ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ - Μία συγκινητικὴ ταινία ὑπὲρ τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ.

Ἕνας μεσήλικας κύριος συναντιέται

μὲ ἕναν νεαρὸ παραμονὲς Χριστουγέννων.

Ὁ ἄγνωστος νεαρὸς τοῦ λέει ὅτι γνωρίζει

τοὺς γονεῖς του καὶ ἔτσι τὸν γυρίζει πίσω στὸ χρόνο,

εἰκοσιτέσσερα ὁλόκληρα χρόνια…

Πηγή: https://entoytwnika1.blogspot.com/

Ο ΙΕΡΕΑΣ, Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ...ΛΑΘΟΣ!

Κάποιος γέροντας, καθαρός και άγιος, κάθε φορά πού λειτουργούσε, έβλεπε αγγέλους δεξιά κι αριστερά του.

Αυτός είχε παραλάβει την τάξη της λειτουργίας από τούς αιρετικούς, κι επειδή ήταν άπειρος στα θεία δόγματα, έλεγε τις ευχές της αναφοράς με απλότητα και ακακία, χωρίς νά ξέρει ότι τις λέει εσφαλμένα.

Κάποτε όμως, από οικονομία Θεού, τον επισκέφθηκε ένας αδελφός πού γνώριζε καλά τα θεία δόγματα.

Ο αδελφός ήταν διάκονος, κι έτυχε νά παρευρεθεί την ώρα πού ο γέροντας λειτουργούσε.

Διαπίστωσε λοιπόν το λάθος και του είπε:Αυτά πού λες, πάτερ, στη λειτουργία δεν είναι της ορθοδόξου πίστεως.

Ο γέροντας όμως, επειδή έβλεπε την ώρα εκείνη αγγέλους, δεν έδωσε προσοχή στα λόγια του. Μα ο διάκονος επέμενε νά ελέγχει την κακοδοξία: Σφάλλεις, καλόγερε. .Η Εκκλησία δεν τα παραδέχεται αυτά.
Τότε ο γέροντας  βλέποντας την επιμονή του διακόνου, ρώτησε σε κάποια λειτουργία τούς αγγέλους πού τον παράστεκαν: Τι είναι αυτά πού μου λέει ο διάκονος;

Καλά σου λέει, απάντησαν εκείνοι, νά τα παραδεχθείς.

Και γιατί τόσον καιρό δεν μου το λέγατε εσείς; – Γιατί ο Θεός έτσι οικονόμησε: ο άνθρωπος να διορθώνεται από ανθρώπους.

Από τότε ο γέροντας διορθώθηκε, ευχαριστώντας το Θεό και το διάκονο.

Πηγή

ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΣΑΚΟΥΣΘΗΚΑΝ

Μια γέρικη,αδύνατη, κυρτωμένη γυναίκα χαμογελαστή προσκυνούσε στην εκκλησιά.
Όταν τέλειωνε η λειτουργία με την καλημέρα της έφευγε ένα μικρό παραπονάκι βλέποντας την μητέρα μου περιτριγυρισμένη απο τα κορίτσια της
<<Άχ! τα δικά μου τα κορίτσια δεν πατούν στην εκκλησία >>Κι αμέσως διόρθωνε το λόγο της <<Δόξα σοι ο Θεός>>
Έκανε χαρές που μας έβλεπε και ήμουν σίγουρη ότι( έβλεπε )τίς κόρες της 
Τά χρόνια περάσαν κι ήρθε η μεγάλη ώρα η ψυχούλα πήγε να ανταμώσει τον Πλάστη της
Το καθισματάκι της κενό με μια απουσία να φωνάζει τα παιδιά της και ω! του θαύματος δυό μεσήλικες λεπτοκαμωμένες γυναίκες με την ίδια κοψιά στα μπροστινά καθίσματα προσεύχονταν για εκείνη
,Πάνε οκτώ χρόνια τώρα ,στα ίδια καθίσματα που τίς συναντώ 

Είναι οι κόρες της ! 

Οί προσευχές της μάννας εισακούσθηκαν

Παρασκευή Αγναντοπούλου Αρβανίτη

Σπατάλη χρόνου: το σύγχρονο υπερόπλο του διαβόλου

Ο διάβολος από την στιγμή που εξέπεσε από άγγελος του φωτός και έγινε άγγελος του σκότους, έβαλε στόχο να συμπαρασύρει όσο περισσότερες ψυχές στην απώλεια. Αιώνες τώρα αυτό είναι το έργο του και για να το κατορθώσει χρησιμοποιεί κάθε μέθοδο για να απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Η πρώτη και κύρια μέθοδός του είναι η διαβολή. Ψιθυρίζει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων για τον Θεό, λόγια ανόσια και βλάσφημα, και προσπαθεί να Τον παραστήσει ως τύραννο, ως τιμωρό και μισάνθρωπο. Ποιον; Εκείνον που η απεριόριστη αγάπη Του έγινε η αιτία της ύπαρξής μας, για την σωτηρία της οποίας έγινε άνθρωπος και έπαθε μέχρι Σταυρού και θανάτου. Γι' αυτό και θα παρατηρήσετε πως εκείνοι που βρίσκονται μακριά Του έχουν μέσα τους μια αντιπάθεια εναντίον Του, που όσο κι αν ψάξουν στα εσώψυχά τους δεν θα την βρουν για κάποιο άλλο "ιδρυτή θρησκείας" [1] (π.χ. Βούδας, Μωάμεθ κλπ.). Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαβολής του Πονηρού.

Άλλη μέθοδος του διαβόλου, προσφιλής σε αυτόν, είναι η τέρψη του νου και της σάρκας, μέσω ειδών ειδών ηδονών, "ψευδοηδονών" στην πραγματικότητα. Επειδή ο άνθρωπος από τη φύση του έλκεται και επιθυμεί την Απόλυτη και Αιώνια Ηδονή, ο διάβολος προσπαθεί να παρουσιάσει πρόσκαιρες ενέργειες και καταστάσεις, όπως την δόξα, την φήμη, τον πλούτο, το φαγητό, την ερωτική συνεύρεση, την δύναμη κ.α. ως τα συστατικά της πραγματικής ηδονής. Αλλά η πραγματική, απέραντη, ατελείωτη και μόνη αληθινή Ηδονή, που διαρκεί για πάντα, και είναι η μόνη που μπορεί να ικανοποιήσει την - ανικανοποίητη με οτιδήποτε λιγότερο από το Τέλειο - ανθρώπινη ψυχή είναι ο χορτασμός της Αγάπης [2] που μόνον ο Χριστός μπορεί να χαρίσει.
Για να μπει όμως κανείς στο μονοπάτι που θα τον οδηγήσει τελικά στη σωτηρία, πρέπει να μισήσει, με όλη την δύναμη της ψυχής του, την αμαρτία, πρέπει να εγκαταλείψει τις αμαρτωλές πράξεις, πρέπει να σταματήσει να ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο από εκείνον που πρέπει.
Ο διάβολος στην προσπάθειά του να απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Θεό, εφηύρε μια νέα μέθοδο στην εποχή μας, πολύ ύπουλη και πονηρή. Αφού δηλαδή είδε ότι η διαβολή δεν έχει πάντα αποτελέσματα [3] και πως από τις "ηδονές" πολλοί ξέφευγαν αηδιασμένοι, και επέστρεφαν στο στάδιο της μετανοίας με διπλό ζήλο, έβαλε σε εφαρμογή το νέο υπερόπλο του: τη σπατάλη χρόνου. Και το έστρεψε κυρίως εναντίον των χριστιανών.
Ο χρόνος που μας έχει δοθεί είναι δανεικός. Μας τον έδωσε ο Κύριος για να έλθουμε σε επίγνωση, να γνωρίσουμε δηλαδή τον Θεό και να σωθούμε. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό τότε θα έχουμε συνεχώς μνήμη Θεού και μνήμη θανάτου, βασικά εφόδια για το ταξίδι προς την αιώνια ζωή. Άλλωστε ο χρόνος ζωής που μας απομένει είναι άγνωστος.
Ο διάβολος θεώρησε πως παράλληλα με το να διαβάλλει τον Θεό και να δελεάζει τον άνθρωπο, θα του ήταν χρήσιμο να σπαταλήσει αυτόν τον χρόνο που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο για την μετάνοιά του. Αυτή η επίθεση του διαβόλου είναι πολύ διαδεδομένη στην εποχή μας και στοχεύει ιδιαιτέρως τους χριστιανούς, αφού πολλές φορές ακόμη και όταν δεν επιτίθεται εναντίον τους ευθέως με επιθέσεις πορνείας, βλασφημίας, γαστριμαργίας,  οργής και άλλων αμαρτημάτων, φροντίζει, με ύπουλο τρόπο, να ροκανίζει τον δανεικό χρόνο με συγκεκριμένες ασχολίες. Τις ασχολίες αυτές προσφέρει πλέον η σύγχρονη τεχνολογία του διαδικτύου μέσω των υπολογιστών και των κινητών συσκευών (χωρίς παράλληλα να λησμονούνται και οι παλαιότερες ασχολίες σπατάλης χρόνου, όπως η ραστώνη στις καφετέριες και στις παραλίες, οι βόλτες κλπ.).
Αυτές οι νέες ασχολίες είναι κυρίως:
1. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η πιο χρονοβόρα ασχολία. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες η μέση διάρκειας χρήσης των μέσων αυτών ξεπερνά τις τρεις ώρες την ημέρα! Τρεις ώρες ανούσιων αναγνώσεων, κοινοποιήσεων και συζητήσεων συνήθως επί θεμάτων τα οποία δεν προσφέρουν τίποτε θετικό και ουσιαστικό ούτε στον χρήστη, αλλά ούτε και στο σύνολο. Δεν κατακρίνεται βεβαίως η τεχνολογία, αλλά η άλογη χρήση της. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξυπηρετούν την επικοινωνία των ανθρώπων και η καλή χρήση τους μπορεί να προσφέρει πρόσβαση σε πληροφορίες που οικοδομούν τον άνθρωπο, αλλά και το κοινωνικό σύνολο. Όμως χρειάζεται ένα μέτρο.
2. Ο "αθλητισμός" και ο τζόγος. Ο "αθλητισμός", δηλαδή η παρακολούθηση αθλητικών αγώνων, κυρίως ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, είναι η νέα παγκόσμια θρησκεία με δισεκατομμύρια πιστούς σε όλο τον κόσμο. Έχεις δικούς της ναούς (τα γήπεδα), ύμνους και κάθε εβδομάδα "λατρευτικές συνάξεις" (αγώνες), που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει είτε αυτοπροσώπως, είτε από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Οι πιο φανατικοί πιστοί της είναι οι νέοι, ενώ το λυπηρό είναι πως πολλοί από τους πιστούς αυτούς δηλώνουν ταυτόχρονα και πιστοί χριστιανοί, διαψεύδοντας τα όσα μας είπε ο Κύριος [4]. Συναφή χρονοβόρα ασχολία είναι και ο τζόγος, τόσο αυτός που συνδέεται με τον "αθλητισμό", όσο και τα υπόλοιπα "τυχερά" παιχνίδια. Το κυνήγι του χρήματος έχει ναρκώσει τους ανθρώπους της εποχής μας, οι οποίοι βασίζουν την ελπίδα τους στην "τύχη" και σπαταλούν αμέτρητες ώρες στις προβλέψεις και τα στοιχήματα. Και οι κοσμικοί δικαιολογούνται λόγω της αμάθειας. Οι χριστιανοί όμως δεν γνωρίζουν πως στα χέρια του Θεού είναι τα χρήματα; Και πως αν θέλει να δώσει σε κάποιον του το δίνει με θαυμαστό τρόπο, όπως όλοι όσοι έχουν την σχετική πείρα γνωρίζουν; Και όμως βλέπει κανείς τους αδελφούς μας ώρες ατελείωτες κάθε ημέρα να προσπαθούν, γεμάτοι άγχος, να "πιάσουν την καλή", να "κερδίσουν"...
3. Οι τηλεοπτικές εκπομπές, σειρές και ταινίες. Σύμφωνα με έρευνες ο μέσος χρόνος που σπαταλά ο δυτικός άνθρωπος παρακολουθώντας τηλεόραση (είτε από την δική της συσκευή της, είτε από τις άλλες [κινητά, υπολογιστές]) φθάνει τις τέσσερις ώρες την ημέρα! Τέσσερις ώρες μπροστά σε μια δασκάλα που παραδίδει κακής ποιότητας μαθήματα βίας, πορνείας, ψευδοσυναισθηματισμού, μαγείας, δεισιδαιμονίας, γαστριμαργίας, ψευδών πληροφοριών και κουτσομπολιού, τα οποία μολύνουν την ψυχή του ανθρώπου και διαστρέφουν την κρίση του.
4. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρόκειται πραγματικά για την πιο χρονοβόρα μάστιγα που απομυζεί τον χρόνο των ανθρώπων της εποχής μας και κυρίως των νέων. Από τα ενσωματωμένα απλά παιχνίδια που έχει κάθε υπολογιστής, μέχρι τα online games και τα ειδών ειδών παιχνίδια των παιχνιδομηχανών, και από τα "αθώα" εκπαιδευτικά παιχνίδια μέχρι τα ανώμαλα και διεστραμμένα, το εύρος και η θεματολογία τους είναι τεράστια και είναι ο συνηθισμένος τρόπος να σκοτώνει (κυριολεκτικά!) κανείς τον χρόνο του!
5. Τα θεάματα (κινηματογράφος, θέατρο, εκδηλώσεις). Τον ελάχιστο πλέον χρόνο της εβδομάδας που απομένει ελεύθερος ο σύγχρονος "πολιτισμένος" άνθρωπος τον αφιερώνει σε ψυχαγωγικά θεάματα. Μόνο που η αγωγή που προσφέρουν στην ψυχή δεν είναι καθόλου θεραπευτική και ανυψωτική...
Ο σημερινός άνθρωπος στο μάταιο κυνήγι της ευτυχίας που επιδίδεται, διαπιστώνει πως το κενό του μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο και για να μη το σκέπτεται προσπαθεί να απασχολεί τον εαυτό του με ασχολίες σαν τις παραπάνω.
Εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να θυμόμαστε ότι θα δώσουμε λόγο στον Θεό, όχι μόνο για αυτά που κάναμε, αλλά και για αυτά που δεν κάναμε. Για την προσευχή που δεν προλάβαμε. Για την Ακολουθία στο ναό που δεν πήγαμε, επειδή θέλαμε να δούμε τον "αγώνα". Για τα χριστιανικά βιβλία που δεν διαβάσαμε, επειδή προτιμήσαμε να "χαζεύουμε" στην τηλεόραση και τον υπολογιστή. Για τον χρόνο που δεν αφιερώσαμε στο παιδί μας ή στον αδελφό μας που βρισκόταν σε ανάγκη.
Εύλογα μπορεί κανείς να αντιδράσει με όλα αυτά που γράφτηκαν εδώ και να σκεφτεί: "Μα καλά και πως θα περνούμε τον χρόνο μας; Όπως οι καλόγεροι;". Αφού πρώτα με οδύνη ψυχής επισημάνουμε πως ούτε οι περισσότεροι καλόγεροι στην εποχή μας έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από την παγίδα αυτήν, πρέπει να τονίσουμε πως ο σκοπός της παρούσης αναρτήσεως είναι κυρίως να προβληματίσει και να τονίσει την αξία του μέτρου, το οποίο έχει δυστυχώς χαθεί. Από κει και πέρα ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί.
Πάντως, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν από όλες αυτές τις ώρες που σπαταλούμε σε ανούσιες ασχολίες προσφέραμε έστω και ελάχιστες και αποφασίζαμε να σηκωθούμε πνευματικά και να αναλάβουμε δράση.
Άλλωστε, ο Χριστός μας καλεί να προσφέρουμε με πολλούς τρόπους και να αξιοποιήσουμε έκαστος τα χαρίσματά του. Ζητά από μας τον λίγο χρόνο της επίγειας ζωής μας και μας προσφέρει την αιωνιότητα. Μακάρι να Τον υπακούσουμε! 

Ν.Μ.

[1] Και φυσικά ο Χριστός μας δεν είναι "ιδρυτής θρησκείας", αλλά ο Θεός.
[2] "Mακάριος χορτασμὸς αὐτὸς, ὁποῦ εἶναι χωρὶς καμμίαν ἀναγοῦλαν, ἡδονὴ χωρὶς ἀηδίαν, ἀπόλαυσις τρυφῆς ἀθανάτου χωρὶς χαυνότητος, εὐδαιμονία ἀΐδιος χωρὶς πόνου καὶ κόπου" (Θύρα της μετανοίας, Βενετία, 1852, σ. 128).
[3] Με κάθε δείγμα της αγάπης του Κυρίου προς τα πλάσματά του, εξυφαίνεται ο ιστός της!
[4] "Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν" (Ματθ. στ΄, 24).

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/12/blog-post_65.html

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Ο πιο αρμόδιος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί η πνευματική (διανοητική) και η θρησκευτική μόρφωση του ανθρώπου, είναι εκείνος που ξεκινά από αυτή τη βρεφική ηλικία. Επειδή όμως οι μόνοι άμεσοι και αρμόδιοι δάσκαλοι αυτής της ηλικίας είναι οι μητέρες, γι’ αυτό και είναι ανάγκη αυτές πρώτα να παίρνουν επιμελημένη ανατροφή, γιατί αυτές θα χρησιμεύσουν για τα παιδιά τους ως εικόνες, των οποίων πιστά αντίγραφα θα γίνουν αυτά. Διότι κάπως έτσι στα χνάρια των μητέρων προχωρούν με ακρίβεια τα παιδιά, ώστε μπορούμε να πούμε ότι ένα χνάρι υπάρχει πάνω στο έδαφος, το χνάρι της μητέρας. Το παιδί τόσο πολύ μιμείται τα πλεονεκτήματα ή τα ελαττώματα της μητέρας, ακόμη και τη φωνή και το ύφος, ώστε πολύ εύστοχα θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τα παιδιά με τον φωνογράφο, η ορειχάλκινη πλάκα του οποίου δέχεται πρώτα τα ίχνη της φωνής και στη συνέχεια την εκπέμπει με τον ίδιο τόνο, το ίδιο ύφος και με τον ίδιο χρωματισμό, με τον οποίο εκφωνήθηκε.

Άρα απαιτείται μεγάλη προσοχή στην ανατροφή των μητέρων, γιατί η ελλιπής ανατροφή τους θα έχει ως αναπόφευκτα αποτελέσματα την επιλήψιμη ανατροφή των παιδιών τους, η οποία θα τα κάνει δυστυχισμένα και μάστιγες της κοινωνίας.

Οι μητέρες, και για τον υψηλό τους προορισμό και για την προσωπική τους αξία, είναι ανάγκη από τη βρεφική ηλικία να παίρνουν την πρέπουσα ανατροφή.

Και πρέπουσα σ’ αυτές ανατροφή είναι αυτή που έχει ως αντικείμενο μορφώσεως τον νου και την καρδιά, γιατί αυτά τα δύο είναι τα δύο κέντρα, γύρω από τα οποία περιστρέφεται η πνευματική και ηθική μόρφωση του ανθρώπου. Εάν παραμεληθεί το ένα από τα δύο, η μόρφωση είναι ατελής και χωλαίνει. Ο νους και η καρδιά, αν και είναι όργανα μιας ψυχής, όμως έχουν ανάγκη από διαφορετικά μέσα και τρόπους μορφώσεως.

Η καρδιά ανήκει στον μεταφυσικό κόσμο και ο νους στον φυσικό, γι’ αυτό και κάθε ένα απ’ αυτά είναι ανάγκη να διδάσκεται τις δικές του αλήθειες. Και η αλήθεια του νου είναι η παιδεία και η επιστήμη, της καρδιάς όμως είναι οι υπερφυσικές αλήθειες και η θρησκεία. Είναι λοιπόν ανάγκη να παρέχουμε στα κορίτσια μας παιδεία και θρησκεία, για να μπορέσουν να τα μεταδώσουν και στα δικά τους παιδιά.

Η παιδεία και η θρησκεία είναι οι δύο φωτεινοί φάροι που οδηγούν τον ποντοπόρο άνθρωπο κατά το πολυκύμαντο στάδιο της ζωής του και τον προφυλάσσουν από κάθε ναυάγιο και από κάθε επικίνδυνη πρόσκρουση. Είναι τα δύο μάτια της ψυχής, με τα οποία βλέποντας βαδίζει απρόσκοπτα την οδό της αλήθειας που οδηγεί στην ευδαιμονία και τη σωτηρία. Είναι τα δύο όργανα που τον οδηγούν στην τελείωση, τα οποία χρησιμοποιώντας ο άνθρωπος αναδεικνύεται άξιος της υψηλής του καταγωγής και ον της υψίστης περιωπής.

Μόνο αν μορφωθούν με αυτόν τον τρόπο οι μητέρες μπορούν να αναδείξουν χρηστά παιδιά, καλούς πολίτες και γενναιόφρονες άνδρες. Μήπως οι μητέρες των αγίων Τριών Ιεραρχών που εορτάζουν σήμερα, δεν μας δίνουν ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα;

Αυτές τόσο πολύ αγαπούσαν την παιδεία και από τόσο μεγάλο θρησκευτικό ζήλο και ζωηρό θρησκευτικό συναίσθημα κατέχονταν, ώστε είχαν πλήρη πεποίθηση ότι με το δικό τους παράδειγμα διοχέτευσαν στις καρδιές των παιδιών τους τον έρωτά τους για την παιδεία και τον ζήλο προς την θρησκεία, και έτσι δεν δίστασαν καθόλου να παραδώσουν τα παιδιά τους σε δασκάλους εθνικούς (ειδωλολάτρες), για να αναπτυχθούν όπως έπρεπε διανοητικά, χωρίς να ανησυχούν καθόλου για μια τέτοια διδασκαλία, διότι είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ήξεραν ότι τίποτε δεν θα μπορέσει να κλονίσει τις θρησκευτικές αρχές και πεποιθήσεις των γιων τους, γιατί αυτές οι αρχές με πολλή φροντίδα είχαν οικοδομηθεί πάνω σε πέτρα!

Έχοντας, λοιπόν, εμπιστοσύνη στον εαυτό τους η Νόννα και η Εμμέλεια, οι καλές και ενάρετες μητέρες του Βασιλείου και του Γρηγορίου, τους στέλνουν στην Αθήνα, η οποία ήταν εστία της παιδείας και των φώτων αλλά και το κέντρο της ειδωλολατρίας, όπου η εθνική θρησκεία ήταν εγκατεστημένη με όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Και πράγματι οι πεποιθήσεις τους δεν διαψεύσθηκαν. Οι δύο νέοι σπουδαστές έχοντας μέσα στην καρδιά τους ζωηρή τη φλόγα της πίστης τους στον Χριστό έμειναν ανεπηρέαστοι σε όλο το διάστημα των σπουδών τους. Δεν κλονίστηκαν ούτε από τη διδασκαλία των Σοφιστών, που συστηματικά πολεμούσαν τον Χριστιανισμό, ούτε δελεάστηκαν από τις μεγαλοπρεπείς τελετές της εθνικής λατρείας, αλλά επανήλθαν στις μητέρες τους ακμαίοι και ζωηροί στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, αμοιβή οι ίδιοι σ’ αυτές για τους παιδαγωγικούς κόπους, τη μητρική φροντίδα και την αρετή τους.

Πραγματικά η αμοιβή ήταν πλούσια, γιατί απολάμβαναν τους γιους τους ως μέλη Χριστού, επομένως και μέλη δικά τους. Γιατί εκείνος που δεν είναι μέλος Χριστού, δεν μπορεί να είναι μέλος ούτε χριστιανής μητέρας, αφού η χριστιανή μητέρα που είναι μέλος Χριστού είναι αδύνατο να έχει μέλος διαφορετικό, μέλος σάπιο, μέλος διεφθαρμένο. Άρα η απομάκρυνση των γιων τους από τον Χριστό θα ήταν καταστροφή. Ταιριάζει λοιπόν να ονομάσουμε την τήρηση της πίστεως των γιων τους στον Χριστό ως αμοιβή προς αυτές, πράγμα που ποτέ δεν θα συνέβαινε εάν οι μητέρες δεν είχαν χριστιανική μόρφωση. Πόσο τότε θα πονούσαν! Πόσο θα κατηγορούσαν τον εαυτό τους! Αλλά θα ήταν πια αργά.

Και η μητέρα του Ιωάννη, η καλή και ενάρετη Ανθούσα, στα είκοσί της χρόνια έμεινε χήρα και έχοντας μόνο έναν γιο αφιερώθηκε όλη στην ανατροφή του, βάζοντας σε μεγαλύτερη μοίρα τη φροντίδα για την ανατροφή του γιου της παρά έναν δεύτερο γάμο. Το ίδιο και αυτή, όταν ο αγαπημένος της μονογενής γιος έφτασε στην κατάλληλη ηλικία και είχε ανάγκη από ανώτερη εκπαίδευση, δεν δίστασε να τον παραδώσει στα χέρια εθνικού δασκάλου προς ανάπτυξη των πνευματικών του δυνάμεων.

Η πεποίθηση στην πίστη της ήταν πεποίθηση και στο παιδί της, διότι γνώριζε καλά ότι όλη την πίστη της την είχε βάλει στην ψυχή του αγαπητού της γιου, και δεν διαψεύσθηκε. Γιατί ο Ιωάννης αμέσως μετά το πέρας των σπουδών του, αφού ελάχιστο χρόνο ασχολήθηκε με το επάγγελμα του ρήτορα, παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Ο Λιβάνιος, ο δάσκαλος του Ιωάννη, βλέποντας την επιτυχία της προσχώρησης του Ιωάννη στη χριστιανική θρησκεία, με μεγάλο πόνο αναφώνησε: «Αλίμονο, τι υπέροχο χαρακτήρα έχουν οι γυναίκες στους Χριστιανούς!» δείχνοντας έτσι την αιτία της επιτυχίας.

Πραγματικά πόσο ωραία, πόσο λαμπρά παραδείγματα παρουσιάζονται μπροστά μας οι ευσεβείς αυτές μητέρες! Πόσο θαυμαστές εικόνες! Πόσο θαυμαστά πρότυπα! Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι μητέρες αναδεικνύουν τους μεγάλους και ενάρετους άνδρες;

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραδείγματα αυτά είναι ανάγκη να δώσουμε την κατάλληλη μόρφωση στις μητέρες, ξεκινώντας από την παιδική τους ηλικία, για να είμαστε βέβαιοι για τη μελλοντική καρποφορία και τα αποτελέσματα.

Έτσι είναι ανάγκη να δώσουμε μόρφωση στα παιδιά μας και θρησκευτική και διανοητική, για να τα αναδείξουμε άξια του προορισμού τους. Είναι ανάγκη λοιπόν να συνυπάρχουν παιδεία ευσεβής και θρησκεία μουσοτραφής, διότι τα δύο αυτά είναι τα μόνα ασφαλή εφόδια στη ζωή τους που μπορούν με πολλούς τρόπους να βοηθήσουν τον άνθρωπο.

(30 Ιαν. 1889)

[Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Λόγος εκφωνηθείς εν τω Αχιλλοπουλείω Παρθεναγωγείω κατά την Εορτήν των Τριών Ιεραρχών (απόσπασμα). Γλωσσική προσαρμογή για την Κ.Ο.]

Πηγή

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Η ἀτμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Τά πνεύματα μέσα στήν μικρή συνοδεία τῶν μοναχῶν ἦταν πολύ ἠλεκτρισμένα. ῾Η κατάσταση δέν ἔπαιρνε ἄλλο. Μᾶλλον εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά πάρει ὁ πειρασμός πόδι ἀπό τόν τόπο τους. Νά πάει ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, μόνος ἤ ἔστω μέ ἄλλους πού τά κριτήριά τους ὅμως θά ἦταν πολύ πιό κάτω ἀπό τά δικά τους. ῎Οχι μόνο τούς προκαλοῦσε μέ τήν στάση του, ἀλλά γινόταν καί πολύ κακό παράδειγμα γιά τούς διάφορους προσκυνητές πού τύχαινε νά περάσουν ἀπό ἐκεῖ καί νά βρεθοῦν μάλιστα σέ κάποια ἀγρυπνία τους. ῾Η κακή εἰκόνα του ἀντανακλοῦσε σέ ὅλους τους. Τί θά λέγανε καί γι᾽ αὐτούς; 

Στήν ἀρχή δέν πολυέδωσαν σημασία. Τό ἀντιμετώπισαν μᾶλλον χαλαρά. ῾Ορισμένοι ἴσως καί νά τό διασκέδασαν. ᾽Αλλά ὅταν παρόλη τήν παρατήρηση πού τοῦ ἔγινε, ἀρχικά ἀπό κάποιον ἀδελφό κι ἔπειτα ἀπό τόν ἴδιο τόν Γέροντα, ἐκεῖνος συνέχιζε τήν ἴδια τακτική, ἄρχισαν νά τό θεωροῦν ἐνοχλητικό. Καί ἡ ἐνόχληση γρήγορα πῆρε τήν μορφή τῆς ταραχῆς καί τῶν νεύρων. Ναί, ὁ νέος καλόγερος πού εἶχε φτάσει στήν συνοδεία τους πρίν ἀπό μερικές μῆνες, μέ καλές συστάσεις εἶναι ἀλήθεια, χωρίς νά προκαλεῖ κάποιο ἄλλο πρόβλημα πέρα ἀπό αὐτό, ἔγινε τό ἀγκάθι τοῦ μικροῦ μοναστηριοῦ τους.

῾Μά νά μήν ἀκούει οὔτε καί τόν Γέροντα; Μεγάλη ψυχή ἔχει ὁ Γέροντάς μας πού τόν ἀνέχεται ἀκόμη καί δέν τόν ἔχει διώξει᾽, ἦταν τό μόνιμο σχεδόν σχόλιο τῶν παλαιοτέρων καί γεροντοτέρων καλογέρων.

Κάνα δυό προσπάθησαν νά τόν δικαιολογήσουν. ῾Νέος εἶναι. Κάνει τόν ἀγώνα του. Δέν μᾶς ἐνοχλεῖ σέ ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό αὐτό. ᾽Αλλά, καί σ᾽ αὐτό πού φαίνεται ὅτι ἐνοχλεῖ, κοιτάξτε: ἔρχεται πάντα στίς ἀκολουθίες καί στίς ἀγρυπνίες. Δέν ἔλειψε ποτέ. ῾Απλῶς...τόν πιάνει ὁ ὕπνος᾽.

Νά, λοιπόν, τό πρόβλημα μέ τόν καλόγερο ᾽Αγάθωνα πού εἶχε γίνει ἀγκάθι γιά τούς πολλούς καί τούς τάραζε: στίς ἀκολουθίες καί μάλιστα στίς ἀγρυπνίες μετά ἀπό λίγο κοιμόταν.

Τόν πρῶτο καιρό, εἴπαμε, δέν ἔδωσαν σημασία. ῞Υστερα ὅμως πήγαιναν καί τόν ξυπνοῦσαν. Μαλακά στήν ἀρχή, ἔπειτα πιό ἀπότομα. Κάποτε κυριολεκτικά τόν τράνταζαν. Κι αὐτός πεταγόταν ἐπάνω, συγχυσμένος, τρομαγμένος, ψελλίζοντας ῾συγγνώμη᾽, γιά νά σταθεῖ γιά λίγο ξυπνητός καί πάλι στήν συνέχεια νά καταπέσει.

Εἶναι ἐκπληκτικό γιά ἐμᾶς τούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους τό πῶς ἕνα μικρό θεωρούμενο πρόβλημα μπορεῖ νά γίνει μεγάλο. Κάτι ἀνεπαίσθητο πού σέ ἄλλες στιγμές δέν τοῦ δίνουμε σημασία, κάτω ἀπό συγκεκριμένες συνθῆκες μπορεῖ νά πάρει τεράστιες διαστάσεις καί νά φτάσει στό σημεῖο νά μᾶς ῾σπάει τά νεῦρα᾽. Μία σταγόνα νεροῦ γιά παράδειγμα. Ποιός τῆς δίνει σημασία; Κι ὅμως, ὅταν σταλάζει ἐπίμονα, στόν ἴδιο τόπο, μέ τόν ἴδιο ρυθμό, συνέχεια καί συνέχεια, γίνεται ἐνόχληση, βάσανο, μαρτύριο.

Κάτι παρόμοιο ἔγινε καί στούς συγκεκριμένους καλόγερους. ῾Η μικρή κοινωνία τους ταράχτηκε καί συγχύσθηκε ἀπό ἕνα ἐλάχιστο πρόβλημα: τήν ἀδυναμία ὕπνου ἑνός νέου καλογέρου, πού δέν ἄντεχε στίς ἀγρυπνίες. Καί δέν εἶναι κάτι ἄγνωστο τό πόσο μεγαλοποιοῦνται τά θέματα, τά ὅποια θέματα, ἐκεῖ πού συνυπάρχουν πολλές φορές λίγοι. ῾Μικρό χωριό κακό χωριό᾽ δέν λέει ἡ παροιμία; Νά, λοιπόν, πῶς τό τίποτα ἤ τό ὀλίγιστο κατάντησε νά γίνει μεγάλο. Νά δημιουργηθεῖ πρόβλημα, νά φτάσουν στό σημεῖο οἱ καλόγεροι νά συζητᾶνε καί νά ζητᾶνε ἀπό τόν Γέροντα νά διώξει τόν...πειρασμό.

῾Ο Γέροντας τούς ἄκουσε. Προσπάθησε νά κατανοήσει τόν πειρασμό τους, πού εἶχε ἀρχίσει νά γίνεται πειρασμός καί γιά τόν ἴδιο. ᾽Αλλά κάτι μέσα του τόν ἔτρωγε. ῎Ενιωθε ὅτι τό νά ἀπομακρύνει τόν ᾽Αγάθωνα μπορεῖ νά φαίνεται ὡς λύση, ἀλλά μᾶλλον θά ἀποτελεῖ καί δική τους ἧττα. Θά τούς εἶχε νικήσει ὁ πειρασμός. ᾽Αλλά πάλι ἔτσι, ἡ ταραχή θά συνεχιζόταν.
῾᾽Επερώτησον τόν πατέρα σου καί ἀναγγελεῖ σοι᾽, μουρμούρισε. Νόμισε πώς βρῆκε τήν λύση. ῾Ναί, αὐτός θά μᾶς κατευθύνει σωστά. Θά μᾶς πεῖ ἄν εἶναι σωστό νά τόν ἀπομακρύνουμε ἤ ὄχι. ῾Ο ἀββᾶς Ποιμήν. ῾Ο μεγάλος Γέροντας, ὁ διορατικός καί προορατικός, ὁ σοφός καί συνετός, πού ἡ ἀγάπη του εἶναι μιά ἀγκαλιά γιά ὅλον τόν κόσμο. ᾽Αρκεῖ νά δεχτεῖ βεβαίως τήν πρόσκλησή μου᾽.

῾Ο ἀββᾶς δέχτηκε. Δέν μποροῦσε νά ἀρνηθεῖ τό πέρασμά του ἀπό ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν ἀδελφοί πού πάλευαν καί ἀγωνίζονταν τόν πνευματικό ἀγώνα. Γιατί ἤξερε τό πόσο ὁ πονηρός πολεμάει τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς καλόγερους. ῾Λιοντάρι πού ὠρύεται καί ζητάει ποιόν νά καταπιεῖ᾽, κατά πῶς γράφει καί ὁ μαθητής τοῦ Κυρίου ἅγιος Πέτρος.

῎Εκανε θερμή προσευχή πρός τόν Κύριο νά ἐλεήσει τά πλάσματά Του. Νά τοῦ δώσει φώτιση νά κατανοήσει τό πρόβλημα γιά τό ὁποῖο τόν εἰδοποιοῦσε ὁ ἡγούμενος. Νά γίνει τό ὄργανο ᾽Εκείνου, ὥστε ἀφενός νά καταντροπιασθεῖ ὁ πονηρός, ἀφετέρου νά δοξαστεῖ τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Τόν ὑποδέχτηκαν ὅλοι μέ μεγάλες τιμές. Ἡ παρουσία του κάθε φορά συνοδευόταν πράγματι μέ ἐκδηλώσεις πού ἔφθαναν κάποιες φορές καί σέ ἐπίπεδο ὑπερβολῆς. ῾Ο ἀββᾶς Ποιμήν ἦταν καί γιά τήν συνοδεία αὐτή ὁ μεγάλος καθοδηγητής τους. ῎Ηξεραν πώς ὅ,τι τοῦ ἔθεταν ὡς πρόβλημα καί λογισμό θά ἔπαιρναν τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ. Περίμεναν λοιπόν καί γιά τό συγκεριμένο πού εἶχε ἀναφανεῖ. Γιατί ὁ ἡγούμενος, ὁ ὁποῖος εἶχε φροντίσει νά στείλει σέ ἐξωτερικό διακόνημα τόν ᾽Αγάθωνα, τούς εἶχε πληροφορήσει γιά τόν σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ του.

῾Ο ὅσιος Πατέρας ἄκουσε τό πρόβλημα. Εἶδε τήν ταραχή. Καί κατάλαβε αὐτό πού τόν λύπησε πιό πολύ ἀπό ὅλα: ὄχι τήν ἀδυναμία τοῦ ἀδελφοῦ μέ τόν ὕπνο, ἀλλά τήν ἀδυναμία τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν νά τόν ὑπομείνουν καί νά ἀντιμετωπίσουν τόν τρισκατάρατο πού βρισκόταν καλά κρυμμένος ἀπό πίσω, δουλεύοντάς τους μέ τά ἐκ δεξιῶν λεγόμενα ὅπλα: τήν διακράτηση ἐν προκειμένῳ ἑνός τυπικοῦ. ῾Η αὐστηρότητά τους σχεδόν τόν τρόμαξε.

῾᾽Αδελφοί᾽ εἶπε. ῾Χαίρομαι πού βρίσκομαι ἀνάμεσά σας, ἀνάμεσα σέ πιστούς πού λατρεύουν τόν Κύριο καί ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγώνα. ῾Η χάρη τοῦ Κυρίου πού σᾶς δίνεται καί θά σᾶς δοθεῖ εἶναι πλούσια. ᾽Αλλά δέν βλέπετε τί γίνεται μέ τήν συγκεκριμένη περίπτωση πού μοῦ λέτε; Δέν βλέπετε πώς τό ἔλλειμμα βρίσκεται στήν δική σας πλευρά ὡς ἔλλειμμα ἀγάπης; ῾Ο ἀπόστολος δέν λέει πώς ῾ἡ ἀγάπη πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει, οὐδέποτε ἐκπίπτει᾽; ῾Η ἀγάπη ὅλα τά ἀνέχεται, ὅλα τά ὑπομένει, ποτέ δέν ξεπέφτει. Ποῦ εἶναι ἡ δική σας ἡ ἀνοχή; Ποῦ εἶναι ἡ ὑπομονή σας; Ποῦ ἡ διάρκεια τῆς ἀγάπης σας; Καί ἡ ἔλλειψη αὐτή δέν ἀποδεικνύει ὅτι δέν ζεῖτε σωστά ὡς μέλη τοῦ Κυρίου μας; ῾Ο καθένας μας δέν συνιστᾶ μέλος τοῦ σώματος ᾽Εκείνου, συνεπῶς εἴμαστε δεμένοι καί μέ ᾽Εκεῖνον ὡς κεφαλή ἀλλά καί μεταξύ μας; ῎Αν ὑπάρχει κάποια ἀδυναμία σέ ἕνα μέλος, σημαίνει ὅτι τά ἄλλα μέλη πρέπει νά τήν δοῦν καί ὡς δική τους ἀδυναμία. Πιστεύετε λοιπόν ὅτι ἡ αὐστηρότητα, ἡ ἀπότομη στάση σας ἀπέναντι στόν ἀδελφό σας θά τόν διορθώσει; ῎Αλλη στάση ζωῆς ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη δέν ὑπάρχει, ἄν θέλουμε νά διορθώσουμε τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας᾽.

῎Εκανε παύση ὁ ἀββᾶς. Δέν εἶχε συνηθίσει νά ρητορεύει. Μόνιμη ἐπιλογή του ἦταν νά εἶναι τό παράδειγμα καί ὅποιος θέλει μετά νά τόν ἀκολουθεῖ. ῾῾Ο ποιήσας καί διδάξας᾽ ἦταν ἡ κατευθυντήρια γραμμή του.

῾Δέν αἰσθάνομαι καλά πού σᾶς κάνω τόν δάσκαλο᾽, εἶπε καί ἔσκυψε τό κεφάλι πρός τό μέρος τῆς καρδιᾶς. Τό ἀνασήκωσε καί πάλι. ῾᾽Αλλά ἐπειδή μέ κινεῖ τό πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς στόν ἡγούμενο σᾶς τά λέω. ῾Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου᾽, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας. Καί δέν θέλω νά σᾶς περιπαίζει ὁ διάβολος᾽ συμπλήρωσε.

῾Γέροντα, σέ καταλαβαίνουμε καί ὁ λόγος σου μᾶς φέρνει καί πάλι στόν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ μας᾽ εἶπε μέ συστολή ὁ ἡγούμενος. ῾Τί νά κάνουμε συγκεκριμένα ὅμως μέ τόν ἀδελφό; Νά μήν τοῦ ποῦμε ὅτι πρέπει νά εἶναι ξύπνιος στίς ἀκολουθίες; Νά μήν τόν ξυπνᾶμε᾽; Κοντοστάθηκε. ῾Γέροντα, ἐσύ τί θά ἔκανες; Πές μας καί θά τό κάνουμε κι ἐμεῖς᾽.

Πιάστηκε ἡ ἀναπνοή τους. ῾Η ἀπάντηση τοῦ ὁσίου θά καθόριζε καί τήν δική τους στάση. ῎Ηδη μέσα τους ἡ συνείδηση τούς ἔλεγχε. Καταλάβαιναν ὅτι δέν λειτουργοῦσαν ἀπέναντι στόν ἀδελφό μέ ἀγάπη. ῞Οτι ἡ στάση τους δέν ἦταν χριστιανική. ῞Οτι συμπεριφέρονταν σάν τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, μέ ὑπερηφάνεια.

῾Ο ἀββᾶς δέν ἔσπευσε νά ἀπαντήσει. Φαινόταν ὅτι προσευχόταν μέ ἔνταση καί θέρμη. Δάκρυα πῆραν νά ἀναβλύζουν στά ἁγιασμένα μάτια του.

῾᾽Αδελφοί᾽, εἶπε σιγά, ἔχοντας ἐπίγνωση τοῦ βάρους τῶν λόγων του. ῾Στήν θέση σας ἐγώ, ὅταν ἔβλεπα τόν ἀδελφό νά κοιμᾶται...᾽

-τά μάτια τῶν ἀδελφῶν ἀνοίχτηκαν διάπλατα καί τά αὐτιά τους τεντώθηκαν στό ἔπακρο μή χάσουν τό παραμικρό ἀπό τά λεγόμενά του-

῾...στήν θέση σας, λοιπόν, θά ἔπαιρνα ἕνα μαξιλάρι νά τό βάλω κάτω ἀπό τό κεφάλι του γιά νά τόν ἀναπαύσω περισσότερο. Γιατί ὁ ἀδελφός γιά μένα εἶναι ὁ κρυμμένος Χριστός᾽.

(Ἀπό τό Γεροντικό)

Πηγή: https://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.gr/2017/12/blog-post_14.html?spref=fb

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ: Φοβάσαι να υπερασπιστείς το πιστεύω σου;

Ὁμιλία στὴν Η΄ Πανελλήνια Συνάντηση τοῦ Νε.Ο.Σ.
Πολιτιστικὸ Κέντρο «Καμίνι», Γαλάτσι, 22-10/4-11-2017

Ἱερομ. π. Καλλινίκου Ηλιοπούλου

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομε, Πρόεδρε της Συνοδικής Επιτροπής Νεότητος,

Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Γαρδικίου κ. Κλήμεντα, Πρόεδρε της Συντονιστικής Επιτροπής του Νεανικού Ορθοδόξου Συνδέσμου της Εκκλησίας μας,

Σεβαστοί Πατέρες,
Προσφιλείς και αγαπητοί μας νέοι και νέες, πιστά τέκνα της Μαρτυρικής μας Εκκλησίας·

Ο Θρησκευτικός εκφοβισμός, με την ορθή ελληνική απόδοση, ή και bullying με τον διεθνή όρο, είναι το θέμα της φετινής Πανελλήνιας Συνάξεως του Νεανικού Ορθοδόξου Συνδέσμου της Εκκλησίας μας. Ένα θέμα το οποίο απασχολεί σήμερα πολύ την Εκπαίδευση, την Ιατρική, αλλά και την κοινωνία ευρύτερα, και ιδιαίτερα τον σύγχρονο νέο, ο οποίος πολλές φορές χλευάζεται, εμπαίζεται και γίνεται αντικείμενο εκφοβισμού, όταν θέλει και προσπαθεί στη ζωή του να υπερασπίζεται την πίστη του, την αλήθεια, τον χριστιανικό τρόπο ζωής και το γνήσιο εκκλησιαστικό βίωμα, μέσα στην σύγχρονη λαίλαπα και στο αντιχριστιανικό πνεύμα της κοινωνίας που ζούμε· ο Χριστιανός νέος, ο οποίος όχι μόνο σημειώνει με βαθειά πίστη το σημείo του Τιμίου Σταυρού επάνω του, δηλαδή  κάνει απλά το Σταυρό του, αλλά και σηκώνει συνειδητά και εθελούσια τον δικό του Σταυρό· ο νέος ο οποίος ακούει και δέχεται την πρόσκληση του Κυρίου: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι», μέσα στο αντισταυρικό πνεύμα της σύγχρονης κοινωνίας της αμφισβήτησης και του αθεϊσμού.

 

Πριν εισέλθουμε συγκεκριμένα στην έννοια του θρησκευτικού εκφοβισμού, την οποία συν Θεώ θα αναπτύξουμε, θα αναφερθούμε σύντομα στην γενική έννοια του εκφοβισμού, του bullying.

Ο εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο νεανικής παραβατικότητας, που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες παγκοσμίως. Ορίζεται ως η πρόκληση φόβου και η χρήση βίας μεταξύ συνήθως συμμαθητών ή συμφοιτητών, αλλά και εν γένει συνομιλήκων παιδιών και νέων, με σκοπό να προκληθεί πόνος, αναστάτωση. Σκοπός της άσκησης εκφοβισμού είναι η επιβολή και η πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου στό άτομο (ή στην ομάδα ατόμων) που τον υφίσταται.

Ο εκφοβισμός έχει διάφορες μορφές· εμφανίζεται είτε με  την μορφή του λεκτικού εκφοβισμού, δηλαδή κοροϊδίες, διακρίσεις, ειρωνείες, σεξουαλικά σχόλια κτλ., είτε με την μορφή του κοινωνικού εκφοβισμού, δηλαδή διάδοση φημών, συκοφαντιών, απομόνωση από το σύνολο και την ομάδα, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων κτλ., είτε και με την μορφή σωματικού εκφοβισμού που είναι και ο χειρότερος, δηλαδή χτυπήματα, κλωτσιές, σπρωξίματα και εν γένει άσκηση σωματικής βίας· ακόμη, υφίσταται και με την μορφή του ηλεκτρονικού εκφοβισμού, δηλαδή τον εκβιασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην ηλεκτρονική αλληλογραφία με απειλητικά και υβριστικά μηνύματα.

Οι μορφές αυτές βίας και εκφοβισμού μπορούν επίσης να κατηγοριοποιηθούν σε ενδοσχολικές, εξωσχολικές, ενδο-οικογενειακές, πολιτικές, διαφυλικές, διαφυλετικές, σωματικές, λεκτικές και μη λεκτικές, και εκδηλώνονται -όπως είπαμε- με σωματικές συγκρούσεις, απειλές, πειράγματα, διάφορα απρεπή παρατσούκλια, διάδοση συκοφαντικών φημών, απολεισμό από το κοινωνικό περιβάλλον, κλοπές, βανδαλισμούς, σκόπιμη σεξουαλική παρενόχληση και ηλεκτρονικό εκφοβισμό.

Όσον αφορά το ποσοστό εκδήλωσης του φαινομένου, θα εκπλαγούμε! Σύμφωνα με τα αποτελέσματα μελέτης της Εταιρείας ψυχοκοινωνικής υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, σε συνεργασία με την Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 25 % των μαθητών έχει αποτελέσει αντικείμενο εκφοβισμού, συνήθως εντός του σχολικού περιβάλλοντος, με συχνότητα δύο ως τρεις φορές το μήνα. Δεν πρόκειται όμως για μία απλή διαμάχη μεταξύ συμμαθητών που χρειάζεται επίλυση, αλλά αν προσεγγίσουμε το θέμα υπό το πρίσμα της Ψυχολογίας θα δούμε τελικά, ότι πρόκειται για διαφορά ισχύος ανάμεσα σ΄αυτούς που ασκούν τον εκφοβισμό και σ΄αυτούς που τον υφίστανται. Η δύναμη και η υπεροχή υπάρχει στον δράστη, ο οποίος δείχνει απέχθεια και περιφρόνηση και πιστεύει ότι κάνει επίδειξη ισχύος, όπως λέμε απλά, και νομίζει ότι έτσι γίνεται πιο σημαντικός.

Και αν θέλετε, ας αναφερθούμε στους λόγους και τις αιτίες του σχολικού κυρίως εκφοβισμού. Είναι ουκ ολίγοι: ελλειπής καλλιέργεια και μόρφωση, βίαιη στάση των γονιών προς τα παιδιά, επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης  με ακατάλληλες ταινίες βίας από τηλεόραση και διαδίκτυο, αδυναμία αληθινής επικοινωνίας, ανεπάρκεια κοινωνικού περιβάλλοντος, καταπιεστικό και άδικο σχολείο, ρατσισμός, προβλήματα εφηβείας και σωβινισμός. Υπάρχουν όμως και βαθύτεροι λόγοι και αιτίες, όπως π.χ όταν ένα παιδί ή νέος έχει υποστεί εκφοβισμό, τότε προσπαθεί σε μεγαλύτερη ηλικία να προκαλέσει κι ο ίδιος αυτό,εκφοβίζοντας τους άλλους για να εκτονώσει το θυμό του, να φύγει από την αφάνεια και να γίνει πιο δημοφιλής και τέλος να προσπαθήσει να ενταχθεί σε κάποια ομάδα του κοινωνικού συνόλου.

Ο εκφοβισμός, όπως είδαμε παραπάνω,παρατηρείται κυρίως μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Πολλά και αυξανόμενα είναι τα παραδείγματα των παιδιών που παραπονιούνται στους γονείς τους ότι είναι θύματα εκφοβισμού, όχι μόνο σωματικού, δηλαδή άσκηση βίας με ξυλοδαρμό, αλλά κυρίως λεκτικού και ηλεκτρονικού, που είναι και οι χειρότερες μορφές τα τελευταία έτη και αυξάνονται ραγδαία. Να αναλογισθούμε μάλιστα, ότι ορίστηκε και μία ημέρα μέσα στο χρόνο, η 6η Μαρτίου, ως Παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Συχνά τα παιδιά που βιώνουν το bullying ζητούν απεγνωσμένα και άμεσα  από τους γονείς να αλλάξουν σχολείο.

Ο εκφοβισμός παρατηρείται συνήθως μεταξύ δύο προσώπων ή και περισσοτέρων. Το θύμα είναι το πρόσωπο που δέχεται τον εκφοβισμό και είναι ένας, ο θύτης ή ο δράστης είναι αυτός που κάνει τον εκφοβισμό και συνήθως είναι ένας, αλλά μπορεί και περισσότεροι. Υπάρχουν όμως και τα παιδιά παρατηρητές, αυτοί οι οποίοι δεν εκφοβίζουν, αλλά συμμετέχουν με την άκριτη και αμέτοχη στάση τους σε αυτό το έγκλημα, που απειλεί σήμερα τόσο την κοινωνία.

Ας δούμε όμως τα κύρια χαρακτηριστικά και κυρίως το σωματικό και ψυχολογικό προφίλ του δράστη του εκφοβισμού, του θύτη. Συνήθως είναι άτομο γεροδεμένο, με καλή και αυξημένη σωματική διάπλαση, προέρχεται από οικογένεια διαλυμένη ή με πολλά προβλήματα και δυσκολίες, δεν έχει επίβλεψη και έλεγχο από τους γονείς στην καθημερινότητά του. Πρόκειται επίσης γενικά για άτομα που έχουν χαμηλή αυτοκεκτίμηση, μη αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους και τέλος δεν έχουν καλή κοινωνική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να κάνουν ομάδες και φατρίες μεταξύ τους παραμελώντας τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που συνιστούν το προφίλ του δράστη.

Κι όσον αφορά το πρόσωπο και την ψυχολογική σύνθεση του θύματος, που δέχεται επιθετικές συμπεριφορές και γίνεται αντικείμενο εκφοβισμού, είναι πολλές οι αιτίες που το οδηγούν σε αυτό το αδιέξοδο. Κυρίως είναι άτομα μικροκαμωμένα και παθητικά, που ίσως έχουν κάποια «κακή» εξωτερική εμφάνιση, κάποια μειονεξία ή και αναπηρία, είναι χαμηλών τόνων, έχουν συνήθως χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους, δεν αντιδρούν στον εκφοβισμό του δράστη, αλλά υπομένουν σιωπηλά χωρίς ουσιαστική αντίσταση· τα περισσότερα θύματα ανήκουν συνήθως σε κάποιες μειονότητες είτε θρησκευτικές, είτε εθνικές, είτε πολιτικές, είτε κοινωνικές.

Οι συνέπειες είναι ολέθριες στα παιδιά που δέχονται τον εκφοβισμό, τα θύματα: άγχος, κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας, έλλειψη σωματικής και ψυχικής υγείας (πονοκέφαλοι, ημικρανίες κτλ.), μείωση της σχολικής απόδοσης στα μαθήματα, βία, εθισμός σε κακές συνήθειες, όπως π.χ αλκοολισμός και ναρκωτικά. Τα παιδιά αυτά χάνουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και σε κάθε συνάνθρωπο, κλείνονται στον εαυτό τους ζώντας στην απομόνωση και στη σιωπή, καταδικάζοντας την εξέλιξή τους  και τέλος εκφράζουν την ανησυχία τους ή τη δυσαρέσκειά τους για διάφορα σωματικά ενοχλήματα, τα οποία συμβαίνουν στο περιβάλλον τους ή και ευρύτερα, φοβούμενα και τα ίδια για τη σωματική τους ακεραιότητα.

 

Πότε θα πρέπει οι γονείς να αρχίσουν να ανησυχούν; Κάνω αυτή την ερώτηση και απαντώ, διότι ανάμεσα μας, στα μέλη δηλαδή του Νεανικού Ορθοδόξου Συνδέσμου, έχουμε και πολλούς νέους γονείς· όταν βεβαίως δούν κάποια από τα συμπτώματα στα παιδιά τους, αν και η πρόληψη για αποφυγή τέτοιων φαινομένων μέσα από τη σωστή καθοδήγηση και στήριξη στο οικογενειακό περιβάλλον, πρέπει να αρχίσει πολύ νωρίτερα, θα τολμούσα να πώ όταν το παιδί ξεκινάει να κάνει τα πρώτα του βήματα έξω από την οικογένεια, δηλαδή στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις διάφορες δραστηριότητες κτλ. Για παράδειγμα, όταν βλέπουν το παιδί τους να πηγαίνει με προθυμία στο σχολείο, αλλά να επιστρέφει φοβισμένο, όταν βλέπουν το παιδί να αρχίζει να απομονώνεται στον εαυτό του, να σιωπά και γενικά να μη συμμετέχει σε δραστηριότητες με φίλους· όταν το παιδί ζητάει από τους γονείς να το συνοδεύουν στο σχολείο, όταν βλέπουν στο σώμα του ανεξήγητα σημάδια ή χτυπήματα, όταν αρχίσει να πέφτει η σχολική απόδοση και γενικά όταν βλέπουν το παιδί τους να αλλάζει συμπεριφορά και να φοβάται να μιλήσει γι’ αυτό που του συμβαίνει, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι υφίσταται κάποιας μορφής εκφοβισμό. Τα παιδιά που δέχονται τον εκφοβισμό χρειάζονται πνευματική και ψυχική υποστήριξη μέσα από την οικογένεια, την Εκκλησία και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Περισσότερο όμως έχουν ανάγκη οι δράστες, αυτοί οι οποίοι ασκούν τον εκφοβισμό, οι οποίοι χρειάζονται πραγματικά βοήθεια από κάποιον ειδικό, ακόμη και υπεύθυνο ψυχικής υγείας, διαφορετικά άν δεν διορθωθούν έγκαιρα θα έχουν πλέον μετά την ενηλικίωσή τους προβλήματα με το νόμο. Κι όσοι συνεχίζουν αυτή την συμπεριφορά ως μεγαλύτεροι-ενήλικες, εμφανίζουν κι άλλες διαταραχές αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αλκοολισμό, ναρκωτικά, ψυχολογικές και ψυχιατρικές διαταραχές κτλ. Έρευνες αναφέρουν ότι το 60%  των ατόμων μέχρι την ηλικία των 24 ετών, που ασκούσαν εκφοβισμό στην παιδική ηλικία, έχουν τουλάχιστον μία ποινική καταδίκη.

Η συνδρομή της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως του Πνευματικού Πατρός, ως του πραγματικού ψυχοθεραπευτή, είναι αναντικατάστατη και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις.Το θέμα της πνευματικής αγωγής και στηρίξεως δραστών και θυμάτων είναι πολύ σοβαρό γι΄αυτό και χρειάζεται από πολύ νωρίς, από την νηπιακή για να μην πώ από την βρεφική ηλικία η πνευματική ανατροφή των παιδιών «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6,4) όπως αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, έτσι ώστε όταν τα παιδιά εισέλθουν στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας, να μην επηρεαστούν από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, είτε να γίνουν θύματα, είτε δράστες. Αλλά ακόμα κι αν επηρεαστούν από τον εκφοβισμό και τις συνέπειές του, η πνευματική και ψυχική στήριξη του Πνευματικού, ο οποίος πέρα από τις θεολογικές και κοινωνικές γνώσεις θα έχει και τον θείο φωτισμο, θα τα οδηγήσει έξω από αυτόν τον λαβύρινθο του εκφοβισμού.

Το γεγονός ότι το 2012, δηλαδή πριν πέντε χρόνια, ιδρύθηκε το Εθνικό Παρατηρητήριο κατά της Βίας, το γεγονός ότι στην Λεωφόρο Μεσογείων λειτουργεί τηλεφωνικό κέντρο κατά της βίας, που μπορούν να απευθύνονται μαθητές για να καταγγείλουν περιστατικά ενδοσχολικής ή και ενδο-οικογενειακής βίας, το γεγονός ότι τα θέματα του σχολικού εκφοβισμού εντάχθηκαν στο πρόγραμμα του «Κοινωνικού Σχολείου», που εφαρμόζεται πανελλαδικά  και τέλος το γεγονός ότι το Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας κάνει επισκέψεις σε σχολεία της χώρας, όπου παρουσιάζονται προγράμματα κατά της ενδοσχολικής βίας, δείχνουν ότι σήμερα ο εκφοβισμός στην Ελλάδα και κυρίως ο ενδοσχολικός, αυξάνεται ραγδαία. Σύμφωνα με τελευταία έρευνα για την παιδική και νεανική βία που διεξήχθη μέσω τηλεφωνικών συνεντεύξεων, και συγκεκριμένα από 12.319 τηλεφωνήματα στην Αττική σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 1006 γονεών με παιδιά ηλικίας 10-17 ετών, το ποσοστό όπου το σχολείο θεωρείται τόπος εμπειριών βίας αποδείχθηκε ότι ανέρχεται στο 58% των ερωτηθέντων.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η Εθνική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής είχε αποφανθεί ότι στο μέλλον οι νέοι θα έρθουν αντιμέτωποι πέρα από τις διάφορες μάστιγες των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, του πανσεξουαλισμού κτλ., με ένα σοβαρότατο πρόβλημα, το bullying. Στην Ευρώπη, και σε επίπεδο κρατών και σε συλλογικό επίπεδο, καταβάλλονται προσπάθειες για την αντιμετώπιση του επικινδύνου αυτού φαινομένου, με έμφαση στην προστασία των νέων από κάθε μορφή βίας και την εξασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασία της υγείας, της ευημερίας και της κοινωνικής συνοχής, με ανάληψη δράσεων που περιλαμβάνουν λήψη προληπτικών μέτρων, αλλά και στήριξη των θυμάτων και των ομάδων υψηλού κινδύνου.

Τελειώνοντας το πρώτο μέρος της παρούσης εισηγήσεως, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ και σε ορισμένα παραδείγματα των θυμάτων του εκφοβισμού και κυρίως του ενδοσχολικού. Αλησμόνητος θα παραμείνει ο 11χρονος Άλεξ από τη Βέροια, όπου κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα πάγωσε πριν έντεκα χρόνια, το 2006, όταν ξεδιπλώθηκε η υπόθεση: μία ομάδα παιδιών που τον πείραζαν, τον κορόϊδευαν και τον απειλούσαν, την ημέρα της εξαφάνισής του τον χτύπησαν, τον έσπρωξαν και τελικά τον σκότωσαν.Αλλά κι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο οποίος το 2015, πριν δύο χρόνια, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία λόγω του εκφοβισμού και των βασανιστηρίων που υπέστη, όπως προέκυψε από τις έρευνες της Αστυνομίας, από τους συμφοιτητές του μέσα στη Γαλακτοκομική Σχολή των Ιωαννίνων. Επίσης το περιστατικό του ίδιου έτους 2015 στο χωριό Πλαγιάς στο Πλωμάρι της Λέσβου, όπου μαθητές της Στ΄ Δημοτικού υποχρέωσαν μαθητή εννέα χρονών να κρεμαστεί στην μπασκέτα του Σχολείου, με αποτέλεσμα να πέσει και να καταλήξει με κατάγματα στα χέρια του.

Αλλά και τρία περιστατικά πιο πρόσφατα: Το 2016 στα Ιωάννινα ένα ανήλικο κοριτσάκι μόλις οκτώ ετών οδηγήθηκε να κάνει πλαστική επέμβαση στα αυτιά στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων, επειδή ένας μαθητής μεγαλύτερης τάξης της ασκούσε εκφοβισμό για τα πεταχτά αυτιά της. Αναφέρει χαρακτηριστικά η γνωμάτευση, η οποία και δημοσιεύτηκε: «Το κορίτσι χειρουργήθηκε στις 17-01-2016 στην ΩΡΛ κλινική του νοσοκομείου Χατζηκώστα λόγω αφεστώτων ώτων (αυτιών που προεξήχαν). Το χειρουργείο πραγματοποιήθηκε λόγω της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης που δεχόταν το παιδί από τους συμμαθητές του στο σχολείο, εξ αιτίας της δυσμορφίας των πτερυγίων της». Στην Κρήτη πέντε νεαροί ξυλοκόπησαν άγρια ένα 15χρονο μαθητή σε χωριό του νησιού, ύστερα από ένα επεισόδιο με συνομήλικούς του στο ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα το παιδί να οδηγηθεί άμεσα στο νοσοκομείο κι ο πατέρας του να καταγγείλει το περιστατικό στην Αστυνομία. Τέλος στη Σύρο σε μία από τις περιβόητες πενθήμερες σχολικές εκδρομές, συγκεκριμένα του ΕΠΑΛ Πατρών, μία ομάδα είκοσι μαθητών εισέβαλαν στο δωμάτιο του ενός συμμαθητή-θύματος, τον αναισθητοποίησαν με στάχτη στο ποτό και τον φωτογράφισαν ημίγυμνο, περιγελώντας τον, τραβώντας συνάμα βίντεο και φωτογραφίες, απειλώντας τον ότι θα τις δημοσιοποιήσουν. Οι γονείς του μαθητή ζήτησαν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων με ένδικα μέσα. Και πόσα ακόμα περιστατικά, άλλα εκ των οποίων έρχονται στο φως της δημοσιότητας κι άλλα όχι!

Πάντως, η διαπίστωση είναι ότι ο εκφοβισμός τα τελευταία χρόνια συνεχώς αυξάνεται με πολλές δυστυχώς αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνία γενικότερα.

 

***

Αφού λοιπόν συν Θεώ προσεγγίσαμε την γενική έννοια του εκφοβισμού, τώρα θα προσπαθήσουμενα εισέλθουμε στην έννοια του θρησκευτικού εκφοβισμού, για να βρούμε τα βαθύτερα αίτια, αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του μεγάλου σύγχρονου προβλήματος, που έχει επιβάλλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων της υποτιθέμενης ελευθερίας και των ισοτίμων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο κατώφλι του 21ου αιώνος.

Πρωτίστως θα πρέπει να δούμε την έννοια του φόβου στην Αγία Γραφή. Αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στην Α΄ Καθολική του Επιστολή ότι «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον...» (Α΄ Ιωαν. 4. 19). Η έννοια της αγάπης είναι κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο με τον φόβο. Ο ίδιος ο Κύριος, ο Πλάστης και Δημιουργός, η Εσταυρωμένη Αγάπη, σέβεται το αυτεξούσιο και την ελευθερία του πλασματός του, προσκαλώντας τον άνθρωπο να έρθει κοντά Του οικειοθελώς χωρίς πιέσεις, τρομοκρατία και φόβους. Αυτό το ήθος της Αγάπης και της Ελευθερίας είναι εκείνο, το οποίο αναδεικνύει τελικά την Ορθόδοξη Εκκλησία ως τον χώρο της γνήσιας αποκάλυψης, αλλά και της μεταμόρφωσης του ανθρώπου από άβουλο, εξαρτώμενο και εκφοβούμενο όν, σε αληθινό, ελεύθερο και ανεξάρτητο εν Χριστώ άνθρωπο.

Δεν πρέπει να λησμονούμε το γεγονός, ότι η έννοια του κακού που έχει ως παρελκόμενο τον φόβο κι όλα τα σχετικά, δεν δημιουργήθηκε ως οντότητα από τον Θεό, αλλά μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων εισήλθε το κακό, ο φόβος, η αμαρτία στον κόσμο, κι όσο ο άνθρωπος συνέχιζε να απομακρύνεται από το δρόμο του Νόμου του Θεού τόσο το κακό επικρατούσε κι ο άνθρωπος γινόταν έρμαιο της αμαρτίας και των φόβων του. Αυτό το κακό κι ο φόβος πλέον καταργείται δια της Ενανθρωπήσεως του Σωτήρος Χριστού και ιδιαιτέρως δια του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του. Ο άνθρωπος πλέον ελεύθερος εν Χριστώ αγωνίζεται μέσα από τον δρόμο της αγάπης να εκβάλλει έξω τελείως τον φόβο, τον εκφοβισμό και όλες τις συνέπειές του.

Δεν πρέπει να λησμονούμε το γεγονός ότι η έννοια του φόβου, που αναφέρεται κάποιες φορές στην Αγία Γραφή ή στους Πατέρες, ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει φόβο Θεού, ερμηνεύεται ορθοδόξως με την έννοια του σεβασμού προς τον Θεό, κι όχι με την δικανική έννοια που δίνουν οι διάφοροι θεολόγοι της Δύσεως, με αποτέλεσμα να είναι από παλαιά η Δύση εμποτισμένη με την έννοια ενός Θεού τιμωρού και άτεγκτου έναντι των αμαρτωλών ανθρώπων, που «προσβάλλουν την θεία δικαιοσύνη».

Η αληθινή όμως εν Χριστώ έννοια του φόβου είναι ο σεβασμός και η υπακοή στο θέλημα του Θεού, που οδηγεί στην μόνη οδό προς την σωτηρία μας. Άρα Ορθοδοξία και εκφοβισμός είναι δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Δεν νοείται Ορθόδοξος Χριστιανός, ο οποίος να ασκεί εκφοβισμό, να είναι δράστης του bullying. Ο ίδιος ο Θεός σέβεται το πλάσμα του, όσο διαφορετικό και να είναι από τα άλλα, διότι καλεί και αυτό στη σωτηρία, το θεωρεί πιθανό πρόβατο της λογικής Του ποίμνης, για το οποίο έχυσε το Πανάγιο Αίμα Του στο Σταυρό. Εδώ λοιπόν έρχεται η Εκκλησία μας να δώσει την απάντηση σε όσους σήμερα μας αποκαλούν οπισθοδρομικούς, γραφικούς ή και συντηρητικούς, ότι σεβόμαστε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής θέσεως, εθνικότητος, θρησκεύματος κτλ.

Παράλληλα όμως, τίθεται και το ζήτημα, στο οποίο μπορεί να πλανηθεί εκ δεξιών ο Χριστιανός νέος και να ασκεί θρησκευτικό εκφοβισμό σε συμμαθητές ή συμφοιτητές του, που είναι άλλης θρησκείας, κυρίως μουσουλμάνοι (σήμερα μάλιστα που τόσο μαστίζεται η ανθρωπότητα απο το κατασκεύασμα του διαβόλου που ονομάζεται Ισλάμ, Ιερός Πόλεμος και τζιχαντιστές), ή σε συναδέλφους του που δηλώνουν άθρησκοι, που ακολουθούν το Νέο Ημερολόγιο και την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά και λίγο παραπέρα σε νέους και νέες που δηλώνουν πλέον ελεύθερα, χωρίς ντροπή, ομοφυλόφιλοι, ύστερα δυστυχώς από τα δύο αυτά επάρατα νομοσχέδια, τα οποία ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων «Περί της ελεύθερης συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών» και «Περί της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας του φύλου».

Εδώ ο Χριστιανός νέος πρέπει να δείξει την πνευματικότητά του και αυτό το ελεύθερο ήθος της αγάπης και να βλέπει τον κάθε άνθρωπο, ό,τι κι αν δηλώνει πως είναι, με κατανόηση και συγχωρητικότητα κι όχι με φόβο και βία, δείχνοντας ότι η Εκκλησία είναι ο χώρος που μπορεί να μεταμορφώσει τον άνθρωπο με τη Θεία Χάρη, εφόσον φυσικά υπάρξει αληθινή μετάνοια, να διορθώσει τα σφάλματα, τις αδυναμίες,και να τον θεραπεύσει από κάθε αρρωστημένη ψυχική κατάσταση. Την αμαρτία και το πάθος αποστρεφόμαστε, όχι τον αμαρτωλό, ο οποίος είναι ο μεγάλος ασθενής και το θύμα το πονηρού διαβόλου! Ο κάθε αληθινός Χριστιανός, όπως και ο σύγχρονος Χριστιανός νέος, οφείλει να είναι «το φώς και το αλάτι» που αναφέρει ο Κύριος, όσο μπορεί, κατά το μέτρο των πνευματικών του δυνατοτήτων, για να μπορεί να φέρει τον συμμαθητή του, τον φίλο του, τον συμφοιτητή του, τον συνεργάτη του στο Θεραπευτήριο, που είναι η Εκκλησία, και με τη βοήθεια έμπειρου πνευματικού Πατρός να τον βοηθήσει στην πνευματική του θεραπεία.

Αυτά όσον αφορά κάποιους από τους Χριστιανούς νέους ή νεές, που νομίζουν ότι είναι με το Χριστό, ότι έχουν εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον Παράδεισο και ότι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να ασκούν θρησκευτικό εκφοβισμό έναντι άλλων.

Όσον αφορά όμως τον Χριστιανό νέο και τη χριστιανή νέα που καθημερινά γίνονται θύματα θρησκευτικού εκφοβισμού, έχουμε να πούμε κάποια ουσιαστικά πράγματα. Έχει διαμορφωθεί η αντίληψη ότι ο Χριστιανός νέος φοβάται να υπερασπιστεί τα πιστεύω του, φοβάται να μιλήσει για την πίστη του. Γιατί; Ποιοί είναι οι λόγοι που τον οδηγούν στο να αποκρύπτει συνήθως την χριστιανική του ταυτότητα; Ποιοί είναι οι λόγοι που τον οδηγούν να μην αναφέρει π.χ. σε περίοδο Σαρακοστής σε μία παρέα φίλων, ότι νηστεύει; Αλλά και να δούμε ποιές είναι οι λύσεις, όπως και ο καθοριστικός ρόλος της Εκκλησίας, σ΄ αυτό το μεγάλο και ευαίσθητο θέμα.

Ο Χριστιανός νέος πρέπει κατ’ αρχήν να έχει πάντοτε κατά νουν το λόγο του Χριστού μας προς τους Αγίους Αποστόλους, λίγο πριν την προδοσία στον κήπο της Γεσθημανής: «εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶςμισεῖ, γινώσκετεὅτιἐμέπρῶτονὑμῶνμεμίσηκεν, εἰἐκτοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει, ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος» (Ιωαν. 15. 18-19) , αλλά και τον άλλο λόγο Του: «ἰδού ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10, 16). Αν λοιπόν το αδιάψευστο στόμα του Κυρίου μας έχει προειδοποιήσει αυτά, τότε εμείς ως παιδιά Του πρέπει να είμαστε έτοιμοι πνευματικά να δεχθούμε οποιονδήποτε θρησκευτικό εκφοβισμό για την Αγάπη Του. Ας αναλογιστούμε, ότι η τέλεια Αγάπη του Θεού, Τον οδήγησε στην θυσία, στους κολαφισμούς, στους εμπαιγμούς, στα ραπίσματα, στον ακάνθινο στέφανο, στους εμπτυσμούς και τέλος στον Σταυρό, που θεωρείτο για την τότε εποχή ο πιο ατιμωτικός, αλλά και επώδυνος θάνατος. Παρ’ όλ’ αυτά ο Κύριος υπέμεινε τα πάντα για την σωτηρία μας.

Άρα, ας ακούσει ο κάθενας μας την φωνή του Κυρίου από το Σταυρό: «Εγώ παιδιά μου σταυρώθηκα για εσάς, εσείς τι κάνετε για μένα;», και ας θέσει ερωτήματα στον εαυτό του. Αυτοί οι λόγοι του Χριστού μας επαληθεύονται απόλυτα στο αναρίθμητο πλήθος των Μαρτύρων, είτε των πρώτων χριστιανικών αιώνων είτε των Νεομαρτύρων επί Τουρκοκρατίας, που έχυσαν το αίμα τους για την αγάπη του Χριστού, μη δειλιάζοντας στον θρησκευτικό εκφοβισμό των τυράννων, είτε λεγόντουσαν Νέρωνες, είτε Διοκλητιανοί, είτε Οθωμανοί, είτε Αθεϊστές και Κομμουνιστές, είτε ακόμα και Οικουμενιστές κτλ. Γιατί οι Άγιοι Μάρτυρες ζούσαν από την επίγεια ζωή την Βασιλεία του Θεού μέσα τους, είχαν εκβάλλει έξω από το είναι τους κάθε φόβο για το θάνατο, για το μαρτύριο, για τον θρησκευτικό εκφοβισμό.

Αλλά κι όλοι οι Χριστιανοί, τα ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, που ζούσαν, ζούν και θα ζούν αυτό το καθημερινό Μαρτύριο της Συνειδήσεως, μέσῳ και του θρησκευτικού εκφοβισμού, ένεκα της δικαιοσύνης, που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (Ματθ. 5, 10), κι αυτοί λοιπόν για την Εκκλησία θεωρούνται εν δυνάμει Μάρτυρες, αλλά υπομένουν αυτόν το θρησκευτικό εκφοβισμό, χωρίς να εκφοβίζονται, ζώντας ελεύθεροι.

Βεβαίως κι ένας οποιοσδήποτε ιδεολόγος μπορεί να οδηγηθεί σε μαρτύρια ή ακόμα και στον θάνατο, πιστεύοντας στην δική του ιδεολογία, φιλοσοφία και θρησκεία, όμως ο Χριστιανός δεν υπολογίζει το Μαρτύριο και τον θάνατο, γιατί ήδη από την πρόσκαιρη ζωή βιώνει την μέλλουσα. Κι υπάρχει και μία μεγάλη διαφορά: αν το θύμα οποιουδήποτε ιδεολογικού εκφοβισμού ελευθερωθεί πριν το θάνατο ή το μαρτύριο, θα σπεύσει να ανταποδώσει το κακό στον δράστη, σε αυτόν που τον οδήγησε στο μαρτύριο, και θα τρέξει να γλυτώσει φοβούμενος τον θάνατο. Αντίθετα, ο Χριστιανός Μάρτυρας αν ελευθερωθεί, δεν θα ανταποδώσει το κακό, αλλά θα συγχωρέσει, γιατί απλούστατα δεν φοβόταν ούτε το μαρτύριο ούτε και το θάνατο.

Και τώρα ας δούμε κάποια παραδείγματα θρησκευτικού εκφοβισμού: Ενώ λοιπόν σήμερα ζούμε υποτίθεται στην κοινωνία του υπερπροοδευτισμού, της ευρείας αποδοχής της ετερότητας (όποια κι αν είναι αυτή), στην κοινωνία που αποδέχεται πλέον τον ετερόθρησκο, τον αλλόδοξο και τον ομοφυλόφιλο, συντηρούνται όμως διακρίσεις και στερεότυπα, για τα οποία δυστυχώς δεν ισχύει η δήθεν πρόοδος και εξέλιξη που αποδέχεται όλα τα υπόλοιπα. Έτσι το παιδί ή ο νέος που εκκλησιάζεται, το παιδί ή ο νέος που ζεί μυστηριακή ζωή, το παιδί ή ο νέος που πάει στο Κατηχητικό ή σε διάφορες φιλανθρωπικές και ανθρωπιστικές δράσεις, το παιδί ή ο νέος που ακολουθεί το Πάτριο Ημερολόγιο και την Παράδοση των Αγίων Πατέρων, αλλά και το παιδί ή ο νέος που πιστεύει στα ιδανικά και τις αξίες της Πατρίδος στιγματίζεται, με αποτέλεσμα να ξεκινάει ένας μεγάλος λεκτικός και μη πόλεμος εναντίον του, το γνωστό θρησκευτικό bullying.

Και κυρίως πρέπει να σημειώσουμε, ότι αυτός ο εκφοβισμός στον εκπαιδευτικό χώρο δεν ασκείται μόνο από τους συμμμαθητές και φίλους, αλλά και από τους ίδιους τους δασκάλους και καθηγητές. Υπάρχουν λοιπόν δάσκαλοι και καθηγητές, ακόμα και θεολόγοι, που χρησιμοποιούν  διάφορα τεχνάσματα ασκώντας θρησκευτικό εκφοβισμό π.χ. δάσκαλοι που επικαλούνται και τονίζουν την επιστήμη κατά της πίστεως της Δημιουργίας από τον Θεό, που τονίζουν μονομερώς περιστατικά της Παλαιάς Διαθήκης π.χ. για τους Βασιλείς Δαβίδ και Σολομώντα, χωρίς να αναδεικνύουν την έννοια της μετανοίας, που συκοφαντούν ιερά πρόσωπα και Αγίους, όπως π.χ. του Αποστόλου Παύλου ως φανατικού ισραηλίτου και πρώην διώκτου των Χριστιανών, του Μεγάλου Κωνσταντίνου ως πρώην ειδωλολάτρου και της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας ως πρώην αμαρτωλής, αλλά και με την παρουσίαση μεμονωμένων ιστορικών περιστατικών της λεγόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για να την κατηγορήσουν ως σκοταδιστική και μεσαιωνική με ανθελληνικό χαρακτήρα. Κι όποιος μαθητής φέρει αντίρρηση ή προσπαθήσει να αποδείξει το αντίθετο, μπαίνει στο στόχαστρο για άσκηση bullying.

Και κάτι πιο άμεσα σύγχρονο και επίκαιρο: όταν ένα παιδί θα ζητήσει σήμερα απαλλαγή από το μάθημα των Οικουμενιστικών Θρησκευτικών ή θα επιστρέψει πίσω στο Υπουργείο τον«Φάκελο» του μαθήματος, θα γίνει πιθανόν αντικείμενο εμπαιγμού και εκφοβισμού πρωτίστως από τους δασκάλους και καθηγητές, που είναι κατά τα υπόλοιπα δήθεν προοδευτικοί, αλλά και από τους συμμαθητές του. Ένα παιδί που θα τύχει Τετάρτη ή Παρασκευή ή περίοδο νηστείας στο σχολείο σε εκδρομή ή σε παρέα φίλων, και θα πεί ότι νηστεύει, αμέσως θα γίνει αντικείμενο θρησκευτικού εκφοβισμού.

Αναφέρει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποια Μοναχή σε Μονή του εξωτερικού στο βιβλίο της «Συνομιλίες με παιδιά»: σε συνομιλία της με μαθήτριες για το θέμα της νηστείας και πώς το διαχειρίζονται στο σχολείο ή όταν συναναστρέφονται με παιδιά άλλων θρησκειών και δογμάτων, μία μαθήτρια της είπε, ότι ποτέ δεν θα έλεγε στους συμμαθητές της την πραγματική αιτία για την οποία νηστεύει, επειδή στο προηγούμενο σχολείο της την κορόϊδευαν πάρα πολύ επειδή τηρούσε την νηστεία, αντίθετα όμως δεν κορόϊδευαν τα κορίτσια που ήταν Ινδουίστριες όταν νήστευαν, επειδή τους το επέβαλλε η θρησκεία τους. Αλλά και πόσα παραδείγματα για το θέμα της νηστείας, όπως και για πολλές άλλες εκκλησιαστικές πρακτικές εφαρμογής της Πίστης έχει να καταμαρτυρήσει ο κάθε νέος και νέα, όπως και οι μεγαλύτεροι από εμάς σχετικά με την πρόσφατη εμπειρία τους! Ο θρησκευτικός εκφοβισμός στο μεγαλείο του!

Άλλο παράδειγμα: ο σύγχρονος νέος και νέα που αγωνίζονται για την ψυχική και σωματική καθαρότητα, να διαφυλάξουν την αγνότητα πριν το γάμο αλλά και μετά να ζήσουν σαν χριστιανική οικογένεια, αν τυχόν εκδηλωθούν ή μιλήσουν σε συμμαθητές περί αγνότητος και παρθενίας, θα χλευάζονται και θα γίνουν αντικείμενο σοβαρού εκφοβισμού, θα αμφισβητηθεί ο ανδρισμός στο αγόρι ή η θηλυκότητα στο κορίτσι, θα θεωρηθούν ανίκανοι σεξουαλικά και πόσα άλλα! Αλλά κι ο νέος, ο οποίος θα προσπαθεί να απέχει από άλλες κακές συνήθειες, όπως αλκοόλ, ξενύχτι με ξέφρενο χορό, μεθύσι και κάθε είδους ανομία, ναρκωτικά κτλ., θα θεωρηθεί οπισθοδρομικός και θα αποκλειστεί από το ευρύτερο σύνολο. Ο Ορθόδοξος νέος, ο οποίος πέρσι δεν συμμετείχε στο μάθημα περί των εμφύλων ταυτοτήτων της Θεματικής εβδομάδας του Υπουργείου Παιδείας, Ερεύνης και Θρησκευμάτων, εάν θα εκφράσει κάποια αντίρρηση ή ενδοιασμό στο θέμα της ομοφυλοφιλίας θα γίνει αντικείμενο bullying. Αλλά και η σύγχρονη χριστιανή νέα, η οποία προσπαθεί να αποφύγει να φοράει το παντελόνι και που ντύνεται ευπρεπώς, γίνεται συνήθως αντικείμενο εκφοβισμού από τις συμμαθήτριες ή τις φίλες της.

Και τέλος να μην λησμονήσουμε το παράδειγμα του σύγχρονου νέου, που θα δηλώσει ελεύθερα στους δασκάλους, στους συμμαθητές και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ότι δεν εορτάζει την ονομαστική του εορτή όταν π.χ. φέρει το όνομα Ιωάννης ή Ιωάννα στις 7 Ιανουαρίου, γιατί εορτάζει τότε τα Χριστούγεννα, αλλά στις 20 Ιανουαρίου με το νέο που είναι 7 με το εκκλησιαστικό, ή όταν θα ζητήσει άδεια από το σχολείο ο Ορθόδοξος νέος ή ο εργαζόμενος νέος από την εργασία του στις 19 Ιανουαρίου, για να πάει στην μεγάλη και λαμπρή Τελετή των Αγίων Θεοφανείων της Εκκλησίας μας, ή όταν θα πει στους φίλους του ότι δεν εορτάζει τα γενέθλια του αλλά την ονομαστική του εορτή, θα χλευαστεί αν όχι από όλους αλλά από τους περισσότερους. Σίγουρα θα υπάρξουν κι αυτοί οι λίγοι που θα τον ενθαρρύνουν ότι πράγματι αυτό είναι το σωστό, το Πάτριο, ότι μπράβο σου που νηστεύεις, που διαφυλάττεις την αγνότητα κτλ., αλλά η πλειοψηφία ασκεί με βεβαιότητα κάποιας μορφής bullying.

Κι εφόσον αναφέρθηκα περί του θρησκευτικού εκφοβισμού ειδικά σε εμάς τους Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς Νέους, θέλω να αναφερθώ σε ένα ακόμα παράδειγμα: ο Χριστιανός νέος, ο οποίος εισαγόταν με εξετάσεις στην Θεολογική Σχολή Αθηνών ή Θεσσαλονίκης, αποβαλλόταν όταν δήλωνε «Παλαιοημερολογίτης», όπως μας αποκαλούν χλευαστικά,ενώ στις Σχολές αυτές δεχόντουσαν και δέχονται με ευχαρίστηση όλους τους αιρετικούς και αλλοδόξους. Αυτό με τη χάρη του Θεού τις τελευταίες δεκαετίες έχει σχεδόν εκλείψει, αλλά ο θρησκευτικός εκφοβισμός συνεχίζεται μεμονωμένα από κάποιους καθηγητές όπως και Οικουμενιστές κληρικούς της Κρατικής Εκκλησίας. Οσοι περάσαμε από τις θεολογικές σπουδές το βιώσαμε και το βιώνουμε.
Και γενικότερα, όποιος μέχρι και τις πρόσφατες δεκαετίες δήλωνε Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός, κινδύνευε με απόλυση, αν και αυτό συν το χρόνω εξέλειπε εν πολλοίς, χωρίς όμως να παύσουν τα ποικίλα φαινόμενα του θρησκευτικού bullying ακόμη και στο χώρο εργασίας και κοινωνικής συναναστροφής.

Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε, ότι παρόλο που ο θρησκευτικός εκφοβισμός συνεχίζεται με διάφορες μορφές και θα συνεχίζεται, εμείς όμως επίσης θα συνεχίζουμε την πορεία μας χωρίς να δειλιάζουμε, έχοντας ελπίδα και πίστη στον Χριστό μας, Τον Οποίον και υπηρετούμε. Μέσα λοιπόν σε αυτό τον μεγάλο πόλεμο και την αρένα του θρησκευτικού εκφοβισμού,που έχουν στήσει οι σύγχρονοι διώκτες των Χριστιανών, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας έρχεται να διατρανώσει ότι είναι Ελεύθερη και Ζώσα κι ο Χριστιανός Νέος να υψώσει το αναστημά του, να εκβάλλει έξω κάθε φόβο και κάθε εκφοβισμό, να δηλώσει θρησκευτικά ελεύθερος, να δηλώσει ότι είναι παιδί και στρατιώτης Χριστού, να δηλώσει ότι δεν τον τρομοκρατεί και δεν τον απειλεί ο οποιασδήποτε μορφής διωγμός, αλλά ακόμα και στον διωγμό και στο μαρτύριο προσεύχεται στον Θεό, για να τον δυναμώσει και να τον αξιώσει να το φέρει εις πέρας, για να λάβει το άφθαρτο στεφάνι της νίκης και της δόξας από τον αγωνοθέτη Χριστό μας, τον Κριτή και Θεό των όλων στην αληθινή αιώνια Πατρίδα μας, την Εκκλησία των Πρωτοτόκων στους Ουρανούς.

 

Συμπερασματικά, αγαπητά μας παιδιά, νέοι και νέες μας, εσείς που αποτελείτε το μέλλον της Εκκλησίας και της Πατρίδος μας, ακούστε την φωνή του Κυρίου που λέγει «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς»:

• ΜΗΝ ΕΚΦΟΒΙΖΕΣΘΕ

• ΕΧΕΤΕ ΘΑΡΡΟΣ

• ΕΧΕΤΕ ΣΤΑΥΡΟ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΛΠΙΔΑ

• ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

• ΜΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΧΝΗ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ

• ΜΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΑΣ 

• ΜΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΓΙΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ -ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ «ΝΕΑΝΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ» ΜΑΣ

• ΜΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΩΦΕΛΙΜΕΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕΣ

• ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ

• ΜΕ ΜΕΛΕΤΗ

• ΜΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

• ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ,ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

• ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΚΑΘΕ ΦΟΒΟΥ.

 

Σας ευχαριστώ!

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/drastiriotita/1250-thriskeftikos-ekfovismos-fovasai-na-yperaspisteis-ta-pisteuw-sou