Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ IE'

Πρέπει να πολεµά κανείς µε όλες του τις δυνάµεις και παντοτεινά

και γενναία.

Εάν θέλης να νικάς τους εχθρούς σου πιό γρήγορα και εύ-κολα, είναι

ανάγκη να πολεµάς, αδελφέ και για πάντα και γενναία, εναντίον όλων σου

των παθών, περισσότερο όµως και ειδικά εναντίον της φιλαυτίας σου,

δηλαδή της υπερβολικής αγάπης του εαυτού σου, συνηθίζοντας να έχης για

φίλους σου αγαπητούς τις περιφρονήσεις και τις θλίψεις, που µπορεί

ποτέ να σου δώση ο κόσµος· γιατί, µε το να µη γνωρίζεις κάποιος αυτό

τον πόλεµο του εαυτού του και µε το να τον υπολογίζη λίγο, συνέβηκε

και συµβαίνει πάντα να είναι οι νίκες δύσκολες, σπάνιες, ατελείς και

ανύπαρκτες.

Λοιπόν, αυτός ο πόλεµος πρέπει να γίνεται πάντοτε, ασταµάτητα,

δηλαδή συνεχώς, ως την ώρα του θανάτου σου και µε γενναία ψυχή, την

οποία εύκολα θα αποκτήσης εάν την ζητήσης από τον Θεό· εάν όµως

σκεφθής την µανιασµένη ορµή και το παντοτεινό µίσος, που έχουν

εναντίον σου οι εχθροί δαίµονες και το µεγάλο πλήθος των παρατάξεων

και στρατευµάτων του, σκέψου όµως απο την άλλη πλευρά και οτι είναι

πολύ µεγαλύτερη η δύναµι του Θεού και η αγάπη που σου έχει και οτι

πολλοί περισσότεροι είναι οι Αγγελοι του ουρανού και οι προσευχές

των Αγίων, που πολεµούν κρυφά µε το µέρος µας, όπως γράφτηκε γιά

τον Αµαλήκ· «Με µυστικό και αόρατο χέρι πολεµά ο Κύριος» (Έξόδ.

17,16). Γι’ αυτό και απο αυτήν την σκέψι παρακινήθηκαν τόσες γυναίκες

και τόσα ανήλικα παιδιά και κατέκτησαν και νίκησαν όλη τη δύναµι και

σοφία του κόσµου, όλες τις προσβολές του εχθρού διαβόλου και όλη τη

µανία του.

Οπότε, δεν πρέπει να φοβηθής ποτέ, αν και σου φαίνεται ότι ο

πόλεµος των εχθρών είναι δυνατός κατά πολύ, ότι θα παραµείνη για όλη

σου την ζωή και ας σε φοβερίζη µε πτώσεις από διάφορα µέρη. Γιατί,

κάθε δύναµι και γνώσι των εχθρών µας, βρίσκεται στα χέρια του θείου

µας Αρχιστρατήγου Ιησού Χριστού, για του οποίου την τιµή

πολεµείσαι. Ο οποίος, επειδή µόνος του σε προσκαλεί µε πίεσι στον

πόλεµο, είναι φανερό, οτι όχι µόνο δεν θα αφήση ποτέ να υπάρξει σε

βάρους σου κάποια εξουσία και νίκη από τους εχθρούς (γιατί αυτό το

θεωρεί ως προσβολή του)· αλλά πολεµώντας αυτός για σένα, θα τους

δώση στά χέρια σου νικηµένους, οταν του φανή ευχάριστο, όπως

γράφτηκε «Ο Κύριος ο Θεός σου πηγαινοέρχεται µέσα στο στρατόπεδό

σου για να σε προστατεύση και για να συλλάβη τους εχθρούς σου και

να τους παραδώση στα χέρια σου». (∆ευτερ. 23,14). Εάν όµως και αυτός αργοπορήση µέχρι την τελευτία µέρα της

ζωής σου, να κάνης αυτή την νίκη27

, αυτό θα είναιγια µεγαλύτερο

κέρδος σου· µόνον εσύ, αυτό πρέπει να κάνης, το να πολεµάς

µεγαλόψυχα· και αν πολλές φορές µείνης πληγωµένος στον πόλεµο,

µην αφήσης ποτέ σου τα όπλα, ούτε να φύγης· τέλος πάντων, για να

παρακινήσαι να πολεµάς γενναία, πρέπει να γνωρίζης, οτι αυτόν τον

πόλεµο δεν µπορεί να τον αποφύγη κανένας άνθρωπος, είτε στη ζωή

είτε στο θάνατο· και όποιος δεν πολεµάει για να νικήση τα πάθη και

τους εχθρούς του, αναγκαστικά πρέπει να συλληφθή απο εδώ ή απο εκεί

και να πεθάνη.

Γι αυτό, πρέπει να πολεµάµε γενναία και πάντα, γιατί έχουµε να

κάνουµε µε τέτοιους εχθρούς, οι οποίοι τόσο πολύ µας µισούν, που δεν

είναι δυνατόν να ελπίζουµε ποτέ από αυτούς ούτε ειρήνη, ούτε διωρία ή

καµµία ανακωχή και κατάπαυσι του πολέµου. Γιατί καλό ήταν από την

αρχή να µην ανοίξουµε πόρτα και να βάλουµε τους εχθρούς και τα

πάθη µέσα στην ψυχή και καρδιά µας· αφού όµως τους βάλαµε µία

φορά, δεν µπορούµε πιά να αδιαφορήσουµε, αλλά πρέπει να πολεµάµε

για να τους βγάλουµε, επειδή αυτοί είναι αναιδείς και αδιάντροποι, δεν

βγαίνουν µε άλλον τρόπο παρά µε τον πόλεµο.28

                                         -------------------------------------------

27 Καθώς o Θεός δεν έξωλόθρευσε όλα τα έθνη απο την γη της επαγγελίας, αλλά άφησε σε αυτή

τις πέντε περιφέρειες των αλλοφύλων και τους Σιδωνίους και Εβραίους, ένα µεν, γιά να

δοκιµάζη τους Εβραίους, αν φυλάττουν τις εντολές του και σταθερή την πίστι τους σε αυτή. Και

άλλο, για να τους µαθαίνη πάντοτε τον πόλεµο, όπως γράφτηκε. «Και αυτά τα Εθνη άφησε ο

Κύριος, ώστε πειρασαι εν αυτοίς τον Ισραήλ .... Γνώναι εισακούσονται τάς εντολάς Κυρίου. Του

διδάξαι αυτοίς πόλεµον» (Κριτ. γ' 13, 14). Κατά αυτό τον τρόπο δεν εξολοθρεύει όλα τα πάθη

από µάς, αλλά άφήνει και µερικά να µας πολεµούν µέχρι το θάνατό µας, όχι από αδυναµία, ή

αίτία δική του, αλλά από αιτία δική µας, καθώς ερµηνεύει ο Θεοδώρητος: Ο α', για να µη

πέσωµε σε αµέλεια, αλλά να είµαστε άγρυπνοι, επιµελείς και προσεκτικοί· ο β΄, γιά να µην

λησµονήσουµε τον πόλεµο και ξαφνικά µας πλακώσουν και µας νικήσουν τα πάθη και οι

εχθροί· γ', για να προστρέχωµεν πάντα στον Θεό και να ζητούµε θερµότερα την βοήθειά του· ο

δ', για να µην υπερηφανευώµαστε, αλλά να είµαστε ταπεινοί στο φρόνηµα· ε', για να µισήσουµε

από την καρδιά µας τα πάθη και τους εχθρούς, που τόσο ακούραστα µας πολεµούν· ς΄, δια να

δοκιµασθούµε, αν µέχρι τέλους φυλάξουµε την τιµή του Θεού και την άγάπη και την πίστι· ζ΄,

για να παρακινούµεθα στενώτερα στο να φυλάττουµε όλες τις εντολές και να µη

παραβαίνουµε ούτε την παραµικρή· η΄, για να µάθουµε µε την δοκιµή πόσο αξίζει η αρετή και

ακολούθως να µη την αφίνουµε και να πέφτουµε στην αµαρτία, θ΄, για να γίνεται και ο

παντοτεινός πόλεµος υπόθεσις µεγαλυτέρων στεφάνων σε µας· ι', για να δοξάσουµε τον Θεό και

να ντροπιάσουµε περισσότερο τον διάβολον και την αµαρτία, µε την µέχρι τέλους υποµονή µας

και ια', για να είµαστε γυµνασµένοι απο συνήθεια στον πόλεµο να µην φοβηθούµε την ηµέρα του

θανάτου, όταν θα µας γίνη ο πλέον δυνατώτερος πόλεµος.

28 Ό µέγας Βασίλειος στον σχετικά µε την Παρθενία λόγο του, αναφέρει πάνω σε αυτό ένα ώραίο

παράδειγµα και λέει. «Καθώς οι βασιλικοί στρατιώτες σε καιρό πολέµου, δέν βάλλουν τα άρµατά

τους µέσα σε κλεισµένα σπίτια, αλλά µέσα σε εκείνα που βρίσκουν ανοικτά και αφού τα βάλλουν

µίαν φορά, τα άφήνουν µέσα και αυτοί βγαίνουν έξω και περπατούν, χωρίς να φοβούνται ότι

κάποιος θα ρίξη έξω τα άρµατά τους, κατα αυτό τον τρόπο και οι πονηροί δαίµονες, οταν

βρίσκουν ανοικτή την πόρτα της καρδιάς µας, βάζουν µέσα σε αυτή τα άρµατά τους, τα οποία είναι

οι κακοί λογισµοί και τα πάθη και τα αφήνουν, εάν εµείς δεν αγωνισθούµε να τα πετάξουµε έξω.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ IΔ'

Τί πρέπει να γίνεται, οταν η ανώτερη λογική θέλησις φαίνεται

νικηµένη από την παράλογη και κατώτερη και απο τους

εχθρούς.

Αν καµµία φορά σκεφθής ότι η λογική σου θέλησις δεν µπορεί να

αντισταθή ποτέ καθόλου στην παράλογη επιθυµία και στους εχθρούς

που σε πολεµούνε, επειδή και δεν αισθάνεσαι να έχης µία προθυµία

ζωντανή εναντίον τους· συ όµως, να παραµείνης, αδελφέ µου,

σταθερός και µην εγκαταλείψης τον πόλεµο, γιατί θα θεωρήσαι ως

νικητής, εφόσον δεν βλέπης φανερά νικηµένο τον εαυτό σου. ∆ιότι

όπως η ανώτερη θέλησί µας δεν έχει ανάγκη από τις κατώτερες

επιθυµίες, για να προσβάλλη τις πράξεις της, έτσι αν αυτή η ίδια δεν

θέλη, δεν µπορεί να πιεσθή ποτέ και να νικηθή από αυτές µε όσο

σκληρό πόλεµο και αν της κάνουν. Γιατί, ο Θεός χάρισε στη θέλησί

µας τόση ελευθερία και δύναµι, ώστε και αν όλες οι αισθήσεις, και

όλοι οι δαίµονες και όλος ο κόσµος µαζί οπλισθούν εναντίον της και

την πολεµούν δυνατά, παρόλα αυτά, µπορεί η θέλησί µας µε κάθε

ελευθερία, να τα περιφρονήση και να θέλη εκείνο, που θέλει, ή να

µη θέλη εκείνο, που δεν θέλει και όσες φορές θέλει και για το σκοπό

εκείνο που της αρέσει καλύτερα.

Εάν δε και καµιά φορά οι νοητοί εχθροί και η παράλογή σου

επιθυµία, τόσο δυνατά σε πολεµούνε και σε καταπιέζουν, ώστε

αποδυναµωµένος, δεν µπορείς να κάνης εναντίον τους κανένα έργο

πνευµατικό για να βοηθηθής, σου λέω, να µη δειλιάσης ούτε σε αυτή

την περίπτωσι, ούτε να ρίξης στη γή τα άρµατα· άλλα χρησιµοποίησε

αυτό το όχηµα,εναντίον αυτών και λέγε προς τους εχθρούς· «δεν

υποχωρώ από τον πόλεµο, δεν θα σας αφήσω ούτε τώρα

απλήγωτους». «Ο Κύριος είναι το φως και η σωτηρία µου, ποιόν θα

φοβηθώ; Ο Κύριος το καταφύγιο της ζωής µου, από ποιόν θα

πανικοβληθώ;» (Ψαλµ. 26,1). «Εγώ στο όνοµα του θα εξουθενώσω

τους εχθρούς µου» (Ψαλµ. 43,7)· και αν τώρα δυναµωθής, αλλά πάλι

νικηθής, όπως γράφτηκε· «Όσο και αν συνασπίζεσθε, θα

συντριβήτε· εξοπλισθήτε όσο θέλετε, πάλι θα συντριβήτε» (Ησ.

8,9). Οπότε όπως κάνει εκείνος που έχει εναντίον του τον εχθρό και

τον καταδυναστεύει· ο οποίος, µη µπορώντας να τον χτυπήση κατ'

ευθείαν, τον χτυπά πλάγια και δοκιµάζει να κάνη ένα πήδηµα

παραπίσω, για να µπορέση να τον πληγώση και κατ’ ευθείαν έτσι

κάνε και συ· µάζεψε τους λογισµούς σου µέσα στον εαυτό σου και σκέψου ότι δεν έχεις καµµία δύναµι και έτσι καταφεύγοντας στο

Θεό, που µπορεί τα πάντα, κάλεσέ τον µε θερµή ελπίδα και δάκρυα,

ενάντια στο πάθος που σε πολεµεί, λέγοντας· «Κύριε, βοήησέ µε·

Θεέ µου, Θεέ µου, βοήθησέ µε· Ιησού µου, βοήθησέ µε· πολέµισε τους

πολεµούντας µε· πάρε ασπίδα και όπλο και έλα βοήθησέ µε» (Ψαλµ.

34,1). «Θεοτόκε Παρθένε, βοήθησέ µε, για να µην αφήσω τον εχθρό

να µε νικήση».

Εάν δε το πάθος και ο εχθρός σου δίνη χρόνο, µπορείς ακόµη να

βοηθήσης την αδυναµία της θελήσεώς σου κατά του πάθους, µε τους

στοχασµούς και αυτές τις ασκήσεις. Παραδείγµατος χάριν, όταν εσύ

πέσης σε καµία δυσκολία ή άλλη κάποια τιµωρία και η επιθυµία σου δεν

µπορή ή δεν θέλη να την υποµείνη, βοήθησέ την µε αυτά.

Α'. Σκέψου, ότι η δοκιµασία αυτή που υποφέρεις, πρέπει να την πάθης

άξια, γιατί εσύ έδωσες την άφορµή και µε κάθε δίκαιο χρωστάς να

υποφέρης εκείνην την πληγή, που εσύ µε τα χεριά σου έδωσες στον εαυτό

σου.

Β'. Εάν εσύ δεν εχης στη δοκιµασία αυτή κανένα φταίξιµο, γύρισε τον

λογισµό σου στα πολλά άλλα και µεγάλα σου σφάλµατα και σκέψου, πως

για αυτά δεν σου εδωσε ακόµη ο Θεός την τιµωρίαν που σου αρµόζει, αλλά

ούτε εσύ τα σωφρόνισες καθώς πρέπει· οπότε η ευσπλαγχνία του Θεού σε

ελέησε και για να µη βασανισθής αιώνια, σου έστειλε την προσωρινή αυτή

δοκιµασία· και λοιπόν πρέπει να την δεχθής µε χαρά και ευχαριστία.

Γ'. Σκέψου, ότι αν και πρόλαβες και έκανες αρκετό κανόνα για τα

αµαρτήµατα σου εκείνα µε τα οποία λύπησες την µεγαλειότητα του Θεού

(το οποίο δεν πρέπει ποτέ να σκεφθής)· σκέψου όµως πως στην βασιλεία των

ουρανών δεν µπαίνει κανείς άλλος, παρά µέσα απο την στενή πύλη των

δοκιµασιών και των θλίψεων. «Πρέπει να περάσουµε από πολλές θλίψεις

για να µπούµε στην Βασιλεία του Θεού» (Πράξ. 14,21).

∆'. Οτι αν και σύ µπορείς να µπής σε αυτή την βασιλεία µέσα απο άλλο

δρόµο, δηλαδή µέσα απο την αγάπη του Θεού, όµως αυτό δεν πρέπει ούτε

καν να το σκεφθής· επειδή και ο Υιός του Θεού µε όλους του τους φίλους,

µπήκε σε αυτή µέσα απο αγκάθια και σταυρούς.

Ε'. Σκέψου πως αυτή η δοκιµασία που υποφέρεις, είναι κατά το

θέληµα του Θεού (το οποίο πρέπει να σκέφτεσαι στην αρχή κάθε σου

πράξεωςς και θλίψεως που θα σου συµβαίνη, όπως σου είπα πιό πριν, στο ι΄

και ια΄ κεφάλαιο, δηλαδή το να θέλης να γίνεται σε κάθε σου έργο και σε

κάθε άλλο γεγονός το θέληµα του Θεού), ο οποίος για την αγάπη που

σου έχει, εύχαριστιέται και χαίρεται να σε βλέπη να υποφέρης ως πιστός

του και γενναίος πολεµιστής. Λοιπόν και συ για να ανταποκριθής σε αυτή του

την αγάπη, οσο είναι άδικη και βαριά η δοκιµασία που υποφέρεις, τόσο

αγωνίσου να την υποµένης µε ευχαριστία. Γιατί κάνοντας έτσι, φαίνεσαι

πως υποµένεις στην πράξι και αγαπάς και σε αυτά ακόµη τα σκληρότατα

βασανιστήρια µόνον την θεία του θέλησι, για την οποία και κοντά στην οποία, κάθε τι πικρό φαίνεται γλυκό και κάθε άτακτο έχει τάξι και κανόνα

τέλειο.

Η ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ (29 Ἀυγούστου)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ένδοξος Βαπτιστής του Κυρίου είναι ο περισσότερο τιμώμενος Άγιος στην Ορθόδοξη παράδοση, μετά την Υπεραγία Θεοτόκο και θεωρείται ο προστάτης του Ορθόδοξου μοναχισμού. Αναρίθμητα είναι τα μοναστήρια και οι εκκλησίες που τιμώνται στο όνομά του.

Το μαρτυρικό του τέλος: Η εμφάνιση, ο ασκητικός βίος του, τα κηρύγματα και οι βαπτίσεις μετάνοιας προκάλεσαν την προσοχή του Συνεδρίου των Εβραίων που έστειλε ανθρώπους για να δει τι συνέβαινε, οι οποίοι έλαβαν ως απάντηση «φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου».

Όπως ήταν φυσικό, τα τίμια λόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίων καθώς και του Ηρώδη που τον στηλίτευε συνέχεια για την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του αδελφού του Ηρώδη Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.

Ο Ηρώδης φυλάκισε τον Άγιο Ιωάννη αλλά δεν ήθελε να τον θανατώσει γιατί ήξερε ότι είχε δίκιο αλλά εκτός αυτού φοβόταν και τον λαό που αγαπούσε τον βαπτιστή τους. Στα γενέθλιά του ζήτησε από την κόρη της Ηρωδιάδας τη Σαλώμη η οποία ήταν ελαφρών ηθών, να του χορέψει και της υποσχέθηκε με όρκο να της δώσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάδα, η μητέρα της, που μισούσε τον Ιωάννη, βρήκε τότε την ευκαιρία που αναζητούσε όπου προέτρεψε τότε την κόρη της να ζητήσει το κεφάλι του προφήτη Ιωάννη μέσα σ΄ ένα πινάκιο (πιάτο).

Όταν ήρθε η κεφαλή του Τίμιου Προδρόμου μπροστά της. ζήτησε αυτό το τρισάθλιο και ελεεινό γύναιο, να τρυπήσουν τη γλώσσα του Ιωάννη με μια βελόνα. Καταλαβαίνεται πόσο μισούσε η αθλιότητα της, τον Βαπτιστή για τις αλήθειες που ξεστόμιζε. Η γλώσσα έκανε ένα σπάσιμο και ακούστηκε ξανά η φωνή του Βαπτιστή που είπε δυνατά «μετανοείτε». Μέχρι την τελευταία στιγμή, ακόμα και μετά τον Θάνατο του, προειδοποιούσε ο Άγιος Ιωάννης και Τίμιος Πρόδρομος, ο Βαπτιστής του Σωτήρα μας να μετανοούμε. Τι άλλο μπορούσε να κάνει παραπάνω για την ανθρωπότητα ο Μεγάλος αυτός Άγιος;

Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν προετοίμασε μόνο τον δρόμο του Κυρίου στη γη αλλά και στον Άδη. Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στον Άδη και εκεί δίδαξε και προφήτεψε και πάλι τον ερχομό του Σωτήρα μας.

Ο Άγιος Ιωάννης θα είναι ο Αρχάγγελος ταξιάρχης στη θέση του έκπτωτου εωσφόρου. Το τάγμα που θα αντικαταστήσει η ανθρωπότητα. Για τον λόγο αυτό βλέπουμε σε κάποιες εικόνες του να έχει φτερά και να κρατάει το πινάκιο με την κεφαλήν του επάνω σε αυτό.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β'.

Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἐγκώμιο τήν ἀποκεφάλιση τοῦ Τιμίου Προδρόμου (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου)

Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου

α. -Λαμπρή καί θεοχαρμόσυνη εἶναι, εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἡ πανήγυρη πού μᾶς συγκέντρωσε σήμερα γιά νά γιορτάσουμε πνευματικά. Πολύ σωστά χαρακτηρίζεται λαμπρή, γιατί φεγγοβολάει καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό ὄνομα ἐκείνου πού σήμερα τιμᾶμε, ἐπειδή αὐτός καί εἶναι καί ὀνομάζεται λυχνάρι τοῦ φωτός. Δέν εἶναι βέβαια λυχνάρι πού μᾶς περιλούζει μέ ὑλικό φῶς, γιατί τότε δέν θά ἦταν διαρκής καί ἀδιάκοπη ἡ λάμψη του καί θά χανόταν κάθε φορά πού θά ’μπαινε μπροστά του κάποιο ἐμπόδιο. Ἀλλ’ εἶναι φῶς πού δείχνει τήν ἀστραφτερή λαμπρότητα τῆς θείας χάριτος στά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς ἐκείνων πού ἔχουν συγκεντρωθεῖ γιά νά γιορτάσουν τή μνήμη του καί ἀνεβάζει τό νοῦ στό νά στοχάζεται τά παθήματα τοῦ δικαίου ἄνδρα, ὥστε βλέποντας μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τό μακάριο ἐκεῖνο μαρτύριο, νά γεμίσουμε μέ πνευματική εὐφροσύνη.

Σέ καμία περίπτωσι βέβαια, ἡ θέα τοῦ χυμένου καταγῆς αἵματος κάποιου ἄλλου ἀποκεφαλισμένου ἀνθρώπου, δέν θά ’φερνε εὐχαρίστηση. Οὔτε τό ἄκουσμα μιᾶς τέτοιας εἴδησης θά προκαλοῦσε σεβασμό στή μνήμη τοῦ ἀποθαμένου. Γιατί πῶς θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπό φυσικοῦ του ἀγαπάει τή ζωή, νά χαρεῖ μία αἱμορραγία πού ὁδηγεῖ στό θάνατο; Ἀντίθετα, πολύ περισσότερο, τό θέαμα αὐτό θά τόν ὁδηγοῦσε σέ ἀπέχθεια, οἶκτο καί κακολογία τῆς πράξεως, ἐκτός ἄν παραλογιζόταν καί ἀποθηριωνόταν, μή μπορώντας νά ἀντιδράσει λογικά σ’ αὐτά πού βλέπει, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τά διάφορα ζῶα πού δέν ἔχουν λογική. Χαίρονται δηλαδή, κακαρίζουν καί χοροπηδᾶνε οἱ πετεινοί ὅταν βλέπουν νά σφάζουν ἕνα ἄλλο κοκόρι, ἀπολαμβάνοντας μόνο τό θέαμα, χωρίς νά σκέπτονται ὅτι τούς περιμένει καί αὐτούς τό ἴδιο πάθημα. Χαίρονται ὅμως τά μάτια μας νά βλέπουν τό αἷμα κάθε ἁγίου, εὐφραίνονται τ’ ἀφτιά μας ν’ ἀκοῦν τά σωτήρια μηνύματά του καί τά χείλη μας τό προσκυνοῦν. Γιατί ἡ ἀφαίρεσή του χαρίζει τέλεια συμμετοχή στήν ἀθάνατη καί ἀληθινή ζωή. Δέν ἐννοῶ βέβαια μόνο τή σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλά καί ὁτιδήποτε ἀπό τά ἅγια μέλη του -ἤ μιά τρίχα καί καθετί πού φοροῦσε ἤ ἔπιαναν τά χέρια του- εἶναι περιζήτητο καί πολύτιμο γιά κεῖνον πού ἔχει ἀποφασίσει νά πιστεύει καί νά λατρεύει σωστά τόν Θεό. Γι’ αὐτό ἐκεῖνος πού ἔχει κάτι τέτοιο στό σπίτι του ἤ στήν ἐκκλησία -δηλαδή τό ὁλόκληρο λείψανο ἤ ἕνα μέρος του, ἀκόμα καί τό ἐλάχιστο κομματάκι- τό θεωρεῖ ἰδιαίτερη τιμή καί καυχιέται γι’ αὐτό, σάν νά ’χει θησαυρό πού ὑποβοηθάει τόν ἁγιασμό του καί ἐξασφαλίζει τή σωτηρία του. Ἔτσι προσέρχεται μέ πολλή εὐλάβεια στή λειψανοθήκη μέ τήν ἱερή σκόνη καί ἐγγίζει μέ δέος τά ἀνέγγιχτα, λόγω τῆς ἱερότητάς τους, ἱερά λείψανα.

β. – Τέτοιο εἶναι γιά μᾶς τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἄν καί γιά τούς γονεῖς του ὑπῆρξε αἰτία τοῦ πιό παραδόξου καί τοῦ πιό πονεμένου θρήνου. Πῶς μποροῦσαν νά μήν καταπλαγοῦν μέ τό σφάξιμο τοῦ παιδιοῦ τους -ἀφοῦ μέχρι τότε δέν εἶχαν ἀντικρύσει νεκρό- νά μή θρηνήσουν, νά μήν ξεσπάσουν σέ γοερές κραυγές, βλέποντάς το ἔτσι ξαφνικά ριγμένο καταγῆς, βουτηγμένο στά αἵματα, νεκρό ἀπό τό φονικό μαχαίρι τοῦ ἀδελφοῦ του;

Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ δικαίου προφήτη Ἀμώς, τόν ὁποῖο, ἀφοῦ πρῶτα ξυλοκόπησε ἄγρια ὁ βασιλιάς Ἀμασίας, τόν θανάτωσε μέ ξίφος. Ἐπειδή τόν κτυποῦσαν σάν βόλια οἱ προφητεῖες του, τόν χτύπησε καί αὐτός στό κεφάλι μέ ρόπαλο καί τόν παρέδωσε στό θάνατο.

Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Μιχαία τόν ὁποῖο γκρεμίζοντας σκότωσε ὁ Ἰωράμ, ὁ γιός τοῦ Ἀχαάβ, ἐπειδή κήρυττε μέ παρρησία τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιατί τόν ἔλεγχε, ὅπως λέει ἡ Ἁγ. Γραφή, γιά τίς ἀσέβειες τῶν προγόνων του.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα πού τόν ἔκοψε μέ πριόνι στά δυό ὁ Μανασσῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασύρει στήν εἰδωλολατρεία τόν ἐπιπόλαιο καί εὐμετάβλητο Ἰσραηλιτικό λαό -πού ἀλλαξοπιστοῦσε τόσο εὔκολα- γιατί δέν ὑπέφερε νά ἀκούει τά ὅσα τοῦ φανέρωνε ὁ προφήτης.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ γενναίου Ἐλεάζαρ, τῶν ἑπτά παίδωνκαί τῆς θεοφοβούμενης μητέρας τους, πού ἔχυσε ὁ Ἀντίοχος, μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια, γιατί δέν ἀνέχθηκε τή σθεναρή ἀντίσταση πού τοῦ πρόβαλαν οἱ ἀήττητοι γιά χάρη τῆς τηρήσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί πού τούς βρῆκε ὁ θάνατος μέ τέλεια καί ἀκέραιη τήν πίστη τους.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ζαχαρία, πού ἔχυσε μπροστά στό θυσιαστήριο τό μαχαίρι τῆς ἀφηνιασμένης ὠμότητας τῶν Ἰουδαίων, ἐπειδή δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν τό ἄκουσμα τῶν προφητικῶν ἀποκαλύψεων.

Τί χρειάζεται νά πῶ περισσότερα ἀπό τό νά ἀναφέρω γενικά ὅλων τῶν ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων καί τῶν προφητῶν τό ἅγιο αἷμα, τό ὁποῖο μέ πολλούς τρόπους ἔχυσαν διάφοροι αἱματοβαμμένοι δολοφόνοι καί πού τώρα κυκλώνει τή γῆ σάν πλούσιος ποταμός καί σβήνει τήν ἀσέβεια;

γ. – Τέτοιο ἦταν καί τό ἅγιο αἷμα τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστῆ τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ὁποῖο μιλᾶμε σήμερα καί τό ὁποῖο ἔχυσε ἀπό τόν ἱερό του τράχηλο σάν πολύτιμο μύρο πού εὐωδιάζει τήν οἰκουμένη. Τό αἷμα αὐτό δέν τό ἔφτιαξε ἡ ἡδονική πολυφαγία, οὔτε τό κρασί, οὔτε κάποια ἀπό τίς ἄλλες τροφές πού συνήθως παχαίνουν καί εὐχαριστοῦν τούς λαίμαργους.

Ἀλλά τό δημιούργησε ἡ Χάρη τῆς ἐγκράτειας, πού ὁ Ἅγιος τήν ἀσκοῦσε ἀπό τά σπάργανά του μέχρι τό μαρτυρικό του τέλος. Καί ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, ὁ Ἰωάννης, πού οὔτε ἔτρωγε, οὔτε ἔπινε… (Ματθ. 11, 18-19).

Τό αἷμα αὐτό χύθηκε πρίν ἀπό τό αἷμα τοῦ Δεσποτικοῦ καί ἀθανάτου ποτηρίου. Γιατί ἔπρεπε ὁ Πρόδρομος τοῦ Φωτός, πού μέ τό λαμπρό ἐρχομό του ἀπό στείρα μάνα φώτισε ὅσους βρίσκονταν πάνω στή γῆ, νά γίνει ἀκτινοβόλος κήρυκας καί σ’ αὐτούς πού ἦταν κάτω ἀπό αὐτήν, δηλαδή στόν Ἅδη.

Τό αἷμα αὐτό ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Παντοκράτορα Κυρίου, περισσότερο ἀπ’ ὅτι εἶχε τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ. Γιατί κάθε ἔργο περιέχει μέσα του μιά μυστική φωνή πού δέν παράγεται ἀπό ἠχητικά ὄργανα, ἀλλά πού γίνεται φανερή ἀπό τή δύναμι πού ἔχει βάλει μέσα σ’ αὐτό ὁ ποιητής τοῦ ἔργου.

Τό αἷμα αὐτό εἶναι πιό ἀξιοσέβαστο ἀπό τό αἷμα τῶν Πατριαρχῶν (Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, κ.τ.λ.), πιό πολύτιμο ἀπό τό αἷμα τῶν προφητῶν καί πιό ἁγιασμένο ἀπό τό αἷμα ὅλων τῶν δικαίων. Γιατί εἶναι πιό ὑπέροχο καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό αἷμα τῶν Ἀποστόλων καί πιό ἔνδοξο καί ἀπό τό αἷμα τῶν μαρτύρων. Καί αὐτά τά λόγια δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά εἶναι λόγια τοῦ Μεγάλου Λόγου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔχει δώσει τή σχετική μαρτυρία γιά τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Εἶναι αἷμα πού στολίζει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιό ὄμορφα ἀπό κάθε στολισμό πού θά τῆς γινόταν μέ πολύχρωμα καί σπάνια λουλούδια. Χύθηκε γιά τήν δικαιοσύνη στό τέλος τῆς ἐποχῆς πού ἴσχυε ὁ παλαιός νόμος καί ἔγινε λούλουδο πού παραστέκει στήν εἴσοδο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

δ. – Ἀλλά ἄς συνεχίσουμε τώρα νά ποῦμε, μέ βάση τά ἱερά Εὐαγγέλια, πῶς αὐτό τό αἷμα χύθηκε, ἀπό ποιόν καί γιά ποιά ὑπόθεση. Ὁ Ἡρώδης λοιπόν, λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο,ξσυνέλαβε τόν Ἰωάννη, τόν ἔδεσε καί τόν φυλάκισε, ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδερφοῦ του Φιλίππου. Γιατί ὁ Ἰωάννης τοῦ ἔλεγε: Δέν ἐπιτρέπεται νά συζεῖς μέ αὐτήν. Ἤθελε τότε λοιπόν νά τόν θανατώσει, ἀλλά φοβήθηκε τό λαό, γιατί ὅλοι θεωροῦσαν τόν Ἰωάννη προφήτη(Ματθ. 14,3-5).

Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ

ΠΗΓΗ: http://ekklisiastikiparadosigox.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9.html

Ὁ Ἃγιος Φανούριος ὁ Μεγαλομάρτυς (27 Αὐγούστου)

Η Ανεύρεση της Εικόνας

Τον καιρό πού οι Αγαρηνοί κατέλαβαν την νήσο Ρόδο θέλησαν να οχυρώσουν και πάλι το όμορφο νησί και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, τα όποια είχαν καταστραφεί σε
πολλά σημεία από τις αλλεπάλληλες πολεμικές συγκρούσεις.
Προς το νότιο μέρος του φρουρίου της πόλης πού ήτο και κατεστραμμένο υπήρχαν πολλά μισογκρεμισμένα σπίτια και προς τα εκεί εστράφησαν οι κατακτηταί να πάρουν πέτρες
για τις ανάγκες του φρουρίου. Πήραν λοιπόν μαζί τους και πολλούς χριστιανούς, σαν εργάτες και άρχισαν να σκάβουν τα ερείπια. Εκεί μέσα ανακάλυψαν καταπλακωμένη μια
ωραιοτάτη εκκλησία και πλήθος εικόνων, πού ήσαν όμως πολύ κατεστραμμένες και δεν μπορούσε κάνεις να διακρίνει λεπτομέρειες, παραστάσεις ή γράμματα.
Ξαφνικά όμως καθώς σκάλιζαν οι εργάτες μέσα στο ναό βρήκαν μια θαυμάσια, ολοκάθαρη και άφθαρτη εικόνα, πού έμοιαζε σαν να είχε αγιογραφηθεί την ίδια ημέρα. Και αυτό
είναι μια πρόσθετη απόδειξη ότι η ανεύρεση δεν ήταν τυχαία αλλά δωρεά του Θεού. Η Εικόνα έγραφε επάνω «Άγιος Φανούριος»

Στρατιωτικός και ομολογητής Χριστού

Ας εκθέσουμε λοιπόν το Συναξάρι του αγίου Φανουρίου, όπως συνάγεται από τις παραστάσεις της εικόνας του:
Στα πλαίσια, φαίνεται, ενός από τους πολλούς διωγμούς των Ρωμαίων αυτοκρατόρων κατά των χριστιανών, συνελήφθη και ο στρατιωτικός Φανούριος με την κατηγορία ότι δεν
σέβεται και δεν θυσιάζει στους θεούς πού επέβαλε το τότε καθεστώς. Οδηγήθηκε για το λόγο αυτό ενώπιον του αρμόδιου δικαστή, ο οποίος τον υπέβαλε σε σχετική ανάκριση.
Ο Φανούριος ομολόγησε τη χριστιανική του πίστη. Αρνήθηκε να προσφέρει θυσία στους ειδωλολατρικούς θεούς και διακήρυξε αφοσίωση στον μόνο αληθινό Θεό.
Αφού ο δικαστής ανακριτής είδε την εμμονή του αγίου στην πίστη του, κατά την τακτική πού ακολουθούσαν την εποχή των διωγμών, παρέδωσε το χριστιανό ομολογητή σε δήμιους
για να τον «συνετίσουν». Πρώτο μαρτύριο ήταν κατά την εικονογραφική παράσταση το χτύπημα της κεφαλής του αγίου Φανουρίου με πέτρες εκ μέρους των δημίων. Το υπέμεινε
χωρίς διαμαρτυρίες και γογγυσμούς, για τη δόξα του ονόματος του Κυρίου.

Η οδός των μαρτυρίων

Διαπιστώνοντας ο δικαστής ότι όχι μόνο δεν κάμπτεται ο γενναίος αθλητής του Χριστού στην πρώτη αυτή δοκιμασία, αλλά με παρρησία υπομένει, δοξολογώντας τον Κύριο και 
Θεό του, δίνει εντολή να συνεχιστούν τα μαρτύρια με πιο άγριο τρόπο. Και σ’ αυτό ήταν εξασκημένοι και έμπειροι οι βασανιστές των αγίων της Πίστεως. Σύμφωνα λοιπόν με τις 
υπόλοιπες παραστάσεις της εικόνας πού βρέθηκε, ακολούθησαν τα έξης, στη μακρά οδό του μαρτυρίου του αγίου Φανουρίου:

Τον ρίχνουν καταγής και τον χτυπούν με ξύλα, μαστίγια και ρόπαλα, ενώ ο μεγαλομάρτυς τα αντιμετωπίζει ημίγυμνος με καρτερία, χωρίς φωνές και ικεσίες να τον λυπηθούν. 
Η γαλήνη είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο του. Και η ψυχή του ασφαλώς θα βρίσκεται κοντά στον αρχηγό της πίστεως και τελειωτή Ιησού.

Στην επόμενη παράσταση εμφανίζεται να τον έχουν κλεισμένο στη φυλακή. Όχι όμως σε ησυχία. Διότι δύο από τους φρουρούς της τον έχουν ξαπλώσει και ξεσχίζουν το σώμα του
με ειδικά σιδερένια νύχια. Αυτό ήταν ένα αυτό τα συνηθισμένα μαρτύρια στα οποία υπέβαλαν κατά την περίοδο των διωγμών τους χριστιανούς. Και αφού τους ξέσχιζαν τις σάρκες, 
έριχναν στις πληγές καυτό λάδι ή αλάτι, ή τις έκαιγαν με αναμμένες λαμπάδες, προκαλώντας αφόρητους πόνους και προσπαθώντας να κάμψουν την πίστη των χριστιανών.
Μετά από το μαρτύριο τούτο αφέθηκε για λίγο ο άγιος στη φυλακή, προφανώς για να ξανασκεφθεί όχι μόνο τις απειλές του δικαστή αλλά και τις υποσχέσεις του.

Στην πέμπτη λοιπόν παράσταση ο φυλακισμένος άγιος Φανούριος, οντάς αποφασισμένος για το τελικό μαρτύριο, δεν σκέπτεται τιμές και αξιώματα. Προσεύχεται, ζητώντας τη 
χάρη και την ενίσχυση του Θεού, ώστε να «μείνει πιστός άχρι θανάτου».

Ακολουθεί νέα προσαγωγή του ενώπιον του δικαστή, με την παρουσία φρουρών. Ανακρίνεται και πάλι. Ομολογεί με θάρρος την πίστη του. Δεν πείθεται στα επιχειρήματα της 
εξουσίας. Αντίθετα, μιλάει με πειθώ και παρρησία για τον Ιησού Χριστό και τη σωτηρία πού έφερε στους ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν σ’ αυτόν. Η όλη στάση του φανερώνει 
ότι με θάρρος αντιμετωπίζει και τα απειλούμενα νέα βασανιστήρια, αλλά και το τελικό μαρτύριο.

Η συνέχεια παρουσιάζεται στην επόμενη απεικόνιση. Μέσα στη φυλακή ή το προαύλιο της ο άγιος Φανούριος εμφανίζεται δεμένος στα χέρια και τα πόδια σε κατακόρυφο ξύλο, 
ενώ δύο από τους φρουρούς δεσμώτες κατακαίνε τα πλευρά του, προκαλώντας πόνους, παρόλο πού ο μάρτυς τους υπομένει με καρτερία και από την όλη στάση του δεν δείχνει 
να τους υπολογίζει. Το πρόσωπο του είναι ιλαρό και ασφαλώς η σκέψη και η καρδιά του βρίσκονται κοντά στον Κύριο.

Η υπομονή του αγίου στα μαρτύρια εξαγρίωνε όλο και περισσότερο το δικαστή, αλλά και τους δήμιους του. Και από τα ελαφρότερα τον υπέβαλαν σε πλέον επώδυνα βασανιστήρια, 
ελπίζοντας ότι στο τέλος θα δειλιάσει, θα σκεφτεί τη νεότητά του, θα καμφθεί το φρόνημά του και θα απαρνηθεί τη χριστιανική του ιδιότητα, για να κερδίσει τη ζωή του. Έτσι τον 
υπέβαλαν στο μαρτύριο του τροχού. Τον έδεσαν δηλαδή ημίγυμνο σ’ ένα μάγκανο (τροχό) με καρφιά, ενώ και στο έδαφος είχαν τοποθετήσει αιχμηρά σίδερα πού εξείχαν προς τα 
πάνω. Καθώς λοιπόν γύριζαν το μάγκανο αυτό, ξεσχίζονταν οι σάρκες του μάρτυρα, τόσο από κάτω όσο και από τα καρφιά του τροχού. Αλλά ούτε και το φρικτό αυτό μαρτύριο τον λύγισε.

Έτσι προχώρησαν στο επόμενο, όπως απεικονίζεται στην ένατη κατά σειράν παράσταση: Τον έριξαν σε βαθύ λάκκο, μες στον οποίο υπήρχαν αγριεμένα και νηστικά θηρία, με 
σκοπό να τον κατασπαράξουν. Αλλ’ ώ του θαύματος! Η προστασία και χάρη του Θεού δεν επέτρεψε στα θηρία να επιτεθούν στον μάρτυρα του Κυρίου. Τού φέρθηκαν σα να ήταν 
εξημερωμένα, προκαλώντας το θαυμασμό και την απορία των δημίων και του ίδιου του δικαστή.
Ο φανατισμός τους όμως ήταν τόσο ανεξέλεγκτος, πού αντί να προβληματιστούν και να ενδιαφερθούν για την όντως αλήθεια της χριστιανικής πίστεως, συνέχισαν το βασανισμό 
του αγίου Φανουρίου. Με νέο μαρτύριο: Τον ξάπλωσαν στη γη και έβαλαν πάνω στο εξασθενημένο από τα σκληρά βασανιστήρια σώμα του βαριά πέτρα, πιστεύοντας πώς αυτό 
θα έθετε τέρμα στη ζωή του. Και πάλι απατήθηκαν, αφού ο Ιησούς Χριστός, στον οποίο δεν έπαψε ο μάρτυς να προσεύχεται, τον προστάτεψε, δίνοντάς του αντοχή και δύναμη για να σηκώσει τη βαριά πέτρα.

Τότε ο δικαστής κάνει μία τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια, πού παριστάνεται στην ενδέκατη ένθετη εικόνα: Δίνει εντολή και οδηγείται ο άγιος Φανούριος δεμένος μπροστά 
σε ειδωλολατρικό βωμό, παρακινείται δε για ύστατη φορά να θυσιάσει. Πλην μάταιος ο κόπος. Έπειτα από τόσα μαρτύρια και πίεση, στην οποία ανταπεξήλθε με καρτερία και 
ηρωισμό, πού μόνο στους γενναίους αθλητές της πίστεως συναντά κανείς, ήταν αδύνατο πλέον να προδώσει τον Κύριο και Θεό του για χάρη ειδώλων που ήταν «έργα χειρών 
ανθρώπων». Με κατηγορηματικό τρόπο αρνήθηκε να θυσιάσει. Στην παράσταση εμφανίζεται να κρατά αναμμένα κάρβουνα. Θα του ήταν αρκετό να τα βάλει με θυμίαμα στο 
βωμό και να θεωρηθεί έτσι ότι προσφέρει θυσία. Όμως προτίμησε να καίγονται οι παλάμες του!

Η τελείωση του

Ήταν πλέον φανερό ότι ο άγιος Φανούριος δεν επρόκειτο να ενδώσει σε κανένα από τα βασανιστήρια πού είχε επινοήσει η κρατική εξουσία και εκτελούσαν με ιδιαίτερη
βαναυσότητα οι δήμιοι. Το είχε ο άγιος αποδείξει με το θάρρος της ομολογίας, με την καρτερία, με την προσευχή, με την αποφασιστικότητά του να υπομείνει ως το τέλος για τη
δόξα του Χριστού.
Απογοητευμένος και συνάμα οργισμένος ο δικαστής από την αποτυχία του να μεταστρέψει τον άγιο Φανούριο και να τον φέρει ατούς κόλπους των ειδωλολατρών, έβγαλε την
τελεσίδικη απόφασή του: Να θανατωθεί ο χριστιανός νέος διά της πυράς! Και την τελική αυτή σκηνή αναπαριστά η δωδέκατη κατά σειράν ένθετη εικόνα: Ανάβουν οι δήμιοι δυνατή
φωτιά σ’ ένα καμίνι και ρίχνουν μέσα του τον μάρτυρα του Χριστού. Κι ενώ οι φλόγες κατατρώγουν τις σάρκες του, εκείνος γαλήνιος, με τα χέρια υψωμένα σε στάση προσευχής,
ευχαριστεί τον Κύριο γιατί τον αξίωσε να μαρτυρήσει για το όνομά Του και παραδίδει την αγιασμένη ψυχή του σ’ Αυτόν, για να την κατατάξει στο ουράνιο τάγμα του «νέφους των μαρτύρων».

Η αναστήλωση του ναού του

Αφού βρέθηκε η εικόνα, ο καλός εκείνος ποιμένας και αρχιερέας του Θεού, ο Νείλος, πήγε στον ηγεμόνα της Ρόδου και ζήτησε την άδεια να ξαναχτίσει τον ερειπωμένο ναό, στον 
οποίο κατά την ανασκαφή είχε βρεθεί η εικόνα του αγίου. Ο ηγεμόνας αρχικά δεν έκανε δεκτό το αίτημα. Μπροστά όμως στην επιμονή του Νείλου υποχώρησε και έδωσε την 
συγκατάθεσή του. Τότε ο αρχιερέας ανήγειρε και πάλι τον ιερό εκείνο ναό.
Ο σωζόμενος σήμερα ναΐσκος είναι βυζαντινός, πού επί τουρκοκρατίας είχε μετατραπεί σε τζαμί, γνωστό με το όνομα Πιαλεντίν, προς τιμήν ομώνυμου πασά.
Σύμφωνα, τέλος, με Κώδικα (άριθμ. 1190) της Βιβλιοθήκης του Βατικανού, φερμένο από τους Ιππότες, στη Ρόδο υπήρχε την εποχή τους και Μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη του μεγάλο μάρτυρος αγίου Φανουρίου.

ΠΗΓΗ: http://xristianos.gr

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύ­ματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακό­λουθο:
 

Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρ­χιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό).
 

Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστι­κό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί.
 

Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρι­σευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέ­λαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες.
 

Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρή­νητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθα­νε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελ­πίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχ­μαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς.
 

Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέν­τη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευ­λάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προ­σεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών.
 

Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφι­σμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανού­ριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευ­θερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, δια­φορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμ­βαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυ­τό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρ­χισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρό­πο.  

Την άλλη όμως νύχτα ο Άγιος Φανούριος επέμβηκε πιο αποτελεσματικά, έλυσε τους τρεις ιερείς απ' τα δεσμά τους και τους υ­ποσχέθηκε, πως θα τους ελευθέρωνε από τους Αγαρηνούς την άλλη μέρα. Φανερώ­θηκε και πάλι στους Αγαρηνούς και τους απείλησε αυτή τη φορά, πως αν δεν ελευθέρωναν το πρωί τους ιερείς, θα μεταχειρι­ζότανε σκληρά μέτρα γι' αυτούς.
 

Το άλλο πρωί οι Αγαρηνοί αισθάνθησαν την τιμωρία, γιατί έχασαν όλοι το φως τους και το κορμί τους έμεινε παράλυτο. Έτσι αναγκάσθησαν τότε να συμβουλευτούν τους συγγενείς τους, για να συζητήσουν το κα­κό που τους βρήκε. Όλοι δε οι άρχοντες α­ποφάσισαν να καλέσουν τους τρεις ιερείς, μήπως μπορούσαν να τους βοηθήσουν. Οι ιερείς την μόνη απάντηση που έδωσαν ήταν, πως αυτοί θα παρακαλούσαν τον Θεό τους κι Εκείνος θα αποφάσιζε.
 

Την τρίτη νύχτα παρουσιάστηκε πάλι ο Άγιος Φανούριος στους Αγαρηνούς και τους ανακοίνωσε πως αν δεν έστελναν οι τρεις άρχοντες γραπτώς στο ναό του τη συγκατάθεση τους για την απελευθέρωση των ιερέων, δεν θα ξανάβρισκαν πια την υ­γεία τους. Οι Αγαρηνοί τότε θέλοντας και μη έγραψαν το γράμμα που ζήτησε ο Άγιος Φανούριος και δήλωναν απερίφραστα, πως παραχωρούσαν, στους τρεις ιερείς την ελευ­θερία τους. Αυτές οι δηλώσεις τους κατατέ­θηκαν στον ιερό ναό του Αγίου.  

Πριν ακόμα επιστρέψει η αντιπροσωπεία των Αγαρηνών απ' το ναό, οι τυφλοί και παράλυτοι άπιστοι έγιναν εντελώς καλά με το θέλημα του Αγίου. Οι πλούσιοι Αγαρηνοί έδωσαν στους τρεις ιερείς όλα τα έξοδα του ταξιδιού τους κι αυτοί πριν αναχωρή­σουν κατέφυγαν στην εκκλησία, και αφού ευχαρίστησαν τον Άγιο για την απελευθέ­ρωσή τους, αντέγραψαν πιστά την εικόνα του Αγίου Φανουρίου και την πήραν στην Κρήτη, όπου την τιμούσαν κάθε χρόνο με δοξολογίες και λιτανείες.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:  ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ  ΙΔΡΥΜΑ   «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»

Τό Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἦχος δ΄.
Οὐράνιον ἐφύμνιον ἐν γῆ τελεῖται λαμπρῶς, ἐπίγειον πανήγυριν νῦν ἑορτάζει φαιδρῶς, Ἀγγέλων πολίτευμα, ἄνωθεν ὑμνωδίαις, εὐφημούσι τούς ἄθλους,
κατωθεν Ἐκκλησία, οὐράνιον δόξαν ἤν εὖρες πόνοις καί ἄθλοις τοῖς σοῖς, Φανούριε ἔνδοξε



Κοντάκιον Ἦχος γ΄.
Ἱερεῖς διέσωσας αἰχμαλωσίας ἄθεου, καί δεσμά συνέθλασας, δυνάμει θεία Θεοφρον, ἤσχυνας τυράννων θράση γεναιοφρόνως, ηὔφρανας Ἀγγέλων τάξεις
Μεγαλομάρτυς, διά τοῦτο σέ τιμῶμεν, θεῖε ὁπλίτα, Φανούριε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον

Τούς ἀσπαζομένους τήν σήν σεπτήν, εἰκόνα ἐν πίστει, καί αἰτοῦντας σήν ἀρωγήν, Μάρτυς κληρονόμους, τῆς θείας Βασιλείας Φανούριε, λιταίς σου, πάντας ἀναδεῖξον.

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΣΘΟΝΙΑ

ΠΗΓΗ: http://salpisma.blogspot.gr

Δια άλλη μια φορά ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν παρέλειψε να δώσει το Οικουμενιστικό του μήνυμα αλλά με λανθασμένες ερμηνείες όπως της περιβόητης ευχής «υπέρ της των πάντων ενώσεως»! Την ίδια ερμηνεία με τον Πατριάρχη δίνουν όλοι οι Οικουμενιστές ανεξαιρέτως. Προ ημερών την ίδια ερμηνεία έδωσε και ο ιερομόναχος Γαβριήλ την οποία και σχολιάσαμε.

Το μήνυμα του Πατριάρχη έχει ως εξής:

«Σεβασμιώτατοι, Ἱερώτατοι καί Αἰδεσιμολογιώτατοι, ἐκπρόσωποι καί σύμβουλοι τῶν ἐν Ἐσθονίᾳ Ἐκκλησιῶν,

Οἱ  ἀκολουθοῦντες τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί ἀναζητοῦντες τήν σωτηρίαν ἐν τῷ Ὀνόματι καί μόνον Αὐτοῦ, τοῦ ἐλθόντος εἰς τόν κόσμον, παθόντος, ταφέντος, ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν καί ἀναληφθέντος εἰς τούς οὐρανούς, «οὐδαμόθεν χωριζομένου, ἀλλά μένοντος ἀδιαστάτως μεθ᾿ ἡμῶν» πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, πρός ὁρατήν πως ἐκδήλωσιν τῆς συνεργασίας καί τῆς ἑνότητος ἡμῶν ὠργανώθημεν εἰς ἐπί μέρους σώματα ἑκασταχοῦ, ὡς καί τό λίαν  ἐπιτυχῶς ἐργαζόμενον ἀπό τινων ἐτῶν ὑμέτερον, τό ὀνομαζόμενον «Σῶμα ἐκπροσώπων καί συμβούλων Ἐκκλησιῶν Ἐσθονίας», εἰς τό ὁποῖον  συμμετέχουν πᾶσαι αἱ ἐν τῇ εὐλογημένῃ Χώρᾳ τῆς Ἐσθονίας δραστηριοποιούμεναι καί διακονοῦσαι τόν συνάνθρωπον Χριστιανικαί Ἐκκλησίαι.

Ἔχοντες ἀποκομίσει ἀγαθάς ἐντυπώσεις ἐκ τῆς συμβολῆς ἀναλόγων σωμάτων καί εἰς ἄλλας Χώρας, μέ στόχον τόν προβληματισμόν ἐπί φλεγόντων προβλημάτων ἀφορώντων εἰς τήν κοινήν χριστιανικήν μαρτυρίαν, ἐκφράζομεν τόν προβληματισμόν ἡμῶν διά τό θέμα τῆς ἑνότητος τοῦ κόσμου κατά τήν ἐνεστῶσαν περίοδον, καί ἰδιαιτέρως τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν, τό ὁποῖον μᾶς ἐμβάλλει ὡς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί προσωπικῶς εἰς περισυλλογήν, καί γνωρίζομεν ὅτι τό αὐτό ἰσχύει καί δι᾿ ὑμᾶς, ὡς πρόσωπα καί ὡς σῶμα ἐκπροσώπων καί συμβούλων τῶν ἐν  Ἐσθονίᾳ Ἐκκλησιῶν.

Ὡς εἶναι γνωστόν, κατά τήν διάρκειαν τῆς πρώτης μετά Χριστόν χιλιετίας, παρά τά ὑπάρχοντα σπέρματα διαιρέσεως μεταξύ τῶν χριστιανῶν τῆς Εὐρώπης, διετηρεῖτο ἡ πνευματική ἑνότης αὐτῆς. Ἀργότερον, ἐπί ἀρκετούς αἰῶνας, αἱ μεγάλαι μᾶζαι τῶν χριστιανῶν καί τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν, Ὀρθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικῶν καί ἄλλων Ὁμολογιῶν, ἔζων ἀπομεμονωμέναι μεταξύ των, διότι κατῴκουν, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, εἰς χώρας ἀμιγῶς τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου δόγματος. Τότε εἶχεν ἀναπτυχθῆ ἔντασις εἰς τάς σχέσεις μεταξύ τῶν Χριστιανῶν, ἡ ὁποία ἐπετείνετο σύν τῷ χρόνῳ διά πολλούς λόγους. Οἱ λόγοι αὐτοί καταδεικνύουν πόσον δυσχερές εἶναι σήμερον τό ἔργον τῆς διαπροσωπικῆς καί δογματικῆς ἐπαναπροσεγγίσεως πολυανθρώπων Ἐκκλησιῶν. Τά ἱστορικά γεγονότα εἶναι γνωστά.

Δέν χρειάζεται, λοιπόν, νά τονισθοῦν αἱ ἐκδηλώσεις θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ τοῦ παρελθόντος, διά νά καταστῇ αἰσθητόν πόσον οὐτοπικόν ἐφαίνετο τό ἐν ἔτει 1920 Μήνυμα  (Ἐγκύκλιος) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου  πρός ἁπάσας τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διά μίαν «εἰρηνικήν προσέγγισιν», τό ὁποῖον ἀπετέλεσε τήν ἀφετηρίαν τῆς ἀργότερον λαβούσης σάρκα καί ὀστᾶ Οἰκουμενικῆς Κινήσεως κατά τό πρότυπον τῆς τότε  Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν.

Εἰδικώτερον, ὡς πρός τάς σχέσεις πρός ἀλλήλας τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, σημειωτέον ὅτι παρά τάς ἐσωτερικάς καί ἐξωτερικάς δυσκολίας, τάς ὀφειλομένας εἰς τάς συσσωρευμένας  διαφοράς, φωτεινοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες κατά καιρούς ἐτόλμησαν νά ὁραματισθοῦν καί νά ἐλπίσουν τήν  πραγματοποίησιν τοῦ θεωρουμένου «ἀνελπίστου» «θαύματος τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν» καί νά ἀρχίσουν τούς διαλόγους τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συνεργασίας, οἱ ὁποῖοι ἀπέδωκαν ὡρίμους καρπούς, ὡς διαπιστοῦμεν καί ἐκ τοῦ σώματος ὑμῶν τούτου, τό ὁποῖον, ὡς μᾶς ἐνημέρωσεν ὁ ἡμέτερος Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ταλλίνης καί πάσης Ἐσθονίας κύριος Στέφανος, Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας, ἔχει συγκεκριμένους στόχους καί ἐργάζεται ἐπί τῇ βάσει προγραμματισμοῦ.

Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πιστεύει εἰλικρινῶς εἰς τό θεάρεστον τοῦ ὁράματος τούτου καί δι᾿ αὐτό ἐργάζεται τό ἐπ᾿ αὐτῷ εἰς τήν προώθησιν τῶν διαλόγων τῆς ἀγάπης καί τήν καλλιέργειαν τῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ τήν ἀπωτέραν ἐλπίδα ὅτι ἡ προσπάθεια αὕτη δέν θά ἀποβῇ ματαία. Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς οἱ δυσπιστοῦντες εἰς τήν πιθανότητα τῆς ἐπιτυχίας τῆς προσπαθείας, ἀλλ᾿ αἱ «πιθανότητες» δέν μᾶς ἀποτρέπουν, δέν πρέπει νά μᾶς ἀποτρέπουν, ἐκ τῆς συνεχίσεως αὐτῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν  Ἐκκλησία εἰς ὁλόκληρον τήν νυχθήμερον προσευχητικήν ἀκολου-θίαν ἐκτενῶς δέεται «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», ὡς ἐκ τούτου δέ ὀφείλομεν καί νά ἐνεργῶμεν πᾶν ὅ,τι δυνάμεθα ἐξ ὅσων συντελοῦν εἰς τήν ἐπίτευξιν τοῦ ἱεροῦ τούτου στόχου.

Ὑπό τοῦ πνεύματος τούτου ἐμπνεομένη ἡ ἡμετέρα Μετριότης, ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης, μετά πολλῆς τῆς χαρᾶς ἐπισκεπτόμεθα τούς παρόντας ἐκπροσώπους τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν τῆς Ἐσθονίας, τούς συγκροτοῦντας τό σῶμα τοῦτο, καί σᾶς ἀπευθύνομεν ἐγκάρδιον ἀδελφικόν χαιρετισμόν ἀγάπης καί τιμῆς. Εἴμεθα δέ βέβαιοι  ὅτι καί σεῖς πάντες διαπνέεσθε ὑπό τοῦ αὐτοῦ πνεύματος τῆς καταλλαγῆς καί τῆς φιλικῆς προσεγγίσεως τῶν πιστῶν τῶν Ἐκκλησιῶν σας. Τό πνεῦμα τοῦτο ἀσκεῖ σημαντικήν ἐπιρροήν εἰς τήν διαμόρφωσιν τοῦ γενικωτέρου κλίματος, τό ὁποῖον προωθεῖ ἤ ἀναστέλλει τοιαύτας δυσχερεῖς προσπαθείας. Διά τοῦτο ζητοῦμεν ὄχι μόνον τάς προσευχάς ὅλων σας, ἀλλά κυρίως τήν ἐμμονήν σας εἰς τήν φαινομένην ὡς οὐτοπικήν προσπάθειαν ταύτην, ἡ ὁποία διά νά καρποφορήσῃ ἀπαιτεῖ πολλήν ὑπομονήν, ταπείνωσιν, προσευχήν, πνευματικούς ἀγῶνας καί πολύν, βεβαίως, χρόνον.

Οἱ ἀπαιτούμενοι κόποι καί ὁ ἀναγκαῖος χρόνος γίνονται ἀντιληπτοί  ἐάν ἀναλογισθῶμεν ὅτι διά νά πλησιάσωμεν ἀλλήλους  μέχρις ἑνότητος πρέπει νά πορευθῶμεν πλέον τῶν χιλίων ἐτῶν ὄπισθεν διά νά συναντηθῶμεν ἐκεῖ ὅπου ἦτο ἀναμφισβητήτως ἡνωμένη ἡ πρώτη ἀδιαίρετος Ἐκκλησία καί ἐν συνεχείᾳ νά βαδίσωμεν πρός τά ἐμπρός ἐξοβελίζοντες κάθε καινοφανές στοιχεῖον, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ αἰτίαν διχασμοῦ. Ἀσφαλῶς,  διά τῆς συνεργασίας εἰς τούς τομεῖς τοῦ καθ᾿ ἡμέραν βίου, τῆς ἀνακουφίσεως τῶν πασχόντων,  τῆς θεραπείας  τῶν ἀσθενῶν,  τῆς οἰκοδομήσεως τῆς ἀγάπης καί τῆς συνοχῆς τῶν κοινωνιῶν, θά ἔλθῃ ἡ στιγμή κατά τήν ὁποίαν θά ὑπερβαθοῦν τά ἐμπόδια ἕν πρός ἕν καί θά ἀνατείλῃ ἡ πολυπόθητος καί παμπόθητος ἡμέρα Κυρίου, κατά τήν  ὁποίαν τά πάντα  θά «πληρωθοῦν φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».

Συνεχίσατε, λοιπόν, τόν ἀγῶνα, ἀδελφοί καί πατέρες, ἐλλαμπόμενοι ὑπό τοῦ Φωτός τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί τοῦ ἀπλέτου φυσικοῦ φωτός τῆς Ἐσθονίας, καί δίδετε ἀπό κοινοῦ μαρτυρίαν συμπορείας καί βιώσεως τῶν χριστιανικῶν παραγγελμάτων καί ἐντολῶν, μή λησμονοῦντες ὅτι «παρά Κυρίου τά διαβήματα ἀνθρώπου κατευθύνεται καί τήν ὁδόν αὐτοῦ θελήσει σφόδρα» (Ψαλμ. λς΄,23)  καί ὅτι «οἱ ἐχθροί τοῦ Κυρίου ἅμα τῷ δοξασθῆναι αὐτούς καί ὑψωθῆναι, ἐκλείποντες ὡσεί καπνός ἐξέλιπον» (Ψαλμ. λς΄,20), ἡ δέ Ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα. Ἀμήν. 

Οικουμενικός Πατριάρχής Βαρθολομαίος


Την απάντηση στον κ. Βαρθολομαίο την δίνει  Ὁ ἀοίδιμος καὶ ὁμολογητὴς Πρωθιεράρχης ἡμῶν† Μητροπολίτης πρ.Φλωρίνης Κυρὸς Χρυσόστομος (ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα του).Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἔδρασε ὁ ἀείμνηστος πρ. Φλωρίνης, δὲν ὑπήρχε ἀκόμη ἐπισήμως ὁ ὅρος "Οἰκουμενισμὸς", ἀλλά τὰ κύρια στοιχεία του περιλαμβάνονται σε λέξεις καὶ φράσεις ὅπως "συγχρονισμὸς", "νεωτερισμὸς", "προσέγγισις τῶν ἐκκλησιῶν", "ἔνωσις τῶν ἐκκλησιῶν".

«Τὸ Ἐκκλησιαστικὸν τοῦτο Συνέδριον (σ. σ. ἐννοεῖ τὸ "Πανορθόδοξο" Συνέδριο τοῦ 1923), εἰς ὅ ἀντεπροσωπεύθησαν μόνον αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τῆς Ἑλλάδος, τῆς Σερβίας καὶ τῆς Ρουμανίας, ἀπεφάσισε κατ’ ἀρχὴν τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου καὶ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ διὰ τὰς ἀκινήτους μόνον ἑορτάς, ἐπιφυλαχθὲν τοῦτο ἐν προσεχεῖ μέλλοντι νὰ διαρρυθμίσῃ καὶ τὸν Πασχάλιον Κανόνα ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, πρὸς προσέγγισιν, ὡς ἀπεφάνθη ὁ Πρόεδρος, τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως καὶ εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῆς Βασιλίδος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα καὶ τῶν ἐξ αὐτοῦ καθοριζομένων λοιπῶν Δεσποτικῶν ἑορτῶν».

   (Ἐπιστολὴ πρὸς Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Νικόλαον τόν Ε΄, Ἱεροσόλυμα, 10-4-1935) 

  «Τὸ ζήτημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου ἔχει βαθύτερα τὰ αἴτια καὶ ἐλατήριά του. Οἱ ἐμπνευσταὶ καὶ πρωτεργάται τούτου, οἷοι ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Μελέτιος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος, στερούμενοι δυστυχῶς βαθέως ὀρθοδόξου πνεὺματος, ἐγένοντο ἐν γνώσει ἢ ἀνεπιγνώστως ὄργανα ξένων ἐπιθυμιῶν καὶ σκοπῶν, δι’ ὧν ἐπιδιώκεται ἡ διάσπασις τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν  καὶ τῆς Ἑλληνικῆς ἰδεολογίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδοξίας Οἱ δύο οὕτοι Ταγοὶ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καὶ τῆς Ἑλλάδος ἁμιλλώμενοι εἰς δόξαν μεταρρυθμιστοῦ καὶ συγχρονισμένου Κληρικοῦ, ἀνεπέτασαν ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει τὴν σημαίαν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μεταῤῥυθμίσεων, ἀρχὴν ποιησάμενοι ἀπὸ τῆς μεταβολῆς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, ὅπερ ἀποτελεῖ ἕνα τῶν ἐνωτικῶν κρίκων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν πυξίδα τῆς θείας λατρείας καὶ τῶν ἔργων τῆς πατρῴας πίστεως καὶ εὐσεβείας.

    

     ...Ἐκεῖνο ὅπερ καθιστᾶ ὕποπτον τὴν σύγκλησιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ τούτου Συνεδρίου (σ. σ. τῆς λεγομένης "Πανορθοδόξου" Συνόδου) εἶναι ὅτι παρεκάθησαν ἐν αὐτῷ καὶ δὐο Κληρικοί ἑτεροδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ἃς ἔχομεν ἐξωδίκους πληροφορίας, ὡς καὶ ἡ ἀντορθόδοξος καὶ προτεσταντισμοῦ  ὄζουσα ἀπόφασις αὐτοῦ, νὰ μὴ θεωρηθῇ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ὑπὸ τινων Ἐκκλησιῶν ὡς λόγος Σχίσματος ὑπὸ τῶν ἄλλων, τῶν ἐμμενουσῶν εἰς τὸ πάτριον Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον (σ.σ. δὲν κατέστησε δηλαδὴ τὶς ἀποφάσεις της ὑποχρεωτικές γιὰ ὄλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες, γεγονὸς πρωτοφανὲς γιὰ Πανορθόδοξη -ὅπως ψευδῶς τὴν ἀποκάλεσαν- Σύνοδο: ἄλλη μία ἀπόδειξη ὅτι οὐσιαστικὰ ἐπρόκειτο γιὰ Ἀντορθόδοξη).

     ...Ἰδοὺ ποὺ ἔγκειται ἡ ἀχίλλειος ξενικὴ πτἐρνα τοῦ Πατριάρχου Μελετίου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, οἵτινες εἰσάγοντες μίαν ἀρχὴν προτεσταντικὴν εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, προάγουν αὐτὴν εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅστις ἀφίνει πλήρη ἐλευθερίαν εἰς τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ, οὐ μόνον εἰς τὰς λιτᾶς διατάξεις τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὴν τὴν πίστην καὶ τὴν ἀντίληψιν τῶν Δογμάτων, μὴ ἔχων διὰ τὴν ἐξήγησιν τούτων Κριτήριον Ἐκκλησιαστικὸν. Τοιαῦτα ὄντως κατετόλμησαν ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οἱ δύο οὗτοι Λούθηροι της ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἵτινες ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ συγχρονισμοῦ δὲν ἐδειλίασαν οὐδ' ἀπερρίγησαν νὰ καταπατήσωσιν ἀποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων καὶ καὶ Ἀποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνας, ἵνα προσεγγίσωσι πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ἐπὶ διασπάσει τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐπ' ἀθετήσει τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

    ...Εἶναι δὲ γνωστὴ εἰς τοὺς Ἐκκλησιαστικοὺς Κύκλους ἡ ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις τῶν πρωτεργατῶν τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας οἷοι εἶναι ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, καὶ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχηγοὶ, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, ὁ μὲν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων, ὁ δὲ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Οὔτοι ἐκδιωχθέντες ἐκ τῆς γειναμένης καὶ θρεψαμένης αὐτοὺς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, ἐπεκάθησαν ἐπὶ τῶν θρόνων τῶν Ἑλληνικῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν ἀπροκάλυπτον σκοπὸν νὰ ὁδηγήσωσιν αὐτὰς εἰς τὸν συγχρονισμόν, δηλαδὴ εἰς τὸν Καθολικισμὸν καὶ τὸν προτεσταντισμὸν. Διότι εἰς τίνα ἄλλον σκοπὸν ἀποβλέπουσιν αἱ Ἐκκλησιαστικαὶ μεταῤῥυθμίσεις ἃς εἰσηγήθησαν ἐν τῷ κακῶς ὀνομασθέντι Πανορθοδόξω Συνεδρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ δύο οὕτοι μεταῤῥυθμισταί, περὶ τῆς ἐνδυμασίας τῶν Κληρικῶν, τῆς ἀγαμίας τῶν Ἀρχιερέων, μὴ δευτερογαμίας τῶν χηρευόντων Ἱερέων, τῆς τροποποιήσεως τῶν νηστειῶν, τῆς συντομίας τῶν ἀκολουθιῶν, τῆς διαῤῥυθμίσεως τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, τῆς προσαρμογῆς τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου πρὸς τὸ Γρηγοριανόν, καὶ τῆς ἀναθεωρήσεως τῆς ὅλης Ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας καὶ τῆς προσαρμογῆς ταύτης πρὸς τὰς συγχρόνους ἀνάγκας τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς κοινωνίας; Ταῦτα πάντα τί ἄλλο σημαίνουσι, παρὰ τὸ νεωτεριστικὸν πνεῦμα τῶν δύο τούτων Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, οἵτινες ἐν τῇ ἐπιπολαίῳ ἀντιλήψει τῆς Ἐκκλησιαστικῆς αὐτῶν ἀποστολῆς, ἐνόμισαν ὅτι δύνανται νὰ μετακινήσωσι τὰ αἰώνια ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες ἡμῶν;

     ...Μόνον ὅσοι τῶν Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν ἐπιψαύδην καὶ ἐπιπολαίως ἐμυήθησαν τῆς μυσταγωγίας τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ἐρραντίσθησαν μόνον χωρὶς να βαπτισθῶσιν εἰς τὰ ζείδωρα καὶ φερέζωα νάματα τῆς Ἑλληνικῆς Κασταλίας, μόνον οὗτοι δύνανται νὰ διϊσχυρίζονται ὅτι ἐξυπηρετούσι τὴν ἐθνικὴν  ἰδέαν,προσεγγίζοντες τὴν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν πρὸς τὴν αἱρετικὴν κακοδοξίαν οὐχὶ διὰ τῆς προσχωρήσεως ταύτης πρὸς ἐκείνην, ἀλλὰ διὰ τῆς θυσίας τοῦ ἐλευθέρου πνεύματος τῆς ὀρθοδοξίας εἰς τὸ κοσμοπολιτικὸν καὶ ἀπολυταρχικὸν ἤ καὶ τὸ ἄκρως δημοκρατικὸν ( σ.σ. ἐλευθεριακὸ, ἀσύδοτο) πνεῦμα τῆς Καθολικῆς καὶ Προτεσταντικῆς (σ.σ. ἀντίστοιχα) Ἐκκλησίας».

   ...Τὸ ἡμερολόγιον ἔχει ἄμεσον σχέσιν καὶ μὲ τὴν θείαν λατρείαν διότι, ἐκτὸς τῆς συγχύσεως, ἥν προκαλεὶ ἡ ἀλλαγὴ τούτου εἰς τὴν τάξιν τῆς θείας λατρείας καὶ τοῦ Τυπικοῦ τῆς Ἐκκλησίας, διὰ τῆς καταργήσεως ἱερῶν ὕμνων καὶ ἱερῶν ἀκολουθιῶν, χωρίζει τὰς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας εἰς τὰς ἡμέρας τῶν ἐορτῶν καὶ τῶν νηστειῶν καὶ κάμνει τινὰς ἐξ αὐτῶν νὰ συνεορτάζωσι καὶ νὰ νηστεύωσιν οὐχὶ μετὰ τῶν ἄλλων ἀλλὰ μετὰ τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν τῶν κακοδόξων, καὶ Αἱρετικῶν, παρὰ τὴν παράδοσιν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦς Ἱεροὺς Κανόνας.
     ...Ὅτι δὲ τοιοῦτος εἶναι ὁ μύχιος πόθος (σ.σ. τὸν αναφέρει προηγουμένως: "νὰ προσεγγίσωσι πάσῃ θυσίᾳ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μὲ τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως") καὶ σκοπὸς τῶν δύο τούτων μεταρρυθμιστῶν (σ.σ. Μεταξάκη καὶ Παπαδόπουλου) τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δείκνυται τόσῳ ἐκ μιᾶς ἐρωτήσεως, ἥν ἀπηύθυνε ὁ Ἀντιπρόσωπος τοῦ Μακαριωτάτου ἐν τῷ Πανορθοδόξῳ λεγομένῳ Συνεδρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅσῳ καὶ ἡ ἐκ τῆς ἀποκρίσεως ἥν ἔδωκεν ὁ προεδρεύων Οἰκουμενικός τότε Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Εἰς πίστωσιν παραθέτομεν αὐτουσίας τὴν ἐρώτησιν καὶ τὴν ἀπόκρισιν. Ἐρώτησις: "Εἶναι ἀνάγκη νὰ μεταρρυθμισθῇ καὶ τὸ Πασχάλιον, ἤ ἀρκεῖ μόνη ἡ προσαρμογὴ τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν πρὸς τὰς ἀντιστοίχους ἡμερομηνίας τοῦ πολιτικοῦ ἡμερολογίου;". Ἀπόκρισις: "Μετὰ τὴν ἀποδοχὴν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου διὰ τὰς ἀνἀγκας τὰς βιοτικὰς, ἡ προσαρμογὴ πρὸς αὐτὸ, καὶ δὴ ταχέως, καὶ τοῦ ἑορτολογίου ἀποβαίνει ἀναπόφευκτος. Ἄλλος λόγος ἐπὶ πλέον πρὸς ἄμεσον προσαρμογὴν καὶ τοῦ Πασχαλίου εἶναι ἡ μεγάλη ἠθικὴ σημασία καὶ ἐντύπωσις, ἥν θὰ παραγάγῃ εἰς ὅλον τὸν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ διὰ τῆς ἀβιάστου πρωτοβουλίας ταύτης προσεγγίσις τῶν δύο Χριστιανικῶν κόσμων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως ἐν τῷ ἐορτασμῷ τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἐορτῶν" (Γρηγορίου Ευστρατιάδου, περὶ ἡμερολ. σελ. 7). Καὶ ἡμεῖς ἀναντιρρήτως ἐπιθυμοῦμεν καὶ δὲν ἀποστέργομεν, οὐδ' ἀπαναινόμεθα ποσῶς τὴν προσέγγισιν, ὡς καὶ αὐτὴν τὴν ἔνωσιν τὼν Ἐκκλησιὼν, τοῦθ' ὅπερ άλλως τε καθ' ἑκάστην εὔχεται καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡμῶν, ἀλλ' ὁ πόθος οὗτος καὶ ἡ ευχὴ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἐπιδιωχθῇ μὲ τὴν θυσίαν καὶ τὴν ἀπεμπόλησιν τῆς Ὀρθοδοξίας, προσχωρούσης πρὸς τὸ μέρος τῆς κακοδοξίας, ἀλλὰ μὲ τὴν θυσίαν ταύτης προσχωρούσης εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἀρκούντως φρονοῦμεν, κατεδείξαμεν δι' ὅσον ἐξεθέσαμεν, ὅτι σκοπὸς τῶν δύο μεγαλόσχημων Ἑλλήνων Ἱεραρχῶν εἶναι ἡ ὁπωσδήποτε προσέγγισις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως μὲ τὴν θυσία τῶν ὀρθοδόξων θεσμῶν, καὶ αἰωνοβίων παραδόσεων, ἃς καθιέρωσαν οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες εἰς τὰς 7 Οἰκουμενικὰς Συνόδους, αἵτινες ἀποτελοῦσι τὴν ἀνωτέραν πνοὴν τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τὸ ἀρίζηλον σέμνωμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν ὑμνωδίας καὶ φιλολογίας. Καὶ ὅταν ἡ Ὀρθόδοξος θεία λατρεία ἀπογυμνωθῇ ὅλου αὐτοῦ τοῦ θείου θησαυροῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων, οἵτινες ἀποπνέουσιν σὺν τῇ  εὐωδίᾳ τοῦ θείου Πνεύματος καὶ τὴν θυμήρη εὐωδίαν τῆς Ἐλληνικῆς σοφίας, τότε εὐκολώτερον θὰ δύνανται οἱ μεταρρυθμισταὶ οὗτοι νὰ κάμωσι καὶ μίαν ἀβαρίαν πρὸς τὸ μέρος τὸ δογματικὸν, διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν.
     

   (Τὸ ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον ὡς κριτήριον τῆς Ὀρθοδοξίας, Ι.Μ. Ἁγ. Διονυσίου Ὀλύμπου [σ.σ.ἐκεὶ ἤταν ἐξορία ὁ ἀείμνηστος], 1-14/7/1935)

  «…παντὶ σθένει ἐπιδιώκει (σ. σ. μιλᾷ γιὰ τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία) τὴν ὁπωσδήποτε προσέγγισίν της μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… Καὶ ἂν μὲν ἡ προσπάθεια αὕτη τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας  ἀπέβλεπεν εἰς τὴν ἐξυπηρέτησιν τοῦ δικαίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, οὐδεὶς θὰ εἶχεν ἀντίῤῥησιν νὰ ὑποβοηθήσῃ τὴν ὑπ’ Αὐτῆς ἐπιδιωκουμένην προσέγγισιν μετὰ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας. Ἀλλ’ ἡ προσέγγισις αὕτη ἐπιδιώκεται διὰ τῆς παραχωρήσεως πάντοτε ὀρθοδόξου ἐδάφους εἰς τὰς ἀπαιτήσεις καὶ τὰς κατακτητικὰς ἀξιώσεις τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, μετὰ φανατισμοῦ ταύτης ἐμμενούσης εἰς τὰς ἰδίας δοξασίας καὶ παραδόσεις. Ἀπόδειξις, ὅτι ἡ Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία διὰ τῶν ἐνωτικῶν τούτων προσπαθειῶν ἐπέτυχε νὰ ἀποσπάσῃ ἀπὸ τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Μελετίου καὶ τοῦ νῦν Πατριάρχου τῆς Ῥουμανίας Μύρωνος  τὴν αναγνώρισιν τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν σὺν τῇ ἀποδοχὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἐνῶ ἐξ ἀντιθέτου Αὕτη οὐδεμίαν ἔκαμεν ἀβαρίαν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὰς παραδόσεις καὶ τὰς Ἐκκλησιαστικὰς Αὐτῆς δοξασίας».
   (Ἔκθεσις πρὸς τὴν Διοικοῦσαν Σύνοδον τῆς Ἑλλάδος περὶ τῆς γνώμης τῶν Πατριαρχεῖων Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων ἐν σχέσει πρὸς τὸ Ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον, Ἀθῆναι 10/11/1936)

   «…οἱ δύο μεγαλόσχημοι Κληρικοὶ καὶ ῥηξικέλευθοι καινοτόμοι, ὁ ἐκλιπὼν Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης καὶ ὁ ἐπιζὼν Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, εἶχον καὶ ἔχουσι κατὰ νοῦν νὰ προσαρμόσωσι καὶ τὸ Πασχάλιον τῶν 318 Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἀης Οἰκουμενικῆς Συνόδου πρὸς τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, ἀδιαφοροῦντες ἂν θὰ καταπατηθῇ διὰ τῆς προσαρμογῆς ταύτης ὁ 7ος Ἀποστολικὸς Κανὼν καὶ τὸ Θεόπνευστον κῦρος τῆς Συνόδου, εἰς ἓν μόνον ἀποβλέποντες ἤτοι εἰς τὴν μεγάλην ἐντύπωσιν ἣν θὰ παραγάγῃ δῆθεν εἰς ὅλον τὸν πεπολιτισμένον κόσμον ἡ μεγάλη χειρονομία καὶ πρωτοβουλίαν αὐτῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν!!! Ἔστω καὶ διὰ τῆς περιφρονήσεως τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν. Καὶ τοῦτο, διότι οὔτοι δὲν αἰσθάνονται τὸν ὀρθόδοξον παλμὸν καὶ διότι «ἠγάπησαν μᾶλλον τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴν ῥῆσιν (Ἰωάν. Κεφ. ΙΒ΄, 43)».

   (Ἀναίρεσις τοῦ «Ἐλέγχου» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου  - 1937)

«…ὁ πόλεμος οὗτος (σ. σ. Α΄ Παγκόσμιος) λόγῳ συμμαχιῶν τῶν ἐμπολέμων Κρατῶν ἠνάγκασε τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συμπροσεύχωνται εἰς τὸ πολεμικὸν μέτωπον καὶ τὰς Ἐκκλησίας μετὰ τῶν κακοδόξων Αἱρετικῶν καὶ Σχισματικῶν, τουθ' ὅπερ ἀπαγορεύουσιν οἱ θεῖοι καὶ ἱεροὶ Κανόνες, κατὰ τὴν αὐστηρὰν καὶ ἀκριβῆ ἔννοιαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ τοιοῦτον ὅπερ ἐγένετο κατ’ οἰκονομίαν λόγῳ τῶν ἐμπολέμων περιστάσεων ἐνεθάῤῥυνε τὸ μεταῤῥυθμιστικὸν καὶ νεωτεριστικὸν πνεῦμα ἐνίων ῥηξικελεύθων Ἐκκλησιαστικῶν ἀρχηγῶν καὶ ὤθησεν αὐτοὺς εἰς Ἐκκλησιαστικὰς μεταῤῥυθμίσεις ἐπὶ τῷ σκοπῷ νὰ προσεγγίσουν ἐκ παντὸς τρόπου τὴν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν πρὸς τὰς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως. Τὴν πρωτοβουλίαν εἰς τάς Ἐκκλησιαστικὰς ταύτας μεταῤῥυθμίσεις εἶχον δυστυχῶς δύο Ἕλληνες Ἱεράρχαι, ὁ μὲν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τότε καὶ εἴτα Ἀλεξανδρείας ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ δὲ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Οἱ δύο οὕτοι φιλόδοξοι Κληρικοὶ μὴ ἐκτιμήσαντες δεόντως τὴν δύναμιν τοῦ βαθέος ὀρθοδόξου πνεύματος καὶ τὴν μεγάλην καὶ θείαν ἀποστολήν, ἣν κέκτηται ἡ Ὀρθοδοξία διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐνόμισαν ἐν τῇ ἀφελεῖ αὐτῶν συνειδήσει καὶ ἀβαθεῖ κρίσει ὅτι προσφέρουσιν ὑπηρεσίαν εἰς τὸν χριστιανικὸν κόσμον προσεγγίζοντες ἐκ παντὸς τρόπου τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρὸς τάς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἔστω καὶ διὰ τῆς θυσίας τοῦ ἀπέφθου τῆς ὀρθοδοξίας θησαυροῦ εἰς τὸν ὡς χρυσὸν λάμποντα ὀρείχαλκον τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν. Οὕτω ὁ Πατριάρχης Μελέτιος ἐν συνεργασίᾳ καὶ συνεννοήσει πάντως μετὰ τοῦ συμβούλου καὶ συνεργάτου Αὐτοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν συνεκάλεσεν κατὰ Μάϊον τοῦ 1923 ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐκκλησιαστικὸν Συνέδριον, ὅπερ καὶ ἀπεκλήθει κακῶς πανορθόδοξον, διότι εἰς τοῦτο δὲν ἀντεπροσωπεύθησαν παρὰ μόνον αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Ἑλλάδος, τῆς Σερβίας καὶ τῆς Ῥουμανίας καὶ μάλισται αἱ δύο τελευταῖαι διὰ λαϊκῶν ἀντιπροσώπων. Εἰς τὸ Συνέδριον τοῦτο ἔλαμπον διὰ τῆς ἀπουσίας αὐτῶν αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τῆς Ῥωσσίας, τῆς Κύπρου, τοῦ Θεοβαδίστου ὅρους Σινᾶ, τῆς Πολωνίας καὶ δὴ τὰ τρία Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς, ἤτοι τῆς Ἀλεξανδρείας, τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῶν Ἱεροσολύμων, προυτάθησαν ὑπὸ τοῦ Παναγιωτάτου προέδρου Κυροῦ Μελετίου οὐκ ὀλίγαι Ἐκκλησιαστικαὶ μεταῤῥυθμίσεις πρὸς τὸν σκοπόν, ὅπως προσαρμοσθῇ καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πρὸς τὰς συγχρονισμένας καὶ προοδευτικὰς κοινωνικὰς ἀντιλήψεις καὶ εὐχερανθῇ οὕτω ἡ προσέγγισις Αὐτῆς μετὰ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Δύσεως… Ἐξ ἄλλου ἡ ἐκ παντὸς τρόπου ὡς ἐδηλώθη ἐν τῷ σχεδιαγράμματι τῶν μεταῤῥυθμίσεων προσέγγισις τῶν Ἐκκλησιῶν καθιστᾷ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς προφανῆ μὲν τὸν ἑνωτικὸν ζῆλον, ἀλλὰ διακυβεύει τὸ ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξον πνεῦμα τῶν σχόντων τὴν πρωτοβουλίαν τοῦ Συνεδρίου, ἐννοούντων βεβαίως διὰ τῆς φράσεως ταύτης  τὸ ἐπεῖγον τῆς προσεγγίσεως καὶ μὲ τὴν θυσίαν ἀκόμη τῶν προαιωνίων καὶ σεπτῶν θεσμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας… Τὸ ἐνωτικὸν τοῦτο πρόγραμμα ὁ Πατριάρχης Μελέτιος ἔχων ὡς σύμβουλον καὶ συνεργάτην καὶ τόν ποτε Διδάσκαλόν του, τὸν ὁμόφρονα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν τὸν κ. Χρυσόστομον, ὡς ἔφθημεν εἰπόντες, ἤρξατο ἀπὸ τῆς προσαρμογῆς τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου πρὸς τὸ Γρηγοριανόν…».

(Ὑπόμνημα ἀπολογητικὸν ὑπὲρ ἀναστηλώσεως τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου -  1945)