Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΟΖΕΒΙΤΗΣ ΕΚ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ (5 Αὐγούστου)

ΕΠΙ ἱερᾷ μνήμῃ τοῦ νέου Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου τοῦ Ρουμάνου, δημοσιεύουμε ἕνα σύντομο ἀφιερωματικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ἐγράφη ἀπὸ τὸν γνωρίσαντα αὐτὸν ἤδη μακαριστὸ Μοναχὸ π. Παῦλο Ἁγιοταφίτη τὸν Κύπριο, δημοσιευθὲν σὲ δύο συνέχειες στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τὸ ἔτος 1969, καὶ ἐπίσης δύο ἐνδεικτικὰ Ποιήματά του σὲ ἑλληνικὴ μετάφρασι. 

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, κατὰ κόσμον Ἠλίας Ἰακώβ, γεννήθηκε στὴν Ρουμανία τὸ 1913 καὶ νέος ἔγινε Μοναχός. Μετέβη στοὺς Ἁγίους Τόπους γιὰ νὰ ἀκολουθήση ἀνενόχλητα τὸ Πάτριο Ἡμερολόγιο, τοῦ ὁποίου ὑπέρμαχος ὑπῆρξε σὲ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς συντόμου ἐπιγείου ζωῆς του. Στοὺς Ἁγίους Τόπους διεκρίθη ὡς Ἐρημίτης καὶ Ἀσκητής. Ἄν καὶ ἔλαβε τὴν Ἱερωσύνη ἀπὸ Ἀρχιερέα τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων τὸ 1947, διατελοῦσε ἐν ἀπομονώσει καὶ ἀπέφευγε τὴν ἐκκλησιαστκὴ συγκοινωνία, γιὰ νὰ μὴ ὑποπέση ἐξ ἀγνοίας σὲ κάποια σχέσι μὲ τοὺς Καινοτόμους καὶ Οἰκουμενιστάς. Ἐκοιμήθη στὶς 5.8.1960, σὲ ἡλικία μόλις 47 ἐτῶν, καὶ ἐτάφη στὸ Σπήλαιο τῆς Ἀσκήσεώς του, στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης στὴν Μονὴ Χοζεβᾶ παρὰ τὴν Ἰεριχώ.

Τὸ 1980 ἔγινε Ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου του, τὸ ὁποῖο εὑρέθη παντελῶς ἄφθαρτο καὶ εὐῶδες! Ἔκτοτε ἐτέθη εἰς προσκύνησιν στὸ Καθολικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἔκανε καὶ Θαύματα εἰς πίστωσιν τῆς Ἁγιότητός του.

Ἡ Ἀδελφὴ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας τιμοῦσε Αὐτὸν ἀνέκαθεν ὡς σύγχρονο Ὁμολογητὴ καὶ Ἀσκητὴ Ὅσιο, ἡ δὲ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέχθη Συνοδικῶς τὴν ἐπίσημο τιμή του ὡς Ἁγίου ἀπὸ τοῦ παρελθόντος ἔτους.

Εἴθε οἱ ἅγιες πρεσβεῖες του νὰ στηρίζουν ἅπαντας στὴν ὁδὸ τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἀρετῆς! 

Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ὑπὸ π. Παύλου Μοναχοῦ Ἁγιοταφίτου

[...] ΕΙΣ τῶν εὐλαβεστέρων Πατέρων, τοὺς ὁποίους συνεβουλευόμην, ἤδη κοιμηθεὶς πρὸ δεκαετίας, ἦτο ὁ Ἱερομόναχος Ἰωάννης, Ρουμᾶνος τὴν καταγωγήν, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἔζησεν ἔτη πολλὰ μετὰ τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁμιλία καὶ ἡ Λειτουργία του ἦτο καθαρῶς Ἑλληνική. Κατὰ τὴν εὐλάβειαν καὶ σοβαρότητα καὶ παντελῆ ἀποφυγὴν τῶν περιττῶν καὶ ἀναρμοδίων εἰς Μοναχοὺς ὁμιλιῶν καὶ ἐνασχολήσεων, δὲν συνήντησα πολλοὺς ὁμοίους εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὅπου περιώδευσα.

Μείνας ὀρφανὸς καὶ ἀπολαύσας τὰ «ἀγαθὰ» τῆς... κακῆς μητρυιᾶς, ἐγνώρισε παιδιόθεν τὰς θλίψεις ἐν ὑπομονῇ. Διαμείνας ἔτη τινὰ εἰς τὸ Μοναστήριον Νεάμτζου τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ὅπου διετέλεσε Βιβλιοθηκάριος, ἀνεχώρησεν ἐκ Ρουμανίας ἕνεκα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ ἄλλων λόγων καὶ ἦλθεν εἰς προσκύνησιν τῶν Ἁγίων Τόπων, ὅπου καὶ διέμεινε πολλὰ ἔτη εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὤν φιλάσθενος πάντοτε ὁ ἴδιος καὶ ἔχων ἀρκετὰς γνώσεις νοσοκόμου, μὲ συμπάθειαν καὶ ὑπομονὴν καὶ ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην ὑπηρέτησε τοὺς γέροντας καὶ ἀσθενεῖς μὲ ζῆλον καὶ ἀδελφικὸν ἐνδιαφέρον, ἐκεῖ δὲ καὶ ἐχειροτονήθη.

Ἔτη τινὰ διέμεινε παρὰ τὸν Ἰορδάνην καὶ εἰς ἀπόκρημνον λαξευτὸν σπήλαιον τῆς περὶ τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Γερασίμου ἐρήμου τοῦ Ἰορδάνου, μέχρι τοῦ τελευταίου παγκοσμίου πολέμου. Ἕνεκα τούτου ὑποχρεωθεὶς νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν, διέμεινεν ἀκολούθως εἰς τὴν Μονὴν Χοζεβᾶ καὶ εἰς τὴν ἐντὸς στενῆς χαράδρας καὶ παρὰ τὴν Μονὴν ταύτην Σκήτην τῆς Ἁγίας Ἄννης μέχρι τῆς κοιμήσεώς του.

Ἡ εὐλάβεια, ἡ συστολή, ἡ προσοχή του εἰς ἑαυτὸν δὲν ἀπαντῶνται εὐκόλως σήμερον. Οὐδέποτε τὸν ἤκουσα ἐπιδιδόμενον εἰς τὴν ἄσκοπον φλυαρίαν καὶ πολυλογίαν, τὸ προχειρότερον ἀλλ’ ὄχι τὸ μικρότερον τοῦτο παράπτωμα. Ἄν ποτε παρενέπιπτεν ἀργολογία, ἤ καταλαλιά, ἤ ἤλλασσε τὴν ὁμιλίαν ἤ ἀνεχώρει. Οὐδὲ ἅπαξ ἠκούσθη λέγων καὶ τὸ πλέον «ἀθῶον ἀστεῖον» ἤ γελῶν πέραν τοῦ συνεσταλμένου μειδιάματος. Τὸ βλέμμα του δὲν «ἐχόρτανε» ποτὲ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου ἤ τοῦ συνομιλητοῦ του, ἀλλ’ ὀλίγον πρὸς τὰ κάτω βλέπων ὡμίλει βραδέως μὲ εὐλάβειαν καὶ ἡσυχίαν.

Συνήθως ἀπέφευγε νὰ συλλειτουργῇ μὲ ἄλλους διὰ τὸν λόγον ὅτι ἐπόθει ν’ ἀναγινώσκῃ τὰς εὐχάς, ἰδίᾳ τὰς μυστικάς, ἀργῶς καὶ μὲ κατάνυξιν, ἐνῷ οἱ ἄλλοι «βιάζονται». Τὸ Ψαλτήριον, ὡς ἔλεγε, προετίμα ν’ ἀναγινώσκῃ εἰς τὴν Ἑλληνικήν, διότι εὕρισκεν εἰς αὐτὸ ἰδιαιτέραν τινὰ χάριν παρὰ εἰς τὴν Ρουμανικὴν μετάφρασιν.

Πῶς ἀκριβῶς δῆγεν ἐν τῷ κελλίῳ εἶναι ἄγνωστον, διότι ἑκάστου ἡ διαμονὴ ἦτο κατάμονος μετὰ μόνου τοῦ Θεοῦ. Πολλὴν ὑπομονὴν εἶχεν εἰς τὸν ἐγκλεισμόν· ἄν καὶ φιλάσθενος, εἰς τὰς πόλεις δὲν ἐξήρχετο καὶ εἰς ἰατροὺς δὲν προσέφευγεν, ἀρκούμενος εἰς ἅς ἐγνώριζε θεραπείας καὶ εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην πρὸς τὸν Θεόν.

Τὰ τελευταῖα 6 ἔτη τὸ μόνον ταξίδιόν του ἦτο ἀπὸ τοῦ σπηλαίου του μέχρι τοῦ ἰδικοῦ μου (εἰς 50 περίπου μέτρων ἀπόστασιν ἀλλὰ κρημνώδη) διὰ τὴν τέλεσιν Θ. Λειτουργίας.
Πολιτικὰς ἐφημερίδας δὲν ἀνεγίνωσκεν εἰ μὴ ἄν θέμα τι ἦτο ἐκ τῶν ἀπασχολούντων αὐτὸν θρησκευτικῶς. Ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν «πατρικῶν παραδόσεων», παρηκολούθει κατὰ τὸ δυνατὸν τὰς «νεωτέρας κινήσεις», ἐλυπεῖτο καὶ ὤκτειρε τὴν κενότητα καὶ πτωχότητα τῶν καινοφανῶν πνευμάτων, τὰ ὁποῖα κατεβίβασαν τὴν θειότητα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰ μέτρα τῆς ἀνθρωπίνης συναλλαγῆς. Ἐφρόνει ὅτι ὅλοι οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Θεοῦ, αἱ σκοτειναὶ δνάμεις, ὁ κομμουνισμός, ὁ παπισμός, ὁ μασσωνισμός, αἱ αἱρέσεις καὶ ὅλα τὰ ἐφευρήματα τῶν δαιμόνων εἶναι καπνός, οὐδεμίαν ἔχουσι δύναμιν, ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς ἀληθοῦς ἐπιστροφῆς μας εἰς τὸν Θεὸν καὶ μόνον οὕτω ἀντιμετωπίζονται.

Ἔχων καὶ ποιητικὸν χάρισμα, λαμβάνων ἄπειρα θέματα ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ὅλης ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, συνέτασσεν εἰς στίχους τὰ ἄγοντα εἰς θερμὴν κατάνυξιν, εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, εἰς ζῆλον τῆς Ορθοδοξίας, εἰς ἔπαινον τῆς ἀρετῆς, τὰ δάκρυα, τὴν ταπείνωσιν, τὴν νηπτικὴν προσευήν, περιστατικὰ ἐκ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, ἐν γένει πᾶν ὅ,τι τρέφει ψυχὴν πεινῶσαν τὸν Θεόν. Ἐκ τούτων ἐξέδωσεν ἐσχάτως, διὰ βοηθειῶν, ὁ μαθητής του [Μοναχὸς Ἰωαννίκιος] ἕνα τόμον, κατὰ δὲ τοὺς εἰδότας τὴν γλῶσσαν, μόνον διὰ πνεύματος Θεοῦ ἠδύναντο νὰ ἐμπνευσθῶσι καὶ συνταχθῶσιν.

Βλ. ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. φ. 109/10.10.1969, σελ. 2, καὶ ἀριθ. φ. 110/1.11.1969, σελ. 2.

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Ἐπίγραμμα

Ἄν ὁ νοῦς δὲν αἰωρεῖται

ψηλὰ στοὺς οὐρανοὺς καὶ στὸν θάνατο,

πολὺ εὔκολα περιπλανιέται

στὰ κενόδοξα λόγια.

Κι ὅταν δὲν ἀναπαύεται

τὸ ἔλεος μέσα μας τῆς εἰρήνης,

θὰ βροῦμε πάντοτε ἀφορμὴ

γιὰ φιλονικεῖες καὶ πολέμους.

Κι ὅταν γιὰ τὴν αὐτοεπίγνωσι

δὲν ἔχουμε φροντίδα

διαλαλοῦμε πλέον πάντοτε

μόνο τὰ ξένα ἔργα.

Στὴν Θύρα τοῦ Ἐλέους

(Προσευχὴ πρὸς τὴν Θεομήτορα)

Παναγία Μητέρα καὶ Παρθένε,

ἐλπὶς τῆς ψυχῆς μου

σὺ εἶσαι ἡ μεσίτριά μου

στὸν ἐλεήμονα Θεό.

Ἐὰν δὲν εἶχε στοὺς οὐρανοὺς ὁ κόσμος

συγγένεια ἀπὸ τὴν γῆ

τότε ἤθελε ἐρημωθῆ ἡ ζωή,

ὅπως ἀκριβῶς ἕνα μνῆμα.

Ἐὰν δὲν ἤσουν ἐσὺ ἡ ἄνοιξις

τοῦ νοητοῦ αἰῶνος

θὰ ἦταν πάντοτε χειμώνας

κι ὁ ἥλιος δὲν θὰ χαμογελοῦσε.

Ἐὰν δὲν ἀνέτειλες ἐσὺ τὴν χαραυγὴ

στὸν κοιμισμένο κόσμο,

τότε ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου

θὰ ἦταν παντοτεινή.

Καὶ σήμερα, Πανάχραντε,

ποὺ ὅλοι ἀκολουθοῦμε τὸ κακό,

ἐὰν Σὺ δὲν προσευχηθῆς θερμὰ

μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Υἱός Σου.

Στεῖλε σημεῖα μετανοίας

στὸν ταραγμένο λαὸ

καὶ δυνάμωσέ μας τὴν πίστι

στὴν πλανεμένη μας ψυχή.

Λῦσε, Πανάμωμε Μητέρα,

τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας

καὶ δώρισε ὑπομονὴ

στοὺς βασανισμένους Χριστιανούς!

Βλ. Ὁ Βίος καὶ τὰ Ποιήματα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου, 1913-1960, Ρουμάνου ἡσυχαστοῦ στὴν κοιλάδα τοῦ Ἰορδάνου, ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, ἄ.χ. (1984), σελ. 68, 154-155.      

 

Πηγή

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΕΚ ΔΕΣΦΙΝΗΣ (22 Ἰουλίου)

ΛΟΓΟΣ Εἰς τὸν Ἅγιον Νέον Ἱερομάρτυρα Ἰωσὴφ
τὸν ἐκ Δεσφίνης

ΛΟΓΟΣ

Εἰς τὸν Ἅγιον Νέον Ἱερομάρτυρα Ἰωσὴφ τὸν ἐκ Δεσφίνης

κατὰ τὸν Α' ἐπίσημον ἑορτασμὸν τῆς μνήμης αὐτοῦ

Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης Ἀθηνῶν

[Τρίτη, 22-7/4-8-2015]

Μακαριώτατε,
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Τίμιον Πρεσβυτέριον,
Λαὲ τοῦ Θεοῦ περιούσιε,

«Πάντες δὲ οἱ θέλοντες ζῆν εὐσεβῶς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ διωχθήσονται» 

(Τιμοθ. Γ' Τιμοθ 12).

Ἂν τὸ προηγούμενο ἀξίωμα ἰσχύει δι' ἀπαντᾶς τόσο πιστούς, πολὺ δὲ περισσότεροι ἰσχύει διὰ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ἐυαρεστησαντας τὸν Θεὸν καὶ γενόμενος τύπος καὶ ὑπόδειγμα δι' ἡμᾶς.

Ἀλλὰ ποῖος θεωρεῖται Ἅγιος ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὰ τὰ ὁποῖα θεωροῦνται κατὰ γενικὴν παραδοχὴν ὡς γνωρίσματα ἢ κριτήρια ἁγιότητος εἶναι:
α) τὸ Ἱερὸ Βάπτισμα
β) τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα
γ) ὁ ἐνάρετος βίος
δ) αἱ ἐξαιρετικαὶ ὑπηρεσίαι καὶ ἡ προσφορὰ πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν
ε) ἡ θαυματουργία
στ) τὰ Ἱερὰ Λείψανα.
Αὐτὰ ἠμποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὡς τὰ γνωρίσματα ἢ κριτήρια γιὰ νὰ εἶναι κάποιος Ἅγιος. Ἀλλὰ τὸ τεκμήριον τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ θέωση τοῦ προσώπου. Νὰ ἔχει δηλαδὴ ὁ Ἅγιος δεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἔχει γνωρίσει τὰ μυστήρια περὶ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν (εἰσηγήσεις θεοφιλ ἐπισκόπου Χριστανουπολεως κ. Γρηγορίου περὶ τῶν κριτηρίων Ἁγιότητος βλ. ΕΔΩ ).

Ἀναφορικῶς ὡς πρὸς τὸν τρόπον διὰ τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζεται κάποιος ὡς Ἅγιος, πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι δὲν μετρᾶ τόσον ἡ συνοδικὴ ἀπόφασις, ἀλλὰ ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, περὶ τῆς ἁγιότητος κάποιου πιστοῦ μέλους Τῆς. Ἡ Σύνοδος ἔρχεται νὰ διαπιστώση τὸ γεγονὸς τοῦτο ἐκ τῶν ὑστέρων. Πρέπει δὲ νὰ ἐπισημανθῆ ὅτι εἰς τὴν περίπτωσιν ταύτην, ἡ ἁγιότης ἀναγνωρίζεται ὑπὸ τῶν Ἀρχιερέων μὲ βάση τὴν φανέρωσιν αὐτῆς ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν, μέσω τῆς διενεργείας (αὐθεντικῶν) θαυμάτων εἰς τὸ πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Εἰδικῶς, ὅμως, διὰ τὴν τιμὴν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, οὔτε τὰ προαναφερθέντα κριτήρια θεωροῦνται ἀναγκαῖα, ὅπως ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης παρατηρεῖ: «τῶν μαρτύρων τὰ λείψανα προσκυνοῦνται ὡς ἅγια καὶ χωρὶς θαυμάτων καὶ εὐωδίας, μὲ τὸ νὰ γίνεται φανερὸν εἰς ὅλους διὰ τῆς ἐμπράκτου ἀποδείξεως τοῦ μαρτυρίου, ἡ εἰς Θεὸν τελεία πίστις καὶ τελεία ἀγάπη αὐτῶν». Ἀρκεῖ βεβαίως τὸ μαρτύριον νὰ γίνεται ὄντως διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ὄχι χάριν ἄλλου ἰδανικοῦ, ἐθνικοῦ ἢ φιλοσοφικοῦ ἢ οἱουδήποτε ἄλλου.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τότε καὶ ἄνευ θαυμάτων ἢ μυροβλυσίας, ἁπλῶς διακηρύσσει δημοσίως τὴν ἁγιότητα τοῦ μάρτυρος. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος ἀναφέρει: «... ἢ ποῦ ἠκούσθη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οἱ Θεῖοι Μάρτυρες νὰ καρτεροῦν τὴν ἐπίγειον κρίσιν νὰ κυρώση τὸ μαρτύριὸν τούς, καὶ νὰ βεβαιώση ἐκείνους, ὅπου ἤδη ἐσφράγισαν τὸ τέλος τοὺς μὲ τὴν ὁμολογίαν τῆς θείας πίστεως, καὶ τοὺς ὁποίους εὐθὺς ἐν τῷ ἅμα ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς ἄνωθεν ἐστεφάνωσεν»; Τοῦτο μόνον εἶναι ἐξεταστέον ἐν προκειμένῳ, ἐὰν τὸ μαρτύριον ἐγένετο ὄντος ὑπὲρ Χριστοῦ καὶ ὄχι δι' ἄλλην αἰτίαν.

Εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ σήμερον τιμώμενου Ἁγίου,ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας μᾶς κυρὸς Καλλιόπιος εἰς τὸν Η´ Τόμον τῶν ΠΑΤΡΙΩΝ συνέλεξε ἄφθονον ὑλικὸν παρὰ ἀξιοπίστων μαρτύρων περὶ τοῦ βίου καὶ τοῦ μαρτυρίου τοῦ, καὶ ἐκ τῶν στοιχείων τούτων σταχυολογοῦμεν τὰ κάτωθι.

Ὁ π. Ἰωσήφ, κατὰ κόσμον Ἰωάννης Ἀντωνίου τοῦ Νικολάου καὶ τῆς Εὐθυμίας, ἐγεννήθη εἰς τὴν κωμόπολιν Δεσφίναν τῆς Ἐπαρχίας Παρνασσίδος τοῦ Νομοῦ Φωκίδος τὸς ἔτος 1900. Ἐγεννήθη, ἐβαπτίσθη καὶ ἀνετράφη ὡς εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἠκολούθησε τὸν Μοναχικὸν βίον καὶ ἐχειροτονήθη Ἱερεὺς (1925).

Ἀπὸ τὸ ἔτος 1933, ὁ Ἱερομόναχος Ἰωσήφ, ἐνετάγη εἰς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀποκηρύξας τὴν καινοτομίαν. Τὸ 1934 ἀνέλαβε νὰ ἱερουργῆ εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Ἀετοῦ Καρυστίας καὶ τὸ αὐτὸν ἔτος καθηρέθη ὑπὸ τῶν σχισματικῶν ἀρχιερέων «ἐπὶ παλαιοημερολογητισμῷ». Τὰ Θεοφάνεια τοῦ 1935 ὠργάνωσε πάνδημον τελετὴν καταδύσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μὲ τὴν συμμετοχὴν τῶν πιστῶν ὅλων τῶν χωρίων τῆς περιοχῆς (τὰ ὁποῖα ἠκολούθουν τὸ πάτριον ἑορτολόγιον) εἰς τὸν κεντρικὸν λιμένα τῆς Καρύστου ἐκφωνήσας πύρινον λόγον κατὰ τῆς καινοτομίας τοῦ παπικοῦ ἑορτολογίου. Τὸ ἔτος ἔτος 1938 συνελήφθη, ἐφυλακίσθη, ἀπεσχηματίσθη καὶ ἐξυρίσθη βιαίως ἀπὸ τὰ ἀστυνομικὰ ὄργανα.

Περὶ τοῦ ἐναρέτου βίου τοῦ ἀοιδίμου π. Ἰωσήφ μαρτυροῦν ὅσοι τὸν εἶχον γνωρίσει. Ἐτήρη αὐστηρῶς τὰ νηστείας, ἐτέλει συχνότατα ἀγρυπνίας καὶ ἀνελιπῶς τὰς ἱερὰς ἀκολουθίας πρωΐ - βράδυ εἰς τοὺς ναοὺς τοὺς ὁποίους ὑπηρέτη, ἐνῶ ἐλειτούργει προσηλωμένος εἰς τὸ μυστήριον. Ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Χρυσόστομος ἐδιηγεῖτο ὅτι ἐπαρατήρη τοῦτον νὰ ἱερουργεῖ καὶ τὸν εἶχε χαρακτηρίσει «ἐπίγειον Ἄγγελον». Ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης Πειραιῶς καὶ Σαλαμῖνος κυρὸς Γερόντιος, καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐδιηγοῦντο περὶ τῶν ἀρετῶν τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς φιλοξενίας αἱ ὁποῖαι τὸν διέκρινον. Κατὰ τὴν περίοδον τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς διένειμε ἅπαντα τὰ τρόφιμα τὰ ὁποῖα ἔδιδον εἰς αὐτὸν οἱ πιστοί. Ὁ Μακαριστὸς Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Μπαχταλιᾶς, εἶχε φιλοξενήσει τὸν π. Ἰωσὴφ εἰς τὸν οἶκον τοῦ εἰς τὸ Ζευγολατειὸν Κορινθίας καὶ ἐδιηγιεῖτο τὴν θαυματουργὸν ἴασιν τοῦ υἱοῦ τοῦ Δημητρίου ὑπὸ τοῦ π. Ἰωσήφ. Ἕτεροι δὲ διηγοῦνται προρρήσεις τοῦ ἰδίου, αἱ ὁποῖαι ἐξεπληρώθησαν ἐπακριβῶς.

Τὴν περίοδον τῆς Κατοχῆς ὁ π. Ἰωσὴφ ἐδραστηριοποιεῖτο εἰς χωρία τῆς Ὀρεινῆς Κορινθίας, τὰ ὁποῖα ἦσαν ὑπὸ τῶν ἔλεγχον τῶν Κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν. Κατὰ τὸ ἔτος 1944, ὅτε διεφένετο ἡ ἧττα τῶν δυνάμεων τοῦ ἄξονος, αἱ ἀνταρτικαὶ ὀργανώσεις ἡτοιμάζοντο διὰ τὴν διάδοχον κατάστασιν. Εἰς τὴν ὀρεινὴν Κορινθίαν αἱ ἀνταρτικαὶ ὀργανώσεις ἤρχισαν νὰ ἐπιδίδωνται εἰς μεγάλον βαθμὸν εἰς ἀδελφοκτόνον τακτικήν, ἐκτελοῦντες τοὺς κατ' αὐτοὺς θεωρουμένους ὡς ἀντιφρονοῦντας ἀδελφοὺς Ἕλληνας. Συνεπῶς ὁ πληθυσμὸς τῆς ὀρεινῆς Κορινθίας ἐθρήνει διπλῶς τὰ ἡμέρας ἐκείνας, διὰ τὰς ἐκτελέσεις ἀθώων ἐκ μέρους τόσον τῶν Γερμανῶν, ὅσον καὶ τῶν ἀναταρτῶν. Ὁ π. Ἰωσὴφ ἐθεώρησε καθῆκον τοῦ νὰ μὴ σιωπήση, ἀλλὰ νὰ στηλιτεύση ἀπ' ἄμβωνος τὴν ἀδελφοκτόνον τακτικὴν ἐκ μέρους τῶν ἀθέων ἀνταρτῶν. Ἐκάλει τούτους εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν εἰς τὴν πατρώαν πίστιν. Ἐκ τούτου, οἱ ἀντάρται ἀπεφάσισαν τὴν θανατικὴν τοῦ καταδίκην.

Ὁ ἴδιος ὁ π. Ἰωσήφ, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι παρόντες εἰς λειτουργίαν τινὰ ἕνα μῆνα πρὸ τοῦ θανάτου, διηγοῦνται τὴν εἴσοδον εἰς τὸν ναὸν ἑνὸς ἀγνώστου σεβασμίου λευκογενείου γέροντος, ὅστις μετὰ τὸ πέρας τῆς λειτουργίας προεῖπεν εἰς αὐτὸν περὶ τοῦ μαρτυρικοῦ τοῦ θανάτου.

Ὁ π. Ἰωσήφ, συνελήφθη, ἐβασανίσθη καὶ ἐσφαγιάσθη ὑπὸ τῶν κομμουνιστῶν ἀνταρτῶν, τὴν 22αν τοῦ μηνὸς Ἰουλίου οἵτινες ἔθαψαν προχείρως τὸ σῶμα τοῦ πλησίον τοῦ τόπου τῆς ἐκτελέσεως ἔξω τοῦ χωρίου Παναρίτη τῆς Ὀρεινῆς Κορινθίας. Ἐπάνω τοῦ σημείου τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἐπὶ πολλὰς νύκτας ἐνεφανίζετο ἓν φῶς ὡς φλὸξ κανδηλίου.

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν οἱ οἰκεῖοι τοῦ ἀνεζήτουν τὸ σημεῖον ταφῆς διὰ νὰ λάβουν τὸ λείψανον μετ' αὐτῶν καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ εὕρουν τοῦτο, ἕως ὅτου τὸ ὀνάριον [γαϊδουράκι] τοῦ π. Ἰωσὴφ τὸ ὁποῖον ἦτο μετ' αὐτῶν, ἐστάθη εἰς ἓν σημεῖον, κροῦον τὸ ἔδαφος διὰ τοῦ μπροστινοῦ τοῦ ποδὸς καὶ κινὸν τὰ ὦτα, ὑπέδειξε -τρόπον τινὰ- εἰς τοὺς ἀνθρώπους τὸν τόπον διὰ νὰ σκάψουν. Καὶ ὄντως ἐκεῖ εὑρέθη τὸ λείψανον τοῦ π. Ἰωσήφ μετὰ τῆς καλογηρικῆς ζώνης ἐκ τῆς ὁποίας καὶ ἀνεγνωρίσθη. Τὸ λείψανον ἦτο εὐωδιάζων. Ἡ εὐωδία τοῦ λειψάνου διετηρήθη καὶ μετὰ ταῦτα, ὅπως μαρτυρεῖ καὶ ἐξ ἰδίας πείρας ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης κυρὸς Καλλιόπιος.

Ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωσὴφ ἐξεπλήρωσε ἐπακριβῶς τὸ λόγιον: «Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας» (Σ. Σειρ. Δ´, 28). Ἐλάλησε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἤλεγξε τοὺς ἀδελφοκτόνους, ὅπως ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἤλεγξε τὸν παρανομοῦντα Βασιλέα. Τὸ μαρτύριὸν τοῦ δὲν ἐγένετο χάριν τῆς πολιτικῆς τοῦ τοποθετήσεως, διότι ὁ π. Ἰωσὴφ κατὰ τὰ δύο πρῶτα ἔτη τῆς Κατοχῆς, ὅσον οἱ ἀντάρται ἐμάχοντο κατὰ τοῦ βαρβάρου κατακτητοῦ δὲν ὡμίλει ἐναντίον των. Τοὺς ἤλεγξεν ὅταν ἐστράφησαν κατὰ τῶν ἀντιφρονούντων ἀδελφῶν των, Ἕλληνας: Ἱερεῖς, Διδασκάλους καὶ χωρικούς. Ἤλεγξε τὴν ἀδελφοκτονίαν καὶ ἐκάλει τοὺς ἀντάρτας εἰς μετάνοιαν καὶ διὰ τοῦτο ἐθανατώθη. Ἐάν, βλέπων τὸ συντελούμενον ἔγκλημα, ἐσιώπει ἐκ φόβου, ἤθελε σώσει τὴν ζωὴν τοῦ. Τοιουτοτρόπως ἐμιμήθη τὸν Τίμιον Πρόδρομον καὶ ἐγένετο μάρτυς. Ἀπόδειξις δὲ τῆς εὐαρεσκείας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς γνησιότητος τοῦ μαρτυρίου τοῦ ὑπῆρξαν τὰ ἐπακολουθήσαντα θαύματα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ φωτὸς εἰς τὸν τόπον τῆς ταφῆς, τῆς θαυματουργικῆς εὑρέσεως τῶν λειψάνων καὶ ἡ μυροβλυσία τούτων.

Ἐκ τῶν προηγουμένων ἀπεδείχθη ὅτι ὁ Ἀοίδιμος π. Ἰωσὴφ ὁ ἐκ Δεσφίνης, ἐμαρτύρησεν ὄντως ὑπὲρ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως. Τοῦτον μόνον ἀρκεῖ διὰ τὴν ἀναγνώρισιν τῆς ἁγιότηττὸς τοῦ. Ἔτι δὲ περισσότερον ὅταν εἰς τὴν περίπτωσὶν τοῦ ἐκπληροῦνται ἅπαντα τὰ γενικῶς θεωρούμενα κριτήρια ἁγιότητος, διότι ὁ π. Ἰωσήφ: α) ἐβαπτίσθη εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, β) ἐἶχεν ὀρθόδοξον φρόνημα διὰ τὸ ὁποῖον καὶ ὑπέστη διώξεις, γ) ἔζησεν ἐνάρετον βίον, δ) προσέφερε τὰ μέγιστα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τῆς δράσεως τοῦ, ἀλλὰ κυρίως διὰ τῆς ὑψίστης προσφορᾶς τῆς ζωῆς τοῦ, ε) ἀναφέρονται μαρτυρίαι θαυμάτων τὰ ὁποῖα ἐτέλεσεν ἐν ζωὴ καὶ ς) τὰ ἱερὰ τοῦ λείψανα ἀποπνέουν θαυμαστὴν εὐωδίαν.

Ταῦτα πάντα ὡδήγησαν τὸν τότε Μητροπολίτην Ἀχαΐας καὶ πάσης Πελοποννήσου καὶ νῦν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικον νὰ ἐκδώση τὴν 8ην Νοεμβρίου 1988 τὴν συνημμένην ἀπόφασιν περὶ ἀναγραφῆς τοῦ ὀνόματος τοῦ π. Ἰωσὴφ εἰς τὸ ἁγιολόγιον τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Πελοποννήσου.

Ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μᾶς κατὰ τὴν Συνεδρίαν τῆς 5ης /18ης Σεπτεμβρίου 2014, προέβη εἰς τὴν διαπίστωσιν τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, προκειμένου σύσσωμος ἡ Ἐκκλησία μᾶς νὰ τιμᾶ καὶ ἑορτάζη τοῦτον ἀξιοχρέως κατὰ τὴν 22αν Ἰουλίου ἑκάστου ἔτους, ὁμοῦ μετὰ τῆς Ἁγίας Μαγδαληνῆς τῆς ἰσαποστόλου καὶ τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τῆς Χιοπολίτιδος.

Σήμερον, ἡμέραν τοῦ πρώτου ἐπίσημου ἑορτασμοῦ τοῦ Νέου Ἱερομάρτυρος Ἰωσήφ, ἂς παρακαλέσωμεν τοῦτον νὰ δέεται ὑπὲρ ἡμῶν. Ὑπὲρ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων, νὰ ἔχουν ὑπομονὴν εἰς τὰς θλίψεις τοῦ βίου, ἀλλὰ καὶ τὰς διώξεις Ἐκ μέρους τῶν κρατούντων, Ἄι ὁποίας δὲν ἔπαυσαν. Νὰ πρεσβεύει καὶ ὑπὲρ τοῦ γένους ἡμῶν, ὥστε νὰ ἔλθω μὲν εἰς μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφῆς πρὸς τὸν Θεὸν καὶ νὰ προστατεύη ἡμᾶς ἐκ τῆς ὀλεθρίου διχονοίας καὶ ἀδελφομαχίας.

Ναί, Ἅγιε Ἱερομάρτυς Ἰωσήφ, πρέσβευε ὑπὲρ πάντων ἡμῶν. Ἀμήν.

Πηγή

Δείτε σχετικά:

Ἀγιοκατάταξη Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ ἐκ Δεσφίνης Παρνασσίδος

Ἀγιοκατάταξη Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ ἐκ Δεσφίνης Παρνασσίδος

Ἡ εἰκοστὴ δεύτερη ἡμέρα τοῦ Ἰουλίου  τοῦ σωτηρίου ἔτους 2015 ἔμελλε νὰ ἀναδειχθεῖ ἡμέρα πανευφρόσυνος, ἡμέρα πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ἀνατάσεως, ἀφοῦ ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῶν ἐσχάτων καιρῶν, συγκαταριθμήθη στὴν οὐράνια χορεία τῶν Ἱερομαρτύρων ἕνα ἁγιασμένο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο ἐσφαγιάσθη ἀπὸ σὺν-Ἕλληνες συγκεκριμένου ἰδεολογικοῦ καὶ πολιτικοῦ χώρου, μὲ συγκεκριμένα ἀθεϊστικὰ φρονήματα καὶ ἰδεοληψίες, οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν νὰ τὰ ὑπερασπιστοῦν ἀκόμα καὶ μὲ τὴν κατακρεούργηση ἑνὸς Ἕλληνα ἀδελφοῦ τους, ἐπειδὴ τύγχανε νὰ εἶναι ὀρθόδοξος κληρικὸς ποὺ ὑπεραμυνόταν μὲ παρρησία τῶν πατρώων παραδόσεων καὶ τῆς ἐμμονῆς τους σὲ αὐτές.

   Πρόκειται γιὰ τὸ νέο Ἱερομάρτυρα Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴ Δεσφίνα τῆς Παρνασσίδος,τοῦ ὁποίου ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίστηκε μὲ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τοῦ περασμένου Σεπτεμβρίου, κατόπιν σχετικῆς εἰσηγήσεως τοῦ Θεοφιλέστατου  Ἐπισκόπου Μαραθῶνος, κ. Φωτίου.

   Κέντρο τῶν λατρευτικῶν ἐκδηλώσεων ἀποτέλεσε ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Δάφνης, ὅπου καὶ τελέστηκε Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, κ. Καλλινίκου. Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἀνεγνώσθη ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τοῦ Θεοφιλέστατου Ἀρχιγραμματέως Ἐπισκόπου Μαραθῶνος, κ. Φωτίου καὶ ὑπεγράφη καὶ ὑπὸ τῶν λοιπῶν παρισταμένων Ἀρχιερέων, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καὶ Σαλαμίνος, κ. Γεροντίου, Θεοφιλέστατου Ἐπισκόπου Μεθώνης, κ. Ἀμβροσίου καὶ Θεοφιλέστατου Ἐπισκόπου Γαρδικίου, κ. Κλήμεντος.

   Εὐλογία χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ τῶν μετεχόντων ἀπετέλεσε τὸ γεγονὸς τῆς ἐλεύσεως τῶν μαρτυρικῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Σκέπης Κερατέας. Τὸ δὲ ἱερὸ εἰκόνισμα τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖο δέσποζε στὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ τὸ ὁποῖο διενεμήθη στοὺς πιστούς, φιλοτεχνήθηκε ὑπὸ τοῦ Ἱεροδιακόνου Γαβριὴλ Ἁγιοκυπριανίτου καὶ τῶν μαθητῶν τοῦ « Ἐργαστηρίου Ἐκκλησιοποιημένης Εἰκονογραφίας»  τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς.

   Εὐχόμαστε τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς ἁγιοκατατάξεως, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Νεοϊερομάρτυρος Ἰωσήφ, νὰ ἀναζωπυρώσει τὸ ζῆλο γιὰ ὁμολογία καὶ μαρτυρία Χριστοῦ  τῶν Ὀρθοδόξων  μέσω τῆς ἐνεργοὺς πνευματικῆς - μυστηριακῆς ζωῆς, τῆς καλλιέργειας χριστιανικοῦ - οἰκογενειακοῦ κλίματος καὶ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος στὰ παιδιά τους, τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῶν ἀγαθοεργιῶν, ὥστε ἡ ζωή τους νὰ γίνει φῶς καὶ φάρος γιὰ τοὺς γύρω τους καὶ πόλος ἕλξης στὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ πραγματικὴ τιμὴ τοῦ σημερινοῦ τιμωμένου Νεομάρτυρος, ἡ μίμηση τοῦ θάρρους τῆς ὁμολογίας του ἔναντι τῶν ἀρνησίχριστων  καὶ ἀπάτριδων  ἰδεολογικῶν ρευμάτων τῶν πεισμόνων ἀθέων τῶν ἡμερῶν μας.

Πηγή καί περισσότερες φωτογραφίες: ΕΔΩ

Δείτε σχετικά:

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΕΚ ΔΕΣΦΙΝΗΣ (22 Ἰουλίου)

Ἡ Ἁγία Μαρκέλλα ἡ Παρθενομάρτυς ἡ Χιοπολίτιδα (22 Ἰουλίου)

Ανάμεσα στους πολυάριθμους Αγίους, που κοσμούν το τοπικό αγιολόγιο και τη μακρόχρονη εκκλησιαστική ιστορία του μυροβόλου νησιού της Χίου είναι και η Αγία παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, που αποτελεί το ευλαβικό καύχημα των απανταχού της Γης Χίων και τον πολύτιμο πνευματικό θησαυρό για χιλιάδες προσκυνητές, που συρρέουν στον τόπο του μαρτυρίου της για να αποδώσουν τον οφειλόμενο σεβασμό στο μεγαλείο και τον ηρωισμό της, αλλά και για να ζητήσουν τη θαυματουργική της χάρη για την επίλυση σωματικών και ψυχικών ασθενειών.

Η Αγία Μαρκέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βολισσό, στο ιστορικό αυτό κεφαλοχώρι της βορειοδυτικής Χίου. Για τον χρόνο της γέννησης, της ζωής και του μαρτυρίου της Αγίας υπάρχει σύγχυση και ασάφεια μεταξύ των βιογράφων. Σύμφωνα με τον βιογράφο της, Όσιο Νικηφόρο τον Χίο (βλέπε 1 Μαΐου), η Αγία Μαρκέλλα έζησε και ήκμασε περί το 1500 μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης και η χριστιανή μητέρα της απεβίωσε σε νεαρά ηλικία. Η Μαρκέλλα διακρίθηκε από νωρίς για τη βαθιά της πίστη και αγάπη στον Χριστό, την καλοσύνη και αγνότητά της, τη σεμνότητα και την ευγένεια της ψυχής της. Προικισμένη με θεϊκή σοφία και αμέτρητα ψυχικά χαρίσματα επικοινωνούσε αδιάκοπα με τον Θεό. Αυτόν τον «επίγειο άγγελο» φθόνησε ο εωσφόρος και θέλησε να την πολεμήσει με κάθε μέσο.

Έτσι ο ειδωλολάτρης και σκληρόκαρδος πατέρας της άρχισε να επιθυμεί ερωτικά την ίδια του την κόρη και να νιώθει προς αυτή μία αστείρευτη σαρκική επιθυμία. Όταν η Μαρκέλλα διαπίστωσε τον αναίσχυντο χαρακτήρα του σαρκολάτρη πατέρα της, εγκατέλειψε το πατρικό σπίτι και αναζήτησε καταφύγιο στα βουνά της περιοχής. Τότε ο πατέρας της κινούμενος από τις κτηνώδεις ορέξεις του και με απερίγραπτη μανία άρχισε να ψάχνει να βρει τη νεαρή και όμορφη Μαρκέλλα. Τότε η δύστυχη και έντρομη κόρη προσπάθησε να προστατευθεί και να σώσει την τιμιότητά της. Μία μεγάλη βάτος αποτέλεσε το ασφαλές καταφύγιο της Αγίας. Ένας βοσκός όμως αντιλήφθηκε τη Μαρκέλλα και υπέδειξε τη βάτο στον μανιακό πατέρα της. Τότε ο πατέρας έβαλε φωτιά στη βάτο για να την αναγκάσει να βγει έξω από αυτή. Η Μαρκέλλα κατάφερε και βρήκε διέξοδο και έτσι γλίτωσε από τα χέρια του σαρκολάτρη πατέρα της. Στη συνέχεια άρχισε να τρέχει πάνω στις πέτρες και τα βράχια, αλλά ο πατέρας της βλέποντας τη δυσκολία να την φτάσει, αποφάσισε να τη σημαδέψει με το τόξο του και έτσι εκτόξευσε προς αυτή ένα βέλος. Η Αγία πληγώθηκε και το αγνό της αίμα πότισε τα βράχια. Παρόλα αυτά δεν έχασε την ψυχική της δύναμη και συνέχισε να τρέχει. Οι σωματικές της δυνάμεις άρχισαν όμως να την εγκαταλείπουν και κάποια στιγμή έπεσε κάτω ταλαιπωρημένη και πληγωμένη. Η βαθιά και ακλόνητη πίστη της την βοήθησε να βρει τη σωτήρια λύση. Με τα μάτια στραμμένα στον Ουράνιο Νυμφίο προσευχήθηκε και Του ζήτησε να σχίσει τον βράχο και να την κρύψει μέσα. Η παράκληση της Αγίας έγινε πραγματικότητα και έτσι ο βράχος σχίστηκε και δέχτηκε το σώμα της ενάρετης Μαρκέλλας μέχρι το στήθος. Ο σαρκολάτρης πατέρας φτάνοντας στον τόπο και βλέποντας το παράδοξο αυτό θαύμα, οργίστηκε ακόμη περισσότερο και έκοψε με ένα μαχαίρι τους μαστούς της και τους πέταξε στο βουνό. Στη συνέχεια αποκεφάλισε την κόρη του και πέταξε την κεφαλή της στη θάλασσα. Σύμφωνα με την παράδοση μία ασυνήθιστη λάμψη άρχισε να εκπέμπεται από την κεφαλή της Αγίας, που στέφθηκε με τον ουράνιο και άφθαρτο στέφανο της άθλησης και της θεϊκής δόξας.

Ο σχισμένος βράχος, που δέχτηκε το μαρτυρικό σώμα της Αγίας, αποτελεί μέχρι σήμερα για τους προσκυνητές σημείο ευλαβικής αναφοράς και πηγή ιαμάτων, αφού όσοι προσεύχονται με πίστη, παρατηρούν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και το νερό να ατμίζει. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, που με τη χάρη του Θεού, έχει επιτελέσει η Αγία Μαρκέλλα από την εποχή του μαρτυρίου της έως τις ημέρες μας, ενώ μάρτυρες θαυμαστών σημείων έγιναν λαμπρές πνευματικές φυσιογνωμίες της Εκκλησίας μας, όπως Άγιος Μακάριος ο Νοταράς Επίσκοπος Κορίνθου (βλέπε 17 Απριλίου), ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως (βλέπε 9 Νοεμβρίου) και ο βιογράφος και συντάκτης της Ακολουθίας της Αγίας, Όσιος Νικηφόρος ο Χίος (βλέπε 1 Μαΐου), οι οποίοι συχνά προσέρχονταν στον τόπο του μαρτυρίου της Αγίας για να προσευχηθούν. Η μνήμη της Αγίας παρθενομάρτυρος Μαρκέλλας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Ιουλίου και λαμπρά πανήγυρις λαμβάνει χώρα στον φερώνυμο ιερό ναό της Αγίας, που βρίσκεται επί της αμμώδους παραλίας στον ομώνυμο όρμο της Βολισσού και αποτελεί παγχιακό, αλλά και πανελλήνιο προσκύνημα.

Η φιλοπατρία των απανταχού της Γης ευρισκομένων Χίων, αλλά και τα αναρίθμητα θαύματα της Αγίας οδήγησαν στην ανέγερση ιερών ναών επ’ ονόματι της πολυάθλου και ενδόξου παρθενομάρτυρος της Χίου. Έτσι η συνοικία του Βοτανικού στην Αθήνα κοσμείται με ενοριακό ναό της Αγίας Μαρκέλλας, ενώ τα τελευταία χρόνια ανεγέρθηκε περικαλλές παρεκκλήσιο στο όνομα της Αγίας και στην περιοχή της Κάτω Κηφισιάς. Γραφικά παρεκκλήσια επ’ ονόματί της έχουν καταγραφεί στις Σπέτσες, την Άνδρο, τη Μήλο, τη Σαντορίνη και τη Σάμο.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἁγνείας τὸ ρόδον καὶ τῆς Χίου τὸ βλάστημα, τὴν Ἁγίαν Μαρκέλλαν ἐν ὠδαὶς εὐφημήσωμεν τμηθεῖσα γὰρ χειρὶ τὴ πατρική, ὡς φύλαξ ἐντολῶν τῶν τοῦ Χριστοῦ, ρώσιν νέμει καὶ κινδύνων ἀπαλλαγήν, τοὶς πρὸς αὐτὴν κραυγάζουσι, δόξα τῷ δεδοκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σου, πάσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος.

Τοῦ Κυρίου τοῖς νόμοις, καὶ τοῖς θείοις διδάγμασι, πειθομένη Μαρκέλλα, καὶ ἀμέμπτως φυλάττουσα, τὴν βίαν πτοηθεῖσα τοῦ πατρὸς, ὦ Νύμφη ἀκήρατε Χριστοῦ, ἐν τοῖς ὄρεσιν ηὐλίζου, ἐν οἷς διώκων εὑρίσκει καὶ ἐκτείνει σε· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχὺν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Παρθὲνῡς ἀκήρατος, καί ἀθληφώρος σεμνή, ἑδεὶχθῇς ἀθλήσασα, ὑπέρ τοῦ νόμου Χριστοῦ, Μαρκέλλα πανεύφημε· ὅθεν τῶν ἱαμάτων, ἀναβλύζεις τήν χάριν, πᾶσι τοῖς προσιοῦσι, τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, πρεσβεύουσα Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν τιμώντων σε.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ λαμπρά σου ἄθλησις, ὦ καλλιμάρτυς Μαρκέλλα, τῶν πιστῶν ἐφαίδρυνε, τὰς διανοίας ἐνθέως· θάνατον, τοῦ ζῆν ἀνόμως προκρίνειν πάντας, πείθουσα· καὶ γὰρ ἐτμήθης ξίφει τὴν κάραν, σὺν μαστοῖς ὑπὸ πατρῴας, χειρός· ὢ δρᾶμα! ὑπὲρ τοῦ νόμου Χριστοῦ.

Μεγαλυνάριον

Χλαῖναν παρθενίας πορφυραυγῆ, αἵμασιν οἰκείοις, βεβαμμένην ἀθλητικῶς, φέρουσα Μαρκέλλα, τῷ Λόγῳ ἐνυμφεύθης, τιμηθεῖσα τῇ πατρῴᾳ, χειρὶ ὡς πάνσεμνος.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Χαίροις Νύμφη ἄσπιλε τοῦ Χριστοῦ, ἔνδοξε Μαρκέλλα, καλλιμάρτυς νεοφανής· βλάστημα τῆς Χίου, καὶ δόξα καὶ προστάτις, πάντων παθῶν ἀπάλλαξον, τοὺς τιμῶντάς σε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Πορφύραν ἐξ αἵματος τὴν στολὴν, ὡς περικειμένη, καὶ τὸ στέφος ἐν κορυφῇ, ἔχουσα τὸ θεῖον, καὶ τὴν τῆς παρθενίας, λευκοφαῆ λαμπάδα, κρατοῦσα γέγηθας. 

www.saint.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 29 Ἰουνίου 2015 (Π.Ε.): ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ ΤΩΝ ΠΑΝΕΥΦΗΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Εὐαγγέλιο - Ἀπόστολος)

Σήμερα Κυριακή 29η Ιουνίου 2015 Π.Ε (12/7 ν.η) η Αγία Εκκλησία μας εορτάζει διπλά, πρώτα και κύρια την Ανάσταση του Κυρίου μας όπως άλλωστε και κάθε Κυριακή, μα εορτάζει, πανηγυρίζει θα έλεγα, για δύο από τους Αποστόλους του Κυρίου μας και Ιδρυτή της Εκκλησίας Του, τους πρωτοκορυφαίους Πέτρο και Παύλου.

Δυο σπουδαία πρόσωπα, δύο μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, στους οποίους είναι αφιερωμένη η σημερινή γιορτή και δυο πρόσωπα τα οποία δεσπόζουν στα σημερινά αναγνώσματα. Η διαχρονική δε τιμή των δυο Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων επιβεβαιώνεται και από το γεγονός,
ότι στον μεν "Απόστολο" κυριαρχεί το όνομα του Παύλου,

στο δε Ευαγγέλιο ξεχωρίζει το όνομα του Πέτρου και σύμφωνα με το τυπικό, καταλιμπάνονται τα προκαθορισμένα αναγνώσματα της Κυριακής.Ο Απόστολος Πέτρος μεριμνά κυρίως για τους Χριστιανούς που προήλθαν από την τάξη των Ιουδαίων, 

ο δε Απόστολος Παύλος έχοντας σαν αφετηρία τους Ιουδαίους απευθύνεται, στη συνέχεια, στα έθνη, στους ειδωλολάτρες, για τούτο και χαρακτηρίζεται Απόστολος των «Εθνών».

Εὐαγγέλιον  Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου: 
 Ματθ. (ιστ' 13-19)

Ἐλθὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ λέγων· τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. Λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγεται εἶναι; Ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦτοῦ ζῶντος. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ,ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳοἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. Καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃςἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Ἀπόδοση 

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦλθε εἰς τὰ μέρη τῆς Καισαρείας τοῦ Φιλίππου, ἐρωτοῦσε τοὺς μαθητάς του, «Ποιὸς, λέγουν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου;». Αὐτοὶ δὲ ἀπήντησαν, «Μερικοὶ λέγουν ὅτι εἶναι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ἄλλοι ὁ Ἠλίας, καὶ ἄλλοι ὁ Ἱερεμίας ἢ ἕνας ἀπὸ τοὺς προφῆτας». Λέγει εἰς αὐτούς, «Σεῖς, ποιὸς λέτε ὅτι εἶμαι;». Ὁ Σίμων Πέτρος ἀπεκρίθη, «Σὺ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ». Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Μακάριος εἶσαι, Σίμων υἱὲ τοῦ Ἰωνᾶ, διότι ἄνθρωπος δὲν σοῦ τὸ ἀπεκάλυψε αὐτό, ἀλλὰ ὁ Πατέρας μου ὁ οὐράνιος. Καὶ ἐγὼ σοῦ λέγω, Σὺ εἶσαι ὁ Πέτρος καὶ ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν αὐτὴν θὰ οἰκοδομήσω τὴν ἐκκλησίαν μου καὶ αἱ πύλαι τοῦ Ἅδη δὲν θὰ τὴν καταβάλουν. Καὶ θὰ σοῦ δώσω τὰ κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ ὅ,τι δέσῃς εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶναι δεμένο εἰς τοὺς οὐρανούς. Καὶ ὅτι λύσῃς εἰς τὴν γῆν, θὰ εἶναι λυμένο εἰς τοὺς οὐρανοὺς».

Ἀπόστολος Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου:
 (Β΄Κορ. ια΄ 21- ιβ΄ 9)

Κατὰ ἀτιμίαν λέγω, ὡς ὅτι ἡμεῖς ἠσθενήσαμεν. ἐν ᾧ δ᾿ ἄν τις τολμᾷ, ἐν ἀφροσύνῃ λέγω, τολμῶ κἀγώ. ῾Εβραῖοί εἰσι; κἀγώ· ᾿Ισραηλῖταί εἰσι; κἀγώ· σπέρμα ᾿Αβραάμ εἰσι; κἀγώ· διάκονοι Χριστοῦ εἰσι; παραφρονῶν λαλῶ, ὑπὲρ ἐγώ· ἐν κόποις περισσοτέρως, ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως, ἐν φυλακαῖς περισσοτέρως, ἐν θανάτοις πολλάκις· ὑπὸ ᾿Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρὰ μίαν ἔλαβον, τρὶς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην, τρὶς ἐναυάγησα, νυχθημερὸν ἐν τῷ βυθῷ πεποίηκα· ὁδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις
ποταμῶν, κινδύνοις λῃστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασίς μου ἡ καθ᾿ ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. τίς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τίς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι. ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης ᾿Αρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.Καυχάσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου. οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ. καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι. ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου. ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ. Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπόδοση 

Από λόγους ντροπής το λέω, σαν εμείς να ήμασταν ασθενείς· αλλά, σε ό,τι κάποιος τολμάει, (με αφροσύνη μιλάω) τολμάω και εγώ· είναι Εβραίοι; Και εγώ· είναι Ισραηλίτες; Και εγώ· είναι σπέρμα τού Αβραάμ; Και εγώ. Είναι υπηρέτες τού Χριστού; (Παραφρονώντας μιλάω) περισσότερο εγώ· σε κόπους περισσότερο, σε πληγές υπερβολικού βαθμού, σε φυλακές περισσότερο, σε θανάτους πολλές φορές· από τους Ιουδαίους πέντε φορές πήρα 40 παρά μία μαστιγώσεις· τρεις φορές ραβδίστηκα, μία φορά λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έκανα στον βυθό· σε οδοιπορίες πολλές φορές, σε κινδύνους ποταμών, σε κινδύνους ληστών, σε κινδύνους από το γένος, σε κινδύνους από τα έθνη, σε κινδύνους στην πόλη, σε κινδύνους στην ερημιά, σε κινδύνους στη θάλασσα, σε κινδύνους από ψευδάδελφους· σε κόπο και μόχθο, σε αγρυπνίες πολλές φορές, σε πείνα και δίψα, σε νηστείες πολλές φορές, σε ψύχος και γυμνότητα· εκτός από τα εξωτερικά, ο επικείμενος αγώνας καθημερινά, η μέριμνα όλων των εκκλησιών. Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; Αν πρέπει να καυχώμαι, θα καυχηθώ σ' αυτά που έχουν σχέση με τις ασθένειές μου. Ο Θεός και Πατέρας τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που είναι ευλογητός στους αιώνες, γνωρίζει ότι δεν ψεύδομαι. Στη Δαμασκό, ο εθνάρχης τού βασιλιά Αρέτα φρουρούσε την πόλη των Δαμασκηνών, θέλοντας να με πιάσει· και διαμέσου ενός μικρού παραθύρου με κατέβασαν από το τείχος μέσα σε ένα κοφίνι, και ξέφυγα από τα χέρια του.Να καυχώμαι, βέβαια, δεν με συμφέρει· επειδή, θάρθω σε οπτασίες και αποκαλύψεις τού Κυρίου. Γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Χριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό. Και γνωρίζω αυτού τού είδους τον άνθρωπο, (είτε μέσα στο σώμα, είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει)· ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα, που δεν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να μιλήσει. Για τον άνθρωπο αυτού τού είδους θα καυχηθώ· για μένα, όμως, δεν θα καυχηθώ, παρά μονάχα στις ασθένειές μου. Δεδομένου ότι, αν θελήσω να καυχηθώ δεν θα είμαι άφρονας· επειδή, θα πω την αλήθεια· συστέλλομαι, όμως, μήπως κάποιος στοχαστεί σε μένα κάτι ανώτερο από ό,τι με βλέπει ή ακούει από μένα. Και για να μη υπερηφανεύομαι, εξαιτίας τής υπερβολής των αποκαλύψεων, μου δόθηκε ένας σκόλοπας στη σάρκα, ένας άγγελος του σατανά, για να με χτυπάει, για να μη υπερηφανεύομαι. Για το ζήτημα αυτό παρακάλεσα τον Κύριο τρεις φορές, για να απομακρυνθεί από μένα· και μου είπε: Αρκεί σε σένα η χάρη μου· επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια. Με βαθύτατη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ περισσότερο στις αδυναμίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν σου Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Δείτε σχετικά:

1. Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι ( 29 Ιουνίου)

2. Ὅμιλία ἐγκωμιαστική στόν ἀπόστολο Παῦλο (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

3. Τῶν Ἁγίων Πέτρου καἰ Παῦλου τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων (29 Ἰουνίου)

Ὁ Ἃγιος Παΐσιος ὁ Μέγας καί Θεοφόρος (19 Ἰουνίου)

Η φιλοξενία του Οσίου Παισίου του Μέγα και ο βίος του

Μια φορά, ενώ ο Oσιος Παίσιος προσευχόνταν στο κελί του πήγαν σ΄αυτόν ο Χριστός και δύο άγγελοι,όπως είχαν κάποτε πάει στον πατριάρχη Αβραάμ και του είπαν:''Χαίρε Παίσιε,σήμερα πρέπει να μας φιλοξενήσεις!''Ο Παίσιος τους δέχθηκε με χαρά,δεν ετοίμασε όμως φαγητά όπως ο Αβραάμ,αλλά έφερε νερό για να πλύνει τα πόδια Του.Και επειδή όταν φιλοξενείς καποιον δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να του πλύνεις τα πόδια,ο Παίσιος αυτό έκανε.Ο Χριστός του είπε:''Ειρήνη Σοι δούλε Μου''! και έφυγε. 

Ο Άγιος Παίσιος καιόμενος  από τη θεική αγάπη έτρεξε και ήπιε το νερό με το οποίο είχε πλύνει τα πόδια του Ιησού και άφησε και λίγο για τον υποτακτικό του ο οποίος έλειπε στην Αίγυπτο.
Ερχόμενος ο υποτακτικός από το ταξίδι και όντας πολύ κουρασμένος του είπε ο όσιος:''Πήγαινε να πιείς νερό από το δοχείο εκείνο για να σβήσεις τη δίψα σου!''.Ο υποτακτικός υπάκουσε αλλά έλεγε από μέσα του:''Εγώ ταξίδεψα μέσα σε αφόρητο καύσωνα και ο γέροντας αντί να με στείλει στην πηγή να πιώ νερό δροσερό με στέλνει να πιω νερό βρώμικο και στάσιμο!''. Αυτά σκεφτόνταν ο υποτακτικός όταν ο όσιος τον έστειλε για δεύτερη φορά και ενώ είπε ότι θα πάει δεν πήγε,Ο όσιος του το είπε για τρίτη φορά και αυτός δεν υπάκουσε.
Τότε του είπε'Τώρα θα πάρεις τον μισθό της ανυπακοής σου.δηλαδή θα χάσεις τα θεικά δώρα!''.Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός στενοχωρήθηκε και έτρεξε αμέσως να πιεί νερό από το δοχείο,αλλά αυτό είχε εξαφανιστεί,και είπε;;''Γέροντα,δε βρίσκω το νερό για να το πιώ΄΄
-Πως να το βρεις αφού έγινες ανάξιος;Επειδή η ανυπακοή διώχνει τη χάρη από τον ανυπάκουο,όπως η υπακοή φέρνει τη χάρη στον υπάκουο
-Ποιό ήταν αυτό το μεγάλο δώρο που έχασα και πως εξαφανίστηκε;
-Επειδή έκανες ανυπακοή,ενώ τρεις φορές σου είπα να πιείς από το νερό εκείνο,άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό  και πήρε το αγιασμένο νερό.

Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός συγκλονίστηκε και έμεινε άφωνος για πολύν ώρα.Ερχόμενος εις εαυτόν,έκλαιγε και θρηνούσε:''Τι έχασα ο άθλιος,τι έχασα!Ο διάβολος δεν μ΄άφησε να το αποκτήσω!''                                                                                                                                                                                                

Αφού έκλαψε πολύ  μετάνοιωσε και ζητούσε έλεος.
Ο όσιος του είπε:''Γιέ μου,ο Αδάμ έφυγε από τον παράδεισο για την ανυπακοή του.Επειδή όμως λυπήθηκες πολύ και μετανόησες,σήκω από την πτώση της ανυπακοής,κάνε υπακοή και ζήτα από τον Κύριο συγχώρεση.Ο Κύριος ελεεί όσους μετανοούν πραγματικά και προσεύχονται'' 

Ο Όσιος Παΐσιος καταγόταν από την Αίγυπτο και γεννήθηκε το έτος 300 μ.Χ. από γονείς πολύ πλούσιους, αλλά και ευσεβείς. Ήταν επτά αδέλφια και ο μικρότερος ήταν ο Παϊσιος. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και η στοργική μητέρα του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. 

Σε νεαρή ηλικία ο Παΐσιος, πήγε στη έρημο κοντά στον διάσημο για την αρετή, του αββά Παμβώ. Με οδηγό αυτόν τον έμπειρο πνευματικό πατέρα, ο Παΐσιος απέκτησε πολλές θείες αρετές. Όταν πέθανε ο Παμβώ, ο Παΐσιος αναχώρησε στο δυτικό μέρος της ερήμου και εκεί έστησε τη διαμονή του, όπου πλήθος ανθρώπων πήγαιναν προς αυτόν, για να ζητήσουν το δρόμο της σωτηρίας και να ακούσουν από το στόμα του λόγια πνευματικά και ψυχωφελή.
Όταν ο Παΐσιος έφτασε σε βαθιά γεράματα, τον παρακάλεσαν πολλοί αδελφοί, ν’ αφήσει την έρημο και να κατεβεί στην κοντινότερη πόλη, για να μπορέσουν πολλοί άνθρωποι να ωφεληθούν από τους άγιος λόγους του. Πράγμα που έγινε και έτσι δόθηκε σε πολλούς η ευκαιρία να γνωρίσουν τον δρόμο της σωτηρίας, από τα θεόπνευστα λόγια του Παϊσίου. Μαθητής του Οσίου, υπήρξε και ο Όσιος Παύλος.

Αφού ο Όσιος Παΐσιος ωφέλησε πολλούς συνανθρώπους του, πέθανε σε πολύ προχωρημένη ηλικία και τον έθαψαν στην έρημο όπου ασκήτευσε. Μετά από χρόνια, ο πατήρ Ισίδωρος, ανακόμισε τα άγια λείψανά του και τα μετέφερε στην Πισιδία, όπου τα εναπόθεσε στο εκεί Μοναστήρι του.  

Ο Όσιος Παίσιος ο Μέγας και Θεοφόρος εορτάζει στις 19 Ιουνίου 

proskynitis.blogspot.gr

Η Μονή του Οσίου Παισίου στην Αιγυπτο


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν Μοναστῶν κορωνίς, ὁ ἄσαρκος ἄνθρωπος, τῶν οὐρανῶν οἰκιστής, ὁ θεῖος Παΐσιος, χαίρει τὴ αὐτοῦ μνήμη, σὺν ἠμὶν ἑορτάζων, νέμει τοὶς κοπιώσι, δι' αὐτὸν θεῖον χάριν διὸ ἐν προθυμίᾳ πολλὴ τοῦτον τιμήσωμεν

Νέο Βιβλίο - Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος: Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς - Ἕνας Σύγχρονος Ἀσκητὴς καὶ Ὁμολογητὴς Ἱεράρχης (1903-1985)

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς

Πηγή

Ἁγίες Μάρθα καί Μαρία οἱ ἀδελφές τοῦ Λαζάρου (4 Ἰουνίου)

Χαίρετε αὐτάδελφοι ἱεραί, Μάρθα καὶ Μαρία, σεμναὶ ἤθεσι καὶ ζωῆς χαίρετε Λαζάρου, αἱ σύγγονοι αἱ θεῖαι, μεθ᾿ οὗ ἡμῖν αἰτεῖσθε, τὸ θεῖον ἔλεος.

Ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό τους Λάζαρο, ἦταν γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ἡ πιὸ ἀγαπητὴ καὶ ἁγία οἰκογένεια τῆς Βηθανίας. 

Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει τὴν Μαρία νὰ ἀποῤῥοφᾶται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ, ἐνῷ ἡ Μάρθα, ποὺ ἦταν μεγαλύτερη ἀδελφή, φροντίζει πολὺ γιὰ τὸ τραπέζι τῆς φιλοξενίας. Γι᾿ αὐτὸ ἀκούει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Διδασκάλου τὸ πασίγνωστο καὶ διδακτικότατο «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά, Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς» (Λουκ. ι´ 38-42). 

Ἡ Μαρία ἐπίσης ἄλειψε καὶ μὲ πολύτιμο μύρο τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ σπόγγισε ὕστερα με τὴν παρθενική της κόμη. 

Καὶ οἱ δυὸ ἀδελφές, εὐσεβῆ καὶ διακεκριμένα μέλη τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ἀξιώθηκαν νὰ πεθάνουν εἰρηνικὰ καὶ ὄχι ἐν διωγμῷ. Διότι ὁ Κύριος δὲν θέλησε ν᾿ ἀφήσει νὰ πονέσουν οἱ καρδιές, τῶν ὁποίων κάτω ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ τους, εἶχε ἀπολαύσει τόση ἁγία γαλήνη τὶς παραμονὲς τῶν παθῶν Του.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α´. Τὸν Συνάναρχον Λόγον.

Τῷ Σωτῆρι ἀμέμπτως διακονήσασαι, αἱ τοῦ Ἁγίου Λαζάρου θεῖαι αὐτάδελφοι, σὺν τῇ Μάρθᾳ τῇ κλεινῇ, Μαρία πάνσεμνε, καὶ τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, σὺν Μυροφόροις Γυναιξί, μαθοῦσαι ἐκ τοῦ Ἀγγέλου, φωτὸς ἐμπλήσθητε θείου, ἡμῖν αἰτοῦσαι τὰ σωτήρια.

Κοντάκιον

Ἦχος β´. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Τῶν ἀδελφῶν τὴν δυάδα τὴν πάντιμον, τὰς τοῦ Λαζάρου συγγόνους τιμήσωμεν, Μαρίαν καὶ Μάρθαν ἐν ᾄσμασιν, ὡς ἂν αὐτῶν ἱκεσίαις πρὸς Κύριον, πταισμάτων συγχώρησιν λάβωμεν.

Κάθισμα

Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.

Χριστοῦ διάκονοι, ὄντως ἐδείχθησαν, ὡς πλήρεις πίστεως, καὶ σκεύη τίμια, αἱ τοῦ Λαζάρου ἀδελφαί, ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία· ἡ μὲν γὰρ ἐδέσματα, τούτῳ πίστει ἡτοίμασεν, ἡ δὲ μύρῳ ἤλειψε, καὶ θριξὶ κεφαλῆς αὐτῆς, ἐξέμαξε Κυρίου τοὺς πόδας· ὅθεν αὐτὰς ἄμφω τιμῶμεν.

Ὁ Οἶκος

Τῷ σαρκωθέντι δι᾿ ἡμᾶς, καὶ σώσαντι τὸν κόσμον, Χριστῷ τῷ πάντων Βασιλεῖ, πιστεύσασαι προθύμως, τούτου μαθήτριαι ἀληθεῖς, καὶ μυροφόροι ὤφθητε, ὦ Μάρθα καὶ Μαρία, δυὰς ἡγιασμένη· καὶ τὸν ὁμαίμονα ὑμῶν, ἤδη τετραήμερον καὶ ὀδωδότα ἐν τάφῳ κείμενον, τῇ ζωοποιῷ αὐτοῦ φωνῇ ζῶντα ἀπολαβοῦσαι, τὰ τῆς θεότητος Αὐτοῦ μεγαλεῖα, καὶ τὴν μεγίστην ἐξουσίαν ᾐνέσατε φωνῇ μεγάλῃ· καὶ ἑκουσίως θανόντι καὶ ταφέντι, καὶ τάφῳ τεθειμένῳ, μύρα προσκομίσασαι σὺν ταῖς λοιπαῖς Ἁγίαις Μυροφόροις, καὶ τῆς ἐγέρσεως Αὐτοῦ κήρυκες πᾶσιν ὤφθητε· ὅν δυσωπεῖτε δεόμεθα, ὡς ἄν πταισμάτων συγχώρησιν λάβωμεν.

Μεγαλυνάριον

Χαίρετε αὐτάδελφοι ἱεραί, Μάρθα καὶ Μαρία, σεμναὶ ἤθεσι καὶ ζωῆς χαίρετε Λαζάρου, αἱ σύγγονοι αἱ θεῖαι, μεθ᾿ οὗ ἡμῖν αἰτεῖσθε, τὸ θεῖον ἔλεος.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (2 Ἰουνίου)

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 758 μ.Χ., ἀπὸ περιφανεῖς καὶ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸ βασιλικὸ γραμματέα καὶ νοτάριο Θεόδωρο καὶ τὴν Εἰρήνη. Ὁ πατέρας του ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε’ τὸν Κοπρώνυμο (741 – 775 μ.Χ.) στὰ Μύλασσα τῆς Καρίας καὶ μετὰ στὴ Νίκαια, ὅπου μετὰ ἑξαετία ἀπέθανε, διότι ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Ὁ Νικηφόρος εἶχε καλὴ ἐκπαίδευση καὶ ἐχρημάτισε βασιλικὸς γραμματέας, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχε κλίση στὴ μοναχικὴ πολιτεία, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο λόφο ἀπέναντι τοῦ Θρακικοῦ Βοσπόρου, ὅπου μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς διήνυε τὴν ὁδὸ τῆς ἀσκήσεως.

Γενόμενος γνωστὸς γιὰ τὶς ἀρετές του στὴν Κωνσταντινούπολη, προσκλήθηκε καὶ ἀνέλαβε τὴ διεύθυνση κάποιου πτωχοκομείου τῆς πόλεως. Ὅταν ἐκοιμήθηκε ὁ Ἅγιος Ταράσιος († 25 Φεβρουαρίου), ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Νικηφόρου Α’ τοῦ Λογοθέτου (803 – 811 μ.Χ.), μὲ τὴν ψῆφο τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἐξελέγη, στὶς 5 Ἀπριλίου 806 μ.Χ., Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἐχειροτονήθηκε στὶς 12 τοῦ ἰδίου μηνὸς κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ὅσο ζοῦσε ὁ βασιλεὺς Νικηφόρος καὶ οἱ διάδοχοί του Σταυράκιος (811 μ.Χ.) καὶ Μιχαὴλ Α’ ὁ Ραγκαβὲς (811 – 813 μ.Χ.), ἡ πατριαρχεία τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου ἦταν ὁμαλὴ καὶ ἀπερίσπαστη. Ὄταν ὅμως αὐτοκράτορας ἔγινε ὁ Λέων Ε’ ὁ Ἀρμένιος (813 – 820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν εἰκονομάχος, ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἦταν ἀντίπαλος καὶ ἀτρόμητος ἐπιτιμητὴς τῆς βασιλικῆς ἀσέβειας. Ὁ Πατριάρχης παρέλαβε τὸν Ὅσιο Θεοφύλακτο Νικομηδείας, τὸν Ἅγιο Αἰμιλιανὸ Κυζίκου, τὸν Ἅγιο Εὐθύμιο Σαρδέων, τὸν Εὐδόξιο Ἀμορίου, τὸν Ἅγιο Μιχαὴλ Συνάδων καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωσὴφ Θεσσαλονίκης, καὶ ἐπῆγε στὸ παλάτι, γιὰ νὰ ἐλέγξει τὸν αὐτοκράτορα καὶ νὰ τὸν βοηθήσει νὰ ἐπιστρέψει στὴν ὀρθὴ πίστη. Ὁ αὐτοκράτορας ἔμενε ἀμετάπειστος καὶ τοὺς κατεδίκασε ὄλους σὲ ἐξορία. Ὁ Πατριάρχης Νικηφόρος ἐξορίσθηκε ἀρχικὰ στὴ Χρυσούπολη καὶ στὴ συνέχεια στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου κοντὰ στὸν Ἀκρίτα. Ἐκεῖ συνδέθηκε περισσότερο μὲ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐξορισμένος.

Ὄταν μετὰ ἀπὸ λίγο, δολοφονηθέντος τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος, ἔγινε βασιλέας ὁ Μιχαὴλ Β’ ὁ Τραυλὸς (820 – 829 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐζήτησε τὴν ἀποκατάστασή του. Ὁ αὐτοκράτορας Μιχαὴλ ἐδέχθηκε τὴν πρόταση αὐτή, ἀλλ’ ὑπὸ τὸν ὅρο ὁ Ἅγιος νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ὑφιστάμενη ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ νὰ μὴν κινήσει τὸ θέμα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ὁ Ἅγιος ἀπέκρουσε τὸν ὅρο αὐτὸ καὶ ἐπροτίμησε τὴν ἐξορία, ὅπου καὶ ἀπέθανε τὸ 829 μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητὴς εἶναι ἐπίσημος στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο διότι μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἱερὸ ζῆλο ἐπολέμησε τοὺς εἰκονομάχους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ σπάνια αὐτοῦ συγγραφικὴ ἱκανότητα. Ἐπισημότερα τῶν συγγραμμάτων του εἶναι ἡ «Σύντομος Ἱστορία», τὸ «Χρονολογικὸν σύντομον», ἡ«Στιχομετρία», «Λόγοι ἀντιρρητικοί», «Ἐπιστολαί», καὶ διάφοροι ἐκκλησιαστικοὶ κανόνες.

Ἡ μεγάλη συμβολὴ τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου στὴν ὑπερίσχυση καὶ ἐπικράτηση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπόψεων ἔγκειται στὴν ὑπ’ αὐτοῦ συστηματικὴ ἀνασκευὴ καὶ ἀναίρεση τῶν εἰκονοκλαστικῶν θέσεων καὶ μάλιστα καὶ τῶν ἀναφερομένων στὸ Χριστολογικὸ δόγμα.

Οἱ εἰκονομάχοι, ἀθετήσαντες τὴν τιμὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀπέβαλαν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς καὶ τὶς εἰκόνες τῶν Ἀγγέλων. Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἀπέδειξε μὲ βάση τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὅτι οἱ Ἀγγελικὲς δυνάμεις, ἂν καὶ ἀσώματοι, ἄυλοι καὶ (σχετικῶς) ἀπεριόριστοι, εἰκονίζονται καὶ οἱ εἰκόνες προσαγορεύονται διὰ τοῦ ὀνόματος τῶν ἀρχετύπων, διὰ τοῦ ὁποίου μεταβιβάζονται σὲ αὐτὲς ἡ χάρη καὶ ἡ εὐλογία ἐκείνων, τῶν ὁποίων καὶ μεταλαμβάνουν οἱ ἀξίως τιμῶντες αὐτές. Ἔτσι, κατὰ τὸν ἱερὸ Πατέρα, οἱ εἰκόνες τῶν Ἀγγέλων δὲν εἶναι ἄψυχα, ἀναίσθητα, ἀπὸ ἄψυχη καὶ ἄλογη ὕλη, ἐπιτεύγματα ἀνθρωπίνων χειρῶν, δὲν εἶναι εἴδωλα, ἀλλὰ τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων «ἀφομοιώματα τίμια καὶ ἅγια»,«ἱερὰ ἀπεικάσματα καὶ ἀπεικονίσματα», τὴν κατασκευὴ τῶν ὁποίων «Θεός ἐστιν ὁ προστάττων, Θεὸς ὁ κελεύων».
Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου αὐτοῦ στὶς 13 Μαρτίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Νίκην ἤνεγκε, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἡ σὴ ἔνθεος, ὁμολογία, Νικηφόρε Ἱεράρχα θεόληπτε· τὴν γὰρ Εἰκόνα τοῦ Λόγου σεβόμενος, ὑπερορίᾳ ἀδίκως ὡμίλησας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τὸν τὴν νίκης στέφανον, ὦ Νικηφόρε, οὐρανόθεν ἔνδοξε, ὡς εἰληφὼς παρὰ Θεοῦ, σῶζε τοὺς πίστει τιμῶντάς σε, ὡς Ἱεράρχην Χριστοῦ καὶ Διδάσκαλον.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ἐκκλησίας ἔμπνους εἰκών, καὶ Εἰκονομάχων, καθαιρέτης ὁ ἰσχυρός· χαίροις θεοσδότων, δογμάτων ὁ προστάτης, θεόφρον Νικηφόρε, πίστεως ἔρεισμα.