Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ (Ὁμιλία Ἐπισκόπου Γαρδικίου κ.Κλήμεντος)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΝΟΥΘΕΤΟΥΣΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/2019/10/blog-post_37.html

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ (Ἀποσπάσματα ἀπό τό Μέγα Γεροντικόν)

Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπαγρυπνοῦμε ὥστε νὰ μὴ κρίνουμε κανένα

1. Σὲ κάποιον ἀδελφὸ ποὺ ἔμενε στὸ κοινόβιο τοῦ ἀββᾶ Ἠλία, συνέβη κάποτε ἕνας πειρασμός. Γι᾿ αὐτὸ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ κεῖ καὶ πῆγε κοντὰ στὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο, στὸ ὄρος. Ἀφοῦ ἔμεινε ὁ ἀδελφὸς κοντά του κάποιο χρονικὸ διάστημα, τὸν ἔστειλε ὁ ἀββᾶς στὸ κοινόβιο ἀπ᾿ ὅπου εἶχε φύγει. Ἐκεῖνοι ὅμως μόλις τὸν εἶδαν, τὸν ξανάδιωξαν καὶ ὁ ἀδελφὸς γύρισε πάλι στὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο καὶ τοῦ εἶπε:

«Δὲν θέλησαν νὰ μὲ δεχθοῦν, πάτερ».

Τὸν ἔστειλε πάλι ὁ Γέροντας καὶ τοὺς μήνυσε τὸ ἑξῆς:

«Ἕνα καράβι ναυάγησε μέσα στὸ πέλαγος, ἔχασε τὸ φορτίο του καὶ μὲ κόπο πολὺ ἔφθασε στὴ στεριά. Καὶ ἐσεῖς ὅ,τι σώθηκε καὶ ἔφθασε στὴ στεριά, θέλετε νὰ τὸ καταποντίσετε;»

Κι ἐκεῖνοι ὅταν ἄκουσαν ὅτι ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος τὸν ἔστειλε, εὐθὺς τὸν δέχθηκαν.

8. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἡσαΐας:

«Ἐὰν σοῦ ἔρθει λογισμὸς νὰ κατακρίνεις τὸν πλησίον γιὰ κάποιο ἁμάρτημά του, πρῶτα νὰ σκεφθεῖς ὅτι ἐσὺ εἶσαι περισσότερο ἁμαρτωλὸς ἀπ᾿ αὐτὸν καὶ ἐκεῖνα ποὺ νομίζεις ὅτι σωστὰ τὰ κάνεις, μὴν πιστέψεις ὅτι ἦσαν ἀρεστὰ στὸν Θεό. Καὶ ἔτσι δὲν θὰ τολμήσεις νὰ καταδικάσεις τὸν πλησίον».

9. Εἶπε ἐπίσης:

«Ἐὰν δὲν κατακρίνεις τὸν πλησίον ἀλλὰ ἐξουθενώνεις τὸν ἑαυτό σου, παρέχεις ἀνάπαυση στὴ συνείδηση σου».

9. Πῆγε κάποτε ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὁ Θηβαῖος σε κάποιο κοινόβιο καὶ εἶδε ἕναν ἀδελφὸ νὰ σφάλλει καὶ τὸν κατέκρινε.

Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν ἔρημο, ἦλθε ἄγγελος Κυρίου καὶ στάθηκε μπροστὰ στὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ του καὶ τοῦ εἶπε:

«Δὲν σοῦ ἐπιτρέπω νὰ μπεῖς».

Κι ἐκεῖνος παρακαλοῦσε κι ἔλεγε:

«Τί συμβαίνει;»

Ἀποκρίθηκε ὁ ἄγγελος καὶ τοῦ εἶπε:

«Ὁ Θεὸς μὲ ἔστειλε λέγοντας: Πές του, ποῦ προστάζεις νὰ βάλω τὸν ἀδελφὸ ποὺ ἔσφαλε καὶ τὸν καταδίκασες».

Εὐθὺς μετανόησε ὁ ἀββᾶς καὶ εἶπε:

«Ἁμάρτησα, συγχώρεσέ με».

Καὶ ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε:

«Σήκω, σὲ συγχώρεσε ὁ Θεός. Καὶ στὸ ἑξῆς νὰ προσέχεις νὰ μὴν κρίνεις κανέναν, προτοῦ τὸν κρίνει ὁ Θεός».

10. Ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Παφνούτιος, ὁ μαθητὴς τοῦ ἀββᾶ Μακαρίου:

«Παρακάλεσα τὸν Γέροντά μου λέγοντας: Πές μου κάποιον λόγο».

Κι ἐκεῖνος εἶπε: «Νὰ μὴν κακομεταχειριστεῖς κανέναν οὔτε νὰ τὸν κατακρίνεις. Αὐτὰ νὰ κάνεις καὶ σώζεσαι».

11. Ἔλεγαν γιὰ τὸν ἀββᾶ Μακάριο τὸν μεγάλο ὅτι εἶχε γίνει, ὅπως λέει ἡ Γραφή, θεὸς ἐπίγειος. Γιατὶ ὅπως ἀκριβῶς ὁ Θεὸς σκεπάζει τὸν κόσμο, ἔτσι καὶ ὁ ἀββᾶς Μακάριος σκέπαζε τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔβλεπε στοὺς ἄλλους, σὰν νὰ μὴ τὰ ἔβλεπε, καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἄκουε σὰν νὰ μὴ τὰ ἄκουε.

12. Κάποιος ἀδελφὸς τῆς Σκήτης κάποτε ἔσφαλε. Ἔγινε συγκέντρωση στὴν ὁποία κάλεσαν τὸν ἀββᾶ Μωυσῆ ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν θέλησε νὰ πάει.

Τοῦ παρήγγειλε τότε ὁ πρεσβύτερος: «Ἔλα, γιατὶ σὲ περιμένουν ὅλοι».

Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε κρατώντας στὴν πλάτη ἕνα καλάθι τρύπιο ποὺ τὸ γέμισε ἄμμο.

Οἱ Πατέρες ποὺ βγῆκαν νὰ τὸν προϋπαντήσουν τοῦ λένε: «Τί εἶναι αὐτό, πάτερ;»

«Οι ἁμαρτίες μου -ἀπαντᾷ ὁ Γέροντας- ποὺ κυλοῦν καὶ πέφτουν πίσω μου καὶ δὲν τὶς βλέπω. Καὶ ἦλθα ἐγὼ σήμερα νὰ κρίνω τὰ σφάλματα ἄλλου».

Ὅταν τ᾿ ἄκουσαν αὐτὰ οἱ Πατέρες, δὲν εἶπαν τίποτε ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ ἀλλὰ τὸν συγχώρεσαν.

18. Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Πές μου, πῶς θὰ γίνω μοναχός;»

Καὶ ὁ Γέροντας εἶπε: «Ἐὰν θέλεις νὰ βρεῖς ἀνάπαυση καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ στὴ μέλλουσα ζωή, νὰ λὲς σὲ κάθε περίπτωση: Ποιὸς εἶμαι ἐγώ; Καὶ νὰ μὴν κατακρίνεις κανένα».

20. Εἶπε ἐπίσης:

«Μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος νὰ φαίνεται ὅτι σιωπᾷ ἐνῷ ἡ καρδιά του κατακρίνει τοὺς ἄλλους, ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος πάντοτε λαλεῖ.

Καὶ μπορεῖ ἕνας ἄλλος νὰ μιλάει ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὸ βράδυ καὶ ὅμως κρατάει σιωπὴ γιατὶ δὲν λέει τίποτε περισσότερο ἀπ᾿ ὅσα ὠφελοῦν».

21. Ρώτησε ἕνας ἀδελφὸς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Ἐὰν δῶ κάποιο σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ μου, εἶναι καλὸ νὰ τὸ σκεπάσω;»

Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε:

«Ὅποια ὥρα σκεπάσουμε τὸ σφάλμα τοῦ ἀδελφοῦ μας, σκεπάζει καὶ ὁ Θεὸς τὸ δικό μας. Καὶ ὅποια ὥρα θὰ φανερώσουμε τοῦ ἀδελφοῦ τὸ σφάλμα, θὰ φανερώσει καὶ ὁ Θεὸς τὸ δικό μας».

28. Ρώτησε ἕνας ἀδελφὸς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Τί νὰ κάνω ποὺ ὅταν πάω νὰ κάνω τὴν πνευματική μου ἐργασία μὲ κυριεύει ἡ ἀμέλεια;»

Κι ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε:

«Νὰ μὴν ἐξευτελίσεις κανέναν οὔτε νὰ τὸν κατακρίνεις. Κανέναν νὰ μὴν κατηγορήσεις καὶ ὁ Θεὸς θὰ σοῦ δώσει ἀνάπαυση καὶ ἡ πνευματική σου ἐργασία θὰ γίνεται ἤρεμα».

29. Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

«Τί νὰ κάνω;»

Κι ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε:

«Εἶναι γραμμένο: Τὴν ἀνομία μου ἐγὼ θὰ τὴν ἐξαγγείλω καὶ θὰ φροντίσω νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μου».

40. Κάποιος ἀδελφὸς ἔκανε μία ἐρώτηση σ᾿ ἕναν ἅγιο Γέροντα γιὰ νὰ ἔχει μία βάση, ὥστε νὰ μὴν ἁμαρτάνει μὲ τὸν λογισμό.

«Ἂς ὑποθέσουμε -εἶπε- ὅτι βλέπω κάποιον νὰ κάνει κάτι καὶ τὸ λέω αὐτὸ σὲ κάποιον ἄλλο, καὶ βλέπω ὅτι δὲν τὸν κατακρίνω, ἀλλὰ ἁπλῶς τὸ συζητοῦμε. Αὐτὸ παύει νὰ εἶναι κατάκριση;»

Ὁ Γέροντας εἶπε: «Ἐὰν μιλᾷς μὲ ἐμπάθεια ἔχοντας κάτι ἐναντίον του, εἶναι κατάκριση, ἂν ὅμως εἶσαι ἐλεύθερος ἀπὸ πάθος, δὲν εἶναι κατάκριση. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ μεγαλώνει τὸ κακό, ἡ σιωπὴ εἶναι προτιμότερη».

42. Ἄκουσε κάποιος ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες ὅτι ἕνας ἀδελφὸς ἔπεσε στὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας. Καὶ εἶπε:

«Ὤ, ἄσχημα ἔκανε».

Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες πεθαίνει ὁ ἀδελφός. Καὶ πάει ἄγγελος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀδελφοῦ στὸν Γέροντα καὶ τοῦ λέει:

«Δὲς αὐτὸν ποὺ κατέκρινες, πέθανε. Ποῦ παραγγέλλεις νὰ τὸν βάλω, στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἢ στὴν κόλαση;»

Μετὰ ἀπ᾿ αὐτό, μέχρι τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του ὁ Γέροντας ζητοῦσε ἀσταμάτητα ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ δάκρυα καὶ πόνο πολὺ νὰ τὸν συγχωρήσει.

49. Εἶπε κάποιος Γέροντας:

«Ἐὰν δεῖς ἀδελφὸ νὰ ἁμαρτάνει, μὴ ρίξεις τὴν αἰτία σ᾿ αὐτὸν ἀλλὰ στὸν πολέμιό του, καὶ πές: Ὅπως αὐτὸς νικήθηκε, ἔτσι κι ἐγώ.

Κλαῖε καὶ ζῆτα τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ δεῖχνε συμπόνια σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἄθελά του πάσχει. Γιατὶ κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἁμαρτήσει στὸν Θεό, ἀλλὰ ὅλοι σφάλλουμε».

54. Εἶπε ἕνας Γέροντας:

«Τίποτε δὲν παροργίζει τόσο τὸν Θεὸ καὶ τίποτε δὲν ἀπογυμνώνει τόσο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ χάρη, ὥστε νὰ φτάσει καὶ σὲ ἐγκατάλειψη ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ, ὅσο τὸ νὰ κατηγορεῖ τὸν πλησίον του ἢ νὰ τὸν κατακρίνει ἢ νὰ τὸν ἐξουθενώνει. Καὶ εἶναι τόσο βαρύτερη ἡ κατάκριση ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς λέει:

«Ὑποκριτή, βγάλε πρῶτα τὸ δοκάρι ποὺ ἔχεις στὸ μάτι σου καὶ τότε θὰ δεῖς καθαρὰ γιὰ νὰ βγάλεις τὸ σκουπιδάκι ποὺ βρίσκεται στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου».

Παρομοίασε δηλαδὴ τὸ ἁμάρτημα τοῦ πλησίον μὲ τὸ σκουπιδάκι, ἐνῷ τὴν κατάκριση μὲ τὸ δοκάρι.

Εἶναι τόσο κακὸ τὸ νὰ κατακρίνει κανείς, σχεδὸν ξεπερνᾷ κάθε ἁμαρτία.

Ἑπομένως τίποτε δὲν εἶναι βαρύτερο, ἀδελφοί μου, οὔτε χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ καταδικάσουμε ἢ νὰ ἐξουθενώσουμε τὸν πλησίον.

Γιατί νὰ μὴν προτιμοῦμε νὰ κατακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας;

Καὶ ἐννοῶ τὰ κακὰ τὰ δικά μας ποὺ καλὰ τὰ γνωρίζουμε καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ δώσουμε λόγο στὸν Θεό.

Γιατί ἁρπάζουμε τὸ δικαίωμα τῆς κρίσης τοῦ Θεοῦ;

Τί θέλουμε ἀπὸ τὸ πλάσμα του, τί θέλουμε ἀπὸ τὸν πλησίον;

Τί ζητᾶμε ἀπὸ τὰ βάρη τοῦ ἄλλου;

Ἔχουμε, ἀδελφοί, τί νὰ φροντίσουμε. Ὁ καθεὶς ἂς προσέχει τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς δικές του κακίες.

Ἡ ἐξουσία νὰ δικαιώνει καὶ νὰ καταδικάζει, ἀνήκει μόνο στὸν Θεό, ποὺ γνωρίζει καὶ τὴν κατάσταση τοῦ καθενὸς καὶ τὴ δύναμη, τὸν τρόπο τῆς ζωῆς καὶ τὰ χαρίσματά του, τὴν ἰδιοσυγκρασία καὶ τὶς ἱκανότητές του, ἀνήκει στὸν Θεὸ ποὺ κρίνει ἀνάλογα μὲ τὸ καθένα ἀπ᾿ αὐτά, ὅπως ὁ ἴδιος μόνος τὰ γνωρίζει».

Πηγή

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΤΗΤΟΣ!

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: ΕΥΓΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ Π. ΝΙΚΟΔΗΜΟ!

ΑΚΟΥΣΤΕ  ΑΠΟ ΤΟ 2:51 ΚΑΙ ΜΕΤΑ

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/2019/10/blog-post_17.html?

ΘΑΥΜΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ: ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΤΟ 1937 (Ὁμιλία Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ Η ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ

Ο θρύλος λέει ότι κάποτε το φίδι πήρε κατά πόδας την πυγολαμπίδα. Εκείνη φοβισμένη άρχισε να τρέχει χωρίς σταματημό, αλλά και το φίδι συνέχιζε την προσπάθειά του∙ μια μέρα, δυο μέρες και το κυνηγητό συνεχιζόταν.

Την τρίτη μέρα η πυγολαμπίδα, εξουθενωμένη πια, σταμάτησε να πετά και στράφηκε στο φίδι λέγοντάς του:

-Μπορώ να σου απευθύνω τρία ερωτήματα;

Το φίδι απάντησε:

-Αν και δεν συνηθίζω να δίνω απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα, επειδή, όμως, πρόκειται να σε καταβροχθίσω, μπορείς να με ρωτήσεις.

-Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;

-Όχι, απάντησε το φίδι.

-Σε έχω ενοχλήσει σε κάτι;

-Όχι, απάντησε ξανά το φίδι.

-Τότε, γιατί θέλεις να με σκοτώσεις;

-Γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις…

Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΡΕΤΕΣ

Στον  Ορθόδοξο Λόγο ο π. Σεραφείμ έγραψε: «Ο χριστιανισμός στην πράξη και ο μοναχισμός πάνω απ’ όλα είναι κάτι το οποίο παραμένει σε μια καθορισμένη θέση και πολεμά μέσω όλης της καρδιάς κάποιου για τη Βασιλεία των Ουρανών. Κάποιος μπορεί να κληθεί να εργαστεί για τον Θεό κάπου αλλού ή μπορεί να κινείται γύρω από αναπόφευκτες περιστάσεις. Αλλά χωρίς τη βασική και βαθιά επιθυμία να υπομένει τα πάντα για το Θεό σε μια θέση χωρίς να φεύγει μακριά, κάποιος θα είναι σε θέση μόλις και μετά βίας να βάλει τις ρίζες που απαιτούνται προκειμένου να καρποφορήσουν πνευματικά φρούτα. Δυστυχώς, με την ευκολία των σύγχρονων επικοινωνιών, κάποιος μπορεί ακόμη και να καθίσει σε ένα σημείο και να ασχοληθεί με όλα τα άλλα πράγματα, πέραν του ενός που είναι αναγκαίο, δηλαδή με τη δουλειά οποιουδήποτε άλλου και το κουτσομπολιό της εκκλησίας, αντί να συγκεντρωθεί στην εργασία που χρειάζεται ώστε να σώσει την ψυχή του σε αυτόν τον κακό κόσμο.

Σε ένα γνωστό εδάφιο των Θεσμών, ο Άγιος Κασσιανός προειδοποιεί τους μοναχούς της εποχής του «… να απομακρυνθούν από τις γυναίκες και τους επισκόπους…» Σε σχέση με τις γυναίκες, φυσικά, για να μην τους προκαλούν πειρασμό στη σάρκα. Για τους επισκόπους, για να μην μπαίνουν στον πειρασμό για της χειροτονίας για ιεροσύνη και γενικά στη ματαιοδοξία της εξοικείωσης με εκείνους που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις. Σήμερα, αυτή η προειδοποίηση παραμένει επίκαιρη, αλλά για τους μοναχούς του εικοστού αιώνα κάποιος μπορεί να προσθέσει μία περαιτέρω προειδοποίηση: αποφεύγετε όλα τα τηλέφωνα, τα ταξίδια και το κουτσομπολιό, εκείνες τις μορφές επικοινωνίας που δεσμεύουν κάποιον στον κόσμο. Διότι θα παγώσουν το ζήλο σας και θα σας κάνουν, ακόμη και στο μοναχικό σας κελλί, παίγνιο των κοσμικών επιθυμιών και επιδράσεων»!

Ο Λάο Τσού, ο αγαπημένος φιλόσοφος του π. Σεραφείμ, κατά τα νεανικά του χρόνια, είχε τοποθετηθεί με την εξής φράση: «Όσο περισσότερο κάποιος ταξιδεύει, τόσο λιγότερα γνωρίζει».

Κάποτε, ο π. Γερμανός ρώτησε τον π. Σεραφείμ εάν είχε κάποια επιθυμία για να πάει κάπου στον κόσμο.

«Όχι», απάντησε ο π. Σεραφείμ.

«Γιατί όχι; Δεν θέλεις ούτε και στο Άγιον Όρος να πας»;

«Πρέπει να προσπαθήσουμε, σύμφωνα με τις συμβουλές του επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, να έχουμε το Άγιον Όρος στις καρδιές μας. Στην πραγματικότητα, εργαζόμαστε για να έχουμε το δικό μας Άγιον Όρος στην Αμερική. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μας μένει πολύς χρόνος».

Κατά την ανάγνωση των Αγίων Πατέρων, ο π. Σεραφείμ βρήκε πολλά αποσπάσματα που μιλούσαν για την αρετή της σταθερότητας, δηλαδή, της παραμονής σε ένα μέρος. Οι περισσότερες από αυτές οι συμβουλές έρχονταν από ένα μοναστικό πλαίσιο αλλά, όπως διέκρινε ο π. Σεραφείμ, δεν αναφέρονταν μόνο στους μοναχούς. Ο Αντώνιος Αργκάντα, ο οποίος είπε στον π. Σεραφείμ ότι ήθελε να παντρευτεί και να μεγαλώσει μια οικογένεια, θυμάται ότι ο π. Σεραφείμ του έλεγε μοναχικές συμβουλές όσον αφορά τη σταθερότητα που θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν και στους λαϊκούς (μη κληρικούς) στις ενορίες: «Ο π. Σεραφείμ υπογράμμισε ότι, εάν κάποιος πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο, βλάπτει τη δυνατότητά του να σταθεροποιηθεί κάπου. Εάν η ζωή κάποιου στο μοναστήρι δεν είναι τόσο ασκητική όσο σε ένα άλλο μοναστήρι, έλεγε ότι είναι καλύτερα να μείνει εκεί από το να τριγυρνά. Κατά τον ίδιο τρόπο, εάν στην ενορία κάποιου το πνευματικό επίπεδο φαίνεται να μην είναι τόσο πολύ υψηλό, οι εξομολογήσεις να είναι επιπόλαιες, η χορωδία να ψάλλει άμουσα κ.λ.π., είναι καλύτερα για κάποιον να παραμείνει εκεί από τα να μεταπηδήσει σε μια ενορία όπου όλα φαίνονται να βρίσκονται σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Οπουδήποτε και αν είστε, σημαίνει πως πρέπει να εργαστείτε για την σωτηρία σας εκεί, αντί να περιπλανιέστε, ψάχνοντας την τέλεια έκφραση της ορθοδοξίας, την υψηλότερη πνευματικότητα, τους τέλειους γεροντάδες κ.λ.π. Ο π. Σραφείμ μου είπε ότι η σταθερότητα και η πίστη είναι μεγάλες αρετές. Αυτό που ευχαριστεί περισσότερο το Θεό, είπε, είναι η εμμονή σας, η ταπείνωσή σας σε σχέση με την εργασία της σωτηρίας σας, εκεί που Αυτός σας έχει τοποθετήσει».

«Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ» Τόμος Β΄σελ. 150-152.

Πηγή: https://metemorfothis.blogspot.com/

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΔΙΠΛΟ ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Αναφορά στη ζωή του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς.
Υπό Νικολάου Μάννη Διδασκάλου.

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ 2019

Λαμπρό Αρχιερατικο συλλείτουργο, στον πανηγυριζοντα Ιερό Ναό Γενεθλίων της Θεοτόκου στης Σέρρες. Προεξηρχε ο οικείος Ιεράρχης Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.Γρηγοριος, συλλειτουργουντος του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Φιλίππων και Μαρωνειας κ.Αμβροσιου.
Έλαβαν μέρος οι ιερείς π. Νικόλαος εφημέριος του ναού, π.Ιγνατιος, π.Γρηγοριος και ο υποδιακονος π.Χριστόδουλος.
Τον Θείο λόγο κυρηξε ο Σεβασμιώτατος Θεσσαλονίκης κ.Γρηγοριος. Έψαλε ο μουσικολογιωτατος πρωτοψαλτης και διδάσκαλος της Βυζαντινής μουσικής κ.Νικολαος Πολυχρος με συνοδεία εκλεκτών Ιεροψαλτών.
Πλήθος κόσμου συνέρρευσε από τίς Σέρρες, την Καβάλα, την Δράμα και από άλλα μέρη της Μακεδονίας (μέ πούλμαν).
Μετά την λιτάνευση της Ιεράς εικόνας στους δρόμους γύρω από τον Ναό, η επιτροπή του Ναού παρέθεσε πλούσιο γεύμα προς όλους τους πιστούς πού προσήλθαν για να τιμήσουν το Γενέθλιο της Θεοτόκου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 2019 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ουτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τόν Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν.......

Ο ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πολύ δύσκολο είναι να ξεχάση κανείς μια μορφή, σαν την μορφή του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου. Έχει επιβληθή εις τας ψυχάς όσων τον εγνώρισαν και έχει αφίσει ανεξίτηλον την σφραγίδα της προσωπικότητός του επ’ αυτών.

Που ευρίσκεται όμως το θεμέλιον της δυνάμεως αυτής και ποία η πηγή της λαμπράς αυτής ακτινοβολίας του ανδρός; Η μόρφωσίς του ήτο πολύπλευρος και διεκρίνετο διά το βάθος της. Όσοι ηυτύχησαν να ακούσουν κηρύγματά του ή να μελετήσουν έργα του θα δύναται να διαβεβαιώσουν, ότι ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος είχε κατορθώσει να συνδυάση εις μία οργανικήν ενότητα το βάθος του στοχασμού, το ύψος των νοημάτων, την χάριν του λόγου, την απλότητα των εκφράσεων. Η μόρφωσις διά τον Χρυσόστομον δεν είχε την μορφήν μερικών (πολλών ή ολίγων) γνώσεων, τοποθετημένων όπως τα βιβλία εις πλουσίαν βιβλιοθήκην. Ήτο το πνευματικόν πλαίσιον μιάς ζωής πειθαρχημένης εις την ιεραρχίαν των αξιών και αντλούσης τους ζωτικούς αυτής χυμούς από τα αστείρευτα και ανεξάντλητα βάθη της νοήσεως, της νοήσεως όμως που κατηυγάσθη από το ανέσπερον μεγαλείον του Χριστιανισμού!

Και δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον από την εν γένει συμπεριφοράν του αειμνήστου Γέροντος έλιπε αυτή η εξεζητημένη κομψότης των «μορφωμένων», που τους καθιστά αποκρουστικούς διά τας μικρολόγους σχολαστικότητας και απαισίους διά την έπαρσιν εκ της «μορφώσεως».

Ο αλησμόνητος Επίσκοπος είχε μετουσιώσει όλην την μόρφωσιν, την τεραστίαν και πολυποίκιλον εις ένα μοναδικόν και ιδεώδη ανθρωπισμόν.

Και αυτό ακριβώς αποτελεί την ιδιάζουσαν σφραγίδα της προσωπικότητός του. Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος υπήρξε άνθρωπος, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του τελειοτάτου προτύπου.

Άνθρωπος! Πόσον δύσκολον πράγμα να είσαι άνθρωπος! Ο μεταστάς εχάρισε εις την κοινωνίαν την δυνατότητα αυτήν και ανεκούφισε ευρύτατον κύκλον με τον ευγενικόν ανθρωπισμόν του.

Αλλ’ ας δούμε μερικάς λεπτομερείας του υπερόχου εκείνου ανθρωπισμού, μερικάς πτυχάς της αγίας εκείνης ψτχής, όσας η βαθυτάτη μετριοφροσύνη του επέτρεψε να θαυμάσωμεν.

Απλότης! Και όταν λειτουργούσε και όταν ωμίλει και όταν συνεζήτει τον διέκρινε η κορωνίς των ανθρωπιστικών προσόντων, η απλότης. Τον ενθυμούμαι εις το γραφικόν του καναπεδάκι παρά την επί την Κυψέλην οικίαν του με το καλογερικό του σκουφάκι. Μόνο που έβλεπα το άγιο εκείνο Γεροντάκι εγέμιζε η ψυχή μου από πνευματική ικανοποίησι. Σε άκουγε∙ σε άκουγε μάλιστα με προσοχή, με ενδιαφέρον. Και αυτό δεν το έκανε από «συγκατάβασι» στην πνευματική σου πτωχεία, αλλά από ανθρωπιστική κατανόησι, από ειλικρινή σεβασμό στον άνθρωπο, στον οιονδήποτε άνθρωπο!

Δεν προσπαθούσε να σε παρασύρη  με την άποψίν του, γιατί δεν σε θεωρούσε κατώτερό του. Σου ωμίλει με την μεγαλειώδη εκείνην δημοκρατικήν απλότητα, που εκπηγάζει από την πραγματικήν πνευματικήν αριστοκρατίαν, και σε άφινε ελεύθερον να λάβης θέσιν.

Ενθυμούμαι ότι κάποιο Πάσχα είχον κατά νούν να μεταβώ εις Άγιον Όρος να εορτάσω εκεί. Μίαν ημέρα λοιπόν της Βαϊφόρου με εκάλεσεν εις το γραφείον του ο άγιος και νεανικός κατά το ψυχικόν σθένος Γέρων, και μεταξύ μας διημείφθη ο εξής περίπου, διάλογος.

-Έμαθα ότι πρόκειται να μεταβήτε εις Άγιον Όρος!

-Μάλιστα.

-Θα μου επιτρέψετε να σας πω την γνώμην μου και μετά να αποφασίσετε ότι νομίζετε ορθόν.

-Ευχαρίστως να την ακούσω, Πανιερώτατε.

-Το Πάσχα είναι εορτή οικογενειακής χαράς. Η σύζυγός σας δεν σας υπανδρεύθη, διά να εξασφαλίση μόνον την συντήρησίν της και τα εκ της εργασίας σας αγαθά∙ έχει την ηθικήν και δικαίαν αξίωσιν να συναπολαβάνη μαζύ σας τας αγίας ημέρας των χριστιανικών εορτών. Αυτό δε κυρίως συνιστά σύνδεσμον του γάμου.

Μη στηρίζεσθε εις την συγκατάθεσίν της διά να αδικήσετε ,ίαν ευγενική γυναίκα και μη συσσωρεύετε νεφίδρια εις τον ουρανόν του οικογενειακού σας βίου. Εκτός όμως αυτού έχετε υποχρέωσιν και έναντι των εκκλησιασμάτων, τα οποία ζητούν τας ημέρας αυτάς από τους εργάτας της Εκκλησίας μίαν ομιλίαν.

Ας μη ζητούμεν λοιπόν αυτά που μας ευχαριστούν, αλλά αυτά που επιβάλλονται.

-Πανιερώτατε, είμαι πρόθυμος να εκτελέσω την εντολήν σας.

-Σας παρακαλώ, δεν δίδω εντολάς∙ την γνώμην μου εκθέτω και σεις ελευθέρως αποφασίσατε.

Παρεθέσαμεν αυτόν τον διάλογον διά να γίνη γνωστή η υπεροχή του ως ανθρώπου. Δεν ήτο «Δεσπότης», με «αξιώσεις» και «απαιτήσεις»∙ δι’ αυτό και δεν προσπαθούσε να δεσμεύση τον άλλον∙ περιέργως όμως τον έπειθε!

Παρ’ όλη την μορφωτικήν του και ηθικήν του υπεροχήν, δεν έζη το αμαρτωλόν εκείνο βίωμα της διαστολής του από τους υπολοίπους θνητούς. Με άλλους λόγους δεν εθεώρει τον εαυτόν του υπέρτερον ουδενός, ούτε ως προς τας γνώσεις, ούτε ως προς την ηθικήν, παρ’ όλον δε ότι ήτο καθαρά και αγνή φύσις δεν τον διέκρινε η αδυναμία των τοιούτων φύσεων, ο εγωισμός. Διατί; Διότι ήτο άνθρωπος!

Ουδέποτε ηθέλησε να σχολιάση λάθη γραμματικά, συντακτικά, εκφραστικά των υφισταμένων του, ή να σατυρίση δηκτικώς τας ελλείψεις των άλλων. Οσάκις διέβλεπε λάθη, εφ’ όσον μεν αυτά δεν μετέβαλον το νόημα του κειμένου τα άφινε, διά να μη θίξη τον συνεργάτην του∙ εφ’ όσον πάλιν μετέβαλον το νόημα προσεπάθει να κατευθύνη τούτον εις την ανεύρεσιν του λάθους, ώστε να μη φανή ότι διορθώνει τον άλλον.

Έθετε υπό την κρίσιν άλλων, κατωτέρων της μορφώσεώς του και των γνώσεών του, διάφορα έγγραφά του, έργα του, ουχί κατά λόγον ταπεινοφανούς φιλαρεσκείας, αλλά κατά λόγον ειλικρινούς εκτιμήσεως της κρίσεως των συνανθρώπων του.

Ποτέ δεν εσχολίασε συνάνθρωπόν του δυσμενώς, δι’ οιονδήποτε ελάττωμα.

Το εσωτερικόν δε αυτό ανθρωπιστικόν φρόνημα απετύπωσε εις το πρόσωπόν του μιάν γλυκυτάτην ευπροσηγορίαν. Ένα αγνόν μειδίαμα ήνθει εις τα χείλη του και η φυσιογνωμία του εν γένει σου ενέπνεε τον σεβασμόν χωρίς να σε τρομάζη. Πτωχός, διότι εστάθη πάντοτε ανώτερος των χρημάτων, δεν ηρνείτο να ανακουφίση υλικώς τους έχοντας ανάγκην.

Εσέβετο την συνείδησιν των συνανθρώπων του∙ δι’ αυτό επαγρύπνει και επί των λεπτομερειών ακόμη της ζωής του, διά να μη σκανδαλίση τινα των ελαχίστων.

Κάποτε μετέβη εις Αίγινα, εις έν μικρόν Μοναστηράκι. Εις το δωμάτιον λοιπόν, που του παρεχώρησαν να αναπαυθή, υπήρχε εν ακόμη κρεββάτι και ένα ζεύγος παντόφλες. Παρεκάλεσε να απομακρυνθούν τα αντικείμενα, αυτά από το δωμάτιον! Διατί; Διότι ήτο άνθρωπος, και εσέβετο την συνείδησιν των συνανθρώπων του.

Θα πρέπει να θεωρούνται ευτυχείς όσοι καθ’ οιονδήποτε τρόπον συνεδέθηκαν μαζί του. Το καύχημα των δε αυτό ασφαλώς είναι ο ευγενέστερος τίτλος τιμής διά την ζωήν των.

Και τούτο διότι ο Άγιος πρώην Φλωρίνης δεν ήτο μόνον ο ενάρετος Αρχιερεύς ο περινούστατος διανοούμενος, ο ευφραδέστατος ρήτωρ, ο αγνός άγιος, ο ακαταγώνιστος μαχητής∙ αλλ’ ήτο προ παντός ο άνθρωπος. Και τοιούτοι άνθρωποι είναι φαινόμενα, διαφεύγοντα την αρχήν της συχνότητος. Και τοιούτον φαινόμενον ανθρώπου υπήρξε ο επιζών εις τας ψυχάς μας ως ιδέα και σύμβολον και πτερυγίζων μεταξύ μας ως αθάνατος και μακαρία ψυχή, ο αείμνηστος Πρόεδρος της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Χρυσόστομος.

Τις οίδε πότε άλλοτε η ανθρωπότης θα συναντήση το τοιούτον φαινόμενον!

Το παράπονον του παραλύτου είναι και παράπονον της κοινωνίας «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω».

Και το παράπονον αυτό θα εξέρχεται πλέον βαρυκάρδιον από τα στήθη όσων εγνώρισαν τον άνδρα, διότι η απώλεια του «ανθρώπου» καθιστά σκληροτέραν την πραγματικότητα της ελλείψεως ανθρώπων!

Δ.Μ. Μπατιστάτος

Η Φωνή της Ορθοδοξίας, φυλ. Της 12.9. ‘55

Πηγή: «Ο ΣΥΓΧΡΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ θεολόγου-καθηγητού

Πηγή: https://metemorfothis.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΉ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2019 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΥΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΠΟ ΤΑΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ

Μέσα στό γενικό παιδαγωγικό 

σχέδιο τοῦ Θεοῦ...

Γιά ὃσους ἀπογοητευονται ἀπο τά ὃσα προδοτικά εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας συμβαίνουν μέ τά παναιρετικά μηνύματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί ἂλλων Ταγῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τά συλλείτουργα αἰρετικῶν μετά «ὀρθοδόξων» καί μέ τίς συμπροσευχές μέ ἀλλοθρήσκους, πρέπει νά ποῦμε πώς οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα εἶναι ἒργα τοῦ διαβόλου, εἶναι τά «ζιζάνια» πού ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ διάβολος, σπείρει στόν ἀγρό της.

Ὡστόσο, εἶναι μέσα στό γενικό παιδαγωγικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρἰα των ἀνθρώπων, ἒτσι ὣστε καί ἀπό τό «πικρό» τῆς αἱρέσεως νά προέλθη πνευματική ὠφέλεια στήν Ἐκκλησία.

Ἀποδεικνύονται, δηλαδή, αὐτά, στό τέλος, ὃτι εἶναι πνευματικά ἐμπόδια πού ὁ πιστός χριστιανός ὀφείλει νά ὑπερνικήση γιά νά γίνη «δόκιμος».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ρητῶς τονίζει στούς Κορινθίους ὃτι εἶναι ἀνάγκη («δεῖ «) νά ὑπάρχουν καί αἱρέσεις, γιά νά ἀναδεικνύωνται ἀνάμεσα στοὐς Χριστιανούς οἱ «δόκιμοι».

«Δεῖ γάρ καί αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἳνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται ἐν ὑμῖν« (Α΄. Κορ. ια΄ 19). «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἳνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ῆ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἣτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοί καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄Κορ. α΄10) (Β΄Κορ.ιγ΄9) (Ἐφεσίους δ΄12)

Εἶναι ὁ «δίαυλος», μέσω τοῦ ὁποίου, ξεπηδοῦν  οἱ πραγματικά Πιστοί, σέ ἀντίθεση πρός ἐκείνους, πού εἶναι ἀκόμα «νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας…»  (Ἐφεσ. δ΄ 13-14), ἢ ὃπως χαρακτηρίζονται λίαν εὐστόχως, εἶναι «χλιαροί», «χαλαροί» καί γίνονται εὒκολα θύματα στά νύχια τοῦ ἀντιχρίστου.

Εἶναι ἡ «κάμινος», μέσω τῆς ὁποίας, ὁ «χρυσός» ἀποχωρίζεται ἀπό τίς «σκουριές» καί ἀναδεικνύοντα αἱ ψυχαί πού εἶναι «ταγμένες» στίς λεγεῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ ὓπαρξη αἱρέσεων στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀποτελεῖ σημερινό φαινόμενο.. Παρατηρεῖται ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της καί θά συνεχίζεται χωρίς διακοπή, μέ μεγαλύτερη, μάλιστα, ἒνταση μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου.

Ὁ ἲδιος Ὁ Κύριος προειδοποίησε τούς μαθητάς Του νά φυλάγωνται ἀπο τούς «ψευδοπροφήτας», οἱ ὁποῖοι προσποιοῦνται τά πρόβατα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι λύκοι ἃρπαγες.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προεῖπε ὃτι μέσα στήν Ἐκκλησία θά εἰσορμήσουν «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ.κ΄29) (Β΄Κορ. ια΄13-15)

Σήμερα εἶναι ξεκάθαρο ὃτι τά αἲτια τῆς «ἑνωτικῆς κινήσεως» (οἰκουμενισμός) μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι τό σύστημα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὁποῖο μέ ὂργανό του το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἐπιχειρεῖ νά καταργήση τήν Ἀλήθεια καί τό ΦΩΣ, δηλαδή τόν ἲδιο τόν Κύριόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὃσοι λοιπόν εἶναι παγιδευμένοι ἐντός αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ συστήματος, εἶναι ὣρα νά γίνουν οἱ σύγχρονοι Ὁμολογηταί, μη ἀναλογιζόμενοι τό προσωπικό τους ὑλικό κόστος, τά μεγαλεῖα, τήν καθαρῶς ΚΟΣΜΙΚΗ προβολή τους μέσω τῶν μέσων μαζικῆς..τυφλώσεως, τά ὁποῖα ἀφειδῶς τούς προσφέρουν «βῆμα προβολῆς», μέ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΕΣ δηλώσεις περί ..«ἀγάπης»,..«οἰκολογίας. κ.λπ…!

Εκεῖνο τό ὁποῖο δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, εἶναι τό ὃ,τι, ὃλο αὐτό τό σατανικό «κίνημα» τό ὁποῖο ὑπηρετοῦν μέ συνέπεια ὃλοι αὐτοί πού βάλλουν μέ κάθε τρόπον κατά τῆς ἀληθείας, προσφέρουν, ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ βεβαίως, τήν τεράστια ὑπηρεσία τῆς ἀναδείξεως καί τοῦ τελικοῦ ΘΡΙΑΜΒΟΥ τῆς ἀληθοῦς Πίστεως καί τῆς πραγματικῆς προσεγγίσεως τῶν καλοθελήτων καί ἁγνῶν ψυχῶν εἰς τό ΦΩΣ τῆς Θείας Διδασκαλίας.

Ἡ μεγαλυτέρα «ἐπιτυχία» τοῦ ἀντιχρίστου καί τῶν πιστῶν ὑπηρετῶν του, εἶναι τό νά κατορθώσουν νά πείσουν τούς πιστούς, πώς «δέν ὑπάρχει ἀντίχριστος και συνεπῶς δέν ὑπάρχει κίνδυνος ἐκ τῶν ἐνεργειῶν των»

Καί αὐτή, ἀκριβῶς εἶναι ἡ ΜΕΓΙΣΤΗ ὑπηρεσία πού προσφέρουν στήν ἀνθρωπότητα.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ καί αὐτοί καί οἱ σχεδιασμοί των.

Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κρῦο», δέν θά γνωρίζαμε τήν «ζέστη». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «πικρό», δέν θά γνωρίζαμε τό «γλυκῦ». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κακό», δέν θά μπορούσαμε νά δοῦμε τό τί εἶναι σωστό.

Ἐπειδή ἡ ὁλομέτωπος ἐπίθεσις τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἐναντίον τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ καί τοῦ ΦΩΤΟΣ, δέν πρόκειται νά σταματήση ἐδῶ, ἀλλά ἀναμένονται  σημαντικαί ἐξελίξεις, θά γίνουν ΦΑΝΕΡΟΙ οἱ σκοποί των καί αὐτό θά δώση τήν εὐκαιρία σέ πολλούς (ρασοφόρους καί μή ) νά ΔΟΥΝ τήν ἀλήθεια καί νά πυκνώσουν τίς τάξεις τῶν πραγματικά Πιστῶν.

Καί, τελειώνοντας, πρέπει νά δηλώσωμε πώς εἶναι ἀπαραίτητο νά παρακαλοῦμε γιά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, διά τήν μεταστροφήν των καί τήν ἀναγνώρισιν τῶν λαθῶν των.

Ποτέ δέν εἶναι ἀργά.

Ἂπιστοι, μάγοι, παγανισταί κ.λπ., ὃταν ἀντελήφθησαν τά λάθη των καί μετενόησαν ΑΛΗΘΩΣ,  ἒγιναν ἀκόμα καί Ἃγιοι.

Πρέπει νά ποῦμε πώς τούς λυπούμεθα. Κάνουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ κακό, ἀλλά, ταυτοχρόνως, δίδουν τήν εὐκαιρίαν εἰς τούς ἁγνούς ἀνθρώπους, τούς μή προσκεκολλημένους εἰς τήν ὓλην, νά δοῦν τήν ἀλήθειαν καί νά μεταστραφοῦν.

Ὁ ρόλος ὁ δικός μας, ὃμως, εἶναι δεδομένος και ἀποτελει «μονόδρομον».

Πρέπει νά ἰστἀμεθα ΜΑΚΡΑΝ πάσης σχέσεως μέ τάς θέσεις αὐτῶν τῶν συγχρόνων ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ καί νά βλέπωμεν ΜΟΝΟΝ τήν ἀλήθειαν καί τό φῶς πού μᾶς προσφέρει ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ διδασκαλία Τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κυρίου ἡμων Ἰησου Χριστου, μή παρασυρόμενοι ἀπό τά μηνύματά των τά σαθρά καί ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.

Καλοῦμε ΟΛΟΥΣ νά τηρηθοῦν ἐντελῶς ἀντιμέτωποι πρός ΟΛΑ ὃσα «διδάσκουν» καί διαδίδουν οἱ συνεργάται τοῦ ἀντιχρίστου, καί νά ἀντιληφθοῦν πώς κάθε «κοινωνία» μαζί των, τούς κατατάσσει εἰς τόν χῶρον τῶν ὀπαδῶν τοῦ μονίμου καί ἐπικινδύνου ἐχθροῦ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, ἒστω καί χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται.

Καί τέλος, οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ περί τοῦ κινδύνου πού ἀποτελεῖ ὁ πάπας καί οἱ συνοδοιπόροι του, πρέπει νά εὑρίσκωνται διαρκῶς εἰς τόν νοῦν μας.

Τό «σχέδιον Τοῦ Θεοῦ», οὐδεις τό γνωρίζει.

Δεν εἲμεθα μόνοι μας τέκνα μου, ἐν Κυρίω ἀγαπητά.

Καί εἶναι ΒΕΒΑΙΟΝ πώς, παρά τάς διαρκεῖς μας «πτώσεις», παρά τήν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπό τό θέλημά Του, καί πάλι θά τείνη τό φιλεύσπλαγχνο χέρι του γιά νά μᾶς βοηθήση να «σηκωθοῦμε».

Ἀρκεῖ νά μείνωμε ΠΙΣΤΟΙ είς Αὐτόν καί νά περιφρονήσωμε ΟΛΟΥΣ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἀπεργάζονται το κακό τῆς Ἐκκλησίας μας καί δι’ αὐτῆς τῆς Πίστεώς μας.

Ἡ Πιστις μας, ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία, δέν εἶναι «γράμμα κενόν», ἀλλά ἀπαιτεῖ ἐνργόν συμμετοχήν καί ΠΛΗΡΗ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου μας ἀπό πάσης ἐνεργείας καί, διδασκαλίας αὐτῶν τῶν, γεννημάτων των  «ἐχιδνῶν» πού ἐμφανίζοντα ὡς, ἐκπρόσωποι τῆς Ορθοδοξίας, παρασύροντες τούς ἁγνούς καί ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους εἰς τόν ὂλεθρον.

Καί πρέπει νά γνωρίζωμεν ΟΛΟΙ, πώς ἀπό τήν στιγμήν πού ἐδιδάχθημεν τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως, ἀπό τήν στιγμήν πού ἐβαπτίσθημεν εἰς τό πανάγιον Ὂνομα τὴς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιτέτου Τριάδος, κάθε μας παρασπνονδία, κάθε μας συμπόρευσις μέ, μοντέρνες» ἰδέες κ.λπ., ξεπλένονται μέ ΔΑΚΡΥ καί ΠΡΟΣΕΥΧΛΗ, μέ ἀληθῆ καί συνειδητή μετάνοια καί μέ ἀγῶνα ψυχῆς ζεούσης καί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ ταγμένης εἰς τό πλευρόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Καί ὃπως προεῖπα, δέν πρέπει ἡ ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, νά ἀπελπίζεται καί νά νομίζη  πώς εἶναι ἀδύναμος.

Ἒχομε τήν μεγαλυτέραν δύναμιν είς τό πλευρόν μας.

Ἒχομε Τόν ἲδιον Τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος ΔΕΝ μᾶς θέλει ἀπελπισμένους, κατηφεῖς καί δειλιασμένους.

Μέ τήν βοήθειάν Του, θά ξεπεράσομε κάθε ἐμπόδιο και αὐτοί πού ἀπεργάζονται τό κακό τῆς φιλτάτης μας Ὀρθοδοξίας, θά βρεθοῦν σέ κάποια στιγμή. ἐάν δέν μετανοήσουν ἐγκαίρως, ἐάν δέν κλαύσουν πικρῶς καί δέν ζητήσουν συγχώρησιν, εἰς τά «λημέρια» τοῦ ἀντιχρίστου.

π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

Πηγή: https://ekklisiastikiparadosigox.blogspot.com/