Δύο ασκηταί ζούσαν αγαπημένοι μέσα σε μια έρημο.Μια ημέρα,εκεί που συζητούσαν ωφέλημα και σοβαρά,είπε ο ένας.Αδελφέ,ποτέ δεν φιλονικήσαμε.Θα πείραζε να μαλώσουμε καμιά φορά; Το θέλεις; Ας επιχειρήσουμε να δούμε πως μαλώνουν οι άνθρωποι μεταξύ των.
Πως όμως; Να βάλουμε αυτό το κανάτι στη μέση. Εγώ θα λέω είναι δικό μου,εσύ θα λες είναι δικό σου και έτσι θ'αρχίση ο καυγάς.
Μπήκε, λοιπόν, το κανάτι. Ε,αφού είναι δικό σου,απάντησε ο ένας,πάρτο και πήγαινε στην ευχή του Θεού. Έτσι δεν μπόρεσαν να μαλώσουν οι δυο άνθρωποι του Θεού μεταξύ των.
Σε αυτό το σημείο αρετής και τελειότητος πρέπει να φθάσει ο άνθρωπος,ώστε να είναι αμετακίνητος από το αγαθό και ακλινής προς το κακό. Έτσι μας θέλει ο Θεός να ζούμε,χωρίς έριδες και μίση,αλλά πάντα αδελφωμένοι και αγαπημένοι. Ποτέ δεν πρέπει για τιποτένια πράγματα να χάνουμε την γαλήνη μας και να χαλνούμε τις καρδιές μας.
