Κάθε αμαρτία ως
επανάσταση εναντίον του Θεού αντιστρατεύεται
το έργο της Θείας Χάριτος. Ο άγιος Συμεών
ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει πως υπάρχουν
και μερικές αδυναμίες που αποτελούν
φράγματα και παρεμποδίζουν την έλευση
της Θείας Χάριτος.
Και αυτά είναι:
- Η
ΑΜΕΛΕΙΑ για την μετάνοιά μας. Θα
καταδικαστούμε όχι γιατί αμαρτήσαμε,
αλλά γιατί δεν μετανοήσαμε, δεν ζητήσαμε
το έλεος του Θεού για να λυτρωθούμε από
την ψυχική μας ασθένεια.
- Η
ΡΑΘΥΜΙΑ που παραλύει τις ψυχικές
μας δυνάμεις και τις ακινητοποιεί. Χωρίς
σκληρούς αγώνες δεν ενεργοποιείται η
Χάρη του Θεού. Όχι γιατί ο Θεός χρειάζεται
τους κόπους του μετανοούντος ανθρώπου,
αλλά για να μην λάβει ο άνθρωπος τη Χάρη
του Θεού χωρίς κόπο και την καταφρονήσει
όπως παλαιότερα.
- Η
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Αν δέχθηκες, λέγει,
ο ιερός πατέρας τη Χάρη του Αγ. Πνεύματος
και φωτίσθηκες, πρόσεξε μην νομίσεις
πως είναι δικός φωτισμός, γιατί αν το
νομίσεις αυτό, τότε θα αναχωρήσει και
θα πάθεις χειρότερα από πρώτα.
- Η
ΑΣΠΛΑΧΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ.
Αυτή σβήνει τον φωτισμό της ψυχής. Γιατί
εκείνος που θα βρει τη σωτηρία του με
την ευσπλαχνία του προς τους αδελφούς
του, πάλι με το δικό του έλεος προς τους
αδελφούς του θα μπορέσει να φανεί άξιος
της χάριτος του Θεού και να πετύχει τη
σωτηρία του.
Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν
στην φυλακή λόγω σχέσεως τους με την
κλοπή, με το λαθρεμπόριο, με την αναρχία,
με το ποικίλο έγκλημα. Αυτοί μπαίνουν
δίκαια και δεν μπορούν να διαμαρτύρονται,
αφού οι ίδιοι με την άνομη ζωή τους
οδήγησαν τον εαυτό τους στην φυλακή.
Υπάρχουν άλλοι που μπαίνουν
στις φυλακές, γιατί συκοφαντήθηκαν
άδικα ότι έχουν σχέση με έκνομες
ενέργειες, όπως ο πάγκαλος Ιωσήφ, ο υιός
του Ιακώβ στην Παλαιά Διαθήκη. Κατηγορήθηκε
από την γυναίκα του Πετεφρή ότι δήθεν
επιχείρησε να την βιάσει, ενώ συνέβηκε
το αντίθετο. Κι έτσι ο Ιωσήφ έμεινε δέκα
τέσσερα χρόνια στην φυλακή χωρίς να
φταίει σε τίποτα, πονώντας για την άδικη
φυλάκιση, χωρίς όμως να κατηγορεί κανένα
για ότι έγινε.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που
μπαίνουν στην φυλακή, γιατί τολμούν και
διακηρύττουν την αλήθεια προς όλες τις
κατευθύνσεις, χωρίς φόβο και πάθος.
Ένας από αυτούς ήταν και ο
άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ο άνθρωπος
που έζησε σαν επίγειος άγγελος ή σαν
επουράνιος άνθρωπος, ο άνθρωπος που
γεννήθηκε από θαύμα και έζησε θαυμαστά,
ο μεγαλύτερος που γεννήθηκε από γυναίκα
μέχρι την εποχή του Χριστού. Αυτός βγήκε
και προφήτεψε ότι έρχεται η βασιλεία
των ουρανών και συνεπώς ο βασιλιάς ο
ουράνιος και πρέπει συνεπώς όλοι να
προετοιμαστούν δια της μετανοίας να
τον υποδεχθούν. Άρχισε να βαπτίζει,
προετοιμάζοντας έτσι τους ανθρώπους
δια το βάπτισμα της Εκκλησίας. Έδειξε
τον Χριστό ότι αυτός είναι ο αμνός του
Θεού, ο αίρων την αμαρτία του κόσμου,
αλλά και τον βάπτισε, συντελώντας έτσι
στο να αποκαλύψει ο Θεός Πατέρας και το
Άγιο Πνεύμα την θεότητα του Χριστού και
να αποκαλυφτεί στον κόσμο επίσημα ότι
ο Θεός είναι Τριαδικός.
Αλλά ο Ιωάννης προχώρησε και
πιο πέρα και αποκάλυψε ποιο είναι το
θέλημα του Θεού, για το πως πρέπει
να ζουν οι άνθρωποι. Ξεγύμνωσε την
υποκρισία και την ψεύτικη θρησκευτικότητα
αρχόντων και λαού. Τους αποκάλυψε ότι
είναι γεννήματα εχιδνών. Σαν
οχιές δηλητηρίασαν τους πνευματικούς
τους πατέρες συκοφαντώντας τους με
ανυπόστατες κατηγορίες, ενώ συγχρόνως
κόμπαζαν για το ότι ήταν απόγονοι του
Αβραάμ και των άλλων μεγάλων ανδρών της
Παλαιάς Διαθήκης. Τους είπε ότι δεν
αρκεί να είναι σαρκικά τέκνα του Αβραάμ,
αν δεν είναι και πνευματικά. Ότι μόνο
αν κάνουν καρπούς άξιους μετανοίας ο
Θεός δεν θα τους αποκληρώσει και δεν θα
τους αποπαιδώσει. Διότι μπορεί και από
πέτρες να κάνει παιδιά του Αβραάμ. Δεν
τους έχει ανάγκη ούτε δεσμεύεται από
τις υποσχέσεις που έδωσε στον Αβραάμ,
εάν αυτοί δεν έχουν την ζωή, την πίστη
και την υπακοή του Αβραάμ.
Ο Ιωάννης απάντησε και σ’
αυτούς που ήρθαν με ευλάβεια και συντριβή
για να μάθουν το θέλημα του Θεού για
αυτούς. Είπε στους όχλους ότι
όποιος έχει δύο χιτώνες ή πολλά τρόφιμα
να δώσει στους μη έχοντες. Δεν είπε να
δώσουν μόνο οι πλούσιοι ή οι οικονομικά
ισχυροί αλλά ο καθένας που έχει διπλά
πράγματα. «Αυτός που αγαπά τον πλησίον
σαν τον εαυτό του, λέγει ο Μ. Βασίλειος,
δεν έχει τίποτα παραπάνω από τον πλησίον».
Αν έχει κάτι ο πλησίον ας έχω κι εγώ, αν
δεν έχει ας μη έχω κι εγώ. Συνεπώς όλοι
έχουμε καθήκοντα προς τους άλλους, όχι
μόνο οι πλούσιοι. Ο Χριστός θα πει στους
μαθητές του ότι «Αυτά που σας λέγω εσάς
τους αποστόλους σε όλους τα λέγω» (Μαρκ.
13, 37). Η χήρα που φιλοξένησε τον προφήτη
Ηλία, στα Σαρεπτά της Σιδωνίας, είχε
μόνο μια φούχτα αλεύρι και λίγο λάδι,
κι όμως έκανε την υπέβαση να τα δώσει
στον προφήτη και όχι στα παιδιά της.
Είπε στους τελώνες να
μη παίρνουν τίποτα παραπάνω από ότι
πρέπει. Οι φόροι μαζευόταν τότε με
διαδοχικές δημοπρασίες μέσα από τις
οποίες έπρεπε να πάρουν τους φόρους
τους οι Ρωμαίοι αλλά και να κερδίσουν
στο έπακρον οι εταιρείες που διοργάνωναν
την είσπραξη των φόρων και έτσι καταντούσε
η είσπραξη τους ληστρική και εξοντωτική
πράξη, απάνθρωπή πέρα για πέρα. Κανείς
όμως δεν τολμούσε να ελέγξει τους
τελώνες, οι οποίοι είχαν την απόλυτη
κάλυψη των αρχών και αποτελούσαν μέλη
της ανωτέρας κοινωνίας. Είπε στους στρατιωτικούς να
μη λαφυραγωγούν τον κόσμο ούτε να
χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να
πετυχαίνουν οικονομικά οφέλη παράνομα
και αντικανονικά. Να αρκούνται στο μισθό
τους και να μη παίρνουν τίποτα επιπλέον.
Αλλά ο Ιωάννης δεν σταμάτησε
εδώ. Προχώρησε και στην ανώτατη κορυφή. Τον
Ηρώδη Αντίπα, τον υποτελή στους Ρωμαίους
βασιλιά,τον τετράρχη της Γαλιλαίας.
Αυτός ήταν υιός του Ηρώδη, που έσφαξε
τα νήπια για να φονεύσει τον Χριστό, και
έδιωξε την νόμιμιμη σύζυγό του και πήρε
την γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου
και έκανε και άλλα πονηρά και ασεβή (Λκ.
3,19-20).
Το σκάνδαλο ήταν μεγάλο αλλά
κανένας δεν μιλούσε, γιατί φοβόταν την
εξουσία του. Ακόμη και οι Φαρισαίοι και
οι ιερείς οι οποίοι κατηγορούσαν τον
Χριστό ότι έκανε θαύματα την ημέρα του
Σαββάτου, ή τους μαθητές του, επειδή
έτρωγαν χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους,
ή λιμασμένοι από την πείνα και θεονήστικοι
ξεψύρισαν στάχια και φάγανε τους χλωρούς
κόκκους του σιταριού ημέρα Σάββατο, δεν
τόλμησαν να μιλήσουν για το κραυγαλέο
σκάνδαλο του βασιλιά τους. Ο Ιωάννης
όμως μίλησε και τον ήλεγξε δημόσια, ότι
δεν επιτρέπεται να ζει όπως ζούσε.
Ο Ηρώδης, ο οποίος τον σεβότανε
και τον άκουγε ευχάριστα όταν κήρυττε
και κάποια από αυτά που άκουε τα εφάρμοζε
(Μαρκ. 6,20), πιεζόμενος από την γυναίκα
του στην αρχή τον φυλάκισε και αργότερα,
όταν στα γενέθλιά του χόρεψε η κόρη της
Ηρωδιάδος Σαλώμη και ενθουσίασε τους
πάντας, αποσπώντας τον έπαινο και του
πατέρα της, ο οποίος της υποσχέθηκε να
κάνει ό,τι του ζητήσει, τον έσφαξε κατά
την επιθυμία της κόρης του, η οποία
συμβουλεύθηκε την μητέρα της στο τι να
ζητήσει. Έτσι ο μεγαλύτερος και αγιώτατος
άνδρας του Ισραήλ σφαγιάστηκε κατά τον
χειρότερο τρόπο, επειδή τόλμησε να πει
την αλήθεια του Θεού προς το αμαρτωλό
ζευγάρι που διοικούσε τότε την Γαλιλαία.
Το ιερατικό κατεστημένο που τόσα
κατηγορούσε τον Χριστό και τους μαθητές
του και σιωπούσε μπρος στην ανομία του
βασιλιά, σιώπησε και στο δεύτερο
σκαναλώδες ανόμημά του. Ένιωσε χαρά και
αγαλλίαση που ο Ηρώδης τους απάλλαξε
από ένα μεγάλο αντίπαλο και ελεγκτή
τους.
Λοιπόν ο τίμιος Πρόδρομος
μαρτύρησε, γιατί κήρυξε την αλήθεια. Την
αλήθεια που τόσο επιζητεί ο Θεός αλλά
και η ανθρώπινη ηθική, την διώκει απηνώς
η παραπαίουσα και δαιμονοκρατούμενη
κοινωνία των ανθρώπων. Η ιστορία όμως
αργά ή γρήγορα δικαιώνει τους μάρτυρες
της αληθείας. Η Εκκλησία μας ειδικά
γιορτάζει στον άγιο Ιωάννη όλες τις
στιγμές της ζωής του· σύλληψη, γέννηση,
σύναξη Θεοφανείων, αποτομή κεφαλής του
και γιορτάζει και τις τρεις φορές που
χάθηκε και βρέθηκε η τιμία του κεφαλή.
Τιμά τον Ιωάννη μαζί με την Παναγία μας
ιδιαίτερα από όλους τους αγίους.
Τον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε
στα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος
Σαουδάραβας και διηγήθηκε ένα ζωντανό
συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και
που άλλαξε όλη του τη ζωή.
Το διηγήθηκε από την τηλεόραση
και το ραδιόφωνο και δημοσιεύτηκε σε
εφημερίδες και περιοδικά σε όλη τη
Σαουδική Αραβία, Παλαιστίνη και
προφανώς σε όλες τις γειτονικές χώρες.
Υπάρχει και στα αραβικά σε ιστοσελίδα
στο διαδίκτυο αλλά δεν γνωρίζω ποια
είναι.
Παντρεύτηκε πριν από χρόνια
μια κοπέλα, πλούσια μουσουλμάνα αλλά
στείρα. Οπότε πέρασαν τα χρόνια και δεν
μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά, παρόλο
που είχαν πολλά χρήματα και πήγαν σε
πολλούς γιατρούς.
Οι γονείς του του έλεγαν να
παντρευτεί και δεύτερη γυναίκα και να
κρατήσει και την πρώτη αφού ο νόμος
τους, επιτρέπει να έχουν μέχρι και
τέσσερις γυναίκες. Εκείνος κουρασμένος
και αρκετά στεναχωρημένος, πήρε τη
σύζυγό του να πάνε ταξίδι αναψυχής στη
γειτονική μας από το Ισραήλ Συρία για
να ξεκουραστούν και να ξεχάσουν λίγο. Στη Συρία ενοικίασε λιμουζίνα
με οδηγό-ξεναγό για να τους πάει σε όλα
τα κοσμικά αξιοθέατα της Συρίας. Ο οδηγός
πρόσεξε στο ζευγάρι που ξεναγούσε μια
πικρία, πόνο και θλίψη στα πρόσωπά τους.
Αφού λοιπόν ξεκουράστηκαν καλά, πήρε
το θάρρος και τους ρώτησε γιατί δεν
φαινόντουσαν ευχαριστημένοι, μήπως
άραγε έφταιγε ο ίδιος και δεν τους άρεσε
κάτι στην ξενάγηση και την περιήγηση
που τους έκανε.
Εκείνοι του ανοίχθηκαν και του
εξήγησαν το πρόβλημα της ατεκνίας τους.
Ο μουσουλμάνος λοιπόν οδηγός,
τους είπε ότι εδώ στη Συρία οι Χριστιανοί
και μάλιστα οι Ορθόδοξοι έχουν το
Μοναστήρι της Παναγίας της Σεϊδανάγιας
(Σεϊντανάγια στα αραβικά σημαίνει «Κυρία
Δέσποινα») και πολλοί άτεκνοι καταφεύγουν
στη Θαυματουργική της εικόνα. Εκεί
λοιπόν τους δίνουν από το φιτίλι του
καντηλιού της θαυματουργής αυτής
εικόνας και το τρώνε, το καταπίνουν
και τότε η “Μαρία” των Χριστιανών τους
δίνει κατά την προαίρεσή τους και την
πίστη τους.
Ενθουσιασμένος λοιπόν ο
Σαουδάραβας και η γυναίκα του λένε στον
ξεναγό: «Πήγαινέ μας εκεί στη Σεϊδανάγια,
“τη Δέσποινα των Χριστιανών” κι αν
γίνει το ποθούμενο και εάν αποκτήσουμε
παιδί θα σου προσφέρω 20.000$ σε σένα και
80.000$ στο Μοναστήρι». Πήγαν στη Μονή,
έκαναν ό,τι έπρεπε και γυρίζοντας πίσω
η γυναίκα βρέθηκε έγκυος. Σε μερικούς μήνες γέννησε ένα
χαριτωμένο αγοράκι υγιέστατο και
πανέμορφο, Θαύμα της Παναγίας μας.
Μόλις γέννησε η σύζυγός του, ο
Σαουδάραβας ήθελε να εκπληρώσει, να
πραγματοποιήσει το τάξιμο που είχε
κάνει. Τηλεφώνησε λοιπόν στον οδηγό
εκείνο για να τον παραλάβει από το
αεροδρόμιο της Δαμασκού. Ο οδηγός όμως,
πανούργος και κακός, ειδοποίησε άλλους
δυο φίλους του για να πάνε μαζί στο
αεροδρόμιο, να παραλάβουν τον πλούσιο
και κατόπιν δολίως να τον σκοτώσουν και
να λάβουν όσα χρήματα θα είχε μαζί του,
δική τους μοιρασιά.
Πράγματι έτσι κι έγινε. Τον
παρέλαβαν από το αεροδρόμιο. Καθ’οδόν
χωρίς ο άμοιρος να γνωρίζει τι θα
συνέβαινε, τους είπε ότι από τη χαρά του
θα έδινε και στους φίλους του οδηγού
από 10.000$.
Αυτοί αντί να τον πάνε στο
Μοναστήρι, τον οδήγησαν σε έρημο μέρος,
τον έσφαξαν κόβοντάς του πρώτα το κεφάλι,
καθώς και τα υπόλοιπα μέρη του σώματός
του (χέρια και πόδια) σε κομμάτια. Τους
τύφλωσε όμως το πάθος από αυτήν την
εγκληματική τους ενέργεια και αντί να
τον πετάξουν εκεί, τον έβαλαν στο πορτ
μπαγκάζ του αυτοκινήτου, αφού πήραν
μαζί τους χρήματα, ρολόϊ και ό,τι είχε
και ξεκίνησαν να πάνε σε άλλο ερημικό
μέρος για να τον πετάξουν.
Στον εθνικό δρόμο τους χάλασε
το αμάξι και στάθηκαν στη μέση του
δρόμου, για να δουν τι συνέβαινε και
γιατί σταμάτησε η μηχανή και τους άφησε.
Ένας περαστικός τους είδε και από μόνος
του σταμάτησε με το αυτοκίνητό του να
τους βοηθήσει. Εκείνοι όμως φοβούμενοι
μήπως γίνουν αντιληπτοί για το φοβερό
έγκλημα που είχαν διαπράξει, προσποιήθηκαν
ότι δεν θέλουν βοήθεια.
Ο περαστικός οδηγός όμως
φεύγοντας παρατήρησε να στάζει αίμα
κάτω από το πορτ μπαγκάζ και πιο κάτω
ειδοποίησε την αστυνομία να πάνε να
εξιχνιάσουν τι συνέβαινε, διότι αυτοί
οι τρεις, του φάνηκαν ύποπτοι.
Έφθασε η αστυνομία, είδαν οι
αστυνομικοί το αίμα στο οδόστρωμα και
δίνουν διαταγή να ανοίξουν το πορτ
μπαγκάζ. Μόλις άνοιξαν σηκώνεται και
βγαίνει έξω ο Σαουδάραβας υγιής,
ολοζώντανος, με αίματα βέβαια αλλά
ραμμένος.
“Μόλις τώρα” τους λέει “… η
Παναγία τελείωσε και τις τελευταίες
ραφές του λαιμού μου εδώ μπροστά”,
δείχνοντας το καρύδι του λαιμού του,
“αφού μου έραψε όλο μου το σώμα πρώτα”.
Ο κακοποιός εγκληματίας ταξιτζής
και οι συνεργοί του, έχασαν τα λογικά
τους, τρελάθηκαν και με χειροπέδες τους
οδήγησαν στις ψυχιατρικές φυλακές. Φώναζαν
σαν δαιμονισμένοι “…εμείς σε σκοτώσαμε,
εμείς σε κομματιάσαμε, σου κόψαμε το
κεφάλι, πώς ζεις;”
Ο Σαουδάραβας πήγε για πιστοποίηση
του λαμπρού Θαύματος. Τον είδαν
ιατροδικαστές, εμπειρογνώμονες,
αστυνομικοί και πιστοποίησαν με υπογραφές
το Θαύμα.
Τα ράμματα ήσαν και είναι
φανερά. Φαινόταν φρεσκοσυναρμολογημένος.
Διεκήρυττε δε και ομολογούσε ότι “η
Παναγία με έραψε και με ανέστησε με την
Δύναμη του Υιού Της.” Κατόπιν ο ιαθείς και αναστηθείς,
κάλεσε τηλεφωνικώς όλους τους δικούς
του και ήλθαν στη Συρία. Πήγαν στο
Μοναστήρι, ευχαρίστησαν την Παναγία
Σεϊδανάγια και πρόσφεραν δεήσεις και
δοξολογίες. Και αντί του ποσού των
80.000$ που ήταν το τάξιμό του στην Παναγία
Σεϊδανάγια, προσφέρει στη Μονή το ποσό
των 800.000$, για τη μεγάλη ευεργεσία που
του προσέφερε η Παναγία μας.
Ο ίδιος σήμερα αφηγείται συνεχώς
το συγκλονιστικό αυτό Θαύμα και αρχίζει
πάντοτε λέγοντας: “ Όταν ήμουν μουσουλμάνος
μου συνέβη αυτό κι αυτό”, δηλώνοντας
ότι δεν είναι πλέον μουσουλμάνος, ούτε
αυτός ούτε η οικογένειά του.
Το Θαύμα αυτό τάραξε τις Αραβικές
μουσουλμανικές χώρες και όλη τη Μέση
Ανατολή, δημιούργησε σάλο και φοβερή
έκπληξη.
''Μπορούν
να αρπάξουν ο,τι υλικό ανήκει στη Μονή
Εσφιγμένου, δεν μπορούν όμως να αρπάξουν
την πίστη μας.'' π.Μαρδάριος.
Με 50 αστυνομικούς
εκκενώθηκε το κονάκι της Ι.Μ.Εσφιγμένου
στη Θεσσαλονίκη! Βέλη κατά Πατριάρχη.Τα
κάγκελα του Αστυνομικού τμήματος Λευκού
Πύργου δεν τον λυγίζουν.Στέκεται με
σθένος πίσω από αυτά και σχηματίζει
στον αέρα το σημείο του Σταυρού."Μπορούν
να αρπάξουν ο,τι υλικό ανήκει στη Μονή
Εσφιγμένου, δεν μπορούν όμως να αρπάξουν
την πίστη μας".
Είναι τα λόγια του
πατέρα Μαρδάριου μέσα από το Αστυνομικό
Τμήμα.Δεν έχει περάσει πολλή ώρα που
από το κελί στο κονάκι της Μονής Εσφιγμένου
στο κέντρο της Θεσσαλονίκης βρέθηκε
ξαφνικά στο κελί του Αστυνομικού
Τμήματος.Επτά το πρωί της Παρασκευής.Ισχυρές
αστυνομικές δυνάμεις αποκλείουν το
τμήμα της οδού Βενιζέλου, με σκοπό να
εκκενώσουν το αντιπροσωπείο της Μονής
Εσφιγμένου.Περίπου 50 πάνοπλοι αστυνομικοί
κινητοποιούνται για να γίνει έξωση σε
έναν εγχειρισμένο μοναχό και σε πέντε
πολίτες που βρίσκονταν στο κονάκι.Η
επιχείρηση υλοποιήθηκε μετά την έκδοση
δικαστικής απόφασης, με βάση την οποία
διατάχθηκαν η εκκένωση του οικήματος
και η παράδοσή του στη νέα αδελφότητα
της Μονής Εσφιγμένου, που συστάθηκε το
2005 και με την οποία η παλαιά αδελφότητα,
αυτή των ζηλωτών μοναχών, βρίσκεται σε
διαμάχη."
Δικαστικός επιμελητής και
αστυνομικοί χτύπησαν την πόρτα και
ζήτησαν να βγούμε από το κονάκι. Τους
παρακάλεσα να μου δώσουν λίγο χρόνο,
προκειμένου να επικοινωνήσω με τον
Ηγούμενο. Μέχρι να πάρω τηλέφωνο, είχαν
παραβιάσει την πόρτα και μπήκαν μέσα.
Ήταν ευγενικοί, δεν μας πείραξαν. Είπαν
ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον χώρο
και να τους ακολουθήσουμε στο τμήμα"
περιγράφει στη "δημοκρατία" ο
πατέρας Μαρδάριος.Αστυνομικοί τον
έβαλαν σε περιπολικό της Άμεσης Δράσης
και τον οδήγησαν στο τμήμα. Εκεί παρέμεινε
μαζί με τους πέντε πολίτες για περίπου
δύο ώρες και κατόπιν αφέθηκαν
ελεύθεροι.
"Καταδικάζουμε έντονα αυτή
την πράξη που έγινε με εντολή του
Οικουμενικού Πατριάρχη. Του λέμε ξανά
ότι όσο προσεύχεται μαζί με τον Πάπα
και άλλους αιρετικούς, δεν θα τον
μνημονεύουμε. Τον θεωρούμε αιρετικό
και παγανιστή, προδότη της πατρίδας και
της πίστης" λέει στη "δημοκρατία"
ο Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου
+Αρχιμανδρίτης Μεθόδιος.
Προαναγγέλει
ότι οι ζηλωτές μοναχοί σκοπεύουν να
προσφύγουν στο δικαστήριο ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και ζητά από το κράτος να
τους προστατεύσει."Να μας αφήσουν
ήσυχους να ασκούμε τα πνευματικά μας
καθήκοντα και ας πάρουν τα λεφτά, εμείς
δεν τα θέλουμε" λέει ο Γέροντας.
Η νέα
αδελφότητα με ανακοίνωσή της απευθύνεται
στους ζηλωτές μοναχούς, τονίζοντας: "Η
κατάληψη είναι αδιέξοδη και έχει
ημερομηνία λήξεως, εξυπηρετεί δε μόνο
τις φιλοδοξίες των ηγετών τους".
Εφημερίδα "Δημοκρατία".Σάββατο
01/11/2014.Από τον κ.Θάνο Χερχελετζή.Πηγή.Ιερά
Μονή Εσφιγμένου στο Facebook
Δελτίο
Τύπου Ιεράς Μονής Εσφιγμένου.
Μετά λύπης
μας σας ενημερώνουμε ότι σήμερα στις
επτά το πρωί εκκενώθηκε το κονάκι μας
στην οδό Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης
από μεγάλη αστυνομική δύναμη και παρουσία
δικαστικού επιμελητή. Αποκλεισμός της
περιοχής και ολόκληρη αστυνομική
επιχείρηση εναντίον του μοναδικού
μοναχού μας που διέμενε εκεί , ο οποίος
και προσήχθη στο οικείο αστυνομικό
τμήμα.
Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που
έδωσαν το πράσινο φως για την εκκένωση,
ότι πήραν ένα ακόμα ακίνητο από την
Ιστορική Ιερά Μονή Εσφιγμένου των 125
μοναχών. Ακίνητο που ανήκε εδώ και χρόνια
στην αδελφότητα νόμιμα και το παρέδωσαν
σε μια αδελφότητα 5 μοναχών που εν μία
νυκτί και παράνομα βάσει Κ.Χ.Α.Ο.
«βαπτίστηκαν» Ιερά Μονή Εσφιγμένου.
Αλλά ενώ δεν υπάρχει κάποιο δικαστήριο
που να δηλώνει αρμόδιο να ελέγξει την
νομιμότητα αυτής της διοικητικής
απόφασης, όλα τα δικαστήρια βάσει αυτής
της διοικητικής απόφασης παραχωρούν
περιουσιακά στοιχεία της Ιστορικής μας
μονής στην νέα ψευδοεσφιγμένου. Τα
συμπεράσματα δικά σας … και η πολιτεία
όχι απλά τους αφήνει αλλά τους συνδράμει
κιόλας με αστυνομική παρουσία.Ενώ η
δικαιοσύνη, θα έπρεπε να αναλώνεται στο
να κυνηγάει όσους τόσα χρόνια έχουν
κατακλέψει την Ελλάδα και την έφεραν
ως εδώ. Όχι να υποστηρίζει το «νομιμοφανές»
δίκαιο των ισχυρών εναντίον των αδυνάμων,
δεν θα έπρεπε να είναι αυτός ο θεσμικός
της ρόλος.
Το κονάκι αυτό το χρησιμοποιούσαν
οι μοναχοί μας για την διανυκτέρευση
τους πριν ή μετά από νοσηλείες, ή για
την διανυκτέρευση τους όταν το ιερατικό
τους έργο ήταν εκτός Μονής. Μην ξεχνάτε
μιλάμε για μια αδελφότητα 125 μοναχών.
Τόσα περιουσιακά που ανήθικα και
νομιμοφανώς, μας έχει πάρει η ψευδοεσφιγμένου
των 5 μοναχών, τι τα κάνει?Μπορείτε να
μας πάρετε ότι υλικό μας ανήκει … την
πίστη μας όμως όχι. Πια τα ίδια μας τα
περιουσιακά στοιχεία χρηματοδοτούν
τον ανηλεή πόλεμο εναντίον μας. Αλλά
πάντα στην ιστορία της εκκλησίας μας,
οι προδότες της πίστης «έπαιρναν» την
θέση που τους αξίζει … και ως πιο πλούσιοι
… η θέση στο τέλος πάντα ήταν ίδια.
Εκεί,επάνω
στο λόφο του Γολγοθά,εμπρός στον
εσταυρωμένο Ιησού,ο Λογγίνος, κατεχόμενος
από τη δύναμη της αληθείας ανοίγει το
στόμα του,για να κάνει - αυτός,πρώτος
την μεγάλη ομολογία: «Αληθώς ο άνθρωπος
ούτος, Υιός ήν Θεού».
Ο
Άγιος Λογγίνος έζησε κατά τους χρόνους
της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού.Ο Συμεών ο Μεταφραστής
στους βίους και την πολιτεία Αγίων Μηνός
Μαρτίου αναφέρει ότι, ανήκε στην Ιουδαϊκή
συναγωγή.Ο Άγιος καταγόταν από την
κωμόπολη Σανδιάλη της Καππαδοκίας.Εκεί, αποσύρθηκε
μετά την Ανάσταση του Κυρίου, όταν
παραιτήθηκε από το Ρωμαϊκό στρατό που
υπηρετούσε και εκήρυξε «Χριστόν
εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών».Ο
Λογγίνος υπηρέτησε ως Αξιωματικός στο
Ρωμαϊκό στρατό κα έφερε το βαθμό του
Κεντυρίωνα - Εκατόνταρχου.(Η λέξη
Κεντυρίων προέρχεται από τη λατινική
λέξη Centum που σημαίνει εκατό, διοικητής
δηλαδή εκατό στρατιωτών , εκατόνταρχος).Κατά
την τελευταία περίοδο της ζωής του
Κυρίου επί της γης τελούσε υπό τις
διαταγές του Ποντίου Πιλάτου, Ρωμαίου
Επάρχου στην Ιουδαία.Εποπτεύει κατά τη
Σταύρωση του Χριστού.Κατά την παράδοση
του Ιησού στους Εβραίους για να τον
σταυρώσουν, ο Πιλάτος έδωκε εντολή στον
εκατόνταρχο Λογγίνο να υπηρετήσει στα
τίμια πάθη και τη σταύρωση, μετά των
στρατιωτών του.
Το
όνομα του Εκατόνταρχου δεν αναγράφεται
σε κανένα από τα Ευαγγέλια.Σ' όλα
μνημονεύεται με το αξίωμά του, είτε ως
Κεντυρίων, είτε ως Εκατόνταρχος.Έτσι,
ο Λογγίνος, εκτελώντας τη διαταγή του
Πιλάτου, επιστάτησε καθ' όλη τη διάρκεια
των φρικτών Παθών του Κυρίου στο Γολγοθά.
Ως εκ τούτου, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας
όλων των εκεί θαυμαστών γεγονότων κατά
τη Σταύρωση του Κυρίου.Ο μακάριος θα
μπορούσε να φαντασθεί, όταν έφθασε στο
Γολγοθά, ότι - ευθύς μετά τη Σταύρωση
του Χριστού - θα γινόταν ο πρώτος
ομολογητής της Θεότητας Αυτού; Αδύνατον!
Όπως γνωρίζουμε, μετά τη θεία Σταύρωση,
οι Απόστολοι και οι άλλοι μαθητές του
Κυρίου για το φόβο των Ιουδαίων
απομακρύνθηκαν από το Γολγοθά.Ο Λογγίνος
όμως έμεινε κοντά στον Εσταυρωμένο. Η
ψυχή του είχε συγκινηθεί από την άδικη
Σταύρωση του αθώου Ιησού. Η προσωπικότητα
του Ναζωραίου τον είχε σαγηνεύσει. Κάτι
του έλεγε μέσα του πως αυτός δεν ήταν
ένας κοινός άνθρωπος.Και όντως, έτσι
ήταν!
Τα θαυμαστά γεγονότα που
επακολούθησαν τον συντάραξαν και του
μετέβαλαν σιγά - σιγά, αλλά σταθερά, την
εσωτερική του αυτή φωνή σε ακλόνητη
πίστη. Την έκτη ώρα απλώθηκε πυκνό
σκοτάδι σ' όλη τη γη, που διήρκεσε τρεις
ώρες (Ματθ. κζ' 45, Μάρκου ε' 33 και Λουκά
κγ' 44).Την ενάτη ώρα ο Χριστός παρέδωκε
το πνεύμα Του, όχι σαν κοινός άνθρωπος.
Παραδόξως, δεν περιήλθε σε κωματώδη
κατάσταση, ενώ βρισκόταν επί έξι (6)ώρες
στο Σταυρό, γεγονός ανθρωπίνως αδύνατο
και παντελώς άγνωστο στην ιστορία των
σταυρικών εκτελέσεων. Αλλά, πριν να
παραδώσει το πνεύμα Του, με δυνατή φωνή
αναβόησε το: «ηλί, ηλί, λιμά σαβαχθανί»
δηλαδή «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με
έγκατέλιπες» (Ματθ. κζ 46, Μάρκου ιε,
34).Και ευθύς, μετά τον θάνατό Του, η γη
σείσθηκε, βουνά και πέτρες εσχίσθηκαν
και μνημεία ανοίχθηκαν, άγιοι δε
αναστήθηκαν και εμφανίσθηκαν σε πολλούς,
μέσα στην Ιερουσαλήμ, μετά την ανάσταση
του Κυρίου (Ματθ. κζ' 51-53, Μάρκου ιε' 38 και
Λουκά κγ' 45-46).
Ο Λογγίνος ως συνετός
άνθρωπος καταλήφθηκε από ιερό φόβο. Όλα
αυτά τα παράδοξα γεγονότα δεν τα έβλεπε
τυχαία. Εξ άλλου, για πρώτη φορά συνέβαιναν
στην ιστορία της ανθρωπότητας.Ήταν
θαύματα του Θεού, τα οποία οπωσδήποτε
έγιναν χάριν αυτού που σταυρώθηκε στον
Γολγοθά. Αυτού, που, όπως θα μάθει μετά
την Ανάστασή Του, από άπειρη ευσπλαχνία,
κατέβηκε από τον ουρανό, Θεός όντας, στη
γη και έγινε και τέλειος άνθρωπος για
να μας λυτρώσει από την αμαρτία, με τη
σταυρική Του θυσία.Ο Εκατόνταρχος
συναισθάνεται την Παντοδυναμία του
Θεού να μαρτυρεί την οργή Του γι' αυτόν
τον αθώο. Ομολογεί ότι ο Ιησούς «αληθώς
Θεού Υιός ήν». Μετ' απ' όλα αυτά τα θαύματα,
που είδε και άκουσε ο Λογγίνος, άλλο ένα
θαύμα εξίσου μεγάλο και συγκλονιστικό
άρχισε να συντελείται στην ψυχή του.
Αυτό, βέβαια, δεν μπορούσε να το συλλάβει,
γιατί ήταν έργο της Θείας Χάριτος. Μετά
το ληστή, ο Εκατόνταρχος, βλέπει τα
γενόμενα, τα κρίνει όσο μπορεί ψύχραιμα
και οδηγείται στη μετάνοια, στην αληθινή
πίστη.
Ο Λογγίνος ήταν καλοπροαίρετος
και ειλικρινής άνθρωπος. Κάτω από το
επιβλητικό παράστημά του και το αυστηρό
ύφος του κρυβόταν αγαθή διάθεση. Αφού
παρακολούθησε με ενδιαφέρον όλα τα
θαυμάσια και είδε τον άδικο και παράδοξο
θάνατο του Ιησού, αισθάνθηκε συμπάθεια
και συγκίνηση, αλλά και θαυμασμό προς
τον εσταυρωμένο.Τώρα πια, δεν είχε καμιά
αμφιβολία, ότι ο Ιησούς ήταν Υιός του
Θεού. Αυτό το επίστευσε με όλη τη δύναμη
της ψυχής του. Εκεί, επάνω στο λόφο του
Γολγοθά, εμπρός στον εσταυρωμένο Ιησού,
ο Λογγίνος, κατεχόμενος από τη δύναμη
της αληθείας που διέλαμψε μέσω των τόσων
θαυμαστών γεγονότων, ανοίγει το στόμα
του για να κάνει - αυτός πρώτος - τη μεγάλη
ομολογία: «Αληθώς ο άνθρωπος ούτος,
Υιός ήν Θεού» (Μάρκου ιε' 39, Λουκά κγ' 47
και Ματθ. Κζ' 54). Είναι ο πρώτος
Αξιωματικός, αλλά και ο πρώτος από τους
επισήμους που ομολογεί τη Θεότητα του
Χριστού ευθύς μετά την σταύρωσή Του.Την
ιδίαν ομολογίαν έκαναν και οι στρατιώτες,
που φρουρούσαν τον Ιησού και ήταν υπό
τις διαταγές του (Ματθ. κζ' 54).Η ομολογία
ήταν ενσυνείδητη, σαφής και σταθερή. Η
ευστοχώτερη της ώρας εκείνης. Απαντητική
φωνή προς την ταραγμένη και πενθούσα
φύση, προς τους φοβισμένους και κατηφείς
μαθητές του Θείου Διδασκάλου. Ομολογία
συγκλονιστική, αξιωματούχου της Ρωμαϊκής
Διοικήσεως στην Ιουδαία, της οποίας ο
αντίλαλος θ΄ ακούγεται, όσο θα υπάρχει
ζωή στον πλανήτη αυτό. Αναμφισβήτητα,
υπήρξε πολύτιμη, γιατί από κάθε εχέφρονα
εκτιμάται και σαν αποδεικτικό μέσο της
Θεότητας του Ιησού Χριστού.
Έτσι,
μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα της παρανομίας,
της μοχθηρίας και της κακίας, των
βλασφημιών και ύβρεων, βρέθηκε και ένα
στόμα από το οποίο εξήλθε το άρωμα της
ομολογίας και της δοξολογίας προς το
Θεό, συνάμα δε και το μεγαλείο της
ταπεινώσεως.«Και φωνήσας φωνή μεγάλη
ο Ιησούς είπε˙ πάτερ, εις χείρας σου
παρατίθεμαι το πνεύμα μου˙ και ταύτα
ειπών, εξέπνευσεν˙ ιδών δε ο Εκατόνταρχος
το γενόμενον εδόξασε τον Θεόν, λέγων,
όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ήν»
(Λουκά κγ' 46 - 47 και Μάρκου ιε' 39).Και το
στόμα αυτό δεν ήταν, ούτε των Γραμματέων,
ούτε των Πρεσβυτέρων και Φαρισαίων, που
και αυτοί είδαν και άκουσαν τα εξαιρετικά
συμβάντα και ημπορούσαν να τα κατανοήσουν,
αλλά του Εκατοντάρχου που υπηρετούσε
υπό τις διαταγές του Πιλάτου.Όμως, ο
θεός, δεν τους αξίωσε. Γιατί ο Κύριος,
ως παντογνώστης που είναι, δεν ημπορούσε
να αξιώσει τέτοιας εξαιρετικής τιμής
ανθρώπους, υποκριτές, συμφεροντολόγους,
αδίκους, μοχθηρούς, φαντασμένους,
υπερήφανους και αχάριστους. Με αυτή την
τιμή αξίωσε τον Εκατόνταρχο, που είχε
αγαθή ψυχή και διάθεση.
Ο Εκατόνταρχος
Λογγίνος, αφού εγνώρισε την αλήθεια, με
ενθουσιασμό, αλλά και απόλυτη πίστη στη
Θεότητα του Χριστού, χωρίς κανένα φόβο
και με ελευθέρα γλώσσα εμφανίσθηκε στο
μέσο της συναγωγής των Ιουδαίων και
επανέλαβε: «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος».
Ακολούθως, όταν ενταφίασαν το ζωοποιό
και πανακήρατο σώμα του Κυρίου, ο
Εκατόνταρχος διατάχθηκε από τον Πιλάτο
να φυλάξει με την κουστωδία του τον
τάφο, καίτοι είχε ευνοϊκή γνώμη για τον
Χριστό και επίστευε, πως είναι Υιός
Θεού. Προφανώς, στην ανάθεση και πάλι
της φυλάξεως από τον Λογγίνο, οι Ιουδαίοι
δεν αντέδρασαν, διότι, μετά τα τόσα
θαυμαστά γεγονότα, κατά και μετά τη
Σταύρωση του Κυρίου, οπωσδήποτε
ευρίσκονταν υπό μεγάλη σύγχυση.Έτσι, ο
Εκατόνταρχος Λογγίνος, εκτελώντας τη
διαταγή του προϊσταμένου του, βρέθηκε
αυτόπτης μάρτυρας των όσων συνέβησαν
κατά τη, με τρόπο θαυμαστό, αναγγελία
της Αναστάσεως του Χριστού υπό του
Γαβριήλ στις Μυροφόρες.Συγκλονίστηκε
μαζί με τους στρατιώτες του από το δυνατό
σεισμό. Είδε το αστραπόμορφο άγγελο, ο
οποίος εκύλησε το μέγα λίθο από τη θύρα
του μνημείου και έζησε τα μετά το άγγελμα
της Αναστάσεως του Χριστού θαυμάσια,
μέσα σε αγωνία, φόβο, συγκίνηση αλλά και
ανεκλάλητη χαρά. Η συγκίνησή του έγινε
«πιστεύω». Η ξεχωριστή τιμή που του
έκανε ο Κύριος να είναι «παρών» στο
μνήμα Του, κατά τη διαπίστωση της Εγέρσεώς
Του, εσφραγισμένου του Τάφου, από τους
φρουρούς - Ρωμαίους στρατιώτες, Μαθητές
Του και Μυροφόρες, έγινε «θρησκεία».«Τώρα,
ποιος μπορεί να μου κλονίσει το "πιστεύω"
μου, έλεγε. Ιδού ο κενός Τάφος, τα εντάφια,
το σουδάριο, ο αποκυλισθείς λίθος».
Οι
Ευαγγελιστές δεν αναφέρουν πότε έγινε
η Ανάσταση ακριβώς και αν είδε κανείς
το Χριστό την ώρα της Αναστάσεώς Του. Ο
Κύριος ηγέρθη του Τάφου, εσφραγισμένου
- όντως - αυτού και φυλασσομένου από
Ρωμαϊκή κουστωδία.Μετά το θαυμαστό
άνοιγμα του Τάφου και τη βεβαίωση των
φρουρών, περί της Αναστάσεως του Κυρίου,
έτρεξαν μερικοί από αυτούς και ανήγγειλαν
τα γενόμενα στους Αρχιερείς.Εκείνοι
δε, επειδή εθεώρησαν μεγάλη ντροπή τους
την Ανάσταση του Χριστού, έκαναν αμέσως
με τους Πρεσβυτέρους συμβούλιο και για
να σκεπάσουν το σφάλμα τους σκέφθηκαν
την δωροδοκία.Έδωκαν στου φρουρούς
αρκετά χρήματα να συκοφαντήσουν την
Ανάσταση και να διαδώσουν, ότι οι μαθητές
του πήγαν κρυφά τη νύχτα, την ώρα που
αυτοί εκοιμούντο, και έκλεψαν το σώμα
του Χριστού (Ματθ. κη' 13).Αυτά, λοιπόν,
διεκήρυξαν οι στρατιώτες της κουστωδίας.
Αλλά, πως ήταν δυνατό να είναι όλοι
συγχρόνως κοιμώμενοι, όταν γνώριζαν
ότι, μια τέτοια αμέλεια ο Ρωμαϊκός Νόμος
την τιμωρούσε με θάνατο; Και, το
σπουδαιότερο. Πως η σκηνή αυτή μαρτυρείται
από ανθρώπους, οι οποίοι εκοιμούντο; Ο
πιστός Λογγίνος δεν έλαβε κανένα αργύριο,
αλλ' ούτε και θέλησε να ενδώσει στις
πιέσεις των Προεστώτων Ιουδαίων.
Απεναντίας, με παρρησία ήλεγξε την
συκοφαντία των Εβραίων και εκήρυξε ότι
ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ηγέρθη
εκ νεκρών.
Ο Κύριος όμως, τον Οποίον
ομολόγησε ως Θεόν, επεφύλαξε στον αγαθό
Εκατόνταρχο και άλλη τιμή. Την τιμή του
μαρτυρίου υπέρ αυτού.Αυτά, όταν τα έμαθαν
ο Πιλάτος, οι Αρχιερείς και το Συνέδριο
των Ιουδαίων, έστρεψαν κατά του Λογγίνου
όλο το μίσος που είχαν κατά του Χριστού
και ζητούσαν ευκαιρία να τον θανατώσουν.
Ο Εκατόνταρχος, μόλις πληροφορήθηκε
από ένα φίλο του το σχέδιο των Ιουδαίων
και για να απαλλαγεί, όσο το δυνατόν
ενωρίτερα απ' αυτούς, τους φθονερούς
και θεοκτόνους, απορρίπτει τη ζώνη και
τη χλαμύδα, περιφρονεί το αξίωμά του,
απαρνείται τους συναδέλφους του, τους
συνεργάτες του, τους συγγενείς και τους
φίλους του και πηγαίνει στην πατρίδα
του, την Καππαδοκία, μαζί με δύο στρατιώτες
της συνοδείας του που επίστευσαν στον
Χριστό.Εκεί, λοιπόν, γίνεται - μετά των
συντρόφων του - κήρυκας των παραδόξων
και θαυμασίων του Χριστού και άλλος
απόστολος. Κηρύττει δε, όσα έζησε κατά
την Σταύρωση και Ανάσταση. Ομολογεί τον
Χριστό Υιό του Θεού. Η ομολογία του
διαδόθηκε σχεδόν σ' όλο τον τότε γνωστό
κόσμο. Χωρίς φόβο κηρύττει, ότι ο
Εσταυρωμένος Ιησούς είναι Θεός
αληθινός.Αυτό, όταν το έμαθαν οι
Χριστομάχοι Ιουδαίοι, όχι μόνο θορυβήθηκαν,
αλλά και εξεμάνησαν εναντίον του.
Μαζεύθηκαν και κατάφεραν τον Πιλάτο να
γράψει κατηγορίες για τον Λογγίνο προς
τον Καίσαρα της Ρώμης Τιβέριο.Ο Πιλάτος
ανέφερε, ότι ο Λογγίνος περιφρόνησε το
αξίωμά του και την πίστη του και εκήρυττε
έναν άνθρωπο Ιησού Χριστό για βασιλέα
αιώνιο, παρέσυρε δε στη γνώμη αυτή τους
περισσοτέρους από τους Καππαδόκες. Οι
Ιουδαίοι, μαζί με την επιστολή προς τον
Τιβέριο, έστειλαν και αργύρια για να
τον πείσουν να καταδικάσει το Λογγίνο
σε θάνατο.Έτσι, αφού διέβαλαν τον Λογγίνο
στη Ρωμαϊκή εξουσία, επέτυχαν την έκδοση
αυτοκρατορικού διατάγματος, σύμφωνα
με το οποίο ο Πιλάτος επροστάσσετο όπως
φονεύσει αυτόν και τους δύο συντρόφους
του.Μόλις έλαβαν γνώση της αποφάσεως
του Καίσαρα οι Ιουδαίοι, αμέσως, ως γύπες
σαρκοβόροι εκινήθηκαν να τους θανατώσουν,
αποστέλλοντας στην Καππαδοκία στρατιώτες
προς το σκοπό αυτό.
Ο αγαθός Λογγίνος
διέμενε έξω από την πόλη σ' ένα κτήμα
που ήταν πατρικό του, ζώντας με τους δύο
συντρόφους του μία ασκητική και ήρεμη
ζωή Μπορεί δε, και να χαρακτηριστεί ως
ιδρυτής του ατύπου κοινοβιακού
χριστιανικού βίου.Οι στρατιώτες, λοιπόν,
που πήγαιναν να φονεύσουν το Λογγίνο,
έφθασαν ένα βράδυ στο σπίτι του και μη
γνωρίζοντες, ότι ήταν εκείνος που
ζητούσαν, τον ρώτησαν μυστικά να τους
υποδείξει τον τόπο που κατοικούσε ο
πρώην Αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού,
Εκατόνταρχος Λογγίνος. Το είπαν αυτό,
γιατί ήθελαν να υπάγουν αιφνιδίως να
τον συλλάβουν. Επίστευαν, ότι αν το
επληροφορείτο θα έφευγε και δε θα
μπορούσαν να φέρουν εις πέρας την
αποστολή τους. Δεν ήταν ποτέ δυνατό να
εννοήσουν οι άφρονες, ότι εκείνος δικαίως
επιθυμούσε να θανατωθεί για την αγάπη
του Χριστού, ο Οποίος τόσα φρικτά μαρτύρια
υπέστη για τη δική μας σωτηρία, μιμούμενος
το Πάθος Του.Οι διώκτες του τον καταζητούν
και μπαίνουν στο σπίτι του, αγνοώντας
ποιος είναι ο οικοδεσπότης. Ο Λογγίνος
εγνώρισε από πνεύμα Άγιο τι τον ήθελαν.
Παρ' όλα αυτά τους είπε με φωνή ήρεμη
και γεμάτη καλωσύνη.«Μην ανησυχείτε,
εγώ θα σας τον υποδείξω αυτόν που
ζητείτε». Ανίκητη μυστική έλξη προς το
μαρτύριο αποδεικνύεται, κυρίως, η αγάπη
προς τον Κύριο.
Ο Λογγίνος φλογερός
εραστής του θείου Νυμφίου επιθυμεί να
αποθάνει στην παλαίστρα, να ενωθεί με
τον Χριστό. Νοσταλγεί την Άνω Ιερουσαλήμ
και σπεύδει να Τον συναντήσει.Επειδή
εγνώριζε προ του μαρτυρίου, πόση
ευχαρίστηση επρόκειτο να απολαύσει
μετά τον θάνατό του, σκεπτόμενος έλεγε
προς τον εαυτό του:
«Ως ωραίοι οι
πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των
ευαγγελιζομένων τα αγαθά» (Ρωμ. Ι' 15,
Ησαΐου νβ' 7).«Τώρα , αξιώνομαι να ίδω
τους ουρανούς ανοιγμένους, να ιστορήσω
τη δόξα του μονογενούς Υιού του Πατρός,
να θωρήσω την ανέκφραστη αστραπή του
Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Τώρα, θα είπω, Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι
το πνεύμα μου, όπως ο πρώτος των Μαρτύρων,
Στέφανος. Τώρα, απέρχομαι στην ανωτάτη
χρυσόπυργο Ιερουσαλήμ, όπου είναι η
πατρίδα των αγγέλων και η μητρόπολη
όλου του χορού των αγίων...Τώρα, γυμνώνομαι
από τον πήλινο χιτώνα, ελευθερώνομαι
από τους πολυστενάκτους δεσμούς της
σάρκας και απαλλάσσομαι από τη φθορά.
Ενδύομαι με τη μεγάλη χαρά, την αφθαρσία
και πηγαίνω προς το λιμένα εκείνον της
ζωής, όπου κατοικούν οι άγιοι. Ευφραίνου,
λοιπόν, ψυχή μου, γιατί πηγαίνεις προς
τον Σωτήρα και Ποιητή σου. Δείξε, ώ
Λογγίνε, ευχάριστο και γελαστό πρόσωπο,
γι' αυτή σου την κλήση». Με αυτές
τις σκέψεις που έκαμε, επήρε ο μακάριος
τους δημίους στο σπίτι του. Μάλιστα,
έδωκε εντολή στους οικείους του: «Πολυτελή
παραθήσωμεν τράπεζαν, τοις επί το δείπνον
ημών καλούσι το βασιλικόν». Οποία θεία
φιλοσοφία κρύβεται στους λόγους του
μελλοθανάτου. Οι δήμιοι φονεύοντας το
Μάρτυρα προσκαλούν στο βασιλικό Δείπνο
του Ουρανού. Ο Μάρτυς Λογγίνος οραματίζεται
το Ουράνιο Δείπνο, θεωρεί ευεργέτες
τους δημίους και παρακάθεται στο ίδιο
τραπέζι με αυτούς. Αφού τους εφιλοξένησε
πλουσιώτατα, τους ερώτησε για ποια αιτία
ζητούσαν το Λογγίνο.Εκείνοι ανύποπτοι,
αφού τον όρκισαν να μην ανακοινώσει σε
κανένα την υπόθεση, του ανέφεραν ότι ο
Τιβέριος έγραψε στον Πιλάτο μα θανατώσει
τον πρώην Εκατόνταρχο και τους δύο
στρατιώτες που τον ακολούθησαν.Τότε, ο
Λογγίνος, ερώτησε να μάθει τα ονόματα
των στρατιωτών και αφού βεβαιώθηκε ότι
πρόκειται περί των συντρόφων του, τους
είπε: «Αναπαυθείτε δύο μέρες στο σπίτι
μου, γιατί αυτοί οι τρεις έρχονται εδώ
μεθαύριο και θα σας τους παραδώσω, χωρίς
να πάτε εσείς να τους αναζητήσετε».Αυτό
το είπε, γιατί οι άλλοι δύο έλειπαν σε
κάποια υπηρεσία.Έχοντας πόθο να
μαρτυρήσουν και οι τρεις μαζί, τους
ειδοποίησε να επιστρέψουν αμέσως. Εν
τω μεταξύ ο Λογγίνος περιποιήθηκε τους
δημίους του πλουσιοπάροχα, σαν τέλειος
μαθητής του Δεσπότου Χριστού. Το
επικείμενο μαρτύριο, καθόλου δεν τον
εμπόδισε στη φιλοξενία των ανθρώπων
που μετ' ολίγον θα τον αποκεφάλιζαν.Απεναντίας
έχαιρε και περίμενε πότε να επιστρέψουν
οι αδελφοί-στρατιώτες του.
Όταν
άκουσε πως έρχονταν και οι άλλοι δύο,
τότε είπε προς τους δημίους του ο
Λογγίνος:«Αγαπητοί μου φίλοι, ήλθε η
ώρα να σας ανακοινώσω το μυστικό, που
σας έκρυβα μέχρι τώρα. Εγώ είμαι ο
Εκατόνταρχος Λογγίνος, τον οποίον εσείς
ζητείτε».Εκείνοι, μόλις άκουσαν την
πληροφορία - απο-κάλυψη, εξεπλάγησαν.
Επειδή τον έβλεπαν με πρόσωπο χαρωπό
στην αρχή δεν τον επίστευσαν. Όταν όμως,
βεβαιώθηκαν ότι αυτός ήταν ο καταζητούμενος,
επόνεσε η ψυχή τους και βαρειά αναστέναξαν.
Τους έτυπτε η συνείδησή τους, γιατί ήταν
υποχρεωμένοι να του ανταποδώσουν τέτοιο
κακό, παρ' ότι τους εφιλοξένησε με τόση
καλωσύνη και αγάπη, γνωρίζοντας ότι
ήταν οι δήμιοί του. Του έλεγαν δε, με
πόνο και θλίψη: «Γιατί, φίλε Λογγίνε,
έκαμες τέτοιο εγχείρημα να υποδεχθείς
τους δημίους σου στο σπίτι σου και η
φιλοξενία τους να γίνει για σένα θάνατος;
Τι σε έκανε να φιλοξενήσεις τόσο πλούσια
τους σφαγείς σου, επί τρεις ημέρες;Πήγαινε
εις ειρήνην, ώ άνθρωπε, ας είναι η ζωή
σου χάρισμα για το μισθό της φιλοξενίας
σου. Φοβούμεθα να βάλουμε το μαχαίρι
στο λαιμό σου. Ευλαβούμεθα το αλάτι και
τα φιλεύματα που φάγαμε στο σπίτι σου.
Φοβούμεθα ακόμα το Θεό, ου είναι ο έφορος
της φιλοξενίας. Πώς να σηκώσουμε τα
χέρια μας επάνω σου; Δειλιάζουν, όχι
μόνο τα χέρια μας, αλλά και τα πόδια μας
και όλο το σώμα. Πώς να κάνουμε τέτοιο
κακό; Δεν μπορούμε να γίνουμε φονευτές
του ευεργέτου και ξενοδόχου μας. Καλλίτερα
να κινδυνεύσουμε από τον Πιλάτο, παρά
να μολύνουμε τη συνείδησή μας και να
διαπράξουμε ένα τέτοιο ανοσιούργημα».
Αυτά
έλεγαν οι δήμιοι, στρατιώτες του Πιλάτου,
διότι συμπονούσαν τον Άγιο. Αλλ' εκείνος
πρόθυμος και εύψυχος αθλητής» δεν
παραιτείται του αγώνα υπέρ του ονόματος
του Κυρίου και προς αυτούς «ευθαρσώς
αποκρίνεται».«Γιατί φθονείτε τα αγαθά,
που μου δίνετε παρά τη θέλησή σας; Γιατί
οδύρεσθε για τον θάνατό μου, που είναι
η απαρχή της ζωής μου και βασιλεία
αιώνιος; Μη λυπείσθε, φίλοι μου, αλλά
παρηγορηθείτε, διότι τούτο το τέλος μου
προξενεί αιώνιο αγαλλίαση, αφού με
αξιώνει να συνευφραίνομαι πάντοτε στον
Παράδεισο με το Δεσπότη μου Χριστό.
Αυτός είναι Θεός αληθέστατος, όπως - όλα
τα κτίσματά του κατά την ώρα του εκουσίου
πάθους του - ομολόγησαν. Ο ουρανός
εμαύρισε. Ο ήλιος εσκοτίσθη. Η γη
εταλαντεύθη. Οι πέτρες εσχίσθηκαν. Και
εγώ να γίνω αναισθητότερος από τα λιθάρια
και τα άλλα κτίσματα; Να μη γνωρίσω τον
κτίστη μου; Μη θελήσετε να με δείτε
προδότην της ζωής κι' αποστερημένον της
θείας χάριτος. Φοβούμαι, ότι θα εύρω
κατήγορον την κτίσιν αν δείξω τέτοια
απιστία. Δεν πρόκειται να αρνηθώ Εκείνον,
τον οποίον άπαξ ωμολόγησα. Μη θελήσετε
να ζημιωθώ την δόξαν εκείνην. Μη γένοιτο».
Αυτά και έτερα, έλεγε ο Άγιος, για
να πείσει τους απεσταλμένους να εκτελέσουν
τη διαταγή που πήραν από τον Πιλάτο. Εν
τω μεταξύ έφθασαν και οι δύο σύντροφοι
του Λογγίνου. Μόλις τους αντίκρυσε,
χάρηκε πάρα πολύ και αφού τους αγκάλιασε
και τους κατεφίλησε αδελφικά, τους είπε:
«Χαίρετε, ώ συστρατιώτες του Χριστού,
νικητές των θείων αγώνων και κληρονόμοι
της βασιλείας των ουρανών. Χαίρετε,
γιατί άνοιξε για μας η πύλη του Ουρανού
και άγγελοι του Θεού μέλλουν να παραλάβουν
τις ψυχές μας και να τις προσφέρουν στο
μονογενή Υιό του Θεού. Ιδού, βλέπω τις
λαμπάδες και κατοπτεύω τα στεφάνια και
τα βραβεία στοχάζομαι, με τα οποία θα
σταθούμε προ του βήματος του Νυμφίου,
αγαλλόμενοι».Το θαύμα οφείλεται στην
πίστη την «δι' αγάπης ενεργουμένην»
(Γαλάτ. ε' 6). Ο Άγιος Μάρτυς Λογγίνος
ντύνεται «στολήν καθαράν...ως επί γάμον
και νυμφώνα καλούμενος», ευφραίνεται,
μελετά τη θυσία του μαρτυρίου και βαδίζει
χαίροντας προς τον Κύριο και Δεσπότη.Μία
μόνο επιθυμία είχε. Το σώμα του ήθελε
να ενταφιασθεί σ' ένα λόφο, τον οποίον
και υπέδειξε στους «φίλους» του δημίους.Ο
άγιος Λογγίνος εραστής του Εσταυρωμένου,
έχοντας το πλήρωμα της αγάπης προς το
Χριστό και τους δημίους, πείθει τους
φιλοξενηθέντες στρατιώτες - δημίους,
κάμπτει το γόνατο, αποκεφαλίζεται και
εγγράφεται στους χορούς των Αποστόλων
και Μαρτύρων. Ακολούθως και οι σύντροφοί
του πανευτυχείς, λαμπροστολισμένοι,
έσκυψαν τις τίμιες κεφαλές τους και οι
απεσταλμένοι τις απέκοψαν, εκτελώντας
το αυτοκρατορικό πρόσταγμα. Έτσι,
προστέθηκαν και αυτοί οι δύο στους
πρώτους υπέρ του Χριστού ενδόξους
Μάρτυρες.Η αποκεφάλισή τους έλαβε χώραν
την 16ην Οκτωβρίου. Οι μακάριες ψυχές
των τριών «Αθλητών» της πίστεώς μας
ανέβηκαν παρευθύς στα ουράνια, για να
συναντήσουν τον νικητή του θανάτου, τον
Ιησού Χριστό, ο Οποίος υπέρ της σωτηρίας
αυτών και όλου του κόσμου απέθανε.
Όντως,
στο Λογγίνο και στους δύο στρατιώτες
του «εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνο
εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και υπέρ αυτού
πάσχειν» (Φιλιπ. α' 29).Είναι γεγονός, ότι
η πίστη και ο μαρτυρικός θάνατος του
Εκατοντάρχου, ο οποίος θανατώθηκε γιατί
εκήρυττε την Ανάσταση του Κυρίου, ως
και το μαρτύριο των δύο στρατιωτών του,
για τον ίδιο λόγο αποτελούν, θα λέγαμε,
αμάχητη απόδειξη της Αναστάσεως του
Κυρίου εκ νεκρών.
Οι δήμιοι, μετά
την αποκεφάλιση, πήραν την κεφαλή του
Μάρτυρα Λογγίνου και την έφεραν στον
Πιλάτο για να βεβαιωθεί πως τον θανάτωσαν
και να ευφρανθούν και οι Ιουδαίοι
βλέποντας αυτή.Οι Ιουδαίοι, όταν είδαν
την κεφαλή του Εκατοντάρχου Λογγίνου,
χάρηκαν και έδωκαν στους δημίους -
στρατιώτες πολλά αργύρια. Ο Πιλάτος,
για να ικανοποιήσει πιο πολύ τους
μοχθηρούς Ιουδαίους, διέταξε και πέταξαν
την τίμια κεφαλή του Μάρτυρα περιφρονητικά,
έξω από την Πόλη.
Αλλά ο Κύριος,
για τον Οποίον κόπηκε η τιμία αυτή
κεφαλή, δεν την άφησε να μείνει
καταφρονημένη εκεί στις ακαθαρσίες που
την έρριψαν. Την εφύλαξε αοράτως και
δεν έπαθε καμία αλλοίωση, παρ' ότι έμεινε
αρκετό χρονικό διάστημα μέσα σε βρώμικο
τόπο.Όχι μόνο το σημείο τούτο ετέλεσε,αλλά
και άλλα,πιο θαυμαστά.
Τόν
βλέπανε,πού δέν πάταγε στήν γη,αλλά περπατούσε στόν αέρα μέχρι,πού χάθηκε
απ' τά μάτια τους.
...Αυτός ό τσοµπάνος, πού
πήγε στόν Παράδεισο, τόν λέγανε Μαυρογένη,
γιατί είχε µαύρα γένια καί ζούσε µέ τήν
γυναίκα του απ” τόν κόσµο µακρυά, µέ τά
ζωντανά του καί δέν κατέβαινε στό χωριό,
παρά µονάχα γιά νά πουλήση τά τυριά του
καί νά ψουνίση τά χρειαζούµενα, ξεκίνησε
νά λέη ό Προκόπης. Μιάν ήµέρα τό λοιπόν, όπου
βρέθηκε στό χωριό γιά τίς δουλειές του,
πήγε νά άνάψη ενα κερί στήν εκκλησιά,
γιατί ήτανε θεοφοβούµενος καί καλής
ψυχής άνθρωπος.Εκεί µιλούσεν ό παπάς
στούς χωριανούς του καί τούς έλεγε τό
κήρυγµα γιά τόν ίσιον δρόµο του Θεού,
πού πάει όλόϊσια στόν Παράδεισον, αν
δέν στρίβουµε δεξιά κι αριστερά. Πρέπει
νά τραβούµεν ίσια καί νά είµαστε
συµπονετικοί γιά κάθε άνθρωπον, όταν
εχει τήν ανάγκην µας. Νάµαστεν δηλαδή
ψυχηκάρηδες καί νά έλεούµε, γιατί τό
ίδιο κάνει καί ο Θεός καί έλεεί τόν
κόσµον όλον γιά νά ζη καί νά πορεύεται.
Κι όποιον δει πώς κάνει κι αυτός τό ίδιο,
τόν συµπαθα πολύ καί τόν παίρνει στόν
Παράδεισον, όπου είναι ή ζωή µεγαλείο
άτελείωτον! «Ετσι τά έλεγεν ο παπάς κι
ετσι πρέπει νά είναι, κατά τήν γνώµην
µου. Ή Έκκλησία δέν λέγει ποτέ
της ψέµατα καί γιατί νά τά πη, µαθές;“Όλοι
ακούγαµε τόν άπλοϊκόν τσοµπανο, πού
µιλούσε µέ τόν δικό του παραστατικόν
τρόπο καί κάθε λίγο σκούπιζε τά µουστάκια
του, άγνωστον γιατί, καί δέν εδειχνε
δυσκολία στό νά έκφραστή αυθόρµητα καί
νά πη τήν πίστη του. Ό φίλος µου, πού είχε
ένθουσιασθή, ρώτησε, συντοµεύοντας τήν
µικρή παύση στήν διήγηση του Προκόπη:Καί
µετά τί έγινε:Πως πήγε στόν Παράδεισον;“Όταν
γύρισε στό καλύβι του, τό είπε στήν
γυναίκα του χαρούµενος αυτό τό ευχάριστο
µαντάτο καί της είπε πώς θά πάει τήν
άλλη µέρα νά συναντήση τόν Θεό. “Ετσι
κι έγινε.
Τήν άλλη µέρα πηρε ψωµοτύρι
µαζί του, χαιρέτισε τήν κυρά του καί
ξεκίνησε γιά τόν Παράδεισο. Πήρε τόν
ίσιον δρόµο καί προχωρούσε ανάµεσα στά
χωράφια, χωρίς νά στρίβη δεξιά τι
αριστερά, όπως είπεν ο παπάς καί τό
βραδινό κοιµήθηκε κάτω από ένα δέντρο
καί συνέχισε τήν άλλη µέρα τόν ίσιο
δρόµο γιά τόν Παράδεισο.“Εφαγε καί τό
ψωµοτύρι, που είχε µαζί του καί συνέχισε
καί τήν τρίτη µέρα καί τήν τέταρτη.Τό
ένα βουνό ανέβαινε, τό άλλο κατέβαινε.Τήν
πέµπτη µέρα πείνασε πολύ καί σκέφτηκε
τί νά κάνη καί που νά βρη τροφή. Κι όταν
άνέβηκε τό βουνό, πού ηταν µπροστά του,
είδε στήν απέναντι πλαγιά ένα Μοναστήρι.
“Έσυρε λοιπόν καί πήγε.Χτύπησε τήν
πόρτα καί ζήτησε βοήθεια. Ευτυχώς τό
Μοναστήρι βρισκόταν πάνω στόν δρόµο
του.Τόν βάλανε λοιπόν µέσα στήν εκκλησιά
του Μοναστηριού νά περιµένη, ώσπου νά
του φέρουνε τίποτε φαγώσιµο.Κι έβλεπε
ολόγυρα τίς εικόνες καί τίς θαύµαζε,
όλες του φαινότανε ζωντανές, όλοζώντανες.
Μόνο, πού δεν µιλούσανε. Κι όντας έστρεψε
τό µάτι του καί εΙδε στόν σταυρό
σταυρωµένον κι όλόγυµνο καί µατωµένον
τόν Χριστό, άναφώνησε:“Ωχου, τό παλληκάρι,
τό λαβώσανε οί άτιµοι! “Ωχου καί τόν
έχουν κρεµασµένον ακόµα!
Τήν ίδια στιγµή,
ένας καλόγερος του εφερε λίγα φαγώσιµα,
τάβαλε πάνω στον πάγκο καί τούπε νά φάη,
συνέχισε ο Προκόπης. Ό καλόγερος όµως
µπαίνοντας τόν άκουσε,πού µιλούσε στόν
σταυρωµένον καί τόν ρώτησε:Μιλούσες µέ
κανέναν, άδερφέ;Ό Μαυρογένης, πού
υποψιάστηκε τόν καλόγερον, πώς είναι
απ” αύτούς, πού τόν σταυρώσανε, δέν είπε
τίποτα. Κι όταν έφυγε ο καλόγερος φώναξε
στόν σταυρωµένον:“Έ, παλληκάρι! Μπορείς
νά κατεβεις; από κεί πάνω, νά “ρθης νά
φαµε µαζί αυτά, πού µου φέρανε; Θές νά
“ρθώ νά σέ κατεβάσω εγώ;“Οχι. Μπορώ καί
µόνος µου νά κατέβω. “Ερχοµαι.Κατέβηκε
τό λοιπόν ο Σταυρωµένος κάτω, συνέχισε
ο Προκόπης τήν άφήγησή του, καθησε στον
πάγκο κι έφαγε κι έπιασε κουβέντα µέ
τόν τσοµπάνο. “Εκείνος τούπε νά τόν
πάρη µαζί του,τώρα πού πάει νά συναντήσει
τόν Θεό.Θέλεις νά σέ πάρω κι εσένα; Ό
Θεός είναι καλός καί θά σε λυπηθή καί
θά σέ βάλη καί σένα στόν Παράδεισο.“Εγώ
γι” αυτό πάω στόν Θεό. “Ερχεσαι µαζί
µου; Δέν πρόλαβε όµως ο Σταυρωµένος ν”
άποκριθή, γιατί ακούστηκε νά ερχεται ο
καλόγερος.Τότε ο Σταυρωµένος ξανανέβηκε
γρήγορα πάνω στόν σταυρό κι έµεινε µέ
ανοιγµένα χέρια.Καί ο καλόγερος ρώτησε
τόν τσοµπάνο:Τώρα µή µου πης πώς δέν
µίλαγες µέ κανέναν.Σ” ακουσα µέ τά ίδια
µου τ” αυτιά.Λέγε µέ ποιόν µιλούσες;Ό
Μαυρογένης φοβήθηκε στήν αρχή, δίστασε
καί στό τέλος είπε στόν καλόγερο πώς
μιλούσε μέ τό κρεμασμένο αυτό παλληκάρι,
πού τό λυπήθηκε καί τό κάλεσε νά φάνε
μαζί τό βρισκάμενο.Καί είπε στόν
καλόγερο:Μή μέ μαρτυρήσεις, άγιε καλόγερε,
αλλά θέλω νά πάω στόν Παράδεισο καί ό
παπάς του χωριού μας είπε νά πάρουμε
τόν ίσιο δρόμο καί νά είμαστε
ψυχοπονιάρηκα;Κατάλαβες;Τό λυπήθηκα
λοιπόν τό παλληκάρι καί τό κάλεσα νά
πάρη κι αυτό μιά μπουκιά ψωμί.Κακό
εκανα;“Οχι, όχι, καλά εκανες καί πάντα
νά συμπονας τούς άναγκεμένους, αποκρίθηκε
κατάπληκτος ό καλόγερος μέ τά όσα του
είπε ό τσομπανος.Κι ετρεξε καί τά φανέρωσε
όλα στόν Ήγούμενό του.
“Ύστερα, λέγει η
ιστορία, φτάσανε όλοι οί καλόγεροι μέ
τόν Ήγούμενο στήν εκκλησιά καί βάλανε
μετάνοια στόν τσομπανο,πού έφαγε μαζί
με τόν Σταυρωμένο Χριστό καί τόν
παρακαλέσανε νά πει καμμιά καλή κουβέντα
καί γι” αύτούς, όταν συναντήσει τόν
Θεό.Άμα τόν δω τόν Θεό, θά του πω καί γιά
σας, αλλά γιατί τό κρατατε σταυρωμένο
τό παλληκάρι; Τί σας εκανε; Κατεβάστε
το νά φάη καί νά ντυθη,πού είναι όλόγυμνος
καί πληγωμένος.Κι αν δέν τόν θέλετε
έσεις εδώ, τόν παίρνω εγώ μαζί μου.
Έκείνοι κοκκαλώσανε
απ” τήν καλωσύνη καί τήν αθωότητα τοϋ
Μαυρογένη καί, άφού του δώσανε όλα τα
χρειαζούμενα, τόν συνόδεψαν κάμποσο
στόν ίσιο δρόμο, πού ακολουθούσε κι,όταν
έκείνος απομακρύνθηκε,τόν βλέπανε πού
δέν πάταγε στήν γη, αλλά περπατούσε στόν
αέρα μέχρι, πού χάθηκε απ” τά μάτια
τους.Αυτός ό καλός άνθρωπος γιά μένα θά
πήγε στόν Παράδεισο τό δίχως άλλο.Γιατί
λυπότανε όλους τούς πονεμένους, όπως
κάνει κι ό Θεός.Έγώ γράμματα δέν ξέρω
γιά νά τά πώ πιο όμορφα,αλλά θυμάμαι τόν
παππού μου τόν Χαραλάμπη,πού έλεγε πώς
ό,τι κάνεις σ” αυτήν τήν ζωή τά ίδια θά
σου κάνουνε κι εσένα στήν άλλη. Κι αυτό
τό πιστεύω. Αυτή εναι n Ιστορία, πού
άκουσα.
Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου «Οι
εραστές του παραδείσου»,Εκδόσεις
Αστήρ.Πηγή.Άγια Μετέωρα.Τίτλος,επιμέλεια
κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
