Tου
Επισκόπου Μαραθώνος Γ.Ο.Χ. Φωτίου
[Ομιλία
εκφωνηθείσα στην Ημερίδα της Ιεράς
Μητροπόλεως Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης, τον
Απρίλιο του 2004] Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θεσσαλονίκης και Δημητριάδος κ. Μάξιμε,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα
Αχαΐας και πάσης Πελοποννήσου κ.
Καλλίνικε,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ήλθα εξ Αθηνών για να σας μιλήσω για τις ρίζες του Οικουμενισμού. Είναι εύλογο λοιπόν να αναφέρω ότι στην Αθήνα, τα αρχαία χρόνια, οι πρόγονοί μας λάτρευαν πολλούς θεούς· ψευδείς θεούς. Μάλιστα στην Αθήνα είχαν στήσει βωμούς προς τιμήν όλων των θεών που γνώριζαν. Επειδή φοβήθηκαν ότι ίσως υπηρχε κάποιος άλλος θεός που τυχόν αγνοούσαν, για να μη θυμώσει μαζί τους, έφτιαξαν και ένα θυσιαστήριο, το οποίο επέγραψαν: "τω αγνώστω θεώ"! Ήσαν Οικουμενιστές κατά μία έννοια.
Οι ρίζες του Οικουμενισμού, λοιπόν, κατ’ αρχήν ανάγονται στον συγκριτισμό· στην τάση για ανάμιξη των θρησκευτικών δοξασιών που υπήρχε από την αρχαιότητα. Αυτό είναι δικαιολογημένο γι’ αυτούς που δεν έχουν την αλήθεια. Όσοι αισθάνονται κάποιο κενό, και το θρησκευτικό τους συναίσθημα δεν καλύπτεται, είναι επόμενο να αναζητούν κάτι άλλο, η και κάτι άλλο.
Όταν όμως ήλθε το φως του Χριστού, διαλύθηκαν τα σκότη. Ο Χριστανισμός, η Ορθοδοξία, δεν είναι προϊόν της αναζητήσεως του ανθρωπίνου νου, όπως τα διάφορα θρησκεύματα. Είναι η άνωθεν από Θεού αποκάλυψη της αληθείας. Γι’ αυτό και όσοι βιώνουν πραγματικά τη ορθοδοξία, δεν αισθάνονται καμμία ανάγκη για άλλες αναζητήσεις. Έτσι, οι πρόγονοί μας, που αναζητούσαν την αλήθεια, όταν η αλήθεια φανερώθηκε σ’ αύτούς, έπαψαν τις αναζητήσεις. Όπως λέγει και η Αγία Γραφή· οι "Έλληνες σοφίαν ζητούσιν" (A´ Κορινθ. Α 22), και την βρήκαν την σοφία. Η μάλλον η σοφία βρήκε αυτούς, "ότι τους αξίους αυτής, αυτή περιέρχεται ζητούσα" (Σοφ. Σολομ. ΣΤ´ 16), όπως λέγει ο σοφός Σολομών.
Όταν, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος τους απεκάλυψε την Σοφία, την αληθινή πίστη, τότε οι πρόγονοί μας εγκατέλειψαν την ειδωλολατρεία, άφησαν τον συγκρητισμό, τον Οικουμενισμό της εποχής τους, και έγιναν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αναδεικνύοντας μυριάδες Αγίους και σοφούς διδασκάλους. Αυτοί ήταν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι φωτισθέντες από το Άγιο Πνεύμα, θέσπισαν τους ιερούς κανόνες, αυτούς που οι σύγχρονοι οικουμενιστές αποκαλούν "εντάλματα μίσους" και "τείχη του αίσχους"(!) διότι καταδικάζουν τις οικουμενιστικές τους πρακτικές (συμπροσευχές, συλλείτουργα, κ.λπ.).
Αν, όμως αυτή ήταν η πορεία των Ορθοδόξων, διάφοροι αιρετικοί ακολούθησαν ακριβώς την αντίθετη. Συγκριτιστικές ήταν οι ιουδαϊκές αιρέσεις (συνδύαζαν ιουδαϊκά με χριστιανικά στοιχεία) και οι γνωστικές αιρέσεις που αναμίγνυαν χριστιανικά, φιλοσοφικά και στοιχεία των ανατολικών θρησκειών. Επίσης, συγκητιστικό χαρακτήρα είχε και ο Μανιχαϊσμός.
Ειδικώτερα, στον μαθητή του Μαρκίωνος Απελλή, αποδίδεται το απόφθεγμα, "...Μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστος, ως πεπίστευκεν διαμένειν· σωθήσεται γαρ τους επί τον εσταυρωμένων ηλπικότας, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκονται" (Ευσεβίου Ιστορία Ε´ 13 – 1 - 15) . Αν ζούσε σήμερα, θα διεκδικούσε οπωσδήποτε μία ηγετική θέση στο Π.Σ.Ε.!
Αργότερα και οι μωαμεθανοί επεχείρησαν να χρησιμοποιήσουν οίκουμενιστική τακτική για τον προσηλτισμό των χριστιανών.Αναφέρω ενδεικτικώς το παράδειγμα του νεομάρτυρος Γεωργίου του Σερβου (Φεβρουαρίου 11). Αυτός, μαρτύρησε στη Σοφια της Βουλγαρίας το έτος 1515. Στην προσπάθειά τους οι Μωαμεθανοί να το σύρουν στην πλάνη τους, του είπαν: «Δεν σου ζητούμε να αρνηθείς τον Χριστό, αλλά να δεχθείς και τον Μωάμεθ. Και εμείς τιμούμε τον Χριστό ως Προφήτη». Ο νεος δεν υπέκυψε και θανατώθηκε δια πυρός. Έδωσε την ζωή για να μην κάνει την οικουμενιστική ομολογία πίστεως που έκανε ο αποθανών Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος· αυτός, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του , αυτοπροαιρέτως, αναγνώρισε τον Μωάμεθ ως Προφήτη! Αυτά για την προϊστορία του οικουμενισμού.
Ο Οικουμενισμός, όμως με την σύγχρονή του μορφή, έχει τις ρίζες του στη μασονία και τον Προτεσταντισμό.
Η μασονία, που αύτοκαυχάται ότι είναι απόγονος των αρχαίων γνωστικών αιρέσεων, άρχισε να συνάγει στις σκοτεινές της στοές οπαδούς, αλλά και λειτουργούς διαφόρων θρησκειών. Μέσα στη στοά όμως, όλοι, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ώφειλαν να προσεύχονται στον Μ.Α.Τ.Σ., τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (η του Σκότους, μάλλον). Αυτό που τότε γινόταν κρυφά μέσα στις στοές, άρχισε να γίνεται στις ημέρες μας φανερά. Αφού συνήθησαν οι πάστορες, ραββίνοι, χοτζάδες και "ορθόδοξοι κληρικοί", να συναγελάζονται και να συμπροσεύχονται σε έναν κοινό θεό, και εκπαιδεύθηκαν κατά κάποιον τρόπο στον Οίκουμενισμό, τότε άρχισαν δειλά – δειλά να πράττουν το ίδιο και δημοσίως.
Ας ακούσουμε όμως τους ίδους τους μασόνους να το ομολογούν απερίφραστα. Το μασονικό περιοδικό "LE TEMPLE", σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε το 1946 αναφέρει μεταξύ των άλλων:
"Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του σχεδίου της ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν, ενδιαφέρει ζωηρώς την μασονίαν και είναι συγγενές προς την μασονίαν, καθόσον εμπεριέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπή να προσθέσωμεν ότι εάν αύτη η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη ρωμαϊκάς ομολογίας, ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την τάξιν μας"!
Προσέξατε τον όρο "μη ρωμαϊκάς ομολογίας"; Εννοεί τους μη λατίνους, δηλ. προτεστάντες αλλά και "Ορθοδόξους", που τότε περίπου συγκροτούσαν το Π.Σ.Ε.. Αλλά ιδού που από τις ρίζες, φθάσαμε και στους κλάδους· δηλαδή στην θεωρία των κλάδων, μέσω του μασονικού κορμού.
Η θεωρία των κλάδων γεννήθηκε στην γενέτειρα της σύγχρονης μασονίας, την Αγγλία, από τους Αγγλικανούς Πούζυ και Πάλμερ. Αυτοί είπαν ότι ο Αγγλικανισμός, Παπισμός και Ορθοδοξία, ήσαν οι τρεις αοράτως ενωμένοι κλάδοι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Οι Προτεστάντες, πρωτοστατούντων των Αγλικανών και των Επισκοπελιανών ιδρύουν, γύρω στις αρχές του 20ου αιώνα κάποιες παγκόσμιες οργανώσεις για την κοινή δράση των διαφόρων δογμάτων σε επιμέρους ζητήματα. Το 1914 ιδρύεται ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος Προαγωγής της Διεθνούς Φιλίας των Εκκλησιών. Σ’ αυτό διακρίνεται ο Λουθηρανός "επίσκοπος" Ουψάλης Νάθαν Σόδερμπλουμ. Αυτού πρωτοστατούντος, ιδρύεται το 1920 η "Παγκόσμια Κίνηση Ζωής και Εργασίας".
Τότε συμπίπτει και κυκλοφορία της γνωστής εγκυκλίου τυ 1920 του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Για πρώτη φορά σε επίσημο έγγραφο της Ορθοδόξου Εκκλησίας όλες οι ετερόδοξες κοινότητες της Δυσεως χαρακτηριζόντουσαν ως "Εκκλησίες", συγγενείς και οικίες εν Χριστώ και συγκληρονόμοι και σύσσωμοι της επαγγελίας του Θεού. Μ’αυτην την εγκύκλιο προτάθηκε άπό τους εξ Όρθοδόξων οικουμενιστές, η σύσταση της "Κοινωνίας των Εκκλησιών", κατά τα πρότυπα της "Κοινωνίας των Εθνών" (του προάγγελου του Ο.Η.Ε.).
Το ίδιο έτος (1920) συγκαλείται το προκαταρκτικό συνέδριο "Πίστεως και Τάξεως", ενός άλλου διεθνούς Οργανισμού, για συζήτηση δογματικών θεμάτων. Το 1937 οι οργανισμοί: "Παγκόσμια Κίνηση Ζωής και Εργασίας", και"Πίστεως και Τάξεως", αποφασίζουν να συνεννωθούν, οπότε προέκυψε το Π.Σ.Ε.. Έπειτα από μία προπαρασκευαστική περίοδο, αφού ορίσθηκε προσωρινή επιτροπή, στη οποία αντιπρόεδρος ήταν ο Θυατείρων Γερμανός, το 1948, στο Άμστερνταμ συνεκλήθη το πρώτο συνέδριο του Π.Σ.Ε.. Σ’αυτο οι Σλαυϊκές Εκκλησίες όχι μόνο δεν συμμετείχαν αλλά κατεδίκασαν και την συμμετοχή όσων μετείχαν (για να αλλάξουν γνώμη λίγα χρόνια μετά, και να πρωτοστατούν στον Οικουμενισμό).
Το 1952 έπειτα από τη Β’ Βατικάνειο Σύνοδο, στο συνέδριο του Π.Σ.Ε. στην πόλη Λουδ της Σουηδίας, προσήλθαν και τρεις Λατίνοι επίσκοποι ως παρατηρητές. Έκτοτε το Βατικανό αποστέλλει παρατηρητές στο Π.Σ.Ε., δίχως ποτέ να γίνει μέλος. Σ’αυτο το σημείο, πρέπει να επισημάνουμε ότι το Βατικανό , μετά την Β’ Βατικάνειο Σύνοδο στράφηκε υπέρ του Οικουμενισμού, το οποίο εννοεί ως ένωση των Εκκλησιών υπό έναν Πάπα. Δεν έγινε δε ποτέ πλήρες μέλος του Π.Σ.Ε. για να μη καταντήσει ίση με κάθε προτεσταντική παραφυάδα. Από τότε εγκαινιάσθηκαν οι διάλογοι με τους Ορθοδόξους, η άρση των αναθεμάτων, και παραλλήλως προς την προτεσταντική "θεωρία των κλάδων" ανεφύη και η παπική "θεωρία των δύο πνευμόνων"· ότι δηλαδή η ανατολική και η δυτική Εκκλησία αποτελούν τους δύο πνεύμονες του ενός σώματος της Εκκλησίας του Χριστού.
Καταλήγουμε στην σύντομη ιστορική αναδρομή μας με την αναφορά ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος αλλοιώσεως της γνησίας παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρόκειται για την ερμηνεία μίας εκ των δεήσεων των γνωστών μας "ειρηνικών", δηλαδή της μεγάλης συναπτής, που εκφωνεί ο Διάκονος στην αρχή διαφόρων ακολουθιών και της θείας λειτουργίας. Μεταξύ αυτών των δεήσεων υπάρχει και μία κατά την οποία ο Διάκονος μας προτρέπει να δεηθούμε:"Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως..." Το σημείο τούτο προσπαθούν να το προσαρμόσουν οι Οικουμενιστές προς τα πιστεύω τους, παρερμηνεύοντάς το.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας παρερμηνείας είναι η δήλωση του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Αρχοντώνη στις 11-12-1995 στη Διάσκεψη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών στην Γενέυη:
"...είναι όντως υψηλοί και ανταποκρίνονται πλήρως (οι σκοποί και το έργο της Διασκέψεως των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών) προς την καθημερινήν προσευχήν της καθ’ ημάς Εκκλησίας: "Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως...".
Για να κατανοήσουμε πλήρως το βάθος της αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος εν προκειμένω, ας ακούσουμε και την ερμηνεία ενός άλλου Βαρθολομαίου, του Βαρθολομαίου Γεωργιάδου Αρχιεπισκόπου Κορινθίας (1899-1918), οποίος στην "Επιτομή Λειτουργικής" που έγραψε, καταγράφει την ορθόδοξη ερμηνεία της δεήσεως:
"Δια της δεήσως "Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως...", προτρέπει ημάς ο Διάκονος να ικετεύωμεν τον Θεόν, ίνα πάντες οι άνθρωποι, διάγωσιν εν ειρήνη και αγάπη προς αλλήλους, ίνα διαμένει ασάλευτος και ακράδαντος η πίστις εν ταις αγίαις του Θεού Έκκλησίαις και ίνα πάντες οι άνθρωποι, γνώντες την αλήθειαν, ενωθώσι μετ’ αλλήλων μετά της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας".
Αυτή είναι η ορθή ερμηνεία, καθώς αν οι Αγιοι Πατέρες εννοούσαν την οικουμενιστική ένωση όλων των διαφόρων εκκλησιών (των αιρετικών με την Ορθόδοξη), δεν έγραφαν "...και της των πάντων ενώσεως...", αλλά "...και της των πασών ενώσεως...".
Καταλήξαμε εδώ, ώστε όλοι να προσέχουμε να μην απλώνεται μέσω παρομοίων παρερμηνειών το δηλητήριο του Οικουμενισμού, το οποίο άρχισε δια της μασονίας να προσβάλλει τις συνειδήσεις των Ορθοδόξων πιστών, με σκοπό να καταστρέψει το ανοσοποιητικό σύστημα του Ορθοδόξου φρονήματός τους.
Εμείς, ας προσέχουμε να μείνουμε απρόσβλητοι από την επίδραση αυτής της δηλητηριώδους διδασκαλίας, για να μην πάθουμε πνευματικό "έητζ", αλλά να παραμείνουμε τρεφόμενοι με τις υγιείς διδαχές της Ορθοδοξίας μας· της αποκεκαλυμμένης αλήθειας.
Εμείς έχουμε βρει την αλήθεια και ειμαστε αναπαυμένοι μ’ αυτήν. Δεν είναι ανάγκη να αναζητούμε πλέον τον "άγνωστο Θεό", όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Σεβαστοί Πατέρες,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ήλθα εξ Αθηνών για να σας μιλήσω για τις ρίζες του Οικουμενισμού. Είναι εύλογο λοιπόν να αναφέρω ότι στην Αθήνα, τα αρχαία χρόνια, οι πρόγονοί μας λάτρευαν πολλούς θεούς· ψευδείς θεούς. Μάλιστα στην Αθήνα είχαν στήσει βωμούς προς τιμήν όλων των θεών που γνώριζαν. Επειδή φοβήθηκαν ότι ίσως υπηρχε κάποιος άλλος θεός που τυχόν αγνοούσαν, για να μη θυμώσει μαζί τους, έφτιαξαν και ένα θυσιαστήριο, το οποίο επέγραψαν: "τω αγνώστω θεώ"! Ήσαν Οικουμενιστές κατά μία έννοια.
Οι ρίζες του Οικουμενισμού, λοιπόν, κατ’ αρχήν ανάγονται στον συγκριτισμό· στην τάση για ανάμιξη των θρησκευτικών δοξασιών που υπήρχε από την αρχαιότητα. Αυτό είναι δικαιολογημένο γι’ αυτούς που δεν έχουν την αλήθεια. Όσοι αισθάνονται κάποιο κενό, και το θρησκευτικό τους συναίσθημα δεν καλύπτεται, είναι επόμενο να αναζητούν κάτι άλλο, η και κάτι άλλο.
Όταν όμως ήλθε το φως του Χριστού, διαλύθηκαν τα σκότη. Ο Χριστανισμός, η Ορθοδοξία, δεν είναι προϊόν της αναζητήσεως του ανθρωπίνου νου, όπως τα διάφορα θρησκεύματα. Είναι η άνωθεν από Θεού αποκάλυψη της αληθείας. Γι’ αυτό και όσοι βιώνουν πραγματικά τη ορθοδοξία, δεν αισθάνονται καμμία ανάγκη για άλλες αναζητήσεις. Έτσι, οι πρόγονοί μας, που αναζητούσαν την αλήθεια, όταν η αλήθεια φανερώθηκε σ’ αύτούς, έπαψαν τις αναζητήσεις. Όπως λέγει και η Αγία Γραφή· οι "Έλληνες σοφίαν ζητούσιν" (A´ Κορινθ. Α 22), και την βρήκαν την σοφία. Η μάλλον η σοφία βρήκε αυτούς, "ότι τους αξίους αυτής, αυτή περιέρχεται ζητούσα" (Σοφ. Σολομ. ΣΤ´ 16), όπως λέγει ο σοφός Σολομών.
Όταν, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος τους απεκάλυψε την Σοφία, την αληθινή πίστη, τότε οι πρόγονοί μας εγκατέλειψαν την ειδωλολατρεία, άφησαν τον συγκρητισμό, τον Οικουμενισμό της εποχής τους, και έγιναν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αναδεικνύοντας μυριάδες Αγίους και σοφούς διδασκάλους. Αυτοί ήταν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι φωτισθέντες από το Άγιο Πνεύμα, θέσπισαν τους ιερούς κανόνες, αυτούς που οι σύγχρονοι οικουμενιστές αποκαλούν "εντάλματα μίσους" και "τείχη του αίσχους"(!) διότι καταδικάζουν τις οικουμενιστικές τους πρακτικές (συμπροσευχές, συλλείτουργα, κ.λπ.).
Αν, όμως αυτή ήταν η πορεία των Ορθοδόξων, διάφοροι αιρετικοί ακολούθησαν ακριβώς την αντίθετη. Συγκριτιστικές ήταν οι ιουδαϊκές αιρέσεις (συνδύαζαν ιουδαϊκά με χριστιανικά στοιχεία) και οι γνωστικές αιρέσεις που αναμίγνυαν χριστιανικά, φιλοσοφικά και στοιχεία των ανατολικών θρησκειών. Επίσης, συγκητιστικό χαρακτήρα είχε και ο Μανιχαϊσμός.
Ειδικώτερα, στον μαθητή του Μαρκίωνος Απελλή, αποδίδεται το απόφθεγμα, "...Μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστος, ως πεπίστευκεν διαμένειν· σωθήσεται γαρ τους επί τον εσταυρωμένων ηλπικότας, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκονται" (Ευσεβίου Ιστορία Ε´ 13 – 1 - 15) . Αν ζούσε σήμερα, θα διεκδικούσε οπωσδήποτε μία ηγετική θέση στο Π.Σ.Ε.!
Αργότερα και οι μωαμεθανοί επεχείρησαν να χρησιμοποιήσουν οίκουμενιστική τακτική για τον προσηλτισμό των χριστιανών.Αναφέρω ενδεικτικώς το παράδειγμα του νεομάρτυρος Γεωργίου του Σερβου (Φεβρουαρίου 11). Αυτός, μαρτύρησε στη Σοφια της Βουλγαρίας το έτος 1515. Στην προσπάθειά τους οι Μωαμεθανοί να το σύρουν στην πλάνη τους, του είπαν: «Δεν σου ζητούμε να αρνηθείς τον Χριστό, αλλά να δεχθείς και τον Μωάμεθ. Και εμείς τιμούμε τον Χριστό ως Προφήτη». Ο νεος δεν υπέκυψε και θανατώθηκε δια πυρός. Έδωσε την ζωή για να μην κάνει την οικουμενιστική ομολογία πίστεως που έκανε ο αποθανών Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος· αυτός, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του , αυτοπροαιρέτως, αναγνώρισε τον Μωάμεθ ως Προφήτη! Αυτά για την προϊστορία του οικουμενισμού.
Ο Οικουμενισμός, όμως με την σύγχρονή του μορφή, έχει τις ρίζες του στη μασονία και τον Προτεσταντισμό.
Η μασονία, που αύτοκαυχάται ότι είναι απόγονος των αρχαίων γνωστικών αιρέσεων, άρχισε να συνάγει στις σκοτεινές της στοές οπαδούς, αλλά και λειτουργούς διαφόρων θρησκειών. Μέσα στη στοά όμως, όλοι, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ώφειλαν να προσεύχονται στον Μ.Α.Τ.Σ., τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (η του Σκότους, μάλλον). Αυτό που τότε γινόταν κρυφά μέσα στις στοές, άρχισε να γίνεται στις ημέρες μας φανερά. Αφού συνήθησαν οι πάστορες, ραββίνοι, χοτζάδες και "ορθόδοξοι κληρικοί", να συναγελάζονται και να συμπροσεύχονται σε έναν κοινό θεό, και εκπαιδεύθηκαν κατά κάποιον τρόπο στον Οίκουμενισμό, τότε άρχισαν δειλά – δειλά να πράττουν το ίδιο και δημοσίως.
Ας ακούσουμε όμως τους ίδους τους μασόνους να το ομολογούν απερίφραστα. Το μασονικό περιοδικό "LE TEMPLE", σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε το 1946 αναφέρει μεταξύ των άλλων:
"Το πρόβλημα το οποίον ηγέρθη υπό του σχεδίου της ενώσεως των Εκκλησιών, αι οποίαι ομολογούν τον Χριστόν, ενδιαφέρει ζωηρώς την μασονίαν και είναι συγγενές προς την μασονίαν, καθόσον εμπεριέχει εν εαυτώ την ιδέαν της παγκοσμιότητος. Και ας μας επιτραπή να προσθέσωμεν ότι εάν αύτη η ένωσις, τουλάχιστον όσον αφορά τας μη ρωμαϊκάς ομολογίας, ευρίσκεται εις καλόν δρόμον, τούτο οφείλεται εις την τάξιν μας"!
Προσέξατε τον όρο "μη ρωμαϊκάς ομολογίας"; Εννοεί τους μη λατίνους, δηλ. προτεστάντες αλλά και "Ορθοδόξους", που τότε περίπου συγκροτούσαν το Π.Σ.Ε.. Αλλά ιδού που από τις ρίζες, φθάσαμε και στους κλάδους· δηλαδή στην θεωρία των κλάδων, μέσω του μασονικού κορμού.
Η θεωρία των κλάδων γεννήθηκε στην γενέτειρα της σύγχρονης μασονίας, την Αγγλία, από τους Αγγλικανούς Πούζυ και Πάλμερ. Αυτοί είπαν ότι ο Αγγλικανισμός, Παπισμός και Ορθοδοξία, ήσαν οι τρεις αοράτως ενωμένοι κλάδοι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Οι Προτεστάντες, πρωτοστατούντων των Αγλικανών και των Επισκοπελιανών ιδρύουν, γύρω στις αρχές του 20ου αιώνα κάποιες παγκόσμιες οργανώσεις για την κοινή δράση των διαφόρων δογμάτων σε επιμέρους ζητήματα. Το 1914 ιδρύεται ο Παγκόσμιος Σύνδεσμος Προαγωγής της Διεθνούς Φιλίας των Εκκλησιών. Σ’ αυτό διακρίνεται ο Λουθηρανός "επίσκοπος" Ουψάλης Νάθαν Σόδερμπλουμ. Αυτού πρωτοστατούντος, ιδρύεται το 1920 η "Παγκόσμια Κίνηση Ζωής και Εργασίας".
Τότε συμπίπτει και κυκλοφορία της γνωστής εγκυκλίου τυ 1920 του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Για πρώτη φορά σε επίσημο έγγραφο της Ορθοδόξου Εκκλησίας όλες οι ετερόδοξες κοινότητες της Δυσεως χαρακτηριζόντουσαν ως "Εκκλησίες", συγγενείς και οικίες εν Χριστώ και συγκληρονόμοι και σύσσωμοι της επαγγελίας του Θεού. Μ’αυτην την εγκύκλιο προτάθηκε άπό τους εξ Όρθοδόξων οικουμενιστές, η σύσταση της "Κοινωνίας των Εκκλησιών", κατά τα πρότυπα της "Κοινωνίας των Εθνών" (του προάγγελου του Ο.Η.Ε.).
Το ίδιο έτος (1920) συγκαλείται το προκαταρκτικό συνέδριο "Πίστεως και Τάξεως", ενός άλλου διεθνούς Οργανισμού, για συζήτηση δογματικών θεμάτων. Το 1937 οι οργανισμοί: "Παγκόσμια Κίνηση Ζωής και Εργασίας", και"Πίστεως και Τάξεως", αποφασίζουν να συνεννωθούν, οπότε προέκυψε το Π.Σ.Ε.. Έπειτα από μία προπαρασκευαστική περίοδο, αφού ορίσθηκε προσωρινή επιτροπή, στη οποία αντιπρόεδρος ήταν ο Θυατείρων Γερμανός, το 1948, στο Άμστερνταμ συνεκλήθη το πρώτο συνέδριο του Π.Σ.Ε.. Σ’αυτο οι Σλαυϊκές Εκκλησίες όχι μόνο δεν συμμετείχαν αλλά κατεδίκασαν και την συμμετοχή όσων μετείχαν (για να αλλάξουν γνώμη λίγα χρόνια μετά, και να πρωτοστατούν στον Οικουμενισμό).
Το 1952 έπειτα από τη Β’ Βατικάνειο Σύνοδο, στο συνέδριο του Π.Σ.Ε. στην πόλη Λουδ της Σουηδίας, προσήλθαν και τρεις Λατίνοι επίσκοποι ως παρατηρητές. Έκτοτε το Βατικανό αποστέλλει παρατηρητές στο Π.Σ.Ε., δίχως ποτέ να γίνει μέλος. Σ’αυτο το σημείο, πρέπει να επισημάνουμε ότι το Βατικανό , μετά την Β’ Βατικάνειο Σύνοδο στράφηκε υπέρ του Οικουμενισμού, το οποίο εννοεί ως ένωση των Εκκλησιών υπό έναν Πάπα. Δεν έγινε δε ποτέ πλήρες μέλος του Π.Σ.Ε. για να μη καταντήσει ίση με κάθε προτεσταντική παραφυάδα. Από τότε εγκαινιάσθηκαν οι διάλογοι με τους Ορθοδόξους, η άρση των αναθεμάτων, και παραλλήλως προς την προτεσταντική "θεωρία των κλάδων" ανεφύη και η παπική "θεωρία των δύο πνευμόνων"· ότι δηλαδή η ανατολική και η δυτική Εκκλησία αποτελούν τους δύο πνεύμονες του ενός σώματος της Εκκλησίας του Χριστού.
Καταλήγουμε στην σύντομη ιστορική αναδρομή μας με την αναφορά ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος αλλοιώσεως της γνησίας παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πρόκειται για την ερμηνεία μίας εκ των δεήσεων των γνωστών μας "ειρηνικών", δηλαδή της μεγάλης συναπτής, που εκφωνεί ο Διάκονος στην αρχή διαφόρων ακολουθιών και της θείας λειτουργίας. Μεταξύ αυτών των δεήσεων υπάρχει και μία κατά την οποία ο Διάκονος μας προτρέπει να δεηθούμε:"Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως..." Το σημείο τούτο προσπαθούν να το προσαρμόσουν οι Οικουμενιστές προς τα πιστεύω τους, παρερμηνεύοντάς το.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας παρερμηνείας είναι η δήλωση του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Αρχοντώνη στις 11-12-1995 στη Διάσκεψη των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών στην Γενέυη:
"...είναι όντως υψηλοί και ανταποκρίνονται πλήρως (οι σκοποί και το έργο της Διασκέψεως των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών) προς την καθημερινήν προσευχήν της καθ’ ημάς Εκκλησίας: "Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως...".
Για να κατανοήσουμε πλήρως το βάθος της αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος εν προκειμένω, ας ακούσουμε και την ερμηνεία ενός άλλου Βαρθολομαίου, του Βαρθολομαίου Γεωργιάδου Αρχιεπισκόπου Κορινθίας (1899-1918), οποίος στην "Επιτομή Λειτουργικής" που έγραψε, καταγράφει την ορθόδοξη ερμηνεία της δεήσεως:
"Δια της δεήσως "Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως...", προτρέπει ημάς ο Διάκονος να ικετεύωμεν τον Θεόν, ίνα πάντες οι άνθρωποι, διάγωσιν εν ειρήνη και αγάπη προς αλλήλους, ίνα διαμένει ασάλευτος και ακράδαντος η πίστις εν ταις αγίαις του Θεού Έκκλησίαις και ίνα πάντες οι άνθρωποι, γνώντες την αλήθειαν, ενωθώσι μετ’ αλλήλων μετά της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας".
Αυτή είναι η ορθή ερμηνεία, καθώς αν οι Αγιοι Πατέρες εννοούσαν την οικουμενιστική ένωση όλων των διαφόρων εκκλησιών (των αιρετικών με την Ορθόδοξη), δεν έγραφαν "...και της των πάντων ενώσεως...", αλλά "...και της των πασών ενώσεως...".
Καταλήξαμε εδώ, ώστε όλοι να προσέχουμε να μην απλώνεται μέσω παρομοίων παρερμηνειών το δηλητήριο του Οικουμενισμού, το οποίο άρχισε δια της μασονίας να προσβάλλει τις συνειδήσεις των Ορθοδόξων πιστών, με σκοπό να καταστρέψει το ανοσοποιητικό σύστημα του Ορθοδόξου φρονήματός τους.
Εμείς, ας προσέχουμε να μείνουμε απρόσβλητοι από την επίδραση αυτής της δηλητηριώδους διδασκαλίας, για να μην πάθουμε πνευματικό "έητζ", αλλά να παραμείνουμε τρεφόμενοι με τις υγιείς διδαχές της Ορθοδοξίας μας· της αποκεκαλυμμένης αλήθειας.
Εμείς έχουμε βρει την αλήθεια και ειμαστε αναπαυμένοι μ’ αυτήν. Δεν είναι ανάγκη να αναζητούμε πλέον τον "άγνωστο Θεό", όπως οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
