Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ὁ Νέος Ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (1870-1955)
«Μνήμη Δικαίου μετ᾿ Ἐγκωμίων » (Παροιμ. ι΄ 7)
Σεβασμιώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι Ἀρχιερεῖς·
Τίμιον Πρεσβυτέριον·
Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ Μητέρες·
Τέκνα ἀγαπητὰ τῆς Ἐκκλησίας μας·
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β'
α. «Τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώματα τῶν Ἁγίων»
Σήμερα, μέσα στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Νύμφη τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, πεποικιλμένη τῇ Θείᾳ Δόξῃ, καὶ φέρουσα περιβολὴν «βύσσινον λαμπρόν, καθαρόν· τὸ γὰρ βύσσινον τὰ δικαιώματα τῶν Ἁγίων ἐστι»1 , προσκαλεῖ καὶ προτρέπει τὰ Τέκνα Της νὰ συγκροτήσουν χορὸν πνευματικόν, νὰ κροτήσουν τὰς χεῖρας, καὶ νὰ πλέξουν Ἐγκώμια στὸν Νεοφανῆ Ἅγιον καὶ Πατέρα μας, στὸν Ὁμολογητὴν Ἱεράρχην Χρυσόστομον. 1. Ἀποκαλ. ιθ΄ 8. 3 4 Ναί· Ἐγκώμια πρέπουν καὶ στέφανοι Ἐπαίνων καὶ Εὐχαριστιῶν ἁρμόζουν στοὺς Δικαίους, διότι τὰ δικαιώματα οἱ ἀρετὲς τῶν Ἁγίων, στολίζουν τὸ λαμπρὸν καὶ καθαρὸν βύσσινον - βασιλικὸν ἔνδυμα τῆς Αἰώνιας Νύμφης τοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, «Μνήμη Δικαίου μετ᾿ Ἐγκωμίων»2 · ἡ ἀνάμνησις τοῦ Δικαίου καὶ Ἐναρέτου καὶ Ἁγίου ἐν Χριστῷ, ἔστω καὶ ἐὰν Αὐτὸς δὲν εὑρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν σωματικῶς, εἶναι εὐχάριστος, εὔφημος, οἰκοδομητική, συνοδεύεται ἀπὸ εὐγνώμονα ἐγκώμια, καὶ εἶναι παντοτινὴ - αἰώνια. 2. Παροιμ. ι΄ 7. 5 β.
Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης...;
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί μου· Καὶ ποῖος ἆρά γε ἄλλος Δίκαιος στὴν Ἑλλάδα μας, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, θὰ συνεκέντρωνε τόσα δικαιώματα - ἀρετές, τόσα χαρίσματα καὶ δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἡ Μνήμη αὐτοῦ νὰ γίνεται καὶ νὰ τελῆται μὲ Ἐγκώμια καὶ λατρευτικὲς Συνάξεις; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ Ἁγιώτατος Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης Χρυσόστομος;... Ὁ Ποιμὴν Αὐτὸς ὁ Καλός, ὁ θυσιασθεὶς πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ὑπὲρ τοῦ λογικοῦ Αὐτοῦ Ποιμνίου· ὁ ἀναβλαστήσας ἐκ τῶν εὐσεβεστάτων Γεωργίου καὶ Μελπομένης Καβουρίδου ἐκ Μαδύτου τῆς Θράκης· ὁ σπουδάσας καὶ ἀριστεύσας καὶ διακριθεὶς ἐν σοφίᾳ, εὐρυμαθείᾳ καὶ ἤθει φωτεινῷ εἰς τὴν περιώνυμον τότε Σχολὴν τῆς Χάλκης· ὁ κοσμήσας ὡς Ἱεράρχης τὶς εὐκλεεῖς Μητροπόλεις τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ἱστορικῆς λέγω Ἴμβρου, τῆς ἑλληνικωτάτης Πελαγονίας καὶ τῆς ἀκριτικῆς Φλώρινας· ὁ ἐγκαταλείψας τὴν Ἡμερολογιακὴ-Ἑορτολογικὴ Καινοτομίαν κατὰ τὸ ἔτος 1935 καὶ ἡγηθεὶς θεοφιλῶς τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων μέχρι τῆς ὁσιακῆς Κοιμήσεως Αὐτοῦ, κατὰ τὴν 7ην Σεπτεμβρίου 1955 ἐκ. ἡμ. Ποῖος ἄλλος Ἱεράρχης ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας, λόγῳ τῆς πυκνότητος καὶ δαψίλειας τῶν θείων δωρεῶν, ἀνεδείχθη εἰς πόλιν ἐπάνω ὄρους κειμένην 3 ; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Χρυσόστομος ὁ Νέος;... Τὸ σκεῦος αὐτὸ τῆς Χάριτος, ὁ θεοκίνητος Ἱεράρχης, ὁ ἀναλωθεὶς ἐπὶ εἰκοσαετίαν ὁλόκληρον εἰς σθεναροὺς ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καὶ κατὰ τῆς οἰκουμενιστικῆς Καινοτομίας· ὁ ἐξορισθεὶς δύο φοράς, τὸ 1935 καὶ τὸ 1951, εἰς προκεχωρημένην μάλιστα ἡλικίαν· ὁ ὑψωθεὶς εἰς τὸ εὐκλεὲς βάθρον τῶν Προμάχων τῆς Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς καὶ Συνοδικῆς Παραδόσεως· ὁ διαλάμψας ὡς φαεινοτάτη Ἐκκλησιαστικὴ καὶ Ἐθνι- κὴ Μορφή, ὡς ρήτωρ γλαφυρώτατος καὶ ὡς συγγραφεὺς πολυγραφώτατος καὶ καταλιπὼν ὡς ἐντρύφημα τῶν εὐσεβῶν ὑπὲρ τὰς χιλίας πεντακοσίας (1.500) σελίδας σὲ βιβλία, περιοδικὰ καὶ ἐπιστολές· ὁ ἐλέγξας σθεναρῶς τοὺς Καινοτόμους καὶ καθαιρέσας τῇ δυνάμει τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τὶς πλάνες καὶ κακοδοξίες τῆς Δύσεως. Ποῖος ἄλλος κατέστησε ἑαυτὸν τόσον εὐρὺ θησαυροφυλάκιον τῶν ἀγαθῶν, τῶν πολυειδῶν Χαρισμάτων τῆς Παναγίας Τριά- δος, ὥστε νὰ ἀποτελῆ τὸ φῶς τοῦ κόσμου 4 ; Ποῖος ἄλλος, εἰ μὴ ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας Χρυσόστομος ὁ Θαυματουργός;... Ὁ Δοῦλος αὐτὸς ὁ πιστὸς καὶ φρόνιμος καὶ ἀγαθός, ὁ πιστὸς καὶ καλὸς αὐτὸς Οἰκονόμος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ 5, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη καὶ ἐτάφη ὁσιακῶς, φέρων τοὺς πολλαπλοῦς στεφάνους τῆς θείας Δόξης καὶ ἐγκαθιδρυθεὶς εὐθὺς στὴν Κοινὴ Συνείδησι τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ ὡς Ἅγιος, ὡς Μάρτυς, ὡς Ὁμολογητής, ὡς Θεολόγος τῆς Παραδόσεως, ὡς Διακεκριμένο Μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.4. Πρβλ. Ματθ. ε΄ 14. 5. Πρβλ. Ματθ. κδ΄ 45, κε΄ 21· Λουκ. ιβ΄ 42· Α΄ Πετρ. δ΄ 10· Α΄ Κορινθ. δ΄ 1. 7
γ. Ἀπὸ τὴν «τοπικὴ» στὴν «καθολικὴ» βίωσι τῆς Ἁγιότητος
Ἔκκλησις πρὸς τοὺς ἀμφισβητοῦντας. Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ· Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς συνήγαγε σήμερα στὴν μεγάλη αὐτὴ Λειτουργικὴ Σύναξι, προκειμένου νὰ τιμήσουμε μετ᾿ Ἐγκωμίων τὴν Μνήμη τοῦ Δικαίου καὶ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου. Ἡ τιμὴ αὐτή, μάλιστα ἐν Ἐκκλησίᾳ Μεγάλῃ καὶ ἐν συλλειτουργίᾳ πολυαρχιερατικῇ καὶ διορθοδόξῳ, ἐπισφραγίζει, ἐπιβεβαιώνει καὶ ἐπισημοποιεῖ τὴν τοπικὴ βίωσι6 τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, δηλαδὴ αὐτὸ τὸ βίωμα καὶ τὴν πίστι καὶ τὴν αἴσθησι, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τῆς Κοιμήσεως Αὐτοῦ ἐξεφράζοντο ἀβιάστως καὶ ἐξακολουθητικῶς σὲ τοπικὸ καὶ ὁπωσδήποτε περιωρισμένο ἐπίπεδο. Ἡ Ἁγιότης αὐτὴ διαπιστώνεται καὶ μαρτυρεῖται πρωτίστως ἀπὸ τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, τὰ ὁποῖα εὐωδιάζουν καὶ θαυματουργοῦν· ἐπίσης, διαπιστώνεται καὶ μαρτυρεῖται ἀπὸ ἄλλες Ἅγιες Μορφὲς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας μας, μεταξὺ τῶν Ὁποίων καὶ ὁ γνωστὸς Ἅγιος Γέρων Ἰωάννης (Βαξεβανόπουλος, † 27.1.1966) τῆς Ἀμφιάλης. Χρέος μας σήμερα εἶναι νὰ προβοῦμε στὴν Διακήρυξι τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου μας, ὥστε νὰ ἐνημερωθῆ τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ διευρυνθῆ ἡ τιμὴ καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου, προκειμένου πλέον νὰ μεταβοῦμε ἀπὸ τὴν τοπικὴ βίωσι, στὴν καθολικὴ βίωσι τῆς μεγάλης αὐτῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς ἔναντι τῆς Ἱστορίας. Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἀποκρύπτεται, ὅτι ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας, ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, εἶχε πολεμηθῆ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ πολεμῆται καὶ νὰ ἀμφισβητῆται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς καινοτόμους Οἰκουμενιστάς, πρᾶγμα εὔλογον, ἀλλὰ παραδόξως καὶ ἀπό τινας Ἀδελφούς μας, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν μὲν τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ δὲν ἔχουν Εὐχαριστιακὴ Κοινωνία μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδό μας. Οἱ αἰτιάσεις τῶν Ἀδελφῶν μας αὐτῶν ἔχουν τυποποιηθῆ, ἔχουν δηλαδὴ λάβει στερεότυπον χαρακτῆρα, ἐπαναλαμβάνονται ἐπὶ ὀγδονταετίαν ἀδιακόπως καὶ διακρίνονται ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν γιὰ τὴν ἄγνοια ἢ παραθεώρησι τῶν πατερικῶν καὶ ἐπιστημονικῶν κριτηρίων καὶ κανόνων προσεγγίσεως καὶ κατανοήσεως μιᾶς προσωπικότητος –καὶ μάλιστα πολυέδρου, πολυδιαστάτου καὶ χαρισματικῆς· ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἀπὸ ἕναν «ζῆλον, οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν», ἕναν «ζῆλον πικρὸν»7 , ὁ ὁποῖος ἐμφορεῖται συνήθως ἀπὸ ἔμμονες προκαταλήψεις καὶ ὑποψίες, ἐνίοτε δὲ ἀπὸ ἀδικαιολόγητη ἐμπάθεια καὶ νοσηρὰ ἐσωστρέφεια καὶ ἀπομονωτισμό. Εἶναι γνωστὴ παλαιόθεν ἡ ἰδιάζουσα αὐτὴ συμπτωματολογία, τὴν ὁποία περιέγραφε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: «ζῆλος καὶ ἔρις καὶ διχοστασίαι (διχόνιαι)»· « ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι (φατριασμοί), διχοστασίαι, αἱρέσεις (διαφωνίαι)»8. Τί συμβαίνει λοιπόν;... Ὁ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης μας παρερμηνεύεται συστηματικῶς ὑπό τινων Ἀδελφῶν μας. Ἀπευθύνουμε, ἐπὶ τῇ σημερινῇ ἱστορικῇ εὐκαιρίᾳ, Ἔκκλησιν Ἀγάπης πρὸς τοὺς Ἀδελφούς μας αὐτούς: Ἀναθεωρήσατε τὰ κριτήριά Σας! Ἀκόμη καὶ τὰ πιθανὰ λάθη ἑνὸς ὁπωσδήποτε μὴ ἀλαθήτου ἀνθρώπου - Ἱεράρχου ἐξανεμίζονται τόσον πρὸ τῆς μεγίστης προσ- φορᾶς Αὐτοῦ στὴν Ἐκκλησία, ὅσον καὶ πρὸ τῶν ἀναμφισβητήτως ἀγαθῶν Αὐτοῦ προθέσεων καὶ τῆς τελικῆς Αὐτοῦ Καλῆς Ὁμολογίας. Ἔστω καὶ ἐὰν θὰ ἐξελαμβάνοντο ὡς λάθη διατυπώσεις τινὲς Αὐτοῦ ἐκκλησιολογικές, πάντως δὲν ἦσαν αἱρέσεις καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει, αὐτὲς ἔχουν ἤδη ξεπερασθῆ, τὸ δὲ ζητούμενον σήμερα εἶναι ἡ ἕνωσις καὶ ἑνότης μας καὶ ἡ κοινὴ στάσις μας ἔναντι τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 7. Ρωμ. ι΄ 2· Ἰακώβ. γ΄ 14. 8. Α΄ Κορινθ. γ΄ 3·Γαλ. ε΄ 20
δ. Ἱστορικὸ Γεγονὸς μὲ πολλαπλᾶ «Μηνύματα»
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε καὶ Πατέρα μας· Ἅγιοι Ἀριερεῖς, Πατέρες καὶ Μητέρες· Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές· «Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ»!... Ἡ σημερινὴ Πρᾶξις τῆς Διακηρύξεως τῆς Ἁγιότητος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου καὶ Πρωθιεράρχου μας ἀποτελεῖ ἕνα Ἱστορικὸ Γεγονὸς μὲ πολλαπλᾶ Μηνύματα: τόσο πρὸς τὰ ἔσω τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ἀνανεώνει τὴν εὐγνώμονα ἀναφορὰ πρὸς τοὺς συγχρόνους Πατέρας μας καὶ ἀναζωπυρώνει τὸν ἔνθεο καὶ ἅγιο ζῆλο τῆς Γνησίας Ὀρθοδό- ξου Ὁμολογίας· ὅσο καὶ πρὸς τὰ ἔξω τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ὑπομιμνήσκει στοὺς καινοτόμους Οἰκουμενιστάς, ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Συνείδησις παραμένει ἀνύστακτος καὶ γρηγοροῦσα καὶ κατακρίνουσα καὶ ἀπορρίπτουσα τὶς ποικίλες συγκρητιστικὲς ἔκτροπές τους. Ἐν κατακλεῖδι, εἶναι βέβαιον, ὅτι ἡ Διακήρυξις τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου θὰ ἐφελκύση στὴν Ἱερὰ Σύνοδό μας, ἀλλὰ καὶ στοὺς Ὁμοδόξους Ἀδελφούς μας δαψίλειαν Χάριτος καὶ Εὐλογίας, πρὸς συνέχισιν τῆς Μαρτυρίας μας ἐν Ἀγάπῃ καὶ Ἀληθείᾳ. ῾Η Πρᾶξις αὐτή, τρεῖς ἑβδομάδες πρὸ τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν9 , μόνον ὡς σημεῖον δύναται νὰ χαρακτηρισθῆ καὶ ὡς ἔκφρασις τῆς εὐδοκίας τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!
Ἐπίμετρον. Σημεῖά τινα καὶ Θαύματα
1. Διήγησις Μελπομένης Ζαχαρίου, ἀνεψιᾶς τοῦ Ἁγίου «...Εἶχε [ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος] Ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη [Βαξεβανόπουλο, τῆς Ἀμφιάλης]... Καὶ ὁ π. Ἰωάννης τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητὸ ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῆ... Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο... Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα... Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο... Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη: “Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα!...”. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῆ ἐπάνω στὸν θρόνο [,ὥστε] νὰ μὴ κουνιέται ὅταν καρφώνουν... Δὲν πρόλαβε καὶ λένε: “Ἕτοιμος εἶναι...”. ...Ἔλαμπε ὁ θρόνος... Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῆ ποῦ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχαν φῶτα... Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε... Λένε [στὸν π. Ἰωάννη]: “Πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης... Εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Ποιόν [νὰ εἰδοποιήσω];...”. Λένε: “Τὸν ἅγιο Φλωρίνης...”. Λέει: “Ἐσεῖς ποιοί εἶσθε;...”. Λένε: “Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος...”. [Λέει ὁ π. Ἰωάννης]: “Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα... Νὰ τοῦ τὸ πῆτε Ἐσεῖς...”. [Λένε]: “Κι ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῆς κι ἐσύ...”. Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: “Πῶς νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;...”. Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τὸ πῆ... Φοβότανε... Ἐν τῷ μεταξύ, ἐνῶ σκεπτόταν αὐτό, πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὰ Γραφεῖα καὶ τοῦ λέει: “Νὰ ἔλθης στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει...”. [ Ὁ π. Ἰωάννης σκέφθηκε:] “ Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἴσως μπορέσω νὰ τοῦ τὸ πῶ, τὸ ὄνειρο ποὺ εἶδα...”. Ἦρθε λοιπὸν στὸ σπίτι [στὴν Κυψέλη]... Ὁ θεῖος [ὁ Ἅγιος] ἔκανε περίπατο πάντοτε τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα... Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Πειραιᾶ... Σηκώθηκε νὰ φύγη... Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα... Ἔκαναν μία ὥρα σχεδόν... Στὸ τέλος λοιπὸν τοῦ λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σεβασμιώτατε, Σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ Σᾶς τὸ πῶ...”. [Τοῦ λέει ὁ Ἅγιος:] 11 “ Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε... Τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε...”. Λέει [ὁ π. Ἰωάννης]: “Σᾶς εἶδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο...”. Λέει [ὁ Ἅγιος]: “Τὸ ξέρω... Ἐκλήθην... Θὰ φύγω, γι΄ αὐτὸ Σᾶς κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ...”». (Ἀπομαγνητοφώνησις)
2. Διήγησις Ἀδελφότητος Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου
«Ὁ ἅγιος Φλωρίνης, κατὰ τὴν εὐσεβῆ ἐπιθυμίαν Αὐτοῦ, ὅταν ἐκοιμήθη τὸ 1955, ἐτάφη εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν μας, ἔμπροσθεν τοῦ παλαιοῦ Ναοῦ (ΙΒ΄ αἰ.) τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἰς μέγα κοινοτάφιον... Ἀρκετὰς ἡμέρας μετά, θέλων νὰ ἑτοιμάση τὸν τάφον διὰ τὸ τεσσαρακονθήμερον Μνημόσυνον, ὁ π. Μερκούριος Καλοσκάμης κατῆλθε διὰ κλίμακος εἰς τὸ κοινοτάφιον καὶ εἶδεν, ὅτι ὁ νεκρὸς ἦτο ἀναλλοίωτος, τὸ δὲ πρόσωπον Αὐτοῦ ἦτο ἱδρωμένον καὶ ἀνέδιδεν εὐωδίαν τινά... Τοῦτο πολλάκις διηγεῖτο καὶ ὁ Πνευματικὸς τοῦ π. Μερκουρίου, ὁ π. Παΐσιος Φ. ...». «Τὸ 1960 ἔγινεν ἡ ἐκταφὴ τοῦ ἁγίου Φλωρίνης... Τότε ἡ Ἱερὰ Μονή μας δὲν εἶχεν ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ, ἐκτίζετο... Πολλοὶ ἐργάτες εὑρίσκοντο εἰς τὸ κτήριον καὶ ἔκτιζαν πέτρες... Ἐξῆλθεν ὅμως ἐκ τοῦ μνήματος καὶ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τόση εὐωδία, ὥστε ὅλοι οἱ ἐργάτες κατέβησαν διὰ νὰ ἴδουν τὶ συμβαίνει... Τὴν ὑπερφυσικὴν καὶ δυνατὴν αὐτὴν εὐωδίαν ἠσθάνθησαν καὶ οἱ παρευρισκό- μενοι Ἱερεῖς, αἱ Μοναχαὶ καὶ οἱ συγγενεῖς...». «Πολλοὶ πολλάκις αἰσθάνονται εὐωδίαν, ὅταν προσκυνοῦν τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ ἁγίου Φλωρίνης... Τοῦτο ἐπίσης συμβαίνει τὴν ἡμέραν τῆς Μνήμης τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου... Τοῦτο ἔγινεν ἰδιαιτέρως αἰσθητὸν κατὰ τὸν ἑορτασμὸν τῶν πεντήκοντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἱερᾶς Κοιμήσεως Αὐτοῦ, ἤτοι τὸ ἔτος 2005...». «Ἡ Γερόντισσα Κ.Ζ. εἶχεν εὕρει τὸ ἔτος 1944, κατὰ τοὺς βομβαρδισμούς, ἕνα ὀρφανὸν τετραετὲς κοράσιον, τὸ ὁποῖον προστάτευεν... Ὅταν ἡ Γερόντισσα ἦλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν μας, ἔφερε μαζί της καὶ τὸ ὀρφανὸν αὐτό, διὰ νὰ μείνη... Τὸ κοράσιον ὅμως ἐδαιμονίζετο, ἐβασανίζετο, διότι ἐκοινώνει τῶν Ἁγίων Μυστηρίων ἐνῶ ἦτο ἀβάπτιστον, ἐν ἀγνοίᾳ βεβαίως αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀδελφότητος... Μετὰ τὴν Κοίμησιν καὶ τὴν ταφὴν τοῦ ἁγίου Φλωρίνης, ἐφανερώθη ὁ Ἅγιος εἰς τὸν ὕπνον τῆς βασανιζομένης ὀρφανῆς καὶ τῆς εἶπε: “Νὰ εἴπῃς εἰς τὸν Γέροντα Παρθένιον, τὸν Κτήτορα τῆς Μονῆς, νὰ κοιτάξη εἰς τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον τὸν τάδε Ἱερὸν Κανόνα...”. Ὁ Γέροντας πράγματι ἐκοίταξε καὶ ἀνέγνωσεν, ὅτι ἐὰν ὑπάρχη ἀμφιβολία 12 διὰ τὸ ἐὰν ἔχη βαπτισθῆ ἢ ὄχι κάποιος, τότε ἐπιτρέπεται αὐτὸς νὰ βαπτισθῆ... Κατόπιν αὐτῆς τῆς πληροφορίας, ἐβάπτισαν τὴν ὀρφανὴν καὶ μετὰ τὸ Βάπτισμα ἔφυγε τὸ δαιμόνιον. Ἡ ἰαθεῖσα τόσον θαυμαστῶς ἔγινεν ἐν καιρῷ καὶ Μεγαλόσχημος Μοναχή...».
3. Διήγησις Ἐ. Γ.
«Θαῦμα σὲ δαιμονιζομένη κατὰ τὴν ἐκταφὴ τοῦ Ἁγίου πιστοποίησε καὶ ὁ κεκοιμημένος Ἅγιος Χίου Στέφανος σὲ προσωπική μας συνομιλία στὴ Χίο». «...Ἕνα χαριτωμένο στιγμιότυπο μὲ ἕναν ἐκ τῶν ἐργατῶν μιᾶς οἰκοδομῆς ποὺ ἔτυχε νὰ οἰκοδομεῖται πλησίον τοῦ Μοναστηρίου, καὶ ὁ ὁποῖος ἦταν “Ματθαιϊκός”. Κατὰ τὴν ἐκταφὴ τῶν Ἁγίων Λειψάνων αἰσθάνθηκε τὴν εὐωδία... Πῆγε νὰ δεῖ ἀπὸ κοντὰ τὸ φαινόμενο... Ἔπειτα τὸ διηγήθηκε στοὺς “Ματθαιϊκούς”, οἱ ὁποῖοι γι᾿ αὐτὸ ποὺ εἶπε τοῦ διάβασαν συγχωρητικὴ εὐχή...».
+ Τῷ δὲ Θεῷ δόξα καὶ εὐχαριστία! Ἀμήν!
Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Β'
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
