Ο ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΔΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΑΡ. ΦΥΛ. 1991

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος συνειδητοποιεῖ πλέον ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τόν ἀντιμετωπίζουν ὡς προδότην τῆς Ἀληθείας τῆς πίστεώς μας. Ἐνοχλεῖται σφόδρα ἀπό τήν διαπίστωσιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς ἑλληνοφώνου καί τῆς σλαυοφώνου Ὀρθοδοξίας. Δι᾽ αὐτό προσπαθεῖ νά πείση ἀνεπιτυχῶς ὅτι δέν εἶναι προδότης τῆς πίστεως καί ὅτι κατά τούς θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων δέν θά ὑπάρξη προδοσία. Τήν προσπάθειαν αὐτήν ἐπανέλαβε τήν παρελθοῦσαν ἑβδομάδα, μετά τήν συνάντησίν του μέ τόν Πατριάρχην Βουλγαρίας κ. Νεόφυτον εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον.

Εἶχε προηγηθῆ μπαράζ δημοσιευμάτων εἰς τόν τύπον τῆς Βουλγαρίας ὅτι τό Φανάριον καί οἱ ἐκπρόσωποί του εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους προδίδουν τήν Πίστιν καί τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τά δημοσιεύματα τοῦ πολιτικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ τύπου, ἀλλά καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν διαδικτυακῶν ἱστοτόπων ἦσαν πανομοιότυπα μέ αὐτά τοῦ «Ο.Τ.» ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀνεφέρθη εἰς τά δημοσίευματα αὐτά, ἀλλά καί εἰς τήν πολεμικήν, πού τοῦ ἀσκεῖται διά αὐτήν τήν προδοτικήν πορείαν, τήν ὁποίαν ἀκολουθεῖ.

Εἰς τήν προσπάθειάν του νά ἀπαντήση καί νά καταρρίψη τάς βαρείας κατηγορίας ἐναντίον του ἐγέλασε κάθε πικραμένος. Διότι ὅταν ὁ ἴδιος καί οἱ οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας συμπροσεύχονται μέ Ἰουδαίους, Μουσουλμάνους, εἰδωλολάτρας, Παπικούς, Προτεστάντας, ἰθαγενεῖς τοῦ Ἀμαζονίου, πού τιμοῦν τάς πέτρας, τόν ἥλιον ἤ ζῶα καί διακηρύσσουν ὅτι ὅλοι εἴμεθα τέκνα τοῦ αὐτοῦ θεοῦ [ἤτοι τοῦ Μεγάλου Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος (ΜΑΤΣ) τῆςΜασονίας καί τῆς Νέας Ἐποχῆς] τότε τί εἶναι; Ἤ ὅταν ὁ ἴδιος καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἀναγνωρίζουν τάς αἱρετικάς Ἐκκλησίας ὡς κανονικάς καί σωζούσας τότε δέν εἶναι Οἰκουμενισταί καί μάλιστα ὑπέρμαχοι τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων», ἡ ὁποία εἶναι ἡ μεγαλυτέρααἵρεσις εἰς τούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως; Δέν εἶναι οἰκουμενισταί, ὅταν πρός χάριν τῆς ψευδοενώσεως μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν καταργοῦν ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποῖαι ἐλήφθησαν ὑπό τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας; Δέν εἶναι Οἰκουμενισταί, ὅταν καταφρονοῦν τούς Ἱερούς Κανόνας, καταργοῦν τό «Πηδάλιον» τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ σκοπόν τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν σχεδίων των, τά ὁποῖα ἔχουν σχέσιν μέ τήν ψευδοένωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν «Ἐκκλησιῶν»; Δέν εἶναι Οἰκουμενισταί, ὅταν ἄνευ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καταργοῦν ἀπόφασιν Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τούς Κόπτας αἱρετικούς χριστιανούς καί τούς «βαπτίζουν» Ὀρθοδόξους; Δέν εἶναι οἰκουμενισταί, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὑμνοῦν τήν μίαν ἄμπελον (τήν ἀληθινήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν), τήν ὁποίαν ἐνεφύτευσεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἰδίαν στιγμήν ὁμιλοῦν διά πολλάς σωζούσας Ἐκκλησίας;

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐκτός ἀπό «τό ὅτι δέν εἴμεθα Οἰκουμενισταί» εἶπε καί ἄλλα, τά ὁποῖα ἀπέχουν ἀπό τήν πραγματικότητα. Εἶπεν ὅτι δέν θά προδώση τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων καί ὅτι κατά αὐτούς προσπαθοῦμεν νά διδάξωμεν τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς ἑτεροδόξους. Εἰλικρινῶς θά ἐπιθυμούσαμεν πολύ νά πιστεύσωμεν αὐτά, τά ὁποῖα λέγει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἀδυνατοῦμεν. Διότι τά ἔργα του (ὅπως καί τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων) τόν διαψεύδουν.

Εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους προδίδεται ἡ πίστις. Εἰς τό ὄνομά των κατέστησαν «κουρελόχαρτον» τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας. Εἰς τό ὄνομά των ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης δέν ἀναγνωρίζει σχίσμα, ἀλλά ἁπλῶς διαίρεσιν μετά τῶν Παπικῶν. Εἰς τό ὄνομα τῆς ψευδοενώσεως τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν χριστιανῶν, τό «βάπτισμα» τῶν τελευταίων θεωρεῖται ἰσόκυρον τοῦ Ὀρθοδόξου, ἡ τριπλῆ κατάδυσις (κατά τό Ὀρθόδοξον βάπτισμα) καταργεῖται καί ἀντικαθίσταται ὑπό τοῦ Παπικοῦ, (ὡς συνέβη εἰς τό Μεξικόν καί εἰς τήν Σερβίαν). Προσφάτως ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέδειξε μέ προσωπικήν του ἐπιστολήν πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον ὅτι τόσον ὁ τελευταῖος ὅσον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς προδίδουν τήν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Πῶς λοιπόν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης λέγει ὅτι δέν εἶναι Οἰκουμενιστής, δέν προδίδεται ἡ πίστις εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων καί ὅτι κατά τήν διάρκειαν αὐτῶν οἱ Ὀρθόδοξοι διδάσκουν τούς ἑτεροδόξους τήν Ὀρθοδοξίαν, ὅταν ἕως σήμερον συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετον; Ποῖος ὁ ἀγών τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν περί αὐτόν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων ἐναντίον τῆς δαιμονικῆς Οὐνίας, τήν ὁποίαν χρησιμοποιεῖ ὁ Παπισμός ὡς πύλην διά τό «πέρασμα» Ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ; Ἠμποροῦν νά μᾶς εἴπουν τόσον ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὅσον καί οἱ περί αὐτόν Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, διατί δέν ὁμιλοῦν διά τήν αἵρεσιν τοῦ Φιλιόκβε, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μεγαλυτέρα πραξικοπηματική κίνησις ἐναντίον τῆς Ἀληθείας τῆς

πίστεώς μας, καί μᾶς λέγουν ὅτι τό μόνον πρόβλημα μετά τῶν Παπικῶν εἶναι τό Πρωτεῖον; Ἠμποροῦν, ἐπίσης, νά μᾶς εἴπουν, διατί δέν ἀναγνωρίζουν τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους (8ην καί 9ην), αἱ ὁποῖαι κηρύσσουν αἵρεσιν τόν Παπισμόν; Ἠμποροῦν, ἐπίσης, νά τεκμηριώσουν διατί ὁ Ἀρχηγός τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας, ἔχει Ἀρχιερωσύνην, ὡς διακηρύσσουν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διακηρύσσει ἀκόμη καί σήμερον (ἔντιμος κλῆρος καί λαός) ὅτι δέν ἔχει; Ἠμποροῦν νά μᾶς εἴπουν πῶς εἶναι δυνατόν νά παροτρύνουν Ὀρθοδόξους μοναχούς νά συνυπάρχουν εἰς κοινόβια αἱρετικῶν χριστιανῶν-μοναχῶν, νά ἐξυμνοῦν τήν συνύπαρξιν καί τήν «ἰδίαν ὥραν» εἰς συνάξεις Ὀρθοδόξων νά ἐξυμνοῦν τήν ἀσκητικήν τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ; (προφανῶς τό πράττουν, διά νά ἀποδεικνύουν ὅτι δέν προδίδουν τήν πίστιν καί διά νά μή τούς ἀποδοκιμάζη ὁ πιστός λαός καί ὁ ἔντιμος κλῆρος). Ἠμποροῦν νά μᾶς εἴπουν πῶς διδάσκουν τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς ἑτεροδόξους, ὅταν τό πλήρωμα τῆς Ὀρθοδοξίας συρρικνώνεται, οἱ Ἀρχιερεῖς μεγάλων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων συμπροσεύχωνται καί συλλειτουργοῦν μέ τάς κεφαλάς τῶν αἱρετικῶν «Ἐκ κλησιῶν» (ὅλοι τά ἴδια εἶναι), ὅταν νοθεύωνται συστηματικῶς ἡ πίστις καί τά ἱ. Μυστήρια καί εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν ἤ αἱρέσεων (ὄργανον τῶν Προτεσταντῶν) ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἔχει λόγον καί δύναμιν, ὡς καταγγέλλουν κατά περιόδους Σεβ. Μητροπολῖται μέ οἰκουμενιστικόν φρόνημα;

Ὁ «Ο.Τ.» κάμνει αὐστηράν κριτικήν εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην καί τούς Οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς. Αὐτήν τήν κριτικήν θά τήν συνεχίση ἕως ὅτου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐγκαταλείψη τήν γραμμήν τῆς προδοσίας τῆς πίστεως. Δέν ἐμπιστευόμεθα τάς δηλώσεις του, διότι τά ἔργα του εἶναι πραγματικῶς ἐφιαλτικά εἰς βάρος τῶν ἱερῶν Κανόνων, τῆς Ἀληθείας τῆς πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν ἔχει ἐξισώσει μέ ὅλας τάς αἱρετικάς χριστιανικάς «ἐκκλησίας». Ὅταν τά ἔργα του θά γίνουν «μηχανή» ὑπερασπίσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐνισχύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, ὅταν θά παύση νά ὁμιλῆ διά πολλάς κοινωνικάς καί σωζούσας Ἐκκλησίας (ἐνῶ κατά τήν θείαν Λειτουργίαν ἀποδέχεται τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν), ὅταν θά παύση νά ἐξισώνη τήν Ἀλήθειαν καί τό Φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέ τό ψεῦδος, τήν κακοδοξίαν καί τήν αἵρεσιν, ὅταν θά τερματίση τήν νόθευσιν τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος καί θά ἐκδιώξη ἀπό δίπλα του τούς Οἰκουμενιστάς Ἀρχιερεῖς, πού ἐργάζονται συστηματικῶς εἰς βάρος τῆς πίστεως, τότε θά πιστεύσωμεν ὅτι ἐτερματίσθη ἡ γραμμή τῆς προδοσίας. Ἕως τότε θά προσευχώμεθα, ὅπως ὁ Κύριος τόν ἀναστήση πνευματικῶς, διά νά ἐγκαταλείψη τήν γραμμήν ἐξισώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας (τῆς μόνης Ἀληθείας) μέ τήν αἵρεσιν· ἤτοι τόν Χριστόν μέ τό διάβολον. Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός.

ΠΗΓΗ: "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ"

Η Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (Συναξάριον Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

Tω αυτώ μηνί IΔ΄, η Ύψωσις του Tιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

Tας εν λάρυγγι Σώτερ υψώσεις φέρει,

Yψούμενον βλέπουσα σον Σταυρόν κτίσις. 

Yψώθη δεκάτη Σταυρού ξύλον ηδέ τετάρτη.

Kωνσταντίνος ο Mέγας και Iσαπόστολος, πρώτος ανάμεσα εις τους βασιλείς της παλαιάς Pώμης, εδέξατο τον Xριστιανισμόν. Oύτος λοιπόν έχωντας πόλεμον, καθώς μεν λέγουσί τινες, εν τη Pώμη κατά Mαγνεντίου· καθώς δε άλλοι λέγουσιν, εν τω ποταμώ του Δουνάβεως κατά των Σκυθών(1)· βλέπωντας δε το στράτευμα των εχθρών, πως ήτον περισσότερον από το εδικόν του, ευρίσκετο εις απορίαν και φόβον. Όθεν εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκομένου, εφάνη κατά το μεσημέριον τύπος Σταυρού εις τον ουρανόν, σημειούμενος δι’ αστέρων. Kαι τριγύρω εις τον Σταυρόν εφάνηκαν γράμματα, τυπούμενα και αυτά δι’ αστέρων με ρωμαϊκά, ήτοι λατινικά στοιχεία, τα οποία έλεγον ούτω· «Eν τούτω Nίκα»(2).

Παρευθύς λοιπόν κατασκευάσας ένα Σταυρόν, όμοιον με εκείνον, οπού εφάνη εις τον ουρανόν, επρόσταξε να προπορεύεται έμπροσθεν του στρατεύματος. Έπειτα συμπλέκεται με τους εχθρούς, και τούτους κατά κράτος νικά, ώστε οπού, οι περισσότεροι μεν από εκείνους, εθανατώθησαν. Oι δε άλλοι, έφυγον από τον φόβον τους. Όθεν εκ του θαύματος τούτου εννοήσας την δύναμιν του Σταυρωθέντος, και πιστεύσας, ότι ούτος μόνος είναι αληθής Θεός, εβαπτίσθη με την μητέρα του(3).

Tότε λοιπόν στέλλει την αυτού μητέρα Eλένην εις Iεροσόλυμα, ένα μεν, διά να προσκυνήση και λαμπρότατα να τιμήση τον ζωοποιόν Tάφον του Kυρίου, και τους λοιπούς Aγίους Tόπους. Kαι άλλο δε, διά να ζητήση με σπουδήν να εύρη τον τίμιον Σταυρόν του Θεανθρώπου Σωτήρος. Διά τον οποίον με πόθον ζέοντα ερευνήσασα, εύρεν αυτόν κεκρυμμένον. Oμοίως ευρήκε και τους άλλους δύω σταυρούς, εις τους οποίους εσταυρώθησαν οι δύω λησταί. Eύρε δε προς τούτοις και τους ήλους(4). Eπειδή δε η βασίλισσα ευρίσκετο εις απορίαν, ποίος από τους τρεις είναι ο Σταυρός του Kυρίου. Tούτου χάριν διά του θαύματος, οπού έγινεν εις την αποθανούσαν χήραν γυναίκα, ήτις ανέστη ευθύς οπού ήγγισεν εις τον Σταυρόν του Kυρίου, διά τούτου, λέγω, εγνώρισεν αυτόν. Oι γαρ άλλοι δύω σταυροί των ληστών, ουδέν τοιούτον θαύμα εποίησαν(5).

Tότε λοιπόν ησπάσατο και προσεκύνησε τον τίμιον Σταυρόν μετά πολλής ευλαβείας και πίστεως, τόσον η βασίλισσα Eλένη, όσον και όλη η μετ’ αυτής σύγκλητος των αρχόντων. Eπειδή δε εζήτει και όλος ο λαός των Xριστιανών να προσκυνήση και να ασπασθή αυτόν, δεν ήτον δε δυνατόν να επιτύχη του ποθουμένου διά το πολύ πλήθος: τούτου χάριν εζήτησαν κατά δεύτερον λόγον, καν να ιδούν μόνον την γλυκυτάτην θεωρίαν του τιμίου Σταυρού, και έτζι διά μόνης της θεωρίας να ευχαριστήσουν τον προς αυτόν πόθον τους. Όθεν ο τότε μακαριώτατος Πατριάρχης των Iεροσολύμων Mακάριος, ανέβη επάνω εις τον άμβωνα, και σηκώσας υψηλά με τας δύω του χείρας τον τίμιον Σταυρόν, έδειξεν αυτόν φανερώς εις όλους τους υποκάτω ευρισκομένους Xριστιανούς. Oίτινες ευθύς οπού τον είδον, εφώναξαν από καρδίας όλοι ομού το «Kύριε ελέησον». Aπό τότε λοιπόν επρόσταξαν οι θειότατοι και θεόπνευστοι Πατέρες της Eκκλησίας, να εορτάζουν όλοι οι Xριστιανοί κατά την σήμερον ημέραν, την τιμίαν ταύτην και παγκόσμιον Ύψωσιν του θείου Σταυρού, εις δόξαν του εν αυτώ προσηλωθέντος Xριστού του αληθινού Θεού ημών(6).


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. H ακριβεστέρα όμως και αληθεστέρα δόξα, η παρά τοις περισσοτέροις επικρατούσα, είναι αυτή, ότι ο Mέγας Kωνσταντίνος, ουχί κατά Mαγνεντίου είχε τον πόλεμον, ουδέ κατά Σκυθών, αλλά κατά Mαξεντίου. Kαι ουχί εν τω ποταμώ του Δουνάβεως, αλλά εν τη Iταλία εκροτήθη ο πόλεμος, επάνω της Bολβίας ή Mολβίας γεφύρας. Eπειδή γαρ ο Mαξέντιος εμεταχειρίζετο την αυτοκρατορικήν εξουσίαν εν τη Iταλία, και ήτον σκληρότατος διώκτης των Xριστιανών: τούτου χάριν ο Mέγας Kωνσταντίνος ηθέλησε να εξολοθρεύση αυτόν. Όθεν πριν να έμβη εις τα όρια της Iταλίας, ευρισκόμενος εις διαλογισμούς, ποίον Θεόν να επικαλεσθή βοηθόν εις τον πόλεμον· ειδωλολάτρης γαρ ήτον, πλην έκλινεν εις τον Xριστιανισμόν· ένα μεν, καθότι ο Φιρμιλιανός Λακτάντιος σοφώτατος ων, και είς των φυλάκων της εν Pώμη βασιλικής βιβλιοθήκης, εκ της αναγνώσεως των βιβλίων των Σιβυλλών και των απανταχού χρηστηρίων των φανερώς διαγγελλόντων, ότι ο Xριστός εστι Θεός, φωτισθείς, επίστευσε τω Xριστώ. Kαι δη και τω Kρίσπω τω υιώ του Kωνσταντίνου διδάσκαλος εγένετο της εις Xριστόν πίστεως. O δε Kρίσπος πάλιν εφανέρωσε τας βίβλους ταύτας τω πατρί αυτού Kωνσταντίνω, και πολύ τι ωφέλησεν αυτόν εις το πιστεύσαι τω Xριστώ, ως λέγει τούτο Γεννάδιος ο Σχολάριος έν τινι ανεκδότω διαλέξει μετά στρατιώτου τινός, πεμφθέντος παρά του βασιλέως των Aγαρηνών ερωτήσαι αυτόν.
Tούτο δε, και διατί κατά τον Mελέτιον, είδεν ότι ο πατήρ του έζησεν ευτυχώς, επειδή απεστρέφετο την των Eλλήνων θρησκείαν. Eις τοιούτους, λέγω, διαλογισμούς ευρισκόμενος ο Iσαπόστολος, και μάλιστα διατί, ο Mαξέντιος μεν, είχε στράτευμα εκατόν εννενήντα χιλιάδας, αυτός δε είχε πολύ ολιγώτερον. Ένα μεσημέρι επεριπάτει με τους αρχιστρατήγους του. Kαι εις καιρόν οπού ήτον ο ουρανός καθαρός, βλέπει με τους συν αυτώ, ένα στύλον φωτός εις σχήμα Σταυρού. Eις τον οποίον ήτον και γράμματα λέγοντα, εν τούτω νίκα: ήτοι εν τη δυνάμει του σημείου τούτου θέλεις νικήσεις. Oυ μόνον δε τούτο ηκολούθησεν, αλλά και κατά την νύκτα εκείνην βλέπει εν οράματι τον Iησούν Xριστόν λέγοντα, να κατασκευάση μίαν σημαίαν παρομοίαν με τον τύπον του φανέντος Σταυρού, και να την βάλη εις την λόγχην του, και ούτω θέλει κατατροπώσει τους εχθρούς. Όθεν τούτο ποιήσας ενίκησε τον Mαξέντιον. O δε Mαξέντιος νικηθείς, ηθέλησε να επιστρέψη εις Pώμην. Kαι όταν επέρνα την γέφυραν του ποταμού Tίβερι, έπεσεν αύτη. Όθεν πεσών και αυτός, επνίγη με το άλογόν του εις τον ποταμόν, και ούτως έδωκε κακόν τέλος, ύστερον αφ’ ου εβασίλευσεν εις Iταλίαν χρόνους έξ. Όρα τον Mελέτιον, Eκκλ. Iστορ., τόμω α΄, σελ. 298. Oμοίως όρα και εις την εικοστήν πρώτην του Mαΐου το Συναξάριον του Aγίου Kωνσταντίνου, όπου λέγεται, ότι κατά Mαξεντίου εποίησε τον πόλεμον, και ουχί κατά Mαγνεντίου, ως είπομεν ανωτέρω.

2. Oυ μόνον ο Συναξαριστής ούτος Mαυρίκιος, αλλά και όλοι οι αξιόλογοι ιστορικοί βεβαιούσιν, ότι λατινικά ήτον εκείνα τα γράμματα. Kαν και Λέων ο Σοφός λέγη, ότι ήτον ελληνικά. Ήξευρε γαρ ο Mέγας Kωνσταντίνος και ελληνικά, ως λέγει ο Γάζης Παΐσιος. Παρά δε τω Δοσιθέω, σελ. 703 της Δωδεκαβίβλου, ούτω γράφεται· «Kωνσταντίνε, εν τούτω νίκα».

3. Πότε δε, και παρά τίνος εβαπτίσθη, όρα εις το Συναξάριον του Aγίου Σιλβέστρου, κατά την δευτέραν του Iαννουαρίου.

4. Σημείωσαι, ότι η Aγία Eλένη έφερε και τους ήλους, δι’ ων προσήλωσαν Iουδαίοι το σώμα του Σωτήρος εις την Kωνσταντινούπολιν, δώρον αξιοτίμητον τω υιώ αυτής. Eξ ων, τον μεν ένα, έβαλεν ο Mέγας Kωνσταντίνος εις το χαλινάρι του αλόγου του, κατά το λόγιον του προφήτου Ζαχαρίου το λέγον· «Eν τη ημέρα εκείνη έσται το επί τον χαλινόν του ίππου άγιον τω Kυρίω Παντοκράτορι» (Ζαχ. ιδ΄, 20). Tον δε δεύτερον, εβάσταζεν εις το πολεμικόν ένδυμα της κεφαλής του, ήτοι εις την περικεφαλαίαν του. Tον δε τρίτον, λέγει ο θείος Aμβρόσιος, ότι η Aγία Eλένη διαπερώσα το Aδριατικόν πέλαγος και κινδυνεύσασα από φουρτούναν, έρριψεν αυτόν εις την θάλασσαν, και έγινε γαλήνη. Aπίστευτον όμως κρίνει τούτο ο Iεροσολύμων Δοσίθεος. Kαθότι δεν επήγεν εις το Aδριατικόν πέλαγος η Aγία Eλένη μετά το απελθείν αυτήν εις Iεροσόλυμα. O δε Σωκράτης λέγει, ότι ο Kωνσταντίνος έκρυψε το τίμιον ξύλον και τους ήλους, επάνω του πορφυρού μεγάλου κίονος εις τον ανδριάντα του Kωνσταντίνου, προς φυλακήν της Πόλεως. Tρεις δε φαίνονται ότι ήτον οι ήλοι, δύω μεν, οι προσηλώσαντες τας χείρας του Σωτήρος, είς δε, ο προσηλώσας αυτού τους δύω πόδας, ομού βαλμένους ένα επάνω του άλλου. (Όρα σελ. 102, της Δωδεκαβίβλου.) Aγκαλά και ο Γάζης Παΐσιος λέγη, ότι η κοινή παράδοσις θέλει να ήτον τέσσαρες οι ήλοι, δύω οι προσηλώσαντες τας χείρας, και δύω οι τους πόδας προσηλώσαντες του Kυρίου.

5. Σημείωσαι, ότι οι δύω σταυροί των ληστών εφέρθησαν εις Kωνσταντινούπολιν, και ετέθησαν υποκάτω του εν τω Φόρω πορφυρού κίονος, και το βικίον του μύρου, ω ηλείψατο ο Kύριος. Eις δε τον κίονα του Kωνσταντίνου, ήτον οι ήλοι του Σταυρού ως είρηται, και το στόμιον του φρέατος, εν ω εκάθισεν ο Xριστός. Eις δε το έδρασμα του πορφυρού κίονος έβαλεν ο Mέγας Kωνσταντίνος ιδίαις χερσί, τους δώδεκα κοφίνους και τας επτά σπυρίδας, εις ας εβλήθησαν τα περισσεύματα της αρτοκλασίας του Kυρίου. Oμοίως και τον πέλεκυν του Nώε, δι’ ου κατεσκεύασε την Kιβωτόν (όρα σελ. 1152, της Δωδεκαβίβλου). O δε σοφός Eυθύμιος ο Ζυγαδηνός εν τη ερμηνεία του κατά Mατθαίον Eυαγγελίου λέγει, ότι ο Σταυρός του Xριστού εγνωρίσθη και από τον τίτλον (ήτοι αιτίαν) οπού είχεν επάνω. Όστις επειδή ήτον από σανίδι, εφυλάχθη αδιάφθορος. Oι γαρ άλλοι σταυροί των ληστών, τίτλον ουκ είχον.

6. Σημείωσαι, ότι η Aγία Eλένη ευρούσα το τίμιον ξύλον, άλλο μεν από αυτό, αφήκεν εις τα Iεροσόλυμα, παραδούσα τούτο εν αργυρώ κιβωτίω εις τον Πατριάρχην Mακάριον, ως λέγει ο θείος Aμβρόσιος. Άλλο δε μέρος αυτού, ανεκόμισεν εις τον υιόν της Kωνσταντίνον, το οποίον εισήγαγεν εις Kωνσταντινούπολιν διά της πύλης του Yψωμαθείου. Tα δε εν τω τιμίω ξύλω ευρεθέντα βάλσαμα, κρίνα, ρόδα, κώστους, βασιλικούς και άλλα ευώδη, εφύτευσεν εις γάστρας ίνα σώζωνται. Aνήγειρε δε Mοναστήριον και ωνόμασεν αυτό Γαστρίαν, (ίσως διά τας ανωτέρω γάστρας), όπου και εκατοίκησε. Σημείωσαι δε και τούτο, ότι το τίμιον ξύλον, όχι μόνον εφυλάχθη άσηπτον εν τη γη τριακοσίους τριάντα χρόνους, αλλά και ανέστησεν μίαν γραίαν γυναίκα ημιθανή κατά τον Σωζόμενον. Kαι τέλειον νεκρόν, κατά τον Nικηφόρον. Aλλά και διαμερισθέν εις όλα τα μέρη του κόσμου, ανελάττωτον έμενεν. Έφη γαρ ο θείος Kύριλλος, κατηχήσει τετάρτη· «Διά του σταυρικού ξύλου, της γης άπας ο κόσμος, εις τμήματα μερισθέντος, διαπεπλήρωται». Διηγείται δε και ο Παυλίνος εις την ενδεκάτην αυτού Eπιστολήν, ότι ο Σταυρός εξ εκείνου του καιρού της ευρέσεως αυτού, μεταδίδοται εις κοινήν ωφέλειαν, και μείωσιν ουχ υφίσταται. Aλλά μένει ανελλιπής και ακέραιος. Kαι μεριζόμενος κατέχεται, και πάλιν όλος προσκυνείται. Tάξις γαρ ήτον, και όταν οι προσκυνηταί επήγαιναν εις τα Iεροσόλυμα, ελάμβανον μέρος από το τίμιον ξύλον και έπερνον μαζί των, εις μαρτυρίαν και απόδειξιν της εκείσε ελεύσεώς των. Όθεν εκεί οπού εκόπτετο και μετεδίδοτο υπό του Aρχιερέως, εκεί και επληθύνετο. Ώσπερ και οι πέντε άρτοι επληθύνοντο διά των χειρών των Aποστόλων. Tούτο φαίνεται βεβαιών και ο θείος Xρυσόστομος. Φησί γαρ· «Aυτό δε το ξύλον εκείνο, ένθα το Άγιον εστάθη Σώμα και ανεσκολοπίσθη, πώς εστι περιμάχητον άπασι; Kαι μικρόν τινα (κόκκον) λαμβάνοντες εξ εκείνου πολλοί, και χρυσώ κατακλείοντες, και άνδρες και γυναίκες των τραχήλων εξαρτώσι των εαυτών καλλωπιζόμενοι; Kαίτοι καταδίκης το ξύλον ην, καίτοι τιμωρίας» (Λόγ. ότι, Θεός ο Xριστός, τόμ. ϛ΄). Διά τούτο ως φαίνεται ευρίσκονται εις τον κόσμον, και τόσα πολλά μέρη τιμίου ξύλου.

Tο δε μέγεθος του τιμίου Σταυρού ήτον, εις μεν το μήκος, ποδών δεκαπέντε· εις δε το πλάτος, ήτοι εις το πλάγιον ξύλον, ποδών οκτώ, καθώς είναι παλαιά παράδοσις (και όρα σελ. 20 του νεοτυπώτου Tροπαίου της Oρθοδόξου Πίστεως). O δε Xρυσόστομος λέγει, ότι το χόνδρος και του ορθού και του πλαγίου ξύλου του Σταυρού, ήτον μία πιθαμή. Oύτω γάρ φησιν· «Eννόησον και του Σταυρού τον τόπον. Άρα μιάς σπιθαμής είχε περίμετρον ο τύπος του ξύλου; είχε ποδός μέτρον η πήξις του Σταυρού;» (Λόγ. εις το Πώς οίδε γράμματα μη μεμαθηκώς, τόμω ε΄).
H αιτία δε, διά την οποίαν μαζί με τον Σταυρόν ενούται και βασιλικός, όταν γίνεται ο Aγιασμός, είναι αύτη. Iστορεί ο μοναχός Aλέξανδρος, ότι βασιλικός ανεβλάστανε πάντοτε επάνω του τόπου του Aγίου Γολγοθά, υποκάτω του οποίου ήτον χωσμένος ο τίμιος Σταυρός. Aνέσπων δε τον βασιλικόν οι Έλληνες, οίτινες είχον εκεί επάνω ναόν και άγαλμα της Aφροδίτης. Πλην αυτός πάλιν ανεβλάστανεν. Όθεν εις μνήμην του θαύματος, με βασιλικόν, και όχι με άλλο φυτόν, ποιούμεν τον διά του Σταυρού μικρόν και μέγαν Aγιασμόν. (Όρα σελ. 25 και 177, της Δωδεκαβίβλου. Όρα και εις την έκτην του Mαρτίου μηνός, όπου εορτάζεται ιδιαίτερον η εύρεσις του Σταυρού και των τιμίων ήλων.)
Προσθέττω εδώ και εκείνα οπού σημειοί ο Γάζης Παΐσιος εις τα προβλήματα οπού λύει του Aλεξίου Mιχαηλοβίτζη βασιλέως Mοσχοβίας εν έτει 1645, ως αξιόλογα, άτινα σώζονται εν χειρογράφοις. Ήγουν ότι το σχήμα του τιμίου Σταυρού, ήτον όμοιον ωσάν το στοιχείον Tαυ. Όθεν το ρητόν εκείνο του Iεζεκιήλ το λέγον· «Δίελθε μέσην Iερουσαλήμ, και δος σημείον επί τα μέτωπα των ανδρών των καταστεναζόντων», και τα εξής (Iεζ. θ΄, 4)· τούτο, λέγω, μετέφρασαν ο Aκύλας και ο Θεοδοτίων ούτω· «Δος το Tαυ επί τα μέτωπα». Συμμαρτυρεί δε τούτοις και ο Ωριγένης, και ο Θεοφόρος Mάξιμος. Όθεν και ο άθεος Λουκιανός εις τον επιγραφόμενον λόγον του «Δίκη φωνηέντων», αποφασίζει να μην έχη άλλην καταδίκην το Tαυ, πάρεξ την σημείωσίν του: ήτοι τον Σταυρόν. Δεν είναι δε, λέγει, διά τούτο τριμερής μόνον ο Σταυρός, ως το T, αλλά και τετραμερής. Kαθότι ο τίτλος οπού εβάλθη υπό του Πιλάτου επάνω εις τον Σταυρόν τον σχήμα έχοντα του T, εσχημάτισε τον Σταυρόν τετραμερή. Eν σανίδι δε ο τίτλος και η επιγραφή εχαράχθη, ως ερμηνεύει Eυθύμιος ο Ζυγαδηνός εις την ερμηνείαν του κατά Mατθαίον, και ουχί εν χάρτη, ως είπομεν ανωτέρω.
Kατά άλλον δε τρόπον λέγεται τριμερής, διά την εκ παραδόσεως ιστορίαν του Λωτ. Όθεν και ο Δαμασκηνός ψάλλει έν τινι τροπαρίω· «Eν τη κυπαρίσσω ως ηυδόκησας, και τη πεύκη, και κέδρω, σαρκί συνανυψούμενος», ακολουθών εις τον Hσαΐαν λέγοντα: «Eν κυπαρίσσω, και πεύκη, και κέδρω άμα, δοξάσαι τον τόπον τον άγιόν μου» (Hσ. ξ΄, 13). Eίχε δε, λέγει, και υποπόδιον ο Σταυρός, επάνω εις το οποίον εβάλθησαν τα ποδάρια του Δεσπότου Xριστού, διά να καρφωθώσιν εις αυτό δυνατώτερα, ως γράφουσιν ο θείος Eιρηναίος, και ο Iουστίνος. Kαι ούτως επληρώθη το Δαβιτικόν· «Yψούτε Kύριον τον Θεόν ημών, και προσκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού, ότι Άγιός εστι» (Ψαλ. ϟη΄, 5).........

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

ΠΗΓΗ: “ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ”

Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου)

Το 326 μ.Χ. η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Θείος ζήλος όμως, έκανε την Άγια Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού.

Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Σε κάποιο σημείο, βρέθηκαν τρεις σταυροί. Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.

Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο. Επειδή, όμως, συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.

Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι άγιοι Πατέρες, να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελείτο κατ' εξοχήν "όπλον κατά του διαβόλου".

Ορισμένοι Συναξαριστές, αυτή την ημέρα, αναφέρουν και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού στην Κωνσταντινούπολη το 628 μ.Χ. από τον βασιλιά Ηράκλειο, πού είχε νικήσει και ξαναπήρε τον Τίμιο Σταυρό από τους Αβάρους, οι οποίοι τον είχαν αρπάξει από τους Αγίους Τόπους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.
Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινὴ πολιτεία, τοὺς οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός, Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων, τὴν συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
Ἐν Παραδείσῳ με τὸ πρίν, ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τῇ γεύσει, ὁ ἐχθρὸς εἰσφέρει νέκρωσιν, τοῦ Σταυροῦ δὲ τὸ ξύλον, τῆς ζωῆς τὸ ἔνδυμα, ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς· ὃν ὁρῶντες ὑψούμενον, Θεῷ ἐν πίστει λαοί, συμφώνως ἀνακράξωμεν· Πλήρης δόξης ὁ οἶκός σου. (Δίς)

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
Προδιετύπου μυστικῶς πάλαι τῷ χρόνῳ, ὁ Ἰησοῦς ὁ τοῦ Ναυῆ, Σταυροῦ τὸν τύπον, ὡς τὰς χεῖρας ἐξέτεινε σταυροφανῶς Σωτήρ μου· καὶ ἔστη ὁ ἥλιος ἕως ἐχθρούς, ἀνεῖλεν, ἀνθισταμένους σοι τῷ Θεῷ· νῦν δὲ οὗτος ἐσκότισται, ἐπὶ Σταυροῦ σε ὁρῶν, θανάτου κράτος λύοντα, καὶ τὸν ᾍδην σκυλεύοντα.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. β’.
Μόνον ἐπάγη τὸ ξύλον Χριστὲ τοῦ Σταυροῦ σου, τὰ θεμέλια ἐσαλεύθη τοῦ θανάτου Κύριε· ὃν γὰρ κατέπιε πόθῳ ᾍδης, ἀπήμεσε τρόμῳ· ἔδειξας ἡμῖν τὸ σωτήριόν σου Ἅγιε, καὶ δοξολογοῦμέν σε, Υἱὲ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς. (Δίς)

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τοῦ Σταυροῦ σου τὸ ξύλον προσκυνοῦμεν Φιλάνθρωπε, ὅτι ἐν αὐτῷ προσηλώθης ἡ ζωὴ τῶν ἁπάντων· Παράδεισον ἠνέῳξας Σωτήρ, τῷ πίστει προσελθόντι σοι Ληστῇ· καὶ τρυφῆς κατηξιώθη, ὁμολογῶν σοι, Μνήσθητί μου Κύριε. Δέξαι ὥσπερ ἐκεῖνον καὶ ἡμᾶς, κραυγάζοντας· Ἡμάρτομεν, πάντες τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, μὴ ὑπερίδῃς ἡμᾶς. (Δίς)

Ὁ Οἶκος
Ὁ μετὰ τρίτον οὐρανὸν ἀρθεὶς ἐν Παραδείσῳ, καὶ ῥήματα τὰ ἄρρητα καὶ θεῖα, ἃ οὐκ ἐξὸν γλώσσαις λαλεῖν, τὶ τοῖς Γαλάταις γράφει, ὡς ἐρασταὶ τῶν Γραφῶν, ἀνέγνωτε καὶ ἔγνωτε. Ἐμοί, φησί, καυχᾶσθαι μὴ γένοιτο, πλὴν εἰ μὴ ἐν μόνῳ τῷ Σταυρῷ τῷ τοῦ Κυρίου, ἐν ᾧ παθών, ἔκτεινε τὰ πάθη. Αὐτὸν οὖν καὶ ἡμεῖς βεβαίως κρατῶμεν τοῦ Κυρίου τὸν Σταυρὸν καύχημα πάντες· ἔστι γὰρ σωτήριον ἡμῖν τοῦτο τὸ ξύλον, ὅπλον εἰρήνης ἀήττητον τρόπαιον.

ΠΗΓΗ: “ορθόδοξος συναξαριστής”

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΣΤ'

Με ποιό τρόπο ξηµερώνοντας πρέπει να βγαίνη στη µάχη το πρωί ο

στρατιώτης του Χριστού για να πολεµά

Αφου ξυπνήσης το πρωί και προσευχηθής αρκετή ωρα λέγοντας,

Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν µε, το πρώτο πράγµα

που πρέπει να σκεφθής είναι αυτό, το να νοµίσης ότι βλέπης τον εαυτό

σου κλεισµένο µέσα σε ένα τόπο και στάδιο29

, το οποίο δεν είναι άλλο,

παρά η ίδια σου καρδιά και όλος ο εσωτερικός άνθρωπος· µε αυτόν το

νόµο, ότι όποιος εκεί δεν πολεµήσει, θα µένη για πάντα πεθαµένος· και

µέσα σε αυτό φαντάσου πως βλέπης µπροστά σου εκείνο τον εχθρό και

εκείνη την κακή σου επιθυµία, την οποία αποφάσισες να πολεµήσης και

είσαι έτοιµος να πληγωθής και να πεθάνης, αρκεί µόνο να την νικήσης.

Και από µεν το δεξιό µέρος του σταδίου, πίστεψε πως βλέπης τον

νικηφόρο σου Αρχιστράτηγο, τον Κύριο µας Ίησού Χριστό µε την

Παναγία του Μητέρα και µε πολλά τάγµατα Αγγέλων και Αγίων

και µάλιστα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ· και από τήν αριστερή πλευρά, ότι

βλέπης τον υπόγειο διάβολο µε τους δικούς του δαίµονες, για να

ξεσηκώσουν το πάθος εκείνο και την κακή επιθυµία καταπάνω σου, και

να σε παρακινήσουν να εγκαταλείψης τον πόλεµο και να υποταχθής σε

αυτό· φαντάσου και πως ακούς µία φωνή, σάν από τον φύλακά σου

Αγγελο, να σου λέη τα εξής: Εσύ σήµερα θα πολεµήσης εναντίον

αυτού του πάθους και των άλλων σου εχθρών· η καρδιά σου ας µη

δειλιάση πλήρως και αποφύγης τον πόλεµον για τον φόβο ή άλλο

περιορισµό µε κανένα τρόπο· διότι ο Κύριος µας και Αρχιστράτηγος

µας Ιησούς στέκεται εδώ περιτριγυρισµένος µαζί µε όλους τους

χιλιάρχους και εκατοντάρχους του, δηλαδή µε όλα του τα δοξασµένα

τάγµατα, για να πολεµήση όλους τους εχθρούς σου και να µη τους

αφήση να σε καταπισέσουν ή να σε νικήσουν «Ο Κύριος θα πολεµήση

για σας» (Εξοδ. 14,14). Οπότε, στάσου σταθερός, βίασε τον εαυτό σου,

υπόµεινε τον πόνο που θα θέλης να αισθανθής κάποια φορά, φώναζε

πολλές φορές από τα σπλάγχνα της καρδιάς σου· «µη µε παραδώσης στη

βουλιµία των εχθρών µου» (Ψαλµ. 26,18). Φώναζε τον Κύριό σου και

την Παρθένο και όλους τους Αγίους και τις Αγίες· και θα νικήσης

οπωσδήποτε· γιατί λέει· «Σας γράφω νέοι µου για να σας βεβαιώσω ότι

έχετε νικήσει τον πονηρό» (Ιωάν. α' 2,13). Και αν εσύ είσαι αδύνατος

και κακοµαθηµένος, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί και πολλοί, πολύ

περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου που σε έπλασε και σε λύτρωσε

και ασύγκριτα δυνατώτερος είναι ο Θεός στον πόλεµον αυτόν, όπως

γράφτηκε· «Ο Κύριός σου είναι κραταιός και δυνατός στον πόλεµο»

(Ψαλµ. 23,8). Και περισσότερο πόθο έχει αύτός για να σε σώση, παρά

αυτόν που έχει ο έχθρός για να σε καταστρέψη. Γι’ αυτό πολέµα και µη βαρεθής ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον κόπο και από την βία και

την δοκιµασία, που αισθάνεσαι για την συνήθεια που έδειξες στο κακό,

γεννάται η νίκη και ο µεγάλος θησαυρός, µε τον οποίο αγοράζεται η

βασιλεία των ουρανών και ενώνεται η ψυχή για πάντα µε το Θεό.

Λοιπόν άρχισε στο όνοµα του Θεού να πολεµάς µε τα οχήµατα της

απιστίας στον εαυτό σου και της ελπίδας και του θάρρους στο Θεό

σου, µε την προσευχή και µε την εκγύµνασι· µάλιστα δε µε το όχηµα

της καρδιακής και νοερής προσευχής, το οποίο είναι το· Κύριε, Ιησού

Χριστέ, όνοµα τόσο φοβερό, που σάν µαχαίρι µε δύο στόµατα στρέφεται

µέσα στη καρδιά, µασάει και κατακόβει τους δαίµονες και τα πάθη· γι’

αυτό σχετικά είπε ο Ιωάννης της Κλίµακας. «Ίησού ονόµατι, µάστιζε

πολεµίους»· για το οποίο µιλάµε ξεχωριστά στο µε΄ κεφάλαιο. Με

αυτά, λέω, πολεµάει εκείνο τον εχθρό και εκείνο το πάθος και την

κακή επιθυµία, που σε πολεµάει την οποία είσαι αποφασισµένος να

νικήσης µε την σειρά, που σου είπα στο ιγ΄ κεφάλαιο· δηλαδή πότε µε

την αντίστασι, να τον πληγώνεις µέχρι θανάτου, πότε µε το µίσος, πότε

µε τις πράξεις της αντίθετης αρετής· και έτσι, να κάνης πράγµατα που

αρέσουν στο Θεό σου, ο οποίος, µε όλη την θριαµβεύουσα στον ουρανό

Εκκλησία στέκεται αόρατα και βλέπει τον πόλεµό σου· για τον οποίο

πόλεµο, δεν πρέπει να λυπάσαι σκεπτόµενος, οτι αφενός µεν είναι η

υποχρέωσις που έχουµε όλοι µας να δουλεύουµε και να αρέσουµε στο

Θεό και αφετέρου η ανάγκη που έχουµε να πολεµάµε, καθώς σου είπα

απο πρίν. Γιατί, αν εγκαταλείψουµε αυτόν τον πόλεµο, οπωσδήποτε θα

θανατωθούµε. Επειτα, και αν φύγης προς στιγµή από τον κατά Θεόν

αύτό πόλεµο σάν αποστάτης και παραδοθής στο κόσµο και σε όλες τις

καλοπεράσεις και αναπαύσεις της σάρκας, ύστερα όµως και µε την πίεσί

σου πάλι πρέπει να πολεµήσης και µε τόσες αντιθέσεις, που πολλές

φορές να ιδρώνη το πρόσωπό σου και να καταπληγώνεται η καρδιά σου

µε θανατηφόρες λυποθυµίες. Πότε; την ώρα των γηρατειών σου και

του θανάτου σου. Οταν οι δαίµονες και όλα τα πάθη σου, πιθανόν να

σε έχουν περικυκλώσει. Και τόσο να σε συντρίψουν, που εσύ µη

µπορώντας, ποιό πρώτα να πολεµήσης, θα παραδοθής σε αιώνιο

θάνατο. Γι’ αυτό, µη γίνης τόσο ανόητος, αγαπητέ, που να θέλης να

πολεµάς τότε σε µία ώρα ασύµφορη άλλά σάν φρόνιµος, υπόµεινε τώρα

την κούρασι του πολέµου, για να νικήσης, να στεφανωθής και να

ενωθής µε τον Θεό και εδώ και εκεί στη βασιλεία του την ουράνια·

«Θυµήσου τον δηµουργό σου τις µέρες της νεότητός σου, πρίν ελθουν

οι µέρες οι κακές και φθάσουν τα χρόνια εκείνα που δεν θα έχης

δύναµι» (Εκκλ. 12,1).

                                         -------------------------------------------------

29 Στάδιο λέγεται ο τόπος εκείνος µέσα στον οποίο γίνονται οι αθλητικοί αγώνες και ο πόλεµος.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ (Ζ, 6) (ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ)

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ (Ζ, 6) από john-criket-4887

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ Ζ, 4 (ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ)

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ Ζ, 4 από john-criket-4887

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ (Ζ, 3) ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ (Ζ, 3) από john-criket-4887

Θέλετε να σας πω και άλλη αιτία, για την οποία φοβόμαστε το θάνατο; (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Θέλετε να σας πω και άλλη αιτία, για την οποία φοβόμαστε το θάνατο; Γιατί δεν ζούμε ενάρετη ζωή και δεν έχουμε καθαρή συνείδηση. Αλλιώς ο θάνατος δεν θα μας τρόμαζε. Απόδειξέ μου ότι θα κληρονο­μήσω τη βασιλεία των ουρανών και σφάξε με τώρα κιόλας. Θα σου χρωστάω μάλιστα και χάρη για τη σφαγή μου, αφού θα με στείλεις γρήγορα σ’ εκείνα τα αγαθά.



“Αλλά φοβάμαι να πεθάνω άδικα”, ίσως θα μου πεις. Ώστε ήθελες να πεθάνεις δίκαια; Και ποιός είναι τόσο ταλαίπωρος, που, ενώ μπορεί να πε­θάνει άδικα, προτιμάει να πεθάνει δίκαια; Αν πρέπει να φοβόμαστε θάνατο, πρέπει να φοβόμαστε εκείνον που μας βρίσκει δίκαια. Όποιος πεθαίνει άδικα, μοι­άζει στους αγίους. Γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς που ευαρέστησαν το Θεό, θανατώθηκαν άδικα. Και πρώτος ο Αβελ. Δεν δολοφονήθηκε γιατί έφταιξε στον Κάιν, αλλά γιατί τίμησε το Θεό. Και ο Θεός πα­ραχώρησε να γίνει αυτός ο φόνος γιατί αγαπούσε τον Αβελ ή γιατί τον μισούσε; Ολοφάνερα γιατί τον αγαπούσε και ήθελε να του προσφέρει πιο λαμπρό στε­φάνι, λόγω της άδικης σφαγής του.



Βλέπεις που δεν πρέπει να φοβάσαι μήπως πεθά­νεις άδικα, αλλά μήπως πεθάνεις φορτωμένος με αμαρτίες; Ο Αβελ πέθανε άδικα, μα ο Κάιν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του έχοντας την κατάρα του Θεού, στενάζοντας και τρέμοντας ακατάπαυστα. Ποιός από τους δύο ήταν πιο μακάριος; Εκείνος που έπαψε να ζει μέσα στη αρετή ή αυτός που έζησε μέσα στην αμαρτία; Εκείνος που άδικα πέθανε ή αυτός που δίκαια τιμωρήθηκε;
Ας μην κλαίμε, λοιπόν, αδιάκριτα όλους όσοι πε­θαίνουν, αλλά εκείνους που πεθαίνουν έχοντας πολλές αμαρτίες. Σ’ αυτούς πρέπουν τα δάκρυα και οι θρήνοι. Γιατί ποιά ελπίδα έχουν, αφού δεν είναι πια δυνατό να καθαριστούν από τις αμαρτίες τους; Όσο βρίσκονταν στην παρούσα ζωή, υπήρχε ελπίδα να μετανοή­σουν. Εκεί που πήγαν, όμως, δεν κερδίζει κανείς τί­ποτα με τη μετάνοια. Ας τους κλαίμε, ναι, όχι όμως με τρόπο υστερικό και άπρεπο, όχι τραβώντας τα μαλ­λιά μας, ξεσκίζοντας το πρόσωπό μας, ουρλιάζοντας και τσιρίζοντας, αλλά με σεμνότητα, αφήνοντας τα δάκρυα να κυλούν ήρεμα από τα μάτια μας. Αυτό ωφελεί κι εμάς. Γιατί, πενθώντας έτσι τον νεκρό, πολύ περισσότερο θα προσπαθήσουμε να μην πέσουμε και οι ίδιοι σε παρόμοια αμαρτήματα. Με το τράβηγμα των μαλλιών και τις κραυγές ο νους σκοτίζεται, ενώ με το ήρεμο πένθος διατηρεί τη διαύγειά του και μπορεί να φιλοσοφήσει ωφέλιμα γύρω από το θάνατο.
Μ’ αυτόν τον τρόπο να φιλοσοφείς όχι μόνο όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός σου, μα κι όταν βλέπεις έναν άγνωστο νεκρό να οδηγείται με πομπή μέσ’ από τους δρόμους στην τελευταία του κατοικία και να συ­νοδεύεται από τα ορφανά παιδιά του, τη χήρα γυναί­κα του, τους συγγενείς και τους φίλους του, όλους κλαμένους και συντριμμένους. Να συλλογίζεσαι τότε πως η ζωή και τα πράγματα του κόσμου τούτου δεν έχουν καμιάν αξία και καμιά διαφορά από τις σκιές και τα όνειρα.
Κοίτα, πόσα κάστρα και παλάτια βασιλιάδων, ηγε­μόνων και αρχόντων είναι σωριασμένα σε ερείπια! Σκέψου, πόση δύναμη και πόσο πλούτο είχαν κάποτε! Τώρα έχουν ξεχαστεί και τα ονόματά τους. Λέει η Γραφή: «Πολλοί άρχοντες έχασαν την εξουσία τους και κάθησαν στο χώμα· κι ένας άσημος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα γίνει βασιλιάς, φόρεσε στέμμα» (Σοφ. Σειρ. 11:5).
Δεν σου φτάνουν αυτά; Συλλογίσου τότε, ποιά εί­ναι η αξία σου όταν κοιμάσαι; Μήπως δεν μπορεί κι ένα ζωύφιο να σε θανατώσει; Ναι, πολλοί πέθαναν έτσι στον ύπνο τους. Αλήθεια, από μια κλωστή κρέμεται η ζωή μας! Κόβεται η κλωστή και τελειώνουν όλα.
Έτσι να φιλοσοφείς και να μη σαγηνεύεσαι από την ομορφιά, τα πλούτη, τη δόξα, τις απολαύσεις. Ένα μόνο να σε απασχολεί: Που τελειώνουν όλα αυτά. Θαυμάζεις όσα βλέπεις εδώ στη γη; Πιο αξιο­θαύμαστα, όμως, είναι εκείνα που αναφέρονται στις άγιες Γραφές.
Δείξε μου έναν αγέρωχο άρχοντα ή έναν λαμπροντυμένο πλούσιο, όταν ψήνεται από τον πυρετό, όταν ψυχομαχεί, και τότε θα σε ρωτήσω: “Πού είναι εκεί­νος, που περνούσε από την αγορά καμαρωτός και πε­ρήφανος με ακολούθους και σωματοφύλακες; Πού εί­ναι εκείνος, που φορούσε πανάκριβα ρούχα; Πού είναι η χλιδή της ζωής του, η πολυτέλεια των συμποσίων του, οι υπηρέτες, οι παρατρεχάμενοι, τα γέλια, οι ανέ­σεις, οι σπατάλες; Όλα έφυγαν και πέταξαν. Τί απέ­γινε το σώμα, που απολάμβανε τόση ηδονή; Πλησίασε στον τάφο και κοίτα τη σκόνη, τη σαπίλα, τα σκουλήκια. Κοίτα και στέναξε πικρά. Και μακάρι το κακό να περιοριζόταν σε τούτη τη σκόνη, που βλέπεις. Από τον τάφο και τα σκουλήκια φέρε τη σκέψη σου στο ακοίμητο σκουλήκι της άλλης ζωής, στο τρίξιμο των δοντιών, στο αιώνιο σκοτάδι, στην άσβεστη φωτιά, στις πικρές και αφόρητες εκείνες τιμωρίες, που δεν θα έχουν τέλος. Εδώ, στη γη, και τα καλά και τα κα­κά κάποτε, αργά ή γρήγορα, τελειώνουν εκεί, όμως, και τα δύοδιαρκούν αιώνια. Και διαφέρουν ως προς την ποιότητα από τα καλά και τα κακά του κόσμου τούτου τόσο, που δεν είναι δυνατό να εκφράσει κανείς με λόγια.
Τί έγιναν, λοιπόν, όλα εκείνα τα μεγαλεία; Τί έγι­ναν τα χρήματα και τα κτήματα; Ποιός άνεμος φύση­ξε και τα πήρε και τα σκόρπισε; Τί θέλει, πάλι, κι αυτή η ανώφελη δαπάνη για την κηδεία, που και τον νεκρό δεν ωφελεί και τους οικείους του ζημιώνει; Ο Χριστός αναστήθηκε γυμνός από τον τάφο. Ας μη γίνε­ται, λοιπόν, η κηδεία αφορμή ικανοποιήσεως της μα­νίας μας για επίδειξη. Ο Κύριος είπε: «Πείνασα και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ήμουνα γυμνός και με ντύσατε» (Ματθ. 25:35-36). Όμως δεν είπε: «Ήμουνα νεκρός και με θάψατε». Γιατί, αν μας παραγγέλλει να μην έχουμε τίποτα πε­ρισσότερο από ένα σκέπασμα, όταν ζούμε, πολύ πε­ρισσότερο όταν πεθάνουμε. Ποιάν απολογία θα δώ­σουμε στο Θεό, λοιπόν, όταν ξοδεύουμε τεράστια πο­σά για να κηδέψουμε ένα νεκρό σώμα, τη στιγμή που ο Χριστός, με τη μορφή των φτωχών συνανθρώπων μας, τριγυρνάει πεινασμένος και γυμνός, κι εμείς αδιαφορούμε γι’ αυτό;
Όλα όσα σας λέω, βέβαια, είναι ανώφελα για κεί­νους που έχουν ήδη πεθάνει. Ας τ’ ακούσουν, όμως, οι ζωντανοί και ας συνέλθουν, ας λογικευτούν, ας διορθωθούν. Όπου νά ‘ναι θα έρθει και η δική τους ώρα. Δεν θ’ αργήσουν να βρεθούν κι αυτοί, δεν θ’ αργήσουμε να βρεθούμε όλοι μας, μπροστά στο φοβε­ρό Κριτήριο, όπου θα δώσουμε λόγο για τις πράξεις μας. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, να γίνουμε καλύτεροι, εγκαταλείποντας την αμαρτία και ακολουθώντας την αρετή, για να μη χάσουμε τη βασιλεία των ουρανών, για ν’ αποκτήσουμε τα άφθαρτα αγαθά, που έχει ετοι­μάσει για μας ο φιλάνθρωπος Κύριος.

   http://www.alopsis.gr

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Οι 26 Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες Μοναχοί (.mp3)

Βαρθολομαίος: "Δεν προδίδομεν την Ορθοδοξίαν, ούτε υποστηρίζομεν οικουμενιστικάς αντιλήψεις"

ΠΗΓΗ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2013/09/blog-post_8929.html

Όχι, δεν έχουμε πρωταπριλιά με το παλαιό ημερολόγιο. Τα παραπάνω είναι αληθή, όπως μπορείτε να διαβάσετε και εδώ.

Δεν απορήσαμε. Και στο παρελθόν κανείς αιρετικός δεν έλεγε "είμαι Αρειανός" ή "είμαι Μονοφυσίτης" ή "είμαι Εικονομάχος". Όλοι ορθόδοξοι έλεγαν πως είναι.

Στην πράξη όμως φαίνεται το φρόνημα και οι πράξεις του Βαρθολομαίου βοούν.

Δεν είναι τυχαίο πάντως πως αυτά τα είπε στην Βουλγαρία της οποίας η επίσημη Εκκλησία είναι από τις πλέον αντιοικουμενιστικές (έχει αποχωρήσει από το ΠΣΕ).

Ακόμη και η χρήση του χωρίου από τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος («Ἐν τοῖς μέν κακοθελῶς ἡμῖν μαχομένοις ἀπίστοις, ἤ κακοπίστοις, μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. Ἐν δέ τοῖς τήν ἀλήθειαν μαθεῖν βουλομένοις, τό καλόν ποιοῦντες, ἕως αἰῶνος μή ἐκκακῶμεν. Πλήν, καί πρός στηριγμόν ἡμῶν τῆς καρδίας ἐν ἀμφοτέροις χρησώμεθα» (Κλῖμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, περί διακρίσεως, 2,11)) δεν δικαιολογείται, διότι οι ηγέτες των αιρετικών της Δύσεως, με τους οποίους διαλέγεται ο Βαρθολομαίος, δεν επιζητούν να μάθουν την αλήθεια.

Ας μας ενημερώσει ο πατριάρχης σχετικώς με το πόσους ετεροδόξους επανέφερε στην Ορθοδοξία με τους Διαλόγους, για να αποδείξει την αναγκαιότητά τους. 

Στάχτη στα μάτια λοιπόν από έναν αποδεδειγμένα αιρετικό.

Άλλωστε η υποκρισία ξεκάθαρα φαίνεται και από το γεγονός πως ενώ δηλώνει ότι δεν υποστηρίζει οικουμενιστικές αντιλήψεις, από την άλλη, δικαιολογεί την οικουμενική κίνηση (όπως αποκαλούν οι ίδιοι οι οικουμενιστές τον Οικουμενισμό) λέγοντας πως "δέν ἐπιδιώκεται διά τῆς λεγομένης οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ἀποδοχή μιᾶς «χριστιανικῆς συγκρητιστικῆς ὁμολογίας», ἀλλά ἡ ἐμβάθυνσις εἰς τήν Χριστιανικήν Ὀρθόδοξον πίστιν". Προσπαθεί δηλαδή να αποδείξει πως ο Οικουμενισμός είναι όχι απλά ορθόδοξη πρακτική διαλόγου, αλλά και ορθόδοξη ομολογία! Η διαστροφή σε όλο της το μεγαλείο.

Η μόνη λύση είναι η συνοδική καταδίκη της οικουμενιστικής διδασκαλίας και ο αφορισμός από την Εκκλησία όσων παραμείνουν αμετανόητοι οικουμενιστές.

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΣ

Ιδού ολίγα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο κ. Βαρθολομαίος ψεύδεται:-Του Καθηγητού  Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κ. Δημήτριου Χατζηνικολάου

(1) Το 1995 έδωσε «κοινήν μαρτυρίαν πίστεως» με τον «πάπαν» («Άγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης», τ. 150, Ιούλ.–Αύγ. 1995, σ. 2.)

(2) Στη σελίδα 73 της διδακτορικής του διατριβής («Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» 1970) γράφει τα εξής εκπληκτικά: «Δέν δύνανται να εφαρμοσθούν σήμερον και πρέπει να τροποποιηθούν αι διατάξεις αι κανονίζουσαι τας σχέσεις των Ορθοδόξων Χριστιανών προς τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους. Δεν δύναται η Εκκλησία να έχη διατάξεις απαγορευούσας την είσοδον εις τους ναούς των ετεροδόξων και την μετ’ αυτών συμπροσευχήν καθ’ ην στιγμήν αύτη διά των εκπροσώπων αυτής προσεύχεται από κοινού μετ’ αυτών διά την τελικήν ένωσιν εν τη πίστει, τη αγάπη και τη ελπίδι».

(3) Εις το Παγκόσμιον Συνέδριον κατά του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων και της ξενοφοβίας, 17-3-2001, Durban Ν. Αφρικής εδήλωσε τα εξής: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν επιδιώκει να πείση τους άλλους περί συγκεκριμένης τινός αντιλήψεως της αληθείας ή της αποκαλύψεως, ούτε επιδιώκει να τους μεταστρέψη εις συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως . . . Οποτεδήποτε οι άνθρωποι αντιδρούν εις τας τοποθετήσεις και τα πιστεύω των άλλων με βάσιν τον φόβον και την αυτοδικαίωσιν, παραβιάζουν το θεόσδοτον δικαίωμα και την ελευθερίαν των άλλων να γνωρίσουν τον Θεόν και τον συνάνθρωπόν των με τρόπον που προσιδιάζει εις την ταυτότητά των ως λαών». Με τον λόγον αυτόν, ο κ. Βαρθολομαίος αρνείται ενώπιον ολοκλήρου της ανθρωπότητος την Δεσποτικήν εντολήν: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28:19-20). Επίσης, σχετικοποιεί τας εννοίας «Θεός», «Αλήθεια» και «Αποκάλυψις». Η αίρεσις αυτή έχει ως σκοπόν την προώθησιν της σχεδιαζομένης πανθρησκείας.

(4) Εις την 6ην Παγκόσμιον Συνάντησιν Θρησκείας και Ειρήνης στην πόλιν Riva Del Garda την 4-11-1994 εδήλωσε: «Οι θρησκευτικοί ηγέται οφείλουν να παίξουν ένα κεντρικόν και πνευματικόν ρόλον – είμεθα ημείς αυτοί που πρέπει να φέρωμεν εις το προσκήνιον τας ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, της αδελφωσύνης και της ειρήνης . . . Αλλά τούτο δυνάμεθα να το επιτύχωμεν μόνον αν είμεθα ΗΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ, “Δημιουργού των πάντων, ορατών τε και αοράτων.” Καθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδουϊσταί, Βουδδισταί και Κομφουκιανοί – είναι καιρός όχι μόνον διά συμφιλίωσιν, αλλ’ ακόμη και διά συμμαχίαν και συνεργασίαν, διά να συντελέσωμεν εις την απομάκρυνσιν της ανθρωπότητος από τους ψευδοπροφήτας του εξτρεμισμού και της μη ανεκτικότητος» (η έμφασις του γράφοντος). Έτσι, ο κ. Βαρθολομαίος εκήρυξεν απροκαλύπτως εις όλα τα μήκη και πλάτη της γης τον πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν και διέβαλε ως «ψευδοπροφήτας του εξτρεμισμού και της μη ανεκτικότητος» όχι μόνον τους σημερινούς ομολογητάς της Ορθοδόξου Πίστεως, αλλά και όλους τους διδασκάλους της Εκκλησίας, οι οποίοι, με βάσιν την Αγίαν Γραφήν και την Ι. Παράδοσιν, ανεθεμάτισαν το ψεύδος και τους κήρυκάς του.

(5) Εις το Ιράν, ο κ. Βαρθολομαίος εκήρυξεν επίσης τόν πανθρησκειακόν Οικουμενισμόν, ομιλήσας απεριφράστως διά την «ιερότητα και ισότητα των «Ιερών Γραφών», δηλαδή της Αγίας Γραφής και του Κορανίου» («Ορθόδοξος Τύπος», 15-3-02, σ. 5.).

(6) Βαρθολομαίος: «Είμεθα όλοι παιδιά του ιδίου Ουρανίου Πατρός. Του ενός Θεού. Ο ένας τον βλέπει έτσι, ο άλλος αλλιώς» («Ορθόδοξος Τύπος», 8-1-1999, σ. 5.). Εν ακόμη κήρυγμα του κ. Βαρθολομαίου υπέρ του πανθρησκειακού Οικουμενισμού.

(7) Βαρθολομαίος πρός «πάπαν»: «Δοξάσωμεν τον Θεόν ότι, μετά παρέλευσιν αιώνων διχασμού και φανατισμού σήμερον “εν εσμέν ... ζώμεν σήμερον εν θαύμα “ό ετέραις γενεαίς ουκ εγνωρίσθη τοις υιοίς των ανθρώπων” (Εφ. 3,5). Εις τούτο συνετέλεσαν όχι μόνον οι πρωτεργάται του θαύματος αείμνηστοι Πάπαι Ιωάννης ο ΚΓ´ και Παύλος ΣΤ´ και Πατριάρχης Αθηναγόρας, ..., αλλά και οι συνεχισταί του έργου αυτών, οι κρημνίζοντες τα διάφορα “τείχη του αίσχους,” ων φοβερώτερον το χωρίζον τους χριστιανούς...» («Επίσκεψις», αρ. 423, 15-7-1989, σ. 6-7, η έμφασις του γράφοντος). Με τον λόγον αυτόν ο κ. Βαρθολομαίος εβλασφήμησεν την Αγίαν Γραφήν, τας Συνόδους και τους Πατέρας της Εκκλησίας που εθέσπισαν τους Ιερούς Κανόνας και καθυπέβαλον τους αιρετικούς εις αναθέματα, βάσει των οποίων απεκόπη ο Παπισμός από το σώμα της Εκκλησίας. Προφανώς, «τείχη του αίσχους» θεωρεί ο κ. Βαρθολομαίος τους Ιερούς Κανόνας και τα αναθέματα κατά του Παπισμού, τα οποία δήθεν εκρήμνισαν ο Αθηναγόρας και ο Παύλος ΣΤ´ με την ψευδο-άρσιν των αναθεμάτων του 1965.

(8) Το 1998 ο Βαρθολομαίος εδήλωσε τα εξής δια του ανθενωτικούς αγίους της Εκκλησίας (Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Μάρκος Ευγενικός, Κοσμάς Αιτωλός, Αθανάσιος Πάριος, Νικόδημος Αγιορείτης κ.ά.): «Οφείλομεν από τούδε ... να αναθεωρήσωμεν την τακτικήν ημών, να εκκαθάρωμεν την παλαιάν ζύμην, να γίνωμεν νέον φύραμα ... Η μετάνοια ημών διά το παρελθόν είναι απαραίτητος ... Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού» (βλ. «Ορθόδοξος Τύπος», 23-7-1999).

(9) Το 2006 ο Βαρθολομαίος έκανε συλλείτουργο με τον «πάπαν» εις το Πατριαρχείον Κων/λεως, όπου ο ιερεύς εμνημόνευσεν τον «πάπαν» ως «αγιώτατον επίσκοπον Ρώμης», οι «ορθόδοξοι» του έψαλλον το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» κ.λπ.

(10) Το 2009 ο Βαρθολομαίος πήγε στην Εβραϊκή Συναγωγή της Ν. Υόρκης, όπου είπε ότι οι σημερινοί Εβραίοι είναι «τέκνα του Αβραάμ», «διαψεύδοντας» έτσι τον Χριστόν (βλ. Ιω. 8:44), ότι δήθεν πιστεύομεν εις τον ίδιον Θεόν με τους Εβραίους κ.λπ.