Γιά ὃσους ἀπογοητευονται ἀπο τά ὃσα προδοτικά εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας συμβαίνουν μέ τά παναιρετικά μηνύματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί ἂλλων Ταγῶν τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τά συλλείτουργα αἰρετικῶν μετά «ὀρθοδόξων» καί μέ τίς συμπροσευχές μέ ἀλλοθρήσκους, πρέπει νά ποῦμε πώς οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα εἶναι ἒργα τοῦ διαβόλου, εἶναι τά «ζιζάνια» πού ὁ ἐχθρός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ διάβολος, σπείρει στόν ἀγρό της.
Ὡστόσο, εἶναι μέσα στό γενικό
παιδαγωγικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν
σωτηρἰα των ἀνθρώπων, ἒτσι ὣστε καί
ἀπό τό «πικρό» τῆς αἱρέσεως νά προέλθη
πνευματική ὠφέλεια στήν Ἐκκλησία.
Ἀποδεικνύονται, δηλαδή, αὐτά, στό τέλος, ὃτι εἶναι πνευματικά ἐμπόδια πού ὁ πιστός χριστιανός ὀφείλει νά ὑπερνικήση γιά νά γίνη «δόκιμος».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ρητῶς τονίζει στούς Κορινθίους ὃτι εἶναι ἀνάγκη («δεῖ «) νά ὑπάρχουν καί αἱρέσεις, γιά νά ἀναδεικνύωνται ἀνάμεσα στοὐς Χριστιανούς οἱ «δόκιμοι».
«Δεῖ γάρ καί αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἳνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται ἐν ὑμῖν« (Α΄. Κορ. ια΄ 19). «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἳνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ῆ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἣτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοί καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄Κορ. α΄10) (Β΄Κορ.ιγ΄9) (Ἐφεσίους δ΄12)
Εἶναι ὁ «δίαυλος», μέσω τοῦ ὁποίου, ξεπηδοῦν οἱ πραγματικά Πιστοί, σέ ἀντίθεση πρός ἐκείνους, πού εἶναι ἀκόμα «νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας…» (Ἐφεσ. δ΄ 13-14), ἢ ὃπως χαρακτηρίζονται λίαν εὐστόχως, εἶναι «χλιαροί», «χαλαροί» καί γίνονται εὒκολα θύματα στά νύχια τοῦ ἀντιχρίστου.
Εἶναι ἡ «κάμινος», μέσω τῆς ὁποίας, ὁ «χρυσός» ἀποχωρίζεται ἀπό τίς «σκουριές» καί ἀναδεικνύοντα αἱ ψυχαί πού εἶναι «ταγμένες» στίς λεγεῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ὓπαρξη αἱρέσεων στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀποτελεῖ σημερινό φαινόμενο.. Παρατηρεῖται ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της καί θά συνεχίζεται χωρίς διακοπή, μέ μεγαλύτερη, μάλιστα, ἒνταση μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου.
Ὁ ἲδιος Ὁ Κύριος προειδοποίησε τούς μαθητάς Του νά φυλάγωνται ἀπο τούς «ψευδοπροφήτας», οἱ ὁποῖοι προσποιοῦνται τά πρόβατα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι λύκοι ἃρπαγες.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προεῖπε ὃτι μέσα στήν Ἐκκλησία θά εἰσορμήσουν «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ.κ΄29) (Β΄Κορ. ια΄13-15)
Σήμερα εἶναι ξεκάθαρο ὃτι τά αἲτια τῆς «ἑνωτικῆς κινήσεως» (οἰκουμενισμός) μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι τό σύστημα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὁποῖο μέ ὂργανό του το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἐπιχειρεῖ νά καταργήση τήν Ἀλήθεια καί τό ΦΩΣ, δηλαδή τόν ἲδιο τόν Κύριόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ὃσοι λοιπόν εἶναι παγιδευμένοι ἐντός αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ συστήματος, εἶναι ὣρα νά γίνουν οἱ σύγχρονοι Ὁμολογηταί, μη ἀναλογιζόμενοι τό προσωπικό τους ὑλικό κόστος, τά μεγαλεῖα, τήν καθαρῶς ΚΟΣΜΙΚΗ προβολή τους μέσω τῶν μέσων μαζικῆς..τυφλώσεως, τά ὁποῖα ἀφειδῶς τούς προσφέρουν «βῆμα προβολῆς», μέ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΕΣ δηλώσεις περί ..«ἀγάπης»,..«οἰκολογίας. κ.λπ…!
Εκεῖνο τό ὁποῖο δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, εἶναι τό ὃ,τι, ὃλο αὐτό τό σατανικό «κίνημα» τό ὁποῖο ὑπηρετοῦν μέ συνέπεια ὃλοι αὐτοί πού βάλλουν μέ κάθε τρόπον κατά τῆς ἀληθείας, προσφέρουν, ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ βεβαίως, τήν τεράστια ὑπηρεσία τῆς ἀναδείξεως καί τοῦ τελικοῦ ΘΡΙΑΜΒΟΥ τῆς ἀληθοῦς Πίστεως καί τῆς πραγματικῆς προσεγγίσεως τῶν καλοθελήτων καί ἁγνῶν ψυχῶν εἰς τό ΦΩΣ τῆς Θείας Διδασκαλίας.
Ἡ μεγαλυτέρα «ἐπιτυχία» τοῦ ἀντιχρίστου καί τῶν πιστῶν ὑπηρετῶν του, εἶναι τό νά κατορθώσουν νά πείσουν τούς πιστούς, πώς «δέν ὑπάρχει ἀντίχριστος και συνεπῶς δέν ὑπάρχει κίνδυνος ἐκ τῶν ἐνεργειῶν των»
Καί αὐτή, ἀκριβῶς εἶναι ἡ ΜΕΓΙΣΤΗ ὑπηρεσία πού προσφέρουν στήν ἀνθρωπότητα.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ καί αὐτοί καί οἱ σχεδιασμοί των.
Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κρῦο», δέν θά γνωρίζαμε τήν «ζέστη». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «πικρό», δέν θά γνωρίζαμε τό «γλυκῦ». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κακό», δέν θά μπορούσαμε νά δοῦμε τό τί εἶναι σωστό.
Ἐπειδή ἡ ὁλομέτωπος ἐπίθεσις τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἐναντίον τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ καί τοῦ ΦΩΤΟΣ, δέν πρόκειται νά σταματήση ἐδῶ, ἀλλά ἀναμένονται σημαντικαί ἐξελίξεις, θά γίνουν ΦΑΝΕΡΟΙ οἱ σκοποί των καί αὐτό θά δώση τήν εὐκαιρία σέ πολλούς (ρασοφόρους καί μή ) νά ΔΟΥΝ τήν ἀλήθεια καί νά πυκνώσουν τίς τάξεις τῶν πραγματικά Πιστῶν.
Καί, τελειώνοντας, πρέπει νά δηλώσωμε πώς εἶναι ἀπαραίτητο νά παρακαλοῦμε γιά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, διά τήν μεταστροφήν των καί τήν ἀναγνώρισιν τῶν λαθῶν των.
Ποτέ δέν εἶναι ἀργά.
Ἂπιστοι, μάγοι, παγανισταί κ.λπ., ὃταν ἀντελήφθησαν τά λάθη των καί μετενόησαν ΑΛΗΘΩΣ, ἒγιναν ἀκόμα καί Ἃγιοι.
Πρέπει νά ποῦμε πώς τούς λυπούμεθα. Κάνουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ κακό, ἀλλά, ταυτοχρόνως, δίδουν τήν εὐκαιρίαν εἰς τούς ἁγνούς ἀνθρώπους, τούς μή προσκεκολλημένους εἰς τήν ὓλην, νά δοῦν τήν ἀλήθειαν καί νά μεταστραφοῦν.
Ὁ ρόλος ὁ δικός μας, ὃμως, εἶναι δεδομένος και ἀποτελει «μονόδρομον».
Πρέπει νά ἰστἀμεθα ΜΑΚΡΑΝ πάσης σχέσεως μέ τάς θέσεις αὐτῶν τῶν συγχρόνων ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ καί νά βλέπωμεν ΜΟΝΟΝ τήν ἀλήθειαν καί τό φῶς πού μᾶς προσφέρει ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ διδασκαλία Τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κυρίου ἡμων Ἰησου Χριστου, μή παρασυρόμενοι ἀπό τά μηνύματά των τά σαθρά καί ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.
Καλοῦμε ΟΛΟΥΣ νά τηρηθοῦν ἐντελῶς ἀντιμέτωποι πρός ΟΛΑ ὃσα «διδάσκουν» καί διαδίδουν οἱ συνεργάται τοῦ ἀντιχρίστου, καί νά ἀντιληφθοῦν πώς κάθε «κοινωνία» μαζί των, τούς κατατάσσει εἰς τόν χῶρον τῶν ὀπαδῶν τοῦ μονίμου καί ἐπικινδύνου ἐχθροῦ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, ἒστω καί χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται.
Καί τέλος, οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ περί τοῦ κινδύνου πού ἀποτελεῖ ὁ πάπας καί οἱ συνοδοιπόροι του, πρέπει νά εὑρίσκωνται διαρκῶς εἰς τόν νοῦν μας.
Τό «σχέδιον Τοῦ Θεοῦ», οὐδεις τό γνωρίζει.
Δεν εἲμεθα μόνοι μας τέκνα μου, ἐν Κυρίω ἀγαπητά.
Καί εἶναι ΒΕΒΑΙΟΝ πώς, παρά τάς διαρκεῖς μας «πτώσεις», παρά τήν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπό τό θέλημά Του, καί πάλι θά τείνη τό φιλεύσπλαγχνο χέρι του γιά νά μᾶς βοηθήση να «σηκωθοῦμε».
Ἀρκεῖ νά μείνωμε ΠΙΣΤΟΙ είς Αὐτόν καί νά περιφρονήσωμε ΟΛΟΥΣ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἀπεργάζονται το κακό τῆς Ἐκκλησίας μας καί δι’ αὐτῆς τῆς Πίστεώς μας.
Ἡ Πιστις μας, ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία, δέν εἶναι «γράμμα κενόν», ἀλλά ἀπαιτεῖ ἐνργόν συμμετοχήν καί ΠΛΗΡΗ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου μας ἀπό πάσης ἐνεργείας καί, διδασκαλίας αὐτῶν τῶν, γεννημάτων των «ἐχιδνῶν» πού ἐμφανίζοντα ὡς, ἐκπρόσωποι τῆς Ορθοδοξίας, παρασύροντες τούς ἁγνούς καί ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους εἰς τόν ὂλεθρον.
Καί πρέπει νά γνωρίζωμεν ΟΛΟΙ, πώς ἀπό τήν στιγμήν πού ἐδιδάχθημεν τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως, ἀπό τήν στιγμήν πού ἐβαπτίσθημεν εἰς τό πανάγιον Ὂνομα τὴς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιτέτου Τριάδος, κάθε μας παρασπνονδία, κάθε μας συμπόρευσις μέ, μοντέρνες» ἰδέες κ.λπ., ξεπλένονται μέ ΔΑΚΡΥ καί ΠΡΟΣΕΥΧΛΗ, μέ ἀληθῆ καί συνειδητή μετάνοια καί μέ ἀγῶνα ψυχῆς ζεούσης καί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ ταγμένης εἰς τό πλευρόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Καί ὃπως προεῖπα, δέν πρέπει ἡ ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, νά ἀπελπίζεται καί νά νομίζη πώς εἶναι ἀδύναμος.
Ἒχομε τήν μεγαλυτέραν δύναμιν είς τό πλευρόν μας.
Ἒχομε Τόν ἲδιον Τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος ΔΕΝ μᾶς θέλει ἀπελπισμένους, κατηφεῖς καί δειλιασμένους.
Μέ τήν βοήθειάν Του, θά ξεπεράσομε κάθε ἐμπόδιο και αὐτοί πού ἀπεργάζονται τό κακό τῆς φιλτάτης μας Ὀρθοδοξίας, θά βρεθοῦν σέ κάποια στιγμή. ἐάν δέν μετανοήσουν ἐγκαίρως, ἐάν δέν κλαύσουν πικρῶς καί δέν ζητήσουν συγχώρησιν, εἰς τά «λημέρια» τοῦ ἀντιχρίστου.
Ἀποδεικνύονται, δηλαδή, αὐτά, στό τέλος, ὃτι εἶναι πνευματικά ἐμπόδια πού ὁ πιστός χριστιανός ὀφείλει νά ὑπερνικήση γιά νά γίνη «δόκιμος».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ρητῶς τονίζει στούς Κορινθίους ὃτι εἶναι ἀνάγκη («δεῖ «) νά ὑπάρχουν καί αἱρέσεις, γιά νά ἀναδεικνύωνται ἀνάμεσα στοὐς Χριστιανούς οἱ «δόκιμοι».
«Δεῖ γάρ καί αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἳνα οἱ δόκιμοι φανεροί γένωνται ἐν ὑμῖν« (Α΄. Κορ. ια΄ 19). «Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος Τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἳνα τό αὐτό λέγητε πάντες, καί μή ῆ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἣτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοί καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ» (Α΄Κορ. α΄10) (Β΄Κορ.ιγ΄9) (Ἐφεσίους δ΄12)
Εἶναι ὁ «δίαυλος», μέσω τοῦ ὁποίου, ξεπηδοῦν οἱ πραγματικά Πιστοί, σέ ἀντίθεση πρός ἐκείνους, πού εἶναι ἀκόμα «νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας…» (Ἐφεσ. δ΄ 13-14), ἢ ὃπως χαρακτηρίζονται λίαν εὐστόχως, εἶναι «χλιαροί», «χαλαροί» καί γίνονται εὒκολα θύματα στά νύχια τοῦ ἀντιχρίστου.
Εἶναι ἡ «κάμινος», μέσω τῆς ὁποίας, ὁ «χρυσός» ἀποχωρίζεται ἀπό τίς «σκουριές» καί ἀναδεικνύοντα αἱ ψυχαί πού εἶναι «ταγμένες» στίς λεγεῶνες τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ὓπαρξη αἱρέσεων στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἀποτελεῖ σημερινό φαινόμενο.. Παρατηρεῖται ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της καί θά συνεχίζεται χωρίς διακοπή, μέ μεγαλύτερη, μάλιστα, ἒνταση μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου.
Ὁ ἲδιος Ὁ Κύριος προειδοποίησε τούς μαθητάς Του νά φυλάγωνται ἀπο τούς «ψευδοπροφήτας», οἱ ὁποῖοι προσποιοῦνται τά πρόβατα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι λύκοι ἃρπαγες.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προεῖπε ὃτι μέσα στήν Ἐκκλησία θά εἰσορμήσουν «λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου» (Πράξ.κ΄29) (Β΄Κορ. ια΄13-15)
Σήμερα εἶναι ξεκάθαρο ὃτι τά αἲτια τῆς «ἑνωτικῆς κινήσεως» (οἰκουμενισμός) μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι τό σύστημα τοῦ Ἀντιχρίστου, τό ὁποῖο μέ ὂργανό του το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἐπιχειρεῖ νά καταργήση τήν Ἀλήθεια καί τό ΦΩΣ, δηλαδή τόν ἲδιο τόν Κύριόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ὃσοι λοιπόν εἶναι παγιδευμένοι ἐντός αὐτοῦ τοῦ σατανικοῦ συστήματος, εἶναι ὣρα νά γίνουν οἱ σύγχρονοι Ὁμολογηταί, μη ἀναλογιζόμενοι τό προσωπικό τους ὑλικό κόστος, τά μεγαλεῖα, τήν καθαρῶς ΚΟΣΜΙΚΗ προβολή τους μέσω τῶν μέσων μαζικῆς..τυφλώσεως, τά ὁποῖα ἀφειδῶς τούς προσφέρουν «βῆμα προβολῆς», μέ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΕΣ δηλώσεις περί ..«ἀγάπης»,..«οἰκολογίας. κ.λπ…!
Εκεῖνο τό ὁποῖο δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, εἶναι τό ὃ,τι, ὃλο αὐτό τό σατανικό «κίνημα» τό ὁποῖο ὑπηρετοῦν μέ συνέπεια ὃλοι αὐτοί πού βάλλουν μέ κάθε τρόπον κατά τῆς ἀληθείας, προσφέρουν, ΑΘΕΛΑ ΤΟΥΣ βεβαίως, τήν τεράστια ὑπηρεσία τῆς ἀναδείξεως καί τοῦ τελικοῦ ΘΡΙΑΜΒΟΥ τῆς ἀληθοῦς Πίστεως καί τῆς πραγματικῆς προσεγγίσεως τῶν καλοθελήτων καί ἁγνῶν ψυχῶν εἰς τό ΦΩΣ τῆς Θείας Διδασκαλίας.
Ἡ μεγαλυτέρα «ἐπιτυχία» τοῦ ἀντιχρίστου καί τῶν πιστῶν ὑπηρετῶν του, εἶναι τό νά κατορθώσουν νά πείσουν τούς πιστούς, πώς «δέν ὑπάρχει ἀντίχριστος και συνεπῶς δέν ὑπάρχει κίνδυνος ἐκ τῶν ἐνεργειῶν των»
Καί αὐτή, ἀκριβῶς εἶναι ἡ ΜΕΓΙΣΤΗ ὑπηρεσία πού προσφέρουν στήν ἀνθρωπότητα.
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ καί αὐτοί καί οἱ σχεδιασμοί των.
Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κρῦο», δέν θά γνωρίζαμε τήν «ζέστη». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «πικρό», δέν θά γνωρίζαμε τό «γλυκῦ». Ἐάν δέν ὑπῆρχε τό «κακό», δέν θά μπορούσαμε νά δοῦμε τό τί εἶναι σωστό.
Ἐπειδή ἡ ὁλομέτωπος ἐπίθεσις τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ἐναντίον τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ καί τοῦ ΦΩΤΟΣ, δέν πρόκειται νά σταματήση ἐδῶ, ἀλλά ἀναμένονται σημαντικαί ἐξελίξεις, θά γίνουν ΦΑΝΕΡΟΙ οἱ σκοποί των καί αὐτό θά δώση τήν εὐκαιρία σέ πολλούς (ρασοφόρους καί μή ) νά ΔΟΥΝ τήν ἀλήθεια καί νά πυκνώσουν τίς τάξεις τῶν πραγματικά Πιστῶν.
Καί, τελειώνοντας, πρέπει νά δηλώσωμε πώς εἶναι ἀπαραίτητο νά παρακαλοῦμε γιά τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, διά τήν μεταστροφήν των καί τήν ἀναγνώρισιν τῶν λαθῶν των.
Ποτέ δέν εἶναι ἀργά.
Ἂπιστοι, μάγοι, παγανισταί κ.λπ., ὃταν ἀντελήφθησαν τά λάθη των καί μετενόησαν ΑΛΗΘΩΣ, ἒγιναν ἀκόμα καί Ἃγιοι.
Πρέπει νά ποῦμε πώς τούς λυπούμεθα. Κάνουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ κακό, ἀλλά, ταυτοχρόνως, δίδουν τήν εὐκαιρίαν εἰς τούς ἁγνούς ἀνθρώπους, τούς μή προσκεκολλημένους εἰς τήν ὓλην, νά δοῦν τήν ἀλήθειαν καί νά μεταστραφοῦν.
Ὁ ρόλος ὁ δικός μας, ὃμως, εἶναι δεδομένος και ἀποτελει «μονόδρομον».
Πρέπει νά ἰστἀμεθα ΜΑΚΡΑΝ πάσης σχέσεως μέ τάς θέσεις αὐτῶν τῶν συγχρόνων ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ καί νά βλέπωμεν ΜΟΝΟΝ τήν ἀλήθειαν καί τό φῶς πού μᾶς προσφέρει ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ διδασκαλία Τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κυρίου ἡμων Ἰησου Χριστου, μή παρασυρόμενοι ἀπό τά μηνύματά των τά σαθρά καί ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.
Καλοῦμε ΟΛΟΥΣ νά τηρηθοῦν ἐντελῶς ἀντιμέτωποι πρός ΟΛΑ ὃσα «διδάσκουν» καί διαδίδουν οἱ συνεργάται τοῦ ἀντιχρίστου, καί νά ἀντιληφθοῦν πώς κάθε «κοινωνία» μαζί των, τούς κατατάσσει εἰς τόν χῶρον τῶν ὀπαδῶν τοῦ μονίμου καί ἐπικινδύνου ἐχθροῦ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, ἒστω καί χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται.
Καί τέλος, οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ περί τοῦ κινδύνου πού ἀποτελεῖ ὁ πάπας καί οἱ συνοδοιπόροι του, πρέπει νά εὑρίσκωνται διαρκῶς εἰς τόν νοῦν μας.
Τό «σχέδιον Τοῦ Θεοῦ», οὐδεις τό γνωρίζει.
Δεν εἲμεθα μόνοι μας τέκνα μου, ἐν Κυρίω ἀγαπητά.
Καί εἶναι ΒΕΒΑΙΟΝ πώς, παρά τάς διαρκεῖς μας «πτώσεις», παρά τήν ἀπομάκρυνσίν μας ἀπό τό θέλημά Του, καί πάλι θά τείνη τό φιλεύσπλαγχνο χέρι του γιά νά μᾶς βοηθήση να «σηκωθοῦμε».
Ἀρκεῖ νά μείνωμε ΠΙΣΤΟΙ είς Αὐτόν καί νά περιφρονήσωμε ΟΛΟΥΣ αὐτούς οἱ ὁποῖοι, ἀπεργάζονται το κακό τῆς Ἐκκλησίας μας καί δι’ αὐτῆς τῆς Πίστεώς μας.
Ἡ Πιστις μας, ἡ Γνησία Ὀρθοδοξία, δέν εἶναι «γράμμα κενόν», ἀλλά ἀπαιτεῖ ἐνργόν συμμετοχήν καί ΠΛΗΡΗ ἀποστροφήν τοῦ προσώπου μας ἀπό πάσης ἐνεργείας καί, διδασκαλίας αὐτῶν τῶν, γεννημάτων των «ἐχιδνῶν» πού ἐμφανίζοντα ὡς, ἐκπρόσωποι τῆς Ορθοδοξίας, παρασύροντες τούς ἁγνούς καί ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους εἰς τόν ὂλεθρον.
Καί πρέπει νά γνωρίζωμεν ΟΛΟΙ, πώς ἀπό τήν στιγμήν πού ἐδιδάχθημεν τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου μας Πίστεως, ἀπό τήν στιγμήν πού ἐβαπτίσθημεν εἰς τό πανάγιον Ὂνομα τὴς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιτέτου Τριάδος, κάθε μας παρασπνονδία, κάθε μας συμπόρευσις μέ, μοντέρνες» ἰδέες κ.λπ., ξεπλένονται μέ ΔΑΚΡΥ καί ΠΡΟΣΕΥΧΛΗ, μέ ἀληθῆ καί συνειδητή μετάνοια καί μέ ἀγῶνα ψυχῆς ζεούσης καί ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ ταγμένης εἰς τό πλευρόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Καί ὃπως προεῖπα, δέν πρέπει ἡ ψυχή τοῦ χριστιανοῦ, τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, νά ἀπελπίζεται καί νά νομίζη πώς εἶναι ἀδύναμος.
Ἒχομε τήν μεγαλυτέραν δύναμιν είς τό πλευρόν μας.
Ἒχομε Τόν ἲδιον Τόν Κύριόν μας, ὁ ὁποῖος ΔΕΝ μᾶς θέλει ἀπελπισμένους, κατηφεῖς καί δειλιασμένους.
Μέ τήν βοήθειάν Του, θά ξεπεράσομε κάθε ἐμπόδιο και αὐτοί πού ἀπεργάζονται τό κακό τῆς φιλτάτης μας Ὀρθοδοξίας, θά βρεθοῦν σέ κάποια στιγμή. ἐάν δέν μετανοήσουν ἐγκαίρως, ἐάν δέν κλαύσουν πικρῶς καί δέν ζητήσουν συγχώρησιν, εἰς τά «λημέρια» τοῦ ἀντιχρίστου.
π.Εὐθύμιος Μπαρδάκας
