ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΥΝΟΔΩΝ

ΣΙΓΓΙΛΙΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΩΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ

τοῖς ἁπανταχοῦ Ὁρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τὸ μὴ παραδέχεσθαι τὸ νεότερον Πασχάλιον ἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος Μηνολογίου, ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ ἁπλανῶς καὶ καλῶς διατυπωθεῖσει παρὰ τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας Οἱκουμενικῆς πρῶτης Συνόδου μετ’ Ἐπιτιμίου Ἀναθέματος.

†Ἱερεμίας ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνστ/πόλως καὶ Οἱκουμενικὸς Πατριάρχης.

Ἐπειδὴ καὶ πάλιν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἅτε καινοτομίας χαίρουσα τοῖς περὶ αὐτὴν Ἀστρονόμοις ἀπερισκέπτως συνήνεσε καὶ μετέθετο τὰ καλῶς περὶ τοῦ Ἁγίου Πάσχα τοῖς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς τελούμενα τὰς ἀπὸ τῆς Ἁγίας καὶ Οἱκουμενικῆς Πρῶτης Συνόδου τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων ὁρισθέντα παρὰ πανταχοῦ Γῆς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ παρὰ τῶν λοιπῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων κυροθέντα τὰ ἑορταζόμενα, ὡς ὥρισαν, τοῦτου δὲ ἕνεκα σκανδάλων γίνεται· ἦλθον γὰρ ἄνδρες τινὲς ἀπὸ τῆν Παλαιὰν Ρώμην ὅ ἔμαθον ἐκεῖ νὰ λατινοφρονῶσιν καὶ τὸ κακὸν εἶναι ὄχι μόνον πὼς ἤλλαξαν τὴν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, ἀλλὰ καὶ πολεμοῦσι τὰ Ὀρθόδοξα καὶ ἀληθινὰ δόγματα τῆς ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καὶ αἰ Ἅγίαι ἑπτὰ Οἱκουμενικαὶ Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων. Ὅθεν τοιοῦτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν ταῦτα ἀποφασιστικῶς.

Ὅποιος δὲν ἀκολουθεί τὰ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθῶς οἱ ἐπτά Ἁγίαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν, καὶ τὸ Ἅγιον Πάσχα καὶ τὸ μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νὰ ἀκολουθῶμεν, καὶ θέλει νὰ ἀκολουθά τὸ νεοεφεύρετον Πασχάλιον καὶ νέον μηνολόγιον τῶν ἄθεων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καὶ ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καὶ θέλει νὰ ἀνατρέψει καὶ νὰ χαλάσει τὰ πατροπαράδοτα δόγματα καὶ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τὸ ἀνάθεμα, καὶ ἔξω τῆς τοῦ Χριστού Εκκλησίας καὶ τῆς τῶν πιστών ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Ἐσείς δὲ οἱ εὐσεβείς καὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μένετε ἐν οἰς ἐμάθατε καὶ ἐγεννήθητε καὶ ἀνατράφητε καὶ ὅταν τὸ καλέση ὁ καιρὸς καὶ ἡ χρεία, καὶ αὐτὸ τὸ αἴμα σας νὰ χύνετε διὰ νὰ φυλάξετε τὴν Πατροπαράδοτον Πίστιν καὶ ὀμολογία σας, καὶ νὰ φυλάγεσθε ἀπὸ τῶν τοιούτων, καὶ προσέχετε ἵνα καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς σᾶς βοηθᾶ ἄμα καὶ ἡ εὐχῆ τῆς ἡμῶν μετριότητος εἶη μετὰ πάντων ἡμῶν. Ἁμήν.

Ἔτους ἀπὸ Θεανθρώπου αφπγ΄ (1583)

Ἰνδικτίωνος Ιβ΄ Νοεμβρίου Κ΄

+ Ὁ Κων/πόλεως Ἰερεμίας

+ Ὁ Ἀλεξανδρίας Σιλβέστρος

+ Ὁ Ἰεροσολύμων Σωφρόνιος

                                                                           Καὶ οἱ λοιποί Ἀρχιερείς τῆς Συνόδου παρόντες.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ  ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρὸς τοὺς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξους.

Κρατώμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν,

ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.

Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλειπή τὴν κεκηρυγμένην Ὁρθόδοξον πίστην.

Ἀλλ’ αὔτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, καὶ ὁ τολμών ἤ πράξαι ἤ συμβουλεύσαι ἤ διανοηθήναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστού, ἤδη ἐκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα, διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεύμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλήσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις…

Ἄπαντες οὐν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἰρέσει ἤ σχίσματιἐκουσίως ἐνεδύθησαν κατάρα ὡς ἰμάτιον (Ψαλμ-ΡΗ’18), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ.

Ἄνθιμος ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης ἤ Οἰκουμ. Πατρ.

Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πᾶσης Αἰγύπτου.

Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.

Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἰεροσολύμων.

Καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Συνόδοι.

                                                                             Ἐν Κωνσταντινούπολει τὸ σωτήριον ἔτος  1848.

Σιγγίλιον Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν κατὰ τὸ 1756.

Αἰώνιος ἀναθεματισμὸς παρὰ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τοῖς δεχομένοις

τὰ Παπικὰ μυστήρια καὶ λοιπὰ παρ’ αὐτῶν καινοτομιθέντα.

†  ΚΥΡΙΛΛΟΣ. Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικός Πατριάρχης.

Ἐντιμώτατοι Κληρικοὶ τῆς καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ λοιποὶ εὐλαβέστατοι καὶ ὁσιώτατοι Ἱερομόναχοι, οἱ ψάλλοντες ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις χάρις ἡμῖν καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ. Ἡμεῖς ὅμως ὄπου ὁ Ἅγιος Θεὸς μᾶς ἠξίωσε νὰ εὑρισκώμεθα ἐνώπιον εἰς τοῦτον τὸν Ἀποστολικὸν καὶ Πατριαρχικὸν θρόνον κανονικῶς καὶ Ἀποστολικῶς εἰς τὸ νὰ φυλάτωμεν μετὰ θερμῆς Πίστεως καὶ εὐλαβείας τὴν Ὀρθόδοξον καὶ Ἁγιωτάτην Πίστιν, τὴν ὁποίαν παρελάβαμεν ἀπὸ τοῦς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὰς ἑπτὰ Ἁγ. Οικ. Συνόδους ὁμοίως καὶ τὰ ἑπτὰ Θεοπαράδοτα Δόγματα καὶ Μυστήρια τῆς Ἁγίας Μητρὸς ἡμῶν Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτὰ νὰ κρατῶμεν καθαρὰ καὶ ἀμόλυντα καθὼς ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους τὰ παρέλαβεν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπαρασάλευτα χωρὶς νὰ προσθέσῃ ἤ νὰ ἀφαιρέσῃ καὶ ἕνα ἰῶτα μέχρι τῆς σήμερον ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ὡς ἄμωμος νύμφη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τοῦτον λοιπὸν τὸν κίνδυνον ἀποφασίσαμεν νὰ τὸν δεχθῶμεν πειθαρχοῦντες Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις. Πρῶτον μὲν διὰ νὰ φυλάξωμεν τοὺς Ἀποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνας ἀπαρασαλεύτους καὶ ἀμτατρέπτους καθὼς τοὺς παρελάβαμεν, δεύτερον δὲ διὰ νὰ ἀναιρέσωμεν καὶ νὰ ἐξαλήψωμεν παντελῶς. Ἀναλαμβάνοντες τὴν Πανοπλίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ φοβερὰς ἀρὰς καὶ αἰώνιον Ἀνάθεμα ἐναντίον εἰς ἐκείνους ὅπου ἤθελον τολμήσει νὰ συγκατανεύσουν νὰ δεχθοῦν, ἐν ὅσῳ ζῶμεν ἤ μετὰ θάνατόν μας καὶ μέχρι συντελείας πᾶσαν πρόσθεσιν ἤ ἀφαίρεσιν. Ὅθεν τῇ δυνάμει καὶ Χάριτι τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος ἔχομεν πάντα ἀπόβλητον καὶ ἀποτρόπαιον καὶ μυσαρὸν καὶ βδελυκτὸν καὶ βλάσφημόν τε καὶ ἄκυρον, τόδε  διαληφθὲν παράνομον καὶ αἱρετικὸν γράμμα, ἀκολουθοῦντες τόσον εἰς τὸν Οὐρανοβάμωνα Παῦλον ὅπου λέγει.

«Εἴ τις Εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβεται καὶ παρ’ ὅ εὐαγγελησάμην ὑμῖν κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κἄν αὐτοὶ ὑμεῖς Ἀνάθεμα ἔστω»· ὅσον καὶ εἰς τοὺς Συνοδικοὺς Κανόνας ὅπου λέγουν ὅποιος ἤθελε προσθέσει ἤ ἀφαιρέσει ἕνα μόνον ἰῶτα ἑπτὰ ἔστω εἰς αὐτὸν Ἀνάθεμα. Καὶ οὕτως ἀποφαινόμενοι μετὰ τοῦ περὶ ἡμᾶς Ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ Χριστιανικοῦ πληρώματος Ἀναθεματίζομεν τρὶς τοῦ Ἱεροῦ Καταλόγου εἴτε Λαϊκοὶ ἀποσχισμένοι εἴησαν ἀπὸ Θεοῦ Κυρίου Παντοκράτορος καὶ κατηραμένοι καὶ ἀσυγχώρητοι καὶ μετὰ θάνατον ἄλυτοι τυμπανιαῖοι αἱ πέτραι καὶ ὁ σίδηρος λιθήσονται αὐτοὶ δὲ οὐδαμῶς, κληρονομήσωσιν τὴν λέπραν τοῦ Γιεζῆ καὶ τὴν ἀγχόνην τοῦ Ἰούδα· στένοντες εἴησαν καὶ τρέμοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ὁ Κάϊν· ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ εἴη ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἡ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ Ἰούδα καὶ τῶν Θεομάχων Ἰουδαίων· σχισθῆσα ἡ γῆ καταπίοι αὐτούς, ὡς τὸν Δαθὰν ποτὲ καὶ Ἀβηρῶν. Ἄγγελος Κυρίου καταδιωξάτω αὐτοὺς ἐν μαχαίρᾳ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτῶν καὶ πάσαις ταῖς Πατριαρχικαῖς καὶ Συνοδικαῖς Ἀραῖς ὑπεύθυνοι καὶ τῷ αἰωνίῳ ἀναθέματι ὑπόδικοι καὶ ἔνοχοι τοῦ πυρὸς τῆς γεένης. Ἀμήν.

Δοσίθεου Ἰεροσολύμων.

† Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγεννησεν ὁ ΙΣΤ αἰών : Τὴν αἴρεσιν τοῦ Λούθηρου, τὴν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτών καὶ τὴν αἴρεσιν τοῦ νέου Καλενδαρίου.

Τῆς ἁγίας ἑβδόμης οἰκουμενικῆς Συνόδου.

† «... Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν, ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς πρσθέτοντας τι ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν».

Τῆς ἁγίας ἕκτης οἰκουμενικῆς Συνόδου.

† «Ὁρίζομεν ἑτέραν Πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν, ἥγουν συγγράφειν ἤ συντιθέναι ἤ φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἑτέρως τοὺς δὲ τολμῶντας τοῦτο ποιεῖν ἀναθεματίζομεν».

Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ΚΑΝΩΝ 45ος.

Ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλ' ὄχι καὶ νὰ συλλειτουργήση μὲ αἴρετικούς ἄς ἀφορίζεται. Επειδή ὅποιος μὲ τοῦς ἀφορισμένους συμπροσεύχεται (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί) πρέπει νὰ συναφορίζεται καὶ αὐτός, κατά τὸν 10ον Κανόνα τῶν Ἀγ.Αποστόλων. Εἰ δὲ καὶ ἐσυνχώρησεν εἰς τοῦς αἰρετικούς αὐτούς νὰ ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα ὡσάν Κληρικοί, ἄς καθαίρηται ἐπειδή ὅποιος Κληρικός συλλειτουργήσει μὲ καθηρημένους, (καθώς τοιούτοι εἶναι οἱ αἰρετικοί κατὰ τὸν β΄. καὶ δ΄. τῆς γ΄.) συγκαθαιρεῖται καὶ αὐτός κατὰ τὸν 11ον κανόνα τῶν Ἀποστόλων.

Κανών 33ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.

Διορίζει οὔτος ὁ Κανών νὰ μὴ συμπροσευχώμεθα οὔτε μὲ τοὺς αἰρετικοὺς, ἤτοι τοὺς σφάλλοντας περὶ τὴν πίστιν, οὔτε μὲ τοὺς σχισματικοὺς, ἤτοι τοὺς κατὰ τὴν πίστιν μὲν ὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δὲ ἀπὸ τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν διὰ τινας παραδόσεις καὶ ἔθιμα ἰάσιμα, κατὰ τὸν α΄. τοῦ Μεγ.Βασιλείου.

Κανών 37ος τῆς ἐν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου.

Κατὰ τὸν Κανόνα τοῦτον δὲν πρέπει νὰ λαμβάνει τινὰς Χριστιανὸς ὀρθόδοξος τὰ δῶρα ὁποῦ στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαίοι καὶ αἰρετικοί, ὄταν ἔχουν τὰς ἐορτάς των, ἀλλά οὔτε νὰ συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς.

Τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου.

Ὅτι οἱ τὸ Σχῖσμα δημιουργήσαντες διὰ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Ἡμερολογίου ὁδηγοῦσιν εἰς αἵρεσιν.

† «Οἱ δὲ σχισματικοὶ σχισματοαιρετικοὶ εἰσίν, καθότι δὲν εἶναι κανὲν Σχῖσμα εἰμὴ πρότερον αἵρεσιν ἀναπλάσσῃ, ἵνα ὀρθῶς δόξῃ τῆς Ἐκκλησίας χωρισθῆναι. Τὸ Σχῖσμα κακῶς διαμένον γίνεται αἵρεσις ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν, ὅτι καὶ τοὺς σχισματικοὺς οὐχ ἡ διάφορος πίστις ποιεῖ ἀλλ’ ἡ διαρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία». (Ἐπιστολὴ ρα΄ κεφ. ια΄ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον).

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

Περὶ τῶν Σχισματικῶν ἱερέων ὅτι στεροῦνται οὗτοι τῆς θείας χάριτος.

†  Ἀφοῦ δὲ μίαν φορὰν ἐσχίσθησαν ἀπὸ τὸ ὅλον σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔχασαν αὐτὸ καὶ δὲν εἰμποροῦν πλέον νὰ βαπτίσουν ἄλλους, ἤ νὰ χειροτονήσουν ἤ ἁπλῶς νὰ δώσουν χάριν, τὴν ὁποίαν διὰ τοῦ σχίσματος ἐστερήθησαν, ὅθεν καὶ οἱ ὑπ’ αὐτῶν βαπτιζόμενοι λογίζονται ὅτι ὑπὸ λαϊκῶν ἐβαπτίσθησαν (Ἑρμηνεία α΄. Κανόνος). «Ὥσπερ μέλος τὶ ἀποκοπὲν τοῦ σώματος παύει μετέχον τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, οὕτω καὶ πᾶς τις ἀποσχιζόμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μετέχει τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἥν ἔλαβεν ἐν τῷ βαπτίσματι» (Ἐκ τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου).

Τῆς ἁγίας 3ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου 3ος κανών.

Ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται οἱ ἱερεῖς νὰ μνημονεύωσι καὶ νὰ ὑπακούωσιν εἰς τοὺς ἀποστάτας καινοτόμους ἀρχιερεῖς οὐδὲ οἱ λαϊκοί.

† «Τοῖς ἀποστασήσασιν ἢ ἀφισταμένοις Ἐπισκόποις μηδόλως ὑπόκεισθαι κατὰ μηδένα τρόπον».

«Εἶ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται ἀφοριζέσθω», καὶ ἀλλαχοῦ «ὁ ἀκοινωνήτως κοινωνῶν ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τὸν κανόνα τῆς Ἐκκλησίας» πάλιν «ὁ αἱρετικὸν δεχόμενος τοῖς αὐτοῖς ἐγκλήμασιν ὑπόκειται». Οὐκ ἔστι τοῦτο θεμιτὸν οὐκ ἔστιν ἀλλ’ οὐδὲ μνημονεύσομεν καὶ τοῦτο παρὰ τοῦ πονηροῦ, ὅς σκότος ὧν τὸ φῶς ὑποκρίνεται, ὡς νῦν γε, τὴν ἕνωσιν προβαλλόμενος «μνημόσυνον» τὴν μετ’ αὐτῶν ἀπώλειαν τοῦ παντὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας δολιεύεται καὶ φανερῶς μὴ πείθειν ἔχων πρὸς τοῦτο, ἀδήλως ἐπιχειρεῖ, ἵνα ἐν ἑνί τρόπῳ ἀνοίξη θύραν καὶ κορυφώσῃ κακίαν.

Ἐπιστολὴ ε΄ Συνοδικὴ (Ἰουστίνου).

† «Ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων χρῆναι καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τοὺς εἴτε εἰς κανόνας εἴτε εἰς Πίστιν ἁμαρτήσαντας».

Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου.

† «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα κἄν ἀξιόπιστος ἤ κἄν νηστεύῃ καὶ παρθενεύῃ κἄν σημεῖα ποιῇ κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος».

Τοῦ Ἁγίου Φωτίου.

† «Καὶ γὰρ ἐστιν ὄντως τὰ Κοινὰ πᾶσιν φυλάττειν ἐπάναγκες καὶ πρὸ γε τῶν ἄλλων τὰ περὶ Πίστεως· ἔνθα καὶ τὸ παρεκλῖναι μικρὸν ἁμαρτεῖν ἐστὶν ἁμαρτία τὴν πρὸς θάνατον». (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον).

Τοῦ Ἀγ. Γερμανοῦ τοῦ υἱοῦ Πατριάρχου Κ/πόλεως.

† «Ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς ἐν Κύπρῳ λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ Λατινικῇ ὑποταγῇ καὶ μηδὲ εἰς Ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν λαμβάνειν τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ θεῷ προσεύχεσθε κατὰ μόνας, ἤ ἐπ’ ἐκκλησίαις συνάγεσθε μετὰ τῶν Λατινοφρόνων, εἰ δὲ οὐν τὴν αὐτὴν ὑφέξεται μετ’ αὐτῶν κόλασιν. Ἤ οὐχὶ τὰ τῶν ἐπὶ κοσμικῶν κρίσεων τοῦτο γίνεσθε  σύνηθες; Ἄν γὰρ τις συλλαλῇ ἀνδροφόνῳ ἤ ληστῇ ἤ προδότῃ τὴν αὐτὴν ἐκείνῳ ὑφίσταται κόλασιν».

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

† «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων αὐτήν, κατακριθήσεται ὑπὸ τοῦ θεοῦ, καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον, καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἡ Κρηπὶς τὸ γὰρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις, ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ ἐλέγχειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.

† «Μὴ πείθεσθε Μονάζουσαν μηδὲ τοῖς Πρεσβυτέροις,

ἐφ’ οἷς ἀνόμως λέγουσι κακίστως εἰσηγοῦνται,

καὶ τὶ φημὶ Μονάζουσι καὶ τὶ τοῖς πρεσβυτέροις;

Μηδ’ Ἐπισκόποις εἴκετε τὰ μὴ λυσιτελοῦντα,

πράττειν καὶ λέγειν καὶ φρονεῖν δολίως παραινοῦσιν».

«Τὶς εὐσεβὴς σιγήσει τὶς ὅλως ἠρεμήσει;

καὶ γὰρ τὴν συγκατάθεσιν σιωπὴ σημαίνει

καὶ τοῦτο δείκνυσι σαφῶς ὁ Πρόδρομος Κυρίου,

καὶ Μακκαβαῖοι σὺν αὐτῷ μικρὰς νομοθεσίας,

προκινδυνεύοντες στερρῶς μέχρις αὐτοθανάτου

καὶ μήτε τὸ βραχύτατον τοῦ νόμου παριδόντες

ἐπαινετὸς ὁ πόλεμος γνωρίζεται πολλάκις

καὶ μάχη κρεῖττον δείκνυται ψυχοβλαβοῦς εἰρήνης.

Βέλτιον γὰρ ἀνθίστασθαι τοῖς οὐ καλῶς φρονοῦσιν

ἡ τούτοις ἐπακολουθεῖν κακῶς ὁμονοοῦντας,

χωριζομένους τοῦ θεοῦ καὶ τούτοις ἑνουμένους».

Τοῦ Ἁγίου Μελετίου τοῦ ὁμολογητοῦ.

† «Τὸ τὴν ἀλήθειαν σιγᾷν κίνδυνος ὄντως μέγας,

καὶ κόλασις αἰώνιος καὶ βόθρος ἀπωλείας,

οὐ δίκαιον, οὐ θεμιτόν, οὐ πρέπον εὐσεβέσιν

ὅλως σιγᾷν, ἔνθα θεοῦ τοὺς νόμους ἀθετοῦσι,

οἱ τὴν ἀπάτην σπεύδοντες συστῆσαι καὶ τὴν πλάνην».

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὅτι πρέπει τὰ γνήσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τέκνα νὰ ἀποφεύγωμεν τοὺς ἐν δόλῳ τὴν ὀρθοδοξίαν νοθεύοντας, διὰ νεωτερισμῶν κληρικοὺς. 

† «Κακὸν μὲν ἡ ἀναρχία πανταχοῦ καὶ πολλοῖς ὑπόθεσις συμφορῶν καὶ ἀρχὴ ἀταξίας καὶ συγχύσεως· κακὸν δὲ οὐχ ἧττον καὶ ἀπείθεια τῶν ἀρχομένων. Ἀλλ’ ἴσως ἐρεῖ τις ἡμῖν, ὅτι ἔσται καὶ τρίτον κακόν, ὅταν ὁ ἄρχων ᾖ κακός. Οἶδα κἀγὼ καὶ οὐ μικρὸν τοῦτο κακόν· ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναρχίας πολλῷ κάκιον. Κρεῖττον γὰρ ὑπὸ μηδενὸς ἄρχεσθαι, ἤ ὑπὸ κακοῦ ἄγεσθαι. Ὁ μὲν γὰρ πολλάκις μὲν ἐσώθη, πολλάκις δὲ ἐκινδύνευσεν· οὗτος δὲ πάντως κινδυνεύσει εἰς βάραθρα ἀγόμενος. Πῶς οὖν ὁ Παῦλος φησίν, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε; ἀνωτέρω εἰπὼν «ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε. Τὶ οὖν φησί; ὅταν πονηρὸς ἧ, μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς πῶς λέγεις; εἰ μὲν πίστεως πονηρὸς ἕνεκεν, φεῦγε καὶ παραιτοῦ, μὴ μόνον ἄν ἄνθρωπος ἧ, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών. Εἰ δὲ βίου ἕνεκεν μὴ περιεργάζου. Ἐπεὶ καὶ τὸ μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περί βίου ἐστίν, οὐ περί πίστεως»  (λόγος 34ος).

Ἐκ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.

† «Οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν κρίνεται διατὶ δαιμόνια οὐκ ἐξέβαλεν, ἤ διατὶ οὐκ ἔσχε πρόγνωσιν, ἀλλ’ ἕκαστος κριθήσεται, εἰ τὴν πίστιν τετήρηκε καὶ τὰς Ἐντολὰς καὶ Παραδόσεις γνησίως ἐφύλαξεν».

Τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου.

†  «... Τὸ πάλαι ὑπὲρ τῶν προβάτων ἀπέθνησκον οἱ Ποιμένες, νῦν δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ἀναιροῦσι τὰ πρόβατα· τότε νηστείαις τὸ σῶμα ἐσωφρόνιζον, νῦν δὲ τρυφαῖς παρασκευάζουσι σκιρτᾷν. Τότε τὰ ἑαυτῶν τοῖς δεομένοις διένειμον, νῦν δὲ τὰ τῶν πενήτων σφετερίζονται. Τότε τὴν ἀρετὴν ἤσκουν, τὺν δὲ τοὺς τὴν ἀρετὴν ἀσκούντας ἐξοστρακίζουσι. Τότε οἱ φιλάρετοι πρὸς τὴν ἱερωσύνην ὑπήγοντο, νῦν δὲ οἱ φιλάργυροι. Τότε οἱ ἀκτημωσύνῃ ἐναμβρυνόμενοι, νῦν δὲ οἱ πλεονεξίᾳ ἑκουσίως χρηματιζόμενοι. Τότε οἱ πρὸ ὀφθαλμοῦ ἔχοντες τὸ θεῖον δικαστήριον νῦν δὲ οἱ μηδὲ εἰς ἔννοιαν τοῦτο λαμβάνοντες. Τότε οἱ τύπτεσθαι, νῦν δὲ οἱ τύπτειν ἕτοιμοι».

Ἁγίου Νικηφόρου.

(Τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ ἀποτελοῦν οἱ εὐσεβεῖς ὁσονδήποτε ὀλίγοι καὶ ἄν μείνουν. Οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν καινοτομίαν, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας εἶναι). 

† «Εἰ δὲ διαμένουσιν ἐν τῇ αἱρέσει, καὶ ἴσως καὶ ἑτέρους τινὰς ἀμαθεστέρους καὶ ἁπλουστέρους δυνηθῶσιν ἀποβουκολῆσαι, κἄν ὀχλαγωγήσωσι καὶ πλῆθος συνάγωσιν ἔξω τῶν ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας περιβόλου εἰσίν. Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ Εὐσεβείᾳ διαμένουσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία καὶ τὸ κῦρος καὶ ἡ προστασία τῶν ἐκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐναὐτοῖς κεῖται. Κἄν κακοπαθῆσαι αὐτοῖς ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας δεήσει, ὅπερ ἐστιν εἰς καύχημα αἰώνιον καὶ ψυχικῆς σωτηρίας πρόξενον...»

Ἐκ τῶν διατάξεων τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων Κεφαλ. 19.

† Ἀκούσατε οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἀκούσατε οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ θεός, κρινῶ κριὸν πρὸς κριόν, καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας λέγει· κριθήσεσθαι ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὐτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορὰς, τουτέστιν, ἐπίσκοπον πρὸς ἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς ἄρχοντα· λογικὰ γὰρ τὰ πρόβατα καὶ οἱ κριοὶ οὗτοι, ἀλλ’ οὐκ ἄλογα, ἵνα μὴ εἴπῃ ὁ λαϊκός, ὅτι ἐγὼ πρόβατον εἰμὶ καὶ οὐ ποιμὴν καὶ οὐδένα λόγον ἐμαυτοῦ πεποίημαι· ὁ ποιμὴν ὄψεται, καὶ αὐτὸς μόνος εἰσπραχθήσεται τὴν περὶ ἐμοῦ δίκην· ὥσπερ γὰρ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτω τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόβατον πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτοῦ, διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων.

Τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου.

† «Δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς γραφὰς δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς γραφαῖς δέχεσθαι τὰ δὲ ἀλλότρια ἀποβάλλεν. Καὶ τοῦς τοιούτοις (ἀλλοτρίοις) διδάγμασιν ἐπιμένοντας ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον».

Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου.

† «Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τίθεται, ἵνα μάθῃ ὁ χειροτονούμενος ὅτι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Εὐαγγελίου Τιάραν λαμβάνει, καὶ ἵνα μάθῃ ὅτι καὶ ἡ πάντων ἐστὶ κεφαλή, ἀλλ’ ὑπὸ τούτους  πράττει τοὺς νόμους, πάντων κρατῶν καὶ ὑπὸ τῶν νόμων κρατούμενος, πάντα νομοθετῶν καὶ ὑπὸ τοῦ νόμου νομοθετούμενος.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Ἀποδέχομαι καὶ τιμῶ τὰς ἁγίας καὶ Οἱκουμενικὰς Ἑπτὰ Συνόδους, καὶ τὰ ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καὶ κηρυχθέντα θεῖα τε καὶ ὑπερφυῆ καὶ σωτήρια Δόγματα παρὰ τῶν Ὁσίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, οὔς κατὰ καιρὸν ἔθετο τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον ποιμαίνειν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καὶ διέπειν, καὶ πάντων τῶν ἐναρέτων καὶ Μακαρίων Πατέρων τὰ τε Δόγματα καὶ Πονήματα ἀσπάζομαι ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίλητον, σωτηρίας θεμέλιον· καὶ οὕς ἡ Καθολικὴ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι· καὶ οὕς ἀποτρέπεται, ἀποστρέφομαι. Ἀποβάλλομαι δὲ καὶ παντελῶς ἀποτρέπομαι τὰς ἀπὸ Σίμωνος τοῦ Μάγου καὶ μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν πεπτωκότας καὶ δόξας υἱοθετήσαντας καὶ φθοροποιὰ δόγματα ἐφευρόντας καὶ τὴν τῶν Ἁγίων Παράδοσιν ἀθετήσαντας καὶ τὸν πικρὸν τὸν ζιζανίων σπόρον συναμεῖξαι τῆ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀρούρα τολμήσαντας αὐτούς τε ἀναθεματίζω καὶ πάντας τοὺς ἐπομένοις αὐτοῖς, καὶ ὡς λύμην τῆς κατὰ Χριστὸν Ἐκκλησίας διαπτύω καὶ τῶ ἀναθέματι καθυποβάλω.

Γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι να πιστεύη ὁ Χριστιανὸς ὀρθῶς, ἤγουν νὰ περιπατῆ ἴσα εἰς τὴν Πίστιν, καθῶς παρελάβομεν, νὰ μὴ πίπτει εἰς ἀποστασίας καὶ αἰρέσεις ἤ εἰς σχίσματα, ἴδια τῶν υἱῶν τῆς ἀπωλείας. Τοῦς τοιούτους ὀνομάζει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης «ἀντιχρίστους» υἱοῦς τῆς ἀπειθείας, ὁ Ἀπόστολος Παύλος πρὸς Ἐφεσίους «ἀπίστους», ὁ Δαμασκοῦ φωστῆρ· «ὁ γοῦν μὴ κατὰ παράδοσιν τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων, οὗτος ἄπιστος ἐστι»· διότι μὴ βαδίζοντες καὶ μὴ ἐχοντες τὸν αὐτὸν σκοπόν, ὅν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἄς γνωρίζουν οἱ τοιοῦτοι ἱερεῖς μήτε ἱερωσύνην μήτε Μυστήρια τελούνται ὑπ’αὐτῶν, ἡ δὲ μερὶς αὐτῶν μετὰ τοῦ προδότου Ἰούδα.

                                                                                                                        (Ὑπὸ Ν. Βουλγάρεως).

ΕΤΕΡΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΥΝΤΟΜΟΣ

Εἴ τις πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἀγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα (τρὶς). Ἡμεῖς τηροῦμεν καὶ κρατοῦμεν τὰ δόγματα καὶ τὰς παραδόσεις τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἁποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.Τοῦς δὲ νεοτερίζοντας καινοτόμους, καὶ πᾶσαν αἴρεσιν ἀναθεματίζομεν. Ἀνάθεμα (τρὶς).


 ΠΗΓΗ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας για την παραίτηση του Πάπα

(Σχόλιο Κατάνυξης. Ένας φίλος του ιστολογίου μας, σχολίασε διαβάζοντας τις ανεπίτρεπτες και οικουμενιστικές δηλώσεις του Αρχιεπ. Αλβανίας:"Δες τι λέει ο άνθρωπος: "Η ακλόνητη πίστη (του Πάπα) στον Τριαδικό Θεό"!!!! Ποιον Τριαδικό Θεό;;;;;;;;;;; Αναγνωρίζουμε και το φιλιοκβε;;;;;;;;;;;
Αν πω εγώ κάτι τέτοιο θα έχω κανόνα να μη κοινωνήσω για μια 10ετία λόγω βλασφημίας!".  Εμείς απλά συμφωνόντας με τον φίλο σχολιαστή, να θυμίσουμε την φοβερή βλασφημία που είχε διατυπώσει ο συγκεκριμένος Αρχιεπίσκοπος, όταν για τον θάνατο του προηγουμένου Πάπα Ιωάννου Παύλου του Β΄, είχε ευχηθεί ο Θεός να τον κατατάξει στο Χορό των Αγίων Του. Φαίνεται πως για τον Αλβανίας Αναστάσιο οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας που υποτίθεται διακονεί, αλλά και οι θέσεις των Αγίων περί του αιρεσιάρχου Πάπα, δεν έχουν καμιά αξία και ισχύ). 

Στη συνέχεια διαβάστε την είδηση. Τα έντονα κόκκινα γράμματα είναι προσθήκη δική μας.

"Μια απουσία που προμηνύει νέα διακριτική παρουσία στην εκκλησιαστική ζωή διαφαίνεται στην αναγγελία της παραιτήσεώς της Αυτού Αγιότητος του Πάπα Βενέδικτου 16ου", αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, στη δήλωσή του για την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου.

Επίσης τονίζει: "Τη μεγάλη έκπληξη από την ανακοίνωση ακολούθησε η έκφραση παγκοσμίου σεβασμού για ένα σπάνιο άνθρωπο και θρησκευτικό ηγέτη. Η ακλόνητη πίστη του στον Τριαδικό Θεό, η βαθυστόχαστη θεολογική σκέψη, η πολύπλευρη προσφορά του στην αναγγελία του Ευαγγελίου της δικαιοσύνης και της ειρήνης στο σύγχρονο κόσμο,  οι πρωτοβουλίες του για την διαχριστιανική προσέγγιση και το διαθρησκειακό διάλογο τον έχουν αναδείξει σε μια επιβλητική παγκόσμια προσωπικότητα."

"Με ειλικρινή ευχαριστία ενθυμούμεθα τις επανειλημμένες συναντήσεις, τις φιλάδελφες επιστολές, την αγάπη του για την Ορθόδοξη Εκκλησία, το ενδιαφέρον του για την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας", προσθέτει ο κ. Αναστάσιος.

Ενώ κλείνοντας αναφέρει ότι "Ο διαπρεπής θεολόγος και γαλήνιος εκκλησιαστικός ηγέτης επιλέγοντας σε αυτή τη φάση του βίου του την «ησυχία» «ως συνεργόν και μητέρα της θειας αναβάσεως» (όπως δήλωνε ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος) θα συνεχίσει να  προσφέρει με την εύγλωττη σιωπή «μιας ζωής αφιερωμένης στην προσευχή» ένα ηχηρό μήνυμα για την τεράστια δημιουργική ενέργεια της προσευχής μέσα στον ταραγμένο κόσμο μας."

http://romfea.gr
   http://katanixis.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3394.html?spref=fb

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ?

ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ?
http://www.orthodoxienstasi.com/PDF/books/airetikos%20o%20vartholomaios.pdf

Η αλλαγή του Ημερολογίου έθιξε το Πασχάλιο;

1. Όσοι άλλαξαν το Παληό Ημερολόγιο κατηγορούν εκείνους που έμειναν πιστοί σ’ αυτό, ότι διαστρέφουν την αλήθεια, όταν λένε, ότι το 1924 η ημερολογιακή αλλαγή έθιξε το Πασχάλιο της Εκκλησίας. Συνεπώς, κατά τους οπαδούς του Νέου Ημερολογίου, ο ισχυρισμός αυτός των πιστών, που δεν άλλαξαν το Ημερολόγιο είναι αναληθής. Αποσκοπεί μόνο και μόνο, λένε, στο να δικαιολογήσει την απόσχισή τους από την Εκκλησία, στο να προκαλέσει σύγχυση στον κόσμο και στο να παρασύρουν στο σχίσμα τους όσους δεν γνωρίζουν την αλήθεια.

α. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτό εξετάζουμε στη συνέχεια.

Για το Πασχάλιο μιλήσαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα. Το Πασχάλιο είναι ο κύκλος όλων των κινητών γιορτών, απ’ την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, που ανοίγει το Τριώδιο, μέχρι την Πεντηκοστή. Οι γιορτές αυτές έχουν κέντρο τους το Πάσχα.

Η ημερομηνία γιορτασμού του Πάσχα στην Εκκλησία των πρώτων αιώνων είχε προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση και διαιρέσεις. Ο πάπας Βίκτωρ το 190 μ.Χ., είχε αποκόψει τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας ως αιρετικές, γιατί γιόρταζαν το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, στις 14 του Νισάν!

Το θέμα αυτό, το να γιορτάζουν δηλ. όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες την ίδια μέρα, για να μη διασπάται η ενότητα τους, θεωρήθηκε στην αρχαιότητα πολύ βασικό. Με το ζήτημα του γιορτασμού του Πάσχα ασχολήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Το πρόβλημα, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι Πατέρες της ήταν, να μη γιορτάζουν οι χριστιανοί το Πάσχα την ίδια μέρα, που γιόρταζαν οι Εβραίοι το δικό τους Πάσχα. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να λάβουν υπ’ όψη, πως οι Εβραίοι προσδιόριζαν την εξεύρεση της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα τους.

Αυτό ακριβώς συνετέλεσε ώστε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος να ορίσει να γιορτάζεται το χριστιανικό Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Την απόφασή της αυτή η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος συμπεριέλαβε όχι σε κάποιο Κανόνα της, αλλά σε « Όρο». Στους « Όρους» οι Οικουμενικές Σύνοδοι συμπεριλάμβαναν τα δογματικά θέματα. Θέλησαν με τον τρόπο αυτό να δείξουν, ότι το θέμα αυτό το θεώρησαν δόγμα πίστεως και ότι δεν χωράει καμιά οικονομία.

β. Ο « Όρος» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν διασώθηκε. Μαθαίνουμε γι’ αυτόν από Επιστολή, που έστειλε ο Μέγας Κωνσταντίνος στις Εκκλησίες, για να τις ενημερώσει για τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, από τους διάφορους ιστορικούς της εποχής εκείνης και από τον α΄ Κανόνα της Συνόδου της Αντιόχειας.

Τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας τον παραθέτουμε σε μετάφραση:

« Όλοι όσοι τολμούν να καταπατούν τον Όρον της αγίας και μεγάλης Συνόδου, που συγκλήθηκε στη Νίκαια με την παρουσία της ευσέβειας του θεοφιλέστατου βασιληά Κωνσταντίνου, σχετικά με τη γιορτή του σωτηρίου Πάσχα, να είναι ακοινώνητοι και απόβλητοι από την Εκκλησία, αν επιμένουν να αντιστέκονται με εριστικό πνεύμα σ’ όσα ορθά έχουν αποφασιστεί, και αυτά ας ορίζονται για τους λαϊκούς.
Κι’ αν κάποιος από τους επικεφαλής της Εκκλησίας, δηλ. επίσκοπος ή
Πρεσβύτερος ή διάκονος, ύστερα από αυτόν τον Όρον, τολμήσει να αυθαιρετήσει έτσι, ώστε να προκαλέσει διαστροφή του πλήθους και ταραχή των Εκκλησιών και να τελέσει το Πάσχα μαζί με τους Ιουδαίους, αυτόν η αγία Σύνοδος από τώρα και στο εξής τον έκρινε κιόλας ξένο προς την Εκκλησία, επειδή όχι μόνο επισωρεύει αμαρτίες για τον εαυτό του, αλλά γίνεται αίτιος διαφθοράς και διαστροφής για πολλούς.
Και δεν καθαιρεί μόνο αυτούς από το λειτούργημά τους, αλλά και όσους θα τολμήσουν να «κοινωνήσουν» μ’ αυτούς μετά την καθαίρεσή τους. Και όσοι καθαιρέθηκαν να στερούνται και την εξωτερική τιμή την οποία απολαμβάνει ο άγιος κανόνας και το ιερατείο του Θεού».

2. Ο α΄ Κανόνας της Συνόδου Αντιόχειας είναι πολύ σημαντικός. Θα κάνουμε τρεις παρατηρήσεις έπ’ αυτού.

α. Παρατήρηση πρώτη.

Ο Κανόνας αυτός αποκόπτει απ’ την Εκκλησία κάθε πιστό που παραβαίνει τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αποκόπτει δηλαδή καθένα, που δεν γιορτάζει το Πάσχα που όρισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, όπως πρέπει να το γιορτάζουν οι Ορθόδοξοι. Κάθε κληρικός, που δεν γιορτάζει, ή δεν θα γιορτάζει στο μέλλον την ημερομηνία αυτή το Πάσχα, είναι ήδη καθηρημένος από τότε, δηλ. από τη μέρα, που το αποφάσισε η Σύνοδος της Αντιόχειας, που εξέδωσε τον Κανόνα αυτό.

Το αξιοπερίεργο στον Κανόνα αυτό είναι, ότι οι παραβάσεις του, ακόμα και οι μελλοντικές, δεν παραπέμπονται να δικαστούν από άλλη Σύνοδο, που θα λειτουργήσει σαν Δικαστήριο, αλλά τις δικάζει η Σύνοδος που εξέδωσε τον Κανόνα! Ο Κανόνας αυτός κι’ άλλοι δύο ακόμα, ο α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι οι μόνοι από τους υπεροκτακόσιους Κανόνες, που υπάρχουν στην Εκκλησία, οι οποίοι έχουν προδικάσει προκαταβολικά παραβάσεις της Εκκλησίας προτού ακόμα συντελεστούν! Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στον Κανόνα αυτό, όταν λέει για κάθε μελλοντικό παραβάτη, ότι «τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας», δηλ. αυτόν τον παραβάτη η αγία Σύνοδος από τώρα τον έκρινε ξένον, αποκομμένο από την Εκκλησία!

Οι λοιποί Κανόνες, που προβλέπουν την επιβολή επιτιμίου σε παραβάσεις τους, χρησιμοποιούν στη διατύπωσή τους συνήθως, για τον παραβάτη, τα ρήματα, στην προστακτική, όπως το «αφοριζέσθω», «καθαιρείσθω», «ανάθεμα έστω» κτλ. Ο παραπάνω Κανόνας της Αντιόχειας, αναφερόμενος στον παραβάτη, λέει, ότι «καθαιρεί» και «εντεύθεν έκρινεν ήδη»!

Επομένως, κάθε παραβάτης του «΄Ορου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου έχει ήδη κριθεί και έχει καταδικασθεί, είτε σε αφορισμό, είτε σε καθαίρεση!


β. Παρατήρηση δεύτερη.

Ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας ορίζει, ότι όσοι κληρικοί «κοινωνούν» με ήδη καθηρημένους από τη Σύνοδο κληρικούς, επειδή παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, είναι και αυτοί πλέον καθηρημένοι!


γ. Παρατήρηση τρίτη.

Ορίζει ακόμα ο ίδιος Κανόνας της Αντιόχειας, ότι ο κληρικός εκείνος (επίσκοπος, πρεσβύτερος ή διάκονος) ο οποίος
«μετά τον Όρον τούτον τολμήσειεν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των Εκκλησιών ιδιάζειν, και μετά Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινεν της Εκκλησίας»!

Με βάση δηλαδή τον Κανόνα αυτό είναι αποκομμένος από το σώμα της Εκκλησίας κάθε κληρικός, που θα τολμήσει να αυθαδιάσει εναντίον του «Όρου» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και θα θελήσει να διαστρέψει τους πιστούς να μην τηρούν τις δεσμεύσεις του, προκαλώντας ταραχή στην Εκκλησία, για να γιορτάζεται το Πάσχα με τους Ιουδαίους! Ποιοι είναι αυτοί οι κληρικοί που αυθαδιάζουν κατ’ αυτό τον τρόπο;

Είναι όσοι καλλιεργούν το έδαφος για αλλαγή του Πασχαλίου, προτείνοντας τον γιορτασμό του Πάσχα, όχι στην ημερομηνία, που όρισαν οι άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, αλλά σε άλλη!


3. Είναι γεγονός, ότι το 1924 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δεν άλλαξε το Πασχάλιο, όπως είχε προταθεί από το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» της Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Η Εκκλησία της Φινλανδίας όμως δέχτηκε την ημερολογιακή μεταβολή. Άλλαξε πριν ογδόντα χρόνια, όχι μόνο το Παληό ημερολόγιο, αλλά και το Πασχάλιο! Έκτοτε, γιορτάζει το Πάσχα με τους παπικούς, που πολλές φορές συμπίπτει με το Πάσχα των Εβραίων, ή και πριν από αυτό. Αυτό σημαίνει σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα της Αντιόχειας, ότι οι κληρικοί της είναι ήδη καθηρημένοι και οι πιστοί αποκομμένοι απ’ την Εκκλησία.

Θα διερωτηθεί κάποιος, τι μας ενδιαφέρει εμάς, αν η Εκκλησία της Φινλανδίας δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο! Μας ενδιαφέρει άμεσα. Γιατί δεν πρέπει οι Ορθόδοξοι κληρικοί, όπως ορίζει ο α΄ Κανόνας της Αντιόχειας, να έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Φινλανδίας. Όσοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με τους κληρικούς της Εκκλησίας αυτής, είναι και αυτοί καθηρημένοι, σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα.

Ποιοι κληρικοί έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας; Μόνο οι κληρικοί, που δέχτηκαν, ή ανέχονται το Νέο Γρηγοριανό Ημερολόγιο! Επομένως, μπορεί ορισμένοι επίσκοποι να μην άλλαξαν το Πασχάλιο, όμως επειδή έχουν «κοινωνία» με την Εκκλησία της Φινλανδίας, είναι σαν να άλλαξαν και οι ίδιοι το Πασχάλιο. Οι συνέπειες είναι ακριβώς οι ίδιες!


4. Σύμφωνα με τον παραπάνω Κανόνα, όσοι κληρικοί αυθαδιάζουν προς τον «΄Ορον» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου με το να ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα, είναι ήδη προκαταβολικά καθηρημένοι από τη Σύνοδο της Αντιόχειας!

Ποιοι είναι αυτοί; Είναι όσοι κατά καιρούς έχουν ταχθεί υπέρ της αλλαγής της ημερομηνίας του Πάσχα, για να το γιορτάζουμε την ίδια μέρα με τους Λατίνους, όπως είναι ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μέχρι τον Αθηναγόρα και τους διαδόχους του Δημήτριο και Βαρθολομαίο.

Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού στις 4 Δεκεμβρίου 1963 διακήρυξε:
« Η Αγία Σύνοδος δεν εναντιούται εις το να ορισθεί παγία Κυριακή δια την εορτήν του Πάσχα εν τω Γρηγοριανώ ημερολογίω, συγκατανευόντων όσων ενδιαφέρονται σχετικώς, ιδία δε των διϊσταμένων προς την κοινωνίαν της Αποστολικής έδρας αδελφών…».

Ο Αθηναγόρας σε μήνυμά του προς το οικουμενιστικό «Συμπόσιο», που διοργάνωσε ο Δραγάν στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1969, γράφει:
« Και αύθις επαναλαμβάνομεν εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον ως ημέραν κοινού εορτασμού του Πάσχα την δευτέραν Κυριακήν του Απριλίου, ελπίζοντες, ότι ο κοινός ούτος εορτασμός, ο σταθερός, θα αποτελέσει όχι μόνον έν σύμβολον, αλλά και μίαν θετικήν συμβολήν εις την τελείωσιν της χριστιανικής ενότητος».

Παραλείπουμε τις άλλες δηλώσεις των Πατριαρχών για το θέμα αυτό. Αυτό όμως που αποδεικνύεται είναι, πως οι εκκλησιαστικοί αυτοί ηγέτες με τις δηλώσεις τους αυτές, σύμφωνα με τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι ήδη καθηρημένοι και ακοινώνητοι.

Ύστερα από τα παραπάνω συνάγεται, ότι ναι μεν όσοι άλλαξαν το Ημερολόγιο δεν άλλαξαν ευθέως και το Πασχάλιο, όμως, εφόσον έχουν κοινωνία, αφ’ ενός μεν με την Εκκλησία της Φινλανδίας, που δέχτηκε το παπικό Πασχάλιο και αφ’ ετέρου με τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, που ζητούν την αλλαγή της ημερομηνίας γιορτασμού του Πάσχα και είναι ως εκ τούτου προκαταβολικά καθηρημένοι, είναι προφανές, ότι παραβαίνουν τον « Όρο» της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο κατά τον α΄ Κανόνα της Αντιόχειας, είναι θέμα πίστεως. Και οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι «στόμα του αλαθήτου της Εκκλησίας», γιατί αποφαίνονται « τη του Πνεύματος ενεργεία»!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Κ. ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ

Παληό και Νέο ημερολόγιο

Η ΝΕΟ-ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΗ ΠΑΠΙΖΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΆΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς μὲ τὸ προφητικό του Χάρισμα εἶχε δεῖ καὶ προειδοποιήσει, γιὰ αὐτὸ δίδασκε:
«Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε», «τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, γιατὶ αὐτὸς θὰ εἶναι αἴτιος τοῦ χαλασμοῦ τοῦ τόπου».
Τόπο ἐδῶ ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος τόσον τὸν θρησκευτικόν, ὅσον καὶ τὸν πολιτικόν. Ἡ συναλληλία, ἔστω καὶ μετ’ ἐμποδίων, ἰσχύει. Δηλαδὴ μισεῖ, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὁ Ποντίφηκας καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴ Ῥωμιοσύνη, τὸ γένος ἡμῶν. Νὰ γιατὶ ὁ Ἅγιος εἶναι τόσο ἀκάθεκτος ἐναντίον τοῦ Πάπα, ὥστε νὰ μᾶς δίνει ἐντολὴ νὰ τὸν καταριώμαστε.
 

Με μεγάλη λαμπρότητα υποδέχθηκε το Φανάρι, τον Πάπα Βενέδικτο 16ο στην πρώτη επίσκεψη του στην έδρατου Οικουμενικού Θρόνου. Πρόκειται για ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση της ΕΝΩΣΗΣ των δύο Εκκλησιών.Τα διεθνή Μ.Μ.Ε. χαρακτήρισαν Ιστορική την επίσκεψη Βενέδικτου στο Φανάρι. Ενώ το CNN το Skynews αλλά και τα μεγάλα τουρκικά δίκτυα διέκοψαν το πρόγραμμα τους για να μεταδώσουν τη "δοξολογία" στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου.

πρόκειται για την πρώτη επίσημη επίσκεψη που πραγματοποιεί στην Κωνσταντινούπολη Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τα τελευταία 27 χρόνια. Η προηγούμενη πραγματοποιήθηκε το 1979 όταν ο τότε ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ Πατριάρχης Δημήτριος υποδέχτηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄.Αποτελεί συνέχεια των συναντήσεων που είχαν ο "Πατριάρχης" Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄, που οδήγησαν στην άρση των Αναθεμάτων, τα οποία συνόδευσαν το μεγάλο Σχίσμα του 1054.

Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα (αναρωτιόμαστε το γιατί) και ο Πάπας με ιδιαίτερη χαρά εισήλθε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου όπου του έγινε η επίσημη υποδοχή και προσκύνησε μαζί με τον Πατριάρχη το Ιερό Ευαγγέλιο .

Ο ΠΑΠΑΣ Ρώμης και Ο ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Οικουμενικός Πατριάρχης εισήλθαν στον Ναό και άναψαν ο καθένας ένα κερί ειδικό κερί και προχώρησαν στα ενδότερα του Ναού .

ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ: ΚΑΝΩΝ ΜΕ', ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ:
«Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικούς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω».


ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΞΥΠΝΑΤΕ. ΆΚΟΥΣΟΝ ΆΚΟΥΣΟΝ.
Ο Πάπας εισήλθε στον Πατριαρχικό Ναό υπό τους ψαλμούς που συντάχθηκαν και μελοποιήθηκαν ειδικά για την περίσταση (δηλαδή για τον πάπα, οι προδότες την Ελληνορθοδόξιας έγραψαν ψαλούς αντί να θυμιθούν τον Άγιο Κοσμά που έλεγε «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε») και άρχισε η επίσημη, προδοτική και αιρετίκη δοξολογία.

Πάπας και Πατριάρχης απήγγειλαν από κοινού στα ελληνικά το «Πάτερ ημών» και πριν το τέλος της δοξολογίας οι δύο Προκαθήμενοι αντήλλαξαν χαιρετισμούς.

Το καλωσόρισμα του Πατριάρχη ήταν ιδιαίτερα θερμό προς τον αγιώτατο και πεφιλημένο αδελφό, όπως αποκάλεσε τον Πάπα. «Σας υποδεχόμεθα εις την ιεραν και ιστορικήν πόλιν ημών μετ αισθημάτων ειλικρινους χαράς και ικανοποιήσεως» είπε ο Πατριάρχης συνεχίζοντας με μια σύντομη αναφορά στην πολυτιμότητα της Κωνσταντινουπόλεως στην πορεία του Χριστιανισμού. «Εδω, αι μεγάλαι Σύνοδοι της αρχεγόνου Εκκλησίας συνήλθον δια να διαμορφώσουν το Σύμβολον της Πίστεως (ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Η αιρετικοί παπικοί εχούν αλλάξει το σύμβολον της πίστεως). Εδω, μάρτυρες και άγιοι, επίσκοποι και μοναχοί, θεολόγοι και διδάσκαλοι, ομού με εν «νέφος μαρτύρων», ωμολόγησαν οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, ητοι την δεδεγμένην αλήθειαν, την πίστιν των πατέρων. Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων. Αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξεν» σημείωσε ο Προκαθήμενος των Ορθοδόξων. Ο Πατριάρχης μίλησε για τους προηγούμενους Πάπες και Πατριάρχες που «συνησθάνθησαν την ανεκτίμητον αξίαν και συγχρόνως την επείγουσαν ανάγκην τοιούτων συναντήσεων εν τη πορεία της συμφιλιώσεως μέσω ενός διαλόγου αγάπης και αληθείας».

Ο χαιρετισμός του Πατριάρχη κατέληξε με την φράση: «Προσφιλέστατε Αδελφέ, καλώς ήλθετε! «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ...ΕΙΠΕ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ:
 «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕ ΟΡΘΟΔΟΞΕ ΓΙΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΤΟ "ΠΟΙΜΝΙΟ" ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ;;;;;;;
Από την πλευρά του ο Πάπας μίλησε με θερμά λόγια για τον Πατριάρχη ευχαριστώντας τον «για την φιλοξενία και την καλή θέληση». Είπε στα ελληνικά τη φράση «Ο Θεός αγάπη εστίν» και αναφέρθηκε με τη σειρά του στους Προκατόχους που άνοιξαν τον δρόμο για τον διάλογο προς την επανένωση Ανατολής και Δύσης.

«Μου δίνει μεγάλη χαρά που βρίσκομαι μαζί σας και που μας δόθηκε η ευκαιρία να προσευχηθούμε από κοινού και να ευχηθούμε την πλήρη ένωση Καθολικών και Ορθοδόξων» είπε ο Ρωμαίος Ποντίφικας, ευχόμενος ο Θεός να ενδυναμώσει την κοινή δέσμευση και επιθυμία για κοινή πορεία προς την ένωση.»
ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ: ΚΑΝΩΝ ΜΕ', ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ:
«Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικούς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω».

ΠΗΓΗ:http://krupho-sholeio.blogspot.gr/2012/03/blog-post_29.html#more

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός για το Βάπτισμα.

Θέλοντας ὁ Κύριος νὰ μᾶς δείξη τὸν τρόπον, πῶς νὰ βγάνωμεν ἐκείνην τὴν κατάραν, ὁποὺ ἔλαβεν ὁ πατέρας μας ὁ Ἀδὰμ μέσα εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἡ μητέρα μας, ἐβαπτίσθη ὁ Κύριος μέσα εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμὸν ἀπὸ τὸν τίμιον Πρόδρομον.

Πρέπει καὶ ἐμεῖς οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμαστε καὶ νὰ εὐφραινώμαστε χιλιάδες φορὲς εἰς τὰ πολλὰ καλὰ ὁποὺ μας ἐχάρισεν ὁ Κύριος καὶ μάλιστα εἰς τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ φυλάγωμεν τὸ Βάπτισμα καθαρὸν καὶ ἀμόλυντον ὅσον εἶνε δυνατόν.

Εἰ δὲ καὶ τύχει καὶ σφάλωμεν ὡς ἄνθρωποι, ἂς εἶνε δεδοξασμένος ὁ πανάγαθος Θεός, ὁποὺ μᾶς ἐχάρισε καὶ δεύτερον Βάπτισμα, τὴν ἁγίαν Ἐξομολόγησιν· διατὶ ἀβάπτιστος καὶ ἀνεξομολόγητος ἄνθρωπος εἶνε ἀδύνατον νὰ σωθῆ.

Καλύτερα, ἀδελφέ μου νὰ θανατώσης ἑκατὸν ἄνθρωπους βαπτισμένους, παρὰ νὰ ἀφήσης ἕνα παιδίον ἀβάπτιστον νὰ ἀποθάνη. Καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη καὶ θέλη ἀποθάνη τὸ παιδίον καὶ δὲν ἐπρόφθασεν ὁ παπὰς νὰ τὸ βαπτίση, ἂς τὸ βαπτίση ὅποιος τύχη, ὁ πατέρας, ἡ μητέρα, ἀδελφός, γείτονας καὶ μάλιστα ἡ μαμή. Βάλε ἀρκετὸ νερὸ καὶ λάδι, σταύρωσέ το καὶ βάπτισέ το. Εἰπέ: Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. Καὶ ἂν ζήση, τὸ τελειώνει ὁ παπάς. Μὰ ἔτυχε καὶ δὲν ἔχεις νερό; Πάρε τρεῖς φοῦχτες χῶμα καὶ χύσε το στὸ κεφάλι του καὶ εἰπὲ καθὼς καὶ πρῶτα. Ἔτυχε πάλιν καὶ δὲν ἔχεις καὶ χῶμα; Βάπτισε τὸ εἰς τὸν ἀέρα καὶ εἰπὲ ὁμοίως. Καὶ μὴν τὸ κάμνετε καθὼς ἕνας τρελλὸς καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος· ἔλεγε πὼς γίνεται κουμπάρος καὶ ἄφησε τὸ παιδίον ἀβάπτιστον καὶ ἀπέθανε, διὰ νὰ μὴ χωρισθῆ ἀπὸ τὴν γυναῖκά του. Εἰς τὴν ἀνάγκην δὲν γίνονται κουμπάροι καὶ ὁ ἄνδρας ὡσὰν θέλη ματασμίγει μὲ τὴν γυναῖκα του, δὲν ἔχουν κανὲν ἐμπόδιον.

Ὁμοίως πάλιν, ἂν τύχη ἀνάγκη καὶ θέλη νὰ ἀποθάνη καὶ ἕνας ἄνθρωπος καὶ δὲν ἐπρόφθασεν ὁ παπὰς νὰ τὸν ἐξομολογήση, ἂς ἐξομολογηθῆ εἰς ὅποιον τύχη καὶ νὰ ἀποθάνη ἐξωμολογημένος· εἶνε ἐλπίδα πὼς ἠμπορεῖ νὰ σωθῆ· εἰ δὲ νὰ μεταλάβη ἀνεξομολόγητος, δὲν ὠφελεῖ τίποτες.

Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἕως ὁποὺ νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ ὁποὺ νὰ μὴν μείνη ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διατὶ καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰ παιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορρίζικα, διατὶ δὲν εἶνε καλὰ βαπτισμένα.

Ὅποιος θέλει νὰ κάμη διὰ τὴν ψυχήν του ἀπὸ τὴν εὐγένιάν σας καμμίαν κολυμβήθραν, ἂς σηκωθῆ ἀπάνω νὰ τοῦ εἰπῶ πῶς πρέπει νὰ τὴν κάμη καὶ νὰ βάλω ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸν συγχωρήσουν, νὰ λάβη μίαν συγχώρησιν, ὁποὺ νὰ ἔδινε χίλια πουγγιὰ δὲν τὴν εὕρισκε. Ἄκου ἐσύ, παιδί μου, ἐσὺ ποὺ θέλης νὰ τὴν κάμης τὴν κολυμβήθραν· νὰ πῆς τοῦ μαστόρου νὰ τὴν κάμη δυὸ ἀπιθαμὲς βαθειὰ ἀπὸ μέσα καὶ μίαν ἀπιθαμὴν κάτω πλατειὰ καὶ ἀπάνω δυὸ ἀπιθαμὲς βαθειὰ πλατειά. Νὰ ἔχη δυὸ δάκτυλα πάτο ἀπουκάτου διὰ νὰ στέκη. Νὰ τῆς κάμης δυὸ χερούλια διὰ νὰ πιάνεται καὶ ἕνα καπάκι ἀπὸ πάνω διὰ νὰ σκεπάζεται. Καὶ νὰ εἶνε ὅλα χαλκωματένια, νὰ τὴν γανώσης. Καὶ πὲς τοῦ μαστόρου νὰ γράψη τὸ ὄνομά σου ἐπάνω διὰ νὰ μνημονεύεσαι.


Ἐσεῖς, παιδιά μου, παρακαλεῖτε νὰ βαπτίζετε παιδιά· καὶ δὲν εἶνε καλύτερα νὰ κάμετε κολυμβήθραν, νὰ βαπτίζετε χιλιάδες παιδιά, διὰ νὰ ἔχετε περισσότερον μισθὸν εἰς τὴν ψυχήν σας; Καὶ νὰ ἐξετάζετε ὅποια ἐκκλησία δὲν ἔχει νὰ κάμετε. Καὶ εἰς τὴν Πόλιν νὰ φθάσης νὰ στείλης καὶ πανταχοῦ τὸν ἴδιον μισθὸν ἔχεις. Σᾶς παρακαλῶ νὰ εἰπῆτε καὶ διὰ τὸν κὺρ Ἰωάννην, ὁποὺ θέλει νὰ φτιάση μιὰ κολυμβήθραν, νὰ εἰπῆτε τρεῖς φορές: Ὁ Θεὸς συγχωρῆσοι καὶ ἐλεῆσοι αὐτόν.

Ο "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ" ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΣΕ ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΗΣ Ν.ΥΟΡΚΗΣ, ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009 !!!!!! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ!!!

Ραβίνε Σνάϊερ, πολυαγαπημένε φίλε, εξοχότατοι πρεσβευτές και αντιπρόσωποι των

εθνών, διακεκριμένοι ηγέτες της Εβραϊκής κοινότητας και άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, αγαπητά παιδιά, Σαλόμ. Είναι μεγάλη χαρά για εμάς να έχουμε την δυνατότητα να επισκεφτούμε αυτήν την ευλογημένη συναγωγή του Παρκ-Ιστ, στην καρδιά αυτής της υπέροχης πόλης.
Είμαστε γνωστοί με τους πνευματικούς ηγέτες σας, γνωρίζουμε τα θρησκευτικά και κοινωνικά προγράμματα σας και θαυμάζουμε τις ποικίλες εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες σας για την διάπλαση των πιστών σας.
Ιδιαίτερα, είμαστε γνώστες της εκπληκτικής δουλειάς για την θρησκευτική ελευθερία που κάνει ο Ραβίνος Σνάϊερ, μέσα από το Ίδρυμα «Έκκληση στη Συνείδηση» (Appeal of Conscience), για το οποίο ο αγαπητός μας φίλος δίκαια έλαβε το Αθηναγόρειο βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το τάγμα των Ελληνορθόδοξων Αρχόντων Αμερικής, από τα χέρια του πολυαγαπημένου μας Έξαρχου, Αρχιεπισκόπου Δημήτριου.

Όμως, η επίσκεψή μας εδώ είναι κάτι παραπάνω από μια απλή τυπικότητα. Υπερβαίνει την απλή φιλοφρονητική επίσκεψη ενός Χριστιανού ηγέτη σε έναν Εβραίο ηγέτη. Όπως και ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου, ο αδελφός μας, η αγιότητά του ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος ήταν εδώ πέρυσι, έτσι και εμείς, σαν διάδοχοι του γήινου αδελφού του αγίου Πέτρου, του πρώτου που καλέστηκε απόστολος, του Αγίου Αντρέα, εμπνευσμένοι από την διακαή πεποίθηση πως το πιο επείγον έργο που στέκεται μπροστά σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες είναι η παγκόσμια συνεργασία μας για την προώθηση μεγαλύτερης ανεκτικότητας και κατανόησης ανάμεσα στους ανθρώπους, τις φυλές και τις θρησκείες του πλανήτη μας. Για αυτόν το λόγο σήμερα μας συνοδεύει η Εξοχότης του, ο μητροπολίτης Εμμανουήλ της Γαλλίας, που διευκολύνει και περιθάλπει τις Διεθνείς Ακαδημαϊκές Διαβουλεύσεις ανάμεσα στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό, που ξεκίνησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τα μέσα της δεκαετίας του 70. Είμαστε ευχαριστημένοι που η 7η Ακαδημαϊκή Συνδιάσκεψη ανάμεσα στον Ιουδαϊσμό και την Ορθοδοξία θα συνέρθει σε δύο εβδομάδες στην Αθήνα. Ο τίτλος της Συνδιάσκεψης, Ο Κόσμος σε Κρίση: Ηθικές Προκλήσεις και Θρησκευτική Προοπτική, είναι πραγματικά επίκαιρος, με δεδομένες τις οικολογικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αναταραχές στον κόσμο μας σήμερα. Είχαμε προσωπικά παραβρεθεί σε μια προηγούμενη συνδιάσκεψη στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα στους Ορθόδοξους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Επισκεφτήκαμε και το μνημείο για το Ολοκαύτωμα στην πόλη. Δεν υπάρχει αμφιβολία στο μυαλό μας πως ένας διαθρησκευτικός διάλογος είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων των θρησκευτικών ηγετών της εποχής μας. Διότι δεν έχουμε μόνο κοινά σημεία που μας ενώνουν, όπως οι ιερές γραφές που λατρεύουμε, οι Πατριάρχες και οι Προφήτες που τιμούμε, αλλά έχουμε και κοινά θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στον κόσμο. Πρωταρχικό ανάμεσα σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα είναι η διατήρηση της δημιουργίας του Θεού, του φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο έχουμε διαταγή να καλλιεργούμε και να διατηρούμε (Γένεσης, 2:15), σαν ιερατικοί επιστάτες της γης. Όπως γνωρίζετε, μόλις τελείωσε το 8ο οικολογικό συμπόσιο στον ποταμό Μισισιπή της Νέας Ορλεάνης, όπου εγείραμε την επίγνωση για τα τεράστια ηθικά και κοινωνικά προβλήματα , τα οποία ενδόμυχα σχετίζονται με την καταστροφή των φυσικών αποθεμάτων σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης αλαζονείας και απληστίας. Από το ξεκίνημα της οικολογικής πρωτοβουλίας μας, αναγνωρίσαμε την σημασία της συνεργασίας με ανθρώπους σε άλλους τομείς, όπως οι επιστήμονες και οι νομοθέτες, όπως και με άλλες πίστεις και θρησκείες, διότι το περιβάλλον υπερβαίνει τα δογματικά σύνορα. Είναι κάτι για το οποίο είμαστε συλλογικά υπεύθυνοι. Είναι κάτι που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνο μαζί και όχι με την απομόνωση. Οι θρησκευτικές κοινότητες των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν επιπλέον ευθύνη και υποχρέωση να επιμορφώσουν τους πιστούς για την μεγάλη επιρροή που έχουν τα μεγάλα έθνη στην δυνατότητα του πλανήτη να επιβιώσει. Άλλα ζητήματα κοινής ανησυχίας για τις παγκόσμιες θρησκευτικές κοινότητες περιλαμβάνουν τον αυξανόμενο φονταμενταλισμό και φανατισμό στους θρησκευτικούς κύκλους, καθώς και τον αυξανόμενο ρατσισμό και την τρομοκρατία στον κόσμο. Για αυτόν το λόγο είμαστε ενωμένοι με τον Ραβίνο Σνάϊερ και συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με το Ίδρυμα «Έκκληση στη Συνείδηση» για να ενθαρρύνουμε την μεγαλύτερη κατανόηση και ανεκτικότητα ανάμεσα στις θρησκείες, και όταν είναι απαραίτητο να λέμε την αλήθεια με αγάπη και να ανακοινώνουμε, όπως έγινε πρώτα στην Βέρνη της Ελβετίας και επαναβεβαιώθηκε στην Ιστανμπούλ, ένα έγκλημα που γίνεται στο όνομα της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της θρησκείας. Το χρωστάμε, σαν Εβραίοι και Χριστιανοί, στην κοινή κληρονομιά μας, να μιμηθούμε τον προπάτορα μας Αβραάμ που δέχτηκε την απρόσμενη επίσκεψη των τριών ξένων κάτω από τη σκιά των βελανιδιών Μαμβρή, όπως περιγράφεται στη Γένεσης, 18. Ο πατριάρχης του Ισραήλ δεν θεώρησε αυτούς τους ξένους απειλή ή κίνδυνο για τον τρόπο ζωής του ή την περιουσία του. Δεν ήταν καταραμένος με ξενοφοβία, τον φόβο απέναντι στον ξένο, αλλά ήταν ολότελα γεμάτος φιλοξενία, αγάπη για τον ξένο. Φιλοξενία, μια όμορφη Ελληνική λέξη. Αυθόρμητα μοιράστηκε μαζί τους την φιλία του και το φαγητό του, εκτείνοντας τόσο γενναιόδωρα την φιλοξενία , ώστε το δίκαιο φέρσιμο και η συμπονετική φροντίδα προς τους ξένους αναφέρεται ευλαβικά στην Τορά και την Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση. Η σκηνή ερμηνεύτηκε και συνταυτίστηκε με τη ζωή του Θεού.
Αγαπητοί φίλοι, καλούμαστε να γίνουμε προφητικές κοινωνίες μετατροπής σε έναν τελματωμένο κόσμο. Προφητικές κοινωνίες ειρήνης σε μια παγκόσμια κοινωνία που απειλείται με πόλεμο, προφητικές κοινωνίες διαλόγου σε έναν πολιτισμό που χαρακτηρίζεται από αντιμαχίες και προφητικές κοινωνίες συμφιλίωσης με την δημιουργία του Θεού σε μια εποχή που διακυβεύεται το μέλλον της γης.
Όλοι έχουμε μεγάλα παραδείγματα να ακολουθήσουμε: για μας, τους Χριστιανούς, δεν θα ξεχαστούν ποτέ οι ήρωες της Βουλγαρίας και της Ελλάδας, οι οποίοι, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ρίσκαραν τις ζωές τους για να σώσουν τους Εβραίους φίλους και γείτονές τους από την αποτρόπαιη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Αύριο θα επισκεφθούμε έναν πολυαγαπημένο φίλο, τον Μουχτάρ Κεντ στην Ατλάντα, τον νούμερο ένα για την κόκα κόλα, παγκοσμίως. Είναι πολύ καλός φίλος μας. Ο πατέρας του ήταν Τούρκος διπλωμάτης που δούλεψε με ενεργητικότητα και συμπόνια για να προστατέψει τους Εβραίους Τούρκους πολίτες και όχι μόνο. Μερικά χρόνια πριν η Εβραϊκή κοινότητα της Ιστανμπούλ οργάνωσε μια συγκινητική εκδήλωση για να τιμήσει τις υπηρεσίες του πατέρα του Κεντ, και την γενναιοδωρία του κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όσο για εσάς Παιδιά του Αβραάμ, έχουμε εκείνους τους ήρωες που ενάντια σε όλες τις πιθανότητες ίδρυσαν ένα νέο έθνος για να σώσουν για τον Θεό την παράδοση του λαού του Ισραήλ.
Καμία από αυτές τις προσπάθειες δεν ήταν τέλειες, ελάχιστοι μόνο σώθηκαν και σήμερα παρατηρούμε πόσο δύσκολο είναι να καθιερώσουμε την ασφάλεια και την δικαιοσύνη για όλους στην Μέση Ανατολή. Όμως δεν αποκαρδιωνόμαστε, αλλά παίρνουμε κουράγιο να συνεχίσουμε την κοινή μας μάχη. Πριν μερικά χρόνια επισκεφτήκαμε επίσημα το Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ και ο τότε Πρόεδρος του Ισραήλ Βάισμαν μας δέχτηκε στο γραφείο του και μας είπε: η Αγιότητά σας γνωρίζει πως είμαι αξιωματικός και λόγω της θέσης μου, σε ολόκληρη τη ζωή μου έκανα είτε ειρήνη ή πόλεμο. Δούλευα για την ειρήνη ή για τον πόλεμο. Από προσωπική εμπειρία σε διαβεβαιώνω πως να κάνεις ειρήνη είναι πολύ πιο δύσκολο από το να κάνεις πόλεμο. Ας αντιμετωπίσουμε αυτούς τους στόχους μαζί. Ας πιαστούμε από τα χέρια όχι μόνο για να προσευχηθούμε, αλλά και σε ένδειξη αλληλεγγύης. Το χρωστάμε στο Θεό μας, στους κοινούς Πατριάρχες μας Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, σε όλους εμάς και στον κόσμο.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

(Ἡ Νεομάρτυς Αἰκατερίνη)

(Ἀναδημοσίευσις ἐκ τῶν ἱστορικῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ" τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου
Πενταπόλεως Καλλιοπίου)

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

 Ὡς γνωστόν, ἡ Ἁγία καί Μαρτυρική Ἑλληνική Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι ἡ κατ' εὐθείαν καί μόνη κληρονόμος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πού ἱδρύθηκε κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Καί τοῦτο, διότι μόνο Αὐτή διεφύλαξε καί διαφυλάττει προσεκτικά τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανική Πίστην καί ζωήν ἀναλλοίωτον, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν παρέδωσαν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διαφυλάττουσα ὅμως τήν Ἁγίαν Πίστην ἡ Ἐκκλησία μας, ἐδοκιμάσθη "ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίω" (Σόφ. Σολομ. γ'6) καί ἐθριάμβευσε ἐν μέσω διωγμῶν, αἱμάτων καί θυσιῶν, ἀκολουθοῦσα τά αἱματόβρεκτα ἀχνάρια τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων.

 Ἐπολεμήθη ἐπί 60κοντα καί πλέον χρόνια καί ἐξακολουθεῖ ἀκόμη καί σήμερα νά πολεμᾶται σκληρά. Εἶναι βέβαιον ὅτι καί εἰς τό μέλλον δέν θά σταματήσουν οἱ δοκιμασίες αὐτῆς. Ὁ Δικαιοκρίτης Θεός ὅμως, «εὖρεν τήν Ἐκκλησίαν μᾶς ἀξίαν» χάριν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς καρτερικότητας τῶν Κληρικῶν καί Πιστῶν της.

       Μένει ἡ Ἐκκλησία μας καί θά παραμένει τό ἀπόρθητο Φρούριο ὅσο καί ἄν θά ἐπιστρατεύεται ἡ σατανική ἐφευρετικότης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά τήν ἐκπόρθησή του. Στηρίζει ἀκλόνητα καί διαφυλάττει τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως χωρίς νά κάμπτεται ἀπό θλίψεις, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες, διωγμούς καί μαρτύρια.

       Ἀπευθύνει ἀγωνιστικά σαλπίσματα πρός τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κάθε ἐποχῆς, ἡλικίας καί φύλου ὅπως:

       «Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου» (Ἀποκάλ. β' 10),

      «Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας» (Σειράχ δ' 28),

       «Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Ἅ' Τιμόθ. στ' 12).

       Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι πάντοτε εὑρίσκονται ψυχές πού ἀνταποκρίνονται σ' αὐτά καί θυσιάζονται γιά τήν πίστη, ψυχές πού ὁ ζῆλος τούς μένει πύρινος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους.

       Καί ἡ ἀνταμοιβή τους πάντοτε ὑπερτέρα της προσφορᾶς τους: «τούς δοξάζοντας μέ δοξάσω» (Βασιλ. β' 30). Ἡ ἐπουράνιος ἀντιμισθία τοῦ Πατρός «ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος».

       «Τά πάτρια», ἐκπληροῦντα, σύν Θεῶ, τήν προσπάθειαν πού ἀνέλαβαν,   παρουσιάζουν τά αἱματηρά γεγονότα τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ὡς δεῖγμα τῶν δεινῶν της καταδιωγμένης Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Μέ ἰδιαιτέρα μάλιστα συγκίνηση σπεύδουν νά πληροφορήσουν τούς ἀναγνῶστες τους ὅτι, ἀποτέλεσμα τῶν αἱματηρῶν σκηνῶν ἦταν, ἀφ' ἑνός μέν ὁ διά μία ἀκόμα φορᾶ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί ἀφ' ἑτέρου δέ, ἡ ἀνάδειξη μιᾶς Μορφῆς πλημμυρισμένης ἀπό τήν φωτιά τῆς Πίστεως καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό, μιᾶς νέας μάρτυρος, τῆς Αἰκατερίνας (Ρούττη).

«Τά Πάτρια», ὅπως ἄλλοστε καί ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει, φρονοῦν, ὅτι ἡ συγκατεριθμήθη εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἡ 15η Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς τελειώσεώς της, εἶναι ἡ «Γεννέθλιος Ἡμέρα τῆς Νεομάρτυρος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ».

       Τέλος, κάμνομεν ἔκκλησιν εἰς τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας τῶν «Πατρίων», καί ἰδιαίτερά τους Πιστούς της Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅπως διαδόσουν τήν παροῦσα ἔκδοση γιά νά γνωσθῆ στό εὐρύτερο κοινό τῶν Χριστιανῶν τό μαρτύριο τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνας (Ρούττη) καί ὅτι εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς, καί δή τόν 20ό αἰώνα, ὑπάρχουν ψυχές πού θυσιάζονται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ πλησίον.

       Ὅπως καί οἱ προηγούμενες ἐκδόσεις τῶν «Πατρίων» ἔτυχαν ἐνθουσιώδους ὑποδοχῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τό αὐτό θά συμβεῖ, ὡς πιστεύομεν, καί μέ τήν παροῦσαν ἔκδοσιν.

Πειραιεύς, Ἰανουάριος 1987.

Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Πενταπόλεως Καλλιόπιος Μητροπολίτης.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

      Μάνδρα Ἀττικῆς. Τόπος πού συνδέθηκε μέ ἠρωϊκά ἀλλά καί τραγικά γεγονότα. Τόπος πού πρόσφερε στήν ὑλιστική ἐποχή μᾶς μία ἀκόμα ἠρωϊδα τῆς Πίστεώς μας, τήν νεαρά νεομάρτυρα Αἰκατερίνη Κων. Ρούττη. Εἶναι γνωστό σέ ὅλους τους Χριστιανούς ὅτι ποτάμια ὁλόκληρα αἵματος ἐχύθησαν διά νά στερεωθεῖ ἡ ἀληθινή πίστη στόν Χριστό. Ἀλλά καί διά τήν διατήρησή της μακριά ἀπό τήν ἐπίδραση αἱρετικῶν νεωτερισμῶν πάλι ἐχρειάσθη νά χυθεῖ μαρτυρικό αἷμα.

        Ἐλᾶτε τώρα Χριστιανοί, σεῖς πού ὑπομονετικά φέρετε τήν περιφρόνηση τῶν πολλῶν καί πού ἀκούετε στό ὄνομα Παλαιοημερολογίτες, ἐλᾶτε ὅλοι μαζί νά γνωρίσουμε πώς οἱ πατέρες καί οἱ ἀδελφοί μας, πού ἔζησαν τά πρῶτα χρόνια τοῦ σχίσματος, ἀγωνίσθησαν καί ἐδόξασαν τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. δίνοντας σέ μᾶς τήν δυνατότητα, ἐλεύθερα καί τιμημένα νά ζοῦμε καί νά λατρεύουμε τόν Θεό μας.

      Ἅς παρακολουθήσουμε λοιπόν πώς ἐξελίχθηκαν τά θλιβερά γεγονότα τῆς Μάνδρας, πώς δηλαδή ἄρχισε καί τί τραγικό τέλος ἔλαβε ἡ ὁλονύκτιος πανηγυρική ἀκολουθία πού ἔγινε πρός τιμή τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν, τά ξημερώματα τῆς 8ης Νοεμβρίου τοῦ 1927, εἰς τόν ὁμώνυμο Ναό τῆς Μάνδρας.

    Ἀπό τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, εὐλαβεῖς γυναῖκες τῆς Μάνδρας, μαζί καί ἡ θαρετή ὑπερασπίστρια τῶν Πατρίων Παραδόσεων Αἰκατερίνη (Ρούττη), εὐπρέπισαν τόν Ναό, ὥστε τό πανηγύρι τους πού μέ τόση λαχτάρα περίμεναν νά μήν ὑστερήσει σέ τίποτα. Ἐγκαίρως εἶχαν ἐνεργήσει καί γιά ὁμόδοξο Ἱερέα. Ἠσαν βλέπετε ἐλάχιστοι οἱ Ἱερουργοί τότε καί συνεπῶς περιζήτητοι...

       Πρός τόν σκοπό αὐτό, μιά ἐπιτροπή εἶχε ξεκινήσει γιά τήν Ἀθήνα καί νά πού νωρίς τήν παραμονή ἐπιστρέφει μέ σούστα, συνοδεύοντας τόν ἀείμνηστο ὁμολογητή Ἱερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Ἡ ὑποδοχή πού ἔγινε στόν ἐρχόμενο ἱερουργό ἦταν ἐνθουσιώδης. Ὅλοι σχεδόν οἱ κάτοικοι τόν καλωσόρισαν χαρούμενοι, ἐνῶ οἱ καμπάνες ὅλων των Ναῶν κτυποῦσαν χαρμόσυνα. Τόση ἦταν ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐκτίμηση τῶν πρώτων ἀγωνιστῶν γιά τούς ὁμόδοξους Ἱερεῖς.

       Ὁ Ἑσπερινός ἄρχισε ἥσυχα καί εἰρηνικά. Τό ἴδιο ἥσυχα θά συνεχιζόταν καί θά τελείωνε καί ὅλη ἡ ἀγρυπνία ἄν δέν ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους τά ἀνεπιθύμητα, γιά τό βράδυ ἐκεῖνο, ὄργανα τῆς τάξεως, περικυκλώνοντας τόν Ναό μέ κακές διαθέσεις. Καί εὔλογο γεννᾶται τό ἐρώτημα: Μά γιατί αὐτή ἡ πολιορκία; Στό Ναό δέν βρίσκονταν παράνομοι. Δέν ἐκρύβοντο ληστές. Μόνον ἄξιοι τηρητές τῶν Πατρίων Παραδόσεων εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά δοξάσουν μέ κάθε τιμή τούς προστάτες Ἁγίους τους. Τί λοιπόν ζητοῦσαν τά ὄργανα μέ τόση ἐπιμονή; Ἁπλούστατα ζητοῦσαν νά ἐκτελέσουν τήν διαταγή τοῦ σχισματικοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, νά συλλάβουν τόν ἱερουργούντα Ἱερέα καί νά διαλύσουν τό πλῆθος τῶν πανηγυριστῶν.

       Μπορεῖ νά εἶχαν ὅμως λάβει ἐντολές τά ὄργανα, ἀλλά καί οἱ Χριστιανοί τῆς Μάνδρας ἔπρεπε νά ἐκτελέσουν τίς θεοσδοτες ἐντολές Του καί νά μήν ἐπιτρέψουν τήν παραμικρή διατάραξη τῆς Ἑορτῆς. Ἔτσι οἱ πόρτες τοῦ Ναοῦ κλείνονται καί ἡ ἀκολουθία συνεχίζεται πιό κατανυκτική. Εἶναι διότι γίνεται κάτω ἀπό τήν ἀπειλή τῶν ὅπλων.

Κτυποῦν μέ μανία τά ὄργανα. Κτυποῦν ὅπου βροῦν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Καί εἶναι ὁ 20ος αἰώνας!!! Ὁ πολιτισμός θεριεύει. Καί ὑποτίθεται ὅτι τά ἀτομικά καί θρησκευτικά δικαιώματα ἀσκοῦνται μέ κάθε ἐλευθερία! Τί τρομερή ἀλήθεια! Καί βρισκόμαστε μάλιστα στά ἱερά χώματα τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἑλλάδας!!!

       Προσεύχονται οἱ Πιστοί μέσα στό Ναό ἥσυχα καί εὐλαβικά.

       Μαίνονται, οὐρλιάζουν καί αἰσχρολογοῦν ἔξω τα ὄργανα τῶν σχισματικῶν.

       Ζητοῦν μέσα ἐνίσχυση ἀπό τόν Κύριο οἱ Πιστοί γιά νά ἀντέξουν τόν ἄδικο διωγμό τους. Ζητοῦν ἐπίσης καί τά ὄργανα ἔξω ἐνίσχυση ἐπιγόντως γιά νά ἐπιτύχουν τόν βέβηλο σκοπό τους. Εἶχαν πράγματι ἀνάγκη ἀπό ἐνισχύσεις!!! Πώς θά συνελάμβαναν ἕναν πράο καί ἄκακο Ἱερουργό; Πῶς θά ἀντιμετώπιζαν τούς ἄοπλους Πιστούς;

       Κοντεύει νά ξημερώσει. Μέσα στό Ναό ἔχουν μεταλάβει οἱ περισσότεροι καί περιμένουν τό "Δί΄ εὐχῶν..." τοῦ Ἱερέως καί ἀφοῦ πάρουν τήν εὐλογία του, νά τόν ὁδηγήσουν σέ ἕνα κοντινό σπίτι νά ξεκουραστεῖ. Πῶς θά γινόταν ὅμως αὐτό, ποῦ ἔξω καιροφυλακτοῦσαν οἱ πραιτωριανοί τῶν σχισματικῶν;

Μά πρό ὀλίγου πῆραν μέσα τους δύναμη ἀπό τόν Χριστό! Δέν τούς σκιάζει τίποτα. Προχωροῦν ἄφοβα. Οἱ πόρτες ἀνοίγουν. Οἱ πιστοί ἀρχίζουν νά ἐξέρχονται. Ζωντανό τεῖχος ἀπό εὐσεβεῖς γυναῖκες τῆς Μάνδρας ἔχουν περικυκλώσει τόν κινδυνεύοντα Ἱερέα. Μέσα ἀπό τό σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σάν ἀνήμερα θηρία τά ὄργανα τῶν σχισματικῶν. Ἀπαιτοῦν τήν παράδοση τοῦ Ἱερέως.

       Μά γιατί ἄραγε; εἶναι τό δικαιολογημένο ἐρώτημα τῶν Πιστῶν. Μήπως ἐγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ἤ μήπως ἐβεβήλωσε;

Ὄχι! Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά! Κι ὅμως τόν ζητοῦν! Καί λοιπόν; Ποιός θά τούς τόν παραδώσει; Δέν ὑπάρχει Ἰούδας!

       - «Μόνο σάν θά περάσετε πάνω ἀπό τά πτώματά μας θά πάρετε τόν Ἱερέα μας!» ἀκούγεται σταθερή καί δυνατή μιά γυναικεία φωνή. Εἶναι ἡ 27χρονη Αἰκατερίνα Ρούττη (σήμ. 1) πού ἄφησε σπίτι, ἄνδρα καί παιδιά καί ἦλθε νά ὑπερασπισθεῖ τόν Ἱερέα. Δέν τήν φοβίζουν οἱ φοβέρες τῶν ὅπλων καί γί΄ αὐτό ἀποφασισμένη φωνάζει.

       Οἱ ἀστυνομικές δυνάμεις δέν μποροῦν νά διασπάσουν τόν ἀνθρώπινο κλοιό. Ἀρχίζουν τότε νά πυροβολοῦν γιά νά τούς ἐκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν μέ αὐτό. Ἀπομακρύνονται ἀρκετοί πιστοί, ἀλλά τό ζωντανό τεῖχος γύρω ἀπό τόν Ἱερέα παραμένει ἄφοβο. Σέ λίγο ὅμως θά καμφθεῖ καί αὐτό ἐξ'αἰτίας τῆς ἀπανθρώπου καί ἀγρίας ἐπιθέσεως τῶν ὀργάνων, τῶν ὁποίων μία σφαίρα κτυπᾶ στόν κρόταφο τήν ἀείμνηστον ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη (σήμ. 2).

       Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη ὅμως, ἡ ψυχή τῆς ἄμυνας, δέν τό βάζει κάτω. Ἐλέγχει μέ θάρρος τούς σχισματικούς μέχρι τή στιγμή πού ἕνα ὄργανο θά σηκώσει τό κοντάκι τοῦ ὅπλου γιά νά κτυπήσει τόν Ἱερέα!

       Καί τότε, Ὕψιστε Θεέ, τί τόλμη, τί αὐτοθυσία!!!

       Μόλις ἡ Αἰκατερίνα ἀντιλαμβάνεται τήν κακοῦργο χειρονομία, σπεύδει νά σώσει τόν Ἱερέα, καλύπτοντας τόν μέ τό σῶμα της, ὁπότε καί δέχεται αὐτή τό θανάσιμο ἐκεῖνο κτύπημα στό πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς. Ἡ Αἰκατερίνα πέφτει στό δάπεδο τοῦ Ναοῦ βάφοντάς το μέ τό μαρτυρικό της αἷμα, ἐνῶ ἀκούγεται γιά τελευταία φορά νά ψιθυρίζει:

       - Παναγία μου!

       Οἱ γυναῖκες μέ ἀγωνία καί λυγμούς σηκώνουν τό αἱμόφυρτο σῶμα της καί ἀφοῦ προηγουμένως εἰδοποιεῖται καί ὁ ἄνδρας της, τήν μεταφέρουν στόν «Εὐαγγελισμό» τῶν Ἀθηνῶν. Μαζί μέ τήν Αἰκατερίνα μεταφέρεται στόν «Εὐαγγελισμό» καί ἡ τραυματισθεῖσα ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη, ἡ ὁποία καί ἐξέρχεται μετά ἀπό λίγες ἡμέρες.

       Ἡ Αἰκατερίνη ἑπτά ὁλόκληρες ἡμέρες ἀκίνητη, ὑπέφερε ἀφάνταστα χωρίς καν νά μπορεῖ νά μιλήσει. Μέ νοήματα ζήτησε μολύβι καί χαρτί γιά νά γράψει μέ δυσκολία στόν ἄντρα της νά προσέχει τά ἀγγελούδια της, τά δύο μικρά της, πού ἦταν τεσσάρων χρονῶν τό πρῶτο καί λίγων μηνῶν τό δεύτερο.

       Στίς 15 Νοεμβρίου 1927 μέ τό πάτριο Ἑορτολόγιο, πρώτη ἡμέρα τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων καί ὥρα 4 τό πρωΐ, παρέδωσε τήν μαρτυρική της ψυχή εἰς χείρας τοῦ στεφανοδότου Χριστοῦ.

       Τό τότε Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Ἱερᾶς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Ἀθηνῶν, κινητοποίησε ὅλα τα ὕπ΄ αὐτῆς παραρτήματα, ὥστε νά παρευρεθοῦν στήν κηδεία τῆς ὅσο τό δυνατόν περισσότεροι Πιστοί.

       Ἐπιζῶντες αὐτόπτες μάρτυρες τῆς κηδείας, μᾶς πληροφόρησαν ὅτι αὐτό πού  παρακολούθησαν τήν ἡμέρα ἐκείνη δέν ἦταν κηδεία ἀλλά ἱερά Λιτανεία μαρτυρικοῦ λειψάνου.

       Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν τήν πομπή, ἄλλοι κρατοῦντες ἄνθη ἄλλοι λαμπάδες καί ἄλλοι φοίνικες.

       Ἡ μάρτυς δέν ἔχει πλέον ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας πρόσκαιρες τιμές καί δόξες.

       Ἡ τιμή πού πρέπει νά τῆς ἀπονείμει κανείς εἶναι ἐκείνη πού ὁ Ἅγιος Χρυσόστομός μας ὑποδεικνύει: «Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος».

       Ἐγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, καί παραδειγματίζεσθε ἀπό τήν νεαρά μητέρα τῶν 27 χρόνων, πού ἔχυσε τό αἷμα της γιά τήν Ἁγίαν μας Πίστιν. Ἡ νεομάρτυς Αἰκατερίνα, ἀποτελεῖ «τιμή καί δόξα καί κάυχημα» γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί θά προβάλλεται σέ κάθε περίσταση, ὡς ὑπόδειγμα πίστεως, ἀγάπης, αὐταπαρνήσεως καί θυσίας γιά τίς Πατρίους Παραδόσεις.

       Αἰκατερίνη! Ἡ ἐπόχη ἅς δέν διέθεσε ἀγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τόν ὑποκόπανο τοῦ ὅπλου γιά νά σέ φοβίσει. Πόσο φτωχό ἀλήθεια ὅπλο, γιά νά σέ κάνει νά ἀπαρνηθεῖς μία ζωντανή Πίστη! Κι ὅμως ἐσύ ἔδωσες τήν ζωή σου γι' αὐτή.

       Οἱ πρεσβεῖες σου ἅς μᾶς ἐνισχύσουν καί οἱ προσευχές σου ἅς προασπίζουν τό Σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου ἠμῶν Ἐκκλησίας ἀπό κάθε «δολίως κινούμενον» ἐχθρικό βέλος. Ἀμήν.

------------------------------------------

      Σήμ.1 -- Ἐπιζῶντες συγγενεῖς της νεομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούττη μας ἔκαναν γνωστή καί αὐτή τή λεπτομέρεια. Ὁ ἄνδρας τῆς μετά τό τέλος τοῦ Ἑσπερινοῦ, πού παρακολούθησαν μαζί μέ τά παιδιά τους, ζήτησε νά ἐπιστρέψουν στό σπίτι τούς διότι προέβλεπε ἐπεισόδια. Ἡ Αἰκατερίνα τόν ἀκολούθησε. Τῆς ἦταν ὅμως ἀδύνατο νά παραμείνει στό κρεββάτι, ὅταν ἡ ἀδελφή της τήν πληροφόρησε ἀργά τή νύχτα γιά τόν κίνδυνο πού διέτρεχαν ὅλοι στήν Ἐκκλησία ἀπό τά καταφθάνοντα ὄργανα. Ἀμέσως καί μέ προφύλαξη ἐγκατέλειψε ἄνδρα καί μικρά παιδιά καί ἔτρεξε νά ἑνωθεῖ μέ τούς ἀγωνιζόμενους, ἔτρεξε πρός τό μαρτύριο !!!

       Σήμ.2 -- Ἡ ἀείμνηστος ὁμολογήτρια Ἀγγελική Κατσαρέλλη ἔφερε καί ἐπεδείκνυε μέ "καμάρι" μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τῆς τό «στίγμα τοῦ Κυρίου» στό μέτωπό της πού μιά δολοφονική σφαίρα χάραξε τή νύκτα ἐκείνη.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Σχετικά πατἠστε:  ΕΔΩ 

ΟΙ "ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ" ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.: ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στο άρθρο μας «ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ» αναφέραμε κάποια βήματα που πρέπει να γίνουν ως απαραίτητη προϋπόθεση για την θεραπεία της μεγάλης πληγής στο σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή το ημερολογιακό σχίσμα, το οποίο προκάλεσε η παναίρεση του Οικουμενισμού με την εισαγωγή του νέου ημερολογίου.

Τα βήματα αυτά είναι (αντιγράφουμε από το προαναφερόμενο άρθρο):

«Στον χώρο του νέου ημερολογίου:

Βήμα 1ο: Να αποκαλυφθούν οι Ιεράρχες που πρεσβεύουν οικουμενιστικά και άλλα αιρετικά δόγματα και οι υπόλοιποι Ιεράρχες που εκφράζονται ευθαρσώς κατά του οικουμενισμού, να πάψουν να έχουν επικοινωνία με τους οικουμενιστές. Είναι υποκρισία να πολεμά κανείς στα λόγια την αίρεση και ταυτόχρονα να έχει κοινωνία με τον αιρετικό.

Βήμα 2ο: Να λαλήσουν οι θέλοντες να θεωρούνται ορθόδοξοι Ιεράρχες και οι μορφωμένοι και ενάρετοι ιερείς και μοναχοί, ως μία γροθιά τον λόγο της αληθείας, ενημερώνοντας το ποίμνιό τους, μη φοβούμενοι μήπως στερηθούν τον κρατικό μισθό, αλλά ούτε και την «δόξα» των ανθρώπων.

Βήμα 3ο: Εάν δεν υπάρχει δράση από την Ιερά Σύνοδο και τους Επισκόπους, να αρχίσουν, από ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς, αποτειχίσεις άμεσα, ως απαραίτητο μέτρο για την διαφύλαξη της Ορθοδοξίας. Παράλληλα, επιστροφή στο παλαιό εορτολόγιο, αφενός για την ενότητα του Ακαινοτομήτου Πληρώματος, αφετέρου για την διαφοροποίησή του, από τους αιρετικούς και σχισματικούς οικουμενιστές.

Στον χώρο του παλαιού ημερολογίου:

Βήμα 1ο: Να αποκαλυφθούν όλες οι παρατάξεις, με σκοπό να ξεκαθαρίσει ποιες από αυτές έχουν έγκυρες χειροτονίες και ποιες αποτελούνται από αυτοχειροτόνητους.

Βήμα 2ο: Οι παρατάξεις που έχουν διαδοχή να συνέλθουν σε διάλογο ενότητος με σκοπό την ένωση σε ΜΙΑ, με βάση την κρυστάλλινη εκκλησιολογία του ομολογητού πρώην Φλωρίνης Χρυστοστόμου (=να δεχτούν δηλαδή ότι δεν αποτελούν μία ξεχωριστή Εκκλησία, αλλά το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος).

Βήμα 3ο: Με ξεκάθαρη πλέον εκκλησιολογία να μεριμνήσουν μαζί με τους αποτειχισμένους αδελφούς (που πλέον θα βρίσκονται επί το αυτό και λόγω κοινού εορτολογίου), να στείλουν υπομνήματα σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, για τα θέματα αυτά της πίστεως».

Και για όσα αφορούν τα βήματα στο χώρο του νέου ημερολογίου, καλό θα είναι να αναλάβουν δράση οι ανήκοντες στον χώρο αυτό. Εμείς ως ανήκοντες στο χώρο του Πατρίου Ημερολογίου, θα ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.

Αναλύοντας το πρώτο βήμα θα μιλήσουμε ξεκάθαρα για τον ενδοπαλαιοημερολογιτικό διχασμό, για τις λεγόμενες «παρατάξεις» και για τις αιτίες της δημιουργίας αυτών, καθώς και για τον τρόπο της άρσης της πολυδιάσπασης. Με το πρώτο αυτό βήμα αφενός μεν θα φανεί η αλήθεια για τον κατακερματισμό του Ακαινοτομήτου Πληρώματος και αφετέρου θα καταρριφθεί το ψεύδος ορισμένων νεοημερολογιτών περί «δεκάδων αλληλοαναθεματιζομένων παρατάξεων».

Ως γνωστόν το 1924 με την εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου στην εκκλησιαστικη ζωή, παρανόμως και μονομερώς, από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, χιλιάδες πιστοί αντέδρασαν στην καινοτομία αυτή.

Οι «παλαιοημερολογίτες» (όπως τους απεκάλεσαν περιφρονητικά) ή «Γ.Ο.Χ.» («Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί» όπως οι ίδιοι απεκάλεσαν εαυτούς) είναι ουσιαστικά το Ακαινοτόμητο (αυτό που δεν δέχθηκε την καινοτομία δηλαδή) Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, της οποίας «την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της»[1] αποτελεί.

Ο σκοπός του Ιερού Αγώνος του Ακαινοτομήτου Πληρώματος ήταν και είναι η ειρήνευση της Εκκλησίας. Αυτός ο αγώνας θα εκπληρωθεί όταν η καινοτομούσα Ιεραρχία επαναφέρει το Παλαιό Ημερολόγιο και καταδικάσει την αίρεση και τους φορείς του Οικουμενισμού, λόγω και έργω. Τότε τα μέλη του Ακαινοτομήτου Πληρώματος θα αποκαταστήσουν πλήρως την κοινωνία τους με την Ιεραρχία. Έως τότε όμως έχουν το δικαίωμα να αποτελούν ξεχωριστή θρησκευτική κοινότητα με δικούς τους Επισκόπους και ιερείς. 

Κατά τα έτη 1924-1935 στο Ακαινοτόμητο Πλήρωμα δεν υπήρχαν Αρχιερείς. Οι πιστοί είχαν οργανωθεί στην «Ελληνική Θρησκευτική Κοινότητα των Γ.Ο.Χ.».

Το 1935 τρεις Επίσκοποι, ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ο Δημητριάδος Γερμανός και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, διαχώρισαν τις ευθύνες τους από την υπόλοιπη Ιεραρχία, ακολούθησαν το Παλαιό Ημερολόγιο και τέθηκαν επί κεφαλής του Ακαινοτομήτου Πληρώματος. Επίσης χειροτόνησαν άλλους τέσσερις Επισκόπους με απώτερο σκοπό να πιέσουν την καινοτομούσα Ιεραρχία να επαναφέρει το Παλαιό Ημερολόγιο. Όμως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος με τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας επέβαλε τη θέλησή του και διατήρησε το σχίσμα που δημιούργησε ο ίδιος το 1924.

Παράλληλα τρεις, από τους επτά, Αρχιερείς εγκατέλειψαν τον Ιερό Αγώνα. Εκτός αυτού δημιουργήθηκε και άλλο ζήτημα. Οι τότε υπεύθυνοι της Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος δεν ήθελαν να παραδώσουν στους Αρχιερείς την ηγεσία του αγώνος. Αρκετοί από τους απλούς πιστούς μετά από 11 χρόνια διώξεων, φυλακίσεων και εξευτελισμών, είχαν την πεποίθηση ότι οι διώκτες τους νεοημερολογίτες ήταν και ενεργεία αιρετικοί[2]. Τις απόψεις αυτές πρέσβευαν και δύο από τους νεοχειροτονηθέντες Επισκόπους οι Βρεσθένης Ματθαίος και Κυκλάδων Γερμανός.

ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1937

Το 1937 οι Επίσκοποι Βρεσθένης Ματθαίος και Κυκλάδων Γερμανός αποσχίζονται από τους Αρχιερείς που τους χειροτόνησαν (Δημητριάδος Γερμανό και πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο) για εκκλησιολογικούς λόγους. Θεωρούσαν δηλαδή πως οι νεοημερολογίτες με την αλλαγή του ημερολογίου κατέστησαν αυτομάτως αιρετικοί και ότι η Θεία Χάρη δεν ενεργεί πλέον σε αυτούς, με αποτέλεσμα τα Μυστήριά τους να είναι άκυρα. Την εσφαλμένη αυτή εκκλησιολογία αναίρεσε αναλυτικά ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος με την Ποιμαντορική Εγκύκλιο της 1-6-1944 και με Διασαφητικήαυτής.

Με το σχίσμα του 1937 δημιουργήθηκαν φαινομενικά δύο παρατάξεις «παλαιοημερολογιτών». Οι λεγόμενοι «φλωρινικοί» και οι ματθαιϊκοί. Στην πραγματικότητα όμως το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα υφίστατο υπό την ηγεσία του πρώην Φλωρίνης και ενίστατο ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ κατά του νεοημερολογιτικού σχίσματος, ενώ με το ματθαιϊκό σχίσμα δημιουργήθηκε ΠΑΡΑΣΥΝΑΓΩΓΗ[3].

Το 1948 ο μόνος εναπομείνας στην παρασυναγωγή αυτή Βρεσθένης Ματθαίος (ο Κυκλάδων Γερμανός είχε ήδη διακόψει την κοινωνία μαζί του και αργότερα προσεχώρησε στον πρώην Φλωρίνης) χειροτόνησε ΜΟΝΟΣ του επισκόπους και ανακηρύχθηκε «Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος».

Το 1971 οι επίσκοποι της ματθαιϊκής παράταξης απευθύνθηκαν στην Σύνοδο της εν Αμερική Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς και έλαβαν από αυτήν την ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ[4]θεραπεύοντας έτσι τις υφ’ ενός παράνομες χειροτονίες.

Οι Ρώσοι Ιεράρχες έθεσαν ως προϋπόθεση της αναγνωρίσεως των ματθαιϊκών χειροτονιών την επιστροφή αυτών και ένωση με τους υπόλοιπους Ορθοδόξους του Πατρίου Εορτολογίου από τους οποίους αποσχίσθηκαν το 1937. Οι ματθαιϊκοί όμως μετά την χειροθεσία όχι μόνο δεν ενώθηκαν με τους αδελφούς τους (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), αλλά αφού θριαμβολόγησαν πως δήθεν η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς επιβράβευσε την… Ορθοδοξία τους, εν τέλει αποκήρυξαν και αυτήν ακόμη και την χειροθεσία χαρακτηρίζοντάς την ως αχρείαστη και βλάσφημη, κόβοντας έτσι και κάθε δεσμό με τους Ρώσους της Διασποράς, οι οποίοι βεβαίως έχουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης στον χειρισμό του όλου θέματος. Με την αποκήρυξη όμως της κοινωνίας με τους Ρώσους της Διασποράς η εξ αυτών χειροθεσία τους, θεωρείται ως μη γενόμενη[5]και επομένως παραμένουν υπόδικοι[6].

Το 1995 οι ματθαιϊκοί με αφορμή την προσκύνηση ή όχι κάποιων εικόνων, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Η πρώτη, του τότε «Αρχιεπισκόπου» Ανδρέα, ήδη κεκοιμημένου, είναι από το 2005 χωρισμένη σε δύο υποπαρατάξεις, του «Αρχιεπισκόπου» Νικολάου Μεσσιακάρη (ανεπίσημη ιστοσελίδα oprotoklitos.blogspot.com) και του «Μεσογαίας» Κηρύκου Κοντογιάννη (επίσημη ιστοσελίδα www.churchgoc.org). Η δεύτερη, του επίσης κεκοιμημένου, «Μεσσηνίας» Γρηγορίου, είναι επίσης διεσπασμένη από το 2002 σε δύο υποπαρατάξεις, του, διαδόχου του «Μεσσηνίας», «Θηβών» Χρυσοστόμου Τζανή (ανεπίσημη ιστοσελίδα churchgoc.blogspot.com) και του «Θεσσαλονίκης» Χρυσοστόμου Μητρόπουλου (ανεπίσημη ιστοσελίδα www.egoch.org). Η κάθε μία από τις παραπάνω ματθαιϊκές παρατάξεις θεωρεί εαυτήν ως τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και όλους τους υπόλοιπους σχισματοαιρετικούς και αναθεματισμένους…

ΟΙ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο εποίμανε θεοφιλώς ο αείμνηστος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης συνέχισε την πορεία του, αγωνιζόμενο κανονικώς και θεαρέστως, μέχρι της οσίας κοιμήσεως του ηγέτου του Ιερού Αγώνος, η οποία συνέβη κατά το έτος 1955. Κατά την πενταετία 1955-1960 και για ακόμη μία φορά το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα έμεινε χωρίς Επισκόπους[7] και την διοίκηση είχε αναλάβει ιερατική Εκκλησιαστική Επιτροπή.

Το 1960 ο Ακάκιος Παππάς χειροτονήθηκε Επίσκοπος στην Αμερική, από δύο Επισκόπους της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς[8]και αναλαμβάνει την ηγεσία του Ακαινοτομήτου Πληρώματος. Το 1963 κοιμήθηκε ο Ακάκιος και ανέλαβε την ηγεσία ο Επίσκοπος Αυξέντιος. Επί εποχής Αυξεντίου υπήρξε σοβαρώτατη εκκλησιολογική παρεκτροπή της ηγεσίας του Ακαινοτομήτου Πληρώματος, αφού διακηρύχθηκε η ματθαιϊκή εκκλησιολογία. Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί αντέδρασαν και διέκοψαν την κοινωνία με την Σύνοδο του Αυξεντίου. Η αντίδραση αυτή, η οποία αφορούσε όχι μόνο την εκκλησιολογική παρεκτροπή της επισκοπικής ηγεσίας, αλλά επίσης και τις ατασθαλείες αυτής, την μη καταδίκη της αγιομάχου και βλασφήμου Μαγδαληνής Μοναχής, την χειροτονία ή αποδοχή εκ του χώρου του νέου ημερολογίου ανηθίκων στοιχείων[9], κορυφώθηκε το 1979, σε μια προσπάθεια κάθαρσης του Ιερού Αγώνος με την δημιουργία νέας Συνόδου, στην οποία ανήκαν και οι τότε χειροτονηθέντες Επίσκοποι Κυπριανός και Καλλίνικος, για τους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω.

Μετά από πολλές προστριβές και διαδικασίες[10], συμβαίνουν τα εξής:

Το 1984 ο Επίσκοπος Κυπριανός διακόπτει την κοινωνία με τους υπολοίπους συνεπισκόπους του, τους οποίους καταγγέλει για σοβαρές παρεκτροπές και αντικανονικές πράξεις. Παράλληλα συνεχίζει την πορεία του πάνω στις εκκλησιολογικές γραμμές του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου με μια σημαντική μερίδα του Ακαινοτομήτου Πληρώματος να τον ακολουθεί (επίσημη ιστοσελίδα www.synodinresistance.org/)

Το 1985 καθαιρείται ο Αυξέντιος και αναλαμβάνει την ηγεσία ο Επίσκοπος Χρυσόστομος Κιούσης. Μαζί του συντάσσονται και τα περισσότερα μέλη του Ακαινοτομήτου Πληρώματος. Σήμερα της μερίδος αυτής ηγείται ο Επίσκοπος Καλλίνικος (επίσημη ιστοσελίδα http://ecclesiagoc.gr/).

Μεταξύ των δύο αυτών Τμημάτων του Ακαινοτομήτου Πληρώματος γίνονται τα τελευταία χρόνια ενέργειες για την ένωση τους. Δεν υπάρχουν διαφορές σε θέματα Πίστεως, παρά μόνο στο πως αντιμετωπίζουν τους καινοτόμους. Η ένωση μπορεί να επιτευχθεί πάνω στις διαχρονικές πατερικές εκκλησιολογικές αρχές του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, οι οποίες είναι απόρροια του αντικειμενικού σκοπού του Ιερού Αγώνος στον οποίο αναφερθήκαμε.

Το 1995 μία μερίδα Επισκόπων χωρίζεται από την Σύνοδο του Χρυσοστόμου Κιούση για διάφορα ιάσιμα θέματα. Η μερίδα αυτή ποιμαίνεται σήμερα από τον Επίσκοπο Μακάριο (επίσημη ιστοσελίδα http://ec-goc.gr/). Γίνονται προσπάθειες να εξαλειφθεί αυτός ο χωρισμός, πράγμα το οποίο ευχόμαστε ολοψύχως, αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές. Αρκεί μόνο να υπάρξει ταπεινό φρόνημα και πνεύμα αγάπης.

Αυτές οι τρεις Σύνοδοι είναι οι περίφημες "δεκάδες αλληλοαναθεματιζόμενες παρατάξεις" των Γ.Ο.Χ.. Σε αυτές εξυπηρετείται οικονομικώς το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπάρχουν όμως πατέρες και αδελφοί του Ακαινοτομήτου Πληρώματος, που εφαρμόζοντας την ακρίβεια, δεν έχουν κοινωνία με καμμία από τις παραπάνω Συνόδους. Οι πατέρες αυτοί μνημονεύουν "υπέρ πάσης επισκοπής Ορθοδόξων".

Στους σχισματικούς ματθαιϊκούς αναφερθήκαμε και θα κλείσουμε το παρόν άρθρο αρχικά με μια αναφορά στο χώρο του λεγόμενου περιθωριακού παλαιοημερολογιτισμού, - τον οποίο οι πολέμιοι μας τον εντάσσουν στις "παρατάξεις" των Γ.Ο.Χ..

ΨΕΥΔΟΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ

Στο χώρο του Παλαιού Ημερολογίου, όταν έπαυσε ο διωγμός από την καινοτομούσα Ιεραρχία και το Κράτος, εισχώρησε "κάθε καρυδιάς καρύδι" κατά την λαϊκή έκφραση. Καθηρημένοι από το νέο, για ηθικά ή άλλα σοβαρά παραπτώματα, αρχομανείς και φιλόδοξοι τυχοδιώκτες, κίναιδοι, τσαρλατάνοι και κατ' ουσίαν άθεοι, που ουδόλως επίστευσαν στον σκοπό του Ιερού Αγώνος μας. Πολλοί από αυτούς, όπως είπαμε τους έστελναν εκκλησιαστικοί παράγοντες της καινοτομούσας Ιεραρχίας με σκοπό να πλήξουν τον χώρο μας. Πολλοί ερχόντουσαν προσποιούμενοι τον "παλαιοημερολογίτη" με απώτερο στόχο την μίτρα. Επί εποχής Αυξεντίου γέμισε ο πλανήτης με "παλαιοημερολογίτες" επισκόπους, οι οποίοι με τη σειρά τους χειροτόνησαν και άλλους δημιουργώντας μια Λερναία Ύδρα με μίτρες αντί για κεφάλια. Όταν όπως είπαμε το 1985 καθαιρέθηκε ο Αυξέντιος[11] για την παράνομη χειροτονία του Δωροθέου Τσάκου[12], δεν αποδέχθηκε την καθαίρεσή του και συνέχισε με δική του παράταξη, την οποίας μετά την κοίμησή του το 1994, ανέλαβε ο "αρχιεπίσκοπος" Μάξιμος Βαλλιανάτος.
Από τον Δωρόθεο Τσάκο έλκουν τις "χειροτονίες" τους δύο ψευδοσύνοδοι Γ.Ο.Χ. η μία με "αρχιεπίσκοπο" τον, επίσης καθηρημένο από το νέο ημερολόγιο (Μητρόπολη Κυθήρων), Σεραφείμ Μίχα (επίσημη ιστοσελίδα http://www.orthodoxchurch.org.au/ ) και η άλλη με "αρχιεπίσκοπο" κάποιον Νικηφόρο (ημιεπίσημη ιστοσελίδα http://ieramitropolixiou-pe.blogspot.gr/).
Από τον Μάξιμο Βαλλιανάτο έλκουν τις "χειροτονίες" τους οι παρακάτω ολιγομελής ομάδες:
α. Του "Μεσογαίας" Ησαΐα
β. Του "αρχιεπισκόπου" Αυξεντίου Μαρίνη (επίσημη ιστοσελίδα http://ecclesiape.gr/ )
γ. Του "αρχιεπισκόπου" Ιακώβου (ημιεπίσημη ιστοσελίδα http://frdionisios.blogspot.gr/ . Θα τους βρείτε επίσης και στο... facebook).
Υπάρχει ακόμη μια ομάδα "παλαιοημερολογιτών" με τον παράξενο τίτλο "Μητροπολιτική Σύνοδος Πατρώου Εορτολογίου" υπό τον "Αυλώνος" Άγγελο για την οποία δεν έχω αρκετά στοιχεία (επίσημη ιστοσελίδα http://metropolsynodgoc.blogspot.gr/)
Συμμετοχή στις "χειροτονίες" ορισμένων εκ των παραπάνω ψευδοσυνόδων είχαν και ο φερόμενος ως "Ταλαντίου" Γερμανός Κεφαλάς (καθηρημένος από το νέο για τον ίδιο λόγο με τον Δωρόθεο) και ο εμπλεκόμενες σε σκοτεινές οργανώσεις "Μεδιολάνων" Ευλόγιος, της λεγόμενης Συνόδου του Μιλάνου.
Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούν οι παραπάνω φατρίες να λογίζονται ως "παρατάξεις των Γ.Ο.Χ." από τους νεοημερολογίτες, διότι είναι ξένο σώμα μη έχοντας καμμία σχέση με τον Αγώνα μας, εκτός από την φαινομενική συμφωνία στο παλαιό ημερολόγιο (το οποίο μόνο του δεν σώζει). Και κακώς πολλοί από τους παραπάνω έχουν το θράσος να μιλούν για δήθεν "ένωση όλων των παρατάξεων".

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως είδαμε το σύνολο του Ακαινοτομήτου Πληρώματος εξυπηρετείται στις τρεις Συνόδους (Επισκόπων Κυπριανού, Καλλινίκου και Μακαρίου) που υπάρχει αδιάκοπη η Αποστολική Διαδοχή (από την Εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς) και οι οποίες προσωρινώς δεν έχουν επικοινωνία (σε ηγετικό επίπεδο, αφού υπάρχουν αρκετοί πιστοί που εξυπηρετούνται αδιακρίτως και στις τρεις Συνόδους).
Ήδη τα τελευταία χρόνια υπάρχουν ενέργειες προς ένωση των παραπάνω τριών Συνόδων σε μία, ενέργειες που πολεμούνται λυσσωδώς. Για αυτές τις ενέργειες, τις προτάσεις μας προς την θεραπεία αυτής της διάσπασης, καθώς και τη στάση των καλοπροαίρετων κληρικών και λαϊκών που έτυχε να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε άλλες "παρατάξεις", θα αναφερθούμε σε επόμενό μας άρθρο, που θα αναλύουμε το δεύτερο βήμα.

---

[1] Πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, Ποιμαντορική Εγκύκλιος, Αθήνα 1-6-1944

[2] Περί του θέματος δες αναλυτικότερα «Η διαστρέβλωση της εκκλησιολογίας του πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου»
[3] Διότι αποσχίστηκαν άνευ δογματικού ή κανονικού λόγου από τους Αρχιερείς, αλλά με πρόσχημα τη διαφωνία τους σχετικώς με την αντιμετώπιση των καινοτόμων έπηξαν ίδιο θυσιαστήριο.

[4] Περί της χειροθεσίας βλέπε «Πηδάλιον» σελ. 116 τα σχόλια του Ιερού Νικοδήμου. Στην εκκλησιαστική πράξη η χειροθεσία χρησιμοποιήθηκε σε σχισματικούς κληρικούς προκειμένου να θεραπευθεί το άκυρο Μυστήριο της χειροτονίας τους.

[5] Απόφαση Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς της 28-4-1976.

[6] Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί: «μα εξισώνεται το νεοημερολογιτικό σχίσμα, με την ματθαιϊκή παρεκτροπή; Το ίδιο έγκλημα έγινε;». Φυσικά όχι! Χωρίς το νεοημερολογητικό σχίσμα δεν θα υπήρχε ούτε και η ματθαιϊκή παρεκτροπή. Όμως μία παρανομία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με άλλη, έστω και μικρότερη. Ο αγώνας πρέπει να είναι νόμιμος.

[7] Πλέον δεν υπήρχε λόγος να χειροτονήσει ο πρ. Φλωρίνης νέους Αρχιερείς, διότι αφενός μεν την πρώτη φορά απέτυχε να αναγκάσει την καινοτομούσα Ιεραρχία να επιστρέψει στο Παλαιό Ημερολόγιο (αφού αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός των χειροτονιών), αφετέρου έπρεπε να διαφυλάξει και να εξασφαλίσει τον ορθό σκοπό της Αποτείχισης και το νόμιμο χαρακτήρα της Ενστάσεως, ο οποίος είναι ο Αγώνας για την Ενότητα του διηρημένου (λόγω του νεοημερολογητικού σχίσματος)Πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος και η καταδίκη των υποδίκων καινοτόμων.

[8] Λεπτομέρειες στο «Αι χειροτονίαι των Γ.Ο.Χ. από κανονικής απόψεως» Σταύρου Καραμήτσου (Αθήνα 1997).

[9] Υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν πως ορισμένοι εκκλησιαστικοί παράγοντες στο χώρο του νέου ημερολογίου έστελναν τους καθηρημένους στον χώρο του παλαιού, για να δυσφημήσουν τον Αγώνα μας.

[10] Λεπτομέρειες σε ετοιμαζόμενη εργασία με τίτλο "Το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος και οι "παρατάξεις" των Γ.Ο.Χ.".
[11] Ο Επίσκοπος Αυξέντιος δεν υπήρξε άνθρωπος με δόλο, ούτε ήθελε να κάνει κακό στον Αγώνα. Ήταν όμως άβουλος, παρασυρόταν πολύ εύκολα και σίγουρα υπήρξε ακατάλληλος για την θέση που κατείχε.
[12] Ο Δωρόθεος Τσάκος ήταν Αρχιμανδρίτης του νέου ημερολογίου (Μητρόπολη Σιδηροκάστρου), ο οποίος καταδικάστηκε για κιναιδισμό και καθαιρέθηκε το 1968. Εισχώρησε στον χώρο του παλαιού ημερολογίου και χειροτονήθηκε "επίσκοπος", άγνωστο από ποιους (με τα μέχρι τώρα στοιχεία που έχω). Χειροτονήθηκε για δεύτερη φορά "Μητροπολίτης Σπάρτης και Μονεμβασίας" από έναν αυτοαποκαλούμενο "Οικουμενικό Πατριάρχη" Θεόκλητο Καντάρη, πρώην ματθαιϊκό, το 1979. Και τρίτη φορά, με τον ίδιο τίτλο, από τους Επισκόπους Μάξιμο Βαλλιανάτο και Γεράσιμο τη εντολή του Αυξεντίου το 1984. Η αποκάλυψη της εντολής της χειροτονίας αυτής ήταν η αφορμή για την καθαίρεση του Αυξεντίου. Ο Μάξιμος Βαλλιανάτος αφορίστηκε και για ψευδορκία. 

ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''