.jpg)
Κάποτε, ένας άνθρωπος, βρισκόταν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Ένα σοβαρό πρόβλημα τον
βασάνιζε.
Ζήτησε να τον βοηθήσει ο Θεός και του υποσχέθηκε ότι αυτό που θα βρει στον δρόμο της ζωής
του θα του το προσφέρει.
Ο Θεός ικανοποίησε βεβαίως το αίτημά του και θα περίμενε κανείς και ο άνθρωπος, με τη σειρά του, να εκπληρώσει κι' αυτός το τάμα.
Στο δρόμο που βάδιζε βρήκε μια σακούλα γεμάτη με αφράτα καρύδια.
Πεινασμένος, όπως ήταν, κάθισε κοντά σε μια βρυσούλα κι άρχιζε να σπάζει τα καρύδια.
Όταν έφαγε και τα τελευταίο καρύδι, θυμήθηκε την υπόσχεσί του. Στενοχωρέθηκε λίγο, αλλά
γρήγορα βγήκε από το αδιέξοδο.
Τι λέτε, να σοφίστηκε; Τα τσόφλια! Τα μάζεψε γρήγορα, τα έβαλε στη σακούλα και είπε:
"Θεέ μου, αυτά είναι δικά σου". Αυτός κράτησε τον καρπό και τα τσόφλια τα έδωσε στον Θεό!
Αχαρακτήριστος και προσβλητική η συμπεριφορά του. Και όμως την ίδια πράξη επαναλαμβάνουν
πολλοί άνθρωποι. Πως;
Τα τσόφλια της ζωής τών προσφέρουν στο Θεό και τον καρπό της ζωής, τα ωραιότερα χρόνια τα
προσφέρουν στον δίαβολο. " Τώρα που είμαστε νέοι θα ζήσουμε όπως θέλουμε και όταν γεράσουμε φροντίζουμε και για την ψυχή μας".
Τα γεράματα στον Θεό και τα νιάτα στον διάβολο.
Αυτό κάνουν οι πολλοί. Εσύ όμως πως σκέπτεσαι;
