Ἰδιόμελο τῶν αἴνων Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου. Ἦχος Πλάγιος Α'. «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως».
Ἑρμηνεία
Ο αγώνας των αρετών άρχισε, ελάτε όσοι θέλετε να αγωνιστείτε στον καλό αγώνα της Νηστείας, γιατί αυτοί που δίκαια αγωνίζονται δίκαια θα λάβουν και τον στέφανο της νίκης, κι έχοντας φορέσει την πανοπλία του Σταυρού ας πολεμήσουμε τον εχθρό, έχοντας για άτρωτη ασπίδα την Πίστη, και ως θώρακα την προσευχή και ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη, αντί για μαχαίρι έχουμε τη νηστεία, η οποία διώχνει από την καρδιά κάθε κακία. Όποιος τα κάνει αυτά θα φορά το αληθινό στεφάνι δίπλα στον Βασιλέα των πάντων Χριστό, την ημέρα της Κρίσεως.
Είπε ο Κύριος:
«Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα
παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει κι
εσάς ο ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε
συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματά
τους, ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει
τα δικά σας παραπτώματα. Όταν νηστεύετε,
να μη γίνεστε σκυθρωποί, όπως οι υποκριτές,
που παραμορφώνουν την όψη τους για να
δείξουν στους ανθρώπους πως νηστεύουν.
Σας βεβαιώνω πως έτσι έχουν κιόλας λάβει
την ανταμοιβή τους. Εσύ, αντίθετα, όταν
νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου
και νίψε το πρόσωπό σου, για να μη φανεί
στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον
Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις•
και ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές
πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά.
Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου
τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά,
κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις
και τους κλέβουν. Αντίθετα, να μαζεύετε
θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν τους
αφανίζουν ούτε ο σκόρος ούτε η σκουριά,
κι όπου οι κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις
και δεν τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι
ο θησαυρός σας εκεί θα είναι και η καρδιά
σας».
------------------------
Η
τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου είναι
αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων
από τον παράδεισο της τρυφής. Ο άνθρωπος
δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο
και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού,
ως «εικόνα και καθ' ομοίωσις» αυτού (
Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη
χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο
βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία
έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου
της Εδέμ (Γεν.2 ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε
κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του
και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος
διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και
την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον
παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό
παρουσία του Θεού και την κοινωνία των
ακένωτων ευλογιών Του.
Μέγα χάσμα
ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία
Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι
πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο
της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν
να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την
πύλη του, για να μην μπορούν να την
παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα
του ανθρωπίνου γένους άρχισε!
Ο Αδάμ
και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον
κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το
κακό που τους βρήκε.
Αναλογίζονταν
την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν
με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν
το μέλλον ζοφερό και γι' αυτό έκλαιγαν
γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την
άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές
τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του
παραδείσου ερήμου.
Όμως δυστυχώς ο
θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν
αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή
και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν
ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης
προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός.
Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και
αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική
ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος
μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη
τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε
πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι
προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά
και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον
απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν
αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως
κατάστασή τους.
Ομιλία
του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, περί
μετανοίας και περί εξορίας του Αδάμ και
ότι εάν μετανοούσε δεν θα εξωρίζετο από
τον Παράδεισον.
Αδελφοί και
πατέρες. Είναι καλόν πράγμα η μετάνοια
και η ωφέλεια που προέρχεται από αυτήν.
Αυτό γνωρίζοντας και ο Κύριος Ιησούς
Χριστός, ο Θεός μας, ο οποίος όλα τα
γνωρίζει εκ των προτέρων, είπε: «Μετανοείτε,
ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών».
Θέλετε δε να μάθετε ότι χωρίς μετάνοια,
και μάλιστα μετάνοιαν από το βάθος της
ψυχής και τοιαύτην όπως ο Λόγος την
ζητεί από εμάς, είναι αδύνατον να σωθούμε;
Ακούστε τον ίδιον τον Απόστολο που λέγει
«… πάσα αμαρτία εκτός του σώματος εστίν.
Ο δε πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει…».
Και πάλιν. «Παραστήναι δει ημάς έμπροσθεν
του βήματος του Χριστού, ίνα απολήψεται
έκαστος τα διά του σώματος προς ει
έπραξε, είτε αγαθά είτε φαύλα». Ημπορεί
λοιπόν πολλές φορές λαμβάνοντας κάποιος
αφορμήν από αυτά να ειπή: «ευχαριστώ
τον Θεόν, διότι δεν εμόλυνα κανένα μέλος
του σώματός μου με κάποιαν πονηρά πράξη»,
και έχει δήθεν παρηγορία από αυτό, επειδή
είναι ξένος από σωματικήν αμαρτία. Αλλά
αποκρίνεται ο Δεσπότης λέγοντας την
παραβολήν περί των δέκα παρθένων, και
δεικνύει σε όλους μας και μας βεβαιώνει
ότι καθόλου δεν ωφελούμεθα από την
καθαρότητα του σώματος, εάν δεν συνυπάρχουν
σ’ εμάς και οι υπόλοιπες αρετές. Και
όχι μόνον αυτό, αλλά ο ίδιος πάλιν ο
Παύλος μαζί με τον Δεσπότην φωνάζει:
«Ειρήνην διώκετε μετά πάντων και τoν
αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τoν
Κύριον». Γιατί όμως είπε «διώκετε»;
Διότι δεν είναι δυνατόν σε μίαν ώρα να
γίνωμε και να είμεθα άγιοι, αλλά πρέπει
αρχίζοντας από τα μικρά, να φθάσωμε
προοδευτικώς στον αγιασμόν και την
καθαρότητα, και διότι ακόμη και χίλια
χρόνια εάν ζήσωμε στην ζωήν αυτήν,
ουδέποτε θα ημπορέσωμε να τα αποκτήσωμε
αυτά σε τέλειον βαθμό, αλλά βάζοντας
αρχήν καθημερινώς, οφείλουμε να
αγωνιζώμεθα συνεχώς. Αυτό εφανέρωσε
πάλιν ο ίδιος λέγοντας, «Διώκω δε ει και
καταλάβω (μήπως κατορθώσω δηλαδή) εφ’
ω και κατελήφθην (εκείνο δηλαδή για το
οποίον και ο Χριστός με έφερε κοντά
του)». Διότι κάθε άνθρωπος που έχει
αμαρτήσει, όπως εγώ ο κατακεκριμένος,
και έκλεισε με τoν βόρβορο των ηδονών
τις αισθήσεις της ψυχής του, ακόμη και
αν όλην την περιουσία του την διεμοίρασε
στους πτωχούς, και εγκατέλειψε όλην την
δόξα και λαμπρότητα των αξιωμάτων και
πολυτέλειαν οίκου και ίππων, ποιμνίων
και δούλων, και αυτούς τους ίδίους του
φίλους και τους συγγενείς του όλους,
και ήλθε πτωχός και ακτήμων και έγινε
μοναχός, παρ’ όλα αυτά χρειάζεται τα
δάκρυα της μετανοίας, ως αναγκαία για
την ζωήν του. Και αυτό για να αποπλύνη
τον βόρβορο των αμαρτημάτων του, και
ακόμη περισσότερον εάν είναι καλυμμένος,
όπως εγώ, με την αιθάλη και τον βόρβορο
των πολλών του κακών, όχι μόνον στο
πρόσωπο και στα χέρια, αλλά σε όλον
γενικώς το σώμα του. Πράγματι, δεν αρκεί
για την κάθαρσιν της ψυχής μας η διανομή
των υπαρχόντων, αδελφοί, εάν παραλλήλως
δεν κλαύσωμε και δεν θρηνήσωμε από τα
βάθη της ψυχής μας. Διότι νομίζω ότι εάν
δεν καθαρίσω ο ίδιος τον εαυτόν μου με
κάθε δυνατήν προσπάθεια και με τα δάκρυα
από τον μολυσμόν των αμαρτημάτων μου,
αλλά εξέλθω από τoν βίον μολυσμένος,
δικαίως θα γελάση και ο Θεός εις βάρος
μου και οι άγγελοί του, και θα εκβληθώ
στο πυρ το αιώνιον με τους δαίμονες.
Ναι, πράγματι, έτσι είναι αδελφοί. Διότι
τίποτε δεν εφέραμε μαζί μας στον κόσμο,
για να το δώσωμε στoν Θεόν ως αντίλυτρον
για τις αμαρτίες μας.
Είναι λοιπόν
δυνατόν αδελφοί, σε όλους, όχι μόνον
στους μοναχούς αλλά και στους λαϊκούς,
το να μετανοούν πάντοτε και διαρκώς,
και να κλαίουν και να παρακαλούν τον
Θεόν, και δι’ αυτών των πράξεων να
αποκτήσουν και όλες τις υπόλοιπες
αρετές.
Ότι αυτό είναι
αληθές το επιβεβαιώνει μαζί μου και ο
Χρυσόστομος Ιωάννης, ο μέγας στύλος και
διδάσκαλος της Εκκλησίας, στους λόγους
του περί του Δαυίδ, εξηγώντας εκεί τον
πεντηκοστόν ψαλμό. Λέγει ότι είναι
δυνατόν κάποιος που έχει γυναίκα και
δούλους και δούλες και πλήθος υπηρετών
και περιουσίαν πολλήν, και διαπρέπει
στα κοσμικά πράγματα, να ημπορή όχι
μόνον αυτό, το να κλαίη δηλαδή καθημερινώς
και να προσεύχεται και να μετανοή, αλλά
και να φθάση στην τελειότητα της αρετής
εάν θέλη, και να λάβη Πνεύμα Άγιον και
να γίνη φίλος του Θεού και να απολαμβάνη
την θέαν του, όπως υπήρξαν πριν από την
παρουσίαν του Χριστού ο Αβραάμ, ο Ισαάκ,
ο Ιακώβ και στα Σόδομα ο Λωτ και, για να
αφήσω τους άλλους, επειδή είναι πολλοί,
ο Μωυσής και ο Δαυίδ. Στην δε νέαν χάρη
και επιφάνειαν του Θεού και Σωτήρος
μας, ο αλιεύς και αγράμματος Πέτρος, ο
οποίος μαζί με την πενθερά του και τους
άλλους εκήρυττε τον Θεόν που τότε
εφανερώθη. Τους δε άλλους ποίος θα τους
απαριθμήση, που είναι περισσότεροι από
τις σταγόνες της βροχής και από τους
αστέρες του ουρανού; Βασιλείς, αρχιερείς,
εξουσιαστάς, για να μην ειπώ τους πτωχούς
και όσους έζησαν μόνο με τα απαραίτητα,
των οποίων οι πόλεις και οι οικίες και
οι ναοί που εκείνοι φιλοτίμως ανήγειραν,
τα γηροκομεία και τα ξενοδοχεία, σώζονται
και υπάρχουν μέχρι τώρα; Όλα αυτά και
όταν ήσαν ακόμη εκείνοι στην ζωή τα
κατείχαν και τα χρησιμοποιούσαν ευσεβώς,
όχι ως κύριοί των, αλλά ως δούλοι του
Δεσπότου μετεχειρίζοντο αυτά τα οποία
τους έδωσε ο Κύριος, όπως ήταν αρεστόν
σ’ Εκείνον, «χρησιμοποιώντας μεν τω
κόσμω, ου καταχρώμενοι δε», σύμφωνα με
τον Παύλον. Γι’ αυτό και τώρα, στην
παρούσα ζωή, έγιναν ένδοξοι και λαμπροί,
και στους ατελευτήτους αιώνας, στην
Βασιλείαν του Θεού, θα γίνουν ενδοξότεροι
και λαμπρότεροι. Και μάλιστα εάν δεν
ήμασταν οκνηροί και ράθυμοι και
καταφρονηταί των εντολών του Θεού, αλλά
πρόθυμοι και άγρυπνοι και προσέχαμε
τον εαυτόν μας, ουδεμίαν ανάγκη θα είχαμε
αποταγής ή κουράς ή της φυγής από τον
κόσμο. Και για να σε βεβαιώσω γι’ αυτό
άκουσε!
Ο Θεός από την
αρχήν έκαμε τον άνθρωπο βασιλέα όλων
όσων υπάρχουν επάνω στην γην, αλλά και
αυτών που ευρίσκονται κάτω από τoν θόλον
του ουρανού. Διότι βέβαια ο ήλιος και η
σελήνη και τα άστρα, για τoν άνθρωπον
εδημιουργήθησαν. Τι λοιπόν; Άραγε επειδή
ήταν βασιλεύς όλων αυτών των ορατών,
εβλάπτετο από αυτά στην απόκτηση της
αρετής; Όχι, καθόλου, αλλά εάν εζούσε
ευχαριστώντας τον Θεόν, ο οποίος τα
εδημιούργησε και του τα έδωσε όλα, ακόμη
περισσότερο θα ευδοκιμούσε. Διότι εάν
δεν παρέβαινε την εντολήν του Δεσπότου,
δεν θα έχανε αυτήν την Βασιλεία, δεν θα
στερούσε τoν εαυτόν του από την δόξαν
του Θεού. Επειδή όμως το έκαμε αυτό,
δικαίως εξεδιώχθη, εξωρίσθη, έζησε και
απέθανε. Και θα σας ειπώ ένα πράγμα το
οποίον, νομίζω, κανείς δεν το απεκάλυψε
σαφώς, αλλά έχει λεχθεί σκιωδώς. Ποίον;
Άκου την Θείαν Γραφή που λέγει: «Και
είπεν ο Θεός τω Αδάμ (μετά την παράβασιν
εννοώ). Αδάμ πού ει;». Γιατί το είπεν αυτό
ο ποιητής του παντός; Οπωσδήποτε θέλοντας
να τον φέρη σε συναίσθηση, και καλώντας
τον σε μετάνοια, λέγει «Αδάμ πού ει;».
Εξέτασε τον εαυτόν σου, διαπίστωσε την
γύμνωσή σου! Κοίτα ποίον ένδυμα, ποίαν
δόξαν εστερήθης. «Αδάμ πού ει;». Σαν να
τον παρακαλή και να του λέγη: «Ναι,
σύνελθε, ταπεινέ, ναί, άφησε τον τόπον
όπου είσαι κρυμμένος. Από εμένα νομίζεις
ότι κρύβεσαι; Ειπέ «Ήμαρτον!». Αλλά δεν
το λέγει αυτό, ή μάλλον εγώ ο άθλιος δεν
το λέγω, διότι ιδικό μου είναι το πάθος!
Αλλά τι λέγει; «Της φωνής σου ήκουσα
περιπατούντος εν τω παραδείσω, και έγνων
ότι γυμνός ειμί και εκρύβην». Και τι του
απήντησε ο Θεός; «Και τις ανήγγειλέ σοι
ότι γυμνός ει, ει μη εκ του ξύλου, ου
ενετειλάμην σοι τούτου μόνον μη φαγείν,
απ’ αυτού έφαγες;». Βλέπεις, αγαπητέ,
μακροθυμίαν Θεού; Διότι όταν είπε: «Αδάμ,
πού ει:», και εκείνος δεν ωμολόγησε ευθύς
την αμαρτίαν, αλλά είπε «της φωνής σου
ήκουσα, Κύριε και έγνων ότι γυμνός ειμί
και εκρύβην», ο Θεός δεν ωργίσθη, δεν
τον απεστράφη αμέσως και οριστικώς,
αλλά του δίδει ευκαιρίαν να αποκριθή
και δευτέραν φορά, και λέγει: «τις
ανήγγειλέ σοι ότι γυμνός ει; Ει μη εκ
του ξύλου ου ενετειλάμην σοι τούτου
μόνον μη φαγείν, απ’ αυτού έφαγες;».
Πρόσεξε βάθος λόγων της σοφίας του Θεού:
«Τι λέγεις, ότι είσαι γυμνός, του λέγει,
κρύβεις όμως την αμαρτίαν σου; Μήπως
νομίζεις ότι μόνον το σώμα σου βλέπω
και δεν βλέπω την καρδίαν και τους
λογισμούς σου;». Διότι ο Αδάμ, επειδή
απατήθη, ήλπιζεν ότι ο Θεός δεν εγνώριζε
την αμαρτίαν του, και έλεγε μέσα του
κάπως έτσι: «εάν ειπώ ότι είμαι γυμνός,
τότε επειδή ο Θεός δεν γνωρίζει, θα μου
ειπή: και γιατί είσαι γυμνός; Τότε εγώ
θα του απαντήσω αρνητικά και θα του
ειπώ: δεν γνωρίζω, και έτσι θα του διαφύγω,
και θα απολαύσω πάλι την πρώτην μου
στολή. Τουλάχιστον δεν θα με εκδιώξη,
τουλάχιστον δεν θα με εξορίση!». Ενώ
συλλογίζετο αυτά, όπως και τώρα κάμουν
πολλοί και πρώτος εγώ ο ίδιος, και
κρύπτουν τα αμαρτήματά τους, ο Θεός,
επειδή δεν ήθελε να πολλαπλασιάση το
κρίμα του, λέγει: «Και πόθεν έγνως ότι
γυμνός ει, ει μη από του ξύλου ου
ενετειλάμην σοι μη φαγείν, απ’ αυτού
έφαγες;». Σαν να λέγη. «Πράγματι, νομίζεις
ότι κρύπτεσαι από εμέ; Δεν γνωρίζω εγώ
τι έπραξες; Δεν λέγεις το «Ήμαρτον»;
Ειπέ, πτωχέ: Ναι, αλήθεια, Κύριε, παρέβην
την εντολήν σου, έπταισα ακούοντας την
συμβουλή της γυναικός, έσφαλα πολύ
ακολουθώντας τον λόγο της και παρακούοντας
τον ιδικόν σου, ελέησόν με! Αλλά δεν
λέγει τούτο, δεν ταπεινώνεται. Νεύρον
από σίδερον ο αυχένας της καρδίας του,
όπως ακριβώς είναι και ο ιδικός μου.
Διότι εάν έλεγε αυτό, θα έμενε στον
Παράδεισο, και όλον εκείνον τον κύκλο
των μυρίων κακών, τον οποίον υπέστη όταν
εξωρίσθη και έμεινε κάτω στον Άδη τόσους
πολλούς αιώνες, θα τον είχε αποφύγει
τότε με έναν μόνον λόγο.
Αυτό είναι λοιπόν
εκείνο για το οποίο έχω υποσχεθή να
ομιλήσω. Και άκου την συνέχεια, για να
γνωρίσης ότι τα λόγια μου είναι αληθινά,
και τίποτε δεν είναι ψεύδος από όλα
αυτά. Είπεν ο Θεός στον Αδάμ. «Ην ώραν
φάγεσθε από του ξύλου, ου ενετειλάμην
υμίν τούτου μόνον μη φαγείν, θανάτω
αποθανείσθε», δηλαδή τον ψυχικόν θάνατο,
πράγμα που και έγινε την ιδίαν ώρα, γι’
αυτό και εγυμνώθη από την αθάνατον
στολήν του. Τίποτε περισσότερον δεν
είπεν ο Θεός και τίποτε περισσότερον
δεν έγινε. Διότι προγνωρίζοντας ο Θεός
ότι ο Αδάμ πρόκειται να αμαρτήση, και
θέλοντας να τον συγχωρήση, όταν αυτός
μετανοούσε, με τίποτε περισσότερον,
όπως είπαμε, δεν τον απείλησε. Επειδή
όμως ηρνήθη την αμαρτίαν του, και δεν
μετενόησε ούτε όταν ηλέγχθη από τον
Θεόν (διότι είπε: «Η γυνή, ην δέδωκάς
μοι, αύτη με ηπάτησεν», σαν δηλαδή να
λέγη στον Θεόν. «Σύ έπταισες. Η γυναίκα,
την οποία συ μου έδωσες, αύτη με
εξηπάτησε»), γι’ αυτό και ο Θεός του
λέγει: «Εν κόπω και ιδρώτι φαγή τον άρτον
σου, και ακάνθας και τριβόλους ανατελεί
σοι η γη» και τελευταία ότι «γη ει και
εις γην απελεύση». Ήθελα να μετανοήσης,
λέγει, και να επανέλθης στην προηγουμένην
σου διαγωγή. Επειδή όμως είσαι τόσο
σκληρός, φύγε λοιπόν από κοντά μου, και
η απομακρυνσή σου θα σου είναι αρκετή
για παιδαγωγία, επειδή είσαι χώμα, και
στο χώμα θα επιστρέψης.
Γνωρίζεις λοιπόν
τώρα ότι, επειδή μετά την παράβαση δεν
μετενόησε να ειπή «Ήμαρτον», εξορίζεται
και προστάσσεται να ζη με κόπο και
ιδρώτα. Γι’ αυτό και κατεδικάσθη να
επιστρέψη στην γην από την οποίαν ελήφθη.
Και αυτό γίνεται φανερόν από την συνέχεια.
Αφήνοντας λοιπόν αυτόν, έρχεται στην
Εύα, θέλοντας να δείξη ότι δικαίως και
αυτή θα εξορισθή, αφού δεν θέλει να
μετανοήση, και της λέγει: «Τι τούτο
εποίησας;» για να ειπή τουλάχιστον αυτή
το «Ήμαρτον». Διότι ποία άλλη ανάγκη
έκαμε τον Θεόν να της απευθύνη αυτά τα
λόγια, παρά μόνον για να ειπή: «Από την
αφροσύνη μου, Δέσποτα, το έπραξα αυτό,
η ταπεινή και αθλία, και παρήκουσα εσέ
τον Κυριόν μου. Ελέησόν με!». Αλλά δεν
είπε αυτό. Και τι είπε; «Ο όφις εξηπάτησέ
με». Ω τι αναισθησία! Και συνωμίλησες
με τον όφιν, ο οποίος σου ωμιλούσε κατά
του Δεσπότου, και προτίμησες αυτόν αντί
του Θεού που σε έπλασε, και εθεώρησες
προτιμοτέραν και αληθεστέραν την
συμβουλήν εκείνου από την εντολήν του
Δεσπότου; Και επειδή ούτε αυτή ημπόρεσε
να ειπή το «Ήμαρτον», εκβάλλονται από
την τρυφήν, εξορίζονται από τον Παράδεισο
και από τον Θεόν. Αλλά πρόσεχε, παρακαλώ,
το βάθος του μυστηρίου του φιλανθρώπου
Θεού, και μάθε και διδάξου από αυτά ότι,
εάν μετανοούσαν, δεν θα είχαν εκδιωχθή,
δεν θα είχαν κατακριθή, δεν θα είχαν
καταδικασθή να επιστρέψουν στην γην
από την οποία προήλθαν. Και τι έγινε
έπειτα; Ακουσε!
Όταν εξεδιώχθησαν
και έπεσαν ήδη από την αρχή μέσα στους
ιδρώτες και τους σωματικούς κόπους,
ήρχισαν δε να πεινούν και να διψούν, και
συγχρόνως να ριγούν και να τρέμουν και
να πάσχουν αυτά τα οποία και εμείς
πάσχουμε σήμερα, αισθάνθησαν περισσότερο
την δυστυχία και το κατάντημά τους, αλλά
και την ιδίαν την κακοφροσύνη τους, και
την ανέκφραστον φιλανθρωπία του Θεού.
Περιπατώντας λοιπόν και καθήμενοι έξω
από τον Παράδεισο, μετανοούσαν, έκλαιαν,
εθρηνούσαν, εκτυπούσαν το πρόσωπο,
εξερρίζωναν τα μαλλιά τους, καταδικάζοντας
με οδυρμούς την σκληροκαρδία τους, και
αυτό όχι μόνον μίαν ημέραν ούτε δύο ή
δέκα, αλλά, πιστέψετέ το, σε όλην τους
την ζωή. Και πώς δεν θα έκλαιαν πάντοτε
και διαρκώς, ενθυμούμενοι εκείνον τον
πράον και ήρεμον Δεσπότην, εκείνην την
τρυφήν την ανέκφραστο, τα απερίγραπτα
κάλλη των ανθέων εκείνων, την αμέριμνον
εκείνην και ακοπίαστον ζωή, τις ανόδους
και τις καθόδους των αγγέλων προς αυτούς;
Διότι όπως εκείνοι που είχαν εκλεγή από
κάποιον άρχοντα του παρόντος κόσμου ως
προσωπικοί του υπηρέτες, όσον μεν
διατηρούν ανόθευτον τον σεβασμό και
την τιμή και την δουλεία προς τον κύριόν
τους και αγαπούν αυτόν και τους ομοδούλους
των, απολαμβάνουν και την προς αυτόν
παρρησία και την εύνοια και την αγάπη
του, ζώντας μέσα σε πολλήν άνεση και
τρυφή και σπατάλη. Εάν όμως αλαζονευθούν
κατά του κυρίου τους, και αποθρασυνθούν
και αυθαδιάσουν εναντίον των συνδούλων
τους, τότε εκπίπτουν από την προς αυτόν
παρρησία και την αγάπη και την εύνοιάν
του, εξορίζονται σε χώρα μακρινήν, και
υποβάλλονται κατόπιν διαταγής του σε
μυρίους πειρασμούς, μέσα σε κόπους και
σε μεγάλες ταλαιπωρίες. Έτσι όλο και
περισσότερον συνειδητοποιούν την άνεση
την οποίαν απελάμβαναν, και πόσον
εζημιώθησαν από την στέρησιν τόσων
αγαθών.
Το ίδιο έπαθαν
και οι πρωτόπλαστοι, οι οποίοι όσον ήσαν
στον Παράδεισον, απελάμβαναν όλα εκείνα
τα αγαθά, έπειτα όμως εξέπεσαν από αυτά
και εξωρίσθησαν. Όταν αισθάνθησαν από
πού έπεσαν, πάντοτε θρηνούσαν, πάντοτε
έκλαιαν, επικαλούμενοι την ευσπλαγχνίαν
του Κυρίου τους. Αλλά Αυτός τι κάνει, ο
πλούσιος σε έλεος και βραδύς σε τιμωρίες;
Επειδή είδε ότι εταπεινώθησαν, την μεν
απόφαση που είχε λάβει δεν την ματαιώνει
εντελώς —αυτό το έκαμε προς σωφρονισμόν
ιδικόν μας, και για να μην υπερηφανεύεται
κανείς κατά του ποιητού των όλων—
προγνωρίζοντας δε ως Θεός και την πτώση
τους και την μετάνοιαν, είχε ορίσει από
την αρχήν, οπωσδήποτε πριν να δημιουργήση
τα πάντα, και τον καιρόν και τον χρόνον
και πώς και πότε θα τους ανακαλέση από
την εξορία, με τρόπο μυστικόν και από
κάθε κτίσμα ανεξιχνίαστο. Πράγματι,
ακόμη και αν όλα τα μυστήρια της Θείας
αυτής οικονομίας αποκαλυφθούν σε
κάποιους, και θελήσουν να τα γράψουν,
δεν θα φθάση ούτε ο χρόνος ούτε το χαρτί
ούτε το μελάνι, ούτε ο κόσμος όλος θα
χωρέση τα βιβλία αυτά που θα γραφούν.
Όπως λοιπόν από ευσπλαγχνίαν είχεν
ειπεί και προορίσει από πριν, έτσι
ακριβώς και έπραξε. Και αυτούς τους
οποίους για την αναίδειάν τους και για
την αμετανόητο καρδία και γνώμην εξεδίωξε
από τον Παράδεισον, όταν μετενόησαν
όπως έπρεπε, και εταπεινώθησαν αξίως,
και έκλαυσαν, και εθρήνησαν, Αυτός ο
ίδιος, ο μόνος Μονογενής Υιός και Λόγος,
από μόνον τον προάναρχον Πατέρα, κατήλθεν,
όπως όλοι γνωρίζετε, και όχι μόνον έγινε
άνθρωπος όμοιος με εκείνους, αλλά και
να αποθάνη όπως αυτοί κατεδέχθη,
προτιμώντας βίαιον και επονείδιστον
θάνατο. Κατήλθε δε και στον Άδη, και από
εκεί τους ανέστησε. Αυτός λοιπόν ο οποίος
τόσα έπαθε γι’ αυτούς, για να τους
ανακαλέση από την μακράν εκείνην εξορίαν,
εάν μετανοούσαν στον Παράδεισο, δεν θα
τους συμπαθούσε; Και πώς όχι, αφού είναι
από την φύση του φιλάνθρωπος, και τους
εδημιούργησε ακριβώς γι’ αυτό, για να
απολαμβάνουν δηλ. τα αγαθά του μέσα στoν
Παράδεισο και να δοξάζουν τoν ευεργέτην
τους; Ναι, πράγματι αδελφοί, αυτό, όπως
φρονώ, θα εγίνετο. Για να μάθης δε και
τα υπόλοιπα, και να πιστεύσης περισσότερο
στoν λόγον, άκου και τα εξής! Εάν είχαν
μετανοήσει όταν ακόμη ήσαν μέσα στoν
Παράδεισον, εκείνον τον ίδιον Παράδεισο
θα απελάμβαναν και τίποτε περισσότερο.
Επειδή δε για την αμετανοησία τους
εξεβλήθησαν, μετά ταύτα ζώντας μέσα
στις θλίψεις, μετενόησαν και έκλαυσαν
πολύ. Αυτά, όπως είπα, δεν θα τα επάθαιναν,
εάν είχαν μετανοήσει μέσα στoν Παράδεισον.
Για τους πόνους λοιπόν αυτούς και τους
ιδρώτες και τους κόπους, και για την
καλήν τους μετάνοια, θέλοντας ο Δεσπότης
Θεός να τους τιμήση και να τους δοξάση,
αλλά και να τους κάνη να λησμονήσουν
όλα εκείνα τα δεινά, τι κάνει; Πρόσεξε,
παρακαλώ, το μέγεθος της φιλανθρωπίας!
Όταν κατήλθε στον Άδη και τους ανέστησε,
δεν τους αποκατέστησε πάλι στον Παράδεισον
από όπου εξέπεσαν, αλλά τους ανέβασε σ’
αυτόν τον ίδιον τον ουρανόν του ουρανού.
Και αφού ο Κύριος εκάθισε εκ δεξιών του
προανάρχου Πατρός του και Θεού, τι λέγεις
ότι τον έκαμε αυτόν, ο οποίος ήταν κατά
φύσιν δούλος του; Τον έκαμε κατά χάριν
πατέρα του! (αφού ο ίδιος αυτοαποκαλείται
Υιός του ανθρώπου). Είδες σε ποίον ύψος
τον ανέβασε ο Δεσπότης, για την μετάνοια
και την ταπείνωση και τους θρήνους και
τα δάκρυά του;
Ω δύναμις της
μετανοίας και των δακρύων! Ω πέλαγος
ανεκφράστου φιλανθρωπίας και ανεξιχνιάστου
ελέους, αδελφοί! Διότι όχι μόνον εκείνον,
αλλά και όλους τους απογόνους του, εμάς
δηλαδή τα τέκνα του, οι οποίοι μιμούμεθα
την εξομολόγησιν εκείνου, την μετάνοια,
τον θρήνο, τα δάκρυα και τα άλλα τα οποία
προείπαμε, τους ετίμησε και τους εδόξασε,
τόσον όσον και εκείνον, όσους μέχρι
σήμερα κάνουν όπως έκανε εκείνος, και
όσους θα τον μιμηθούν από σήμερα, είτε
κοσμικοί είναι είτε μοναχοί. «Αμήν»,
είπεν ο αψευδής Θεός, «ουκ εγκαταλείψω
αυτούς ποτέ, αλλ’ ως αδελφούς μου και
φίλους και πατέρας και μητέρας και
συγγενείς και συγκληρονόμους μου
αναδείξω αυτούς, και εδόξασα και δοξάσω.
Και εν τω ουρανώ άνω και επί της γης
κάτω, και της ζωής αυτών και ευφροσύνης
και δόξης ουκ έσται τέλος ποτέ».
Τί ωφέλησε, ειπέ
μου αδελφέ, τους πρωτοπλάστους η
ακοπίαστος και αμέριμνος ζωή μέσα στον
Παράδεισον, αφού εραθύμησαν, και από
απιστίαν προς τον Θεόν κατεφρόνησαν
και παρέβησαν την εντολή του; Διότι εάν
τον είχαν πιστεύσει, δεν θα εθεωρούσε
η Εύα τον όφι πλέον αξιόπιστον, ο δε Αδάμ
την Εύα πλέον αξιόπιστον από Εκείνον,
αλλά θα είχαν φυλαχθή να μη φάγουν από
το φυτόν. Επειδή όμως έφαγαν και δεν
μετενόησαν, εξεβλήθησαν. Από την εξορίαν
πάλι καθόλου δεν εβλάβησαν, αλλά και
πάρα πολύ ωφελήθησαν, και αυτό συνετέλεσε
στην σωτηρίαν όλων μας. Διότι αφού
κατήλθεν από τους ουρανούς ο Κύριός
μας, κατετρόπωσε τον εχθρό μας, τον
θάνατον, παραδίδοντας ο ίδιος τον εαυτόν
Του, και έτσι εματαίωσεν εντελώς την
καταδίκην που προήλθε από την παράβαση
του προπάτορος. Και αναγεννώντας και
αναπλάττοντας και απαλλάσσοντάς μας
τελείως από αυτήν με το άγιον βάπτισμα,
μας καθιστά εντελώς ελευθέρους στον
κόσμον αυτόν, και μη ενεργουμένους
τυραννικώς από τον εχθρόν. Αλλά τιμώντας
μας με το αυτεξούσιον με το οποίον μας
είχε προικίσει απ’ αρχής, μας δίδει
περισσοτέραν δύναμιν εναντίον του, ώστε
όποιοι θέλουν να τον νικούν με ευχέρειαν
μεγαλυτέραν από όλους τους προ της
παρουσίας του Χριστού αγίους. Και μετά
τον θάνατόν τους να μην οδηγούνται και
αυτοί όπως εκείνοι κάτω στον Άδη, αλλά
στον ουρανό και στην τρυφή και την
απόλαυση που επικρατεί εκεί, και να
αξιώνωνται: να απολαμβάνουν τώρα μεν
σε μέτριον βαθμό, μετά δε την εκ νεκρών
ανάσταση, πλήρως όλην την αιωνίαν χαρά.
Να μη προφασίζωνται
λοιπόν αυτοί που επιζητούν προφάσεις,
ούτε να λέγουν ότι είναι πλήρης η επιρροή
της παραβάσεως του Αδάμ επάνω μας, και
ότι αυτό είναι που μας ελκύει πρός τα
κάτω, προς την αμαρτία. Διότι όποιοι το
σκέπτονται και το λέγουν αυτό, νομίζουν
ότι ανωφελώς και ματαίως έγινε η παρουσία
του Κυρίου και Θεού μας, πράγμα που μόνον
οι αιρετικοί λέγουν, όχι οι πιστοί.
Πράγματι, για ποίον άλλον λόγο κατήλθε
και εγεύθη τον θάνατο, παρά μόνον βεβαίως
για να καταργήση την καταδίκη που προήλθε
από την αμαρτία, και να ελευθερώση το
γένος μας από την δουλεία και ενέργειαν
του εχθρού που το πολεμεί; Διότι αυτό
είναι η πραγματική αυτεξουσιότης, δηλαδή
το να μην εξουσιαζώμεθα με οποιονδήποτε
τρόπον από κάποιον άλλον. Επειδή εμείς
μεν ως τέκνα εκείνου που ημάρτησε είμεθα
μέχρι τότε αμαρτωλοί, ως τέκνα εκείνου
που παρέβη την εντολήν παραβάτες, ως
τέκνα εκείνου που έγινε δούλος της
αμαρτίας δούλοι κι εμείς της αμαρτίας,
ως τέκνα εκείνου που εδέχθη την κατάραν
και ενεκρώθη επικατάρατοι και εμείς
και νεκροί, ως τέκνα εκείνου που επηρεάσθη
από την συμβουλήν του πονηρού και
υπεδουλώθη σ’ αυτόν, και έχασε το
αυτεξούσιον, είχαμε κι εμείς δεχθεί την
επήρειαν αυτού, και είχαμε καταδυναστευθή
από την τυραννικήν του εξουσίαν. Ο Θεός
όμως κατήλθε και εσαρκώθη, έγινε άνθρωπος
όπως εμείς χωρίς όμως την αμαρτία, και
έλυσε την αμαρτίαν, ηγίασε δε την σύλληψη
και την γέννηση, και επειδή ανετράφη
ολίγον κατ’ ολίγον, ευλόγησε κάθε
ηλικίαν. Και όταν έγινε τέλειος άνδρας,
τότε ήρχισε το κήρυγμα, διδάσκοντάς μας
να μη προτρέχωμε σε ο,τιδήποτε, και να
μη προλαμβάνωμε εκείνους που ελευκάνθησαν
στην σύνεση και στην αρετήν, όσοι μάλιστα
είμεθα νέοι στην φρόνηση και δεν έχουμε
ανδρωθή. Εδέχθη επάνω του όσα ήσαν προς
το συμφέρον μας, και αφού εφύλαξε όλες
τις εντολές του Θεού και Πατρός αυτού,
έλυσε την παράβαση, και ελευθέρωσε τους
παραβάτες από την καταδίκην. Έγινε
δούλος αναλαμβάνοντας μορφήν δούλου,
και επανέφερε εμάς τους δούλους στο
δεσποτικόν αξίωμα, αναδεικνύοντάς μας
δεσπότες του πρώην τυράννου. Και το
μαρτυρούν αυτό οι άγιοι, οι οποίοι και
μετά θάνατον αποδιώκουν ως αδυνάμους
και αυτόν και τους υπασπιστάς του. Με
την σταύρωσίν του ο ίδιος έγινε κατάρα,
και έλυσε όλην την κατάρα του Αδάμ.
Απέθανε, και με τον θάνατόν του κατετρόπωσε
τον θάνατον. Ανέστη, και εξηφάνισε την
δύναμη και την ενέργειαν του εχθρού, ο
οποίος διά μέσου του θανάτου και της
αμαρτίας έχει την εξουσίαν εναντίον
μας. Διότι βάζοντας μέσα στο θανατηφόρο
δηλητήριο και στο φαρμάκι της αμαρτίας
την ανέκφραστον ενέργειαν της Θεότητος
και την ζωοποιόν ενέργεια του σώματός
του, ελύτρωσε τελείως όλον το γένος μας
από την ενέργειαν του εχθρού. Καθαίροντας
δε και ζωοποιώντας μας με το άγιον
βάπτισμα και με την κοινωνίαν των
αχράντων μυστηρίων, του τιμίου σώματος
και του αίματός του, μας αποκαθιστά
αγίους και αναμαρτήτους. Αλλά και μας
αφήνει την τιμήν του αυτεξουσίου, για
να μη φανούμε ότι υπηρετούμε τον Δεσπότην
με την βία, αλλά με την προαίρεση. Και
όπως ο Αδάμ ήταν στον Παράδεισον εξ
αρχής ελεύθερος, ξένος προς την αμαρτία
και την βία, υπήκουσε δε στoν εχθρόν με
το αυτεξούσιον θέλημά του, εξηπατήθη
και παρέβη την εντολή του Θεού, έτσι και
εμείς, αναγεννώμενοι με το άγιον βάπτισμα,
απαλλασσόμεθα από την δουλεία και
γινόμεθα αυτεξούσιοι, και εάν δεν
υπακούσωμε στoν εχθρόν με την ιδικήν
μας θέληση, δεν ημπορεί με άλλον τρόπο
να ενεργήση κάτι εναντίον μας.
Πράγματι, εάν
πριν από τον νόμο και την παρουσία του
Χριστού, χωρίς όλα αυτά τα βοηθήματα,
πολλοί και αναρίθμητοι ευηρέστησαν τον
Θεόν και ανεδείχθησαν άμεμπτοι, όπως ο
δίκαιος Ενώχ, τον οποίον μετέθεσε
τιμώντας τον με τον τρόπον αυτό, και ο
Ηλίας τον οποίον παρέλαβε στoν ουρανόν
με άρμα πύρινον, τι θα απολογηθούμε
εμείς, οι οποίοι μετά την χάρη και την
τοιαύτη και τόσο μεγάλην ευεργεσίαν,
ούτε ίσοι με τους προ της χάριτος
ευρισκόμεθα, αλλά ζούμε μέσα στην
ραθυμία, και καταφρονούμε τις εντολές
του Θεού και τις παραβαίνουμε; Και αυτό
μετά την κατάργηση του θανάτου και της
αμαρτίας, μετά την αναγέννηση του
βαπτίσματος και την προστασία των αγίων
αγγέλων και την επισκίαση και επέλευση
του ιδίου του Αγίου Πνεύματος. Ότι θα
τιμωρηθούμε, εάν επιμένωμε στο κακόν,
περισσότερον από εκείνους που ημάρτησαν
όταν επικρατούσε ο νόμος, το εδήλωσε ο
Παύλος λέγοντας. «Ει γάρ ο δι’ αγγέλων
λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και
πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν
ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς ημείς
εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες
σωτηρίας;».
Ας μη αποδίδη
λοιπόν την ευθύνην και ας μη κατηγορή
τον Αδάμ, αλλά τoν εαυτόν του καθένας
από εμάς, ο οποίος περιπίπτει σε
οποιαδήποτε αμαρτίαν, και ας επιδεικνύη
αξίαν μετάνοια όπως εκείνος, εάν βεβαίως
θέλη να επιτύχη την αιωνίαν εν Χριστώ
ζωήν…
Εκείνος που συλλογίζεται
πάντοτε τις αμαρτίες του, και συνεχώς
βλέπει εμπρός του την μέλλουσαν κρίσιν,
και μετανοεί, και κλαίει θερμώς, αυτός
υπερβαίνει όλα μαζί τα πάθη και τα
αμαρτήματα, και τα υπερνικά ανυψούμενος
από την μετάνοιαν, ώστε να μην ημπορή
ούτε ένα από αυτά να φθάση και να
προσεγγίση την ψυχή του στο ύψος εκείνο
που πετά. Εάν δε ο νους μας, πτερωμένος
από την μετάνοια και τα δάκρυα, και από
την πνευματικήν ταπείνωση που γεννάται
από αυτά, δεν ανυψωθή στο ύψος της
απαθείας, δεν θα ημπορέσωμε να
ελευθερωθούμε, δεν θα παύσουν να μας
κεντούν πότε το ένα, πότε το άλλο πάθος,
και να μας κατασπαράσσουν σαν άγρια
θηρία.
Μετά δε τoν
θάνατον, εξ αιτίας αυτών, θα χάσωμε την
Βασιλείαν των Ουρανών, και από αυτά πάλι
θα τιμωρηθούμε αιωνίως. Γι’ αυτό σας
παρακαλώ όλους, πνευματικοί μου πατέρες
και αδελφοί, και ποτέ δεν θα παύσω να
παρακαλώ την αγάπη σας, να μην αμελήσετε
την σωτηρία σας, αλλά με κάθε τρόπο να
προσπαθήσετε να ανυψωθήτε ολίγον από
την γη. Και όταν γίνη αυτό το θαύμα, το
οποίο θα σας καταπλήξη, το να ανυψωθήτε
δηλαδή από την γη και να υπερίπτασθε
στον αέρα, δεν θα θελήσετε πλέον να
κατέλθετε ούτε καν για λίγο και να
σταθήτε στην γην. Λέγοντας δε «γην»
εννοώ το σαρκικόν, και «αέρα» το
πνευματικόν φρόνημα. Διότι εάν ο νους
ελευθερωθή από τους πονηρούς λογισμούς
και τα πάθη, και δι’ αυτού αντικρύσωμε
την ελευθερίαν την οποία μας εχάρισεν
ο Χριστός, δεν θα καταδεχθούμε πλέον να
κατέλθωμε στην προηγουμένην δουλεία
της αμαρτίας και του σαρκικού φρονήματος,
αλλά συμφώνως με τους λόγους του Κυρίου,
δεν θα παύσωμε να γρηγορούμε και να
προσευχώμεθα, έως ότου μεταβούμε προς
την εκείθεν μακαριότητα και τύχωμε των
αιωνίων αγαθών, «χάριτι και φιλανθρωπία
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω πρέπει
πάσα δόξα εις τους αιώνας των αιωνων.
Αμήν».
(10ος - 11ος αιών. Απαντα
του Αγίων Πατέρων, εκδ. Ωφελίμου βιβλίου.
Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου, τόμ. 1,
Κατήχ. Ε΄, σελ. 1-41, 87, 470 και 1054-1085. Από το
βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον",
σελίς 485 και εξής. Επιμέλεια κειμένου:
Δημήτρης Δημουλάς)
Πηγή:www.alopsis.gr
Ἰδιόμελο τῶν αἴνων Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου. Ἦχος Πλάγιος Α'. «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται, καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα, ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην, ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν. Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως».
Ἑρμηνεία
Ο αγώνας των αρετών άρχισε, ελάτε όσοι θέλετε να αγωνιστείτε στον καλό αγώνα της Νηστείας, γιατί αυτοί που δίκαια αγωνίζονται δίκαια θα λάβουν και τον στέφανο της νίκης, κι έχοντας φορέσει την πανοπλία του Σταυρού ας πολεμήσουμε τον εχθρό, έχοντας για άτρωτη ασπίδα την Πίστη, και ως θώρακα την προσευχή και ως περικεφαλαία την ελεημοσύνη, αντί για μαχαίρι έχουμε τη νηστεία, η οποία διώχνει από την καρδιά κάθε κακία. Όποιος τα κάνει αυτά θα φορά το αληθινό στεφάνι δίπλα στον Βασιλέα των πάντων Χριστό, την ημέρα της Κρίσεως.
Πρέπει να είμαστε
πάρα πολύ προσεκτικοί και άκρως
επιφυλακτικοί όταν μιλούμε δημοσίως
για βαρυσήμαντα και κρισιμότατα
θέματα που αποκλειστικά αφορούν αποφάσεις
μεταξύ των Προσώπων της Αγίας Τριάδος,
δηλαδή θέματα καθαρά "Οικογενειακά
του Θεού".
Ιδίως όταν
κατέχουμε κάποια θέση και υπευθυνότητα,
κάποια "επισκοπική εξουσία" (όσο
κακόηχο και αν ακούγεται) και
εκκλησιαστική/θεολογική ιδιότητα, τότε
η ενοχή μας για ενδεχόμενη πλάνη αλλά
και η αυστηρότητα με την οποία θα κριθούμε
θα είναι πολύ μεγαλύτερη και η κρίση
αμείλικτη διότι παρασέρνουμε, "παίρνουμε
στο λαιμό μας", ψυχές από όλο το
διαδικτυακό, διαπλανητικό κόσμο.
"Δει πρώτον
η των ονομάτων επίσκεψις". Πρέπει
πρώτα να εξετάζουμε καλά τα ονόματα,
τους χαρακτηρισμούς και τις ορολογίες
που χρησιμοποιούμε, προκειμένου να
είμαστε πιο ακριβείς, σωστοί και
αντικειμενικοί συνάμα.
Κατ' αρχήν
δεν πρέπει να μιλούμε για "αγιοποίηση",
είναι όχι μόνο λανθασμένος και αδόκιμος
αυτός ο όρος αλλά προπάντων παπικός.
Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε "ποίηση
αγίων", αυτόματη αγιοποιϊα, γραφειοκρατική
αγιοσύνης προπαρασκευή, συνοδική
κατασκευή και επισκοπική δημιουργία
Αγίων. Η Ορθοδοξία δεν είναι "Φάμπρικα
Αγίων" που ανεξέλεγκτα και ανυπόστατα
αγιο-ποιεί.
Στην Ορθοδοξία
έχουμε αναγνώριση, πιστοποίηση και
διακήρυξη των Αγίων. Έχουμε επίσημη
επικύρωση, Πατριαρχική Αγιοκατάταξη.
Και όταν λέμε Πατριαρχική, δεν εννοούμε
το πρόσωπο, τον φορέα των τίτλων (ο οποίος
δύναται να σφάλλει και να αιρετίζει, να
"Οικουμενίζει" όπως δυστυχώς ο νυν
Πατριάρχης Βαρθολομαίος), αλλά εννοούμε
ασφαλώς το θρόνο, τον θεσμό που
προσδιορίστηκε ιδιαιτέρως διά της
Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου (Πρ. β',
5) "διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην".
Τα "Πρεσβεία
Τιμής" αναφέρονται στην Πνευματική
Πατρότητα και ευλογία, όχι -το τονίζω-
όχι στην αυθαίρετη αυταρχικότητα και
διοικητική πειθαρχικότητα, όχι στην
Εκκλησιαστική παραβατικότητα και
αντικανονική επέμβαση σε άλλη ανεξάρτητη,
Αυτοδιοίκητη Αρχιεπισκοπή δια μιάς
κωμικοτραγικής "μείζωνος και
υπερατελούς Συνόδου".
Οι Άγιοι δεν
γίνονται Άγιοι διά Συνοδικής Αποφάσεως
και Επισκοπικής αυθαιρεσίας. Οι Άγιοι
δεν "αγιο-ποιούνται" από ανθρώπους
παρά μόνο από το Άγιο και Τρισάγιο Θεό
ως Αιτία και Πηγή της αγιοσύνης. Οι Άγιοι
ήταν Άγιοι εν ζωή και έφτασαν σε μεγάλα
ύψη αγιότητος, καθάρσεως και θεώσεως.
Ο Θεός συνήθως αποκαλύπτει την αγιοσύνη
τους όσο ζούνε, εν ευθέτω χρόνω.
Ο Άγιος
Ιωάννης (και όλοι οι Άγιοι Πατέρες) ο
Χρυσόστομος, ήταν όντως Άγιος και
αναγνωρίστηκε η μεγάλη αγιοσύνη του
όσο ζούσε. Δεν τον έκαμαν, δεν τον
"εποίησαν" Άγιο οι "Παναγιώτατοι
Πατριάρχες" και "Σεβασμιωτάτοι
Αρχιεπισκόποι" τους οποίους φοβήθηκε
αφάνταστα και από τους οποίους πολεμήθηκε,
εξορίστηκε και απέθανε εν απανθρώπω
εξορία και φρικτή τυρρανία.
Οι Άγιοι
αποκαλύπτονται κυρίως στο Λαό του Θεού,
σε λαϊκούς που απαρτίζουν το Σώμα
Του Χριστού. Αποκαλύπτονται εν βίω, εν
πίστει και έργω, εν αγάπη και ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αποκαλύπτονται σε λαϊκούς διότι
προέρχονται, γεννιούνται από λαϊκούς,
ζουν ανάμεσά τους, δίδουν τη μαρτυρία
και ομολογία τους σε λαϊκούς.
Οι πιστοί
Λαϊκοί με τη σειρά τους συλλέγουν
συστηματικά και υπεύθυνα κάθε πληροφορία,
και με την ουσιαστική στήριξη των
θεοσεβών ιερέων (όχι των επαγγελματίων)
τις καταθέτουν στον οικείο Μητροπολίτη
ο οποίος πάλι με τη σειρά του, παρέχει
στο Πατριαρχείο τις πολλαπλές ενδείξεις
παρά Θεού, τις επαρκείς μαρτυρίες,
συνεντεύξεις και επώνυμες καταθέσεις
στοιχείων, σημείων και θαυμάτων για την
αγιότητα βίου, το ΑΔΙΑΦΘΟΡΟ της Πίστεως
και τον λεπτομερή τρόπο του μαρτυρικού
θανάτου, εάν πρόκειται για Μάρτυρα.
Το Πατριαρχείο
απλά επικυρώνει τις μαρτυρίες, επιλέγει
συγκεκριμένη ημέρα εορτής, παραγγέλνει
την Ασματική Ακολουθία και Εικόνα και
ενημερώνει τον Πιστό Λαό για την επίσημη
Αγιοκατάταξη. Η Εκκλησία δεν βιάζεται
σε αγιοκατάταξη αλλά και δεν την
καθυστερεί ανεπίτρεπτα και υστερόβουλα
χάριν κάποιας οικονομικής/περιουσιακής
πιέσεως και αισχρού εκβιασμού Δεσποτάδων
προς κάποια Μονή (πχ. Αγιοκατάταξη Αγίου
Εφραίμ Νέας Μάκρης). Ο Άγιος Εφραίμ ήταν
Άγιος, είχε πλήρη Ασματική Ακολουθία
και Εικόνα (και μάλιστα παρουσιάστηκε
αυτοπροσώπως ο ίδιος και "πόζαρε"
για την Εικονογράφησή του!!!). Δεν περίμενε
την ύποπτη γραφειοκρατία της Δεσποτοκρατίας
να τον "κάνουν" τη χάρι να τον
"κάνουν άγιο", να τον "αγιο-ποιήσουν".
Βασική,
νομοκανονική αρχή είναι, προ της
Αγιοκατατάξεως να ολοκληρωθεί μία
έντιμη και αξιοπρεπής έρευνα των
συγκεντρωθέντων στοιχείων. Η όλη
διενέργεια και συλλογή των σχετικών
πληροφοριών και μαρτυριών ενός Αγίου,
εμπεριέχει επενέργεια Αγιο-Πνευματική,
επέχει Ιστορικο-Δικαστική Ισχύ,
συμπεριλαμβάνει σημασία Εκκλησιολογική
και, μη σας φανεί παράξενο, διασφαλίζει
έννοια και διάσταση Δογματική.
Η αγιοσύνη
αποτελεί βασική, αμετάθετη και αιώνια
αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως. Αναφέρεται
στην σύσταση και ουσία της Εκκλησίας.
Ο Τριαδικός μας Θεός είναι Άγιος και η
Εκκλησία Του Αγία. «Πιστεύω εις Μίαν,
ΑΓΙΑΝ και Αποστολικήν Εκκλησίαν!» Και
οι Απόστολοι με τη σειρά τους Άγιοι
ήταν. Μερικοί δε από αυτούς και Μάρτυρες.
Υποσημειώνω
το «Ορθόδοξος Μάρτυρας» διότι σχετίζεται
και περιστρέφεται γύρω από την Μία,
Αληθινή, Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του
Χριστού, την Μία, Αληθινή, Ανόθευτη και
Αδιάφθορη Πίστη του Χριστού, την Ορθή
Δόξα, την Ορθή Λατρεία. Η Ορθή Δόξα
συνδέεται αχωρίστως και αδιαιρέτως με
την Ορθή Πράξη, τον Ορθό Βίο. Ορθοδοξία
σημαίνει Ορθοπραξία και εάν δεν υπάρχουν
αυτά τα δύο αχώριστα μαζί, δεν υπάρχει
και ούτε πρόκειται να υπάρξει Αγιοσύνη
και Μαρτύριο.
Υπάρχουν και
ψευδείς "μάρτυρες" στους αιρετικούς,
στους Παπικούς αλλά και στους μουσουλμάνους
οι "μάρτυρες του Αλάχ" των αισχρών,
βομβισικών επιθέσεων. Υπάρχουν και
"χριστιανοί, ετερόδοξοι μάρτυρες"
που ναι μεν μαρτύρησαν για το Χριστό,
(βλ. Συρία) αλλά δεν είναι Ορθόδοξοι
Μάρτυρες πριν ελαχίστων. "Αστήρ
αστέρως διαφέρει εν δόξη". Αλλιώς θα
κριθούν "οι Νόμον Ορθοδοξίας μη
έχοντες" καθ' ότι "εν τη Οικία του
Πατρός πολλαί μοναί εισί". Αλλά δεν
θα καταταγούν στο Μέγα Νέφος και Πανένδοξο
Χορό των Ορθοδόξων Αγίων που θα
συμβασιλεύσουν μετά του Αρνίου και θα
καθίσουν εν Θρόνω κρίνοντες το
Οικουμενιστικό Νέο Ισραήλ.
Κάποτε προ
δεκαετίας και πλέον, είχα λάβει διαταγή
από την ανωτέρα, προϊσταμένη μου "αρχή",
τον Ρωμαιοκαθολικό Διευθυντή του
Κολλεγίου "Άγιος Ιωάννης" της Ιεράς
Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, να κάνω ειδικό
μάθημα για την παπική, ψευτο-αγία "Μητέρα
Τερέζα". Επειδή αρνήθηκα, μου είχαν
υποβληθεί κυρώσεις...
Υπάρχουν
διάφορα είδη Ορθοδόξου Μαρτυρίου.
Εθνομάρτυρες, Ιερομάρτυρες και
Αγιομάρτυρες. Οι Εθνομάρτυρες διακρίνονται
σε Λαϊκούς και Ιερείς, που όμως δεν είναι
Άγιοι, αλλά πέθαναν, μαρτύρησαν για την
Πατρίδα αποκλειστικά, χωρίς να σχετίζονται
αναγκαστικά με την Ορθόδοξη Πίστη.
Αντιθέτως, οι Ιερομάρτυρες (Ιερείς,
Αρχιερείς) και ΑγιοΜάρτυρες (Λαϊκοί
Άγιοι) συσχετίζονται αποκλειστικά με
την Αλήθεια, το Δόγμα, το Ορθό Βίωμα, την
Ορθή Λατρεία, την Ορθή Πίστη.
Η Αγιοκατάταξη
απαιτεί την ίδια σοβαρότητα, ιεροπρέπεια
και μυστηριακή τελεσιουργία μιας
χειροτονίας. Εάν κατά την ώρα της
χειροτονίας, τη φρικτή εκείνη και
Θεόκριτη στιγμή που εκφωνείται το
"Άξιος" και απαιτείται μετά τρόμου,
η των παρόντων μαρτύρων θεμελιώδη
συνδρομή, εάν οποίοσδήποτε προβάλλει
ένσταση, διαφωνία, διαμαρτυρία και
αντιτάξει το "Ανάξιος", τότε
διακόπτεται η χειροτονία αυτοστιγμή,
διενεργείται δημόσια ακρόαση, διερεύνηση
της κατηγορίας και είτε ακυρώνεται
πάραυτα η ιερουργία, είτε τιμωρείται ο
συκοφάντης.
Ήμουν ο ίδιος
παρών σε μία τέλεση Χειροτονίας του
ΝεοΧρυσοστόμου Φλωρίνης Αγίου Αυγουστίνου,
όταν κάποια γυναίκα φώναξε το "Ανάξιος"
και ανατρίχιασε ολόκληρο το εκκλησίασμα!!
Αμέσως διακόπηκε η χειροτονία και
Αγιασμένος Επίσκοπος απαίτησε αυστηρώς
να προσέλθει στην Ωραία Πύλη η
διαμαρτυρουμένη. Δεν είναι αστεία
πράγματα αυτά και δεν έχουμε δικαίωμα
να παραβλέψουμε καμία "Αντιφωνία",
όσο και να μην μας αρέσει. Ο Άγιος και
ΑγιοΠατερικός Ιεράρχης Φλωρίνης
Αυγουστίνος, την ίδια στιγμή είχε βγάλει
κήρυγμα και φώναζε: "Σας παρακαλώ,
εάν είναι κανείς παρών που να γνωρίζει
κάτι, να το ειπεί στην Εκκλησία τώρα,
δεν θέλω να κολαστώ διά της χειροτονίας
αναξίων ιερέων!!!"
Έτσι ακριβώς
και στην Ορθόδοξη Αγιοκατάταξη, εάν
υπάρξει έστω και η παραμικρή, όχι μόνο
κατηγορία αλλά και υποψία ακόμη, τότε
πρέπει να παύει αποτόμως κάθε απόπειρα
εντάξεως οποιουδήποτε στο "εν ου
παικτοίς" Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το
οποίο δεν επιδέχεται "παραμυθιασμόν"
και θεομπαιξία.
Για αυτό το
λόγο, όταν γίνεται παράβαση κανόνων της
Αγιοκατατάξεως, συντελείται διαφθορά
και καταπάτηση Δόγματος, διαστρέβλωση
αληθείας, σύσταση πλάνης και διακήρυξη
αιρέσεως. Εάν περιφρονηθούν οι απαράβατες
αυτές προδιαγραφές και αγνοηθούν οι
απόλυτες και αυστηρά καθορισμένες
προϋποθέσεις, τότε έχουμε παρωδία,
κοροϊδία και κατάφωρη Θεομπαιξία από
την πλανώσα και πλανωμένη Ιεραρχία.
Τότε έχουμε και βλασφημία διότιβλάπτουμε
τη φήμη του Αγίου Πνεύματος το Οποίον
πάντα χορηγεί την Αγιότητα και το ανώτατο
χάρισμα του Μαρτυρίου.
Στη συγκεκριμένη
περίπτωση του Χρυσο-στόμου Σμύρνης
έχουμε υφαρπαγή και αποτυ-χημένη λήστευση
της αγιότητος. Έχουμε κατ' άκραν εξαίρεσιν
πα- ράτυπη και ακριβέστατη εφαρμογή του
όρου "αγιο-ποίηση" όπου μια
συνωμοτική, δεσποτοκρατική "ελίτ"
εκπληρώνει πατριαρχικό "ρουσφέτι",
μετέρχεται μια μεθοδευμένη "ποίηση-αγίου"
και επεξεργάζεται μια ανθρωποκεντρική,
παντελώς παράνομη αναγνώριση.
Με ποιό
δικαίωμα τα λέγω αυτά και ποια πειστήρια;
Από τη στιγμή
που έχουμε Μασόνους να αποκαλύπτουν σε
δικό τους βιβλίο τη μασονική ιδιότητα
του εν λόγω Ιεράρχου, από τη στιγμή που
έχουμε τη Μασονική Στοά της Σμύρνης να
οικειοποιείται την εγγραφή του ως μέλος
της, έστω και "επίτιμο", από τη
στιγμή που έχουμε εγγράφως προσωπικές
του δεδηλωμένες αιρετικές, πανθεϊστικές
και οικουμενιστικές αντιλήψεις, από τη
στιγμή που έχουμε σοβαρές καταγγελίες
από σοβαρές και υπεύθυνες προσωπικότητες
όπως αυτή του παντελώς Σεβαστού π.
Ευθυμίου Τρικαμηνά αλλά και άλλων
εγκρίτων, τότε δεν έπρεπε καθόλου να
λάβει χώρα αυτή η Αγιοκατάταξη, πριν
εξαντληθούν επακριβώς όλα τα μέτρα και
οι αδιαπραγμάτευτες ως άνω προυποθέσεις.
Μόνο το
ότι περιφρονήθηκαν σκοπίμως, το
τονίζω αυτό, σκοπίμως αγνοήθηκαν οι
υγιείς φωνές διότι φοβήθηκαν οι
αρρωστημένες συνειδήσεις το έντιμο
διάλογο και την αποκάλυψη της αληθείας,
αυτό μόνο κυριολεκτικά "τινάζει στον
αέρα", ακυρώνει και καθιστά ανυπόστατη
την οποιαδήποτε παράνομη, παράτυπη και
πλάνα "αγιο-ποίηση".
Δεν είναι
θέμα "σεβασμού" στον μακαριστό
Χριστόδουλο. Δεν τοποθετούμε ποτέ τα
πρόσωπα υπεράνω αιωνίων, απαρασαλεύτων
Δογμάτων και βασικών αληθειών της
Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Κρινόμαστε από
παντού και πάντοτε οι "άγιοι"
ΠΑΝΤΕΣ. Είχε και ο "Μακαριστός"
(αμφισβητήσιμος και καταδικαστέος ο
μακαρισμός των Οικουμενιστών) Χριστόδουλος
τα μεγαθήρια λάθη του. Περιφρόνησε
ολόκληρη την Ιεραρχία της Ελλάδος και
όλες τις Μονές του Αγίου Όρους και παρά
την αντίθετη γνώμη τους, έφερε και
υποδέχθηκε, εκούσια ή ακούσια, τον Πάπα
στην Ελλάδα. Δεν τρώμε "κουτόχορτα"
για να πειστούμε πως ήταν απλά "πρόσκληση
της Πολιτείας". Γνωρίζουμε πως
επιτεύχτηκε πάντως "Πατριαρχικώ
δακτύλω"...
Οι πρόμαχοι
της παρανόμου αυτής αγιοξατατάξεως
προβάλλουν το παράλογο επιχείρημα ότι
"έγινε θεωρητικά Μασόνος για να
βοηθήσει τη Πατρίδα". Αυτό δεν ευσταθεί,
ούτε επιτρέπεται αλλά ούτε και προβλέπεται
από τους Ιερούς Κανόνες. Και ο "Τελευταίος
Αυτοκράτορας" υπέγραψε απελπιστικά,
διπλωματικά ένωση και υποταγή στους
Παπικούς, για να βοηθήσει την Αυτοκρατορία
και να τη γλυτώσει από τους Οθωμανούς,
αλλά δεν του βγήκε σε καλό... ΔΕΝ
Αγιοκατατάχτηκε.
Όσο αγαθά
και να είναι τα κίνητρα, "ο σκοπός
ουδέποτε αγιάζει τα μέσα". Και όσοι
Ιερείς πήραν τα όπλα κατά την Ελληνική
Επανάσταση, και πολέμησαν υπέρ Πίστεως
(ουδέν πρόβλημα) και Πατρίδος και
ενδεχομένως δολοφόνησαν ζωές, έστω και
εν αμύνη, ενώ είναι όντως ΕΘνομάρτυρες
και τιμώνται ως Ήρωες, όμως ΔΕΝ είναι
Άγιοι, ΔΕΝ Αγιοκατατάσσονται.
Δεν υπάρχει
καλή και κακή, επίτιμη και θεωρητική
δολοφονία. Η δολοφονία είναι δολοφονία.
Δεν υπάρχει καλή και κακή ειδωλολατρεία
ούτε επιτρεπόμενος παγανισμός, μα
ούτε και "ευλογημένος"
Οικουμενισμός. Είναι όλα μιασμός,
μαγαρισμός, σατανισμός. Έτσι λοιπόν,
δεν υπάρχει καλή και θεωρητική Μασονία.
Δεν μπορείς να μου προσκυνάς "τα
είδωλα των εθνών δαιμόνια", αγάλματα
του Μ.Α.Τ.Σ. και να τελείς θυσίες και
μυστηριακές, σατανικές Τελετές, αντάμα
με "μασκαράδες με ποδιές" και να
μου λες ότι το κάνεις για το καλό της
Πατρίδος. Μη κοροϊδευόμαστε.
Δεν μπορείς,
Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε, να "ποζάρεις"
περήφανα στους φακούς και ν' απαθανατίσεις
τη θανατική στιγμή που δέχεσαι μεγάλο
χρηματικό ποσόν από υψηλά ιστάμενους
Μασόνους ένθεν και ένθεν, και να
διατείνεσαι "για το καλό της Ελλαδικής
Εκκλησίας."
Δεν μπορείς,
εσύ Βαρθολομαίε, να είσαι και να λέγεσαι
"Πατριάρχης του Γένους" και να
συμπροσεύχεσαι αγενέστατα με τον
Αιρεσιάρχη Πάπα, να υποδέχεσαι ιεροπρεπώς
και θεοπρεπώς με το "Ευλογημένος ο
ερχόμενος", και έπειτα να "μπάζεις"
τον Ανίερο και Μιαρό, στον Πανίερο και
Πατριαρχικό Ναό και εν πλήρη καταστολή
να τον αποκαλείς "Παναγιώτατον!"
για το καλό του Ενωτικού Διαλόγου, να
μας ενώσεις "ντε και καλά", "για
το καλό μας!" ΜΗ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ.
Ειπώθηκε,
ότι κάποιοι διαισθάνθηκαν κάποια "χαρά"
κατά την ώρα της ανόμου "αγιο-ποιήσεως".
Η χαρά δεν αποτελεί μαρτύριο αγιότητος
και πειστήριο μαρτυρίου. Υπάρχουν πολλών
ειδών χαρές. Εκτός από τη θεϊκή χαρά,
υπάρχει και η διαβολική χαρά που είναι
μεγίστη πλάνη. Υπάρχουν μεγάλοι ασκητές
που διαισθάνθηκαν κάποτε έντονη χαρά,
τάχα συγκίνηση, μάλλον υπέρμετρη
συναισθηματική διακίνηση και "κατάνυξη"
ακόμη, και είδαν ξαφνικά "την Παναγία!"
Καθώς της έκαμαν υπόκλιση, αυτή γέλασε
σεισμικά σα σκοτεινή μάγισσα και
εξαφανίστηκε αφήνοντας μια τρομερή
δυσοσμία...
Η Αγιοκατάταξη
δεν είναι μια συγκέντρωση του κατηχητικού
που άδεται και τραγουδά: "χαρωπά τα
δυό μου χέρια τα χτυπώ!" Η Αγιοκατάταξη
δεν εξυπηρετεί παράταξη, δεν διεκπαιρεώνει
σκοπιμότητα και δεν εξιλεώνει τη πλάνη.
Η Αγιοκατάταξη δεν συγχωρεί την αίρεση!
Ας ακούσουμε καλά τον Μέγαν εν Αγίοις
Ιωάννην τον Χρυσόστομον που αντιλαλεί
προφητικώς διά τον Σμύρνης Χρυσόστομον:
«Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην δύνασθαι
εξαλείφειν αμαρτίαν» (Ρ.G.Tom.. 57. 250).
