Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Μετὰ τὴν θεραπεία τῶν δαιμονισμένων τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν, ὁ Κύριός μας ἐπέστρεψε στὴν πόλη Του, τὴν Καπερναούμ. Εὑρισκόμενος ἐκεῖ καὶ κηρύττοντας σὲ κάποιο σπίτι, ὁδήγησαν ἐνώπιόν Του ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο στὸ κρεβάτι του. Οἱ Εὐαγγελιστὲς Λουκᾶς καὶ Μάρκος διηγοῦνται τὸ γεγονὸς προσθέτωντας ὅτι προκειμένου νὰ φτάσει ὁ παράλυτος ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ στὸ σπίτι ἐπικρατοῦσε ἔντονος συνωστισμός, οἱ φίλοι του, οἱ ὁποῖοι τὸν κουβαλοῦσαν, χάλασαν τὴ στέγη καὶ τὸν κατέβασαν μέσῳ αὐτῆς. Ἡ μεγάλη πίστη τους ὅτι ὁ Ἰησοῦς θὰ ἐπιτελοῦσε τὸ θαῦμα, συγκίνησε τὴν εὐσπλαχνία Του. «Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες», τοῦ εἶπε.
Μά, ὁ παραλυτικὸς εἶχε ἄλλο αἴτημα! Πλησίασε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ περπατήσει, ὄχι γιὰ νὰ τοῦ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες. Αὐτὸ οὔτε ποὺ τὸ σκεφτόταν. Ὁ ἴδιος, πάντως, δὲν ἀντέδρασε, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη περίμενε τὴν ἐξέλιξη.
Πολλὲς φορὲς συμβαίνει νὰ ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μὴν τὸ λαμβάνουμε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μᾶς πιάνει τὸ παράπονο. Ναί, ἀλλὰ μήπως ὁ Θεὸς φροντίζει ὥστε νὰ λάβουμε κάτι ἀνώτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε, καὶ μάλιστα τὴν κατάλληλη ὥρα; Ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει πεῖ «αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται» καί, ἀναμφίβολα, δὲν λέει ψέματα. Ἑπομένως, ὀφείλουμε μετὰ τὸ αἴτημά μας νὰ κάνουμε ὑπομονὴ καὶ νὰ Τοῦ ἔχουμε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Ἀκόμη καὶ ἂν δὲν μᾶς δώσει αὐτὸ ποῦ ζητᾶμε, σίγουρα θὰ μᾶς δώσει αὐτὸ ποὺ ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη γιὰ τὴ σωτηρία της.
Ἐπίσης, μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴ συγκλονιστικὴ φράση Του, ὁ Θεάνθρωπος οὐσιαστικὰ μᾶς διδάσκει ὅτι ἂν ἐπιθυμοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάποια συμφορά, πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὴν αἰτία τῆς συμφορᾶς καὶ νὰ θεραπεύσουμε πρῶτα αὐτήν. Στὴν περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ, ἡ παραλυσία του ὀφειλόταν, ὅπως φαίνεται, σὲ κάποιο παράπτωμά του. Ἔτσι, μὲ τὴν θεραπεία τοῦ παραπτώματος, θὰ ἐρχόταν καὶ ἡ θεραπεία τῆς παραλυσίας.
Ὅταν ἕνας γονέας ἔρχεται στὸν πνευματικὸ καὶ παραπονιέται γιὰ τὴ συμφορὰ νὰ ξεφύγει τὸ παιδί του ἐντελῶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, αὐτὴ τὴ συμφορὰ τὴν ἐτοίμαζε γιὰ καιρὸ ὁ ἴδιος ὁ γονέας καὶ γιὰ νὰ διορθωθεῖ, πρέπει πρῶτα νὰ φροντίσει νὰ συγχωρεθεῖ ἡ ἁμαρτία του, δηλαδὴ ἡ λανθασμένη συμπεριφορά του ἀπέναντι στὸ παιδί του.
Ἐπιστρέφοντας στὴν εὐαγγελικὴ διήγηση, βλέπουμε νὰ ξεσπᾶ μία ταραχὴ στὴ σκέψη τῶν παρισταμένων ἐκεῖ Φαρισαίων: «Αὐτὸς βλασφημεῖ» εἶπαν μεταξύ τους. Πολλάκις ἔχει γίνει ἀναφορὰ στὴν ὑποκρισία τῶν ταλαίπωρων αὐτῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν προβλήματα διαχρονικά. Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν ἂνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀκριβεῖς τηρητὲς τῶν νόμων. Ὑποτίθεται ὅτι ἦταν οἱ μεγάλοι πνευματικοὶ διδάσκαλοι καὶ κήρυκες τῆς εὐσεβείας. Δυστυχῶς, ὅμως, ἔμειναν στὸ «ὑποτίθεται» καὶ ἀπὸ ὅτι φάνηκε, ἦταν περισσότερο παράλυτοι στὴν ψυχὴ ἀπὸ ὅτι ὁ παράλυτος τῆς περικοπῆς, στὸ σῶμα. Θεώρησαν βλασφημία τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ, διότι γνώριζαν πὼς μόνο ὁ Θεὸς συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Τὸ ἂν ὁ Ἰησοῦς μὲ τὰ δεκάδες θαύματα ποὺ εἶχε ἐπιτελέσει, ἦταν ὁ Θεὸς ἤ ὄχι, αὐτὸ οὔτε ποὺ νοιάζονταν νὰ τὸ ἐπεξεργαστοῦν, διότι δὲν τοὺς τὸ ἐπέτρεπε ὁ φθόνος τους.
Βλέποντας ὁ Κύριος, ὡς Παντογνώστης, αὐτὲς τὶς μάταιες καὶ φθονερές τους σκέψεις, τὶς χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀληθινή Του ὑπόσταση στοὺς ἀνθρώπους, ἄσχετα ἂν τελικὰ αὐτοὶ δὲν κατάλαβαν. Ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶπε: «ὁ Θεὸς μόνο συγχωρεῖ ἁμαρτίες, καὶ ἐφόσον εἶμαι ὁ Θεός, συγχωρῶ καὶ ἐγώ», διότι θὰ Τὸν παρεξηγοῦσαν ἂν μιλοῦσε γιὰ τὸν Ἑαυτό Του. Ἀντιθέτως, τὸ ὅτι μόνο ὁ Θεὸς συγχωρεῖ ἁμαρτίες, τὸ εἶπαν μεταξύ τους ἐκεῖνοι ποὺ ἐχθρεύονταν τὸν Χριστό. Τότε, πῆρε τὴν εὐκαιρία καὶ τοὺς εἶπε: γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες (πράγμα ποὺ δὲν φαίνεται), δηλαδὴ ὅτι εἶναι ὁ Θεός –λέει στὸν παράλυτο- σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου (πράγμα ποὺ φαίνεται).
Ὅταν κάποιος μένει γιὰ θεραπεία στὸ νοσοκομεῖο ξαπλωμένος γιά, τὸ λιγότερο, πέντε ἡμέρες, ὅταν σηκώνεται στὰ πόδια του, ἐνδεχομένως νὰ πέσει καὶ νὰ χρειαστεῖ στηρίγματα. Ὁ ἐπὶ χρόνια παράλυτος, ὅμως, δὲν χρειάσθηκε κανένα στήριγμα. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐντολὴ ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Χριστό, σηκώθηκε, ἄρχισε νὰ περπατᾶ καὶ μάλιστα κουβαλῶντας καὶ τὸ κρεβάτι του. Ὅταν ὁ ἂνθρωπος μέσα ἀπὸ τὴν καρδιακή του πίστη ἑλκύει τὴν θεραπευτικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ τὸν καθιστᾶ ἐντελῶς Ὑγιῆ, εἴτε σωματικά, εἴτε ψυχικά, εἴτε καὶ στὰ δύο. Πίστη, ἑπομένως, μᾶς χρειάζεται.
Ἐν κατακλείδι, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πολλὲς φορὲς ζητᾶμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν τὸ λαμβάνουμε. Ὑπομονὴ καὶ πίστη! Ξέρει ὁ Θεὸς νὰ δίνει τὸ συμφέρον, ἁπλῶς θέλει νὰ δεῖ καὶ τὸν δικό μας ἀγώνα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ συμφορὲς ποὺ οἱ ἴδιοι πολλὲς φορὲς ἔχουμε προκαλέσει στὴ ζωή μας, δὲν λύνονται μὲ μαγικὸ τρόπο μὲ τὴν προσφυγὴ σὲ ἕναν θαυματουργὸ πνευματικό, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν προσωπική μας προσπάθεια νὰ γνωρίσουμε τὰ λάθη ποὺ ὁδήγησαν στὴ συμφορὰ καὶ νὰ διορθώσουμε πρῶτα αὐτά. Τέλος, ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι ὁ μεγάλος Ἰατρὸς τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν μας νοσημάτων. Ἂν θέλουμε τὴ θεραπεία μας, σὲ Ἐκεῖνον ὀφείλουμε νὰ καταφεύγουμε, μὲ Ἐκεῖνον νὰ ἐπικοινωνοῦμε καὶ τὶς ἐντολὲς Ἐκείνου νὰ ἀκολουθοῦμε.
Μετ’ εὐχῶν,
Ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
