Ο Άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας
λέγει˙ Ελεεινή η κατάσταση. Πως δηλαδή
δεν είναι άξια για θρήνους και κραυγές;
Γιατί εκείνη που ήταν κόρη στο παρελθόν
και είχε τιμηθεί με αυτή την ονομασία
και ήταν κατά κάποιο τρόπο κάτω από την
προστασία του φιλοστοργότατου Πατέρα,
του Θεού, εκείνη που μεθούσε από την
φροντίδα και την αγάπη του και ήταν
στεφανωμένη από αυτόν με ατέλειωτες
τιμές και δόξες και νικούσε εκείνους
που την αντιμάχονταν και αποτελούνταν
από το αμέτρητο πλήθος εκείνων που
κατοικούσαν σ’ αυτήν, η παμμακάρια και
περιβόητη Σιών, δηλαδή η Ιερουσαλήμ,
λέγει ότι θα εγκαταλειφθεί, δηλαδή θα
γίνει έρημη.
Και θα μείνει γυμνή κι από την
δύναμη εκείνου που την έσωζε κι από τους
κατοίκους της. Και θα εγκαταλειφτεί
έτσι, σαν καλύβα στο αμπέλι και αποθήκη
οπωρικών στο μποστάνι και σαν πόλη που
πολιορκείται. Οι ορισμένοι δηλαδή
φύλακες του αμπελώνα, όταν ακόμη τα
τσαμπιά είναι αγουρίδες, παρέχουν πάρα
πολύ μεγάλη ασφάλεια, και τρομοκρατώντας
τους κλέφτες που θέλουν να τα κόψουν,
και διώχνοντας τα διάφορα αγρίμια.
Είναι συνήθεια να το κάνουν
αυτό και οι φύλακες των κτημάτων οπωρικών
ή οι ιδιοκτήτες. Όταν όμως τρυγηθούν τα
σταφύλια και πατηθούν και κουβαληθεί
η σοδειά από τους οπωρώνες, σταματά στο
εξής η υπηρεσία των φυλάκων, οι οποίοι,
εγκαταλείποντας ακόμα και τις καλύβες
τους, αφήνουν ελεύθερη την είσοδο σε
όσους θέλουν να περιεργασθούν ότι έχει
απομείνει.
Κάτι τέτοιο έγινε, μας διδάσκει
ο προφητικός λόγος, και με την ταλαίπωρη
Σιών. Όσο ακόμα δηλαδή είχε τους καρπούς
της δικαιοσύνης ο Θεός την έκρινε άξια
της ασφάλειας, της φύλαξης και κάθε
φροντίδας του. Γιατί είπε «θα
γίνω τείχος πύρινο, λέγει ο Κύριος γύρω
από αυτήν και δόξα της με την παρουσία
μου ανάμεσά της» (Ζαχ. 2.9). Ψάλει
βέβαια και ο μακάριος Δαβίδ˙
«Να, δεν θα νυστάξει ούτε θα κοιμηθεί
αυτός που φυλάσσει τον Ισραήλ» (Ψαλμ.
120.30).
Επειδή όμως, μολονότι ο Ισραήλ
ήταν αμπελώνας του Κυρίου Σβαώθ και
αξιώθηκε να του γίνει ανάχωμα και
φραγμός, όμως έβγαλε αγκάθια, γι’ αυτό
τον παρέδωσε ο Θεός σε εκείνους που
συνηθίζουν να βλάπτουν˙ γιατί λέγει˙
«θα χαλάσω τον φράκτη και θα αφεθεί σε
διαρπαγή˙ θα γκρεμίσω επίσης τον τοίχο
του και θα καταπατηθεί, και θα εγκαταλείψω
τον αμπελώνα μου ώστε να κλαδευθεί και
να σκαφθεί» (Ησ. 5.5-6). Γι’ αυτό και
τον κατέστρεψε κάπρος από το δάσος και
όνος άγριος τον κατέφαγε. Ότι άφησε ο
Θεός τον αμπελώνα του και τον εγκατέλειψε,
το διδάσκει ο Σωτήρας λέγοντας˙
«Ιερουσαλήμ,
Ιερουσαλήμ, συ που σκοτώνεις τους
προφήτες και λιθοβολείς τους απεσταλμένους
σε σένα, πόσες φορές θέλησα να μαζέψω
τα παιδιά σου, όπως η όρνιθα μαζεύει τα
μικρά της κάτω από τα φτερά της, και δεν
θελήσατε. Να αφήνετε πια το σπίτι σας
έρημο» (Ματθ. 23.37-8).
Το προανήγγειλε αυτό και με
την φωνή του προφήτη λέγοντας˙ «Εγκατέλειψα
το σπίτι μου, άφησα την κληρονομία μου.
Παρέδωκα την αγαπημένη ψυχή μου στα
χέρια των εχθρών της. Έγινε για μένα η
κληρονομιά μου σαν το λιοντάρι στο
δάσος, έβγαλε φωνή εναντίον μου˙ γι’
αυτό και την μίσησα» (Ιερ. 12.7-8)
Αναφέρει κάπου ο Ιώσηπος, ο
οποίος διεκτραγώδησε τα παθήματα των
Ιουδαίων, όοτι όταν επρόκειτο να γίνει
άλωση της Ιερουσαλήμ, άκουγαν οι ιερείς
μέσα στον ναό μια φωνή σαν να φώναζαν
άγγελοι˙ Φεύγομε από εδώ.
Ότι βέβαια όταν πολιορκούσαν
την πόλη, όλοι όσοι ήταν μέσα ζητούσαν
κάποιο τρόπο να φύγουν, πως μπορούμε ν’
αμφιβάλουμε; Από αυτό μπορούμε να
συμπεράνουμε για τα παθήματα της χώρας
των Ιουδαίων. Πραγματικά ήταν πολυπόθητο
για τους πολιορκούμενους να μπορέσουν
να σώσουν και μόνο την ζωή τους, ενώ για
την περιουσία τους ή και την ίδια την
πόλη δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον.
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε, ότι
πολλές φορές συμβαίνει και η ίδια η ζωή
του ανθρώπου να εγκαταλείπεται από τον
Θεό., αν δεν θέλει να εκτελέσει ορθά τις
εντολές του, και κλίνοντας τον αυχένα
στα δεσποτικά προστάγματα, να αποδώσει
τους καρπούς της ευσεβείας σ’ αυτόν.
Αν και χρημάτισε υιός ή θυγατέρα του
Θεού, αν και έγινε Σιών, που σημαίνει
παρατηρητήριο, δηλαδή που έχει υψηλή
διάνοια και καθαρώτατο νου, που μπορεί
να βλέπει τα μυστήρια, έπειτα πράττοντας
όσα δεν έπρεπε, φαίνεται να παροργίζει
τον άγιο του Ισραήλ˙ γι’ αυτό θα
εγκαταλειφθεί από αυτόν και σαν αφρούρητο
αμπέλι θα παραδοθεί στον Σατανά και με
τα πάθη της σάρκας θ’ αναδειχθεί έρημος
από κάθε αρετή και γυμνός από τις τιμές
της αγαθής διαβίωσης και γεμάτος από
κάθε κακό.
Η
προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται
και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε
το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και
όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού
και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.
Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά
παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι
δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε,
περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του
αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και
τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι
επιτυχία.
Ας μη στεναχωριόμαστε,
λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει
την προσευχή μας. Ας μη χάνουμε την
υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε
κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο
Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά
περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε
να μας βοηθήσει δίκαια. Γι' αυτό ας Του
δίνουμε την αφορμή με την προσευχή
και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα,
με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη
φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε;
Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και
πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν
γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι
είναι καλό για μας.
Ας έχουμε ακόμα
υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται,
αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση
κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί
αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως
μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα,
θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει
κοντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας,
άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί
του, πολλές φορές αρνείται να του το
δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί
μ' αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά
του.
Με δυο λόγια, η αποτελεσματικότητα
της προσευχής μας εξαρτάται:
πρώτον,
από το αν είμαστε άξιοι να λάβουμε ό,τι
ζητάμε· δεύτερον, από το αν προσευχόμαστε
σύμφωνα με το θέλημα του Θεού· τρίτον,
από το αν προσευχόμαστε αδιάλειπτα· τέταρτον,
από το αν για όλα καταφεύγουμε στο
Θεό·πέμπτον, από το αν ζητάμε εκείνα
που είναι ωφέλιμα σ’ εμάς.
Και
δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο,
δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει. Ποιός
ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και
όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον
ωφελούσε, δεν εισακούστηκε. «Τρεις φορές
παρακάλεσα γι' αυτό τον Κύριο», γράφει
ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: "Σου
αρκεί η χάρη μου"» (Β' Κορ. 12:8-9). Αλλά
και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε
κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει
πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ. 3:26), όταν
ζητούσε να μπει στη γη της επαγγελίας.
Πέρα
απ' αυτά, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που
αχρηστεύει την προσευχή μας, και αυτό
είναι η αμετανοησία. Προσευχόμαστε,
ενώ επιμένουμε στην αμαρτία. Ετσι έκαναν
οι Ιουδαίοι, γι' αυτό ο Θεός είπε στον
προφήτη Ιερεμία: «Μην προσεύχεσαι για
το λαό αυτό! Δεν βλέπεις τι κάνουν;»
(Ιερ. 7:16-17). Δεν απομακρύνθηκαν, λέει, από
την ασέβεια. Κι εσύ με παρακαλάς γι'
αυτούς; Δεν σ' ακούω!
Όταν, πάλι,
ζητάμε κάτι κακό εναντίον των έχθρων
μας, όχι μόνο δεν το πραγματοποιεί ο
Θεός, αλλά και παροργίζεται. Γιατί η
προσευχή είναι φάρμακο. Κι αν δεν
γνωρίζουμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε
ένα φάρμακο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ από
τη δύναμή του. Πόσο μεγάλο καλό είναι η
συνεχής προσευχή, το μαθαίνουμε από τη
Χαναναία εκείνη του Ευαγγελίου, που δεν
σταματούσε να κραυγάζει: «Ελέησέ με,
Κύριε!» (Ματθ. 15:22). Κι έτσι, αυτό που
αρνήθηκε ο Χριστός στους αποστόλους,
τους μαθητές Του, το πέτυχε εκείνη
με την υπομονή της. Ο Θεός, βλέπετε, προτιμά
για τα δικά μας ζητήματα να Τον παρακαλάμε
εμείς οι ίδιοι, που είμαστε και
υπεύθυνοι, παρά να Τον παρακαλούν
άλλοι για λογαριασμό μας.
Όταν έχουμε
την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και
χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα
να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε.
Γιατί οι άρχοντες του κόσμου τούτου όχι
μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους
ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας
μιλήσουν δεν καταδέχονται. Πρέπει
πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους
που είναι κοντά τους -υπηρέτες,
γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά- και να τους
καλοπιάσουμε, να τους εκλιπαρήσουμε,
να τους προσφέρουμε δώρα. Έτσι θα
εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους
αρμόδιους αξιωματούχους, για το
διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς
μας.
Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει
μεσολαβητές. Δεν χρειάζεται να Τον
παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να
Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας
χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε
ό,τι έχουμε ανάγκη. Μόνο Αυτός χρωστάει
χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει
εκείνα που δεν Του δανείσαμε. Κι αν δει
ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη
και καρτερία, πληρώνει δίχως να απαιτεί
ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε
με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή·
όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας
αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα,
με την αναβολή αυτή μας κρατάει κοντά
Του.
Αν, λοιπόν, εισακούστηκες,
ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες,
μείνε κοντά Του, για να εισακουστείς.
Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις
αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι. Όταν
πικράνεις έναν άνθρωπο, αλλά στη
συνέχεια παρουσιάζεσαι μπροστά του και
το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ,
ζητώντας ταπεινά συγχώρηση, δεν θα
κερδίσεις τη συμπάθειά του; Πολύ
περισσότερο θα κερδίσεις τη συμπάθεια
του ανεξίκακου Θεού, αν και το πρωί και
το μεσημέρι και το βράδυ και κάθε ώρα
επικαλείσαι την ευσπλαχνία Του με την
προσευχή. Ας τ' ακούσουν όλα αυτά όσοι
προσεύχονται με ραθυμία και βαρυγγωμούν,
όταν ο Κύριος αργεί να ικανοποιήσει το
αίτημά τους. Τους λέω: "Παρακάλεσε
το Θεό!". Και μου απαντούν: "Τον
παρακάλεσα μια, δυο, τρεις, δέκα, είκοσι
φορές, μα δεν έλαβα τίποτα". Μη
σταματήσεις, ώσπου να λάβεις. Σταμάτησε,
όταν λάβεις. Ή μάλλον, ούτε και τότε να
σταματήσεις την προσευχή. Πριν λάβεις,
να ζητάς. Και αφού λάβεις, να
ευχαριστείς. Πολλοί μπαίνουν στην
εκκλησία, λένε διάφορες προσευχές και
βγαίνουν. Βγαίνουν, χωρίς να γνωρίζουν
τι είπαν. Τα χείλη τους κινούνται, αλλά
τ' αυτιά τους δεν ακούνε. Εσύ ο ίδιος
δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις
να την ακούσει ο Θεός; "Γονάτισα",
λες. Γονάτισες, αλλά, ενώ το σώμα σου
ήταν μέσα, ο νους σου πετούσε έξω. Με το
στόμα έλεγες την προσευχή και με τη
σκέψη λογάριαζες τόκους, έκανες συμβόλαια,
πουλούσες εμπορεύματα, αγόραζες κτήματα,
συναντούσες τους φίλους σου. Γιατί ο
διάβολος, που είναι πονηρός και γνωρίζει
ότι στον καιρό της προσευχής μεγάλα
πράγματα κατορθώνουμε, τότε ακριβώς
έρχεται και σπέρνει λογισμούς μέσα μας.
Να, πολλές φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο
κρεβάτι, και τίποτα δεν συλλογιζόμαστε·
πάμε στην εκκλησία για να προσευχηθούμε,
και τότε χίλιες σκέψεις περνούν από
το νου μας. Έτσι χάνουμε τους καρπούς
της προσευχής, φεύγοντας από το ναό με
άδεια χέρια. Το ίδιο, βέβαια, γίνεται
και όταν προσευχόμαστε στο σπίτι μας
ή οπουδήποτε αλλού.
Κάθε φορά, λοιπόν,
που, καθώς προσευχόμαστε, συνειδητοποιούμε
ότι ο νους μας έχει φύγει από το Θεό κι
έχει στραφεί σε βιοτικά πράγματα, ας
τον φέρνουμε πίσω, αναγκάζοντάς τον
να μένει σταθερά και προσεκτικά
προσκολλημένος στα νοήματα της
προσευχής. Ας επαναλαμβάνουμε,
μάλιστα, την προσευχή από την αρχή. Κι
αν παθαίνουμε πάλι και πάλι το ίδιο, ας
την επαναλαμβάνουμε και για τρίτη και
για τέταρτη φορά. Ας μη σταματάμε, πριν
πούμε ολόκληρη την προσευχή, από την
αρχή ως το τέλος, με άγρυπνη διάνοια και
αδιατάρακτο λογισμό. Και όταν ο διάβολος
αντιληφθεί ότι δεν καταθέτουμε τα όπλα,
θα σταματήσει πια κι αυτός να μας
πολεμάει.
Όταν παρουσιαζόμαστε για
οποιοδήποτε ζήτημά μας σ' έναν επίγειο
άρχοντα, είμαστε τόσο προσεκτικοί
και αυτοσυγκεντρωμένοι, ώστε δεν βλέπουμε
ούτ’ εκείνους που βρίσκονται δίπλα
μας. Μέσα στο νου μας δεν υπάρχουν παρά
ο άνθρωπος, μπροστά στον οποίο βρισκόμαστε,
και το θέμα, για το οποίο θέλουμε να
του μιλήσουμε. Το ίδιο, πολύ περισσότερο,
δεν πρέπει να κάνουμε, όταν βρισκόμαστε
μπροστά στον ύψιστο Θεό, εμμένοντας
σταθερά στην προσευχή μας και μην
περιφέροντας το νου εδώ κι εκεί; Αν η
γλώσσα μας προφέρει προσευχητικά
λόγια και η διάνοιά μας ονειροπολεί,
τίποτα δεν έχουμε να ωφεληθούμε.
Απεναντίας, θα κατακριθούμε, επειδή
ακριβώς με μεγαλύτερη υπομονή και
εντατικότερη προσοχή μιλάμε σε ανθρώπους
παρά στον Κύριό μας. Στο κάτω-κάτω, κι
αν ακόμα δεν πάρουμε τίποτε απ’ Αυτόν,
το να βρισκόμαστε σε διαρκή επικοινωνία
μαζί Του μικρό καλό είναι; Αν
ωφελούμαστε πολύ, όταν συζητάμε μ' έναν
ενάρετο άνθρωπο, πόσο θα ωφεληθούμε,
αλήθεια, συνομιλώντας με τον Πλάστη,
τον Ευεργέτη, το Σωτήρα μας, έστω κι αν
δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε;
Γιατί,
όμως, δεν μας δίνει; Θα το τονίσω γι' άλλη
μια φορά: Γιατί συνήθως Του ζητάμε
πράγματα βλαβερά, νομίζοντας πως
είναι καλά και ωφέλιμα. Δεν γνωρίζεις,
άνθρωπέ μου, το συμφέρον σου. Εκείνος,
που το γνωρίζει, δεν εισακούει την
παράκλησή σου, γιατί φροντίζει περισσότερο
από σένα για τη σωτηρία σου. Αν οι γονείς
δεν δίνουν πάντα στα παιδιά τους ό,τι
τους ζητούν, όχι βέβαια επειδή τα μισούν,
μα επειδή, απεναντίας, υπερβολικά τα
αγαπούν, πολύ περισσότερο θα κάνει
το ίδιο ο Θεός, ο οποίος και περισσότερο
από τους γονείς μας μας αγαπά και καλύτερα
απ' όλους γνωρίζει ποιο είναι το καλό
μας.
Όταν, λοιπόν, αποκάνεις ικετεύοντας
τον Κύριο, κι Εκείνος δεν σου δίνει
σημασία, μην παραπονιέσαι. Ξεχνάς,
άλλωστε, πόσες φορές εσύ άκουσες κάποιον
φτωχό να σε παρακαλάει και δεν του έδωσες
σημασία; Και αυτό το έκανες από
σκληρότητα, ενώ ο Θεός το κάνει από
φιλανθρωπία. Ωστόσο, ενώ δεν δέχεσαι να
κατηγορήσουν εσένα, που από σκληρότητα
δεν άκουσες τον συνάνθρωπό σου, κατηγορείς
το Θεό, που από φιλανθρωπία δεν σε
ακούει.
Είπα όμως προηγουμένως, ότι
κι όταν ακόμα δεν σε ακούει, η ωφέλειά
σου από την προσευχή είναι μεγάλη.
Γιατί είναι αδύνατο ν' αμαρτήσει ένας
άνθρωπος που προσεύχεται πρόθυμα και
αδιάλειπτα, ένας άνθρωπος που συντρίβει
την καρδιά του, ανεβάζει το νου του στον
ουρανό και ομολογεί ταπεινά στον Κύριο
τα αμαρτήματά του. Γιατί, ύστερ' από μία
τέτοια προσευχή, πετάει μακριά κάθε
φροντίδα για τα γήινα, αποκτάει φτερά,
γίνεται ανώτερος από τ' ανθρώπινα
πάθη.
Τα δροσερά νερά δεν δίνουν στα
φυτά τόση θολερότητα, όση δίνουν τα
δάκρυα στο δέντρο της προσευχής,
κάνοντάς το ν' ανεβαίνει ψηλά, ως το
θρόνο του Θεού. Έτσι, μάλιστα, Εκείνος
εισακούει την προσευχή μας. Και πώς
να μην εισακούσει την προσευχή μιας
ψυχής, που στέκεται μπροστά Του με
αυτοσυγκέντρωση, με κατάνυξη, με
ταπείνωση; Μιας ψυχής που έχει μεταφερθεί
νοερά από τη γη στον ουρανό; Μιας ψυχής
που έχει διώξει κάθε ανθρώπινο λογισμό,
κάθε βιοτική μέριμνα, κάθε εμπαθή
προσκόλληση, κι έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά
στη μυστική και πανευφρόσυνη κοινωνία
με τον Κύριό της;
Ναι, έτσι πρέπει
να προσεύχεται ο χριστιανός. Αφού
συγκεντρώσει και εντείνει όλη του τη
σκέψη, τότε να ικετεύει το Θεό
έμπονα. Δεν χρειάζεται να λέει
ατέλειωτα λόγια, φτάνουν τα λίγα και
απλά. Η ανταπόκριση του Κυρίου
στην προσευχή δεν εξαρτάται από το
πλήθος των λόγων, αλλ' από τη νήψη του
νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να
το διαπιστώσει κανείς απ’ όσα λέει η
Γραφή για τη στείρα Αννα, τη μητέρα του
προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Αννα,
«αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης
σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί,
τότε εγώ θα το αφιερώσω σ' εσένα για όλη
του τη ζωή» (Α' Βασ. 1:11). Είναι πολλά τα
λόγια αυτά; Όχι. Και όμως, επειδή με νήψη
και προσοχή έκανε αυτή τη μικρή προσευχή,
κατόρθωσε όσα ηθέλησε: Και την ανάπηρη
φύση της διόρθωσε και την κλεισμένη
μήτρα της άνοιξε και από την περιφρόνηση
των ομοεθνών της λυτρώθηκε και από
την άγονη γη θέρισε σιτάρι πλούσιο.
Όποιος
προσεύχεται, λοιπόν, ας μη λέει περίσσια
λόγια. Και ο Χριστός και ο Παύλος, άλλωστε,
μας σύστησαν να προσευχόμαστε
συχνά, αλλά με συντομία και μικρά
διαλείμματα. Γιατί, μακραίνοντας την
προσευχή, είναι δυνατό να χάσεις την
προσοχή. Κι έτσι δίνεις την ευκαιρία
στο διάβολο να σε πλησιάσει και να σου
υποβάλει τους δικούς του λογισμούς. Αν,
όμως, οι προσευχές σου είναι σύντομες
και συχνές, τότε θα μπορείς εύκολα να
τις κάνεις με προσοχή και νήψη, καλύπτοντας
μ' αυτές όλο τον διαθέσιμο χρόνο
σου. Θέλεις κι εσύ να μάθεις άγρυπνη
προσευχή και προσοχή του νου και διαρκή
παραμονή κοντά στο Θεό; Πήγαινε στην
Αννα και μάθε τι έκανε εκείνη. Σηκώθηκαν,
λέει, όλοι από το τραπέζι (Α' Βασ. 1:9).
Ωστόσο, η Αννα δεν πήγε ούτε να κοιμηθεί
ούτε ν' αναπαυθεί. Έτρεξε στη Σκηνή του
Μαρτυρίου για να προσευχηθεί. Απ' αυτό
συμπεραίνω πως, ακόμα κι όταν έτρωγε,
δεν παραφόρτωνε το στομάχι της.
Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να
προσευχηθεί, και μάλιστα με τόσα
δάκρυα. Αν εμείς, όταν είμαστε νηστικοί,
με δυσκολία κατορθώνουμε να προσευχηθούμε,
ενώ ύστερ' από τα συμπόσια ποτέ δεν
προσευχόμαστε, πολύ περισσότερο
εκείνη, μια γυναίκα, δεν θα προσευχόταν
μ' αυτόν τον τρόπο μετά το συμπόσιο, αν
είχε καλοφάει.
Ας ντραπούμε εμείς,
οι άνδρες, που παρακαλάμε για τη βασιλεία
των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε,
ας ντραπούμε, λέω, εκείνη τη γυναίκα,
που παρακαλούσε κι έκλαιγε. Δες την
ευλάβειά της κι από τούτο: «Μιλούσε από
την καρδιά της· τα χείλη της μόλις
που κινιόνταν και η φωνή της δεν ακουγόταν
καθόλου» (Α' Βασ. 1:13). Έτσι παρουσιάζεται
μπροστά στο Θεό όποιος θέλει να κατορθώσει
κάτι: όχι με κινήσεις και φωνές, ούτε
όμως και βαριεστημένος ή νυσταγμένος
και αποχαυνωμένος.
Μήπως, όμως, δεν
μπορούσε ο Θεός να δώσει παιδί στην
Αννα και δίχως προσευχή; Μήπως δεν
γνώριζε την επιθυμία της και πριν
Του το ζητήσει; Ναι, αλλ' άν της έδινε το
παιδί πριν το ζητήσει με την προσευχή,
δεν θα φαινόταν η προθυμία της, δεν θα
φανερωνόταν η αρετή της, δεν θα έπαιρνε
τόση αμοιβή.
Ας δούμε τώρα και τη
φιλοσοφία της γυναίκας. Ακου τι είπε
στον αρχιερέα Ηλί, που την πέρασε για
μεθυσμένη: «Όχι, κύριέ μου, δεν είμαι
μεθυσμένη. Μια γυναίκα καταπικραμένη
είμαι, που ξεχύνω τον πόνο της ψυχής μου
μπροστά στον Κύριο. Μη θεωρήσεις τη
δούλη σου καμιά τιποτένια· αν προσευχήθηκα
ως τώρα, ήταν από τον πολύ μου πόνο» (Α'
Βασ. 1:15-16). Αυτό είναι γνώρισμα
πραγματικά συντριμμένης καρδιάς: Το
να μην οργίζεται και να μην αγανακτεί
εναντίον εκείνων που την αδικούν ή την
προσβάλλουν, αλλά με πραότητα και
σεμνότητα ν' απολογείται. Αλήθεια,
τίποτα δεν κάνει την ψυχή τόσο φιλόσοφη,
όσο η θλίψη.
Σηκώθηκε, λοιπόν, από
το τραπέζι η Αννα κι έτρεξε να
προσευχηθεί. Ας τ' ακούσουν όσοι από μας
ούτε πριν ούτε μετά το φαγητό προσεύχονται.
Ας τ' ακούσουν και ας παραδειγματιστούν. Όλοι
μας, τόσο πριν όσο και μετά τα γεύματα,
οφείλουμε να δοξάζουμε και να ευχαριστούμε
το Θεό. Όποιος είναι προετοιμασμένος
γι' αυτό, ούτε θα παραφάει ούτε θα μεθύσει
ποτέ. Έχοντας ως χαλινάρι του λογισμού
του την αναμονή της προσευχής, θα
γευθεί απ’ όλα με μέτρο και θα έχει
πολλή ευλογία και στο σώμα και στην
ψυχή. Με προσευχή, κοντολογίς, ας αρχίζει
και ας τελειώνει κάθε γεύμα μας.
Παράλληλα,
ας μην παραλείπουμε να συμμετέχουμε
στο πασχάλιο δείπνο τηςευχαριστιακής
συνάξεως, που γίνεται τακτικά στο
ναό, αλλά και σε κάθε εκκλησιαστική
ακολουθία, αν είναι δυνατόν. "Μα έχω
τόσες φροντίδες και ασχολίες!", θα
μου πεις. Γι' αυτό ακριβώς έλα στο
ναό, για να ελκύσεις με την εδώ παρουσία
σου την εύνοια του Θεού, κι έτσι να φύγεις
ασφαλισμένος· για να Τον έχεις βοηθό
στις υποθέσεις σου, κι έτσι να γίνεις
ακατανίκητος από τους δαίμονες και τους
μοχθηρούς ανθρώπους. Γιατί, συμμετέχοντας
στη θεία λειτουργία και στην κοινή
λατρεία, θα ενισχυθείς από τον
παντοδύναμο Θεό, θα πάρεις τα δικά Του
όπλα, κι έτσι ούτε ο διάβολος ούτε οι
άνθρωποι θα μπορέσουν να σε βλάψουν. Και
μη μου πεις, ότι, καθώς είσαι συνέχεια
απασχολημένος με τα προβλήματα της
ζωής, δεν μπορείς να τρέχεις κάθε τόσο
στην εκκλησία ούτε να προσεύχεσαι
όλη μέρα. Στην εκκλησία, έστω, δεν μπορείς
να πηγαίνεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι,
όμως, μπορείς να στήσεις το θυσιαστήριό
σου. Ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν. Κι
αν δεν γονατίσεις, κι αν δεν κλάψεις,
κι αν δεν υψώσεις τα χέρια σου στον
ουρανό, η προσευχή σου θα είναι τέλεια,
εφόσον θα έχεις διάνοια θερμή. Εσύ
που βαδίζεις στο δρόμο, εσύ που βρίσκεσαι
στην αγορά, εσύ που ταξιδεύεις στη
θάλασσα, εσύ που κάθεσαι στο εργαστήριό
σου, εσύ που μαγειρεύεις στο σπίτι σου,
εσύ που καλλιεργείς το χωράφι σου κι
εσύ που σε κάποιαν άλλη εργασία
καταγίνεσαι, όταν δεν μπορείτε να
έρθετε στην εκκλησία, κάντε, εκεί που
είστε, προσευχή εκτενή και προσεκτική.
Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει
μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα
ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος
προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή
γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος
ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα
στην ξυλοπέδη. Επειδή, όμως, προσευχήθηκε
με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη
φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και
το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή
πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του
(Πράξ. 16:25-35).
Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε
όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος
στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία
του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του
είχε προαναγγείλει το θάνατό του. Και
κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη
θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει
τη θεϊκή απόφαση (Δ' Βασ. 20:1-6). Ο ληστής,
πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με
λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των
ουρανών (Λουκ. 23:42-43). Και ο Ιερεμίας μέσα
στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο
Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν.
6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του
κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν
θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που
τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το
Θεό.
"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;",
θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η
Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με,
Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα
μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ.
15:22). "Ελέησέ με, Κύριε!", θα παρακαλάς
κι εσύ. "Η ψυχή μου βασανίζεται από
δαιμόνιο". Γιατί η αμαρτία είναι
μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος
ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.
"Ελέησέ με!". Μικρή είναι η φράση.
Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας,
καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν
όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω
από την εκκλησία, φώναζε μυστικά:
"Ελέησέ με!". Φώναζε με τη σκέψη
σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί
ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε.
Δεν απαιτείται τόσο τόπος, όσο τρόπος
προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να
προσεύχεσαι. Όπου κι αν είσαι, να
προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του
Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού,
και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;
Η
θάλασσα απλωνόταν μπροστά. Οι Αιγύπτιοι
έρχονταν από πίσω. Και ο Μωυσής βρισκόταν
στη μέση. Ζητούσε από το Θεό βοήθεια,
χωρίς να λέει ούτε λέξη· τόση ήταν η
αμηχανία του. Και μολονότι δεν ακουγόταν
η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου
φωνάζεις;» (Έξ. 14:15). Τον άκουγε, λοιπόν,
αν και δεν μιλούσε. Έτσι κι εσύ, όταν
σου έρχεται πειρασμός, να ζητάς
καταφύγιο στο Θεό, να καλείς μυστικά σε
βοήθεια τον Κύριό σου. Αυτός είναι
πάντα κοντά σου, γι' αυτό δεν χρειάζεται
να Τον αναζητήσεις σε ορισμένο τόπο,
όπως κάνεις με τους ανθρώπους. «Θα
φωνάξεις στο Θεό, κι Εκείνος θα σ'
ακούσει», όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας.
«Εσύ ακόμα θα προσεύχεσαι, κι Εκείνος
θα σου απαντήσει: "Να, εδώ είμαι, δίπλα
σου!"» (Ησ. 58:9). Αν αγωνίζεσαι να
διατηρείς την καρδιά σου καθαρή από την
κακία, ο Κύριος σ' ακούει πάντα και
παντού.
Με όλα αυτά, βέβαια, δεν θέλω
να υποτιμήσω την προσευχή που γίνεται
από τους χριστιανούς στο ναό. Όχι.
Γιατί είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη η
δύναμη της κοινής προσευχής των αδελφών
στην εκκλησία. Θέλεις να μάθεις
πόση; Άκου: Κάποτε ο απόστολος Πέτρος
ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος. Μα
«η Εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο
Θεό γι' αυτόν» (Πράξ. 12:5). Και η προσευχή
του εκκλησιάσματος τον ελευθέρωσε
θαυματουργικά από τη φυλακή κι από τις
αλυσίδες. Τί, λοιπόν, είναι δυνατότερο
από την προσευχή, που έσωσε το στύλο και
τον πύργο της Εκκλησίας;
Και όσο για
τους κατηχουμένους, βέβαια, δεν
επιτρέπεται να προσεύχονται μαζί με
τους πιστούς στο ναό, γιατί δεν έχουν
αποκτήσει ακόμα μεγάλη παρρησία. Όσο
για μας, όμως, μας έχει δοθεί η παραγγελία
να προσευχόμαστε για την οικουμένη και
για την Εκκλησία, που έχει απλωθεί ως
τα πέρατα της γης. Συνειδητοποιείτε
πόσο υψηλό και τιμητικό για τη μικρότητά
μας είναι το να προσερχόμαστε εδώ και
να παρακαλάμε το Θεό για τόσο λαό; Το να
παρακαλάει ένας για τους πολλούς,
είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται μεγάλη
παρρησία. Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν τολμώ
να παρακαλέσω για τον εαυτό μου, πολύ
περισσότερο για τους άλλους· αυτό μόνο
οι δίκαιοι μπορούν να το κάνουν, όχι
ένας αμαρτωλός σαν κι εμένα. Όταν, όμως,
συγκεντρωμένοι όλοι μαζί κάνουν
δέηση για έναν, το πράγμα δεν φαίνεται
άπρεπο.
Είναι, βέβαια, δυνατόν, όπως
είπα πριν, να προσευχόμαστε και στο
σπίτι μας και σε κάθε τόπο, όχι πάντως
όπως προσευχόμαστε στην εκκλησία, όπου
κοινή ικεσία κλήρου και λαού απευθύνεται
στο Θεό. Δεν εισακούεσαι τόσο από τον
Κύριο, όταν Τον παρακαλάς μόνος, όσο
όταν βρίσκεσαι μαζί με τους αδελφούς
σου. Γιατί στην κοινή προσευχή υπάρχουν
περισσότερα: η ομόνοια και ο δεσμός
της αγάπης και οι ευχές των ιερέων. Οι
ιερείς γι' αυτό ακριβώς βρίσκονται
εδώ, για να ενισχύσουν με τις ισχυρές
ευχές τους τις αδύναμες προσευχές του
λαού, βοηθώντας τες ν' ανέβουν στον
ουρανό. Να, λοιπόν, πως κατόρθωσε να
βγάλει από τη φυλακή τον απόστολο Πέτρο
η προσευχή της Εκκλησίας. Η απόσταση
ενός τόπου, βλέπεις, δεν εμποδίζει
την ενέργεια της προσευχής, όπως άλλωστε
δεν μειώνει και τη δύναμη της αγάπης. Όσο
η βαθειά αγάπη συνδέει ακατάλυτα, άλλο
τόσο και η ζωντανή προσευχή ωφελεί
υπερβολικά ανθρώπους που βρίσκονται
μακριά.
Ο Μωυσής δεν βρισκόταν
σωματικά στο πεδίο της μάχης, όταν οι
Ισραηλίτες πολεμούσαν με τους Αμαληκίτες,
ωστόσο συνέβαλε στη νίκη πολύ περισσότερο
από τους πολεμιστές, υψώνοντας τα χέρια
του στον ουρανό και παρακαλώντας το Θεό
για το έθνος του (Έξ. 17:8-16). Έτσι έσωσε
έναν ολόκληρο λαό. Υπάρχει κατόρθωμα
μεγαλύτερο απ’ αυτό, από την ωφέλεια
δηλαδή των συνανθρώπων και αδελφών μας;
Όχι. Κι αν νηστεύεις κι αν κοιμάσαι
καταγής κι αν κλαις σ' όλη σου τη ζωή,
τίποτε το μεγάλο δεν κατορθώνεις,
εφόσον δεν ωφελείς κανέναν άλλο. Να, κι
από τον Μωυσή έγιναν πολλά θαύματα και
σημεία. Κανένα απ’ αυτά, όμως, δεν
τον έκανε τόσο μεγάλο, όσο η ικετευτική
κραυγή του προς τον Κύριο για τη συγχώρηση
των Ισραηλιτών, που είχαν πέσει στο βαρύ
αμάρτημα της ειδωλολατρίας: «Αν θέλεις,
συγχώρησε την αμαρτία τους· αν πάλι
όχι, τότε εξαφάνισε κι έμενα!» (Έξ.
32:32).
Και ο βασιλιάς Δαβίδ, όταν, για
μια του αμαρτία, ο Θεός παραχώρησε να
πέσει θανατικό στους Ισραηλίτες,
έδειξε την ίδια διαγωγή. «Εγώ είμαι
εκείνος που αμάρτησε», είπε. «Εγώ, ο
ποιμένας, έκανα το κακό. Αυτά τα πρόβατα
τι έκαναν; Χτύπα, λοιπόν, εμένα και την
οικογένειά μου» (Β' Βασ. 24:17).
Του
αποστόλου Παύλου η φιλαδελφία, όμως,
ήταν η πιο μεγάλη και πιο θαυμαστή:
Ευχόταν ακόμα και να χωριστεί από το
Χριστό, αν έτσι θα πήγαιναν κοντά σ'
Εκείνον οι ομοεθνείς αδελφοί του (Ρωμ.
9:3). Ο Μωυσής ζητούσε να εξαφανιστεί κι
αυτός μαζί με τους άλλους· ο Παύλος δεν
ζητούσε να χαθεί μαζί τους, αλλά, για τη
σωτηρία τους, να χάσει μόνο αυτός την
ασύλληπτη δόξα του παραδείσου!
Οι
προσευχές τέτοιων αγίων, βέβαια, φέρνουν
αγαθά αποτελέσματα, όταν κι εμείς οι
ίδιοι βοηθάμε. Όταν αυτό δεν συμβαίνει,
ούτε κι εκείνων η βοήθεια ωφελεί. Σε τί
ωφέλησε, λ.χ., η προσευχή του Ιερεμία
τους Ιουδαίους; Τρεις φορές παρακάλεσε
ο προφήτης το Θεό και τρεις φορές άκουσε:
«Μην προσεύχεσαι πια για το λαό αυτό
και μη μου ζητάς να τους ελεήσω, γιατί
δεν θα σε ακούσω!» (Τερ. 7:16). Σε τί ωφέλησε
τον Σαούλ ο Σαμουήλ, που προσευχόταν
και πενθούσε γι' αυτόν ως την τελευταία
μέρα, και σε τί ωφέλησε τους Ισραηλίτες;
«Ποτέ δεν θα κάνω το αμάρτημα να
διακόψω την προσευχή μου για τη σωτηρία
σας», τους είπε (Α' Βασ. 12:23). Και όμως,
όλοι χάθηκαν. Γιατί; Το εξηγεί ο Θεός με
το στόμα του προφήτη Ιερεμία: «Αν
ακόμα και ο Μωυσής και ο Σαμουήλ
σταθούν μπροστά μου και προσευχηθούν
γι' αυτούς, δεν θα τους λυπηθώ, γιατί
έχει αυξηθεί υπερβολικά η κακία τους»
(πρβλ. Ιερ. 15:1).
Ώστε, λοιπόν, σε τίποτα
δεν ωφελούν οι προσευχές; Ωφελούν και
πολύ μάλιστα, αλλά, όπως είπα, όταν κι
εμείς βοηθάμε, θυμηθείτε τον εκατόνταρχο
Κορνήλιο, που αξιώθηκε να γνωρίσει
την αληθινή πίστη, επειδή «έδινε πολλές
ελεημοσύνες και προσευχόταν αδιάλειπτα
στο Θεό» (Πράξ. 10:2). Θυμηθείτε και τη
δίκαιη Ταβιθά, που «έκανε πολλές
αγαθοεργίες και ελεημοσύνες» (Πράξ.
9:36) και, όταν πέθανε, αναστήθηκε με
την προσευχή του αποστόλου Πέτρου. Αλλά
και στα χρόνια του βασιλιά Εζεκία, ο
Θεός έσωσε την Ιερουσαλήμ από τους
Ασσυρίους. Γιατί; Επειδή ο Εζεκίας ήταν
δίκαιος και προσευχήθηκε θερμά για την
πόλη και το λαό του. «Εγώ θα υπερασπίσω
τούτη την πόλη», είπε ο Κύριος στον καλό
βασιλιά (Δ' Βασ. 19:34). Κι έτσι ακριβώς
έκανε.
Όλα αυτά τα παραδείγματα, και
πολλά άλλα παρόμοια, που βρίσκουμε
μέσα στις Γραφές, τί μας δείχνουν; Ότι
οι προσευχές των αγίων για μας, αλλά και
οι δικές μας προσευχές, εισακούονται
από το Θεό, όταν είμαστε δίκαιοι, ενάρετοι,
ελεήμονες, φιλάνθρωποι. Όταν,
απεναντίας, και με τα χέρια και με τα
πόδια και με τη γλώσσα και με το νου
και με την καρδιά διαπράττουμε την
αμαρτία, παραβαίνοντας τον θείο νόμο,
πώς τολμάμε ν' απευθυνόμαστε στον Κύριο,
ζητώντας Του βοήθεια ή ευεργεσία;
Και πώς τολμάμε να ζητάμε τις πρεσβείες
των αγίων;
Πριν υψώσουμε, λοιπόν,
ικετευτικά τα χέρια μας στον ουρανό, ας
βάλουμε αρχή μετάνοιας. Αλλωστε, επειδή
με τα χέρια εκτελούμε πολλές πονηρές
πράξεις, γι' αυτό ακριβώς έχει
καθιερωθεί να τα υψώνουμε, όταν
προσευχόμαστε, ώστε η υπηρεσία που
προσφέρουν για την προσευχή, να τα
εμποδίζει από την κακία και να τ'
απομακρύνει από την αμαρτία. Έτσι θα
θυμάσαι, δηλαδή, όταν πρόκειται ν'
αρπάξεις κάτι ή να χτυπήσεις κάποιον,
ότι αυτά τα χέρια θα τα υψώσεις στο Θεό
ως συνηγόρους σου και ότι μ' αυτά θα Του
προσφέρεις την πνευματική θυσία της
προσευχής. Γι' αυτό μην τα μολύνεις, μην
τα ντροπιάζεις, μην τα κάνεις ανάξια
εμφανίσεως στο Θεό, με την τέλεση
οποιασδήποτε ανομίας. Καθάριζέ τα με
την ελεημοσύνη, με τη φιλανθρωπία, με
την καλοσύνη, κι έτσι καθαρά ύψωνέ τα
σε προσευχή. Αν δεν προσεύχεσαι ποτέ
με χέρια λασπωμένα, πολύ περισσότερο
μην το κάνεις με χέρια λερωμένα από την
αμαρτία. Γιατί κακό δεν είναι το να
υψώνεις χέρια άπλυτα προς τον Κύριο·
το να υψώνεις, όμως, χέρια καταμολυσμένα
από αναρίθμητα αμαρτήματα, αυτό είναι
φοβερό και προκαλεί την οργή του
Θεού.
Αλλά μόνο έτσι παροργίζουμε
τον Πατέρα μας; Με πόσους τρόπους,
αλήθεια, αμαρτάνουμε, ακόμα και μέσα
στην εκκλησία, την ώρα της λατρείας!
Αναπολόγητοι θα είμαστε, αν ο Θεός
λογαριάσει τους αισχρούς λογισμούς που
έχουμε στο νου μας, τις πονηρές επιθυμίες
που έχουμε στην καρδιά μας, τις κατακρίσεις
που ξεστομίζουμε καθημερινά για τον
πλησίον μας, τα ψεύδη και τις συκοφαντίες,
τις πανουργίες και τις δολοπλοκίες, τις
κακότητες και τις αδικίες μας. Λύπη μας
προξενεί η προκοπή των άλλων, ακόμα και
των φίλων μας. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε,
όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει,
θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως
παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία.
Ασύνετα ζητάμε από το Θεό πράγματα
φθαρτά κι ανώφελα, πράγματα που Εκείνος
πρόσταξε να τα περιφρονούμε. Αθεόφοβα
καταριόμαστε τους αδελφούς μας, ενώ
έχουμε εντολή να δίνουμε ευχές και στους
εχθρούς μας.
Τί κάνεις, άνθρωπε μου;
Ζητάς από το Θεό να σε σπλαχνιστεί, κι
εσύ καταριέσαι τον άλλο; Μη γελιέσαι.
Αν δεν συγχωρήσεις, δεν θα συγχωρηθείς. Το
ξέρεις. Και όμως, όχι μόνο δεν συγχωρείς,
αλλά παρακαλάς και το Θεό να μη συγχωρήσει!
Αν, όμως, δεν συγχωρείται εκείνος που
δεν συγχωρεί, πώς θα συγχωρηθεί εκείνος,
που και τον Κύριο παρακαλάει να μη
συγχωρήσει; Αν είναι κακό να έχεις
εχθρούς, σκέψου πόσο χειρότερο είναι
να τους κατηγορείς και να τους καταριέσαι.
Εσύ πρέπει να δώσεις λόγο για το ότι
έχεις εχθρούς, και κατηγορείς εκείνους;
Πώς θα σου δώσει άφεση ο Θεός, όταν Του
ζητάς να βλάψει άλλους, την ώρα που Τον
παρακαλάς για τα δικά σου αμαρτήματα
κι έχεις ανάγκη από μεγάλο έλεος; Όταν
μάλιστα, προσεύχεσαι για τον εαυτό σου,
γυρίζεις τη ματιά σου δεξιά κι αριστερά,
χασμουριέσαι και φέρνεις στο νου σου
χίλιους δυο λογισμούς. Όταν, όμως,
προσεύχεσαι εναντίον των εχθρών σου,
το κάνεις με μεγάλη αυτοσυγκέντρωση
και διαύγεια σκέψεως. Γνωρίζει,
βλέπεις, ο διάβολος πως, όταν ζητάμε το
κακό των άλλων, στρέφουμε το ξίφος
εναντίον μας, γι' αυτό τότε δεν διασπά
την προσοχή μας και δεν τραβάει το νου
μας εδώ κι εκεί.
Ξέχασε, λοιπόν, τις
ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο
Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις,
"Τιμώρησε τον εχθρό μου", έκλεισες
το στόμα σου. Έχασε πια η γλώσσα σου το
δικαίωμα να μιλάει στο Θεό. Πρώτα-πρώτα
επειδή εξαρχής Τον παρόργισες, κι υστέρα
επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα
στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής.
Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις
συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για
τιμωρία; Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις,
να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη
συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία
και για τον εαυτό σου. Αν προσευχηθείς
για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες
όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό
για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν
υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή
που μνησικακεί και μισεί. Δεν υπάρχει
τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα
που κακολογεί και καταριέται. Ανθρωπος
είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Το στόμα σου
δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για
να παρηγορείς με τα λόγια σου. Ο Θεός σε
πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον
παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του
εντολή; Δεν σκέφτεσαι ότι ευχαριστιέται
και γελάει ο διάβολος, όταν ακούει
μια τέτοια προσευχή; Δεν συλλογίζεσαι
ότι, από το άλλο μέρος, λυπάται ο Θεός,
ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας
σου; "Μα αδικήθηκα", λες, "και
είμαι πικραμένος". Τότε, λοιπόν,
προσευχήσου εναντίον του διαβόλου, που
μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον.
Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς
και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος
και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίο
δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ. Ο
συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν
σου κάνει, είναι αδελφός σου. Γι' αυτό
οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό
του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια
και τη σωτηρία του.
Ας φροντίσουμε
λοιπόν, αγαπητοί μου, να ζούμε και να
ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές του
Κυρίου, για να είναι καρποφόρα η προσευχή
μας και να πετύχουμε τη βασιλεία των
ουρανών.
''Λέγουν
χαρακτηριστικώς,ότι ένεργούν έτσι,διότι
έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός
‘Εκκλησίας,άφοΰ,όπως ισχυρίζονται,μόλις
διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς
προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας
μέ αύτούς,θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός
Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου
διδασκαλίας!Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό
σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων
χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν
καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν
διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά
κηρύσσοντας,αύτοί ισχυρίζονται τα
ακριβώς άντίθετα!Έτσι όχι μόνον συμμαχούν
πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν
διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο
στό πλευρό τών κακοδόξων,άλλά καί
υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας
τού παρελθόντος,χαρακτηρίζοντας
αύτούς,ώς έκτός ‘Εκκλησίας
άγωνισθέντας,άφοΰ,ώς γνωστόν,έπραξαν
τά ακριβώς αντίθετα ,πό ό,τι πράττουν
αύτοί σήμερα.''
Αποτελεί
αυταπόδεικτη άλήθεια γιά τόν πολιτικό
χώρο,ότι κανείς δικτάτορας δέν θά
μπορούσε νά σταθή χωρίς συνεργάτες.Τό
ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον
εκκλησιαστικό χώρο.Κανείς αιρετικός
δέν θά μπορούσε νά ευδοκίμηση, αν δέν
είχε αύτούς πού θά επικροτούσαν, ή
τουλάχιστον θά άνέχονταν σιωπηρός τήν
αΐρεσίν του, θά κοινωνοΰσαν μαζί του
καί θά τόν ακολουθούσαν.Καί γιά νά
γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Άπό θεολόγους
καί κληρικούς όλων τών μετώπων έχει
χαρακτηρισθή ό Οικουμενισμός,ώς
παναίρεσις.Ενώ ξεκίνησε δειλά μέ τό
σύνθημα τής άγάπης, κατέληξε σήμερα νά
διακηρύσση «γυμνή τή κεφαλή» ότι ή
"Ορθοδοξία δέν είναι ή 'Εκκλησία, άλλα
μαζι μέ τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού
καί προτεσταντισμού, συναποτελούν τήν
‘Εκκλησίαν!Καί τό κατόρθωσαν αύτό οι
οίκουμενισταί πατριάρχαι,διότι είχαν
βοηθούς καί συναντιλήπτορας στην άνίερη
προσπάθεια τους εκατοντάδας επισκόπων
και χιλιάδας ιερέων καί μοναχών, πού
είτε έπικροτοΰσαν, είτε σιωπούσαν διά
τήν προδοσία!
Έτσι
ή αίρεσις τού Οίκουμενισμοΰ έχει δύο
χαρακτηριστικά,πού δέν είχαν οί παλαιές
αιρέσεις πρώτον, τήν καθολικήν κατά τής
‘Ορθοδόξου Εκκλησίας έπίθεσιν καί όχι
μόνον έναντιον ένός δόγματος καί
δεύτερον, τήν καθολικήν σχεδόν άποδοχήν
τής αίρεσεως άπό τούς κορυφαίους
κληρικούς καί θεολόγους τής Ορθοδοξίας,
μέ έλαχίστας εξαιρέσεις στό χώρο τών
ίερέων καί μοναχών.Σημειωτέον,ότι οί
έξαιρέσεις αύτές αναφέρονται μόνο στό
θεωρητικό πεδίον, δηλαδή στά λόγια καί
τήν πέννα. χωρίς ούδεμίαν πρακτικήν
έκφρασιν άντιστάσεως, όπως είναι ή
διακοπή κοινωνίας μέ τήν αΐρεσιν κ.λ.π.Τό
θλιβερώτερον,όμως έν προκειμένω είναι
ή δικαιολογία πού προβάλλουν αύτοί οϊ
ρασοφόροι παντός βαθμού προκειμένου
νά υποστηρίξουν τήν θέσιν τους.Λέγουν
χαρακτηριστικός,ότι ένεργούν έτσι,διότι
έπθυμοΰν νά εύρισκωνται έντός
‘Εκκλησίας,άφοΰ,όπως ισχυρίζονται,μόλις
διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς
προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας
μέ αύτούς,θά εΰρεθοΰν αμέσως έκτός
Εκκλησίας.Όποια διαστροφή τής όρθοδόξου
διδασκαλίας!Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό
σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων
χαρακτηρίζουν,ώς σωτηριώδη άντίδρασιν
καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν
διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά
κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα
ακριβώς άντίθετα!Έτσι όχι μόνον συμμαχούν
πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν
διατηροΰντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο
στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί
υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας
τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς
ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας ,άφοΰ
ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα
άπό ότι πράττουν αύτοί σήμερα.
Σαφέστατη
όπόδειξις τής υποκειμενικής καί άκρως
άντορθοδόξου θέσεώς των είναι, ότι
οΰδεμία μαρτυρία αναφέρουν πρός στηριγμόν
τών λεγομένων των.Έλλειψει δέ πατερικών
επιχειρημάτων δημιουργούν συνεχώς νέα
έκ τού προχείρου, πρός παρηγοριάν τών
οπαδών τους, διότι κάθε λίγο οί αιρετικοί
οίκουμενισταί πού άκολουθούν, διά λόγων
καί έργων τούς αχρηστεύουν τά
παλαιά!..Γράφομεν τά ανωτέρω διότι
προσφάτως έδημοσιεύθη στόν «‘Ορθόδοξον
Τύπον» (12.3) άρθρον τού ήγουμένου τής Ί.
Μονής Γρηγορίου ‘Αγίου Όρους,εις τό
όποΐον,ένώ καταδικάζεται τό «οίκουμενιστικό
παραλήρημα» τών ήμερόν μας , τονίζεται
συγχρόνως ότι «έμείς μένουμε στήν Αγία
μας ‘Εκκλησία,διότι πιστεύουμε,ότι
μέσα άπό τήν Εκκλησία καί όχι έκτός
αύτής ήμποροΰμε νά άγωνισθούμε».Ή
άλήθεια όμως έν προκειμένω είναι ότι ή
στάσις τους αυτή τούς τοποθετεί έκτός
άγωνιζομένης κατά τής αίρεσεως 'Εκκλησίας
καί συνεπώς μετά τής μερίδος τών αιρετικών
πού κοινωνοΰν."Αν δέ ληφθή ύπ' όψιν,ότι
οί Άγιορεΐται μνημονεύουν τον Βαρθολομαίο,
τόν πρυτάνη τών οίκουμενιστών, τότε
άντιλαμβάνεται κανείς τήν τραγικότητα
τής άνωτέρω προτάσεως τού ήγουμένου, ό
όποιος δυστυχώς, έκφράζει τό κοινό
πιστεύω τών 'Αγιορειτών. (Έκτός βεβαίως
τών ζηλωτών πατέρων).
Καί μόνον οί
λόγοι τού Μ. 'Αθανασίου όπου προτρέπει
τούς πιστούς νά προσεύχωνται στό ύπαιθρον
προκειμένου νά μήν κοινωνήσουν μέ τούς
Άρειανούς (ΒΕΠΕΣ, 33, 199), καί τών άγιων
Χρυσοστόμου καί θεοδώρου τού Στουδίτου,
πού τονίζουν:ότι εχθροί τού θεού δέν
είναι μόνο οι αίρετικοί, άλλα καί οί
κοινωνούντες μέ αύτούς, έστω καί άν
θεωρητικός απορρίπτουν τήν αΐρεσιν
(P.G. 99. 1164 Α),ανατρέπει εκ θεμελίων τό
άνωτέρω άρθρον τού ήγουμένου.Τό τραγικόν
είναι,ότι ό 'Αγιορείτης ηγούμενος στό
τέλος του άρθρου του έπικαλεΐται τάς
εύχάς «τών μέχρι θανάτου» άγωνισθέντων
κατά τής αίρεσεως όμολογητών. Είναι
όμως άποδεδειγμένον ιστορικώς,ότι
άντίστασιν «μέχρι θανάτου» στήν αΐρεσιν
έκαναν μόνον όσοι διέκοπτον κοινωνίαν
πρός αύτήν,καί διά τούτο έξωρίζοντο ή
έθανατούντο.Άντιθέτως ή διακονία τών
«έντός έκκλησίας» δήθεν άγωνιζομένων
εκφράζεται άριστα ύπό τού κατωτέρω
λόγου τού Μ. Βασιλείου: «Ήμίν δέ πρός τώ
φανερώ πολέμω τών αίρετικών έτι καί ό
παρά τών δοκούντων όρθοδοξεΐν επαναστάς,
πρός έσχατον άσθενείας τάς έκκλησίας
κατήγαγεν» (έπ. 92). ΣΗΜΕΙΩΣΗ.Ο
μακαριστός π. Θεοδώρητος, κατά κόσμον
Ιωάννης Μαύρος, γεννήθηκε στην
Αθήνα στις 17-11-1935. Σπούδασε Θεολογία και
έλαβε το πτυχίο του στην Θεολογική Σχολή
Αθηνών το 1963. Διετέλεσε βοηθός του
Καθηγητού Μάρκου Σιώτου, με προοπτική
την Πανεπιστημιακή έδρα. Όμως την
ίδια χρονιά εγκατέλειψε τα εγκόσμια
και ακολούθησε την μοναχική οδό. Το
1968 έγινε υποτακτικός του Γέροντος
Καλλινίκου του Αγιαννανίτου. Στη Σκήτη
της Αγίας Άννης έλαβε και το Μέγα
Αγγελικό σχήμα από τον Γέροντα Ευθύμιο,
μετέπειτα Ηγούμενο της Ι. Μ. Εσφιγμένου.
Παρών στην κουρά του ήταν και ο Γέροντας
Χρυσόστομος Σπετσών. Το 1971 με την έκδοση
του βιβλίου του "Διάλογοι της ερήμου
περί Οικουμενισμού" αποτειχίζεται, μαζί
με τον Γέροντά του Καλλίνικο, από
τους έχοντας κοινωνίαν με τον Αθηναγόρα
μνημονευτές και συντάσσεται με τους
Ζηλωτές. Στα τέλη της δεκατίας του 1980
και μετά από τον διωγμό του από το Άγιον
Όρος, λόγω των γραπτών του, ο νέος
αυτός Κολλυβάς ακολουθούντας γνώριμους
δρόμους, κατεβαίνει στην Πάρο, όπου το
1990 ιδρύει με τον Γέροντά του το Ησυχαστήριο
του Ευαγγελισμού. Το 1986 είχε λάβει και
την ιερωσύνη από τον Πρόεδρο της Ρωσικής
Εκκλησίας της Διασποράς Επίσκοπο
Βιτάλιο.Τέλεσε την τελευταία Θεία
Λειτουργία την Πέμπτη 14/27-9-2007 της Τιμίας
Υψώσεως του Σταυρού και σαν σήμερα
Πέμπτη 21/9-4/10 το απόγευμα στις 8.30
παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του
Θεού. Αιωνία η μνήμη αυτού!(Ιστολόγιο
Κρυφό Σχολειό).
Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από τη
Μικρά Ασία και δή την Κιλικία. Ο πατέρας
τους, αρχικά ειδωλολάτρης, έγινε
χριστιανός χάρη στη συμβολή της
πιστής γυναίκας του αγίας Θεοδότης, Πού
τιμάται αυτό την Εκκλησία μας στις 2
Ιανουαρίου.
Τα δύο αδέλφια, πού
έζησαν επίσης τον 3ο αιώνα, ανατράφηκαν
εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου (Έφεσ.
6, 4) από τη μητέρα τους, η οποία ενωρίς
είχε μείνει χήρα, και εμπνεύσθηκαν
να ζήσουν αφιερωμένα στον Ιησού Χριστό.
Αφού απέκτησαν τα εφόδια και τις γνώσεις
της ιατρικής επιστήμης, αποχαιρέτισαν
όλα του κόσμου τούτου τα τερπνά και
επιδόθηκαν στην ιατρεία των ψυχών και
των σωμάτων, θεραπεύοντες πάσαν νόσον...
και ουκ ανθρώποις μόνον επικουρούντες
αλλά και κτήνεσιν, καθώς αναφέρει ο
συναξαριστής τους. Δηλαδή, αφοσιώθηκαν
στο να γιατρεύουν ψυχές και σώματα,
θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και βοηθώντας
ως προς αυτό όχι μόνο ανθρώπους αλλά
και ζώα.
Έχοντας έντονο αποστολικό
ζήλο έδειχναν ιδιαίτερη επιμέλεια και
για τη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος
στους ασθενείς και το οικογενειακό τους
περιβάλλον. Τούς μιλούσαν για το
Σωτήρα Χριστό. Τούς βοηθούσαν να γνωρίσουν
τη διωκόμενη τότε πίστη για να σώσουν
την αθάνατη ψυχή τους. Έτσι πολλοί από
τούς ειδωλολάτρες γίνονταν χριστιανοί
χάρη στη διδασκαλία των δύο ιατρών.
Όπως
και οι συνώνυμοι τους Κοσμάς και Δαμιανός,
οι Ρωμαίοι, έτσι και αυτοί δεν έπαιρναν
αμοιβή για τις ιατρικές τους υπηρεσίες.
Ήταν ανάργυροι. Και μάλιστα πρόσφεραν στους
έχοντες ανάγκη ασθενείς από τη δική
τους περιουσία. Εξαιτίας της βαθιάς
τους πίστης εισακουόταν η προσευχή τους
στον Θεό και στις πολύ δύσκολες
περιπτώσεις θαυματουργούσαν. Το
αποτέλεσμα ήταν να προστρέχουν σ' αυτούς
δαιμονισμένοι, χωλοί, τυφλοί, άρρωστοι
πού έπασχαν από ανίατα νοσήματα και να
βρίσκουν τη θεραπεία τους.
Οι
άγιοι της Κιλικίας Κοσμάς και Δαμιανός
δεν έδρασαν μόνο στην περιοχή αυτή, αλλά
πήγαιναν και στις γειτονικές, επιτελώντας
σημαντικό ιεραποστολικό και θεραπευτικό
έργο. Έτσι η φήμη τους διαδόθηκε σ'
όλη τη μικρασιατική χερσόνησο.
Οι
δύο αυτοί άγιοι τιμώνται από τούς
σημερινούς χριστιανούς πάρα πολύ, αλλά
ίδια τιμή γνώρισαν και κατά τη βυζαντινή
περίοδο. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός
μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη τα
λείψανά τους και τα τοποθέτησε σε
μεγαλοπρεπή ναό πού έχτισε, ενώ λίγο
αργότερα αυτά μεταφέρθηκαν στη Ρώμη
και εναποτέθηκαν σε βασιλική πού ανηγέρθη
προς τιμήν τους. Ο ναός αυτός σχετίζεται
με το θαύμα της μεταμόσχευσης ποδιού,
πού είναι γνωστό ως «θαύμα του μαύρου
ποδιού».
Δημοσιεύματα σε επιστημονικά
ιατρικά περιοδικά, ξένα και ελληνικά·
αποδίδουν στους άγιους Κοσμά και Δαμιανό
την πρώτη μεταμόσχευση ποδιού, όταν
«ακρωτηρίασαν ενός ανδρός το κάτω
άκρον, το οποίον έπασχεν από γάγγραιναν
και το αντικατέστησαν με ενός άλλου
υγιούς Άραβος, ο όποιος μόλις είχε
πεθάνει».
Όταν
ο πονηρός διάβολος γνωρίζη ότι βαδίζουμε
σωστά στην οδό της αρετής, με ζωντανές
επιθυμίες και σωστά τοποθετημένες και
με τάξι, από τις οποίες δεν μπορεί να
μας αποσπάση με φανερές απάτες, τότε
μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός και με
φιλικούς λογισμούς και με ρητά των θείων
Γραφών και με παραδείγματα των αγίων,
μας παρακινεί, ευκαίρως ακαίρως, να
βαδίσουμε αδιάκριτα στο ύψος της
τελειότητος, για να μας κάνη κατόπιν να
πέσουμε στον γκρεμό.
Έτσι μας παρακινεί
να ταλαιπωρούμε σκληρά το σώμα μας με
νηστείες, εγκράτειες, μαστιγώσεις,
χαμαικοιτίες και άλλες παρόμοιες
θλίψεις, η για να υπερηφανευθούμε
νομίζοντας ότι κατωρθώσαμε μεγάλα
πράγματα η για να μας συμβή κάποια
ασθένεια και να μην μπορούμε να κάνουμε
καλά έργα, η από τον κόπο και την άσκησι
να αηδιάσουμε και να συγχαθούμε τις
πνευματικές ασκήσεις• και έτσι σιγά
σιγά, αφού κρυώσουμε για το καλό, να
πέσουμε με περισσότερη επιθυμία από
πριν στις επίγειες ηδονές και
ξεφαντώματα.
Κι αυτό συνέβη σε
πολλούς. Αυτοί ακολουθώντας την ορμή
ενός αδιάκριτου ζήλου και περνώντας το
μέτρο της αρετής τους, με πολλούς
βασανισμούς, χάθηκαν μέσα στις εφευρέσεις
τους και έγιναν παίγνιο των πονηρών
δαιμόνων. Αυτό όμως δεν θα συνέβαινε,
αν σκεπτόταν καλά εκείνα που είπαμε•
και αν σκεφτόταν ακόμη ότι αυτές οι
βασανιστικές πράξεις, αν και είναι άξιες
επαίνου και καρποφόρες, εν τούτοις
χρειάζονται σωματική δύναμι και ανάλογη
ταπείνωσι της ψυχής, παρόμοια δηλαδή
με την σωματική δύναμι• χρειάζεται
όμως και παρόμοια κράσι στην ποιότητα
και στον χαρακτήρα του καθενός.
Εκείνοι
όμως που δεν μπορούν να αγωνίζωνται με
αυτή τη σκληρότητα της ζωής παρόμοια
με τους Αγίους, μπορούν και με άλλους
τρόπους να μιμηθούν τη ζωή τους• δηλαδή,
έχοντας μεγάλες και αποτελεσματικές
επιθυμίες για την αρετή• κάνοντας
θερμές προσευχές• ποθώντας τα πιο
ένδοξα στεφάνια των αληθινών πολέμων
για τον Ιησού Χριστό• καταφρονώντας
όλον τον κόσμο, ακόμη και αυτόν τον εαυτό
τους• παραδιδόμενοι στη σιωπή και την
μοναξιά• όντας ταπεινοί και πράοι με
όλους• υποφέροντας το κακό και κάνοντας
το καλό στους εχθρούς τους και στους
αχάριστους• φυλάγοντας τον εαυτό τους
από κάθε σφάλμα, έστω και μικρό• όλα
αυτά είναι περισσότερο ευάρεστα στον
Θεό, από ο,τι οι ασκήσεις και οι σκληραγωγίες
του σώματος.
Γι αὐτὸ κι εγώ σε
συμβουλεύω, στις παρόμοιες σκληραγωγίες
του σώματος να βαδίζης με διάκρισι, για
να μπορής να τις αυξήσης• επειδή με τις
υπερβολές αναγκαστικά θα φθάσης στο
σημείο να τις εγκαταλείψης. Σε συμβουλεύω
όμως να μην πέσης στο άλλο σφάλμα και
την υπερβολή μερικών, που θεωρούνται
ως πνευματικοί άνδρες. Αυτοί, κολακευόμενοι
και απατόμενοι από την υπερβολική αγάπη
του σώματός τους, φροντίζουν πολύ να
διατηρούν την σωματική τους υγεία, και
φαίνονται τόσο ζηλότυποι και ότι το
επιθυμούν αυτό τόσο πολύ, που με τον
παραμικρό κόπο και την παραμικρή
ενόχλησι, τρέμουν και φοβούνται μη την
χάσουν. Και για άλλο πράγμα δεν συζητούν
με μεγαλύτερη όρεξι, ούτε σκέπτονται
κάτι άλλο, όσο την διακυβέρνησι της ζωή
τους. Γι αὐτὸ προσέχουν πάντοτε να
ζητούν φαγητά περισσότερο κατάλληλα
στην όρεξι, παρά στο στομάχι τους, το
οποίο πολλές φορές χάνει την δύναμί του
από την μεγάλη καλοπέρασι.
Κι αν αυτοί
ισχυρίζωνται ότι αυτό το κάνουν για να
μπορούν να υπηρετούν καλύτερα τον Θεό,
βέβαια, αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο
παρά να συμφωνήσουν μεταξύ τους, χωρίς
κανένα κέρδος και μάλιστα με ζημία του
ενός και του άλλου, δυό κεφαλιακοί και
πρώτοι εχθροί, δηλαδή το πνεύμα και το
σώμα. Γιατί με την φροντίδα αυτή,
αφαιρείται από το σώμα η υγεία και από
το πνεύμα χάνεται η ευλάβεια. Γι αὐτὸ
το πιο ασφαλές και ωφέλιμο είναι και
για το σώμα και για την ψυχή, να υπάρχη
κάποιος ελεύθερος τρόπος ζωής, όχι όμως
χωρίς την διάκρισι εκείνη που ανέφερα
προηγουμένως• με την διάκρισι αυτή
πρέπει να παρατηρούνται και οι διαφορετικές
καταστάσεις των ανθρώπων και οι
διαφορετικές κράσεις των σωμάτων, οι
οποίες δεν υπόκεινται όλες στον ένα και
ίδιο κανόνα, όπως λέγει στα Ασκητικά
του ο Μέγας Βασίλειος (1). Προσθέτω και
αυτό, ότι όχι μόνο για να αποκτήσουμε
τις εξωτερικές αρετές, αλλά και για την
απόκτησι των εσωτερικών αρετών, πρέπει
να προχωρούμε με κάποια μετριότητα και
βαθμηδόν, λίγο λίγο, όπως είπα παραπάνω
στο λδ´ κεφάλαιο.
1. Λέγει ο άγιος
αυτός ότι όσο διαφέρει και είναι πιο
δυνατός ο χαλκός και ο σίδηρος από τα
φρύγανα και τα ξύλα, τόσο διαφέρει και
είναι πιο δυνατό ένα σώμα και μία κράσις
από την άλλη. Γι αὐτὸ εκείνο που είναι
για μερικούς κακοπάθεια πάνω από το
μέτρο, για τους δυνατώτερους είναι μια
ανάπαυσις άνετη• έτσι δογματίζει το
εξής• «Αρίστη εγκράτεια της γαστρός
είναι αυτή που υπολογίζεται ανάλογα με
την δύναμι του καθενός» (Διατάξ. Ασκητ.
Δ´.). Άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης Αόρατος Πόλεμος
Απάντηση
στη δήλωση-διακήρυξη του Πάπα περί
''άρρωστης Ορθόδοξης Εκκλησίας".
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
«Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ»
ΕΔΕΣΣΗΣ 43
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ 12137
Περιστέρι
11-11-2014
ΑΡΙΘ.ΕΓΚΡ.ΠΡΩΤ.613/1998
Προς
Τον Μακαριώτατο Αρχ. Αθηνών κ.
Ιερώνυμο, τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, τους
Σεβ. Μητρ. της Εκκλησίας της Ελλάδος,
και τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους.
ΑΡΙΘ.ΠΡΩΤ. 495
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΕΣΩ ΤΩΝ
Ιστολογίων
‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’,
‘‘ΑΚΤΙΝΕΣ’’, ‘‘ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ’’ και
‘‘Πατερική Παράδοση και Οικουμενισμός’’
Μακαριώτατε-Σεβασμιώτατοι
–Σεβαστοί πατέρες, Με σεβασμό ζητούμε τις ευλογίες
σας. Αφορμή να σας
αποστείλουμε την παρούσα επιστολή,
είναι μία ασεβής και βλάσφημη
δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου, την
5-11-2014, στην Πλατεία του αγίου Πέτρου,
ενώπιον χιλιάδων «καθολικών», για την
Ορθοδοξία. Διεκήρυξε ότι η Ορθόδοξη
Εκκλησία είναι «ασθενής» Εκκλησία!Την
βλάσφημη δήλωσή του-διακήρυξη
πληροφορηθήκαμε την 7-11-2014 από
το‘‘Αγιορείτικο Βήμα’’. Αναρτήθηκε
στη συνέχεια και σε άλλα Ιστολόγια. Διεκήρυξε ο Πάπας Φραγκίσκος
μεταξύ των άλλων: «Δεν υπάρχει υγιής
Εκκλησία όταν οι πιστοί, οι κληρικοί
και οι διάκονοι δεν είναι ενωμένοι περί
τον Επίσκοπό τους. Η Εκκλησία, η οποία
δεν είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο
είναι μια άρρωστη Εκκλησία…΄Ολοι
οφείλουν να έχουν τη συνείδηση ότι ο
Επίσκοπος καθιστά ορατό τον δεσμό του
καθενός με την Εκκλησία, και της Εκκλησίας
με τους Αποστόλους και με τις άλλες
κοινότητες, οι οποίες επίσης είναι
ενωμένες με τους Επισκόπους και με τον
Πάπα στη Μία, Μοναδική(unique) Eκκλησία,
που είναι η δική μας, η Ιεραρχική Αγία
Μητέρα Εκκλησία». Σημ. Η υπογράμμιση είναι
δική μας. Ο Πάπας Φραγκίσκος
με τη φράση,«Η Εκκλησία, η οποία δεν
είναι ενωμένη περί τον Επίσκοπο είναι
μια άρρωστη Εκκλησία», υπονοεί
σαφέστατα την Ορθόδοξη Εκκλησία.Δεν
νιώσαμε την παραμικρή έκπληξη για τη
διακήρυξη αυτή. Διακηρύσσει και αυτός,
όπως και προκάτοχοί του, την εκκλησιολογική
συνείδηση του Παπισμού. Η «Καθολική
Εκκλησία» διεκδικεί την ταυτότητα της
«μοναδικής» και «υγιούς» Εκκλησίας του
Χριστού στον κόσμο!,χωρίς να είναι
πρόθυμη να απαρνηθεί στο ελάχιστο την
πεποίθησή της αυτή. Έχει ιδιαίτερη
σημασία το γεγονός ότι η δήλωση-διακήρυξη
αυτή έγινε λίγες ημέρες πριν την επίσκεψη
του Πάπα στο Φανάρι την 29 και 30-11-2014.Το
μήνυμά του είναι σαφέστατο προς κάθε
«κατεύθυνση». Δεν επιδέχεται παρερμηνείες! Η Διακήρυξη αυτή, αποτελεί
συνέχεια του 16σέλιδου κειμένου, που το
ΒΑΤΙΚΑΝΟ έδωσε στηδημοσιότητα την
10-7-2007. Με το κείμενο αυτό που χαρακτηρίστηκε
ως «ιστορικό», ο πρ. Πάπας Βενέδικτος,
διεκήρυξε ότι η «Καθολική Εκκλησία»
είναι η «μοναδική πραγματική Εκκλησία
του Χριστού στον κόσμο».Αναγνώρισε μεν,
ότι υπάρχουν και εκτός της
«Καθολικής Εκκλησίας πολλά στοιχεία
καθαγιασμού και αλήθειας», αλλά η
Καθολική Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή
Εκκλησία του Χριστού. «Οι ΟρθόδοξεςΕκκλησίες»
(όχι η Ορθόδοξη Εκκλησία) είναι μεν
«Εκκλησίες», αλλά πάσχουν από ένα
«έλλειμμα», με το να μη αναγνωρίζουν
τον Πάπα ως διάδοχο του(Αποστόλου)
Πέτρου, αρνούμενες δηλαδή, το παπικό
Πρωτείο εξουσίας, που θεμελιώνεται στην
περί Πέτρου Παπική διδασκαλία. Ο νυν Πάπας Φραγκίσκος, ο Πάπας
των «πτωχών», της «αγάπης», της «ειρήνης»
και της«ενότητος», αλλά όχι και της
αληθείας!,ασέβησε και βλασφήμησε την
νύμφη του Κυρίου Ιησού Χριστού, την
αληθινή και μοναδική Μία, Αγία, Καθολική
και Αποστολική Εκκλησία, την Ορθοδοξία,
με την ανωτέρω δήλωσή του-διακήρυξη!Ο
προκάτοχός του Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’,
στο 16σέλιδο κείμενο, χαρακτήρισε τις
«Ορθόδοξες Εκκλησίες» ότι πάσχουν από
«έλλειμμα». Ο Πάπας Φραγκίσκος και διάδοχος
του Βενέδικτου,χρησιμοποίησε ασεβέστερο
και βλάσφημοχαρακτηρισμό.Διεκήρυξε
ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «ασθενής»
Εκκλησία! Ο λόγος;HOρθοδοξία
δεν αναγνωρίζει ότι η «Καθολική Εκκλησία»,
αποτελεί μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία
την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική
Εκκλησία την οποία ομολογούμε στο
Σύμβολο της Πίστεως. Πολύ περισσότερο,
δεν αναγνωρίζει τον Πάπα ως Πρώτον στην
εξουσία Επίσκοπο της Εκκλησίας. Αναγνωρίζουν όμως
την «Καθολική Εκκλησία», είτε άμεσα
είτε έμμεσα, ως «αδελφή Εκκλησία», και
τον Πάπα ως Πρώτο, ο Βαρθολομαίος και
οι ομόφρονές του Οικουμενιστές! Σεβαστοί πατέρες, ο Πάπας
κατά την Καινή Διαθήκη, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΔΟΧΟΣ
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ, αλλά και αν υποθετικά ήταν,
αυτό δεν έχει απολύτως καμία σημασία!
Ενώπιον του Κυρίου όλοι οι Απόστολοι
ήταν ισότιμοι! Ματθ. 18: 18, Ιωάν. 20: 22-23. Η
Εκκλησία αποδίδει πρωτεία τιμής, σε
δύο εκ των Αποστόλων, στον Πέτρο
και τον Παύλο. Σύμφωνα όμως με την
μαρτυρία του ιδίου του Παύλου και την
Εκκλησιαστική ιστορία, ο Παύλος επιτέλεσε
έργο μεγαλύτερο από όλους τους Αποστόλους,
και υπέστη κακοπάθειες για το Ευαγγέλιο
του Χριστού, περισσότερες από τους
άλλους Αποστόλους!2Κορ.11: 5,17-30, Γαλ. 2:
6-14. Ουσιαστικά ενώπιον του Θεού,
ο Απόστολος των εθνών είναι Ο ΠΡΩΤΟΣ
ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΩΝ, γι’ αυτό και ήταν o ΜΟΝΟΣ,
που αξιώθηκε, πριν από το θάνατό του, να
αρπαγεί στον τρίτο ουρανό, στον Παράδεισο!
2Κορ. 12: 2-4. Την Εκκλησία της Ρώμης ίδρυσαν
Χριστιανοί έμποροι, που συνδέονταν
στενά με τον Απόστολο Παύλο. Ουσιαστικά την ίδρυσε ό
Απόστολοςτων Εθνών, όπως φαίνεται από
τα χωρία Πράξ.28: 15, Ρωμ. 16: 3-15 και κυρίως
το Ρωμ. 15: 20, όπου ρητά λέγεται, ότι ο
Παύλος απέφευγε επιμελώς«ίνα μη
επ’αλλότριον θεμέλιον οικοδομεί». Στα
Ρωμ. 1: 6,15, 11: 13, βεβαιώνει τους Χριστιανούς
της Ρώμης ότι όφειλε να επισκεφθεί τους
αδελφούς στη Ρώμη, ως Απόστολος των
εθνών,για να τους ευαγγελισθεί τον
Κύριον, και τούτο, γιατί προηγουμένως
ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΕΙΧΕ ΘΕΣΕΙ
ΘΕΜΕΛΙΟΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ! Δεν υπάρχει η ελαχιστότατη
ένδειξη, για μετάβαση του Πέτρου στη
Ρώμη! Ο Πέτρος κήρυξε το Ευαγγέλιο
στους Ιουδαίους!Γαλ. 2: 7-9. Ο Πάπας
«στηρίζει» τα πρωτεία του στις
ψευδοισιδώρειες Διατάξεις! «Oι
εξ ολοκλήρου ή εν μέρει χαλκευμένες
παπικές διατάξεις της συλλογής περιέχουν
α) 60 πλαστά παπικά δεκρετάλια από τον
Κλήμη μέχρι τον Μιλτιάδη(314), β) νοθευμένα
συνοδικά κείμενα από την ήδη νοθευμένη
συλλογή HisραnaGallica,
και γ) παπικά δεκρετάλια από τον Σίλβεστρο
μέχρι τον Γρηγόριο Α΄ τον Μέγα (590-604),
από τα οποία τα 115 είναι εξ ολοκλήρου
πλαστά και τα 125 έχουν υποστεί επί μέρους
νοθείες, τροποποιήσεις και
προσθαφαιρέσεις.(ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Α΄- Βλασίου ΦΕΙΔΑ σελ.802). Δόξα λοιπόν, τιμή και προσκύνηση
στο Πάπα,«τον Βικάριο του Χριστού επί
της Γης», από τους «Ορθόδοξους»
Οικουμενιστές! Εμείς πατέρες, το επαναλαμβάνουμε,
δεν νιώσαμε απολύτως καμία έκπληξη για
την αμετανοησία και του νυν Αιρεσιάρχη
της Ρώμης! Εμμένει και αυτός, όπως και
προκάτοχοί του, στερεά και αταλάντευτα
στις Εωσφορικές και αντορθόδοξες Παπικές
διδασκαλίες! Δικαιώνει και
ο νυν Πάπας, με τις ανωτέρω βλάσφημες
δοξασίες του, τους Ορθοδόξους εκείνους,
στην κατηγορία των οποίων και εμείς με
τη χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού έχουμε
το προνόμιο να ανήκουμε, που υπερασπίζονται
την Ορθοδοξία μέχρι θανάτουAποκ.
2: 10, και δίνουν χωρίς φόβο, υπολογισμούς
και δεσμεύσεις, την πνευματική μάχη, με
όπλα την Αγιογραφική, Ιστορική και
Πατερική αλήθεια! Σεβαστοί πατέρες, θα ακούσουμε,
θα διαβάσουμε λόγο Ορθόδοξο, ελεγκτικό
και αναιρετικό, των πλανών και Εωσφορικών
διακηρύξεων, του Αντίχριστου και
επικατάρατου, κατά τον άγιο, ιερομάρτυρα
και Προφήτη, Κοσμά τον Αιτωλό, Πάπα, από
εσάς τους κανονικούς και γνησίους
Επισκόπους της Ελληνόφωνης Ορθοδοξίας
και την Ιερά Κοινότητα του Αγίου ΄Ορους;
Η στάση σας στο παρελθόν για παρόμοιες
διακηρύξεις Παπών, στάση αφωνίας,δεν
μας δημιουργεί αισιοδοξία. Ασφαλώς θα
υπάρξουν επαινετές εξαιρέσεις, που απλά
θα επιβεβαιώσουν τον κανόνα της αφωνίας
της συντριπτικής πλειοψηφίας. Με την ανωτέρω
αντορθόδοξη διακήρυξή του, ο Πάπας
Φραγκίσκος «άδειασε» όλους τους
«Ορθόδοξους»Οικουμενιστές, Πατριάρχες,
Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους κ.λπ. Ο Πάπας
με την ανωτέρω διακήρυξη, άφήρεσε
τελείως, από τους«Ορθόδοξους»Οικουμενιστές,
κάθε επιχείρημα για περαιτέρω διαλόγους,
στο όνομα της αγαπολογίας. Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Σεβαστοί πατέρες, επιτέλους πρέπει
κάποτε ευθαρσώς να διακηρύξετε προς
τον πιστό Ορθόδοξο Λαό, ότι ο Πάπας είναι
ένας αμετανόητος Αιρεσιάρχης! Για τον Αρχιοικουμενιστή
Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, δεν τρέφουμε
αυταπάτες, ούτε έχουμε ελπίδαμετανοίας!
Εκτελεί κατά γράμμα, τα διαλαμβανόμενα
στην αιρετική εγκύκλιο του Οικουμενι(στι)κού
Πατριαρχείου του 1920! Το τραγικότερο
και χειρότερο; Προέκοψε περισσότερο
προςτην ασέβεια2 Τιμ. 3: 13! Ο Ιησούς Χριστός, για να
προστατεύσει τον λαό Του Ματθ. 1: 21, Tίτ.
2: 14, από τους Λυκοποιμένες του
Οικουμενι(στι)κού Πατριαρχείου, κίνησε
τις Λυχνίες! Πράξ. 20: 28-30, Αποκ. 2:5. Ο κ.
Βαρθολομαίος και οι ομόφρονές του όμως,
ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο της πλάνης!
Από τα εκατομμύρια των πιστών που
αριθμούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
το 1920, στον Πόντο, την Μικρά Ασία, τη
Θράκη, την Ίμβρο, την Τένεδο και την
Κωνσταντινούπολη, σήμερα έμειναν μόλις
2800 ψυχές! Δεν αντιλαμβάνονται ότι
αυτό είναι ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ απέναντί
τους; Δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται!
Συνεχίζουν απτόητοι το δρόμο του
Παγχριστιανικού και Διαθρησκειακού
Οικουμενισμού, που οδηγεί στην αιώνια
απώλειά τους! 2 Πέτρ. 2: 1-2. Mακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε από εσάς,
ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι των
Εωσφορικών διακηρύξεων του Αιρεσιάρχη
της Ρώμης!Οι αντορθόδοξες διακηρύξεις
του Πάπα, ανατρέπουν-τινάζουν κυριολεκτικά
στον αέρα, την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία
που διδαχτήκαμε τα τελευταία 1000 χρόνια! Η Ορθοδοξία
κατά τον Αντίχριστο Πάπα, δεν είναι Η
ΕΚΚΛΗΣΙΑ, είναι μια«άσθενής» Εκκλησία!
Συμφωνείτε ότι είναι ορθή αυτή η διακήρυξη
του Πάπα; Εάν διαφωνείτε, και πιστεύετε
ότι η Ορθοδοξία είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ
και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όπως έχετε
ΟΡΚΙΣΘΕΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΚΑΤΕ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, υψώστε επιτέλους φωνή, ως
φωνή υδάτων πολλών Αποκ. 19: 6, και
διακηρύξατε παγκοσμίως ότι MONOΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι η Μία, Αγία, Καθολική
και Αποστολική Εκκλησία την οποία
ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, και
ο Παπισμός είναι μία μεγάλη Αίρεση που
οδηγεί τα μέλη της στην αιώνια απώλεια
2 Πέτρ. 2: 1-2. Μήπως
φοβάστε; Μα η μη ομολογία της Ορθοδόξου
Πίστεως, δεν είναι πράξη δειλίας και
άρνηση; Δεν γνωρίζετε ή μήπως δεν
πιστεύετε, ότι ο Θεός πρώτους θα βάλει
στην αιώνια ΚΟΛΑΣΗ, τους δειλούς σε
θέματα Πίστεως; Αποκ. 21:8. Σεβασμιώτατοι, περιμένουμε
χωρίς «ιερή διγλωσσία», ξεκάθαρη, επίσημη
τοποθέτησή σας! Η τυχόν συνέχιση της
σιωπής σας, τότε θα σημαίνει ότι αποδέχεσθε
ως ορθές τις διακηρύξεις του Αντίχριστου
Πάπα! Θα είστε ένοχοι ενώπιον του Αγίου
Τριαδικού Θεού, και στη συνείδησή μας.
Θα αποδείξετε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι
δενορθοτομείτε το λόγο της αληθείας
και δικαίως θα κατηγορηθείτε, ότιανήκετε
στην κατηγορία των Λυκοποιμένων των
Πράξ. 20: 28-30! Κάθε περαιτέρω συμμετοχή,
σε διαλόγους με τους αμετανόητους
ποικιλώνυμους αιρετικούς, και η μη
αποχώρηση της Εκκλησίας της Ελλάδος
από το Παναιρετικό «Παγκόσμιο Συμβούλιο
Εκκλησιών», αποδεικνύει, ότι όχι μόνο
δεν ορθοτομείτε το λόγο της αληθείας,
αλλά ίσως κάποιοι έχουν δεσμεύσεις. Σεβαστοί
πατέρες, του αγιώνυμου ΄Ορους, απευθυνόμαστε
και σε εσάς. Η μία
δυσάρεστη έκπληξη διαδέχεται την
άλλη,για την περιδεή στάση που
κρατήσατε απέναντι του Αρχιοικουμενιστή
Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, για τα
κατωτέρω. 1) Για όσα αντίθετα και ασεβή,
κατά την Αγία Γραφή και τους Ιερούς
Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
συνέβησαν κατά την επίσκεψη του Πάπα
Ρώμης Βενέδικτου ΙΣΤ΄, στον Ιερό Ναό
του Αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως,
στις 29 και 30- 11-2006. Η στάση που κρατήσατε, για
όσα ασεβή και αντικανονικά συνέβησαν,
στον Ι. Ν. του αγίου ΓεωργίουΚωνσταντινουπόλεως, το
Νοέμβριο του 2006, ήταν μία άτολμη,
διπλωματικού χαρακτήρα ανακοίνωση,
που στόχευε να καθησυχάσει και να
αμβλύνει τις αντιδράσεις των
αγιορειτών μοναχών, και ΚΥΡΙΩΣ να
αποτρέψει τη διακοπή του μνημόσυνου
του ΑΡΧΙΟΥΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατρ. κ.
Βαρθολομαίου. Στόχευε επίσης
το ανακοινωθέν, να μη κλονισθεί η
εμπιστοσύνη των πιστών και συνειδητών
Ορθοδόξων Χριστιανών, που προσβλέπουν
στο άγιο ΄Ορος, ως την ακρόπολη της
Ορθοδοξίας! Τον πρώτο στόχο τον πετύχατε,
τον δεύτερο να είστε βέβαιοι ΔΕΝ ΤΟΝ
ΠΕΤΎΧΑΤΕ! 2) Για την αφωνία σας
για το 16σέλιδο κείμενο του ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ,
στο οποίο επίσημα χαρακτηρίζονται
οι «Ορθόδοξες Εκκλησίες»(όχι Ορθόδοξη
Εκκλησία), ότι πάσχουν από ένα «έλλειμμα»!,
με το να μη αναγνωρίζουν τον Πάπα ως
διάδοχο του(Αποστόλου) Πέτρου,αρνούμενες
δηλαδή, το παπικό Πρωτείο εξουσίας! 3) Για την αφωνία σας για όσα
ασεβή και ανίερα συνέβησαν τον Μάιο τρ.
έτους στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα,
και τον Ιούνιο στον κήπο του Βατικανού.
Ο Θεός με ισχυρό σεισμό έστειλε το μήνυμά
του Ψαλμ. 103(Ο’) 104:32, Αποκ. 11: 13, 16: 18-20.
Σείστηκε το ΄Αγιο ΄Ορος!Αντιληφθήκατε
το πνευματικό νόημα του σεισμού;Aμφιβάλλουμε!
Τι πάθατε και μείνατε πάλι άφωνοι ως
ιχθύες; Τι επενεργεί ως υπνωτικό θανάτου
στην Ορθόδοξη συνείδησή σας, ώστε να μη
αντιδράτε σε θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, που είναι
ζητήματα αιώνιας ζωής ή αιώνιου θανάτου;
Εξαιρούνται οι Μοναχοί της παλαιάς
Ι. Μ. Εσφιγμένου, οι Ζηλωτές και οι 10άδες
των Μοναχών, που καταδίκασαν χωρίς
περιστροφές και δειλία, όσα συνέβησαν
στο σβησμένο Φανάρι, στις 29 και 30/ 11-
2006, το αιρετικό κείμενο του Πάπα
Βενέδικτου, και όσα συνέβησαν εφέτος
στα Ιεροσόλυμα και στον κήπο του
Βατικανού. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε,
ότι πνεύμα δειλίας εμφιλοχώρησε στις
καρδιές σας, από τις επαπειλούμενεw ποινές,
του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατρ.κ.
Βαρθολομαίου! Οι συνειδητοί πιστοί
Ορθόδοξοι Χριστιανοί στον κόσμο, αυτό
λένε! Σεβαστοί πατέρες, ταπεινά σας
υπενθυμίζουμε ότι Η ΣΙΩΠΗ ΙΣΟΝ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ
ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΙΣΟΝ ΣΥΝΕΝΟΧΗ! Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΑΣ ΚΛΟΝΙΣΘΗΚΕ
ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ! ΜΕ ΤΟ ΝΑ
ΜΗ ΔΙΑΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ του κ.
Βαρθολομαίου, ως οφείλατε να πράξετε,
όπως έπραξαν οι περισσότερες Ι. Μονές
του αγίου ΄Ορους που διέκοψαν το
μνημόσυνοτου Αθηναγόρα για ήσσονος
παραβάσεις, καθώς και το ανακοινωθέν
που εκδώσατε για όσα συνέβησαν στο
Φανάρι στις 29 και 30-11-2006, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ
ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΕΝΘΑΡΡΥΝΑΤΕ τον
ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο! Με την ανωτέρω
χ λ ι α ρ ή σ τ ά σ η σ α ς για
τα ανωτέρω, μη υπάρχουσας αντιστάσεως
εκ μέρους σας, ουσιαστικά δώσατε
το «πράσινο φως» στον κ. Βαρθολομαίο,
ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ,
και την επικείμενη λειτουργική συμπροσευχή
με τον αμετανόητο Αιρεσιάρχη της Ρώμης,
ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ
ΤΩΝ«ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ», κάτω από την εξουσία
του Πάπα της Ρώμης, ένωση κατά τον Σατανά,
που οδηγεί στην έλευση του Αντίχριστου
2 Θεσ. 2: 3- 12, 1 Ιωάν. 2: 18,και στην αιώνια
απώλεια 2 Πέτρ. 2: 2! Ενώπιον του Αγίου
Τριαδικού Θεού και της Εκκλησιαστικής
ιστορίας, έχει ήδη ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Η ΠΤΩΣΗ
ΣΑΣ! Με τη στάση που κρατάτε, δεν
θα εκπλαγούμε, εάν ο κ. Βαρθολομαίος
στον οποίο κάνετε αδιάκριτη υπακοή,
μία ημέρα όχι μακρινή, κατά παραχώρηση
του Κυρίου και της Παναγίας Μητρός Του,
επισκεφθεί το άγιο ΄Ορος, μαζί με τον
«Διάδοχο του Πέτρου, αγιώτατο Πάπα
Ρώμης» ! Εσείς, επειδή θα
πρέπει να κάνετε υπακοή στον «Παναγιώτατο»
Οικ. Πατριάρχη, γιανα φανείτε
μετριοπαθείς και όχι «φανατικοί»
απέναντι στον υψηλό καλεσμένο του,
τον Θρησκευτικό Πλανητάρχη, και για
να δείξετε ότι έχετε αγαθές και φιλόφρονες
διαθέσεις, θα τον υποδεχθείτε στον Ιερό
Ναό του Πρωτάτου, όπως τον υποδέχθηκε
ο κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά;
Σύνοδος, στις 29 και 30- 11- 2006, στον Ι. Ναό
του αγίου Γεωργίου Κωνσταντινουπόλεως! Θα τον
υποδεχθείτε με κωδωνοκρουσίες, θα τον
προσφωνήσετε ως αγιώτατο και πεφιλημένο
ΑΔΕΛΦΟ ΕΝ ΚΥΡΙΩ. Την ώρα που θα εισέρχεται
στον Ιερό χώρο του Ναού, θα τον υποδεχθείτε
άδοντες και ψάλλοντες το ‘‘Ευλογημένος
ο ερχόμενος εν ονόματιΚυρίου Ψαλμ.
117:(Ο’) 118: 26, και βέβαια θα τον
λιβανίσετε! Την επόμενη
ημέρα θα τελεστεί Θεία Λειτουργία, κατά
την οποία ο «αγιώτατος Πάπας Ρώμης», θα
φορεί Ωμοφόριο Ορθοδόξου Επισκόπου, θα
συμπροσεύχεται μαζί σας, θα ψάλλετε
ξανά το πολυχρόνιό του, που συντάχθηκε
από αγιορείτη Μοναχό και το έψαλλαν
στο Φανάρι, θα τον τιμήσετε με το να
απαγγείλει το Πάτερ ημών… θα λάβετε
αντίδωρο από τα χέρια του, και θα πάρετε
ευλογία από τον «Αγιώτατο», κύπτοντας
την κεφαλήν σας ενώπιόν του. Στο τέλος,
ο Πρωτεπιστάτης του αγίου΄Ορους, θα
τιμήσει με χρυσό σταυρό τον συνοδεύοντα
τον Πάπα, Πατριάρχη των Ουνιτών! ΄Όλα τα ανωτέρω βέβαια,
σαν φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις
ευγενείας, στο υψηλό τιμώμενο πρόσωπό
του!!! Μπορεί να
δυσανασχετήσετε με αυτά που γράφουμε,
και ίσως τα χαρακτηρίσετε προκλητικά,
αλλά ίσως αποδειχθούν
προφητικά, γιατί όλα τα ανωτέρω
συνέβησαν στο Φανάρι το 2006, και θα συμβούν
(εκτός εάν ο Θεός δεν παραχωρήσει να
συμβούν, λόγω δραματικών γεγονότων) και
στις 29 και 30-11-2014! Με τη στάση που κρατάτε
απέναντι του κ. Βαρθολομαίου, εκείοδηγούνται
και για σας τα πράγματα! Ο Θεός, λόγω
της Χριστοκτονίας, επέτρεψε την καταστροφή
του Ναού του Σολομώντος και μέχρι σήμερα
στη θέση του υψώνεται το τέμενος του
Ομάρ. Καταστράφηκε επίσης ολοκληρωτικά
η Ιερουσαλήμ Ματθ. 24: 2, 15-21, Μάρκ. 13:14-19,
Λουκ. 19: 41-44, 21:20-24, 23:27-31. Επέτρεψε την
άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453, και
την καταστροφή της Ανατολικής
Ρωμανίας(Βυζαντίου). Γιατί; Επειδή
στις 12-12-1452, στον Ιερό Ναό της του Θεού
Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, έγινε
συλλείτουργο με Παπικούς Καρδινάλιους
και απαγγελία του ΠΙΣΤΕΥΩ, με την προσθήκη
της Παπικής κακοδοξίας, της λέξεωςFILIOQVE! Είχαμε δηλαδή Προδοσία
της Ορθοδόξου Πίστεως και Ουνιτικό
συλλείτουργο! ΄Ολα αυτά, για να σωθεί η
Πόλη και η Αυτοκρατορία με τη βοήθεια
της Αιρετικής Δύσεως. Ο Ναός της του
Θεού Σοφίας βεβηλώθηκε από την προδοσία
της Πίστεως και το Ουνιτικό συλλείτουργο. Ο Κύριος και
Θεός, για να προστατεύσει την Εκκλησία
Του που απέκτησε με το αίμα Του Πράξ.
20: 28, επέτρεψε μετά από 7 μήνες την
άλωση της Πόλεως, τη σφαγή χιλιάδων
Ορθοδόξων Χριστιανών, ακόμη και μέσα
στο Ναό της του Θεού Σοφίας, και τη
μετατροπή του Ναού σε Τζαμί! Μέχρι και
σήμερα ο Ναός βεβηλώνεται με το να
χρησιμοποιείται ως μουσείο. Γιατί λοιπόν να
μη παραχωρήσει ο Κύριος και τη
βεβήλωση τουαγίου ΄Ορους, με τη στάση
που κρατάτε απέναντι του ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ
κ. Βαρθολομαίου; Τα παραπάνω ισχύουν,
για όσους συνειδητούς Ορθοδόξους
Χριστιανούς ερμηνεύουν τα γεγονότα της
ιστορίας, και με Αγιοπνευματικά κριτήρια! Εμείς,
πιστοί στα βήματα του προστάτη του
Συλλόγου μας του Προφήτη και Ζηλωτή
ΗΛΙΑ, 3 Βασιλ. (1 Βασιλέων) 18 Κεφ.,
των Αποστόλων Παύλου και Ιωάννου Τίτ.
3:10-11, 2 Ιωάν. 9-11, και των αντιπαπικών αγίων
της Εκκλησίας μας, ακολουθούμε τα βήματά
τους και δεν ακολουθούμε τις
ανωτέρω«φιλικές»και «ευγενείς
φιλοφρονήσεις», απέναντι των Αιρεσιαρχών.
Ταπεινά, υικά και αδελφικά, με πολλή
αγάπη στα πρόσωπά σας, αλλά με μεγαλύτερη
στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, σας
αποστέλλουμε την παρούσα, με την ελπίδα
ότι θα ηχήσει σαν εγερτήρια σάλπιγγα,
στην δυστυχώς εφησυχάζουσα
συνείδησή σας. Με σεβασμό και εν
Χριστώ αγάπη Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΖΙΩΓΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ
ΧΟΡΤΑΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
Πατ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΑΘΗΝΩΝ
» ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ, ΚΑΘ. ΠΑΝ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ: Με την
παράκληση να δημοσιεύσει την επιστολή,
λόγω της σοβαρότητας του θέματος.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Η
ΕΚΔΟΣΗ