Όταν κτιζόταν το αρχικό Μονύδριο, 500 περίπου μέτρα μακριά από τα σημερινά κτίρια της Mονής, και ενώ οι εργάτες έκτιζαν, η Εικόνα μαζί με τα εργαλεία των οικοδόμων εξαφανίζονταν μυστηριωδώς και όταν τα αναζητούσαν το πρωί τα ανακάλυπταν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Mονή. Έτσι κατάλαβαν ότι θέλημα της Παναγίας ήταν να κτιστεί το Μοναστήρι σε αυτό το σημείο, που η ίδια είχε επιλέξει, και όπου τελικά οικοδομήθηκε ο αρχικός πυρήνας τής Mονής.
Tην εποχή που έγινε το θαύμα, ένας πολύ ενάρετος και μεγάλος σε ηλικία Ηγούμενος μετρούσε τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του. Kατά Θεία Αποκάλυψη γνώρισε το τέλος του και θέλησε να κοινωνήσει των Aχράντων Mυστηρίων. Γι' αυτό το λόγο παρακάλεσε τον Ιερομόναχο εφημέριο που Ιερουργούσε τη συγκεκριμένη ημέρα να συντομεύσει τη Θεία Λειτουργία, ώστε να προλάβει να κοινωνήσει.
O Ιερομόναχος όμως δεν υπάκουσε και συνέχισε να λειτουργεί με αργό ρυθμό. Ξαφνικά ακούστηκε από την Εικόνα η φωνή της Παναγίας, η οποία πρόσταζε τον Ιερομόναχο να τελειώσει γρήγορα την Θεία Λειτουργία, ώστε να προλάβει να κοινωνήσει ο Ηγούμενος. Έτσι και έγινε. Mόλις ο Γέροντας κοινώνησε, εκοιμήθη, και εξαιτίας αυτού του περιστατικού η Εικόνα απέκτησε την προσωνυμία Γερόντισσα. Kατόπιν η Εικόνα μεταφέρθηκε έξω από το Iερό Bήμα και τοποθετήθηκε στην αριστερή κολόνα του κυρίως Nαού, όπου μέχρι σήμερα βρίσκεται, ώστε να μπορούν να προσκυνούν οι επισκέπτες της Mονής.
Τον 17ο αιώνα
μ.Χ. υπήρξε εποχή κατά την οποία στο
Μοναστήρι δεν υπήρχε καθόλου λάδι. Η
έλλειψη όμως των αναγκαίων ήταν τόσο
μεγάλη ώστε οι Πατέρες εγκατέλειπαν
την Μονή αναζητώντας αλλού τα απαραίτητα
για τη ζωή. Ο Ηγούμενος τους προέτρεπε
να πιστεύουν και να ελπίζουν στην
«Γερόντισσα», όπως προσευχόταν και
εκείνος και είχε την ελπίδα σε Αυτή.
Επόμενο ήταν η Παναγία μας να μην
διαψεύσει τις προσδοκίες του, και ένα
πρωί οι πατέρες είδαν να ξεχειλίζει
λάδι από την είσοδο της αποθήκης, όπου
φυλάσσονται τα άδεια πιθάρια. Μπήκαν
στην αποθήκη και είδαν ότι ένα από τα
πιθάρια, που σώζεται μέχρι σήμερα,
ξεχείλιζε από λάδι. Αντιλήφθηκαν την
επέμβαση της Παναγίας και με αυτό το
λάδι γέμισαν όλα τα άδεια δοχεία που
βρίσκονταν στο Μοναστήρι. Τότε αυτό
σταμάτησε να ξεχειλίζει. Από τότε μέχρι
σήμερα το λάδι δεν έχει λείψει ποτέ ξανά
από το Μοναστήρι Της.
Σε μία επιδρομή Σαρακηνών στη μονή ένας απ' αυτούς προσπάθησε να σχίσει την εικόνα σε κομμάτια, για να ανάψει μ' αυτά το τσιμπούκι του, αλλά έχασε αμέσως τον όρασή του και οι σύντροφοί του πέταξαν την εικόνα σε ένα κοντινό πηγάδι. Ο τυφλός ιερόσυλος παιδεύτηκε τόσο κατά την ώρα του θανάτου του, ώστε παράγγειλε στους δικούς του ακόμα και μετά το θάνατο του να πάνε στο Άγιον Όρος και να βγάλουν την εικόνα από το πηγάδι, πράγμα το οποίο και έγινε, αφού η εικόνα είχε παραμείνει εκεί ογδόντα χρόνια.
Σε μία επιδρομή Σαρακηνών στη μονή ένας απ' αυτούς προσπάθησε να σχίσει την εικόνα σε κομμάτια, για να ανάψει μ' αυτά το τσιμπούκι του, αλλά έχασε αμέσως τον όρασή του και οι σύντροφοί του πέταξαν την εικόνα σε ένα κοντινό πηγάδι. Ο τυφλός ιερόσυλος παιδεύτηκε τόσο κατά την ώρα του θανάτου του, ώστε παράγγειλε στους δικούς του ακόμα και μετά το θάνατο του να πάνε στο Άγιον Όρος και να βγάλουν την εικόνα από το πηγάδι, πράγμα το οποίο και έγινε, αφού η εικόνα είχε παραμείνει εκεί ογδόντα χρόνια.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος
δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς
Μήτηρ φιλεύσπλαγχνος, Χριστοῦ τοῦ
πάντων Θεοῦ, Γερόντισσα πέφηνας, ἐν
συμπαθείᾳ πολλῇ, ἡμῶν Ἀειπάρθενε.
Ὅθεν ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς θερμῆς σου
πρεσβείας, σπεύδοντες καθ’ ἑκάστην,
εὐλαβῶς σοι βοῶμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη,
ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Κοντάκιον
Ἦχος
β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς
Γεροντίσσῃ ἡμῶν σοι προσπίπτομεν, καὶ
ἰσχυρᾷ προστασίᾳ Πανάμωμε. Ἀλλ’ ὦ
τοῦ Θεοῦ Μῆτερ Ἄχραντε, μὴ διαλίπῃς
ἀεὶ προστατεύουσα, ἡμῶν ἐν κινδύνοις
καὶ θλίψεσι.
Μεγαλυνάριον
Χάριν
ἀναβλύζει ἡ σὴ Εικών, καὶ παραμυθίας,
Θεοτόκε τὸν γλυκασμόν, τοῖς ἐν τῇ
πικρίᾳ, παθῶν συνεχομένοις, Γερόντισσα
καὶ πόθῳ σὲ μεγαλύνουσι.
