ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.

Σημείωση ''ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ'' : Ας προβληματιστούν οι δήθεν αντιοικουμενιστές που μόνο στα λόγια είναι και δια του χαρτοπολέμου.

Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνή­σια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.


Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθή­ση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κά­θε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του.


Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμή­σεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κά­στρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυ­τοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνε­ται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος:


ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασι­λεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια εί­ναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθη­καν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρί­ζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εν­νοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυ­τήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε α­κανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώ­νται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβα­λαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς.


ΘΕΟΔ.: Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας.
Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρεί­τε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χρι­στού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέ­πει να λέγεται γι' Αυτόν, ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι».


ΘΕΟΔ.: Μη παίρνης σαν κύριο δόγμα, αυτό που γίνεται από οικονομία.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν δεν είναι κύριο δόγμα για όσους το δέ­χονται, για ποιο λόγο με παραδώσατε ανέντιμα σε βάρβαρα και άθεα έθνη; Για ποιο λόγο καταδικάσθη­κα να μένω στη Βιζύη, και οι σύνδουλοί μου, ο ένας στην Πέρβερι κι ο άλλος στην Μεσήμβρια;
Και ποιος πιστός δέχεται την οικονομία που κάνει να σιγήσουν τα λόγια, τα οποία οικονόμησε ο των όλων Θεός να ειπωθούν από τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους; Κι ας ιδούμε, μεγάλε κύ­ριε, σε ποιο κακό καταλήγει το θέμα αυτό, αν το καλο­εξετάσουμε. Διότι ο Θεός έβαλε στην Εκκλησία, πρώ­τον μεν τους αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, για να καταρτίζωνται οι πιστοί, λέγοντας στο Ευαγγέλιο προς τους αποστόλους και μέσω αυτών προς τους μεταγενεστέρους «Ο υμίν λέγω, πάσι λέ­γω», και πάλι «ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο α­θετών υμάς, εμέ αθετεί». Είναι λοιπόν φανερό και ανα­ντίρρητο, ότι αυτός που δεν δέχεται τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους και δεν υπολογί­ζει τα λόγια τους, δεν υπολογίζει τον ίδιο το Χριστό.
Ας εξετάσουμε δε και κάτι άλλο. Ο Θεός διάλεξε και κατέστησε αποστόλους, προφήτας και διδασκά­λους, προς τον καταρτισμό των πιστών. Αντίθετα, ο διάβολος διάλεξε και ξεσήκωσε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, για να πολε­μηθή και ο παλαιός νόμος και ο ευαγγελικός. Μονα­δικούς δε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους εννοώ τους αιρετικούς, των ο­ποίων είναι διεστραμμένοι οι λόγοι και οι λογισμοί. Όπως ακριβώς λοιπόν αυτός που δέχεται τους αληθι­νούς αποστόλους και προφήτας και διδασκάλους, δέ­χεται τον Θεό, έτσι και αυτός που δέχεται τους ψευδα­ποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκά­λους, δέχεται τον διάβολο. Αυτός λοιπόν που βάζει τους αγίους μαζί με τους βδελυρούς και ακαθάρτους αιρετικούς (δεχθήτε τα λόγια μου, λέγω την αλήθεια), προφανώς βάζει στην ίδια μοίρα τον Θεό μαζί με τον διάβολο.
Αν λοιπόν εξετάζοντας τις καινοτομίες που έγι­ναν τώρα στα χρόνια μας, τις βρίσκουμε να έχουν κα­ταντήσει σ' αυτό το πιο ακραίο κακό, προσέξτε μή­πως, ενώ προφασιζόμαστε την ειρήνη, βρεθούμε να νοσούμε και να κηρύττουμε την αποστασία, η οποία θα είναι, κατά τον θείο απόστολο, πρόδρομος της πα­ρουσίας του Αντιχρίστου. Αυτά σας τα είπα χωρίς κανένα δισταγμό, κύριοί μου, για να λυπηθήτε τους ε­αυτούς σας κι εμάς.
Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ε­νώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται ενα­ντίον του Θεού; Να μη δώση Ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία!


Και αφού τους έβαλε μετάνοια, είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στο δούλο σας, σας λέγω κάμετέ το. Εγώ πάντως ουδέπο­τε θα γίνω συγκοινωνός μ' αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες.
Μόλις τα άκουσαν εκείνοι αυτά, πάγωσαν. Έβαλαν κάτω τα κεφάλια τους και εσιώπησαν για αρκετή ώρα. Σήκωσε κάποια στιγμή το κεφάλι του ο επίσκοπος Θεοδόσιος, κύτταξε προς τον αββά Μάξιμο και είπε:


ΘΕΟΔ.: Σου λέμε λοιπόν εμείς πως, εάν εσύ κοι­νωνήσης, ο δεσπότης μας ο βασιλεύς θα ελαφρύνη τον Τύπο.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Η απόστασις που μας χωρίζει είναι ακόμη μεγάλη. Τι θα κάνουμε με το δόγμα του ενός θελήμα­τος που επικυρώθηκε συνοδικά από τον Σέργιο και τον Πύρρο για την αναίρεσι κάθε ενέργειας;


ΘΕΟΔ.: Εκεινο το χαρτί καταστράφηκε και αχρη­στεύθηκε.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Το έσβησαν από τους πέτρινους τοίχους, όχι όμως κι από τις νοερές ψυχές. Ας δεχθούν την καταδίκη του που έγινε συνοδικά στην Ρώμη με ευσε­βή δόγματα και κανόνες, και τότε θα λυθή το μεσότοι­χο και δεν θάχουμε ανάγκη από συμβουλές.


ΘΕΟΔ.: Δεν έχει ισχύ η σύνοδος της Ρώμης, γιατί έγινε χωρίς την διαταγή του βασιλέως.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν οι διαταγές των βασιλέων δίνουν κύ­ρος στις προγενέστερες συνόδους και όχι η ευσεβής πίστις, ας δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν ενα­ντίον του ομοουσίου, μια και έγιναν με εντολή των βασιλέων. Και ποιος κανόνας ορίζει να είναι έγκυρες μόνο εκείνες οι σύνοδοι που συνεκλήθησαν με εντολή βασιλέως ή οπωσδήποτε όλες οι σύνοδοι να συγ­καλούνται κατόπιν βασιλικής διαταγής; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας γνωρίζει ως άγιες και έγκυρες εκείνες τις συνόδους, τις οποίες διακρίνει η ορθότης των δογμάτων.


ΘΕΟΔ.: Όπως τα λες είναι. η ορθότης των δογμά­των δίνει κύρος στις συνόδους. Τι λοιπόν; Δεν πρέπει καθόλου να λέμε μία ενέργεια στον Χριστό;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Σύμφωνα με την αγία Γραφή και τους α­γίους Πατέρας τίποτα τέτοιο δεν παρελάβαμε να λέμε. Αλλά, όπως ακριβώς παρελάβαμε να πιστεύωμε για το Χριστό δύο φύσεις, αυτές από τις οποίες απαρτίζε­ται, έτσι μας επετράπη να πιστεύω με και να ομολογούμε και τις φυσικές Του θελήσεις και ενέργειες που υπάρχουν καταλλήλως σ' αυτόν, αφού αυτός ο ίδιος είναι εκ φύσεως Θεός μαζί και άνθρωπος.


ΘΕΟΔ.: Πράγματι, κύριε, και εμείς ομολογούμε και τις φύσεις και τις διάφορες ενέργειες, δηλαδή και την θεία και την ανθρωπίνη. και ότι η θεότης του εί­ναι θελητική και η ανθρωπότης του θελητική. επειδή η ψυχή του δεν ήταν χωρίς θέλησι. Αλλά για να μη χάνουμε τον καιρό μας εδώ, ό,τι κι αν είπαν οι Πατέ­ρες το ομολογώ, και μάλιστα το κάνω και εγγράφως (δηλαδή), δύο φύσεις και δύο θελήματα και δύο ενέρ­γειες. Έλα λοιπόν να κοινωνήσης μαζί μας και να γί­νη η ένωσις.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, δεν τολμώ να δεχθώ εγώ έγγρα­φη συγκατάθεσι από σας γι' αυτό το πράγμα, διότι εί­μαι απλός μοναχός. Αν όμως ο Θεός σας έφερε σε κα­τάνυξι, ώστε να δεχθήτε τους λόγους των αγίων Πατέ­ρων, να ενεργήσετε όπως απαιτούν οι κανόνες. Να στείλετε, δηλαδή, περί τούτου έγγραφο προς τον επί­σκοπο Ρώμης, ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η πε­ρί αυτόν σύνοδος. Εγώ πάντως ούτε κι αν γίνουν αυ­τά θα κοινωνήσω, επειδή οι αναθεματισθέντες αναφέ­ρονται στην αγία αναφορά. Διότι φοβάμαι το κατά­κριμα του αναθέματος.


ΘΕΟΔ.: Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν σε κατηγορώ που φοβάσαι, αλλά ούτε και κανένας άλλος. Για το ό­νομα όμως του Κυρίου, πες μας την γνώμη σου, εάν είναι δυνατόν να γίνη αυτό (δηλ. να αρθή το ανάθεμα ήδη αποθανόντος αιρετικού).


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ποια γνώμη μπορώ να σας δώσω γι' αυτό; Πηγαίνετε, ψάξτε να βρήτε αν ποτέ έχει γίνει κάτι τέ­τοιο και ελευθερώθηκε κανείς μετά θάνατον από το έγκλημα για την πίστι, κι από το κατάκριμα που έχει εξαγορευθή εναντίον του. Πρέπει να καταδεχθούν ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης να μιμηθούν την συγκα­τάβασι του Θεού. και ο μεν να κάνει παρακλητική κέ­λευσι, ο δε συνοδική δέησι προς τον πάπα της Ρώμης. Χωρίς αμφιβολία, αν βρεθή κάποιος τρόπος εκκλη­σιαστικός που να το επιτρέπη αυτό για την σωστή ομολογία της πίστεως, θα συμφωνήση περί αυτού μαζί σας.


ΘΕΟΔ.: Αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. αλλά δος μου τον λόγο σου ότι, εάν στείλουν εμένα, θα έλθης μαζί μου.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, σου είναι πιο συμφέρον να πά­ρης μαζί σου τον σύνδουλό μου που είναι στη Μεσημ­βρία, παρά εμένα. Εκείνος και την γλώσσα γνωρίζει και τον σέβονται πολύ, μια και τόσα χρόνια τιμωρεί­ται για τον Θεό και για την ορθή πίστι που κρατεί ο θρόνος τους.


ΘΕΟΔ.: Έχουμε μεταξύ μας κάτι μικροδιαφορές, και δεν μου είναι τόσο ευχάριστο να πάω μαζί του.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, αφού νομίζετε ότι πρέπει να γίνη αυτό, ας γίνη όπως αποφασίζετε. εγώ σας ακολουθώ όπου θέλετε.


Μετά από αυτό σηκώθηκαν όλοι επάνω χα­ρούμενοι και με δάκρυα στα μάτια. Έβαλαν με­τάνοια και έγινε προσευχή. Και κάθε ένας τους ασπάσθηκε τα άγια Ευαγγέλια, και τον Τίμιο Σταυρό, και την εικόνα του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της Δεσποίνης ημών Παναγίας Θεοτόκου της Μητέρας Του, αφού έ­βαλαν επάνω και τα χέρια τους προς βεβαίωσι των συμφωνηθέντων. Αφού ειπώθηκαν αυτά, ό­ταν ασπάζονταν μεταξύ τους είπε ο ύπατος Θεο­δόσιος:


ΘΕΟΔ.: Να λοιπόν, έγιναν όλα καλά. Άρα γε θα καταδεχθή ο βασιλεύς να κάνη παρακλητική κέλευσι;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Οπωσδήποτε θα κάνη, εάν θέλη να είναι μιμητής του Θεού και να ταπεινωθή μαζί Του για την κοινή σωτηρία όλων μας. Ας αναλογισθή ότι, αφού ο Θεός που φύσει σώζει, δεν μας έσωσε παρά αφού με την θέλησί Του ταπεινώθηκε, πώς ο φύσει σωζόμενος άνθρωπος θα σωθή ή θα σώση χωρίς να ταπεινωθή;


Μετά δε την αναχώρησι των παραπάνω αν­δρών, στις 8 του μηνός Σεπτεμβρίου της παρού­σης 15ης ινδικτιώνος, πήγε πάλι ο ύπατος Παύ­λος στη Βιζύη προς τον αββά Μάξιμο, έχοντας μαζί του διαταγή που έλεγε τα εξής: «Παραγγέ­λομε στην ενδοξότητά σου να πας στη Βιζύη και να φέρης τον Μοναχό Μάξιμο με πολλή τιμή και περιποίησι, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της ασθενείας του, και διότι αυτός ανήκει στους προγόνους μας και τους έχει τιμήσει. Και να τον βάλης στο λαμπρό μοναστήρι του Αγίου Θεοδώρου, που βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό παλάτι». Αφού λοιπόν ο ύπατος τον πήρε και τον έβαλε στο προειρημένο μοναστήρι, πήγε να δώση ειδοποίησι.
Την επομένη ημέρα πήγαν προς αυτόν οι πα­τρίκιοι Επιφάνιος και Τρώιλος, με λαμπρό ντύ­σιμο και ύφος, καθώς και ο επίσκοπος Θεοδό­σιος. Συναντήθηκαν με αυτόν στο κατηχουμενείο της Εκκλησίας του ιδίου μοναστηριού. Αφού έγινε ο συνηθισμένος ασπασμός κάθησαν, υπο­χρεώνοντας κι αυτόν να καθήση. Και αρχίζοντας τον λόγο μαζί του ο Τρώιλος είπε:


ΤΡΩΙΛΟΣ: Ο αυτοκράτωρ μας διέταξε να έρθουμε και να σου ανακοινώσουμε την γνώμη που έχει η θεο­στήρικτη βασιλεία του. Αλλά πρώτα πες μας, θα κά­νης την διαταγή του βασιλέως ή δεν θα την κάνης;


Ο Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ:Κύριε, να ακούσω τι διέταξε η ευσεβής του δύναμις και θά αποκριθώ κατάλληλα. γιατί προς κάτι το άγνωστο ποια απάντησι μπορώ να δώσω;


Ο Τρώιλος επέμενε λέγοντας:


ΤΡΩΙΛ.: Δεν πρόκειται να πούμε τίποτε, εάν δεν μας πης πρώτα, αν θα κάνης ή όχι την διαταγή του βασιλέως.


Και όταν τους είδε να αντιστέκωνται και λό­γω της καθυστερήσεώς του να βλέπουν πιο σκληρά και μαζί με τους συνακόλουθούς τους να αποκρίνωνται πιο άγρια, ενώ φάνταζαν τα περή­φανα στολίδια των αξιωμάτων τους, απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αφού δεν θέλετε να πήτε στον δούλο σας την απόφασι του κυρίου και βασιλέως μας, να λοιπόν σας λέω, κι ακούει ο Θεός και οι άγιοι άγγελοι και όλοι εσείς: οτιδήποτε με διατάξη για κάθε πράγμα που καταλύεται και καταστρέφεται σ' αυτόν τον αιώνα, με προθυμία το κάνω.


Και αμέσως ο Τρώιλος είπε:


ΤΡΩΙΛ.: Συγχωρέστε με, αλλά εγώ φεύγω. γιατί αυτός τίποτε δεν πρόκειται να κάνη.


Και αφού έγινε πάρα πολύς θόρυβος και μεγάλη ταραχή και σύγχυσι, τους είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος:


ΘΕΟΔ.: Πείτε του την διαταγή και θα μάθετε την απάντησί του. Διότι, δεν είναι λογικό να φύγουμε, χω­ρίς να πούμε και να ακούσουμε τίποτε.


Τότε ο πατρίκιος Επιφάνιος είπε:


ΕΠΙΦ.: Αυτό σου δηλώνει με μας ο βασιλεύς: «Ε­πειδή η Δύσις και όσοι διαστρέφουν (τα πράγματα) στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα, κι όλοι εξ αιτίας σου ξεσηκώνονται μη θέλοντας να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστι, είθε να σε κατανύξη ο Θεός να κοινωνήσης μαζί μας βάσει του Τύπου που εκθέσαμε. Θα βγούμε τότε εμείς οι ίδιοι στη Χαλκή (πύλη) και θα σε ασπασθούμε, θα σου δώσουμε το χέρι και με κάθε τιμή και δόξα θα σε βάλουμε στην μεγάλη Εκκλησία. Θα στέκεσαι μαζί μας στο μέρος που συνηθίζουν να στέκωνται οι βασιλείς. Θα κάνουμε τότε και την σύ­ναξι (Θ. Λειτουργία) και θα κοινωνήσουμε τα άχρα­ντα και ζωοποιά μυστήρια, το ζωοποιό σώμα και αίμα του Χριστού. Θα σε ανακηρύξουμε πατέρα μας. και θα γίνη χαρά όχι μόνο στην φιλόχριστη και βασιλική μας πόλι, αλλά και σ' όλη την οικουμένη. Γιατί γνω­ρίζουμε πολύ καλά ότι, εάν εσύ κοινωνήσης με τον ε­δώ άγιο θρόνο, όλοι θα ενωθούν μαζί μας, αυτοί που εξ αιτίας σου και εξ αιτίας της διδασκαλίας σου απο­σχίσθηκαν από την κοινωνία με μας».


Γυρίζοντας τότε προς τον επίσκοπο ο αββάς Μάξιμος του είπε με δάκρυα στα μάτια:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Μεγάλε κύριε, όλοι περιμένουμε ημέρα κρίσεως. Αληθινά, ούτε όλη η δύναμι των ουρανών δεν θα με πείση να το κάνω αυτό. Γιατί, τι θα έχω να απολογηθώ -δεν λέω στο Θεό, αλλά στην συνείδησί μου-, αν για την δόξα των ανθρώπων, που μόνη της δεν έχει καμμιά οντότητα, γίνω εξωμότης της πίστεως που σώζει αυτούς που την υπερασπίζονται;


Όταν άκουσαν τα λόγια αυτά, σηκώθηκαν ό­λοι επάνω και γεμάτοι θυμό τον έσπρωξαν, τον τράβηξαν και τον έρριξαν κάτω. Τον γέμισαν μά­λιστα από το κεφάλι ως τα νύχια με φτυσίματα, που η δυσωδία τους παρέμεινε μέχρις ότου πλύ­θηκαν τα ρούχα του. Σηκώθηκε τότε και ο επί­σκοπος και είπε:


ΘΕΟΔ.: Δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό. Έπρεπε να ακούσωμε μόνο την απάντησί του και να την αναφέ­ρωμε στον αγαθό μας βασιλέα.


Μόλις τους έπεισε ο επίσκοπος να ησυχά­σουν, κάθησαν πάλι. Με θυμό όμως και αγριότη­τα του είπαν μύριες βρισιές και ακατανόμαστες κατάρες. Τότε του είπε ο Επιφάνιος:


ΕΠΙΦ.: Πες μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας ως αιρετικούς ε­μάς και την πόλι μας και τον βασιλέα; Αληθινά, είμα­στε περισσότερο Χριστιανοί και ορθόδοξοι από σένα. Και ομολογούμε ότι ο Κύριός μας και Θεός έχει και θεϊκή και ανθρώπινη θέλησι και νοερή ψυχή. και ότι κάθε νοερή φύσι οπωσδήποτε έχει εκ φύσεως το θέ­λειν και το ενεργείν, επειδή ίδιον της ζωής είναι η κί­νησις και ίδιον του νοός η θέλησις. Και γνωρίζουμε ότι είναι θελητικός, όχι μόνο κατά την θεότητα, αλλά και κατά την ανθρωπότητα. Δεν αρνούμαστε επίσης και τις δύο θελήσεις του και ενέργειες.


Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νο­ερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πώς εσείς με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο, που μόνο την αναίρεσι αυτών έχει;


ΕΠΙΦ.: Αυτό έγινε για οικονομία, για να μη ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες.


Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Συμβαίνει το αντίθετο. κάθε άνθρωπος α­γιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως, και όχι με την αναίρεσι που βρίσκεται στον Τύπο.


Και είπε ο Τρώιλος:


ΤΡΩΙΛ.: Και στο παλάτι σου είπαμε, ότι (ο Τύ­πος) δεν ανήρεσε τίποτε, αλλά διέταξε να κατασιγά­σουν (οι διϊστάμενες απόψεις) για να ειρηνεύσουμε ό­λοι.


Και απαντώντας πάλι ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: «Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος.


Και είπε ο Τρώιλος:


ΤΡΩΙΛ.: Στην καρδιά σου να έχης ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς.


Ο αββάς Μάξιμος απήντησε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ο Θεός δεν περιώρισε στην καρδιά όλη την σωτηρία, αλλά είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πα­τρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «Kαρδία μεν πιστεύεται εις δικαιο­σύνην. στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτή­ριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κα­νένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κιν­δυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων.


Και απαντώντας ο Επιφάνιος με πολύ άγριο τρόπο είπε:


ΕΠΙΦ.: Υπέγραψες στον λίβελλο;


Και είπε ο αββάς Μάξιμος:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ναι υπέγραψα.


ΕΠΙΦ.: Και πώς τόλμησες να υπογράψης και να αναθεματίσης αυτούς που ομολογούν και πιστεύουν ό­πως οι νοερές φύσεις και η καθολική Εκκλησία; Α­ληθινά με δική μου πρότασι θα σε πάμε στην πόλι, θα σε στήσουμε δεμένο στην αγορά και θα φέρουμε τους μίμους, άνδρες και γυναίκες, και τις πιο διάσημες πόρνες και όλο το λαό, για να χτυπήση και φτύση κα­θένας και καθεμιά τους το πρόσωπό σου.


Απαντώντας σ' αυτά ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ας γίνη όπως είπατε, εάν αναθεματίσαμε αυτούς που ομολογούν ότι ο Κύριος έχει δύο φύσεις, και τις κατάλληλες σ' αυτόν δύο φυσικές θελήσεις και ενέργειες, και ότι είναι εκ φύσεως αληθινός Θεός και άνθρωπος. Διάβασε, δέσποτα, τα πρακτικά και τον λίβελλο, και εάν βρήτε αυτά που είπατε, κάμετε ό,τι σκέπτεσθε.


Μετά από αυτά τον ωδήγησαν στην Κωνσταντι­νούπολι και έβγαλαν απόφασι εναντίον τους. Ανεθε­μάτισαν και κατεδίκασαν τον εν αγίοις Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ' αυτούς. Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι' αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχο­ντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέ­σως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πο­λυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστά­σιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συ­νέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώ­δη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε ε­ναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας.


Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώ­ρησε κόβοντας τα μέλη τους. Τέλος τους περιέφερε σ' όλη την πόλι και τους εξώρισε στην Λαζική.


Δείτε σχετικά:

1. ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ 400 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

2. Ἄγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

3. Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (21 Ἰανουαρίου)

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας»

“Οἱ Προφῆται  ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι  ὡς  ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία  ὡς  παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη  ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις  ὡς  ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια  ὡς  ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος  ὡς  ἀπελήλαται, ἡ σοφία  ὡς  ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς  ὡς  ἑβράβευσεν, οὕτω  φρονοῦμεν, οὕτω  λαλοῦμεν, οὕτω  κηρύσσομεν  Χριστόν τὸν  ἀληθινὸν  Θεὸν  ἡμῶν,

Αὕτη ἡ πίστις τῶν  Ἀποστόλων, αὕτη  ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη  ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη  ἡ πίστις τὴν  Οἰκουμένην  ἐστήριξεν.

Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας  ἀδελφικῶς τε  καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ  ἦς  ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν.

Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.” 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΚΥΡΙΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΥΠΑΚΟΥΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΦΩΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΟΔΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΖΩΗΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΣΟΦΙΑΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΕΙΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΔΙΚΑΙΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΘΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ Σ Ω Τ Η Ρ Α , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗ Σ Ω Τ Η Ρ Ι Α ΣΑΣ.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ (25 Μαρτίου)

Εὐαγγέλιο κατὰ Λουκᾶν (α΄ 24 – 38)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ Ζαχαρίου· καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, 25 λέγουσα ὅτι οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τό ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις. 26 Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρὲτ,27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρὶ, ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ, ἐξ οἴκου Δαυῒδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 28 καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. 29 ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος. 30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, 33 καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. 34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; 35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. 36 καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενὴς σου καὶ αὐτὴ συνεληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· 37 ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα. 38 εἶπεν δὲ Μαριάμ· Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ' αὐτῆς ὁ ἄγγελος.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ · εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ». 

Η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του. Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου ». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο.

Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται • ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ 'ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι 'ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ 'ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν ». 


Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ '.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις · ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν · Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Δείτε σχετικά:

1.  ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΝΔΟΞΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

2.  Λόγος εἶς τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου (Ἀγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας)

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

(OI ΠΡΩΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ.
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΝ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.
ΑΛΛΑ ΟΙ ΦΙΛΟΔΟΞΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ, ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΟΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ!!
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ ΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (πριν γινει αρχιεπισκοπος) ΟΤΙ ΕΑΝ ΑΛΛΑΧΤΕΙ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΧΙΣΜΑ (δηλαδη οποιος το αλλαξει) ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΜΙΟΝ!!!(οπως και εγινε).

ΚΑΙ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

ὁ Βιζύης (κατόπιν Μαρωνείας) Ἄνθιμος, ὑπέβαλεν πρότασιν «περὶ ἀναθεωρήσεως καὶ μελέτης τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου». Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, λαβοῦσα ὑπ’ ὄψιν τὴν πρότασιν ταύτην, διώρισεν Ἐπιτροπήν, ἡ ὁποία ὑπέβαλε τὴν σχετικὴν αὐτῆς «Ἔκθεσιν» τὴν 1 Σεπτεμβρίου καὶ περιλαμβάνονται καὶ ταῦτα:
«Ἀποδοχὴν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου προτείνει ὁ Μητροπολίτης Σελευκείας, φρονῶν ὅτι ἡ χρησιμοποίησις αὐτοῦ καὶ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας εἰς οὐδένα κανονικὸν λόγον προσκρούει, ἀποτελεῖ δὲ μάλιστα τὸ πρῶτον βῆμα πρὸς τὴν ποθητὴν Κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν…Φόβος σκανδαλισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερεολογίου δὲν ὑφίσταται πλέον, κατ’ αὐτόν. Πρὸς τὴν τοιαύτην ἀντίληψιν διαφωνεῖ ὁ Μητροπολ. Πρ. Καισαρείας, φρονῶν ὅτι τὸ πλεῖστον τῶν Ἑλληνορθοδόξων Χριστιανῶν θέλει θορυβηθῆ καὶ σκανδαλισθῆ ἐκ τῆς γενησομένης τυχὸν ἀμέσου ἀντικαταστάσεως τοῦ Ἰουλιακοῦ διὰ τοῦ Γρηγοριακοῦ Ἡμερολογίου καὶ ὅτι τοῦ θορύβου τούτου καὶ σκανδαλισμοῦ ἐπωφελούμενοι οἱ καθολικοὶ ἱεραπόστολοι θέλουσι κατενέγκει βαρὺ πλῆγμα κατὰ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, τοσούτω μᾶλλον ὅσω τὸ Ἰουλιακὸν ἡμερολόγιον στενώτατα συνδέεται πρὸς τὸ ἑορτολόγιον τὸ ἐκφραζων ζωηρῶς τὸν θρησκευτικὸν βίον τῶν χριστιανῶν, κηρύσσεται ὑπερ τῆς ἀπαρεκκλίτου τηρήσεως τοῦ νῦν ἐν χρήσει παρ’ ἡμῶν Ἰουλιακοῦ ἡμερολογίου». 10 ιανουαριου 1919 ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ <<ΠΕΡΙ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ>>

ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ; << ἀποτελεῖ δὲ μάλιστα τὸ πρῶτον βῆμα πρὸς τὴν ποθητὴν Κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν…>>ΚΑΙ <<ἐπωφελούμενοι οἱ καθολικοὶ ἱεραπόστολοι θέλουσι κατενέγκει βαρὺ πλῆγμα κατὰ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας>> (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ).

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΘΟΥΜΕΝΗ «ΕΝΩΣΗ» ΚΑΙ ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥΣ, ΚΑΙ ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ!



Λίγοι έχουν, δυστυχως, εννοήσει τήν σημασία του «παλαιοημερολογιτικου», δπως όνομάζεται, ζητήματος. Οι περισσότεροι αποδίδουν σέ στενοκεφαλιά του αγραμμάτου λαου τήν αντίδρασι των Παλαιοημερολογιτων, δειγμα κι αυτό της βαθειας περιφρονήσεως πού τρέφουν οι οιηματίες εγγράμματοι πρός τούς αγραμμάτους. 'Όμως οι αγράμματοι αυτοί, γιά νά αντιδράσουν δπως αντέδρασαν' θά έπρεπε νά έχουν, αν μή τι αλλο, θρησκευτικόν ζηλο καί ενδιαφέροντα πνευματικά, πού τά εστερειτο ή μάζα των αδιαφόρων πού ακολούθησαν, χωρίς καν νά γνωρίζουν πως τίθεται τό πρόβλημα, τήν πλειοψηφία των Ιεραρχων. Κανείς από τούς φωτισμένους θεολόγους καί όπαδούς των δέν έδειξε πάντως σημεια αγωνίας μπροστά στό φαινόμενο του διαχωρισμου της έλληνικης Έκκλησίας, ουτε ζήτησε νά βρη μιά απάντησι στήν γεμάτη πόνο κραυγή τόσων χιλιάδων πιστων. Ή πλειοψηφία ήταν μέ τό μέρος των. Οι αριθμοί πάντοτε τούς έδιναν τό αίσθημα της ασφαλείας. Στήν πραγματικότητα δμως, ουτε τούς αριθμούς δέν είχαν μέ τό μέρος των. Γιατί αν ηταν λίγες χιλιάδες οι Παλαιοημερολογιτες καί έκατομμύρια οι ακολουθήσαντες τό νέο Ήμερολόγιο, δμως αυτές οι λίγες χιλιάδες ηταν χιλιάδες πιστων, πονούντων τήν Έκκλησία. Ένω μέσα στά έκατομμύρια των αδιαφόρων, των ύλιστων, των αθέων, όπαδων του νέου Ήμερολογίου, ηταν ζήτημα αν μποροϋσες νά βρης λίγες χιλιάδες πραγματικων πιστων. Έχλεύασαν μόνον τούς απλοϊκούς αυτούς νέους όμολογητάς της 'Ορθοδοξίας, λέγοντας δτι από δεισιδαιμoνία δέν θέλουν νά διορθώσουν τό ώρολόγιο τους πού δέν πάει καλά.

'Όμως δέν ηταν εκει τό πρόβλημα. Δέν ειχαν δίκιο νά κατηγοροϋν τούς Παλαιοημερολογιτες, δτι μαλώνουν γιά ενα Ήμερολόγιο. Τό ζήτημα δέν ηταν ποιό από τά δύο Ήμερολόγια ειναι σωστό. Είναι γνωστό, δτι καί τά δύο Ήμερολόγια ειναιανακριβη.ουτε οί Παλαιοημερολογιτες επέμειναν στό παλιό Ήμερολόγιο, ουτε οί Νεοημερολογιτες εφεραν τό νέο Ήμερολόγιο γιά λόγους αστρονομικης ακριβείας.
Ή αλλαγή τοϋ ημερολογίου ηταν η πρώτη πράξη τοϋ Οικουμενισμοϋ, η πρώτη εμπράγματη εφαρμογή του. Μέ τήν εισαγωγή τοϋ δυτικοϋ έορτολογίου στήν Έκκλησία της Έλλάδος πραγματοποιήθηκε η έορτολογική ένωσή της μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες. Τά στάδια της ένώσεως των Άνατολικων μέ τούς Δυτικούς ειχαν περιγραφει επίσημα στήν περίφημη εγκύκλιο «πρός τάς απανταχοϋ Έκκλησίας τοϋ Χριστοϋ», πού κυκλοφόρησε τό Οικουμενικό Πατριαρχειο σ' δλες τίς αίρετικές καί ορθόδοξες Έκκλησίες τό 1920, τέσσερα χρόνια πρί ν από τήν αλλαγή τοϋ ημερολογίου στήν Έλλάδα (βλέπε 1. Καρμίρη, «Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεια της 'Ορθοδόξου Έκκλ ησίας», τόμος β).

Στήν εγκύκλιο αυτή, η αλλαγή τοϋ έορτολογίου περιγράφεται σάν τό πρωτο βημα, η πρώτη φάση της ένώσεως των Έκκλησιων, πού πρέπει νά προηγηθη δλων των άλλων. Ό λόγος δμως της αρνήσεως των Παλαιοημερολογιτων νά συμμορφωθοϋν ηταν θεολογικώτατος καί επήγαζε από βαθειά εκκλησιαστική συνείδησι. Άλλά καί αν μερικοί τό αντελήφθησαν,(την αληθεια για το ημερολογιο) δέν είχαν τήν δύναμι νά σηκώσουν τό ανάστημά τους καί νά κηρύξουν τήν αλήθεια. Κανένας σοφός καί κανένας δυνατός, κατά κόσμον, δέν βρηκε λέξεις νά διαμαρτυρηθη. Eτσι απεδείχθη γιά πολλοστή φορά, στι «ό Θεός τά ασθενη του κόσμου εξελέξατο, ίνα καταισχύνη τά ισχυρά» καί στι «εμώρανεν ό Θεός τήν σοφίαν των σοφων». Γιατί, ενω οί σοφοί σιωπουσαν καί απεδέχοντο, οί αγράμματοι πιστοί εξεγείροντο. Καί αυτοί «ουχ ωσπερ οί μωροί του κόσμου σοφοί μωρά ελάλ ησαν». Δέν αναλύθηκαν σέ αστρονομικές θεωρίες καί μαθηματικούς ύπολογισμούς, αλλά μίλησαν στό όνομα της παραδόσεως, τήν όποία αισθάνονταν σάν πραγμα ίερό, πού δέν μπορεϊ κανείς νά τό καταπατη, χάριν της συνεχως απαρνουμένης τίς απόψεις της επιστήμης του πολιτικου καί οικονομικου συμφέροντος μιας χώρας.

Άλλά «τούς διδακτούς Θεου οι μαθηταί των σοφων του αιωνος τούτου ανθρώπων ήγουνται μωρούς». Ετσι από τήν αρχή καί μέχρι σήμερα τούς Παλαιοημερολογίτας τούς θεωρουν μωρούς, θρησκόληπτους, δεισιδαίμονας κ.τ.τ. καί χαίρονται γιά τήν δική τους γνωσι, πού τούς κάνει νά στέκωνται πάνω από αυτές τίς «λεπτομέρειες» καί νά μή δημιουργουν ζητηματα γιά τό τίποτε».
Οι της επισήμου Εκκλησίας ισχυρίζονται, δτι διώρθωσαν τό ήμερολόγιο γιά καθαρά αστρονομικούς λόγους. "Ήταν, λέγουν, ντροπή νά ακολουθουμε ενα λανθασμένο καί απηρχαιωμένο Τιμερολόγιο. Πολύ καλά. Τήν 'Εκκλησία βέβαια δέν τήν ενδιαφέρει ή αστρονομική ακρίβεια του ήμερολογίου, τήν ενδιαφέρει μόνον ή λειτουργική καί εορτολογική ενότητα καί τάξη των κατά τόπους Έκκλησιων.
Άλλά έστω, άς υποθέσουμε, δτι πράγματι γιά τήν επιστημονική ακρίβεια αγωνιουσαν οι άνθρωποι αυτοί. Τότε, γιατί δέν διώρθωσαν πράγματι τό ήμερολόγιο μέ βάση τά επιστημονικά δεδομένα του 20ου αιωνος, αλλά εφήρμοσαν ενα επίσης λανθασμένο τιμερολόγιο χρονολoγoύμενo από τόν 160 αιωνα, τό ημερολόγιο του Πάπα Γρηγορίου του ΙΓ';
Γιατί δέν εφήρμοσαν τό τόσο μελετημένο του Πέτρου Δραγγίτς, πού υπεβλήθη στό δηθεν πανορθόδοξο συνέδριο της Κωνσταντινουπόλεως του 1923;
Διότι ό πραγματικός σκοπός δέν ηταν ή επιστημονική διόρθωση του ημερολογίου, πραγμα εντελως άχρηστο από εκκλησιαστικής απόψεως. Ό πραγματικός σκοπός ηταν ή έορτολογική ένωση των «Έκκλησιων», καί αυτή δέν μπορουσε νά πραγματοποιηθη, παρά μόνον μέ τήν προσχώρηση των Όρθοδόξων στό Γρηγοριανό ήμερολόγιο των Παπικων καί των Προτεσταντων, γιά νά έχουν δλοι τό ίδιο έορτολόγιο καί νά αρχίση από κάπου νά πραγματοποιηται τό πρωτο στάδιο του Οικουμενισμου: ή ένωση των Χριστιανικων λεγομένων Έκκλησιων.
Οι της επισήμου Εκκλησίας έκήρυξαν λανθασμένη τήν έορτολογική τάξη των Πατέρων της Έκκλησίας, ανέτρεψαν τήν έορτολογική σχέση μεταξύ πασχαλίου καί ακινήτων έορτων, κατήργησαν νηστείες, μετέτρεψαν άκί νητες έορτές σέ κινητές -Π.χ. του Άγ. Γεωργίου -κατέστρεψαν τήν έορτολογική αρμονία καί ένότητα της Έκκλησίας της Έλλάδος καί των άλλων Όρθοδόξων Έκκλησιων, πού δέν άλλαξαν έορτολόγιο, καί δλα αυτά γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς αιρετικούς της Δύσεως. Προτίμησαν νά έορτάζουν, δταν οι άλλοι αδελφοί τους Όρθόδοξοι νηστεύoυν' γιά νά πανηγυρίζουν μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες. Καί τί έγινε μέ τίς αποφάσεις των Συνόδων του 1583, του 1587 καί του 1593, οι όποίες έπανειλημμένως «είχον άφορίσει, πάντας δσους θά έδέχοντο τήν γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»; Εκαναν, πώς δέν τίς ήξεραν, ή τίς περιφρόνησαν μέ τήν μεγαλύτερη αδιαντροπιά.

Ό αγώνας των Παλαιοημερολογιτων ηταν καί είναι για τήν Όρθοδοξία. Ή αλλαγή του έορτολογίου δέν ηταν μόνο μία καταπατηση κανόνων. '"Ηταν ή αρχή της κατεδαφίσεως των τειχων της Όρθοδοξίας, μιας κατεδαφίσεως πού προετοιμαζόταν από τήν εποχή ακόμη του Θεοκλ ήτου Φαρμακίδη. ~ Αν οί αγωνισταί της Όρθοδοξίας απεκλήθησαν Παλαιοημερολογϊτες, αυτό όφείλεται στό γεγονός, δτι οί εχθροί της Όρθοδοξίας απεφασισαν να αρχίσουν τήν ανατροπή της μέ τήν εΙσαγωγή του παπικου έορτολογίου.
Αν είχαν αρχίσει από αλλου, αλλη θα ηταν τώρα ή μορφή του αγωνος καί αλλο τό όνομα των αγωνιστων της Όρθοδοξίας, πού σήμερα όνομαζονται ΠαλαιοημερολογΙτες.
Οι εχθροί της Όρθοδοξίας κάνουν, πώς δέν καταλαβαίνουν τό νόημα τοϋ αγωνος των Παλαιοημερολογιτων. «πραγμα μεγέθους ό Χριστιανισμός, λέγουν, πνίγεται παρ' αυτοις εις 13 σταγόνας υδατος. Αι 13 ήμέραι τοϋ ήμερολογίου διαφορά τρομακτική, θέμα σωτηρίας, δόγμα πίστεως». Κλασσική εκδήλωση αδυναμίας μπροστά στήν αλήθεια ή διαστρέβλωσή της. Οι Παλαιοημερολογίτες ποτέ δέν αγωνίστηκαν γιά δεκατρείς ήμέρες καί γιά ήμερολόγια.

Ή αστρονομική ακρίβεια ήταν ή δικαιολογία της επισήμου Εκκλησίας. Οι Όρθόδοξοι στήν Ελλάδα τό 1924 είδαν νά ανατρέπεται ή λατρευτική αρμονία της ανά τόν κόσμο 'Εκκλησίας τοϋ Χριστοϋ, αρμονία πού βασίλευε 16 όλόκληρους αιωνες. Είδαν τήν περιφρόνηση πρός τίς παραδόσεις της 'Εκκλησίας, είδαν τήν συγκρητιστική ερωτοτροπία μέ τούς αιρετικούς της Δύσεως, πούηταν ή πραγματική αιτία της εισαγωγης τοϋ δυτικοϋ καλενδαρίου, καί τό χειρότερο απ' δλα είδαν τήν κρυμμένη άρνηση τοϋ αλάθητου των αποφάσεων της 'Εκκλησίας πού τελικά φανερώθηκε σέ όλη της τή δόξα μέ τήν άρση τοϋ αναθέματος κατά τοϋ Παπισμοϋ τό 1965. Μέ άλλα λόγια αντιλήφθηκαν, ότι τό σκάφος της Έλλαδικης 'Εκκλησίας είχε προσκρούσει σέ υφαλο καί άρχισε νά κάνη νερά.
Ή αλλαγή τοϋ ήμερο λογίου ήταν ή πρώτη μπαλταδιά στόν κορμό της 'Εκκλησίας, της όποίας τό κόψιμο σχεδιαζόταν από μακρου. Θά έπρεπε νά είναι τυφλός κανείς γιά νά μή δη καί νά μή καταλάβη, ότι αυτοί πού έδωσαν τήν πρώτη μπαλταδιά δέν θά σταματοϋσαν, αλλά θά συνέχιζαν.
Σκοπός τους δέν ήταν ή πρώτη μπαλταδιά, αλλά τό ρίξιμο του δένδρου. <Όσοι είχαν ευσέβεια τό κατάλαβαν αυτό πολύ καλά καί βλέπουμε τώρα, ότι είχαν δίκιο.
Ή αλλαγή του εορτολογίου δέν ηταν ενα απλό καί ανεξάρτητο γεγονός, δέν ητο μιά τυχαία έμπνευση ενός Άρχιεπισκόπου' ηταν η πρώτη έκρηξη ενός ηφαιστείου, πού έβραζε από καιρό έκρηξη πού προμήνυε τίς αλλες εκρήξεις πού ακολούθησαν καί των όποίων ειμαστε μάρτυρες.
Eτσι εΊδαν τό εορτολογικό ζήτημα οί Παλαιοημερολογιτες καί οί καιροί έδειξαν, στι εΊδαν σωστά.

(Άποσπάσματα εκ των άνθενωτικων έργων του Άλεξ. Καλόμοιροu(+): «Κατά ενωτικων» καί «Τό σύγκριμα»).

ΠΗΓΗ:http://entoytwnika.blogspot.gr/2009/10/blog-post_5226.html

ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΛΟΥΘΗΡΑΝΩΝ!!!

Μετά την αναγνώριση του βαπτίσματος των παπικών, σειρά είχε η αναγνώρισης του 

βαπτίσματος των προτεσταντών. 

Αυτό έγινε επίσημα πλέον (ανεπίσημα εφαρμοζόταν εδώ και χρόνια) κατά την 13η διμερή συνάντηση Λουθηρανών της Γερμανίας αφ ενός και Οικουμενικού Πατριαρχείου αφ ετέρου, που είχε λάβει χώρα στο Φανάρι κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου 2004. 

Σε δελτίο τύπου της <<Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Γερμανία>> (ση.<<Π>> Λουθηρανοί) με ημερομηνία 27 Σεπτεμβρίου 2004, διαβάζουμε και τα εξής

<<Η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία (ΕΚD) και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζουν εκατέρωθεν το βάπτισμα των μελών τους (Gemeindeglieder). Πάνω σ αυτό συμφώνησαν την περασμένη βδομάδα οι αντιπροσωπείες της EKD και του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνστ/πόλεως στο πλαίσιο του μεταξύ διμερούς θεολογικού διαλόγου. Παρ όλον ότι δεν υπάρχει ακόμη εκκλησιαστική ένωσις μεταξύ των δύο εκκλησιών, θεωρούμε τα μέλη μας εκατέρωθεν ως βαπτισμένα και απορρίπτουμε εν περιπτώσει αλλαγής Ομολογίας την ανάγκη νέας βαπτίσεως>>.

Αυτή η φράση περιλαμβάνεται στο κοινό ανακοινωθέν, το οποίο υπεγράφη στήν Κωνσταντινούπολη μεταξύ των εκπροσώπων των δύο εκκλησιών Επισκόπου Rolf Koppe και Μητροπολίτου Αυγουστίνου της Ελληνορθόδοξου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

( ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΕΥΧΟΣ 38)

ΠΗΓΗ: http://entoytwnika.blogspot.gr/2009/11/blog-post_6258.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ:Τιτουλάριος Μητροπολίτης ευλογεί (!) τελετή μασόνων-φωτογραφίες

του Κώστα Ζαφειρίου

ierovima.gr- ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

Ο τιτουλάριος μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός προσεκλήθη τον περασμένο Ιούνιο από Τέκτονες για να παραστεί σε τελετή  τους και να ευλογήσει(!) την εισδοχή νέων μελών στο τάγμα των Τεκτόνων.

Ο θεοφιλέστατος αποδέχθηκε την πρόσκληση και αδιάψευστος μάρτυρας της τελετής μύησης, οι φωτογραφίες που δημοσιεύει κατ΄αποκλειστικότητα το «ierovima.gr». Είναι άγνωστο αν ο πανιερώτατος παρέστη στην τελετή ως εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου.

Για όσους δεν γνωρίζουν ο κ. Δαμασκηνός (Καζανάκης) στις 9 Ιανουαρίου 2003, εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Βελεστίνου, ως βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η χειροτονία του τελέσθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2003, στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αθηνών. 

Στις 29 Φεβρουαρίου 2008, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β´ τον διόρισε στη θέση του Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ανακήρυξε αργότερα σε Τιτουλάριο Μητροπολίτη Βελεστίνου. 

Η τελετή των Μασόνων έγινε στην Αθήνα την Κυριακή 1η Ιουνίου 2012 και είχε θέμα«εισδοχή νέων Δοκίμων Αρχοντισσών, Ιπποτών και Ακολούθων των Διοικήσεων Αθηνών και Πειραιώς Του Κυριάρχου Ιπποτικού Τάγματος του Ναού των Ιεροσολύμων». 

Στις φωτογραφίες ο μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός ευλογεί(!) την τελετή.

ΠΗΓΗ:http://www.ierovima.gr/pages/article.aspx?id=3901

ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Αυτό που κυριολεκτικά αποστομώνει κάθε αντίθετη άποψη στο σημείο αυτό είναι οι γνώμη του Αγ. Νικόδημου του Αγιορείτου στην σελίδα  9 του Ιερού Πηδαλίου και κάθε ένας που πραγματικά ενδιαφέρεται για την ουσία του θέματος ας δώσει
ιδιαίτερη προσοχή.

«Ας ηξεύρουν γαρ ότι και αι οικουμενικαί σύνοδοι, όπου μετά την πρώτην έγιναν, και οί λοιποί Πατέρες, έβλεπον ναι και αυτοί, ως σοφοί όπου ήτο πώς έκατέβη πολλύ η ισημερία ΑΛΛ' ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΕΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΆ (21) ΜΑΡΤΙΟΥ, ΟΠΟΥ ΤΗΝ ΗΥΡΕΝ Η Ά ΣΥΝΟΔΟΣ, ΠΡΟΤΙΜΩΝΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ ΤΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ήτις δεν προξενεί, ούτε εις την εύρεσιν του έδικού μας Πάσχα καμμίαν σύγχυσιν, ούτε βλάβην εις την ευσέβειαν»

Το έτος 1924 στις 10 Μαρτίου η εκκλησία του Χριστού σχίζεται και αποκόπτεται από τον πνευματικόν κορμόν της Ιεράς γνησίας παραδόσεως είκοσι περίπου αιώνων χάριν του νεωτερισμού και  νεωτερισμός είναι υπαγόρευμα του διαβόλου.
Κάποιοι δεν σεβάστηκαν την 2000 ετών Ιερή παράδοση ούτε τους Αγίους Πατέρες μας οι οποίοι δεν πείραξαν τόσους αιώνες το ημερολόγιο  και οι νεωτεριστές τόλμησαν όχι μόνο να το αλλάξουν αλλά και να "ονομάσουν αυτή τους την πράξη  "διόρθωση".Έτσι το αποκαλούν και σήμερα οι νεοταξίτες νεοημερολόγιτες.
Γνωρίζουν όμως αλήθεια, τι σημαίνει η  λέξη "διόρθωσις";;;
Μάλλον όχι. Για το λόγο αυτό τους παραπέμπουμε στα λεξικά για να καταλάβουν το μέγεθος της βεβήλωσης:

δι-όρθωσις -εως, η (διορθόω το στήνειν τι όρθιον, η επαναφορά είς την ορθήν(προσηκούσαν) θέσιν, επανόρθωσις, αποκατάστασις, επισκευή, αναμόρφωσις, μεταρρύθμισις.

πηγή: ΙΩΑΝ.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ.

διόρθωσις (η) ουσ.[<αρχ.διόρθωσις<διορθόω-ω] (Κ διόρθωσις, -εως) τακτοποίηση, επισκευή, εξάλειψη σφάλματος, επανόρθωση, σωφρονισμός, τυπογράφικο δοκίμιο για να διορθωθούν τα λάθη του.

πηγή:ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΦΥΤΡΑΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

δι-όρθωσις ,η, διόρθωση, επανόρθωση, αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση, επιδιόρθωση, επισκευή.

πηγή: ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣ  ΧΑΡ. ΑΘ. ΜΠΑΛΤΑΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑ.

Ας μας πούν με ποιά απο τις παραπάνω ερμηνείες των λεξικών επιθυμούν να προσβάλουν τους Αγίους Πατέρες και τον Θεό;;;;
Μήπως πιστέυουν πως οι Αγιοι Πατέρες παρέβλεψαν ένα τόσο σημαντικό ζήτημα 2000 χρόνια και ήρθαν οι Μασόνοι μεταρρυθμιστές το 1924 να "βαφτίσουν" την 10η Μαρτίου, 23η  και με σκοπό :

διορθόω το στήνειν τι όρθιον, μήπως η επαναφορά είς την ορθήν(προσηκούσαν) θέσιν, μήπως επανόρθωσις, μήπως αποκατάστασις, μήπως  επισκευή, μήπωςαναμόρφωσις, μήπως μεταρρύθμισις, μήπως τακτοποίηση, μήπως, μήπως εξάλειψη σφάλματος, μήπως σωφρονισμός, μήπως αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση,μήπως επιδιόρθωση;;;;;;;;
 
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ:
Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ καὶ Ἱδρυτὴς τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἡμῶν, τονίζει : «Ἀδελφοί, στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε, εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β´Θεσ. 2,15)

- Ο Άγιος Ευλόγιος Αλεξανδρείας λέγει: «Ει τις των δοκούντων τοις θεοφόροις πατράσι σαλεύει τι... παράβασις και προδοσία δόγματος και περί το θείον ασέβεια».

- Ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος εκφράζεται ως εξής: «Ημείς (σε θέματα πίστεως)... ούτε προστιθέναι τι, ούτε μην αφαιρείν... παντελώς διεγνώκαμεν η καθ’ όντινα ουν δεδυνήμεθα λόγον». Αυτό θα ήταν εφάρματο, ανεπίτρεπτο και αθέμιτο.

- Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει ότι το «ακριβές» ή το «λίαν ακριβές» πρέπει να αποσώζεται με κάθε μέσο.

- Ο δε Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέγει: «ου συγχωρείται συγκατάβασις εις τα της πίστεως».

Ο πάπας οτι δεν κατάφερε στην ψευδοσύνοδο της Φεράρας επί Αγίου Μάρκου Ευγενικού και αργοτερα στην Φλωρεντία το ετος 1439 το επιτυγχανει εμμέσως το 1924.

Οι σκοτεινές δυνάμεις χρησιμοποιούν δύο ηγέτες της εκκλησίας τους οποίους είχαν εξαγοράσει: (Το πως εξηγούν η παρακάτω φωτογραφίες απο το "τεκτονικον δελτίον" ) ΜΑΣΩΝΟΙ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ.

Και οι οποίοι παρέδωσαν τα δέσμια πλέον την εκκλησια του ΧΡΙΣΤΟΎ στα χέρια των σκοτεινών δυνάμεων, με σκοπό να εξυπηρε΄τησουν τον πάπα και να προσεγγίσουν έμμεσα στην παπικά Φραγκική Εκκλησία...

Τα δύο αυτά όργανα της Μασσωνίας ήσαν ο Μελέτιος μεταξάκης, Πατριάρχης Κων/πόλεως και Χρυσόστομος Παπαδόπουλος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Ο Γρηγόριος ΙΓ πάπας της Ρώμης εν ετει 1582 εισήγαγε το Ημερολογιο αυτού στην Παπική Εκκλησία και το έτος 1924  η Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχεταί το ως άνω Ημερλόγιο.

Μέχρι το 1924 ίσχυε για όλην την Ελλάδα το Ιουλιανό Ημερολόγιο το οποιο χρονολογείται από το 45π.Χ. και αριθμεί 2000 χρονια μέχρι σήμερα.

Τό θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τήν 14ην Σεπτεμβρίου, τοῦ ἔτους 1925, ἕν ἔτος μετά τήν ἀποδοχήν τοῦ καταδεδικασμένου νέου Ἡμερολογίου, ἄνωθεν τοῦ Ναϊδρίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐν ‘Αθήναις, παρά τούς πρόποδας τοῦ Ὑμηττοῦ, εἰς τόν Χολαργόν, ὅπου οἱ ὀρθόδοξοι ἐτέλουν ἀγρυπνίαν διά νά τιμήσουν τήν Παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ‘Ιδού πῶς περιγράφει τό θαῦμα, εἰς ἀνακοίνωσίν της δημοσιευθεῖσαν τήν 25ην Σεπτεμβρίου ἡ Διοικοῦσα ‘Επιτροπή τοῦ «Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων».

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ:

ΣΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΣΚΡΙΠ" ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ...

Ὁ «Σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων» ἀνεγνωρισμένον σωματεῖον, συμφώνως πάντοτε πρός τό Παλαιόν Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, εἰς τό ὁποῖον ἐμμένει ἀκλόνητος, τήν εἰσαγωγήν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου εἰς τήν ‘Εκκλησίαν θεωρῶν ἀντιθρησκευτικήν καί ἀντικανονικήν, ἑώρτασε σήμερον 14 Σεπτεμβρίου, κατά τό ἐν λόγῳ Παλαιόν Ἡμερολόγιον, τήν ἑορτήν τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Πρός τοῦτο ἀπό τῆς 9ης νυκτερινῆς τῆς χθές πλέον τῶν δισχιλίων μελῶν τοῦ Συλλόγου, συνηθροίσθησαν ἐν τῳ ἐξοχικῶ ναῶ τοῦ Ἁγίου ‘Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐτελέσθη ἀγρυπνία. Ἐννοεῖται ὅτι ἡ συγκέντρωσις αὕτη τῶν πιστῶν δέν διέλαθε τήν προσοχήν τῶν ὀργάνων τῆς ἐξουσίας, ἅτινα ἀπό τῆς 11ης νυκτερινῆς παρηκολούθησαν τήν ἀκολουθίαν χάριν τῆς τάξεως, ὡς εἶπον. ‘Αλλά οἱαδήποτε καί ἄν ἦτο ἡ ἐκεῖ ἀποστολή των εἰς ὀλίγα λεπτά μετά τήν ἐκεῖ ἄφιξίν των, ἑκόντα ἄκοντα ἠναγκάσθησαν νά προστεθῶσι καί ταῦτα εἰς τό πλῆθος τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους δέν ἐχώρει ἤδη οὐδέ ὁ ἐξωτερικός περίβολος τοῦ ναοῦ, ἕνεκα λόγων ἀνωτέρων πάσης ἀνθρωπίνης διαταγῆς ἤ ἐξουσίας.
Ἡ ὥρα ἦτο ἕνδεκα καί ἡμίσεια πρό τοῦ μεσονυκτίου, ὅτε ἀκριβῶς ἄνωθεν τοῦ ναοῦ καί μέ κατεύθυνσιν ἐξ’ ‘Ανατολῶν πρός Δυσμάς, ἐνεφανίσθη φωτεινός λευκός Σταυρός, τοῦ ὁποίου ἡ λάμψις περιοριζομένη μόνον ἐπί τοῦ ναοῦ καί τοῦ ἐκκλησιαζομένου πλήθους, ἐξηφάνιζεν ἐντελῶς τήν λάμψιν τῶν ἀστέρων, κατηύγαζε δέ τόν ναόν καί τόν περίβολον, ὡς νά κατευθύνετο ἐπ’ αὐτῶν ἠλεκτρικός προβολεύς. Ἡ ὁριζοντία γραμμή τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ ἔκλινε πρός τά δεξιά, πρός τό κάτω δέ μέρος τῆς καθέτου γραμμῆς του ἐσχηματίζετο μικρότερος Σταυρός διά τῆς παρεμβολῆς ἑτέρας μικροτέρας ὀριζοντίας γραμμῆς. Τό οὐράνιον τοῦτο σημεῖον ἦτο ὁρατόν συνεχῶς ἐπί ἡμισείαν ὥραν, καί κατόπιν ἤρξατο σβενύμενον ὀλίγον κατ’ ὀλίγον.
Τό τί ἐπηκολούθησε τήν ἐμφάνισιν τοῦ οὐρανίου τούτου σημείου ἀδύνατον νά περιλάβη ἀνθρωπίνη ἀφήγησις. Πάντες οἱ ἐκκλησιαζόμενοι γονυπετεῖς καί κλαίοντες ἐκ τῆς συγκινήσεως ἤρχισαν ψάλλοντες καί δοξολογοῦντες τόν Κύριον ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ, τά ὄργανα τῆς ἐξουσίας παραιτοῦνται τῆς ἀποστολῆς των καί ἀνευρίσκουσι εἰς τά βάθη τῆς καρδίας των τήν πίστιν τῶν παιδικῶν των χρόνων, ὅλος ὁ χῶρος ἐκεῖνος μεταβάλλεται εἰς μίαν γωνίαν ἄλλου τινός κόσμου ὑπεργείου. Ὅλοι κατέχονται ὑπό ἀνεκφράστου ἱερᾶς συγκινήσεως, ὅλοι κλαίουσιν. Ἡ ἀγρυπνία συνεχισθεῖσα ἐτελείωσε περί τήν 4ην πρωϊνήν, ὁπότε ὁλόκληρος ἐκεῖνος ὁ ἀνθρώπινος χείμαρρος ἤρχισε κατερχόμενος πρός τήν πόλιν διηγούμενος ἀνά πᾶν βῆμα τό νυκτερινόν θαῦμα ἐκ τῆς συγκινήσεως τοῦ ὁποίου συνείχοντο πάντες.
Ἴσως θά ὑπάρξωσιν ἄπιστοι, οἵτινες θά ἀμφισβητήσωσι, καί θά ἑρμηνεύσωσι τό φαινόμενον διά τῆς αὐθυποβολῆς, ἤ δι’ οἱασδήποτε ἄλλης βεβιασμένης αἰτιολογίας, πάντως ὅμως καί τῶν μέν καί τῶν δέ τά ἐπιχειρήματα ὡς σαθρά, ἀνατρέπονται, ἄν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν ὅτι δέν πρόκειται περί στιγμιαίου φαινομένου διαλάμψαντος δίκην διάττοντος (διά μιᾶς ὡς ἀστραπή), ἀλλά περί φαινομένου ὁρατοῦ ἐπί ἡμισείαν καί πλέον ὥραν, τό ὁποῖον ἔβλεπον καί ἐθαύμαζον συνεχῶς δισχίλιοι ἄνθρωποι. Εὐτυχῶς δέ ὅτι μεταξύ τῶν ἰδόντων καί θαυμασάντων τόν οὐράνιον τοῦτον φωτεινόν Σταυρόν, συμπεριλαμβάνονται καί ὄργανα τῆς ἐξουσίας καί κατά συνέπειαν καί ἡ Ἐκκλησία καί τό ἐπίσημον κράτος ἔχουσι καθῆκον νά ἐξετάσωσι, νά ἐξακριβώσωσι καί ἐπισημοποιήσωσι τό γεγονός.

‘Εκτός ὅμως τούτου, νομίζομεν ὅτι ἡ ἐμφάνισις τοῦ οὐρανίου τούτου Σταυροῦ, καθ’ ἥν ἡμέραν ἑορτάζεται κατά τό παλαιόν ἡμερολόγιον ἡ ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀποτελεῖ μίαν ἐπί πλέον ἐπίσημον θεόθεν βεβαίωσιν περί τῆς ὀρθότητος τῶν ἐπί τοῦ προκειμένου πεποιθήσεων τῶν ἀκολουθούντων τό ἡμερολόγιον τοῦτο, παρέχει δέ καί εἰς τούς διευθύνοντας σήμερον τά τῆς ‘Εκκλησίας χεῖρα βοηθείας οὐρανόθεν πρός ἀναθεώρησιν τῆς ἀντικανονικῆς ἀποφάσεώς των περί εἰσαγωγῆς εἰς τήν ‘Εκκλησίαν μας μονομερῶς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἩΜερολογίου δι’ ἀποσχίσεως ἐκ τοῦ μεγάλου σώματος τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

Η Αποστολική διαδοχή των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (ντοκουμέντα)
.Παραθέτουμε τα επίσημα έγγραφα περί των χειροτονιών της ιεράς συνόδου των ακολουθούντων το πάτριον (ιουλιανόν) εορτολόγιο εν Ελλάδι. Για τους αμφιβάλλοντας περί της κανονικότητας αυτών η αμφιβάλλοντος για την τέλεση και αναγνώριση τούτων. Η εορτολογική καινοτομία του 1924 επεδίωξε όπως επιβληθεί δια πολιτικών και εκκλησιαστικών μέσων.

ΠΗΓΗ:http://krupho-sholeio.blogspot.gr/p/blog-page_10.html   

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ! (Στάρετς Ανατόλιος)

‘Αλλά καί ὁ νεώτερος ἅγιος (Στάρεστς Σάββας ὁ Παρηγορητής) τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα (+1927) προφητεύει διά τήν ἐποχήν μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις... Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ.... Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους.... Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας Θά μεταχειρίζωνται βίαν... Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς... Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει 

Ο ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΛΕΝΔΑΡΙΟΥ

Ο ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΛΕΝΔΑΡΙΟΥ από john-criket-4887

Ο αείμνηστος Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος για τη διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση από τους οικουμενιστές

Ο αείμνηστος αγωνιστής Ιεράρχης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος (+1984), υπήρξε ο πρώτος, εκ των νεοημερολογιτών Επισκόπων της Ελλάδος, που είχε διακόψει το μνημόσυνο του ονόματος του αιρετικού πατριάρχου Αθηναγόρα. Αυτό συνέβη το 1970.

Όπως και σήμερα πολεμούνται οι αποτειχιζόμενοι από τους οικουμενιστές ψευδοποιμένες, από δήθεν αδελφούς ορθοδόξους και μάλιστα "αντιοικουμενιστές", έτσι και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος πολεμήθηκε την εποχή εκείνη, τόσο από την τότε Ιερά Σύνοδο της κρατούσης Εκκλησίας, όσο και από "θεολόγους" και "επιστήμονες" της εποχής. Ένας από αυτούς, ο Ιωάννης Παναγόπουλος, δικηγόρος, γνώστης τάχα και του κανονικού δικαίου της Εκκλησίας και φίλος του Αθηναγόρα, επέκρινε σφοδρότατα τον Αμβρόσιο, αλλά και τους άλλους δύο Επισκόπους που αποτειχίσθηκαν από τον Αθηναγόρα (Φλωρίνης Αυγουστίνο και Παραμυθίας Παύλο), χαρακτηρίζοντας τη διακοπή του μνημοσύνου ως αντικανονική και απαιτώντας την τιμωρία τους.

Παραθέτουμε από την απάντηση του Μητροπολίτου Αμβροσίου (δημοσιεύθηκε στον "Ορθόδοξο Τύπο" στις 15-4-1971) ορισμένα αποσπάσματα προς ωφέλεια των αδελφών μας που έχουν πειστεί από τους σημερινούς πολέμιους της αποτείχισης ότι με τη διακοπή της κοινωνίας με τους οικουμενιστές ψευδεπισκόπους δήθεν τιθόμαστε εκτός Εκκλησίας.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί να υπάρχει τέτοια πολεμική ενάντια στην Αποτείχιση. Η απάντηση είναι απλή. Αποτείχιση και διακοπή μνημοσύνου σημαίνει για τον κληρικό που θα την τολμήσει καθαίρεση και στέρηση του κρατικού μισθού, για τον λαϊκό, όνειδος και περιφρόνηση.

Οι "συντηρητικοί" "αντιοικουμενιστές" ελεγχόμενοι από την συνείδησή τους ως κοινωνούντες με τους οικουμενιστές, προσπαθούν να πείσουν τους ορθοδόξους χριστιανούς, μα περισσότερο τον ίδιο τους τον εαυτό, ότι η Αποτείχιση είναι άκρο, η διακοπή του μνημοσύνου παρεκτροπή από την "βασιλική οδό" που τάχα αυτοί βαδίζουν.

Η εκκλησιαστική ιστορία και οι πράξεις των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας βοούν, όμως αυτοί στην καλύτερη περίπτωση κωφεύουν , αν δεν θεωρούν την προβαλλόμενη στάση των Πατέρων ως παλαιοημερολογιτικό τέχνασμα. Αφού δεν ακούν τους Πατέρες, ας ακούσουν έναν δικό τους Επίσκοπο, από τους λίγους αγωνιστές που έβγαλε η επίσημη Εκκλησία. 

Γράφει ο αείμνηστος Αμβρόσιος:

"...Διατί αγνοεί ο γνωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία των Ορθοδόξων συνειδήσεων ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ της διά ρητού Κανόνος παροχής τοιούτου δικαιώματος; 
Αναφέρω μίαν συγκεκριμένην περίπτωσιν. Όταν ο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος απέρριψε τον όρον "Θεοτόκος", πολλοί των υπ' αυτών Κληρικών έπαυσαν αμέσως το μνημόσυνόν του, καίτοι ακόμη ούτε ο Νεστόριος είχε δικασθή, ούτε ο όρος αυτός είχε δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής αποφάσεως, ούτε καν υπήρχεν ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο δίδων δικαίωμα της παύσεως μνημοσύνου διά κηρυσσόμενα αιρετικά φρονήματα. Οι Κληρικοί ούτοι κατεδικάσθησαν Συνοδικώς υπό του Νεστορίου, ως αντικανονικώς ενεργήσαντες (αυτό ακριβώς ζητεί και δι' ημάς ο γνωμοδοτών!).
Τί συνέβη μετά ταύτα; Πρώτον: Ο Άγιος Κύριλλος και ολόκληρος η Εκκλησία Αλεξανδρείας ηγνόησαν τελείως την καταδίκην των εν λόγω Κληρικών, επήνεσον αυτούς δι' ό,τι έπραξαν και εδέχοντο αυτούς εις εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Δεύτερον: Η μετ' ολίγον συνελθούσα Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, εξετάσασαν την διδασκαλίαν του Νεστορίου και ευρούσα αυτήν μη Ορθόδοξον, κατεδίκασεν μεν αυτόν, εδικαίωσε δε όσους είχον παύσει το μνημόσυνόν του προ Συνοδικής καταδίκης, ως ορθώς ενεργήσαντας. Και ταύτα επαναλαμβάνομεν αιώνας όλους πριν υπάρξει επίσημον κανονικόν θέσπισμα (ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας) το οποίον να παρέχει ρητώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου "προ Συνοδικής διαγνώσεως"! Τα αγνοεί αυτά ο γνωμοδοτήσας;
...Ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας δεν αξιοί να έχη καταδικασθή υπό Οικουμενικής Συνόδου μία διδασκαλία ως αίρεσις, ίνα θεμελιωθή δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του κηρρύσοντος ταύτην. Λέγει απλώς: "Δι' αίρεσιν τινά παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην...". Αρκεί λοιπόν και η γνώμη των επί μέρους Πατέρων! (Άλλωστε ουκ ολίγα Δόγματα φέρονται εν τη ζωή και τη πράξει και τη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεν έτυχον διατυπώσεως παρ' ουδεμιάς Οικουμενικής Συνόδου).
...Με ερωτά ο γνωμοδοτών:  Έπρεπεν ο Πατριάρχης να ηρωτήση προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος είμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι' εμέ τοιαύτη αξίωσις! Είχον όμως μίαν άλην αξίωσιν: Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικό, τον Ευγένιον Βούλγαριν, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι διά των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, (ή όχι κ. Παναγόπουλε;), πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων, και αν όλοι ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα! Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση.
Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς  Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς διά την πλήρωσιν του Κυρίου "ίνα πάντες εν ώσιν", αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον! Δι' ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής, θα προτιμήσωμεν (και ήδη προτιμώμεν) την υπακοήν προς τους Πατέρας, τας Συνόδους, τους Κανόνας! Λυπηρά και συγκλονιστικά τα οιαδήποτε διλήμματα, αλλ' όταν τίθενται, κάποια φευ! Η εκλογή πρέπει αφεύκτως να γίνη! Και δι' ημάς ερρίφθη ήδη ο κύβος! Ο Θεός μεθ' ημών!" 

Πηγή : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

AIPEΣIAPXHΣ ΠATPIAPXHΣ KAI H AΠENANTI TOY ΣTAΣIΣ : Tοῦ θεολόγου Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

«Eἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (B΄ Ἰωάν. 10-11).

 Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου ἀναφέρεται ὄχι ἁπλῶς σὲ αἱρετικό, ἀλλὰ σὲ διδάσκαλο τῆς αἱρέσεως. Tοῦτο δείχνει ἡ φράσι «καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει», δὲν διδάσκει δηλαδὴ τὴν ὀρθὴ πίστι.
 Tέτοιος διδάσκαλος εἶνε δυστυχῶς, δυστυχέστατα, ὁ ἀρχιοικουμενιστὴς Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως Bαρθολομαῖος. Διότι γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, διδάσκει, ὅτι τὸ βάπτισμα ἑτεροδόξων εἶνε ἔγκυρο, Παπισμὸς καὶ ἄλλες Aἱρέσεις εἶνε Ἐκκλησίες, καὶ οἱ ἄλλες Θρησκεῖες εἶνε σεβαστὲς καὶ σεβάσμιες καὶ δρόμοι σωτηρίας!
 Ἐπίσης διδάσκει, ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀπέσχισαν αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἔπεσαν θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εἶνε ὑπόδικοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ! Σ' αὐτὲς δὲ τὶς ἀσέβειες πρόσθεσε καὶ αὐτή: Ἀντὶ τοῦ Eὐαγγελίου προσέφερε σὲ ἀξιωματούχους τοῦ Ἰσλαμισμοῦ τὸ Kοράνιο, τὸ ὁποῖο χαρακτήρισε «ἅγιο»!
 Oἱ Ἰσλαμιστὲς εἶνε βεβαίως φυσικὸ νὰ θεωροῦν τὸ Kοράνιο ἅγιο. Ἀλλὰ γιὰ τοὺς Xριστιανοὺς ἅγιο, πραγματικῶς ἅγιο, εἶνε το Eὐαγγέλιο, τὸ ὁποῖον «οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον… ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Xριστοῦ» (Γαλ. 1:11-12).

Ἀσυνεπὴς δὲ πρὸς τὸ Eὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἱεροὺς Kανόνες ὁ Πατριάρχης Bαρθολομαῖος, καὶ συνεπὴς πρὸς τὶς ἀντίχριστες οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις του, συμπροσεύχεται μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, καὶ συλλειτούργησε μὲ Παπικούς!

Ορθοδοξία και αίρεσις B EPANENOSH NEOY KAI PALIOY.ΒΙΝΤΕΟ Π.ΜΕΤΑ ΛΛΗΝΟΣ

Στο 3':50'

Εισήγηση π. Θεοδώρου Ζήση (μεταπατερικη αίρεση -13)

 Π.Ζήσης: «...Τὴν μετα-πατερικότητα τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, καλύπτουν, στηρίζουν καὶ δικαιώνουν κύκλοι ποὺ συνδέονται μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο... Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος –(τὸ λέω) μὲ πολὺ πόνο– ὡς ἀρχιμανδρίτης ἤδη, ...ἰσχυρίζεται ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες πρέπει νὰ καταργηθοῦν. Δὲν δύνανται νὰ ἐφαρμοσθοῦν σήμερα καὶ πρέπει νὰ τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τὰς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν μὲ τοὺς ἑτεροδόξους... Δὲν δύναται ἡ Ἐκκλησία νὰ ἔχει διατάξεις ἀπαγορευούσας τὴν εἴσοδον εἰς τὸν ναὸν ἑτεροδόξων καὶ τὴν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν”.

»...Ὡς πατριάρχης κατήργησε μόνος, αὐτοὺς τοὺς Ἱ. Κανόνες, συμπροσευχόμενος φανερῶς καὶ ἐπανειλημμένως μὲ αἱρετικούς... Ἐχαρακτήρισε τὸ Κοράνιο ὡς Ἅγιο... Καὶ τὸ τρομερότερο ὅλων, ὅσα εἶπε γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὰ ὁποῖα ὁδήγησαν σὲ ἔντονη διαμαρτυρία τὴν Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶπε: “Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάστασιν προπάτορες ἡμῶν, ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως...”».

Από το 33':10'' περισσότερα: //www.youtube.com/watch?v=EoHxUTSl-T0