Πρέπει να είμαστε
πάρα πολύ προσεκτικοί και άκρως
επιφυλακτικοί όταν μιλούμε δημοσίως
για βαρυσήμαντα και κρισιμότατα
θέματα που αποκλειστικά αφορούν αποφάσεις
μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος,
δηλαδή θέματα καθαρά "Οικογενειακά
του Θεού".
Ιδίως όταν
κατέχουμε κάποια θέση και υπευθυνότητα,
κάποια "επισκοπική εξουσία" (όσο
κακόηχο και αν ακούγεται) και
εκκλησιαστική/θεολογική ιδιότητα, τότε
η ενοχή μας για ενδεχόμενη πλάνη αλλά
και η αυστηρότητα με την οποία θα κριθούμε
θα είναι πολύ μεγαλύτερη και η κρίση
αμείλικτη διότι παρασέρνουμε, "παίρνουμε
στο λαιμό μας", ψυχές από όλο το
διαδικτυακό, διαπλανητικό κόσμο.
"Δει πρώτον
η των ονομάτων επίσκεψις". Πρέπει
πρώτα να εξετάζουμε καλά τα ονόματα,
τους χαρακτηρισμούς και τις ορολογίες
που χρησιμοποιούμε, προκειμένου να
είμαστε πιο ακριβείς, σωστοί και
αντικειμενικοί συνάμα.
Κατ' αρχήν
δεν πρέπει να μιλούμε για "αγιοποίηση",
είναι όχι μόνο λανθασμένος και αδόκιμος
αυτός ο όρος αλλά προπάντων παπικός.
Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε "ποίηση
αγίων", αυτόματη αγιοποιϊα, γραφειοκρατική
αγιοσύνης προπαρασκευή, συνοδική
κατασκευή και επισκοπική δημιουργία
Αγίων. Η Ορθοδοξία δεν είναι "Φάμπρικα
Αγίων" που ανεξέλεγκτα και ανυπόστατα
αγιο-ποιεί.
Στην Ορθοδοξία
έχουμε αναγνώριση, πιστοποίηση και
διακήρυξη των Αγίων. Έχουμε επίσημη
επικύρωση, Πατριαρχική Αγιοκατάταξη.
Και όταν λέμε Πατριαρχική, δεν εννοούμε
το πρόσωπο, τον φορέα των τίτλων (ο οποίος
δύναται να σφάλλει και να αιρετίζει, να
"Οικουμενίζει" όπως δυστυχώς ο νυν
Πατριάρχης Βαρθολομαίος), αλλά εννοούμε
ασφαλώς το θρόνο, τον θεσμό που
προσδιορίστηκε ιδιαιτέρως διά της
Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου (Πρ. β',
5) "διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην".
Τα "Πρεσβεία
Τιμής" αναφέρονται στην Πνευματική
Πατρότητα και ευλογία, όχι -το τονίζω-
όχι στην αυθαίρετη αυταρχικότητα και
διοικητική πειθαρχικότητα, όχι στην
Εκκλησιαστική παραβατικότητα και
αντικανονική επέμβαση σε άλλη ανεξάρτητη,
Αυτοδιοίκητη Αρχιεπισκοπή δια μιάς
κωμικοτραγικής "μείζωνος και
υπερατελούς Συνόδου".
Οι Άγιοι δεν
γίνονται Άγιοι διά Συνοδικής Αποφάσεως
και Επισκοπικής αυθαιρεσίας. Οι Άγιοι
δεν "αγιο-ποιούνται" από ανθρώπους
παρά μόνο από το Άγιο και Τρισάγιο Θεό
ως Αιτία και Πηγή της αγιοσύνης. Οι Άγιοι
ήταν Άγιοι εν ζωή και έφτασαν σε μεγάλα
ύψη αγιότητος, καθάρσεως και θεώσεως.
Ο Θεός συνήθως αποκαλύπτει την αγιοσύνη
τους όσο ζούνε, εν ευθέτω χρόνω.
Ο Άγιος Ιωάννης (και όλοι οι Άγιοι Πατέρες) ο Χρυσόστομος, ήταν όντως Άγιος και αναγνωρίστηκε η μεγάλη αγιοσύνη του όσο ζούσε. Δεν τον έκαμαν, δεν τον "εποίησαν" Άγιο οι "Παναγιώτατοι Πατριάρχες" και "Σεβασμιωτάτοι Αρχιεπισκόποι" τους οποίους φοβήθηκε αφάνταστα και από τους οποίους πολεμήθηκε, εξορίστηκε και απέθανε εν απανθρώπω εξορία και φρικτή τυρρανία.
Οι Άγιοι
αποκαλύπτονται κυρίως στο Λαό του Θεού,
σε λαϊκούς που απαρτίζουν το Σώμα
Του Χριστού. Αποκαλύπτονται εν βίω, εν
πίστει και έργω, εν αγάπη και ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αποκαλύπτονται σε λαϊκούς διότι
προέρχονται, γεννιούνται από λαϊκούς,
ζουν ανάμεσά τους, δίδουν τη μαρτυρία
και ομολογία τους σε λαϊκούς.
Οι πιστοί
Λαϊκοί με τη σειρά τους συλλέγουν
συστηματικά και υπεύθυνα κάθε πληροφορία,
και με την ουσιαστική στήριξη των
θεοσεβών ιερέων (όχι των επαγγελματίων)
τις καταθέτουν στον οικείο Μητροπολίτη
ο οποίος πάλι με τη σειρά του, παρέχει
στο Πατριαρχείο τις πολλαπλές ενδείξεις
παρά Θεού, τις επαρκείς μαρτυρίες,
συνεντεύξεις και επώνυμες καταθέσεις
στοιχείων, σημείων και θαυμάτων για την
αγιότητα βίου, το ΑΔΙΑΦΘΟΡΟ της Πίστεως
και τον λεπτομερή τρόπο του μαρτυρικού
θανάτου, εάν πρόκειται για Μάρτυρα.
Το Πατριαρχείο
απλά επικυρώνει τις μαρτυρίες, επιλέγει
συγκεκριμένη ημέρα εορτής, παραγγέλνει
την Ασματική Ακολουθία και Εικόνα και
ενημερώνει τον Πιστό Λαό για την επίσημη
Αγιοκατάταξη. Η Εκκλησία δεν βιάζεται
σε αγιοκατάταξη αλλά και δεν την
καθυστερεί ανεπίτρεπτα και υστερόβουλα
χάριν κάποιας οικονομικής/περιουσιακής
πιέσεως και αισχρού εκβιασμού Δεσποτάδων
προς κάποια Μονή (πχ. Αγιοκατάταξη Αγίου
Εφραίμ Νέας Μάκρης). Ο Άγιος Εφραίμ ήταν
Άγιος, είχε πλήρη Ασματική Ακολουθία
και Εικόνα (και μάλιστα παρουσιάστηκε
αυτοπροσώπως ο ίδιος και "πόζαρε"
για την Εικονογράφησή του!!!). Δεν περίμενε
την ύποπτη γραφειοκρατία της Δεσποτοκρατίας
να τον "κάνουν" τη χάρι να τον
"κάνουν άγιο", να τον "αγιο-ποιήσουν".
Βασική,
νομοκανονική αρχή είναι, προ της
Αγιοκατατάξεως να ολοκληρωθεί μία
έντιμη και αξιοπρεπής έρευνα των
συγκεντρωθέντων στοιχείων. Η όλη
διενέργεια και συλλογή των σχετικών
πληροφοριών και μαρτυριών ενός Αγίου,
εμπεριέχει επενέργεια Αγιο-Πνευματική,
επέχει Ιστορικο-Δικαστική Ισχύ,
συμπεριλαμβάνει σημασία Εκκλησιολογική
και, μη σας φανεί παράξενο, διασφαλίζει
έννοια και διάσταση Δογματική.
Η αγιοσύνη
αποτελεί βασική, αμετάθετη και αιώνια
αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως. Αναφέρεται
στην σύσταση και ουσία της Εκκλησίας.
Ο Τριαδικός μας Θεός είναι Άγιος και η
Εκκλησία Του Αγία. «Πιστεύω εις Μίαν,
ΑΓΙΑΝ και Αποστολικήν Εκκλησίαν!» Και
οι Απόστολοι με τη σειρά τους Άγιοι
ήταν. Μερικοί δε από αυτούς και Μάρτυρες.
Υποσημειώνω
το «Ορθόδοξος Μάρτυρας» διότι σχετίζεται
και περιστρέφεται γύρω από την Μία,
Αληθινή, Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του
Χριστού, την Μία, Αληθινή, Ανόθευτη και
Αδιάφθορη Πίστη του Χριστού, την Ορθή
Δόξα, την Ορθή Λατρεία. Η Ορθή Δόξα
συνδέεται αχωρίστως και αδιαιρέτως με
την Ορθή Πράξη, τον Ορθό Βίο. Ορθοδοξία
σημαίνει Ορθοπραξία και εάν δεν υπάρχουν
αυτά τα δύο αχώριστα μαζί, δεν υπάρχει
και ούτε πρόκειται να υπάρξει Αγιοσύνη
και Μαρτύριο.
Υπάρχουν και
ψευδείς "μάρτυρες" στους αιρετικούς,
στους Παπικούς αλλά και στους μουσουλμάνους
οι "μάρτυρες του Αλάχ" των αισχρών,
βομβισικών επιθέσεων. Υπάρχουν και
"χριστιανοί, ετερόδοξοι μάρτυρες"
που ναι μεν μαρτύρησαν για το Χριστό,
(βλ. Συρία) αλλά δεν είναι Ορθόδοξοι
Μάρτυρες πριν ελαχίστων. "Αστήρ
αστέρως διαφέρει εν δόξη". Αλλιώς θα
κριθούν "οι Νόμον Ορθοδοξίας μη
έχοντες" καθ' ότι "εν τη Οικία του
Πατρός πολλαί μοναί εισί". Αλλά δεν
θα καταταγούν στο Μέγα Νέφος και Πανένδοξο
Χορό των Ορθοδόξων Αγίων που θα
συμβασιλεύσουν μετά του Αρνίου και θα
καθίσουν εν Θρόνω κρίνοντες το
Οικουμενιστικό Νέο Ισραήλ.
Κάποτε προ
δεκαετίας και πλέον, είχα λάβει διαταγή
από την ανωτέρα, προϊσταμένη μου "αρχή",
τον Ρωμαιοκαθολικό Διευθυντή του
Κολλεγίου "Άγιος Ιωάννης" της Ιεράς
Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, να κάνω ειδικό
μάθημα για την παπική, ψευτο-αγία "Μητέρα
Τερέζα". Επειδή αρνήθηκα, μου είχαν
υποβληθεί κυρώσεις...
Υπάρχουν
διάφορα είδη Ορθοδόξου Μαρτυρίου.
Εθνομάρτυρες, Ιερομάρτυρες και
Αγιομάρτυρες. Οι Εθνομάρτυρες διακρίνονται
σε Λαϊκούς και Ιερείς, που όμως δεν είναι
Άγιοι, αλλά πέθαναν, μαρτύρησαν για την
Πατρίδα αποκλειστικά, χωρίς να σχετίζονται
αναγκαστικά με την Ορθόδοξη Πίστη.
Αντιθέτως, οι Ιερομάρτυρες (Ιερείς,
Αρχιερείς) και ΑγιοΜάρτυρες (Λαϊκοί
Άγιοι) συσχετίζονται αποκλειστικά με
την Αλήθεια, το Δόγμα, το Ορθό Βίωμα, την
Ορθή Λατρεία, την Ορθή Πίστη.
Η Αγιοκατάταξη
απαιτεί την ίδια σοβαρότητα, ιεροπρέπεια
και μυστηριακή τελεσιουργία μιας
χειροτονίας. Εάν κατά την ώρα της
χειροτονίας, τη φρικτή εκείνη και
Θεόκριτη στιγμή που εκφωνείται το
"Άξιος" και απαιτείται μετά τρόμου,
η των παρόντων μαρτύρων θεμελιώδη
συνδρομή, εάν οποίοσδήποτε προβάλλει
ένσταση, διαφωνία, διαμαρτυρία και
αντιτάξει το "Ανάξιος", τότε
διακόπτεται η χειροτονία αυτοστιγμή,
διενεργείται δημόσια ακρόαση, διερεύνηση
της κατηγορίας και είτε ακυρώνεται
πάραυτα η ιερουργία, είτε τιμωρείται ο
συκοφάντης.
Ήμουν ο ίδιος
παρών σε μία τέλεση Χειροτονίας του
ΝεοΧρυσοστόμου Φλωρίνης Αγίου Αυγουστίνου,
όταν κάποια γυναίκα φώναξε το "Ανάξιος"
και ανατρίχιασε ολόκληρο το εκκλησίασμα!!
Αμέσως διακόπηκε η χειροτονία και
Αγιασμένος Επίσκοπος απαίτησε αυστηρώς
να προσέλθει στην Ωραία Πύλη η
διαμαρτυρουμένη. Δεν είναι αστεία
πράγματα αυτά και δεν έχουμε δικαίωμα
να παραβλέψουμε καμία "Αντιφωνία",
όσο και να μην μας αρέσει. Ο Άγιος και
ΑγιοΠατερικός Ιεράρχης Φλωρίνης
Αυγουστίνος, την ίδια στιγμή είχε βγάλει
κήρυγμα και φώναζε: "Σας παρακαλώ,
εάν είναι κανείς παρών που να γνωρίζει
κάτι, να το ειπεί στην Εκκλησία τώρα,
δεν θέλω να κολαστώ διά της χειροτονίας
αναξίων ιερέων!!!"
Έτσι ακριβώς
και στην Ορθόδοξη Αγιοκατάταξη, εάν
υπάρξει έστω και η παραμικρή, όχι μόνο
κατηγορία αλλά και υποψία ακόμη, τότε
πρέπει να παύει αποτόμως κάθε απόπειρα
εντάξεως οποιουδήποτε στο "εν ου
παικτοίς" Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το
οποίο δεν επιδέχεται "παραμυθιασμόν"
και θεομπαιξία.
Για αυτό το
λόγο, όταν γίνεται παράβαση κανόνων της
Αγιοκατατάξεως, συντελείται διαφθορά
και καταπάτηση Δόγματος, διαστρέβλωση
αληθείας, σύσταση πλάνης και διακήρυξη
αιρέσεως. Εάν περιφρονηθούν οι απαράβατες
αυτές προδιαγραφές και αγνοηθούν οι
απόλυτες και αυστηρά καθορισμένες
προϋποθέσεις, τότε έχουμε παρωδία,
κοροϊδία και κατάφωρη Θεομπαιξία από
την πλανώσα και πλανωμένη Ιεραρχία.
Τότε έχουμε και βλασφημία διότιβλάπτουμε
τη φήμη του Αγίου Πνεύματος το Οποίον
πάντα χορηγεί την Αγιότητα και το ανώτατο
χάρισμα του Μαρτυρίου.
Στη συγκεκριμένη
περίπτωση του Χρυσο-στόμου Σμύρνης
έχουμε υφαρπαγή και αποτυ-χημένη λήστευση
της αγιότητος. Έχουμε κατ' άκραν εξαίρεσιν
πα- ράτυπη και ακριβέστατη εφαρμογή του
όρου "αγιο-ποίηση" όπου μια
συνωμοτική, δεσποτοκρατική "ελίτ"
εκπληρώνει πατριαρχικό "ρουσφέτι",
μετέρχεται μια μεθοδευμένη "ποίηση-αγίου"
και επεξεργάζεται μια ανθρωποκεντρική,
παντελώς παράνομη αναγνώριση.
Με ποιό
δικαίωμα τα λέγω αυτά και ποια πειστήρια;
Από τη στιγμή
που έχουμε Μασόνους να αποκαλύπτουν σε
δικό τους βιβλίο τη μασονική ιδιότητα
του εν λόγω Ιεράρχου, από τη στιγμή που
έχουμε τη Μασονική Στοά της Σμύρνης να
οικειοποιείται την εγγραφή του ως μέλος
της, έστω και "επίτιμο", από τη
στιγμή που έχουμε εγγράφως προσωπικές
του δεδηλωμένες αιρετικές, πανθεϊστικές
και οικουμενιστικές αντιλήψεις, από τη
στιγμή που έχουμε σοβαρές καταγγελίες
από σοβαρές και υπεύθυνες προσωπικότητες
όπως αυτή του παντελώς Σεβαστού π.
Ευθυμίου Τρικαμηνά αλλά και άλλων
εγκρίτων, τότε δεν έπρεπε καθόλου να
λάβει χώρα αυτή η Αγιοκατάταξη, πριν
εξαντληθούν επακριβώς όλα τα μέτρα και
οι αδιαπραγμάτευτες ως άνω προυποθέσεις.
Μόνο το
ότι περιφρονήθηκαν σκοπίμως, το
τονίζω αυτό, σκοπίμως αγνοήθηκαν οι
υγιείς φωνές διότι φοβήθηκαν οι
αρρωστημένες συνειδήσεις το έντιμο
διάλογο και την αποκάλυψη της αληθείας,
αυτό μόνο κυριολεκτικά "τινάζει στον
αέρα", ακυρώνει και καθιστά ανυπόστατη
την οποιαδήποτε παράνομη, παράτυπη και
πλάνα "αγιο-ποίηση".
Δεν είναι
θέμα "σεβασμού" στον μακαριστό
Χριστόδουλο. Δεν τοποθετούμε ποτέ τα
πρόσωπα υπεράνω αιωνίων, απαρασαλεύτων
Δογμάτων και βασικών αληθειών της
Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Κρινόμαστε από
παντού και πάντοτε οι "άγιοι"
ΠΑΝΤΕΣ. Είχε και ο "Μακαριστός"
(αμφισβητήσιμος και καταδικαστέος ο
μακαρισμός των Οικουμενιστών) Χριστόδουλος
τα μεγαθήρια λάθη του. Περιφρόνησε
ολόκληρη την Ιεραρχία της Ελλάδος και
όλες τις Μονές του Αγίου Όρους και παρά
την αντίθετη γνώμη τους, έφερε και
υποδέχθηκε, εκούσια ή ακούσια, τον Πάπα
στην Ελλάδα. Δεν τρώμε "κουτόχορτα"
για να πειστούμε πως ήταν απλά "πρόσκληση
της Πολιτείας". Γνωρίζουμε πως
επιτεύχτηκε πάντως "Πατριαρχικώ
δακτύλω"...
Οι πρόμαχοι
της παρανόμου αυτής αγιοξατατάξεως
προβάλλουν το παράλογο επιχείρημα ότι
"έγινε θεωρητικά Μασόνος για να
βοηθήσει τη Πατρίδα". Αυτό δεν ευσταθεί,
ούτε επιτρέπεται αλλά ούτε και προβλέπεται
από τους Ιερούς Κανόνες. Και ο "Τελευταίος
Αυτοκράτορας" υπέγραψε απελπιστικά,
διπλωματικά ένωση και υποταγή στους
Παπικούς, για να βοηθήσει την Αυτοκρατορία
και να τη γλυτώσει από τους Οθωμανούς,
αλλά δεν του βγήκε σε καλό... ΔΕΝ
Αγιοκατατάχτηκε.
Όσο αγαθά
και να είναι τα κίνητρα, "ο σκοπός
ουδέποτε αγιάζει τα μέσα". Και όσοι
Ιερείς πήραν τα όπλα κατά την Ελληνική
Επανάσταση, και πολέμησαν υπέρ Πίστεως
(ουδέν πρόβλημα) και Πατρίδος και
ενδεχομένως δολοφόνησαν ζωές, έστω και
εν αμύνη, ενώ είναι όντως ΕΘνομάρτυρες
και τιμώνται ως Ήρωες, όμως ΔΕΝ είναι
Άγιοι, ΔΕΝ Αγιοκατατάσσονται.
Δεν υπάρχει
καλή και κακή, επίτιμη και θεωρητική
δολοφονία. Η δολοφονία είναι δολοφονία.
Δεν υπάρχει καλή και κακή ειδωλολατρεία
ούτε επιτρεπόμενος παγανισμός, μα
ούτε και "ευλογημένος"
Οικουμενισμός. Είναι όλα μιασμός,
μαγαρισμός, σατανισμός. Έτσι λοιπόν,
δεν υπάρχει καλή και θεωρητική Μασονία.
Δεν μπορείς να μου προσκυνάς "τα
είδωλα των εθνών δαιμόνια", αγάλματα
του Μ.Α.Τ.Σ. και να τελείς θυσίες και
μυστηριακές, σατανικές Τελετές, αντάμα
με "μασκαράδες με ποδιές" και να
μου λες ότι το κάνεις για το καλό της
Πατρίδος. Μη κοροϊδευόμαστε.
Δεν μπορείς,
Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε, να "ποζάρεις"
περήφανα στους φακούς και ν' απαθανατίσεις
τη θανατική στιγμή που δέχεσαι μεγάλο
χρηματικό ποσόν από υψηλά ιστάμενους
Μασόνους ένθεν και ένθεν, και να
διατείνεσαι "για το καλό της Ελλαδικής
Εκκλησίας."
Δεν μπορείς,
εσύ Βαρθολομαίε, να είσαι και να λέγεσαι
"Πατριάρχης του Γένους" και να
συμπροσεύχεσαι αγενέστατα με τον
Αιρεσιάρχη Πάπα, να υποδέχεσαι ιεροπρεπώς
και θεοπρεπώς με το "Ευλογημένος ο
ερχόμενος", και έπειτα να "μπάζεις"
τον Ανίερο και Μιαρό, στον Πανίερο και
Πατριαρχικό Ναό και εν πλήρη καταστολή
να τον αποκαλείς "Παναγιώτατον!"
για το καλό του Ενωτικού Διαλόγου, να
μας ενώσεις "ντε και καλά", "για
το καλό μας!" ΜΗ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ.
Ειπώθηκε,
ότι κάποιοι διαισθάνθηκαν κάποια "χαρά"
κατά την ώρα της ανόμου "αγιο-ποιήσεως".
Η χαρά δεν αποτελεί μαρτύριο αγιότητος
και πειστήριο μαρτυρίου. Υπάρχουν πολλών
ειδών χαρές. Εκτός από τη θεϊκή χαρά,
υπάρχει και η διαβολική χαρά που είναι
μεγίστη πλάνη. Υπάρχουν μεγάλοι ασκητές
που διαισθάνθηκαν κάποτε έντονη χαρά,
τάχα συγκίνηση, μάλλον υπέρμετρη
συναισθηματική διακίνηση και "κατάνυξη"
ακόμη, και είδαν ξαφνικά "την Παναγία!"
Καθώς της έκαμαν υπόκλιση, αυτή γέλασε
σεισμικά σα σκοτεινή μάγισσα και
εξαφανίστηκε αφήνοντας μια τρομερή
δυσοσμία...
Η Αγιοκατάταξη
δεν είναι μια συγκέντρωση του κατηχητικού
που άδεται και τραγουδά: "χαρωπά τα
δυό μου χέρια τα χτυπώ!" Η Αγιοκατάταξη
δεν εξυπηρετεί παράταξη, δεν διεκπαιρεώνει
σκοπιμότητα και δεν εξιλεώνει τη πλάνη.
Η Αγιοκατάταξη δεν συγχωρεί την αίρεση!
Ας ακούσουμε καλά τον Μέγαν εν Αγίοις
Ιωάννην τον Χρυσόστομον που αντιλαλεί
προφητικώς διά τον Σμύρνης Χρυσόστομον:
«Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην δύνασθαι
εξαλείφειν αμαρτίαν» (Ρ.G.Tom.. 57. 250).
Nικόλαος
Πανταζής – Θεολόγος
Αυστραλία
ΠΗΓΗ:
“Πατερική
Παραδόση και Οικουμενισμός”
