Ακούμε
πολλούς, όταν αναφέρονται στους Παλαιοημερολογίτες, να χρησιμοποιούν
τον όρο "κανονικότητα". Όταν οι νεοημερολογίτες μιλούνε για επιστροφή
στην κανονικότητα, εννοούν την αποδοχή και υπαγωγή στην καινοτομήσασα
Εκκλησία τους. Μάλιστα σε αυτήν την παγίδα έχουν πέσει και πολλοί
αποτειχισμένοι, του νέου και του παλαιού, νομίζοντας πως η Σύνοδος της
κρατούσας Εκκλησίας είναι η κανονική και οι Σύνοδοι των Γ.Ο.Χ. οι
αντικανονικές. Πολλοί, εκ του νέου ημερολογίου, προχωρούν ακόμη πιο πέρα και
αμφισβητούν ακόμη και το κύρος των Μυστηρίων τα οποία έχουν τελεστεί υπό
Ορθοδόξων κληρικών του Πατρίου ημερολογίου (για την κακοδοξία περί
απωλείας της Θείας Χάριτος θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο).
Ο ερευνητής όμως της
ιστορίας της Εκκλησίας της Ελλάδος θα παρατηρήσει πως αυτή
γέμει αντικανονικών πράξεων. Και προσπερνώντας τον ΙΘ΄ αιώνα, τόσο με το,
ελέω Βαυαρών και Φαρμακίδου, "Αυτοκέφαλο", που κατέστησε δυνάμει
σχισματική την Εκκλησία της Ελλάδος απέναντι στο Πατριαρχείο της
Κωνσταντινουπόλεως, από το οποίο αποκόπηκε αντικανονικώς (1833-1850), όσο και
με τις δεκάδες σιμωνιακές σκανδαλώδεις χειροτονίες επισκόπων, φτάνουμε στον Κ΄
αιώνα, όπου παρατηρούμε τα εξής:
1918: Ο Μελέτιος
Μεταξάκης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Μητροπολίτης Αθηνών, από
"Αριστίνδην Σύνοδο" - Αριστίνδην Σύνοδος είναι εκείνη που τα
μέλη της έχουν επιλεγεί αυθαίρετα από την Πολιτεία, δηλαδή θεσμός ξένος προς
την Ορθοδοξία -, κοσμική εξουσία χρώμενος (η βενιζελική εξουσία τον
επέβαλε αργότερα και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) κατά παράβαση του Γ΄ Κανόνος
της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
1923: Ο Χρυσόστομος
Παπαδόπουλος διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Μητροπολίτης Αθηνών,
από πενταμελή "Αριστίνδην Σύνοδο" με τρεις ψήφους και ενώ
εκρεμμούσαν εναντίον του σοβαρές κατηγορίες.
1938: Ο Χρύσανθος
Φιλιππίδης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αντί
του Δαμασκηνού Παπανδρέου, ο οποίος πλειοψήφησε με 31 έναντι 30 ψήφων. Η
μεταξική δικτατορία θεωρώντας ως βενιζελικό τον Δαμασκηνό μεθοδεύει την
αντικατάστασή του, επαναφέροντας σε ισχύ τον θεσμό της Αριστίνδην Συνόδου, η
οποία εκλέγει τον Χρύσανθο.
1941: Ο Δαμασκηνός
Παπανδρέου διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, αφού
"Μείζων Αριστίνδην Σύνοδος", με τις ευλογίες της κατοχικής
κυβέρνησης και των Γερμανών, του παραχωρεί τον αρχιεπισκοπικό
θρόνο, απόφαση που ο Χρύσανθος δεν αναγνωρίζει. Έτσι ουσιαστικώς από
το 1941 έως το 1946 - που ο Χρύσανθος υπέβαλε την παραίτησή του
- στην κρατούσα Εκκλησία υπήρχαν δύο Αρχιεπίσκοποι Αθηνών!
Μετά τον
διώκτη, νέο Νέρωνα, Σπυρίδωνα Βλάχο (1949-1956), τον ήρεμο Δωρόθεο
Κοτταρά (1956-1957), τον εμπλεκόμενο - μετέθεσε σε πλουσιότερους
επισκοπικούς θρόνους τους κυριότερους υποστηρικτές του, που τον
είχαν ψηφίσει - Θεόκλητο Παναγιωτόπουλο (1957-1962), τον αμφιβόλου
ηθικής Ιάκωβο Βαβανάτσο (13/1/1962 - 25/1/1962) και τον - φωτεινή
εξαίρεση! - συντηρητικό Χρυσόστομο Χατζησταύρου (1962-1968), φτάνουμε στο
1967: Ο Ιερώνυμος
Κοτσώνης διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών - και
ενώ ζούσε ακόμη ο Χρυσόστομος Χατζησταύρου - από οκταμελή (εχθροί του
Χρυσοστόμου και οι οκτώ) "Αριστίνδην Σύνοδο" που επανέφερε σε
ισχύ ο Αναγκαστικός Νόμος 3/1967 της Χούντας.
1974: Ο Σεραφείμ Τίκας διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, από "Αριστίνδην Σύνοδο", ενώ μετέπειτα προέβη σε καρατόμηση των αντιφρονούντων επισκόπων.
1974: Ο Σεραφείμ Τίκας διορίζεται ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, από "Αριστίνδην Σύνοδο", ενώ μετέπειτα προέβη σε καρατόμηση των αντιφρονούντων επισκόπων.
Μήπως είναι παλαιοημερολογίτικες φαντασίες όσα γράφω παραπάνω; Ας αφήσουμε να μιλήσει ο αείμνηστος Αμβρόσιος Ελευθερουπόλεως, ένας από τους πιο τίμιους Ιεράρχες της νεοημερολογητικής Εκκλησίας. Παρουσιάζουμε αποσπάσματα από ομιλία του ενώπιον της Αριστίνδην Συνόδου του 1974 (δημοσιεύθηκε στον "Ορθόδοξο Τύπο" στα φύλλα 202 και 203):
"ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μετάσχω της εκλογής δια λόγους συνειδήσεως.
Η παρούσα Σύνοδος είναι αντικανονική ως μη μετεχόντων πάντων των επισκόπων της Ελλαδικής Εκκλησίας...
Οι ιεροί Κανόνες θέλουν και αξιούν όπως υπό πάντων των Επισκόπων εκάστης Εκκλησίας αναδεικνύεται ο Προκαθήμενος και όχι υπό μερίδος αυτών...
Σας ερωτώ, άγιοι Αδελφοί: Είμεθα όντως και απολύτως κανονικοί; Έχομεν άσπιλον κανονικότητα; Απαντώ στεντορείως: ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Είμεθα και ημείς αντικανονικοί, πρώτον, διότι όλοι φέρομεν εν εαυτοίς προπατορικόν αμάρτημα αντικανονικότητος, ως προελθόντες, αμέσως ή εμμέσως, εκ της Ιεραρχίας, την οποία εδημιούργησεν η αντικανονική πενταμελής Αριστίνδην Σύνοδος του 1922, η οποία ανέδειξεν Αρχιεπίσκοπον τον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, και μάλιστα διά τριών μόνο ψήφων... δεύτερον, διότι εις την παρούσαν Σύνοδον παρακάθηνται Ιεράρχαι, εκλεγέντες υπό της Αριστίνδην Συνόδου του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού... τρίτον, διότι οι ημίσεις περίπου εκ των Συνέδρων της παρούσης Συνόδου είναι συναυτουργοί των μετά το 1967 γενομένων... τέταρτον, διότι το σύνολον των μελών της παρούσης Συνόδου, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειονότης, έλαβον χειροτονίαν Διακόνου ή Πρεσβυτέρου ή και αμφοτέρας εις ηλικίαν κατωτέραν της υπό των ιερών Κανόνων οριζομένης...
Επαναλαμβάνω τους λόγους των τηλεγραφημάτων μου: "Εν τη Εκκλησία της Ελλάδος ουδείς Ιεράρχης ευρεθήσεται καθαρός από ρύπου αντικανονικότητος" και "Εάν αντικανονικότητος παρατηρήσεις εν ημίν, Κύριε, Κύριε, τίς υποστήσεται..."; Προσφυέστατα εγράφη προχθές εις ημερησίαν εφημερίδα των Αθηνών, ότι αν θέλη η Πολιτεία να εύρη Επισκόπους ανεπιλήπτου κανονικότητος, ίνα αυτοί αναδείξουν τον νέον Αρχιεπίσκοπον, μία λύσιν έχει: Να ζητήσει παρά του Θεού όπως στείλει και πάλιν εις την γην τους 12 Αποστόλους!"
Αυτά ας έχουν κατά νου όσοι μιλούν για τις αντικανονικότητες των Συνόδων του Πατρίου, τις οποίες ξέρουμε και τις καταδικάζουμε όλοι οι Ορθόδοξοι του παλαιού ημερολογίου, εκτός φυσικά από ελάχιστους που θεωρούν την Σύνοδό τους, ως τη μόνη "Κανονική" Εκκλησία, αντιγράφοντας έτσι το ίδιο κήρυγμα που διδάσκει και η κρατούσα Εκκλησία, είτε επειδή έχουν μαύρα μεσάνυχτα στα εκκλησιολογικά ζητήματα, είτε επειδή έχουν εξουσιαστικούς πόθους.
Ευελπιστούμε λοιπόν
μετά το παρόν άρθρο να κλείσουν μια και καλή τα στόματα των ιεροκατήγορων, που
τολμούν να μιλούν για αντικανονικότητα των Γ.Ο.Χ., υπονοώντας ότι στερούνται
της Θείας Χάριτος και ότι τάχα βρίσκονται εκτός Εκκλησίας.
Και αφού συμβεί αυτό
ας αναρωτηθούμε όλοι μας, αν τουλάχιστον στα δογματικά ζητήματα είμαστε εν
τάξει ή αν κοινωνούμε εν γνώσει με τους οικουμενιστές όλων των αιρέσεων και
τους κοινωνούντες με αυτούς.
