Μέσα στο πλήθος
των άστατων κραυγών που προσπαθούν
απεγνωσμένα με πομπώδη φληναφήματα να
υποστηρίξουν τον Οικουμενισμό ακούγεται
το ανεδαφικό επιχείρημα ότι ο Παπισμός
δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο (!;).
Όσοι το υποστηρίζουν αυτό εννοείται
πως δεν κατέχουν τίποτε από θεολογία
αλλά συνάμα αγνοούν και πλήρως την
ιστορική πραγματικότητα.Ως απάντηση δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την καταπληκτική μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που κατεδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης και ονόματα Αγίων που θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως Αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό).
...Είναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;
Άς ίδωμεν:
- Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν
Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών
θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική,
δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης
του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: «Πάντες
ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους
ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον
όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας,
τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις
παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν
έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή
αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη,
κατάκριτος και πάσης χριστιανικής
ομολογίας απόβλητος. Εί τις
τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας,
τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον
και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν
εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας
και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον
μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω!
» (αυτόθι, σελ. 263-264).
Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!
- Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο
Δ΄εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της
προσθήκης του Φιλιόκβε (1009),
ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Σέργιος.., μετ' άπόφασιν Συνόδου, διέγραψε
το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης
Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής
Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον
ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς»
(Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία,
εκδ. α΄, σελ. 344).
Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά έθιμα», αλλα δι αιρέσεις!
- Τας Λατινικάς κακοδοξίας
κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει
Σύνοδος του 1054, οπότε
εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα,
αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι
«τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον
δόγμα»(αυτόθι,σελ.344).
- Τας Λατινικάς κακοδοξίας
κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι
Σύνοδοι του 1341,
του 1347 και του 1351.
- Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά
το 1441, Σύνοδος εν
Ιεροσολύμοις κατά το 1443,
Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά
το 1450, Σύνοδος εν
Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν
και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της
Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή
την «ένωσιν»επί ψευδούς και
ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα
ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.
- Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1722 καταδικάζει
«της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης
τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι
οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι
τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από
τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού
Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις
τον βυθόν της απωλείας».(αυτόθι,το.
Β΄,σελ. 823-824).
- Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1727 αποκηρύσει
τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων,
παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει
ταύτας» λήρον μακρόν και Κολακείας
ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης
διανοίας γεννήματα» (αυτόθι,
σελ.867).
- Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει
κατά το 1838 καταδικάζει
δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του
Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της
Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν
πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από
του Θεού και της αμώμου και αδόλου
Πίστεως του Ιησού Χριστού»
κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).
- Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1848 καταδικάζει
τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των
πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος,
επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων,
ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε
την σήμερον και ο Παπισμός», όν
χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα
πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια
των πλανών του!(Αυτόθι, σελ.906).
- Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει
κατά το 1895 καταδικάζει
τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως
«φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως
«καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως
«ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς
αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της
Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς
και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και
ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς»,
της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των
Εκκλησιαστικών Πατέρων και της
παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και
των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται:
«Διό και δικαίως απεκηρύχθη και
αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη
πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ.933,935,936,938,942).
Ερωτώμαι: ΄Επρεπε ο Πατριάρχης να ηρώτα προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος ειμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι έμέ τοιαύτη αξίωσις! Είχον όμως μίαν αξίωσιν. Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικόν, τον Ευγένιον Βούλγαρην, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση, πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι δια των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων και αν όλοι αυτοί ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!
Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του αιτήματος του Κυρίου «ινα πάντες έν ώσιν», αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον!
Δι ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής...
ΠΗΓΗ:
www.impantokratoros.gr
