Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΙΣ. (ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ)

Πρέπει, κάποια στιγμή, νά ἀποφασίσωμε. Πρέπει νά δηλώσωμε τό ΠΟΥ θέλομε νά ἐνταχθοῦμε. Δέν μποροῦμε καί εἶναι ὓπουλο, βρώμικο καί ὑποκριτικό τό νά τό «…ἒχωμε…δίπορτο», καί νά δηλώνωμε κάποια βλακωδέστατα καί ἀνερμάτηστα πράγματα ὃπως π.χ. «..πιστεύω μέ…τόν τρόπο μου»..!, «δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία ἀλλά…προσεύχομαι», καί ἂλλά τέτοια τά ὁποῖα δείχνουν άνθρώπους χωρίς Ἠθικό ὑπόβαθρο, χωρίς ξεκάθαρες καί συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς Πίστη καί χωρίς, οὐσιαστική, ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριο και Θεό μας…! 

Ἐπανέρχομαι σ᾽ἓνα θέμα, γιά τό ὁποῖο εἶχα γράψει πρό καιροῦ λίγα λόγια, διότι τό θεωρῶ πολύ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ καί ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. Πρόκειται γιά τήν ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΙΝ, μέ τήν ὁποίαν Ὁ Πανάγαθος Θεός, «ἐπροίκισε» ἓναν ἓκαστον ἐξ ἡμῶν ἀλλά, κυρίως, μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ΠΡΕΠΕΙ νά τήν διαχειριστοῦμε…! Τί εἶναι αὐτή ἡ «ἐλευθέρα βούλησις»; Ὃταν γεννιέται ἓνας ἂνθρωπος, τοῦ δίδεται τό δικαίωμα νά ἐπιλέξη μόνος του, τό ἐάν καί κατά πόσον θά ἀποφασίση νά ἀκολουθήση τόν δύσβατον , «ἀνηφορικόν» καί γεμᾶτον ἐμπόδια καί ἀγκάθια δρόμον τοῦ Φωτός, τοῦ Καλοῦ, τῆς Ἀρετῆς ἢ τόν δρόμο τοῦ σκότους, τοῦ κακοῦ τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος φαντάζει σπαρμένος μέ τριαντάφυλλα καί δείχνει ἂνετος, ξεκούραστος καί γεμᾶτος ἀπολαύσεις…! Καί βλέπομε τόν κάθε ἓνα ἐκ τῶν δύο δρόμων, τήν πορεία του, ἀλά ΔΕΝ βλέπομε τό…τέρμα του…! Ὃλες οἱ.. εὐκολίες, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἀνέσεις πού χαρίζει ἁπλόχερα ὁ εὒκολος δρόμος τοῦ κακοῦ, «ἐξαργυρώνονται» στό τέλος μέ συντριβή, μέ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς καί μέ αἰώνιο σκότος καί δυστυχία…! Ἐξ ἀντιθέτου, οἱ δυσκολίες, τά ἀγκάθια, οἱ ἀνηφοριές, καί τά μύρια ὃσα ἐμπόδια τοῦ δρόμου τοῦ Φωτός, στό τέλος ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν Σωτήρα τῆς ψυχῆς καί στό αἰώνιο φῶς..! Αὐτά μᾶς διδάσκουν τά λόγια Τοῦ Κυρίου μας καί ἀποδεικνύεται ΜΑΚΑΡΙΟΣ ὃποιος πιστέψει σ’ αὐτά…!

Κάποιοι, ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς Ἀληθείας, ὑποστηρίζουν πώς ἡ Βάπτισις τῶν νηπίων, «δεσμεύει» τόν Βαπτιζόμενον ἂνθρωπον καί δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐπιλέξη ἐλευθέρως. Πρόκειται περί ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, διά τοῦ ὁποίου ἐπιχειρεῖται ἡ πλήρης ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ τῆς Ἀληθείας καί ἡ μετατροπή τοῦ «ἂσπρου σέ μαῦρο»…! Καί αὐτό, διότι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ὁ Βαπτιζόμενος, ἀποδίδεται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, καθ᾽ὃσον ἐρχόμενος εἰς τήν ζωήν, φέρει μαζί του τό φορτίο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀπό τό ὁποῖον τόν ἀποδεσμεύει τό Ἃγιον Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ δίδει τήν δυνατότητα νά ἐπιλέξη χωρίς ΔΕΜΕΥΣΕΙΣ τόν δρόμο πού θά ἀκολουθήση. Τό Ἃγιον Βάπτισμα δηλαδή, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ καί ΔΕΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΕΙ τόν ἂνθρωπο, ὃπως ὑποστηρίζουν μέ ὓπουλες καί βρώμικες προθέσεις οἱ πολέμιοι τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι, ἀνήκουν στήν ἲδια ὁμάδα μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, μέσω τῶν ἀποφάσεών τους γιά τήν περικοπή ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ἀπαγόρευσιν (ἂκουσον-ἂκουσον) Ἱερωμένων στά Σχολεῖα…! καί πλῆθος ἂλλων παρεμφερῶν καί ίδίων στόχων ἐνεργειῶν καί δηλώσεων, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ καθημέρινῶς τίς «γραμμές» πού ἀκολουθοῦν, οἱ ὁποῖες ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ μέ διάφορα κέντρα ἀποφάσεων (ἀντιορθόδοξα καί ἀνθελληνικά) , προερχόμενα ἀπό … «προηγμένες» καί…«προοδευμένες» Εὐρωπαϊκές χῶρες, πού ἒχουν (Κύριε Ελέησον…!) ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, οἲκους ἀνοχῆς μέ…ζῶα καί χώρους λατρείας σκοτεινῶν δυνάμεων ἀλλά καί τοῦ ἲδιου τοῦ σατανᾶ..! (Καί ὃλα αὐτά, ἀλλά καί ἂλλα παρόμοια.. ΕΠΙΣΗΜΑ καί χωρίς νά ἐντρέπωνται) Καί πρέπει νά σημειώσωμε ἐδῶ, πώς πολλά χρόνια πρό Τῆς Ἐλεύσεως Τοῦ Κυρίου μας, πολλά χρόνια πρό Τῆς Θείας Διδασκαλίας Του, οἱ πρό γονοί μας, εἶχαν «συλλάβει» τό «ἐλεύθερον» τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπιλέξη τόν δρόμον του, ὁμιλοῦντες διά τήν ἀπόφασιν τοῦ Ἡρακλέους νά ἐπιλέξη «τόν δρόμο τῆς Ἀρετῆς καί ΟΧΙ τῆς Κακίας», ἐκεῖ, στό γνωστό ἀπό τήν μυθολογία μας.. σταυροδρόμι…! ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ λοιπόν ὁ ἂνθρωπος, μελετῶντας, σκεπτόμενος, καλλιεργούμενος, κρίνει καί ἀποφασίζει τό ΠΟΥ θέλει νά ἐνταχθῆ. Στίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἢ τοῦ καλοῦ; Καί ἐδῶ, ἐρχόμεθα εἰς τήν ΟΥΣΙΑΝ τοῦ σημειώματος αὐτοῦ.

Πρέπει, κάποια στιγμή, νά ἀποφασίσωμε. Πρέπει νά δηλώσωμε τό ΠΟΥ θέλομε νά ἐνταχθοῦμε. Δέν μποροῦμε καί εἶναι ὓπουλο, βρώμικο καί ὑποκριτικό τό νά τό «…ἒχωμε…δίπορτο», καί νά δηλώνωμε κάποια βλακωδέστατα καί ἀνερμάτηστα πράγματα ὃπως π.χ. «..πιστεύω μέ…τόν τρόπο μου»..!, «δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία ἀλλά…προσεύχομαι», καί ἂλλά τέτοια τά ὁποῖα δείχνουν άνθρώπους χωρίς Ἠθικό ὑπόβαθρο, χωρίς ξεκάθαρες καί συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς Πίστη καί χωρίς, οὐσιαστική, ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριο και Θεό μας…!

Ὁ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΟΣ, ὁ ἂνθρωπος πού άποφασίζει νά ἀκολουθήση τό ΦΩΣ, τήν Ὀρθοδοξία, Τόν Κύριό μας, ΔΕΝ θέτει περιορισμούς καί προϋποθέσεις, δέν λέει…μισόλογα καί δέν χρειάζεται νά «διατηρῆ στό…ταμεῖον του» τό Θεῖον δῶρο τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ, ἀλλά πρέπει νά τό ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ μας, καθ’ὃσον ΔΕΝ τοῦ χρειάζεται πλέον. Παρά ταῦτα, πάντοτε ὑπάρχει ἡ δυνατότης, τῆς ἐν ἐλευθερία «ἀλλαγῆς …στρατοπέδου»…! Ἡ ἐλευθέρα βούλησις τοῦ ἀνθρώπου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ. Καί ἐάν μέν κάποιος παρασυρμένος ἀπό τό σκότος, μεταστραφῆ, μετανοήση καί ἒλθη κοντά στήν Ἁγίαν μας Πίστιν, ἀνοίγουν τά Οὐράνια καί ὃλα ἑροτάζουν. Ἂν, ὃμως, ἀντιθέτως, κάποιος ἀποσχισθῆ ἀπό τήν Ἁγίαν μας Πίστιν, Τότε πᾶσα ἡ πλασις πενθεῖ…!

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, πρέπει γιά τόν Θερμό, Συνειδητό Ὀρθόδοξο, νά άποτελῆ κατάθεσιν τοῦ πλεονεκτήματος τῆς Ἐλευθέρας Βουλήσεως στά πόδια Τοῦ Κυρίου μας…! Πρέπει κάποτε, ὃποιος πραγματικά (καί ὂχι…«μέ τόν… τρόπο του») ΠΙΣΤΕΥΕΙ, νά ἀποφασίση καί νά ἐπιλέξη τόν δρόμο πού θ ἀκολουθήση καί αὐτός, δέν μπορεῖ, φυσικά, νά εἶναι ἂλλος ἀπό αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξιας…! Ἐφ’ ὃσον ἀπεφάσισε μέ ἐλευθέραν βούλησιν νά ἀκολουθήση τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν καί τήν Ἁγίαν μας Πίστιν, ΔΕΝ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πλέον ἡ…ἐλευθέρα βούλησις καί ἡ άπόφασίς του αὐτή, πρέπει νά εἶναι Ὁριστική καί Σταθερή, παρά τό ὃ,τι, Ὁ Κύριός μας, στήν Μεγαθυμία Του, τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐπιλέξη ἀκόμα καί τήν ἀποκοπήν του ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας.!

Ὁ Πραγματικά Πιστός, πρέπει σέ κάποια στιγμή νά δηλώση: «ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΣ ΓΙΝΗ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ» Ἐκείνη τήν στιγμή, το Θεῖο Δῶρο τῆς Ἐλευθέρας Βουλήσεως, ἒχει ΑΞΙΟΠΟΙΘΕΙ κατά τόν Καλλιτέρο τρόπο…!

Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ 

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΠΟΛΛΗ ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΑΘΥΜΙΑ

᾿Απόκριση πρός τόν ἀδελφό πού ἔπεσε σέ πολλή λύπη καί ἀθυμία

Απόκριση τοῦ ἴδιου, τοῦ μεγάλου Γέροντα, πρός τόν ἴδιο (ἀδελφό), τότε πού ἐκεῖνος (ὁ ἀδελφός) ἔπεσε σέ πολλή λύπη καί ἀθυμία.

᾿Aδελφέ ᾿Ανδρέα, εἴθε νά μήν ἐπιτρέψει ὁ φιλάνθρωπος Θεός μας στό μισόκαλο ἐχθρό νά σπείρει μέσα σου τή λύπη καί τήν ἀθυμία, τήν ὁποία ἐκεῖνος φέρνει στίς ψυχές, γιά νά μή σέ ὁδηγήσει σέ ἀπόγνωση, σχετικά μέ ὅσα ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὁ εὐλογητός, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σέ σένα τόν ἀγαπητό, ἀλλά νά ἀνοίξει τήν καρδιά σου νά κατανοήσεις τίς Γραφές, ὅπως ἄνοιξε τήν καρδιά τῶν μαθητῶν, πού ἦταν μαζί μέ τόν Κλεόπα (Λουκ. 24, 32).

Νά κατανοήσεις δηλαδή, γιατί ὁ Θεός, μετά τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε στόν ἅγιο Πατριάρχη ᾿Αβραάμ, πάλι ἐπέτρεπε ὥστε αὐτός νά δοκιμάζεται (Γεν. 22, 1). Διότι λέει: Καί μετά ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια, δηλαδή τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε σ᾿ αὐτόν, τό φίλο Του – πού Τοῦ πρόσφερε μιά τόση μεγάλη θυσία, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν πρέπον νά πάθει κανένα κακό καί πού γιά τήν πίστη του τή μεγάλη τόν θεώρησε δίκαιο (Γεν. 15, 6), (Ρωμ. 4, 3) – αὐτόν τόν τόσο σπουδαῖο καί μεγάλο, τόν ἄφησε νά πέσει σέ πειρασμό. Καί τόν ἄφησε γιά νά δοκιμαστεῖ, ἀκριβῶς γιά νά κατασταθοῦν ἀναπολόγητες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους καί νά εἶναι παράδειγμα καί πρότυπο στούς πιστούς, ὅτι “μέ πολλές θλίψεις πρόκειται νά μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ” (Πράξ. 14, 22) καί “μέ τήν ὑπομονή τους θά σώσουν τίς ψυχές τους” (Λουκ. 21, 19), “εὐχαριστώντας γιά τό καθετί τό Θεό” (Α’ Θεσ. 5, 18).

 Μαζί μέ αὐτά, φέρε στό νοῦ σου καί τόν ἅγιο ᾿Ιώβ, τό γνήσιο φίλο τοῦ Θεοῦ, “τόν ἀληθινό, τόν ἄμεμπτο καί δίκαιο, τό θεοσεβή, πού ἀπεῖχε ἀπό κάθε πονηρό πράγμα” (᾿Ιώβ 1, 1). Αὐτόν πού δέν ἔπρεπε νά πάθει κανένα κακό, καί αὐτόν τόν παρέδωσε νά πειραστεῖ, γιά νά δοκιμαστεῖ ἡ ἀρετή του· καί ἀγωνίστηκε τόσο, μέχρι σημείου πού ἄφησε καταντροπιασμένους καί ἀναπολόγητους τούς ἐχθρούς καί τούς κατηγόρους του, καθώς τούς ἔλεγχε μέ τή ζωή του.

Φέρε ἀκόμη στό νοῦ σου, γιά νά στηριχθεῖ ἡ πίστη σου, “τόν ἀρχηγό τῆς σωτηρίας μας καί τελειωτή ᾿Ιησοῦ” (Ἑβρ. 12, 2), “ὁ ῾Οποῖος μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν ἀρχαία κατάρα” (Γαλ. 3, 13). Πῶς δηλαδή, ἀφοῦ ἔφθασε στήν ὥρα τοῦ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς ὑποδείξει ὁδό ὑπομονῆς καί σωτηρίας, ἔλεγε: “Πάτερ, ἄν εἶναι δυνατόν, ἄς μήν πιῶ αὐτό τό ποτήρι· ὅμως ἄς γίνει τό δικό Σου θέλημα καί ὄχι τό δικό μου” (Ματθ. 26, 39). Καί αὐτό τό ἔκανε γιά μᾶς, ᾿Εκεῖνος πού ἐπιτίμησε τόν Πέτρο ὅταν τοῦ εἶπε: “῾Ο Θεός φυλάξοι σε, Κύριε, νά μή σοῦ συμβεῖ κάτι τέτοιο”! (Ματθ. 16, 22). Καί τό ἔκανε ἐπειδή ἦταν ἕτοιμος καί εἶχε καταθέσει τήν προαίρεσή Του στό νά πάθει γιά τή σωτηρία μας. ᾿Αλλά, χάριν τῆς ἀδυναμίας μας, δέχτηκε προσευχόμενος στή Γεθσημανή νά πιεῖ τό ποτήρι τοῦ θανάτου, γιά νά μήν ἀπογοητευόμαστε ὅταν προσευχόμαστε, ἔστω καί ἄν πρός τό παρόν, πρός δοκιμή μας, δέν εἰσακούεται ἡ προσευχή μας.

῎Ας προσπαθήσουμε λοιπόν νά κάνουμε μιά βαθιά μελέτη πάνω στήν οὐσία καί στή σημασία τῶν Παθῶν τοῦ Σωτήρα μας, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη μας. Καί ἄς ὑπομείνουμε μαζί μ᾿ Αὐτόν τούς ὀνειδισμούς, τά στίγματα, τήν ἐξουθένωση, τήν περιφρόνηση, τόν ἐμπτυσμό, τήν ὕβρη ἀπό τή χλαμύδα, τήν διαπόμπευσή Του μέ τό ἀγκάθινο στεφάνι, τό ξύδι μέ τή χολή, τήν ὀδύνη ἀπό τό μπήξιμο τῶν καρφιῶν, τό κέντημα τῆς λόγχης καί τό νερό καί τό αἷμα. Καί ἀσφαλῶς τότε θά αἰσθανθεῖς μεγάλη ἀνακούφιση στίς δικές σου ὀδύνες. Νά εἶσαι δέ βέβαιος ὅτι ὅλος αὐτός ὁ κόπος σου δέν θά πάει χαμένος. Σέ ἄφησε νά ὑποφέρεις ἕνα μικρό κόπο, γιά νά μήν βρεθεῖς ἐκείνη τήν ἡμέρα (τῆς κρίσεως), ἀμέτοχος τῶν καρπῶν πού θά βλέπεις νά βαστάζουν οἱ ῞Αγιοι, οἱ ὁποῖοι θά καυχῶνται γιά τούς καρπούς τῆς ὑπομονῆς τῶν θλίψεών τους. ᾿Επίσης γιά νά γίνεις συγκοινωνός τῶν ῾Αγίων καί τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἔχοντας παρρησία ἐνώπιόν Του μαζί μέ τούς ῾Αγίους.

Μήν ἀφήνεις νά σέ κυριεύσει ἡ λύπη, δέ σέ ξέχασε ὁ Θεός, ἀλλά φροντίζει γιά σένα ὡς γνήσιο Του υἱό καί ὄχι ὡς νόθο. Θά στέκεσαι καλῶς ἄν προσέχεις τόν ἑαυτό σου μέ πολλή νήψη. Νά μήν ξεχάσεις τό φόβο καί τήν εὐχαριστία πρός τό Θεό. Καί θά εἶσαι μακάριος, ἄν πράγματι ἔγινες καί ξένος καί φτωχός, διότι αὐτοί εἶναι πού θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γίνε ἀνδρεῖος καί δυνατός ἐν Κυρίῳ.
῞Οπως βλέπεις, δέν κουράζομαι νά σοῦ λέω τά ἴδια καί τά ἴδια, τά ὁποῖα εὔχομαι νά σοῦ τά χαρίσει ὁ Κύριος.
Κάνε εὐχή καί γιά μένα.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀββᾶ Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου Κείμενα Διακριτικά καί Ἡσυχαστικά», τόμ. Α’ ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα.

ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!!! ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ

ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!!!

Καί ὁ Λαός μας, ὁ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ καί ΕΥΣΕΒΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, κάτω ἀπό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ «ἡγεσίες», κατάντησε νά φοβᾶται νά ὁμιλήση γιά ΛΕΒΕΝΤΙΑ, γιά ΗΡΩΙΣΜΟ, γιά ΑΝΔΡΙΣΜΟ, γιά ΧΡΙΣΤΟ, γιά ΠΙΣΤΗ καί μάλιστα, τόν λένε «ρατσιστή», «ξενόφοβο», «ἰσλαμόφοβο», «καθυστερημένο» καί «ἐχθρό τοῦ…διαφορετικοῦ»…!

Ἀπό ἐδῶ πέρασαν, Ἂβαροι, Ρωμαῖοι, Τοῦρκοι, καί γιά νά μή μακρυγορήσω (εἶναι πολύ μακρῦς ὁ..κατάλογος) λαοί καί λαοί, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά μᾶς «σβήσουν», νά μᾶς «διαλύσουν» νά ἐξαφανίσουν κάθε τι τό Ἑλληνοχριστιανικό…! ΟΥΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΝ.

Τούς συμπονοῦμε.
Θέλομε να σωθοῦν.
ΔΕΝ εἲμεθα ρατσιστές.
Ὁ Λαός μας, κάνει πολλές θυσίες γιά νά περνοῦν καλλίτερα, στερούμενος πολλῶν πραγμάτων καί δείχνοντας τό πραγματικό πρόσωπο τῆς συμπαραστάσεως…
ΔΕΝ θέλομε νά τούς βλέπωμε νά πνίγωνται στίς θάλασσες, ἐπειδή κάποιοι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ καί ΥΠΟΥΛΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ἀνθρωπίνων ζωῶν, τούς σπρώχνουν μέ τόν τρόπο τους (πόλεμοι, καταστροφές, σκοτωμοί κ.λπ.) νά ἐγκαταλείπουν τίς πατρίδες τους, προτάσσοντας κατά τρόπο σατανικό τίς Γυναῖκες καί τά ἀθῶα Παιδιά, γιά νά προκαλέσουν τήν συμπόνοια καί τόν οἶκτο μας….!

Ὃμως, πίσω ἀπό ὃλα αὐτά, ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ;
Τό βλέπομε μέ τήν συμπεριφορά τῶν εὐεργετουμένων, οἱ ὁποῖοι, ἀντί νά εὐγνωμωνοῦν τόν Λαό μας, ἀντί νά άκολουθοῦν τά Ἢθη, τά Ἒθιμά μας, τίς Παραδόσεις μας, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐπιβάλλουν τόν ΔΙΚΟ τους τρόπο ζωῆς, τήν «πίστη» τους, τίς δοξασίες τους καί ζητοῦν κατά τρόπο ἀναίσχυντο, νά ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩΜΕ καί νά ἀκοῦμε τόν «μουεζίνη» τους ἀλλά ΟΧΙ τίς Καμπάνες μας…!
Βλέπομε νά προβάλουν ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ καί νά ζητοῦν νά κατεβάσωμε τόν Σταυρό, τίς Ἃγιες Εἰκόνες μας καί τά Ἐθνικοθρησκευτικά μας Σύμβολα, γιά νά μή…«στενοχωροῦνται»…!

Κτυποῦν Ἀστυνομικούς, ἂρχισαν τίς κλοπές, τίς πάσης μορφῆς «φασαρίες» καί βιαιότητες, νά ΠΕΤΟΥΝ τίς τροφές πού μέ ΠΟΝΟ καί ΑΙΜΑ ὁ Λαός μας τούς ἐξασφαλίζει, διότι «δέν τρῶνε χοιρινό» (ἂς τό ἂφηναν νά τό φᾶνε ἂλλοι πού δέν ἒχουν πρόβλημα), νά σταματοῦν τραῖνα στερῶντας ἒτσι ἀπό ἀπαραίτητα ἒσοδα τήν Κρατική Μηχανή καί νά ΑΠΑΙΤΟΥΝ τήν …ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ μας πρός τίς δικές τους θέσεις…!

Οἱ «Εὐρωπαῖοι», οἱ ..«προοδευμένοι», «καλλιεργημένοι», οἱ «φιλάνθρωποι» καί οἱ ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ (μαζί μέ ἂλλους, «γνωστούς-ἀγνώστους» ..!) τῶν συνθηκῶν ἐκπατρισμοῦ μεγάλων μαζῶν ἀνθρώπων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους βρίσκουν τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗ εὐκαιρία νά ..«χωθοῦν» καί οἱ πάσης φύσεως ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ καί ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ὂχι μόνον δέν συγκινοῦνται, ἀλλά ἀντιθέτως, καταληστεύουν τούς ΦΘΙΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ πού μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζουν, παίρνοντάς τους τά ὑπάρχοντα καί «κλείνοντας» τά σύνορά τους ὃταν ἐξασφαλίσουν τίς ΨΥΧΕΣ ΔΟΥΛΩΝ πού χρειάζονται…!

Οἱ «Εὐρωπαίοι», οἱ «προοδευμένοι», οἱ ὁποῖοι ἒχουν δημιουργἠσει «Παιδοφιλικά Κόμματα», «Οἲκους ἀνοχῆς μέ ζῶα», πού δέν ντρέπονται νά ὁμολογήσουν πώς «συνευρίσκονται μέ τά σκυλιά τους» (Δήλωσις «Εὐρωπαίου Ὑπουργοῦ») καί οἱ ὁποῖοι ἒχουν ΦΑΝΕΡΑ προσχωρήσει στήν λατρεία σατανιστικῶν συμβόλων καί ἒχουν γιά «θρησκεία» τους τήν ἀναμονή τοῦ ἀντιχρίστου…!

Καί ὁ Λαός μας, ὁ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ καί ΕΥΣΕΒΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, κάτω ἀπό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ «ἡγεσίες», κατάντησε νά φοβᾶται νά ὁμιλήση γιά ΛΕΒΕΝΤΙΑ, γιά ΗΡΩΙΣΜΟ, γιά ΑΝΔΡΙΣΜΟ, γιά ΧΡΙΣΤΟ, γιά ΠΙΣΤΗ καί μάλιστα, τόν λένε «ρατσιστή», «ξενόφοβο», «ἰσλαμόφοβο», «καθυστερημένο» καί «ἐχθρό τοῦ…διαφορετικοῦ»…!

Ὃποιος ἀνατρέξη στήν μακραίωνη Ἱστορία μας, θά διαπιστώση πώς ΔΕΝ εἶναι ἡ πρώτη (οὒτε ἀσφαλῶς καί ἡ τελευταία) φορά πού συμβαίνει αὐτό.
Ἀπό ἐδῶ πέρασαν, Ἂβαροι, Ρωμαῖοι, Τοῦρκοι, καί γιά νά μή μακρυγορήσω (εἶναι πολύ μακρῦς ὁ..κατάλογος) λαοί καί λαοί, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά μᾶς «σβήσουν», νά μᾶς «διαλύσουν» νά ἐξαφανίσουν κάθε τι τό Ἑλληνοχριστιανικό…!
ΟΥΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΝ.

Μή ξεχνᾶμε, πώς δέν εἶναι περισσότερα ἀπό 180 χρόνια, ἀπό τότε πού στενάζαμε κάτω ἀπό ζυγό δυσβάστακτο, πώς μετά ἀπό αὐτόν περάσαμε ἀπό χίλιες-δυό δοκιμασίες καί πώς σήμερα, ἒστω καί ἂν οἱ «ἡγεσίες» μας ΔΕΝ εἶναι ἀντάξιες τῶν δυνατοτήτων μας καί τῶν Ἰδανικῶν μας, ὑπάρχει αὐτός, ὁ ΙΔΙΟΣ ΛΑΟΣ πού ὑπῆρχε πάντοτε, ἓτοιμος νά ἀντιμετωπίση τούς φαύλους καί ΣΑΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ἀπό τόν σατανολατρικό τρόπο ζωῆς τους, πολεμίους του.
Μιά «χούφτα» ΕΛΛΗΝΕΣ, πιστοί σέ Χριστό καί Πατρίδα, ἀρκεῖ γιά νά ξαναβάλη τήν Ἑλλάδα μας στόν δρόμο που τῆς πρέπει.

Μή νομίσετε πώς ΤΟ ΠΑΝ ΕΧΑΘΗ.
Αὐτό ΘΕΛΟΥΝ νά μᾶς κάνουν νά πιστέψωμε, προκειμένου νά πάψωμε νά ἀγωνιζώμεθα.
Ὃσο καί ἂν φαινὠμεθα λίγοι, ὃσο και ἂν φαινώμεθα..ἀδύναμοι, ὃσο καί ἂν «δέν μᾶς πιάνει τό..μάτι τους», πάλι θά βρεθοῦμε ΟΛΟΡΘΟΙ, καί μέ τήν βοήθεια Τοῦ Κυρίου μας, θά ξαναγίνωμε τό ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ἐμπόδιο πρός την «παγκοσμιοποίηση» καί τόν «οἰκουμενισμό»..!

Καί γιά νά δικαιολογήσω τόν τίτλο αὐτοῦ τοῦ σημειώματος, ἐπισημαίνω κάτι πού προσπαθοῦν νά μᾶς βάλλουν στό μυαλό οἱ ἀπεργαζόμενοι τά σκοτεινά σχέδια.
Μᾶς λένε :
« Ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο ἐπιβάλλει νά ὑπομείνωμε τίς δυσκολίες καί νά…χαλαρώσωμε τίς παραδόσεις μας, προκειμένου νά μή τούς…προσβάλλωμε….!»
Πιό ΥΠΟΥΛΗ καί ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ Παγίδα, δέν θά μποροῦσε νά σκεφοῆ καί ὁ πλέον εὐφάνταστος νοῦς.
Ἀγάπη Χριστιανική, δέν σημαίνει τό νά ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩΜΕ, τό νά δεχθοῦμε αὐτό γιά τό ὁποῖο χύθηκε τόσο αἷμα ΗΡΩΩΝ μας ὃταν τούς τό ζητοῦσαν οἱ..πασάδες…!
Προσοχή λοιπόν.
Μή σᾶς παγιδεύσουν τά λόγια, ἀκόμα καί «ἐπιφανῶν» ρασοφόρων…!
Καί γιά νά δῆτε τό πῶς ἀντιδροῦν ΗΓΕΣΙΕΣ ἂξιες τῆς λέξεως, σᾶς διαβιβάζω τήν ἀπάντηση πού ἒδωσε ὁ Δήμαρχος ἑνός Δήμου τοῦ Κεμπέκ (Καναδᾶς) σ’ αὐτούς τούς Μουσουλμάνους πού θέληαν νά κάνουν τά ἲδια στήν Πατρίδα του.
Μακάρι νά τά ἀκούγαμε αὐτά καί ἀπό τά χείλη τῶν «Ἑλλήνων» …«ἡγετῶν»….!

Ἀπολαῦστε τήν ΣΩΣΤΗ ἀπάντηση…!:
«…..Μοσουλμᾶνοι, πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι πρέπει νά προσαρμοστῆτε στόν Καναδᾶ καί στό Κεμπέκ, τά Ἒθιμα, τίς παραδόσεις του καί τόν τρόπο ζωῆς του, ἐπειδή ΕΣΕΙΣ τό ἐπιλέξατε γιά νά μεταναστεύσετε…
Οἱ Μουσουλμᾶνοι πρέπει νά καταλάβουν ὃ,τι πρέπει νά ἐνσωματωθοῦν καί νά μάθουν νά ζοῦν στό Κεμπέκ. Πρέπει νά κατανοήσουν ὃ,τι αὐτοί πρέπει νά ἀλλάξουν τόν τρόπο ζωῆς καί ὂχι οἱ Καναδοί πού τόσο γενναιόδωρα τούς ὑποδέχτηκαν.
Μουσουλμᾶνοι, πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι οἱ Καναδοί, δέν εἶναι οὒτε ρατσιστές οὒτε ξενοφοβικοί. Ὁ Καναδᾶς ἒχει δεχθεῖ πολλούς μετανάστες πρίν ἀπό ἐσᾶς τούς μουσουλμάνους, (ἐνῶ σ’ ἐσᾶς αὐτό δέν ἰσχύει, δεδομένου ὃτι οἱ μουσουλμανικές χῶρες δέν ὑποδέχονται μή μουσουλμάνους μετανάστες)
Ἀκριβῶς ὃπως καί τά ἂλλα Ἒθνη, οἱ Καναδοί δέν εἶναι διατεθιμένοι νά ἐγκαταλείψουν τήν ταυτότητά τους ἢ τήν κουλτούρα τους.
Ὁ Καναδᾶς εἶναι μιά χώρα φιλόξενη καί εἶναι οἱ κάτοικοι πού σᾶς ὑποδέχονται, καί ἐγώ ἐπίσης.
Τέλος, θά πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι στόν Καναδᾶ (Κεμπέκ) μέ τίς Χριστιανικές ρίζες του, τά Χριστουγεννιάτικα δένδρα, οἱ Ἐκκλησίες καί Θρησκευτικές γιορτές, θά πρέπει νά παραμείνουν ὡς ἒχουν.
Ὁ Δῆμος τοῦ Dorval ἒχει τό δικαίωμα νά ἀρνηθῆ κάθε παραχώρηση πρός τό Ἰσλάμ καί τήν Σαρία.
Γιά τούς Μουσουλμάνους οἱ ὁποῖοι διαφωνοῦν μέ τήν ἐκκοσμίκευση καί δέν αἰσθάνονται ἂνετα στόν Καναδᾶ, ὑπάρχουν 57 ὂμορφες μουσουλμανικές χῶρες στόν κόσμο, οἱ περισσότερες ἀπό αὐτές ἀραιοκατοικημένες καί ἓτοιμες νά τούς ὑποδεχθοῦν μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες καί μέ ὃπλα, σύμφωνα μέ τόν ἀπάνθρωπο νόμο τῆς Σαρία.
Ἂν φύγατε ἀπό τήν χώρα σας γιά τόν Καναδᾶ, καί ὂχι γιά ἂλλες μουσουλμανικές χῶρες, εἶναι ἐπειδή ἒχετε σκεφθεῖ ὃ,τι ἡ ζωή εἶναι καλλίτερη στόν Καναδᾶ.
Ἐμεῖς λοιπόν, δέν θά σᾶς ἀφήσωμε νά σύρετε τόν Καναδᾶ μέχρι τό ἐπίπεδο τῶν ἐν λόγω 57 χωρῶν.
Θέσετε στόν ἑαυτό σας αὐτήν τήν ἐρώτηση, μόνο μιά φορά.
Γιατί εἶναι καλλίτερα ἐδῶ στόν Καναδᾶ, ἀπό τό μέρος ἀπό τό ὁποῖο ἒρχεστε; «ἡ καντίνα μέ τό χοιρινό στό μενοῦ» εἶναι μέσα στήν ἀπάντηση.
Ἐάν ἢλθατε στόν Καναδᾶ μέ τήν ἰδέα ὃ,τι θά μᾶς ἐκτοπίσετε μέ τήν ἐπέκτασή σας καί τελικά θά ἀναλάβετε τήν χώρα, θά πρέπει νά πακετάρετε τά πράγματά σας καί νά πᾶτε πίσω τώρα, στήν χώρα ἀπό ὃπου ἢρθατε. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἐσᾶς καί τίς ἰδέες σας στήν χώρα μας…
ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ

Δημοσιεύτηκε στόν ἰστότοπο freepen.gr(http://freepen.gr, ἀπό τόν ὁποῖον καί τό ἀναδημοσιεύομε ὡς ἒχει (μόνον στήν μετατροπή του σέ πολυτονικό παρενέβημεν, ἀλλά ΟΧΙ στό κείμενο ἢ τά νοήματά του).
Ἐάν τό κείμενο εἶναι ἒτσι ὃπως μᾶς δίδεται ἀπό τόν ἐν λόγω ἰστότοπο, δέν ἒχομε νά προσθέσωμε κάτι, παρά νά τονίσωμε, πώς εἶναι μία ἀπάντησις πολύ σωστή καί ἀντάξια ἑνός ἡγέτου (Δημάρχου), ὁ ὁποῖος ξεκαθαρίζει τά πράγματα καί δέν προσπαθεῖ νά..,«παίξη» ἢ νά ξαγελάση τά δυστυχισμένα θύματα τῶν ΕΜΠΟΡΩΝ, ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ…!

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΘΕΛΟΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ…!
Καθαρή, χωρίς περιστροφές, χωρίς κοροἱδίες, ἀλλά καί χωρίς ΔΟΥΛΙΚΕΣ παραχωρήσεις στούς τομεῖς ΠΙΣΤΙΣ καί ΠΑΤΡΙΣ καί κυρίως, θέλομε νά καταστῆ σαφές ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ, πώς αὐτός ὁ τόπος, ὁ ποτισμένος μέ αἷμα ΗΡΩΩΝ καί ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, δέν θέλει καί δέν πρόκειται νά ὑποταχθῆ.

Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ 

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΧΑΡΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ( (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΧΑΡΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ  (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΘΥΜΑΣΑΙ, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω, όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι. Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους. Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» (Ματθ. 13:33). 

Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του, αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως. Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα. Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα, μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.

Θα κάνω άλλη μια παρομοίωση, για να εξηγήσω το πώς η χάρη, όταν της δίνονται περιθώρια να ενεργήσει, αφού διαποτίσει σύνολη τη φύση μας, γίνεται και εξωτερικά ορατή σε όλους όσοι είναι ικανοί να τη δουν. Η χάρη, λοιπόν, μοιάζει με τη φωτιά, που διεισδύει στο σίδερο. Δεν είναι μόνο μέσα στο σίδερο, μα και στο εξωτερικό του. Την πύρινη δύναμή της τη βλέπει ο καθένας. Έτσι συμβαίνει και με τη χάρη, όταν εισχωρήσει στη φύση μας. Γίνεται αντιληπτή απ’ όλους. Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μ’ έναν θεοχαρίτωτο άνθρωπο, αισθάνονται ότι αυτός έχει μιαν ασυνήθιστη δύναμη, που εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Όταν αρχίζει να μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, λάμπει σαν τον μεσημεριάτικο ήλιο, και τα λόγια του πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, διαμορφώνοντας μέσα του με αυθεντία ανάλογα συναισθήματα και διαθέσεις. Μα κι όταν ακόμα δεν μιλάει, εκπέμπει μια θερμότητα, που επηρεάζει τα πάντα γύρω του, και μια παράξενη δύναμη, που επενεργεί στις ψυχές και τους εμπνέει προθυμία για πνευματικό αγώνα.

Παίρνουμε τη χάρη του Θεού στη νηπιακή μας ηλικία με το άγιο Βάπτισμα. Από την ώρα εκείνη η χάρη αρχίζει να ενεργεί μέσα μας, με την προοπτική και την ελπίδα ότι, μετά την ενηλικίωση και ωρίμανσή μας, θα αναλάβουμε αυτοθέλητα και πρόθυμα τον αγώνα για τη σωτηρία μας.

Όταν οι γονείς είναι ευσεβείς και ανατρέφουν τα παιδιά τους, όπως λέει ο απόστολος, «δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ. 6:4) , τότε η θεία χάρη γεννάει την ειρήνη στις παιδικές ψυχές. Έτσι τα παιδιά γίνονται ευγενικά, ταπεινά, υπάκουα, καλότροπα, θεοφοβούμενα. Παραδείγματα μπορεί να δει κανείς παντού. Θα έλεγα πως κι εσύ είσαι ένα τέτοιο παιδί, αν δεν φοβόμουνα ότι θα το έπαιρνες επάνω σου, μολονότι κανένα χάρισμά σου δεν οφείλεται σε δικές σου προσπάθειες. Υπάρχουν στην ψυχή σου πολλά καλά στοιχεία, αλλά τα έχεις πάρει από άλλους· είναι δώρα είτε του Θεού είτε των ανθρώπων, και συγκεκριμένα των γονιών σου, που σου τα κληροδότησαν ή σου τα έδωσαν με την ανατροφή. Μπροστά σου βρίσκεται τώρα ένα καθήκον: Ν’ αγαπήσεις όλα αυτά τα καλά στοιχεία, να τα κλείσεις στην καρδιά σου, κι έπειτα να τα αυξήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις. Είναι αλήθεια ότι πατάς σε γερά θεμέλια και ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Τίποτα, όμως, απ’ όσα έχεις δεν είναι καρπός της ελεύθερης βουλήσεώς σου και αποτέλεσμα υπεύθυνων αποφάσεών σου. Και αν δεν αρχίσεις τώρα να καταβάλλεις τις δικές σου προσπάθειες για τη σταθεροποίηση των καλών στοιχείων της ψυχής σου, θα τα χάσεις όλα με τις πρώτες δυσάρεστες περιστάσεις. Ναι, θα σε εγκαταλείψουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια γλυκειά – ή μήπως πικρή;- ανάμνηση.

Θυμάσαι τι ένιωσες, όταν βυθίστηκες στη δίνη της κοσμικής ζωής; Πώς ταλαιπωρήθηκες τότε; Πώς η λύπη πλημμύρισε την καρδιά σου; Ότι καλό έχεις μέσα σου, το πήρες από τη χάρη του Θεού και από την οικογένειά σου. Γιατί, λοιπόν, οι εμπειρίες σου από την κοσμική ζωή σε στενοχώρησαν; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να νιώσει κάποια συμπάθεια για τη ζωή αυτή. Μολονότι δεν το ομολόγησες, είναι αυταπόδεικτο από τη λύπη που σε ταλαιπώρησε αργότερα. Αν δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν θα υπήρχε και ταλαιπωρία. Σου έγραψα ότι, αν κάποια αδήριτη ανάγκη σε ρίξει ξανά στην ίδια δίνη, μην αφήσεις την καρδιά σου να προσκολληθεί σε κάτι απ’ όσα βλέπεις ή ακούς εκεί. Αν η καρδιά σου δεν προσκολληθεί σε τίποτα, δεν θα ξαναδοκιμάσεις λύπη. Δεν ξέρω αν τώρα βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτή τη δίνη. Κι αν βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν τηρείς τη συμβουλή μου. Κάνε ό,τι νομίζεις. Είσαι αυτεξούσια. Όπου να ‘ναι, άλλωστε, ενηλικιώνεσαι.

Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να σου πω ειλικρινά και ξεκάθαρα ότι έχεις τρεις επιλογές: Είτε να γίνεις άνθρωπος πνευματικός και θεοχαρίτωτος, είτε να γίνεις άνθρωπος κοσμικός, κενός, ματαιόσχολος και εμπαθής όσο όλοι σχεδόν οι άλλοι, είτε, τέλος να γίνεις άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στην πνευματική και την κοσμική ζωή. Ελπίζω και εύχομαι να γίνεις άνθρωπος πνευματικός. Και θα γίνεις, αν το θελήσεις. Άνθρωπος κενός και ματαιόσχολος, άνθρωπος κοσμικός και άπιστος δεν νομίζω ότι θα γίνεις ποτέ, γιατί σε γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν μπορώ, ωστόσο, ν’ αποκλείσω την πιθανότητα της τρίτης περιπτώσεως. Είναι πιθανό να μη γίνεις ούτε εντελώς πνευματική μα ούτε και εντελώς κοσμική, ούτε χριστιανή μα ούτε και άπιστη. Αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν φυλάξεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής. Πρόσεξε! Μιλάω για έλξη και όχι για συμμετοχή στην κοσμική ζωή. Γιατί η συμμετοχή, όπως λες κι εσύ, μερικές φορές είναι αναπόφευκτη. Αν λοιπόν, δεν φυλάξεις την καρδιά σου απ’ αυτή την έλξη, θα γεννηθεί μέσα σου μια συμπάθεια για την κοσμικότητα, συμπάθεια που δεν θα σε αποκόψει εντελώς από τις χριστιανικές αρχές σου, αλλά θα σου εμπνεύσει κάποια ψυχρότητα απέναντί τους. Θα διατηρήσεις τις αρχές σου, ή μάλλον μερικές απ’ αυτές, αλλά μόνο από συνήθεια. Έτσι ουσιαστικά δεν θα βρίσκεσαι ούτε στον κοσμικό χώρο, ούτε στον αληθινά πνευματικό· δεν θα είσαι ούτε κοσμικός ούτε πνευματικός άνθρωπος.

Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο ήταν και για τον άγγελο της Εκκλησίας της Λαοδικείας, που καταδικάστηκε από τον Κύριο στην Αποκάλυψη: «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα είτε κρύος είτε ζεστός! Επειδή, όμως, δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκ. 3:15-16). Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στον Θεό και σ’ όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία. Αν δεν είσαι ούτε ψυχρή απέναντι στην κοσμικότητα ούτε θερμή απέναντι στα θεία, αλλά χλιαρή και κρυερή απέναντι σε όλα, ο Θεός θα σε αποδοκιμάσει και θα σε απορρίψει.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Να διαλέξεις με την καρδιά σου την άγια και θεάρεστη πνευματική ζωή, τώρα μάλιστα που ενηλικιώνεσαι. Θα τη διαλέξεις; Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φωτίσει!

(«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ,  ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ)

Πηγή

ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Δικαιολογείται υπό των ιερών Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως η διακοπή του Πατριαρχικού μνημοσύνου; Βεβαιότατα! Αρκεί να μελετήσωμεν απαθώς και αμερολήπτως τα ιερά κείμενα και να προσέξωμεν την πρακτικήν των εφαρμογήν, όπως δηλαδή τα εφήρμοσαν διαχρονικώς εις την ζωήν των οι ομολογηταί Άγιοι της Εκκλησίας μας. Κατ' αρχήν παραθέτομεν το κείμενον του περιφήμου ΙΕ' Ιερού Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου και ακολούθως την ερμηνείαν αυτού υπό του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. ''Οι γαρ δι' αίρεσίν τινα παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, την προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνή τη κεφαλή επ' Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειζίζοντες, αλλάκαι της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και δευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι'' ('ορα Ιερόν Πηδάλιον, εκδ. 1886, σελ. 292).

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ:

''Εάν οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα' Αποστολικόν Κανόνα'' (αυτόθι σελ. 292). Με την ανωτέρω ερμηνείαν του Αγίου συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι Κανονολόγοι, παλαιοί και νεώτεροι, τας ερμηνείας των οποίων παραθέτομεν κατωτέρω από το ''Σύνταγμα Ι. Κανόνων, Ράλλη - Ποτλή, τόμ. Β', σελ. 694. Ζωναράς: ''Ει δ' ο Πατριάρχης τυχόν, ή ο μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος αιρετικός είη, και τοιούτος, ως δημοσία κηρύττων την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του αληθούς, ανυποστόλως, και μετά παρρησίας διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχιζόμενοι αυτού, οποίοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως άξιοι ουκ έσονται διά τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσωνται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. τούτο γαρ δηλοί, το αποτειχίζοντες. (το γαρ τείχος, των εντός αυτού προς τους εκτός, χωρισμός έστιν). ου γαρ Επίσκοποι απέστησαν, αλλά ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. ουδέ σχίσμα κατά της Εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την Εκκλησίαν απήλλαξαν, όσον το επ' αυτοίς''. Βαλσαμών: '' Ει γαρ μη δι' εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι' αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού, ή του μητροπολίτου, ή του Πατριάρχου, ως επ' εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματα τινα απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος, και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. ου γαρ απέσχισεν εαυτόν από Επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. και το παρά τούτου γογονώς, επαίνου άξιόν έστιν, ως μη κατατέμνον την Εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν και μερισμού απαλλάττον''. Αριστηνός: ''Ει δε τινες αποσταιέν τινος, ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλλά δι' αίρεσιν, υπό συνόδου, η Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι''. Εν συνεχεία παραθέτομεν εν μεταφράσει από το Σερβικόν πρωτότυπον την ερμηνείαν του γνωστού επισκόπου Νικοδήμου Milas (ιθ' αι.). ''Ο κανών ούτος είναι συμπλήρωμα του ιγ' και ιδ' κανόνος της παρούσης Συνόδου, επιτάσσει δε, ίνα, εφ' όσον πρέπει να υφίσταται η σχέσις εκείνη του μεν πρεσβυτέρου προς τον επίσκοπον, του δ' επισκόπου προς τον μητροπολίτην, πολλώ μάλλον δέον όπως υπάρχη η τοιαύτη σχέσις προς τον Πατριάρχην, εις ον την κανονικήν υπακοήν χρεωστούσιν άπαντες: οι μητροπολίται, οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροί τε και οι λοιποί κληρικοί του περί ου πρόκειται Πατριαρχείου. Καθορίσας ταύτα περί της προς τον Πατριάρχην υπακοής, ο κανών ποιείται γενικήν παρατήρησιν και επί των τριών (ιγ' - ιε') κανόνων, δι' ης λέγει, ότι τα εκδοθέντα προστάγματα ισχύουσι μόνον καθ' ην περίπτωσιν υπεισάγονται σχίσματα ένεκεν αναποδείκτων τινών παραβάσεων του Πατριάρχου, του μητροπολίτου και του επισκόπου. Εάν όμως επίσκοπος τις ή Μητροπολίτης ή Πατριάρχης άρξηται να διακηρύττει δημοσία επ' εκκλησίας αιρετικήν τίνα διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα άμα και υποχρέωσιν να αποτειχισθώσι πάραυτα του επισκόπου, Μητροπολίτου και Πατριάρχου εκείνου, διο ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσι υποβληθεί κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και επαινεθεί εισέτι, καθ' όσον δια τούτου δεν κατέκριναν και δεν επαναστάτησαν εναντίον ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων, ούτε και εγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ' αντιθέτως απήλλαξαν την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν (μέτρω) του σχίσματος και της διαιρέσεως'' (Pravila Pravoslavne CrKve s tumacenzima, Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ' ερμηνείας, ΙΙ, Novi sad 189, σσ. 290 - 1). Μετά τον ανωτέρω ερμηνευτικόν πλούτον περί του ΙΕ' Ι. Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου, ας ίδωμεν και την ερμηνείαν των τριών Καθηγητών της ''Γνωμάτευσης'': ''Ο κανών 15 της Πρωτοδευτέρας Συνόδου δεν εισάγει την ανταρσία στους κόλπους της Εκκλησίας και ούτε οι πιστοί - ατομικά ή ομαδικά - μπορούν να υποκαταστήσουν την Ι. Σύνοδο, νοσφιζόμενοι αρμοδιότητες και εξουσίες που ανήκουν σε αυτήν και μόνον''. Όπως γίνεται αμέσως φανερόν η ερμηνεία των ευρίσκεται εις τελείαν αντίθεσιν με τους επισήμους ερμηνευτάς, παλαιούς και νεωτέρους, αλλά και με αυτήν την πράξιν της Εκκλησίας, όπως θα είδωμεν κατωτέρω. Πρόκειται περί ερμηνείας αναληθούς, σκοπίμου και διαστροφικής, πόρρω απεχούσης της επιστημονικής δεοντολογίας.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Παραθέτομεν ενταύθα γεγονότα από την ζωήν της αρχαίας και νεωτέρας εκκλησιαστικής Ιστορίας, τα οποία εκφράζουν την πιστήν εφαρμογήν του πνεύματος και γράμματος του ιε' Ι. Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 1. Επί αιρετικού πατριάρχου Κων/πόλεως Νεστορίου εγένετο κήρυγμα, παρόντος αυτού, εναντίον της Παναγίας. Ο Νεστόριος επεκρότησεν αυτό. Αμέσως κλήρος και λαός ''μετά κραυγής εξήλθε του ναού'', προκειμένου ν' αποφύγει την μετά των αιρετικών κοινωνίαν. Κακοποιών ο Νεστόριος τους αντιδράσαντες, ουδόλως έπεισεν αυτούς. Αμέσως ήλθε αρωγός των ο Πατριάρχης Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφων προς αυτούς: ''Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες... Τοις δε γε των κληρικών, είτε λαικών διά την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθείσι παρ' αυτού, κοινωνούμεν ημείς, ου την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον,επαινούντες δε μάλλον τους πεπονθότας, κακείνο λέγοντες αυτοίς. ει ονειδίζεσθε εν Κυρίω μακάριοι. ότι της δυνάμεως και το του Θεού Πνεύμα εις υμάς αναπέπαυται''. (Mansi, Acta Consillorum, 4, 1013, 1096 kai P. G. 87, 3372). 2. Εις την Κων/πολιν το 379 εκυριάρχουν οι Αρειανοί. Μικρόν ορθόδοξον ποίμνιον, ''ασύντακτον και ανεπίσκοπον'' αντέστη και διέκοψε προ συνοδικής διαγνώμης την μετά των Αρειανών κοινωνίαν. Τούτο ανέλαβε να ποιμάνει ο μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο μετ' ολίγον μέγας νικητής της αιρέσεως! (P. G. 36, 213 - 6 και λόγος 42). 3. Επί της αιρέσεως του Μονοθελητισμού (7ος - 8ος αι.), ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αγωνίζεται προ συνοδικής διαγνώμης σθεναρώς κατά της αιρέσεως μετά των δύο μαθητών του. Τελικώς η Έκτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος (680), τον μεν Άγιον Μάξιμον εμακάρισε, τους δε πρωτοστάτας της αιρέσεως πατριάρχας παρέδωκεν εις το ανάθεμα (Πρακτικά Οικουμενικών Συνόδων, εκδ. Αγ. Όρους 1976, τόμ. γ', σ. 656). 4. Επί εικονομαχίας (8ος και 9ος αιών) αγωνίζονται κατα' αυτής προ συνοδικής διαγνώμης ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εις την α' φάσιν αυτής, και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, εις την β' φάσιν, μετά πλήθους Ιεραρχών και Μοναχών (Mansi, 13, 356 εξ. και P. G. 99, 1116 εξ.). Με τάδε την Πρωτοδευτέραν Σύνοδον έχομεν τα εξής γεγονότα, τα οποία δικαιώνουν πλήρως τους προ συνοδικής διαγνώμης διακόψαντας το μνημόσυνον. 1. Το 1274 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του αζυμίτου γίνεται ενωτική Σύνοδος εις Λυών, η οποία απεφάσισε την μετά των Λατίνων ένωσιν. Μεταξύ των αντιδρασάντων διεκρίθησαν οι Αγιορείται Πατέρες, οι οποίοι απέστειλαν ωραιοτάτην δογματικήν επιστολήν εις τον αυτοκράτορα, αρνούμενοι σταθερώς το μνημόσυνον ''των καπηλευσάντων τα Θεία''. Μετά ταύτα ηκολούθησαν τα γνωστά μαρτύρια των Αγιορειτών Πατέρων. Το πνεύμα της επιστολής περικλείεται εις την εξής πρότασιν: ''Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων''. (P. G. 99, 1669 A). 2. Επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά οι Αγιορείται Πατέρες συντάσσουν τον ''Αγιορειτικόν Τόμον'' κατά της αιρέσεως του λατινόφρονος Βαρλαάμ. Ο Τόμος καταλήγει ως εξής: ''... τον μη συμφωνούντα τοις Αγίοις... ημείς την αυτού κοινωνίαν ου παραδεξόμεθα''. (Φιλοκαλία, εκδ. 1961, τόμ. Δ', σ. 193). 3. Κατά την Σύνοδον Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 9) απεφασίσθη αντικανονικώς, όπως ενωθεί Κων/πολις και Ρώμη. Οι Ορθόδοξοι της Κων/πόλεως με αρχηγόν τον Άγιον Μάρκον τον Ευγενικόν ηρνήθησαν την ένωσιν και τους ενωτικούς ''μήτε συλλειτουργείν αυτοίς ανεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες όλων αυτών ως χριστιανών'', υπακούοντες εις την προτροπήν του Αγίου ''Φεύγετε και ημείς αδελφοί την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων'' (Καρμίρη, Μνημεία..., τόμ. Α', 427 - 9. P. G. 160, 1097 D, 1100 A, 536 C.).

ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ

Ας παρακολουθήσωμεν τώρα ιδιαιτέρως το ήθος και τα επιχειρήματα των πατριαρχικών, επί τη αντιμετωπίσει του θέματος και πάλιν των Ζηλωτών πατέρων του Άθωνος. Εις την πρόσφατον Πατριαρχικήν Πράξιν (Αρ. Πρωτ. 1110 της 14/12/02), όπου κηρύσσονται ως σχισματικοί οι Εσφιγμενίται Μοναχοί, γίνεται λόγος και περί της εννοίας του σχίσματος, ένθα τονίζεται ότι το σχίσμα συνίσταται εις την πήξιν ιδίου θυσιαστηρίου ''άνευ δογματικής από της πίστεως αποκλίσεως'' του επισκόπου. Ορθώς και καλώς! Ημείς όμως απεδείξαμεν ανωτέρω, ότι όχι μόνον μίαν κακοδοξίαν κηρύττει λόγω και έργω το Πατριαρχείον, αλλά πλείστας και ιδιαιτέρως την κορυφαίαν αίρεσιν, την άρνησιν δηλαδή της μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξισώνον αυτήν μετά των διαφόρων αιρέσεων της Δύσεως! Συνεπώς καθηκόντως και ιεροκανονικώς εγένετο η παύσις του Πατριαρχικού μνημοσύνου από τα Ιερά Θυσιαστήρια των Ζηλωτών πατέρων! Διότι, ως είδομεν, οι Ιεροί Κανόνες είναι αυτοί που υποχρεώνουν τους Εσφιγμενίτας Μοναχούς να τηρήσουν την στάσιν που τηρούν! Όσον αφορά τας απειλάς και τους αφορισμούς των πατριαρχικών, η Αγία Γραφή είναι σαφής: ''Ώσπερ όρνεα πέτανται και στρουθοί, ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί'' (Παρ. κστ' 2). Αλίμονον, αν το Θείον υπηρέτει τας ανόμους επιθυμίας των επισκόπων! Ο Άγιος Διονύσιος ο αεροπαγίτης γράφει σχετικώς: ''Τους μεν ουν ενθέους Ιεράρχας, ούτα και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσιν χρηστέον, όπως αν η τελετάρχις αυτούς Θεαρχία κινήσοι'' (περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, Κεφ. Ζ', παρ. 7). Ερμηνεύων ταύτα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: ''Εάν παρά τον σκοπόν αφορίσει ο ιεράρχης, δεν θα έχει σύμφωνον το Θείο κρίμα, διότι μόνον εν συμφωνία με το Θείον πρέπει ν' αφορίζει, και όχι κατά το θέλημά του'' (Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 35). Και ο ''ατρόμητος ομολογητής των Θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών'', ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, προσθέτει: ''Ουδεμία εξουσία έχει δοθεί στους Ιεράρχες να παραβαίνουν τους Ι. Κανόνες, παρά μόνον να συμφωνούν με τα νομοθετηθέντα και ν' ακολουθούν τακαλώς προηγηθέντα. Και το να δένουν και να λύνουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράττουν ως έτυχεν, αλλά μόνον όταν είναι σύμφωνον με τον γνώμονα της αληθείας'' (P. G. 99, 985). Αι δε Αποστολικαί Διαταγαί λέγουν: ''Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς που την έστειλαν, έτσι μάλλον δε και πολύ περισσότερον η κατάρα, μη υπάρχοντος αξίου εκείνου προς τον οποίον εστάλει, λόγω της αθωότητάς του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος'' (Βιβλ. Γ', κεφ. ιε'). Και ο Άγιος Φώτιος γράφει: ''Ήτο κάποτε φοβερόν το ανάθεμα, όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας εναντίον των ενόχων της ασεβείας. Αφ' ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη, το ανάθεμα το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών των, εζήτησαν να γυρίσει αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας... το φρικτόν αυτό ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, μάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ' όσον εκφέρεται υπό των ασεβών'' (Προς Ιγνάντιον Κλαυδιουπόλεως). Τα ανωτέρω εβεβαίωσε και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της οικουμένης, ότι το ανάθεμα, το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι επίσκοποι εναντίον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και λοιπών εικονοφίλων πιστών, έμεινεν επί των κεφαλών των εις τον αιώνα: ''Το γαρ ανάθεμα ο αυτοί εκληρώδησαν, εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα''! (Mansi, 13, 341). Ο δε Ιερός Χρυσόστομος λέγει: ''... όποιος καθαιρεθεί διά φθόνον ή άλλην άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης. όθεν και πρέπει να χαίρει και όχι να λυπάται. εις δε τους αδίκως αυτόν καθήραντας, προξενεί κόλασιν'' (Λόγ. γ' περί Ιερωσύνης και Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 38).

Ούτως οι Άγιοι Πατέρες καταδικάζουν τας εμπαθείς απειλάς και τους αδίκους αφορισμούς της εν λόγω Πατριαρχικής Πράξεως του κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος επιθυμών να εκφοβίσει και τους ορθοδόξους πιστούς, που θα επεθύμουν να συνεχίσουν την μετά των Εσφιγμενιτών εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, επισείει - κατά το έθος των πάλαι αιρετικών - κατ' αυτών το επιτίμιον της ακοινωνησίας. Αν όμως καθίστανται ακοινώνητοι οι κοινωνούντες τους ορθοδόξους Εσφιγμενίτας, οποία ακοινωνησία πρέπει να επιβληθεί εις τους πατριαρχικούς, τους κοινωνούντας πάσι τοις αιρετικοίς! Εάν η κοινωνία των Ορθοδόξων μετά των Λατίνων του ΙΓ' αιώνος και μόνον, συμφώνως προς τον ομολογητήν Πατριάρχην Κων/πόλεως Ιωσήφ, ακυρώνει την Θείαν Χάριν, αφού κατά τους ιδίους αυτού λόγους ''... εάν συγκαταβήτε Λατίνοις, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει'', αντιλαμβάνεται πας τις το μέγεθος της πατριαρχικής αποστασίας!... 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Ιερομονάχου - Θεολόγου π. Θεοδωρήτου Μαύρου ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ'', σελίδες 16 - 26, Αθήνα 2007.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

Περὶ τοῦ Θαύματος τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Βουνένοις

Τὸ ἄλλοτε πυκνὸν δάσος τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν περιφέρειαν Δοξαρᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἠσκήτευσε καὶ ἐμαρτύρησε, σήμερον δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχουν μόνον ἐλάχιστα δένδρα. Πρό τινος ἐσώζετο καὶ τὸ δένδρον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἐκρεμάσθη καὶ ἐμαρτύρησεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πολυκαιρίαν ἀφοῦ μέχρι ῥίζης ἐξηράνθη, ἔπεσε καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔκοψαν τοῦτο εἰς μικρὰ τεμάχια, τὰ ὁποῖα ἔλαβον χάριν εὐλαβείας καὶ ἔκαμον φυλακτά.

Ὁ Ἅγιος κατ΄ ἔτος πανηγυριζόμενος τὴν 9ην Μαΐου δεικνύει τὸ ἑξῆς θαῦμα. Τὰ πέριξ τοῦ μικροῦ δυστυχῶς εἰσέτι ὑπάρχοντος Ναοῦ δένδρα, ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ Ἑσπερινοῦ ἐκβλύζουν δρόσον καὶ ἐκ τῶν φύλλων καὶ ἐκ τῶν κορμῶν. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ μὲ κοχλιάρια συλλέγουν τὰς σταγόνας τῆς δρόσου καὶ πίνουν αὐτὰς ὡς ἁγίασμα. Τοῦτο διαρκεῖ καὶ τὴν ἐπαύριον καθ΄ ὅλην τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μέχρις ἑσπέρας.

Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ ἰδιαιτέρως τὸ σημεῖον τοῦτο καθίσταται θαυμαστὸν εἶναι ὅτι γίνεται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον. Τούτου ἕνεκα, ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου τελεῖται κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον, διότι τότε ὁ Ἅγιος δεικνύει τὸ προαναφερόμενον θαῦμα.

Κατὰ τὴν ἡμέραν δὲ τῆς Πανηγύρεως, Παλαιοημερολογῖται καὶ Νεοημερολογῖται ἔρχονται μακρόθεν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς Θεσσαλίας καὶ πολλάκις δημιουργοῦνται μεταξύ των ἐπεισόδια τίνες ἐξ αὐτῶν νὰ λειτουργήσωσιν εἰς τὸ Ναΐδριον τοῦ Ἁγίου. Οἱ ἐνωρίτερον ἐλθόντες ἀμέσως καταλαμβάνουν τὸν Ναὸν καὶ λειτουργοῦν. Πλὴν καὶ οἱ βραδυπορήσαντες δὲν φεύγουν ἄπρακτοι. Εἴτε ἐξ ἀγνοίας τῶν ἱερῶν διατάξεων, εἴτε ἐξ εὐλαβείας πρὸς τὸν Ἅγιον, συμβαίνει ἐνίοτε νὰ γίνουν ἐπὶ τῆς ἰδίας Ἁγίας Τραπέζης δύο Λειτουργίαι, μολονότι ἀντικανονικόν.

Τὸ παρὸν κείμενο εἶναι ἀπὸ χειρόγραφη ἐπιστολὴ τῆς 18.5.1955 τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου καὶ μετέπειτα Ἐπισκόπου Μαγνησίας τῆς Ἐκκλησίας μας κατασταθέντος Χρυσοστόμου (Νασλίμη, +1973) ἐκ Βόλου, πρὸς τὸν Μοναχὸ Ἀντώνιο (Μουστάκα) Καυσοκαλυβίτη. Τὸ κείμενο ἐγράφη ὑπὸ μορφὴν πληροφορίας, ὥστε ὁ ἀποδέκτης νὰ συντάξη πλῆρες δημοσίευμα. Λόγῳ ὅμως τῆς γλαφυρότητός του τὸ παραθέτουμε αὐτούσιο. Ἡ ἀναφερομένη ἐκβλύζουσα δρόσος εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς αἱματῶδες ὑγρό. Ὁ ἀναφερόμενος μικρὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου στὰ Βούνενα Λαρίσης ἐκάη τὸ 1962 καὶ ἀνηγέρθη νέος, ἀλλὰ πάλι σχετικὰ μικρὸς Ναός, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ὑφίσταται στὸ ἐν λόγῳ Προσκύνημα.

Πηγή

Ανοιχτή επιστολή της κανονικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου για όσα λέγονται και γράφονται τις τελευταίες ημέρες

Η κανονική Ιερά Μονή Εσφιγμένου, με ευθύνη προς τους απανταχού Ορθοδόξους Χριστιανούς, σήμερα εκδίδει την παρούσα επιστολή προς αποκατάσταση της αλήθειας για όσα γράφονται τις τελευταίες ημέρες.

Μαζί με τα σοβαρά και αληθή δημοσιεύματα γράφτηκαν και γελειότητες, εκ του πονηρού. Δεν θα πάρουμε θέση αναλυτικά σε όλα τα ψεύδη. Όμως αυτό που μας ξεπέρασε ήταν θέσεις ψευδοηγούμενου που θυμήθηκε με χρονοκαθυστέρηση την τύποις "Χριστιανική αγάπη" του. Αγνοώντας τις επιθέσεις του εναντίον μας με λοστούς, βαριές & "bobcat". Θα θέλαμε επίσης να θυμήσουμε ότι, από αυτήν την "Χριστιανική αγάπη", θρυνούμε τα τελευταία έντεκα χρόνια 24 μοναχούς μας που κοιμήθηκαν αδιάγνωστοι.

Η κανονική Ιερά Μονή Εσφιγμένου τα τελευταία 45 χρόνια έχει δεχτεί δεινά που δεν συνάδουν με την γνήσια και πραγματική Χριστιανική αγάπη. Όχι άλλος εμπαιγμός από τους δήθεν επαγγελματίες μοναχούς Ευρωπαΐκων κονδυλίων του Αγίου Όρους.

Η αλήθεια λοιπόν είναι μία ... και με ευθύνη προς τους απανταχού Ορθόδοξους Χριστιανούς, η Μονή μας αποκαθιστά αυτή τη αλήθεια με την συνημμένη επιστολής της.

Κάθε άλλο απλά ψεύδος.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Έπειδή πολύς θόρυβος ἠγέρθη, σχετικῶς με τά διαδραματισθέντα ἐν Ἁγίῳ Ὄρει μεταξύ τῆς Ἱεράς Μονῆς μας, τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ἐπειδή πολλαί ἀνακρίβειαι, ἕως καί διαβολαί, ἐγράφησαν κακοπροαιρέτως καί δημοσιεύθησαν ἐναντίον μας, ἐρχόμεθα δία τῆς παρούσης νᾷ δηλώσουμε τά ἐξῇς, πρός διασαφηνισμόν καί ἀποκατάστασιν τῆς αληθείας:


Ἡ πρώτη κίνησις για τήν ἐπιστροφή τῆς Ἱεράς ἡμῶν Μονῆς ἐντός τῆς Ἱεράς Κοινότητος του Ἀγίου Ὄρους, έγινε ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἡ ὁποία εἶχε τήν καλοπροαίρετο ἐλπίδα ὅτι ἄν ἁπλῶς μας ἔφερνε σε ἐπαφή με τό Οἰκουμενικό Πατριαρχείο, θά έλυνε κάθε πρόβλημα. Νόμιζαν ὅτι οἱ ἰδικοί μας διάλογοι εἶναι ὡσάν τῶν πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι στοχεύουν σε συμβιβασμούς, που για νᾷ λάβεις πρέπει πρῶτα νᾷ δώσεις.

Ἡ μοναχική ἰδιότητα ὅμως χαρακτηρίζεται ἀπό τό ἀκριβῶς ἀντίθετο: τό ἀσυγκατάβατον στα θέματα πίστεως καί ὁμολογίας.

Ὅταν ἐμεῖς εθέσαμε ὡς ὅρον για τήν ἐπιστροφή μας στο Ιεροκοινοτικό Σῶμα τήν ἀμιγῶς διοικητική συνεργασία του ἀντιπροσώπου μας χωρίς συμπροσευχή καί οιαδήποτε συμμετοχή σε λειτουργικούς συνεορτασμούς ἤ συλλείτουργα, ὁ διάλογος ἐπάγωσε.
Σημειωτέον, αυτόν ἀκριβῶς τόν ὅρο διατηρούμε για τήν ἐπιστροφή του ἀντιπροσώπου μας ἀπό τότε που ἀπεπέμφθη τό 1972.

Εξάλλου, καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῶν συζητήσεων με τούς ἐξάρχους τοῦ πατριαρχείου εἵμεθα ἀπολύτως συνεπεῖς με τάς ἀρχάς μας: δεν έγινε καμμία συμπροσευχή, οὔτε ἀσπασμός τῆς δεξιάς τῶν ἐξάρχων, ἀλλά οὔτε κἄν εἴσοδος στόν Ἱερό Ναό. Οἱ φήμες για διαμνημόνευσι του Πατριάρχου καί ὑποταγή μας εἶναι ἐντελῶς ἀνυπόστατες. Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου παρουσιάσαμε στερεῶς τάς θέσεις μας καθώς ἐπίσης καί τήν ἀγαθήν μας διάθεσι νᾷ υπερασπιστούμε τήν πίστι μας καί τήν ἡσυχαστική μας παράδοση ἀπό τήν διοικητική θέσι που δικαιωματικά μας ἀνήκει. Ἀλλά ἀπ' ὅτι φαίνεται οἱ Φαναριῶται ήθελαν μόνο ὑποτακτικούς οἱ ὁποῖοι δεν θα συγκρούονται με τά σχεδιά τῶν, ὅπως φαίνεται ὅτι κάνουν οἱ λοιποί ἁγιορεῖται.

Ἀντιθέτως ἐμεῖς τούς δηλώσαμε ὅτι δέν θά πάψωμε νᾷ στηλιτεύωμε τήν Οἰκουμενική Κίνησι καί τούς φορεῖς τῆς ἀκόμη καί μέσα στην Ἱερά Κοινότητα.

Έτσι ὁ διάλογος ἔπαψε, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ὡς ἐσφιγμενίται μοναχοί, ὡς ἁγιορεῖται δηλώνουμε ὅτι οὐδέποτε μπορούμε νᾷ συγκαταβούμε σε θέματα πίστεως ἀλλά οὔτε καί νᾷ πράξουμε τό παραμικρό τό οποίο δύναται νᾷ ἔλθῃ σε σύγκρουσι με τήν Πατερική μας Παράδοσι. Ἀντιθέτως θεωρούμε ὅτι ὑποχωρήσεις γίνονται μόνον ἐκ μέρους τῶν προδοτών.

Συνεπώς: οὐδέποτε ἐμνημονεύσαμεν οἰκουμενιστάς καί με τήν βοήθεια του Θεοῦ έτσι θα πορευθούμε μέχρι τέλους. Οὐδέποτε, οὔτε προσευχετικώς είχαμε, έχουμε ή θα έχουμε κοινωνία με αυτούς. Το μόνο που κάνουμε είναι να αναμένουμε με αγαθή διάθεση την μετάνοιά τους.

Εὐελπιστούντες εἰς τήν ἀγαθήν ἔκβασιν τοῦ πειρασμοῦ δια πρεσβειών τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, διατελοῦμε μετά τῆς εν Χριστώ φιλαδελφίας καί αγάπης.

Μετ' ευχών καί εὐλογιῶν

Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

+Ἀρχιμανδρίτης Μεθόδιος

και

οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί 

Πηγή

Ο Αφορισμός του Καζαντζάκη από την Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών το 1988

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ "ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΕΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΈΣ (ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑΕΔΩ) ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΠΑΝΙΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ, ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΣΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1988 ΕΠΙ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΙΟΥΣΗ. ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Πηγή και το ηχητικό ντοκουμέντο: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/05/1988.html

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ ΙΩΒ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ (6 Μαΐου)

Ο Δίκαιος Ιώβ έζησε περίπου στους χρόνους των Πατριαρχών, στην Αυσίτιδα χώρα, μεταξύ Ιδουμαίας και Αραβίας και είχε αραμαϊκή καταγωγή. Ήταν πολύ πλούσιος, αλλά και ευσεβής, ενάρετος και δίκαιος. Η οικία του ήταν ανοικτή σε κάθε ξένο. Επιδείκνυε στοργή προς κάθε στερούμενο, πάσχοντα και αδικούμενο, παρέχοντας στοργή και συμπαράσταση. Ήταν στήριγμα πτωχών και υπερασπιστής αδυνάτων, δίκαιος και γενναιόδωρος απέναντι στους πολυπληθείς υπηρέτες του και τους δούλους του. Στοργικός οικογενειάρχης, είχε αναθρέψει δέκα παιδιά, επτά γυιούς και τρεις κόρες, τα οποία συνήθιζαν να τρώνε και να πίνουν καθημερινώς μαζί. 

Ο Ιώβ κάθε πρωί πρόσφερε θυσίες στον Θεό για τα παιδιά του, διότι σκεπτόταν και έλεγε: «μήπως τυχόν τα παιδιά μου σκέφθηκαν κατά την ώρα των συμποσίων σκέψεις αμαρτωλές και αμάρτησαν έτσι απέναντι του Θεού». Απολάμβανε ιδιαίτερο σεβασμό από τους συμπολίτες του, που όταν τον άκουγαν τον μακάριζαν για τη σοφία του. Είχε μέγα πλήθος από ζώα: 7.000 πρόβατα, 3.000 καμήλες, 500 ζεύγη βοδιών, μια αγέλη 500 θηλυκών όνων και ένα πλήθος βοσκών και επιστατών. Φέρεται να ήταν γενικά από τους πλουσιότερους και τους πλέον διακεκριμένους ανθρώπους των ανατολικών χωρών. Αυτόν τον Δίκαιο ζήτησε και έλαβε ο διάβολος άδεια από τον Θεό να τον δοκιμάσει, προκειμένου να τον κάνει να αδημονήσει, να χάσει την πίστη και την υπομονή του και να βλασφημήσει κατά του Θεού. Κάποια μέρα λοιπόν που τα παιδιά του Ιώβ διασκέδαζαν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδελφού τους, φθάνει ένας αγγελιαφόρος στον Ιώβ και του αναφέρει ότι κάποιοι ληστές, αφού έσφαξαν τους δούλους βοσκούς του, άρπαξαν τα ζεύγη των βοδιών και τους θηλυκούς όνους και μόνο αυτός σώθηκε της καταστροφής. Πριν τελειώσει όμως το λόγο του, φθάνει άλλος αγγελιαφόρος που ανήγγειλε στον Ιώβ, ότι φωτιά έπεσε από τον ουρανό και κατέκαψε όλα τα πρόβατα και τους βοσκούς αυτών και μόνο αυτός σώθηκε. Πριν και αυτός ολοκληρώσει, φθάνει έτερος που ανήγγειλε ότι έφιπποι ληστές κατά ομάδες περικύκλωσαν τα κοπάδια των καμήλων, τις οποίες και άρπαξαν, φονεύοντας όλους τους δούλους και βοσκούς που τις φύλαγαν. Στο σημείο αυτό φθάνει τέταρτος αγγελιοφόρος που ανήγγειλε το τραγικότερο: Σφοδρός άνεμος άρπαξε τη στέγη της οικίας, στην οποία συνέτρωγαν τα παιδιά του Ιώβ, με συνέπεια να ταφούν όλα τα παιδιά του κάτω από τα ερείπια. Τότε ο Ιώβ σηκώθηκε και σκίζοντας τα ενδύματά του και κουρεύοντας τα μαλλιά του έπεσε στο έδαφος προσκυνώντας τον Θεό και είπε: «Γυμνός εξήλθα από την κοιλιά της μάνας μου και γυμνός θα απέλθω από τον κόσμο αυτό. Ο Κύριος έδωσε τα δώρα του και ο ίδιος τα αφαίρεσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομά Του στους αιώνες» (είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας). Επιπρόσθετα, για να τον δοκιμάσει ακόμα περισσότερο ο διάβολος, έλαβε άδεια από τον Θεό και ο Ιώβ προσβλήθηκε από φοβερή μολυσματική ασθένεια και γέμισε από πληγές, ζώντας πλέον έξω από τα τείχη της πόλης του. Οι πληγές του ήταν γεμάτες πύο, μύριζαν άσχημα και τον πονούσαν και γι΄ αυτό τις έξυνε με ένα όστρακο καθισμένος «επί κοπρίας» μακριά από το σπίτι του και τους ανθρώπους. Όμως, παρά την μεγάλη του θλίψη και τον σωματικό του πόνο, συνέχισε να δοξολογεί τον Θεό. Στην γυναίκα του, που τον προέτρεψε να βλασφημήσει τον Θεό και να δώσει τέλος στην ζωή του, απάντησε: «Γιατί μίλησες έτσι σαν μία ανόητη γυναίκα; Εάν δεχθήκαμε τα αγαθά από τον Θεό, τα κακά δεν θα τα υπομείνουμε;». Ο διάβολος πλέον ανεχώρησε ντροπιασμένος επειδή με τις προσβολές των τόσων πειρασμών, δεν κατόρθωσε τον σκοπό που είχε, δηλαδή να τον κάνει να βλασφημήσει κατά του Θεού. 

Ως ανταμοιβή για την υπομονή του, ο Ιώβ αποκαταστάθηκε από τον Θεό στην αρχική του κατάσταση υγείας και ευδαιμονίας, και μάλιστα με πολύ περισσότερα αγαθά και ευλογίες: Απέκτησε πάλι επτά γιους και τρεις θυγατέρες, καθώς και τα διπλάσια ζώα, και έζησε μετά τη δοκιμασία αυτή 170 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 240 ετών, αφού ευτύχησε να δει και τα τρισέγγονά του!

Πηγή

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Ὡς τῆς ἀνδρείας ἀκαθαίρετος πύργος, τᾶς τοῦ Βελίαρ ἀπεκρούσω ἑφόδους, καὶ ἀκλινὴς διέμεινας σοφὲ ἐν πειρασμοίς, ὅθεν χαρακτῆρα σε, ἀρραγοῦς καρτερίας, καὶ λαμπρὸν ὑπόδειγμα, ἀρετῶν οὐρανίων, ἡ Ἐκκλησία μέλπει σε Ἰώβ, λαμπρυνομένη, τοὶς σοὶς προτερήμασι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β’.

Τοῦ δικαίου σου Ἰώβ τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχᾶς τῆς φύσεως.

Ὡς ἀληθὴς καὶ δίκαιος, θεοσεβὴς καὶ ἄμεμπτος, ἡγιασμένος τε ὤφθης πανένδοξε, Θεοῦ θεράπον γνήσιε· καὶ ἐδίδαξας κόσμον, ἐν τῇ σῇ καρτερίᾳ Ἰώβ πολύαθλε· ὅθεν πάντες τιμῶντες, ὑμνοῦμέν σου τὸ μνημόσυνον.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ - ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΤΣΟΥΡΑ

ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ ΕΣΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩΘΕΙ Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Ἡ μεγάλη εὐθύνη

τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν!

τοῦ κ. Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

Ὅσο πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς συγκλήσεως τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ἔρχεται καί ἡ ὥρα τῆς ἀποκαλύψεως τῶν διαλογισμῶν πολλῶν καρδιῶν, ἀλλά καί τῆς δοκιμασίας τοῦ ἔργου ἑνός ἑκάστου, ποῖον εἶναι!

Ἀφήνοντας γιά λίγο τά ἐπί μέρους, ὀφείλομε νά δοῦμε τή συνολική εἰκόνα τῶν πραγμάτων, προκειμένου νά ἐξαχθοῦν χρήσιμα καί ἀπαραίτητα συμπεράσματα, ἔστω καί τήν τελευταία, κυριολεκτικῶς, στιγμή.

Δέν ὑπάρχει καμμία διάθεση ἀντιπερισπασμοῦ στό μέτωπο τοῦ καλοῦ ἀγῶνος πού δίνουν οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές, δηλαδή οἱ ὑγιῶς καί ὀρθῶς σκεπτόμενοι καί ἱστάμενοι πιστοί.

Φθάσαντες, ὅμως, στό ἔσχατο σημεῖο τῆς προδοσίας τῆς πίστεως πού συνιστᾶ ἡ Συνοδική κατοχύρωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς νομίμου ἐκκλησιαστικῆς θεωρήσεως τῶν πραγμάτων καί δή τῆς ὑποθέσεως τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν (ὅπου ὡς τέτοιοι θεωροῦνται ὅλοι οἱ αὐτοτιλοφορούμενοι οὕτως αἱρετικοί, μή δικαιούμενοι τοῦτο, κατά τή ρητή ἄποψη καί θέση τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου) ὀφείλομε πρωτίστως νά ἀναλάβωμε τίς ἰδικές μας εὐθῦνες.

Μπορεῖ ἡ ἀποτυχία τῶν λεγομένων Θεολογικῶν Διαλόγων νά εἶναι παταγώδης, ἀλλά ἡ ἐπιτυχία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μεγίστη! Διότι ἐκατόρθωσε νά φθάσει μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων καί ὄχι μόνο νά ἀμβλύνει τά ἀντανακλαστικά Κλήρου καί λαοῦ, ἀλλά καί νά ἀλλοιώσει τό φρόνημα καί τά κριτήρια τῶν περισσοτέρων χριστιανῶν. Αὐτή εἶναι ἡ μία πικρή ἀλήθεια!

Παραλλήλως, ὅμως, πρός τήν συνεχῶς διευρυνομένη ἀποστασία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ «ἐντός τῶν τειχῶν», ἀναπτύχθηκε καί ἐξελίχθηκε καί ὁ ἀγώνας τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν καί δή τῶν αὐτοσυστηνομένων ὡς τοιούτων, μάλιστα δέ τῶν ἑπωνύμων καί κατεχόντων τίτλους καί ἀξιώματα, πρώην καί νῦν.

Ὁ ρεαλισμός καί ἡ εἰλικρίνεια ἐπιβάλλουν νά ὁμολογήσωμε, πάντοτε βάσει διαπιστώσεων, ὅτι αὐτός ὁ ἀγώνας, καίτοι δέν ἦταν μικρός, οὔτε εὔκολος, δέν ἀπεδείχθη ὅμως ἀρκούντως ἀποτελεσματικός. Καί τοῦτο τό λέγομε διότι ἁπλούστατα δέν ἐκατόρθωσε νά ἀναχαιτίσει τήν λαίλαπα, οὔτε κἄν νά ἀνακόψει ἤ παρεμποδίσει τήν κατακλυσμιαῖα προώθηση καί προαγωγή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὔτε ἐντός τοῦ Ἑλλαδικοῦ ἤ καί τοῦ Κυπριακοῦ χώρου, κατά παράδοσιν τόπων ὅπου ἡ Παράδοση καί ἡ εὐσέβεια εἶχαν ἀντίκρυσμα.

Ἔτσι δημιουργήθηκε τό φαινόμενο μιᾶς παράλληλης πορείας αἱρετιζόντων καί ἀντιδρώντων, χωρίς ἡ στάση καί ὁ ἀγώνας τῶν δευτέρων νά προκαλέσει τομή στά πράγματα καί ἅρα στοιχειωδῶς διακριτή οὐσιαστική παρέμβαση καί παρουσία στίς ἐξελίξεις. Θά τολμοῦσα νά ἀποδώσω τήν πορεία τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν ὄχι ὡς πορεία Ὁμολογιακή, κατά τίς προδιαγραφές τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς Παραδόσεως, ἀλλά ὡς πορεία καθολικῶς διαμαρτυρομένων ὀρθοδόξων!

Ἄς μή σπεύσουν κάποιοι νά μᾶς ἐπικρίνουν ὅτι δῆθεν ὑποτιμοῦμε τούς ἀγῶνες ἤ τά σπουδαῖα κείμενα τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν. Κάθε ἄλλο! Ὅμως, αὐτή τήν ὑστάτη στιγμή ὁ ἀπολογισμός δέν μετρᾶ λόγους, ἀλλά πράξεις καί ἀποτελέσματα!

Γνωρίζομε ὅλοι ὅτι οἱ εὐσεβεῖς λόγοι, ἄνευ τῶν πράξεων, θεωροῦνται, αὐστηρῶς, ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες, ὡς θεολογία δαιμόνων! Διότι καί τά δαιμόνια πιστεύουν καί φρίττουν ἀλλά δέν πράττουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, παρά μόνο τό ἰδικό τους καταστροφικό θέλημα.

Προφανέστατα δέν γίνεται οὔτε σύγκριση, οὔτε παραλληλισμός. Ἁπλά λέγονται καί ψηλαφῶνται πικρές ἀλήθειες! Διότι πιστεύομε ὅτι μόνον αὐτό, εἶναι δυνατόν νά μᾶς βοηθήσει, κατόπιν αὐτοκριτικῆς (αὐτομεμψίας), νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας.

Εἶναι βέβαιο ὅτι κάτι δέν ἔχει πάει καλά στόν ἀγώνα τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν. Καί αὐτό δέν εἶναι τόσο δυσδιάκριτο.

Σήμερα ἐπιβεβαιώνεται δραματικῶς ὅτι παγκοσμίως, τά περισσότερα Πατριαρχεῖα καί τίς τοπικές ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀσχέτως τῆς εὐλαβείας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος αὐτῶν (μοναχῶν καί λαϊκῶν μελῶν), λυμαίνονται σπεῖρες Οἰκουμενιστῶν, ἀπίστων μέ τήν εὐρύτερη ἔννοια καί ἠθικῶς διεφθαρμένων μεγαλοσχημόνων ρασοφόρων, οἱ ὁποῖοι μέ μαεστρία, θράσος, ὑποκρισία καί διπλωματία ἐξαπατοῦν τό πλήρωμα καί τό κυριώτερο ἀκυρώνουν καί ἐξουδετερώνουν μέ διαφόρους τρόπους ὅσους ἀντιδροῦν.

Ὅπως στά πολιτικά πράγματα θεωροῦμε ὅτι ὑπάρχει καθοδήγηση σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο τῶν λαῶν ἐκ μέρους (τῶν) ὀλίγων ἰσχυρῶν τῆς γῆς, ἔτσι καί στά ἐκκλησιαστικά, κυρίως  χάρι στόν Οἰκουμενισμό, δηλαδή τήν θρησκευτική ἐκδοχή τῆς νέας τάξεως πραγμάτων, ὑπάρχει πανορθόδοξος ὁμηρία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πληρωμάτων καί πρόσδεση στό ἅρμα τῆς ἀποστασίας μέσω τῆς συμπορεύσεως καί κοινωνίας μέ τόν, κατ’ ἀνάθεση, πρωταγωνιστή, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως!

Ὅλα τά ὐπόλοιπα εἶναι περιφερειακές προσεγγίσεις, ἐντελῶς ἀκίνδυνες γιά τήν καλπάζουσα πνευματική αἰχμαλωσία ὅλης τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί τήν πνευματική δικτατορία ἐφ’ ὅλων τῶν κατά τόπους ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν ἐκ μέρους τοῦ ἐνεργοῦντος ὡς «Καρδιναλίου καρδίας» γιά λογαρισμό τοῦ Παπισμοῦ πάπα τῆς Ἀνατολῆς κ. Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη!

Εἶναι καιρός, ἐάν δέν εἶναι ἤδη ἀργά, νά εἰπωθοῦν ὅλες οἰ πικρές ἀλήθειες! Ὁ Οἰκουμενισμός ὡς παναίρεσις εἶναι τό τελευταῖο χαρτί τοῦ Διαβόλου γιά τήν παγκόσμια ἀποστασία πρίν ὅλη του ἡ δύναμη κατοικήσει στόν ἄνθρωπό του καί ἐπερχόμενο, γιά κάποιους μεσσία καί σωτῆρα τοῦ κόσμου, Ἀντίχριστο!

Δέν πρόκειται γιά ἐκτιμήσεις, ἀλλά γιά διαπίστωση, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ὡς λύμη καί ὡς ἀπειλή δέν ἀντιμετωπίζεται μέ κανένα ἄλλο μέσο παρά μόνο μέ τήν ἁγιογραφικῶς, ἁγιοπνευματικῶς, κανονικῶς καί ἁγιοπατερικῶς παραδεδομένη καί προβλεπομένη ὡς ἐπιβεβλημένη ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ τῶν ὀρθοδόξων μέ τούς φορεῖς καί ἐκπροσώπους τῆς παναιρέσεως καί τῶν τούτοις κοινωνούντων!

Διαφορετικά ἀποδεικνύεται τό τραγελαφικό ἐκ μέρους τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν νά θεωροῦν, ἐν τελευταία ἀναλύσει, τήν παν-αἵρεση ὡς ἐλάσσονα τῆς αἱρέσεως! Παρακαλῶ, ἄς τό προσέξουμε αὐτό! Διότι πῶς ἐξηγεῖται τόν αἱρετικό παπικό, προτεστάντη, μονοφυσίτη νά μή δεχώμεθα νά τόν μνημονεύσωμε, δηλαδή νά μή τόν ἔχωμε κοινωνικό καί τόν ὑφ’ ἡμῶν χαρακτηριζόμενο παν-αἱρετικό Οἰκουμενιστή νά τόν μνημονεύωμε καί νά τόν ἔχωμε κοινωνικό καί σήμερα καί αὔριο, ἀκόμη καί μετά τή σύγκληση τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς ἀποστασίας!

Διότι ὅλα ὅσα ἐναγωνίως γράφονται σ’ αὐτό τό ταπεινό ἄρθρο μας, γράφονται ἐν ὄψει τῆς ἐπικειμένης συγκλήσεως τῆς κατά τίς προδιαγραφές καί τά πρός ἔγκρισιν προσεμπεφωνημένα Κείμενά της ληστρική  «Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Εὔχομαι κι ἐγώ μαζί μέ ὅλους τούς ἀντι-οἰκουμενιστές αὐτή ἡ Σύνοδος νά μή πραγματοποιηθεῖ. Εὔχομαι ὁ ἅγιος Θεός νά δείξει σημεῖο τῆς ἀποδοκιμασίας του καί νά μή ἐπιτρέψει ἡ γεννέτειρα τοῦ ἐκ μητρός παπποῦ μου καί πρωτίστως πολλῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας νά βεβηλωθεῖ ἀπό τούς πόδας ὄχι εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά, ἀλλά τά πονηρά καί δυσώδη δόγματα καί ἐρεσχελίες τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ.

Ὅμως ἡ λογική καί ἡ σύνεση, ἀλλά καί ή μικρωτάτη πνευματική μου κατάρτιση μοῦ ἐπισημαίνουν πώς ἐφ’ ὅσον δέν ἐτηρήσαμεν, οὐδέ ἐποιήσαμεν ὅσα ἡ ἀκαινοτόμητος πίστη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν προβλέπει καί ἐπιτάσσει, ἀλλέως θά ἐξελιχθοῦν τά πράγματα.

Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ πάντοτε λέγων «ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας»! «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε καί ἀκαθάρτου μή ἄπτεσθε»! «Ἐκκλίνατε ἀπό κακοῦ καί ποιήσατε ἀγαθά»!

Εἶναι θλιβερό καί συνιστᾶ κατάντια νά παρακαλοῦν οἱ εὐσεβεῖς τούς οἰκουμενιστές γιά νά ἐγκαταλείψουν τίς κακόδοξες θέσεις των, ἔστω στά κείμενα τῆς συγκληθησομένης Συνόδου, προκειμένου νά καθησυχάσουν τίς συνειδήσεις των, ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἔχουν συμφωνηθεῖ καί κυρίως ἐκφράζουν τό πραγματικό πιστεύω των. Αὐτή ἡ στάση δέν εἶναι στάση ὀρθοδόξων! Οἱ ὀρθόδοξοι διαχρονικῶς, ὅπως μᾶς διδάσκει ἠ ἐκκλησιαστική ἱστορία, τούς αἱρετικούς τούς ἀποκηρύσσουν καί δέν τούς ἀναγνωρίζουν, παρά μόνον ἐφ’ ὄσον εἰλικρινῶς μετανοήσουν καί ἀποκηρύξουν τίς αἱρέσεις των! Δέν συμπορεύονται μετ’ αὐτῶν, οὔτε τούς ἐκλιπαροῦν νά διορθώσουν τίς διατυπώσεις των!

Τελευταίως ἀκούγονται κάποιες δειλές φωνές περί διακοπῆς κοινωνίας, ὡς τοῦ μόνου ἁρμόζοντος καί κανονικοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν φορέων του, πλήν ὅμως δέν διευκρινίζεται τίποτε περισσότερο καί προφανῶς δέν ἐνεργεῖται τίποτε περισσότερο πλήν τῶν ἀκίνδυνων γιά τόν οἱκουμενισμό, ἄν ὄχι καί ἐπιθυμητῶν γι’ αὐτόν, χάριν ἐκτονώσεως τῶν μαζῶν, ἀντι-οἰκουμενιστικῶν λόγων.

Ἐμεῖς, λοιπόν, θά τολμήσωμε σχετικῶς νά δηλώσωμε μέ παρρησία:

Ἐάν εἰλικρινῶς καί ὑπευθύνως εἶναι διατεθειμένοι οἰ ἐκλεκτοί τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος νά ἀναχαιτίσουν τήν προέλαση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί, ἀφ’ ἑνός μέν, νά ὁμολογήσουν τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἐν ἔργοις, ἀφ’ ἑτέρου δέ, νά προφυλάξουν τόν ἀκατήχητο καί ἀνυποψίαστο λαό ἀπό τό πνευματικό μακελλειό τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως, ΤΟΤΕ ἐπί τοῦ παρόντος ΟΦΕΙΛΟΥΝ νά διακόψουν ΑΜΕΣΩΣ τό μνημόσυνο τοῦ πρωτεργάτου τῆς Συνοδικῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μέχρις ὅτου τά ἤδη ὑπ’ αὐτοῦ συμπεφωνημένα καί ὑπογεγραμμένα οἰκουμενιστικά, δηλαδή παναιρετικά, Κείμενα, εἴτε ἐπικυρωθοῦν Συνοδικῶς, ὁπότε θά πρέπει καί νά τόν ἀποκηρύξουν ὡς αἱρετικό, εἴτε ἀπορριφθοῦν καί ἐγκαταλειφθοῦν, ὅπερ ἀπίθανον, ὁπότε νά ἐπανέλθουν, ἐφ’ ὅσον αὐτό σηματοδοτήσει ἀλλαγή πορείας πλεύσεως, στήν κατάσταση τῆς ἐπιτηρήσεως, κατά Γεννάδιον Σχολάριον, τῶν Ποιμένων.

Ἐάν δέν ἐνεργήσουν κατά τά ἀνωτέρω, τότε θά ἐπιβεβαιωθεῖ ὅτι, ὄχι μόνον ἀέρα δέρωσι καί ἐπί ὕδατος γράφωσι, ἀλλά ὅτι ἐκ φόβου, δειλίας ἤ ἔστω ἀσυνειδήτως, εὐνοοῦν τήν οὐσιαστική προέλαση τῆς παναιρέσεως καί τήν ἰσοπέδωση τῆς ὀρθοδοξίας! Θά εἶναι δέ καί ἔνοχοι πνευματικῶς τῆς ἁπωλείας πολλῶν ψυχῶν τίς ὁποῖες ἐγκλωβίζουν ἐντός τῆς ἀνοικοδομουμένης νέας «Ἐκκλησίας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Ἀκόμη, ἀναγκάζομαι, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν στιγμῶν καί ὄχι τῶν ἡμερῶν, ἐάν θέλουμε νά μή λησμονοῦμε καί τόν παραμονεύοντα θάνατο, νά ἀναφέρω, τήν ὄντως βαρεῖα καί πικρή κριτική φίλου τινός κατά τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν, τήν ὁποίαν πρό ἐτῶν μοῦ ἐξέθεσε καί τότε τήν εἶχα ἀποκρούσει μετά βδελυγμίας.

Μοῦ εἶπε ὅτι τούς ἀντι-οἰκουμενιστές τούς παραλληλίζει μέ κάποιους ἀπό τούς διαδηλώνοντες ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν κατά τοῦ σφραγίσματος «666» καί τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτοί, ἐνῶ δηλώνουν ὁμολογητές, μέ τήν σχεδόν μονομανία των νά ἀποτρέψουν μέ κάθε μέσο καί τρόπο τήν κυκλοφορία ὐπόπτων καί «διαβολικῶν» καρτῶν καί ταυτοτήτων, προδίδουν ὄχι τόσο τό ἕτοιμον διατεθειμένων νά μαρτυρήσουν χάριν τῆς ἀγάπης στόν Χριστόν, ἀλλά μᾶλλον τήν ἀγωνία καί τόν φόβο μήπως συντόμως χρειασθεῖ νά δοκιμασθεῖ ἡ πίστις των καί διακοπεῖ ἡ ὑφισταμένη κατάσταση, ἡ ὁποία καί ἀνέσεις παρέχει καί μαρτύριο δέν ἀπαιτεῖ!

Ἐπειδή, λοιπόν, σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ἐχαρίσθη, κατά τόν μέγα Παῦλον, ὄχι μόνον τό εἰς Χριστόν πιστεύειν ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν, τὁ ὁποῖο μάλιστα ἀποτελεῖ τήν αὐθεντικότερη σφραγίδα βεβαιώσεως τῆς κατά Θεόν καί πρός σωτηρίαν ἐπιλογῆς καί ἀποστολῆς μας, πρέπει νά προσέξωμε, διότι ἡ ὥρα τῆς προδοσίας ἀπό τούς Οἰκουμενιστές εἶναι καί ὥρα Ὁμολογίας ἀπό τούς Ὀρθοδόξους! Ὁμολογίας, ὅμως, εἰλικρινοῦς καί ἀληθοῦς!

Καί ἐπειδή τό ἀντικείμενο τῆς Ὁμολογίας εἶναι ἡ εὐσέβεια, μή λησμονοῦμε ὅτι τήν εὐσέβεια τήν ἀκολουθεῖ ὡς σκιά, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, ὁ διωγμός. Ἄς μή ἀποφεύγεται, λοιπόν, ἀπό τόν φόβο τοῦ διωγμοῦ κάθε εἴδους, αὐτό πού πρωτίστως καί κυρίως ἀπαιτεῖται, δηλαδή ἡ διακοπή κοινωνίας μέ τούς φορεῖς τῆς παν-αἱρέσεως!

Τέλος, πιστεύοντας ὅτι τό πικρόν τῆς ἀληθείας εἶναι ἐν τέλει εὐεργετικό καί σωτήριο γιά ὅποιον εἰλικρινῶς τήν ἀναζητᾶ καί τήν διακονεῖ ἀπροσωπολήπτως, ἐπισημαίνομε ὅτι  θά εἶναι πραγματικῶς τραγικό ἰδιαιτέρως οἱ κατά πάντα σεβαστοί καί σπουδαῖοι  ἡγούμενοι τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος νά μήν ἐνωτισθοῦν τίς πατερικές φωνές καί τά πατρικά ἐντάλματα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἵνα (γιά νά) ρυσθῶσι καί ρύσωσι τήν Ἐκκλησία ἀπό ψευδεπισκόπους (τούς οἰκουμενιστές), ἔστω κι ἄν χρειασθεῖ νά ἐκβάλουν τούς σκανδαλίζοντας αὐτούς ὀφθαλμούς των, κατά τό Εὐαγγελικόν, διότι εἶναι προτιμότερον ἀπό τό νά κολασθοῦν, νά εἰσέλθουν μονόφθαλμοι στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Ὁ νοῶν, νοείτω!

Σέ ἀντίθετη, μή γένοιτο, περίπτωση πνευματικῆς δειλίας, ἡ στάση ἔναντι αὐτῶν ἐκ μέρους τοῦ πάντοτε ὑπάρχοντος «λείμματος τῆς χάριτος» θά ὐπαγορεύεται ἀπό τήν προτροπή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, λέγοντος:«οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (P.G. 160, σ. 101).

Πηγή

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ (5 Μαΐου)

Την εποχή που βασίλευε ο Μέγας Κωνσταντίνος (306-337 μ.Χ.), ζούσε στην πόλη Μαγεδών της Περσίας ο Λικίνιος που ήταν ηγεμόνας μιας επαρχίας και η γυναίκα του που λεγόταν Λικινία. Αυτοί ήταν οπαδοί μίας περσικής θρη­σκείας του Ζωροάστρη.

Κάποτε απέκτησαν μία χαριτωμένη κορούλα που την ονόμασαν Πηνελόπη κι όσο αυτή μεγάλωνε, τόσο πιο πολύ ξεχώριζε η εξωτερική της ομορφιά αλλά και το χάρισμα της ευστροφίας που διέθετε. Έτσι οι γονείς της, έκτος από τις περιποιή­σεις και τα υλικά αγαθά που της προσέφεραν πλουσιοπάροχα, για να την κάνουν ευτυχι­σμένη, ανέθεσαν και τη μόρφωση της σε έναν σοφό δάσκαλο, τον Απελλιανό. Εκείνος, ανέλαβε τη διαπαιδαγώγηση της Πηνελόπης με μεγάλο ενδιαφέρον και με χαρά έβλεπε την πρόοδό της, στα μαθήματα που της έκανε. Πολλές φορές, συζητώντας μαζί της, καταλάβαινε πως η νεαρή κόρη με τα προτερήματα που είχε και με το χαρακτήρα της, τον βοηθούσε να γίνει περισσότερο σοφός.

Όταν ο καιρός ήταν καλός, η Πηνελόπη περνούσε τις μέρες της με τους γονείς της και τον δάσκαλό της, στον εξοχικό τους πύργο, που ήταν πε­ριτριγυρισμένος από κήπους με ανθισμένα δέντρα και λουλούδια. Μέσα στο αρχοντικό, όλα τα έπιπλα ήταν φτιαγμένα από χρυσάφι, ενώ πολλές δούλες υπηρετούσαν τα αφεντι­κά τους και τις ανάγκες της έπαυλης. Μία όμως από αυτές, διέφερε από τις άλλες γιατί ήταν πρόθυμη και υπάκουη κι έτσι, πολύ γρή­γορα απέκτησε την εκτίμηση του άρχοντα και της γυναίκας του, χωρίς να γνωρίζουν βέβαια ότι ήταν Χριστιανή. Η Πηνελόπη ξεχώρισε τις σπάνιες αρετές της υπηρέτριας και γι' αυτό της άρεζε να κάνει παρέα μαζί της. Στον ελεύθερο χρόνο της συζητούσε με τη Χρι­στιανή δούλη και με ενδιαφέρον προσπα­θούσε να ανακαλύψει το μυστικό της που την έκανε τόσο διαφορετική από τις άλλες υπη­ρέτριες.

Ένα βράδυ, η κόρη του άρχοντα καθώς κοιμόταν, είδε στο όνειρό της ένα λευκό περιστέρι που κρατούσε στο ράμφος του ένα κλαδί ελιάς και το άφησε πάνω στο χρυσό τραπέζι του πύργου. Έπειτα εμφανίστηκε ένας αετός που κρατούσε ένα στεφάνι από λουλούδια και στο τέλος παρουσιάστηκε ένα κοράκι που άφησε από το ράμφος του ένα σκοτωμένο φί­δι. Η Πηνελόπη ξύπνησε τρομαγμένη αλλά όταν ξανακοιμήθηκε, είδε έναν Άγγελο Κυ­ρίου που της είπε:
-Ο αληθινός Θεός σε καλεί να τον ακολουθήσεις. Σε αυτό θα σε βοηθήσει η αγαπη­μένη σου Χριστιανή υπηρέτρια.
Το πρωί η Πηνελόπη ζήτησε από τον δά­σκαλο της, να της εξηγήσει το παράξενο αλλά θεϊκό όνειρο που είδε κι εκείνος της είπε:
-Το περιστέρι συμβολίζει την αγνή ψυχή σου, ο αετός προμηνύει νίκη και δόξα, αλλά το κοράκι σημαίνει ότι στη ζωή σου θα υπο­φέρεις και θα δοκιμαστείς πολύ!

Τότε η νεαρή κόρη πήγε στην υπηρέτρια και της είπε:
-Είσαι Χριστιανή και μου το δια­βεβαίωσε Άγγελος από τον ουρανό, γι' αυτό θέλω να μου μιλήσεις για τον Θεό σου!
Η υπηρέτρια ζήτησε συγγνώμη από την αρχοντοπούλα που της το είχε κρατήσει μυ­στικό και από τότε άρχισε να της μιλά για τη ζωή του Χριστού και για το κήρυγμα Του στη γη. Αργότερα η Πηνελόπη θέλησε να βαπτι­στεί, γι' αυτό κάποιο βράδυ, ένας Χριστιανός ιερέας μπήκε κρυφά στον πύργο και βάπτισε την Αγία, δίνοντας της το όνομα Ειρήνη. Αμέσως η κόρη του ηγεμόνα ομολόγησε τη Χριστιανική Πίστη στους γονείς της και παρ' όλο που εκείνοι προσπάθησαν να τη μεταπεί­σουν, η Ειρήνη τους μίλησε με σύνεση και τους είπε πώς πρέπει να υπακούμε πρώτα στον Θεό κι έπειτα στους ανθρώπους. Έτσι κι εκείνη θα υπάκουε στις γεμάτες αγάπη, εντολές του Θεού και όχι στις εγωιστικές δια­ταγές των ανθρώπων.

Σύντομα μαθεύτηκε στην πόλη ότι  η κόρη του ηγεμόνα έγινε Χριστιανή. Τότε πήγαν οι Πέρσες ιε­ρείς στον Λικίνιο και τον έπεισαν να δικάσει την Ειρήνη. Ο πατέρας της Αγίας μάταια δο­κίμασε να την καλοπιάσει, ούτε κατόρθωσε να την τρομάξει με διάφορες απειλές. Γι' αυτό θύμωσε τόσο πολύ που διέταξε να δέ­σουν τη κόρη του και να την βάλουν ανάμεσα σε αφηνιασμένα άλογα, για να την καταπατήσουν και να την θανατώσουν με κλωτσιές. Όμως συνέβη κάτι φοβερό! Ένα αγριεμένο άλογο, όρμησε ξαφνικά πάνω στον ηγεμόνα, τον κλώτσησε με δύναμη και τον σκότωσε. Τότε έβγαλε ανθρώπινη φωνή και είπε:

Ο λαός που παρακολουθούσε το μαρτύ­ριο της Αγίας, θαύμασε για το ανεξήγητο εκείνο γεγονός και πολλοί από εκείνους πί­στεψαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν, αλλά οι άπιστοι Ιερείς νόμιζαν πως η Αγία έκανε μαγικά και τη μίσησαν ακόμη πιο πολύ.

Όταν η Ειρήνη είδε ότι σκοτώθηκε ο πατέρας της, έτρεξε δίπλα του και ξεχνώντας το κακό που θα της έκανε εκείνος πριν από λίγο, γονάτισε μεγαλόψυχα κι άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα στον Θεό. Αμέσως έγινε θαύμα και ο άρχο­ντας Λικίνιος που βρισκόταν ξαπλωμένος στο χώμα, αναστήθηκε και σηκώθηκε όρθιος. Μό­λις κατάλαβε τι είχε συμβεί, ζήτησε μετανοη­μένος συγχώρεση από την κόρη του και απο­φάσισε να βαπτιστεί και να γίνει Χριστιανός μαζί με τη γυναίκα του και τον δάσκαλο Απελλιανό. Έπειτα, παραιτήθηκε από το υψηλό αξίωμά του κι έζησαν ενάρετα στον εξοχικό τους πύργο, κάνοντας ελεημοσύνες, προσευχές, νηστείες και άλλα χριστιανικά έργα. Μαζί με αυτούς, πλήθος κόσμου που είδε το θαύμα, δόξαζε τον αληθινό Θεό και εγκατέλειπε τις ψεύτικες θρησκείες που λα­τρεύονταν μέχρι τότε.

Αργότερα, ηγεμόνας της πόλης έγινε ο Σεδεκίας ο οποίος, όταν έμαθε πως η Ειρήνη ήταν Χρι­στιανή, διέταξε να τη συλλάβουν και να τη φυλακίσουν σε ένα βαθύ λάκκο, όπου μέσα ζούσαν δηλητηριώδη φίδια. Ύστερα από δεκατέσσερις μέρες, ο άρχοντας με πλήθος κό­σμου, πήγαν να παραλάβουν το πτώμα της νεαρής Αγίας αλλά με έκπληξη διαπίστωσαν πως εκείνη ζούσε και τα ερπετά τη σεβόταν και δε την άγγιζαν. Τότε ο Σεδεκίας διέταξε να τη δέσουν σε έναν τροχό με αιχμηρά μα­χαίρια, ο όποιος γύριζε με τη δύναμη ενός ορμητικού χειμάρρου. Όμως μέχρι να τη δέ­σουν, το νερό σταμάτησε και ο τροχός δε γύ­ριζε πια! Εξοργισμένος ο ηγεμόνας, έδωσε εντολή να πριονίσουν τα πόδια της Ειρήνης. Η Αγία υπέμενε το φρικτό βασανιστήριο και γι' αυτό ο Θεός την ενθάρρυνε κάνοντας ακό­μη ένα θαύμα. Μόλις οι δήμιοι τελείωσαν την αποτρόπαια πράξη τους, εκείνη θεραπεύτη­κε εντελώς και όλοι κοιτούσαν άφωνοι, μη μπορώντας να εξηγήσουν ποια δύναμη προ­στάτευε τη Χριστιανή μεγαλομάρτυρα.

Διάδοχος του Σεδεκία ήταν ο γιος του, ο Σαβώρ, ο οποίος έστειλε τον στρατό του να πολεμήσει τους πολιτικούς εχθρούς του. Λίγο πιο έξω από την πόλη, οι απάνθρωποι στρατιώτες συνάντησαν την Αγία και αφού της έμπηξαν καρφιά στις φτέρνες, της φόρτωσαν στην πλάτη ένα βαρύ τσουβάλι με άμμο και τη διέ­ταξαν να το μεταφέρει ως τον βασιλιά. Αλλά την ίδια στιγμή, έγινε σεισμός, η γη άνοιξε στα δύο και πολλοί άπιστοι στρατιώτες έπε­σαν στο γκρεμό και σκοτώθηκαν, ενώ πολύ σύντομα πέθανε κι ο βασιλιάς. Η Αγία ελεύ­θερη πια, κήρυξε το λόγο του Θεού στον λαό κι έκανε πολλά θαύματα, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι Χριστιανοί της Περσίας.

Έπειτα η μάρτυς ταξίδεψε σε διάφορα μέρη και σε ξένους τόπους, διδάσκοντας την Χριστιανική Πί­στη, μέχρι που έφτασε στην πόλη Καλλίνικο, όπου βασίλευε ο άρχοντας Νουμεριανός. Αυτός, όταν άκουσε το Χριστιανικό κήρυγμα της Ειρήνης, διέταξε να την πιάσουν και αφού τη γυμνώσουν, να τη ρίξουν μέσα σε ένα πυρακτωμένο καμίνι που είχε σχήμα βο­διού. Μα η Αγία δεν έπαθε τίποτα και τότε την έβαλαν ξανά σε δεύτερο καμίνι για να την κάψουν ζωντανή. Ο Θεός προστάτεψε και πάλι τη μάρτυρα κι εκείνη αντί να καίγεται και να υποφέρει από τις καυτές φλόγες γύρω της, δόξαζε χαρούμενη τον Θεό. Τότε την έριξαν σε τρίτο καμίνι αλλά εκείνο έσπασε από την πολύ ζέστη, ενώ η Ειρήνη βγήκε ζω­ντανή, κάνοντας πολλούς ανθρώπους που παρευρίσκονταν εκεί, να πιστέψουν στη δύ­ναμη του Χριστού.

Η φήμη της Αγίας έφτασε μέχρι και στον βασιλιά της Περσίας, τον Σαβώριο. Εκείνος την κάλε­σε κοντά του και αφού διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να την πείσει να προσκυνήσει τα είδωλα, διέταξε να την αποκεφαλίσουν και να την κλείσουν σ' έναν τάφο. Όμως Άγγελος Κυρίου ανέστησε την μάρτυρα και μόλις ο βασιλιάς την αντίκρυσε ζωντανή, πίστεψε κι εκείνος στον Χριστό. Μετά από αυτά η Ειρή­νη περιόδευσε σε αρκετές πόλεις, διδάσκο­ντας το θέλημα του Θεού και με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος έκανε θαύματα, ενι­σχύοντας την πίστη των Χριστιανών, οι όποιοι την αποκαλούσαν Ισαπόστολο. Ύστερα από μία μαρτυρική και πολυβασανισμένη ζωή, η Αγία αισθάνθηκε πως πλησίαζε το τέλος της. Έτσι, προετοιμάστηκε και πέθανε ειρηνικά, ευχαριστώντας τον Θεό που την αξίωσε να υποφέρει τόσα πολλά για τη δόξα Του. Η μνήμη της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ειρήνης, εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 5 Μαΐου.

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Εἰρήνης τὸν ἄρχοντα, ἰχνηλατοῦσα σεμνή, εἰρήνης ἐπώνυμος, δι' ἐπιπνοίας Θεοῦ, ἐδείχθης πανεύφημε, σὺ γὰρ τοῦ πολέμου, τᾶς ἐνέδρας φυγοῦσα, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, ὡς παρθένος φρονίμη, διὸ Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη, εἰρήνην ἠμὶν αἴτησαι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Ὁ Χριστὸς ἡ εἰρήνη σὲ Εἰρήνην ἐκάλεσε· σὺ γὰρ τὴν εἰρήνην βραβεύεις τοῖς τελοῦσι τὴν μνήμην σου, καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, προστρέχουσι τῷ θείῳ σου ναῷ, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων, τῇ τρισηλίῳ παρισταμένη Θεότητι. Ἅπαντες οὖν χαρμονικῶς, τὴν μνήμην αὐτῆς τελέσωμεν, τὸν ἀντιδοξάσαντα αὐτήν, Χριστόν μεγαλύνοντες. 

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἁγνείας λαμπρότησι, κρίνον ὡς εὔοσμον, ἐξήνθησας ἔνδοξε Εἰρήνη μάρτυς Χριστοῦ, στολαῖς μαρτυρίου σου, κάλλεσιν ὡραΐσθης, ἐπιγνώσεως Θείας, πλάνης δυσωδεστάτης ἀπελαύνουσα βλάβην· διό σου τὴν πανεύφημον μνήμην γεραίρομεν.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς.

Τὴν καλλιπάρθενον ὑμνήσωμεν πάντες, νύμφην Χριστοῦ, ἐκ τῶν νεκρῶν ἀναστάσαν, ἧν ὁ Θεός ἐδόξασε σημείοις φρικτοῖς, Εἴλκυσε γὰρ πλῆθος ἄπειρον, ἀσεβῶν ἐν τῇ πίστει, καὶ θεόθεν ἔλαβε, τὴν Χριστώνυμον κλήσιν, ὁ τοῦ Θεοῦ γὰρ Ἄγγελος ἐλθών, ἐκ Πηνελόπης Εἰρήνην ἐκάλεσε.

Ἕτερον Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, τῇ ἀθλήσει γέγονας, ὡραιοτάτη Εἰρήνη· αἵμασι, τοῖς ἐκχυθεῖσί σου φοινιχθεῖσα, πλάνην τε, καταβαλοῦσα τῆς ἀθεΐας· διὰ τοῦτο καὶ ἐδέξω, βραβεῖα νίκης χειρὶ τοῦ Κτίστου σου.

Κάθισμα

Ἦχος Πλ. δ'. Τὴν σοφίαν καὶ λόγον.

Τὴν οὐράνιον νύμφην τοῦ ποιητοῦ, καὶ ἀκήρατον κόρην τοῦ λυτρωτοῦ, Εἰρήνην τιμήσωμεν, τὴν ἀμνάδα τὴν πάντιμον, τὴν καὶ μετὰ πότμον ἐν νεφέλαις ἀρθεῖσαν, Μαγεδὼν ἐκ πόλεως, καὶ εἰς Ἔφεσον φθάσασαν, ἔνθα τοῖς σημείοις καὶ τοῖς τέρασι πάντας ἐνθέως ἐξέπληξας, καὶ τὴν πίστιν ἐκήρυξας, ἀθληφόρε ἀήττητε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἀφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Καλλιμάρτυς Εἰρήνη, καὶ Χριστοῦ Νύμφη ἄφθορε, σὺ αὐτῷ παρεστῶσα ὡς ὡραία καὶ πάγκαλος, ὡς λίθους φαιδροὺς καὶ διαυγεῖς, τὰ στίγματα φέρουσα σαρκός, καὶ αἱμάτων τὴν πορφύραν, ὑπέρ ἡμῶν ἀπαύστως πρέσβευε. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὲ ἀναδείξαντι λαμπρῶς, Παρθένων ὄντως καλλονὴν καὶ Μαρτύρων καύχημα.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος δ'. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.

Κατεπλάγησαν ἁγνή, μάρτυς Εἰρήνη οἱ χοροί, τῶν ἀγγέλων καὶ βροτῶν, φύσις ἐξέστη ἐπὶ σοί, πῶς τὸν ἀρχέκακον δράκοντα κατεπάτησας, ὡραίοις σου ποσὶ καὶ κατηδάφισας, καὶ πλήθη ἀσεβῶν ἐχειραγώγησας, καὶ διαδήματι κάλλους παρὰ Χριστοῦ τοῦ Νυμφίου σου ἐστέφθης· διὸ αἰτοῦμεν, μὴ ἐπιλάθου καὶ ἡμῶν τῶν τιμώντων σοι.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Τῷ κάλλει σου Χριστέ, ἡ παρθένος τρωθεῖσα, παρέδραμε σπουδῇ, τὰ ὁρώμενα πάντα, καὶ πᾶσαν τὴν τοῦ σώματος, εὐμορφίαν ἐκδέδωκε, ταῖς κολάσεσι, καὶ ταῖς πικραῖς τιμωρίαις, ἀφανίζεσθαι· ἣν εἰς ὡραίους νυμφῶνας, εἰσήγαγες Δέσποτα. 

Ὁ Οἶκος

Τοῦ νυμφίου Χριστοῦ ἔρωτι, Παναοίδιμε, ἀπὸ βρέφους σεμνὴ πυρποληθεῖσα ἔδραμες, δορκὰς ὡς διψῶσα πηγαῖς ἀειρύτοις, καὶ τῇ ἀθλήσει σαυτὴν συντηρήσασα, ἐν τῷ ἀφθάρτῳ, ὄντως τοῦ Κτίστου σου θαλάμῳ ἔνδοξε, ὡς νύμφη εὐκλεής, ἐστολισμένη, πεποικιλμένη, εἰσῆλθες ὡς ἐκλεκτή, στεφανηφόρος ὁραθεῖσα, ἐξ ἀφθάρτου νυμφίου δεξαμένη, ὡς χρυσίον, βραβεῖον νίκης τῆς σῆς ἀθλήσεως. 

Μεγαλυνάριον

Τῇ εἰρηνωνύμῳ κλήσει σεμνή, κατακολουθοῦσα, εὐηγγέλισαι μυστικῶς, ἄθλοις σου θαυμάτων, ψυχαῖς πολεμουμέναις, σωτήριον εἰρήνην, Εἰρήνη ἔνδοξε.