Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ - ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΑ

ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΕΣΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Ἡ μεγάλη εὐθύνη

τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν!

τοῦ κ. Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

Ὅσο πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς συγκλήσεως τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ἔρχεται καί ἡ ὥρα τῆς ἀποκαλύψεως τῶν διαλογισμῶν πολλῶν καρδιῶν, ἀλλά καί τῆς δοκιμασίας τοῦ ἔργου ἑνός ἑκάστου, ποῖον εἶναι!

Ἀφήνοντας γιά λίγο τά ἐπί μέρους, ὀφείλομε νά δοῦμε τή συνολική εἰκόνα τῶν πραγμάτων, προκειμένου νά ἐξαχθοῦν χρήσιμα καί ἀπαραίτητα συμπεράσματα, ἔστω καί τήν τελευταία, κυριολεκτικῶς, στιγμή.

Δέν ὑπάρχει καμμία διάθεση ἀντιπερισπασμοῦ στό μέτωπο τοῦ καλοῦ ἀγῶνος πού δίνουν οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές, δηλαδή οἱ ὑγιῶς καί ὀρθῶς σκεπτόμενοι καί ἱστάμενοι πιστοί.

Φθάσαντες, ὅμως, στό ἔσχατο σημεῖο τῆς προδοσίας τῆς πίστεως πού συνιστᾶ ἡ Συνοδική κατοχύρωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς νομίμου ἐκκλησιαστικῆς θεωρήσεως τῶν πραγμάτων καί δή τῆς ὑποθέσεως τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν (ὅπου ὡς τέτοιοι θεωροῦνται ὅλοι οἱ αὐτοτιλοφορούμενοι οὕτως αἱρετικοί, μή δικαιούμενοι τοῦτο, κατά τή ρητή ἄποψη καί θέση τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου) ὀφείλομε πρωτίστως νά ἀναλάβωμε τίς ἰδικές μας εὐθῦνες.

Μπορεῖ ἡ ἀποτυχία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων νά εἶναι παταγώδης, ἀλλά ἡ ἐπιτυχία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μεγίστη! Διότι ἐκατόρθωσε νά φθάσει μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων καί ὄχι μόνο νά ἀμβλύνει τά ἀντανακλαστικά Κλήρου καί λαοῦ, ἀλλά καί νά ἀλλοιώσει τό φρόνημα καί τά κριτήρια τῶν περισσοτέρων χριστιανῶν. Αὐτή εἶναι ἡ μία πικρή ἀλήθεια!

Παραλλήλως, ὅμως, πρός τήν συνεχῶς διευρυνομένη ἀποστασία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «ἐντός τῶν τειχῶν», ἀναπτύχθηκε καί ἐξελίχθηκε καί ὁ ἀγώνας τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν καί δή τῶν αὐτοσυστηνομένων ὡς τοιούτων, μάλιστα δέ τῶν ἑπωνύμων καί κατεχόντων τίτλους καί ἀξιώματα, πρώην καί νῦν.

Ὁ ρεαλισμός καί ἡ εἰλικρίνεια ἐπιβάλλουν νά ὁμολογήσωμε, πάντοτε βάσει διαπιστώσεων, ὅτι αὐτός ὁ ἀγώνας, καίτοι δέν ἦταν μικρός, οὔτε εὔκολος, δέν ἀπεδείχθη ὅμως ἀρκούντως ἀποτελεσματικός. Καί τοῦτο τό λέγομε διότι ἁπλούστατα δέν ἐκατόρθωσε νά ἀναχαιτίσει τήν λαίλαπα, οὔτε κἄν νά ἀνακόψει ἤ παρεμποδίσει τήν κατακλυσμιαῖα προώθηση καί προαγωγή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὔτε ἐντός τοῦ Ἑλλαδικοῦ ἤ καί τοῦ Κυπριακοῦ χώρου, κατά παράδοσιν τόπων ὅπου ἡ Παράδοση καί ἡ εὐσέβεια εἶχαν ἀντίκρυσμα.

Ἔτσι δημιουργήθηκε τό φαινόμενο μιᾶς παράλληλης πορείας αἱρετιζόντων καί ἀντιδρώντων, χωρίς ἡ στάση καί ὁ ἀγώνας τῶν δευτέρων νά προκαλέσει τομή στά πράγματα καί ἅρα στοιχειωδῶς διακριτή οὐσιαστική παρέμβαση καί παρουσία στίς ἐξελίξεις. Θά τολμοῦσα νά ἀποδώσω τήν πορεία τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν ὄχι ὡς πορεία Ὁμολογιακή, κατά τίς προδιαγραφές τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς Παραδόσεως, ἀλλά ὡς πορεία καθολικῶς διαμαρτυρομένων ὀρθοδόξων!

Ἄς μή σπεύσουν κάποιοι νά μᾶς ἐπικρίνουν ὅτι δῆθεν ὑποτιμοῦμε τούς ἀγῶνες ἤ τά σπουδαῖα κείμενα τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν. Κάθε ἄλλο! Ὅμως, αὐτή τήν ὑστάτη στιγμή ὁ ἀπολογισμός δέν μετρᾶ λόγους, ἀλλά πράξεις καί ἀποτελέσματα!

Γνωρίζομε ὅλοι ὅτι οἱ εὐσεβεῖς λόγοι, ἄνευ τῶν πράξεων, θεωροῦνται, αὐστηρῶς, ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, ὡς θεολογία δαιμόνων! Διότι καί τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν ἀλλά δέν πράττουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρά μόνο τό ἰδικό τους καταστροφικό θέλημα.

Προφανέστατα δέν γίνεται οὔτε σύγκριση, οὔτε παραλληλισμός. Ἁπλά λέγονται καί ψηλαφῶνται πικρές ἀλήθειες! Διότι πιστεύομε ὅτι μόνον αὐτό, εἶναι δυνατόν νά μᾶς βοηθήσει, κατόπιν αὐτοκριτικῆς (αὐτομεμψίας), νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας.

Εἶναι βέβαιο ὅτι κάτι δέν ἔχει πάει καλά στόν ἀγώνα τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν. Καί αὐτό δέν εἶναι τόσο δυσδιάκριτο.

Σήμερα ἐπιβεβαιώνεται δραματικῶς ὅτι παγκοσμίως, τά περισσότερα Πατριαρχεῖα καί τίς τοπικές ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀσχέτως τῆς εὐλαβείας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος αὐτῶν (μοναχῶν καί λαϊκῶν μελῶν), λυμαίνονται σπεῖρες Οἰκουμενιστῶν, ἀπίστων μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια καί ἠθικῶς διεφθαρμένων μεγαλοσχημόνων ρασοφόρων, οἱ ὁποῖοι μέ μαεστρία, θράσος, ὑποκρισία καί διπλωματία ἐξαπατοῦν τό πλήρωμα καί τό κυριώτερο ἀκυρώνουν καί ἐξουδετερώνουν μέ διαφόρους τρόπους ὅσους ἀντιδροῦν.

Ὅπως στά πολιτικά πράγματα θεωροῦμε ὅτι ὑπάρχει καθοδήγηση σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο τῶν λαῶν ἐκ μέρους (τῶν) ὀλίγων ἰσχυρῶν τῆς γῆς, ἔτσι καί στά ἐκκλησιαστικά, κυρίως  χάρι στόν Οἰκουμενισμό, δηλαδή τήν θρησκευτική ἐκδοχή τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, ὑπάρχει πανορθόδοξος ὁμηρία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πληρωμάτων καί πρόσδεση στό ἅρμα τῆς ἀποστασίας μέσω τῆς συμπορεύσεως καί κοινωνίας μέ τόν, κατ’ ἀνάθεση, πρωταγωνιστή, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως!

Ὅλα τά ὐπόλοιπα εἶναι περιφερειακές προσεγγίσεις, ἐντελῶς ἀκίνδυνες γιά τήν καλπάζουσα πνευματική αἰχμαλωσία ὅλης τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί τήν πνευματική δικτατορία ἐφ’ ὅλων τῶν κατά τόπους ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν ἐκ μέρους τοῦ ἐνεργοῦντος ὡς «Καρδιναλίου καρδίας» γιά λογαρισμό τοῦ Παπισμοῦ πάπα τῆς Ἀνατολῆς κ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη!

Εἶναι καιρός, ἐάν δέν εἶναι ἤδη ἀργά, νά εἰπωθοῦν ὅλες οἰ πικρές ἀλήθειες! Ὁ Οἰκουμενισμός ὡς παναίρεσις εἶναι τό τελευταῖο χαρτί τοῦ Διαβόλου γιά τήν παγκόσμια ἀποστασία πρίν ὅλη του ἡ δύναμη κατοικήσει στόν ἄνθρωπό του καί ἐπερχόμενο, γιά κάποιους μεσσία καί σωτῆρα τοῦ κόσμου, Ἀντίχριστο!

Δέν πρόκειται γιά ἐκτιμήσεις, ἀλλά γιά διαπίστωση, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ὡς λύμη καί ὡς ἀπειλή δέν ἀντιμετωπίζεται μέ κανένα ἄλλο μέσο παρά μόνο μέ τήν ἁγιογραφικῶς, ἁγιοπνευματικῶς, κανονικῶς καί ἁγιοπατερικῶς παραδεδομένη καί προβλεπομένη ὡς ἐπιβεβλημένη ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ τῶν ὀρθοδόξων μέ τούς φορεῖς καί ἐκπροσώπους τῆς παναιρέσεως καί τῶν τούτοις κοινωνούντων!

Διαφορετικά ἀποδεικνύεται τό τραγελαφικό ἐκ μέρους τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν νά θεωροῦν, ἐν τελευταία ἀναλύσει, τήν παν-αἵρεση ὡς ἐλάσσονα τῆς αἱρέσεως! Παρακαλῶ, ἄς τό προσέξουμε αὐτό! Διότι πῶς ἐξηγεῖται τόν αἱρετικό παπικό, προτεστάντη, μονοφυσίτη νά μή δεχώμεθα νά τόν μνημονεύσωμε, δηλαδή νά μή τόν ἔχωμε κοινωνικό καί τόν ὑφ’ ἡμῶν χαρακτηριζόμενο παν-αἱρετικό Οἰκουμενιστή νά τόν μνημονεύωμε καί νά τόν ἔχωμε κοινωνικό καί σήμερα καί αὔριο, ἀκόμη καί μετά τή σύγκληση τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς ἀποστασίας!

Διότι ὅλα ὅσα ἐναγωνίως γράφονται σ’ αὐτό τό ταπεινό ἄρθρο μας, γράφονται ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης συγκλήσεως τῆς κατά τίς προδιαγραφές καί τά πρός ἔγκρισιν προσεμπεφωνημένα Κείμενά της ληστρική  «Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Εὔχομαι κι ἐγώ μαζί μέ ὅλους τούς ἀντι-οἰκουμενιστές αὐτή ἡ Σύνοδος νά μή πραγματοποιηθεῖ. Εὔχομαι ὁ ἅγιος Θεός νά δείξει σημεῖο τῆς ἀποδοκιμασίας του καί νά μή ἐπιτρέψει ἡ γεννέτειρα τοῦ ἐκ μητρός παπποῦ μου καί πρωτίστως πολλῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας νά βεβηλωθεῖ ἀπό τούς πόδας ὄχι εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά, ἀλλά τά πονηρά καί δυσώδη δόγματα καί ἐρεσχελίες τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ.

Ὅμως ἡ λογική καί ἡ σύνεση, ἀλλά καί ή μικρωτάτη πνευματική μου κατάρτιση μοῦ ἐπισημαίνουν πώς ἐφ’ ὅσον δέν ἐτηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν ὅσα ἡ ἀκαινοτόμητος πίστη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν προβλέπει καί ἐπιτάσσει, ἀλλέως θά ἐξελιχθοῦν τά πράγματα.

Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ πάντοτε λέγων «ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»! «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἄπτεσθε»! «Ἐκκλίνατε ἀπό κακοῦ καί ποιήσατε ἀγαθά»!

Εἶναι θλιβερό καί συνιστᾶ κατάντια νά παρακαλοῦν οἱ εὐσεβεῖς τούς οἰκουμενιστές γιά νά ἐγκαταλείψουν τίς κακόδοξες θέσεις των, ἔστω στά κείμενα τῆς συγκληθησομένης Συνόδου, προκειμένου νά καθησυχάσουν τίς συνειδήσεις των, ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἔχουν συμφωνηθεῖ καί κυρίως ἐκφράζουν τό πραγματικό πιστεύω των. Αὐτή ἡ στάση δέν εἶναι στάση ὀρθοδόξων! Οἱ ὀρθόδοξοι διαχρονικῶς, ὅπως μᾶς διδάσκει ἠ ἐκκλησιαστική ἱστορία, τούς αἱρετικούς τούς ἀποκηρύσσουν καί δέν τούς ἀναγνωρίζουν, παρά μόνον ἐφ’ ὄσον εἰλικρινῶς μετανοήσουν καί ἀποκηρύξουν τίς αἱρέσεις των! Δέν συμπορεύονται μετ’ αὐτῶν, οὔτε τούς ἐκλιπαροῦν νά διορθώσουν τίς διατυπώσεις των!

Τελευταίως ἀκούγονται κάποιες δειλές φωνές περί διακοπῆς κοινωνίας, ὡς τοῦ μόνου ἁρμόζοντος καί κανονικοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν φορέων του, πλήν ὅμως δέν διευκρινίζεται τίποτε περισσότερο καί προφανῶς δέν ἐνεργεῖται τίποτε περισσότερο πλήν τῶν ἀκίνδυνων γιά τόν οἱκουμενισμό, ἄν ὄχι καί ἐπιθυμητῶν γι’ αὐτόν, χάριν ἐκτονώσεως τῶν μαζῶν, ἀντι-οἰκουμενιστικῶν λόγων.

Ἐμεῖς, λοιπόν, θά τολμήσωμε σχετικῶς νά δηλώσωμε μέ παρρησία:

Ἐάν εἰλικρινῶς καί ὑπευθύνως εἶναι διατεθειμένοι οἰ ἐκλεκτοί τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος νά ἀναχαιτίσουν τήν προέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί, ἀφ’ ἑνός μέν, νά ὁμολογήσουν τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐν ἔργοις, ἀφ’ ἑτέρου δέ, νά προφυλάξουν τόν ἀκατήχητο καί ἀνυποψίαστο λαό ἀπό τό πνευματικό μακελλειό τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, ΤΟΤΕ ἐπί τοῦ παρόντος ΟΦΕΙΛΟΥΝ νά διακόψουν ΑΜΕΣΩΣ τό μνημόσυνο τοῦ πρωτεργάτου τῆς Συνοδικῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μέχρις ὅτου τά ἤδη ὑπ’ αὐτοῦ συμπεφωνημένα καί ὑπογεγραμμένα οἰκουμενιστικά, δηλαδή παναιρετικά, Κείμενα, εἴτε ἐπικυρωθοῦν Συνοδικῶς, ὁπότε θά πρέπει καί νά τόν ἀποκηρύξουν ὡς αἱρετικό, εἴτε ἀπορριφθοῦν καί ἐγκαταλειφθοῦν, ὅπερ ἀπίθανον, ὁπότε νά ἐπανέλθουν, ἐφ’ ὅσον αὐτό σηματοδοτήσει ἀλλαγή πορείας πλεύσεως, στήν κατάσταση τῆς ἐπιτηρήσεως, κατά Γεννάδιον Σχολάριον, τῶν Ποιμένων.

Ἐάν δέν ἐνεργήσουν κατά τά ἀνωτέρω, τότε θά ἐπιβεβαιωθεῖ ὅτι, ὄχι μόνον ἀέρα δέρωσι καί ἐπί ὕδατος γράφωσι, ἀλλά ὅτι ἐκ φόβου, δειλίας ἤ ἔστω ἀσυνειδήτως, εὐνοοῦν τήν οὐσιαστική προέλαση τῆς παναιρέσεως καί τήν ἰσοπέδωση τῆς ὀρθοδοξίας! Θά εἶναι δέ καί ἔνοχοι πνευματικῶς τῆς ἁπωλείας πολλῶν ψυχῶν τίς ὁποῖες ἐγκλωβίζουν ἐντός τῆς ἀνοικοδομουμένης νέας «Ἐκκλησίας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἀκόμη, ἀναγκάζομαι, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν στιγμῶν καί ὄχι τῶν ἡμερῶν, ἐάν θέλουμε νά μή λησμονοῦμε καί τόν παραμονεύοντα θάνατο, νά ἀναφέρω, τήν ὄντως βαρεῖα καί πικρή κριτική φίλου τινός κατά τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν, τήν ὁποίαν πρό ἐτῶν μοῦ ἐξέθεσε καί τότε τήν εἶχα ἀποκρούσει μετά βδελυγμίας.

Μοῦ εἶπε ὅτι τούς ἀντι-οἰκουμενιστές τούς παραλληλίζει μέ κάποιους ἀπό τούς διαδηλώνοντες ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν κατά τοῦ σφραγίσματος «666» καί τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτοί, ἐνῶ δηλώνουν ὁμολογητές, μέ τήν σχεδόν μονομανία των νά ἀποτρέψουν μέ κάθε μέσο καί τρόπο τήν κυκλοφορία ὐπόπτων καί «διαβολικῶν» καρτῶν καί ταυτοτήτων, προδίδουν ὄχι τόσο τό ἕτοιμον διατεθειμένων νά μαρτυρήσουν χάριν τῆς ἀγάπης στόν Χριστόν, ἀλλά μᾶλλον τήν ἀγωνία καί τόν φόβο μήπως συντόμως χρειασθεῖ νά δοκιμασθεῖ ἡ πίστις των καί διακοπεῖ ἡ ὑφισταμένη κατάσταση, ἡ ὁποία καί ἀνέσεις παρέχει καί μαρτύριο δέν ἀπαιτεῖ!

Ἐπειδή, λοιπόν, σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ἐχαρίσθη, κατά τόν μέγα Παῦλον, ὄχι μόνον τό εἰς Χριστόν πιστεύειν ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν, τὁ ὁποῖο μάλιστα ἀποτελεῖ τήν αὐθεντικότερη σφραγίδα βεβαιώσεως τῆς κατά Θεόν καί πρός σωτηρίαν ἐπιλογῆς καί ἀποστολῆς μας, πρέπει νά προσέξωμε, διότι ἡ ὥρα τῆς προδοσίας ἀπό τούς Οἰκουμενιστές εἶναι καί ὥρα Ὁμολογίας ἀπό τούς Ὀρθοδόξους! Ὁμολογίας, ὅμως, εἰλικρινοῦς καί ἀληθοῦς!

Καί ἐπειδή τό ἀντικείμενο τῆς Ὁμολογίας εἶναι ἡ εὐσέβεια, μή λησμονοῦμε ὅτι τήν εὐσέβεια τήν ἀκολουθεῖ ὡς σκιά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, ὁ διωγμός. Ἄς μή ἀποφεύγεται, λοιπόν, ἀπό τόν φόβο τοῦ διωγμοῦ κάθε εἴδους, αὐτό πού πρωτίστως καί κυρίως ἀπαιτεῖται, δηλαδή ἡ διακοπή κοινωνίας μέ τούς φορεῖς τῆς παν-αἱρέσεως!

Τέλος, πιστεύοντας ὅτι τό πικρόν τῆς ἀληθείας εἶναι ἐν τέλει εὐεργετικό καί σωτήριο γιά ὅποιον εἰλικρινῶς τήν ἀναζητᾶ καί τήν διακονεῖ ἀπροσωπολήπτως, ἐπισημαίνομε ὅτι  θά εἶναι πραγματικῶς τραγικό ἰδιαιτέρως οἱ κατά πάντα σεβαστοί καί σπουδαῖοι  ἡγούμενοι τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος νά μήν ἐνωτισθοῦν τίς πατερικές φωνές καί τά πατρικά ἐντάλματα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἵνα (γιά νά) ρυσθῶσι καί ρύσωσι τήν Ἐκκλησία ἀπό ψευδεπισκόπους (τούς οἰκουμενιστές), ἔστω κι ἄν χρειασθεῖ νά ἐκβάλουν τούς σκανδαλίζοντας αὐτούς ὀφθαλμούς των, κατά τό Εὐαγγελικόν, διότι εἶναι προτιμότερον ἀπό τό νά κολασθοῦν, νά εἰσέλθουν μονόφθαλμοι στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Ὁ νοῶν, νοείτω!

Σέ ἀντίθετη, μή γένοιτο, περίπτωση πνευματικῆς δειλίας, ἡ στάση ἔναντι αὐτῶν ἐκ μέρους τοῦ πάντοτε ὑπάρχοντος «λείμματος τῆς χάριτος» θά ὐπαγορεύεται ἀπό τήν προτροπή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, λέγοντος:«οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (P.G. 160, σ. 101).

Πηγή