Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐσωτερικῆς μετανοίας καὶ καθάρσεως καὶ ἡ προϋπόθεσις τῆς Πνευματικῆς Εὐθύτητος

+Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος

Ἕνα σοβαρό ζήτημα στήν πνευματική μας ζωή εἶναι ὄχι μόνον νά μετανοοῦμε γιά ὅσες ἁμαρτίες διαπράξαμε, ἀλλά καί νά προφυλαγόμαστε ἀπό μελλοντικές πτώσεις. Διαφορετικά, δέν θά ἔχουμε μόνιμη ἐγκατοίκησι καί διαμονή τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Γιά τόν λόγο αὐτό, ὁ μετανοημένος Προφήτης Δαυΐδ, τό ὑπόδειγμα τῆς Μετανοίας ἀνά τούς αἰῶνες, παρακαλεῖ τόν Κύριο στόν περίφημο Ψαλμό τῆς Μετανοίας του καί γιά τά ἑξῆς μεταξύ τῶν ἄλλων: «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός, καί Πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (Ψαλμ. ν´ 12).|

῞Οπως μᾶς ἐβεβαίωσε ὁ Κύριός μας στό ἅγιο Εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. ιε´ 18-19), ἀπό τήν «καρδίαν» ἐξέρχονται ὅσα μολύνουν τόν ἄνθρωπο, καί ἄρα αὐτή πρωτίστως ἔχει ἀνάγκη ἐσωτερικῆς καθάρσεως. Γιά νά ὑπάρξη ἀλλαγή ζωῆς, πορείας καί κατευθύνσεως στόν ἄνθρωπο, εἶναι ἀνάγκη προηγουμένως νά πραγματοποιηθῆ ἐν Χάριτι μία βαθειά ἐσωτερική μεταστροφή.

Χρειάζεται ἀπαραιτήτως νέα καρδία καὶ νέο πνεῦμα. ῾Οπότε, ἡ ᾿Εξομολόγησι δὲν νοεῖται σὰν μία παράθεσι τῶν πτώσεων καὶ ἀδυναμιῶν μας, ἀλλὰ σὰν μία εὐλογημένη ἀπόπειρα ἀλλαγῆς καρδίας, μεταβολῆς γνώμης καὶ στροφῆς σὲ νέα ἐνδιαφέροντα, μὲ ἀποτίναξι τῶν ἐφαμάρτων παλαιῶν. ῎Αν πίπτουμε συνεχῶς καὶ μὲ μεγάλη εὐκολία στὰ ἴδια πταίσματα καὶ ἁμαρτήματα, εἶναι διότι δὲν καταβάλλουμε αὐτὴ τὴν προσπάθεια ἐσωτερικῆς μεταστροφῆς, δὲν τὴν ἐπιζητοῦμε καὶ δὲν τὴν ἐπιδιώκουμε· δὲν πονοῦμε καρδιακὰ καὶ δὲν παρακαλοῦμε σὰν τὸν Προφήτη γιὰ καθαρὰ καρδία καὶ γιὰ Πνεῦμα εὐθές, ὥστε νὰ φυλαχθοῦμε ἀπὸ τὶς «συνηθισμένες» πτώσεις, μὲ τὶς ὁποῖες φαίνεται νὰ εἴμαστε τόσο ἐξοικειωμένοι.

῾Ο ῞Αγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος βεβαιώνει χαρακτηριστικά, ὅτι γιὰ νὰ δεχθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸ ῎Ελεος τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ εἶναι Εὐθύς. ῾Ο εὐθὺς εἶναι ἀληθής· ὁ ἀληθὴς εἶναι ταπεινός· καὶ ὁ ταπεινὸς μόνον εἶναι ἄξιος τοῦ ᾿Ελέους. Τὸν μὴ εὐθὺ ὁ Θεὸς δὲν δύναται νὰ τὸν ἐλεήση. Τὸ ῎Ελεος τοῦ Θεοῦ εἶναι μετοχὴ στὴν ῾Αγιότητά Του. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατη ἡ ἕνωσι τοῦ Θεοῦ μὲ σκολιὰ (στρεβλὴ) ψυχή. Προέχει, λοιπόν, ἡ ἱκεσία νὰ γίνουμε πρῶτα εὐθεῖς, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε θείου ᾿Ελέους (βλ. «᾿Αλφαβητικὰ Κεφάλαια», Ζ´).

Μία προσπάθεια πρὸς τὴν ὀρθὴ αὐτὴ κατεύθυνσι, ἀποτελεῖ ἡ ἐπιμελὴς καὶ ἀποφασιστικὴ ἀπομάκρυνσί μας ἀπὸ τὰ αἴτια τῶν πτώσεών μας, ἡ ἀποφυγὴ τῶν κακῶν καὶ βλαπτικῶν συναναστροφῶν καὶ ἡ ἐπίδειξι σταυρικῆς ὑπομονῆς στὴν μὴ ἐκπλήρωσι τῆς πιέσεως τῶν παθῶν μας. Διὰ τοῦ τρόπου τούτου ἑλκύουμε τὴν θεία ᾿Αντίληψι καὶ Βοήθεια, ἡ ὁποία ὄντως θαυματουργεῖ καὶ ἀπεργάζεται τὴν ἐσωτερική μας ἀλλαγὴ καὶ μεταστροφή. ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ῾Οποία καθαίρει καὶ εὐθύνει, ἔρχεται μόνον κατόπιν συνεχοῦς ἐπικλήσεως. Παράλληλα, ἄς μᾶς φοβίζη πάντοτε ἡ ἀστάθειά μας καὶ ἄς φροντίζουμε νὰ μὴ στρεβλώνουμε τὴν καρδιά μας. Τὰ κύρια πάθη τῆς φιλαυτίας, φιλοκτημοσύνης καὶ φιληδονίας ἀπομακρύνουν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ μέσα μας μὲ μία φοβερὴ δύναμι καὶ στρεβλώνουν τὴν καρδιά μας, ἡ ὁποία ἴσως εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ εὐθύνεται μὲ τὴν μετάνοια ποὺ εἴχαμε ἐπιδείξει νωρίτερα.

Οἱ μικρὲς ἀπροσεξίες ἐπιφέρουν μεγάλα καὶ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, στὴν ῾Αγία Γραφὴ ἔχουμε συχνὰ προτροπὲς γιὰ προσοχὴ σὲ πρακτικὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα συνήθως παραβλέπονται εὔκολα ἀπὸ τοὺς πολλούς: Μὴ καθίσης, γράφει κάπου γιὰ παράδειγμα, μὲ γυναῖκα ἄλλου, «μήποτε ἐκκλίνει (διαστρέψει) ἡ ψυχή σου ἐπ᾿ αὐτὴν» (Σοφ. Σειρ. θ´ 9). Τὰ τραγικὰ παραδείγματα ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀστόχησαν, εἶναι γνωστὰ καὶ ἐπώδυνα. «῾Ο δοκῶν ἐστάναι, βλεπέτω μὴ πέσῃ» (Α´ Κορ. ι´ 12)!

Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο τὸ Πνεῦμα τὸ Εὐθές, ὥστε ἐσωτερικὰ ἡ καρδία νὰ καθαίρεται καὶ νὰ εὐθυδρομῆ. Νὰ ἐλέγχουμε συχνὰ καὶ μὲ ἐπιμέλεια ποῦ εὑρισκόμεθα, γιὰ νὰ μὴ καταντοῦμε ὑποκριτές. ῾Η ἀληθινὴ Μετάνοια μᾶς ἀσποσπᾶ ἀπὸ τὰ κτίσματα καὶ μᾶς στρέφει καὶ μᾶς κατευθύνει στὸν Κτίστη καὶ Δημιουργὸ τῶν ἁπάντων. Πρέπει νὰ φυλάξουμε πάσῃ θυσίᾳ αὐτὴ τὴν εὐθύτητα τῆς καρδίας! Αὐτὸ συμβαίνει μόνο μὲ τὴν τήρησι τῶν θείων ᾿Εντολῶν, μὲ τὴν Θεανθρώπινη μεθοδολογία τῆς ᾿Εκκλησίας μας, μὲ τὶς ἅγιες ᾿Αρετὲς καὶ τὰ ἅγια Μυστήρια. ᾿Επίσης, μὲ τὴν Νοερὰ Προσευχή, ἔστω καὶ σὲ μία ἁπλῆ καὶ «ἀρχαριακὴ» μορφή της. ῎Εχει ἐπίσης μεγάλη σημασία ἡ ἔλλογος ὑπακοὴ στὸν Πνευματικό μας πατέρα, ἡ ὑπομονὴ ἐν εὐχαριστίᾳ σὲ ὅλα τὰ δεινὰ τοῦ βίου καὶ ἡ φιλάνθρωπη διάθεσι, τὸ ῎Ελεος καὶ ἡ ᾿Αγάπη. ῎Αν ἐπιζητοῦμε ὅμως νὰ ἀρέσουμε, κοσμικῷ τῷ τρόπῳ, καὶ στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους, τότε ἐξαπατώμεθα καὶ ἡ εὐθύτης στρεβλώνεται.

῎Αν ὀπισθοχωροῦμε ἐνώπιον τῶν πειρασμῶν καί πράττουμε, λέγουμε, σκεπτόμαστε καί ἐπιθυμοῦμε τά τοῦ κόσμου τῆς ἐμπαθείας καί ἁμαρτίας, τότε χαλοῦμε τήν πιθανή καλή μας κατάστασι καί μολυνόμαστε καί πάλι... ῞Ομως, «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται!» (Ματθ. ε᾿ 8).

Γι᾿ αὐτό οἱ ῞Αγιοι μᾶς προτρέπουν: «Καθάρισον τήν ἀγάπην σου, καθάρισον τήν καρδίαν σου!».

Γι᾿ αὐτό συνεχῶς ψάλλουμε καί ὁμολογοῦμε: «Καθάρισον, Κύριε, τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου καί σῶσόν με, ὡς Φιλάνθρωπος»!...

᾿Απόσπασμα ῾Ομιλίας στό Πνευματικό Κέντρο «Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου» στόν Κολωνό (Πατρῶν 12) ᾿Αθηνῶν, τήν Κυριακή 8/21.3.2010. Ἀναδημοσίευσις ἐκ τοῦ περιοδικοῦ ''Ἅγιος Κυπριανός'', ἀρ. τ. 356, Μάϊος - Ἰούνιος 2010, σελίδες 57 - 58.

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr

ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ (Μέγας Βασίλειος)

ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ (Μέγας Βασίλειος)

Πρόλογος 

Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!». Μιά φράση, πού λέγε- ται συχνά-πυκνά ὡς ἔκφραση ἐνδιαφέροντος καί ἀγάπης, μέ περιεχόμενο ὅμως ἰδιαίτερα ἐγωκεντρικό καί ὑλιστικό. «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!». Πρόσεχε, δηλαδή, τήν ὑγεία σου, τή δίαιτά σου, τήν ἐμφάνισή σου, τή δουλειά σου...
Ἡ ἴδια ἀκριβῶς φράση, ἀλλά μέ διαμετρικά ἀντίθετη ἔννοια, συναντᾶται ἀρκετές φορές καί στήν Ἁγία Γραφή: «Πρόσεχε σεαυτῷ».
Τήν ἀκριβή ἑρμηνεία τῆς θείας αὐτῆς προσταγῆς μᾶς ἀναπτύσσει σέ μιά ὑπέροχη ποιμαντική του ὁμιλία ὁ ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας. Σύμφωνα μέ τούς μελετητές τοῦ ἔργου του, ὁ λόγος Εἰς τὸ Πρόσεχε σεαυτῷ – ὡς «λόγο ἀξιοθαύμαστο καί γεμάτο ἀπό κάθε σοφία» τόν ἀξιολογεῖ ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός– εἶναι ὁ σπουδαιότερος ἠθικός λόγος του καί ἀποτελεῖ ἐπιτομή τῆς ὀρθόδοξης ἀνθρωπολογίας.
Ὁ ἅγιος ἱεράρχης μᾶς καλεῖ νά μαζέψουμε τόν νοῦ μας ἀπό τή μάταιη περιπλάνηση στήν κενότητα τῆς κοσμικῆς ζωῆς καί νά τόν στρέψουμε προσεκτικά στόν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο, γιά νά γνωρίσουμε τόν πραγματικό μας ἑαυτό. Τί εἴμαστε; Ποιοί εἴμαστε; Ἀπό ποῦ ἤρθαμε καί ποῦ πηγαίνουμε; Ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός σκοπός τῆς ζωῆς μας; Ποιά τά κύρια καί ποιά τά δευτερεύοντα στοιχεῖα τῆς ὑπάρξεώς μας; Τί ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή μας, μέ ποιά αἰσθήματα ζεῖ, σέ ποιά κατάσταση βρίσκεται; Ἡ εἰλικρινής αὐτοεξέταση μᾶς ὁδηγεῖ στήν αὐτογνωσία. Κι αὐτή, ἀφοῦ συνταιριαστεῖ μέ τή μετά- νοια, τόν πνευματικό ζῆλο καί τήν ἄγρυπνη φροντίδα μας γιά τήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, μᾶς ἀνεβάζει σταδιακά στή θεογνωσία. Ἔτσι, ἡ προσοχή τοῦ ἑαυτοῦ μας γίνεται τελικά μιά ἐνατένιση τοῦ Θεοῦ, μιά αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. «Πρόσεχε σεαυτῷ, ἵνα προσέχῃς Θεῷ», τονίζει ὁ θεοφόρος ἅγιος στό τέλος τοῦ λόγου του.
Ἡ ἀποκλειστική προσκόλληση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου στήν ἄμετρη ἱκανοποίηση τῶν ἀτομικῶν του βιοτικῶν ἀναγκῶν τόν ἔχει στερήσει ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν ἀληθινό Θεό καί τόν συνάνθρωπό του καί τόν ἔχει ὁδηγήσει σέ τραγικά ὑπαρξιακά ἀδιέξοδα.
Γι’ αὐτό εἶναι, νομίζουμε, ἐπίκαιρος ὁ ἀφυπνιστικός καί καθοδηγητικός λόγος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅπως μάλιστα αὐτός βιώνεται στήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας. Τόν προσφέρουμε σέ ἐλεύθερη νεοελληνική ἀπόδοση, μέ τήν εὐχή νά προκαλέσει στίς καλοπροαίρετες ψυχές θεϊκές ἀλλαγές, σάν ἐκεῖνες πού ἔνιωθε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅταν μελετοῦσε τούς λόγους τοῦ ὁμόψυχου φίλου του. « Ὅταν ἐντρυφῶ στούς ἠθικούς λόγους τοῦ Βασιλείου», ἔλεγε, «ἐξαγνίζομαι στήν ψυχή καί τό σῶμα καί γίνομαι ναός πού δέχεται τόν Θεό, ὄργανο πού τίς χορδές του χτυπᾶ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ξαναρυθμίζω τότε τή ζωή μου σύμφωνα μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μέ μιά θεϊκή ἀλλαγή γίνομαι ἄλλος ἄνθρωπος».

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
 

Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου Δύσκολα γίνεται κτῆμα μας ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας πού περιέχεται στήν Ἁγία Γραφή. Καί, καθώς αὐτός εἶναι σύντομος καί περιεκτικός, εὔκολα χάνει κανείς, ἄν δέν προσέχει, τό βαθύτερο νόημά του. Αὐτό ἀκριβῶς ἰσχύει καί γιά τόν ἀκόλουθο ἁγιογραφικό λόγο: «Πρόσεχε τόν ἑαυ- τό σου, μήν τυχόν κάποιος ἀπόκρυφος λογισμός τῆς ψυχῆς σου γίνει ἁμαρτία» (Δευτ. 15:9). 

Ἐπειδή ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι, εὔκολα ἁμαρτάνουμε μέ τίς σκέψεις, ὁ Πλάστης μᾶς πρόσταξε νά ἔχουμε ὡς πρωταρχική φροντίδα τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ, πού εἶναι ὁ ἡγεμόνας τοῦ ψυχικοῦ μας κόσμου.
Οἱ πράξεις τοῦ σώματος, γιά νά πραγματοποιηθοῦν, χρειάζονται καί χρόνο καί κόπους καί συνεργάτες καί τίς κατάλληλες εὐκαιρίες. Οἱ κινήσεις, ὅμως, τοῦ νοῦ ἐπιτελοῦνται ταχύτατα καί σέ κάθε καιρό, δίχως κόπους καί ἰδιαίτερες φροντίδες. Ὅπου, λοιπόν, ἡ ἁμαρτία εἶναι εὔκολη καί γρήγορη, ἐκεῖ ἀπαιτεῖται καί αὐξημένη ἐπαγρύπνηση. “Φυλάξου”, μᾶς φωνάζει ὁ Θεός, “μήν ἁμαρτήσεις μέ καμιά κρυφή σκέψη τῆς ψυχῆς σου”.
Ἄς παραμείνουμε, ὅμως, στό πρῶτο μέρος τοῦ ἁγιογραφικοῦ αὐτοῦ λόγου: «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!».
Τά ζῶα ἔχουν ἔμφυτη ἀπό τόν Θεό τή δυνατότητα νά ἀποστρέφονται ἐνστικτωδῶς τίς βλαβερές τροφές καί νά ἀποζητοῦν τίς ὠφέλιμες. Σ’ ἐμᾶς, ὅμως, ὁ παιδαγωγός Θεός ἔδωσε τό παράγγελμα τῆς προσοχῆς, ὥστε μέ τόν νοῦ μας νά μποροῦμε νά ἐπιλέγουμε ἐλεύθερα καί νά κάνουμε ἐνσυνείδητα ὅ,τι τά ζῶα κάνουν ἀσυνείδητα. Ἔτσι, μέ τή συνεχή καί προσεκτική ἐπιστασία τῶν λογισμῶν μας, μποροῦμε νά γινόμαστε πιστοί τηρητές τῶν θείων ἐντολῶν, ἀποφεύγοντας τήν ἁμαρτία, ὅπως τά ζῶα ἀποφεύγουν τίς δηλητηριώδεις τροφές, καί ἐπιδιώκοντας τήν ἀρετή, ὅπως ἐκεῖνα τά θρεπτικά χόρτα.
«Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!». Δηλαδή, ἀπό κάθε μεριά νά παρακολουθεῖς προσεκτικά τόν ἑαυτό σου. Ἀκοίμητα νά ᾽χεις τά μάτια τῆς ψυχῆς σου. Περπατᾶς ἀνάμεσα σέ παγίδες. Κρυφές θηλιές ἔχει στήσει στόν δρόμο σου ὁ πονηρός. Νά κοιτᾶς ἀκατάπαυστα μέ προσοχή ὁλόγυρά σου, «γιά νά σωθεῖς σάν τό ζαρκάδι ἀπό τά βρόχια, σάν τό πουλί ἀπό τοῦ κυνηγοῦ τό χέρι» (Παροιμ. 6:5). Φυλάξου, μήν πέσεις στήν παγίδα τῆς ἁμαρτίας καί γίνεις θήραμα τοῦ διαβόλου, αἰχμάλωτος στά δικά του τά θελήματα.
«Πρόσεχε», λοιπόν, «τόν ἑαυτό σου!». Δηλαδή, 6 οὔτε τά δικά σου πράγματα, οὔτε αὐτά πού ὑπάρχουν γύρω σου, ἀλλά μόνο τόν ἑαυτό σου τόν ἴδιο πρόσεχε. Γιατί ἄλλο εἶναι ὁ ἑαυτός μας, ἄλλο τά δικά μας πράγματα καί ἄλλο αὐτά πού ὑπάρχουν γύρω μας. Ὁ ἑαυτός μας εἶναι ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς μας, ἐφόσον ἔχουμε πλαστεῖ «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Δημιουργοῦ. Δικό μας εἶναι τό σῶμα μέ τίς αἰσθήσεις του*. Καί τά γύρω ἀπό μᾶς εἶναι τά χρήματα, τά ἐπαγγέλματα καί ὅλα τά ἀναγκαῖα γιά τή συντήρηση τῆς ζωῆς μας πράγματα.
Τί μᾶς λέει, λοιπόν, ἡ Γραφή; Μή δίνεις σημα- σία στή σάρκα, οὔτε νά ἐπιδιώκεις μέ κάθε τρόπο ὅ,τι φαίνεται καλό σ᾿ αὐτήν, δηλαδή ὑγεία, ὀμορφιά, ἡδονικές ἀπολαύσεις, μακροζωΐα. Νά μή θαυμάζεις τά χρήματα, τή δόξα, τήν ἐξουσία. Μήτε πάλι νά θεωρεῖς σπουδαῖα ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα γιά τούτη τήν πρόσκαιρη ζωή καί ν᾿ ἀφοσιώνεσαι ἐξ ὁλοκλήρου σ᾿ αὐτήν, ἀδιαφορώντας γιά τήν αἰώνια ζωή. Ἀλλά τήν ψυχή σου νά προσέχεις. Αὐτήν νά φροντίζεις καί νά στολίζεις. Καθάρισέ την ἀπό τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας. Διῶξε ἀπό πάνω της τά αἴσχη τῆς κακίας καί μέ τό κάλλος τῆς ἀρετῆς ἀνάδειξέ την πανέμορφη καί φωτεινή.
Φιλοσόφησε πάνω στήν ὕπαρξή σου, γνώρισε τή φύση σου, δές ποιός εἶσαι. Ἀποτελεῖσαι ἀπό σῶμα, πού εἶναι θνητό, καί ἀπό ψυχή, πού εἶναι ἀθάνατη. Σέ δύο ἐπίπεδα κινεῖται καί ἀναπτύσσεται ἡ ζωή μας. Τό ἕνα, αὐτό πού σχετίζεται μέ τό σῶμα, περνάει καί φεύγει γρήγορα. Τό ἄλλο, αὐτό πού ἀναφέρεται στήν ψυχή, εἶναι αἰώνιο καί πέρα ἀπό κάθε ἀνθρώπινη περιγραφή. Πρόσεχε, λοιπόν, τόν ἑαυτό σου, ὥστε οὔτε στά ἐφήμερα νά προσκολληθεῖς σάν νά εἶναι αἰώνια, οὔτε τά αἰώνια νά καταφρονήσεις σάν νά εἶναι ἐφήμερα. Μή δίνεις σημασία στή σάρκα, γιατί αὐτή εἶναι πρόσκαιρη· φρόντιζε τήν ψυχή σου, πού εἶναι ἀθάνατη.
Παρατήρησε λεπτομερῶς τόν ἑαυτό σου, γιά νά μάθεις νά χορηγεῖς στό κάθε συστατικό του τά ὠφέλιμα: στό σῶμα τροφές καί ἐνδύματα, στήν ψυχή θεοσέβεια καί ἀρετή. Μήτε νά παραπαχαίνεις τό σῶμα, μήτε νά δίνεις σημασία στίς σαρκικές ἀπαιτήσεις. Ἐπειδή «ἡ σάρκα ἐπιθυμεῖ ἀντίθετα πρός τό πνεῦμα καί τό πνεῦμα ἀντίθετα πρός τή σάρκα κι αὐτά τά δύο ἀντιμάχονται τό ἕνα τό ἄλλο» (Γαλ. 5:17), κοίτα μήπως, μέ τό νά παραφορτώνεις τή σάρκα, δίνεις πολλή ἐξουσία στό κατώτερο στοιχεῖο τῆς ὑπάρξεώς σου. Γιατί μέ τό σῶμα καί τήν ψυχή συμβαίνει ὅ,τι καί μέ μιά ζυγαριά: Ἄν παραφορτώσεις τόν ἕνα της δίσκο, ὁπωσδήποτε θά κάνεις ἐλαφρότερο τόν ἄλλο. Ὅταν, λοιπόν, τό σῶμα καλοπερνᾶ, ἡ ψυχή γίνεται ἀδρανής καί ἄτονη. Κι ὅταν, ἀντίθετα, ἡ ψυχή ἐξυψώνεται μέ τήν ἀρετή, οἱ σαρκικές ἐπιθυμίες μαραίνονται.
Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, γιά νά μπορεῖς νά διακρίνεις πότε ἡ ψυχή εἶναι ὑγιής καί πότε 8 ἀσθενής. Γιατί πολλοί, λόγω τῆς μεγάλης τους ἀπροσεξίας, ἄν καί πάσχουν ἀπό βαριά καί ἀνία- τα πνευματικά νοσήματα, δέν τό ἀντιλαμβάνονται. Ἐσύ, ὅμως, πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, ὥστε ἀνάλογα μέ τά ἁμαρτήματά σου νά ἀκολουθήσεις καί τήν κατάλληλη θεραπευτική ἀγωγή. Εἶναι μεγάλο καί βαρύ τό παράπτωμά σου; Σοῦ χρειάζονται λεπτομερής ἐξομολόγηση, πικρά δάκρυα, αὐστηρή νηστεία καί συνεχής ἀγρυπνία. Εἶναι ἐλαφρότερο; Ἄς μετριαστεῖ καί ἡ μετάνοιά σου.
Ἡ σύντομη αὐτή προτροπή γιά προσοχή ἔχει ἐφαρμογή σέ ὅλους τούς χριστιανούς, ἀνάλογα μέ τήν ἰδιαίτερη διακονία πού ὁ καθένας ἐπιτελεῖ στήν Ἐκκλησία, ὥστε ὅλοι νά ἐργάζονται μέ ἀκρίβεια, ἐπιμέλεια καί προθυμία.
Ὁδοιπόρος εἶσαι, ἀδελφέ μου. Πρόσεξε μήν παραστρατήσεις, μή λοξοδρομήσεις δεξιά ἤ ἀριστερά. Βάδιζε πάντα στή βασιλική ὁδό.
Στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ εἶσαι. Κακοπάθησε γιά τό Εὐαγγέλιό Του (πρβλ. Β΄ Τιμ. 1:8). Φόρεσε τήν πανοπλία τοῦ Θεοῦ καί ρίξου στόν καλό ἀγώνα ἐνάντια στά πονηρά πνεύματα καί τά σαρκικά πάθη, δίχως νά μπλέκεσαι στίς βιοτικές φροντίδες, γιά ν’ ἀρέσεις ἔτσι σ᾿ Αὐτόν πού σέ στρατολόγησε (πρβλ. Β΄ Τιμ. 2:4).
Πνευματικός ἀθλητής εἶσαι. Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήν τυχόν παραβεῖς τούς ἀθλητικούς κανόνες, γιατί κανείς δέν παίρνει τό στεφάνι τῆς νίκης, ἄν δέν ἀγωνιστεῖ σύμφωνα μ᾿ αὐτούς (πρβλ. Β΄ Τιμ. 2:5). Νά μιμεῖσαι τόν ἀπόστολο Παῦλο, πού ἔτρεχε καί πάλευε καί πυγμαχοῦσε. Πάλεψε κι ἐσύ, λοιπόν, μέ τούς ἀόρατους ἐχθρούς. Σάν καλός πυγμάχος κάρφωσε τό βλέμ- μα τῆς ψυχῆς σου στόν ἀντίπαλο καί προφυλάξου ἀπό τά χτυπήματά του. Σάν γρήγορος δρομέας βιάσου νά φτάσεις στό τέρμα, γιά νά κατακτήσεις τό βραβεῖο τῆς ἀρετῆς. Τέτοιον σέ θέλει ὁ Θεός· ὄχι τεμπέλη καί κοιμισμένο, ἀλλά προσεκτικό καί ἄγρυπνο κυβερνήτη τοῦ ἑαυτοῦ σου. «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!». Νά εἶσαι νηφάλιος καί συνετός, ἐργατικός καί προνοητικός. Νά μή χάνεις τόν χρόνο σου, μήτε νά ὀνειροπολεῖς γιά πράγματα πού δέν ἔχεις καί πού δέν πρόκειται ποτέ ν’ ἀποκτήσεις. Αὐτό τό παθαίνουν συνήθως οἱ νέοι, πού ἀφήνουν τό ἐλαφρό τους μυαλό νά φαντάζεται μεγάλη ζωή καί τιμές, λαμπρούς γάμους, ἐκλεκτά παιδιά, βαθιά γηρατειά καί, ἀκόμα περισσότερο, πολυτελεῖς κατοικίες, περιουσίες, κτήματα, ὑπηρέτες, πολιτικές ἐξουσίες, ὑψηλά ἀξιώματα. Ὅλα τοῦτα νομίζουν, οἱ ἀνόητοι, ὅτι τά ἀπολαμβάνουν κιόλας, σάν νά τά ἔχουν μπροστά τους. Εἶναι αὐτό ἀρρώστια ἀργόσχολης καί ράθυμης ψυχῆς, τό νά βλέπει, δηλαδή, κανείς ὄνειρα ἐνῶ εἶναι ξύπνιος. Ἐσύ, ὅμως, πρόσεχε τόν ἑαυτό σου! Μή φαντάζεσαι τά ἀνύπαρκτα, ἀλλά φρόντισε νά ἀξιοποιήσεις τά παρόντα.
Νομίζω, ὅμως, ὅτι μέ τούτη τήν παραίνεση θέλησε ὁ Νομοθέτης νά μᾶς ἀπαλλάξει κι ἀπό ἕνα ἄλλο πάθος, ἀπό τή συνήθεια πού ἔχει ὁ καθένας μας νά περιεργάζεται τά ξένα καί νά μή σκέφτεται τά δικά του. Πάψε, λέει, νά ἀσχολεῖσαι μέ τίς ξένες ἁμαρτίες. Ἐρεύνησε τόν ἑαυτό σου καί δές ἄν ἐσύ ζεῖς ὅπως θέλει ὁ Θεός. Γιατί πολλοί, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, «βλέπουν τό σκουπιδάκι στό μάτι τοῦ ἀδελφοῦ τους καί δέν νιώθουν τό δοκάρι πού ἔχουν στό δικό τους μάτι» (πρβλ. Ματθ. 7:3). Μήν κρίνεις, λοιπόν, ἐξωτερικά, προσπαθώντας νά βρεῖς ψεγάδια στόν ἀδελφό σου, σάν ἐκεῖνον τόν ἀλαζόνα Φαρισαῖο πού δικαίωνε τόν ἑαυτό του κι ἐξευτέλιζε τόν τελώνη. Τόν ἑαυτό σου νά ἀνακρίνεις διαρκῶς, μήν τυχόν ἁμάρτησες μέ τή σκέψη, μήπως ἡ γλώσσα βιάστηκε κι ἔσφαλε σέ κάτι, μήπως τά ἔργα σου δέν συμφωνοῦν μέ τό θεῖο θέλημα. Κι ἄν βρεῖς μέ τήν αὐτοεξέταση ὅτι εἶναι πολλά τά ἁμαρτήματά σου –κι ὁπωσδήποτε θά βρεῖς, γιατί ἄνθρωπος εἶσαι κι ἐσύ– λέγε τά λόγια τοῦ τελώνη: «Ὁ Θεὸς ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18:13).
«Πρόσεχε», λοιπόν, «τόν ἑαυτό σου!». Αὐτός ὁ λόγος, σάν ἄλλος καλός σύμβουλος, θά σοῦ ὑπενθυμίζει τήν ἀνθρώπινη πραγματικότητα, ἔτσι ὥστε οὔτε νά ὑπερηφανεύεσαι, ὅταν ἡ ζωή σου κυλάει εὐτυχισμένη, οὔτε νά ἀπελπίζεσαι, ὅταν δυσχερεῖς περιστάσεις σέ καταθλίβουν.
Καυχιέσαι γιά τά πλούτη σου, γιά τούς σπουδαίους προγόνους καί τήν ἔνδοξη πατρίδα σου, γιά τήν ὀμορφιά σου καί τίς τιμές πού ὅλοι σοῦ ἀποδίδουν; Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, γιατί εἶσαι θνητός· «χῶμα εἶσαι, καί στό χῶμα θά καταλήξεις» (Γεν. 3:19). Σκέψου ἐκείνους πού πρίν ἀπό χρόνια καμάρωναν σάν κι ἐσένα. Ποῦ εἶναι τώρα οἱ ἰσχυροί πολιτικοί, οἱ ἀκαταμάχητοι ρήτορες, οἱ λαμπροί ἄρχοντες καί οἱ ἔνδοξοι στρατηγοί; Δέν ἔγιναν ὅλοι σκόνη; Δέν ἀποδείχθηκαν ὅλα ἕνα παραμύθι; Σέ λίγα μόνο κόκαλα δέν περιορίστηκε ἡ θύμησή τους; Σκύψε στούς τάφους νά δεῖς ποιός εἶναι ὁ ὑπηρέτης καί ποιός ὁ κύριος, ποιός ὁ φτωχός καί ποιός ὁ πλούσιος. Ξεχώρισε, ἄν μπορεῖς, τόν αἰχμάλωτο ἀπό τόν βασιλιά, τόν ἰσχυρό ἀπό τόν ἀδύνατο, τόν ὄμορφο ἀπό τόν ἄσχημο. Νά θυμᾶσαι, λοιπόν, τή φύση σου, καί δέν θά ἀλαζονευθεῖς ποτέ. Καί θά τή θυμᾶσαι, ὅταν προσέχεις τόν ἑαυτό σου.
Εἶσαι, πάλι, φτωχός καί ἄσημος, δίχως σπίτι καί πατρίδα, ἀδύναμος κι ἀνήμπορος νά οἰκονομήσεις τίς καθημερινές σου ἀνάγκες ἤ νά ἀντισταθεῖς στίς πιέσεις τῶν ἰσχυρῶν; Μήν ἀπελπιστεῖς, γιατί τάχα δέν ἔχεις τίποτα τό ἀξιοζήλευτο. Ἀνύψωσε τήν ψυχή σου καί δές τά ἀγαθά πού σοῦ ἔχει ἤδη χαρίσει ὁ Θεός καί ὅσα, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσή Του, σοῦ ἐπιφυλάσσει γιά τό μέλλον.
Καί πρῶτα-πρῶτα σκέψου ὅτι εἶσαι ἄνθρω- πος, τό μόνο θεόπλαστο ἀπ᾿ ὅλα τά ζῶα. Τό ὅτι δημιουργήθηκες ἀπό τά ἴδια τά χέρια τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τή δική Του εἰκόνα, καί τό ὅτι μπορεῖς, ζώντας ἐνάρετα, νά φθάσεις στήν τιμή καί τήν ἀξία τούς ἀγγέλους, αὐτά δέν ἀρκοῦν, σάν τά συλλογιστεῖς καλά, νά σέ γεμίσουν μέ οὐράνια χαρά; Ἔλαβες ψυχή νοερή καί λογική, μέ τήν ὁποία γνωρίζεις τόν Θεό, κατανοεῖς τόν κόσμο πού σέ περιβάλλει, ἀπολαμβάνεις τούς γλυκούς καρπούς τῆς σοφίας. Ὅλα τά ζῶα βρίσκονται κάτω ἀπό τή δική σου ἐξουσία. Ἐσύ δέν δημιούργησες τέχνες, δέν ἵδρυσες πόλεις, δέν ἐπινόησες ὅσα σοῦ εἶναι ἀναγκαῖα; Ἡ θάλασσα καί ἡ γῆ δέν εἶναι στή δική σου ὑπηρεσία; Ὁ ἀέρας, ὁ οὐρανός καί τ᾿ ἄστρα δέν σοῦ φανερώνουν τή δική τους τάξη καί ἁρμονία; Γιατί, λοιπόν, μικροψυχεῖς; Ἐπειδή δέν κοιμᾶσαι σέ φιλντισένιο κρεβάτι; Ἔχεις ὅμως τή γῆ, τήν πολυτιμότερη ἀπό πολλά τέτοια κρεβάτια, πού σοῦ χαρίζει γλυκιά ἀνάπαυση, ὕπνο γρήγορο καί ἀμέριμνο. Δέν ξαπλώνεις κάτω ἀπό χρυσή σκεπή, ἀλλά ἔχεις τόν κατάστερο οὐρανό, πού λάμπει μέ τήν ἀπερίγραπτη ὀμορφιά του.
Κι αὐτά μέν εἶναι τά ὑλικά δῶρα τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί τά ἀνώ- τερα πού ἔγιναν γιά χάρη σου: Γιά σένα ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ· γιά σένα ἡ διανομή τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ κατάργηση τοῦ θανάτου καί ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως· γιά σένα οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ, πού τή ζωή σου τελει- οποιοῦν· γιά σένα ἡ πανευφρόσυνη βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί τά στεφάνια τῆς δικαιοσύνης, ἄν γιά τήν ἀρετή κοπιάσεις. Αὐτά κι ἀκόμα περισσότερα ἀγαθά θά βρεῖς νά ὑπάρχουν γύρω σου, ἄν τόν ἑαυτό σου ἐπιμελεῖσαι. Καί θά τά χαρεῖς ἀληθινά, ἀποδιώχνοντας τή λύπη γιά ὅσα τυχόν στερεῖσαι.
Τοῦτο τό παράγγελμα, τό «Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου!», θά σοῦ δίνει μεγάλη βοήθεια, ἄν σέ κάθε περίσταση τό ἔχεις στόν νοῦ σου. Γιά παράδειγμα: Ὀργίζεσαι καί ξεστομίζεις λόγια ἄπρεπα ἤ χειρονομεῖς σάν θηρίο; Ἄν προσέχεις τόν ἑαυτό σου, μέ λογικές σκέψεις θά καταπραΰνεις τόν θυμό, ὅπως μέ τό μαστίγιο δαμάζεις ἕνα ἀτίθα- σο πουλάρι. Ἔτσι, καί τή γλώσσα σου θά συγκρατήσεις καί τή χειροδικία θά ἀποφύγεις. Ἐπιθυμίες πονηρές κεντρίζουν τήν ψυχή σου καί διεγείρουν τή σάρκα; Ἄν προσέχεις τόν ἑαυτό σου καί θυμηθεῖς ὅτι ἡ γλύκα τῆς ἁμαρτίας ἔχει πικρό τέλος, ὅτι ὁ ἡδονικός γαργαλισμός γεννάει τό φαρμακερό σκουλήκι, πού μᾶς τιμωρεῖ αἰώνια στήν κόλαση, καί ὅτι ἡ σαρκική φλόγωση γεννάει τό αἰώνιο πῦρ –ἄν ὅλα αὐτά τά θυμηθεῖς– ἀμέσως θά ἐξαφανιστοῦν οἱ ἡδονές καί στήν ψυχή θά βασιλέψουν θαυμαστή γαλήνη καί ἡσυχία. Μήν ἀφήσεις, λοιπόν, ποτέ τόν νοῦ σου νά αἰχμα- λωτιστεῖ ἀπό τά πάθη, οὔτε πάλι νά ἐπιτρέψεις στά πάθη νά ἐπαναστατήσουν καί νά ἀναλάβουν αὐτά τήν ἡγεμονία τῆς ψυχῆς.
Ἡ ἀκριβής κατανόηση τοῦ ἑαυτοῦ σου θά σέ ὁδηγήσει ἀπό μόνη της καί στήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ. Ἄν, δηλαδή, σκύψεις μέ προσοχή στόν ἑαυτό σου, δέν θά ἔχεις ἀνάγκη τά δημιουργήματα γιά νά βρεῖς τόν δημιουργό Θεό, ἀλλά μέσα σου, σάν σ᾿ ἕνα μικρό ἀριστούργημα, θά ἀνακαλύψεις τή με- γάλη σοφία τοῦ Πλάστη σου.
Ἀσώματος εἶναι ὁ Θεός, ὅπως καί ἡ ψυχή σου. Ἀόρατος εἶναι ὁ Θεός, ὅπως καί ἡ ψυχή σου, γιατί κι αὐτή δέν τή βλέπεις μέ τά σωματικά μάτια. Δέν ἔχει ἡ ψυχή οὔτε χρῶμα οὔτε σχῆμα οὔτε κάποιο σωματικό γνώρισμα γιά νά τήν προσδιορίσει ὁ ἄνθρωπος· μόνο ἀπό τίς ἐνέργειές της γίνεται γνωστή. Παρόμοια, καί τόν Θεό μή ζητᾶς νά Tόν δεῖς μέ τά μάτια, γιατί μόνο μέ τήν πίστη θά μπορέσει ἡ ψυχή νά Τόν κατανοήσει.
Θαύμαζε τόν τεχνίτη Θεό. Πῶς συνένωσε τήν ψυχή μέ τό σῶμα, ἀπαρτίζοντας ἕνα ἁρμονικό σύνολο! Τί δύναμη δίνει ἡ ψυχή στό σῶμα, καί πῶς τό σῶμα συμμετέχει στά παθήματα τῆς ψυχῆς! Πῶς τό σῶμα παίρνει ζωή ἀπό τήν ψυχή, καί πῶς ἡ ψυχή δέχεται τούς πόνους ἀπό τό σῶμα! Τί πλοῦτο γνώσεων κατέχει ἡ ψυχή, καί πῶς οἱ καινούργιες γνώσεις δέν ἐπισκιάζουν τίς παλαιότερες, καθώς αὐτές διαφυλάσσονται ἀσύγ- χυτες καί ξεκάθαρες, χαραγμένες σάν σέ χάλκινη στήλη! Πῶς ἡ ψυχή, ὅταν ξεγλιστρᾶ στά σαρκικά πάθη, χάνει τή φυσική της ὀμορφιά, καί πῶς πάλι, ὅταν καθαρίζεται, σπεύδει μέ τήν ἀρετή νά μοιάσει στόν Κτίστη της!
Ὕστερα ἀπό τήν ἐξέταση τῆς ψυχῆς, στρέψε, ἄν θέλεις, τήν προσοχή σου στήν κατασκευή τοῦ σώματος, γιά νά θαυμάσεις πόσο ταιριαστό κατάλυμα γιά τή λογική ψυχή δημιούργησε ὁ ἀριστοτέχνης Θεός.
Ἀπ᾿ ὅλα τά ζῶα μόνο τόν ἄνθρωπο ἔπλασε ὁ Θεός νά ἔχει ὄρθια στάση, γιά νά γνωρίζεις ὅτι ἡ ζωή σου συγγενεύει μέ τά οὐράνια. Ὅλα τά τετράποδα ἔχουν στραμμένα τά βλέμματα στή γῆ καί τήν κοιλιά, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος βλέπει πρός τόν οὐρανό, ὥστε νά μήν ἀσχολεῖται μέ τή γαστέρα καί τά ὑπογάστρια πάθη, ἀλλά νά κατευθύνεται μ᾿ ὅλη του τήν ὁρμή πρός τά ἀνώτερα. Ἔπειτα, στό κεφάλι, πού βρίσκεται στό ψηλότερο μέρος τοῦ σώματος, τοποθέτησε τίς σπουδαιότερες αἰσθήσεις: τήν ὅραση, τήν ἀκοή, τήν ὄσφρηση, τή γεύση. Ἄν καί βρίσκονται, ὅμως, ὅλες μαζί σ᾿ ἕνα περιορισμένο καί στενό χῶρο, τόσο κοντά μεταξύ τους, δέν ἐμποδίζει καθόλου ἡ μία τή λειτουργία τῆς ἄλλης. Τά μάτια, βέβαια, ἔχουν κα- ταλάβει τήν πιό ψηλή σκοπιά, κάτω ἀπό τή μικρή προεξοχή τῶν φρυδιῶν, ὥστε νά μήν παρεμβάλλεται ὡς ἐμπόδιο κανένα ἄλλο μέλος τοῦ σώματος καί νά μποροῦν ἔτσι ἐλεύθερα νά ἀτενίζουν κατευθείαν μπροστά. Τά αὐτιά, πάλι, συλλαμβάνουν τούς ἤχους μ’ ἕναν ἑλικοειδή πόρο, δεῖγμα καί τοῦτο τῆς ὑπέρτατης σοφίας τοῦ Δημιουρ- γοῦ, γιατί ἔτσι ἡ φωνή ὄχι μόνο διέρχεται ἀνεμπόδιστα, ἀλλά καί ἐνισχύεται μέ τίς ἀντηχήσεις πού γίνονται στούς ἕλικες. Παρατήρησε καί τή φύση τῆς γλώσσας, πού εἶναι ἁπαλή καί εὐλύγιστη, ὥστε μέ τίς διάφορες κινήσεις της νά μπορεῖ νά ἐκφράζει ἄνετα κάθε λόγο. Τά δόντια, ἐξάλλου, ὑποβοηθοῦν τόσο τή φώνηση, μέ τό νά ἐξασφαλίζουν ἰσχυρή στήριξη στή γλώσσα, ὅσο καί τή διατροφή τοῦ σώματος, μέ τό νά κόβουν καί νά πολτοποιοῦν τίς τροφές.
Ἐξετάζοντας μέ παρόμοιο τρόπο καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ σώματος –τούς πνεύμονες, τήν καρδιά, τά αἱμοφόρα ἀγγεῖα, τά πεπτικά ὄργανα καί ὅλα τά ἄλλα– θά ἀντιληφθεῖς τήν ἀνεξερεύνητη σοφία τοῦ Δημιουργοῦ καί ἔκπληκτος θά ἀναφωνήσεις μαζί μέ τόν προφήτη Δαβίδ: «Ὑπερθαύμαστη μοῦ εἶναι ἡ γνώση Σου, καί τόσο ὑπέ- ροχη, πού νά τή συλλάβω δέν μπορῶ» (Ψαλμ. 138:6).
Νά προσέχεις, λοιπόν, μέ ἐπιμέλεια τόν ἑαυτό σου, γιά νά μπορεῖς νά εἶσαι προσηλωμένος καί στόν Θεό, στόν ὁποῖο ἀνήκουν ἡ δύναμη καί ἡ δόξα στήν ἀτέλειωτη αἰωνιότητα. Ἀμήν.

* Ἐδῶ ὁ Μέγας Βασίλειος δέν ἀρνεῖται τό σῶμα ὡς συστατικό τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά θέλει νά τονίσει τήν ἀνωτερότητα τῆς ψυχῆς. Αὐτό φαίνεται καί στή συνέχεια τοῦ λόγου, ὅπως ἐπί- σης καί σέ ἄλλα ἔργα του, ὅπου θεωρεῖ τόν ἄνθρωπο ὡς ἑνιαία ψυχοσωματική ὕπαρξη –ὅταν λέει π.χ.: «Σύνθετος ὁ ἄνθρωπος ἔκ τε τοῦ γηΐνου πλάσματος καὶ ἐκ τῆς ἐνοικούσης ψυχῆς τῷ σώματι».

Πηγή: alopsis.gr

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ: Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΜΕ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟ ΜΑΥΡΟ!

ISBN:978-960-91347-1-2

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ!

Από τον πρόλογο του εκδότου

Μὲ ἰδιαίτερη συγκίνηση παραδίδω, στὸ φιλορθόδοξο ἀναγνωστικὸ κοινό, τὴν ἀλληλογραφία (κατ’ ἀκρίβειαν τὸ μεγαλύτερο μέρος αὐτῆς) δύο ἐκ τῶν μεγαλυτέρων συγχρόνων Ἑλλήνων θεολόγων, καὶ φίλων μεταξύ τους, τοῦ ἀλησμόνητου Ἱερομονάχου π. Θεοδωρήτου (+2007) καὶ τοῦ γεραροῦ Πρωτοπρεσβυτέρου καὶ Καθηγητοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ.

Μέσα ἀπὸ αὐτὴν φανερώνεται ἡ μεγάλη ἀγωνία τῶν δύο ἀλληλογράφων, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὴν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ ἀνθρωπίνου βίου τὸν ἰδιωτικό, τὸν κοινωνικό, τὸν ἐκκλησιαστικό. Ἠ στάση τους αὐτὴ εἶχε φυσικὰ συνέπειες. Ὁ π. Γεώργιος πολλάκις βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, ἐνῷ ὁ π. Θεοδώρητος πλήρωσε τὸ βαρὺ ἀντίτιμο, τὸ ὁποῖο πληρώνουν ὅσοι δὲν βάζουν (ὄχι ἀπὸ σκληρότητα, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγνὴ ἀγάπη πρὸς τὴν ἀλήθεια) οὕτε μιὰ σταγόνα νερὸ στὸ κρασί τους: διώξεις, λοιδωρίες, περιφρόνηση.

Ἡ παροῦσα ἔκδοση ἔρχεται νὰ διορθώσει τὴν ἀδικία αὐτὴ καὶ νὰ συντελέσει στὸ νὰ ἀποδοθεῖ ἡ πρέπουσα θέση καὶ τιμὴ στὸν μακαριστὸ π. Θεοδώρητο. Καὶ αὐτὸ θὰ ἐπιτευχθεῖ ὅταν ὁ πιστὸς - πλὴν ἀκατήχητος γενικῶς – λαός τοῦ Κυρίου, γνωρίσει, διὰ τῆς διδασκαλίας τοῦ μακαριστοῦ πατρός, τὴν δέουσα στάση ἀπέναντι στὴν ὕπουλη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μπρὸς στὴν ὁποῖα μένει δυστυχῶς - ὄχι μόνο ἀπὸ δική του ἀμέλεια, ἀλλὰ καὶ ἀπό τὴν ἀδιαφορία τῶν ποιμένων - ἀδιάφορος καὶ ἀδρανής. Καὶ ἡ δέουσα στάση εἶναι φυσικὰ ἡ ἐμμονὴ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων. [...] Οἱ ἐπιστολὲς ποὺ περιλαμβάνονται στὸ παρὸν βιβλίο ξεπερνοῦν τὶς 70 (59 τοῦ π. Γεωργίου καὶ 15 τοῦ π. Θεοδωρήτου) καὶ καλύπτουν μιὰ μεγάλη χρονικὴ περίοδο τῆς νεότερης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας (1960-2005).[...] Τέλος, στὴν ἔκδοση συμπεριέλαβα καὶ ἕνα ἐνδιαφέρον φωτογραφικὸ παράρτημα σχετικὸ μὲ τοὺς ἀλληλογράφους καὶ τὶς ἐπιστολές τους.

Από την εισαγωγή του π. Γεωργίου Μεταλληνού

Μὲ τὸν μακαριστὸ π. Θεοδώρητο (κατὰ κόσμον Ἰωάννην Μαῦρον, 1935-2007) γνωρισθήκαμε τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1958 ὡς πρωτοετεῖς φοιτηταὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τότε ἄρχισε καὶ ὁ φιλικὸς καὶ ἀδελφικός μας σύνδεσμος.[...] Ὅταν διαπιστώθηκε ἡ ταύτιση τῶν ἐνδιαφερόντων μας καὶ ἡ κοινή μας βούληση νὰ σπουδάσουμε τὴν Θεολογικὴ Ἐπιστήμη, γιὰ νὰ διακονήσουμε τὴν Πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν Λαό Του, συνδεθήκαμε μὲ ἀδελφικὴ φιλία καὶ ἀγάπη, συναντώμενοι καὶ ἐκτὸς τῆς Σχολῆς, κυρίως στὸ σπίτι του. Συζητούσαμε τὰ τρέχοντα προβλήματα καὶ ἀνταλλάσσαμε ἀπόψεις, κυρίως ὑποσχόμενοι - αὐτὸ μοῦ ζητοῦσε ἐκεῖνος πολὺ συχνά - ὅτι δὲν θὰ προδώσουμε τὴν πίστη τῶν Ἁγίων μας Πατέρων.[...] Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ ἔφερε κοντὰ στὸν Ἰωάννη, τὸν συμφοιτητή μου, ἦταν ἡ ἀγνότητα καὶ ἡ καλοσύνη του, ἀλλὰ πρὸ πάντων ἡ μόνιμη ἐνατένισή του πρὸς τὸν μοναστικὸ βίο καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Ἰωάννης ἦταν γεννημένος γιὰ τὴν ὁδὸ ποὺ ἐπέλεξε, παρὰ τὴν ἔντονη ἐπιθυμία τῆς Μητέρας του, νὰ μείνει ὁ Ἰωάννης, ὡς τελευταῖο παιδί της, κοντά της στὸν κόσμο, μιμούμενη σ’ αὐτὸ τὴν μητέρα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου Ἀνθούσα. Ὁ Ἰωάννης ὅμως, χαριτωμένη ψυχὴ ἐκ κοιλίας μητρός, ἐτρέφετο συνεχῶς μὲ τὸν λόγο καὶ τὴν ἀσκητικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας. Εἶχε μεγάλον ἔρωτα πρὸς τὴν ἄσκηση καὶ αὐτὸ ὑπῆρξε σημαντικὸ καὶ γιὰ μένα, διότι μὲ βοηθοῦσε στὸν πνευματικό μου ἀγώνα. Ὁ Ἰωάννης ἦταν τὸ παράδειγμά μου, παρ’ ὅλο ποὺ ἐγὼ ἔκλινα πρὸς τὸν ἔγγαμο βίο καὶ τὴν δημιουργία οἱκογένειας. Εὐχαριστῶ, ἔτσι, ἐκ βάθους καρδίας τὸν ἀγαπητό Ἀδελφὸ καὶ Συνάδελφο Ἐκπαιδευτικό, κ. Νικόλαο Μάννη, ὁ ὁποῖος μοῦ ἔκαμε τὴν ἀπρόσμενη πρόταση νὰ δημοσιευθεῖ ἡ ἀλληλογραφία μου μὲ τὸν μακαριστὸ ἀδελφικό Φίλο Ἰωάννη – Θεοδώρητο. Ἄκουσα μὲ δέος καὶ μεγάλο δισταγμό - τὸ ὁμολογῶ - τὴν φιλικὴ πρότασή του, διότι δὲν γνώριζα - καὶ οὔτε γνωρίζω - πῶς θὰ ἐκληφθεῖ αὐτὸ τὸ τόλμημα. Ἐξ ἄλλου, στὰ Γράμματά μας θίγονται πράγματα καὶ καταστάσεις, ἀλλὰ καὶ κρίνονται καὶ οἱ συμπεριφορὲς προσώπων, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἐν ζωῇ καὶ δὲν θὰ ἤθελα μὲ κανένα τρόπο νὰ ὁδηγηθῶ σὲ περιπέτειες, προκαλώντας ἴσως τὴν ἀντίδρασή τους. Τοὺς δισταγμούς μου διέλυσε μὲ τὰ ἐπιχειρήματά του ὁ κ. Μάννης, ἐνισχύοντας τὴν θετικὴ ἀπόφασή μου μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν σύνεσή του. Ὁ κ. Μάννης ἀνέλαβε τὴν πληκτρολόγηση τῶν κειμένων καὶ τὴν ἐπιμέλεια τῆς ἐκδόσεως καὶ τοῦ εἶμαι βαθύτατα εὐγνώμων. Διότι λόγῳ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ σεβασμοῦ του πρὸς τὸν π. Θεοδώρητο μὲ ἔπεισε νὰ συμμετάσχω σ’ αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα. Συγκατένευσα ὅμως, ὅταν κατενόησα, ὅτι μέσω τῆς ἀλληλογραφίας μας μὲ τὸν π. Θεοδώρητο θὰ ἐξαρθεῖ ἡ προσωπικότητά του. Διότι τὰ Γράμματά μου πρὸς ἐκεῖνον ἔχουν ὡς ἀφορμὴ τὶς δικές του σκέψεις καὶ ἀνησυχίες, ποὺ συναντοῦσαν τὶς δικές μου. Ἔκρινε μὲ ἀγάπη συνεχῶς τὶς ἐνέργειές μου, βοηθώντας με νὰ λαμβάνω ὀρθὲς ἀποφάσεις. Ἀλλὰ καὶ σὲ μὲ ἐδίδετο ἡ εὐκαιρία νὰ ἐρεθίζω δημιουργικὰ τὴν δική του σκέψη, ὥστε νὰ θέτει συνεχῶς προβλήματα μὲ τὰ ἐρωτήματά του πρὸς τὴν ταπεινότητά μου καὶ νὰ μὴ παύει νὰ μοῦ συμπαρίσταται στὸν ἀγώνα μου, τόσο στὴν Ἑλλάδα, ὅσο καὶ στὴ Δ. Γερμανία, κατὰ τὸν χρόνο τῶν ἐκεῖ σπουδῶν μου (1969-1975) καὶ τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας ἀπὸ τὸ 1971. Μέσω, λοιπόν, τῶν δικῶν μου Γραμμάτων φωτίζεται ἡ προσωπικότητα καὶ ἐκείνου, καὶ ἀναδύεται τὸ ἦθος καὶ τὸ ὀρθοδοξοπατερικὸ φρόνημά του. Διότι τὰ γραφόμενα ἀπὸ τὴν ταπεινότητά μου προκαλοῦνται ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὰ γραφόμενά του ἢ ἀπαντοῦν σὲ προβληματισμοὺς ποὺ ἐκεῖνος ἔθετε. Εἶναι αἰσθητὴ δε, ὅπως πιστεύω, ἡ ἀγαθὴ ἐπιρροὴ τοῦ π. Θεοδωρήτου στὶς ἀποφάσεις καὶ ἐνέργειές μου. Γι’ αὐτὸ τὸν ἔβλεπα πάντοτε μὲ σεβασμὸ καὶ ἐμπιστοσύνη, ὅπως καὶ ἐκεῖνος ἐμέ, ὅπως θέλω νὰ πιστεύω, ἔστω καὶ ἂν ἀνθρωπίνως σὲ κάποια σημεῖα, τακτικῆς κυρίως, ἀναφαινόταν καὶ κάποια ἀσυμφωνία μεταξύ μας. Ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη ὅμως ἐξομάλυνε τὶς ἀντιθέσεις, ἀπομακρύνοντας κάθε ἀνεπιθύμητη διάσταση ἢ σύγκρουση.[...] Ἡ δημοσίευση τῆς ἀλληλογραφίας τῶν δύο Κληρικῶν καὶ Θεολόγων ἂς εἶναι εὐλαβικὸ μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ π. Θεοδωρήτου. Στὰ μάτια καὶ τὰ ὦτα μου θὰ ἠχοῦν, ὅσο ἀναπνέω τὸν ἀέρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, οἱ καταληκτήριοι λόγοι τῶν Ἐπιστολῶν του: «Μὲ ἀγάπη καὶ εὐχές, ὁ φίλος σου…». Αἰωνία σου ἡ μνήμη παμφίλτατε ἀδελφὲ π. Θεοδώρητε!

Αποσπάσματα επιστολών

"Ἱερὰ συγκίνησις μᾶς κατέλαβε ἐπὶ τῇ ἀναγνώσει τοῦ γράμματός σου, βλέποντες τὸν συμφοιτητήν μας καὶ παλαιὸν φίλον Ἰωάννην νὰ ὑψοῦται εἰς ὕψος πατερικὸν καὶ νὰ μεταβάλλεται εἰς πρόμαχον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἥτις πράγματι βάλλεται πανταχόθεν καὶ δὴ καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους της. Μεῖνε ἐκεῖ, ἀδελφέ μας ἀγαπητὲ καὶ σεβαστὲ πάτερ. Μεῖνε ἐκεῖ ὑψηλὰ ἀγωνιζόμενος. Εἴμασθε εἰς τὸ πλευρόν σου. Ἤδη εἴμεθα ἐν τῷ αὐτῷ στρατοπέδῳ, διότι οὐχὶ τὸ πεδίον μάχης ἀλλ̉ ὁ ἀγὼν κατατάσσει τινὰ εἰς ἕν στρατόπεδον. Καὶ ἐδῶ μαχόμενοι, εὑρισκόμεθα εἰς τὸ αὐτὸ μὲ ἐσὲ στρατόπεδον. Πίστευσόν μοι, ἀδελφέ! Δὲν θὰ μείνωμεν πολὺ ἐδῶ∙ δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν πολύ. Θὰ μείνωμεν ὅμως, ὅσον δυνάμεθα. Πρέπει νὰ ὑποστῇ φθορὰν ὁ αντίπαλος καὶ ἐδῶ. Καὶ χρειάζεται πόλεμον εἰς τὸ στρατόπεδόν του. Βλέποντες σὲ καὶ τοὺς ἡρωϊκοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ νὰ μὴ κλίνετε γόνυ εἰς τοὺς ἰταμοὺς διώκτας σας, ἀναφωνοῦμεν μετὰ δακρύων: Ναί, «οὐκ ἐπιλείψουσι τῷ Θεῷ στρατιῶται πρέποντες Ἐκκλησίᾳ...». Ποτέ, ποτέ. Οὔτε οἱ Στουδῖται, οὔτε οἱ Δαμασκηνοί, οὔτε οἱ Παλαμᾶδες, οὔτε οἱ Νικόδημοι ἐξέλιπον. Ζοῦν, διότι ζῇ Χριστός. Ζοῦν εἰς τὰ πρόσωπά σας, τίμιοι μαχηταὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως!"

(π. Γεώργιος Μεταλληνὀς προς π. Θεοδώρητο, 16.11.1973)

"Τὸν "Ἁγιορείτην" τὸν διαβάζω μὲ πολλὴ εὐχαρίστηση. Ξέρεις, ὅτι συμφωνῶ μὲ αὐτὴν τὴν γραμμήν, παρ̉ ὅλο ποὺ κατηγορεῖται σὰν ὑπερζηλωτικὴ (πρβλ. π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον). Τὸ λέγω πάντοτε: οἱ ζηλωταὶ δὲν ἔβλαψαν ποτὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅσο οἱ χλιαροὶ καὶ περιφρονηταὶ τῶν πάντων «προοδευτικοί». Τὸ ἔγραψα αὐτὸ πρόσφατα καὶ στὸν π. Θεόκλητο. Τοῦ ἔστειλα ἕνα βαρὺ γράμμα, ἐξ ἄλλης ἀφορμῆς κινηθείς. […] Ἔξω μιλοῦν γιὰ ἅλωση τοῦ ἁγίου Ὄρους καὶ ὅτι ἡ Ἐπιστασία «πουλήθηκε». Καὶ αὐτοὶ οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι ἐνθουσιασμένοι μὲ τὴν «εὐπιστία» τῶν Μονῶν ἔναντι Πατριαρχείου – Οἰκουμενισμοῦ. Κάποιο παιχνίδι παίζεται! Γι’ αὐτὸ συνέχισε, ἀδελφέ. Ἂς δίνωμε τὴν μάχη μας, ὅπου καὶ ὅπως μποροῦμε ὁ καθένας. Ἔρχονται πολὺ δύσκολες μέρες. Ὁ Παπισμὸς μὲ τὴν κοσμικὴ δύναμή του καλπάζει ἐναντίον μας. Σὰν ἀποκαλυπτικὸν θηρίον. Ἔρχονται καταστροφαί. Ἄς ἑτοιμασθοῦμε νά σταθοῦμε σὺν Θεῷ ἐνάντια στὸ κῦμα. Πιστεύοντες στὴν ὑλική των δύναμιν, θεωροῦν ἐμᾶς τοὺς ἀνθισταμένους σὰν ἄχυρα, διότι, ὅπως μοῦ εἶπαν κατάμουτρα, οἱ «μεγάλοι» μας ἔχουν ἤδη ξεδοντιασθῆ καὶ ὑποδουλωθῆ στὸν Οἰκουμενισμό!"

(π. Γεώργιος Μεταλληνὀς προς π. Θεοδώρητο, 8.4.1980)

"Ἂν διαβάσωμε καλῶς τὴν ἱστορία καὶ τοὺς λόγους τῶν πατέρων μας διὰ τὴν ἐποχήν μας, τότε πολλὰ θὰ ἑρμηνεύσωμεν εὐκόλως καὶ διὰ πολλὰ ποὺ ἐκπλησσόμεθα θὰ βροῦμε τὴν δέουσαν ἀπάντησιν. Ἐννοῶ τὸ ἑξῆς: Ἀφοῦ ἐγγίσαμε τὰ προπύλαια τοῦ Ἀντιχρίστου, τί περιμένεις; Ὁ Μ. Ἀντώνιος δὲν εἶπε ὅτι οἱ τότε ἄνθρωποι θὰ μαίνωνται; Ἄλλοι Ἅγιοι δὲν ἔγραψαν περὶ γενικῆς ἀπιστίας τῶν χρόνων μας, ἀστοργίας, ἐκφυλισμοῦ; Ἂν σ̉ αὐτὰ προσθέσῃς τὸν ἐπάρατον ἐγωισμὸν καὶ τὴν φιλοδοξίαν, τότε θὰ καταλάβουμε, γιατὶ ὁ κλῆρος ξέπεσε τόσο χαμηλά, γιατὶ ἐχάθησαν τὰ ἰδανικὰ καὶ γιατὶ προχωράει ἡ αἵρεσις τόσο πολύ"

(π. Θεοδώρητος προς π. Γεώργιο Μεταλληνό, 18.7.1980)

"Δὲν ζοῦμε στὸ Βυζάντιο, ἀλλὰ στὴν πλάνη καὶ διάλυση τῶν ἐσχάτων. Τὸ μόνο, ποὺ μοῦ μένει: ἡ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὁμολογία (μπροστά τους μάλιστα) καὶ ἡ ἐσωτερικὴ μὴ ταύτιση (δηλαδὴ ἐσωτερικὴ ἀπόσχιση). Ἐπαναλαμβάνω: δὲν κρίνω τοὺς ἄλλους. Μιλῶ γιὰ τὸν ἑαυτό μου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπιλογή μου. Πλησιάζει δὲ ὁ καιρὸς τῆς συναντήσεως ὅλων μας σὲ μιὰν ἑνότητα. Διότι ὁ Πάπας προαλείφεται γιὰ πνευματικὸς ἀρχηγὸς τῆς Εὐρώπης. Γι̉ αὐτὸ δὲν χρειάζονται βιαστικὲς κινήσεις. Ἐγγίζει ὁ «καιρός»..."

(π. Γεώργιος Μεταλληνὀς προς π. Θεοδώρητο, 10.1.1992)

"Οἱ φωνὲς σὰν τοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου πρέπει νὰ πυκνωθοῦν. Μόνον ὁ ἀγὼν διὰ τὴν πίστιν ἔχει χυμοὺς ζωῆς ποὺ παραμένουν ἀκμαῖοι καὶ μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ ἀγωνιστοῦ.[…]

Ἡ Ὀρθοδοξία σὲ θέλει γιὰ μεγαλύτερα καὶ αἰώνια…

Συγχώρα με ποὺ σοῦ κάνω τὸν δἀσκαλο, ἀλλὰ στὸ εἶχα ξαναγράψει, σὲ ἤθελα ἕνα νέο π. Κωνσταντίνο! (Οἰκονόμου). 

Τὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐποχή μας.

Ὅλα τὰ ἄλλα παρέρχονται. Σὲ λίγο φεύγουμε…

Πρέπει νὰ στιγματισθοῦν οἱ λυκοποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας"

(π. Θεοδώρητος προς π. Γεώργιο Μεταλληνό, 14/27.5.1994)

Δείγματα φωτογραφιών

Ὁ Ἰωάννης Μαῦρος (μετέπειτα π. Θεοδώρητος) κατὰ τὸ

ἔτος ἀποφοιτήσεώς του ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολή (1963).

Δεῖγμα γραφῆς τοῦ π. Θεοδωρήτου (γρ. ἀρ. 19^Α).

Δεῖγμα γραφῆς τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ (γρ. ἀρ. 35).

Λιανική τιμή 15€

Κεντρική διάθεση

Βιβλιοπωλείο "Βασιλεύουσα"

κ. Μουντούρη

Λυκούργου 9 (6ος όροφος)

Ομόνοια - Αθήνα

τηλ. 2103244197

email εκδότου: nikolaosmannis@gmail.com

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/02/blog-post_17.html

ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ (Φώτο - βίντεο)

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΡΟΧΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΤΟΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ -ΠΟΡΕΙΑΣ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ Ι.Μ.ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕΘΟΔΙΟ !!!

ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟ .

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΗΣ ΚΑΘΗΛΩΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΙΠΕ <<ΕΜΕΙΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΗΓΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΗΝ Ι.Μ.ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΚΙ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ >> ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΚΑΛΩΣ .

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΛΙΠΩΝ Κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΕΔΩΣΕ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΒΡΟΝΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΕΙ!!!




ΟΥΤΕ Η ΒΡΟΧΗ ΜΑΣ ΠΤΟΗΣΕ ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ !!!


















ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΑ ΝΟΗΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΚΟΥΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΛΕΟΝΤΕΣ ΕΑΝ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΕΑΝ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΟΥΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥΣ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ .
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΠΑΣΑΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΝ !!

ΚΑΘ ΟΔΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΣΑΜΕ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ...

                          ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΗΤΑΝ :

                 ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΤΑΝ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΜΜΙΑ !!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Απάντηση στον Εφημέριο των Καθολικών Μυτιλήνης κ. Λέοντα Κισκίνη από τον εκπαιδευτικό Ν. Μάννη

Ο εκπαιδευτικός κος Νικόλαος Μάννης με την παρακάτω επιστολή που έστειλε στο lesvospost.comαπαντάει σε όσα λέει σε επιστολή του ο Εφημέριος των Καθολικών Μυτιλήνης κ. Λέοντας Κισκίνηςσχετικά  με τις αντιδράσεις για τις εκδηλώσεις του Αγίου Βαλεντίνου στην Μυτιλήνη.

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε την επιστολή-απάντηση του κου Μαννη αυτούσια

Αξιότιμε κ. Κισκίνη,

Με αφορμή την,από 11/2/2017, απάντησή σας προς τον π. Αθανάσιο Γιουσμά, σας αποστέλλω την παρούσα απάντηση, διά της οποίας αναιρούνται πλείστα όσα εσφαλμένα περιέχονται σε αυτήν.

Και αρχικά, ξεκινώντας από το ωραίο σύνθημα που αναφέρετε («ο Χριστός ενώνει, ενώ μόνο ο Διάβολος διαιρεί»), εύλογα αναρωτιόμαστε με ποιο τρόπο συμβαίνει αυτό; Μήπως εμφανίζεται αυτοπροσώπως ο πατήρ του σκότους και διαιρεί τους Χριστιανούς; Ή βάζει ανθρώπους (και μάλιστα της Εκκλησίας) για να το κάνει; Φυσικά, το δεύτερο. Διότι ναι μεν όλοι θέλουν να λέγονται «Χριστιανοί», αλλά αν δεν πιστεύουν στην διδασκαλία του Χριστού, όπως φανερώνεται μέσα από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, τότε τι είδους «Χριστιανοί» είναι; Τέτοιους «Χριστιανούς», σαν τον Άρειο (που έλεγε τον Χριστό κτίσμα του Θεού), τον Νεστόριο (που έλεγε την Θεοτόκο Χριστοτόκο), τους Εικονομάχους (που έλεγαν τις εικόνες είδωλα) ή τους Πάπες της Ρώμης - από ένα σημείο και μετά - (που έλεγαν τον εαυτό τους «Κεφαλή της Εκκλησίας», στην θέση της αληθινής Κεφαλής που είναι ο Χριστός), για να αναφέρουμε μερικά παραδείγματα, η Εκκλησία τους απέκοψε από την οικογένεια των Χριστιανών, και όσο και να θέλουν οι απόγονοί τους να λέγονται «Χριστιανοί», δυστυχώς δεν είναι, αφού επιμένουν να πιστεύουν διαφορετικά από όσα οι Χριστιανοί πιστεύουν. Μήπως όμως όποιος έχει το όνομα, έχει και την χάρη; Τότε κάθε άνθρωπος που τον έλεγαν Αριστείδη ή Φιλάρετο, θα έπρεπε να ήταν άριστος ή φίλος της αρετής, αντίστοιχα! Δεν ξεμπερδεύουμε λοιπόν με το να φορτώνουμε όλα τα κακά στον Διάβολο, και να αποποιούμαστε το μερίδιο ευθύνης που έχουμε κι εμείς οι άνθρωποι για τις διαιρέσεις.

Μιλάτε για «αδέλφια που μάλωσαν» και για τον «πόθο της ενότητας», αλλά αμέσως πιο κάτω αποκαλείτε «στενόμυαλους φονταμενταλιστές» εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί σας. Εμείς οι Χριστιανοί είμαστε υπέρ της Ενότητας, αλλά της Ενότητας που βασίζεται στην Αλήθεια. Διότι αν είναι να πιστεύει ο καθένας ό,τι του αρέσει, προς τι να είμαστε Χριστιανοί; Ας καταργήσουμε την Εκκλησία και ας πιστεύουμε ο καθένας ό,τι, όπου θέλει και αν θέλει. Τέτοια «ενότητα» άραγε δεν ευαγγελίζονται σήμερα και οι οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης;

Περί του «αγίου» Βαλεντίνου (η μνήμη του οποίου εξυπηρετεί άριστα τον καταναλωτισμό των δυτικών κοινωνιών και τον ψευτοερωτισμό, χολυγουντιανού τύπου, που ταλανίζει στις μέρες μας το ανθρώπινο είναι), οφείλω να σας πληροφορήσω, πως όχι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποδέχεται τέτοιον «άγιο», αλλά και η Ιστορία έχει επιφυλάξεις για την ιστορικότητα του και για το αν πρόκειται για ένα ή παραπάνω πρόσωπα. Σίγουρα πάντως αν υπήρξε άγιος με το όνομα Βαλεντίνος, που μαρτύρησε στην Ρώμη, σε καμία περίπτωση δεν είχε την ιδιότητα του «προστάτη των ερωτευμένων», η οποία δόθηκε εκ των υστέρων για να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένοι σκοποί (σε αντίθεση με πραγματικούς Αγίους, όπως, για παράδειγμα, ο Άγιος Νικόλαος, του οποίου η ιδιότητα φανερώθηκε τόσο εν ζωή, όσο και μετά θάνατον, με πολλά θαύματα, ώστε δικαίως να θεωρείτε «προστάτης των ναυτικών»).

Επιπροσθέτως, τα γραφόμενά σας: «και η Ορθόδοξη Εκκλησία ευλαβείται σε άλλη ημερομηνία, στις 29 Οκτωβρίου: “του αγίου Ουαλεντίνου, ος κατά γης συρόμενος τελειούται”» ελέγχονται ως ψευδή. Διότι αυτός ο Άγιος Ουαλεντίνος (ο οποίος εορτάζει την 24η – και όχι 29η - Οκτωβρίου) και ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τους Αγίους Μάρκο και Σωτήριχο («κατὰ γῆς συρόμενοι»), ήταν από την Μικρά Ασία και το λείψανό του μεταφέρθηκε στην Θάσοˑ δεν έχει δε καμία σχέση με… «προστασία των ερωτευμένων»!

Είναι βέβαια δικαίωμά σας να εορτάζεται όσους «αγίους» θέλετε, όχι όμως και να μας επιβάλλετε ως ορθή την θέλησή σας αυτή, πολύ δε περισσότερο να μας κατηγορείτε ως «στενόμυαλους φονταμενταλιστές», διότι αν ήμασταν όντως φονταμενταλιστές, θα είχαμε και εμείς Ιερές Εξετάσεις, κυνήγι μαγισσών και Σταυροφόρους…

Με εκτίμηση

Νικόλαος Μάννης

Εκπαιδευτικός

Πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ὑπόμνημα πρός Ἰωάννην Μεταξᾶ ἐπιτροπῆς Παλαιοημερολογιτῶν Βερδικούσης Ἐλασσόνος

Σημείωση Διαχειριστού "Κρυφού Σχολειού": Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση παρουσιάζουμε ένα ιστορικό Υπόμνημα των προγόνων μας Γνησίων Ορθοδόξων της Βερδικούσας, προς τον Ιωάννη Μεταξά, για τις διώξεις που υφίσταντο ακόμη και στα μαύρα χρόνια του πολέμου. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε (από το αρχείο Δημητρίου Θάνου) στο Θανάσης Δήμκος, Βερδικούσια: Ιχνηλατώντας την γενέθλια γη, Βερδικούσια, 2016, σ. 532-533. Ευχαριστώ τον συμπατριώτη μου, Δαμιανό Μοναχό Αγιορείτη για την δακτυλογράφηση του κειμένου στο πολυτονικό, αποκαθιστώντας το στην αρχική του μορφή.

Ένας από τους συντάκτες το παρόντος κειμένου

     Ἐν Βερδικούσῃ 29 Δεκεμβρίου 1940.

     Πρός τόν Ἐξοχώτατον Πρωθυπουργόν κ. Ἰωάννην Μεταξᾶ εἰς Ἀθήνας.

     Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ, περί τίς 160 οἰκογένειες κατοίκων Βερδικούσης τῆς ἐπαρχίας Ἐλασσόνος ὑποφέρομεν ἀπό τόν διωγμόν ἀπό τάς διαφόρους ἐντοπίους ἀρχάς πολιτικάς, Δικαστικάς καί Ἐκκλησιαστικάς, διότι, ὁμολογοῦμε ὁτι εἴμεθα χριστιανοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες. Μᾶς σφραγίζουν τήν Ἐκκλησία μας, καταδιώκουν τόν ἱερέα μας τακτικά εἰς τά δικαστήρια, πρᾶγμα τό ὁποῖον οἱ βάρβαροι Τούρκοι δέν τό ἔκαναν.

     Σάν νά μήν μᾶς ἒφτανε ὁ σημερινός πόλεμος, τό ὁποῖον θηρίον τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης μᾶς ἐπετέθη νά μᾶς προσβάλλει τήν Πατρίδα, τήν τιμήν καί τήν πίστιν μας. Μέ μεγάλη προθυμία ὅταν ἀκούσαμε τήν Πατρίδα νά μᾶς φωνάζει νά ἀμυνθοῦμε, νά ὑπερασπίσουμε τά ἱερά μας ὅσια, ἐστείλαμε τά παιδιά μας, τούς γονεῖς καί τά ἀδέλφια μας καί ἀμύνονται σήμερα στά βουνά τῆς Ἀλβανίας, ἀποθνήσκοντες εἰς τό καθῆκον ἐπάνω ὅπου μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ ἂσπονδος ἐχθρός κατετροπώθη.

     Σάν νά μην ἦταν λέγομεν ἀρκετός ὁ πόλεμος αὐτός, μᾶς παρουσιάσθηκε ἂλλος εχθρός ἐσωτερικός. Ἒρχεται ὁ Μητροπολίτης Ἐλασσόνος καί μᾶς καταγγέλλει διότι ἀκολουθοῦμε τό παλαιόν ἑορτολόγιον, καί ὅσοι ἐβαπτίσθημεν, ἐστέφθημεν, εἶναι ὅλα ἂκυρα καί μᾶς σέρνει στά δικαστήρια. Καί ἐνῶ πολλά παιδιά ἀγωνίζονται σήμερα εἰς τό μέτωπον, ἐδῶ ἦλθον κλητήρια, κατηγορούμενοι διότι ἐστέφθημεν μέ τόν παλαιοημερολογίτην ἱερέα. Τί θάρρος θά ἔχουμε ἡμεῖς σήμερον οἱ πατέρες, οἱ μητέρες καί τά παιδιά μας; Διά αὐτήν τήν οὐσία ἀγωνιζόμεθα νά ἐπιτύχουμε τήν ἐξασφάλιση τῆς θρησκείας καί τῆς ἐλευθερίας. Ἐσωτερικῶς τό ὅπου τυγχάνομεν σκληρόν διωγμόν τοῦ ἱερέα μας, τό κλείσιμον  τῆς Ἐκκλησίας μας.

     Ἡμᾶς δέν μᾶς φοβίζουν ὅλα αὐτά, ἔχομεν τήν ἐλπίδα στόν Ὕψιστον Θεόν. Ἕλληνες παλαιοημερολογίτες ἐγενήθημεν, Ἕλληνες παλαιοημερολογίτες θά ἀποθνήσκωμεν, ἔτοιμοι εἴμεθα. Ἀπό τό ἐξωτερικόν νά μᾶς βαροῦν οἱ Ἰταλοί, ἀπό τό ἐσωτερικόν νά μᾶς ἐπιτίθενται οἱ Ἱεράρχαι μέ τήν προσωπίδα τοῦ Ἕλληνος Ὀρθοδόξου, ὅπου διά ἡμᾶς εἶναι εχθροί ἀσπονδότεροι, ἐφόσον δέν μᾶς ἀφήνουν νά θρησκευόμεθα ἐλευθέρως. Μᾶς ἐπιβάλλουν βιαίως διά τοῦ ὑποκοπάνου τοῦ χωροφύλακος νά ἀκολουθήσωμεν τά φρονήματα τοῦ Πάπα, ἡμεῖς παπιστές δέν γινόμεθα. Διά ταῦτα διαμαρτυρόμεθα ἐνώπιον Θεοῦ καί ανθρώπων καί παρακαλοῦμεν νά διατάξετε νά ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι οἱ κληρικοί μας παντός βαθμοῦ μέχρι νά παρέλθει ὁ σημερινός πολεμικός σάλος. Νά θρησκευόμεθα σύμφωνα μέ τίς παραδόσεις μας, τῆς Μίας Ἁγίας Ἀνατολικῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Εἰδέ ἐάν μᾶς θεωρεῖτε (ὅτι) ἡμεῖς οἱ παλαιοημερολογίτες εἴμεθα κακοί πατριῶται, νά μᾶς ἐξοντώσετε νά λείψουμεν ἀπό τήν Ἑλλάδα. Δέν ἡμποροῦμε νά ὑποφέρουμε περισσότερο. Ἢ ζωή, ὅπως τήν ὑπαγορεύει ἡ συνείδησίς μας, ἢ θάνατος.

     Εὐπειθέστατοι 

Οἱ αἰτοῦντες  

Νικόλαος Θ. Σούμας, Χρῆστος Σ. Βλάνδος, Δημήτριος Θάνος, Κ. Ἀγριόδημος, Δημήτρης Μπλιάμπλιας.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/02/blog-post_25.html

ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)