«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.
Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.
Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;».
Μετάφραση:
Απόστολοι από τα πέρατα του κόσμου μαζευτείτε εδώ, στο χωριό Γεθσημανή για να κηδεύσετε το σώμα μου. Και Εσύ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε την ψυχή μου.
Παρθένε, Μητέρα του Κυρίου, εσύ που είσαι η αγαλλίαση των Αγγέλων και η χαρά των θλιβομένων, η προστάτιδα των Χριστιανών, βοήθησέ με και γλύτωσέ με από τα αιώνια βάσανα.
Και εσένα έχω μόνη μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό, για να μη μου ελέγξει τις πράξεις μπροστά στους αγγέλους. Σε παρακαλώ, Παρθένε, βοήθησέ με γρήγορα.
Πύργε πλεγμένε με χρυσάφι, πόλη με δώδεκα τείχη, θρόνε που ακτινοβολείς και έδρα του βασιλιά. Ακατανόητο θαύμα, πως τρέφεις με γάλα τον Δεσπότη
Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά. Η εμμονή κάποιων «εκκλησιαστικών ανθρώπων» να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων «ευσεβών» κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.
———————— Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους…όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, «έρχου και είδε».
———————— Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και της Εκκλησία Του, ελέγχουν αδιάκριτα, απειλούν, απορρίπτουν, αναθεματίζουν και υβρίζουν τον οποιονδήποτε προσβάλει την ηθική τους, τις αξίες τους, τον δικό τους τρόπο ζωής. Ο Θεός όμως δεν απορρίπτει κανέναν, δεν υβρίζει κανέναν, δεν απειλεί κανέναν. Εάν ο Θεός λοιπόν ανέχεται, υπομένει, συγχωρεί και αγαπά τους πάντες, ποιοι είμαστε εμείς που σηκώνουμε το δαχτυλάκι μας και το κουνάμε επιδεικτικά προς τους άλλους; ———————— Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία δεν μας προσφέρει όπλα μάχης για να νικήσουμε τους άλλους, αλλά τα μέσα συμφιλίωσης με τους άλλους. ———————— Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του για να αμνηστευθεί η εμπάθεια πολλών χριστιανών και να «εκκλησιαστικοποιηθούν» τα κόμπλεξ τους, τα οποία προέρχονται από την «νομοκανονική» ζωή τους και όχι από την πνευματική τους προκοπή. ———————— Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι να ζεις μέσα στην Εκκλησία και να μένεις ανυποψίαστος γιατί βρίσκεσαι μέσα στην Εκκλησία, τι σου προσφέρει η Εκκλησία και τι είναι η Εκκλησία. Εάν δεν καταλάβουμε ότι η Εκκλησία προσφέρει την εν Χριστώ ζωή τότε πάντα θα παραμένουμε άγευστοι της χαράς και της ειρήνης που προσφέρει ο Χριστός. ———————— Πολλές φορές νιώθω ότι οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Χριστό. Διότι εάν πίστευαν στον Χριστό θα ξέρανε τον βίο Του. Κι αν ξέρανε τον βίο Του θα προσπαθούσαν να Τον μιμηθούν! Διότι το να πιστεύω στον Χριστό αλλά να σκέφτομαι και να πράττω αντίθετα με το δικό Του παράδειγμα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Και δεν εννοώ κάποιο σφάλμα που θα κάνουμε, κάποια παρεκτροπή μας, κάποια αμαρτία μας. Εννοώ την στάση ζωή κάποιων χριστιανών που είναι έτοιμοι να σταυρώσουν τους άλλους, να ελέγξουν τους άλλους, να κατακρίνουν τους άλλους -άκουσον, άκουσον- στο όνομα του Χριστού! ———————— Ακούω και διαβάζω συνεχώς για την πνευματική εξαθλίωση της κοινωνίας, για την απουσία ήθους και αξιών… Να σας πω την αλήθεια; Δεν μου κάνει εντύπωση, ούτε με απασχολεί. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι άνθρωποι (οι χριστιανοί) ανησυχούν για τον ξεπεσμό της κοινωνίας και δεν αγωνιούν καθόλου για την απουσία του Χριστού από την ζωή τους. Ανησυχούν οι χριστιανοί για χίλια δυο πράγματα, ασχολούνται με ποιον τρόπο θα συντρίψουν τους «εχθρούς» της Εκκλησίας και ούτε μια φορά στη ζωή τους δεν είχανε καθαρή εξομολόγηση (όχι συζήτηση των προβλημάτων τους, αλλά ομολογία της αθλιότητός τους, της εμπάθειάς τους, της σαρκικότητός του, της υποκρισίας τους, της αδιαλλαξίας τους, του εγωισμού τους…) και ακριβώς γι’αυτό προσπαθούν παντού να υποδείξουν τα λάθη των άλλων, να εφεύρουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και γενικά να βλέπουν πάντα το κακό, να μένουν σ’αυτό και να προσπαθούν να το νικήσουν· αντί να προσπαθούν να καλλιεργούν το καλό. ———————— Εγώ πάντως δεν ψάχνω ήθος και αξίες στην κοινωνία μας, ούτε είναι αυτό -νομίζω- το ζητούμενο σε μια κοινωνία. Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι ο Χριστός. Αυτό που χρειάζεται είναι μετάνοια και ταπείνωση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η Χάρις του Θεού που δεν έρχεται με «κραυγές αγωνίας», αλλά με προσωπικό φιλότιμο αγώνα, με προσευχή και νηστεία, με σιωπή και συγκατάβαση, με υπομονή, συγχωρετικότητα, απλότητα και κυρίως με Μυστηριακή ζωή. ———————— Αγίους χρειαζόμαστε. Να γίνουμε Άγιοι. Εσύ και εγώ και όλοι μας. Και τότε και η κοινωνία μας θα αλλοιωθεί. Φτάνει πια…ας πάψουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και ας αναλάβουμε τις δικές μας. Διότι όλοι μας ευθυνόμαστε για αυτό το χάλι. Και ευθυνόμαστε γιατί δεν έχουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, όχι ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα που ζούνε σ’αυτήν την κοινωνία. Ρώτα ειλικρινά τον εαυτό σου χριστιανέ: Γνώρισες τον Χριστό; Έχεις αίσθηση της παρουσίας Του; Μιμείσαι τον Χριστό στην ζωή σου; Ζεις με υπακοή στην Εκκλησία Του, ή μήπως την χρησιμοποιείς για να εκφράζεις και να επικυρώνεις τις δικές σου ιδέες και αντιλήψεις; ———————— Άσε στην άκρη τον θυμό, την «ιερή» οργή σου, την λύπη που αισθάνεσαι για το μέλλον, για την κοινωνία κτλ. και πιάσε το κομποσχοίνι σου και πες με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την διάνοια, με όλη σου την ψυχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό»…»Ναι, εμένα ελέησε Κύριε, τον εμπαθή και κακό, τον ταλαίπωρο και αμαρτωλό που νομίζω ότι μόνο οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ….Ναι Κύριε εμένα φώτισε και δωσ’ μου ταπείνωση, να συντρίψω το εγώ μου, να μην φοβάμαι μήπως πούνε κάτι κακό για μένα, να μην ζω πλέον για το «καθαρό μου κούτελο» αλλά να ζω για Σένα και τον πλησίον μου…Ναι Κύριε, δώσε μου δύναμη να σταυρώνομαι για τους άλλους, για τον/την σύζυγό μου, για τα παιδιά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους μου, για τους εχθρούς μου, για τους ασεβείς, για τους βλάσφημους, για τους σταυρωτές Σου (όπως έκανες κι Εσύ), για το κάθε επίγειο πλάσμα. Ναι Κύριε, ελέησέ με γιατί φταίω. Φταίω διότι αντί να κλαίω για μένα κάθομαι και ψευτοκλαίω για τους άλλους. Λυπάμαι δήθεν για το κατάντημα των άλλων ενώ θα έπρεπε να θρηνώ για μένα, για την άγευστη, άχαρη και κομπλεξική ζωή μου. Ναι Κύριε ελέησέ με γιατί δεν χαίρομαι την ζωή που μου προσφέρεις και κάθομαι μιζεριάζω και μένω στο ένα «κακό» που υπάρχει δείχνοντας την αχαριστία μου για τα τόσα καλά που μας χαρίζει η φιλανθρωπία Σου…». ———————— Τα νιώθεις όμως αυτά καλέ μου άνθρωπε για να τα πεις στον Χριστό; Έλεγξε τον εαυτό σου. Δες το βάθος της καρδιάς σου. Προσπάθησε επιτέλους να βρεις τον Χριστό και όχι την δικαίωση για τις επιλογές της ζωής σου. Άσε τους άλλους και ασχολήσου με εσένα. Τότε κάτι καλό θα προσφέρεις στον κόσμο…τότε κι εσύ θα βάλεις ένα ακόμα μικρό λιθαράκι -όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- στο να γίνει η γη ετούτη ουρανός. ———————— Πάρε καλέ μου άνθρωπε τον σταυρό σου, κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους. Εάν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τους άλλους…άγιασε εσύ.
Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.
Ο Ιερομάρτυρας
Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 1790 στη γη
του Βισάλτη, στον πλησιόχωρο τότε οικισμό
Έζοβα Σερρών (σημερινή Δάφνη).
Μοναχογιός μιας
ευσεβούς οικογένειας, σε μικρή ηλικία
ορφάνεψε από την μητέρα του και ακολούθησε
τον πατέρα του στο Άγιον Όρος όπου, στη
Μονή του Πρωτομάρτυρα Αγίου Στεφάνου
την επονομαζόμενη του Κωνσταμονίτου,
εκείνος συναριθμήθηκε στις τάξεις των
δοκίμων μοναχών.
Οι πατέρες της
Μονής του Κωνσταμονίτου, πριν αξιωθεί
ο μικρός Βενέδικτος του αγγελικού
σχήματος, με δαπάνες του μοναστηριού
τον έστειλαν στην επαρχία του Μητροπολίτου
Κασσανδρείας Ιγνατίου να σπουδάσει τα
θεία και ιερά γράμματα, τα λεγόμενα
κοινά, στο σχολείο του Πολυγύρου.
Μετά το πέρας
των σπουδών επέστρεψε στο Μοναστήρι
όπου, σε νόμιμη ηλικία περί το 1806, την
Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή ενδύθηκε
το αγιώνυμο σχήμα.
Η πολιτεία του
στο μοναστήρι ήταν υποδειγματική.
Φρόνιμος και σύννους από τα μικρά του
χρόνια αγαπούσε τη συντροφία των φρονίμων
γερόντων ακολουθώντας την προτροπή του
σοφού Σειράχ που είπε: «Μετά συνετών
έστω ο διαλογισμός σου, και πάσα διηγησίς
σου εν νόμω Υψίστου» (Σειράχ θ΄15).
Υπηρέτησε τις ανάγκες του κοινοβίου
από όλες σχεδόν τις θέσεις των διακονημάτων
και βελτιώνοντας καθημερινά την ψυχή
του με την ταπείνωση και την υποταγή
στην καλή μαθητεία. Ώριμος πια στο πνεύμα
και λάμποντας από το φως των αρετών και
της ενθέου πολιτείας του, αξιώθηκε περί
το 1820, σε ηλικία που προβλέπουν οι Κανόνες
των Ιερών Συνόδων και των θεοφόρων
Πατέρων, του αξιώματος της Ιερωσύνης.
Την επόμενη
χρονιά, όντας χρήσιμος στη μοναστική
κοινότητά του για τη σοφία και την αρετή
του, στάλθηκε για υπόθεση « μυστική και
αναγκαιότατη», συνοδευόμενος και από
άλλους πατέρες, στο μετόχι του μοναστηριού.
Είχε η « μυστική
και αναγκαιότατη» αυτή υπόθεση σχέση
με το επαναστατικό κίνημα της Μακεδονίας
που ο Εμμανουήλ Παπάς άρχισε να οργανώνει
από τις 23 Μαρτίου του 1821 που έφτασε στο
Άγιο Όρος; Στάλθηκαν οι πατέρες στην
περιοχή της Καλαμαριάς, όπου ήταν το
μετόχι τους, ως κήρυκες του επαναστατικού
μηνύματος στη Θεσσαλονίκη ή θυσίασαν
τους εαυτούς τους στη μεγάλη υπόθεση
της πατρίδας, δεχόμενοι, ύστερα από
απαίτηση των Τούρκων, να είναι όμηροι
στα χέρια του αναπληρωτή διοικητή της
Θεσσαλονίκης, του θηριώνυμου λύκου
Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη, που
περιγράφεται από τους ίδιους τους
ομοφύλους του ως «άνθρωπος βάναυσος,
τυραννικός και χριστιανομάχος (γκιαούρ
ντουσμάνη)»;
Όποια και εάν
ήταν η αιτία της εξόδου του Ιερομάρτυρα
Βενέδικτου από το Όρος, το βέβαιο είναι
πως αρκετά πριν από τις 18 και 19 Μαΐου
που άρχισε η σφαγή των χριστιανών στη
Θεσσαλονίκη, αυτός και περισσότεροι
από 100 πατέρες βρισκόταν στα χέρια του
αιμοχαρούς Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέη
και βασανίζονταν, στα υπόγεια του
διοικητηρίου των Τούρκων, για να
ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στις
προεπαναστατικές κινήσεις. Μόνη τους
σωτηρία η άρνηση της πίστης τους. Μα
κανείς από όλους τους φυλακισμένους
και, αναμφισβήτητα καταδικασμένους σε
θάνατο χριστιανούς, δεν σκέφθηκε να
αλλαξοπιστήσει. Όλοι τους προτίμησαν
το θάνατο από την απώλεια της αγάπης
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Η οργή των Τούρκων
για τα γεγονότα του Πολυγύρου στις 16
Μαΐου του 1821 ξέσπασε στους φυλακισμένους
Θεσσαλονικείς και μοναχούς από το Άγιον
Όρος. Στις 18 Μαΐου σφάζονται οι μισοί
από τους φυλακισμένους στο κονάκι του
Γιουσούφ μπέη χωρίς οίκτο, ενώ η πόλη
της Θεσσαλονίκης έχει μεταβληθεί σε
ένα απέραντο σφαγείο όπου Τούρκοι και
Εβραίοι σκοτώνουν αδιάκριτα τους
χριστιανούς.
Στις 12 Ιουνίου
του 1821, ο ιερομάρτυρας Βενέδικτος μαζί
με δεκάδες άλλους χριστιανούς
αποκεφαλίζεται με εντολή του Γιουσούφ
μπέη, που διέταξε τους Τούρκους στρατιώτες
να φυλάγουν τα αποκεφαλισμένα σώματα
των Ελλήνων. Όμως, τη νύχτα «σταυρός
αστράπτων ωσάν τον ήλιον» φαίνονταν
πάνω από τα μαρτυρικά λείψανα. Το
φαινόμενο ήταν τόσο σπουδαίο και θαυμάσιο
που τάραξε τους φύλακες, οι οποίοι
αδυνατώντας να κρατήσουν το γεγονός
κρυφό το ομολόγησαν στους χριστιανούς
που, παρά την τρομοκρατία, πήγαιναν με
διάφορα δώρα στον τόπο του μαρτυρίου
για να ζητήσουν τα σώματα των αγαπημένων
τους, προκειμένου να τα κηδέψουν
χριστιανικά.
Έτσι με ομολογία
των ίδιων των δημίων έγινε φανερό πως
οι άδικα θανατώμενοι χριστιανοί
δικαιώθηκαν από το μόνο Δίκαιο και
Αληθινό Θεό και αξιώθηκαν της επουρανίου
Βασιλείας Του.
Με αφορμή το
υπερφυές σημείο του απαστράπτοντος ως
ηλίου σταυρού, δόθηκε η άδεια στους
χριστιανούς να κηδέψουν τα μαρτυρικά
λέιψανα. Έκτοτε η μνήμη του ιερομάρτυρα
Βενέδικτου τιμάται στις 12 Ιουνίου, ημέρα
του μαρτυρίου του.
Ο μακαριστός π. Ιωάννης Μιχαλάκης (1888-1981) ως ιερεύς του Λεπροκομείου Χίου
ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΤΗΣ
από τον κ. Ηλία Μιχαλάκη
Μια σειρά από συζητήσεις και απόψεις, ακόμη και ορισμένοι παράλογοι κανονισμοί, έλαβαν χώρα σχετικά με το ζήτημα της υγείας ως προς την Θεία Κοινωνία. Δεν είναι πρόθεσή μου να αναλύσω το θέμα και ούτε είμαι κατάλληλος για να συζητήσω τη δογματική και θεολογική πτυχή του. Θα έλεγα μόνο προς το παρόν ότι, καθώς πιστεύω ότι όταν λαμβάνω Κοινωνία, λαμβάνω το Αίμα και το Σώμα του Κυρίου, δεν μου είχε συμβεί ποτέ ότι θα έπρεπε να ανησυχώ για προβλήματα υγείας. Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει ότι η ασθένεια και η Θεία Κοινωνία δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ κοινό.
Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, ο πατέρας μου ήταν ιερέας και μεγάλωσα κυριολεκτικά στην εκκλησία. Μπορούσα να ψάλλω ύμνους πριν μπορέσω να κάνω μια συνομιλία. Οι πρώτες μου παιδικές αναμνήσεις είναι γύρω από τις Ακολουθίες της Εκκλησίας.
Κατά τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου, μεταξύ του 1935 και του 1940, ο πατέρας μου ήταν ο εφημέριος του Λεπροκομείου της Χίου, όπου υπήρχε μια εκκλησία, ο Άγιος Λάζαρος, και ο πατέρας μου έκανε όλες τις Ακολουθίες εκεί για τους τρόφιμους, συμπεριλαμβανομένης και της Θείας Λειτουργίας, η οποία φυσικά περιλαμβάνει την Θεία Κοινωνία. Η επιστήμη έχει πλέον θεραπεύσει την τρομερή ασθένεια της λέπρας εδώ μερικές δεκαετίες και τώρα είναι σχεδόν εξαφανισμένη, αλλά την δεκαετία του 1930 εξακολουθούσε να αποτελεί κίνδυνο για την υγεία. Μπορεί να μην γνωρίζετε τα συμπτώματα ή τις καταστάσεις αυτής της εξαιρετικά μεταδοτικής ασθένειας, εκτός από αυτά που ίσως έχετε μάθει από την Βίβλο, όπου υπάρχουν γνωστές ιστορίες και τεκμηρίωση της απομόνωσης των λεπρών για να κρατηθούν μακριά από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μερικά από τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του προσώπου και πραγματική απώλεια μικρών τμημάτων του σώματος, όπως των δαχτύλων χεριών και ποδιών. Προσωπικά είδα κάποια από αυτά και θυμάμαι ακόμα την οδύνη στα πρόσωπά τους.
Η εκκλησία του Αγίου Λαζάρου ήταν ανοιχτή στο κοινό και πολλοί γείτονες ερχόντουσαν στις Ακολουθίες, όπως και το προσωπικό του Ιδρύματος, καθώς κι εγώ με την οικογένειά μου. Όλοι λαμβάναμε την Θεία Κοινωνία από τον ίδιο Ποτήριο με τους λεπρούς. Κανείς από εμάς δεν αρρώστησε ποτέ. Τί γινόταν όμως με τον πατέρα μου; Έπρεπε να καταναλώνει την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία. Λοιπόν, έζησε μια υγιή ζωή και πέθανε κοντά στα 95!
Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Ο ειδικευόμενος γιατρός εκεί ήταν άθεος και σαρκαζόταν τον πατέρα μου για την κατανάλωση την εναπομένουσας Θείας Κοινωνίας. Διέδιδε φήμες ότι ο πατέρας μου στην πραγματικότητα κρυβόταν στο ιερό και έριχνε το υπόλοιπο της Θείας Κοινωνίας μέσα στο νεροχύτη! Και για να αποδείξει την άποψή του, μια μέρα, αφού ο πατέρας μου είχε κοινωνήσει τους τρόφιμους του Λεπροκομείου, ο γιατρός κρύφτηκε πίσω από μια κουρτίνα και περίμενε να δει τι θα έκανε ο πατέρας μου. Όταν παρακολούθησε την Κατάλυση (την κατανάλωση της υπόλοιπης Θείας Κοινωνίας από το δισκοπότηρο) από τον πατέρα μου, έγινε ένα θαύμα: ο άθεος γιατρός μετατράπηκε σε ζηλωτή πιστό! Ο γιατρός (Δρ. Πασπάτης) εν συνεχεία έγινε ένας από τους προσωπικούς γιατρούς του Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ.
Επίλογος
Το 1940 ο πατέρας μου «προήχθη» εφημέριος του Γενικού Νοσοκομείου της Πόλης της Χίου και επιτελούσε όλες τις Ακολουθίες στο παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου, όπου παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή του.
Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ο πατέρας μου μετέδιδε την Θεία Κοινωνία στους ασθενείς του νοσοκομείου, μερικοί από τους οποίους είχαν μια ακόμη εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια, δηλαδή την φυματίωση. Χρειάζεται να πω περισσότερα;
Μακάρι να είχα την μισή σου πίστη, πατέρα μου. Αναπαύσου εν ειρήνη!
Ο Ιωάννης (μετέπειτα π. Ιωάννης, αριστερά) και ο αδελφός του Κωνσταντίνος, καθ᾿ οδόν για να προστατεύσουν τη Σμύρνη από τους Μουσουλμάνους το 1919. Λίγα χρόνια αργότερα, βρισκόταν στην τελευταία στρατιωτική μεταφορά από εκείνη την κάποτε μεγάλη Αποστολική Πόλη λίγο πριν οι δυνάμεις του Ισλάμ κάψουν την πόλη και σφάξουν 500.000 χριστιανούς. Πριν επιστρέψει στην Ελλάδα το 1918, ο Ιωάννης πέρασε μερικά χρόνια στην Αμερική με τους αδελφούς του εργαζόμενος στην εταιρεία χάλυβα Bethlehem Steel της Πενσιλβανίας, η οποία αργότερα παρήγαγε τον χάλυβα που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του καθεδρικού ναού της Αγίας Μαρκέλλας στην Αστόρια, την ενορία του Θεοφιλεστάτου.
Οι Μακάριοι αυτοί Πατέρες και της Αλήθειας Ομολογητές, έλαμπαν με τη ζωή τους στο νησί της Κύπρου τον 13ο αιώνα, στη Μονή Καντάρας.
Το έτος 1228, έφθασαν στην
Κύπρο, δύο ευσεβείς ασκητές, από ένα
μοναστήρι του Καλού Όρους, που βρίσκεται
στην Παμφυλία τους Μικράς Ασίας, και
ονομάζονταν Ιωάννης και Κόνων. Ήρθαν
στο νησί, έτοιμοι να θυσιάσουν τους
εαυτούς τους μέχρι αίματος για την
αληθινή ορθόδοξη πίστη, προβάλλοντας
έτσι ένα λαμπρό παράδειγμα για τους
Κυπρίους που περνούσαν δύσκολα χρόνια.
Οι λατίνοι κατακτητές του νησιού,
επέβαλλαν αφόρητες πιέσεις, βαριές
φορολογίες και επεδίωκαν τον εκλατινισμό
του νησιού και την υποταγή του στον
Πάπα. Οι εκπρόσωποι τους Λατινικής
Εκκλησίας ήθελαν να υποτάξουν την
Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι δύο μοναχοί,
αφού έφθασαν στη Κύπρο, ανέβηκαν στην
Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Μαχαιρά.
Εκεί στο ησυχαστήριο τους Μονής συνέχιζαν
τον πνευματικό τους αγώνα. Μετά από
λίγες μέρες άφησαν το μοναστήρι του
Μαχαιρά αναζητώντας κάποιον άλλο τόπο
ησυχίας. Έφθασαν στη Μονή του Αγίου
Ιωάννη του Χρυσοστόμου στον Κουτσοβέντη
για να καταλήξουν πλέον και να συνεχίσουν
τους αγώνες στο Μοναστήρι τους Παναγίας
τους Κανταριώτισσας, κοντά στο κάστρο
τους Καντάρας.
Εκεί, λόγω τους
ευσέβειας τους και της ασκητικής τους
ζωής, προσέλκυαν όλο και πιο πολλούς
μοναχούς, πράγμα που ανησύχησε τους
Λατίνους και τους ώθησε να λάβουν
δραστικά μέτρα. Ο Φράγκος Αρχιεπίσκοπος,
ο οποίος με τη βία σφετερίστηκε το θρόνο
και έδιωξε σε εξορία τον Άγιο Νικόλαο
της Στέγης στην Σολέα που ήταν ο Ορθόδοξος
ποιμένας της Κύπρου, στέλνει δύο
αντιπροσώπους του, τον ιεροκήρυκα Ανδρέα
και τον Ηλιέρμο για να εξετάσουν τι
γινόταν στο Μοναστήρι τους Καντάρας.
Οι μοναχοί, τους υποδέχονται με καλοσύνη,
αποδίδοντας τους μάλιστα την αρμόζουσα
τιμή. Ο ιεροκήρυκας Ανδρέας, μετά από
τους ανακριτικές ερωτήσεις- από πού
ήρθαν, πότε, με ποιο τρόπο κατοίκισαν
στο μοναστήρι- άρχισε να τους ρωτά από
το Άγιο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο,
χωρίς να βρει κάποιο λάθος στις αποκρίσεις
των πατέρων. Αφού είδε, άτι όλα τα
ερμήνευαν σοφά και σωστά, τους υπέβαλε
και το ερώτημα «και για εμάς που τελούμε
την Θεία Λειτουργία με άζυμα, τι
πιστεύετε;».
Οι 11 μοναχοί με θάρρος
απάντησαν «Εμείς ακολουθούμε επακριβώς
τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού
που είπε στο Μυστικό Δείπνο. Τελούμε
την Θεία Λειτουργία που έχουμε παραλάβει
από τον Κύριον, τους Αποστόλους και τους
πατέρες της Αγίας, Καθολικής και
Αποστολικής Εκκλησίας με το άγιο μυστήριο
της Θείας Κοινωνίας με ένζυμο άρτο. Όσον
αφορά τώρα το δικό σας φρόνημα για τον
άζυμο άρτο, δεν γνωρίζουμε, γιατί ούτε
από τους κήρυκες του Χριστού, ούτε από
τις άγιες και οικουμενικές συνόδους το
παραλάβαμε. Γι' αυτό και όσοι τελούν τις
ιερές μυσταγωγίες με άζυμο άρτο, ξεπέφτουν
από την αλήθεια και παρερμηνεύουν τις
γραφές». Μάλιστα για να αποδείξουν αυτοί
οι άγιοι πατέρες την αλήθεια, πρότειναν
στους Λατινόφρονες ιεροκήρυκες να
τελέσουν δύο Θείες Λειτουργίες, οι μεν
με ένζυμο άρτο και οι δε με άζυμο άρτο
και μετά από το μυστήριο να μπουν και
οι δύο παρατάξεις στην φωτιά, και όποιος
μείνει απείραχτος και βγει χωρίς να
πάθει καμιά βλάβη, τότε θα αποδείκνυε
ποια Θεία Λειτουργία αγιάζει ο Θεός και
αυτήν θα ακολουθούσαν.
Αυτά εκνεύρισαν
τον ιεροκήρυκα του Πάπα, που άρχισε να
τους κατηγορεί ως αιρετικούς και τους
έδωσε αμέσως εντολή να κατεβούν στη
Λευκωσία στο Φράγκο Αρχιεπίσκοπο για
να του δώσουν απολογία για όσα είπαν,
δίνοντας τους λίγες μέρες προθεσμία.
Στο διάστημα αυτό, οι μοναχοί ετοιμάζονταν
πνευματικά, με αγρυπνίες, προσευχές,
νηστείες και συχνή κοινωνία των αχράντων
μυστηρίων. Ξεκίνησαν έτσι οι μοναχοί
να δώσουν την μαρτυρία τους στον Φράγκο
Πάπα. Οι πιστοί έτρεχαν πλήθη να τους
προϋπαντήσουν για να τους ενισχύσουν
και να ενισχυθούν και οι ίδιοι, παίρνοντας
την ευχή τους. Μαζί με τους τους 11 μοναχούς
τους Παναγίας τους Κανταριώτισσας,
ήρθαν και ενώθηκαν και άλλοι δύο μοναχοί
από το Μοναστήρι του Μαχαιρά και έτσι
γίνονται 13 μοναχοί στον αριθμό.
Παρουσιάζονται
μπροστά στον Λατίνο αρχιερέα και η
συζήτηση περί ενζύμου και άζυμου άρτου
επαναλαμβάνεται. Οι 13 πατέρες μένουν
ακλόνητοι στην πίστη τους, χωρίς να
λογαριάσουν τις απειλές και τους φοβέρες
που τους ανέγγελαν. Το μίσος και ο θυμός
των Λατίνων, φτάνει στο αποκορύφωμα από
την σταθερή ομολογία των πατέρων. Τότε
ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος διέταξε τριετή
φυλάκιση τους. Παρέμειναν λοιπόν στην
φυλακή υπομένοντας κάθε κακουχία, θλίψη
και ταλαιπωρία. Μετέτρεψαν την δυσώδη
φυλακή σε πνευματικό εργαστήριο, όπου
ανέπεμπαν «ως μύρον ευωδίας πνευματικής»
προσευχές, δεήσεις και ψαλμωδίες. Στην
διάρκεια της φυλάκισής τους, ένας απ'
αυτούς κοιμήθηκε εν Κυρίω από τις
ταλαιπωρίες της σκληρής φυλακής. Το
όνομα του ήταν Θεόγνωστος.
Τότε
προβλέποντας τον βέβαιο θάνατο και οι
υπόλοιποι, απεφάσισαν και χειροθετήθηκαν
από τον ηγούμενο της Μονής της Παναγίας
της Κανταριώτισσας Ιωάννη και τον Κόνωνα
αλλά και από τον Ιερεμία, και πήραν το
Μέγα αγγελικό σχήμα των μεγαλόσχημων
Μοναχών και πήραν τα εξής ονόματα:
Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας,
Μάξιμος, Ιωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος και
Γεννάδιος. Για πολλοστή φορά οδηγούνται
μπροστά στο βήμα του Φράγκου αρχιερέα,
αλλά η πίστη και η γνώμη τους δεν αλλάζει.
Οι Λατίνοι, εξοργισμένοι από την στάση
τους, καταδικάζουν τους 12 σε θάνατο. Οι
μοναχοί τότε προσεύχονται με υψωμένα
τα χέρια στο Θεό, να τους δυναμώσει μέχρι
τέλους.
Στις 19 Μαΐου του 1231, αφού
τους έδεσαν πίσω από άλογα, τους έσυραν
δια μέσου του ποταμού Πεδιαίου, πάνω
από πέτρες και στη συνέχεια, μισοπεθαμένοι
καθώς ήταν, τους έριξαν στη φωτιά «Και
έτσι ετελειώθησαν οι καλλίνικοι του
Χριστού μάρτυρες ...».
Είναι γνωστοί πλέον σε όλους (αν και όχι σε όλες τους τις λεπτομέρειες) οι διωγμοί κατά των Ορθοδόξων που έλαβαν χώρα σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλιστα, εξ αιτίας των διωγμών αυτών, θεωρούν τον αντιχριστιανισμό ως αποκλειστικό προνόμιο των Κομμουνιστών· την πεποίθηση αυτή φρόντιζαν να ενισχύουν τα λεγόμενα δημοκρατικά (δηλαδή μασονικά/καπιταλιστικά) καθεστώτα, καπηλευόμενα χωρίς ντροπή τον Χριστιανισμό. Φυσικά αρκετοί πιστοί εξ αρχής εντόπισαν την αντιχριστιανική φύση της μασονικής ψευδοδημοκρατίας, η οποία είναι πολύ πιο ύπουλη από τον, ξεκάθαρα αθεϊστικό, κομμουνισμό, καθότι η πρώτη κρύπτεται όπισθεν «χριστιανικού» προσωπείου...
Μια μικρή γεύση διωγμού σε «δημοκρατικό» καθεστώς, πήραμε την περίοδο που μας πέρασε. Με αφορμή μια ασθένεια, στοχοποιήθηκε και πολεμήθηκε με ύπουλους τρόπους, όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά και ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Οι ναοί σφραγίστηκαν (εν ονόματι της «δημόσιας υγείας»), κληρικοί και πιστοί διώχθηκαν και λοιδωρήθηκαν, η συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία πολεμήθηκε με λύσσα, ενώ μια νέα εικονομαχία ετοιμάζεται να ανατείλει.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που «δημοκρατικό» καθεστώς (και μάλιστα κεντροδεξιών «χριστιανούληδων», που ανάβουν τα κεράκια τους ή ψάλλουν σε αναλόγια, την ίδια ώρα που πολεμούν την Εκκλησία) δίωξε τους Ορθοδόξους. Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την, άγνωστη στους πολλούς, νεότερη ιστορία μας.
Δυστυχώς και τότε, όπως και τώρα, αρωγοί και συμπαραστάτες του καθεστώτος, αρκετοί «Άγιοι Αρχιερείς»...
Β΄ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (1924-1935)
Με τον όρο «Β΄ Ελληνική Δημοκρατία» περιγράφεται το πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας κατά την ενδεκαετία 1924-1935, κατά την οποία εναλλάχτηκαν δεκαοκτώ κυβερνήσεις. Κατά την περίοδο αυτή, κυβέρνησε κυρίως το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Βενιζέλος, Παπαναστασίου, Σοφούλης, Μιχαλακόπουλος), το οποίο είχε ιδρύσει, περίπου το 1880 και με το όνομα «Κόμμα των Ξυπολήτων», ο Κωστής Μητσοτάκης (γενάρχης των Μητσοτάκηδων και προπάππους του νυν Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη), και το οποίο είχε μετονομάσει σε «Κόμμα των Φιλελευθέρων» ο Ελευθέριος Βενιζέλος (στο κόμμα αυτό ανήκε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του νυν Πρωθυπουργού, πριν ιδρύσει το βραχύβιο «Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων» και ενταχθεί έπειτα στη «Νέα Δημοκρατία»).
Βασική μέριμνα των «δημοκρατικών» και «φιλελεύθερων» αυτών πολιτικών ήταν να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία, όπως αποδεικνύεται και από χαρακτηριστικό υπόμνημα του 1916 που είχε στείλει ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2012/08/blog-post_18.html). Στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού αυτού εντάσσεται και η Ημερολογιακή Μεταρρύθμιση, που επιβλήθηκε το 1924 και στην Εκκλησία (ήδη η Πολιτεία την είχε αποδεχθεί από το 1923), ενώ στο πρόσωπο του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου (όπισθεν του οποίου βρισκόταν ο τότε αυτοεξόριστος στην Κηφισιά πρώην Κιτίου, πρώην Αθηνών, πρώην Κωνσταντινουπόλεως και μετέπειτα Αλεξανδρείας, διαβόητος Μελέτιος Μεταξάκης), βρήκαν τον ιδανικό σύμμαχο.
Μια μερίδα όμως του θρησκευόμενου ελληνικού λαού δεν δέχτηκε την παρέμβαση αυτή της Πολιτείας, σε θέμα καθαρά εκκλησιαστικό, και αρνήθηκε να υποταχθεί. Το πως αντιμετώπισαν οι «δημοκράτες» την απειθαρχία αυτή, ευτυχώς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε εντρυφήσει στα ιστορικά αρχεία της εποχής. Σε ένα από αυτά, το επίσημο περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας «Πάνταινος» (τόμ. ΙΣΤ΄, αρ. 39, 27-9-1924, σελ. 646), διαβάζουμε: «Ὁποίους ἔσχε καὶ καθ’ ἡμέραν παράγει καρποὺς πικρίας καὶ φθορᾶς ἡ ἀνεξήγητος σπουδὴ περὶ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ νέου ἡμερολογίου, μαρτυροῦσι μὲν αἱ καθ’ ἡμέραν ἐν Ἑλλάδι ἀταξίαι καὶ βιαιοπραγίαι, καθ’ ἃς κλείονται ναοί, καὶ στρατιωτικῶς βίᾳ κωλύονται τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων οἱ χριστιανοί, καὶ περιάγονται ἐκ νήσων εἰς νήσους ἱερεῖς, δικαζόμενοι ἐπὶ παραβάσει τῶν ἡμερολογιακῶν διατάξεων ἢ τηρήσει τοῦ καθεστῶτος, ὧν πάντων τὴν βεβαίωσιν παρέχουσιν ἐκεῖθεν ἔγγραφοί τε καὶ προφορικαὶ εἰδήσεις, ἀμφιβολίας ὑπέρτεραι… Ἐπιμένεις εἰς τὸ παλαιόν, εἰς τὸ πατροπαράδοτον, εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον; Ἐὰν τύχῃς λαϊκός, κλείεταί σοι ὁ ναός! Ἀπαγορεύεταί σοι ἡ μετάληψις! Σὲ ἀναμένει ἡ εἱρκτή. Ἐπιμένεις εἰς τὸ ἡμερολόγιον τῆς θρησκείας σου, τῆς ἐκκλησίας σου, τῆς συνειδήσεώς σου; Ἐὰν εὑρεθῇς ἱερεύς, καταδικάζεσαι εἰς ἀργίαν! Καθαιρεῖσαι! Ἀφορίζεσαι! Τί πλέον κατώρθουν οἱ διῶκται τοῦ Χριστιανισμοῦ; Τί πλέον ἐφεύρισκον κατὰ τῶν ὀρθοδόξων αἱ αἱρέσεις;».
Τα περιστατικά διωγμών εκείνης της περιόδου είναι τόσα πολλά, που δεν θα επαρκούσε ο χώρος για να αναφερθούν όλα εδώ. Ας σταθούμε μόνο σε δύο:
Τα γεγονότα της Μάνδρας και ο φόνος της Αικατερίνης Ρούτη
Τον Νοέμβριο του 1927 στη Μάνδρα Αττικής δυνάμεις της Χωροφυλακής προσπάθησαν να ματαιώσουν Λειτουργία των Παλαιοημερολογιτών. Οι πιστοί κλειδώθηκαν στον ναό και οι χωροφύλακες μανιασμένα άρχισαν να χτυπού τις πόρτες, ενώ έσπασαν και τα τζάμια των παραθύρων. Μετά το πέρας της Λειτουργίας οι πιστοί βγήκαν από τον ναό καλύπτοντας με τα σώματά τους τον ιερέα π. Χριστοφόρο Ψαλλίδα. Οι χωροφύλακες αφού αρχικά πυροβόλησαν για εκφοβισμό πάνω από σαράντα φορές (τραυματίζοντας μάλιστα ελαφρά στο κεφάλι την Αγγελικὴ Κατσαρέλλου), έπειτα επιτέθηκαν με τους υποκοπάνους των όπλων τους ξυλοκοπώντας ανηλεὠς τους πιστούς και τον ιερέα. Η Αικατερίνη Ρούτη, μια νεαρή μητέρα τεσσάρων παιδιών, στην προσπάθειά της να καλύψει με το σώμα της τον ιερέα, τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό, όπου και εξέπνευσε μετά από λίγες μέρες.
Λίγους μήνες μετά πέθανε από τις κακώσεις και η Χαρίκλεια Λιούλη. Όλα αυτά επιβεβαιώνονται όχι μόνο από τον τύπο της εποχής, αλλά και από την προφορική παράδοση και τις μαρτυρίες των κατοίκων της Μάνδρας, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ο καθένας.
Η δίωξη του π. Αρσενίου Σακελλάρη
Ο π. Αρσένιος Σακελλάρης ήταν εφημέριος των χωριών Πύργου και Βιτώλης της Επισκοπής τότε Φθιώτιδος, ο οποίος επειδή δεν είχε δεχθεί το νέο ημερολόγιο καταδικάσθηκε σε «καθαίρεση» το 1926. Εκείνος έχοντας την συνείδηση πως η «καθαίρεσή» του ως αντικανονική και παράνομη (βλ. Πηδάλιον Αγίου Νικοδήμου, Υποσημείωση 1 στον ΚΗ΄ Αποστολικό Κανόνα) δεν είχε κανένα κύρος, συνέχιζε να ιερουργεί. Το απόγευμα της 9ης Απριλίου 1928 συνελήφθη χωρίς ένταλμα και οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα Λαμίας. Την επομένη, ο ενωμοτάρχης Αραποστάθης Ευστάθιος μαζί με έναν χωροφύλακα πέρασαν χειροπέδες στον π. Αρσένιο και ο μεν πρώτος τον κρατούσε σφικτά, ο δε χωροφύλακας, με μια μεγάλη ψαλίδα του έκοψε τα γένια και τα μαλλιά.
Μετά από το φρικτό αυτό γεγονός, το οποίο, όπως μαθεύτηκε, έγινε κατόπιν εισηγήσεως του Μητροπολίτου Φθιώτιδος Ιακώβου Παπαϊωάννου, ο π. Αρσένιος παραπέμφθηκε στο Πλημμελειοδικείο Λαμίας, όπου καταδικάσθηκε σε 95 ημέρες φυλάκιση, αλλά άσκησε έφεση και ορίστηκε νέα δίκη στο Εφετείο Αθηνών. Η δίκη έγινε στις 28 Νοεμβρίου, και παρά το γεγονός ότι ως μάρτυρες υπερασπίσεως προσήλθαν σεβαστές προσωπικότητες, όπως ο Μέγας Χαρτοφύλαξ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Μανουήλ Γεδεών και ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης, ο 56χρονος τότε π. Αρσένιος καταδικάσθηκε σε δίμηνη φυλάκιση και οδηγήθηκε για εγκλεισμό στις διαβόητες για την αθλιότητά τους φυλακές του Παλαιού Στρατώνα στο Μοναστηράκι (https://www.mixanitouxronou.gr/i-pio-apanthropi-fylaki-tis-athinas-itan-sto-monastiraki-kai-chtistike-apo-ton-othomano-pasa-gia-serai/).
ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ-ΕΠΕΚ (1951-1952)
Κατά την περίοδο 1951-1952, κατά την οποία διενεργήθηκε ένας νέος μεγάλος διωγμός κατά των Ορθοδόξων Ελλήνων πολιτών, ακολουθούντων το παλαιό ημερολόγιο, την Ελλάδα συγκυβερνούσαν το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» με αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο (δευτερότοκο γιο του Ελευθερίου) και το ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) του Νικολάου Πλαστήρα. Στις 3 Ιανουαρίου 1951 ο Σοφοκλής Βενιζέλος (Πρόεδρος της Κυβερνήσεως από τον Νοέμβρη του 1950 μέχρι τον Οκτώβριο του 1951 - με Αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου - και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως - με Πρόεδρο τον Πλαστήρα - από τον Οκτώβριο του 1951 μέχρι τον Οκτώβριο του 1952), υπέγραψε την υπ᾿ αριθμόν 45 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία διέταζε την σύλληψη, τον αποσχηματισμό και την εξορία των παλαιοημερολογιτών κληρικών και την σφράγιση και αρπαγή των ναών τους.
Και πάλι σύμμαχό της η Πολιτεία βρήκε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα Βλάχο, ενώ εκτελεστικό της όργανο, ο οποίος με φανατισμό εκτελούσε τις διωκτικές διαταγές, ήταν ο Υπουργός (Εσωτερικών και μετέπειτα Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων) Νικόλαος Μπακόπουλος.
Τα όσα τότε διαδραματίστηκαν,τα οποία επίσης είναι αδύνατο να χωρέσουν σε ένα μικρό άρθρο, τα επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο πρ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Κατά την υπ' όψιν περίοδον ναοί εσφραγίσθησαν, ιδρύματα εκλείσθησαν, κληρικοί εδιώχθησαν, μοναχοί εξεβλήθησαν, λατρευτικαί συνάξεις απηγορεύθησαν και γενικώς εκαλλιεργήθη κλίμα φοβίας, αν μη και τρομοκρατίας εις βάρος των παλαιοημερολογιτών» (http://www.myriobiblos.gr/books/book1/kef5_per3_fas2_meros3.htm#601_bottom).
Θα σταθούμε πάλι σε δύο περιστατικά:
Το τσουβάλι με τις τρίχες
Αν και η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, προέβλεπε μόνο τον αποσχηματισμό κληρικών, εν τούτοις ο ζήλος μερικών οργάνων όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά δυστυχώς και της Διοικούσης Εκκλησίας, ήταν τόσο μεγάλος, που τους έκανε να προβαίνουν σε βίαιο κούρεμα των μαλλιών και ξύρισμα της γενειάδας των ανυπάκουων κληρικών. Τα υπόγεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών έγιναν τόπος μαρτυρίου δεκάδων κληρικών και μοναχών, όπως διαπιστώνουμε από τις πηγές (βιβλία, δημοσιεύματα εφημερίδων, προφορικές μαρτυρίες αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων).
Σε μία από αυτές τις πηγές, και συγκεκριμένα στο βιβλίο «Ο παπα-Νικόλας Πλανάς» (εκδ. Αστήρ/Παπαδημητρίου, Αθήνα 1967, με πρόλογο Φωτίου Κόντογλου και επίλογο Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου) της Μάρθας Μοναχής (μαθήτριας του Αγίου Νικολάου Πλανά) διαβάζουμε:
«Εις την τελευταίαν εποχήν του διωγμού, μέσα εις τα περιβόλια του Αιγάλεω, ήτανε μια εκκλησία και μαζεύτηκαν πολλοί χριστιανοί να εορτάσουν τα Εισόδια της Παναγίας. Μετά τα μεσάνυκτα καταφθάνει ένας Μοίραρχος μετά της... κουστωδίας. Θυμώδης, αγέρωχος προχωρεί εις το Ιερόν, και ακούμπησε ασεβέστατα τα νώτα στην Αγία Τράπεζα και διέταξε να φύγουν όλοι. Τον παπά τον πήρε στην Αστυνομία, σε ένα χωλ, με σπασμένα τζάμια. Το ράσο του ο παπάς πρόφθασε και το έδωσε σε κάποιον, για να μη του το πάρουν οι φανατικοί υποστηρικταί της Μητροπόλεως, οι οποίοι είχον ολόκληρον δωμάτιον γεμίσει από ράσα και καλυμμαύχια, λάφυρα των κατορθωμάτων των. Και έτσι, χωρίς ράσα, εκρύωσε μέσα σ' αυτό το γραφείο (εν μηνί Νοεμβρίω) ως επίσης και όλο το εκκλησίασμα. Αφού επήραν τον παπά, δεν άφηναν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία ώσπου να ξημερώση ή να ερχότανε στας 10-11 το βράδυ, ούτως ώστε να μπορούν να πάνε στα σπίτια τους ο κόσμος; Αλλά ήλθαν στας 2 μετά τα μεσάνυκτα και σκόρπισαν οι άνθρωποι μέσα στα χωράφια, τρέμοντας από το κρύο, γυναίκες από το Μαρούσι, από το Φάληρο, από την Αγία Παρασκευή - μαρτυρική βραδυά, ώσπου να ξημερώση. Τον αξιοσέβαστον ιερέα τον πήγαν το πρωί στη Μητρόπολη. Δια να τον ξυρίσουν ηθέλησαν να τον δέσουν στην καρέκλα. Δεν το εδέχθη. Αφού τον εξύρισαν του έδωσαν ένα παλιό κασκέτο στο κεφάλι, ένα λειωμένο βελούδινο παντελόνι (με το ένα σκέλος πιο κοντό), ένα παλιό σακκάκι, και με αυτήν την περιβολήν τον έστειλαν εις τον Εισαγγελέα, ο οποίος τον αθώωσε αμέσως με τα χάλια που τον είδε. Το σκότος της αμαρτίας δεν τους άφηνε να καταλάβουν ότι χλευάζοντες την ιερωσύνην εχλεύαζον και τον ίδιον τον εαυτόν τους!».
Σε άλλη πηγή διαβάζουμε για περιστατικό που έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1952: «Ενώ ο Εισαγγελεύς απέλυσε τον Ιερέα [σ. π. Γεράσιμο Σκουρτανιώτη], ο Αρχιεπίσκοπος [σ. Σπυρίδων] διέταξε την επανασύλληψίν του. Περί την 3 μ.μ. ώραν της αυτής ημέρας εκλήθη και πάλιν ο εν λόγω Ιερεύς, όστις ωδηγήθη την Τρίτην κατά την μεσημβρίαν εις τα υπόγεια της Αρχιεπισκοπής. Εκεί οκτώ άνδρες προσεπάθουν να ξυρίσωσι τον Ιερέα τούτον ως και τον Γέροντα των 80 ετών Μοναχόν Κωνσταντίνον Λαμπαθάκην, καταβασανίζοντες τούτους διά ποικίλων εξαναγκαστικών μέσων. Διά να μή ακούονται δε αι φωναί των θυμάτων και αι έντονοι διαμαρτυρίαι αυτών έκλεισαν θύρας και παράθυρα» (Σταύρου Καραμήτσου-Γαμβρούλια [Θεολόγου], Η αγωνία εν τω κήπω Γεθσημανή, β΄ έκδ., Αθήνα 1999, σελ. 332).
Λέγεται ότι το τσουβάλι με τις τρίχες από τα κομμένα γένια και μαλλιά των κληρικών, τα επεδείκνυε ο τότε Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, και εκτελών χρέη ...αρχικουρέα (μαζί με τον διαβόητο παπα-Κατινά), Διονύσιος Ψαριανός (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κοζάνης) λέγοντας: «Εδώ μέσα έχω την ιερωσύνη των παλαιοημερολογιτών!»...
«Συλλάβετε τον ...Επιτάφιο!»
Την Μεγάλη Παρασκευή του 1952 οι Παλαιοημερολογίτες οργάνωσαν ένα σχέδιο για να καταφέρουν να περιφέρουν ελεύθερα και εκείνοι τον Επιτάφιο. Αφού τον στόλισαν κρυφά σε έναν ναό, τον έφεραν με φορτηγό και τον κατέβασαν έξω από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, όπου είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν. Αμέσως σχηματίστηκε πομπή, η οποία ξεκίνησε κατευθυνόμενη προς τον Ηλεκτρικό Σταθμό. Τον Επιτάφιο όμως ακολούθησε και το εκκλησίασμα του Αγίου Κωνσταντίνου (ο οποίος ως γνωστόν βρίσκεται απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο), ενώ κατά την διάρκεια της πορείας συμπαρασύρθηκαν και πολλοί πιστοί των ναών Αγίας Τριάδας, Αγίου Νικολάου και Αγίου Σπυρίδωνος, οι οποίοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για Επιτάφιο που είχαν βγάλει οι Παλαιοημερολογίτες! Οι υπεύθυνοι του Αγίου Κωνσταντίνου που είχαν μείνει με τον Επιτάφιο σε έναν άδειο ναό κάλεσαν την αστυνομία, αλλά αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, διότι το πλήθος έφθανε πλέον τις 10.000! Ο Υπουργός Μπακόπουλος πληροφορηθείς το γεγονός, ξέσπασε στον Αστυνομικό Διευθυντή Πειραιώς Βολονάση, απειλώντας τον με δυσμενή μετάθεση αν δεν «τσακίσει τους τολμητίες»! Αστυνομικές δυνάμεις έστησαν ενέδρα μετά τον ΗΣΑΠ και εκεί πλέον, μιας και είχε αποχωρήσει ο περισσότερος κόσμος, επιτέθηκαν με μεγάλη αγριότητα κατά των πιστών, προσπαθώντας να συλλάβουν τον ...Επιτάφιο (λεπτομέρειες στα περιοδικά «Η Φωνή της Ορθοδοξίας» [21-4-1952] και «Τα Πάτρια» [τόμ. ΙΒ΄, Πειραιάς 1996, σελ. 75-80]).
Παρά την επίθεση όμως, τον ξυλοδαρμό των πιστών και την ανατροπή του κουβουκλίου, την οποία αποθανάτισε και ο φωτογραφικός φακός δημοσιογράφων της εποχής, ο Επιτάφιος γλύτωσε την ...σύλληψη με τον εξής θαυμαστό τρόπο. Ο σαραντάχρονος Νικόλαος Χατζηγιαννάκης (αργότερα εκάρη Μοναχός, με το όνομα Θεολόγος, και κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας το 2005) «μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς Παλληκαριοῦ πῆρε τὸν Ἐπιτάφιο στὰ χέρια του καὶ ἔτρεξε μαζί του στοὺς δρόμους, τραβώντας καὶ δύο πεισματάρικους ἀστυνομικούς, ποὺ δὲν ἤθελαν μὲ τίποτε νὰ ἀφήσουν τὸν Ἐπιτάφιο. Χαρούμενος πλέον ὁ πατὴρ Θεολόγος ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του τὸν Ἐπιτάφιο ἔτρεχε μαζὶ μὲ τὸ Παλληκάρι ἀναγκάζοντας νὰ πέσει κάτω ἕνας ἀστυνομικὸς μέσα σὲ λασπόνερα, ὅπως ἦταν τότε ὅλες οἱ περιοχές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς κεντρικοὺς δρόμους. Ὁ ἄλλος κρατοῦσε σθεναρὰ μέχρι νὰ ἀναγκασθεῖ λίγο ἀργότερα νὰ τὸ ἐγκαταλείψει καὶ ἐκεῖνος πέφτοντας κάτω καὶ κατασχίζοντας τὴν στολή του. Ἐλεύθεροι πλέον ἔτρεξαν ἀκόμη καὶ φθάνοντας σὲ ἕνα ἐρημικὸ χῶρο πίσω ἀπὸ μία διώροφη νεόκτιστη οἰκοδομὴ ἐπάνω στὰ μπάζα τοποθέτησαν τὸν Ἐπιτάφιο. Ἀμέσως μετὰ πιάστηκαν χέρι μὲ χέρι καὶ χοροπηδοῦσαν ἀπὸ τὴν χαρά τους. Ξαφνικὰ ὅμως ὁ πατὴρ Θεολόγος εἶδε τὸ πανέμορφο Παλληκάρι νὰ γεμίζει φῶς! Τὸ πρόσωπό του ἔλαμπε πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιο! Τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν λευκὰ καὶ ὁλοφώτεινα καὶ σὰν Ἄγγελος ἄρχισε σιγὰ σιγὰ νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, κοιτώντας καὶ χαμογελώντας τὸν πατέρα Θεολόγο. Ἐκστατικὸς ὁ πατὴρ Θεολόγος κοιτοῦσε ἔκπληκτος! Τί τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ζήσει; Ποῦ βρισκόταν τώρα; Τί ἔβλεπε; Πόσο ἀνταμείβει ὁ Κύριος τοὺς ἀγωνιστές Του; Προγευόταν τὴν παραδείσια λάμψη βοηθώντας ἕναν Ἄγγελο τοῦ Χριστοῦ, καὶ κατάφερε νὰ διασώσει τὸν Ἐπιτάφιο τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ Ἀνάσταση ποὺ ἀκολούθησε ἦταν ἀλλιώτικη ἀπ’ τὶς ἄλλες!... Μὴν ξέροντας ποὺ νὰ πάει, μεσάνυχτα καὶ σὲ ἄγνωστο μέρος, παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ τὸν ὁδηγήσει. Προχώρησε καὶ στὸ πρῶτο στενάκι ποὺ βρῆκε μπροστά του, ἔστριψε δεξιὰ καὶ εἶδε ὅτι εἶχε φθάσει στὸν ἠλεκτρικὸ σταθμό. Δόξα σοι ὁ Θεός!» (Ουρανίας Δεληγιάννη [Φιλολόγου], Ο Γέρων Θεολόγος, Αθήνα, 2009, σελ. 45-46, πηγή εδώ: https://entoytwnika1.blogspot.com/2017/10/blog-post_71.html).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Αυτά που έπραξαν τότε οι ιθύνοντες των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων εναντίον μιας μερίδας Ορθοδόξων, είναι αποφασισμένοι να τα κάνουν και σήμερα οι επίγονοί τους. Όλοι οι αληθινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να κατανοήσουμε πως ο λεγόμενος «Φιλελευθερισμός» (μασονία, καπιταλισμός, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία) είναι εξίσου επικίνδυνος, με τον πάλαι ποτέ «Υπαρκτό Σοσιαλισμό», εχθρός της Εκκλησίας του Χριστού.
Πολύ πιο επικίνδυνοι όμως είναι οι λεγόμενοι «εκκλησιαστικοί» (αρχιερείς, ιερείς, θεολόγοι κλπ.) που συμμαχούν με τους πολέμιους αυτούς του Χριστού και τους δίδουν «συγχωροχάρτια». Η εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους αποτελεί την αληθινή μόλυνση, την οποία πρέπει πάση θυσία να αποφεύγουμε, για να εξασφαλίσουμε την υγεία της ψυχής μας.
Μένουμε με τον Χριστό και τους Αγίους, μένουμε ασφαλείς!
