ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

"ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ" ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Προ καιρού, κάποιος δυστυχής (από εκείνους που η μόνη τους ασχολία είναι να παρακολουθούν τα πάντα, με σκοπό να πολεμούν τους πάντες) επιτέθηκε με σφοδρότητα στον Αγιορείτη Ιερομόναχο π. Χαρίτωνα, επειδή στο βιβλίο του ο πανοσιολογιώτατος συγγραφέας χαρακτηρίζει το νέο ημερολόγιο ως "Καινοτομία", χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούν δήθεν μόνο οι Παλαιοημερολογίτες, κατά τον κατήγορο. Εδώ, και μέσα από την παράθεση διαφωτιστικών αποσπασμάτων, τα οποία έγραψαν πρόσωπα που δεν ανήκαν στους Παλαιοημερολογίτες ή στους Ζηλωτές, θα φανερώσουμε στους καλοπροαίρετους αναγνώστες όχι μόνο τα αποτελέσματα της αμάθειας και της εμπάθειας, αλλά και την αλήθεια, την οποία είτε θέλει κανείς να αποδεχτεί, είτε όχι, παραμένει αλήθεια!

ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΩΜΑΣ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ (1895-1978)

Γέρων της Αδελφότητος των Θωμάδων

"Ἡμεῖς ἀκολουθοῦντες καθὼς εὕρομεν τὸ ἡμερολόγιον, ἐπὶ 1600 ἔτη εὑρισκόμεθα ἐν πλήρει ἁρμονίᾳ μὲ τοὺς ἁγ. Πατέρας… Ὑμεῖς δὲ ὡς ἀκολουθήσαντες τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς πλάνης, τοὺς ὁποίους Μιχαὴλ ὁ Κηρουλάριος τελείως ὡς μέλη σεσηπότα μακρὰν τοῦ ὑπολοίπου ὑγιοῦς σώματος ἀποκόψας, ἐχρηματίσατε σκεύη πονηρά, δοχεῖα τῆς πλάνης τοῦ σατανᾶ… Ὑμεῖς δὲν ἐδηλώσατε ὅτι διὰ τῆς μελλούσης οἰκουμενικῆς συνόδου σας, μέλλετε ἀπὸ αὐτὰ τὰ θεμέλια νὰ χαλάσητε τὴν Ἐκκλησίαν; Καὶ σᾶς ἐπείραξεν ὁ λογισμὸς ὅτι μόνον διὰ τὸ Ἡμερολόγιον πῶς σᾶς κατηγοροῦν; Ὑμεῖς θέλετε νὰ εἰσάξητε πᾶσανΚαινοτομίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ περιμένετε ὅπως παύσῃ ἡ κακὴ ἐντύπωσις, καὶ ὁ θόρυβος τὸν ὁποῖον ἐπροξένησεν ἡ Καινοτομία τοῦ Ἡμερολογίου. Ὑμεῖς ἐνομίσατε ὅτι οὐδόλως θὰ εὑρεθοῦν ἄνθρωποι νὰ σᾶς ἀντικρούσουν, ἀλλὰ ζῶα τὰ ὁποῖα διαρκῶς θὰ κύπτουν τὸν αὐχένα ἔμπροσθέν σας. Ἀλλ᾿ ἡμεῖς καὶ διὰ τῆς σεσαρκωμένης φωνῆς ἐπὶ τοῦ χάρτου, καὶ διὰ προφορικῆς θὰ σᾶς ἀντικρούσωμεν, καὶ διαμαρτυρόμεθα ἐνώπιον τοῦ λαοῦ ὅπως διαρρήξῃ τὰ δεσμὰ ὅπου τοῦ ἐπιβάλλετε, καὶ μὴ δεχθῇ τὸνκαινοτομικὸν ζυγόν σας, ἀλλὰ μέχρι θανάτου νὰ κρατῶσι τὰς Παραδόσεις τῶν Πατέρων ἀπαρασαλεύτως" (Βολίς εξακοντισθείσα εκ των ερημητηρίων του Αγίου Όρους Άθω, Αθήνα, 1926, σ. 28-29).

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΕΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (1864-1945)

"Κόπτεται ὁ κὺρ Μεταξάκις ἔν τινι τῶν εἰσηγήσεων αὐτοῦ ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ Συνεδρίῳ, διότι ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ διὰ τῆς παρατόλμου καινοτομίας τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου διέσπασε τὴν ἑνότητα ἐν τῷ ἑορτολογίῳ καὶ .ηνοιξε τὸ χάσμα τὸ διαχωρίζον ἀμφοτέρας τὰς ἐκκλησίας· ζητεῖ δὲ παραδόξως διὰ τῆς ἀποδοχῆς τῆς Παπικῆς καινοτομίας, ὅπως γεφυρώσῃ τὸ διανοιχθὲν ὑπὸ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου χάσμα!... Ἐνταῦθα τοῦ λόγου γενόμενος ἱερὸν θεωρῶ καθῆκον ἀπέναντι τῆς Πρεσβυγενοῦς Ὀρθοδόξου Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας καὶ ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς ταύτης καὶ Σεβασμίας Ὁμηγύρεως νὰ χαρακτηρίσω ὡς παράτολμον καὶ ἀντικανονικὴν πρᾶξιν καὶ παιγνίδιον ἐν οὐ παικτοῖς τὴν ἀλλαγήν, ἢ συμπλήρωσιν, ἢ διόρθωσιν, ἢ ὁπωσδήποτε καὶ ἂν ἀποκαλῶσι ταύτην τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπερ συνυφασμένον μεθ᾿ ὅλου τοῦ βίου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συνδεόμενον πρὸς ὅλας τὰς ἐπὶ τὰ κρείττω ἢ τὰ χείρω μετατροπὰς τῶν τυχῶν αὐτῆς, συνδεδεμένον μετὰ τῶν γενεθλίων τῶν Μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Μαρτύρων καὶ ἐν γένει μεθ᾿ ὅλου τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ τὸ ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν αὐτῆς γνώρισμα, περιφρουρεῖ ὡς ἄλλος Ἄγγελος φύλαξ τὴν πίστιν, τὰς παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῶν ἀνὰ τὸ πρόσωπον τῆς γῆς διεσπαρμένων αὐτῆς τέκνων καὶ ὑπομιμνήσκει αὐτά, ὅτι ἑορτάζοντα κατ᾿ αὐτὸ ἀνήκουσι εἰς τὴν μίαν καὶ Μόνην Πρεσβυγενῆ καὶ ἀκαινοτόμητον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τὴν φέρουσαν καταφανῆ τὰ γνωρίσματα τῆς Ἀποστολικότητος, Καθολικότητος καὶ κατὰ Χριστὸν Ἁγιότητος∙ καὶ ὡς ἐκ τούτου πολὺ διαφέρουσαν τῶν εἰς καινοτομίας περιπεσουσῶν ἢ εἰς τῶν εἰς χρόνον πολὺ μεταγενέστερον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Θεοφόρων Πατέρων, ἀναγουσῶν τὴν ἀρχὴν αὐτῶν νεωτέρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν" (Υπόμνημα εις την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας της Ελλάφος, Αθήνα, 1929, σ. 20, 27).

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ (1880-1951)

Γέρων της Αδελφότητος των Δανιηλαίων

"Ἐν πρώτοις ἐξαιτούμενος τὰς θεοπειθεῖς εὐχάς, τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, προάγομαι νὰ διαδηλώσω ὑμῖν, τὴν κατέχουσαν τὴν καρδίαν, οὐχὶ μόνον τὴν ἐμήν, ἀλλὰ καὶ παντὸς σχεδὸν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, τὴν σφοδρὰν καὶ πικράν, λύπην τε καὶ θλῖψιν, ἣν αἰσθάνεται πᾶς πιστὸς ὀρθόδοξος χριστιανός, διὰ τὴν (ἐκ συνεργείας βεβαίως, τοῦ ἀρχεκάκου παλαιοῦ τῆς κακίαςκαὶ πονηρίας γεννήτορος καὶ ἐφευρετοῦ) εἰσαχθεῖσαν μονομερῶς καὶ ἰδιοβούλως, καινοτομίαν, τῆς δῆθεν ἀστρονομικῆς διορθώσεως τῆς ἡμερολογιακῆς ἰσημερίας, ἄνευ τῆς δεούσης σκέψεως καὶ κοινῆς προμελέτης έφαρμοσθείσαν" (Επιστολιμαία Διατριβή προς την Ιεραρχία της Ελλάδος στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΙΔ΄ [1949], σ. 46).

ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1916-2006)

"Καὶ ἐδῶ οἱ ἁγιορεῖται διατελοῦν ἐν πολλῇ δυσφορίᾳ. Ἤδη ἀπὸ τεσσαράκοντα ἐτῶν, σημαντικὸς ἀριθμὸς εὐλαβῶν πατέρων, δὲν μνημονεύει τὸν Πατριάρχην, ἐκ τοῦ σκανδαλισμοῦ τῆς ἡμερολογιακῆςκαινοτομίας" (Η Ορθοδοξία και το Βατικανό στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΖ΄ [1962], σ. 225).

ΜΟΝΑΧΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (1892-1974)

"Μακαριώτατε, Πρὶν ἢ προβῆτε (ὡς ἐξ ἀβροφροσύνης ἐκ τῆς περιστάσεως καὶ τῶν ἔξω πιεζόμενοι) εἰς ἀνωφελεῖς καὶ ἄκαρπους διαλόγους μετὰ τῶν παπικῶν, πρτίστως σπουδάσατε νὰ ἑνώσητε τὴν διηρημένην ὀρθοδοξίαν μας (δι᾿ ἣν διαίρεσιν χαίρουσιν οἱ ἐχθροί οἱ ἀντικείμενοι καὶ ἀντιφρονοῦντες). Ἐπαναλέγω· ποιήσατε τὰ ἀδύνατα δυνατά, συρράψατε τὸν διερρηγμένον ἀπὸ τεσσαρακονταετίας ὑφαντὸν χιτῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὴν ἐπαναστατικῷ τῷ τρόπῳ ἐπιβληθεῖσαν καινοτομίαν τοῦ ἡμερολογίου" (Επιστολή προς τον Μακαριώτατο Αθηνών Χρυσόστομο στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΘ΄ [1964], σ. 245).

ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (1884-1980)

"Ταύτην τὴν περὶ νηστείας (σ. τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) ἀρχαιοτάτην παράδοσιν ἐφύλαξεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπὶ 19 αἰῶνας, ἀλλά, τὸ 1924 ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης με 6-7 νεωτεριστὰς Ἀρχιερεῖς, διὰ τῆς εἰσαγωγῆς καὶ καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου, κατήργησε αὐτήν... Κατόρθωσε τὴν ὅλως ἀπερίσκεπτον, ἀντικανονικήν, καὶ παράνομον καινοτομίαν καὶ εἰσαγωγὴν τοῦ Νέου ἑορτολογίου... Ἡκαινοτομία τοῦ ἡμερολογίου ἐφυγαδεύσεν τὴν ἀγάπην καὶ ἐνέβαλεν μῖσος εἰς τὰς καρδίας τῶν πλείστων παλαιοημερολογιτῶν καὶ νεοημερολογιτῶν καὶ ἐπέφερεν ἔριδας, φιλονικείας, ἀκαταστασίας, ἀλλὰ καὶ κατέστησε τοὺς νεοημερολογίτας καταφρονητὰς ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, ἐνόχους, ὑπευθύνους καὶ ὑποκειμένους εἰς ἐπιτίμια καὶ ἀναθέματα... Παυσάτω ἡ καινοτομία, ὅτι μιαίνει τὴν ἀρχαιότητα" (Ανοικτή Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Θεόκλητο στο Αγιορειτική Βιβλιοθήκη, έτος ΚΔ΄ [1959], σ. 222, 224-225).

"Καὶ μόνον ὅτι οἱ νεοημερολογίται ἀναγκάζωνται νὰ ἔχωσιν ἐν χρήσει δύο ἡμερολόγια, τὸ νέον διὰ τὰς ἀκινήτους ἑορτάς, καὶ τὸ παλαιὸν διὰ τὸ Πάσχα καὶ τὰς κινητὰς ἑορτάς, εἶναι ἀρκετὸν νὰ καταδείξῃ τὸ ἀντικανονικὸν καὶ ἀντορθόδοξον τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας" (Επιστολή προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο [Απρίλιος 1966] στο"Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία", αρ. 45-47, Ιαν.-Αυγ. 1992).

"Ἐπειδή τό παλαιόν ἑορτολόγιον εἶναι παράδοσις ἔγγραφος, ἐπειδή τό νέον εἶναι καινοτομία παπικῆς καί μασωνικῆς προελεύσεως, ὅσοι καταφρονοῦν τό παλαιόν ἑορτολόγιον καί ἀκολουθούν τό νέον εἶναι ὑποκείμενοι τῷ ἀναθέματι" (Επιστολή προς τον Μητρ. Αυγουστίνο Καντιώτη, 6/19-6-1968).

"Ἂς μισήσωμεν τὸν διάβολον καὶ τὴν ἀμαρτίαν καὶ πᾶσαν καινοτομίανκαὶ αὐτὸ τὸ παπικὸν νέον ἡμερολόγιον, τὸ παρανόμως εἰσαχθὲν καὶ πρόξενον πολλῶν κακῶν γενόμενον εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν"(Τό νέον παπικόν ημερολόγιον και οι καρποί αυτού, σελ. 40).

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ

Ομότιμος Καθηγητής του Α.Π.Θ.

"Γράφει ὡς ἀνταπάντηση πρὸς τὶς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τὸ 1904 διὰ τοῦ πατριάρχου Ἰωακεὶμ Γ´ καὶ τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως: «Περὶ δὲ τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς ἡμερολογίου τοιαύτην ἔχομεν γνώμην· αἰδέσιμον εἶναι καὶ ἔμπεδον τὸ ἀπὸ αἰώνων μὲν ἤδη καθωρισμένον, κεκυρωμένον δὲ τῇ διηνεκεῖ τῆς Ἐκκλησίας πράξει Πασχάλιον... ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτο καινοτομῆσαι». Εἶναι λοιπόν, σεβαστὸ καὶ ἑδραῖο, δηλαδὴ ἀμετακίνητο, (αἰδέσιμον καὶ ἔμπεδον) τὸ Πάτριο παραδεδομένο Ἡμερολόγιο καὶ εἶναι ἀδύνατη ὁποιαδήποτε ἡμερολογιακὴ ἀλλαγὴ καὶ καινοτομία: «Ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτοκαινοτομῆσαι». Οὐσιαστικῶς πρόκειται γιὰ πανορθόδοξη ἀπόφαση, ἀφοῦ συμφωνοῦν ὅλες οἱ ἐκκλησίες, εἶναι σύμψηφες, ὡς πρὸς τὸ ὅτι εἶναι ἀδύνατη ἡ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση. Δὲν ἐχρειάζετο τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τηρηθεῖ αὐτὴ ἡ πανορθόδοξη ἀπόφαση, καὶ νὰ κλείσει τὸ θέμα, ὁπότε θὰ ἀποφεύγονταν ὅλες οἱ διαιρέσεις καὶ τὰ τραύματα στὴν ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος" (Παλαιό και νέο ημερολόγιο και ο κοινός εορτασμός του Πάσχα).

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2018/01/blog-post_2.html

ΜΕΓΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν ἀνεπίτρεπτη Μεταρρύθμιση τοῦ Νέου Ἡμερολογίου στὴν Ἑλλάδα, συνέβησαν μεγάλα Θαύματα παρὰ Θεοῦ, καὶ μέσῳ Ἁγίων Του, ὑπὲρ τῆς Ἑορτολογικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μὲ πιὸ γνωστὸ τὴν Ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ κατὰ τὴν Ἀγρυπνία τῆς Ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως Αὐτοῦ, στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1925, σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο, στὸ Μονύδριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στοὺς πρόποδες τοῦ Ὑμηττοῦ στὴν Ἀττική.

 Εἴκοσι καὶ πλέον ἀκόμη ἐνδεικτικὰ Θαύματα ἀποδοκιμασίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ ἐνισχύσεως καὶ ἐπιβεβαιώσεως τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τὰ ὁποῖα συνέβησαν ἐπίσης τὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Καινοτομίας, παρουσιάσθηκαν τεκμηριωμένα, κατ’ ἀνάγκην ὅμως μὲ συντομία, σὲ εἰδικὸ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ διὰ θαυμάτων ἔγερση τοῦ Ἱεροῦ μας Ἀγῶνα» στὸ ἱστορικό μας Περιοδικὸ «Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τοῦ περασμένου ἔτους (τεῦχος 4 / ἔτους 2016, σελ. 6-37).

 Μεταξὺ τῶν ἐντυπωσιακῶν ἐκείνων Θαυμάτων, συμπεριλαμβανόταν ὡς 12ο καὶ τὸ συγκλονιστικὸ Θαῦμα, τὸ ὁποῖο ἐπιτέλεσε ὁ λαοφιλὴς Θαυματουργὸς Ἅγιος Νικόλαος Μύρων τῆς Λυκίας, μέσῳ τῆς νεαρῆς βοσκοπούλας Εὐαγγελίτσας Ἀποστολοπούλου, τὸ ὁποῖο παρουσιάζουμε στὸ παρὸν κείμενο λεπτομερέστερα, ἐφ’ ὅσον ἡ σημασία του εἶναι ἐντελῶς ξεχωριστή, βασιζόμενοι σὲ ἐκτενὲς δημοσίευμα τῆς πρωϊνῆς πολιτικῆς ἐφημερίδος «Ἡ Ἑλληνική», ἡ ἔκδοση τῆς ὁποίας διήρκεσε μία δεκαετία: 1925-1934, τὸ ὁποῖο παρουσιάσθηκε σὲ δύο συνέχειες στὰ φύλλα τῆς Παρασκευῆς, 17 Δεκεμβρίου 1926, καὶ τοῦ Σαββάτου, 18 Δεκεμβρίου 1926.

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1926 ἀπασχόλησε τὸν Τύπο τῆς ἐποχῆς ἡ νεαρὴ βοσκοπούλα Εὐαγγελία Ἀποστολοπούλου, ἡ ὁποῖα ἦλθε ἐσπευσμένα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸ χωριὸ Πέτα Ἀχαΐας, κατόπιν, ὅπως ἡ ἴδια ἰσχυρίστηκε, ἐμφανίσεων τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὁ Ἅγιος τῆς ἐμφανίσθηκε πολλὲς φορὲς τόσο στὸν ὕπνο της, ὅσο καὶ ὅταν ἦταν ξύπνια, λέγοντάς της πὼς εἶναι ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Σπατινός, μιᾶς καὶ στὰ Σπάτα Ἀχαΐας, γειτονικὸ χωριὸ μὲ τὸ χωριὸ τῆς νεαρῆς, ὑπάρχει, στὴν ὁμώνυμο Μονή, θαυματουργὸς Εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἡ νεαρὴ ἀπευθύνθηκε στὸν ἱερέα τοῦ χωριοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν τὴν πίστεψε καὶ μετὰ ἀπὸ νέες ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου, ἦλθε στὴν Πάτρα, νὰ δεῖ τὸν οἰκεῖο Δεσπότη, ἀλλὰ δὲν ἔγινε κἂν δεκτή. Ὁ Ἅγιος ἐμφανίστηκε ξανὰ καὶ τῆς εἶπε νὰ ἔλθει στὴν Ἀθήνα καὶ νὰ δεῖ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Καὶ ἐκεῖ ὅμως δὲν ἔγινε δεκτή, ἀλλὰ μὲ νέα ἐμφάνισή του ὁ Ἅγιος τὴν προέτρεψε νὰ περιέλθει τὶς ἐφημερίδες καὶ νὰ μεταφέρει τὰ μηνύματά του. Ἀρχίζοντας νὰ διαβάζουμε ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ» (18-12-1926) χαρακτηριστικὰ ὰποσπάσματα, θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσουμε μὲ τὸ ἑξῆς πολὺ σημαντικό: ἡ νεαρὴ ἔχοντας γνώση ὅτι τὰ ὁράματα μπορεῖ νὰ εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ «ἐσκέφθη νὰ δοκιμάσῃ ἑὰν ὁ σεβάσμιος ἐκεῖνος γέρων ἦτο πράγματι ὁ ἅγιος νικόλαος ἢ ὄχι καὶ ἀμέσως ἐνεφάνισε πρὸ αὐτοῦ τὸν σταυρόν. Ὁ ἅγιος ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ σταυροῦ, ἐφωτίσθη ὑπὸ ἑνὸς οὐρανίου φωτός, ἔλαμψεν ὁλόκληρος καὶ ὁ θεῖος φωτοστέφανος περιέβαλεν αὐτὸν ἐπ’ ἀρκετὰ λεπτά. – Κόρη μου, τῆς εἶπεν, ἔχεις ἀκόμη δυσπιστίαν περὶ ἐμοῦ. Ἰδοὺ ὅμως ὅτι δὲν εἶμαι πνεῦμά τι πονηρόν. Καὶ ταῦτα λέγων ἔλαβεν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῆς τὸν ἱερὸν σταυρόν, ἔφερε μετ’ εὐλαβείας αὐτὸν εἰς τὰ χείλη του, ἐσταυροκοπήθη τρὶς καὶ τὸν ἐπέστρεψεν». Ἡ νεαρὴ πεισθεῖσα πλέον ὅτι ὄντως πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τὸν ρώτησε τὶ πρέπει νὰ κάνει καὶ ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε: 

«Πρέπει νὰ φύγῃς διὰ τὰς Ἀθήνας, νὰ διακηρύξῃς ἐκεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν θρησκείαν τῶν πατέρων μας καὶ εἰς τὸ κανονικὸν ἡμερολόγιον τῆς ὀρθοδοξίας διότι μεγάλη εἶνε τὸν καιρὸν αὐτὸν ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου καὶ πολλὰ τὰ δεινὰ θὰ ἐπισωρευθῶσιν εἰς τὴν χώραν αὐτήν. … Πρέπει νὰ γνωρίζῃς, τέκνον μου, ὅτι ἐλάχιστοι, οὐδὲ αὐτῶν τῶν ἱερέων ἐξαιρουμένων, πιστεύουν εἰς τὴν θρησκείαν. Ἡ σημερινὴ κατάστασις εἶνε ἀθλία. τὸ θρησκευτικὸν αἴσθημα κατερρακώθη. Φωτιὰ θὰ ρίψῃ ὁ Θεὸς νὰ κατακαύσῃ τὰ νέα σημερινὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα. Ἡ Παναγία κλαίει καὶ θρηνεῖ διὰ τὴν σημερινὴν ἀθεΐαν. Παύσατε νὰ βλασφημῆτε τὰ θεῖα καὶ ἱερά. …Πολλάκις οἱ ἄνθρωποι ἐπικαλοῦνται τὴν συνδρομὴν τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων μόνον ὅταν κινδυνεύουν. τοὺς λησμονοῦν ὅμως μετά. Καὶ ἐὰν μὲν ἔπραττον τὰ καλὰ καὶ ἀγαθὰ θὰ ἦτο τοῦτο εὐχῆς ἔργον. Δυστυχῶς ὅμως πράττουν τὰ ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Σπεῦσε, τέκνον μου, νὰ ὑπακούσῃς εἰς ὅ,τι σοῦ εἶπον διότι πρέπει νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸν τόπον αὐτὸν τῆς ὀρθοδοξίας τὸ παλαιὸν χριστιανικὸν ἡμερολόγιον».

 Διάβαστε ὅλο τὸ ἄρθρο σὲ μορφὴ PDF  ΕΔΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ Π. ΦΑΛΗΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΤΟΥ ΟΜΩΝΥΜΟΥ ΔΗΜΟΥ

Π. Φάληρο, 28/12/017

Αξιότιμε κύριε Χατζηδάκη,

Ως εφημέριος του Ιερού Ναού Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Παλαιού Φαλήρου, σάς γράφω αυτήν την επιστολή, σχετικά με το άγαλμα «PHYLAX»  που τοποθετήθηκε στον δήμο Παλαιού Φαλήρου. Πρόκειται για ένα θέμα μείζονος σημασίας, που έχει απασχολήσει πολύ τη δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες, καθώς και το ποίμνιο του οποίου ηγούμαι.

Δεν θα αναφερθώ στην αισθητική του συγκεκριμένου έργου τέχνης, η οποία μπορεί να είναι και αμφιλεγόμενη. Θα αναφερθώ, όμως, στο πνεύμα που αποπνέει το συγκεκριμένο άγαλμα σε κάθε περαστικό που το αντικρύζει. Πρόκειται για ένα άγαλμα το οποίο θίγει το ορθόδοξο φρόνημα και προσβάλλει τη χριστιανική πίστη. Γνωρίζουμε όλοι ότι ένα άγαλμα τοποθετείται σε έναν δημόσιο χώρο προκειμένου να τιμήσει ένα πρόσωπο για την προσφορά του ή να εμπνεύσει ένα ιδεώδες στους πολίτες. Το συγκεκριμένο άγαλμα, κύριε Δήμαρχε, ποιο πρόσωπο τιμά για την προσφορά του; Αυτό που απεικονίζει είναι ένας δαίμονας, ανεξάρτητα από το παραπλανητικό όνομα «PHYLAX»  (φύλακας, δηλαδή) που ο γλύπτης του έδωσε. Είναι ένας δαίμονας, στρατιώτης του σατανά, που όχι μόνο δεν πρέπει να τιμάται αλλά πρέπει να χλευάζεται και να περιφρονείται, ως πλάσμα βλάσφημο προς τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό. Κι από την άλλη πλευρά, ποιο ιδεώδες προσπαθεί να εμπνεύσει στους πολίτες; Τον εγωισμό ή τον φθόνο που εμφωλεύει σε κάθε όργανο του σατανά;

Αναφέρατε σε συνέντευξή σας ότι  και στην αρχαιότητα οι κάτοικοι των ελληνικών πόλεων συνήθιζαν να στήνουν αγάλματα-φύλακες των πόλεών τους. Ξεχνάτε, όμως, ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν γνωστός ο αληθινός Θεός. Από την έλευση του Ιησού Χριστού και μετά, ο αληθινός Θεός και οι δικοί Του στρατιώτες είναι αυτοί που πραγματικά μπορούν να προστατεύσουν μία πόλη. Και οι δικοί Του στρατιώτες σε καμία περίπτωση δεν είναι νυχτεριδόμορφα τέρατα, σαν αυτό που εσείς τοποθετήσατε στο Παλαιό Φάληρο. Αυτά τα τέρατα μόνο από σατανολάτρες αναγνωρίζονται, προσκυνούνται, και λατρεύονται. Άλλωστε, κύριε Δήμαρχε, από πότε η ποιότητα και η έννοια ενός δημιουργήματος είναι συνάρτηση του χρονικού πλαισίου στο οποίο συνηθιζόταν να υπάρχει; Οτιδήποτε ανήκει στην αρχαιότητα είναι και αποδεκτό; Το μόνο κριτήριο ποιότητας που έχετε είναι η παλαιότητα; Αναφέρετε, ακόμη, το βιογραφικό του καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Και  σάς ξαναρωτώ: το βιογραφικό ενός καλλιτέχνη είναι το εχέγγυο για την ποιότητα των δημιουργημάτων του; Το γεγονός ότι έχουν φιλοξενηθεί έργα του σε αξιόλογες εκθέσεις ανά τον κόσμο δεν αναιρεί το αντίχριστο μήνυμα που το έργο του «PHYLAX» φέρει. Άλλωστε, όπως κι εσείς θα έχετε παρατηρήσει, όλες οι αντιδράσεις γι΄ αυτό το έργο δεν σχετίζονται με την καλλιτεχνική του διάσταση αλλά με την πνευματική.

Δεν γνωρίζω πόσο κόστισε η δημιουργία και η τοποθέτηση αυτού του αγάλματος. Γνωρίζω, όμως, ότι το πνευματικό κόστος που αναλαμβάνετε απέναντι στον Θεό και τη συνείδηση του απλού πολίτη είναι μεγάλο. Η χώρα μας, είναι μια χώρα ελληνορθόδοξη, χριστοκεντρική. Τέτοια δημιουργήματα σε δημόσιους χώρους προκαλούν αντιδράσεις στους πολίτες, όπως, άλλωστε, θα έχετε πληροφορηθεί από έγκριτες ιστοσελίδες του διαδικτύου και του τύπου γενικότερα. Και οι αντιδράσεις από το λόγια φτάνουν στην πράξη. Όταν, λοιπόν, οι κάτοικοι έρχονται αντιμέτωποι με τον δήμαρχο στον οποίο εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στις εκλογές, αντιλαμβάνεστε ότι πέρα από το πνευματικό, επωμίζεστε κι ένα πολιτικό κόστος.

Κύριε Δήμαρχε, με την παρούσα επιστολή  κρούω τον κώδωνα του κινδύνου για εσάς και τους συνεργάτες σας οι οποίοι συνέβαλαν σε όλο αυτό το εγχείρημα. Η τοποθέτηση του «καλλιτεχνικού» αυτού έργου σας καθιστά συμμέτοχο στη βλασφημία και συνένοχο με τον σατανά. Κατεδαφίστε το. Και τότε θα έχετε στο πλευρό σας τον Τριαδικό Θεό αλλά και κάθε πολίτη με ορθόδοξη συνείδηση και πίστη. Και, πιστέψτε με, είμαστε πολλοί.

Με εκτίμηση,

ο εφημέριος  του Ι.Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Π. Φαλήρου

π. Πατάπιος Αργυρός

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/12/blog-post_29.html

''Για τον Άγιο Σπυρίδωνα και Θαύματα υπέρ του Πατρίου Ημερολογίου'' + ''Σύγχρονοι διωγμοί Γ.Ο.Χ.''

Πηγή: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/12/blog-post_28.html

ΑΣ ΣΠΕΥΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ (Ἃγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος)

ΑΣ ΣΠΕΥΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ (Ἃγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος)

Αν θέλεις να επιτύχεις αυτά που επιθυμείς και ποθείς, εννοώ τα αγαθά του Θεού, και αν θέλεις από άνθρωπος να γίνεις επίγειος άγγελος, αγάπησε, αδελφέ, τη θλίψη του σώματος, δέξου την κακοπάθεια, και μάλιστα αγάπησε πολύ τους πειρασμούς, επειδή αυτοί πρόκειται να σου γίνουν πρόξενοι κάθε καλού. 

Πες μου, τι ωραιότερο υπάρχει από μία ψυχή που θλίβεται με επίγνωση, ότι κάνοντας υπομονή πρόκειται να κληρονομήσει τη χαρά όλων; Τι ανδρειότερο υπάρχει από μία καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, που τρέπει σε φυγή χωρίς κόπο τις φάλαγγες των δαιμόνων και τις απομακρύνει ολότελα; Τι ενδοξότερο υπάρχει από την πνευματική πτωχεία (*) που είναι πρόξενος της βασιλείας των ουρανών, αλλά και τι θα μπορούσε να είναι αντάξιο με την πνευματική πτωχεία, ή τώρα ή στον μέλλοντα αιώνα;

Και ακόμη το να μη μεριμνά κανείς για τον εαυτό του, για να αποκτήσει δηλαδή κάτι από τα γήινα, αλλά να έχει στραμμένο ολόκληρο το νου του προς τον Χριστό, πόσα αιώνια αγαθά φαντάζεσαι ότι προξενεί, πόση αγγελική κατάσταση; Και ακόμη το να καταφρονεί κανείς όλα μαζί τα πρόσκαιρα και αυτές ακόμη τις απαραίτητες ανάγκες του σώματος, ώστε να μη φιλονεικεί με κάποιον γι’ αυτά, για να διατηρεί αμείωτη την ειρήνη και την αγάπη μέσα σε ατάραχη ψυχική κατάσταση, για ποιες αμοιβές και για ποια στεφάνια και βραβεία δεν είναι αντάξιο;

Πραγματικά, η εντολή ξεπερνά τη φύση και οι αμοιβές ξεπερνούν τη λογική· ο Χριστός θα γίνει γι’ αυτούς τα πάντα, αναπληρώνοντας τα πάντα.

Όταν όμως ακούς το όνομα Χριστός, μην προσέχεις την απλότητα του λόγου και τη συντομία της λέξης, αλλά σκέψου τη δόξα της Θεότητας, που ξεπερνά το νου και τη σκέψη· σκέψου την ανέκφραστη δύναμή της, το αμέτρητο έλεός της, τον ακατανόητο πλούτο της, αυτά που ο Χριστός δίνει σ’ αυτούς με αφθονία και με γενναιοδωρία, και που αρκούν να αναπληρώσουν όλα, επειδή δέχθηκαν μέσα τους εκείνον τον ίδιο τον Χριστό, τον αίτιο και βραβευτή κάθε καλού· διότι αυτός που αξιώθηκε να δει και να αντικρύσει τον Χριστό, δεν επιθυμεί κάτι άλλο, ούτε αυτός που γέμισε από την αγάπη του Θεού, ανέχεται να αγαπήσει επάνω στη γη κάποιον άλλο περισσότερο από τον Χριστό.

Γι’ αυτό λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ας σπεύσουμε να βρούμε τον Χριστόκαι να τον δούμε τι λογής είναι ως προς την ωραιότητα και την τέρψη, επειδή και βλέπουμε πολλούς από τους ανθρώπους να υπομένουν από την επιθυμία κάποιων πρόσκαιρων αγαθών πολλούς κόπους και μόχθους, αλλά και να κάνουν μακρινά ταξίδια, και όχι μόνο αυτά, αλλά να καταφρονούν και γυναίκα και παιδιά και κάθε άλλη δόξα και απόλαυση, και να μην προτιμούν τίποτε άλλο εκτός από το θέλημά τους, για να μην αποτύχουν στο σκοπό τους.

Και αν μερικοί άνθρωποι κάνουν όλο τον αγώνα και θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή για πρόσκαιρα και φθαρτά πράγματα, εμείς δεν θα παραδώσουμε σε θάνατο τις ψυχές και τα σώματά μας για χάρη του Βασιλιά των βασιλευόντων και του Κυρίου των κυριευόντων, και του δημιουργού και εξουσιαστή των απάντων;

Αλλά και πού να απομακρυνθούμε ή πού να φύγουμε, αδελφοί, από την παρουσία του; Αν δηλαδή ανεβούμε στον ουρανό, θα τον βρούμε να είναι εκεί, αν κατεβούμε στον άδη, και εκεί είναι παρών· αν απομακρυνθούμε στις εσχατιές της θάλασσας, δεν θα αποφύγουμε το χέρι του, αλλά η δύναμη του χεριού του θα κρατά σφιχτά τις ψυχές και τα σώματά μας (Ψαλ. 138:7-10).

Μην μπορώντας λοιπόν, αδελφοί, να σταθούμε απέναντί του ή να φύγουμε από την παρουσία τού Κυρίου, ελάτε, ας προσφέρουμε τους εαυτούς μας δούλους στον Κύριο και Θεό, που έλαβε για χάρη μας σαν ένδυμα μορφή δούλου (Φιλιπ. 2:7) και πέθανε για τη σωτηρία μας· ελάτε, ας ταπεινωθούμε κάτω από τη δύναμη του χεριού του, που αναβλύζει για όλους σαν από πηγή την αιώνια ζωή και την προσφέρει πλούσια με το Άγιο Πνεύμα σ’ εκείνους που τη ζητούν. 

(*) πνευματική πτωχεία· η ταπείνωση (Ματθ. 5:3) 

(Από το βιβλίο: Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Έργα, Λόγος δεύτερος (απόσπασμα), σελ. 42. Μετάφραση Κωνσταντίνου Γ. Φραντζολά. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2017)

Πηγή: alopsis.gr

Ἡ μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου διέσπασε τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

ΣΤΟ πολὺ ἐνδιαφέρον βιβλίο «Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», τὸ ὁποῖο συνεγράφη ἀπὸ τὸν Ἀγωνιστὴ τῶν Πατρίων Γρηγόριο Εὐστρατιάδη (+1950), δικηγόρο-ἐκδότη-πολιτικό, καὶ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1929, προκειμένου σὺν τοῖς ἄλλοις νὰ ἀντιμετωπισθοῦν τὰ σαθρὰ ἐπιχειρήματα τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὅτι ἡ Καινοτομία τους δὲν προσκρούει στὸ Δόγμα καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε βλάπτει τὴν Ἑνότητά της, τονίζεται καὶ ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι οἱ Ἱερὲς Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἀπέβλεπαν στὴν Ἑνότητα ἐν Ἀληθείᾳ τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, καὶ τοῦτο εἶναι τὸ μεγαλύτερο Δόγμα καὶ ὁ ἐπιτακτικώτερος Ὅρος καὶ Κανόνας τους, ὅπως καὶ ὁ κυριώτερος λόγος τῆς συγκροτήσεώς τους.  Καὶ μάλιστα, ὄχι μόνον ὡς πρὸς τὴν Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν, τὸ Ἅγιον Πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ὑπόλοιπες Ἑορτές, τὶς Νηστεῖες καὶ ἐν γένει τὰ παραδεδομένα ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅλες οἱ Σύνοδοι ἀπέβλεπαν στὸ νὰ τελοῦνται αὐτὰἀπὸ κοινοῦ ἀπὸ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μονομερὴς μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924 ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως προσέκρουσε στὸν σκοπὸ αὐτὸ τῆς ἑνότητος τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ παραβίασε τοὺς Κανόνες καὶ τοὺς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι θεσπίσθηκαν ἀκριβῶς γιὰ τὴν Ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας (βλ. σελ. 89 τοῦ ἐν λόγῳ ἔργου).

 

Τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ὁ σκοπὸς τῶν Συνόδων, τονίζει ὁ Εὐστρατιάδης, δὲν ἦταν μόνον γιὰ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἐπιτέλεση τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλες τὶς Ἑορτές, οἱ ὁποῖες συνδέονται μὲ αὐτήν, ὅπως καὶ γιὰ τὶς ἀκίνητες λεγόμενες Ἑορτὲς –καὶ μάλιστα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-, καθὼς καὶ γιὰ τὶς Νηστεῖες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ὁ λόγος γιὰ τὸ Πάσχα ἀναφέρεται ὄχι μόνον στενὰ σὲ ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ αὐτό, ἀλλὰ σὲ ὅλη τὴν Τυπικὴ διάταξη, ἡ ὁποία ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἔχει ὡς βάση τὸ Ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, διότι σὲ αὐτὸ εἶναι προσαρμοσμένο τὸ Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ Ἑορτολόγιο, οἱ Νηστεῖες καὶ τὸ Κυριακοδρόμιο τῶν Εὐαγγελίων. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅποιος διαταράσσει τὴν Τυπικὴ αὐτὴ διάταξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καὶ διαταράσσεται καίρια μὲ τὴν μεταβολὴ τοῦ Ἡμερολογίου, παραβιάζει ἀναπόφευκτα τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ σκοπὸς τῶν ὁποίων εἶναι ἡ διασφάλιση τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας (βλ. σελ. 89-90).

 

Τὰ ὅσα δὲ θεσπίσθηκαν γιὰ τὸ Πάσχα ἰδίως ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶχαν σκοπὸ τὸν καθορισμὸ τῆς ἀκριβοῦς ἀστρονομικῆς ἰσημερίας σὲ ὁρισμένη ἐποχή, παρὰ ἀπέβλεπαν στὸ νὰ τελεῖται αὐτὸ ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ὅπου γῆς σὲ μία καὶ τὴν αὐτὴ Κυριακή, γιὰ νὰ τηρεῖται ἡ μία πίστη καὶ ὁμογνώμων εὐσέβεια, [νὰ ἀποφεύγεται ὁ συνεορτασμὸς μὲ τοὺς Ἰουδαίους ἤ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, θὰ προσθέταμε ἐπίσης], καὶ νὰ μὴν ὑπάρχει διαφωνία ὡς πρὸς τὴν Ἑορτὴ αὐτή, ἐφ’ ὅσον μία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ ἄρα εἶναι ἐντελῶς ἀπρεπὲς στὶς ἴδιες καὶ τὶς αὐτὲς ἡμέρες ἄλλοι νὰ νηστεύουν καὶ ἄλλοι νὰ πανηγυρίζουν εὐφραινόμενοι (βλ. σελ. 95).

Ἐπὶ τοῦ ἀξιοπρόσεκτου αὐτοῦ σκεπτικοῦ, συνεχίζει ὁ ἀοίδημος Γρηγόριος Εὐστρατιάδης τὸ ἔργο του, μὲ τὴν δεινότητα καὶ ἐμβρίθεια ποὺ διέκρινε αὐτὸ τὸν ἔξοχο ἀπολογητὴ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, διαφωτίζοντας καὶ ἐμᾶς σήμερα ἐπικαίρως στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀπαραδέκτων σοφιστειῶν τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, γράφοντας καὶ τὰ ἑξῆς σημαντικά:

«Ἀλλὰ πρόκειται περὶ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα [ἡ ἀπόφασις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου], θὰ μᾶς ἀπαντήσουν οἱ Καινοτόμοι μετὰ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν [Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου], καὶ ἡμεῖς δὲν ἐκαινοτομήσαμεν διὰ τὸ Πάσχα. Ὄχι, ἀπαντῶμεν. Τοῦτο εἶνε Φαρισαϊσμὸς καὶ σοφιστεία.Ὅταν μία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὁρίζῃ ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ καθορισμοῦ τοῦ Πάσχα εἶναι ἵνα μὴ διαφωνῶσιν αἱ διάφοροι Ἐκκλησίαι καὶ ἵνα μή, ὅταν ἑορτάζωμεν οἱ μέν, οἱ ἄλλοι νηστεύωσιν. Ὅταν δηλονότι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος θεσπίζῃ τὴν Ἑνότητα τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιτάσσῃ ἐν αὐτῇ ὁμογνωμίαν. Ὅταν τοιοῦτον λέγει ὅτι εἶχον σκοπὸν οἱ Κανόνες τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ σκοπὸς οὗτος ὑπάρχει διὰ πᾶσαν κοινὴν ἑορτήν, διὰ πᾶσαν κοινὴν νηστείαν.

Οὐδὲ ἦτο δυνατὸν νὰ νοηθῇ ὅτι ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος περιώριζε τὴν ἀνάγκην τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας μόνον εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα καὶ ὅτι ἠδιαφόρει διὰ τὴν διχογνωμίαν εἰς ἄλλας ἑορτὰς καὶ εἰς ἄλλας νηστείας. Διὰ τοῦτο ἐὰν ὑπῆρχε προσβολὴ τῶν ἀποφάσεων καὶ Κανόνων τῆς Α΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐφ’ ὅσον μετεβάλλετο ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, καὶ ἐπήρχετο διαίρεσις καὶ διαφωνία εἰς τὰς Ἐκκλησίας ὡς πρὸς τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἡ αὐτὴ προσβολὴ τῶν διατάξεων τῆς αὐτῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὑπάρχει καὶ ὅταν διὰ τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου ἐπέρχεται διαφωνία καὶ διχασμὸς τῶν Ἐκκλησιῶν διὰ τὴν τέλεσιν καὶ πάσης ἄλλης ἑορτῆς καὶ δὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κλπ. Καὶ τότε προσβάλλεται ἐπίσης ἡ ἑνότης τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μόνον διὰ τὴν ἑνότητα ταύτην ἐμερίμνησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἑνότητα τὴν ὁποίαν διασπᾶ καὶ συντρίβει ἡ μετὰ τόσης ἐπιπολαιότητος καὶ τόσης ἐλλείψεως Ἐκκλησιαστικῆς συνειδήσεως ἀποφασισθεῖσα μονομερῶς μεταβολὴ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.

Καὶ ὅτι δὲν ἀπέβλεψαν ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, ἀλλ’ εἶχον ὑπ’ ὄψιν ἁπάσας τὰς ἑορτὰς καὶ τὰς νηστείας καὶ δι’ ἁπάσας ἀπήτησαν ἑνότητα καὶ ὁμοφωνίαν, ἀποδεικνύεται ἐκτὸς τῆς ἀνωτέρω Συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἐκτὸς τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου [πρόκειται γιὰ κείμενα, τὰ ὁποῖα εἶχαν παρατεθῆ ὑπὸ τοῦ συγγραφέως νωρίτερα], καὶ ἐκ τῶν κατωτέρω:

Ἐκ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὅστις – Διάκονος τότε – συμμετέσχεν εἰς τὴν ἐν Νικαίᾳ Σύνοδον, ἥν ἐπιστολὴν ἀπηύθυνε πρὸς τοὺς Ἀφρικανοὺς Ἐπισκόπους καὶ διὰ τῆς ὁποίας λέγει:

    “...Ἡ μὲν γὰρ (Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐν Νικαίᾳ) διὰ τὴν Ἀρειανὴν αἵρεσιν καὶ διὰ τὸ Πάσχα συνήχθη. Ἐπειδὴ αἱ κατὰ Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσοποταμίαν διεφώνουν πρὸς ἡμᾶς καὶ τῷ καιρῷ, ἐν ᾧ ποιοῦσιν οἱ Ἰουδαῖοι, ἐποίουν καὶ οὗτοι. Ἀλλὰ χάρις τῷ Κυρίῳ, ὥσπερ περὶ τῆς πίστεως οὕτω καὶ περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς γέγονε συμφωνία. Καὶ τοῦτο ἦν τὸ αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου”.

Ἡ συμφωνία λοιπὸν τῆς Ἐκκλησίας ἦτο ὁ λόγος τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου καὶ κατὰ τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον. Ἐὰν δὲ καὶ περὶ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς ἐπήρχετο διαφωνία, ὡς περὶ τοῦ Πάσχα, θὰ συνεκροτεῖτο καὶ περὶ ταύτης Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Διὰ τοῦτο κυρίως ἀπέβλεπον αἱ Σύνοδοι καὶ αἱ διατάξεις αὐτῶν νὰ ἀσφαλίσουν τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἑνότητα διὰ κοινῆς συμφωνίας.

Ὅτι δὲ καὶ τὰς λοιπὰς Δεσποτικὰς ἑορτὰς ἐθεώρουν οἱ Πατέρες ὅπως καὶ τὴν τοῦ Πάσχα, τὸ εἶπεν ὁ [Ἅγιος] Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου πρὸς Μακάριον τὸν Φιλογόνιον (Λόγος Γ΄) ὁμιλοῦντος περὶ τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἥν ὀνομάζει «Μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» καὶ λέγει περὶ ταύτης:

“Ἀπὸ γὰρ ταύτης τὰ Θεοφάνεια καὶ τὸ Πάσχα τὸ ἱερὸν καὶ ἡ Ἀνάληψις καὶ ἡ Πεντηκοστὴ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ὑπόθεσιν ἔλαβον. Εἰ γὰρ μὴ ἐτέχθη κατὰ σάρκα ὁ Χριστός, οὐκ ἄν ἐβαπτίσθη, ὅπερ ἐστὶ τὰ Θεοφάνεια, οὐκ ἄν ἐσταυρώθη, ὅπερ ἐστὶ τὸ Πάσχα, οὐκ ἄν τὸ Πνεῦμα κατέπεμψεν, ὅπερ ἐστὶν ἡ Πεντηκοστή. Ὥστε ἐντεῦθεν ὥσπερ ἀπό τινος πηγῆς ποταμοὶ διάφοροι ρυέντες, αὗται ἐτάχθησαν ἡμῖν αἱ ἑορταί”.

 

Ἐὰν τοιαύτη εἶναι καὶ θεωρῆται ὑπὸ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, πῶς ἐπετρέπετο δι’ αὐτὴν διαφωνία τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ πῶς διὰ τὸ Πάσχα μόνον θὰ συνεκαλοῦντο αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι; Καὶ ἀφοῦ αἱ διατάξεις αὐτῶν ἐγένοντο ὅπως ἀσφαλισθῇ ἡ περὶ τὰς ἑορτὰς ἑνότης, πῶς διὰ μὲν τὴν ἑορτὴν τοῦ Πάσχα θεωροῦμεν τὴν μεταβολὴν ἀπηγορευμένην ὑπὸ τῶν Κανόνων, διὰ δὲ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ τὰς ἄλλας, ἅς μετεκίνησε κατὰ 13 ἡμέρας ἡ μεταβολὴ τοῦ Ἡμερολογίου θεωροῦμεν αὐτὴν μὴ προσκρούουσαν εἰς τοὺς Κανόνας τῶν Συνόδων; Ἀφοῦ τὸ πνεῦμα τῶν Κανόνων περὶ τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εἶναι νὰ ὑπάρχῃ ὁμογνωμία τῶν Ἐκκλησιῶν διὰ τὴν ἡμέραν πασῶν τῶν ἑορτῶν, πῶς δὲν εἶναι ἀντικανονικὴ ἡ Ἡμερολογιακὴ μεταβολή, διὰ τῆς ὁποίας ἄλλαι Ἐκκλησίαι ἄγουν τὰς ἑορτὰς Χριστουγέννων, Φώτων κλπ. μίαν ἡμέραν, καὶ ἄλλαι ἄγουν αὐτὰς ἄλλην ἡμέραν;

Ὑψίστην ἄρα σημασίαν ἀπέδιδον οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Ἑνότητα αὐτῆς καὶ ὡς πρώτιστον Δόγμα ἐκήρυσσον τὴν συμφωνίανἁπασῶν εἰς τὰ τῆς τελέσεως τῆς ἐξωτερικῆς Λατρείας» (σελ. 95-98).

 

• Ὅπως γίνεται ἄμεσα ἀντιληπτὸ καὶ κατανοητό, ἡ Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία προσκρούει στὸ γράμμα καὶ μάλιστα στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας περὶ ὁμογνωμίας καὶ συμφωνίας στὸν ἑορτασμὸ ὅλου τοῦ ἑορτολογικοῦ κύκλου τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἀποδεικνύει μὲ τόση σαφήνεια ὁ Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως Γρηγόριος Εὐστρατιάδης, καταδεικνύοντας τὴν τεράστια ἀστοχία καὶ εὐθύνη τῶν Καινοτόμων, οἱ ὁποῖοι ἔβλαψαν καίρια τὴν ἐξωτερικὴ ἔκφραση τοῦ Δόγματος τῆς Ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ὅτι αὐτοὶ τολμοῦν νὰ ἑορτάζουν Χριστούγεννα μαζὶ μὲ τοὺς Ἑτεροδόξους, ἀποχωριζόμενοι ἀπὸ τὴν Ἑορτολογικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία προβλέπει τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ τὴν ἐξακολούθηση τῆς εὐλογημένης περιόδου Νηστείας ἐν ὄψει τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων τῶν Ὀρθοδόξων, διαδηλώνουν τὸ χάσμα ποὺ τοὺς χωρίζει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἐξακολουθητικὴ προτίμηση καὶ ἁμαρτία τους νὰ ἀποστατοῦν συνευφραινόμενοι Οἰκουμενιστικῶς μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ ἐν χώρᾳ μακρᾷ! Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς δώσει μετάνοια καὶ ἐπιστροφή!

+Ἐ.Γ.Κ.
12/25.12.2017
 Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος

Πηγή: http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/istorika/1283-h-metavoli-toy-ekklisiastikou-hmerologiou-diespase-thn-enothta-ths-ekklisias

ΙΑ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ - ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Η ἀτμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Τά πνεύματα μέσα στήν μικρή συνοδεία τῶν μοναχῶν ἦταν πολύ ἠλεκτρισμένα. ῾Η κατάσταση δέν ἔπαιρνε ἄλλο. Μᾶλλον εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά πάρει ὁ πειρασμός πόδι ἀπό τόν τόπο τους. Νά πάει ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, μόνος ἤ ἔστω μέ ἄλλους πού τά κριτήριά τους ὅμως θά ἦταν πολύ πιό κάτω ἀπό τά δικά τους. ῎Οχι μόνο τούς προκαλοῦσε μέ τήν στάση του, ἀλλά γινόταν καί πολύ κακό παράδειγμα γιά τούς διάφορους προσκυνητές πού τύχαινε νά περάσουν ἀπό ἐκεῖ καί νά βρεθοῦν μάλιστα σέ κάποια ἀγρυπνία τους. ῾Η κακή εἰκόνα του ἀντανακλοῦσε σέ ὅλους τους. Τί θά λέγανε καί γι᾽ αὐτούς; 

Στήν ἀρχή δέν πολυέδωσαν σημασία. Τό ἀντιμετώπισαν μᾶλλον χαλαρά. ῾Ορισμένοι ἴσως καί νά τό διασκέδασαν. ᾽Αλλά ὅταν παρόλη τήν παρατήρηση πού τοῦ ἔγινε, ἀρχικά ἀπό κάποιον ἀδελφό κι ἔπειτα ἀπό τόν ἴδιο τόν Γέροντα, ἐκεῖνος συνέχιζε τήν ἴδια τακτική, ἄρχισαν νά τό θεωροῦν ἐνοχλητικό. Καί ἡ ἐνόχληση γρήγορα πῆρε τήν μορφή τῆς ταραχῆς καί τῶν νεύρων. Ναί, ὁ νέος καλόγερος πού εἶχε φτάσει στήν συνοδεία τους πρίν ἀπό μερικές μῆνες, μέ καλές συστάσεις εἶναι ἀλήθεια, χωρίς νά προκαλεῖ κάποιο ἄλλο πρόβλημα πέρα ἀπό αὐτό, ἔγινε τό ἀγκάθι τοῦ μικροῦ μοναστηριοῦ τους.

῾Μά νά μήν ἀκούει οὔτε καί τόν Γέροντα; Μεγάλη ψυχή ἔχει ὁ Γέροντάς μας πού τόν ἀνέχεται ἀκόμη καί δέν τόν ἔχει διώξει᾽, ἦταν τό μόνιμο σχεδόν σχόλιο τῶν παλαιοτέρων καί γεροντοτέρων καλογέρων.

Κάνα δυό προσπάθησαν νά τόν δικαιολογήσουν. ῾Νέος εἶναι. Κάνει τόν ἀγώνα του. Δέν μᾶς ἐνοχλεῖ σέ ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό αὐτό. ᾽Αλλά, καί σ᾽ αὐτό πού φαίνεται ὅτι ἐνοχλεῖ, κοιτάξτε: ἔρχεται πάντα στίς ἀκολουθίες καί στίς ἀγρυπνίες. Δέν ἔλειψε ποτέ. ῾Απλῶς...τόν πιάνει ὁ ὕπνος᾽.

Νά, λοιπόν, τό πρόβλημα μέ τόν καλόγερο ᾽Αγάθωνα πού εἶχε γίνει ἀγκάθι γιά τούς πολλούς καί τούς τάραζε: στίς ἀκολουθίες καί μάλιστα στίς ἀγρυπνίες μετά ἀπό λίγο κοιμόταν.

Τόν πρῶτο καιρό, εἴπαμε, δέν ἔδωσαν σημασία. ῞Υστερα ὅμως πήγαιναν καί τόν ξυπνοῦσαν. Μαλακά στήν ἀρχή, ἔπειτα πιό ἀπότομα. Κάποτε κυριολεκτικά τόν τράνταζαν. Κι αὐτός πεταγόταν ἐπάνω, συγχυσμένος, τρομαγμένος, ψελλίζοντας ῾συγγνώμη᾽, γιά νά σταθεῖ γιά λίγο ξυπνητός καί πάλι στήν συνέχεια νά καταπέσει.

Εἶναι ἐκπληκτικό γιά ἐμᾶς τούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους τό πῶς ἕνα μικρό θεωρούμενο πρόβλημα μπορεῖ νά γίνει μεγάλο. Κάτι ἀνεπαίσθητο πού σέ ἄλλες στιγμές δέν τοῦ δίνουμε σημασία, κάτω ἀπό συγκεκριμένες συνθῆκες μπορεῖ νά πάρει τεράστιες διαστάσεις καί νά φτάσει στό σημεῖο νά μᾶς ῾σπάει τά νεῦρα᾽. Μία σταγόνα νεροῦ γιά παράδειγμα. Ποιός τῆς δίνει σημασία; Κι ὅμως, ὅταν σταλάζει ἐπίμονα, στόν ἴδιο τόπο, μέ τόν ἴδιο ρυθμό, συνέχεια καί συνέχεια, γίνεται ἐνόχληση, βάσανο, μαρτύριο.

Κάτι παρόμοιο ἔγινε καί στούς συγκεκριμένους καλόγερους. ῾Η μικρή κοινωνία τους ταράχτηκε καί συγχύσθηκε ἀπό ἕνα ἐλάχιστο πρόβλημα: τήν ἀδυναμία ὕπνου ἑνός νέου καλογέρου, πού δέν ἄντεχε στίς ἀγρυπνίες. Καί δέν εἶναι κάτι ἄγνωστο τό πόσο μεγαλοποιοῦνται τά θέματα, τά ὅποια θέματα, ἐκεῖ πού συνυπάρχουν πολλές φορές λίγοι. ῾Μικρό χωριό κακό χωριό᾽ δέν λέει ἡ παροιμία; Νά, λοιπόν, πῶς τό τίποτα ἤ τό ὀλίγιστο κατάντησε νά γίνει μεγάλο. Νά δημιουργηθεῖ πρόβλημα, νά φτάσουν στό σημεῖο οἱ καλόγεροι νά συζητᾶνε καί νά ζητᾶνε ἀπό τόν Γέροντα νά διώξει τόν...πειρασμό.

῾Ο Γέροντας τούς ἄκουσε. Προσπάθησε νά κατανοήσει τόν πειρασμό τους, πού εἶχε ἀρχίσει νά γίνεται πειρασμός καί γιά τόν ἴδιο. ᾽Αλλά κάτι μέσα του τόν ἔτρωγε. ῎Ενιωθε ὅτι τό νά ἀπομακρύνει τόν ᾽Αγάθωνα μπορεῖ νά φαίνεται ὡς λύση, ἀλλά μᾶλλον θά ἀποτελεῖ καί δική τους ἧττα. Θά τούς εἶχε νικήσει ὁ πειρασμός. ᾽Αλλά πάλι ἔτσι, ἡ ταραχή θά συνεχιζόταν.
῾᾽Επερώτησον τόν πατέρα σου καί ἀναγγελεῖ σοι᾽, μουρμούρισε. Νόμισε πώς βρῆκε τήν λύση. ῾Ναί, αὐτός θά μᾶς κατευθύνει σωστά. Θά μᾶς πεῖ ἄν εἶναι σωστό νά τόν ἀπομακρύνουμε ἤ ὄχι. ῾Ο ἀββᾶς Ποιμήν. ῾Ο μεγάλος Γέροντας, ὁ διορατικός καί προορατικός, ὁ σοφός καί συνετός, πού ἡ ἀγάπη του εἶναι μιά ἀγκαλιά γιά ὅλον τόν κόσμο. ᾽Αρκεῖ νά δεχτεῖ βεβαίως τήν πρόσκλησή μου᾽.

῾Ο ἀββᾶς δέχτηκε. Δέν μποροῦσε νά ἀρνηθεῖ τό πέρασμά του ἀπό ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν ἀδελφοί πού πάλευαν καί ἀγωνίζονταν τόν πνευματικό ἀγώνα. Γιατί ἤξερε τό πόσο ὁ πονηρός πολεμάει τούς ἀνθρώπους καί μάλιστα τούς καλόγερους. ῾Λιοντάρι πού ὠρύεται καί ζητάει ποιόν νά καταπιεῖ᾽, κατά πῶς γράφει καί ὁ μαθητής τοῦ Κυρίου ἅγιος Πέτρος.

῎Εκανε θερμή προσευχή πρός τόν Κύριο νά ἐλεήσει τά πλάσματά Του. Νά τοῦ δώσει φώτιση νά κατανοήσει τό πρόβλημα γιά τό ὁποῖο τόν εἰδοποιοῦσε ὁ ἡγούμενος. Νά γίνει τό ὄργανο ᾽Εκείνου, ὥστε ἀφενός νά καταντροπιασθεῖ ὁ πονηρός, ἀφετέρου νά δοξαστεῖ τό ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Τόν ὑποδέχτηκαν ὅλοι μέ μεγάλες τιμές. Ἡ παρουσία του κάθε φορά συνοδευόταν πράγματι μέ ἐκδηλώσεις πού ἔφθαναν κάποιες φορές καί σέ ἐπίπεδο ὑπερβολῆς. ῾Ο ἀββᾶς Ποιμήν ἦταν καί γιά τήν συνοδεία αὐτή ὁ μεγάλος καθοδηγητής τους. ῎Ηξεραν πώς ὅ,τι τοῦ ἔθεταν ὡς πρόβλημα καί λογισμό θά ἔπαιρναν τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ. Περίμεναν λοιπόν καί γιά τό συγκεριμένο πού εἶχε ἀναφανεῖ. Γιατί ὁ ἡγούμενος, ὁ ὁποῖος εἶχε φροντίσει νά στείλει σέ ἐξωτερικό διακόνημα τόν ᾽Αγάθωνα, τούς εἶχε πληροφορήσει γιά τόν σκοπό τοῦ ἐρχομοῦ του.

῾Ο ὅσιος Πατέρας ἄκουσε τό πρόβλημα. Εἶδε τήν ταραχή. Καί κατάλαβε αὐτό πού τόν λύπησε πιό πολύ ἀπό ὅλα: ὄχι τήν ἀδυναμία τοῦ ἀδελφοῦ μέ τόν ὕπνο, ἀλλά τήν ἀδυναμία τῶν ὑπολοίπων ἀδελφῶν νά τόν ὑπομείνουν καί νά ἀντιμετωπίσουν τόν τρισκατάρατο πού βρισκόταν καλά κρυμμένος ἀπό πίσω, δουλεύοντάς τους μέ τά ἐκ δεξιῶν λεγόμενα ὅπλα: τήν διακράτηση ἐν προκειμένῳ ἑνός τυπικοῦ. ῾Η αὐστηρότητά τους σχεδόν τόν τρόμαξε.

῾᾽Αδελφοί᾽ εἶπε. ῾Χαίρομαι πού βρίσκομαι ἀνάμεσά σας, ἀνάμεσα σέ πιστούς πού λατρεύουν τόν Κύριο καί ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγώνα. ῾Η χάρη τοῦ Κυρίου πού σᾶς δίνεται καί θά σᾶς δοθεῖ εἶναι πλούσια. ᾽Αλλά δέν βλέπετε τί γίνεται μέ τήν συγκεκριμένη περίπτωση πού μοῦ λέτε; Δέν βλέπετε πώς τό ἔλλειμμα βρίσκεται στήν δική σας πλευρά ὡς ἔλλειμμα ἀγάπης; ῾Ο ἀπόστολος δέν λέει πώς ῾ἡ ἀγάπη πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει, οὐδέποτε ἐκπίπτει᾽; ῾Η ἀγάπη ὅλα τά ἀνέχεται, ὅλα τά ὑπομένει, ποτέ δέν ξεπέφτει. Ποῦ εἶναι ἡ δική σας ἡ ἀνοχή; Ποῦ εἶναι ἡ ὑπομονή σας; Ποῦ ἡ διάρκεια τῆς ἀγάπης σας; Καί ἡ ἔλλειψη αὐτή δέν ἀποδεικνύει ὅτι δέν ζεῖτε σωστά ὡς μέλη τοῦ Κυρίου μας; ῾Ο καθένας μας δέν συνιστᾶ μέλος τοῦ σώματος ᾽Εκείνου, συνεπῶς εἴμαστε δεμένοι καί μέ ᾽Εκεῖνον ὡς κεφαλή ἀλλά καί μεταξύ μας; ῎Αν ὑπάρχει κάποια ἀδυναμία σέ ἕνα μέλος, σημαίνει ὅτι τά ἄλλα μέλη πρέπει νά τήν δοῦν καί ὡς δική τους ἀδυναμία. Πιστεύετε λοιπόν ὅτι ἡ αὐστηρότητα, ἡ ἀπότομη στάση σας ἀπέναντι στόν ἀδελφό σας θά τόν διορθώσει; ῎Αλλη στάση ζωῆς ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη δέν ὑπάρχει, ἄν θέλουμε νά διορθώσουμε τόν πάσχοντα συνάνθρωπό μας᾽.

῎Εκανε παύση ὁ ἀββᾶς. Δέν εἶχε συνηθίσει νά ρητορεύει. Μόνιμη ἐπιλογή του ἦταν νά εἶναι τό παράδειγμα καί ὅποιος θέλει μετά νά τόν ἀκολουθεῖ. ῾῾Ο ποιήσας καί διδάξας᾽ ἦταν ἡ κατευθυντήρια γραμμή του.

῾Δέν αἰσθάνομαι καλά πού σᾶς κάνω τόν δάσκαλο᾽, εἶπε καί ἔσκυψε τό κεφάλι πρός τό μέρος τῆς καρδιᾶς. Τό ἀνασήκωσε καί πάλι. ῾᾽Αλλά ἐπειδή μέ κινεῖ τό πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς στόν ἡγούμενο σᾶς τά λέω. ῾Τῷ αἰτοῦντί σε δίδου᾽, κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας. Καί δέν θέλω νά σᾶς περιπαίζει ὁ διάβολος᾽ συμπλήρωσε.

῾Γέροντα, σέ καταλαβαίνουμε καί ὁ λόγος σου μᾶς φέρνει καί πάλι στόν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ μας᾽ εἶπε μέ συστολή ὁ ἡγούμενος. ῾Τί νά κάνουμε συγκεκριμένα ὅμως μέ τόν ἀδελφό; Νά μήν τοῦ ποῦμε ὅτι πρέπει νά εἶναι ξύπνιος στίς ἀκολουθίες; Νά μήν τόν ξυπνᾶμε᾽; Κοντοστάθηκε. ῾Γέροντα, ἐσύ τί θά ἔκανες; Πές μας καί θά τό κάνουμε κι ἐμεῖς᾽.

Πιάστηκε ἡ ἀναπνοή τους. ῾Η ἀπάντηση τοῦ ὁσίου θά καθόριζε καί τήν δική τους στάση. ῎Ηδη μέσα τους ἡ συνείδηση τούς ἔλεγχε. Καταλάβαιναν ὅτι δέν λειτουργοῦσαν ἀπέναντι στόν ἀδελφό μέ ἀγάπη. ῞Οτι ἡ στάση τους δέν ἦταν χριστιανική. ῞Οτι συμπεριφέρονταν σάν τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, μέ ὑπερηφάνεια.

῾Ο ἀββᾶς δέν ἔσπευσε νά ἀπαντήσει. Φαινόταν ὅτι προσευχόταν μέ ἔνταση καί θέρμη. Δάκρυα πῆραν νά ἀναβλύζουν στά ἁγιασμένα μάτια του.

῾᾽Αδελφοί᾽, εἶπε σιγά, ἔχοντας ἐπίγνωση τοῦ βάρους τῶν λόγων του. ῾Στήν θέση σας ἐγώ, ὅταν ἔβλεπα τόν ἀδελφό νά κοιμᾶται...᾽

-τά μάτια τῶν ἀδελφῶν ἀνοίχτηκαν διάπλατα καί τά αὐτιά τους τεντώθηκαν στό ἔπακρο μή χάσουν τό παραμικρό ἀπό τά λεγόμενά του-

῾...στήν θέση σας, λοιπόν, θά ἔπαιρνα ἕνα μαξιλάρι νά τό βάλω κάτω ἀπό τό κεφάλι του γιά νά τόν ἀναπαύσω περισσότερο. Γιατί ὁ ἀδελφός γιά μένα εἶναι ὁ κρυμμένος Χριστός᾽.

(Ἀπό τό Γεροντικό)

Πηγή: https://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.gr/2017/12/blog-post_14.html?spref=fb

ΔΙΩΓΜΟΣ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ (ΓΕΩΡΓΙΑ 2004)

Όσοι έχουμε διαβάσει για τις παλιές διώξεις των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα και τους ξυλοδαρμούς από την Αστυνομία, η οποία εισέβαλε μέχρι και σε ναούς μας, μόνο με την φαντασία μας μπορούμε να οπτικοποιήσουμε τα γεγονότα εκείνα. Το παρακάτω βίντεο όμως μας βοηθά στο να έχουμε μια εικόνα από τότε. Είναι βίντεο από την εισβολή της Αστυνομίας στο ναό Παναγία Πορταΐτισσα των Γνησίων Ορθοδόξων αδελφών μας στην Γεωργία το 2004, κατά την οποία ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα πολλοί αδελφοί μας και συνελήφθη ο ιερέας μας π. Βασίλειος Μκαλαβισβίλι (βλ. και εδώ: http://www.hsir.org/Annals_el/2b1012GeorgiaAK320.pdf).

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2017/12/2004.html

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΛΟΥΚΑ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

Ὁ Ἀόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΒ´

Ο πόλεµος και η απάτη που χρησιµοποιεί ο διάβολος, για να εγκαταλείψουµε τον δρόµο της αρετής που βαδίζουµε 

Η τέταρτη απάτη µε την οποία µας επιτίθεται ο πονηρός διάβολος, όταν µας δη ότι βαδίζουµε τον ευθύ δρόµο της αρετής, είναι οι διάφορες επιθυµίες, που ξεσηκώνει εναντίον µας, για να µας κάνη να ξεπέσουµε απο την εκγύµνασι των αρετών στίς κακίες. Για παράδειγµα, οταν ένας άρρωστος υποφέρη µε υποµονετική θέλησι την αρρώστία του, ο εχθρός, που γνωρίζει οτι µε τον τρόπο αυτόν µπορεί εκείνος να αποκτήση την συνήθεια της υποµονής, του παρουσιάζει µπροστά του πολλά καλά έργα, που θα µπορούσε να κάνη αν βρισκότανε σε άλλη κατάστασι και φροντίζει να τον πείση ότι αν ήταν υγιής, θα µπορούσε να υπηρετήση καλύτερα τον Θεό και να ωφελήση και τον εαυτό του και τους άλλους. Αφου του βάλλει αυτές τις επιθυµίες, πηγαίνει σιγά σιγά, αυξάνοντάς τες κατα αυτό τον τρόπο, που τον κάνει να θορυβήται και νά ταράζεται, γιατί δεν µπορεί να τίς τελειώση, σύµφωνα µε το θέληµα του. Και όσο του γίνονται µεγαλύτερες και δυνατώτερες οι παρόµοιες επιθυµίες, τόσο πιό πολύ αυξάνει και η ενόχλησις και η ταραχή της καρδιάς του· και µετά λίγο λίγο, µε ικανότητα τον καταφέρνει ο εχθρός ώστε να µην υποµένη πλέον την αρρώστία του, όχι ως αρρώστια, αλλά ως εµπόδιο εκείνων των αρετών, που µε πολλή όρεξι επιθυµεί να κάνη, για µεγαλύτερη ωφέλεια. Και αφού τον φέρει αυτό το σηµείο, µε πολλή ικανότητα του κλέβει από το νου εκείνο τον σκοπό που είχε για να υπηρετήσει καλύτερα τον Θεό και να αποκτήση περισσότερες αρετές. Και έτσι, άλλο δεν του αφήνει, παρά γυµνή και µόνη την επιθυµία του να ελευθερωθή από την αρρώστια. Επειδή όµως, σύµφωνα µε την θέλησί του, δεν του περνά, συγχύζεται και ταράσσεται σε τέτοιο σηµείο, πού γίνεται εντελώς ανυπόµονος, και έτσι φθάνει ο άθλιος να πέση στην κακία της ανυποµονησίας, από την αρετή της υποµονής, πού εξασκείτο απο πρίν χωρίς να το καταλαβαίνη καθόλου (68). Ο τρόπος λοιπόν, για να αντισταθής σε αυτή την απάτη του διαβόλου, είναι ο εξής: Όταν βρεθής σε αυτή την κατάστασι της αρρώστιας, που να ενοχλήσαι και να ταράσσεσαι, πρόσεχε καλά, να µη δέχεσαι ή να µην υποχωρής καθόλου στις επιθυµίες πού τότε σου έρχονται, όσο καλές κι αν φαίνωνται. Γιατί, µη µπορώντας τότε να τίς κάνης έργο, αναγκαστικά συγχύζεσαι και δεν ειρηνεύεις. Πρέπει λοιπόν, µε κάθε ταπείνωσι, υποµονή και υποταγή να πιστεύης, πως οι επιθυµίες σου αυτές, δεν µπορούν να πάρουν εκείνη την έκβασι και το τέλος που επιθυµείς, όντας εσύ περισσσότερο αδύνατος και στήρικτος από εκείνο πού εσύ λογαριάζεις· ή σκέψου ότι ο Θεός για τίς κρυφές κρίσεις του ή και για τίς αµαρτίες σου, δεν θέλει από σένα εκείνα τα καλά που επιθυµείς, αλλά καλύτερα θέλει να σε εχη ταπεινωµένο µε την υποµονή, κάτω απο το γλυκό και δυνατό χέρι της θελήσεώς του. Έτσι παρόµοια και αν έχης κάποτε κανόνα απο τον Πνευµατικό σου για κανένα σου αµάρτηµα και γι’ αυτό δεν µπορείς, όπως επιθυµείς, να ακολουθής µε συνέπεια την κάθε ενέργεια που κάνεις για ευλάβεια, και ιδιαιτέρως την θεία Κοινωνία, µη συγχυσθής και ενοχληθής από την επιθυµία τους· αλλά αφού αποβάλης κάθε δικό σου θέληµα, φόρεσε εκείνο που αρέσει στο Θεό µε πόνο καρδιάς, λέγοντας µέσα σου. Αχ, εάν το µάτι της θεϊκής πρόνοιας, δεν έβλεπε σε µένα αχαριστίες και ελαττώµατα, εγώ βέβαια, δεν θα βρισκόµουν τώρα σε τέτοια αθλιότητα, να στερηθώ τη χάρι των αγιωτάτων Μυστηρίων· γι’ αυτό, βλέποντας ότι ο Κύριος µου, µου φανερώνει µε αυτό την αναξιότητά µου, υµνώ και δοξολογώ στους αιώνας το όνοµα του, λέγοντας προς αυτό: «Φιλανθρωπότατε ∆έσποτα· ελπίζοντας καλά στην αγαθότητα σου, αν και είµαι ανάξιος ο άθλιος να σε δεχθώ στην ψυχή µου µε το µέσο των θείων Μυστηρίων, µε όλα αυτά, δεν σταµατώ µε άλλον τρόπο να σου ανοίγω την καρδιά µου, για να µπαίνης πνευµατικά σε αυτή, να την χαροποιής και να την δυναµώνης εναντίον των εχθρών, που θέλουν να την χωρίσουν από σένα· και παραµένω πάντα ευχαριστηµένος για όλα εκείνα, πού αρέσουν στα µάτια σου, ∆ηµιουργέ µου και Σωτήρα µου· αυτό µόνο επιθυµώ, το θέληµά σου να είναι και τώρα και πάντα η τροφή µου και η δύναµίς µου· και αυτή µόνο την χάρι, πολυαγαπητέ µου, σου ζητώ· η ψυχή µου ελευθερωµένη από κάθε τι που δεν σου αρέσει, να µένη πάντα ντυµένη µε την στολή των αγίων σου εντολών και ετοιµασµένη στο νοητό ερχοµό σου και σε ο,τι άλλο επιθυµείς να µου δώσης». Αν φυλάξης αυτές τίς παραγγελίες, να είσαι σίγουρος, οτι κάθε επιθυµία του καλού, που εσύ δεν µπορείς να ολοκληρώσης, που προέρχεται είτε από την φύσι, είτε από τον διάβολο, που θέλει να σε ενοχλεί πάντα και να σε βγάζη πάντα από τον δρόµο της αρετής· ή και καµιά φορά από τον Θεό, για να δοκιµασθή η υποταγή σου στο θέληµα του· σε κάθε, λέγω, ανεκπλήρωτη επιθυµία σου, θά έχης πάντα αφορµή να ευχαριστής τον Θεό σου, όπως του αρέσει. Γιατί απο αυτό αποτελείται η αληθινή ευλάβεια και η υπηρεσία που ζητάει ο Θεός από εµάς. Γνώριζε ακόµη και αυτό, οτι για να µην αγανακτής και χάνης την υποµονή στίς θλίψεις και στους πειρασµούς πού έρχονται, από όποιο µέρος και αν είναι, πρέπει να χρησιµοποιής εκείνα τα δίκαια και φρόνιµα µέσα, που συνηθίζουν να χρησιµοποιούν οι υπηρέτες του Θεού, δηλαδή, το να µη δίνης εσύ αφορµή σε αυτές, το να παρακαλής τον Θεό να σε ελευθερώνη από αυτές και άλλα παρόµοια· όχι όµως µε τόση επιθυµία και αφοσιώσι ολοκληρωτική, για να ελευθερωθής από τίς θλίψεις αυτές, αλλά γιατί θέλει ο Θεός να µεταχειριζώµαστε τα παρόµοια µέσα και όργανα (69). Γιατί, εµείς δεν γνωρίζουµε αν θέλη ο Θεός να µας ελευθερώση µε τα µέσα αυτά από την θλίψι εκείνη. Οπότε αν συ κάνης αλλιώς, ζητώντας ολοκληρωτικά να ελευθερωθής από τίς θλίψεις, θά γκρεµισθής σε πολλά κακά, και εύκολα θα πέσης στην ανυποµονησία, µε το να µη γίνεται η ελευθερία αυτή σύµφωνα µε την επιθυµία και την προσπάθειά σου· ή η υποµονή σου θα είναι ελαττωµατική, και δεν θα είναι όλη αρεστή στο Θεό, αλλά θά είναι άξια µικρού µισθού. Τέλος πάντων, σε πληροφορώ εδώ για µία κρυφή απάτη της φιλαυτίας, η οποία συνηθίζει να σκεπάζη τα ελαττώµατά µας και µε κάποιο τρόπο να τα αποκρούη όπως στο παράδειγµα· βρίσκεται κάποιος άρρωστος, λίγο υποµονητικός στην ασθένειά του, ο οποίος κρύβει την ανυποµονησία του µε σκέπασµα κάποιου ζήλου φαινόµενης αρετής, λέγοντας πως η λύπη του δεν είναι αληθινή ανυποµονησία για το µαρτύριο που υποφέρει από την ασθένεια, αλλά ότι λυπάται εύλογα, ή γιατί αυτός έδωσε την αφορµή γιά την ασθένεια, ή γιατί εκείνοι που τον υπηρετούν, αηδιάζουν από την ασθένειά του και δυσανασχετούν και βλάπτονται. Ετσι µπορεί να πη κανείς ότι και ο φιλόδοξος, που συγχύζεται για την δόξα που δεν πήρε, δεν αποδίδει την αφορµή της αποτυχίας στη δική του υπερηφάνεια και µαταιότητα, αλλά σε άλλες αφορµές και προφάσεις. Οτι δε η ρίζα της µικροψυχίας και συγχύσεως αυτών, δεν είναι γι’ άλλους ή γι’ άλλη αιτία, παρά γιατί αυτοί µισούν και αποστρέφονται εκείνο, που είναι αντίθετο µε την επιθυµία τους, φανερό είναι· επειδή, ούτε ο παραπάνω άρρωστος φροντίζει και συγχύζεται, γιατί οι ίδιοι που τον υπηρετούν, κοπιάζουν το ίδιο ή αηδιάζουν και βλάπτονται για την ασθένεια κάποιου άλλου, παρά για µόνο τη δική του· ούτε ο φιλόδοξος, που αναφέρθηκε, συγχύζεται τόσο για άλλες θλιβερές υποθέσεις, που του τυχαίνουν, όσο γιατί απέτυχε να του δοθεί η θέσις που επιθυµούσε. Οπότε, εσύ, για να µη πέσης σε αυτό το σφάλµα και σε άλλα, υπόφερε πάντα µε υποµονή κάθε κόπο και εκπαίδευσι, που θα σε ακολουθήση, από όποιου είδους αφορµή και αν είναι.

-------------------------------------------------------------------------

68 Ετσι και εκείνος που προκόβει κάτω από την υποταγή κάποιου Γέροντα, επιθυµώντας να κατορθώση µεγαλύτερες αρετές, απατάται και αφίνει την υπακοή και πηγαίνει στη µοναξιά και άσκησι· και εκεί πέφτοντας στην αµέλεια, χάνει και την λίγη προκοπή που έκαµνε στην υπακοή, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακας· το ίδιο παθαίνει και ο ερηµίτης και αναχωρητής, όταν αφήση την ερηµιά και πηγαίνη σε υπακοή, γιά να αποκτήση τάχα περισσότερες αρετές και ωφέλεια· επειδή στην υποταγή χάνει και τη λίγη ησυχία, που απελάµβανε στην µοναξιά..
69 ∆ηλαδή να παρακαλούµε να µη µπαίνουµε σε πειρασµό, διότι λέγει· «Καί µη είσενέγκης ηµάς είς πειρασµόν» (Ματθ. 6,13). Και πάλι· «Προσεύχεσθε να µη εισέλθετε σε πειρασµό» (Λουκ. 22,40)· αυτό ερµηνεύοντας ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας λέγει, ότι είναι δαιµονικό πράγµα και υπερήφανο, το να ρίχνη κάποιος µόνος τον εαυτό του σε πειρασµούς. «∆αιµονιώδες γαρ το έπιρρίπτειν εαυτούς εις πειρασµούς και άλαζονικόν». Πρέπει λοιπόν και πριν από τον πειρασµό, να παρακαλούµε για να µη πέσουµε σ’ αυτόν, και αφού πέσουµε στον πειρασµό πάλι να παρακαλούµε, για να µη νικηθούµε από αυτόν (διότι έτσι ερµηνεύεται το «µη εισελθείν ηµας ες πειρασµόν», κατά τον Θεοφύλακτο)· δεν πρέπει όµως να πέφτουµε τόσο, να γογγύζουµε, να ανησυχούµε και να λυπούµαστε, όταν µας τύχουν πειρασµοί διάφοροι και θλίψεις, αλλά να ευχαριστούµε και να χαιρώµαστε, καθώς µας παραγγέλλει ο Αδελφόθεος· «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί µοι, όταν πειρασµοίς περιπέσητε ποικίλοις» (1,2)· όντας πληροφορηµένοι, ότι ο πειρασµός πού πάσχουµε, κατά το όνοµα πειράζει, δηλαδή δοκιµάζει και λαµπρύνει την πίστι και αγάπη που έχοµε προς τον Θεό, όπως και η φωτιά λαµπρύνει το χρυσάφι στο χωνευτήρι.  

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ' ΛΟΥΚΑ 2017 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)