Ο Ιερομάρτυρας
Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 1790 στη γη
του Βισάλτη, στον πλησιόχωρο τότε οικισμό
Έζοβα Σερρών (σημερινή Δάφνη).
Μοναχογιός μιας
ευσεβούς οικογένειας, σε μικρή ηλικία
ορφάνεψε από την μητέρα του και ακολούθησε
τον πατέρα του στο Άγιον Όρος όπου, στη
Μονή του Πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου
την επονομαζόμενη του Κωνσταμονίτου,
εκείνος συναριθμήθηκε στις τάξεις των
δοκίμων μοναχών.
Οι πατέρες της
Μονής του Κωνσταμονίτου, πριν αξιωθεί
ο μικρός Βενέδικτος του αγγελικού
σχήματος, με δαπάνες του μοναστηριού
τον έστειλαν στην επαρχία του Μητροπολίτου
Κασσανδρείας Ιγνατίου να σπουδάσει τα
θεία και ιερά γράμματα, τα λεγόμενα
κοινά, στο σχολείο του Πολυγύρου.
Μετά το πέρας
των σπουδών επέστρεψε στο Μοναστήρι
όπου, σε νόμιμη ηλικία περί το 1806, την
Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ενδύθηκε
το αγιώνυμο σχήμα.
Η πολιτεία του
στο μοναστήρι ήταν υποδειγματική.
Φρόνιμος και σύννους από τα μικρά του
χρόνια αγαπούσε τη συντροφία των φρονίμων
γερόντων ακολουθώντας την προτροπή του
σοφού Σειράχ που είπε: «Μετά συνετών
έστω ο διαλογισμός σου, και πάσα διηγησίς
σου εν νόμω Υψίστου» (Σειράχ θ΄15).
Υπηρέτησε τις ανάγκες του κοινοβίου
από όλες σχεδόν τις θέσεις των διακονημάτων
και βελτιώνοντας καθημερινά την ψυχή
του με την ταπείνωση και την υποταγή
στην καλή μαθητεία. Ώριμος πια στο πνεύμα
και λάμποντας από το φως των αρετών και
της ενθέου πολιτείας του, αξιώθηκε περί
το 1820, σε ηλικία που προβλέπουν οι Κανόνες
των Ιερών Συνόδων και των θεοφόρων
Πατέρων, του αξιώματος της Ιερωσύνης.
Την επόμενη
χρονιά, όντας χρήσιμος στη μοναστική
κοινότητά του για τη σοφία και την αρετή
του, στάλθηκε για υπόθεση « μυστική και
αναγκαιότατη», συνοδευόμενος και από
άλλους πατέρες, στο μετόχι του μοναστηριού.
Είχε η « μυστική
και αναγκαιότατη» αυτή υπόθεση σχέση
με το επαναστατικό κίνημα της Μακεδονίας
που ο Εμμανουήλ Παπάς άρχισε να οργανώνει
από τις 23 Μαρτίου του 1821 που έφτασε στο
Άγιο Όρος; Στάλθηκαν οι πατέρες στην
περιοχή της Καλαμαριάς, όπου ήταν το
μετόχι τους, ως κήρυκες του επαναστατικού
μηνύματος στη Θεσσαλονίκη ή θυσίασαν
τους εαυτούς τους στη μεγάλη υπόθεση
της πατρίδας, δεχόμενοι, ύστερα από
απαίτηση των Τούρκων, να είναι όμηροι
στα χέρια του αναπληρωτή διοικητή της
Θεσσαλονίκης, του θηριώνυμου λύκου
Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη, που
περιγράφεται από τους ίδιους τους
ομοφύλους του ως «άνθρωπος βάναυσος,
τυραννικός και χριστιανομάχος (γκιαούρ
ντουσμάνη)»;
Όποια και εάν
ήταν η αιτία της εξόδου του Ιερομάρτυρα
Βενέδικτου από το Όρος, το βέβαιο είναι
πως αρκετά πριν από τις 18 και 19 Μαΐου
που άρχισε η σφαγή των χριστιανών στη
Θεσσαλονίκη, αυτός και περισσότεροι
από 100 πατέρες βρισκόταν στα χέρια του
αιμοχαρούς Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη
και βασανίζονταν, στα υπόγεια του
διοικητηρίου των Τούρκων, για να
ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στις
προεπαναστατικές κινήσεις. Μόνη τους
σωτηρία η άρνηση της πίστης τους. Μα
κανείς από όλους τους φυλακισμένους
και, αναμφισβήτητα καταδικασμένους σε
θάνατο χριστιανούς, δεν σκέφθηκε να
αλλαξοπιστήσει. Όλοι τους προτίμησαν
το θάνατο από την απώλεια της αγάπης
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Η οργή των Τούρκων
για τα γεγονότα του Πολυγύρου στις 16
Μαΐου του 1821 ξέσπασε στους φυλακισμένους
Θεσσαλονικείς και μοναχούς από το Άγιον
Όρος. Στις 18 Μαΐου σφάζονται οι μισοί
από τους φυλακισμένους στο κονάκι του
Γιουσούφ μπέη χωρίς οίκτο, ενώ η πόλη
της Θεσσαλονίκης έχει μεταβληθεί σε
ένα απέραντο σφαγείο όπου Τούρκοι και
Εβραίοι σκοτώνουν αδιάκριτα τους
χριστιανούς.
Στις 12 Ιουνίου
του 1821, ο ιερομάρτυρας Βενέδικτος μαζί
με δεκάδες άλλους χριστιανούς
αποκεφαλίζεται με εντολή του Γιουσούφ
μπέη, που διέταξε τους Τούρκους στρατιώτες
να φυλάγουν τα αποκεφαλισμένα σώματα
των Ελλήνων. Όμως, τη νύχτα «σταυρός
αστράπτων ωσάν τον ήλιον» φαίνονταν
πάνω από τα μαρτυρικά λείψανα. Το
φαινόμενο ήταν τόσο σπουδαίο και θαυμάσιο
που τάραξε τους φύλακες, οι οποίοι
αδυνατώντας να κρατήσουν το γεγονός
κρυφό το ομολόγησαν στους χριστιανούς
που, παρά την τρομοκρατία, πήγαιναν με
διάφορα δώρα στον τόπο του μαρτυρίου
για να ζητήσουν τα σώματα των αγαπημένων
τους, προκειμένου να τα κηδέψουν
χριστιανικά.
Έτσι με ομολογία
των ίδιων των δημίων έγινε φανερό πως
οι άδικα θανατώμενοι χριστιανοί
δικαιώθηκαν από το μόνο Δίκαιο και
Αληθινό Θεό και αξιώθηκαν της επουρανίου
Βασιλείας Του.
Με αφορμή το
υπερφυές σημείο του απαστράπτοντος ως
ηλίου σταυρού, δόθηκε η άδεια στους
χριστιανούς να κηδέψουν τα μαρτυρικά
λέιψανα. Έκτοτε η μνήμη του ιερομάρτυρα
Βενέδικτου τιμάται στις 12 Ιουνίου, ημέρα
του μαρτυρίου του.
