ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Η αγιοποίηση του ιερού μάρτυρος της Ορθοδοξίας, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Χρυσοστόμου, από μόνη της νοηματοδοτεί και αποφαίνεται για θεολογικές επισημάνσεις και πνευματικές προτροπές με αποδέκτες Γνησίους Ορθοδόξους, που περιχαρακώνουν την γνησία ταυτότητά τους με την αυτοτέλεια, ακεραιότητα και ενίσχυση της πνευματικής ζωής τους.

Τα Έργα και Ημέρες του μεγάλου αυτού Αγίου ανδρός διδάσκουν ανεπιφύλακτα, πως η κατά Θεόν ταπείνωση και πνευματική υγεία και ωριμότητα του ορθόδοξου ποιμνίου ίστανται ως ασφαλής τροχοπέδη στην οίηση και την μισαλλοδοξία, που τροφοδότησε ακραιφνώς ο κομπασμός, η οίηση κι η επηρμένη τέρψη του πεπλανημένου ματθαιικού σχίσματος.

Η εκ Θεού ένωση των Ενισταμένων με την μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών κόσμισε και εμπλούτισε με πολλαπλά, πνευματικά οφέλη αμφοτέρους, ενίσχυσε, ενδυνάμωσε και εξωτερίκευσε δυναμικότερα τον ιερό αγώνα των Ορθοδόξων του Πατρίου Ημερολογίου. Απόδειξη αυτής της ηγιασμένης, ενωτικής συνοδοιπορίας ήταν και η σύγκληση του διορθοδόξου Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε, ως η Ορθόδοξη Απάντηση του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας, προς την Οικουμενιστική και Ληστρική Ψευδοσύνοδο της καινοτόμου Εκκλησίας.

Η απαρχή των αγιοποιήσεων του Οσίου Γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας, της Μάρτυρος της Ορθοδοξίας Αικατερίνης Ρούττη, του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ εκ Δεσφίνης και τώρα του εν εξορίες και φυλακές Ιεράρχη πατρός Χρυσοστόμου κατέδειξαν, πως η Εκκλησία μας βρίθει από μυρόβλητες, αγιασμένες μορφές που κοσμούν δικαιολογημένα τον καλόν και ιερόν αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Η Εκκλησία μας δεν ανακηρύττει Αγίους προς άγρα τροφοδοτούμενου ποιμνίου και αριθμητικής εξασφάλισης ''οπλοστασίου'' Αγίων. Αντιθέτως αναδύει, αναδυκνείει και καταδυκνείει -από το πλούσιο σε αίμα και διώξεις- ιστορικό της παρελθόν, αυτές τις άγιες, πατερικές μορφές, όπως και άλλες που θ' ακολουθήσουν, που δεν είναι τίποτ' αλλο από την παραχομένη δωρεά του Αγίου Πνεύματος προς την αιματηρή θυσία των ακαινοτομήτων Ορθοδόξων των ιερών Παραδόσεων.

Τέλος δεν υπάρχει πιο θεολογικά ακέραιη, πνευματικά ιδεώδη και πατερικά ακριβέστερη τοποθέτηση περί της ταυτότητος του ακαινοτομήτου εκκλησιαστικού ποιμνίου, από τον ίδιο τον λόγο του εν Αγίοις πατρός Χρυσοστόμου του Νέου Ομολογητή: ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος,  συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Εύχεθε!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Διορθόδοξος Σύσκεψις Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν ὄψει τῆς λεγομένης Μεγάλης Συνόδου τῶν Οἰκουμενιστῶν

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ΜΕ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐπραγματοποιήθη μεγάλη Διορθόδοξος Σύσκεψις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Ρωσικῆς Διασπορᾶς καὶ Ρουμανίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἔλαβαν μέρος Ἀρχιερεῖς, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι καὶ Λαϊκοὶ Ἀντιπρόσωποι-Σύνεδροι, συνολικῶς τεσσαράκοντα (40) τὸν ἀριθμόν.
Ἡ Σύσκεψις συνῆλθεν εἰς Ἀχαρνὰς Ἀττικῆς, τὴν Πέμπτην, 13/26.5.2016, τῇ προσκλήσει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλινίκου, ἀπὸ τῆς 10ης πρωϊνῆς ἕως τῆς 7ης ἀπογευματινῆς.

Ἐξ Οὐκρανίας προσῆλθεν ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης καὶ Πρωθιεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς κ. Ἀγαθάγγελος, ἐκ τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Κισινὲβ κ. Γεώργιος, ἐκ δὲ τῆς Ρουμανίας τρεῖς Ἀρχιερεῖς: οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Σουτσάβας κ. Σωφρόνιος, Ἰασίου κ. Γλυκέριος καὶ Σιμπιοὺ κ. Εὐλόγιος.

Ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος παρέστησαν οἱ Σεβασμ. Μητροπολῖται Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κ. Γερόντιος, Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης κ. Γρηγόριος, Δημητριάδος κ. Φώτιος, Τορόντο κ. Μωϋσῆς, Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανός, οἱ Σεβασμ. Ἐπίσκοποι Φιλίππων κ. Ἀμβρόσιος, Λούνης κ. Σιλουανὸς καὶ Ἔτνα καὶ Πόρτλαντ κ. Αὐξέντιος καὶ οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Μεθώνης κ. Ἀμβρόσιος καὶ Γαρδικίου κ. Κλήμης. Αἱ λοιπαὶ Μητροπόλεις καὶ Ἐπισκοπαὶ Ἑλλάδος καὶ Ἐξωτερικοῦ ἐκπροσωπήθηκαν ἀπὸ τοὺς Τοποτηρητὰς Ἀρχιερεῖς καὶ ἀπὸ Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἡ Γραμματεία τῆς Διασκέψεως ἀποτελεῖτο ἀπὸ τοὺς Σεβασμ. Δημητριάδος κ. Φώτιον καὶ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κ. Κυπριανὸν καὶ τὸν Θεοφιλ. Γαρδικίου κ. Κλήμεντα. 

Ἡ Σύσκεψις εἶχεν ὡς σκοπὸν τὴν μελέτην καὶ εὐρεῖαν διαβούλευσιν ἐπὶ δύο σημαντικῶν Κειμένων, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐπετεύχθη πλήρης συμφωνία:

α) «Ὁμολογία Πίστεως Γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ», προκειμένου νὰ υἱοθετηθῆ μία κοινὴ Διορθόδοξος Διακήρυξις κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ β) «Ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

Τὰ Κείμενα αὐτά, τῶν ὁποίων ἐπίκειται ἡ δημοσίευσις, ἀνεφέροντο εὐθέως, καὶ μάλιστα τὸ δεύτερον, εἰς τὴν λεγομένην Μεγάλην Σύνοδον τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ ὁποία πρόκειται νὰ συνέλθη εἰς τὴν Κρήτην τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, 6/19.6.2016.

Ἡ Διορθόδοξος Σύσκεψις εἶχε τὴν σαφῆ καὶ βαθεῖαν συνείδησιν, ὅτι προετοιμάζει τὸ ἔδαφος διὰ μίαν Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁποία θὰ ἀντιμετωπίση, βάσει τῆς Συνοδικῆς Παραδόσεως, τὴν Παναίρεσιν τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

 

Εἰς τὴν Σύσκεψιν ἀνελύθησαν οἱ λόγοι, διὰ τοὺς ὁποίους οὕτως ἤ ἄλλως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθῆ ὡς Ἁγία καὶ Μεγάλη ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ ἔγινε ἱστορικὴ ἀναδρομὴ εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἀποστασίας τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἐνεφανίσθη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Κ’ αἰ., διῆλθε πολλὰ στάδια καὶ ἤδη κορυφοῦται εἰς τὰς ἡμέρας μας.

Ἡ ἱστορικὴ καὶ ἄκρως σημαντικὴ αὐτὴ Διορθόδοξος Σύσκεψις διεξήχθη ἐντὸς κλίματος ἀλληλο-σεβασμοῦ, ἀλληλο-κατανοήσεως, ὁμονοίας καὶ πνεύματος εἰρήνης, ἁγνοῦ ζήλου καὶ ἀγάπης ἐν Χριστῷ.

 

Ἐκ τῆς Γραμματείας τῆς Διορθοδόξου Συσκέψεως

Πηγἠ

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

ΤΟ ΣΕΠΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ ΤΟ ΕΡΧΟΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ: 1. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΣΕ ΣΤΟΝ  ΙΕΡΑΡΧΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1936 ΣΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, 2. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ, 3. ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΦΗ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΚΑΙ 4. ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ. ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕ! 

1.ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ - ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ" (ΗΛΙΑ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1981): 

2. ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΑΜΦΙΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ (ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΨΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑ):

«Εἶχε ἐξομολόγο τὸν π. Ἰωάννη. Καὶ ὁ π. Ἰωάννης, λοιπόν, τὸ μεσημέρι μετὰ τὸ φαγητό, ἔπεσε νὰ ξεκουρασθῇ. Καὶ βλέπει ἕνα ὄνειρο. Βλέπει ὅτι βρέθηκε σὲ μεγάλη πεδιάδα καὶ ἦσαν δεξιὰ ἀρχιερεῖς καὶ ἀριστερὰ πάλι ἀρχιερεῖς. Στὸ μέσον δύο νέοι κάρφωναν ἕνα θρόνο. Καὶ λένε στὸν π. Ἰωάννη. «Βοήθησέ μας νὰ τὸν τελειώσουμε γρήγορα». Καὶ ὁ π. Ἰωάννης ἀκούμπησε τὸ χέρι του νὰ στηριχθῇ ἐπάνω στὸν θρόνο νὰ μὴ κουνιέται ὅταν τὸν καρφώνουν. Δὲν πρόλαβε καὶ λένε «ἕτοιμος εἶναι»… Ἔλαμπε ὁ θρόνος. Καὶ ἔσκυψε ἀπὸ κάτω νὰ δῇ ποὺ ἔβαλαν τὰ φῶτα, ἀλλὰ δὲν ὑπήρχανε φῶτα. Ὁ θρόνος ὅμως ἔλαμπε. Λένε «πήγαινε νὰ τὸν εἰδοποιήσης, εἶναι ἕτοιμος ὁ θρόνος του». Λέει «ποιὸν;». Λένε «τὸν Ἅγιο Φλωρίνης». Λέει «ἐσεῖς ποιοὶ εἶστε;». Λένε «ἐγὼ εἶμαι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καὶ ἐγὼ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος». «Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάω νὰ τοῦ τὸ πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Νὰ τοῦ τὸ πῆτε ἔσεις». «Καὶ ἐμεῖς θὰ τοῦ τὸ ποῦμε, ἀλλὰ νὰ τοῦ τὸ πῇς καὶ σύ». Ξύπνησε ὁ π. Ἰωάννης καὶ ἐσκέπτετο: «Πῶς νὰ τοῦ τό πῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα;». Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ τό πῇ… Φοβότανε. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐνῶ σκεπτόταν αὐτὸ πάει ὁ θυρωρὸς ἀπὸ τὸ γραφεῖο καὶ τοῦ λέει «Να 'ρθῇς στὸ σπίτι τοῦ Σεβασμιωτάτου, γιατὶ σὲ θέλει». «Ἔ, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρεία αὐτὴ ἴσως μπορέσω καὶ νὰ τοῦ τό πῶ, τὸ ὄνειρό που εἴδα». Ἦρθε, λοιπόν, στὸ σπίτι… ὁ θεῖος ἔκανε περίπατο πάντοτε, τὸ ἀπόγευμα μία ὥρα. Ἀλλά, ἄργησε πολὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ καὶ βιαζόταν ὁ π. Ἰωάννης, γιατὶ καθόταν μακριὰ στὴν Νέα Ἀμφιάλη, πάνω, μετὰ τὸν Περαία. Σηκώθηκε νὰ φύγῃ. Ἐν τῷ μεταξὺ ἦρθε ὁ θεῖος καὶ πήγανε μέσα… κάνανε μία ὥρα σχεδόν. Στὸ τέλος, λοιπόν, τοῦ λέει «Σεβασμιώτατε, σᾶς εἴδα ἕνα ὄνειρο, ἀλλὰ διστάζω νὰ σᾶς τό πω». «Ὄχι, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῆτε… τὸ ἀπαιτῶ, θέλω νὰ μοῦ τὸ πῇς». Λέει «σᾶς εἴδα αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ὄνειρο». Λέει «τὸ ξέρω, ἐκλήθην, θὰ φύγω, γι’ αὐτὸ σὲ κάλεσα, νὰ ἐξομολογηθῶ»…

3. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (10-10-1960):

4. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" (ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ, 1990):

Πηγή

Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΛΕΙΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΗΜΙΟΝΩΝ

Στην πρώτη συνεδρία της έκτακτης συγκλήσεως της Ιεραρχίας της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδος για τη Μεγάλη Σύνοδο ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δήλωσε μεταξύ άλλων στους επισκόπους  τα εξής: "Θα σας παρακαλούσα να κινηθούμε μέσα στο πνεύμα της εν Χριστώ αγάπης και του σεβασμού προς κάθε διαφορετική άποψη, έχοντας κυρίαρχη θέση την γνώμην των πλειόνων" [1]. Αυτή η άποψη υποστηρίχθηκε πρόσφατα και από τον Δωδώνης Χρυσόστομο, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του τα εξής κωμικοτραγικά: "Σχίσμα υπάρχει σήμερα στην Εκκλησία. Όταν μπορεί κάθε μητροπολίτης να υψώνει την αντίθεσή του και την άποψή του, αντίθετα με αυτό που αποφασίζουν οι πολλοί, αυτό είναι σχίσμα. Η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Είναι απόφαση των συνόδων. Τι θα πούμε εμείς τώρα, καινούργια πράγματα; Η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω. Όσο αποφασίζουν οι περισσότεροι για το θέμα αυτό, αυτό είναι" [2].
Αφού δηλαδή κατάφεραν οι Οικουμενιστές να συγκαλέσουν "Μεγάλη" Σύνοδο, χωρίς να κληθούν όλοι οι επίσκοποι, τώρα μιλάνε για "γνώμη των πλειόνων", αδιαφορώντας αν εκείνοι που θα αποτελέσουν πλειοψηφία στην Σύνοδο, μπορεί να είναι μειοψηφία σε σχέση με τον αριθμό των ανά τον κόσμο επισκόπων.
Βέβαια να σημειωθεί πως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η Οικουμενιστική αυτή Σύνοδος άργησε τόσο πολύ να συγκληθεί αφού υπήρξε συγκεκριμένο σχέδιο κατάληψης των επισκοπικών θρόνων από Οικουμενιστές.
Παρόλα αυτά εδώ υπάρχει και άλλη μια διαστρέβλωση. Η φράση "η γνώμη των πλειόνων, κρατείτω", ή  - όπως έχει ακριβώς - "κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος"[3] δεν ταιριάζει καθόλου στην περίπτωση! Ο Κανόνας αυτός (ΣΤ΄ της Α΄), όπως και ο σχετικός με αυτόν, ΙΘ΄ της Αντιοχείας[4], αναφέρονται:

α. Στο ζήτημα της χειροτονίας επισκόπου (και κατ' επέκταση σε διοικητικά ζητήματα), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΘΙΓΟΝΤΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, όπως παρατηρούν ακόμη και σύγχρονοι θεολόγοι [5].

β. Στην περίπτωση που εκείνοι οι λίγοι που αντιδρούν το πράττουν  "δι' οἰκείαν φιλονεικίαν" και πείσμα (όπως αναφέρουν οι παραπάνω δύο Κανόνες), ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΗ ΑΙΤΙΑ [6].

Ειδικά για το α. αν ίσχυε η αρχή της πλειοψηφίας για θέματα Πίστεως, τότε κακώς αντιτάχθηκαν τόσοι Άγιοι Πατέρες στις Συνόδους, που κατά καιρούς συγκαλούσαν οι αιρετίζοντες, και στις οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία, κακώς ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής δεν υποτάχθηκε στα τέσσερα Πατριαρχεία της Ανατολής, των οποίων οι τότε επίσκοποι κακοδοξούσαν, κακώς οι εικονόφιλοι επίσκοποι δεν υποτάχθηκαν σην πλειοψηφία των 338 εικονομάχων επισκόπων της Συνόδου που συνήλθε στην Ιέρεια, κακώς ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός δεν ακολούθησε την πλειοψηφία στην Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας.

Κλείνοντας αυτήν την σύντομη παρέμβαση αντιγράφουμε απόσπασμα εκ του βίου του Μεγάλου Αντωνίου, που συνέγραψε ο Μέγας Αθανάσιος:

"Ποτὲ γοῦν καθεζόμενος καὶ ἐργαζόμενος, ὥσπερ ἐν ἐκστάσει γέγονε, καὶ πολὺς ἦν ἐν τῇ θεωρίᾳ στενάζων. Εἶτα μεθ' ὥραν στραφεὶς πρὸς τοὺς συνόντας, ἐστέναζε, καὶ ἔντρομος γενόμενος, ηὔχετο, καὶ κάμπτων τὰ γόνατα, διέμενεν ἐπὶ πολύ. Καὶ ἀναστὰς ἔκλαιεν ὁ γέρων. Ἔντρομοι τοίνυν γενόμενοι οἱ συνόντες, καὶ πάνυ φοβηθέντες, ἠξίουν μαθεῖν παρ' αὐτοῦ· καὶ πολὺ διώχλησαν ἕως βιασθεὶς εἴπῃ. Ὁ δὲ καὶ οὕτω μέγα στενάξας· Ὦ τέκνα, βέλτιον, ἔλεγεν, ἀποθανεῖν, πρὸ τοῦ γενέσθαι τὰ τῆς θεωρίας. Τῶν δὲ πάλιν ἀξιούντων, δακρύσας ἔλεγε· Μέλλει τὴν Ἐκκλησίαν ὀργὴ καταλαμβάνειν, καὶ μέλλει παραδίδοσθαι ἀνθρώποις ὁμοίοις ἀλόγοις κτήνεσιν. Εἶδον γὰρ τὴν τράπεζαν τοῦ Κυριακοῦ, καὶ περὶ αὐτὴν ἑστῶτας ἡμιόνους κύκλῳ πανταχόθεν, καὶ λακτίζοντας τὰ ἔνδον οὕτως, ὡς ἂν ἀτάκτως σκιρτώντων κτηνῶν γένοιτο λακτίσματα. Πάντως δὲ ᾔσθεσθε, φησὶ, πῶς ἐστέναζον· ἤκουσα γὰρ φωνῆς λεγούσης· Βδελυχθήσεται τὸ θυσιαστήριόν μου. Ταῦτα εἶδεν ὁ γέρων· καὶ μετὰ δύο ἔτη γέγονεν ἡ νῦν ἔφοδος τῶν Ἀρειανῶν, καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν ἐκκλησιῶν, ὅτε καὶ τὰ σκεύη μετὰ βίας ἁρπάσαντες, δι' ἐθνικῶν ἐποίουν βαστάζεσθαι· ὅτε καὶ τοὺς ἐθνικοὺς ἀπὸ τῶν ἐργαστηρίων ἠνάγκαζον συνάγεσθαι μετ' αὐτῶν· καὶ παρόντων αὐτῶν ἔπραττον ἐπὶ τῆς τραπέζης ὡς ἤθελον. Τότε πάντες ἡμεῖς ἐπέγνωμεν, ὅτι τὰ λακτίσματα τῶν ἡμιόνων ταῦτα προ εμήνυε τῷ Ἀντωνίῳ, ἃ νῦν οἱ Ἀρειανοὶ ἀλόγως πράττουσιν ὡς τὰ κτήνη. Ὡς δὲ ταύτην εἶδε τὴν θεωρίαν, τοὺς συνόντας παρεκάλεσε, λέγων· Μὴ ἀθυμεῖτε, τέκνα· ὥσπερ γὰρ ὠργίσθη ὁ Κύριος, οὕτω πάλιν ἰάσεται. Καὶ πάλιν ταχέως ἀπολήψεται τὸν ἑαυτῆς κόσμον ἡ Ἐκκλησία, καὶ συνήθως ἀναλάμψει· καὶ ὄψεσθε τοὺς διωχθέντας ἀποκαθισταμένους, καὶ τὴν μὲν ἀσέβειαν πάλιν εἰς τοὺς ἰδίους φωλεοὺς ἀναχωροῦσαν, τὴν δὲ εὐσεβῆ πίστιν παῤῥησιαζομένην μετὰ πάσης ἐλευθερίας πανταχοῦ·μόνον μὴ μιάνητε ἑαυτοὺς μετὰ τῶν Ἀρειανῶν. Οὐκ ἔστι γὰρ τῶν ἀποστόλων αὕτη ἡ διδασκαλία, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων, καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου· καὶ μᾶλλον ἄγονος, καὶ ἄλογος, καὶ διανοίας ἐστὶν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία"[7]. 

Ως επίλογο παραθέτουμε τα λόγια του καθηγητού π. Θεοδώρου Ζήση, που αναφέρονται στο παραπάνω όραμα: 

"Η οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω"[8].
  

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/05/blog-post_36.html
[2] http://www.romfea.gr/sinenteyxeis/8443-dodonis-xrusostomos-etoimazan-prajikopima-kai-stin-ekklisia
[3] Στον ΣΤ΄ Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
[4] Εκεί "κρατεῖν τὴν τῶν πλειόνων ψῆφον" .

[5] Ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ γράφει: "Πολύ συχνά το μέτρο της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι η καθολική Εκκλησία το "μικρόν ποίμνιον"...Την καθολικήν έμπειρίαν ημπορούν να εκφράσουν ακόμη και oι ολίγοι, ακόμη και μεμονωμένοι ομολογηταί της πίστεως, και αυτό είναι αρκετόν. Δια την ακρίβειαν, δια να ημπορέσωμεν να αναγνωρίσωμεν και να εκφράσωμεν την καθολικήν αλήθειαν δεν χρειαζόμεθα καμμίαν οικουμενικήν, παγκόσμιον συνάθροισιν και ψήφον ούτε ακόμη και οικουμενικήν σύνοδον. Η ιερά αξιοπρέπεια της συνόδου δεν εξαρτάται από τον αριθμόν των μελών που εκπροσωπούν τας Εκκλησίας των. Μία μεγάλη «γενική» σύνοδος θα ηδύνατο να υποδειχθεί σύνοδος ληστών (latrocinium), η ακόμη και αποστατών. Και η «ecclesia sparsa» συχνά την καταδικάζει δια την ακυρότητά της με σιωπηλήν αντίδρασιν. Το πλήθος των επισκόπων (numerus episkoporum) δεν επιλύει το ζήτημα. Αι ιστορικαί και πρακτικαί μέθοδοι αναγνωρίσεως μιας ιεράς και καθολικής Παραδόσεως ημπορούν να είναι πολλαί. Η σύγκλησις οικουμενικών συνόδων είναι μία μέθοδος, όχι όμως και η μόνη. Τούτο δεν σημαίνει ότι δεν είναι ανάγκη να συγκαλώμεν συνόδους και συνέδρια. Είναι όμως δυνατόν κατά την σύνοδον να εκφράσει την αλήθειαν η μειοψηφία" (Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοσις, έκδ. β΄, Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, 2003, σελ. 71-73).

Και ο αείμνηστος καθηγητής Κωνσταντίνος Μουρατίδης: "Στην Ορθοδοξία προέχει η αλήθεια και έπεται η πλειοψηφία. Όταν υπάρχει αντίθεση της πλειοψηφίας προς την αλήθεια, τότε ισχύει, το περιώνυμο αξίωμα: "Ο είς και η αληθεία αποτελούν την πλειοψηφία"! Οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όχι μόνο δεν υπετάγησαν στην πλειοψηφία, ακόμη και στην παμψηφία συνοδικών αποφάσεων, όταν ήσαν αντίθετες προς την Ορθοδοξία και υπεστήριζαν την αίρεση, αλλά και αντιτάχθησαν μέχρις εσχάτων και εις το τέλος η Αλήθεια και η Ορθοδοξία εθριάμβευσαν" ( http://agonasax.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html ).

[6] Βλ. ερμηνεία στο Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, δ΄ έκδ., Αθήναι, 1886, σελ. 114 και 339.

[7] P.G. 26, 957-960. 

[8] http://www.impantokratoros.gr/C9EA82EA.el.aspx

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/05/blog-post_25.html

Η ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΙΣ. (ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ)

Πρέπει, κάποια στιγμή, νά ἀποφασίσωμε. Πρέπει νά δηλώσωμε τό ΠΟΥ θέλομε νά ἐνταχθοῦμε. Δέν μποροῦμε καί εἶναι ὓπουλο, βρώμικο καί ὑποκριτικό τό νά τό «…ἒχωμε…δίπορτο», καί νά δηλώνωμε κάποια βλακωδέστατα καί ἀνερμάτηστα πράγματα ὃπως π.χ. «..πιστεύω μέ…τόν τρόπο μου»..!, «δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία ἀλλά…προσεύχομαι», καί ἂλλά τέτοια τά ὁποῖα δείχνουν άνθρώπους χωρίς Ἠθικό ὑπόβαθρο, χωρίς ξεκάθαρες καί συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς Πίστη καί χωρίς, οὐσιαστική, ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριο και Θεό μας…! 

Ἐπανέρχομαι σ᾽ἓνα θέμα, γιά τό ὁποῖο εἶχα γράψει πρό καιροῦ λίγα λόγια, διότι τό θεωρῶ πολύ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ καί ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ. Πρόκειται γιά τήν ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΜΑΣ ΒΟΥΛΗΣΙΝ, μέ τήν ὁποίαν Ὁ Πανάγαθος Θεός, «ἐπροίκισε» ἓναν ἓκαστον ἐξ ἡμῶν ἀλλά, κυρίως, μέ τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ΠΡΕΠΕΙ νά τήν διαχειριστοῦμε…! Τί εἶναι αὐτή ἡ «ἐλευθέρα βούλησις»; Ὃταν γεννιέται ἓνας ἂνθρωπος, τοῦ δίδεται τό δικαίωμα νά ἐπιλέξη μόνος του, τό ἐάν καί κατά πόσον θά ἀποφασίση νά ἀκολουθήση τόν δύσβατον , «ἀνηφορικόν» καί γεμᾶτον ἐμπόδια καί ἀγκάθια δρόμον τοῦ Φωτός, τοῦ Καλοῦ, τῆς Ἀρετῆς ἢ τόν δρόμο τοῦ σκότους, τοῦ κακοῦ τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος φαντάζει σπαρμένος μέ τριαντάφυλλα καί δείχνει ἂνετος, ξεκούραστος καί γεμᾶτος ἀπολαύσεις…! Καί βλέπομε τόν κάθε ἓνα ἐκ τῶν δύο δρόμων, τήν πορεία του, ἀλά ΔΕΝ βλέπομε τό…τέρμα του…! Ὃλες οἱ.. εὐκολίες, οἱ ἀπολαύσεις, οἱ ἀνέσεις πού χαρίζει ἁπλόχερα ὁ εὒκολος δρόμος τοῦ κακοῦ, «ἐξαργυρώνονται» στό τέλος μέ συντριβή, μέ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς καί μέ αἰώνιο σκότος καί δυστυχία…! Ἐξ ἀντιθέτου, οἱ δυσκολίες, τά ἀγκάθια, οἱ ἀνηφοριές, καί τά μύρια ὃσα ἐμπόδια τοῦ δρόμου τοῦ Φωτός, στό τέλος ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν Σωτήρα τῆς ψυχῆς καί στό αἰώνιο φῶς..! Αὐτά μᾶς διδάσκουν τά λόγια Τοῦ Κυρίου μας καί ἀποδεικνύεται ΜΑΚΑΡΙΟΣ ὃποιος πιστέψει σ’ αὐτά…!

Κάποιοι, ἐχθροί καί πολέμιοι τῆς Ἀληθείας, ὑποστηρίζουν πώς ἡ Βάπτισις τῶν νηπίων, «δεσμεύει» τόν Βαπτιζόμενον ἂνθρωπον καί δέν τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐπιλέξη ἐλευθέρως. Πρόκειται περί ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, διά τοῦ ὁποίου ἐπιχειρεῖται ἡ πλήρης ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ τῆς Ἀληθείας καί ἡ μετατροπή τοῦ «ἂσπρου σέ μαῦρο»…! Καί αὐτό, διότι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Ὁ Βαπτιζόμενος, ἀποδίδεται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, καθ᾽ὃσον ἐρχόμενος εἰς τήν ζωήν, φέρει μαζί του τό φορτίο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἀπό τό ὁποῖον τόν ἀποδεσμεύει τό Ἃγιον Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ δίδει τήν δυνατότητα νά ἐπιλέξη χωρίς ΔΕΜΕΥΣΕΙΣ τόν δρόμο πού θά ἀκολουθήση. Τό Ἃγιον Βάπτισμα δηλαδή, ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ καί ΔΕΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΕΙ τόν ἂνθρωπο, ὃπως ὑποστηρίζουν μέ ὓπουλες καί βρώμικες προθέσεις οἱ πολέμιοι τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι, ἀνήκουν στήν ἲδια ὁμάδα μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, μέσω τῶν ἀποφάσεών τους γιά τήν περικοπή ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν, τήν ἀπαγόρευσιν (ἂκουσον-ἂκουσον) Ἱερωμένων στά Σχολεῖα…! καί πλῆθος ἂλλων παρεμφερῶν καί ίδίων στόχων ἐνεργειῶν καί δηλώσεων, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ καθημέρινῶς τίς «γραμμές» πού ἀκολουθοῦν, οἱ ὁποῖες ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ μέ διάφορα κέντρα ἀποφάσεων (ἀντιορθόδοξα καί ἀνθελληνικά) , προερχόμενα ἀπό … «προηγμένες» καί…«προοδευμένες» Εὐρωπαϊκές χῶρες, πού ἒχουν (Κύριε Ελέησον…!) ΕΠΙΣΗΜΑ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, οἲκους ἀνοχῆς μέ…ζῶα καί χώρους λατρείας σκοτεινῶν δυνάμεων ἀλλά καί τοῦ ἲδιου τοῦ σατανᾶ..! (Καί ὃλα αὐτά, ἀλλά καί ἂλλα παρόμοια.. ΕΠΙΣΗΜΑ καί χωρίς νά ἐντρέπωνται) Καί πρέπει νά σημειώσωμε ἐδῶ, πώς πολλά χρόνια πρό Τῆς Ἐλεύσεως Τοῦ Κυρίου μας, πολλά χρόνια πρό Τῆς Θείας Διδασκαλίας Του, οἱ πρό γονοί μας, εἶχαν «συλλάβει» τό «ἐλεύθερον» τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπιλέξη τόν δρόμον του, ὁμιλοῦντες διά τήν ἀπόφασιν τοῦ Ἡρακλέους νά ἐπιλέξη «τόν δρόμο τῆς Ἀρετῆς καί ΟΧΙ τῆς Κακίας», ἐκεῖ, στό γνωστό ἀπό τήν μυθολογία μας.. σταυροδρόμι…! ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ λοιπόν ὁ ἂνθρωπος, μελετῶντας, σκεπτόμενος, καλλιεργούμενος, κρίνει καί ἀποφασίζει τό ΠΟΥ θέλει νά ἐνταχθῆ. Στίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ ἢ τοῦ καλοῦ; Καί ἐδῶ, ἐρχόμεθα εἰς τήν ΟΥΣΙΑΝ τοῦ σημειώματος αὐτοῦ.

Πρέπει, κάποια στιγμή, νά ἀποφασίσωμε. Πρέπει νά δηλώσωμε τό ΠΟΥ θέλομε νά ἐνταχθοῦμε. Δέν μποροῦμε καί εἶναι ὓπουλο, βρώμικο καί ὑποκριτικό τό νά τό «…ἒχωμε…δίπορτο», καί νά δηλώνωμε κάποια βλακωδέστατα καί ἀνερμάτηστα πράγματα ὃπως π.χ. «..πιστεύω μέ…τόν τρόπο μου»..!, «δέν πηγαίνω στήν Ἐκκλησία ἀλλά…προσεύχομαι», καί ἂλλά τέτοια τά ὁποῖα δείχνουν άνθρώπους χωρίς Ἠθικό ὑπόβαθρο, χωρίς ξεκάθαρες καί συγκεκριμένες θέσεις, χωρίς Πίστη καί χωρίς, οὐσιαστική, ἐπικοινωνία μέ Τόν Κύριο και Θεό μας…!

Ὁ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΟΣ, ὁ ἂνθρωπος πού άποφασίζει νά ἀκολουθήση τό ΦΩΣ, τήν Ὀρθοδοξία, Τόν Κύριό μας, ΔΕΝ θέτει περιορισμούς καί προϋποθέσεις, δέν λέει…μισόλογα καί δέν χρειάζεται νά «διατηρῆ στό…ταμεῖον του» τό Θεῖον δῶρο τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ, ἀλλά πρέπει νά τό ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ μας, καθ’ὃσον ΔΕΝ τοῦ χρειάζεται πλέον. Παρά ταῦτα, πάντοτε ὑπάρχει ἡ δυνατότης, τῆς ἐν ἐλευθερία «ἀλλαγῆς …στρατοπέδου»…! Ἡ ἐλευθέρα βούλησις τοῦ ἀνθρώπου, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ. Καί ἐάν μέν κάποιος παρασυρμένος ἀπό τό σκότος, μεταστραφῆ, μετανοήση καί ἒλθη κοντά στήν Ἁγίαν μας Πίστιν, ἀνοίγουν τά Οὐράνια καί ὃλα ἑροτάζουν. Ἂν, ὃμως, ἀντιθέτως, κάποιος ἀποσχισθῆ ἀπό τήν Ἁγίαν μας Πίστιν, Τότε πᾶσα ἡ πλασις πενθεῖ…!

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, πρέπει γιά τόν Θερμό, Συνειδητό Ὀρθόδοξο, νά άποτελῆ κατάθεσιν τοῦ πλεονεκτήματος τῆς Ἐλευθέρας Βουλήσεως στά πόδια Τοῦ Κυρίου μας…! Πρέπει κάποτε, ὃποιος πραγματικά (καί ὂχι…«μέ τόν… τρόπο του») ΠΙΣΤΕΥΕΙ, νά ἀποφασίση καί νά ἐπιλέξη τόν δρόμο πού θ ἀκολουθήση καί αὐτός, δέν μπορεῖ, φυσικά, νά εἶναι ἂλλος ἀπό αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξιας…! Ἐφ’ ὃσον ἀπεφάσισε μέ ἐλευθέραν βούλησιν νά ἀκολουθήση τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν καί τήν Ἁγίαν μας Πίστιν, ΔΕΝ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πλέον ἡ…ἐλευθέρα βούλησις καί ἡ άπόφασίς του αὐτή, πρέπει νά εἶναι Ὁριστική καί Σταθερή, παρά τό ὃ,τι, Ὁ Κύριός μας, στήν Μεγαθυμία Του, τοῦ ἐπιτρέπει νά ἐπιλέξη ἀκόμα καί τήν ἀποκοπήν του ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας.!

Ὁ Πραγματικά Πιστός, πρέπει σέ κάποια στιγμή νά δηλώση: «ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. ΑΣ ΓΙΝΗ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ» Ἐκείνη τήν στιγμή, το Θεῖο Δῶρο τῆς Ἐλευθέρας Βουλήσεως, ἒχει ΑΞΙΟΠΟΙΘΕΙ κατά τόν Καλλιτέρο τρόπο…!

Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ 

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΠΟΛΛΗ ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΑΘΥΜΙΑ

᾿Απόκριση πρός τόν ἀδελφό πού ἔπεσε σέ πολλή λύπη καί ἀθυμία

Απόκριση τοῦ ἴδιου, τοῦ μεγάλου Γέροντα, πρός τόν ἴδιο (ἀδελφό), τότε πού ἐκεῖνος (ὁ ἀδελφός) ἔπεσε σέ πολλή λύπη καί ἀθυμία.

᾿Aδελφέ ᾿Ανδρέα, εἴθε νά μήν ἐπιτρέψει ὁ φιλάνθρωπος Θεός μας στό μισόκαλο ἐχθρό νά σπείρει μέσα σου τή λύπη καί τήν ἀθυμία, τήν ὁποία ἐκεῖνος φέρνει στίς ψυχές, γιά νά μή σέ ὁδηγήσει σέ ἀπόγνωση, σχετικά μέ ὅσα ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὁ εὐλογητός, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σέ σένα τόν ἀγαπητό, ἀλλά νά ἀνοίξει τήν καρδιά σου νά κατανοήσεις τίς Γραφές, ὅπως ἄνοιξε τήν καρδιά τῶν μαθητῶν, πού ἦταν μαζί μέ τόν Κλεόπα (Λουκ. 24, 32).

Νά κατανοήσεις δηλαδή, γιατί ὁ Θεός, μετά τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε στόν ἅγιο Πατριάρχη ᾿Αβραάμ, πάλι ἐπέτρεπε ὥστε αὐτός νά δοκιμάζεται (Γεν. 22, 1). Διότι λέει: Καί μετά ἀπ᾿ αὐτά τά λόγια, δηλαδή τίς ὑποσχέσεις πού ἔδωσε σ᾿ αὐτόν, τό φίλο Του – πού Τοῦ πρόσφερε μιά τόση μεγάλη θυσία, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν πρέπον νά πάθει κανένα κακό καί πού γιά τήν πίστη του τή μεγάλη τόν θεώρησε δίκαιο (Γεν. 15, 6), (Ρωμ. 4, 3) – αὐτόν τόν τόσο σπουδαῖο καί μεγάλο, τόν ἄφησε νά πέσει σέ πειρασμό. Καί τόν ἄφησε γιά νά δοκιμαστεῖ, ἀκριβῶς γιά νά κατασταθοῦν ἀναπολόγητες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους καί νά εἶναι παράδειγμα καί πρότυπο στούς πιστούς, ὅτι “μέ πολλές θλίψεις πρόκειται νά μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ” (Πράξ. 14, 22) καί “μέ τήν ὑπομονή τους θά σώσουν τίς ψυχές τους” (Λουκ. 21, 19), “εὐχαριστώντας γιά τό καθετί τό Θεό” (Α’ Θεσ. 5, 18).

 Μαζί μέ αὐτά, φέρε στό νοῦ σου καί τόν ἅγιο ᾿Ιώβ, τό γνήσιο φίλο τοῦ Θεοῦ, “τόν ἀληθινό, τόν ἄμεμπτο καί δίκαιο, τό θεοσεβή, πού ἀπεῖχε ἀπό κάθε πονηρό πράγμα” (᾿Ιώβ 1, 1). Αὐτόν πού δέν ἔπρεπε νά πάθει κανένα κακό, καί αὐτόν τόν παρέδωσε νά πειραστεῖ, γιά νά δοκιμαστεῖ ἡ ἀρετή του· καί ἀγωνίστηκε τόσο, μέχρι σημείου πού ἄφησε καταντροπιασμένους καί ἀναπολόγητους τούς ἐχθρούς καί τούς κατηγόρους του, καθώς τούς ἔλεγχε μέ τή ζωή του.

Φέρε ἀκόμη στό νοῦ σου, γιά νά στηριχθεῖ ἡ πίστη σου, “τόν ἀρχηγό τῆς σωτηρίας μας καί τελειωτή ᾿Ιησοῦ” (Ἑβρ. 12, 2), “ὁ ῾Οποῖος μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν ἀρχαία κατάρα” (Γαλ. 3, 13). Πῶς δηλαδή, ἀφοῦ ἔφθασε στήν ὥρα τοῦ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς ὑποδείξει ὁδό ὑπομονῆς καί σωτηρίας, ἔλεγε: “Πάτερ, ἄν εἶναι δυνατόν, ἄς μήν πιῶ αὐτό τό ποτήρι· ὅμως ἄς γίνει τό δικό Σου θέλημα καί ὄχι τό δικό μου” (Ματθ. 26, 39). Καί αὐτό τό ἔκανε γιά μᾶς, ᾿Εκεῖνος πού ἐπιτίμησε τόν Πέτρο ὅταν τοῦ εἶπε: “῾Ο Θεός φυλάξοι σε, Κύριε, νά μή σοῦ συμβεῖ κάτι τέτοιο”! (Ματθ. 16, 22). Καί τό ἔκανε ἐπειδή ἦταν ἕτοιμος καί εἶχε καταθέσει τήν προαίρεσή Του στό νά πάθει γιά τή σωτηρία μας. ᾿Αλλά, χάριν τῆς ἀδυναμίας μας, δέχτηκε προσευχόμενος στή Γεθσημανή νά πιεῖ τό ποτήρι τοῦ θανάτου, γιά νά μήν ἀπογοητευόμαστε ὅταν προσευχόμαστε, ἔστω καί ἄν πρός τό παρόν, πρός δοκιμή μας, δέν εἰσακούεται ἡ προσευχή μας.

῎Ας προσπαθήσουμε λοιπόν νά κάνουμε μιά βαθιά μελέτη πάνω στήν οὐσία καί στή σημασία τῶν Παθῶν τοῦ Σωτήρα μας, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη μας. Καί ἄς ὑπομείνουμε μαζί μ᾿ Αὐτόν τούς ὀνειδισμούς, τά στίγματα, τήν ἐξουθένωση, τήν περιφρόνηση, τόν ἐμπτυσμό, τήν ὕβρη ἀπό τή χλαμύδα, τήν διαπόμπευσή Του μέ τό ἀγκάθινο στεφάνι, τό ξύδι μέ τή χολή, τήν ὀδύνη ἀπό τό μπήξιμο τῶν καρφιῶν, τό κέντημα τῆς λόγχης καί τό νερό καί τό αἷμα. Καί ἀσφαλῶς τότε θά αἰσθανθεῖς μεγάλη ἀνακούφιση στίς δικές σου ὀδύνες. Νά εἶσαι δέ βέβαιος ὅτι ὅλος αὐτός ὁ κόπος σου δέν θά πάει χαμένος. Σέ ἄφησε νά ὑποφέρεις ἕνα μικρό κόπο, γιά νά μήν βρεθεῖς ἐκείνη τήν ἡμέρα (τῆς κρίσεως), ἀμέτοχος τῶν καρπῶν πού θά βλέπεις νά βαστάζουν οἱ ῞Αγιοι, οἱ ὁποῖοι θά καυχῶνται γιά τούς καρπούς τῆς ὑπομονῆς τῶν θλίψεών τους. ᾿Επίσης γιά νά γίνεις συγκοινωνός τῶν ῾Αγίων καί τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἔχοντας παρρησία ἐνώπιόν Του μαζί μέ τούς ῾Αγίους.

Μήν ἀφήνεις νά σέ κυριεύσει ἡ λύπη, δέ σέ ξέχασε ὁ Θεός, ἀλλά φροντίζει γιά σένα ὡς γνήσιο Του υἱό καί ὄχι ὡς νόθο. Θά στέκεσαι καλῶς ἄν προσέχεις τόν ἑαυτό σου μέ πολλή νήψη. Νά μήν ξεχάσεις τό φόβο καί τήν εὐχαριστία πρός τό Θεό. Καί θά εἶσαι μακάριος, ἄν πράγματι ἔγινες καί ξένος καί φτωχός, διότι αὐτοί εἶναι πού θά κληρονομήσουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γίνε ἀνδρεῖος καί δυνατός ἐν Κυρίῳ.
῞Οπως βλέπεις, δέν κουράζομαι νά σοῦ λέω τά ἴδια καί τά ἴδια, τά ὁποῖα εὔχομαι νά σοῦ τά χαρίσει ὁ Κύριος.
Κάνε εὐχή καί γιά μένα.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀββᾶ Βαρσανουφίου καί Ἰωάννου Κείμενα Διακριτικά καί Ἡσυχαστικά», τόμ. Α’ ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Καρέα.

ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!!! ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ

ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ!!!

Καί ὁ Λαός μας, ὁ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ καί ΕΥΣΕΒΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, κάτω ἀπό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ «ἡγεσίες», κατάντησε νά φοβᾶται νά ὁμιλήση γιά ΛΕΒΕΝΤΙΑ, γιά ΗΡΩΙΣΜΟ, γιά ΑΝΔΡΙΣΜΟ, γιά ΧΡΙΣΤΟ, γιά ΠΙΣΤΗ καί μάλιστα, τόν λένε «ρατσιστή», «ξενόφοβο», «ἰσλαμόφοβο», «καθυστερημένο» καί «ἐχθρό τοῦ…διαφορετικοῦ»…!

Ἀπό ἐδῶ πέρασαν, Ἂβαροι, Ρωμαῖοι, Τοῦρκοι, καί γιά νά μή μακρυγορήσω (εἶναι πολύ μακρῦς ὁ..κατάλογος) λαοί καί λαοί, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά μᾶς «σβήσουν», νά μᾶς «διαλύσουν» νά ἐξαφανίσουν κάθε τι τό Ἑλληνοχριστιανικό…! ΟΥΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΝ.

Τούς συμπονοῦμε.
Θέλομε να σωθοῦν.
ΔΕΝ εἲμεθα ρατσιστές.
Ὁ Λαός μας, κάνει πολλές θυσίες γιά νά περνοῦν καλλίτερα, στερούμενος πολλῶν πραγμάτων καί δείχνοντας τό πραγματικό πρόσωπο τῆς συμπαραστάσεως…
ΔΕΝ θέλομε νά τούς βλέπωμε νά πνίγωνται στίς θάλασσες, ἐπειδή κάποιοι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ καί ΥΠΟΥΛΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ἀνθρωπίνων ζωῶν, τούς σπρώχνουν μέ τόν τρόπο τους (πόλεμοι, καταστροφές, σκοτωμοί κ.λπ.) νά ἐγκαταλείπουν τίς πατρίδες τους, προτάσσοντας κατά τρόπο σατανικό τίς Γυναῖκες καί τά ἀθῶα Παιδιά, γιά νά προκαλέσουν τήν συμπόνοια καί τόν οἶκτο μας….!

Ὃμως, πίσω ἀπό ὃλα αὐτά, ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ;
Τό βλέπομε μέ τήν συμπεριφορά τῶν εὐεργετουμένων, οἱ ὁποῖοι, ἀντί νά εὐγνωμωνοῦν τόν Λαό μας, ἀντί νά άκολουθοῦν τά Ἢθη, τά Ἒθιμά μας, τίς Παραδόσεις μας, προσπαθοῦν νά μᾶς ἐπιβάλλουν τόν ΔΙΚΟ τους τρόπο ζωῆς, τήν «πίστη» τους, τίς δοξασίες τους καί ζητοῦν κατά τρόπο ἀναίσχυντο, νά ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩΜΕ καί νά ἀκοῦμε τόν «μουεζίνη» τους ἀλλά ΟΧΙ τίς Καμπάνες μας…!
Βλέπομε νά προβάλουν ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ καί νά ζητοῦν νά κατεβάσωμε τόν Σταυρό, τίς Ἃγιες Εἰκόνες μας καί τά Ἐθνικοθρησκευτικά μας Σύμβολα, γιά νά μή…«στενοχωροῦνται»…!

Κτυποῦν Ἀστυνομικούς, ἂρχισαν τίς κλοπές, τίς πάσης μορφῆς «φασαρίες» καί βιαιότητες, νά ΠΕΤΟΥΝ τίς τροφές πού μέ ΠΟΝΟ καί ΑΙΜΑ ὁ Λαός μας τούς ἐξασφαλίζει, διότι «δέν τρῶνε χοιρινό» (ἂς τό ἂφηναν νά τό φᾶνε ἂλλοι πού δέν ἒχουν πρόβλημα), νά σταματοῦν τραῖνα στερῶντας ἒτσι ἀπό ἀπαραίτητα ἒσοδα τήν Κρατική Μηχανή καί νά ΑΠΑΙΤΟΥΝ τήν …ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ μας πρός τίς δικές τους θέσεις…!

Οἱ «Εὐρωπαῖοι», οἱ ..«προοδευμένοι», «καλλιεργημένοι», οἱ «φιλάνθρωποι» καί οἱ ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ (μαζί μέ ἂλλους, «γνωστούς-ἀγνώστους» ..!) τῶν συνθηκῶν ἐκπατρισμοῦ μεγάλων μαζῶν ἀνθρώπων, ἀνάμεσα στούς ὁποίους βρίσκουν τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗ εὐκαιρία νά ..«χωθοῦν» καί οἱ πάσης φύσεως ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ καί ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ὂχι μόνον δέν συγκινοῦνται, ἀλλά ἀντιθέτως, καταληστεύουν τούς ΦΘΙΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ πού μέ τόν τρόπο αὐτό ἐξασφαλίζουν, παίρνοντάς τους τά ὑπάρχοντα καί «κλείνοντας» τά σύνορά τους ὃταν ἐξασφαλίσουν τίς ΨΥΧΕΣ ΔΟΥΛΩΝ πού χρειάζονται…!

Οἱ «Εὐρωπαίοι», οἱ «προοδευμένοι», οἱ ὁποῖοι ἒχουν δημιουργἠσει «Παιδοφιλικά Κόμματα», «Οἲκους ἀνοχῆς μέ ζῶα», πού δέν ντρέπονται νά ὁμολογήσουν πώς «συνευρίσκονται μέ τά σκυλιά τους» (Δήλωσις «Εὐρωπαίου Ὑπουργοῦ») καί οἱ ὁποῖοι ἒχουν ΦΑΝΕΡΑ προσχωρήσει στήν λατρεία σατανιστικῶν συμβόλων καί ἒχουν γιά «θρησκεία» τους τήν ἀναμονή τοῦ ἀντιχρίστου…!

Καί ὁ Λαός μας, ὁ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ καί ΕΥΣΕΒΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, κάτω ἀπό ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ «ἡγεσίες», κατάντησε νά φοβᾶται νά ὁμιλήση γιά ΛΕΒΕΝΤΙΑ, γιά ΗΡΩΙΣΜΟ, γιά ΑΝΔΡΙΣΜΟ, γιά ΧΡΙΣΤΟ, γιά ΠΙΣΤΗ καί μάλιστα, τόν λένε «ρατσιστή», «ξενόφοβο», «ἰσλαμόφοβο», «καθυστερημένο» καί «ἐχθρό τοῦ…διαφορετικοῦ»…!

Ὃποιος ἀνατρέξη στήν μακραίωνη Ἱστορία μας, θά διαπιστώση πώς ΔΕΝ εἶναι ἡ πρώτη (οὒτε ἀσφαλῶς καί ἡ τελευταία) φορά πού συμβαίνει αὐτό.
Ἀπό ἐδῶ πέρασαν, Ἂβαροι, Ρωμαῖοι, Τοῦρκοι, καί γιά νά μή μακρυγορήσω (εἶναι πολύ μακρῦς ὁ..κατάλογος) λαοί καί λαοί, οἱ ὁποῖοι προσεπάθησαν νά μᾶς «σβήσουν», νά μᾶς «διαλύσουν» νά ἐξαφανίσουν κάθε τι τό Ἑλληνοχριστιανικό…!
ΟΥΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΝ.

Μή ξεχνᾶμε, πώς δέν εἶναι περισσότερα ἀπό 180 χρόνια, ἀπό τότε πού στενάζαμε κάτω ἀπό ζυγό δυσβάστακτο, πώς μετά ἀπό αὐτόν περάσαμε ἀπό χίλιες-δυό δοκιμασίες καί πώς σήμερα, ἒστω καί ἂν οἱ «ἡγεσίες» μας ΔΕΝ εἶναι ἀντάξιες τῶν δυνατοτήτων μας καί τῶν Ἰδανικῶν μας, ὑπάρχει αὐτός, ὁ ΙΔΙΟΣ ΛΑΟΣ πού ὑπῆρχε πάντοτε, ἓτοιμος νά ἀντιμετωπίση τούς φαύλους καί ΣΑΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ἀπό τόν σατανολατρικό τρόπο ζωῆς τους, πολεμίους του.
Μιά «χούφτα» ΕΛΛΗΝΕΣ, πιστοί σέ Χριστό καί Πατρίδα, ἀρκεῖ γιά νά ξαναβάλη τήν Ἑλλάδα μας στόν δρόμο που τῆς πρέπει.

Μή νομίσετε πώς ΤΟ ΠΑΝ ΕΧΑΘΗ.
Αὐτό ΘΕΛΟΥΝ νά μᾶς κάνουν νά πιστέψωμε, προκειμένου νά πάψωμε νά ἀγωνιζώμεθα.
Ὃσο καί ἂν φαινὠμεθα λίγοι, ὃσο και ἂν φαινώμεθα..ἀδύναμοι, ὃσο καί ἂν «δέν μᾶς πιάνει τό..μάτι τους», πάλι θά βρεθοῦμε ΟΛΟΡΘΟΙ, καί μέ τήν βοήθεια Τοῦ Κυρίου μας, θά ξαναγίνωμε τό ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ ἐμπόδιο πρός την «παγκοσμιοποίηση» καί τόν «οἰκουμενισμό»..!

Καί γιά νά δικαιολογήσω τόν τίτλο αὐτοῦ τοῦ σημειώματος, ἐπισημαίνω κάτι πού προσπαθοῦν νά μᾶς βάλλουν στό μυαλό οἱ ἀπεργαζόμενοι τά σκοτεινά σχέδια.
Μᾶς λένε :
« Ἡ ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο ἐπιβάλλει νά ὑπομείνωμε τίς δυσκολίες καί νά…χαλαρώσωμε τίς παραδόσεις μας, προκειμένου νά μή τούς…προσβάλλωμε….!»
Πιό ΥΠΟΥΛΗ καί ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ Παγίδα, δέν θά μποροῦσε νά σκεφοῆ καί ὁ πλέον εὐφάνταστος νοῦς.
Ἀγάπη Χριστιανική, δέν σημαίνει τό νά ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩΜΕ, τό νά δεχθοῦμε αὐτό γιά τό ὁποῖο χύθηκε τόσο αἷμα ΗΡΩΩΝ μας ὃταν τούς τό ζητοῦσαν οἱ..πασάδες…!
Προσοχή λοιπόν.
Μή σᾶς παγιδεύσουν τά λόγια, ἀκόμα καί «ἐπιφανῶν» ρασοφόρων…!
Καί γιά νά δῆτε τό πῶς ἀντιδροῦν ΗΓΕΣΙΕΣ ἂξιες τῆς λέξεως, σᾶς διαβιβάζω τήν ἀπάντηση πού ἒδωσε ὁ Δήμαρχος ἑνός Δήμου τοῦ Κεμπέκ (Καναδᾶς) σ’ αὐτούς τούς Μουσουλμάνους πού θέληαν νά κάνουν τά ἲδια στήν Πατρίδα του.
Μακάρι νά τά ἀκούγαμε αὐτά καί ἀπό τά χείλη τῶν «Ἑλλήνων» …«ἡγετῶν»….!

Ἀπολαῦστε τήν ΣΩΣΤΗ ἀπάντηση…!:
«…..Μοσουλμᾶνοι, πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι πρέπει νά προσαρμοστῆτε στόν Καναδᾶ καί στό Κεμπέκ, τά Ἒθιμα, τίς παραδόσεις του καί τόν τρόπο ζωῆς του, ἐπειδή ΕΣΕΙΣ τό ἐπιλέξατε γιά νά μεταναστεύσετε…
Οἱ Μουσουλμᾶνοι πρέπει νά καταλάβουν ὃ,τι πρέπει νά ἐνσωματωθοῦν καί νά μάθουν νά ζοῦν στό Κεμπέκ. Πρέπει νά κατανοήσουν ὃ,τι αὐτοί πρέπει νά ἀλλάξουν τόν τρόπο ζωῆς καί ὂχι οἱ Καναδοί πού τόσο γενναιόδωρα τούς ὑποδέχτηκαν.
Μουσουλμᾶνοι, πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι οἱ Καναδοί, δέν εἶναι οὒτε ρατσιστές οὒτε ξενοφοβικοί. Ὁ Καναδᾶς ἒχει δεχθεῖ πολλούς μετανάστες πρίν ἀπό ἐσᾶς τούς μουσουλμάνους, (ἐνῶ σ’ ἐσᾶς αὐτό δέν ἰσχύει, δεδομένου ὃτι οἱ μουσουλμανικές χῶρες δέν ὑποδέχονται μή μουσουλμάνους μετανάστες)
Ἀκριβῶς ὃπως καί τά ἂλλα Ἒθνη, οἱ Καναδοί δέν εἶναι διατεθιμένοι νά ἐγκαταλείψουν τήν ταυτότητά τους ἢ τήν κουλτούρα τους.
Ὁ Καναδᾶς εἶναι μιά χώρα φιλόξενη καί εἶναι οἱ κάτοικοι πού σᾶς ὑποδέχονται, καί ἐγώ ἐπίσης.
Τέλος, θά πρέπει νά καταλάβετε ὃ,τι στόν Καναδᾶ (Κεμπέκ) μέ τίς Χριστιανικές ρίζες του, τά Χριστουγεννιάτικα δένδρα, οἱ Ἐκκλησίες καί Θρησκευτικές γιορτές, θά πρέπει νά παραμείνουν ὡς ἒχουν.
Ὁ Δῆμος τοῦ Dorval ἒχει τό δικαίωμα νά ἀρνηθῆ κάθε παραχώρηση πρός τό Ἰσλάμ καί τήν Σαρία.
Γιά τούς Μουσουλμάνους οἱ ὁποῖοι διαφωνοῦν μέ τήν ἐκκοσμίκευση καί δέν αἰσθάνονται ἂνετα στόν Καναδᾶ, ὑπάρχουν 57 ὂμορφες μουσουλμανικές χῶρες στόν κόσμο, οἱ περισσότερες ἀπό αὐτές ἀραιοκατοικημένες καί ἓτοιμες νά τούς ὑποδεχθοῦν μέ ἀνοιχτές ἀγκάλες καί μέ ὃπλα, σύμφωνα μέ τόν ἀπάνθρωπο νόμο τῆς Σαρία.
Ἂν φύγατε ἀπό τήν χώρα σας γιά τόν Καναδᾶ, καί ὂχι γιά ἂλλες μουσουλμανικές χῶρες, εἶναι ἐπειδή ἒχετε σκεφθεῖ ὃ,τι ἡ ζωή εἶναι καλλίτερη στόν Καναδᾶ.
Ἐμεῖς λοιπόν, δέν θά σᾶς ἀφήσωμε νά σύρετε τόν Καναδᾶ μέχρι τό ἐπίπεδο τῶν ἐν λόγω 57 χωρῶν.
Θέσετε στόν ἑαυτό σας αὐτήν τήν ἐρώτηση, μόνο μιά φορά.
Γιατί εἶναι καλλίτερα ἐδῶ στόν Καναδᾶ, ἀπό τό μέρος ἀπό τό ὁποῖο ἒρχεστε; «ἡ καντίνα μέ τό χοιρινό στό μενοῦ» εἶναι μέσα στήν ἀπάντηση.
Ἐάν ἢλθατε στόν Καναδᾶ μέ τήν ἰδέα ὃ,τι θά μᾶς ἐκτοπίσετε μέ τήν ἐπέκτασή σας καί τελικά θά ἀναλάβετε τήν χώρα, θά πρέπει νά πακετάρετε τά πράγματά σας καί νά πᾶτε πίσω τώρα, στήν χώρα ἀπό ὃπου ἢρθατε. Δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἐσᾶς καί τίς ἰδέες σας στήν χώρα μας…
ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ

Δημοσιεύτηκε στόν ἰστότοπο freepen.gr(http://freepen.gr, ἀπό τόν ὁποῖον καί τό ἀναδημοσιεύομε ὡς ἒχει (μόνον στήν μετατροπή του σέ πολυτονικό παρενέβημεν, ἀλλά ΟΧΙ στό κείμενο ἢ τά νοήματά του).
Ἐάν τό κείμενο εἶναι ἒτσι ὃπως μᾶς δίδεται ἀπό τόν ἐν λόγω ἰστότοπο, δέν ἒχομε νά προσθέσωμε κάτι, παρά νά τονίσωμε, πώς εἶναι μία ἀπάντησις πολύ σωστή καί ἀντάξια ἑνός ἡγέτου (Δημάρχου), ὁ ὁποῖος ξεκαθαρίζει τά πράγματα καί δέν προσπαθεῖ νά..,«παίξη» ἢ νά ξαγελάση τά δυστυχισμένα θύματα τῶν ΕΜΠΟΡΩΝ, ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ…!

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΘΕΛΟΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΓΕΤΕΣ…!
Καθαρή, χωρίς περιστροφές, χωρίς κοροἱδίες, ἀλλά καί χωρίς ΔΟΥΛΙΚΕΣ παραχωρήσεις στούς τομεῖς ΠΙΣΤΙΣ καί ΠΑΤΡΙΣ καί κυρίως, θέλομε νά καταστῆ σαφές ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ, πώς αὐτός ὁ τόπος, ὁ ποτισμένος μέ αἷμα ΗΡΩΩΝ καί ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, δέν θέλει καί δέν πρόκειται νά ὑποταχθῆ.

Π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΜΠΑΡΔΑΚΑΣ 

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΧΑΡΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ( (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΧΑΡΗ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ  (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΘΥΜΑΣΑΙ, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω, όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι. Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους. Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» (Ματθ. 13:33). 

Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του, αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως. Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα. Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα, μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.

Θα κάνω άλλη μια παρομοίωση, για να εξηγήσω το πώς η χάρη, όταν της δίνονται περιθώρια να ενεργήσει, αφού διαποτίσει σύνολη τη φύση μας, γίνεται και εξωτερικά ορατή σε όλους όσοι είναι ικανοί να τη δουν. Η χάρη, λοιπόν, μοιάζει με τη φωτιά, που διεισδύει στο σίδερο. Δεν είναι μόνο μέσα στο σίδερο, μα και στο εξωτερικό του. Την πύρινη δύναμή της τη βλέπει ο καθένας. Έτσι συμβαίνει και με τη χάρη, όταν εισχωρήσει στη φύση μας. Γίνεται αντιληπτή απ’ όλους. Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μ’ έναν θεοχαρίτωτο άνθρωπο, αισθάνονται ότι αυτός έχει μιαν ασυνήθιστη δύναμη, που εκδηλώνεται ποικιλότροπα. Όταν αρχίζει να μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, λάμπει σαν τον μεσημεριάτικο ήλιο, και τα λόγια του πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, διαμορφώνοντας μέσα του με αυθεντία ανάλογα συναισθήματα και διαθέσεις. Μα κι όταν ακόμα δεν μιλάει, εκπέμπει μια θερμότητα, που επηρεάζει τα πάντα γύρω του, και μια παράξενη δύναμη, που επενεργεί στις ψυχές και τους εμπνέει προθυμία για πνευματικό αγώνα.

Παίρνουμε τη χάρη του Θεού στη νηπιακή μας ηλικία με το άγιο Βάπτισμα. Από την ώρα εκείνη η χάρη αρχίζει να ενεργεί μέσα μας, με την προοπτική και την ελπίδα ότι, μετά την ενηλικίωση και ωρίμανσή μας, θα αναλάβουμε αυτοθέλητα και πρόθυμα τον αγώνα για τη σωτηρία μας.

Όταν οι γονείς είναι ευσεβείς και ανατρέφουν τα παιδιά τους, όπως λέει ο απόστολος, «δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ. 6:4) , τότε η θεία χάρη γεννάει την ειρήνη στις παιδικές ψυχές. Έτσι τα παιδιά γίνονται ευγενικά, ταπεινά, υπάκουα, καλότροπα, θεοφοβούμενα. Παραδείγματα μπορεί να δει κανείς παντού. Θα έλεγα πως κι εσύ είσαι ένα τέτοιο παιδί, αν δεν φοβόμουνα ότι θα το έπαιρνες επάνω σου, μολονότι κανένα χάρισμά σου δεν οφείλεται σε δικές σου προσπάθειες. Υπάρχουν στην ψυχή σου πολλά καλά στοιχεία, αλλά τα έχεις πάρει από άλλους· είναι δώρα είτε του Θεού είτε των ανθρώπων, και συγκεκριμένα των γονιών σου, που σου τα κληροδότησαν ή σου τα έδωσαν με την ανατροφή. Μπροστά σου βρίσκεται τώρα ένα καθήκον: Ν’ αγαπήσεις όλα αυτά τα καλά στοιχεία, να τα κλείσεις στην καρδιά σου, κι έπειτα να τα αυξήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις. Είναι αλήθεια ότι πατάς σε γερά θεμέλια και ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Τίποτα, όμως, απ’ όσα έχεις δεν είναι καρπός της ελεύθερης βουλήσεώς σου και αποτέλεσμα υπεύθυνων αποφάσεών σου. Και αν δεν αρχίσεις τώρα να καταβάλλεις τις δικές σου προσπάθειες για τη σταθεροποίηση των καλών στοιχείων της ψυχής σου, θα τα χάσεις όλα με τις πρώτες δυσάρεστες περιστάσεις. Ναι, θα σε εγκαταλείψουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια γλυκειά – ή μήπως πικρή;- ανάμνηση.

Θυμάσαι τι ένιωσες, όταν βυθίστηκες στη δίνη της κοσμικής ζωής; Πώς ταλαιπωρήθηκες τότε; Πώς η λύπη πλημμύρισε την καρδιά σου; Ότι καλό έχεις μέσα σου, το πήρες από τη χάρη του Θεού και από την οικογένειά σου. Γιατί, λοιπόν, οι εμπειρίες σου από την κοσμική ζωή σε στενοχώρησαν; Επειδή άφησες τον εαυτό σου να νιώσει κάποια συμπάθεια για τη ζωή αυτή. Μολονότι δεν το ομολόγησες, είναι αυταπόδεικτο από τη λύπη που σε ταλαιπώρησε αργότερα. Αν δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν θα υπήρχε και ταλαιπωρία. Σου έγραψα ότι, αν κάποια αδήριτη ανάγκη σε ρίξει ξανά στην ίδια δίνη, μην αφήσεις την καρδιά σου να προσκολληθεί σε κάτι απ’ όσα βλέπεις ή ακούς εκεί. Αν η καρδιά σου δεν προσκολληθεί σε τίποτα, δεν θα ξαναδοκιμάσεις λύπη. Δεν ξέρω αν τώρα βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτή τη δίνη. Κι αν βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν τηρείς τη συμβουλή μου. Κάνε ό,τι νομίζεις. Είσαι αυτεξούσια. Όπου να ‘ναι, άλλωστε, ενηλικιώνεσαι.

Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να σου πω ειλικρινά και ξεκάθαρα ότι έχεις τρεις επιλογές: Είτε να γίνεις άνθρωπος πνευματικός και θεοχαρίτωτος, είτε να γίνεις άνθρωπος κοσμικός, κενός, ματαιόσχολος και εμπαθής όσο όλοι σχεδόν οι άλλοι, είτε, τέλος να γίνεις άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στην πνευματική και την κοσμική ζωή. Ελπίζω και εύχομαι να γίνεις άνθρωπος πνευματικός. Και θα γίνεις, αν το θελήσεις. Άνθρωπος κενός και ματαιόσχολος, άνθρωπος κοσμικός και άπιστος δεν νομίζω ότι θα γίνεις ποτέ, γιατί σε γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν μπορώ, ωστόσο, ν’ αποκλείσω την πιθανότητα της τρίτης περιπτώσεως. Είναι πιθανό να μη γίνεις ούτε εντελώς πνευματική μα ούτε και εντελώς κοσμική, ούτε χριστιανή μα ούτε και άπιστη. Αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν φυλάξεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής. Πρόσεξε! Μιλάω για έλξη και όχι για συμμετοχή στην κοσμική ζωή. Γιατί η συμμετοχή, όπως λες κι εσύ, μερικές φορές είναι αναπόφευκτη. Αν λοιπόν, δεν φυλάξεις την καρδιά σου απ’ αυτή την έλξη, θα γεννηθεί μέσα σου μια συμπάθεια για την κοσμικότητα, συμπάθεια που δεν θα σε αποκόψει εντελώς από τις χριστιανικές αρχές σου, αλλά θα σου εμπνεύσει κάποια ψυχρότητα απέναντί τους. Θα διατηρήσεις τις αρχές σου, ή μάλλον μερικές απ’ αυτές, αλλά μόνο από συνήθεια. Έτσι ουσιαστικά δεν θα βρίσκεσαι ούτε στον κοσμικό χώρο, ούτε στον αληθινά πνευματικό· δεν θα είσαι ούτε κοσμικός ούτε πνευματικός άνθρωπος.

Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο ήταν και για τον άγγελο της Εκκλησίας της Λαοδικείας, που καταδικάστηκε από τον Κύριο στην Αποκάλυψη: «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα είτε κρύος είτε ζεστός! Επειδή, όμως, δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκ. 3:15-16). Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στον Θεό και σ’ όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία. Αν δεν είσαι ούτε ψυχρή απέναντι στην κοσμικότητα ούτε θερμή απέναντι στα θεία, αλλά χλιαρή και κρυερή απέναντι σε όλα, ο Θεός θα σε αποδοκιμάσει και θα σε απορρίψει.

Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Να διαλέξεις με την καρδιά σου την άγια και θεάρεστη πνευματική ζωή, τώρα μάλιστα που ενηλικιώνεσαι. Θα τη διαλέξεις; Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φωτίσει!

(«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ,  ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ)

Πηγή

ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Δικαιολογείται υπό των ιερών Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως η διακοπή του Πατριαρχικού μνημοσύνου; Βεβαιότατα! Αρκεί να μελετήσωμεν απαθώς και αμερολήπτως τα ιερά κείμενα και να προσέξωμεν την πρακτικήν των εφαρμογήν, όπως δηλαδή τα εφήρμοσαν διαχρονικώς εις την ζωήν των οι ομολογηταί Άγιοι της Εκκλησίας μας. Κατ' αρχήν παραθέτομεν το κείμενον του περιφήμου ΙΕ' Ιερού Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου και ακολούθως την ερμηνείαν αυτού υπό του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. ''Οι γαρ δι' αίρεσίν τινα παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων, κατεγνωσμένην, την προς τον πρόεδρον κοινωνίας εαυτούς διαστέλλοντες, εκείνου δηλονότι την αίρεσιν δημοσία κηρύττοντος, και γυμνή τη κεφαλή επ' Εκκλησίας διδάσκοντος, οι τοιούτοι ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας αποτειζίζοντες, αλλάκαι της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται. Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και δευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι'' ('ορα Ιερόν Πηδάλιον, εκδ. 1886, σελ. 292).

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ:

''Εάν οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία, και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρεπούσης, ως Ορθόδοξοι, είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών. Όρα και τον λα' Αποστολικόν Κανόνα'' (αυτόθι σελ. 292). Με την ανωτέρω ερμηνείαν του Αγίου συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι Κανονολόγοι, παλαιοί και νεώτεροι, τας ερμηνείας των οποίων παραθέτομεν κατωτέρω από το ''Σύνταγμα Ι. Κανόνων, Ράλλη - Ποτλή, τόμ. Β', σελ. 694. Ζωναράς: ''Ει δ' ο Πατριάρχης τυχόν, ή ο μητροπολίτης, ή ο επίσκοπος αιρετικός είη, και τοιούτος, ως δημοσία κηρύττων την αίρεσιν, και γυμνή τη κεφαλή, αντί του αληθούς, ανυποστόλως, και μετά παρρησίας διδάσκει τα αιρετικά δόγματα, οι αποσχιζόμενοι αυτού, οποίοι αν είεν, ου μόνον κολάσεως άξιοι ουκ έσονται διά τούτο, αλλά και τιμής, ως ορθόδοξοι, αξιωθήσωνται, χωρίζοντες εαυτούς της των αιρετικών κοινωνίας. τούτο γαρ δηλοί, το αποτειχίζοντες. (το γαρ τείχος, των εντός αυτού προς τους εκτός, χωρισμός έστιν). ου γαρ Επίσκοποι απέστησαν, αλλά ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. ουδέ σχίσμα κατά της Εκκλησίας εποίησαν, αλλά μάλλον σχισμάτων την Εκκλησίαν απήλλαξαν, όσον το επ' αυτοίς''. Βαλσαμών: '' Ει γαρ μη δι' εγκληματικήν αιτίασιν, αλλά δι' αίρεσιν χωρίση τις εαυτόν από του επισκόπου αυτού, ή του μητροπολίτου, ή του Πατριάρχου, ως επ' εκκλησίας διδάσκοντος ανερυθριάστως διδάγματα τινα απηλλοτριωμένα του ορθού δόγματος, ο τοιούτος, και προ εντελούς διαγνώσεως, πολλώ δε πλέον και μετά διάγνωσιν, εάν εαυτόν αποτειχίση, ήγουν χωρίση από της κοινωνίας του πρώτου αυτού, ου μόνον ου τιμωρηθήσεται, αλλά και τιμηθήσεται, ως ορθόδοξος. ου γαρ απέσχισεν εαυτόν από Επισκόπου, αλλά από ψευδεπισκόπου και ψευδοδιδασκάλου. και το παρά τούτου γογονώς, επαίνου άξιόν έστιν, ως μη κατατέμνον την Εκκλησίαν, αλλά μάλλον συνάπτον αυτήν και μερισμού απαλλάττον''. Αριστηνός: ''Ει δε τινες αποσταιέν τινος, ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλλά δι' αίρεσιν, υπό συνόδου, η Αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως ορθόδοξοι''. Εν συνεχεία παραθέτομεν εν μεταφράσει από το Σερβικόν πρωτότυπον την ερμηνείαν του γνωστού επισκόπου Νικοδήμου Milas (ιθ' αι.). ''Ο κανών ούτος είναι συμπλήρωμα του ιγ' και ιδ' κανόνος της παρούσης Συνόδου, επιτάσσει δε, ίνα, εφ' όσον πρέπει να υφίσταται η σχέσις εκείνη του μεν πρεσβυτέρου προς τον επίσκοπον, του δ' επισκόπου προς τον μητροπολίτην, πολλώ μάλλον δέον όπως υπάρχη η τοιαύτη σχέσις προς τον Πατριάρχην, εις ον την κανονικήν υπακοήν χρεωστούσιν άπαντες: οι μητροπολίται, οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροί τε και οι λοιποί κληρικοί του περί ου πρόκειται Πατριαρχείου. Καθορίσας ταύτα περί της προς τον Πατριάρχην υπακοής, ο κανών ποιείται γενικήν παρατήρησιν και επί των τριών (ιγ' - ιε') κανόνων, δι' ης λέγει, ότι τα εκδοθέντα προστάγματα ισχύουσι μόνον καθ' ην περίπτωσιν υπεισάγονται σχίσματα ένεκεν αναποδείκτων τινών παραβάσεων του Πατριάρχου, του μητροπολίτου και του επισκόπου. Εάν όμως επίσκοπος τις ή Μητροπολίτης ή Πατριάρχης άρξηται να διακηρύττει δημοσία επ' εκκλησίας αιρετικήν τίνα διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, τότε οι προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα άμα και υποχρέωσιν να αποτειχισθώσι πάραυτα του επισκόπου, Μητροπολίτου και Πατριάρχου εκείνου, διο ου μόνον εις ουδεμίαν θέλουσι υποβληθεί κανονικήν ποινήν, αλλά θέλουσι και επαινεθεί εισέτι, καθ' όσον δια τούτου δεν κατέκριναν και δεν επαναστάτησαν εναντίον ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων, ούτε και εγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα εν τη Εκκλησία, αλλ' αντιθέτως απήλλαξαν την Εκκλησίαν, εν όσω ηδυνήθησαν (μέτρω) του σχίσματος και της διαιρέσεως'' (Pravila Pravoslavne CrKve s tumacenzima, Οι Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μεθ' ερμηνείας, ΙΙ, Novi sad 189, σσ. 290 - 1). Μετά τον ανωτέρω ερμηνευτικόν πλούτον περί του ΙΕ' Ι. Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Αγίας Συνόδου, ας ίδωμεν και την ερμηνείαν των τριών Καθηγητών της ''Γνωμάτευσης'': ''Ο κανών 15 της Πρωτοδευτέρας Συνόδου δεν εισάγει την ανταρσία στους κόλπους της Εκκλησίας και ούτε οι πιστοί - ατομικά ή ομαδικά - μπορούν να υποκαταστήσουν την Ι. Σύνοδο, νοσφιζόμενοι αρμοδιότητες και εξουσίες που ανήκουν σε αυτήν και μόνον''. Όπως γίνεται αμέσως φανερόν η ερμηνεία των ευρίσκεται εις τελείαν αντίθεσιν με τους επισήμους ερμηνευτάς, παλαιούς και νεωτέρους, αλλά και με αυτήν την πράξιν της Εκκλησίας, όπως θα είδωμεν κατωτέρω. Πρόκειται περί ερμηνείας αναληθούς, σκοπίμου και διαστροφικής, πόρρω απεχούσης της επιστημονικής δεοντολογίας.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Παραθέτομεν ενταύθα γεγονότα από την ζωήν της αρχαίας και νεωτέρας εκκλησιαστικής Ιστορίας, τα οποία εκφράζουν την πιστήν εφαρμογήν του πνεύματος και γράμματος του ιε' Ι. Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. 1. Επί αιρετικού πατριάρχου Κων/πόλεως Νεστορίου εγένετο κήρυγμα, παρόντος αυτού, εναντίον της Παναγίας. Ο Νεστόριος επεκρότησεν αυτό. Αμέσως κλήρος και λαός ''μετά κραυγής εξήλθε του ναού'', προκειμένου ν' αποφύγει την μετά των αιρετικών κοινωνίαν. Κακοποιών ο Νεστόριος τους αντιδράσαντες, ουδόλως έπεισεν αυτούς. Αμέσως ήλθε αρωγός των ο Πατριάρχης Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφων προς αυτούς: ''Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι (Νεστορίω), μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες... Τοις δε γε των κληρικών, είτε λαικών διά την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθείσι παρ' αυτού, κοινωνούμεν ημείς, ου την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον,επαινούντες δε μάλλον τους πεπονθότας, κακείνο λέγοντες αυτοίς. ει ονειδίζεσθε εν Κυρίω μακάριοι. ότι της δυνάμεως και το του Θεού Πνεύμα εις υμάς αναπέπαυται''. (Mansi, Acta Consillorum, 4, 1013, 1096 kai P. G. 87, 3372). 2. Εις την Κων/πολιν το 379 εκυριάρχουν οι Αρειανοί. Μικρόν ορθόδοξον ποίμνιον, ''ασύντακτον και ανεπίσκοπον'' αντέστη και διέκοψε προ συνοδικής διαγνώμης την μετά των Αρειανών κοινωνίαν. Τούτο ανέλαβε να ποιμάνει ο μέγας Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο μετ' ολίγον μέγας νικητής της αιρέσεως! (P. G. 36, 213 - 6 και λόγος 42). 3. Επί της αιρέσεως του Μονοθελητισμού (7ος - 8ος αι.), ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αγωνίζεται προ συνοδικής διαγνώμης σθεναρώς κατά της αιρέσεως μετά των δύο μαθητών του. Τελικώς η Έκτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος (680), τον μεν Άγιον Μάξιμον εμακάρισε, τους δε πρωτοστάτας της αιρέσεως πατριάρχας παρέδωκεν εις το ανάθεμα (Πρακτικά Οικουμενικών Συνόδων, εκδ. Αγ. Όρους 1976, τόμ. γ', σ. 656). 4. Επί εικονομαχίας (8ος και 9ος αιών) αγωνίζονται κατα' αυτής προ συνοδικής διαγνώμης ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, εις την α' φάσιν αυτής, και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, εις την β' φάσιν, μετά πλήθους Ιεραρχών και Μοναχών (Mansi, 13, 356 εξ. και P. G. 99, 1116 εξ.). Με τάδε την Πρωτοδευτέραν Σύνοδον έχομεν τα εξής γεγονότα, τα οποία δικαιώνουν πλήρως τους προ συνοδικής διαγνώμης διακόψαντας το μνημόσυνον. 1. Το 1274 επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του αζυμίτου γίνεται ενωτική Σύνοδος εις Λυών, η οποία απεφάσισε την μετά των Λατίνων ένωσιν. Μεταξύ των αντιδρασάντων διεκρίθησαν οι Αγιορείται Πατέρες, οι οποίοι απέστειλαν ωραιοτάτην δογματικήν επιστολήν εις τον αυτοκράτορα, αρνούμενοι σταθερώς το μνημόσυνον ''των καπηλευσάντων τα Θεία''. Μετά ταύτα ηκολούθησαν τα γνωστά μαρτύρια των Αγιορειτών Πατέρων. Το πνεύμα της επιστολής περικλείεται εις την εξής πρότασιν: ''Πλην ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων''. (P. G. 99, 1669 A). 2. Επί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά οι Αγιορείται Πατέρες συντάσσουν τον ''Αγιορειτικόν Τόμον'' κατά της αιρέσεως του λατινόφρονος Βαρλαάμ. Ο Τόμος καταλήγει ως εξής: ''... τον μη συμφωνούντα τοις Αγίοις... ημείς την αυτού κοινωνίαν ου παραδεξόμεθα''. (Φιλοκαλία, εκδ. 1961, τόμ. Δ', σ. 193). 3. Κατά την Σύνοδον Φερράρας - Φλωρεντίας (1438 - 9) απεφασίσθη αντικανονικώς, όπως ενωθεί Κων/πολις και Ρώμη. Οι Ορθόδοξοι της Κων/πόλεως με αρχηγόν τον Άγιον Μάρκον τον Ευγενικόν ηρνήθησαν την ένωσιν και τους ενωτικούς ''μήτε συλλειτουργείν αυτοίς ανεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες όλων αυτών ως χριστιανών'', υπακούοντες εις την προτροπήν του Αγίου ''Φεύγετε και ημείς αδελφοί την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων'' (Καρμίρη, Μνημεία..., τόμ. Α', 427 - 9. P. G. 160, 1097 D, 1100 A, 536 C.).

ΟΙ ΖΗΛΩΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ Η ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ

Ας παρακολουθήσωμεν τώρα ιδιαιτέρως το ήθος και τα επιχειρήματα των πατριαρχικών, επί τη αντιμετωπίσει του θέματος και πάλιν των Ζηλωτών πατέρων του Άθωνος. Εις την πρόσφατον Πατριαρχικήν Πράξιν (Αρ. Πρωτ. 1110 της 14/12/02), όπου κηρύσσονται ως σχισματικοί οι Εσφιγμενίται Μοναχοί, γίνεται λόγος και περί της εννοίας του σχίσματος, ένθα τονίζεται ότι το σχίσμα συνίσταται εις την πήξιν ιδίου θυσιαστηρίου ''άνευ δογματικής από της πίστεως αποκλίσεως'' του επισκόπου. Ορθώς και καλώς! Ημείς όμως απεδείξαμεν ανωτέρω, ότι όχι μόνον μίαν κακοδοξίαν κηρύττει λόγω και έργω το Πατριαρχείον, αλλά πλείστας και ιδιαιτέρως την κορυφαίαν αίρεσιν, την άρνησιν δηλαδή της μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εξισώνον αυτήν μετά των διαφόρων αιρέσεων της Δύσεως! Συνεπώς καθηκόντως και ιεροκανονικώς εγένετο η παύσις του Πατριαρχικού μνημοσύνου από τα Ιερά Θυσιαστήρια των Ζηλωτών πατέρων! Διότι, ως είδομεν, οι Ιεροί Κανόνες είναι αυτοί που υποχρεώνουν τους Εσφιγμενίτας Μοναχούς να τηρήσουν την στάσιν που τηρούν! Όσον αφορά τας απειλάς και τους αφορισμούς των πατριαρχικών, η Αγία Γραφή είναι σαφής: ''Ώσπερ όρνεα πέτανται και στρουθοί, ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί'' (Παρ. κστ' 2). Αλίμονον, αν το Θείον υπηρέτει τας ανόμους επιθυμίας των επισκόπων! Ο Άγιος Διονύσιος ο αεροπαγίτης γράφει σχετικώς: ''Τους μεν ουν ενθέους Ιεράρχας, ούτα και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσιν χρηστέον, όπως αν η τελετάρχις αυτούς Θεαρχία κινήσοι'' (περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, Κεφ. Ζ', παρ. 7). Ερμηνεύων ταύτα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: ''Εάν παρά τον σκοπόν αφορίσει ο ιεράρχης, δεν θα έχει σύμφωνον το Θείο κρίμα, διότι μόνον εν συμφωνία με το Θείον πρέπει ν' αφορίζει, και όχι κατά το θέλημά του'' (Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 35). Και ο ''ατρόμητος ομολογητής των Θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών'', ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, προσθέτει: ''Ουδεμία εξουσία έχει δοθεί στους Ιεράρχες να παραβαίνουν τους Ι. Κανόνες, παρά μόνον να συμφωνούν με τα νομοθετηθέντα και ν' ακολουθούν τακαλώς προηγηθέντα. Και το να δένουν και να λύνουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράττουν ως έτυχεν, αλλά μόνον όταν είναι σύμφωνον με τον γνώμονα της αληθείας'' (P. G. 99, 985). Αι δε Αποστολικαί Διαταγαί λέγουν: ''Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς που την έστειλαν, έτσι μάλλον δε και πολύ περισσότερον η κατάρα, μη υπάρχοντος αξίου εκείνου προς τον οποίον εστάλει, λόγω της αθωότητάς του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος'' (Βιβλ. Γ', κεφ. ιε'). Και ο Άγιος Φώτιος γράφει: ''Ήτο κάποτε φοβερόν το ανάθεμα, όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας εναντίον των ενόχων της ασεβείας. Αφ' ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη, το ανάθεμα το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών των, εζήτησαν να γυρίσει αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας... το φρικτόν αυτό ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, μάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ' όσον εκφέρεται υπό των ασεβών'' (Προς Ιγνάντιον Κλαυδιουπόλεως). Τα ανωτέρω εβεβαίωσε και η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της οικουμένης, ότι το ανάθεμα, το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι επίσκοποι εναντίον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και λοιπών εικονοφίλων πιστών, έμεινεν επί των κεφαλών των εις τον αιώνα: ''Το γαρ ανάθεμα ο αυτοί εκληρώδησαν, εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα''! (Mansi, 13, 341). Ο δε Ιερός Χρυσόστομος λέγει: ''... όποιος καθαιρεθεί διά φθόνον ή άλλην άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης. όθεν και πρέπει να χαίρει και όχι να λυπάται. εις δε τους αδίκως αυτόν καθήραντας, προξενεί κόλασιν'' (Λόγ. γ' περί Ιερωσύνης και Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σ. 38).

Ούτως οι Άγιοι Πατέρες καταδικάζουν τας εμπαθείς απειλάς και τους αδίκους αφορισμούς της εν λόγω Πατριαρχικής Πράξεως του κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος επιθυμών να εκφοβίσει και τους ορθοδόξους πιστούς, που θα επεθύμουν να συνεχίσουν την μετά των Εσφιγμενιτών εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, επισείει - κατά το έθος των πάλαι αιρετικών - κατ' αυτών το επιτίμιον της ακοινωνησίας. Αν όμως καθίστανται ακοινώνητοι οι κοινωνούντες τους ορθοδόξους Εσφιγμενίτας, οποία ακοινωνησία πρέπει να επιβληθεί εις τους πατριαρχικούς, τους κοινωνούντας πάσι τοις αιρετικοίς! Εάν η κοινωνία των Ορθοδόξων μετά των Λατίνων του ΙΓ' αιώνος και μόνον, συμφώνως προς τον ομολογητήν Πατριάρχην Κων/πόλεως Ιωσήφ, ακυρώνει την Θείαν Χάριν, αφού κατά τους ιδίους αυτού λόγους ''... εάν συγκαταβήτε Λατίνοις, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει'', αντιλαμβάνεται πας τις το μέγεθος της πατριαρχικής αποστασίας!... 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Ιερομονάχου - Θεολόγου π. Θεοδωρήτου Μαύρου ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ'', σελίδες 16 - 26, Αθήνα 2007.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

Περὶ τοῦ Θαύματος τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Βουνένοις

Τὸ ἄλλοτε πυκνὸν δάσος τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν περιφέρειαν Δοξαρᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἠσκήτευσε καὶ ἐμαρτύρησε, σήμερον δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχουν μόνον ἐλάχιστα δένδρα. Πρό τινος ἐσώζετο καὶ τὸ δένδρον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἐκρεμάσθη καὶ ἐμαρτύρησεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πολυκαιρίαν ἀφοῦ μέχρι ῥίζης ἐξηράνθη, ἔπεσε καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔκοψαν τοῦτο εἰς μικρὰ τεμάχια, τὰ ὁποῖα ἔλαβον χάριν εὐλαβείας καὶ ἔκαμον φυλακτά.

Ὁ Ἅγιος κατ΄ ἔτος πανηγυριζόμενος τὴν 9ην Μαΐου δεικνύει τὸ ἑξῆς θαῦμα. Τὰ πέριξ τοῦ μικροῦ δυστυχῶς εἰσέτι ὑπάρχοντος Ναοῦ δένδρα, ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ Ἑσπερινοῦ ἐκβλύζουν δρόσον καὶ ἐκ τῶν φύλλων καὶ ἐκ τῶν κορμῶν. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ μὲ κοχλιάρια συλλέγουν τὰς σταγόνας τῆς δρόσου καὶ πίνουν αὐτὰς ὡς ἁγίασμα. Τοῦτο διαρκεῖ καὶ τὴν ἐπαύριον καθ΄ ὅλην τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μέχρις ἑσπέρας.

Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ ἰδιαιτέρως τὸ σημεῖον τοῦτο καθίσταται θαυμαστὸν εἶναι ὅτι γίνεται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον. Τούτου ἕνεκα, ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου τελεῖται κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον, διότι τότε ὁ Ἅγιος δεικνύει τὸ προαναφερόμενον θαῦμα.

Κατὰ τὴν ἡμέραν δὲ τῆς Πανηγύρεως, Παλαιοημερολογῖται καὶ Νεοημερολογῖται ἔρχονται μακρόθεν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς Θεσσαλίας καὶ πολλάκις δημιουργοῦνται μεταξύ των ἐπεισόδια τίνες ἐξ αὐτῶν νὰ λειτουργήσωσιν εἰς τὸ Ναΐδριον τοῦ Ἁγίου. Οἱ ἐνωρίτερον ἐλθόντες ἀμέσως καταλαμβάνουν τὸν Ναὸν καὶ λειτουργοῦν. Πλὴν καὶ οἱ βραδυπορήσαντες δὲν φεύγουν ἄπρακτοι. Εἴτε ἐξ ἀγνοίας τῶν ἱερῶν διατάξεων, εἴτε ἐξ εὐλαβείας πρὸς τὸν Ἅγιον, συμβαίνει ἐνίοτε νὰ γίνουν ἐπὶ τῆς ἰδίας Ἁγίας Τραπέζης δύο Λειτουργίαι, μολονότι ἀντικανονικόν.

Τὸ παρὸν κείμενο εἶναι ἀπὸ χειρόγραφη ἐπιστολὴ τῆς 18.5.1955 τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου καὶ μετέπειτα Ἐπισκόπου Μαγνησίας τῆς Ἐκκλησίας μας κατασταθέντος Χρυσοστόμου (Νασλίμη, +1973) ἐκ Βόλου, πρὸς τὸν Μοναχὸ Ἀντώνιο (Μουστάκα) Καυσοκαλυβίτη. Τὸ κείμενο ἐγράφη ὑπὸ μορφὴν πληροφορίας, ὥστε ὁ ἀποδέκτης νὰ συντάξη πλῆρες δημοσίευμα. Λόγῳ ὅμως τῆς γλαφυρότητός του τὸ παραθέτουμε αὐτούσιο. Ἡ ἀναφερομένη ἐκβλύζουσα δρόσος εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς αἱματῶδες ὑγρό. Ὁ ἀναφερόμενος μικρὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου στὰ Βούνενα Λαρίσης ἐκάη τὸ 1962 καὶ ἀνηγέρθη νέος, ἀλλὰ πάλι σχετικὰ μικρὸς Ναός, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ὑφίσταται στὸ ἐν λόγῳ Προσκύνημα.

Πηγή