ιερού αγώνος απέστειλε προς τον γράφοντα την κατωτέρω επιστολήν, δι' ης εκδηλώνει την ευαρεσκειάν του και τον θαυμασμόν του δια το υψηλόν φρόνημα των αγωνιζομένων τέκνων του.
Αγαπητέ Σταύρο
Την επιστολήν σου έλαβον και μετά πολλής ευχαριστήσεως και πατερικής ευαρεσκείας αναγνούς, απονέμων σοι τον οφειλόμενον έπαινον, ανθ' ων υπεραμύνεσθε του ιερού ημών αγώνος. Εξ' όσων ανέγνων εις τας εφημερίδας είμαι πλήρης χαράς και ικανοποιήσεως δια την όντως αξιοθαύμαστον στάσιν, ην έδειξεν ο λαός μας, απέναντι των σκληρών και αμείλικτων διωγμών εκ μέρους της Εκκλησίας και της Πολιτείας, στάσις ήτις ουδεμίαν αμφιβολίαν αφήνει, ότι ο ιερός ημών αγών, όστις αποβλέπει εις την δόξαν του Κυρίου, θα στεφθεί υπό πλήρους επιτυχίας προς θρίαμβον της Ορθοδοξίας. Δόξα και τιμή οφείλεται εις τους αγωνιζομένους πιστώς και ευόρκως επί των επάλξεων ενός τοιούτου αγώνος, όστις ορμάται από τόσον υψηλά και ιερά ελατήρια, αποβλέποντα εις τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Εθνικής ημών ιδεολογίας. Προ παντός άξιοι επαίνων και συγχαρητηρίων είναι το ημέτερον χριστεπώνυμον πλήρωμα των Γ. Ο. Χ., όπερ με την σταθερότητα της ορθοδόξου πίστεως και την εμμονήν του εις τας ιεράς Παραδόσεις, έδωκεν εν υψηλόν μάθημα εις τους διώκτας του, εκκλησιαστικούς τε και πολιτικούς, περί της δυνάμεως ην εμπνέουν εις την ψυχήν του Έλληνος τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής ιδεολογίας. Παρακαλώ να διαβιβάσητε εις τον θαυμάσιον τούτον λαόν την πατρικήν ευαρέσκεια και την ελπίδα, ότι ο ιερός ημών αγών δια της επιμονής και υπομονής θα επιβραβευθεί υπό του Κυρίου. Ου η χάρις και το έλεος συν τη ευχή και ευλογία μου είη μετά πάντων υμών.
Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος
Επισκεφθείς ο γράφων πεντάκις εις την Μονήν της εξορίας τον ομολογητήν ιεράρχην, εύρισκεν αυτόν πάντοτε γαλήνιον και με υψηλόν φρόνημα, καίτοι οι συνθήκαι διαβιώσεώς του ήτο άθλιαι. Το κελλίον του ανήλιον και υγρόν και δια να πάει εις το αποχωρητήριον έπρεπε να ανέλθει και κατέλθει πολλών σκαλοπατιών. -Άγιε Πρόεδρε, του έλεγον, πολύ υποφέρετε με αυτάς τας συνθήκας. -Σταύρε, μου απαντούσε, όταν ένας πάσχει δια τας ιδέας που πιστεύει, αι ταλαιπωρίαι, θλίψεις και στερήσεις γιγαντώνουν το φρόνημά του. Μη λησμονείς επίσης και το του Αποστόλου, ότι εις ημάς εχαρίσθη ου μόνον το εις Χριστόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν. Η τρίτη αύτη εξορία μου είναι δωρεά του Υψίστου.
ΤΟ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ
Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα (Β' Τιμ. δ, 7). Τους λόγους τούτους του Απ. Παύλου ηδύνατο να επαναλάβει ο αγωνιστής Ιεράρχης Χρυσόστομος κατά τας τελευταίας στιγμάς του βίου του. Μόνος του πολλάκις εις περιβάλλον ξένον προς αυτόν, επεθύμησε τα σκηνώματα του Κυρίου τα αγαπητά. Επεθύμει προ παντός κατά τας τελευταίας του ημέρας, όπως ο προφήτης, καρπόν εκ της αμπέλου δια να ευφρανθεί από τον οίνον κατανύξεως η αγωνιώσα δια την ενότητα της Ορθοδοξίας καρδία του. Επεθύμει την αιώνιαν πατρίδαν του, διότι τελευταίως τον είχε κουράσει η μόνωσις και η ξενιτεία.Προσέτι είχε ν' αντιμετωπίσει, όχι μόνον την κακότητα και μήνιν των καινοτόμων, αλλά και την συνεχή καχυποψίαν και διαβολήν των ου κατ' επίγνωσιν παλαιοημερολογιτών πιστών. Ευρισκόμενος εξορίαν εις Μυτιλήνην εκείνοι διέδιδον ψευδώς, ότι ευρίσκετο εις το οικτροτροφείον της Βουλιαγμένης. Ιδιαίτερα οι αποσχισθέντες οπαδοί του επισκόπου Ματθαίου, δεν έπαυαν ουδέν στιγμήν να τον παρουσιάζουν ως πεπτωκότα, επειδή δεν εκήρυττε και ενεργεία σχισματικούς τους καινοτόμους, έργον μόνον μιας πανορθοδόξου Συνόδου. Εκείνος, ως ικανός και νηφάλιος θεολόγος που ήτο, ηρκέσθη εις αυτό που του επέτρεπαν οι ιεροί Κανόνες, γνωρίζων καλώς, ότι οι καινοτομήσαντες κατέστησαν μόνοι των σχισματικοί, προτιμήσαντες τον συνεορτασμόν μετά των αιρετικών της Δύσεως και όχι μετά των Ορθοδόξων αδελφών Εκκλησιών που εκράτησαν τας παραδόσεις. Επανελθών εκ της εξορίας την 18ην Ιουλίου 1952 ενόμιζεν, ότι οι επίσκοποι της καινοτόμου Εκκλησίας και αυτό τούτο το Κράτος θα θελήσουν να ενώσουν το διηρημένον ποίμνιον. Και όσον ο καιρός παρήρχετο, χωρίς καν να συνέλθουν οι υπεύθυνοι, ελυπείτο βαθύτατα. Την Δευτέραν της 6ης Σεπτεμβρίου μου ετηλεφώνησε και εζήτησε να τον επισκεφθώ εις τα Γραφεία (Νίκης 33). Μετέβην αμέσως και εύρον τον επιφανή αγωνιστήν κατεθλιμμένον και αγωνιούντα. Ομιλήσαντες δι' ολίγων εντός μιας άκρως συγκινητικής ατμοσφαίρας, κατόπιν εζήτησεν ν' απέλθει. Ενώ επλησίαζε την εξώθυραν, μοι είπεν δια πρώτην φοράν, διαισθανόμενος μάλλον τον θάνατόν του: Σταύρε, φίλησέ μου το χέρι. Έσπευσα αμέσως και ησπάσθην την δεξιάν συγκινημένος και απορών δια την επιθυμίαν του μεγάλου ανδρός, διότι ουδόλως ηρέσκετο εις φήμας και χειροφιλήματα και διότι προ της καθόδου του εκ της κλίμακος είχον ασπασθεί την χείρα του. Εν συνεχεία με εκύτταξε μετά στοργής και αγάπης και με ηυλόγησε σταυροειδώς με την αγίαν του δεξιάν. Ήτο η τελευταία ευλογία! Έκτοτε δεν επανήλθεν εις το γραφείον, εις το οποίο ευρίσκετο ανελλιπώς. Το ίδιο βράδυ ετέλεσε την ακολουθίαν του Εσπερινού, καθ' ην έψαλεν εις τον Κύριον δια τελευταίαν φοράν το ''Φως ιλαρόν... ''. Και η δόξα του Κυρίου δια την οποίαν έζησεν, ηγωνίσθη και εθυσιάσθη επλημμύρισε εκείνην την εσπέραν την αγίαν του ψυχήν. Ητοιμάζετο δια τον όρθρον της νέας του ζωής, που θα ήρχιζε την επομένην. Εκεί θα έβλεπε την νίκην του Αρνίου, της οποίας ήτο μέτοχος και ο ίδιος. Εκεί θα έπαυε να είναι μόνος. Εκεί θα έβλεπε τον Ιησούν και την Εκκλησίαν του και θα ήκουε το: ''μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσονται εκ των κόπων αυτών. Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών'' (Αποκ. 14, 13). Προησθάνθη τον θάνατόν του και δια τούτο επεθύμησε να συμπροσευχηθεί και να συμφάγει μετά των οικείων του. Κατά την ώραν του δείπνου είπε εις την ανεψιάν του Μελπομένην, ότι αύριον θα έχει μιαν μικράν φασαρίαν, αλλά θα είναι κάτι το ανθρώπινον. Και όντως! Την νύχτα εκείνην όρθρου βαθέως ανεπαύθη εν Κυρίω. Ανεπαύθη εκ των κόπων αυτού δια να τον οδηγήσει το Αρνίον ''επί ζωής, πηγάς υδάτων'', περιβεβλημένον στολήν λευκήν και φέροντα εν ταις χερσίν αυτού φοίνικα''. (Αποκ. Ζ', 17, 9). Αισθήματα χαράς και λύπης επλημμύριζον τας ψυχάς του απορφανισθέντος ποιμνίου του. Χαράς δια την ανάπαυσιν εκ των αγώνων και κόπων του και θλίψεως δια την μεγίστην απώλειαν του ποιμενάρχου των. Η Εκκλησιαστική Επιτροπή προσεκάλεσεν ολόκληρον τον κλήρον, όπως προσέλθει και παραστεί εις την νεκρώσιμον ακολουθίαν, ήτις εψάλη εις τον ιερόν ναόν Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Κυψέλης). Ο ιερός ούτος ναός, εις τον οποίον συνηθέστατα εκκλησιάζετο και εχοροστάτει ο αείμνηστος ιεράρχης, κείται επί γραφικού λόφου δεσπόζοντος της συνοικίας Κυψέλης. Χιλιάδες κόσμου από βαθείας νυκτός μετέβησαν εκεί, δια ν' αποχαιρετήσουν τον σεπτόν ομολογητή και ασπασθούν δια τελευταίαν φοράν την δεξιάν του. Κατά την κηδείαν του δεν μετέσχον μουσικαί, ούτε αντιπροσωπείαι των ενόπλων δυνάμεων, ούτε επίσημοι, μετέσχεν όμως ο θρησκευόμενος ορθόδοξος λαός, η ορθόδοξος συνείδησις του γνησίου ποιμνίου του, ο φύλαξ ούτος της Ορθοδοξίας, κατά την γνωστήν εγκύκλιον των κατ' ανατολάς πατριαρχών του 1848. Έλαβε μέρος το μικρόν του Κυρίου ποίμνιον. Έλαβον μέρος τα πολυπληθή τέκνα του. Τα τέκνα του εκείνα τα οποία εγνώριζον την φωνήν του και τα οποία αυτός εφώναζε κατ' όνομα. Αυτοί οι ανώνυμοι αγωνισταί. Αυτοί οι οποίοι ενεπνέοντο από το κήρυγμά του. Μόνον αυτοί εκήδευσαν τον μεγάλον νεκρόν, τον ομολογητήν ιεράρχην. Και όταν δια τελευταίαν φοράν εφέρετο η σωρός του εκτός του Ναού, ίνα τοποθετηθεί επί της νεκροφόρου, τότε ηκούσθη από όλον εκείνον το πλήθος η φωνή: ''Πατέρα θα εξακολουθήσομεν τον αγώνα''! Εκατοντάδες αυτοκινήτων ηκολούθησαν το σεπτόν σκήνωμά του μέχρι της τελευταίας του κατοικίας εν τη Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου εις Βαρυπόμπην Αττικής. Εκεί, εις τόπον χλόης κατεσκήνωσεν. Εκεί παρεδόθη προς ανάπαυσιν το ταλαιπωρημένον από τας συνεχάς διώξεις, συκοφαντίας, ύβρεις και τας άλλας κακουχίας, σκήνωμά του.
Αιωνία σου η μνήμη μακαριστέ, τεθλιμμένε, εγκαταλελειμένε, προδομένε πνευματικέ μας Πατέρα, Ποιμενάρχα Χρυσόστομε!
Αν και ο γράφων από του έτους 1935 παρηκολούθει τον αγωνιστήν Ιεράρχην, και ιδίως κατά τα τελευταία του έτη, κατά την περίοδον του μεγάλου διωγμού, όπου ευρίσκετο διαρκώς παρά το πλευρόν του, θεωρεί εν τούτοις τον εαυτόν του ανίκανον να περιγράψει τας ποικίλας αρετάς του υφ' ων περιεκοσμείτο ο μεγάλος ούτος ανήρ. Δεν ήτο μόνον χριστιανός, αλλά πρωτίστως άνθρωπος. Δεν ήτο μόνον αγωνιστής ένθερμος, αλλά πλήρης αγάπης προς πάντας, περισσότερον δε προς τους εχθρούς του. Αυστηρός μεν κριτής δια τον εαυτόν του, επιεικής όμως προς τους άλλους. Όταν ημέραν τινά του ενεχείρισα φύλλον του ''Κήρυκος Εκκλησίας Ορθοδόξων'' (Μαίου 1946), μηνιαίου περιοδικού εκδιδομένου υπό του πρωθιερέως Ευγενίου Τόμπρου, εν τω οποίω εχαραχτηρίζετο ως ''κριός με μεγάλα κέρατα... '', μοι απάντησεν: ''Ο δυστηχής υβρίζων εμέ νομίζει ότι εξυπηρετεί την Ορθοδοξίαν. Ας είναι συγκεχωρημένος''. Δυστηχώς και το σημερινόν διάδοχον θεολογικόν επιτελείον του π. Ευγενίου συνεχίζει μετά... πάσης συνεπείας, την αυτήν τακτικήν κατά του αειμνήστου ανδρός. Ούτως εις το φύλλον Ιουλίου - Σεπτεμβρίου 1980 και εν σελίδι 68 του ''Κήρυκος Γνησίων Ορθοδόξων'' γράφονται τα εξής ανατριχιαστικά: ''Διότι εκ των επιστρεψάντων Μητροπολιτών και των άλλων, οι οποίοι εχειροτονήθησαν, άλλοι προ της πιέσεως και των απειλών των καινοτόμων ηρνήθησαν την Ορθοδοξίαν και επέστρεψαν εις την καινοτομίαν, άλλοι δε εν οις ο πρώην Φλωρίνης έμειναν δρώντες ως Ουνία εις την Εκκλησίαν των Γ. Ο. Χ.''!!
Ουδέποτε κατέκρινεν, αλλά και ουδέποτε επέτρεψε εις έτερον να κατακρίνει και συκοφαντεί οιονδήποτε άλλον. Πάντοτε με την ευγένειαν και με την απέραντον αγάπην, ήτις τον διέκρινεν, επαναλάμβανε το του Ευαγγελίου: ''ουδένα διασείσητε, ουδένα συκοφαντήσατε...'' (Λουκά γ, 14). Τους εχθρούς και καινοτόμους των αγίων ημών Παραδόσεων αντιμετώπιζε πάντοτε με καλωσύνην και αγάπην. Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων μου είπεν, ότι ''παρ' όλον που τον διώκω, δεν με υβρίζει ο Χρυσόστομος''! Όντως μιμητής του μεγάλου αγίου που έφερε το όνομα και επάξιος ηγέτης του μικρού μεν, αλλά πιστού εις τας ιεράς Παραδόσεις, ποιμνίου του!
Επί της αγιοκατάταξης του ιερού Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αγίου Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών θα τελέσει το Σάββατο 15/28 Μαίου 2016 στην ιστορική, Ιερά Μονή Κοίμησης της Θεοτόκου στους Θρακομακεδόνες. Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου: ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 31 - 44.
