Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε' ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ (10 Ἀπριλίου)

Ό άγιος Γρηγόριος γεννήθηκε το 1745 στήν Δημητσάνα. Οί γονείς του, Ιωάννης Αγγελόπουλος και Ασημίνα, ήσαν πτωχοί. Στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Γεωργός, έμαθε τά πρώτα του γράμματα από τον θείο του ιερομόναχο Μελέτιο και κατόπιν έφυγε και εγκαταστάθηκε μαζί του στήν Σμύρνη. Έκάρη μοναχός σε μονή στήν νήσο των Στροφάδων και ολοκλήρωσε τήν θεολογική μόρφωση του στήν Πατμιάδα Σχολή. Επιστρέφοντας στήν Σμύρνη, ο μητροπολίτης Προκόπιος, ο όποιος έτρεφε γιά τον Γρηγόριο πατρική αγάπη, τον χειροτόνησε άρχιδιάκονο και κατόπιν πρεσβύτερο και οταν ανήλθε στον οικουμενικό θρόνο (1788) τον χειροτόνησε διάδοχο του στήν Μητρόπολη Σμύρνης.

Στην προσπάθειά του ο Εθνομάρτυρας να διασώσει τον Ελληνικό πληθυσμό από την σφαγή και συγχρόνως να παραπλανήσει τον Σουλτάνο και να δώσει την ευκαιρία στους αγωνιστές να εργάζονται ανενόχλητοι, αναγκάσθηκε να αφορίσει τους επαναστάτες.

Συντριπτική απάντηση στους κατήγορους του Γρηγορίου θα δώσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με τις οδηγίες που έστειλε από το Κισνόβιο της Βεσσαραβίας στους αρχηγούς της Πελοποννήσου: «Ὁ μὲν Πατριάρχης βιαζόμενος παρὰ τῆς Πόρτας σᾶς στέλλει ἀφοριστικὸ καὶ ἐξάρχους, παρακινώντας σας νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὴν Πόρταν. Ἐσεῖς ὅμως νὰ θεωρῆτε ταῦτα ὡς ἄκυρα καθόσον γίνοντα μὲ βίαν καὶ δυναστείαν καὶ ἄνευ θελήσεως τοῦ Πατριάρχου». «Ἂς μὴν λησμονήσωμεν ὅτι ὑπάρχουν περιστάσεις καθ’ ἃς ἀπαιτοῦνται θυσίαι μεγαλύτεραι καὶ αὐτῆς τῆς θυσίας τῆς ζωῆς καὶ ὅτι ἐνίοτε ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ εἶναι πικρότερον ἀλλὰ πλέον ἐπιβεβλημένον καθῆκον καὶ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Καὶ αὐτὴν τὴν ὑπέρτατην θυσίαν προσέφερεν ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης, ὅστις συνησθάνθη συναίσθημα πικρότερον καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου, ὅταν θυσιάζων πάντα ἐγωισμὸν καὶ ἀποβλέπων εἰς τὸ ἀληθινὸν συμφέρον, ἠναγκάσθη νὰ θέση τὴν ὑπογραφὴν του κάτωθι ἐγγράφου καταδικάζοντας τὸ κίνημα, ὑπὲρ τῆς ἐπιτυχίας τοῦ ὁποίου ὁλοψύχως ηὔχετο καὶ εἰργάζετο. Ὑπογράφων, ἀπεμάκρυνε τᾶς ὑπονοίας τῆς Πύλης περὶ συμμετοχῆς εἰς τὸ κίνημα ἐπισήμων κύκλων, μὴ ὑπογράφων, θὰ ἐπεβεβαίου τᾶς ὑπονοίας, ὄτε δεινὴ ἐπιπίπτουσα ἡ τιμωρία τοῦ τυράννου κατὰ τῶν βυσσοδομούντων, θὰ ἐνέκρου τὸ κίνημα πρὶν ἢ ἐκραγῆ. Ἄλλως ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης μετὰ θαυμαστῆς ἐγκαρτερήσεως ὑπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη τὸ μαρτύριον, ὅταν ἐπέστη ἡ ὥρα, καίτοι ἠδύνατο νὰ σωθῆ διὰ τῆς φυγῆς».


Ο Άγιος Γρηγόριος μυήθηκε στην Φιλική εταιρεία από τον Ιωάννη Φαρμάκη περί τα μέσα του έτους 1818 μ.Χ. στο Άγιον Όρος. «Ἔδειξεν εὐθὺς ζωηρότατον ἐνθουσιασμὸν ὑπὲρ τοῦ πνεύματος αὐτῆς» και «ηὐχήθη ἀπὸ καρδίας», για την επιτυχία του σκοπού της.

Στις 19 Αυγούστου 1785 μ.Χ. εκλέγεται οικουμενικός Πατριάρχης και παραμένει στον πατριαρχικό θρόνο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1798 μ.Χ.. Κατά το έτος αυτό καθαιρείται από την Πύλη, διότι θεωρήθηκε ανίκανος να διατηρήσει την υποταγή των Χριστιανικών λαών κάτω από τον Τουρκικό ζυγό και εξορίζεται στο Άγιον Όρος. Το 1818 μ.Χ. κλήθηκε για τρίτη φορά στον Οικουμενικό θρόνο, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι την ημέρα του μαρτυρικού του θανάτου.

Ο Κωνσταντίνος Κούμας αναφέρει ότι ο Άγιος Γρηγόριος δεν ήταν μόνο «σεμνὸς τὸ ἦθος, λιτὸς τὴν δίαιταν, ταπεινὸς τὴν στολήν, ζηλωτὴς τῆς πίστεως, δραστηριότατος εἰς ὅλα τὰ ἔργα του», αλλά ήταν και «ἄκαμπτος εἰς τᾶς ἰδέας του καὶ δὲν τὸν ἔμελε διὰ κανὲν ἐναντίων, ὅταν ἀπεφάσιζε τίποτε». Και ο Γρηγόριος αποφάσισε. Έταξε ως σκοπό στην ζωή του να υπηρετήσει πιστά το δούλο Γένος και να βοηθήσει με όλες τις δυνάμεις του και με την ζωή του στην απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό. Για την πραγματοποίηση του σκοπού του χρησιμοποιούσε όλη του τη διπλωματική δεξιοτεχνία.

Στην προσπάθειά του ο Εθνομάρτυρας να διασώσει τον Ελληνικό πληθυσμό από την σφαγή και συγχρόνως να παραπλανήσει τον Σουλτάνο και να δώσει την ευκαιρία στους αγωνιστές να εργάζονται ανενόχλητοι, αναγκάσθηκε να αφορίσει τους επαναστάτες.Είναι χαρακτηριστική η επιστολή που έστειλε ο Άγιος Γρηγόριος στις 26 Δεκεμβρίου 1820 μ.Χ. στον Επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα και πολύτιμη από ιστορική άποψη, γιατί αποδεικνύει πως ο Εθνομάρτυς παρακολουθούσε όλα όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα, σε όλες του τις λεπτομέρειες και τις προετοιμασίες για την επανάσταση: «Ἀμφοτέρα τᾶς τιμίας ἐπιστολᾶς, διὰ τοῦ ἀγαθοῦ Φοῦντα Γαλαξειδιώτου, ἀσφαλῶς ἐδεξάμην καὶ τοὺς ἐν αὐταὶς τιμίους λόγους ἔγνων. Ἐχεμυθείας, ἀδελφέ, μεγίστη χρεία καὶ προφύλαξις περὶ πᾶν διάβημα, οἱ γὰρ χρόνοι πονηροὶ εἰσι καὶ ἐν ταὶς φιλοπατριώταις ἐστι καὶ μοχθηρῶν ζύμη, ἀφ’ ἧς ὡς ἀπὸ ψωραλέου προβάτου φυλάττεσθε. Κακὸν γὰρ πολλοὶ μηχανώνται διὰ τὸ τῆς φιλοπλουτίας ἔγκλημα. Διὸ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξω κοινολογῶν μοι ἐμπιστευομένοις πατριώταις, τὰ ἐχεμυθείας δεόμενα. Οἱ Γαλαξειδιώται, οὖς ἐπιστέλλεις μοι συνεχῶς, πεφροντισμένως ἐνεργούσι, καὶ ἀφ’ ὧν ἔγνω ἀδύνατον ἀντὶ παντὸς τιμίου οὐδ’ ἐλάχιστον λόγον ἕρκος ὀδόντων φυγείν. Οὐ μόνον τὰ σά, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἐν Μορέᾳ ἀδελφῶν γράμματα κομίζουσι μοι. Ἡ τοῦ Παπανδρέα πρᾶξις πατριωτικὴ μὲν τοὶς γινώσκουσι τὰ μύχια, κατακρίνουσι δὲ οἱ μὴ εἰδότες τὸν ἄνδρα. Κρυφὰ ὑπερασπίζου αὐτόν, ἐν φανερῷ δὲ ἄγνοιαν ὑποκρίνου, ἔστι δ’ ὄτε καὶ ἐπίκρινε τοὶς θεοσεβέσιν ἀδελφοὶς καὶ ἀλλοφύλοις. Ἰδὶα πράυνον τὸν Βεζύρην λόγοις καὶ ὑπόσχεσιν, ἀλλὰ μὴ παραδοθήτω εἰς λέοντος στόμα. Ἄσπασον οὒν ταὶς ἐμαὶς εὐχαὶς τοὺς ἀνδρείους ἀδελφούς, προτρέπων εἰς κρυψίνοιαν διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Ἀνδρωθήτωσαν ὥσπερ λέοντες καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου κρατύνει αὐτούς, ἐγγὺς δ’ ἔστι τοῦ Σωτῆρος τὸ Πάσχα. Αἳ εὐχαὶ τῆς ἐμῆς μετριότητος ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου, ἀδελφέ μου Ἠασαΐα. Γεωργοὶ ἀκαμάτως καὶ ὄλβια γεώργια δώσοι σοι ὁ Πανύψιστος».

Ο Άγιος Γρηγόριος συνιστούσε τον αγώνα για την ελευθερία και τον ενίσχυε με κάθε μέσο. Ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί για την Πατρίδα. «Χρεωστοῦμεν», έλεγε, «νὰ ποιμαίνωμεν καλῶς τὰ ποίμνιά μας καὶ χρείας τυχούσης νὰ κάμωμεν, ὅπως ἔκαμεν ὁ Ἰησοῦς δι’ ἠμᾶς διὰ νὰ μᾶς σώση....».

Σε επιστολή που έστειλε προς τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, έγραφε: «Συλλειτουργὲ ἐν Χριστῷ καὶ λίαν ἀγαπητὲ ἀδελφέ. Ἔλαβον τὴν ἀπὸ 20 Ἀπριλίου ἐπιστολήν σου. Ἡ ἀπόφασίς μου περὶ μελετωμένης ἀνορθώσεως «σχολῆς» τῆς φιλτάτης πατρίδος εἶναι τοιαύτη, ὡς ἡ ἰδική σας. Ὅπως θέλῃς μάθει καὶ παρὰ τοῦ ἰδίου. Τὸ κιβώτιον τοῦ ἐλέους πρέπει νὰ ἐμψυχωθῆ. Καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Κυρίου ἀνθρώπιναι δυνάμεις δὲν δύνανται νὰ τὴν μεταβάλουν. Γενηθήτω τὸ θέλημά Του».

Κάτω από την λέξη «σχολήν» υπονοούσαν την Ελληνική Επανάσταση. Οι Φιλικοί μάλιστα ονόμασαν επιστάτες της σχολής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο και τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο.

Όταν σε μια συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Μητροπολίτης Δέρκων Γρηγόριος προέτρεψε τον Πατριάρχη να μεταβούν στην Πελοπόννησο για να τεθούν επικεφαλής της Επαναστάσεως, ο Γρηγόριος ο Ε' απάντησε: «Καὶ ἐγὼ ὡς κεφαλὴ τοῦ Ἔθνους καὶ ὑμεῖς ὡς Σύνοδος ὀφείλομεν νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν κοινὴν σωτηρίαν. Ὁ θάνατος ἠμῶν θὰ δώση δικαίωμα εἰς τὴν Χριστιανοσύνην νὰ ὑπερασπίση τὸ Ἔθνος ἐναντίων τοῦ τυράννου. Ἀλλ’ ἂν ὑπάγωμεν ἠμεῖς νὰ θαρρύνωμεν τὴν Ἐπανάστασιν, τότε θὰ δικαιώσωμεν τὸν Σουλτάνον ἀποφασίσαντα νὰ ἐξολοθρεύση ὅλον τὸ Ἔθνος».

Όταν μερικοί προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και να σώσει τον εαυτό του, ο καλός ποιμένας απάντησε: «Μὲ προτρέπετε εἰς φυγήν. Μάχαιρα θὰ διέλθη τᾶς ρύμας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ λοιπῶν πόλεων τῶν χριστιανικῶν ἐπαρχιῶν. Ὑμεῖς ἐπιθυμεῖτε ὅπως ἐγὼ μεταμφιεζόμενος καταφύγω εἰς πλοῖον ἢ κλεισθῶ ἐν οἰκίᾳ οἱουδήποτε εὐεργετικοῦ ὑμῶν Πρεσβευτοῦ, ν’ ἀκούω δὲ ἐκεῖθεν πῶς οἱ δήμιοι κατακρεουργούσι τὸν χηρεύοντα λαόν. Οὐχί! Ἐγὼ διὰ τοῦτο εἶμαι Πατριάρχης, ὅπως σώσω τὸ Ἔθνος μου, οὐχὶ δὲ ὅπως θὰ θεωρήσωσιν ἀδιαφόρως πῶς ἡ πίστις αὐτῶν ἐξυβρίσθη ἐν τῷ προσώπῳ μου. Οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῆς μάχης, θὰ μάχωνται μετὰ μεγαλυτέρας μανίας, ὅπερ συχνάκις δωρεῖται τὴν νίκην. Εἰς τοῦτο εἶμαι πεπεισμένος. Βλέπετε μεθ’ ὑπομονῆς εἰς ὅτι καὶ ἂν μοῦ συμβῇ. Σήμερον (Κυριακὴ τῶν Βαΐων) θὰ φάγωμεν ἰχθεῖς, ἀλλὰ μετὰ τίνας ἡμέρας καὶ ἴσως καὶ ταύτην τὴν ἑβδομάδα οἱ ἰχθεῖς θὰ μᾶς φάγωσιν… Ναί, ἂς μὴ γίνω χλεύασμα τῶν ζώντων. Δὲν θὰ ἀνεχθῶ ὥστε εἰς τᾶς ὁδοὺς τῆς Ὀδησσοῦ, τῆς Κερκύρας καὶ τῆς Ἀγκῶνος διερχόμενον ἐν μέσῳ τῶν ἀγυιῶν νὰ μὲ δακτυλοδείκτωσι λέγοντες: “Ἰδοὺ ἔρχεται ὁ φονεὺς Πατριάρχης”. Ἂν τὸ Ἔθνος μου σωθῆ καὶ θριαμβεύση, τότε πέποιθα θὰ μοῦ ἀποδώση θυμίαμα ἐπαίνου καὶ τιμῶν, διότι ἐξεπλήρωσα τὸ χρέος μου… Ὑπάγω ὅπου μὲ καλεῖ ὁ νοῦς μου, ὁ μέγας κλῆρος τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ Πατὴρ ὁ οὐράνιος, ὁ μάρτυς τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων».

Ο Γρηγόριος ο Ε', ο φλογερός αυτός Ιεράρχης, ακολούθησε τον δρόμο του. Σάρκωσε ολόκληρο το υπόδουλο Γένος. Επωμίσθηκε το σταυρό του. Ανέβηκε το Γολγοθά του. Δέχθηκε ραπίσματα, χλευασμούς, εμπτυσμούς και τέλος τον θάνατο με απαγχονισμό. Μπροστά στο Πατριαρχείο, την ημέρα του Πάσχα του 1821, οι Τούρκοι κρέμασαν τον Πατριάρχη.Υπεβλήθη σε ανάκριση και φρικτά βασανιστήρια στήν διάρκεια τών οποίων παρέμεινε μεγαλοπρεπώς σιωπηλός. Διέκοψε τήν σιωπή του μόνο όταν του πρότειναν να αρνηθεί τήν πίστη του, λέγοντας: «Ό πατριάρχης τών χριστιανών χριστιανός αποθνήσκει!» Λίγο αργότερα, μόλις εξελέγη από τήν ιερά Συνοδό ο διάδοχος του, τον άπαγχόνισαν στήν πύλη του Πατριαρχείου, ή οποία έκτοτε παραμένει κλειστή εις μνήμην του φρικτού αύτου άνοσιουργηματος. Τήν ύστατη στιγμή, ο άγιος Γρηγόριος ύψωσε τά χέρια στον ουρανό, ευλόγησε τους χριστιανούς και είπε: «Κύριε Ίησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου!» Και ενώ Τούρκοι και Εβραίοι λιθοβολούσαν το πτώμα του πατριάρχη, ο πασάς πού ανέλαβε τήν εκτέλεση καθόταν μπροστά στήν σορό και κάπνιζε άρειμανίως.

Στο έγγραφο της καταδίκης του (τουρκιστί «γιαφτάς»), αναφέρεται η αιτία του απαγχονισμού του: «.…Ἀλλ’ ὁ ἄπιστος πατριάρχης τῶν Ἑλλήνων… ἐξ αἰτίας τῆς διαφθορᾶς τῆς καρδίας του, ὄχι μόνον δὲν εἰδοποίησεν οὐδ’ ἐπαίδευσε τοὺς ἀπατηθέντας, ἀλλὰ καθ’ ὅλα τὰ φαινόμενα ἦτο καὶ αὐτός, ὡς ἀρχηγός, μυστικὸς συμμέτοχος τῆς Ἐπαναστάσεως… ἀντὶ νὰ δαμάσῃ τοὺς ἀποστάτας καὶ δώση πρῶτος τὸ παράδειγμα τῆς εἰς τὰ καθήκοντα ἐπιστροφῆς τῶν, ὁ ἄπιστος οὗτος ἔγινεν ὁ πρωταίτιος ὅλων τῶν ἀνεφυεισῶν ταραχῶν.

Εἴμεθα πληροφορημένοι ὅτι ἐγεννήθη ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ὅτι εἶναι συνένοχος ὅλως τῶν ἀταξιῶν, ὄσας οἱ ἀποπλανηθέντες ραγιάδες ἔπραξαν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν Καλαβρύτων…

Ἐπειδὴ πανταχόθεν ἐβεβαιώθημεν περὶ τῆς προδοσίας του ὄχι μόνος εἰς βλάβην τῆς ὑψηλῆς Πύλης, ἀλλὰ καὶ εἰς ὄλεθρον αὐτοῦ τοῦ ἔθνους του, ἀνάγκη ἦτο νὰ λείψη ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς καὶ διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη πρὸς σωφρονισμὸ τῶν ἄλλων».

Ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό και την μεταφορά του τιμίου λειψάνου του από τον πλοίαρχο Μ. Σκλάβο στην Οδησσό της Ρωσίας, ο Ζακυνθινός ιερωμένος Οικονόμος Νικόλαος Κοκκίνης, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου, εφημέριος τότε του παλαίφατου ναού της Οδηγήτριας και φλογερότατος Φιλικός, ευαισθητοποιημένος από την θυσία του Πατριάρχη, συνθέτει Ακολουθία προς τιμήν του νέου Ιερομάρτυρα, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Άγιος Γρηγόριος στη συνείδηση του Γένους κατέκτησε αμέσως με το τίμιο αίμα του θέση Αγίου.

Το 1871 μ.Χ. η Εκκλησία της Ελλάδος θεώρησε επιβεβλημένο να μετακομίσει το τίμιο λείψανό του από την Οδησσό στην απελεύθερη Αθήνα. Για τον σκοπό αυτό συστάθηκε Επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν ο Αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Νικόλαος Β' ο Κατραμής και Αρχιμανδρίτης Αβέρκιος Λ. Λαμπίρης, Α' γραμματεύς της Ιεράς Συνόδου. Στην Οδησσό απεδόθησαν από τα μέλη της Επιτροπής και τους εκεί ομόδοξους τιμές Αγίου στο ιερό λείψανο του Αγίου Γρηγορίου. Κατά την Πανυχίδα μάλιστα, που τελέσθηκε εκεί κατά την ημέρα της μνήμης του, «εἐξεφώνισεν ἀπ’ ἄμβωνος, κατ’ ἐπίμονον τῶν ὁμογενῶν ἀπαίτησιν, λογύδριον ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ζακύνθου». Το ιερό λείψανο έφθασε στην Αθήνα την 25η Απριλίου 1871 μ.Χ., όπου οι Αθηναίοι του επεφύλαξαν πάνδημη υποδοχή. Με κατάνυξη και αγαλλίαση εναπετέθη στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα σε περίβλεπτη λάρνακα.

Στις 10 Απριλίου 1921 μ.Χ. ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α'. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Δημητσάνης τὸν γόνον βυζαντίου τὸν πρόεδρον, καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης, γέρας θεῖον καὶ καύχημα. Γρηγόριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς Μάρτυρα Χριστοῦ πανευκλεῆ, ἶνα λάβωμεν πταισμάτων τὸν ἱλασμόν, παρὰ Θεοῦ κραυγάζοντες. Δόξα τῷ δεδωκότι σου ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐν εὐκλείᾳ οὐρανῶν,  δοξασαντᾶ σε Ἅγιε.  

   

                                             

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ 1/10 - Οι Πύρινες Γλώσσες

Η σταυροαναστάσιμη πορεία της Ορθοδοξίας

Ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Αττικής και Βοιωτία κ. Χρυσοστόμου κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2013.

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 2013.

Ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ μέσου τῶν αἰώνων

Ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας  κ.  Χρυσοστόμου.

        Ὁ ἱερός Μελωδός Μακαριώτατε πάτερ καί δέσποτα Ἀρχιεπίσκοπε τῶν Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Καλλίνικε ἀναφωνεῖ: «Σκιρτῶντες μετ’ εὐφροσύνης σήμερον, πιστοί βοήσωμεν˙ Ὡς θαυμαστά τά ἒργα σου Χριστέ καί μεγάλη ἡ δύναμις, ὁ τήν ἡμῶν ὁμόνοιαν, καί συμφωνίαν ἐργασάμενος.»[1]. Καί μαζί μέ τόν ὑμνογράφο μποροῦμε κι ἐμεῖς Σεβασμιώτατε καί Θεοφιλέστατοι ἃγιοι ἀρχιερεῖς, τίμιο πρεσβυτέριο καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί νά ἀναφωνήσουμε: «Ἡμέραν χαρμονικήν θεόφρονες, δεῦτε τελέσωμεν˙ νῦν Οὐρανός εὐφραίνεται καί γῆ, καί Ἀγγέλων τά τάγματα, καί τῶν βροτῶν τά συστήματα διαφερόντως ἑορτάζοντα.»[2].

        Σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λαμπροφορεμένη καί ἀπαστράπτουσα ἑορτάζει τήν ἀναστήλωση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Μνήμην ποιεῖ καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι μέ τόν θεόπνευστο λόγο τους καί τήν δράση τους ἀντιτάχθηκαν στά διατάγματα πού ἂλλαζαν «ἰῶτα ἓν, ἢ μιάν κεραίαν» ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, λατρεία καί παράδοση.

        Ἂς δοῦμε λοιπόν ἀγαπητοί ἀδελφοί τήν σταυροαναστάσιμη πορεία τῆς «φίλης» Ὀρθοδοξίας μέσα στούς διχασμούς τῆς Εἰκονομαχίας, τοῦ Σχίσματος, τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί τῆς καινοτόμου ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου. Ἂς δοῦμε ὃμως ἐπίσης τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καί ποῦ θά ὁδηγηθοῦμε, ἐάν ὑπακούσουμε στήν ἐντολή: «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις»!

        Ἡ ἒναρξη τῆς Εἰκονομαχίας τοποθετεῖται τό 726 μ.Χ., ὃταν αὐτοκράτορας τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους -τοῦ λανθασμένα ἀποκαλουμένου «Βυζάντιο»- ἦταν ὁ Λέων Γ’ ὁ Ἲσαυρος, πού καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολή καί εἶχε δεχθεῖ ἐπιρροές ἀπό τόν Μονοφυσιτισμό καί ἀπό τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις τῶν Ἑβραίων καί τῶν Ἀράβων. Ἡ εἰκονομαχική πολιτική δέν ἐξυπηρετοῦσε κανένα σκοπό καί ἡ ἀπόφαση γιά τήν ἀπαγόρευση τῆς προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων ἐλήφθη χωρίς τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Πατριάρχη. Πιό ἀδιάλλακτος ἀπό τούς εἰκονομάχους αὐτοκράτορες φάνηκε ὁ Κωνσταντῖνος Ε’, στά χρόνια τοῦ ὁποίου ἦταν ἒντονη ἡ ἀντιμοναχική πολιτική ἀφοῦ τίς εἰκόνες ὑπερασπίζονταν, κυρίως, οἱ μοναχοί. Τό 787 μ.Χ. ἡ αὐτοκράτειρα Εἰρήνη Ἀθηναία, ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου ὑιοῦ της Κωνσταντίνου Στ’, συγκάλεσε τήν Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, στήν ὁποία ἀποφασίσθηκε ἡ ἀποκατάσταση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά ταυτόχρονα καταδικάσθηκε ὁποιαδήποτε ὑπερβολή στήν προσκύνησή τους.

        Ἂς ἀκούσουμε στό σημεῖο αὐτό τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος γράφει χαρακτηριστικά: «Ἐφόσον προσκυνῶ καί σέβομαι τόν Σταυρό καί τήν Λόγχη, τόν Κάλαμο καί τόν Σπόγγο, μέ τά ὁποῖα οἱ θεοκτόνοι Ἰουδαῖοι προσέβαλαν καί σκότωσαν τόν Κύριό μας, γιατί ὃλα αὐτά στάθηκαν τά ὂργανά τοῦ ἒργου τῆς Σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πῶς νά μήν προσκυνήσω καί τίς Εἰκόνες πού παρασκευάζουν οἱ πιστοί μέ ἀγαθή προαίρεση καί μέ σκοπό τήν δοξολογία καί τήν ἀνάμνηση τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ; Καί ἐφόσον προσκυνῶ τήν εἰκόνα τοῦ Σταυροῦ πού κατασκευάζεται μέ ὁποιοδήποτε ὑλικό, πῶς νά μήν προσκυνήσω τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ πού κατέστησε σωτήριο τόν Σταυρό; Τό ὃτι δέν προσκυνῶ τήν ὓλη αὐτό εἶναι φανερό διότι ἂν καταστραφεῖ τό ἐκτύπωμα ἑνός σταυροῦ, πού εἶναι κατασκευασμένος ἀπό ξύλο, παραδίδω τό ξύλο στήν φωτιά. Τό ἲδιο συμβαίνει καί μέ τό ξύλο τῶν εἰκονισμάτων, ὃταν αὐτό καταστραφεῖ.»[3].

        Ἡ θεολογία τοῦ Ἁγίου χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἐπιβλητική ἒμφαση πού δίνει στίς Ἱερές Εἰκόνες. Ἡ Εἰκόνα ἐξαίρεται ὡς ἀναγκαῖος θεσμός γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου! Οἱ Καππαδόκες Πατέρες, ἀπό τούς πρωτοβυζαντινούς ἢδη αἰῶνες, συνέβαλαν ἀποφασιστικά μέ τά συγγράμματά τους στήν ἀποδοχή τῆς εἰκονιστικῆς τέχνης. Αὐτοί, ὑπό τήν ἂμεση ἐπίδραση τῆς κλασσικῆς παιδείας, εἶδαν τήν εἰκαστική τέχνη ὡς παιδαγωγικό μέσο, ὡς βιβλίο τῶν ἀγραμμάτων πού συμπληρώνει τό κατηχητικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἃγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «οἶδε γάρ καί γραφή σιωπῶσα ἐν τοίχῳ λαλεῖν καί τά μέγιστα ὠφελεῖν»[4]. Ἡ λατρεία τῶν εἰκόνων εἶναι καθῆκον. Ἡ εἰκόνα διευκρινίζει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα μέ μιά μονοσήμαντη σαφήνεια πού δέν διαθέτει ὁ λόγος. Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καταλήγει στήν θεμελιώδη ρήση: «Εἶδα τήν ἀνθρωπόμορφη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ψυχή μου σωθηκε»[5].

        Τό 815 μ.Χ. ὃμως ὁ αὐτοκράτωρ Λέων Ε’ Ἀρμένιος, σέ σύνοδο πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἁγία Σοφία, ἀνακινεῖ τήν Εἰκονομαχία κατηγορώντας τήν αὐτοκράτειρα Εἰρήνη τήν Ἀθηναία, ὃτι ἀναστήλωσε τίς εἰκόνες παρασυρμένη ἀπό γυναικεία «ἀφελότητα» (ἓως ἂν τό βασιλεύειν ἐξ ἀνδρῶν εἰς γυναῖκα μετέπεσε καί τῇ γυναικείᾳ ἀφελότητι ἡ ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἐπημαίνετο)[6]. Τό πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό ζήτημα τῆς Εἰκονομαχίας λήγει ὁριστικά τό 843 μ.Χ. , ὃταν ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα, ἐπίτροπος τοῦ ἀνηλίκου υἱοῦ της αὐτοκράτορα Μιχαήλ Γ’, ἀποφασίζει τήν ὁριστική ἀναστήλωσή τους. Τό εἰκονομαχικό κίνημα, πού συντάραξε γιά ἓναν περίπου αἰώνα τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, ἒληξε μέ τήν πλήρη ἐπικράτηση τῶν εἰκονοφίλων. Τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας γιορτάζει μέχρι καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία τήν Α’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, δηλαδή τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

        Στήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας ἀνεφάνησαν νέοι Μάρτυρες καί Ὁμολογητές, ἀπό τούς ὁποίους χαρακτηριστικά ἀναφέρουμε: τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιο καί Μεθόδιο, τόν Ὃσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, τόν Ὃσιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, τούς Ἁγίους Θεόδωρο καί Θεοφάνη Γραπτούς. Οἱ Πατέρες αὐτοί ἀγωνίσθηκαν κατά τήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας καί ὑπερασπίσθηκαν τήν ἀπόφαση τῆς Στ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία καθιέρωσε τήν προσκύνηση τῶν Εἰκόνων. «Οἱ Ἃγιοι Πατέρες γνώρισαν τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ ἐμπειρικά, βίωσαν τόν «ἀδαμιαῖο θρῆνο», ἀφοῦ προηγουμένως γνώρισαν προσωπικά τήν μέθεξη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ἀκτίστω Φωτί στήν ὑπόσταση τοῦ Λόγου.»[7]. Οἱ ἱεροί ἁγιογράφοι ἂλλωστε «ἱστόρησαν» τίς εἰκόνες ὀρθόδοξα καί ἀληθινά γιατί ζοῦσαν τά στάδια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, δηλαδή τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοός καί τήν θέωση, καί ἐπέτυχαν στήν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία νά περάσουν τά ἀποτελέσματα τῆς θεώσεως, πού εἶναι ἡ θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ἡ ἓνωση θείας Χάριτος καί ἀνθρωπίνης παραδόσεως. Ἡ τέχνη χωρίς τήν ἀσκητική καί θεραπευτική μέθοδο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἁπλῶς αἰσθητική. Δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι νεοέλληνες πάσχουμε ἀπό αὐτήν τήν ἀνθρώπινη ἀθεράπευτη αἰσθητική.

       Εἶναι χαρακτηριστικό τῆς βυζαντινῆς πολιτικῆς -ὃπως σημειώνει καί ὁ Μέγας Βασίλειος- ὃτι τόσο ἡ ἐκκλησιαστική, ὃσο καί ἡ πολιτική διακονία, «εἰς ἓν ὁρῶσι τέλος τήν τῶν ὑπηκόων σωτηρίαν», δηλαδή σέ ἓναν σκοπό ἀποβλέπουν, στήν σωτηρία τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτό οἱ αἱρέσεις –καί ἀνάμεσά τους καί ἡ Εἰκονομαχία- ἀντιμετωπίζονταν μέ τόσο πάθος καί ἀγωνία˙ γιατί ἒκλειναν τόν δρόμο στήν θέωση καθιστώντας ἀδύνατη τήν σωτηρία. Γι’ αὐτό τό Βυζάντιο, δηλαδή ἡ Ρωμανία, τό 1054 ἀναγκάσθηκε νά διαχωρισθεῖ ἀπ’ τήν δυτική-παπική ἐκκλησία καθώς ἡ αὐθαίρετη εἰσαγωγή τοῦ filoque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα ἒρχονταν σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά δόγματα ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Καί ἦταν ὁ Πάπας καί τό μῖσος του γιά τήν Ὀρθοδοξία ἡ αἰτία τόσο τῆς πρώτης ἁλώσεως καί τῆς ἀνήκουστης λεηλασίας τῆς Βασιλεύουσας τό 1204 ἀπό τούς Σταυροφόρους, ὃσο καί τῆς δεύτερης ἀπό τούς Τούρκους τό 1453, ὃταν ὂχι μόνο δέν ἒστειλε βοήθεια στούς λίγους ὑπερασπιστές τῆς Πόλης, ἀλλά καί τούς ἂφησε νά σφαγιασθοῦν!

        Καί ἡ Ὀρθοδοξία συνεχίζει καί στήν διάρκεια τοῦ 19ου αἰώνα νά πολεμεῖται ἀπ’ τούς ἐχθρούς της καί νά ἀνηφορίζει στόν δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ. Τό 1833 περίπου, μέ τίς ἀποφάσεις τῆς βαυαρικῆς Ἀντιβασιλείας τῶν: Ἂρμανσμπεργκ, Μάουερ καί Χέϊδεκ καί τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ καί τοῦ Θεοκλήτου Φαρμακίδη, ἡ ἐν Ἑλλάδι Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐγκαταλείπει τήν μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί δημιουργεῖται τό αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἒτσι τό Πατριαρχεῖο τῶν Ρωμηῶν, τό ὁποῖο κράτησε κραταιά καί ἀλώβητη τήν Ὀρθοδοξία καί το χριστεπώνυμο ποίμνιο του στά χρόνια τῆς ζοφερῆς Τουρκοκρατίας ὡς millet (μιλλέτ), δηλαδή ὡς θρησκευτική κοινότητα καί ἐθνότητα, ἀποδυναμώνεται! Παράλληλα ὃμως οἱ Βαυαροί, ἀγνοώντας τόσο τήν δημοκρατική δομή, ὃσο καί τόν βαθμό τῆς παραδοσιακῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θέτουν τόν κλῆρο ὑπό τόν ἒλεγχο τῆς Κυβερνήσεως. Ταυτόχρονα, ὁ ἀνήλικος βασιλιᾶς Ὂθωνας, ἂν καί Παπικὸς στό θρήσκευμα, ὀνομάζεται κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας!

        Ὃμως παρ’ ὃλες τίς αἱρέσεις καί τά ἐγκλήματα εἰς βάρος της, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στέκει κραταιά. Ὃπως ἡ Εἰκονομαχία ἦταν αἳρεση καί ταυτόχρονα πολιτική τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων, ἒτσι αὐθαίρετη πολιτική ἦταν καί ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου τό 1924 ἀπό τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση καί τήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου ἦταν ἓνα ἀκόμη καίριο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὃπως ὁ λαός τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας διχάσθηκε στήν διάρκεια τῆς Εἰκονομαχίας, ἒτσι καί ἡ ἀπόφαση αὐτή δίχασε τό ποίμνιο σέ Παλαιοημερολογῖτες καί Νεοημερολογῖτες.

        Ὃσοι παρέμειναν σταθεροί, συσπειρώθηκαν καί δημιούργησαν τήν πρώτη Ὀρθόδοξη Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τό 1926, ἓναν ἀκριβῶς χρόνο μετά τό μέγα θαῦμα τῆς Θεόθεν Βεβαιώσεως. Ἡ Γ’ Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἒλαβε χώρα στίς 13 Σεπτεμβρίου 1925 στίς 11 τή νύχτα, στό ὂρος Ὑμηττός στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Ἲδιος ὁ Χριστός ἒδωσε δύναμη καί θάρρος στούς πιστούς νά συνεχίσουν τόν Ἃγιο Ἀγώνα τους. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἐνδυνάμωσε τό ποίμνιο πού δέν ἢθελε νά φραγκέψει καί νά  παραδώσει «γῆν καί ὓδωρ» στόν ‘’Πάπα’’ καί τήν Δυτικὴ ‘’Ἐκκλησία’’ . Συγκροτώντας καί δημιουργώντας Ἱερούς Ναούς, Μοναστήρια καί συλλόγους μέ 800 παραρτήματα σέ ὁλόκληρη τήν χώρα κατόρθωσαν νά διαφυλάξουν τήν πίστη τους παρ’ ὃλο πού οἱ ἱερεῖς τήν περίοδο ἐκείνη ἦταν ἐλάχιστοι! Συλλήψεις, φυλακίσεις, ἀποσχηματισμοί κληρικῶν καί ἐξορίες λαμβάνουν χώρα στήν διάρκεια τῶν διωγμῶν. Ἀπό τό 1924 καί ἒπειτα καί κυρίως τήν περίοδο 1952-1954 νέοι εὐλαβεῖς ἀγωνιστές κληρικοί καί λαϊκοί ἀναδύονται.

        Στό σημεῖο αὐτό ἂς ἀναφέρουμε χαρακτηριστικά τούς: πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, Κυκλάδων Γερμανό, Ἀστορίας Πέτρο, Ταλαντίου Ἀκάκιο, Πενταπόλεως Καλλιόπιο, Ἀθηνῶν Χρυσόστομο καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς . Οἱ Ἱεράρχες αὐτοί  μαζί μέ Γέροντες ὃπως οἱ: Ἰωάννης Φλῶρος,  Ἱερώνυμος Αἰγίνης, Ἰωάννης Αμφιάλης, Εὐγένιος Λεμονῆς, Χρυσόστομος Σταμούλης, Νήφων Ἀστυφίδης καί πολλοί ἂλλοι καθώς καί τό λοιπό πλῆθος τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ὃπως ἡ Αἰκατερίνη Ρούτη (θῦμα τῆς βίας κατά τῶν παλαιοημερολογιτῶν), ἒγραψαν μέ τήν δική τους θυσία καί προσφορά νέες σελίδες στήν ἱστορία τῆς Σταυρωμένης Ὀρθοδοξίας.

        Δυστυχῶς ὃμως καί στίς ἡμέρες μας ὑπάρχουν ἂνθρωποι πού μάχονται τήν Ὀρθοδοξία. Τέτοια ἐχθρική καί πολέμια στάση κράτησε τό σοβιετικό καθεστώς στούς Ὀρθοδόξους ὑπηκόους τῶν χωρῶν τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐξακολουθοῦν νά πολεμοῦνται καί στίς ἰσλαμικές χῶρες, ὃπως στήν Τουρκία, στήν  Αἲγυπτο, στόν Λίβανο, στήν Συρία καί ἀλλοῦ, ὃπου ἀποτελοῦν μεινοτικούς πληθυσμούς.

        Ἂς ὑπογραμμίσουμε ὃμως στό σημεῖο αὐτό ὃτι πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι καί οἱ Οἰκουμενιστές, Ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς. Αὐτοί μέ τίς αἱρετικές δοξασίες τους καί τό δυτικό φρόνημά τους, μέ τά συλλείτουργα καί τίς συμπροσευχές τους μέ αἱρετικά δόγματα (Ἀγγλικανούς, Προτεστάντες, Λατίνους κλπ) ἀπεμπολοῦν τήν Ὀρθοδοξία. «Στῶμεν καλῶς»! Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἒχουμε χρέος νά ἀκολουθήσουμε καί νά διατηρήσουμε ἀνόθευτη τήν πίστη καί τήν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὅλων τῶν  Οἰκουμενικῶν Συνόδων! Στόν ἀγώνα μας αὐτόν ἒχουμε στήριγμά μας τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό˙ Αὐτόν πού δόξασε τό ἒθνος μας καί μέ τήν Χάρη τοῦ Ὁποίου προσθέσαμε νέες σελίδες ἐνδόξου πολιτισμοῦ, μέ βάση τό ἑλληνορθόδοξο ἰδεῶδες, δίπλα στίς ἢδη ὑπάρχουσες! Ὃσοι ἀνά τούς αἰῶνες πολεμοῦν τήν Ὀρθοδοξία, τήν κραταιώνουν˙ ὃσο τήν ἀδικοῦν, τόσο δικαιώνεται˙ ὃσο προσπαθοῦν νά τήν ἐξαφανίσουν, τόσο ζωντανή παραμένει! «Σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν»!

        Στό σημεῖο αὐτό ὃμως ἀδελφοί εἶναι ἀπαραίτητο νά τονίσουμε τί εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Γιατί τόσοι Μάρτυρες, Ὃσιοι καί Ὁμολογητές σ’ὃλο τό διάβα τῆς Χριστιανικῆς ἱστορίας ἔδωσαν τό αἷμα τους ἢ ἐπέλεξαν τήν σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεως; Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν εἶναι ἓνας ἐξωτερικός πολιτισμός, ἀλλά τρόπος ζωῆς! Εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ὂντως Ζωή˙ «Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» θά διαλαλεῖ στούς αἰῶνες ὁ Ἀναστάς Χριστός!

         Ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεραπευτήριο ψυχῶν. Σκοπός ὃλων μας εἶναι να θεραπευθοῦμε, μέσῳ τῶν Μυστηρίων γιά νά δοῦμε τόν Θεό ὡς Φῶς καί σ’ αὐτήν καί στήν ἂλλη ζωή. Ἡ Ἐκκλησία ἒχει ὡς κριτήριο τῆς ποιμαντικῆς θεραπευτικῆς τήν ἐπίτευξη τῆς πνευματικῆς θεραπείας μέ τό ἂνοιγμα τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωση[8]. Θεραπεύοντας, δηλαδή, τόν ἂνθρωπο τόν προετοιμάζει νά βλέπει τόν Χριστό αἰώνια ὡς Παράδεισο καί ὂχι ὡς Κόλαση. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς Ὀρθοδοξία, γεννᾶ Ἁγίους καί κατορθώνει μέ τόν τρόπο αὐτό νά παραμένει στόν κόσμο ἒτσι, ὡς χῶρος δηλαδή ἁγιασμοῦ καί ἁγιότητος.

        Στίς δύσκολες μέρες πού ἡ Ἑλλάδα διανύει σήμερα, εἶναι ἀναγκαῖο νά θυμόμαστε ὃτι ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ταυτιστεῖ μέ ἐνδοκοσμικές καταστάσεις, μέ πολιτικά κόμματα, μέ ἐθνικισμούς. Ἡ Ἐκκλησία κινεῖται ἀκόμη καί ὑπεράνω τῶν πατρίδων, χωρίς ὃμως νά τίς καταργεῖ. Ἂλλωστε οἱ ἀγωνιστές τοῦ ’21 ὁρκίστηκαν στό Ἱερό Εὐαγγέλιο ὃτι θά ἀγωνισθοῦν πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὓστερα ὑπέρ πατρίδος. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ φράση τοῦ γέρου τοῦ Μωριᾶ, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, «ὃταν ἐπιάσαμε τά ὃπλα εἲπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὓστερα ὑπέρ πατρίδος». Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ οὐρανός καί ὁ Χριστιανός ζῆ μέσα σέ μία ἐσχατολογική προσδοκία βιώνοντας ἀπό τώρα καί ἐν ἀρραβῶνι τήν αἰώνια ζωή.

        Οἱ ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μᾶς καλοῦν νά ἀγωνισθοῦμε καί νά προσπαθήσουμε νά τοποθετήσουμε τήν αἰωνιότητα σέ κάθε λεπτομέρεια τῆς καθημερινότητάς μας. Τό φρόνημα καί ἡ καρδιά μας νά χτυποῦν γιά ὃσα δέν ἒχουν τέλος, γιά ὃσα ζοῦν στόν αἰῶνα. Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας! Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος διακηρύττει ὃτι «ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»!

        Ἡ Ὀρθοδοξία μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά ἀνακαλύψουμε τόν θησαυρό τῆς θεϊκῆς κληρονομιᾶς πού ὁ Θεός ἒχει τοποθετήσει μέσα μας. Μέ τόν τρόπο αὐτό εἶναι δυνατόν νά ξεφύγουμε ἀπό τήν μιζέρια καί τήν κακομοιριά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἂρρωστης πνευματικῆς μας νοοτροπίας. Ἒτσι μόνο θά ἀξιωθοῦμε νά γιορτάσουμε πνευματικά καί μέ τόν ἀνώτερο νοῦ μας τά Πάθη τοῦ Κυρίου καί τήν ζωηφόρο Ἀνάστασή Του.

        Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι ἡ μοναδική ἀληθινή «θρησκεία» Πίστη , ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε στόν κόσμο μας ἀπό τόν ἲδιο τόν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστό. Ἡ Ὀρθοδοξία, πού εἶναι μία πρόκληση καί μία πρόσκληση σέ μία συγκινητική καί συνάμα καταπληκτική περιπέτεια, ἒχει διατηρήσει τήν διδασκαλία της ἀναλλοίωτη ἀνά τούς αἰῶνες. Ὁ Χριστός εἶναι προσιτός, φιλικός, συγχωρητικός. Δέν περιφρονεῖ τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά ἀντίθετα κατανοεῖ τήν ἀδυναμία μας, μᾶς συγχωρεῖ, μᾶς ἀγαπᾶ καί θυσιάζεται γιά ἐμᾶς. Ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση καί διδασκαλία εἶναι γιά ἀνθρώπους αἰσιόδοξους καί μαχητικούς«Τέκνον Τιμόθεε  νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον» προτρέπει τόν μαθητή του -Ἀπόστολο Τιμόθεο- ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀφήνοντας τήν φράση αὐτή αἰώνια παρακαταθήκη σέ ὃλους τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς. Εἶναι γεγονός ὃτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀγωνίζονται νά εἶναι γνήσιοι καί ἀκέραιοι. Γιά νά ἀναστηθεῖ ὁ Χριστιανός εἶναι ἀναγκαῖο νά σταυρωθεῖ! Ἡ Ὀρθοδοξία ἀγαπητοί μου, δέν μπορεῖ νά διδαχθεῖ, ἀλλά μόνο νά βιωθεῖ! Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία ἀνοιχτή, στοργική, μητρική ἀγκαλιά πού ἀναπαύει τά παιδιά της!

        2013 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξε τό μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο, τό ὁποῖο παρά τίς αἱρέσεις καί τούς διωγμούς ἐξακολουθεῖ να ζεῖ ἀλώβητη. Καί αὐτό γιατί ὃλοι οἱ Χριστιανοί ἀνά τούς αἰῶνες πιστεύουμε στόν Ἓνα, μοναδικό Δημιουργό καί Κύριο τοῦ σύμπαντος˙ σ’ Αὐτόν πού εἶναι ἡ Ἀνάσταση˙ στήν Σταυρωμένη Ἀγάπη. Πιστεύουμε στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος πάντα θά διακηρύττει, μέσῳ τῶν θεοπνεύστων Εὐαγγελιστῶν Του: «Ἐγώ εἰμί τό Φῶς τοῦ κόσμου ὁ ἀκουλουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἓξει τό Φῶς τῆς ζωῆς.». Ὃσοι ἀκολούθησαν τήν ὀρθόδοξη παράδοση ἀξιώθηκαν -μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν δικό τους προσωπικό πνευματικό ἀγώνα- νά ὁδηγηθοῦν ἀπό τά γήϊνα στά οὐράνια˙ ἀπό τήν ἐξορία στήν πραγματική κατοικία, στήν καινή κτίση, δηλαδή στόν Παράδεισο. Οἱ ἀνά τούς αἰῶνες σεσωσμένοι μετεῖχαν στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, πού δέν εἶναι ἂλλα ἀπό τό Βάπτισμα, τό Χρῖσμα, τήν Μετάνοια- Ἐξομολόγηση καί κυρίως τήν Θεία Εὐχαριστία, στήν δική τους σταυροαναστάσιμη πορεία πρός τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοός καί τήν θέωση.

        Στό σημεῖο αὐτό κρίνεται σκόπιμο νά τονισθεῖ ὃτι ὁ Χριστός ἒδωσε ἐντολή στούς Ἁγίους Του Μαθητές καί Ἀποστόλους: «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὂνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὃσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». Ἂρα ὃποιος ἐπιθυμεῖ νά ἐνταχθεῖ στό σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θά ὁδηγηθεῖ σ’ αὐτήν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, τό ὁποῖο σημαίνει τήν τριπλῆ κατάδυση εἰς τό ὂνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ὂχι τό παπικό ράντισμα.

        Τι λυπηρὸ τὸ φαινόμενο, των ἡμερῶν μᾶς, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ ἔργου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐδῶ καὶ 93 χρόνια μὲ ὅλα τὰ ἀνοίγματα τῶν παλαιοτέρων Πατριαρχῶν καὶ σημερινῶν Προκαθημένων μὲ ἀρχηγὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη πρὸς τὴ δύση.

        Ὑπάρχει Χριστιανὸς ποὺ νὰ μὴ θέλει σωτηρία, θέωση καὶ ἕνωση μὲ τὸ Κύριο;

        Ὑπάρχει Χριστιανὸς ποὺ δὲ δέχεται ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι;  Ὅλοι τὸ θέλουμε.

        Βεβαίως μὲ βασικὲς προϋποθέσεις,  νὰ ὑπάρχει τὸ Βάπτισμα καὶ ἡ Ὀρθόδοξη ὁμολογία τοῦ Πιστεύω μας .

        Οἱ Λατῖνοι εἶναι ἀβάπτιστοι εἶναι ραντισμένοι, εἶναι στὴ πλάνη στὴν αἵρεση.  Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δημιούργησαν ὅλα τὰ δεινὰ στὸ Χριστιανικὸ κόσμο,  Σταυροφορίες, ὑποδούλωση τῶν Ἑλλήνων γιὰ 400 χρόνια  στοὺς Τούρκους,   ὁ Μαρξισμὸς καὶ ὁ Κομμουνισμὸς ποὺ ἑδραιώθηκαν μόνο σὲ Ὀρθόδοξα κράτη,  ἐπίσης στὸ Β Παγκόσμιο Πόλεμο 820 χιλιάδες Σέρβοι κατακρεουργήθηκαν. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τοὺς Λατίνους.

        Δυστυχῶς λοιπὸν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης  καὶ ὅλες οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν  λεγομένων   ‘’ Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν’’ παρευρέθησαν  στὴ δῆθεν   ’’ ἐνθρόνιση ‘’   τοῦ    ’’ Πάπα. ‘’

         Ὅπως, ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα  ὁ Κορίνθου Διονύσιος,  ἀπὸ  τὴ Ρωσία ὁ Βολοκολὰμσκ Ἱλαρίων,  ἀπὸ  τὴ Κύπρο  ὁ Κύκκου  Νικηφόρος καὶ ὁ Ταμασοὺ  Ισαϊας.  ( Ἔτσι  πιστεύουν οἱ ἀδελφοὶ μας οἱ Κύπριοι ὅτι θὰ ἀπεγκλωβιστοῦν ἀπὸ τὰ δεσμὰ ποὺ τοὺς ἔχει ἐπιφέρει ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, προσκυνώντας τὸν Αἱρεσιάρχη Πάπα;, γι' αὐτὸν ποὺ  ὁ Πατροκοσμὰς  ὁ Αἰτωλὸς διακήρυσσε στεντορεία  τὴ φωνὴ «Τον πάπα νὰ καταρᾶσθε διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ»)

        Θέλω νὰ θέσω ἕνα  ἐρώτημα. Ὁ σημερινὸς λεγόμενος ‘’Πάπας’’ καὶ οἱ προκάτοχοι αὐτοῦ ἀπὸ τὸ 1054 ἕως  σήμερα εἶναι Ἐπίσκοποι Ρώμης,  εἶναι πάπες; Οἱ ἀβάπτιστοι;

        Ὄχι!!!

        Ὅσο καὶ νὰ βροντοφωνάζουν , ὅσο καὶ νὰ γράφουν θεολογικὰ καὶ νομικά,  ὅσο καὶ νὰ ἀναθεματίζουν  τοὺς αἱρετικοὺς καὶ  ἰδιαιτέρως τοὺς Λατίνους οἱ δῆθεν συντηρητικοὶ τοῦ νέου ἡμερολογίου ,  οὐσιαστικὰ κάνουν  χαρτοπόλεμο, διότι καὶ κοινὸ ποτήριο ἔχουν μὲ τὸν Οἰκουμενικό καὶ μὲ ὅλους ὅσους προανέφερα ποὺ παρευρέθησαν στὴν ‘’ἐνθρόνιση  τοῦ πάπα.’’

        Δὲν πιστεύω νὰ ἀγνοοῦν  τὸ   ‘’ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος έσται ‘’!!!!

        Εἶναι ἀναγκαῖο νά ὑπακοῦμε στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, διότι εἶναι σέ ὃλους μας γνωστό ὃτι ἡ ὑπακοή ὁδηγεῖ στήν ζωή, ἐνῶ ἡ παρακοή στόν θάνατο. Τὸ βάπτισμα εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου καὶ ὄχι τὸ ράντισμα τῶν Λατίνων. Ποιός λοιπόν ἀπό ἐμᾶς θά ἀλλοιώσει ἢ θά ἀλλάξει τόν διαχρονικό Λόγο τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Του; Ποιός δέν θά παραμείνει πιστός «ἂχρι θανάτου», ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς λέει ὃτι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται.»;

        Ποιός δέν θά κλίνει γόνυ ψυχῆς καί σώματος στά αἰώνια λόγια τοῦ Δωρεοδότη «ἐν τῇ ὑπομονὴ ὑμῶν κτήσασθε τά ψυχάς ὑμῶν»; Ἡ Ἑλληνορθόδοξη πατρίδα μας ἐπεβίωσε σ’ ὃλες τίς δύσκολες περιόδους τῆς ἐνδόξου ἱστορίας της καί κυρίως στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας καί τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, χάρη στήν ὑπομονή καί τήν πίστη τῶν ἁγνῶν ἀνθρώπων στήν  Ὀρθόδοξη παράδοση.

        Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἡ παράδοση δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ μελέτη τοῦ παρελθόντος, οὒτε τά ἀρχαιολογικά μνημεῖα! Ἡ παράδοση εἶναι ἡ μέθοδος τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπό τό τρίπτυχο τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως˙ αὐτό παραδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά.

         Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἃγιοι ἀρχιερεῖς, τίμιον πρεσβυτέριον, χορεία τῶν διακόνων, ὁσιότατοι μοναχοί καί μονάζουσαι, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τούς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν νά τηρήσουν ἀμόλυντη τήν Ὀρθοδοξία καί νά μεταλαμπαδεύσουν ἀνόθευτη τήν πίστη καί τήν παράδοσή της. Οἱ Πατέρες εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου˙ οἱ πνευματικοί φάροι τῆς Βασιλείας˙ τά τεκμήρια τῆς ἁγιότητος˙ «ἐπιστολή Χριστοῦ γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη ὑπό πάντων ἀνθρώπων». Εἶναι αὐτοί πού ὡς «δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ καί τοῦ ἐνθέου κηρύγματος, μύσται ἱερώτατοι»[9] πρεσβεύουν γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ λόγου τῆς ὑπάρξεώς μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, δηλαδή γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.

------------------------------------------------

1. Ἰδιόμελον τοῦ Ὂρθρου τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, ἐκδόσεις ΦΩΣ, Ἀθῆναι 1983, σελ. 145.

2. ὃ.π., σελ. 146.

3.  Ἰωάννης Δαμασκηνὸς, Περὶ Εἰκόνων Λόγ. Β’, Patrologia Graeca , τόμος 94, κεφ. 19, στήλη 1305.

4. Νικόλαος Γκιολές, Παλαιοχριστιανική μνημειακή Ζωγραφική, (π. 300-726), Ἀθήνα 2007, σελ. 18-19.

5. H.-G. Beck, Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, μέτ. Ι. Ἀναγνώστου, Ἱστορικὲς ἐκδόσεις Στ. Βασιλόπουλος, Ἀθήνα 2004, σελ. 213-214.

6. P. J. Alexander, The Iconoclastic Council of St. Sophia (815) and its Definition (Horos), DOP. 7, 1953, App. 59, ἀρ. 7 [= Religious and Political History and Thought in the Byzantine Empire, Λονδίνο 1978, ἀρ. VIII.].

7. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, κατά τίς προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, Τόμος Β΄, Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, Ἒκδοση Α’ 2010, σελ. 204.

8. Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Δοκίμια  Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας, Έκδόσεις ΑΘΩΣ, Ἀθήνα, χ.χ.  , σελ. 213.

9. ἀπό τούς Αἲνους τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἲκουμενικῆς Συνόδου, «Ὃλην εἰσεδεξάμενοι... ὃρον θεοδίδακτον.».

Είναι μεγάλη παρηγοριά να πάθεις κάτι για το Χριστό (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Πιστέψτε με τώρα είναι μπροστά μας να υποστούμε χειρότερα από όσα έπαθε ο Παύλος.
Τότε εκείνοι κτυπούσαν τον Παύλο με πέτρες. Τώρα μας κτυπούν με λόγια οδυνηρότερα και από πέτρες.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Ότι έκανε και κείνος. Δεν εμίσησε εκείνους που τον ελιθοβόλησαν, αλλά ενώ εκείνον τον έσυραν δια της βίας έξω από την πόλη, αυτός μπήκε πάλι για να ευεργετήσει εκείνους που τόσο τον αδίκησαν. Αν υπομείνεις και συ τον υβριστή, τον βάναυσο, εκείνον που σε αδικεί τόσο πολύ, λιθοβολήθηκες και συ. Μην πεις ότι δεν έφταιξα τίποτε, γιατί σε τι είχε φταίξει ο Παύλος για να λιθοβοληθεί. Εκήρυττε τη Βασίλεια των ουρανών, απομάκρυνε από την πλάνη, ωδηγούσε στο Θεό. Αυτά είναι άξια για στεφάνους, για δημόσιο έπαινο, για χίλια καλά, όχι για λιθοβολισμό. Αλλά όμως έπαθε τα αντίθετα. Αυτό είναι που αποτελεί περίλαμπρη νίκη.

«Και έσυραν αυτόν» (Πραξ 14. 19). Και σένα πολλές φορές σε σέρνουν. Μη θυμώσεις, αλλά κήρυξε το Ευαγγέλιο με την επιείκειά σου. Σε έβρισαν; Σώπασε και ευλόγησε αν μπορείς, και έτσι εκήρυξες και συ το Λόγο, εδίδαξες επιείκεια, εδίδαξες πραότητα. Γνωρίζω πολλούς που δεν πονούν τόσο από τα τραύματα, όσο από τα λόγια γιατί το τραύμα το δέχεται το σώμα, ενώ τα λόγια η ψυχή. Αλλά ας μη πονάμε, ή καλύτερα ας υπομένουμε τους πόνους.

Δε βλέπετε τους πυγμάχους, που με τραυματισμένα τα κεφάλα, με σφιγμένα τα δόντια, υποφέρουν τους πόνους τόσο ήρεμα. Εδώ δεν υπάρχει ανάγκη να τρίξεις τα δόντια, να δαγκώσεις τα χείλη. Σκέψου τον Δεσπότη σου και αμέσως έβαλες το φάρμακο στη σκέψη. Σκέψου τον Παύλο. Κατάλαβε ότι νίκησες συ ο κτυπημένος, ενώ εκείνος που σε κτύπησε νικήθηκε και τότε όλα τα θεράπευσες.

Είναι μια κρίσιμη στιγμή μην παρασυρθείς, και αμέσως κατώρθωσες τα πάντα. Μην ταραχθείς και έσβησες τα πάντα. Είναι μεγάλη παρηγοριά να πάθεις κάτι για το Χριστό.

Πηγή: “ΨΗΓΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ”

Γιατί δεν Εκκλησιάζεσαι;

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Γιατί δεν εκκλησιάζεσαι; Παρόλα αυτά, λίγοι είναι εκείνοι που έρχονται στην εκκλησία. Τι θλιβερό!

Στους χορούς και στις διασκεδάσεις τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες των τραγουδιστών τις ακούμε με ευχαρίστηση. Τις αισχρολογίες των ηθοποιών τις απολαμβάνουμε για ώρες, δίχως να βαριόμαστε. Και μόνο όταν μιλάει ο Θεός, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε και ζαλιζόμαστε. Μα και στα ιπποδρόμια, μολονότι δεν υπάρχει στέγη για να προστατεύει τους θεατές από τη βροχή… τρέχουν οι περισσότεροι σαν μανιακοί, ακόμα κι όταν βρέχει ραγδαία, ακόμα κι όταν ο άνεμος σηκώνει τα πάντα.

Δεν λογαριάζουν ούτε την κακοκαιρία ούτε το κρύο ούτε την απόσταση. Τίποτα δεν τους κρατάει στα σπίτια τους. Όταν όμως πρόκειται να πάνε στην εκκλησία, τότε και το ψιλόβροχο τούς γίνεται εμπόδιο. Κι αν τους ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αμώς ή ο Οβδιού, πόσοι είναι οι Προφήτες ή οι Απόστολοι, δεν μπορούν ν΄ ανοίξουν το στόμα τους.

Για τ΄ άλογα όμως τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς μπορούν να σε πληροφορήσουν με κάθε λεπτομέρεια. Είναι κατάσταση αυτή;

Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, και σχεδόν κανένας δεν παρουσιάζεται στο ναό. Φαίνεται πως η απόσταση παρασύρει τους χριστιανούς στην αμέλεια, ή μάλλον όχι η απόσταση, αλλά η αμέλεια μόνο τους εμποδίζει. Γιατί, όπως τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτόν που έχει αγαθή προαίρεση και ζήλο να κάνει κάτι, έτσι και τον αμελή, τον ράθυμο και αναβλητικό όλα μπορούν να τον εμποδίσουν.

Οι μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια, κι εσύ λογαριάζεις μια τόσο μικρή απόσταση; Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, κι εσύ δεν θέλεις ούτε λίγο να κοπιάσεις; Ο Κύριος πέθανε για χάρη σου, κι εσύ Τον περιφρονείς; Γιορτάζουμε μνήμες αγίων, κι εσύ βαριέσαι να έρθεις στο ναό, προτιμώντας να κάθεσαι στο σπίτι σου; Και όμως, πρέπει να έρθεις, για να δεις το διάβολο να νικιέται, τον άγιο να νικάει, το Θεό να δοξάζεται και την Εκκλησία να θριαμβεύει.

πηγή:http://bemary.com

Ο άρτος που έγινε πέτρα!

Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, πού ανήκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου. 

Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του άγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, άγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας.

Ή γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.Σε μία μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, πού συνήθιζαν νά κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το έξής περιστατικό: Ή γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους ιερείς των αιρετικών για νά κοινωνήσει.

Δεν κοινώνησε όμως, αλλ` αφού πήρε στα χέρι της τον άρτο τον έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει χωρίς κανείς άλλος ν’ αντιληφθεί κανείς αυτό που έκανε.

Όταν αργότερα γινόταν ή Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων, ή γυναίκα πήγε φανερά με τον άνδρα της στην εκκλησία για νά κοινωνήσει.

Σαν ήρθε ή σειρά της, πήρε τον άγιο Άρτο από το χέρι τού Ιερού Χρυσοστόμου, άλλα δεν τον έβαλε στο στόμα της μετάλαβε κρυφά τον άρτο των αιρετικών.

Αμέσως όμως συγκλονίστηκε από ένα Θαύμα: Ο άρτος των αιρετικών μετατράπηκε σε πέτρα μέσα στο στόμα της!

Ή γυναίκα φοβήθηκε. με δυνατή φωνή διηγήθηκε σ` όλους το περιστατικό και πίστεψε ολόψυχα στην ορθόδοξη εκκλησία.

Ο άγιος ‘Ιωάννης τοποθέτησε την πέτρα εκείνη στο σκευοφυλάκιο, για νά θυμίζει το Θαύμα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

πηγη:bemary.com

ΑΝ ΖΟΥΣΕΣ ...

Ἂν ζοῦσες πρὶν τὸ 1924 θὰ ἤξερες τοὔλάχιστον σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Στὶς ἐκκλησιὲς θὰ πήγαινες για νὰ λειτουργηθεῖς, όπως  κάποτε ο  Παπαδιαμάντης καὶ ὁ παππούλης θὰ εἶχε σεβάσμια μορφὴ, γιατί θὰ θυσιάζονταν γιὰ σένα, γιὰ τὸ ποίμνιό του. Θὰ ἤξερες ὅτι οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας  εἶναι Θεοφόροι καὶ θὰ τοὺς εἶχες ἐμπιστοσύνη σὲ ὅ,τι θὰ σοῦ ἔλεγαν ὅπως τὸν ἐπιβάτη ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν καλὸ καπετάνιο γιὰ νὰ φτάσει στὸν προορισμό του. Θὰ εἶχες χρόνο νὰ λατρέψεις τὸ Θεὸ, πρὶν ὅμως θὰ εἶχες χρόνο νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ μιλήσεις μαζί του ἐκεῖ κάπου στὴν ἡσυχία τοῦ χωραφιοῦ  ἢ μακριὰ πέρα σ ἕνα βοσκοτόπι. Ἂν ἤσουν τυχερὸς καὶ πήγαινες σχολεῖο, θἄχες  σοφούς νὰ σὲ

συντροφεύουν, ὅπως τὸν Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη , τὸν Θουκυδίδη γιατί θὰ καταλάβαινες τὴ γλώσσα τους καὶ τὸ μυαλό σου τόσο πολὺ θὰ τὸ ἀκόνιζες μέχρι ποὺ μόνο του θἄβρισκε τὶς κατάλληλες λέξεις νὰ πεῖ τὰ σωστὰ πράγματα τὴν κατάλληλη ὥρα. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ ἅγιοι δἐ θἀ ἔλειπαν από κοντά σου και πάντα θὰ σέ συντρόφευαν, θὰ σέ ἐνέπνεαν μὲ τό παράδειγμά τους. Ἡ φιλοσοφία θὰ ἦταν φίλη σου στὰ ἔργα καὶ στὶς κουβέντες σου καὶ μαζὶ μὲ τὴν θεοσέβεια θὰ στόλιζαν τὴν ὕπαρξή σου. Ἡ φύση γύρω θὰ σοὔδινε φαΐ λιτό, θρεπτικὸ, ἀπέριττο χωρὶς ἐπικίνδυνα πρόσθετα νὰ ἀπειλοῦν τὸν ὀργανισμό σου. 

Τὸ τραγούδι θὰ σ' ἀλάφρωνε καὶ ἡ προσευχὴ θὰ σὲ δυνάμωνε νὰ τὰ βγάλεις πέρα στὴ βιοπάλη σου. Ὁ λόγος σου συμβόλαιο καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὸ δίκαιο καθημερινὸς σύντροφός σου, μέσα σου καὶ γύρω σου. 

Ὅμως ζεῖς σήμερα, μετὰ τὸ 1924 καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτά, μᾶλλον τὰ περισσότερα, δὲν συμβαίνουν. Εἶσαι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος στὴν ταυτότητα ἀλλὰ αὐτὸ ἐνοχλεῖ καὶ τοὺς ἐχθρούς σου καὶ ἐσένα τὸν ἀδιάφορο. Τὸ νιώθεις βαρύ, παλιομοδίτικο, ἐπαρχιώτικο, δὲ σὲ ἐκφράζει ἐσένα τὸν προοδευτικό, τὸν ἐπιστήμονα. Κάτι λοιπὸν πρέπει νὰ κάνουμε γὶ αὐτό. Ὁ μπάρμπα Σὰμ θὰ μεριμνήσει και πάλι γιὰ σένα, χωρὶς ἐσένα. Θα σοῦ δώσει μία καινούρια ἔκδοση ποὺ νὰ βολεύει πολλούς. Κοίτα εἶσαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος ἀλλὰ μὴν τὸ παρακάνεις. Ἔχεις ἕνα ἡμερολόγιο παλιό, ἐμεῖς θὰ σοῦ δώσουμε καινούριο, πιὸ ἐπιστημονικό. Αὐτοὺς ποὺ λὲς Θεοφόρους Πατέρες ξέχασέ τους.

Πατέρες καὶ οἱ σημερινοί, βέβαια λίγο μοντέρνοι, μισθωτοί, λίγο ἀδιάφοροι, δὲν σκοτίζονται γιὰ ἀλήθειες, γιὰ ἀκρίβειες γιὰ δόγματα καὶ παραδόσεις, γιὰ ἀγῶνες καὶ μαρτύρια. Θέλουν μόνο τὴν ἀγάπη. Ὅλοι νἄμαστε καλὰ στὶς λιμουζίνες μας, ἀγαπημένοι, μονιασμένοι, ὁ καθένας στὸν κόσμο του, γιὰ νὰ περνᾶμε καλύτερα. Τί σὲ νοιάζει ἐσένα νὰ ξέρεις σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Σημασία ἔχει νὰ περνᾶς καλά. Τί σὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀρχαῖα, καὶ τὰ νέα καλὰ εἶναι. Σοῦ φτιάξαμε ἐμεῖς τὴ δημοτικὴ γιὰ νὰ μὴν δυσκολεύεσαι. Σὲ ἀπαλλάξαμε ἀπὸ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα γιὰ νὰ μὴ χάνεις τὴν ὥρα μὲ τὸ πνεῦμα σου.

Καλύτερα ἀσχολήσου μὲ τὸ σῶμα σου. Γιὰ τὸ πνεῦμα σου φροντίζουμε ἐμεῖς στὶς στοές..., ξέρουμε ἐμεῖς καλύτερα, ἄλλωστε εἴμαστε ἀνώτεροί σου. Ἐσὺ χαλάρωσε μὲ λίγη τηλεόραση. Τώρα κοιμήσου ἥσυχος, θὰ σοῦ δώσουμε δάνειο γιὰ τὰ χρέη σου και μεταλλαγμένη τροφή γιὰ τὰ παιδιά σου. Γράψαμε νέα ἱστορία για την πατρίδα σου, γιὰ νὰ μὴν ἔλθεις σὲ δύσκολη θέση μὲ τοὺς γειτόνους σου καὶ πεῖς τὴν ἀλήθεια στὰ παιδιά σου.. Ποῦ νὰ θυμᾶσαι τώρα τοὺς προγόνους σου. Πᾶνε τώρα τόσα χρόνια. Τὸ νοῦ σου ὅμως στὸν ἀγώνα τῆς ὁμάδας σου καὶ στὴ συνέχεια τῆς σαπουνόπεράς σου... 

                                  Μᾶς τὸ ἔστειλε μιὰ φίλη ...                                   

http://www.orthway.org/Subjects/index.html

Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!) οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος

Φιλορθόδοξος Ένωσις Κοσμάς Φλαμιάτος Έδρα: Βασ. Ηρακλείου 30, 546 24 Θεσσαλονίκη, Τηλ. 697-2176314, E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr, Αλληλογραφία: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρίκαλα                                                                                                     Τα Μέλη της Eνώσεως Ανήκουν σε Ιερές Μητροπόλεις της Eκκλησίας της Eλλάδος   Αποκαλύπτουμε, στο ευρύτερο κοινό αποσπάσματα από την προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998 προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Επίσκεψις»  [αρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8]. Επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί η αλγεινή εντύπωση της βλασφήμου διατυπώσεως ως παραδρομής ή λαθεμένης αποδόσεώς της, αλλά ολόκληρο το κείμενο διαπνέεται από το εωσφορικό πνεύμα της. Παραθέτουμε δε στο τέλος, σε αντιδιαστολή, χωρία εκ του Ιερού Ευαγγελίου και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο καλοπροαίρετος και ορθοδόξως φρονών αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του. «Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler και λοιποί εν Χριστώ αδελφοί οι αποτελούντες την Αντιπροσωπείαν της Εκκλησίας Ρώμης, […] »Την πάλην ταύτην [μεταξύ του καλού και του κακού] θεωρούντες εν τη διαρρευσάση περιόδω των δύο χιλιετιών, βλέπομεν ότι, ατυχώς ο πονηρός όφις κατόρθωσε να ενσπείρη διχόνοιαν και αμφισβητήσεις και πλάνας ακόμη και μεταξύ των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων, εις τρόπον ώστε η υπό του Κυρίου αποκαλυφθείσα αλήθεια να έχη εν πολλοίς καταστή αντικείμενον ερίδων και διενέξεων και ανθρωπίνων επινοήσεων, δηλαδή να έχη υποταχθή εις την ανθρωπίνην θέλησιν, αντί να φωτίζη και κατευθύνη αυτήν. »Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην βαρύνει ασφαλώς ημάς τους ανθρώπους και περισσότερον ημάς τους Επισκόπους, οι οποίοι εγκατεμείξαμεν τα ίδια θελήματα και τας προσωπικάς ημών εκτιμήσεις εις τα του Θεού και ούτω κατεστήσαμεν δυσδιάκριτον το μέρος της θείας αληθείας, το ευρισκόμενον εις το συνονθύλευμα των ποικίλων απόψεων, τας οποίας προβάλλομεν εις τα κηρύγματα ημών ως θέλημα του Θεού και ως αποκεκαλυμμένην θείαν αλήθειαν. […] Αριστερά: Ο παπικός Καρδινάλιος κύριος William H. Keeler. Δεξιά: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος. »Είναι απολύτως απαραίτητον να κηρύξωμεν τον αυτόν λόγον. Διότι ο κόσμος, προς τον οποίον απευθυνόμεθα, βλέπων ημάς διχασμένους και διαφωνούντας, δυσπιστεί προς τους λόγους ημών και ευλόγως υπολαμβάνει ότι ομιλούμεν αφ’εαυτών και ουχί εκ Θεού. […] Προβάλλοντες ημείς τας ημετέρας διδασκαλίας μετά του λόγου του Θεού, ακουσίως κρύπτομεν τον τελευταίον εντός των απόψεων ημών και κατ’ανάγκην θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου, του Οποίου εκλήθημεν συνεργοί, ως κρύψαντες το υπ’Αυτού εμπιστευθέν ημίν πολύτιμον τάλαντον, ήτοι τον λόγον Αυτού, υπό τον χουν της χοϊκής ημών υπάρξεως. […] »Η συναίσθησις της βαρείας ημών ευθύνης ταύτης οφείλει να κατευθύνη ημάς προς μίαν σύντονον και επίπονον και αδιάκοπον προσπάθειαν προς επίτευξιν της ενότητος ημών εν τη πίστει, εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων. »Χρειάζεται τόλμη και γενναιότης και ταπείνωσις, διότι αν και δεν διεπράξαμεν ημείς τα σφάλματα, έχομεν αλλοιωθή την εξ αυτών αλλοίωσιν και αποτελούμεν ζύμην αναπαράγουσαν αυτά. Η εντολή του Κυρίου δια του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: “Εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα” (Α΄Κορ. 5,7). […] »Γνωρίζομεν τας δυσχερείας, τας οποίας αντιμετωπίζει εκάστη Εκκλησία ένεκα της ανεπαρκούς και συχνάκις εσφαλμένης κατηχήσεως των μελών αυτής, αδυνατούντων να παραδεχθούν ως σφάλμα το παραδοθέν αυτοίς υπό των πατέρων αυτών ως αλήθειαν. Εν τούτοις πιστεύομεν ότι οφείλομεν να κηρύσσωμεν την αλήθειαν, τον Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και όχι κατάγοντα κοσμικάς νίκας κατά αδελφών. Δια τούτο επιμένομεν εις τον διάλογον και την δια τούτου επικοινωνίαν και συγκαταβαίνομεν πολλάκις, παρεξηγούμενοι υπό των ιδίων, εις τας πρακτικάς δυσχερείας των αδελφών ημών, των εξ άλλης παραδόσεως προερχομένων. Ελπίζομεν εις την επίτευξιν του ποθουμένου, διότι αγαπώμεν. […] »Είθε να αξιώση ημάς ο Κύριος να ίδωμεν και την ανάστασιν της ενότητος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Αυτού. Αμήν».----------------------------------------------------------------------------------------------------- ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ   «Προσέχετε λοιπόν ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την απέκτησε με το ίδιο του το αίμα. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν άναμεσά σας λύκοι επικίνδυνοι, που δεν θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Και από εσάς τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άνδρες που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές για να τους ακολουθήσουν» (Ευαγγελιστής Λουκάς, Πράξεις: 20, 28-30). «Όποιος παραβαίνει τη διδαχή του Xριστού και δεν μένει σταθερά σ'αυτήν, αυτός δεν έχει τον Θεό. Όποιος παραμένει σταθερά στη διδαχή του Xριστού, αυτός έχει και τον Πατέρα και τον Υιό. Aν σας επισκέπτεται κάποιος και δεν διδάσκει αυτήν τη διδαχή, μην τον δέχεστε στο σπίτι σας και μην τον καλωσορίζετε. Γιατί στην πραγματικότητα, όποιος τον καλωσορίζει, γίνεται συμμέτοχος στα έργα αυτού τα πονηρά» (Ευαγγελιστής Ιωάννης, Β΄Επιστολή Ιωάννου: 1, 9-11). ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ «Ούτος ο επάρατος όφις δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς». [Μετάφραση: Πάλι ο καταραμένος όφις (= ο Διάβολος) δια των πειθηνίων οργάνων του, των παπικών, καινούργιες περί Θεού εισάγει διδασκαλίες].   («Λόγοι αποδεικτικοί περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», Λόγος α΄).                                           ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ                                                     «Οι Λατίνοι αιρετικοί είσιν άρα, και                                                      ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν»           (Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 1, σελ. 423-425).     ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ   «Ιδού κυρίως ο λόγος, δι’όν οι Παπικοί πνέουσι μένεα κατά του Φωτίου έτι και νυν και δικαίως. Πρώτον, διότι η στάσις του απέκρουσε την δυτικήν επιδρομήν εν τη Ανατολή, και έσωσεν αυτήν της παπικής πλάνης και καταδυναστείας, και δεύτερον διότι κατεδίκασε δια συνοδικής αποφάσεως την προσθήκην του Filioque, ην ούτοι εποιήσαντο εν τω Συμβόλω της Πίστεως και έθηκεν υπό αφορισμόν τους δράστας. Εάν δεν υπήρχε Φώτιος, αληθώς δεν θα υπήρχε σχίσμα, αλλά δεν θα υπήρχε και Ελληνισμός και Ορθοδοξία, αλλά πνευματική δουλεία και φρόνημα θρησκευτικόν και εθνικόν πεπλανημένον» (Αγίου Νεκταρίου, «Τίνες οι λόγοι της μήνιδοςτων Δυτικών κατά του Φωτίου»).

H ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου)

H ΖΩΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ
ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

(Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου)

Φτάνεις, λοιπόν, στο σπίτι. Τί θα κάνεις εκεί; Θα αγωνιστείς μ’ όλη σου τη δύναμη να διατηρήσεις την προσήλωση του νου και της καρδιάς στον Κύριο. Αμέσως μετά την εκκλησία, τρέξε στο δωμάτιό σου και κάνε αρκετές μετάνοιες, ζητώντας ευλαβικά από τον Θεό να σε βοηθήσει, ώστε να αξιοποιήσεις το χρόνο της παραμονής σου στο σπίτι με τρόπο ωφέλιμο για την ψυχή σου. Ύστερα κάθησε και ξεκουράσου για λίγο. Αλλά και τότε μην αφήνεις τους λογισμούς σου να ξεστρατίζουν. Διώχνοντας κάθε σκέψη, επαναλάμβανε νοερά την ευχή : “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!”.

Αφού ξεκουραστείς πρέπει ν’ ασχοληθείς με κάτι, είτε προσευχή είτε εργόχειρο.
Τί εργόχειρο θα κάνεις δεν έχει σημασία. ξέρεις ήδη τί σου αρέσει. Είναι, βλέπεις, αδύνατο να ασχολείσαι όλη την ώρα με πνευματικά πράγματα, χρειάζεται να έχεις και κάποιο ευχάριστο εργόχειρο. Μ’ αυτό θα καταπιάνεσαι, όταν η ψυχή σου είναι κουρασμένη, όταν δεν έχεις τη δύναμη να διαβάσεις ή να προσευχηθείς. Αν, βέβαια, οι πνευματικές σου ενασχολήσεις πηγαίνουν καλά, το εργόχειρο δεν είναι απαραίτητο. Εκπληρώνει μόνο την ανάγκη αξιοποιήσεως του χρόνου, που αλλιώς θα σπαταλιόταν σε απραξία. Και η απραξία είναι πάντα ολέθρια, πολύ περισσότερο όμως στον καιρό της νηστείας.

Πώς πρέπει να προσεύχεται κανείς στο σπίτι; Σωστά σκέφθηκες ότι τη Σαρακοστή οφείλουμε να προσθέτουμε κάτι στον συνηθισμένο κανόνα προσευχής. Νομίζω, ωστόσο, πως αντί να διαβάζεις περισσότερες προσευχές από το Προσευχητάρι, είναι καλύτερο ν’ αυξήσεις τη διάρκεια της άμεσης επικοινωνίας σου με τον Κύριο. Κάθε μέρα, πριν αρχίσεις και αφού τελειώσεις τη την ορθρινή και βραδυνή ακολουθία, να απευθύνεσαι με δικά σου λόγια στον Κύριο, την Υπεραγία Θεοτόκο και τον φύλακα άγγελό σου,
ευχαριστώντας τους για την προστασία τους και παρακαλώντας τους για την ικανοποίηση των πνευματικών σου αναγκών. Ζήτα τους να σε βοηθήσουν, ώστε, πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αποκτήσεις αυτογνωσία και, όταν την αποκτήσεις, να σου χαρίσουν ζήλο και δύναμη, ώστε να θεραπεύσεις τις πληγές της ψυχής σου.

Ζήτα τους, ακόμα, να γεμίσουν την καρδιά σου με το αίσθημα της ταπεινώσεως και της συντριβής. Η ταπείνωση είναι η πιο ευάρεστη στον Θεό θυσία. Έτσι να προσεύχεσαι. Μην επιβάλεις, όμως, στον εαυτό σου έναν προσευχητικό κανόνα μακρύ και βαρύ, έναν κανόνα που θα υπερβαίνει τα μέτρα των ψυχοσωματικών σου δυνάμεων και θα σε καταβάλλει. Καλύτερα είναι να προσεύχεσαι συχνότερα στη διάρκεια της ημέρας και, όταν ασχολείσαι μ’ οποιαδήποτε άλλη εργασία, να έχεις το νου σου στο Θεό.

Μετά την προσευχή, διάβαζε για λίγο με αυτοσυγκέντρωση. Η μελέτη δεν αποσκοπεί στο φόρτωμα του μυαλού σου με διάφορες πληροφορίες και γνώσεις, αλλά στην ψυχική σου ωφέλεια και εποικοδομή. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολλά. Διάβαζε όμως με προσοχή μεγάλη και με καρδιακή συμμετοχή.

“Τί να διαβάζω;”, θα με ρωτήσεις. Μόνο πνευματικά βιβλία, φυσικά. Η προσεκτική ανάγνωση τέτοιων βιβλίων εμπνέει την ψυχή περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Αν πάντως, στη διάρκεια της μελέτης γεννιέται ο πόθος της προσευχής, ν’ αφήνεις το βιβλίο και να προσεύχεσαι.

Θα διαβάζεις, λοιπόν, θα προσεύχεσαι, θα κάνεις μετάνοιες. Και μ’ όλα αυτά, ωστόσο, δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις το νου και την καρδιά σου σε κατάσταση συνεχούς και έντονου αγώνα. Είναι αναπόφευκτο να κουράζεσαι. Τότε, όπως σου είπα, θα ασχολείσαι με κάποια πρακτική εργασία.

Σκέφτεσαι, καθώς μου γράφεις, να μειώσεις την ποσότητα του καθημερινού σου φαγητού. Σωστή κι ωφέλιμη η σκέψη σου, σωστή, γιατί το σώμα, που με τις παρεκτροπές του σε αναγκάζει να μετανοείς, οφείλει να καταβάλει στη διάρκεια της Σαρακοστής τους μόχθους που του αναλογούν, και ωφέλιμη, γιατί με τη νηστεία το σώμα δουλαγωγείται, ο νους καθαρίζεται, η καρδιά μαλακώνει, τα πάθη νεκρώνονται. Μόνο μην το παρακάνεις. Ήδη τρως τόσο λίγο.

Πρέπει να έχεις δυνάμεις, για να στέκεσαι στην εκκλησία και για ν’ αγωνίζεσαι στο σπίτι. Κοίτα να τρως τόσο, όσο χρειάζεται για να μην εξασθενήσεις.
Καλό θα ήταν επίσης, να μείωνες λίγο το χρόνο του ύπνου και της αναπαύσεώς σου. Είναι μία θυσία για σένα, αλλά κάθε λογής θυσία ταιριάζει σ’ αυτή την περίοδο.
Και με τις συζητήσεις τί θα γίνει; Τη Σαρακοστή τουλάχιστον, οι συζητήσεις με τους άλλους ας περιοριστούν σε πνευματικά θέματα.
Ακόμα καλύτερες είναι οι κοινές πνευματικές αναγνώσεις, που δίνουν αφορμές για την ανταλλαγή εποικοδομητικών σκέψεων και για την εξαγωγή ωφέλιμων συμπερασμάτων. Κατάλληλοι γι’ αυτό τον σκοπό είναι οι Βίοι των Αγίων.
Αρκετά έγραψα. Θα προσθέσω ό,τι άλλο χρειάζεται αργότερα.

Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή» – ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2000 

Τα μεγάλα ζητήματα της Ορθοδοξίας - Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

(Επιστολή του π. Φιλοθέου που εστάλη τον Απρίλιο του 1966 προς τον τότε Βασιλιά της Ελλάδος Κωνσταντίνο. Από το περιοδικό "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία", αρ. 45-47, Ιαν.-Αυγ. 1992, που εξέδιδε ο κ. Στυλιανός Κεμεντζετζίδης, στον οποίο οφείλουμε πολλά, για την διάδοση του έργου του αειμνήστου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου).



«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

«Εγώ είμαι το Φως του κόσμου. Εκείνος που με ακολουθεί δεν θα περιπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της Ζωής».

Ο Κύριος ονομάζοντας τον εαυτό Του Φως του κόσμου, συνέδεσε κατόπιν το Φως με τη Ζωή. Εκείνος που ακολουθεί το Χριστό και πορεύεται μέσα στο Φως των αγίων Του εντολών, αυτός πορεύεται την οδό που οδηγεί στη Ζωή.

Ο πιστός που συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας, κατανοεί ότι ο Κύριος είναι γι’ αυτόν φως, ειρήνη και χαρά, τροφή και ζωή. Είναι άστρο που πάντα φεγγοβολεί και λαμπάδα που λάμπει διαπαντός στον οίκο της ψυχής του.  Από τώρα η ζωή αυτών που ακολουθούν το Χριστό είναι μία ζωή φωτός. Και στον μέλλοντα αιώνα θα λάμψουν όπως ο ήλιος και θα κυκλώνουν τον μοναδικό Ήλιο, το Χριστό.

Σε άλλη ευκαιρία ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό Του «θύρα των προβάτων» και «Καλό Ποιμένα». Είπε: «Εγώ είμαι η θύρα. Όποιος εισέλθει δι’ εμού, θα σωθεί. Θα εισέρχεται και θα εξέρχεται και θα βρίσκει τροφή».Πράγματι ο Χριστός είναι η θύρα δια της οποίας εισερχόμαστε στη Βασιλεία του Θεού. Όποιος περνά τη θύρα αυτή, βρίσκει τη σωτηρία. Εισέρχεται στον Οίκο του Θεού και μέσα σ’ αυτόν βρίσκει τη σώζουσα τροφή, που είναι πάλι ο Χριστός, ο Άρτος της Ζωής.

Επίσης ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο Καλός Ποιμένας», που θυσιάζει τη ζωή του για τα πρόβατα. Πράγματι ο Χριστός αναδείχθηκε για όλους τους ανθρώπους Ποιμένας αγαθός, που πρόσφερε τη ζωή Του για μας. Απέθανε δε για μας ο Καλός Ποιμένας, ώστε αφού μας βγάλει από τη σκιά του θανάτου, να μας προετοιμάσει να συναναστρεφόμαστε τους αγγελικούς χορούς, και αντί για την κατοικία που είχαμε στα βάθη της αβύσσου, να μας χαρίσει τις ουράνιες μονές πλησίον του Πατέρα Του.

Σε συζήτηση με τη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου, ο Χριστός λέει: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ έμενα και αν πεθάνει θα ζήσει». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, λέει ότι ό Κύριος ονομάζεται Ανάσταση διότι ενώ είχαμε νεκρωθεί από την αμαρτία μας ανέστησε και μας επανέφερε στη ζωή. Με την πίστη μας στο Χριστό εισερχόμαστε στην αιώνια ζωή, ακριβώς επειδή ο Χριστός είναι η ανάσταση και η Ζωή.

Το βράδυ του Μυστικού Δείπνου ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανένας δεν μπορεί να έλθει προς τον Πατέρα, παρά μόνον δι’ εμού». Ο ιερός Χρυσόστομος λέει, ότι ο Κύριος με το λόγο αυτό εννοεί: «Εφ’ όσον εγώ είμαι η Οδός, δεν χρειάζεσθε άλλον οδηγό πορευμένοι προς τον ουράνιο Πατέρα. Και αφού είμαι η Ζωή, ακόμη και όταν αποθάνετε, θα επιτύχετε την αιώνια ζωή».

Δια της ενανθρωπήσεως ο Χριστός έγινε για μας τους ανθρώπους Οδός καθαρά και αγία που οδηγεί στην άνω Ιερουσαλήμ, αρκεί εμείς, με την εργασία των εντολών, να βαδίζουμε την Οδό, που είναι ο Κύριος, να πιστεύουμε ορθά στο Χριστό που είναι η Αλήθεια και να ελπίζουμε αδιάκοπα σ’ Εκείνον που είναι η Ζωή.

Μιλώντας στους Μαθητές Του ο Χριστός μετά την τέλεση του Μυστικού Δείπνου ονόμασε τον εαυτό Του «άμ­πελο»: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή», είπε. Και λίγο μετά επανέλαβε: «Εγώ είμαι η άμπελος κι εσείς τα κλήματα. Εκείνος που μένει ενωμένος με Εμένα, όπως και Εγώ με εκείνον, αυτός φέρει πολύ καρπό, διότι χωρίς Εμένα δεν ημπορείτε να κάμετε τίποτε». Κατά τον άγιο Κύριλλο την ενότητα αυτή με το Χριστό την επιτυγχάνουμε με την τήρηση των αγίων Του εντολών και με την συμμετοχή μας στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.

Καθώς είμαστε κλήματα συνδεδεμένα με τον Κύριο, δεχόμαστε από Εκείνον, δια της θείας Κοινωνίας, την αληθινή Ζωή. Ο Χριστός είναι «ο κόκκος του σίτου και ο βότρυς της Ζωής», που θυσιάζεται για να αναστήσει τον κάθε άνθρωπο, προσφέροντας το άγιο Σώμα Του και το πανάγιο Αίμα Του ως «άρτον ζωής αιωνιζούσης» και ως ποτό που προξενεί την αθανασία.

Ο Χριστός είναι το Φως το αληθινό που φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που καταφεύγει σ’ Αυτόν. Ας Τον παρακαλέσουμε να φωτίσει και εμάς με το άρρητο φως του προσώπου Του, για να πορευόμαστε αληθινά στην Οδό που είναι ο Ίδιος, ώστε το τέλος της πορείας μας να είναι η αιώνια ζωή μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.

Ιερομονάχου Γρηγορίου, «Ο Ιησούς Χριστός»