-ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ 2007 ΚΑΒΑΛΑ

Θέμα: Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τό σκηνικό τοῦ Γολγοθᾶ

 Τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Γ.Ο.Χ. Χριστιανουπόλεως κ. Γρηγορίου

Σεβασμιώτατε ἐκπρόσωπε τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ἃγιε Ἀττικῆς καί Βοιωτίας κ.Χρυσόστομε, Σεβασμιώτατε ἅγιε Θεσσαλονίκης κ.Μάξιμε,Τίμιον πρεσβυτέριον, κύριοι ἐκπρόσωποιτῆς πολιτείας, κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν ἐκκλησιαστικῶν συμβουλίων, ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί.

Σᾶς καλωσορίζουμε μέ ἰδιαίτερη χαρά στήν ἀποψινή μας ἐκδήλωση καί εὐχόμεθα αὐτή νά φέρει πνευματική καρποφορία καί πνευματικούς προβληματισμούς.

Ἐπιλέξαμε τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως γι’ αὐτήν τήν ἐκδήλωση γιά δύο κυρίως λόγους. Πρῶτον, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει, στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τήν δύναμη καί τήν χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τόν ὁποῖο ὑψώνει πρός προσκύνησιν,ὥστεἐμεῖς οἱ Χριστιανοί νά ἀντλήσουμε δύναμη καί θάρρος γιά νά συνεχίσουμε τόν πνευματικό μας ἀγώνα μέ μεγαλύτερο ζῆλο καί περισσότερη προσήλωση. Ἐπίσης ὅσοι ἀπό ἐμᾶς, λόγω τῶν ἀδυναμιῶν μας, ὑποπέσαμε σέ σφάλματα ἤ λόγω ραθυμίας δέν ξεκινήσαμε ὅπως θά ἔπρεπε τόν πνευματικό ἀγώνα, νά ζητήσουμε μέ πίστη τήν Χάρη τοῦ Σταυροῦ καί νά εἰσέλθουμε - ἔστω ἀργοπορημένοι - στόν στῖβο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ἡ Ἐκκλησία μας λοιπόν ἑορτάζει σήμερα τήν Χάρη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὡς ἀνάμνηση τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί διά αὐτῆς τῆς ἀναμνήσεως ἐνεργοποιεῖται ἐσωτερικά ἡ πνευματική μας ἀναγέννηση. Αὐτό μέ ἁπλά λόγια σημαίνει ὅτι, ὅπως ὁ Χριστός σταυρώθηκε ὑπέρ ἡμῶν, ἔτσι καί ἐγώ, ὁ ἄνθρωπος, σταυρώνω τόν ἑαυτό μου γιά τόν συνάνθρωπο, θυσιάζομαι ὅπως Ἐκεῖνος χωρίς νά ζητῶ ἀντάλλαγμα, σταυρώνω τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες μου, ὅπως Ἐκεῖνος σταυρώθηκε γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καί –τό κυριότερο- δέν ζητῶ πρόωρη ἀποκαθήλωση, διότι ἐάν συμβεῖ κάτι τέτοιο, ἀκυρώνεται καί ἡ ἀνάστασή μου, δηλαδή ἡ σωτηρία μου. Καί τί ἀναμένω; Ἀναμένω θάνατο σταυρικό ἐπάνω στόν προσωπικό μου Γολγοθᾶ, πού νά εἶναι σύμφωνος μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι μέ τό δικό μου. Νά σταυρωθῶ καί νά πεθάνω, ὅπως θέλει Ἐκεῖνος.

Ἑορτάζει,λοιπόν σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τήν Χάρη καί τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ ἀφ’ἑνός γιά νά τήν ἐπιζητοῦμε πρός συνέχιση τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνατῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί άφ’ ἑτέρου γιά νά ὑπομένουμε στόν προσωπικό μας Γολγοθᾶ τόν σταυρό τῆς σωτηρίας μας. Δεύτερον, ἐπιλέξαμε τήν ἡμέρα αὐτή γιά νά τονίσουμε ὅτι τό σκηνικό τοῦ Γολγοθᾶ σήμερα ἐπαναλαμβάνεται. Ὁ Ἐσταυρωμένος, οἱ συσταυρωθέντες ληστές καί οἱ σταυρωτές ἐκπροσωποῦν ἀναλόγως ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ταυτίζονται μέ τούς συσταυρωθέντες ληστές, ἄλλοι πεθαίνουν ἐπάνω στόν σταυρό ὁμολογοῦντες τόν Χριστό -ὅπως ὁ ἐκ δεξιῶν ληστής- ἐνῶ ἄλλοι πεθαίνουν ἀρνούμενοι τόν Χριστό -ὅπως ὁ ἐξ εὐωνύμων. 

Ὁ Ἐσταυρωμένος–σήμερα καί=ἀνά τούς αἰῶνες- ἔχει ἐκπροσώπους τούς Ἁγίους του, ἐνῶ οἱ σταυρωτές πού σταυρώνουν καί διώκουν τήν ἀλήθεια, πού σταυρώνουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τούς Ἁγίους Του, εἶναι συνήθως οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου.

Πρίν ὅμως ἀχοληθοῦμε μέ τό γεγονός τοῦ Γολγοθᾶ εἶναι ἀναγκαῖο νά ἀναφερθοῦμε

στό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Τό τονίζουμε αὐτό διότι ὅταν τό μυστήριο αὐτό βιωθεῖ μέ ὀρθό τρόπο, τότε καθορίζει καί τόν ὑγιῆ ρόλο τοῦ ἀνθρώπου ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ, ζυμώνει, πλάθει καί μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ἁμαρτωλό σέ ἅγιο, ἀπό ἀρνητή σέ ὁμολογητή καί ἀπό σταυρωτή σέ ἐσταυρωμένο, ὅπως συνέβη μέ τόν ἑκατόνταρχο σταυρωτή Λογγίνο, ὁ ὁποῖοςἀργότερα σήκωσε τόν Σταυρό τοῦ μαρτυρίου.

Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ λέγεται μυστήριο διότι δέν προσεγγίζεται μέ τήν λογική, δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ μέ τήν φαντασία καί τήν ἀνθρώπινη σκέψη. Μπορεῖ ὅμως νά ἀποκαλυφθεῖ καί νά ἐνεργήσει σέ ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ζητοῦν τήν Χάριν Του καί τήν δύναμή Του, σέ ἐκείνους πού σταυρώνουν τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τους.

Ἄς δοῦμε τί λέει χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιά τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ στόν ΙΑ΄ λόγο του. Ἀναφερόμενος στόν Τίμιον καί Ζωοποιό Σταυρό λέγει ὅτι ὁ Σταυρός ἔχει ἐνέργεια καί αὐτή ἡ ἐνέργεια εἶναι τριπλῆ: Πρώτη ἐνέργεια εἶναι ἡ φυγή ἀπό τόν τόπο τῆς ἁμαρτίας,

δεύτερη ἐνέργεια εἶναι ἡ φυγή τῆς ἁμαρτἰας μέσα ἀπό τήν καρδιἀ τοῦ ἀνθρώπου καί τρίτη ἐνέργεια εἶναι ἡ θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Σταυροῦ. Σέ αὐτή τήν τριπλῆ ἐνέργεια θά ἀναφερθοῦμε μέ ἁπλά παραδείγματα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.

Ἀντιπροσωπευτικό παράδειγμαἀποτελεῖ ὁ Μωυσῆς καί ὃλος ὁ Ἰουδαικός λαός, ὅταν ἦταν στήν Αἴγυπτο κάτω ἀπό τόν ζυγό τοῦ Φαραῶ σέ συνθῆκες ὑποδούλωσης καί σκλαβιᾶς. Κατά παρόμοιο τρόπο ὑποδούλωση καί σκλαβιά ὑφίσταται ὁ ἄνθρωπος μέσα στόν τόπο τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Μωϋσῆς καί ὅλος ὁ Ἰουδαϊκός λαός φεύγει ἀπό τήν γῆ τῆς σκλαβιᾶς πρός τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, μέ τήν δύναμη τοῦ Σταυροῦ καί αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἐνέργεια.

Ἡ ἐνέργεια αὐτή ἐπιδρᾶ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει νά φύγει ἀπό τόν τόπο τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Μωυσῆς καίὁλόκληρος ὁ Ἰουδαϊκός λαός, νά πραγματοποιήσει μία ἡρωική φυγή, ἔτσι ὥστενά ξεφύγει ἀπό τά μέρη ἐκείνα πού προσφέρουν ἄφθονη ἡδονή καί ἰκανοποίηση παθῶν,

πού ἀλλοιώνουν καί ἀμαυρώνουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο. Ἑπομένως εἶναι ἀναγκαία ἡ φυγή μας ἀπό τόν τόπο τῆς ἁμαρτίας μέ σύμμαχο τόν Τίμιο καί ζωοποιό Σταυρό.

Μετά τήν ἔξοδο καί κατά τήν πορεία τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ πρός τήν γῆ τῆς ἐπαγγελίας

ἀποκαλύπτεται ἡ δεύτερη ἐνέργεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού εἶναι ἡ φυγή τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἄς δοῦμε τώρα ἕνα ἀκόμη ἀντιπροσωπευτικό παράδειγμα ἀπό τά πολλά πού μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ὁ Μωυσῆς μετά τήν ἔξοδό του ἀπό τήν γῆ τοῦ Φαραώ κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀνεβεῖ εἰς τό ὄρος. Ἐκεῖ τοῦ ζητᾶ ὁ Θεός νά λύσει τά ὑποδήματά του, δηλαδή τά σανδάλια του,διότι ἡ γῆ πού πατᾶ εἶναι ἁγία. Ἀλληγορικά αὐτή ἡ πράξη σημαίνειὅτι, ὅπως ὁ Μωυσῆς ἔβγαλε τά ὑποδήματά, του ἔτσι πρέπει ὁ καθ’ ἕνας ἀπό ἐμᾶς νά ἀποθέσει, νά βγάλει ἀπό μέσα του τόν παλαιόν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας γιά νά περπατήσει πλέον χωρίς πάθη καί ἐπιθυμίες σαρκός πρός τήν κατάσταση τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεοπτίας. Ὅπως βγάζει κάποιος τά ὑποδήματά του, ἔτσι προτρέπεται νά ἀποβάλλει ἀπό μέσα του τήν ἁμαρτία τό φρόνημα τῆς σαρκός. Μία πράξη ἐξωτερικά πολύ ἁπλῆ, δύσκολη ὅμως στήν πνευματική της διάσταση.

Ὁ Μωυσῆς ἦταν ἤδη κεκαθαρμένος στήν καρδιά καί στόν νοῦ του καί ἡ πράξη τῆς λύσης τῶν ὑποδημάτων του ἦταν άλληγορική, ὅπως ἑρμηνεύθηκε ἀργότερα ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες.

Πραγματοποιήθηκε κυρίως γιά ἐμᾶς ὡς προτύπωση γιά τόν πνευματικό μας ἀγῶνα, διδάσκοντας ὅτι πρέπει νά ἀποβάλλουμε μέ τήν ἄσκηση καί τήν μυστηριακή ζωή τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες τῆς σαρκός γιά νά μπορέσουμε ταυτόχρονα νά προσεγγίσουμε τό Θεῖο. Πρέπει νά ἀποκτήσουμε σάν τόν Μωυσῆ καθαρή καρδιά καί νοῦ, διότι μόνον ἐάν ἐπιτευχθεῖ αὐτό, ἀποκαλύπτεται καί ἡ τρίτη ἐνέργεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ὁ Μωυσῆς, ὅταν εἶδε τήν ἄφλεκτον βάτον ἡ ὁποίαἦταν ἡ προτύπωση τῆς Παναγίας,

εὑρίσκετο σέ κατάσταση θεώσεως καί ἔτσιγνώρισε τά μυστήρια περί τῆς Βασιλείαςτῶν Οὐρανῶν.

Ἐδῶ εἶναιἡ τρίτη ἐνέργεια τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀποκαλύπτεταιἡ θέα τοῦ ἀκτίστου φωτός. Εἶναι ἡ φωτιά πού φλέγει τήν βάτο ἀλλά ὅμως δέν τήν καίει, δέν τήν κάνει στάχτη. Εἶναι ἐνέργεια που γνωρίζει στόν ἄνθρωπο τά μυστήρια περί τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί τόν καθιστᾶ ταυτόχρονα ἑρμηνευτή τῶν γραφῶν. Εἶναι ἐκείνη πού ἔχει καταστήσει τόν ἄνθρωπο ἅγιο πού τόν φωτίζει τί ἀκριβῶς πρέπει νά ἐφαρμόζει ὄχι μόνο γιά τήν δική του σωτηρία, ἀλλά καί γιά ὅλου τοῦ κόσμου, σάν ἕνας σύγχρονος Μωυσῆς.

Ὁ Θεός δέν ἐγκαταλείπει τόν ἄνθρωπο πού ἀγωνίζεται. Βρίσκεται διαρκῶς ἐκ δεξιῶν του ἵνα μή σαλευθῆ, ὅπως λέγει καί ὁ Προφήτης Δαϋίδ. Πολλές φορές θαυματουργεῖ γιά νά τόν στηρίξει στόν ἀγῶνα του γιά νά συνεχίσει τήν πορεία του, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη στό πρῶτο παράδειγμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ἀναφέραμε.

Συγκεκριμένα, ὅταν ὁ Μωϋσῆς βρίσκεται σέ ἀδιέξοδο ἀπέναντι στήν Ἐρυθρά θάλασσα κατά την ἔξοδο αὐτοῦ καί ὅλου τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τότε μέ τό ραβδί του σημειώνει κάθετα τήν θάλασσα καί αὐτή ἀνοίγει καί ἐν συνεχείᾳ, μετά τήν διαπέραση, χαράζει ὀριζοντίως τήν θάλασσα καί αὐτή ἐπανέρχεται στήν φυσιολογική της κατάσταση. Ὁ Θεός θαυματουργεῖ μέ τόν Σταυρό ἀμέσως μετά τήν ἔξοδό τους. Ὅταν οἱ Ἰουδαίοι δέν εἶχαν νερό μέσα στήν ἔρημο σταυροειδῶς ὁ Μωυσῆς σημειώνει μέ τό ραβδί του μία πέτρα καί τότε ἄφθονο νερό ἀναπηδᾶ μέσα ἀπό αὐτή.

Πῶς ὅμως ἐμεῖς σήμερα θά μπορέσουμε νά ἀποκτήσουμε τήν ἴδια πνευματική ἐμπειρία τοῦ Μωυσῆ; Εἶναι πράγματι δύσκολο νά ἀνταποκριθεῖ ὁ σημερινός ἄνθρωπος μέ πνευματικό τρόπο στίς καθημερινές προκλήσεις πού δέχεταιἀπό τό περιβάλλον πού ζεῖ. Μπορεῖ ὅμως μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ νά κατορθώσει πράγματα τά ὁποῖα μοιάζουν ἀκατόρθωτα, νά ὑπερβεῖ τά ὄρια του καί νά θαυμάσει τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ.

Αὐτό εἶναι ἐν συντομίᾳ τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τοῦτο ἀποκαλύπτεται μέ τήν τριπλῆ ἐνέργεια Του. Ἐνεργοποιεῖται σήμερα στόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἀναζητᾶ πραγματικά τήν σωτηρία του, σέ ἐκεῖνον πού εἶναι ἔτοιμος νά συναντήσει τόν Χριστό μέ ὁποιαδήποτε θυσία καί ἄς ἔχει πορεία ἐρημική μέσα στόν κόσμο.

Τό σχῆμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι θεῖο καί προσκηνητό. Γι’ αὐτό καί πραγματοποιεῖται σέ ὅλα τά μυστήρια. Σταυρώνεται τό νερό τῆς κολυμβήθρας, σταυροειδῶς χρίεται ὁ νεοφωτισθείς, σταυρώνονται οἱ βέρες, τά στέφανα, τό λάδι, τό νερό, ἀκόμα καί στό δι’ εὐχῶν, πάλι πραγματοποιεῖται τό σχῆμα τοῦ Σταυροῦ καί ὅλα αὐτά διότι τό σχῆμα τοῦ Σταυροῦεἶναι σφραγίδα σεβάσμια, ἁγιαστική καί τελειωτική ὅλων τῶν θαυμασίων καί ἀνεκφράστων ἀγαθῶν τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό τόν Θεόν.

Ἡ δύναμις καί ἡ Χάρις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὀφείλεται στόν Ἐσταυρωμένο καί διά τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐνεργεῖται καί τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ. Ὅταν λοιπόν παρακαλοῦμε τήν χάρη καί τήν δύναμη του Τιμίου Σταυροῦ, ταυτόχρονα φέρουμε καί στόν νοῦ μας τόν Ἐσταυρωμένο Κύριο μας, ὁ ὁποῖος διά τοῦ Σταυροῦ «χαράἐν ὅλῳ τῶ κόσμω γέγονε».

Ὁ Ἐσταυρωμένος καί τό σκηνικό τοῦ Γολγοθᾶ δέν ἦταν τυχαῖο γεγονός. Ἐκεῖ κορυφώθηκε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, ἐκεῖ καταργήθηκε ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου, ἐκεῖ ἐπάνω στόν Σταυρό σταμάτησε ὁ παλαιός αἰώνας τῆς ἁμαρτίας καί ξεκίνησε ὁ νέος αἰώνας τῆς ζωῆς καί τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Τό σκηνικό τοῦ Γολγοθᾶ δέν ἀποκαλύπτει μόνο τό σωτηριολογικό ἔργο τοῦ Θεανθρώπου πρός τόν ἄνθρωπο ἀλλά ὅπως προαναφέραμε ἀποτυπώνει καί ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ Ἐσταυρωμένος, οἱ συσταυρωθέντες ληστές καί οἱ σταυρωτές, ἀντιπροσωπεύουν καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς ἀνάλογα μέ τό πῶς διάγουμε τήν ἐν Χριστῶ ζωή μας.

Ἀπό τά πρῶτα χριστιανικά χρόνια βλέπουμε μετά τήν Ἀνάληψη καί τήν Πεντηκοστή νά διώκονται ὅσοι ἐπίστευαν καί ἐκήρυττον τόν Χριστόν. Πρώτοι μιμηταί τοῦ Ἐσταυρωμένου ἦταν οἱ μαθητές Του. Ἀργότερα οἱ μεταποστολικοί Πατέρες, κατά τό παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, ὁμολόγησαν καί μαρτύρησαν τήν ἀλήθεια, τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, τήν αἰώνια ζωή, τόν Χριστόν.

Παράλληλα στόν ἀντίθετο ρόλο ἦταν οἱ σταυρωτές. Στήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ σταυρωτές ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πού γνώριζαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τούς νόμους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκηςἀλλά σέ συνεργασία μέ τούς ἀνθρώπους πού δέν γνώριζαν τίς ἐντολές καί τόν νόμον,δηλαδή τούς Ἐθνικούς- τούς εἰδωλολάτρες- σταύρωσαν τήν ἀλήθεια, σταύρωσαν τό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, διότι τό θέλημά τους ἦταν ἀντίθετο μέ τό Θέλημα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Σταύρωσαν τήν Ἀλήθεια γιά τό χατήρι τῆς δικῆς τους ψεύτικης ἀλήθειας.

Αὐτό τό γεγονός, διά μέσουτῶν αἰώνων ἐπαναλαμβάνεται ἕως καί σήμερα ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας- τόν πρῶτο αἰῶνα- καί σέ ὅλη τήν διαδρομή τῶν 2000 χιλιάδων περίπου ἐτῶν, βλέπουμε τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησία Του νά ξανασταυρώνεται διαρκῶς σάν νά εἶναι μία διαδικασία ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη. Γιατί ἄραγε; Διότι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μονόδρομη πορεία. Πορεία Γολγοθᾶ μέ κορύφωση τήν σταύρωση, τόν θάνατο, τήν ἀποκαθήλωση, τήν ταφή καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν γιά νά ἔχουμε ὑγιῆ ρόλο μέσα στήν κοινωνία, ἔτσι ὥστε νά τολμοῦμε νά ἀντιστεκόμαστε στό ἰσχυρό ρεῦματῆς ἁμαρτίας καί στούς σταυρωτές τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 

Δυστυχῶς σήμερα στίς ἀρχές τοῦ 21ουαἰώνα, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ βάλλεται ἀπό πολλές πλευρές ὅπως καί στόν αἰώνα πού παρῆλθε. Οἱ σκέψεις πού θά ἀκολουθήσουν λέγονταιχωρίς φανατισμό πρός χάριν τῆς ἀληθείας διότι πολλοίἀμαυρώνουν τόν ρόλο τῶν παλαιοημερολογιτῶν χαρακτηρίζοντάς τους γραφικούς, ἀναχρονιστικούς σχισματικούς ἀκόμα καί αἱρετικούς.

Κρίνεται σκόπιμο σέ αὐτό τό σημεῖο νάἀναφέρουμε γεγονότα ὅπως τά κατέγραψε ἡ

ἐκκλησιαστικήἱστορία γιά νά διαπιστώσουμε στήν πορεία τοῦ λόγου μας ὅτι πράγματι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δοκιμάζεται. Τό 1924 ἔγινε ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου μέ αὐθαίρετο τρόπο. Ὅμως τό ζήτημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου δέν εἶναι ζήτημα χρόνου καί ἡμερομηνίας διά τήν ἡμετέραν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ζήτημα ἑνότητος καί συμμαχικῆς παρατάξεως καί ἀμύνης τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τῆς αἱρέσεως καί τῆς κακοδοξίας, τῆς ἐκπροσωπουμένης ὑπό τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἥτις δι’ ὅλων τῶν μέσων καί διά πάσης θυσίας ἐπιδιώκει νά καταρρίψῃ τό ἕν μετά τό ἄλλο τά προπύργια τῆς

Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἵνα ἐν τέλει συλήσῃ καί αὐτόν τόν τιμαλφῆ μαργαρίτην τῆς Ὀρθοδοξίας.

Διότι τό Ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον δέν σκοπεῖ νά καθορίσῃ τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, τοῦθ’ ὅπερ εἶναι ἔργον τῶν Ἀστρονόμων καί τῶν Μαθηματικῶν, ἀλλά νά συγκρατῆ τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καί εἰς τήν ἐξωτερικήν ἑνότητα διά τοῦ ταυτοχρόνου ἑορτασμοῦ τῶν ἑορτῶν καί τῆς ταυτοχρόνου τηρήσεως τῶν νηστειῶν, συνέχον ἅμα καί τόν δεσμόν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης μεταξύ ὅλων τῶν πιστῶν, γράφει στό «Ὑπόμνημα ἀπολογητικόν ὑπέρ ἀναστηλώσεως τοῦ Πατρίου

Ἑορτολογίου» ὁ ἀοίδημος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.

Ὁ στόχος λοιπόν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου ἦταν νά διασπασθοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά ἐκφραγκευθοῦμε σταδιακά, χωρίς νά τό ἀντιληφθοῦμε. Θά μποροῦσεἡ Ἐκκλησία νά μήν ἀλλάξει τό ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιοἀλλά μόνο τό πολιτικό ἡμερολόγιο. Ὅπως διαπιστώνουμε, τό ὀρθόδοξο αἰσθητήριο τῶν προγόνων μας ἐπαληθεύθηκε καί σήμερα ἐμεῖς δικαιωνόμαστε πού ἀκολουθοῦμε τό Ἐκκλησιαστικό Ἑορτολόγιο.

Ὅταν ἔγινε ἡ ἀλλαγή, ὅσοι ἀπό τούς χριστιανούς παρέμειναν ἀπαρασάλευτοι στό παλαιό, εἶδαν νά σφραγίζονται οἱ Ἱεροί Ναοί τους, νά διώκονται, νά καθαιροῦνται καί νά ἀποσχηματίζονται ἱερεῖς τους, νά παρεμβαίνουν βιαίως ἀστυνομικές δυνάμεις. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε.Σκοτώθηκε ἀπό χτύπημα ἀστυνομικοῦ μέ ὑποκόπανο ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη 26 ἐτῶν, μητέρα τριῶν παιδιῶν, ἐνῶ προσπαθοῦσε νά προστατέψει τόν ἱερέα τους, γιά νά μήν συλληφθεῖ. Παλαιοημερολογίτης ἱερέας στήν Λαμία, δεμένος πίσω ἀπό ἕνα ἄλογο σύρθηκε στούς δρόμους, ἐνῶ ὁ λαός ἀπειλεῖτο ὅτι ἐάν ἀκολουθοῦσε τό Παλαιό Ἑορτολόγιο θά εἶχε τήν ἴδια τύχη.

Πυροσβεστικές διέλυαν τά πλήθη τῶν πιστῶν πού συνέρρεαν σέ κοινές προσευχές καί πνευματικές συνάξεις μέ μελάνι καί καυτό νερό.

Ὅμως τό φρόνημα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ἐνισχυόταν μέ θαύματα, κορυφαῖο τῶν ὁποίων εἶναι ἡ ἐμφάνιση τό 1925 τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν Οὐρανό, κατά τήν διάρκεια ἀγρυπνίας ἐπί τῆ ἑορτῆ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στόν Ὑμηττό. Τόν φωτεινό Σταυρό εἶδαν πάνω ἀπό 2.000 πιστοί πού συμμετεῖχαν στήν ἀγρυπνία, ἐνῶ ἦτο ὁρατός στά περίχωρα καί στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν πλέον τῆς ἡμίσειας ὥρας. Τό γεγονός δημοσιεύθηκε στήν ἐφημερίδα ΣΚΡΙΠ.

Διωγμοί ἐπαναλαμβάνονται καί μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο κατά τό 1950-54 ἀπό τόν τότε ἀρχιεπίσκοπο τῆς κρατούσηςἘκκλησίας. Ναοί σφραγίζονται καί πάλι, κληρικοί ἐξορίζονται, ἀποσχηματίζονται, ξυρίζονται, διαπομπεύονται γυμνοί, μόνοι μέ τά ἐσώρουχα στούς κεντρικούς δρόμους τῶν Ἀθηνῶν, παραπλεύρως τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς.|

Στόν Πειραιά, Μεγάλη Παρασκευή τοῦ 1954, ἀστυνομικές δυνάμεις κατέστρεψαν ὁλοσχερῶς τόν Ἐπιτάφιο τῶν παλαιοημερολογιτῶν καί συνέλαβαν πολλούς πιστούς ἐπειδή πραγματοποίησαν περιφορά, ἐνῶ στήν Φθιώτιδα, πάλι μέ τήν βοήθεια ἀστυνομικῶν δυνάμεων νεοημερολογίτης μητροπολίτης εἰσῆλθε ἐντός ἱεροῦ ναοῦ κατά τήν διάρκεια θείας λειτουργίας παλαιοημερολογίτου κληρικοῦ ἀνέτρεψε τό Ἅγιο Ποτήριο ρίχνοντας στό δάπεδο τήν θεία κοινωνία, τό σώμα καί τό αἵμα

τοῦ Κυρίου ἩμῶνἸησοῦ Χριστοῦ.

Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ἐδῶ ὅτι μόλις 40 χρόνια, πρίν ἀναγνωρίσθηκαν καί καταχωρίζονται τά μυστήρια τῶν κληρικῶν μας στήν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἐλάχιστα χρόνια πρίν ἀναγνωρίζονται καί καταχωρίζονται τά μυστήρια τῶν ὁμογενῶν κληρικῶν μας. Ἀκόμα καί σήμερα ὅμως δέν μποροῦμε νά χτίσουμε Ἱερό Ναό ἀτελῶς, ὅπως χτίζεται π.χ. ἕνα τζαμί. Ἕνα ἄλλο σοβαρό ζήτημα ἐπίσης, πού ἀποτελεῖ καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μας, εἶναι ὅτι ἀκόμα καί σήμερα ὁ παλαιοημερολογίτης δέν ἔχει δικαίωμα νά φοιτήσει σέ ἐκκλησιαστικό λύκειο, διότι τό ἀπαγορεύει Βασιλικό διάταγμα τοῦ 1956, τό ὁποῖο, ἄν καί ἀναθεωρήθηκε τό 1993 ἀπό τήν τότε κυβέρνηση, διατηρεῖ τήν ἀπαγόρευση.

Τέλος, λίγους μῆνες πρίν, στήν Κάλυμνο ὁ ἐκεῖ Μητροπολίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου εἰσέβαλε αὐθαίρετα, μέ τήν βοήθεια τῆς ἑλληνικῆς ἀστυνομίας σέ ναό στόν ὁποῖο ἐπρόκειτο νά χοροστατήσει Ἐπίσκοπος τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου καί ἐπεδίωξε νά ἐκβάλει ἀπό τό θυσιαστήριο τόν παλαιοημερολογίτη ἱερέα. Τό συμβάν περιγράφεται ἀναλυτικά στήν ἱστοσελίδα μας.

Ὅλη αὐτή ἡ διαδρομή στό παρελθόν ἕως καί σήμερα δέν ἔχει ὡς στόχο νά φανατίσει ἤ νά ἐξάψει πάθη ἀλλά νά ἐκφράσει τόν πόνο μας καί τά ἀναπάντητά μας γιατί. Παρηγορούμεθα ὅμως διότι γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σταυρώνεται καί σταυρωτές της συνήθως εἶναι αὐτοί πού γνωρίζουν τήν ἀλήθεια καί ταυτόχρονα εἶναι οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου, ἡ ἐξουσία. Τά λόγια αὐτά δέν ἀποτελοῦν προσωπική αἰχμή ἐναντίον οὐδενός. Θά ἤθελα νά χρησιμοποιήσω τήν λέξη παρακαλῶ. Παρακαλῶ δεῖτε τόν ἀγώνα μας παρακολουθεῖστε τήν διαδρομή μας στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, δεῖτε τούς κόπους καί τίς θυσίες μας, προβληματισθεῖτε.

Ἐμεῖς ὥς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πρέπει νά εἴμαστεἑνωμένοιἐν τῶ συνδέσμῳ τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης καί ὄχι διηρημένοι, διότι ἔτσι κάνουμε τό χατήρι ὄχι μόνο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ διαβόλου. Μόνο μέ τήν ἀγάπη καί ἑνωμένοι μέ τό σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ἐκκλησία Του, ἀκολουθώντας τήν πορεία τοῦ Ἐσταυρωμένου πρός τόν Γολγοθᾶ μποροῦμε νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο.

Πολλές φορές στήν νεώτερη ἱστορία μας ἔχει συμβεῖ παράλληλα σχεδόν μέ τήν σταύρωση τῆς Ἐκκλησίας νά σταυρώνεται καί ὁ ἑλληνισμός. Τό 1922 ἡ Ρωμηοσύνη ξεριζώνεται ἀπό τήν Μ. Ἀσία καί τόν Πόντο, καί σήμερα ἐκεῖ, στίς ἀλησμόνητες πατρίδες, γιά Ὀρθοδοξία καί ἑλληνισμό μιλοῦν μόνο τά διασωθέντα μνημεῖα, ἐνῶ δύο περίπου χρόνια μετά τό 1924 πλήττεται καί ἡ Ἐκκλησία μας μέ τόν διχασμό παλαιοῦ καί νέου ἑορτολογίου. Ἐπίσης τό 1955 διαδραματίζονται στήν Πόλη 6-8 Σεπτεμβρίου τά Σεπτεμβριανά, ὅπου δεκάδες Ἕλληνες σκοτώθηκαν τραυματίσθηκαν ἔμειναν ἀνάπηροι ἀναγκάσθηκαν νά κάνουν περιτομή, 73 Ἐκκλησίες καταστράφηκαν, 23 σχολεία, 4350 καταστήματα, 110 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεῖα, 21 ἐργοστάσια καί πάνω ἀπό 1000 κατοικίες ἐνῶ λίγο πρίν κατά τό 1950-54 διώκονταν στήν Ἑλλάδα ὀρθόδοξοι κληρικοί καί λαϊκοί τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου. 

Ἡ σταύρωση τῆς Ρωμηοσύνης συνεχίσθηκε στήν Ἴμβρο καί Τένεδο το 1964 καί στήν

Κύπρο μέ τόν Ἀττίλα τό 1974.

Ἡ πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ συνεχίζεται καί σήμερα. Εἶναι λυπηρό καί ἀδιανόητο ὁ

Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά διώκει 105 Ἕλληνες Ἁγιορεῖτες Μοναχούς –συγκεκριμένα τῆς Ἱερᾶς ΜονῆςἘσφιγμένου- νά τούς στερεῖ τά πρός τό ζῆν, νά κατάσχει περιουσιακά της στοιχεία, νά ἀπαιτεῖ ἀπό τήν ἑλληνική κυβέρνηση νά συνδράμει πρός τοῦτο, μέ βίαιηἀστυνονική ἐπέμβαση.

Δυστυχῶς, ὅσο μᾶς ἐμπνέει ἡ ἔννοια τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἡ ἱστορικότητα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἄλλο τόσο μᾶς ἀπογοητεύει ὁ ρόλος τοῦ σημερινοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἀγκαλιάζει τόν Πάπα, ταυτόχρονα διώκει Ἕλληνες Ὀρθοδόξους μοναχούς ἐπειδή δέν τόν μνημονεύουν.

Εἶναι γνωστό ὅτιἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου δέν μνημονεύει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη ἀπό τό 1924 μέ τήν μεταρρύθμιση τοῦ ἡμερολογίου, ἐνῶ ἀπό τό 1974 ἔχει παύσει τήν πνευματική ἐπικοινωνία διά λόγους πίστεως. Σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες ἡ ἐν λόγω Ἱερά Μονή ἔχει τό δικαίωμα αὐτό, τό ὁποῖο καί ἀσκεῖ. Ἐπίσης δέν ἀποδέχεται χρήματα ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, διότι ἀφ’ ἑνός κρίνει ὅτι δέν εἶναι ἀναγκαῖο νά εἰσπράξει ἀπό τήν Δύση χρήματα καί ἀφ’ ἑτέρου θεωρεῖ ὅτι οἱ εἰσφορές τῶν πιστῶν ἱκανοποιοῦν ἐπαρκῶς καί τίς ἀνάγκες τῶν μοναχῶν καί τήν συντήρηση ὅλων τῶν κειμηλίων μέ ὑποδειγματικό τρόπο.

Ὁ Πατριάρχης σήμερα διορίζει μοναχούς ἐκτός μονῆς γιά λογαριασμό τῆς μονῆς –χωρίς νά ἔχουν διατελέσει μοναχοί σέ αὐτήν- καί ἡγούμενο πού δέν εἶναι κἄν Ἁγιορείτης μέ τήν δικαιολογία ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό τοῦ ἐπισήμου ἀλλά καί παρανόμου διορισμοῦ θά διεκδικήσει τά εὐρωπαϊκά κονδύλια. Ἡ νέα διορισθεῖσα ἀδελφότητα, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ πέντε μοναχούς εἰσπράττει τό ποσό τῶν 15.000 χιλ εὐρώ μηνιαίως ἀπό ἐνοίκια ἀκινήτων τῆς Μονῆς, τά ὁποῖα θά ἔπρεπε νά εἰσπράττει ἡ ἐντός αὐτῆς ἐγκαταβιοῦσαἀδελφότητα.

Δέν μπορεῖ ἀπό τήν μία πλευρά ὁ Πατριάρχης νά διαμαρτύρεται γιά τήν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τοῦ Πατριαρχείου μας στήν Τουρκία, ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζεται ἡ νομική του προσωπικότητα καί κατάσχονται ἀπό τό Τουρκικό κράτος περιουσιακά στοιχεία τοῦ Πατριαρχείου, καί ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἲδιος νά κάνει τά ἴδια στούς Ἐσφιγμενίτες νά τούς στερεῖ τήν νομική προσωπικότητα τῆς ἀδελφότητάς τους καί νά κατάσχει περιουσιακά στοιχεία τους. Τό πρόβλημα εἶναι δαιδαλῶδες καί σύνθετο καί ἅπτεται νομοκανονικῶν καί δογματικῶν θεμάτων.

Ἐμεῖς σκεπτόμενοι χριστιανικά καί πνευματικά πιστεύουμε ὅτι οἱ ἐνέργειες αὐτές δέν ἔχουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίο Πνεύματος, δέν ἐκφράζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στεροῦνται τῆς στοιχειώδους ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Θεωροῦμεἐπίσης ὅτι οἱ μέχρι στιγμῆς ἐπιλογές τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου σέ συνδυασμό μέ τήν στάση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως εἶναι ἀτυχεῖς,θά ὁδηγήσουν τήν κρίση σέ μεγαλύτερη κλιμάκωση καί θά βλάψουν τά συμφέροντα τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γι’ αὐτό καί κάνουμε ἔκκληση νά σταματήσει ἡ ἐφαρμογή τοῦ δικαίου τοῦ ἰσχυροτέρου.

Ἐμεῖς, ὡςἘκκλησίαστηρίζουμετήνἀδελφότητατῆςἹερᾶςΜονῆςἘσφιγμένουκαίτόν

καθηγούμενοαὐτῆςκ.Μεθόδιο, διότιταυτιζόμεθαἀπολύτωςστάθέματατῆςπίστεως,στήν

παρακαταθήκηπούμᾶςἄφησανοἱἅγιοιΠατέρες. Εἴμαστε μακριά ἀπό τήν αἵρεση πού κηρύττει τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν καί κοντά στούς Ἐσφιγμενίτες πατέρες, διότι ἡ πορεία μας ἔχει κοινούς στόχους. Ἐπιδιώκουμε τήν ψυχική θεραπεία μας κοντά στόν Χριστό καί τήν σωτηρία μας μέσα στήν Μία Ἁγία Καθολική Ἐκκλησία τήν ὁποία καίὑπηρετοῦμε.

Θά ἤθελα νά ὁλοκληρώσω τό σκηνικό τοῦ Γολγοθᾶ μέ τούς συσταυρωθέντες ληστές. Ὅπως προαναφέραμε τό ρόλο τοῦ Ἐσταυρωμένου τόν ἔχουν σήμερα οἱ ἐξαιρέσεις, οἱ λίγοι, δηλαδή οἱ ἅγιοι καί τόν ρόλο τοῦ σταυρωτοῦ οἱ πολλοί. Ὅμως τόν ρόλο τῶν συσταυρωθέντων ληστῶν τόν ἔχουν οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς σήμερα.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε γύρω ἀπό τόν Χριστό. Ὁ κάθε ἕνας ἔχει τόν δικό του σταυρό.

Ὅλοι εἴμαστεἁμαρτωλοί. Οὐδείς ἐξαιρεῖται ἀπό αὐτόν τόν κανόνα, διότι οὐδείς δύναται νά ζήσει σέ αὐτόν τόν κόσμο χωρίς νά ἁμαρτήσει.

Αὐτό ὅμως τό ὁποῖο διακρίνει τόν ἄνθρωπο δέν εἶναι ἡ ἁμαρτωλότητα ἤ ἡ καθαρότητα, ἀλλά ἡ σχέση του μέ τόν Θεό καί αὐτό τό βλέπουμε στούς συσταυρωθέντες ληστές. Ὁ μέν ἕνας πιστεύει στόν Χριστό, Τόν ὁμολογεῖ καί μετανοεῖ. Ὁ δέ ἄλλος τόν βλασφημεῖ ἐξακολουθεῖ νά μήν Τόν πιστεύει καί καταδικάζεται. Ἐπομένως καθένας μας ἀνάλογα μέ τήν συμπεριφορά του ἀπέναντι στόν Χριστό σώζεται ἤ καταδικάζεται.

Ὅλοι σηκώνουμε τόν προσωπικό μας σταυρό. Πιστεύουμε ὅτι συσταυρωνόμαστε μέ τόν Χριστό καί συμπάσχουμε μετ’ αὐτοῦ. Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο δέν μποροῦμε νά διακρίνουμε εὔκολα σήμερα εἶναι, ποιόνἀπό τούς δύο σταυρούς τῶν συσταυρωθέντων ληστῶν σηκώνουμε! Ἄραγε τόν σταυρό τοῦ ληστοῦ πού ὁμολόγησε τόν Χριστό καί σώθηκε; Ἤ τοῦ ἄλλου ληστοῦ πού ἐβλασφήμησε τόν Χριστό, ἔμεινε ἀμετανόητος καί τελικά κατεδικάσθη;

Θά ἤθελα κλείνοντας καί νά ἀνακεφαλαιώσω σύντομα, νά ζητήσωἀπό ἐσᾶς τήν ἐπιείκειάν σας διά τύχόν ἀτέλειες ἤ καί παραλείψεις καί νά σᾶς εὐχαριστήσω γιά τήν προσοχή σας.

Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ἀποκαλύπτεται με τριπλῆ ἐνέργεια πού εἶναι: πρῶτον ἡ φυγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν τόπο τῆς ἁμαρτίας, δεύτερον ἡ φυγή τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί τρίτον ἡ θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Σταυροῦ. Ὅταν λοιπόν τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ βιώνεται στήν καθημερινή ζωή τότε ἀναδεικνύονται ἄνθρωποι ὁμολογητές τῆς πίστεως μέ σταυρική ἀγάπη καί θυσία γιά τόν συνάνθρωπο καί γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ,οἱ ὁποῖοι φθάνουν σέ σημεῖο νά διαδραματίσουν τό ρόλο τοῦ ἐσταυρωμένου καί ὄχι τοῦ σταυρωτοῦ ἤ τουλάχιστον τόν ρόλο τοῦ ἐκ δεξιῶν συσταυρωθέντος ληστοῦ πού ὁμολόγησε μετενόησε καί σώθηκε.
Αὐτόν τό ρόλο τουλάχιστον ἀς ἀξιωθοῦμε.

Σᾶς εὐχαριστῶ!__

ΠΗΓΗ