ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

 

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο διάφορα άρθρα του τύπου: «Βγάλε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σου», «Η πολλή καλοσύνη βλάπτει», «Να αγαπάς όποιους σε αγαπάνε» και άλλες τέτοιες ηθικολογικές «αγαπούλες» που τελικά δεν προάγουν πνευματικά τον άνθρωπο αλλά τον κλείνουν χειρότερα στον ναρκισσισμό του. Ο Σταυρός δεν υπάρχει πουθενά. Η δυσκολία, η άσκηση, η πάλη, η υπομονή, ο αγώνας δεν υπάρχουν. Να περνάω καλά χωρίς να κουνήσω το δακτυλάκι μου, όλα να μου πηγαίνουνε ωραία και να έχω τις ευλογίες του Θεού.

Ξεχνάμε όμως ότι «Τα αγαθά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται». Τίποτα δεν μας χαρίζεται ακόμα και η χάρις του Θεού που είναι δωρεά στον άνθρωπο, θέλει κόπο και αγώνα για να κρατηθεί. Θεραπεία χωρίς αγώνα δεν υπάρχει. Χρυσό μετάλλιο σε αγώνισμα με φαγοπότι από τον καναπέ δεν υπάρχει. Το μετάλλιο δεν το παίρνει ο θεατής που πίνει μπύρες παρακολουθώντας το άθλημα αλλά αυτός που στερήθηκε πολλά πράγματα.
Ας δώσουμε κάποιες απαντήσεις στα ηθικολογικά ψυχολογήματα:

«Βγάλε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σου»
Μήπως τελικά είμαι εγώ τοξικός για κάποιους άλλους; Αυτή την πλευρά θα τη δούμε κάποια στιγμή; Γιατί να βλέπω τοξικότητα παντού ενώ μπορεί να έχω και εγώ θέμα σε σχέση με τους άλλους. Αλλά για να το δω χρειάζεται ταπείνωση. Αν όμως δε με διακρίνει πνεύμα ταπεινώσεως, τότε θα θεωρώ πάντα ότι δεν έχω εγώ το πρόβλημα αλλά ο άλλος κι εγώ θα καμαρώνω για κάποια δήθεν αναμαρτησία.
Πριν λοιπόν κοιτάξουμε τον άλλον και ανοίξουμε την σκανδάλη της γλώσσας ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον διαγνωστικό πνευματικό καθρέφτη μήπως αρχίζουμε και βλέπουμε κάποια πράγματα και γίνει έστω κάποια μικρή πνευματική αρχή.

«Η πολύ καλοσύνη βλάπτει»
Τότε κακώς οι Άγιοι αγάπησαν και θυσιάστηκαν μέχρι θανάτου. Από πότε η αρετή, η αγάπη, το αγαθό μπαίνει σε μπουκαλάκια και θερμόμετρα; Για να μην πάθει κάτι ο εγωϊσμός μου; Η αγάπη δεν έχει τέλος, αλλιώς δεν είναι αγάπη είναι κάτι άλλο. Η καλοσύνη ως έξοδος αρετής αν της βάλεις όρια μόλις τη δολοφόνησες φρικτά. Όχι! Θα αγαπάμε μέχρι τέλους! Θα αγαπάμε μέχρι θανάτου! Θα αγαπάμε ότι κι αν συμβεί! Θα μοιράζουμε αγκαλιές και ας μας φτύνουν, θα αγαπάμε και ας μας βρίζουν. Δεν θα βάλουμε την ανθρωπολογική οντολογία σε μαθηματικές εξισώσεις. Δεν θα ακρωτηριάσουμε το ανθρώπινο είναι προς την φυσική του ροή για την πηγή της ζωής με φθηνές εγωιστικές καταστάσεις. Το άλλοθι της σημερινής εποχής είναι «Πρόσεξε μην πληγωθείς!». Θα αγαπώ και ας πληγωθώ, δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που αγαπώ και αυτό αρκεί. Το τι θα κάνει η άλλη πλευρά είναι δικό της θέμα και όχι δικό μου.
Για να δούμε τι λέει ο Απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. δ΄ 12-16): «Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε. Όταν μας καταδιώκουν, το ανεχόμαστε. Όταν μας δυσφημούν, παρακαλούμε ευγενικά. Σαν σκουπίδια του κόσμου γίναμε, όλων αποσφούγγισμα ως τώρα. Δε σας γράφω αυτά για να σας ντροπιάζω, αλλά σαν τέκνα μου αγαπητά σας νουθετώ. Γιατί και αν μύριους παιδαγωγούς έχετε στο Χριστό, όμως δεν έχετε πολλούς πατέρες. Γιατί στο Χριστό Ιησού μέσω του ευαγγελίου εγώ σας γέννησα. Σας παρακαλώ, λοιπόν, μιμητές μου γίνεστε».

«Να αγαπάς όποιους σε αγαπάνε»
Εδώ έρχεται ο Κύριος και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. «εάν αγαπήσετε (μόνον) όσους σας αγαπούν, τι μισθό έχετε;... Δεν κάνουν το αυτό και οι τελώνες; Και εάν δείξετε στοργή στους φίλους σας μόνο, τι εξαιρετικό κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες; Να γίνετε λοιπόν τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος» (Ματθ. 5, 38-48).

Και τα τελευταία λόγια του Κυρίου επάνω στο Σταυρό βάζουν την ταφόπλακα στην κάθε μορφής φθηνή ηθικολογία της σημερινής εποχής «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ´ 34).

Η αγάπη πάει παντού, δεν πάει μόνο στο βόλεμα γιατί τότε δεν είναι αγάπη. Είναι ο λύκος με το ένδυμα προβάτου που του αρέσουν οι αρπακτές για να βολευτεί. Η αγάπη πάει ακόμα στον εχθρό και στον διαφορετικό. Πάει παντού και πάντα. Διαφορετικά μετατρέπεται σε ένα ηδονικό συναίσθημα που έχει μέσα του ένα φρικτό ναρκισσισμό και περιμένει ανταπόδοση για να τραφεί. Η μαγκιά είναι να αγαπάς όπου δεν σε αγαπάνε, εκεί αρχίζει και μυρίζει αγιότητα.

Δεν μπορεί Κύριε να ανέβηκες στον Σταυρό για μένα χωρίς να φταις κι εγώ να ψάχνω ανταποδοτικές αγάπες όταν η δική Σου αγάπη δεν κοίταξε ποτέ τί θα πάρει, αλλά το πώς να δοθεί και με οποιοδήποτε τίμημα.

Στην Ορθόδοξη πνευματική ζωή τον Σταυρό δεν τον κόβουμε με πριόνι, αλλά τον αγκαλιάζουμε και ανεβαίνουμε επάνω. Τότε είναι η στιγμή που ακούμε τις Πύλες του Παραδείσου να ανοίγουν...

«Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιωάν. 4, 16). Καλό αγώνα!...

π. Σπυρίδων Σκουτής

Πηγή: https://euxh.gr/

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. ΕΜΕΙΣ; (Ομιλία Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

 

ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2020 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

Ο ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

 

Ο καλός δάσκαλος κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο εμπνέει, προσελκύει και πείθει, (MG. 57327). 

Δεν είναι εγωιστής ούτε αλαζόνας, δε διακρίνεται για το εξουσιαστικό του ύφος, έχει πνεύμα μαθητείας, δεν περιαυτολογεί. Είναι ταπεινός έχοντας συναίσθηση των ατελειών και αδυναμιών του. Γνωρίζει καλά «ότι η επιείκεια είναι πιο δυνατή από τη βία», (MG. 57, 61).

Ο παιδαγωγός πρέπει να επιδεικνύει δημοκρατικό πνεύμα και να σέβεται τη γνώμη των μαθητών του, (MG. 60, 35-36). 

Απέναντι τους να είναι απλός, ειλικρινής, απονήρευτος, άδολος. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία,(MG. 61, 404-406).

Οι δάσκαλοι κατά τον Άγιο Πατέρα δεν πρέπει να είναι φορτικοί και πιεστικοί αλλά φιλόστοργοι. (MG. 62, 402-403). 

Οφείλουν να υπερβάλλουν σε φιλοστοργία τους φυσικούς πατέρες. «Ο λόγος (του δασκάλου)», λέει ο Χρυσόστομος πρέπει να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά διαπομπεύει, που διορθώνει παρά επεμβαίνει στη ζωή του άλλου (του μαθητού)»,

(MG. 61 593-594).

Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους Τρεις Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Και οι τρεις τονίζουν πως η σχέση παιδαγωγού μαθητή είναι μια σχέση ελευθερίας και δημιουργίας. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής. Η εξουσιαστικότητα και ο δογματισμός όχι μόνο δείχνουν έλλειψη αγάπης, αλλά και δε φέρνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, (M.G. 62, 404).

Ο εκπαιδευτικός οφείλει πρώτιστα να σέβεται το δώρο της ελευθερίας που χάρισε ο δημιουργός στα παιδιά και να μη φυλακίζει τις ανησυχίες τους, αλλά να ανοίγει δρόμους.

Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου, 

Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών, Αθήνα 2009

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2020/09/blog-post_23.html?m=1

x

Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, ΑΣΠΑΣΜΟΣ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ.

 

Θ. Εὐχαριστία, ἀσπασμὸς Ἱερῶν Εἰκόνων καὶ ἀσθένειες. Ἡ μαρτυρία τῆς ζώσης Ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Στὸν ἀκόλουθο σύνδεσμο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὴν ἐμπεριστατωμένη μελέτη τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νικηφόρου Νάσσου, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ ἐπίκαιρο αὐτὸ ζἠτημα καὶ ἐλέγχει ἐσφαλμένες πρακτικὲς οἱ ὁποῖες ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζωνται στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐκκλησιῶν.

Βλ. ΕΔΩ

https://www.ecclesiagoc.gr/

ΩΣ ΤΕΚΝΑ ΦΩΤΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ (π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

(Εφεσίους ε’8 – 19)

"Αδελφοί, ως τέκνα φωτός περιπατείτε: ο γάρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία, δοκιμάζοντες τί εστιν ευάρεστον τω Κυρίω. Και μή συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δέ και ελέγχετε: τα γάρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν. Τα δέ πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός φανερούται: πάν γάρ το φανερούμενον, φώς εστι".

"Τέκνα φωτός" θέλει ο Απόστολος Παύλος τούς χριστιανούς, γι αυτό παρακινεί τους Εφεσίους και όλους μας : "ως τέκνα φωτός περιπατείτε".

Αδελφοί, γράφει, να συμπεριφέρεστε σαν παιδιά φωτός, δηλαδή να λάμπει η ζωή σας από αρετή και η διαγωγή σας να είναι φωτεινή, απαλλαγμένη από κάθε κακία και αμαρτία.

Πρέπει να γνωρίζουμε πώς

Φώς καί σκότος είναι δύο έννοιες πού σχετίζονται μέ τήν παρουσία καί τήν απουσία του Θεού. Πρίν ἀπό τή δημιουργία του κόσμου κυ­κυριαρχούσε τό σκο­τά­δι καί ὁ Θε­ός ήταν εκείνος πού έφερε τό φώς μέ τήν παρουσία του, γιατί , όπως μας μίλησε καί ὁ ίδιος ὁ Χριστός, αὐ­τός είναι τό φώς του κόσμου.

Τι θα πεί αναλυτικότερα να είσαι "τέκνο φωτός"?

Θα πεί να είσαι παιδί του Θεού, ο οποίος είναι φώς.

Να έχεις αναγεννηθεί από Εκείνον.

Να φωτίζεσαι από Εκείνον.

Να μιμήσε Εκείνον, όπως το παιδί μιμείται τον πατέρα του.

Επίσης "τέκνο φωτός" σημαίνει να παρουσιάζεις στη ζωή σου τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος

Και αναφέρει ο Απόστολος τρείς τέτοιους καρπούς για να δείξει πώς φέρεται αυτός πού θέλει να είναι "τέκνον φωτός".

Πρέπει, να φέρεται "εν πάση αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία"

Δηλαδή να έχει καλοσύνη, να μη αδικεί κανέναν, να συμπεριφέρεται με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Όποιος εχει τέτοιους καρπούς είναι ΤΕΚΝΟΝ ΦΩΤΟΣ! Η ζωή του είναι φωτεινή, το παράδειγμά του ακτινοβολεί.

****************

Το δεύτερο πού ζητάει ο Απόστολος από τους πιστούς είναι, να μη γίνονται αυτοί συνένοχοι σε έργα πονηρά.

Αντιθέτως να ελέγχουν τα έργα αυτά : "ΜΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΤΟΙΣ ΕΡΓΟΙΣ ΤΟΙΣ ΑΚΑΡΠΟΙΣ ΤΟΥ ΣΚΌΤΟΥΣ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕ ΚΑΙ ΕΛΈΓΧΕΤΕ"

Γιατί πώς είναι δυνατόν ένας πού είναι "τέκνο φωτός" να συμμετέχει σε έργα του σκότους??? Εάν αναμιχθεί ο πιστός με τούς πονηρούς και τα πονηρά, αμέσως παύει να ειναι φωτεινός.

Μολύνεται, δηλητηριάζεται, μπαίνει στο σκοτάδι, γίνεται αιχμάλωτος του πονηρού

Γι αυτό φωνάζει ο Απόστολος ΝΑ ΠΡΟΣΈΧΟΥΜΕ. Γιατί τα πλοκάμια της αμαρτίας εκτείνονται παντού και επιχειρούν να περιτυλίξουν κάθε άνθρωπο που δεν επαγρυπνεί

Με υποσχέσεις, με ταξίματα και μεθοδείες η αμαρτία γοητεύει κάθε χριστιανό που αμελεί τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά του.

Ο πιστός όμως προσέχει.

Φωτιζόμενος από τον λόγο και την χάρη του Θεού απαντά σταθερά ΟΧΙ στα έργα και τα όργανα του σκότους.

Δεν δέχεται ούτε συζήτηση και διώχνει κάθε σκέψη ακόμα περί συμμετοχής σε έργα πονηρά, ύποπτα, αισχρά, παράνομα, δόλια, σκοτεινά, ΣΕ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ.....

Οι πονηροί αποθρασύνονται όταν οι άλλοι αδιαφορούν.

Ο Χριστιανός, κατά τον Αποστολο Παύλο, πρέπει να παίρνει και αυστηρή στάση απέναντι αυτών των έργων. Να αποθαρρύνει αυτούς που ζητούν συνένοχους και με κάθε τρόπο να αντιστέκεται στο κακό.

****************

Επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος σκάνδαλα και πειρασμούς, γι αυτό ο Απόστολος συμβουλεύει : "ΒΛΈΠΕΤΕ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ, ΜΗ ΩΣ ΑΣΟΦΟΙ ΑΛΛ ΩΣ ΣΟΦΟΙ"

Προσέχετε πως ακριβώς συμπεριφέρεσθε, να μη είστε ασύνετοι αλλά συνετοί και σοφοί.

Η προσοχή αυτή πρέπει να είναι γνώρισμα του αγωνιστού χριστιανού και πρέπει να την έχουμε ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό. Γιατί μας κυκλώνει το κακό και οι πειρασμοί μας περιστοιχίζουν.

Έχουμε πολύτιμο θησαυρό να φυλάξωμε, την αθάνατη ψυχή μας. Και είναι ανάγκη να προσέχουμε πώς ζούμε, πού πηγαίνουμε, τι κάνουμε και τι λέμε.

Αυτό εννοεί ο Απόστολος όταν γράφει : "ΒΛΈΠΕΤΕ ΟΥΝ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ".

Προσέχετε πως ζείτε. Και προσθέτει: "ΜΗ ΩΣ ΑΣΟΦΟΙ ΑΛΛ ΩΣ ΣΟΦΟΙ".

Σοφός και συνετός είναι εκείνος που ζεί με προσοχή και φόβο Θεού και επειδή και τώρα, οπως τότε, ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣΊ, δεν αφήνει τον καιρό του να περνά άσκοπα με φλυαρίες και άχρηστες ασχολίες.

Με ζήλο τον αξιοποιεί για την πνευματική του προκοπή.

Τρέχει σε έργα αγάπης και προσφοράς

ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Εφεσ.ε'8-19) π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΚ ΠΕΡΑΤΩΝ - ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ(Βίντεο - Κείμενο - Μετάφραση)

 

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων... Ἐξαποστειλάρια, ἦχος Γ’

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα. Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων. Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει. Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;». Μετάφραση: Απόστολοι από τα πέρατα του κόσμου μαζευτείτε εδώ, στο χωριό Γεθσημανή για να κηδεύσετε το σώμα μου. Και Εσύ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε την ψυχή μου. Παρθένε, Μητέρα του Κυρίου, εσύ που είσαι η αγαλλίαση των Αγγέλων και η χαρά των θλιβομένων, η προστάτιδα των Χριστιανών, βοήθησέ με και γλύτωσέ με από τα αιώνια βάσανα. Και εσένα έχω μόνη μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό, για να μη μου ελέγξει τις πράξεις μπροστά στους αγγέλους. Σε παρακαλώ, Παρθένε, βοήθησέ με γρήγορα. Πύργε πλεγμένε με χρυσάφι, πόλη με δώδεκα τείχη, θρόνε που ακτινοβολείς και έδρα του βασιλιά. Ακατανόητο θαύμα, πως τρέφεις με γάλα τον Δεσπότη

ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΣΟΥ ΗΣΥΧΟΥΣ

 

 Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά. Η εμμονή κάποιων «εκκλησιαστικών ανθρώπων» να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων «ευσεβών» κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.

————————
Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους…όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, «έρχου και είδε».

————————
Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και της Εκκλησία Του, ελέγχουν αδιάκριτα, απειλούν, απορρίπτουν, αναθεματίζουν και υβρίζουν τον οποιονδήποτε προσβάλει την ηθική τους, τις αξίες τους, τον δικό τους τρόπο ζωής. Ο Θεός όμως δεν απορρίπτει κανέναν, δεν υβρίζει κανέναν, δεν απειλεί κανέναν. Εάν ο Θεός λοιπόν ανέχεται, υπομένει, συγχωρεί και αγαπά τους πάντες, ποιοι είμαστε εμείς που σηκώνουμε το δαχτυλάκι μας και το κουνάμε επιδεικτικά προς τους άλλους;
————————
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία δεν μας προσφέρει όπλα μάχης για να νικήσουμε τους άλλους, αλλά τα μέσα συμφιλίωσης με τους άλλους.
————————
Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του για να αμνηστευθεί η εμπάθεια πολλών χριστιανών και να «εκκλησιαστικοποιηθούν» τα κόμπλεξ τους, τα οποία προέρχονται από την «νομοκανονική» ζωή τους και όχι από την πνευματική τους προκοπή.
————————
Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι να ζεις μέσα στην Εκκλησία και να μένεις ανυποψίαστος γιατί βρίσκεσαι μέσα στην Εκκλησία, τι σου προσφέρει η Εκκλησία και τι είναι η Εκκλησία. Εάν δεν καταλάβουμε ότι η Εκκλησία προσφέρει την εν Χριστώ ζωή τότε πάντα θα παραμένουμε άγευστοι της χαράς και της ειρήνης που προσφέρει ο Χριστός.
————————
Πολλές φορές νιώθω ότι οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Χριστό. Διότι εάν πίστευαν στον Χριστό θα ξέρανε τον βίο Του. Κι αν ξέρανε τον βίο Του θα προσπαθούσαν να Τον μιμηθούν! Διότι το να πιστεύω στον Χριστό αλλά να σκέφτομαι και να πράττω αντίθετα με το δικό Του παράδειγμα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Και δεν εννοώ κάποιο σφάλμα που θα κάνουμε, κάποια παρεκτροπή μας, κάποια αμαρτία μας. Εννοώ την στάση ζωή κάποιων χριστιανών που είναι έτοιμοι να σταυρώσουν τους άλλους, να ελέγξουν τους άλλους, να κατακρίνουν τους άλλους -άκουσον, άκουσον- στο όνομα του Χριστού!
————————
Ακούω και διαβάζω συνεχώς για την πνευματική εξαθλίωση της κοινωνίας, για την απουσία ήθους και αξιών…
Να σας πω την αλήθεια; Δεν μου κάνει εντύπωση, ούτε με απασχολεί. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι άνθρωποι (οι χριστιανοί) ανησυχούν για τον ξεπεσμό της κοινωνίας και δεν αγωνιούν καθόλου για την απουσία του Χριστού από την ζωή τους. Ανησυχούν οι χριστιανοί για χίλια δυο πράγματα, ασχολούνται με ποιον τρόπο θα συντρίψουν τους «εχθρούς» της Εκκλησίας και ούτε μια φορά στη ζωή τους δεν είχανε καθαρή εξομολόγηση (όχι συζήτηση των προβλημάτων τους, αλλά ομολογία της αθλιότητός τους, της εμπάθειάς τους, της σαρκικότητός του, της υποκρισίας τους, της αδιαλλαξίας τους, του εγωισμού τους…) και ακριβώς γι’αυτό προσπαθούν παντού να υποδείξουν τα λάθη των άλλων, να εφεύρουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και γενικά να βλέπουν πάντα το κακό, να μένουν σ’αυτό και να προσπαθούν να το νικήσουν· αντί να προσπαθούν να καλλιεργούν το καλό.
————————
Εγώ πάντως δεν ψάχνω ήθος και αξίες στην κοινωνία μας, ούτε είναι αυτό -νομίζω- το ζητούμενο σε μια κοινωνία.
Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι ο Χριστός. Αυτό που χρειάζεται είναι μετάνοια και ταπείνωση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η Χάρις του Θεού που δεν έρχεται με «κραυγές αγωνίας», αλλά με προσωπικό φιλότιμο αγώνα, με προσευχή και νηστεία, με σιωπή και συγκατάβαση, με υπομονή, συγχωρετικότητα, απλότητα και κυρίως με Μυστηριακή ζωή.
————————
Αγίους χρειαζόμαστε. Να γίνουμε Άγιοι. Εσύ και εγώ και όλοι μας. Και τότε και η κοινωνία μας θα αλλοιωθεί. Φτάνει πια…ας πάψουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και ας αναλάβουμε τις δικές μας. Διότι όλοι μας ευθυνόμαστε για αυτό το χάλι. Και ευθυνόμαστε γιατί δεν έχουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, όχι ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα που ζούνε σ’αυτήν την κοινωνία.
Ρώτα ειλικρινά τον εαυτό σου χριστιανέ: Γνώρισες τον Χριστό; Έχεις αίσθηση της παρουσίας Του; Μιμείσαι τον Χριστό στην ζωή σου; Ζεις με υπακοή στην Εκκλησία Του, ή μήπως την χρησιμοποιείς για να εκφράζεις και να επικυρώνεις τις δικές σου ιδέες και αντιλήψεις;
————————
Άσε στην άκρη τον θυμό, την «ιερή» οργή σου, την λύπη που αισθάνεσαι για το μέλλον, για την κοινωνία κτλ. και πιάσε το κομποσχοίνι σου και πες με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την διάνοια, με όλη σου την ψυχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό»…»Ναι, εμένα ελέησε Κύριε, τον εμπαθή και κακό, τον ταλαίπωρο και αμαρτωλό που νομίζω ότι μόνο οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ….Ναι Κύριε εμένα φώτισε και δωσ’ μου ταπείνωση, να συντρίψω το εγώ μου, να μην φοβάμαι μήπως πούνε κάτι κακό για μένα, να μην ζω πλέον για το «καθαρό μου κούτελο» αλλά να ζω για Σένα και τον πλησίον μου…Ναι Κύριε, δώσε μου δύναμη να σταυρώνομαι για τους άλλους, για τον/την σύζυγό μου, για τα παιδιά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους μου, για τους εχθρούς μου, για τους ασεβείς, για τους βλάσφημους, για τους σταυρωτές Σου (όπως έκανες κι Εσύ), για το κάθε επίγειο πλάσμα. Ναι Κύριε, ελέησέ με γιατί φταίω. Φταίω διότι αντί να κλαίω για μένα κάθομαι και ψευτοκλαίω για τους άλλους. Λυπάμαι δήθεν για το κατάντημα των άλλων ενώ θα έπρεπε να θρηνώ για μένα, για την άγευστη, άχαρη και κομπλεξική ζωή μου. Ναι Κύριε ελέησέ με γιατί δεν χαίρομαι την ζωή που μου προσφέρεις και κάθομαι μιζεριάζω και μένω στο ένα «κακό» που υπάρχει δείχνοντας την αχαριστία μου για τα τόσα καλά που μας χαρίζει η φιλανθρωπία Σου…».
————————
Τα νιώθεις όμως αυτά καλέ μου άνθρωπε για να τα πεις στον Χριστό; Έλεγξε τον εαυτό σου. Δες το βάθος της καρδιάς σου. Προσπάθησε επιτέλους να βρεις τον Χριστό και όχι την δικαίωση για τις επιλογές της ζωής σου. Άσε τους άλλους και ασχολήσου με εσένα. Τότε κάτι καλό θα προσφέρεις στον κόσμο…τότε κι εσύ θα βάλεις ένα ακόμα μικρό λιθαράκι -όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- στο να γίνει η γη ετούτη ουρανός.
————————
Πάρε καλέ μου άνθρωπε τον σταυρό σου, κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους.
Εάν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τους άλλους…άγιασε εσύ.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: https://www.orthodoxianewsagency.gr

ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ (29 Ιουλίου)

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. Τὰ ἄνω τερπνά, ἀξίως νῦν κεκλήρωσαι· Χριστοῦ γὰρ σφοδρῶς, τῷ πόθῳ πυρακτούμενος, τοῦ πυρὸς Καλλίνικε, δι᾽ αὐτοῦ ἀνδρείως κατετόλμησας· ᾧ καὶ νῦν παριστάμενος, μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πάντων ἡμῶν.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ (Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ (Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΤΟΥ ΕΞ’ΕΖΕΒΩΝ ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΘΛΗΣΑΝΤΟΣ (12 Ἰουνίου)

Ο Ιερομάρτυρας Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 1790 στη γη του Βισάλτη, στον πλησιόχωρο τότε οικισμό Έζοβα Σερρών (σημερινή Δάφνη).

Μοναχογιός μιας ευσεβούς οικογένειας, σε μικρή ηλικία ορφάνεψε από την μητέρα του και ακολούθησε τον πατέρα του στο Άγιον Όρος όπου, στη Μονή του Πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου την επονομαζόμενη του Κωνσταμονίτου, εκείνος συναριθμήθηκε στις τάξεις των δοκίμων μοναχών.

Οι πατέρες της Μονής του Κωνσταμονίτου, πριν αξιωθεί ο μικρός Βενέδικτος του αγγελικού σχήματος, με δαπάνες του μοναστηριού τον έστειλαν στην επαρχία του Μητροπολίτου Κασσανδρείας Ιγνατίου να σπουδάσει τα θεία και ιερά γράμματα, τα λεγόμενα κοινά, στο σχολείο του Πολυγύρου.

Μετά το πέρας των σπουδών επέστρεψε στο Μοναστήρι όπου, σε νόμιμη ηλικία περί το 1806, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ενδύθηκε το αγιώνυμο σχήμα.

Η πολιτεία του στο μοναστήρι ήταν υποδειγματική. Φρόνιμος και σύννους από τα μικρά του χρόνια αγαπούσε τη συντροφία των φρονίμων γερόντων ακολουθώντας την προτροπή του σοφού Σειράχ που είπε: «Μετά συνετών έστω ο διαλογισμός σου, και πάσα διηγησίς σου εν νόμω Υψίστου» (Σειράχ θ΄15). Υπηρέτησε τις ανάγκες του κοινοβίου από όλες σχεδόν τις θέσεις των διακονημάτων και βελτιώνοντας καθημερινά την ψυχή του με την ταπείνωση και την υποταγή στην καλή μαθητεία. Ώριμος πια στο πνεύμα και λάμποντας από το φως των αρετών και της ενθέου πολιτείας του, αξιώθηκε περί το 1820, σε ηλικία που προβλέπουν οι Κανόνες των Ιερών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων, του αξιώματος της Ιερωσύνης.

Την επόμενη χρονιά, όντας χρήσιμος στη μοναστική κοινότητά του για τη σοφία και την αρετή του, στάλθηκε για υπόθεση « μυστική και αναγκαιότατη», συνοδευόμενος και από άλλους πατέρες, στο μετόχι του μοναστηριού.

Είχε η « μυστική και αναγκαιότατη» αυτή υπόθεση σχέση με το επαναστατικό κίνημα της Μακεδονίας που ο Εμμανουήλ Παπάς άρχισε να οργανώνει από τις 23 Μαρτίου του 1821 που έφτασε στο Άγιο Όρος; Στάλθηκαν οι πατέρες στην περιοχή της Καλαμαριάς, όπου ήταν το μετόχι τους, ως κήρυκες του επαναστατικού μηνύματος στη Θεσσαλονίκη ή θυσίασαν τους εαυτούς τους στη μεγάλη υπόθεση της πατρίδας, δεχόμενοι, ύστερα από απαίτηση των Τούρκων, να είναι όμηροι στα χέρια του αναπληρωτή διοικητή της Θεσσαλονίκης, του θηριώνυμου λύκου Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη, που περιγράφεται από τους ίδιους τους ομοφύλους του ως «άνθρωπος βάναυσος, τυραννικός και χριστιανομάχος (γκιαούρ ντουσμάνη)»;

Όποια και εάν ήταν η αιτία της εξόδου του Ιερομάρτυρα Βενέδικτου από το Όρος, το βέβαιο είναι πως αρκετά πριν από τις 18 και 19 Μαΐου που άρχισε η σφαγή των χριστιανών στη Θεσσαλονίκη, αυτός και περισσότεροι από 100 πατέρες βρισκόταν στα χέρια του αιμοχαρούς Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη και βασανίζονταν, στα υπόγεια του διοικητηρίου των Τούρκων, για να ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στις προεπαναστατικές κινήσεις. Μόνη τους σωτηρία η άρνηση της πίστης τους. Μα κανείς από όλους τους φυλακισμένους και, αναμφισβήτητα καταδικασμένους σε θάνατο χριστιανούς, δεν σκέφθηκε να αλλαξοπιστήσει. Όλοι τους προτίμησαν το θάνατο από την απώλεια της αγάπης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Η οργή των Τούρκων για τα γεγονότα του Πολυγύρου στις 16 Μαΐου του 1821 ξέσπασε στους φυλακισμένους Θεσσαλονικείς και μοναχούς από το Άγιον Όρος. Στις 18 Μαΐου σφάζονται οι μισοί από τους φυλακισμένους στο κονάκι του Γιουσούφ μπέη χωρίς οίκτο, ενώ η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο σφαγείο όπου Τούρκοι και Εβραίοι σκοτώνουν αδιάκριτα τους χριστιανούς.

Στις 12 Ιουνίου του 1821, ο ιερομάρτυρας Βενέδικτος μαζί με δεκάδες άλλους χριστιανούς αποκεφαλίζεται με εντολή του Γιουσούφ μπέη, που διέταξε τους Τούρκους στρατιώτες να φυλάγουν τα αποκεφαλισμένα σώματα των Ελλήνων. Όμως, τη νύχτα «σταυρός αστράπτων ωσάν τον ήλιον» φαίνονταν πάνω από τα μαρτυρικά λείψανα. Το φαινόμενο ήταν τόσο σπουδαίο και θαυμάσιο που τάραξε τους φύλακες, οι οποίοι αδυνατώντας να κρατήσουν το γεγονός κρυφό το ομολόγησαν στους χριστιανούς που, παρά την τρομοκρατία, πήγαιναν με διάφορα δώρα στον τόπο του μαρτυρίου για να ζητήσουν τα σώματα των αγαπημένων τους, προκειμένου να τα κηδέψουν χριστιανικά.

Έτσι με ομολογία των ίδιων των δημίων έγινε φανερό πως οι άδικα θανατώμενοι χριστιανοί δικαιώθηκαν από το μόνο Δίκαιο και Αληθινό Θεό και αξιώθηκαν της επουρανίου Βασιλείας Του.

Με αφορμή το υπερφυές σημείο του απαστράπτοντος ως ηλίου σταυρού, δόθηκε η άδεια στους χριστιανούς να κηδέψουν τα μαρτυρικά λέιψανα. Έκτοτε η μνήμη του ιερομάρτυρα Βενέδικτου τιμάται στις 12 Ιουνίου, ημέρα του μαρτυρίου του.

Β' ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2020 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΤΙ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ: ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΤΗΣ

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στην αγγλική γλώσσα από έναν Έλληνα μετανάστη στις Η.Π.Α., τον Leo Michaels (John Elias Michalakis), και δημοσιεύθηκε από τον γιο του, τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Θεουπόλεως της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων κ. Χριστόδουλο στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Αναφέρεται στον μακαριστό π. Ιωάννη Μιχαλάκη, ιερέα (αλλά και διευθυντή, όπως αναφέρεται εδώ στη σελ. 112) του Λωβοκομείου (Λεπροκομείου) Χίου (πρόσφατες φωτογραφίες του εδώ), ο οποίος ήταν ο παππούς του Θεοφιλεστάτου. Το μεταφράζουμε προς ωφέλεια των Ελλήνων αναγνωστών, τονίζοντας μερικά σημαντικά σημεία.

Ο μακαριστός π. Ιωάννης Μιχαλάκης (1888-1981) ως ιερεύς του Λεπροκομείου Χίου

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΤΗΣ

από τον κ. Ηλία Μιχαλάκη

   Μια σειρά από συζητήσεις και απόψεις, ακόμη και ορισμένοι παράλογοι κανονισμοί, έλαβαν χώρα σχετικά με το ζήτημα της υγείας ως προς την Θεία Κοινωνία. Δεν είναι πρόθεσή μου να αναλύσω το θέμα και ούτε είμαι κατάλληλος για να συζητήσω τη δογματική και θεολογική πτυχή του. Θα έλεγα μόνο προς το παρόν ότι, καθώς πιστεύω ότι όταν λαμβάνω Κοινωνία, λαμβάνω το Αίμα και το Σώμα του Κυρίου, δεν μου είχε συμβεί ποτέ ότι θα έπρεπε να ανησυχώ για προβλήματα υγείας. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει ότι η ασθένεια και η Θεία Κοινωνία δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ κοινό.

   Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο πατέρας μου ήταν ιερέας και μεγάλωσα κυριολεκτικά στην εκκλησία. Μπορούσα να ψάλλω ύμνους πριν μπορέσω να κάνω μια συνομιλία. Οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις είναι γύρω από τις Ακολουθίες της Εκκλησίας.

   Κατά τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου, μεταξύ του 1935 και του 1940, ο πατέρας μου ήταν ο εφημέριος του Λεπροκομείου της Χίου, όπου υπήρχε μια εκκλησία, ο Άγιος Λάζαρος, και ο πατέρας μου έκανε όλες τις Ακολουθίες εκεί για τους τρόφιμους, συμπεριλαμβανομένης και της Θείας Λειτουργίας, η οποία φυσικά περιλαμβάνει την Θεία Κοινωνία.
   Η επιστήμη έχει πλέον θεραπεύσει την τρομερή ασθένεια της λέπρας εδώ μερικές δεκαετίες και τώρα είναι σχεδόν εξαφανισμένη, αλλά την δεκαετία του 1930 εξακολουθούσε να αποτελεί κίνδυνο για την υγεία. Μπορεί να μην γνωρίζετε τα συμπτώματα ή τις καταστάσεις αυτής της εξαιρετικά μεταδοτικής ασθένειας, εκτός από αυτά που ίσως έχετε μάθει από την Βίβλο, όπου υπάρχουν γνωστές ιστορίες και τεκμηρίωση της απομόνωσης των λεπρών για να κρατηθούν μακριά από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μερικά από τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του προσώπου και πραγματική απώλεια μικρών τμημάτων του σώματος, όπως των δαχτύλων χεριών και ποδιών. Προσωπικά είδα κάποια από αυτά και θυμάμαι ακόμα την οδύνη στα πρόσωπά τους.

   Η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου ήταν ανοιχτή στο κοινό και πολλοί γείτονες ερχόντουσαν στις Ακολουθίες, όπως και το προσωπικό του Ιδρύματος, καθώς κι εγώ με την οικογένειά μου. Όλοι λαμβάναμε την Θεία Κοινωνία από τον ίδιο Ποτήριο με τους λεπρούς. Κανείς από εμάς δεν αρρώστησε ποτέ. Τί γινόταν όμως με τον πατέρα μου; Έπρεπε να καταναλώνει την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία. Λοιπόν, έζησε μια υγιή ζωή και πέθανε κοντά στα 95!

Ο Άγιος Λάζαρος του Λεπροκομείου Χίου (πηγή φωτογραφίας)

   Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Ο ειδικευόμενος γιατρός εκεί ήταν άθεος και σαρκαζόταν τον πατέρα μου για την κατανάλωση την εναπομένουσας Θείας Κοινωνίας. Διέδιδε φήμες ότι ο πατέρας μου στην πραγματικότητα κρυβόταν στο ιερό και έριχνε το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας μέσα στο νεροχύτη! Και για να αποδείξει την άποψή του, μια μέρα, αφού ο πατέρας μου είχε κοινωνήσει τους τρόφιμους του Λεπροκομείου, ο γιατρός κρύφτηκε πίσω από μια κουρτίνα και περίμενε να δει τι θα έκανε ο πατέρας μου. Όταν παρακολούθησε την Κατάλυση (την κατανάλωση της υπόλοιπης Θείας Κοινωνίας από το δισκοπότηρο) από τον πατέρα μου, έγινε ένα θαύμα: ο άθεος γιατρός μετατράπηκε σε ζηλωτή πιστό! Ο γιατρός (Δρ. Πασπάτης) εν συνεχεία έγινε ένας από τους προσωπικούς γιατρούς του Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ.

Επίλογος

   Το 1940 ο πατέρας μου «προήχθη» εφημέριος του Γενικού Νοσοκομείου της Πόλης της Χίου και επιτελούσε όλες τις Ακολουθίες στο παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου, όπου παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του.

Ο Άγιος Στέφανος του Νοσοκομείου Χίου (πηγή φωτογραφίας)

Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πατέρας μου μετέδιδε την Θεία Κοινωνία στους ασθενείς του νοσοκομείου, μερικοί από τους οποίους είχαν μια ακόμη εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια, δηλαδή την φυματίωση. Χρειάζεται να πω περισσότερα;

Μακάρι να είχα την μισή σου πίστη, πατέρα μου. Αναπαύσου εν ειρήνη!

Ο Ιωάννης (μετέπειτα π. Ιωάννης, αριστερά) και ο αδελφός του Κωνσταντίνος, καθ᾿ οδόν για να προστατεύσουν τη Σμύρνη από τους Μουσουλμάνους το 1919. Λίγα χρόνια αργότερα, βρισκόταν στην τελευταία στρατιωτική μεταφορά από εκείνη την κάποτε μεγάλη Αποστολική Πόλη λίγο πριν οι δυνάμεις του Ισλάμ κάψουν την πόλη και σφάξουν 500.000 χριστιανούς. Πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1918, ο Ιωάννης πέρασε μερικά χρόνια στην Αμερική με τους αδελφούς του εργαζόμενος στην εταιρεία χάλυβα Bethlehem Steel της Πενσιλβανίας, η οποία αργότερα παρήγαγε τον χάλυβα που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του καθεδρικού ναού της Αγίας Μαρκέλλας στην Αστόρια, την ενορία του Θεοφιλεστάτου.

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2020/06/blog-post_9.html