"Δεν είναι ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ που θα μας καταστρέψει" - Eπιστολές του Γέροντα Ιωάννη της Μονής των Σπηλαίων (Β΄ Αποσπάσματα)

 

Οι συζητήσεις για τη σφραγίδα του Αντιχρίστου, για την έλλειψη χάρης της Εκκλησίας μας, για το κοντινό τέλος του κόσμου εξάπτουν τα μυαλά. Οι σχισματικές διαθέσεις και οι λόγοι κατά της Ιεραρχίας της Εκκλησίας ηχούν πια και από τους άμβωνες των εκκλησιών. Στην ιστορία της Εκκλησίας, παρόμοιες διαθέσεις υπήρξαν πολλές, ιδιαιτέρως σε περιόδους πολιτικών ταραχών, πολέμων και «ανακατατάξεων» κάθε είδους. Ακόμη και μεγάλοι στύλοι της Εκκλησίας έκαναν λάθος.

Να πώς περιγράφει παρόμοια γεγονότα ο μέγας αθλητής της ευσεβείας, μητροπολίτης Βενιαμίν Φεντσενκώφ: «η αιτία τέτοιων φαινομένων υπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή: πάντα τη σκανδαλίζει το μυστηριώδες, το ασύνηθες, το υπερφυσικό, το θαυμαστό και ιδιαιτέρως το φοβερό». Επιπλέον, εμφανίζεται ψευδής «ζήλος» για τον Θεό… Όλα αυτά είναι γνωστά στην πνευματική ζωή από παλιά. Όμως, παρόμοια κινήματα αρχίζουν να βγαίνουν προς τα έξω και κατά περιόδους, σαν τις εκρήξεις των ηφαιστείων. Συνήθως συνδέονται με κάποιες πολιτικές ταραχές, καταστροφές, πολέμους, καταπιέσεις.

Είναι απαραίτητο να παλέψουμε με αυτή την πνευματική πληγή. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος άρχισε αυτή τη μάχη, γράφοντας ολόκληρη τη Β´ Επιστολή προς τους Θεσσαλονικείς, όπου προτρέπει να μην πιστεύουμε «ούτε πνεύμα, ούτε λόγο, ούτε επιστολή» (Β´ Θεσ. 2,2-4). 

Πώς παραδοθήκαμε στον πανικό; Πώς φανταστήκαμε πως θα χάσουμε τάχα το χριστιανικό μας όνομα, αντικαθιστώντας το με έναν αριθμό; Μήπως μπορεί ποτέ να γίνει αυτό στα μάτια του Θεού; Μήπως μπροστά στο Ποτήριο της ζωής, θα ξεχάσει κανείς τον εαυτό του και τον ουράνιο προστάτη του, που του δόθηκε την ημέρα της βάπτισής του; Ας θυμηθούμε όλους εκείνους τους κληρικούς, τους λαϊκούς χριστιανούς, που επί μακρά περίοδο της ζωής τους, έπρεπε να ξεχάσουν τα ονόματά τους, επειδή είχαν αντικατασταθεί με έναν αριθμό! Και πολλοί, μ’ αυτό τον αριθμό έφυγαν για την αιωνιότητα. Ο Θεός όμως τους δέχθηκε στις πατρικές Του αγκάλες ως ιερομάρτυρες και μάρτυρες, και λευκά νικητήρια ιμάτια κάλυψαν τις στολές της φυλακής. Δεν είχαν όνομα, αλλά ο Θεός ήταν δίπλα τους και καθοδηγούσε καθημερινά τον κάθε φυλακισμένο διά μέσου σκιάς θανάτου.

Στον Κύριο δεν υπάρχει έννοια περί ανθρώπου ως αριθμού – ο αριθμός είναι αναγκαίος μόνο στη σύγχρονη υπολογιστική τεχνολογία. Για τον Κύριο δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από τη ζωντανή ανθρώπινη ψυχή, χάριν της οποίας έστειλε τον Υιό Του τον Μονογενή, τον Σωτήρα Χριστό. Κι ο Σωτήρας εισήλθε στον κόσμο με την απογραφή του πληθυσμού. Τι να πω για τον έλεγχο και την απόλυτη παρακολούθηση, με τα οποία τόσο τρομοκρατούνται οι απλοί άνθρωποι; Πότε και σε ποιο κράτος δεν υπήρχαν μυστικές υπηρεσίες; Όλα υπήρχαν… κι όλα υπάρχουν… και θα υπάρχουν… όμως τίποτα δεν εμποδίζει τον πιστό άνθρωπο να σωθεί. Καθένας προχωρά στη ζωή από τη σταυρική οδό, ξεπερνώντας τα όλα με την πίστη. Ο πιστός τα δέχεται όλα από το χέρι του Θεού, με τη βεβαιότητα ότι όλα τον προάγουν προς τη σωτηρία.

Καλύτερα να σκεφτόμαστε αυτό που πραγματικά πρέπει πάντα να θυμάται ο ορθόδοξος χριστιανός: τον πάντα ορώντα οφθαλμό του Θεού, που έβλεπε πώς υφαινόταν η σάρκα μας, τον άγγελο του φωτός και τον άγγελο του σκότους, που παρακολουθούν κάθε μας βήμα, κάθε σκέψη, από τη βρεφική κούνια μέχρι την ταφόπλακα. Τα σκεφτόμαστε όμως αυτά.

Να φοβάστε τη διαίρεση και το σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία! Να φοβάστε μην εκπέσετε από τη Μητέρα Εκκλησία – αυτή και μόνο συγκρατεί σήμερα τη λάβα του αντιχριστιανικού ξεσπάσματος στον κόσμο! Να φοβάστε να κρίνετε την εκκλησιαστική Ιεραρχία, διότι αυτό είναι απώλεια και χωρίς τη σφραγίδα του Αντιχρίστου! 

Να φοβάστε την αμαρτία! Εμείς θα φύγουμε από τη ζωή, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο τρόμος που έχει κυριεύσει τώρα τους πάντες. Όμως, αν εκπέσουμε από την Εκκλησία, κληρονομούμε ακριβώς αυτό που τόσο φοβόμαστε. 

Ας αποτυπώσουμε στις πλάκες της καρδιάς και του νου μας τη βάση της ένωσής μας με τον Θεό: Υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν. Την ψυχή και την καρδιά, που είναι πιστές στον Θεό, ο Κύριος δεν θα τις παραδώσει να τις ποδοπατήσει ο εχθρός! Το να εξαπατηθεί ο άνθρωπος από έναν άλλο άνθρωπο, ή από τον εχθρό (με την αιωνόβια πείρα του στο ψέμα), είναι εύκολο, δεν είναι τίποτα. Με τις σύγχρονες δυνατότητες της τεχνολογίας είναι δυνατό μυστικά και φανερά να σφραγίσουν όλους τους λαούς με «αριθμούς» και με «τσιπ» και με «σφραγίδες». Όμως δεν μπορούν να βλάψουν την ανθρώπινη ψυχή, εάν δεν υπάρξει συνειδητή απάρνηση του Χριστού και επίσης συνειδητή προσκύνηση του εχθρού του Θεού. Τα ζωοποιά λόγια του Σωτήρα μας ας είναι καθοδήγηση και οδηγός μας στη θυελλώδη θάλασσα του βίου: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν· ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν. Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω» (Ιω. 14,27)∙ «πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε» (Ιω. 14,1).

Θα υπομείνουμε, θα κλίνουμε τα θλιμμένα κεφάλια και τις καρδιές, τις λουσμένες στα δάκρυα, μπροστά στην παντοδύναμη πρόνοια του Θεού, αλλά οι ίδιοι θα στεκόμαστε στη διατεταγμένη σε μας αλήθεια αγνά και ακλόνητα. Χάρη σε αυτούς τους λίγους, που αγόγγυστα δέχτηκαν τον σταυρό από τα χέρια του Θεού και ανέβηκαν σ’ αυτόν, επίσης αγόγγυστα, το έλεος του Θεού θα οικονομήσει τα πράγματα έτσι, που δεν μπορούμε να φανταστούμε, ούτε με τον νου ούτε με την καρδιά.

Πηγαίνουμε στην εκκλησία και θα πηγαίνουμε ως το τέλος των ημερών, ακόμη κι αν αναγκαστούμε να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στις εξωτερικές εντυπώσεις. Άνοιξε όμως το εσωτερικό σου βλέμμα και με αυτό θα δεις πώς μέσα στον ναό λαμβάνει χώρα ο θρίαμβος της Εκκλησίας των ουρανών, της θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Κάθε άνθρωπος επιλέγει τον δικό του δρόμο και κανένας δεν είναι εγγυημένα προφυλαγμένος σ’ αυτό τον δρόμο από πτώσεις και λάθη.

Πολλά επιτρέπει ο Κύριος να υπομείνουμε τόσο από τους ίδιους μας τους εαυτούς όσο και από τους άλλους, χάριν της απόκτησης της θεοειδούς αρετής της ταπεινώσεως.

Ε, κι αν δεν μπορούμε πια να σηκώσουμε την αδυναμία των άλλων, ας σφιχτούμε πάνω στον Χριστό κι ας παραδώσουμε τον εαυτό μας κι αυτόν τον άλλο, τον πειραστή, στο θέλημα του Θεού, μέσα από την προσευχή για χάρη του και για χάρη μας.

Αγαπητή εν κυρίω Τ.Μ.!

Πολλή και κάθε είδους τεχνολογία επέτρεψε ο Κύριος στον άνθρωπο να εφεύρει και τη χρησιμοποιούσαν και πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στη συνέχεια αναγνωρίστηκαν μέσα στην Εκκλησία ως άγιοι. Η τεχνολογία δεν τους εμπόδισε να δώσουν την καρδιά τους ολοκληρωτικά στον Θεό.

Ο υπολογιστής ανήκει στην ίδια ομάδα. Κάποιοι δημοσιεύουν στον υπολογιστή θρησκευτική γραμματεία, κι άλλοι κάνουν ασχήμιες. Χρησιμοποιώντας την ίδια τεχνολογία κάποιοι σώζονται κι άλλοι χάνονται ήδη εδώ στη γη. Επομένως, μη δειλιάζετε με φόβο εκεί που δεν υπάρχει φόβος.

Να ζείτε κατά τις εντολές του Θεού και να αποδίδετε τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Και θα σωθούμε.

(συνεχίζεται)

Πηγή

Δείτε σχετικά:

"Δεν είναι ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ που θα μας καταστρέψει" - Eπιστολές του Γέροντα Ιωάννη της Μονής των Σπηλαίων (Αποσπάσματα)

ΠNEYMATIKΗ ΜΑΣΤΙΓΑ Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ

 

Ο Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.
(Α' επιστολη του Πέτρου, κεφ. Ε, στ.5).

Ούτε τρικυμία, ούτε θύελλα, ούτε απρόβλεπτη θαλασσοταραχή ή κακοκαιρία… Μόνον ο ανόητος εγωισμός, μόνον η προκλητική ανθρώπινη έπαρση. “Αυτό το πλοίο ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να το βυθίσει!” είπε ο σχεδιαστής του Τιτανικού Τόμας Άντριους ο οποίος χάθηκε μαζί με το δημιούργημά του στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού.

Ο αβύθιστος Τιτανικός κείτεται σχεδόν έναν αιώνα σιωπηλός και νικημένος, στην υγρή και σκοτεινή αγκαλιά του Ατλαντικού, για να μας θυμίζει κάτι πολύ χρήσιμο για τον καθένα μας:

“Ο εγωισμός είναι η φονικότερη πνευματική - ψυχική αρρώστια”.

Οι άνθρωποι της έπαρσης, του εγωισμού, της φιλαυτίας, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από το σταυρό και τον σταυρωμένο Ιησού Χριστό. Έστω κι αν μπαινοβγαίνουμε σε μια Εκκλησία και ακούμε κηρύγματα με τα οποία συμφωνούμε, εάν δεν συσταυρωθεί ο εγωισμός μας μαζί με τον Ιησού Χριστό, δεν θα συναναστηθούμε μαζί του καινούργιοι, λυτρωμένοι, αναγεννημένοι χριστιανοί, πραγματικά παιδιά του Ουράνιου Πατέρα μας.

Ας μείνουμε στην απλότητα, την ταπείνωση, την πίστη, την αγάπη στον Κύριό μας. Και με αυτά ας είναι γεμάτη η ζωή μας, η ψυχή μας και η μέρα μας. Είναι η μόνη βεβαιότητα, η μόνη σιγουριά και ασφάλεια. 

Π. Κωνσταντίνος Παπανάτσιος

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

 Ο Μαξιμιανός, ο προσκυνητής των λίθων (=των ειδώ­λων), αν και κίνησε κάθε λίθο, καταπώς λέει ο λαός, έβλεπε ανένδοτο και στερεότερο από κάθε πέτρα τον Παντολέοντα· και ούτε με κολακείες, ούτε με την πειθώ των λόγων, ούτε με υποσχέσεις δωρεών, ούτε με απειλές τιμωριών, ούτε με κάποιον άλλο θελκτικό ή απειλητικό τρόπο κατόρθωσε να του αλλάξει τη γνώμη και να τον αποσπάσει από τη θρησκεία του Χριστού. Έτσι λοιπόν, αφού τον μαστίγωσε με απερίγραπτη βαναυσότη­τα -και βέβαια όχι γιατί είχε την ελπίδα πως θα κατόρθωνε ίσως κάτι, αλλά από οργή και κακότητα-, τον καταδίκασε στον διά ξίφους θάνατο. Και επιπλέον, αυτός ο άξιος του αιωνίου πυρός τύραννος πρόσταξε τους δημίους να παραδώσουν στο πυρ το ιε­ρό λείψανο του Μεγαλομάρτυρος, μετά από τον αποκεφαλισμό, και να το κάψουν.

Πηγή:http://oprotoklitos.blogspot.gr/

Οι δήμιοι λοιπόν παρέλαβαν τον αθλητή της πίστεως και τον οδηγούσαν στον τόπο της τελειώσεως. Μόλις έφτασε εκεί, πλημμυρισμένος από απερίγραπτη χαρά -διότι ήξερε πολύ κα­λά ποιες ηδονές θα διαδέχονταν τις τόσες θλίψεις του-, έψαλλε το του Δαβίδ, λέγοντας: «Πολλάκις με επολέμησαν από τους χρόνους της νεότητάς μου, πλην όμως δεν μπόρεσαν να με εξοντώσουν. Επί των νώτων μου (=της ράχης μου) σφυροκοπούσαν συνεχώς οι ασεβείς και παρέτειναν επί μακρόν τις εις βάρος μου ανομίες τους. Αλλά ο δίκαιος Κύριος κατέκοψε τους αυχένες αυτών των αμαρτωλών δυναστών». Έπειτα ο Θεός έκαμε και εδώ ένα θαύμα, καθόλου μικρότερο από τα προηγούμενα. Και να ποιο: Αφού οι δήμιοι προσέδεσαν τον γενναίο αθλητή του Χριστού σε μία ελιά, ένας από αυτούς τον χτύπησε με το ξίφος στον αυχένα. Αμέσως όμως το σιδερένιο εκείνο στό­μα (το ξίφος) λύγισε, σαν να ήταν από κερί, και ο αυχένας του Μεγαλομάρτυρος έμεινε άθιχτος και άβλαβής, όπως ήταν εξαρχής.

Το θαύμα αυτό προκάλεσε φόβο και τρόμο στους δημί­ους. Τοιουτοτρόπως αυτοί προσήλθαν και έγιναν ικέτες στον μη άξιο να ζει, κατά τον Μαξιμιανό, και καταδικασθέντα από αυτόν να πεθάνει κακήν κακώς. Γονάτισαν μπροστά του και του έπιαναν τα πόδια. Και τί δεν έλεγαν και τί δεν έκαναν, ζητώ­ντας συγγνώμη για το ανόσιο τόλμημά τους και ομολογώντας ρητώς και σαφώς την πίστη τους στον Χριστό. Ο δε Παντολέων όχι μόνο τους συγχώρησε, όπως ήταν φυσικό σ’ αυτόν, αλλά ζή­τησε και από τον Χριστό να τους συγχωρήσει τελείως. Αμέσως τότε άκουσε φωνή εξ ουρανού, η οποία τον διαβεβαίωνε ότι εκείνα που ζήτησε θα γίνουν. Επιπλέον δε η ίδια εκείνη φωνή του είπε: «Εφεξής δεν θα ονομάζεσαι Παντολέων, αλλά Παντελεήμων· και τα πράγματα θα επιβεβαιώνουν εκείνο που ση­μαίνει το νέο σου όνομα, διότι πλείστοι, όντως, διά σου θα τύχουν ελέους και ευσπλαχνίας».

Ακούοντας τη φωνή αυτή ο μεγαλομάρτυς Παντελεήμων, βεβαιώθηκε για τις μέγιστες δωρεές με τις οποίες τον αξίωσε ο Κύριος και, στρεφόμενος προς τους δημίους, ζητούσε επιτακτικά από αυτούς να εκτελέσουν την εντολή του τυράννου. Εκείνοι όμως αρνούνταν, κρίνοντας εντελώς απαράδεκτο να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια. Επειδή όμως ο Μεγαλομάρ­τυς επέμενε πολύ να πραγματοποιηθεί η προσταγή που είχε δώ­σει σ’ αυτούς ο τύραννος, βρέθηκαν σε μεγάλο δίλημμα· και, μη έχοντας τι να πράξουν, μερίστηκαν και στα δύο, δηλαδή στην ευσέβεια και στο προσταζόμενο από τον Άγιο. Έτσι λοιπόν, αφού φίλησαν πριν κάθε μέλος του, δείχνοντας την πολλή τους ευλάβεια και τον μεγάλο σεβασμό προς αυτόν, του απέκοψαν κατόπιν με το ξίφος τη μακάρια κεφαλή, στις 27 Ιουλίου. Βε­βαίως δεν θα μπορούσαν να το πράξουν αυτό, αν εκείνος δεν τους το ζητούσε επιμόνως, επιθυμώντας διακαώς ο γενναίος αυτός αθλητής του Χριστού να κοσμηθεί τελικά και με τον αμά­ραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Και πάλι άλλα θαύματα ακολούθησαν τα προηγούμενα θαύματα, θέλοντας με αυτά ο “δεδοξασμένος” Κύριος, να δο­ξάσει τον μεγαλομάρτυρά Του Παντελεήμονα, που προτίμησε να υποστεί τόσα βασανιστήρια και, τελικά, και τον αποκεφαλισμό του για Εκείνον. Συγκεκριμένα, αμέσως μόλις αποκεφαλίστηκε ο Άγιος, έρευσε από την τομή γάλα αντί για αίμα, η δε ελιά στην οποία τον είχαν προσδέσει, όντας πριν άκαρπη, αμέσως πέταξε καινούριους βλαστούς και παρουσίασε πλουσιότα­τη καρποφορία. Το θαυμαστό αυτό γεγονός περιήλθε σε γνώση του τυράννου. Εκείνος, όντας μοχθηρός και κακοηθέστατος, πρόσταξε στρατιώτες να κάψουν το δένδρο αυτό, το δε σώμα του Μεγαλομάρτυρος να το παραδώσουν στο πυρ, όπως είχε προστάξει και προηγουμένως. Οι στρατιώτες βέβαια, έχοντας πιστέψει στον Χριστό, δεν επέστρεψαν στον αυτοκράτορα, καταλογίζοντάς του πολλή ωμότητα και μιμηθέντες τους Μά­γους, οι οποίοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη. Επίσης οι στρα­τιώτες εκείνοι δοξολογούσαν αδιαλείπτως τον Θεό και τον Με­γαλομάρτυρά Του. Μερικοί δε χριστιανοί πήγαν στον τόπο έξω από την πόλη, όπου ο μεγαλομάρτυς Παντελεήμων υπέστη την τελείωση, και πήραν το ιερό του λείψανο, το οποίο και ενταφίασαν με κάθε ευλάβεια και ιεροπρέπεια σε προάστιο έξω της πόλεως, το οποίο έφερε το όνομα ενός σχολαστικού, του Αδαμαντίου, προς δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύ­ματος, της μιας θεότητος και βασιλείας, στην οποία πρέπει τιμή και προσκύνηση στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Συμεών του Μεταφραστού, Οι Μεγαλομάρτυρες Αρτέμιος, Παντελεήμων, Πλάτων. Μετάφραση Γ. Παπαδημητρόπουλου, έκδ. Αποστ. Διακονία- αποσπάσματα)

Πηγή

Δείτε σχετικά:

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ (27 Ἰουλίου)

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ (Ομιλία π. Νικολάου Δημαρά)

 

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντασχιλίων καὶ πλέον ἀνθρώπων, ὁ Χριστὸς διέταξε τοὺς Ἀποστόλους νὰ μεταβοῦν μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι πόλη μέχρι νὰ ἀπολύσει τὸ πλῆθος. Ἀφοὺ ἔφυγε ὁ κόσμος, ὁ Χριστὸς μεταβαίνει σὲ κάποιο ὄρος ὅπου, μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς βραδιᾶς, ἀρχίζει νὰ προσεύχεται. Τὸ συνήθιζε αὐτὸ ὁ Κύριός μας. Ζητοῦσε τὴν ἡσυχία γιὰ νὰ προσεύχεται στὸν Οὐράνιο Πατέρα γιὰ τὴν δική μας φώτιση, μετάνοια καὶ σωτηρία. 

Αὐτὴ τὴν ἡσυχία ἔμελλε νὰ ἀγαπήσουν ἀμέτρητοι Χριστιανοὶ καὶ Χριστιανὲς καὶ νὰ τὴν ἀναζητήσουν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ Μοναστήρια, ὅπου ὡς κεντρικὴ ἀσχολία εἶχαν καὶ ἔχουν τὴν διὰ μέσου τῆς ἄσκησης καὶ τῆς ἐγκατάλειψης τῶν ἐγκοσμίων ἕνωση μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Μακάριοι καὶ τρισευλογημένοι ὅσοι ἀγάπησαν καὶ ἀφιερώθηκαν στὴν ἡσυχία.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἡσυχία τοῦ ὄρους ὅπου προσεύχεται ὁ Ἰησοῦς, οἱ Ἀπόστολοι ἀντιμετωπίζουν μιὰ ἄγρια θαλασσοταραχή. Ὁ ἄνεμος εἶναι ἀντίθετος πρὸς τὴν κατεύθυνσή τους, τὰ κύματα ὑψώνονται ἀπειλητικὰ καὶ ἡ σωτηρία τους εἶναι ἀβέβαιη. Ἄλλη μιὰ φορὰ εἶχε συμβεῖ αὐτό, ἀλλὰ τότε ἦταν καὶ ὁ Διδάσκαλος μαζί τους στὸ πλοῖο. Τότε εἶχε δώσει ἐντολὴ στὸν ἄνεμο καὶ στὴ θάλασσα νὰ ἠρεμήσουν καὶ ἐπικράτησε ἡ γαλήνη. Τώρα, ὅμως, δὲν εἶναι ἐκεὶ γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἐπέτρεψε νὰ μείνουν μόνοι καὶ νὰ δοκιμασθοῦν γιὰ νὰ καταλάβουν τί σημαίνει ἀγώνας, τί σημαίνει ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμη τῆς πίστης. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς τους, οἱ Μαθητὲς ἀναζητοῦν ἐντονώτερα τὸν Θεάνθρωπο. Φωνάζουν γιὰ βοήθεια, ἀλλὰ ποιός νὰ τοὺς ἀκούσει στὰ μισὰ τῆς θάλασσας καὶ στὸ σκοτάδι τῆς νύχτας; Κι, ὅμως, κάποιος τοὺς ἀκούει∙ Ἐκεῖνος ποὺ πάντοτε ἀκούει ὅσους Τὸν ἐπικαλοῦνται καὶ τρέχει πρὸς ὅσους Τὸν καλοῦν.

Τὴν ταραχή τους ἔρχεται νὰ μετατρέψει σὲ μεγάλο τρόμο ἕνα παράδοξο θέαμα: κάποιος περπατάει πάνω στὴ θάλασσα! «Φάντασμα;», σκέφτονται ἀμέσως. Ὥσπου ἀκούγεται ἡ γλυκιὰ φωνή Του: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Ὁ Κύριος εἶναι καὶ ἦρθε νὰ τοὺς σώσει γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, καθὼς μόνοι τους δὲν μποροῦν νὰ σωθοῦν. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος Σωτῆρας. 

Ὁ πιὸ ἔνθερμος Μαθητής, ὁ Πέτρος, Τοῦ λέει: «διάταξέ με νὰ ἔρθω σὲ Ἐσένα». Τέτοια ἦταν ἡ λαχτάρα του γιὰ νὰ πλησιάσει τὸν Κύριο ποὺ δὲν εἶπε «διάταξέ με νὰ περπατήσω στὴ θάλασσα», ἀλλὰ «διάταξέ με νὰ ἔρθω σὲ Ἐσένα». «Ἔλα» τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός. Ἀμέσως, ὁ Πέτρος κατεβαίνει ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ περπατᾶ στὴ θάλασσα. Οὐσιαστικά, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ κατάφερε κάτι τὸ ἀκατόρθωτο. Προσέξτε. Ὄχι μόνος του, ἀλλὰ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ μετὰ τὴν Ἀνάληψη ἐκφράζεται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἀποστόλου καὶ τοῦ Ἐπισκόπου. Δυστυχῶς, πολλοὶ ἐνῶ βλέπουν τὸ καλὸ ἀποτέλεσμα τοῦ νὰ λαμβάνεις τὴν εὐλογία, τὸ ἀκατόρθωτο δηλαδὴ νὰ γίνεται κατορθωτό, σπεύδουν νὰ κινηθοῦν κατὰ τὴν ἀτομική τους βούληση, κάνουν ὅ,τι νομίζουν, ἀποφεύγουν τὴν ὑπακοή. Ἀκόμη, ὅμως καὶ σωστὰ νὰ εἶναι ὅ,σα κάνουν, τοὺς περιμένει ἡ πλήρης ἀποτυχία. 

Ὁ  Πέτρος, λοιπόν, περπατᾶ στὴ θάλασσα καὶ πλησιάζει τὸν Χριστό. Ὕστερα, ὅμως, ἀρχίζει νὰ βάζει διάφορους λογισμοὺς στὸ μυαλό του∙ «ὤχ, εἶναι πολὺ δυνατὸς ὁ ἀέρας. Τί κάνω; Δὲν θὰ καταφέρω νὰ σταθῶ, θὰ πέσω!». Αὐτὰ σκεπτόμενος, πράγματι ἄρχισε νὰ βουλιάζει. Ἄν καὶ δίπλα στὸν Χριστό, δείλιασε καὶ ἔπεσε. Ζήτησε τότε ἀμέσως τὴν βοήθειά Του: «Κύριε, σῶσον με!». Καὶ ὁ Φιλάνθρωπος Θεὸς ἄπλωσε τὸ χέρι Του καὶ τὸν σήκωσε γλιτώνοντάς τον ἀπὸ τὸν θάνατο. 

Αὐτὲς οἱ δύο σκηνὲς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καθρεφτίζουν τὴν ζωὴ ὅλων μας. Ἀφενός, ὅταν ἀπουσιάζει ὁ Χριστὸς ἀπὸ κοντά μας, ἄγρια θαλασσοταραχὴ μᾶς ἀπειλεῖ καὶ κατανοοῦμε πόσο ἀδύναμοι εἴμαστε. Θλίψη καὶ φόβος γεμίζει τὴν ψυχή μας καὶ τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ζητήσουμε τὴν βοήθεια Ἐκείνου ποὺ ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἔρχεται, ἀργὰ ἤ γρήγορα, καὶ μᾶς διατάζει: Ποτὲ μὴν ἀπελπίζεστε. Θάρρος νὰ ἔχετε! Βλέπω τὰ βάσανά σας καὶ εἶμαι δίπλα σας.

Ἀφετέρου, ὅπως ὁ Πέτρος, καὶ ἑμεῖς βλέποντάς Τον νὰ ἔρχεται ὡς Λυτρωτής, μὲ τὴν εὐλογία Του κατεβαίνουμε ἀπὸ τὸ πλοῖο καὶ ξεκινᾶμε τὸ ἀκατόρθωτο στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων∙ προχωροῦμε σὲ ἕναν ἀγῶνα ὑπὲρ φύσιν μὲ σκοπὸ νὰ φθάσουμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνουμε καὶ ἑμεῖς θεοὶ κατὰ χάριν. Στὴν πορεία, ὅμως, ἐνδεχομένως λογισμοὶ νὰ πειράξουν τὸ μυαλό μας: «ἄραγε θὰ καταφέρω νὰ σταθῶ;». Ξέρετε, ὁ λογισμὸς ποὺ σπέρνει ὁ διάβολος χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς Πατέρες ὡς «μυρμηγκολέων». Στὴν ἀρχὴ εἶναι μικρὸς, ἀλλὰ ἄν δὲν τὸν διώξουμε ἀμέσως καὶ τὸν ἀφήσουμε νὰ μεγαλώσει, γίνεται λιοντάρι καὶ μᾶς τρώει. Ἔτσι καὶ τώρα, αὐτοὶ οἱ μικροὶ λογισμοὶ μποροῦν νὰ μᾶς ρίξουν στὴ θάλασσα τῆς ἀπελπισίας καὶ τοῦ θανάτου. Ἄν, ὅμως, καὶ ἑμεῖς σὰν τὸν Πέτρο ζητήσουμε τὴν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, Ἐκεῖνος θὰ ἀπλώσει φιλάνθρωπα τὸ χέρι Του, θὰ μᾶς σηκώσει καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει μὲ ἀσφάλεια στὴν αἰώνια Ζωή. 

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ, ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ (Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμώνος κ. Κλήμεντος)

 

ΘΑΥΜΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ

 


Ο Ιερός Δοσίθεος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στη Δωδεκάβιβλο του (βιβλίο ΙΒ’ κεφάλαιο β’ παράγραφο β’ σελίδα 1192) διηγείται το εξής θαύμα, το οποίο έλαβε χώρα κατά την εικοστή Ιουλίου, ημέρα της εορτής του Προφήτη Ηλία με το παλαιό Ορθόδοξο ημερολόγιο, στο Βελιγράδι, παρόντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Παϊσίου, που παραβρέθηκε εκεί σε κάποια μετάβασή του, λέγοντας επί λέξει τα εξής:

«…Ο Παίσιος λοιπόν ήλθε από Ιασίου στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα στην Αδριανούπολη, Φιλιππούπολη, Σόφια και Βελιγράδι, στο οποίο όταν ήταν ο Πατριάρχης Παίσιος, συνέβη να γίνει το ακόλουθο. Κάποια γυναίκα Ορθόδοξη είπε σε μία Λατίνα (Παπική) γυναίκα που ήθελε να ζυμώσει στις 20 του Ιουλίου, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η μνήμη του Προφήτη Ηλία: « Σήμερα είναι η εορτή του Ηλία του Προφήτη, και μην κάνεις δουλειές». Η Παπική όμως, απάντησε ότι πέρασαν δέκα ημέρες από την εορτή του Προφήτη Ηλία, και έτσι φιλονικούσαν μεταξύ τους, εάν άραγε οι δέκα ημέρες καλώς προστέθηκαν από τους Παπικούς, και άρχισε η Λατίνα (Παπική) να ζυμώνει. Και ω του θαύματος! μεταβλήθηκε στα χέρια αυτής το φύραμα σε λίθο, όμοιο με κισσήριο, το κοινώς λεγόμενο πουρί, και ακούστηκε στη Σερβία το γεγονός, και μοίρασαν τον λίθο οι άνθρωποι σε μαρτυρία και έλαβε και ο Παίσιος μέρος από την πέτρα, το οποίο έως και τώρα βρίσκεται κρεμασμένο στην εικόνα του Προφήτη στο Μοναστήρι του στην Ιεροσόλυμα. Έπειτα ο Παίσιος μετέβη στις Σέρρες, Θεσσαλονίκη και Βέροια και αμέσως στην Κωνσταντινούπολη, και από εκεί στα Ιεροσόλυμα…»
(ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.).

ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ (Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ)

  

Όσοι αληθινά απεφάσισαν να υπηρετήσουν τον Κύριο, πρέπει να καταγίνονται στη μνήμη του Θεού και στην αδιάλειπτη και νοερά επίκληση του ονόματός Του: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Τις ώρες που ακολουθούν μετά το γεύμα μπορεί κανείς να προσεύχεται ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, πρεσβείαις της Θεοτόκου, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Μπορεί επίσης να καταφεύγει ιδιαιτέρως στη Θεοτόκο: «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς» ή να λέει τον αρχαγγελικό ασπασμό: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία…».

Με αυτή την απασχόληση όχι μόνο διατηρούμε ειρηνική τη συνείδησή μας, αλλά μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό και να ενωθούμε μαζί Του. Διότι, κατά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο, δεν μπορούμε να πλησιάσουμε με άλλο τρόπο τον Θεό, εκτός από την αδιάλειπτη προσευχή.

Τα είδη της προσευχής περιγράφει πολύ καλά ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Όσο για την αξία της ο Ιερός Χρυσόστομος λέει: «Μεγάλο το όπλο της προσευχής· είναι θησαυρός ατίμητος, πλούτος αδαπάνητος, λιμάνι αχείμαστο, πρόξενος της ησυχίας , ρίζα, πηγή και μητέρα πλήθους καλών έργων».

Όταν προσεύχεσαι στον Ναό, να στέκεσαι σε στάση προσοχής. Σ’ αυτό θα βοηθηθείς αν έχεις τα μάτια κλειστά. Να τα ανοίγεις μόνον όταν σε κυριεύει η νύστα και η ακηδία. Τότε να προσηλώνεις το βλέμμα σου σε κάποια Εικόνα και στο κερί που καίει μπροστά της.

Αν αιχμαλωτισθείς την ώρα της προσευχής από λογισμούς, ταπεινώσου και ζήτησε συγχώρηση λέγοντας: «Αμάρτησα, Κύριε, με τον λόγο, τον νου, την πράξη και με όλες μου τις αισθήσεις».

Αγωνίζου διαρκώς εναντίον της διασπάσεως του νου. Διαφορετικά η ψυχή σου, με την ενέργεια του διαβόλου, θα ξεφύγει από τη μνήμη και την αγάπη του Θεού, καθώς λέει ο άγιος Μακάριος: «Όλη η φροντίδα του αντιπάλου μας έγκειται στο να απομακρύνει τον λογισμό μας από τη μνήμη του Θεού, από τον φόβο και την αγάπη μας προς Αυτόν».

Όταν ο νους και η καρδιά ενωθούν στην προσευχή και οι λογισμοί δεν διασκορπίζονται, τότε η θεία χάρη φωτίζει και θερμαίνει την ψυχή και μια μυστική αγαλλίαση και ειρήνη πλημμυρίζει όλο τον εσωτερικό άνθρωπο. Οφείλουμε να ευχαριστούμε για όλα τον Θεό και να παραδίδουμε τον εαυτό μας στο θέλημά Του. Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε σ’ Αυτόν όλους τους λογισμούς, τους λόγους και τις πράξεις μας και να προσπαθούμε, ώστε να υπηρετούν όλα μόνο το θέλημά Του.

Πηγή

MHNYMA ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

«Φωστῆρες ὑπέρλαμπροι τῆς ἀληθείας Χριστοῦ τῷ κόσμῳ ἐδείχθητε ἐπὶ τῆς γῆς ἀληθῶς, Πατέρες μακάριοι»

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

            Φαντασθεῖτε πόσο μεγάλη καταστροφὴ θὰ γνώριζε τὸ σύμπαν ἐὰν ἔσβηνε ὁ ἥλιος, μαύριζε ἡ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια ἔπαυαν νὰ μοιράζονται μὲ ἐμᾶς τὸ φῶς τους. Ἀνυπολόγιστο τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ. Ὡστόσο, μία μεγαλύτερη συμφορὰ θὰ συνέβαινε ἐὰν ἔσβηναν οἱ νοητοὶ ἀστέρες, δηλαδή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι ἡ πρώτη καταστροφὴ θὰ θανάτωνε τὸ σῶμα καὶ τὸν αἰσθητὸ κόσμο μὲ τὸν παγετό, παραδείγματος χάριν, ἡ δεύτερη, ὅμως, τὴν ἀθάνατη ψυχὴ μὲ τὴν κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν αἱρέσεων. 

            Σήμερα τιμοῦμε εὐγνωμόνως τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τοὺς τιμοῦμε διότι ἔζησαν ἑνωμένοι μὲ τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο διέδωσαν στοὺς συνανθρώπους τους τόσο μὲ τὴν διδασκαλία, ὅσο καὶ μὲ τὸ παράδειγμά τους. Ἀγάπησαν καὶ σεβάσθηκαν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ὀρθοπραξία. Ἔζησαν ὡς γνήσιοι, ἡρωϊκοὶ ποιμένες, καθοδηγῶντας τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο στὸν ὑψηλὸ προορισμὸ τῆς αἰώνιας ζωῆς, μέσα ἀπὸ τὴν βασιλικὴ ὁδὸ τῆς διάκρισης. Ἡ ὁδὸς αὐτὴ ἀποστρέφεται ἀφενὸς τὴν αἵρεση καὶ τὴν καινοτομία, ἀφετέρου τὸν «οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο» τῶν δῆθεν ὁμολογητῶν.  

            Οἱ ὑπέρλαμπροι φωστῆρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διασφάλισαν ἀνόθευτη τὴν Πίστη μας ἀντιμετωπίζοντας τὸν Εὐτυχῆ, τὸν Διόσκορο καὶ τὸν Σεβῆρο, τοὺς κληρικοὺς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία τους κήρυτταν τὴν αἵρεση τοῦ μονοφυσιτισμοῦ. Ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο γένος τὴν δυνατότητα τῆς σωτηρίας. Ἔτσι λοιπόν, προκειμένου νὰ πάψουν τὴν διάδοση τῆς πλάνης καὶ νὰ ὁδηγήσουν σὲ μετάνοια τοὺς αἱρετικούς, κινούμενοι στὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοὺς ἀπέκοψαν ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. 

            Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι στὴν βεβαίωση τῆς ὀρθῆς πίστης συνέβαλε τὰ μέγιστα τὸ θαῦμα τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας ποὺ ἑορτάσαμε πρὶν λίγες ἡμέρες. Ὀρθόδοξοι καὶ μονοφυσίτες τοποθέτησαν στὴν λάρνακα τῆς Ἁγίας τοὺς ἀντίστοιχους τόμους καὶ ὅταν ἀργότερα ἄνοιξαν ξανὰ τὴν λάρνακα, εἶδαν τὸν τόμο τῶν αἱρετικῶν στὰ πόδια τῆς Ἁγίας, τὸν δὲ τόμο τῶν Ὀρθοδόξων στὸν θώρακα. 

            Ἡ Ἐκκλησία μας, τιμῶντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἀνταποκρίνεται στὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ λέει ὅτι τὸν ἀναμμένο, φωτεινὸ λύχνο, τὸν τοποθετοῦμε στὸν λυχνοστάτη γιὰ  νὰ φωτίζεται ὅλος ὁ οἶκος. Δὲν τὸν κρύβουμε, διότι ἂν τὸν κρύψουμε, χάνουμε τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὴν παρουσία του. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, δὲν ἐπιτρέπεται τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς προικισμένους μὲ πολλὰ χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό, τοὺς φωτεινοὺς ὁδοδεῖκτες, νὰ τοὺς ἀπαξιώνουμε, διότι ἔτσι μόνο ζημιωμένοι βγαίνουμε καὶ ἐπιβεβαιώνουμε τὴν πνευματικὴ τύφλωσή μας. Τὰ φῶτα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν Ἁγίων, τῶν χαριτωμένων ἀπὸ τὸν Θεό, πρέπει νὰ φροντίζουμε νὰ διαχέονται σὲ ὅλο τὸν οἶκο, ὥστε κὶ ἑμεῖς καὶ ὅσοι θὰ εἰσέρχονται, νὰ βλέπουμε τὸ φῶς, νὰ φωτιζόμαστε καὶ νὰ ὁδηγούμαστε στὴ Θέωση τῆς ψυχῆς. Τὸ ποιός εἶναι τὸ Φῶς καὶ ποιός τὸ σκότος, αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ καθενός.

            Πάντως, κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἔχει καθῆκον νὰ εἶναι τὸ Φῶς γιὰ τὸν κόσμο, διότι πάλι λέει ὁ Κύριος: «με τέτοιο τρόπο νὰ λάμψει τὸ φῶς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ὥστε νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Οὐράνιο Πατέρα». Ἂν πρῶτα δὲν φωτισθοῦμε οἱ ἴδιοι καὶ ἔπειτα δὲν φωτίσουμε τοὺς συνανθρώπους μας, δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Χριστὸς καὶ σίγουρα ὁ Χριστὸς δὲν θὰ ζητοῦσε ἀπὸ ἑμᾶς κάτι στὸ ὁποῖο νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε. Ἂν τόσο καιρὸ ἔχουμε μάθει νὰ ζοῦμε στὸ σκοτάδι, ὥρα νὰ τὸ ἀφήσουμε καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Φῶς, διότι πιστεύουμε σὲ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι τὸ «Φῶς τοῦ κόσμου».

            Αὐτὸς ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἐρχόμενος στὴ γῆ μετέδωσε τὸ Φῶς Του καὶ μείωσε τὸ σκοτάδι. Σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπέτρεψε τὴν ἀνάμειξή τους. Ὡς πρὸς τὸν νόμο, μᾶς βεβαιώνει ὅτι δὲν ἦρθε νὰ τὸν καταλύσει, ἀλλὰ νὰ τὸν ὁλοκληρώσει καὶ τόνισε ὅτι ὅποιος προσθέσει ἤ ἀφαιρέσει ἕνα γιῶτα ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωμένο θεϊκὸ νόμο, αὐτὸς θὰ εἶναι ἐλάχιστος γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Εὔκολα ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κυρίου μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε τὴν πλάνη ὁρισμένων ἀποκαλουμένων χριστιανῶν, τῶν Λατίνων. Αὐτοί, ὄχι ἁπλῶς ἀφαίρεσαν ἕνα γιῶτα, ἀλλὰ ἀκύρωσαν ὁλόκληρη τὴν ἐντολὴ τοῦ Βαπτίσματος. «Βαπτίζω» σημαίνει «βυθίζω κάτι μέσα στο νερό». Καὶ μάλιστα ὁ ὀρθὸς τύπος τοῦ Βαπτίσματος ἀπαιτεῖ τριπλὴ κατάδυση στὸ ἁγιασμένο νερό, ποὺ συμβολίζει τὴν τριήμερη ταφὴ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, μαζὶ μὲ τὴν ἐπίκληση τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνοι ἔχουν θεσπίσει τὴν ἐπίχυση λίγου νεροῦ στὴν κεφαλή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εἶναι ἀβάπτιστοι σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί, λοιπόν, κάποιοι ἐπιμένουν νὰ διατηροῦν σχέσεις μετ’ αὐτῶν, ἀναμειγνύοντας τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν πλάνη; Ἂς σκεφθοῦν οἱ ἴδιοι τὴν ἀπάντηση. Πάντως, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι παιχνίδι ποὺ μεταχειριζόμαστε κατὰ τὸ δοκοῦν. 

             Ἡ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων χαράχθηκε μὲ σαφήνεια. Ὅστις θέλει τὴν ἀκολουθεῖ. Ὅστις δὲν θέλει ἐπειδὴ ἔχει κενὰ στὴν ψυχή του, καλὸ θὰ εἶναι νὰ μὴν μεταφέρει τὰ κενὰ καὶ τὰ πάθη του μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν ἔζησαν γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Πίστευαν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν. Δὲν σκόρπισαν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων οὔτε πλάνες καὶ καινοτομίες, οὔτε τρόμο καὶ ἀπελπισία. Μόνο τὴν Ὀρθοδοξία μετέφεραν, μόνο Φῶς, Ἐλπίδα καὶ Παρηγοριά, φυλάσσοντας πάντοτε τὴν ὁδὸ πρὸς τὴν Θέωση. Σὲ αὐτὴ τὴν ὁδὸ ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ ὑπόδειγμα τῶν Ἁγίων, ὄχι τῶν δυτικῶν ἀκαδημιῶν, οὔτε τῆς ἀδιακρισίας ποὺ ὁδηγεῖ στὸν φανατισμό.

     Ἡ σήμερα τιμωμένη Ἁγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα μᾶς δείχνει τὴν μεσαία, βασιλικὴ ὁδό: οὔτε ἔμιξε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη της μὲ τὰ εἴδωλα γιὰ νὰ ζήσει ἄνετα, οὔτε ὑπῆρξε φανατική. Σίγουρα, θὰ μποροῦσε νὰ φερθεῖ διπλωματικὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει μία ἤρεμη ἐπίγεια ζωή. Ὡστόσο, ἂν καὶ μόλις 15 ἐτῶν, προτίμησε νὰ ἀνταποκριθεῖ στὰ εὐαγγελικὰ διδάγματα καὶ νὰ ἐφαρμόσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου μας, τὸν Ὁποῖο ἀγάπησε καρδιακά. Γιατί; Γιατὶ δὲν τὴν ἐνδιέφεραν τὰ πρόσκαιρα, μάταια καὶ φθαρτὰ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ τὰ μένοντα, τὰ μέλλοντα, τὰ αἰώνια. Ὁμολόγησε μὲ πίστη καὶ παρρησία τὸν Χριστὸ καὶ δὲν παρέκκλινε. Τῆς ἔσχισαν τὸ σῶμα, τὴν κρέμασαν, τὴν ἔκλεισαν στὴ φυλακή, τῆς ἔβαλαν φωτιά, τὴν ἀποκεφάλισαν. Νόμιζαν ὅτι νίκησαν, ἀλλὰ τελικὰ ἀποδείχθηκαν οἱ χαμένοι τῆς ὅλης ὑπόθεσης. Ἔσβησαν, ξεχάσθηκαν. Ἡ Ἁγία Μαρίνα, ὅμως, ἡ ὁποία ἀνταπέδωσε τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ αἵμα της, νίκησε. Δὲν ἔκανε ἐκπτώσεις στὴν πίστη καὶ διατήρησε τὸ πνεῦμα τῆς ἐλεύθερο, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὴν στεφάνωσε, τῆς χάρισε μία θέση δίπλα Του, καὶ ἀνέδειξε ἄφθαρτη τὴ μνήμη της, μὲ ἀποτέλεσμα, δεκαοκτὼ αἰῶνες μετὰ τὸ μαρτύριό της, νὰ τὴν τιμοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὴν πρεσβεία της. 

         Τελικά, στὴν Ἐκκλησία μας, νικητὲς βγαίνουν ἐκεῖνοι ποὺ θυσιάζονται ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ ὄχι ἐκείνοι ποὺ θυσιάζουν τὴν ἀλήθεια γιὰ μερικὰ ἔτη ἐνδεχόμενης εὐημερίας.

         Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μετὰ τῶν Ἁγίων Μεγαλομαρτύρων Εὐφημίας καὶ Μαρίνης νὰ πρεσβεύουν γιὰ ὅλους μας καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

               Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα βλέπουμε δύο τυφλοὺς νὰ ἀκολουθοῦν τὸν Κύριό μας καὶ νὰ φωνάζουν μὲ πίστη καὶ πόνο: «ἐλέησέ μας υἱὲ Δαυΐδ». Μᾶς θυμίζει ἡ προσευχὴ τῶν σωματικὰ μὲν τυφλῶν, ψυχικὰ δὲ φωτισμένων ἐκείνων ἀνθρώπων, τὴν ἁπλὴ καὶ σύντομη προσευχὴ τὴν ὁποία παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με». Πολλὲς φορὲς προσωπικὰ ἔχω προτρέψει τὴν προσευχὴ αὐτὴ νὰ τὴν ἔχουμε διαρκῶς στὸ νοῦ καὶ τὰ χείλη ὁτιδήποτε καὶ ἂν κάνουμε, διότι ἁγιάζει τὸν νοῦ μας, τὰ ἔργα μας καὶ τὸν τόπο. Θέλετε νὰ δεῖτε τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς αὐτῆς ὅταν γίνεται μὲ πίστη καὶ ἐπιμονή; Τὴν βλέπουμε ἀμέσως μετά. Ὁ Κύριος δὲν ἀνταποκρίθηκε ἄμεσα στὴν ἱκεσία τῶν τυφλῶν. Περίμενε νὰ δείξουν τὴν ἐπιμονὴ καὶ τὴ σταθερότητά τους. Ἀφοῦ, λοιπόν, φάνηκαν ἑδραῖοι στὴν πίστη τους, τοὺς ρώτησε: «Πιστεύετε ὅτι μπορῶ νὰ σᾶς θεραπεύσω;». Χωρὶς πολλὰ λόγια, οἱ δύο ἄντρες ἀπάντησαν μὲ ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Χριστό: «Ναί, Κύριε». «Νὰ σᾶς συμβεῖ ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη σας», ἀπάντησε. Καὶ θεραπεύθηκαν. 

               Μετὰ τὴν θεραπεία, ὁ Κύριος, καθιστῶντας τὸν ἑαυτό Του ὑπόδειγμα συμφωνίας λόγων καὶ ἔργων, εἶπε στοὺς ἰαθέντας: «προσέξτε νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας». Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἦταν ποὺ εἶχε πεῖ κάποτε: «Νὰ φροντίσετε νὰ κάνετε τὴν ἐλεημοσύνη σας ὄχι γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου». Δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς σὰν ἐκείνους ποὺ λένε πολλὰ καὶ πνευματικὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν προσωπική τους ζωὴ ἐφαρμόζουν τὰ ἀντίθετα. Ὅ,τι μᾶς εἶπε, πρῶτα Ἐκεῖνος τὰ ἐφάρμοσε. Μέσα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὴ συμπεριφορά Του, διαχρονικὰ μᾶς διδάσκει ὅ,τι καλὸ κάνουμε, εἴτε λέγεται ὑλικὴ βοήθεια, εἴτε πνευματικὴ στήριξη, εἴτε ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀγαθὴ ὑπηρεσία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, νὰ μὴν τὰ κάνουμε μὲ γνώμονα τὴν ἐπίδειξη, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγαπῆς, γνωρίζοντας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ καθῆκον μας. Κάνουμε κάτι καλὸ πολλὲς φορὲς καὶ θέλουμε νὰ τὸ δείξουμε γιὰ νὰ φανεῖ στοὺς ἀνθρώπους. Μήπως ἡ δόξα ποὺ θὰ μᾶς προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν δόξα ποὺ θὰ μᾶς δώσει ὁ Θεὸς ἂν μυστικὰ ἐργαζόμαστε τὶς ἐντολές Του; Ὄχι. Τότε, συμπεραίνουμε ὅτι δὲν χρειάζονται ἐπιδείξεις. «Νὰ μὴν γινόμαστε κενόδοξοι», μᾶς παραγγέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

               Στὴ συνέχεια, προσέφεραν στὸν Κύριό μας ἕναν κουφὸ δαιμονισμένο, τὸν ὁποῖο ἀμέσως θεράπευσε, ἀφοῦ ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο.

               Τόσο οἱ τυφλοί, ὅσο καὶ ὁ κωφὸς δὲν εἶχαν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ὡστόσο, ὁ Χριστὸς μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ ἐπιθυμῶντας τὴ σωτηρία τους, τοὺς βοήθησε. Βοηθοῦσε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κάθε κόστος, ὅπως στὴ σημερινὴ περικοπή. Ἀφοῦ θεράπευσε τὸν δαιμονισμένο, οἱ Φαρισαῖοι Τὸν κατηγόρησαν ὅτι «μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων βγάζει τὰ δαιμόνια». Σὲ προηγούμενη παρόμοια περίπτωση, τοὺς εἶχε ἀπαντήσει: «Κάθε βασιλεία ποὺ ὑφίσταται ἐσωτερικὴ διάσπαση, ἐρημώνεται. Ἄν ὁ σατανὰς βγάζει τὸν σατανά, δὲν θὰ σταθεῖ ἡ βασιλεία του». Τώρα, ὅμως, δὲν ἀπάντησε τίποτα. Ἁπλῶς συνέχισε νὰ κάνει τὸ ἔργο Του, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ὅποιες κακοπροαίρετες φωνές. Στὴν καθημερινότητά μας ἀγωνιζόμαστε νὰ κάνουμε τὸ σωστό, πράγμα ποὺ ἔχει συνέπειες. Ὁ πειρασμὸς φθονεῖ καὶ ξεσηκώνει πόλεμο. Αὐτὸ εἶναι ἀναμενόμενο. Τὸ ζητοῦμενο εἶναι ἐμεῖς νὰ συνεχίζουμε τὸ ἔργο μας, ὑπηρετῶντας Θεὸ καὶ πλησίον, ἀκόμη καὶ ἂν πρόκειται γιὰ ἄγνωστο.

               Ἀκοῦστε τί παραγγέλει σήμερα σὲ ἐμᾶς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καθένας σας ἂς προσπαθεῖ νὰ ἀρέσει στὸν πλησίον του, γιὰ νὰ τὸν ὑποβοηθεῖ στὸ καλὸ καὶ νὰ τὸν οἰκοδομεῖ στὴν πνευματικὴ ζωή». Κάποιος γνωστὸς ἄθεος Γάλλος φιλόσοφος τοῦ περασμένου αἰώνα εἶχε πεῖ: «οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή μου». Ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅμως, εἶναι διαφορετική. «Εἶδες τὸν ἀδερφό σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου», λέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν συμπεριφορά μας πρὸς τὸν πλησίον μας ἐξαρτᾶται  ἡ σωτηρία ἤ ἡ ἀπώλειά μας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἡ ἐπίγεια εὐημερία μας. Κάποιος θὰ πεῖ ὅτι οἱ συνάνθρωποί του εἶναι ἀνυπόφοροι καὶ δὲν τὸν ἑλκύουν νὰ τοὺς ἀγαπήσει. Θὰ συμφωνήσει δηλαδὴ ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ἡ κόλασή του. Ἔχει σκεφτεῖ ποτὲ μήπως ὁ ἴδιος εἶναι ἡ κόλαση γιὰ τοὺς συνανθρώπους του; Μήπως μὲ τὴ συμπεριφορά του ἔχει μπλέξει ὁ ἴδιος τὴ ζωή του; Ὁ Ἀπόστολος μᾶς λέει νὰ κάνουμε τὸ πᾶν γιὰ νὰ στηρίξουμε τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ στήριξη σύντομα θὰ ἐπιστρέψει σὲ ἐμᾶς. 

               Μὴν κάνουμε τὴ ζωή μας δύσκολη. «Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε καὶ οὔτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ».            

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

 †  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΘΕΙΑ ΕΥΛΟΓΙΑ (Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς ΣΤ’ Ματθαίου

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὸν Καθεδρικὸ Ἱερὸ Ναὸ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 3/16-7-2023, μὲ τίτλο: «Πῶς ἔρχεται θεία εὐλογία».

 Πηγή

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος)

Όταν θέλεις ν’ αρχίσεις κάποια θεάρεστη εργασία, πρώτα να ετοιμασθείς ενάντια στους πειρασμούς που θα σε βρουν, και μη διστάσεις καθόλου. Γιατί ο εχθρός έχει συνήθεια, όταν δει κάποιον να ξεκινά με θερμή πίστη ένα καλό και σωτήριο έργο, να τον εμποδίζει με ποικίλους και φοβερούς πειρασμούς, για να φοβηθεί απ’ αυτούς, και να ψυχρανθεί η καλή προαίρεσή του, ώστε να μην έχει πια καμιά επιθυμία να ασχοληθεί με τη θεάρεστη εργασία. Όχι βέβαια, διότι έχει τέτοια δύναμη ο εχθρός –γιατί, αν είχε, κανείς δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει το καλό– όμως το επιτρέπει ο Θεός, όπως έχουμε μάθει από την περίπτωση του δίκαιου Ιώβ.

Συ λοιπόν ετοίμασε τον εαυτό σου, ώστε να συγκρουσθείς με γενναιότητα με τους πειρασμούς που αντίκεινται στις αρετές, και τότε μόνο να ξεκινήσεις τη θεάρεστη εργασία σου. Αν δεν προετοιμασθείς καλά για την απόκρουση των πειρασμών, μην ξεκινήσεις την εργασία των αρετών. (19)

***

Όπως πλησιάζουν τα βλέφαρα το ένα το άλλο, έτσι και οι πειρασμοί είναι κοντά στους ανθρώπους. Και αυτό το οικονόμησε ο Θεός να είναι έτσι, με σοφία, για να έχουμε ωφέλεια· για να κρούεις δηλαδή επίμονα, εξαιτίας των θλίψεων, τη θύρα του ελέους του Θεού και για να μπει μέσα στο νου σου, με το φόβο των θλιβερών πραγμάτων, ο σπόρος της μνήμης του Θεού, ώστε να πας κοντά του με τις δεήσεις, και να αγιασθεί η καρδιά σου με τη συνεχή ενθύμησή του. Και ενώ εσύ θα τον παρακαλείς, αυτός θα σε ακούσει. (25)

***

Για να μη χάσεις την εμπιστοσύνη σου και την αφοσίωσή σου στο Θεό, γι’ αυτό ο Θεός οικονόμησε να είσαι στις θλίψεις και, ακόμη, για να μην ξεστρατίσεις από το δρόμο του και προκαλέσεις τη δίκαιη οργή Του, οπότε θα σε τιμωρήσει και, άμα δε μετανοήσεις, θα σε εξολοθρέψει και θα χάσεις τη χάρη της παρουσίας Του. Σκέψου ακόμη τι ασέβεια και τι πολλές βλάσφημες και ακατονόμαστες ενέργειες φέρνει στη ζωή μας η ευημερία και η καλοπέραση και η έλλειψη του φόβου του Θεού. Γι’ αυτό λοιπόν, και με τα παθήματά μας και με τα διάφορα λυπηρά πράγματα που έρχονται, επαυξάνει την ενθύμησή Του στην καρδιά σου, και από το φόβο των δυσάρεστων σε ξυπνάει για να κρούσεις την πύλη της ευσπλαχνίας Του· και μ’ αυτή την αιτία σε απολυτρώνει από τα θλιβερά και σπέρνει μέσα στην καρδιά σου τη θεϊκή αγάπη. Και αφού βάλει μέσα σου την αγάπη, σε φέρνει κοντά και σε τιμά με το χάρισμα της υιοθεσίας, και σου φανερώνει την πλούσια χάρη Του.

Πώς αλλιώς θα γνώριζες ότι προνοεί και νοιάζεται για σένα με αγάπη και σε φροντίζει, αν δεν έρχονταν καταπάνω σου οι θλίψεις; Διότι κυρίως με τον πόνο και τη θλίψη είναι δυνατό να πληθυνθεί η αγάπη του Θεού στην ψυχή σου και να τη γεμίσει. Αυτά σε κάνουν να γνωρίσεις τα χαρίσματά Του και φέρνουν στη μνήμη σου την πολλή πρόνοια που έχει για σένα. Όλα αυτά τα πνευματικά αγαθά γεννιούνται από τα λυπηρά, για να μάθεις να ευγνωμονείς για όλα το Θεό.

Λοιπόν, να θυμάσαι το Θεό, για να σε θυμάται και Αυτός πάντοτε. Και αφού σε θυμηθεί και σε σώσει από τις θλίψεις, θα λάβεις απ’ Αυτόν κάθε ευλογία και θα είσαι μακάριος. Μην Τον ξεχάσεις λοιπόν, σκορπίζοντας το νου σου στις ματαιότητες, για να μη σε ξεχάσει τότε που θα έχεις πόλεμο με το κακό. Όταν όλα πάνε καλά στη ζωή σου, να υπακούεις στο Θεό και να τηρείς τις εντολές Του, για να έχεις κοντά Του παρρησία στις θλίψεις σου με την καρδιακή και επίπονη προσευχή και παράκληση. (25-6)

***

Άμα χτυπήσει ο πειρασμός τον άδικο, δεν έχει κουράγιο και θάρρος να επικαλεσθεί τη βοήθεια του Θεού, ούτε να περιμένει απ’ Αυτόν τη σωτηρία. Διότι τον καιρό που δεν είχε θλίψεις και ήταν αναπαυμένος, απομακρύνθηκε από το θέλημά Του. Προτού ν’ αρχίσεις τον πόλεμο, ζήτησε επίμονα να συνάψεις συμμαχία, και προτού να αρρωστήσεις, ζήτησε να μάθεις ποιος είναι καλός γιατρός. Έτσι, και προτού να έρθουν κατεπάνω σου τα θλιβερά, να προσεύχεσαι, οπότε στον καιρό των δυσάρεστων πληγμάτων θα βρεις το Θεό βοηθό, και θα σε ακούσει με προσοχή. Προτού να γλιστρήσεις και πέσεις στην απόγνωση, να επικαλείσαι και να παρακαλείς το Θεό· και προτού να προσευχηθείς, να έχεις φυλάξει τις μοναχικές σου υποσχέσεις, που είναι τα εφόδιά σου στο δρόμο του Θεού.

Η κιβωτός του Νώε σε καιρό ειρήνης κατασκευάσθηκε, και τα δέντρα για την ξυλεία της είχαν φυτευθεί πριν από εκατό χρόνια. Έτσι, τότε που ξέσπασε η οργή του Θεού για την αμετανοησία των ανθρώπων, οι άδικοι και αμελείς χάθηκαν, ενώ για τον δίκαιο και προνοητικό Νώε έγινε η κιβωτός σκέπη σωτηρίας.

Όσοι νεκρώθηκαν για τον κόσμο, αυτοί υπομένουν τους πειρασμούς και τα δυσάρεστα με χαρά, ενώ αυτοί που ζουν κοσμικά δεν έχουν τη δύναμη να υποφέρουν την αδικία· αυτοί ή νικιούνται από την κενοδοξία τους και οργίζονται και ταράσσονται, φερόμενοι με τρόπο παράλογο, ή κυριεύονται από τη λύπη και την απόγνωση. (27-8)

 

(Από το βιβλίο: Κωνσταντίνου Καρακόλη, “Ανθολόγιο από την ασκητική εμπειρία του Αγίου Ισαάκ του Σύρου”, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ. 105)

 

(Οι αριθμοί στο τέλος κάθε λήμματος αντιστοιχούν στις σελίδες του ελληνικού κειμένου: «Του Οσίου Πατρός ημών Ισαάκ, Επισκόπου Νινευΐ, του Σύρου, Τα Ευρεθέντα Ασκητικά», Λειψία 1770, Ανατυπούμενα επιμελεία Ιωακείμ Σπετσιέρη, Ιερομονάχου. Αθήναι)

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

               Μετὰ τὴν θεραπεία τῶν δαιμονισμένων τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν, ὁ Κύριός μας ἐπέστρεψε στὴν πόλη Του, τὴν Καπερναούμ. Εὑρισκόμενος ἐκεῖ καὶ κηρύττοντας σὲ κάποιο σπίτι, ὁδήγησαν ἐνώπιόν Του ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο στὸ κρεβάτι του. Οἱ Εὐαγγελιστὲς Λουκᾶς καὶ Μάρκος διηγοῦνται τὸ γεγονὸς προσθέτωντας ὅτι προκειμένου νὰ φτάσει ὁ παράλυτος ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ στὸ σπίτι ἐπικρατοῦσε ἔντονος συνωστισμός, οἱ φίλοι του, οἱ ὁποῖοι τὸν κουβαλοῦσαν, χάλασαν τὴ στέγη καὶ τὸν κατέβασαν μέσῳ αὐτῆς. Ἡ μεγάλη πίστη τους ὅτι ὁ Ἰησοῦς θὰ ἐπιτελοῦσε τὸ θαῦμα, συγκίνησε τὴν εὐσπλαχνία Του. «Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες», τοῦ εἶπε. 

               Μά, ὁ παραλυτικὸς εἶχε ἄλλο αἴτημα! Πλησίασε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ περπατήσει, ὄχι γιὰ νὰ τοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες. Αὐτὸ οὔτε ποὺ τὸ σκεφτόταν. Ὁ ἴδιος, πάντως, δὲν ἀντέδρασε, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη περίμενε τὴν ἐξέλιξη. 

               Πολλὲς φορὲς συμβαίνει νὰ ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μὴν τὸ λαμβάνουμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς πιάνει τὸ παράπονο. Ναί, ἀλλὰ μήπως ὁ Θεὸς φροντίζει ὥστε νὰ λάβουμε κάτι ἀνώτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, καὶ μάλιστα τὴν κατάλληλη ὥρα; Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει πεῖ «αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται» καί, ἀναμφίβολα, δὲν λέει ψέματα. Ἑπομένως, ὀφείλουμε μετὰ τὸ αἴτημά μας νὰ κάνουμε ὑπομονὴ καὶ νὰ Τοῦ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν μᾶς δώσει αὐτὸ ποῦ ζητᾶμε, σίγουρα θὰ μᾶς δώσει αὐτὸ ποὺ ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη γιὰ τὴ σωτηρία της. 

               Ἐπίσης, μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴ συγκλονιστικὴ φράση Του, ὁ Θεάνθρωπος οὐσιαστικὰ μᾶς διδάσκει ὅτι ἂν ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάποια συμφορά, πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴν αἰτία τῆς συμφορᾶς καὶ νὰ θεραπεύσουμε πρῶτα αὐτήν. Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ, ἡ παραλυσία του ὀφειλόταν, ὅπως φαίνεται, σὲ κάποιο παράπτωμά του. Ἔτσι, μὲ τὴν θεραπεία τοῦ παραπτώματος, θὰ ἐρχόταν καὶ ἡ θεραπεία τῆς παραλυσίας. 

               Ὅταν ἕνας γονέας ἔρχεται στὸν πνευματικὸ καὶ παραπονιέται γιὰ τὴ συμφορὰ νὰ ξεφύγει τὸ παιδί του ἐντελῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, αὐτὴ τὴ συμφορὰ τὴν ἐτοίμαζε γιὰ καιρὸ ὁ ἴδιος ὁ γονέας καὶ γιὰ νὰ διορθωθεῖ, πρέπει πρῶτα νὰ φροντίσει νὰ συγχωρεθεῖ ἡ ἁμαρτία του, δηλαδὴ ἡ λανθασμένη συμπεριφορά του ἀπέναντι στὸ παιδί του. 

               Ἐπιστρέφοντας στὴν εὐαγγελικὴ διήγηση, βλέπουμε νὰ ξεσπᾶ μία ταραχὴ στὴ σκέψη τῶν παρισταμένων ἐκεῖ Φαρισαίων: «Αὐτὸς βλασφημεῖ» εἶπαν μεταξύ τους. Πολλάκις ἔχει γίνει ἀναφορὰ στὴν ὑποκρισία τῶν ταλαίπωρων αὐτῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν προβλήματα διαχρονικά. Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀκριβεῖς τηρητὲς τῶν νόμων. Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν οἱ μεγάλοι πνευματικοὶ διδάσκαλοι καὶ κήρυκες τῆς εὐσεβείας. Δυστυχῶς, ὅμως, ἔμειναν στὸ «ὑποτίθεται» καὶ ἀπὸ ὅτι φάνηκε, ἦταν περισσότερο παράλυτοι στὴν ψυχὴ ἀπὸ ὅτι ὁ παράλυτος τῆς περικοπῆς, στὸ σῶμα. Θεώρησαν βλασφημία τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ, διότι γνώριζαν πὼς μόνο ὁ Θεὸς συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Τὸ ἂν ὁ Ἰησοῦς μὲ τὰ δεκάδες θαύματα ποὺ εἶχε ἐπιτελέσει, ἦταν ὁ Θεὸς ἤ ὄχι, αὐτὸ οὔτε ποὺ νοιάζονταν νὰ τὸ ἐπεξεργαστοῦν, διότι δὲν τοὺς τὸ ἐπέτρεπε ὁ φθόνος τους.  

               Βλέποντας ὁ Κύριος, ὡς Παντογνώστης, αὐτὲς τὶς μάταιες καὶ φθονερές τους σκέψεις, τὶς χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀληθινή Του ὑπόσταση στοὺς ἀνθρώπους, ἄσχετα ἂν τελικὰ αὐτοὶ δὲν κατάλαβαν. Ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶπε: «ὁ Θεὸς μόνο συγχωρεῖ ἁμαρτίες, καὶ ἐφόσον εἶμαι ὁ Θεός, συγχωρῶ καὶ ἐγώ», διότι θὰ Τὸν παρεξηγοῦσαν ἂν μιλοῦσε γιὰ τὸν Ἑαυτό Του. Ἀντιθέτως, τὸ ὅτι μόνο ὁ Θεὸς συγχωρεῖ ἁμαρτίες, τὸ εἶπαν μεταξύ τους ἐκεῖνοι ποὺ ἐχθρεύονταν τὸν Χριστό. Τότε, πῆρε τὴν εὐκαιρία καὶ τοὺς εἶπε: γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες (πράγμα ποὺ δὲν φαίνεται), δηλαδὴ ὅτι εἶναι ὁ Θεός –λέει στὸν παράλυτο- σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου (πράγμα ποὺ φαίνεται). 

               Ὅταν κάποιος μένει γιὰ θεραπεία στὸ νοσοκομεῖο ξαπλωμένος γιά, τὸ λιγότερο, πέντε ἡμέρες, ὅταν σηκώνεται στὰ πόδια του, ἐνδεχομένως νὰ πέσει καὶ νὰ χρειαστεῖ στηρίγματα. Ὁ ἐπὶ χρόνια παράλυτος, ὅμως, δὲν χρειάσθηκε κανένα στήριγμα. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐντολὴ ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Χριστό, σηκώθηκε, ἄρχισε νὰ περπατᾶ καὶ μάλιστα κουβαλῶντας καὶ τὸ κρεβάτι του. Ὅταν ὁ ἂνθρωπος μέσα ἀπὸ τὴν καρδιακή του πίστη ἑλκύει τὴν θεραπευτικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ τὸν καθιστᾶ ἐντελῶς Ὑγιῆ, εἴτε σωματικά, εἴτε ψυχικά, εἴτε καὶ στὰ δύο. Πίστη, ἑπομένως, μᾶς χρειάζεται. 

               Ἐν κατακλείδι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πολλὲς φορὲς ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν τὸ λαμβάνουμε. Ὑπομονὴ καὶ πίστη! Ξέρει ὁ Θεὸς νὰ δίνει τὸ συμφέρον, ἁπλῶς θέλει νὰ δεῖ καὶ τὸν δικό μας ἀγώνα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ συμφορὲς ποὺ οἱ ἴδιοι πολλὲς φορὲς ἔχουμε προκαλέσει στὴ ζωή μας, δὲν λύνονται μὲ μαγικὸ τρόπο μὲ τὴν προσφυγὴ σὲ ἕναν θαυματουργὸ πνευματικό, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν προσωπική μας προσπάθεια νὰ γνωρίσουμε τὰ λάθη ποὺ ὁδήγησαν στὴ συμφορὰ καὶ νὰ διορθώσουμε πρῶτα αὐτά. Τέλος, ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι ὁ μεγάλος Ἰατρὸς τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν μας νοσημάτων. Ἂν θέλουμε τὴ θεραπεία μας, σὲ Ἐκεῖνον ὀφείλουμε νὰ καταφεύγουμε, μὲ Ἐκεῖνον νὰ ἐπικοινωνοῦμε καὶ τὶς ἐντολὲς Ἐκείνου νὰ ἀκολουθοῦμε. 

Μετ’ εὐχῶν,

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

†  ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή