Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ

«Ως εδοξάσθης, Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου.και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω Υψίστου. ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών. ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως. ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ' αυτόν. ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων. ο καταγραφείς εν ελεγμοίς εις καιρούς κοπάσαι οργήν προ θυμού, επιστρέψαι καρδίαν πατρός προς υιόν και καταστήσαι φυλάς Ιακώβ. Μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα.»

(Σ. Σειρ.48,11)

Ο προφήτης Ηλίας, ο μέγιστος των Προφητών.

 Για τον προφήτη Ηλία έχουν γραφεί στην Παλαιά Διαθήκη πολλές σελίδες, που όλες είναι μεστές πολλής και βαθειάς θεολογίας. Το Καρμήλιον όρος, πάνω στο οποίο ο Προφήτης προσέφερε κατά θαυμαστό τρόπο τη θυσία του, όταν από τον ουρανό κατήλθε φωτιά και  κατέκαψε τα σφάγια1, το όρος Σινά, επί του οποίου είχε θεοπτεία ο μέγας Προφήτης2, και το όρος Θαβώρ, πάνω στο οποίο εμφανίσθηκε μαζί με τον Κύριό μας ο Προφήτης3, είναι οι τρεις μεγάλες κορυφές ορέων, που αναφέρονται στη δόξα τη δική του.

Ο προφήτης Ηλίας, αγαπητοί μου, είναι μία μεγάλη μορφή, μια πολύ μεγάλη μορφή της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ο μέγιστος των Προφητών είναι ανώτερος κι απ' αυτόν τον προφήτη Ησαΐα τον μεγαλοφωνότατο. Και ενώ δεν έγραψε ο προφήτης Ηλίας ούτε μία λέξη, υπήρξε ο ίδιος μία μεγάλη προφητεία. Αυτό του το έργο, ο τρόπος με τον οποίο έζησε, ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από την παρούσα ζωή αλλά και η εμφάνισή του στη Μεταμόρφωση του Χριστού δείχνουν ότι η μορφή αυτή είναι παμμέγιστη, είναι πελώρια!

 Ο διαχρονικός Προφήτης.

Ο προφήτης Ηλίας είναι παρών, τόσο στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, όσο και στον χώρο της Καινής Διαθήκης.

Βέβαια ό,τι να πει κανείς και ό,τι να αναλύσει, πάντα θα μένει στην περιφέρεια των πραγμάτων, γιατί, όπως σας εξήγησα, είναι μία απύθμενη σε ανάλυση προσωπικότητα ο άγιος του Θεού Προφήτης. Θα μείνουμε μόνο σ' ένα μικρό περιστατικό της ζωής του, αλλά πολύ χαρακτηριστικό. Μάλιστα το περιστατικό αυτό μας δίνει ταυτόχρονα και μια άλλη εικόνα, μας δίνει έναν τύπο των εσχάτων ημερών.

Η επικαιρότητα του βιβλίου της Αποκαλύψεως.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει -πείτε από τα γεγονότα, πείτε από τον τρόπο που ζει ο κόσμος σήμερα, πείτε ότι πλησιάζουμε στα έσχατα, πείτε ό,τι θέλετε- στις μέρες μας το πολύ παραγνωρισμένο και παραγκωνισμένο και παραθεωρημένο βιβλίο της Αποκαλύψεως έρχεται στην επικαιρότητα, κι έτσι όλοι σήμερα ασχολούμαστε με το βιβλίο αυτό. Το δυστύχημα είναι ότι το Ορθόδοξο πλήρωμα είναι ανέτοιμο να προσεγγίσει το βιβλίο αυτό, επειδή ακριβώς δεν του είναι οικείο. και δεν του είναι οικείο επειδή για ολόκληρους αιώνες, ιδίως στην Ανατολή, επικράτησε μια παρεξηγημένη εντύπωση, ότι το βιβλίο αυτό είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες, δηλαδή ακατανόητο, ότι το βιβλίο αυτό είναι γεμάτο από προφητείες, που... μην τις πιάνεις... και ότι αν πιάσει κανείς τις προφητείες αυτές, μοιραία θα πέσει σε αιρέσεις και σε λάθη.
Υπήρχε αυτή η παρανόηση.

Όλα αυτά βεβαίως δεν είναι σωστά. μόνο μέχρις ενός βαθμού είναι σωστά. Ωστόσο όμως όλα αυτά αποτέλεσαν θα λέγαμε την αιτία για την οποία το Ορθόδοξο πλήρωμα δεν προσεγγίζει το βιβλίο αυτό του Θεού, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, το θεόπνευστο αυτό βιβλίο, το υπέροχο αυτό βιβλίο, το γεμάτο όχι μόνο από προφητείες αλλά και από πνεύμα παρηγορίας, και το οποίο υπάρχει για να ενισχύσει τον λαό του Θεού καθ' όλη την πορεία της ζωής του πάνω στη γη αυτή, και προπαντός στα έσχατα.

Έτσι, αγαπητοί, επανέρχομαι στο θέμα μου, για να σας πω ότι οπωσδήποτε αυτά που θα ακούσετε θα δείτε ότι έχουν σχέση με τα έσχατα. Έσχατα λέγονται εκείνα τα οποία αφορούν στο τέλος της Ιστορίας, δηλαδή όταν πια πλησιάζει να έρθει για τελευταία φορά ο Χριστός. Θα δείτε λοιπόν ότι η ζωή του προφήτου Ηλιού δεν είναι παρά μια ζωή ενός αντιτύπου που δείχνει ένα πρωτότυπο στα έσχατα.

Η ιστορική πορεία κάθε λαού. - Η ιδιότυπη πορεία του Ισραήλ.

Ένας λαός, πράγματι, στην ιστορική του πορεία ασφαλώς συναντά πολύ δύσκολες ημέρες για να επιβιώσει. Όμως ο Θεός είναι εκείνος που έχει τάξει τα οροθέσια της κατοικίας των λαών, δηλαδή τα σύνορα του κάθε λαού, αλλά και το πόσον καιρό θα ζήσει ένας λαός. Αυτό είναι σύμφωνο μ' εκείνο που λέει ο απόστολος Παύλος στους Αθηναίους. «ο Θεός... ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών»4. Έβαλε τα σύνορα λοιπόν ο Θεός, αλλά και όρισε τους προστεταγμένους καιρούς, το πόσο δηλαδή θα ζήσει ο κάθε λαός. Έτσι Εκείνος είναι που κρίνει πόσο θα ζήσει ένας λαός και ποια θα είναι τα σύνορά του.

Ο Ισραήλ ήταν ένας λαός αγαπημένος, ήταν ο ξεχωρισμένος λαός -εξ άλλου Ισραήλ θα πει αγαπημέ­νος5- και ο Θεός πολλές φορές στην ιστορική του πορεία τον είχε προστατεύσει. Κατά θαυμαστό μάλιστα τρόπο και σκανδαλώδη έναντι των άλλων εθνών ο Θεός είχε προστατεύσει τον Ισραήλ!

Τώρα όμως, ευρισκόμενοι κάπου στον 8ο αιώνα προ Χριστού, το βόρειο βασίλειο αποστατεί απ' τον Θεό. Πρέπει να σας πω ότι μετά τον θάνατο του Σολομώντος ο λαός χωρίστηκε σε δυο βασίλεια. το βόρειο βασίλειο, με τις δέκα φυλές, και το νότιο βασίλειο, με τις δυο φυλές, του Ιούδα και του Βενιαμίν. Το νότιο βασίλειο είχε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, ενώ το βόρειο τη Σαμάρεια. Το βόρειο βασίλειο λοιπόν είχε αποστατήσει από τον Θεό. Οι βασιλείς του ατυχώς υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν μια πολύ μεγάλη ευκολία να ειδωλολατρούν.

Αχαάβ - Ιεζάβελ.

Έτσι βασιλιάς του βορείου βασιλείου τον 8ο αιώνα ήταν ο Αχαάβ. Αυτός είχε έναν μαλακό, χαλαρό χαρακτήρα, με μια πολύ εύκολη στροφή προς την ειδωλολατρία, και ήταν άνθρωπος που επηρεαζόταν από τη γυναίκα του Ιεζάβελ. Αυτή δε η γυναίκα του, η οποία δεν ήταν Εβραία, αλλά Συροφοινίκισσα, ειδωλολάτρισσα φανατική, αποτελούσε και το χειρότερο κακό! Γρήγορα, εξαιτίας αυτής της φοβερής γυναίκας, η λατρεία του αληθινού Θεού εξοστρακίστηκε, και έτσι εισήχθη η λατρεία του Βάαλ και της αισχρότατης Αστάρτης -η οποία Αστάρτη ήταν κάτι αντίστοιχο με τη δική μας την Αφροδίτη.

Η κεραυνοβόλα εμφάνιση του Προφήτου.

Σ' αυτή την κρίσιμη καμπή του Ισραήλ, ο οποίος έζησε όσο ποτέ άλλοτε την αποστασία στις ημέρες αυτού του βασιλιά, εμφανίζεται ο φλογερός και ζηλωτής Προφήτης από τη Θέσβη, ο Ηλίας. Κι έρχεται αιφνίδια -προσέξτε αυτό το αιφνίδια. Έρχεται αιφνίδια! Σαν αστραπή και βροντή εμφανίζεται μπροστά στον βασιλιά, από προσώπου του Θεού, για να του δώσει εκείνο το φοβερό μήνυμα της επ' αόριστον ανομβρίας, σαν τιμωρία από τον Θεό για την αποστασία του λαού αλλά και της κυβερνήσεώς του.

«Ζη Κύριος ο Θεός των δυνάμεων, λέει στον βασιλιά, ο Θεός Ισραήλ, ω παρέστην ενώπιον αυτού, ει έσται τα έτη ταύτα δρόσος και υετός, ότι ει μη διά στόματος λόγων μου.»6 Ορκίζομαι στον Θεό τον ζώντα, τον Θεό του Ισραήλ, ενώπιον του Οποίου στέκομαι και υπηρετώ, ότι σ' αυτά τα χρόνια που θα έρθουν ούτε θα βρέξει ούτε θα πέσει δροσιά. Κι όλα αυτά θα εξαρτώνται από το στόμα το δικό μου. ό,τι λέω εγώ, αυτό θα γίνεται. Αυτά είπε ό Προφήτης, και εξαφανίσθηκε από προσώπου Αχαάβ. 

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία των λαών.

Τα λόγια του όμως αυτά, αγαπητοί μου, αποτελούν την κρίση του Θεού για την αποστασία ενός λαού.

Πού είναι εκείνοι, αλήθεια, που λένε ότι μπορούν να ρυθμίζουν ελεύθερα την ιστορική τους πορεία και τη ζωή τους και ότι δεν έχει κανέναν λόγο ο Θεός στην ιστορική πορεία ενός λαού ή ενός προσώπου; Πού είναι εκείνοι που το λένε; Βλέπετε εδώ; Και για να μην νομισθεί ότι αυτό αφορά μόνο στον Ισραήλ, σας λέω ότι ο Θεός σκεπτόταν και όλα τα έθνη, και χάραζε την πορεία όλων των εθνών.7

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία του Ισραήλ.

Πρόχειρα σας λέω το εξής. Στη γη Χαναάν κατοικούσαν πολλοί λαοί. Και λέει ο Θεός στον Αβραάμ: «Ακόμα δεν έφτασε να γεμίσει το ποτήρι των ανομιών τους. γι' αυτόν τον λόγο δεν θα εγκατασταθείς εδώ στη χώρα αυτή τώρα. Οι απόγονοί σου, λέει στον Αβραάμ, θα αναπτυχθούν πρώτα στην Αίγυπτο, θα γίνουν λαός πολύς, και κατόπιν θα έλθουν εδώ στη γη Χαναάν»8. Κι αυτό ξέρετε με πόσα χρόνια αντιστοιχούσε; Με τετρακόσια τριάντα χρόνια!9 «Τότε μόνο θα κατοικήσουν στη γη αυτή, όταν οι λαοί αυτοί θα έχουν γεμίσει το ποτήρι των ανομιών τους.» Είναι φοβερό. Περιμένει ο Θεός πότε θα έρθει το πλήρωμα της αμαρτίας· μέχρι που να ξεχειλίσει το ποτήρι. Τότε λέει θα καταστραφούν οι λαοί αυτοί.

Κι όταν έρχεται η ώρα ο Ιησούς του Ναυή να μπει μέσα στη γη Χαναάν, του λέει πάλι ο Θεός: «Πρόσεξε. Οι λαοί αυτοί, με τα μάγια τους, με τις μαντείες τους, με τη διαφθορά τους και με τον τρόπο που ζουν, ήλθε η ώρα να καταστραφούν γι' αυτό εσείς θα κυριεύσε­τε τη γη αυτή με πολλή ευκολία. Προσέξτε όμως. μην κάνετε κι εσείς τα ίδια, γιατί θα έρθει και η δική σας η ώρα να υποστείτε το ίδιο πράγμα.»10

Βλέπουμε λοιπόν ότι ό Θεός δεν έρχεται να ξεριζώσει κάποιους λαούς για να εγκαταστήσει τον αγαπημένο Του λαό, παρά μόνο εφ' όσον οι λαοί αυτοί έχουν αμαρτήσει.

Η κρίση του Θεού για την ιστορική πορεία των άλλων λαών και των Ελλήνων.

Θέλετε κάτι ακόμη; Ανοίξτε το βιβλίο του Ησαΐα να δείτε κάτι καταπληκτικό. Ομιλεί και προφητεύει ο Ησαΐας, όπως και ο Ιερεμίας και ο Ιεζεκιήλ και ο Δανιήλ, προφητεύουν για τα έθνη, αγαπητοί μου, για τους λαούς. όχι μόνο για τον Ισραήλ. «Ω, Βαβυλώνα, λένε, ήλθε το τέλος σου! Ω, Συρία...! Ω, Αίγυπτος...! Ω, Μωαβίτες...! Ω...! Ω...!»11 Ο Δανιήλ, πείτε μου, δεν προφητεύει για τους Έλληνες και για τους Πέρσες; Δεν προφητεύει για τους Βαβυλωνίους; Δεν λέει ότι οι Έλληνες θα νικήσουν τους Πέρσες, μ' εκείνη τη θαυμαστή προφητεία του, που έρχεται ένας τράγος, -ο μέγας Αλέξανδρος, ξέρετε, απεικονίζεται στα νομίσματα με κέρατα- ένας τράγος που τρέχει από τη Δύση ολοταχώς, λέει, και συγκρούεται μ' έναν κριό, που αντιπροσωπεύει τους Πέρσες, τον οποίο κυριολεκτικά λιανίζει;12

Βλέπετε λοιπόν, και επιμένω, δεν ομιλεί ο Θεός μόνο για τον Ισραήλ. ομιλεί για όλους τους λαούς και κατευθύνει τις τύχες όλων των λαών.

Θα σας επαναλάβω εκείνο που σας διάβασα προηγουμένως, που λέει ο απόστολος Παύλος στους Αθηναίους, ότι ο Θεός είναι ο «ορίσας προστεταγμένους καιρούς και τας οροθεσίας της κατοικίας αυτών», πάντων των εθνών, όλων των λαών. Συνεπώς, αγαπητοί, θα λέγαμε εδώ ότι οι Έλληνες δεν βγαίνουν έξω από το σχέδιο του Θεού, πολύ δε περισσότερο αφού έχουμε δεχθεί το Ευαγγέλιο από τους πρώτους, όταν κηρύχθηκε στον κόσμο το μήνυμα του Κυρίου.

Η Ελλάδα στα χνάρια του παλαιού Ισραήλ, έτοιμη να υποστεί τις ίδιες συνέπειες.

Και ερχόμαστε τώρα να ρωτήσουμε: Μήπως και η πατρίδα μας ζει και πολιτεύεται στα ίδια χνάρια του παλαιού Ισραήλ; Και όσα δεινά μας βρουν, θα λέγαμε πού θα οφείλονται; Τί λέτε; είναι δυνατόν να υποστούμε μια τυχόν -τυχόν!- συρρίκνωση των συνόρων μας; Ξέρετε ότι πάλι μπορούμε να γίνουμε μικρότεροι; Αγαπητοί μου, το ξέρετε ότι μπορούμε να γίνουμε πάλι μικρότεροι στα σύνορά μας;... Δεν υπάρχει τίποτα το αμετάθετο και σίγουρο. Από πού θα έχει το αίτιό του το θέμα; Ακόμη, αν υποστούμε σαν λαός μια δυσπραγία οικονομική ή ακόμα και μια κοινωνική αναστάτωση, από πού θα έχει την αφετηρία της αυτή όλη η κατάσταση; Ασφαλώς από την αποστασία του λαού μας και την στροφή του προς την ειδωλολατρία.

Αγαπητοί μου, ο λαός μας αποστατεί από τον Θεό καθημερινά. Το φαινόμενο της αθεΐας ήταν άγνωστο στην πατρίδα μας. Κι αρχίζει η αθεΐα να γίνεται μία πραγματικότητα σ' αυτόν εδώ τον χώρο, τον ελληνικό, εδώ που αναπτύχθηκε η Ορθοδοξία και έχουμε τόσους Αγίους! Είναι κάτι που εκπλήσσει. Και ξαναγυρίζουμε πάλι πίσω στην ειδωλολατρία!

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι ημέρες είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για όλο τον κόσμο;

Αλλά γιατί το είπε αυτό ο Προφήτης στον Αχαάβ; Για να μετανοήσει ο λαός. Μετανόησε ο Αχαάβ; Ούτε ο Αχαάβ, ούτε ο λαός. Άραγε εμείς θα μετανοήσουμε; Όταν σήμερα κηρύσσεται το κήρυγμα, της μετανοίας το κήρυγμα, και λέγονται αυτά που λέγονται, τί νομίζετε ότι είναι; Αυτά που σας λέω τώρα τί νομίζετε ότι είναι; Νομίζετε ότι είναι ένα φιλολογικό κήρυγμα, για το οποίο μπορούμε να λέμε ότι είναι μόνο λόγια; Όχι. είναι κήρυγμα μετανοίας, είναι κήρυγμα αφυπνιστικό! Άλλο τώρα εάν κοιμόμαστε κάποτε και με τον αισθητό ύπνο, κλείνουμε τα μάτια μας και δεν προσέχουμε τον ομιλητή. το αντιλαμβανόμαστε;... Είμαστε σε παράλληλες ημέρες με την εποχή του βορείου Ισραήλ, που ο Προφήτης ελέγχει με δριμύτητα την κατάσταση και φωνάζει. φωνάζει και χρησιμοποιεί, θα λέγαμε, το έκτακτο εκείνο στοιχείο, που καταπλήσσει με την παρουσία του τον λαό. Θα το αντιληφθούμε εμείς ότι οι ημέρες μας είναι κρίσιμες για τον λαό μας αλλά και για ολόκληρη την οικουμένη; Θα το καταλάβουμε αυτό;... άλλη παράγραφος αυτή. Αλλά αυτά που λέμε εδώ τώρα είναι κήρυγμα μετανοίας, και καλούμεθα να μετανοήσουμε για 'κείνη την κατάσταση που ήδη επικρατεί μέσα στον λαό μας! Είναι φοβερή η κατάσταση

Συνέπειες της αποστασίας του παλαιού Ισραήλ.

Ωστόσο, αγαπητοί μου, ο Προφήτης είπε το μήνυμά του, όπως σας είπα, το μήνυμα του Ουρανού, και εξαφανίστηκε από προσώπου του Αχαάβ. Από 'κείνη τη στιγμή όμως αρχίζει και η περιπέτεια του βορείου βασιλείου. Αν θέλετε, διαβάστε τα τέσσερα Βασιλειών -ιδίως το τέλος του δευτέρου, το τρίτο και τέταρτο Βασιλειών- για να δείτε εκεί τί περιπέτειες και τί καταστροφές υπέστη το βόρειο βασίλειο, με κατάληξη την αιχμαλωσία του από τους Ασσυρίους, εκατό περίπου χρόνια πριν από την καταστροφή του νοτίου βασιλείου, που και το δικό του τέλος -του νοτίου βασιλείου- ήταν η αιχμαλωσία του από τους Βαβυλωνίους.

Προειδοποιούσε και ο προφήτης Ησαΐας: «Κυράδες μου... φοράτε τα φουστάνια σας τα ωραία, έλεγε, με τις ζώνες σας τις χρυσές και τα χρυσοκεντημένα και μεταξωτά σας ρούχα... Σκοινί θα μπει στη μέση σας και θα συρθείτε ξυπόλητες στη γη της αιχμαλωσίας!...».13

Κι αν δεν τα καταλαβαίνουμε αυτά, θα 'ρθουν οι συνέπειες, και τότε θα τα καταλάβουμε...

Ο Θεός προστατεύει τον Προφήτη Του.

Αλλ' όμως ο Θεός, αγαπητοί μου, προστατεύει τον Προφήτη Του. τον προστατεύει από την οργή του Αχα­άβ. Διότι όταν άκουσε αυτά ο Αχαάβ, έμεινε έκπληκτος. και πριν προλάβει να αντιδράσει, ο Προφήτης εξαφανίστηκε. Γι' αυτό σας είπα ότι σαν αστραπή παρουσιάστηκε και σαν βροντή έφυγε. Και επειδή δεν πρόλαβε ο Αχαάβ να αντιδράσει, καταδιώκει τον Προφήτη. Ο Θεός όμως προστατεύει τον Προφήτη Του, όχι μόνο από την οργή του Αχαάβ, αλλά και από τον ενσκύψαντα λιμό, την πείνα που έπεσε.

«Και εγένετο ρήμα Κυρίου προς Ηλιού», και δόθηκε εντολή από τον Κύριο προς τον Ηλία. «πορεύου εντεύθεν κατά ανατολάς και κρύβηθι εν τω χειμάρρω Χορράθ- του επί προσώπου Ιορδάνου. και έσται εκ του χειμάρρου πίεσαι ύδωρ, και τοις κόραξιν εντελούμαι διατρέφειν σε εκεί.»14 Φύγε, κρύψου. Φύγε, κρύψου σ' εκείνον τον χείμαρρο, τον Χορράθ, που βλέπει προς τα ανατολικά και που χύνεται στον Ιορδάνη. Πήγαινε κρύψου εκεί. εκεί θα βρεις νερό -γιατί νερό δεν υπήρχε, εξ αιτίας της ανομβρίας. Εκεί θα βρεις νερό. Και εγώ θα στέλνω τα κοράκια μου, που εγώ τα παραγγέλλω να το κάνουν αυτό, να σε διατρέφουν.

Ο λαός του Θεού οφείλει να κρυφτεί.

Προσέξτε, αγαπητοί. Αυτά τα λόγια του Θεού είναι παμμέγιστης σημασίας. Δεν αφορούν μόνο στον προφήτη Ηλία. θα το δείτε στη συνέχεια. αφορούν και σ' εμάς

Τι είπε ο Θεός στον Προφήτη Του; «και κρύβηθι», κρύψου! Αυτό το «κρύβηθι», κρύψου, είναι ένα σπουδαίο σημείο για τον λαό του Θεού στις δύσκολες ημέρες.

Αυτό μας θυμίζει εκείνο που λέει στον προφήτη Ησαΐα. «βάδιζε, λαός μου, λέει εκεί ο Θεός, είσελθε εις τα ταμιεία σου, απόκλεισον την θύραν σου, αποκρύβηθι μικρόν όσον όσον, έως αν παρέλθη η οργή Κυρίου»15. Λαέ μου, περπάτα, μπες μέσα στα εσώτερα δωμάτια του σπιτιού σου, κλείσε την πόρτα σου, κρύψου για λίγο, «όσον όσον», έως ότου περάσει η οργή του Κυρίου.

Πού να πάει να κρυφτεί ο λαός του Θεού;

Έχουμε τη συνείδηση ότι είμαστε λαός του Θεού;

Κατ' αρχάς ήθελα να σας ρωτήσω, αγαπητοί μου: Έχετε την συνείδηση ότι είστε λαός του Θεού; Είναι μία ανάγκη αυτοσυνειδησίας, ότι είμαστε λαός του Θεού. Είμαστε λαός του Θεού; Έχετε την συνείδηση ότι ξεχωρίζετε απ' αυτό που λέγεται κόσμος; -γιατί ο λαός του Θεού ξεχωρίζει απ' αυτό που λέγεται κόσμος. Αν δεν την έχετε τη συνείδηση αυτή ότι είστε λαός του Θεού, κλείστε τ' αυτιά σας για τα παρακάτω που θα πούμε. δεν σας αφορούν είστε κόσμος, και πορεύεσθε στην καταστροφή. Αν όμως είστε λαός του Θεού και το συνειδητοποιείτε αυτό, τότε ακούστε καλά. ανοίξτε πιο πολύ τα αυτιά σας να ακούσετε τί μας λέει ο Κύριος.

Πρέπει, λέει, να κρυφτούμε. Αλλά πού να κρυφτούμε;

Ιστορικά προηγούμενα φυγής και διάσωσης.

Για να κατανοήσουμε αυτή την εντολή του Θεού, ότι πρέπει να κρυφτούμε, και για να δούμε τί είδους είναι αυτή η απόκρυψή μας, πρέπει να δούμε το γεγονός αυτό του προφήτου Ηλιού σαν έναν ιστορικό τύπο των εσχάτων. Όταν λέμε ιστορικό τύπο, εννοούμε το εξής. ένα γεγονός, ιστορικό δηλαδή γεγονός, το οποίο γίνεται τύπος ενός άλλου γεγονότος, που ανήκει ιστορικά πιο κάτω.

Παράδειγμα. Ο Ισραήλ φεύγει από την Αίγυπτο, περνάει την Ερυθρά θάλασσα και έρχεται στη γη Χαναάν. Το πέρασμά του από την Ερυθρά θάλασσα ήταν ένα γεγονός. ταυτόχρονα όμως είναι και ένας ιστορικός τύπος. Τί τύπος; Η Αίγυπτος θεωρείται η χώρα του Σατανά. ή η γη Χαναάν θεωρείται η χώρα της Βασιλείας του Θεού. Το πέρασμα λοιπόν -αυτό θα πει πάσχα. πέρασμα- είναι η Ερυθρά θάλασσα. Εκεί, στην Ερυθρά θάλασσα, καταποντίζει ο Θεός τον Φαραώ και τους στρατιώτες του, και ο λαός περνάει ασφαλής. Είναι η Ενανθρώπηση του Ιησού Χριστού, με την οποία μας παίρνει από την γη του θανάτου και της αμαρτίας και του Σατανά και μας φέρνει στη Βασιλεία Του, και περνάμε από το πέρασμα που λέγεται Βάπτισμα. Ώστε λοιπόν τί ήταν το πέρασμα του Ισραήλ από την Αίγυπτο διά μέσου της Ερυθράς θαλάσσης στη γη Χαναάν; Ένας ιστορικός τύπος. Τίνος πρωτοτύπου; Του Βαπτίσματος και της σωτηρίας.

Άλλο παράδειγμα είναι και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, που έγινε το 70 μ.Χ.. Αποτελεί έναν ιστορικό τύπο, ένα γεγονός, αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί κι έναν τύπο. Τίνος πρωτοτύπου; Του τέλους του κόσμου, τότε που θα καταστραφεί ο κόσμος.

Ο προφήτης Ηλίας παρών και στα έσχατα ως ιστορικό αντίτυπο μαζί και πρωτότυπο!

Έτσι κι εδώ. εκείνο το γεγονός που συνέβη ανάμεσα στον Προφήτη και τον Αχαάβ τον βασιλιά αποτελεί οπωσδήποτε ένα γεγονός, και ταυτόχρονα έναν ιστορικό τύπο των εσχάτων. Διότι ο Αχαάβ είναι αντίτυπο του Αντιχρίστου. Αλλά το πιο καταπληκτικό απ' όλα ξέρετε ποιο είναι; Το πιο καταπληκτικό πράγμα -που είναι και η μοναδική περίπτωση εδώ, η εντελώς μοναδική περίπτωση μέσα στην Ιστορία- είναι ότι ο προφήτης Ηλίας, που αποτέλεσε ιστορικό αντίτυπο ενός πρωτοτύπου των εσχάτων, ταυτόχρονα είναι και πρωτότυπο! Ο ίδιος Προφήτης θα είναι παρών και στις ημέρες του Αντιχρίστου!16

Όπως θα ξέρετε, ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε. αναλήφθηκε κάπου στον ουρανό.17Θα επανέλθει! Και όπως έλεγξε τον Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο. με τον ίδιο τρόπο. Και το καταπληκτικό: τριάμισι χρόνια ανομβρία επέφερε ο προφήτης Ηλίας στον Αχαάβ, τριάμισι χρόνια ανομβρία θα επιφέρει και στον Αντίχριστο! Συνεπώς έχουμε το μοναδικό φαινόμενο, που ένα πρόσωπο, ο προφήτης Ηλίας, αποτελεί όχι μόνο ένα ιστορικό αντίτυπο σ' εκείνη την εποχή, αλλά και ένα ιστορικό πρωτότυπο στο μέλλον, στα έσχατα. Έτσι λοιπόν το ίδιο πρόσωπο είναι παρόν και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Επαναλαμβάνω. μοναδικό φαινόμενο!

Κι αν, αγαπητοί μου, στις ημέρες των παιδιών σας έρθει ο προφήτης Ηλίας -επειδή θα έχει έλθει ο Αντίχριστος- κι αν στις ημέρες μας έλθει -όχι μόνο των παιδιών σας- πέστε μου, είναι καιρός για να κοιμόμαστε; ή είναι καιρός για να ανησυχούμε;... Ερωτώ.

Τι γράφει η Αποκάλυψη για τον προφήτη Ηλία.

Ακούστε τώρα τί γράφει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 11ο κεφάλαιο, πάνω σ' εκείνο το θέμα του ε­λέγχου του Αντιχρίστου υπό του Προφήτου, και τί θα γίνει παρακάτω, «και δώσω, λέει ο Θεός, τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα... ούτοι έχουσιν εξουσίαν τον ουρανόν κλείσαι, ίνα μη υετός βρέχη τας ημέρας της προφητείας αυτών. και... το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου... αποκτενεί αυτούς.»18 Παραλείπω μερικούς στίχους, για λόγους συντομίας. Και θα δώσω στους δυο μάρτυρές μου, λέει ο Χριστός, και θα προφητεύσουν. Λέγονται μάρτυρες, γιατί θα δώσουνε μία μαρτυρία. λέγονται ακόμη και προφήτες, γιατί θα προφητεύσουν.

Πόσο θα προφητεύσουν; Χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες, ίσον τριάμισι χρόνια. Πόσες μέρες είχε κρατήσει την ανομβρία τότε ο Προφήτης; Τριάμισι χρόνια. Το ίδιο φαινόμενο, από το ίδιο πρόσωπο!

Τ' ακούτε, παρακαλώ, πώς το λέει η Καινή Διαθήκη αυτό; «Αυτοί θα έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μην πέσει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους.»! Το κήρυγμα της μετανοίας λοιπόν θα διαρκέσει τριάμισι χρόνια, όσο και η περίοδος της ανομβρίας.

Αλλά τότε, λέει, το Θηρίον που θα ανεβεί από την άβυσσο, ο Αντίχριστος, μη ανεχόμενος την παρουσία και τον έλεγχο των δύο Προφητών, θα τους φονεύσει και θα αφήσει τα σώματά τους άταφα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ.1

Ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και λέει: «Αποσταλήσεται Ενώχ και Ηλίας ο Θεσβίτης ... και υπ' αυτού αναιρεθήσονται.»20.

Γι' αυτούς τους δύο Προφήτες μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι θα τους δει όλος ο κόσμος, αφού θα 'χουν φονευθεί στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Βέβαια αυτό δείχνει ότι εκεί θα κυβερνήσει ο Αντίχριστος, τον οποίο θα ελέγξουν, αλλά και θα καταδείξουν οι δύο Προφήτες ότι αυτός τελικά είναι ο Αντίχριστος. Θα τους φονεύσει όμως, λέει, και τότε θα δουν τον φόνο τους «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί». Είναι μια συνηθισμένη φράση που χρησιμοποιείται στην Αποκάλυψη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη21, αλλά χρησιμοποιείται και από τον προφήτη Δανιήλ22.

Πώς θα δουν αυτές οι «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί» την αναίρεση, τον θάνατο των δύο Προφητών; Ασφαλώς με την τηλεόραση!

Μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι παλιότεροι ότι θα ερχόταν η τηλεόραση;... Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι όλοι οι λαοί θα μπορούσαν έτσι να βλέπουν;... Κι όμως σήμερα είναι δυνατόν. Μήπως λοιπόν -μήπως!- είναι κοντά το τέλος, μόνο και μόνο επειδή ακριβώς και το μηχάνημα της τηλεοράσεως ήδη έχει έρθει, δηλαδή έχει επινοηθεί;... και μήπως -μήπως!- ακριβώς κι αυτό θα μπει στην υπηρεσία του Αντιχρίστου;... Το ότι προ πολλού έχει μπει είναι γνωστό, διότι ό,τι προβάλλει σήμερα η τηλεόραση δεν είναι παρά για να προετοιμάσει τους ανθρώπους για τον ερχομό του Αντιχρίστου.

 Ο λαός του Θεού πρέπει να αποκρυβεί.

Στα τριάμισι αυτά χρόνια της τυραννίας του Αντι­χρίστου ο λαός του Θεού πρέπει να αποκρυβεί «μικρόν όσον όσον».23 τριάμισι χρόνια πρέπει να κρυφτεί! Προσέξτε

Γιατί όμως πρέπει να κρυφτεί;
Για να γλυτώσει.
Για να γλυτώσει τον θάνατο;

Όχι τόσο τον θάνατο. αλλά και τον θάνατο. Όχι τόσο τον θάνατο, όσο και κυρίως τις κακές επιδράσεις εκείνων των τριάμισι ετών.

Είναι φοβερό, αγαπητοί μου, όταν βλέπουμε Χριστιανούς στην εποχή μας να επηρεάζονται τόσο πολύ από τον τρέχοντα πολιτισμό μας -ο οποίος υπηρετεί τον Αντίχριστο. πρέπει να σας το πω αυτό- και να μη μπορούμε να τους συγκρατήσουμε.

Θέλετε ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα; Μαζέψτε τα παιδιά σας, αν μπορείτε, και φέρτε τα στην Εκκλησία... Τί σας λένε; Σας λένε ότι τα μυαλά σας είναι σκουριασμένα, ότι αυτά έχουν τώρα καινούργια μυαλά, ότι έχουν καινούργια θεώρηση της ζωής... Μαζέψτε τα παιδιά σας, αν μπορείτε, για να δείτε ότι όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι έχου­νε πάρει αέρα κι έχουν κοσμικοποιηθεί. Κι ακόμα δεν ήρθε ο Αντίχριστος. και πού να 'ρθει και να επιβάλει πείνα και οικονομικό αποκλεισμό...! Τί θα γίνει τότε;...
Να η άξια του βιβλίου της Αποκαλύψεως· έρχεται για να μας προετοιμάσει. Και η προετοιμασία είναι πρώτα σαν μήνυμα και ύστερα σαν άσκηση. Πρέπει να το καταλάβουμε.
 

Ο λαός του Θεού θα κρυφτεί στην έρημο.

Λοιπόν πού θα πρέπει να καταφύγει ο λαός του Θεού; -και ο λαός του Θεού είναι εκείνοι που δεν θα προσκυνήσουν τον Αντίχριστο.

Στην ερημιά, όπως και ο Προφήτης. Εκεί θα καταφύγει ο λαός του Θεού, στην ερημιά, όπως παλιά και ο Προφήτης! Έτσι λοιπόν ο λαός του Θεού, όπως και οι υιοί των Προφητών στην εποχή του προφήτου Ηλιού -που ήταν πάρα πολλοί και περιστοίχιζαν τότε τον προφήτη Ηλία. σημειώσατέ το αυτό24- όλοι αυτοί, όπως και η Εκκλησία στα έσχατα, καταφεύγουν στην έρημο, κρύβονται.

Τί λέει η Αποκάλυψη για την έρημο.

Για να το δούμε αυτό πώς το λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 12ο κεφάλαιο, από τον στίχο 14.

«Και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής.» Δόθηκαν, λέει, στη γυναίκα... Ποιά είναι η γυναίκα; Είναι η Εκκλησία. Δόθηκαν στη γυναίκα, στην Εκκλησία, δυο φτερούγες του μεγάλου αετού.

Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε πολλές φορές αυτή την εικόνα -όπως στο Δευτερονόμιο και αλλού25- που δείχνει ότι αυτές οι δυο μεγάλες φτερούγες του αετού είναι η μεγάλη προστασία του Θεού. Όταν λοιπόν λέει «δόθηκαν δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου», σημαίνει: ο Θεός προστατεύει την Εκκλησία.

Και συνεχίζει: «ίνα πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής», για να πετάξει και να φύγει στην ερημιά, στον τόπο της. Ώστε ο τόπος της Εκκλησίας είναι η έρημος; Ναι, η έρημος! 

Τα Μοναστήρια αποτελούν προοίμιο της εξόδου του λαού του Θεού στην έρημο.

Το ξέρετε ότι ένα μικρό προοίμιο, και ταυτοχρό­νως ένα μήνυμα μέσα στους αιώνες, του ότι η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο είναι τα Μοναστήρια; Πολλοί λένε: «Γιατί κάθεστε στα Μοναστήρια, εσείς οι μοναχοί;». Για να σας θυμίζουμε ότι η Εκκλησία θα ξαναγυρίσει στην έρημο. Άλλωστε από την έρημο ξεκίνησε η Εκκλησία. Έχετε αντίρρηση; Διαβάστε το 1ο κεφάλαιο από το Κατά Μάρκον ευαγγέλιο, να το δείτε αυτό. «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»26. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος φωνάζει και λέει ότι έρχεται ο Μεσσίας. Και πού έδειξε, παρακαλώ, τον Μεσσία; Στην έρημο. Πού είναι τα θεμέλια της Εκκλησίας; Στην έρημο. Στην έρημο λοιπόν θα καταλήξει.

Ο Όφις καθιστά την Γυναίκα «ποταμοφόρητον».

Έτσι, λέει πιο κάτω: «και έβαλεν ο όφις εκ του στόματος αυτού οπίσω της γυναικός ύδωρ ως ποτα­μόν, ίνα αυτήν ποταμοφόρητον ποιήση»27. Ο Διάβολος, ο Αντίχριστος, πίσω από τον οποίο είναι ο Διάβολος, θα κυνηγήσει την Εκκλησία, θα διώξει την Εκκλησία -γι' αυτό εκείνη θα καταφύγει στην έρημο- και θα βγάλει νερό από το στόμα του, για να την πνίξει.

Τι είναι αυτό το νερό που βγάζει ο Διάβολος, και ο Αντίχριστος, από το στόμα του; Να, αγαπητοί μου, τί είναι. τα διάφορα κοινωνικά και φιλοσοφικά συστήματα, που θέλουν να πνίξουν τον σύγχρονο Χριστιανό. Είναι όταν ο άλλος σου δίνει ένα πιάτο φαΐ και σου λέει: «Θα φας καλά. αλλά, ξέρεις, θα ακολουθήσεις αυτό το κοινωνικό σύστημα ή αυτό το οικονομικό σύστημα.». Δεν νομίζετε ότι μοιάζουμε λίγο με τον Ησαύ, που πούλησε τα πρωτοτόκιά του, το να φέρει δηλαδή τον Μεσσία, γιατί ήθελε να φάει;... Έτσι κι εμείς ξεπουλάμε τον Χριστό, για να έχουμε οικονομικά οφέλη... Τί κρίμα! Τί κρίμα!... Αυτά λοιπόν θα πνίξουν, θα προσπαθήσουν να πνίξουν την Εκκλησία.

Να το πάρουμε είδηση. το πνεύμα του Αντιχρίστου μπορεί να μας επιβληθεί, και να χαθούμε!

Βέβαια η Αγία Γραφή λέει ότι πολλοί Χριστιανοί θα χαθούν28. Το λέει και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, όταν ο Ιωάννης καλείται να μετρήσει τον ναό μόνο και το θυσιαστήριο, και όχι την αυλή του. Αυτό δείχνει ότι θα σωθεί μόνο το λείμμα29, ένα μικρό μέρος των Χριστιανών. Συγκεκριμένα λέει ο άγγελος στον Ιωάννη: «Μη μετρήσεις τα υπόλοιπα. δόθηκαν να πατηθούν από τα έθνη για σαράντα δύο μήνες.»30. Δηλαδή θα επικρατήσει ο Αντίχριστος στους Χριστιανούς τριάμισι χρόνια. Στους Χριστιανούς! Ναι. διότι, κατά τους Πατέρες, ο ναός, οι αυλές του και η πόλη Ιερουσαλήμ, η πόλη Σιών, πάντοτε συμβολίζουν την Εκκλησία. Τί μετριέται; Μόνο ο ναός, λέει, και το θυσιαστήριο, δηλαδή ένα μικρό μέρος.

Να το πάρουμε είδηση ότι μπορεί να χαθούμε και ότι το πνεύμα του Αντιχρίστου μπορεί να επιβληθεί και σ' εμάς! Να το πάρωμε είδηση!... Αυτό θα πει ότι ο Δράκων καθιστά «ποταμοφόρητον» την Εκκλησία. πάει να την πνίξει με το νερό. Το νερό είναι ό,τι σας εξήγησα.
 

Ο Θεός βοηθά τον λαό Του, χρησιμοποιώντας τα φυσικά στοιχεία.

«Και εβοήθησεν η γη τη γυναικί, και ήνοιξεν η γη το στόμα αυτής και κατέπιε τον ποταμόν ον έβαλεν ο δράκων εκ του στόματος αυτού.»31

Έρχονται τα φυσικά στοιχεία να βοηθήσουν. Η γη, λέει, κατάπιε το νερό.

Η περίπτωση εδώ είναι όπως και στη διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης. Κάπου μετά τα μεσάνυχτα άρχισε να πνέει άνεμος νότιος, λέει, τόσο ισχυρός, που το νερό της θαλάσσης το χώρισε στα δυο. Πέρασαν οι Εβραίοι. και όταν πια ξημέρωνε, πήγαν να μπουν και οι Αιγύπτιοι. Σταματάει ο άνεμος, κλείνει το νερό και τους πνίγει όλους.32

Εδώ βλέπουμε τα στοιχεία της φύσεως. Βέβαια τα στοιχεία της φύσεως τα κυβερνάει ο Θεός. αλλά εδώ όμως δείχνει όχι ποιος τα κυβερνάει, αλλά τί κάνουν αυτά, σ' ένα πρώτο πλάνο, σ' ένα πρώτο επίπεδο. ότι δηλαδή τα στοιχεία της φύσεως έρχονται ή να καταστρέψουν τον ασεβή ή να ενισχύσουν και να βοηθήσουν τον ευσεβή.

Είδατε, ο προφήτης Ιωνάς ζεσταίνεται περιμένοντας την καταστροφή της Νινευή. «Ουφ! ζέστη, καλοκαίρι!»33 Μέσα σε λίγα λεπτά φυτρώνει μία κολοκυθιά με μεγάλα φύλλα και τον σκιάζει!
Έτσι λοιπόν η φύση έρχεται να βοηθήσει τον ευσεβή και την Εκκλησία.

Ο Αντίχριστος οργίζεται μ' αυτούς που κρύφτηκαν στην έρημο, και κάνει πόλεμο με τους λοιπούς Χριστιανούς στις πόλεις.

«Και ωργίσθη ο δράκων επί τη γυναικί, και απήλθε ποιήσαι πόλεμον μετά των λοιπών του σπέρματος αυτής, των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού.»34

Ο Αντίχριστος όμως δεν τα κατάφερε. κρύφτηκε η Εκκλησία.

Δηλαδή, θα σκεφθείτε, πόσοι μπορούν να κρυφτούν; Ας πούμε, στη Θεσσαλία πόσοι να είναι άραγε οι αληθινοί Χριστιανοί; Πενήντα; εκατό; πεντακόσιοι; χίλιοι;... Μπορούν όλοι αυτοί να πάρουν τα βουνά, να πάνε στις τρύπες της γης και στις σπηλιές και να κρυφτούν; Όχι. Οι υπόλοιποι; Οι υπόλοιποι μένουν στις πόλεις. Δηλαδή μόνο αυτοί είναι οι ευσεβείς, που έφυγαν στα βουνά; Όχι. έχει κι άλλους, στις πόλεις. Τότε τί γίνεται μ' αυτούς; «Έρχεται ο Διάβολος, λέει, και κάνει πόλεμο με τους λοιπούς.» Αλλοίμονό τους όμως. έχουν ν' αντιμετωπίσουν πραγματικά την τυραννία του Αντιχρίστου!

Όπως ο Θεός έτρεφε τον Προφήτη Του για τριάμισι χρόνια, έτσι θα τρέφει και τον λαό Του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα.

Αλλά εκεί στην έρημο ο προφήτης Ηλίας τί έτρωγε;

«Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωί και κρέα το δείλης, και εκ του χειμάρρου έπινεν ύ­δωρ.»35 Κοράκια του έφερναν ψωμί το πρωί, και το βράδυ του έφερναν κρέας, κι έπινε νερό από τον χείμαρρο.

Γιατί κοράκια; Ξέρετε ότι τα κοράκια είναι σαρκοβόρα. Το λέει και η Αγία Γραφή αυτό36, αλλά το ξέρουμε κι από τη φύση τους. Τα κοράκια τρώνε κρέατα, και μάλιστα σάπια κρέατα. πτώματα τρώνε τα κοράκια. Βάζει λοιπόν κοράκια, στέλνει κοράκια, για να δείξει -τί;- ότι πρόκειται για θαύμα, που με τον τρόπο αυτό τονίζεται. Τα κοράκια, που μπορούν να φάνε το κρέας, και μάλιστα σε μία εποχή πείνας, δεν το τρώνε, αλλά το φέρνουν στον Προφήτη. Για να τονισθεί το θαύμα της προστασίας του Προφήτου από τον Θεό. Παρόμοια θα τρέφεται και η Εκκλησία στην έρημο.

Λέει πάλι το βιβλίο της Αποκαλύψεως: «όπως τρέφηται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως»37, για να τρέφεται εκεί η Εκκλησία, λέει, «καιρόν» -είναι το έτος- «και καιρούς» -είναι τα δύο χρόνια. δύο συν ένα, τρία- «και ήμισυ καιρού» -είναι ο μισός χρόνος- δηλαδή τριάμισι χρόνια, «από προσώπου του όφεως», δηλαδή για όσο καιρό ο Διάβολος και ο Αντίχριστος θα επικρατούν σ' αυτόν τον κόσμο.

Τα ιστορικά προηγούμενα διαθρέψεως του λαού του Θεού αποτελούν εγγύηση για τη διατροφή του στα έσχατα.

Ώστε λοιπόν θα τρέφει ο Θεός. Πώς όμως θα τρέφει ο Θεός εκεί;

Ξέρουμε ότι ο παλαιός Ισραήλ τρεφόταν στην έρημο κατά θαυμαστό τρόπο σαράντα ολόκληρα χρόνια.38 Ξέρουμε ακόμη ότι και οι Χριστιανοί στην έρημο, που κατέφευγαν από τους διωγμούς, τρέφονταν κατά τρόπο που οικονομούσε ο Θεός. Πώς όμως θα τρέφονται στα έσχατα οι Χριστιανοί που θα φεύγουν στην έρημο;

Αυτό το ξέρει ο Θεός, και θα το φανερώσει τότε. Δεν είπε ποτέ, φέρ' ειπείν, στους Εβραίους στην Αίγυπτο «Όταν θα σας βγάλω στην έρημο, εγώ θα σας τρέφω με το μάννα». δεν είπε κάτι τέτοιο ο Θεός. αλλ' όταν ο λαός βρέθηκε στην έρημο και είπαν «Τί θα φάμε;», τότε ο Θεός έριξε το μάννα.39 Όταν λοιπόν και οι Χριστιανοί θα βρεθούν στις ερημιές και θα πουν «Τί θα φάμε;», τότε ο Θεός ξέρει τί θα δώσει.τώρα δεν το ξέρουμε αυτό.

Η απεικόνιση του Προφήτη με τον κόρακα που τον διατρέφει τονίζει την ιστορικότητά του ως τύπου των εσχάτων.

Αγαπητοί μου. ο μέγιστος των Προφητών, ο Ηλίας ο ένδοξος, έζησε τον ιστορικό τύπο των εσχάτων, όπως σας εξήγησα διά πολλών, για να μας δείξει πώς θα ζήσει κοντά του και η Εκκλησία.

Η Εκκλησία μας, ανάμεσα στα τόσα γεγονότα του πολυτάραχου βίου του προφήτου Ηλιού, ιστορεί, απεικονίζει δηλαδή επάνω σε εικόνες, ένα μόνο χαρακτηριστικό. να κάθεται μέσα σε μία σπηλιά, και εκεί να βλέπει τον κόρακα να του φέρνει το ψωμί ή το κρέας. Δεν δείχνει τίποτε άλλο η Ορθόδοξος Εκκλησία μας από τη ζωή του προφήτου Ηλιού. ούτε την θαυμαστή εκείνη θυσία του στο Καρμήλιον όρος, ούτε ακόμα εκείνη την θεοπτεία του στο όρος Χωρήβ, δηλαδή στο Σινά, ούτε τίποτε απ' όλα τ' άλλα τα παράδοξα, παρά εικονίζει μόνο αυτό. Ξέρετε γιατί; Γιατί η Εκκλησία μας θέλει να τονίσει την ιστορικότητα του Προφήτου σαν τύπο των εσχάτων; αλλά και να μας πει -μόνο αυτή την εικόνα παίρνω κι εγώ από τον Προφήτη- να μας πει τί θα γίνει με τους πιστούς μας όταν θα έλθει το τέλος του κόσμου.

Όπως έλεγξε τον Αχαάβ, έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο.

Αγαπητοί μου, ο προφήτης Ηλίας, όπως σας είπα και προηγουμένως, θα δείξει τον Αντίχριστο αλλά και θα τον ελέγξει φοβερά, όπως έλεγξε και τον Αχαάβ.

Ξέρετε τί είπε στον Αχαάβ; Του είπε: «Το αίμα σου θα το γλύψουν τα σκυλιά και τα γουρούνια!». Έτσι έγινε, αγαπητοί μου. Πληγώθηκε σ' έναν πόλεμο ο Αχαάβ, και τον πήγαν πληγωμένο σε μία πηγή. εκεί, λέει, που οι πόρνες λούζονται. Εκεί λοιπόν τον έπλυναν, του έπλυναν τις πληγές. Αλλά τόσο πολύ έτρεχε το αίμα, ακατάσχετο, που τελικά πέθανε εκεί. Και πήγαν μετά τα σκυλιά και τα γουρούνια και έγλυφαν εκεί το αίμα του Αχαάβ!40

«Εσένα, λέει στην Ιεζάβελ, εσένα... εσένα... θα σε ποδοπατήσουν τα άλογα και θασε λιανίσουν, και θα σε φάνε τα σκυλιά!...» Έτσι κι έγινε, αγαπητοί μου. Την πέταξαν από το παράθυρο του παλατιού κάτω στην αυλή. Πραγματικά, εκείνοι που ξεκλήρισαν την οικογένεια του Αχαάβ -άλλαξε η κυβέρνηση. να μην πολυλογώ- την πέταξαν από το παράθυρο, τα άλογα την ποδοπάτησαν, και σε λίγο πήγαν τα σκυλιά και την έφαγαν! Και λένε για μια στιγμή εκείνοι που μπήκαν μες στο παλάτι: «Για να πάμε να δούμε. τί έγινε αυτή;». Και πάνε κάτω και βλέπουνε μόνο γδαρμένα κόκκαλα... Την είχαν φάει τα σκυλιά!41

Ελέγχει λοιπόν φοβερά ο Προφήτης. Έτσι θα ελέγξει και τον Αντίχριστο.

Αν για τους απίστους θα είναι φοβερός, τότε για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία.

Αλλά και για τους απίστους θα είναι φοβερός ο Προφήτης.

Μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι όταν ο Αντίχριστος θα τον συλλάβει μαζί με τον άλλο Προφήτη, τον Ενώχ, και θα τους κρεμάσει, θα τους φονεύσει, τότε τόσο θα χαρούν οι άνθρωποι -ακούστε. θα χαρούν!- ώστε θα ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους, γιατί επιτέλους απαλλάχτηκαν από έναν κήρυκα που τους βασάνιζε με τα λόγια του...42 Οι αμαρτωλοί λοιπόν άνθρωποι θα χαρούν. Αλλά θα σταθή όμως φοβερός, γιατί σε τρεισήμισι μέρες θα δουν τον προφήτη Ηλία να ανασταίνεται από τους νεκρούς και να ανεβαίνει στον ουρανό, και τότε θα τους πιάσει φόβος και τρόμος!43

Αλλά εάν για τους απίστους ο Ηλίας θα είναι φοβερός, για τους δικαίους θα είναι μια αληθινή ευλογία. Γι' αυτό και ο ύμνος των Πατέρων στο βιβλίο της Σοφίας Σειράχ, στο 48ο κεφάλαιο, στην Παλαιά Διαθήκη, που αναφέρεται στον προφήτη Ηλία, τελειώνει ως εξής: «μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»44, ευτυχισμένοι αυτοί που θα σε δουν, ή που σε βλέπουν, αυτοί που ζουν στολισμένοι με αρετές. κι εμείς θα ζήσουμε και θα σε δούμε. Ο Σειράχ ζει περίπου εξακόσια χρόνια μετά τον Προφήτη. Λέει «θα σε δούμε»!

Τη χαρά και την ελπίδα που σκορπούσε ο προφήτης Ηλίας στους δικαίους της εποχής του θα σκορπίσει και στους δικαίους των εσχάτων αλλά και σ' όλους που θα αναστηθούν.

Αγαπητοί μου, τον προφήτη Ηλία τον είδαν με χαρά και ελπίδα πρώτα-πρώτα εκείνοι οι εφτά χιλιάδες άνδρες στην εποχή του, όταν ήταν κρυμμένοι και δεν φανέρωναν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. τότε που ο Προφήτης με παράπονο έφθασε να πει στον Θεό: «Κύριε, μόνος εγώ έμεινα να Σε λατρεύω. Όλοι οι άλλοι προσκύνησαν τα είδωλα!». «Όχι, Ηλία. ήταν η ελπίδα τους ο Προφήτης! εφτά χιλιάδες άνδρες δεν προσκύνησαν τον Βάαλ.» Αυτοί οι εφτά χιλιάδες άνδρες, άμα έβλεπαν τον Προφήτη να ελέγχει τον Αχαάβ, χαίρονταν. Χαίρονταν

Αλλά θα τον δουν με χαρά και ελπίδα και οι δίκαιοι των εσχάτων. Όταν θα κηρύσσει στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, θα πουν: «Ήλθε ο Ηλίας. Ήλθε ο Ηλίας! Ελέγχει τον Αντίχριστο. Ήλθε ο Ηλίας!... Τα βάσανά μας τελειώνουν! Έρχεται ο Χριστός!...». Θα είναι λοιπόν και η ελπίδα των δικαίων των εσχάτων.

Θα τον δουν ακόμη και όλοι οι δίκαιοι που κατά τη δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν «και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα»,. όπως τον είδαν και οι τρεις Μαθητές στο Θαβώρ, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. γιατί κι εμείς θα ζήσουμε, όπως έγραφε ο συγγραφέας της Σοφίας Σειράχ το 200 π.Χ.

Αγαπητοί μου, αυτή είναι με λίγα λόγια η θαυμαστή προσωπικότητα του αγίου προφήτου Ηλιού. Κι εμείς, τελειώνοντας, τί άλλο θα μπορούσαμε να πούμε; Ω άγιε του Θεού Προφήτα, ένδοξε Ηλία, πρέσβευε υπέρ ημών!...

20-7-1986

1.    Βλ. Γ' Βασ. 18,17-40.

2.    Βλ. Γ' Βασ. 19, 8-18. Σοφ. Σειρ. 48, 7.

3.    Βλ. Ματθ. 17, 3. Μάρκ. 9, 4. Λουκ. 9, 30.

4.    Πράξ. 17, 26.

5.    Βλ. Δευτ. 32,15. Ησ. 5, 7. 44, 2.

6.    Γ' Βασ. 17,1.

7.    Βλ. Γέν. 15, 14. 23, 18. Έξοδ. 23, 18-33. 34, 24. Λευϊτ. 26, 42-46. Δευτ. 2,10-25. 4, 27.  Ιησ. Ναυή 23, 9. κ.α.

8.    Γέν. 15,13-16.

9.    Βλ. Έξοδ. 12,40.

10.  Δευτ. 31,1-23.

11.  Ησ. 9, 11-12. 13, 1-22. 14, 22-23. Ιεζ. 32, 1-16. Ιερ. 31, 1-44. κ.α.

12.  Βλ. Δαν. 8, 3-8.

13.  Ησ. 3,16-26.

14.  Γ' Βασ. 17, 3-4.

15.  Ησ. 26, 20.

16.  Βλ. Μαλ. 4,4-5.

17.  Βλ. Δ' Βασ. 2,1.

18.  Αποκ. 11,3-7.

19.  Βλ. Αποκ. 11, 8.

20. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Περί Αντιχρίστου, Δ' 99,44. Πρβλ. Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Λόγος εις την όρασιν του Δανιήλ, 37.32-38.11: «...αποστέλλει εν συντόμως τους ιδίους αυτού θεράποντας, τον τε Ενώχ και Ηλίαν, εις έλεγχον αυτού του αντικειμένου ενώπιον πάντων εθνών... ορών ουν ο εχθρός εαυτόν υπ' αυτών δεινώς ελεγχόμενον και υπό πάντων καταφρονούμενον, θυμώ και οργή ανελεί τους αγίους». Άγ. Ιππό­λυτος Ρώμης, Λόγος περί της συντελείας του κόσμου, 21.28-30: «...καθώς φησι και τούτο Δανιήλ, προεωρακώς ότι το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου ποιήσει μετ' αυτών πόλεμον, ήγουν μετά Ενώχ και Ηλία, και νικήσει αυτούς και αποκτενεί αυτούς διά το μη θέλειν αυτούς δόξαν δούναι τω διαβόλω».

21.  Βλ. Αποκ. 10, 9. 11.17,15 κ.α.

22.  Βλ. Δαν. 3,4. 8· 31. 5,19. 6, 25 κ.α.

23. Πρβλ. Ησ. 26,20. Εβρ. 10, 37.

24.  Βλ. Γ' Βασ. 21, 35. Δ' Βασ. 2, 3. 5. 7. 15. 4, 1. 38. 5,22. 6,1.

25.  Βλ. Δευτ. 32,11. Έξοδ. 19, 4. Παρ. Σολ. 23, 5. Ιερ. 29, 22. Ιεζ. 17, 3· 7. κ.α.

26. Μάρκ. 1, 3. Πρβλ. Ματθ. 3, 3. Λουκ. 3,4. Ιωάν. 1, 23.

27.  Αποκ. 12,15.

28.  Βλ. Ματθ. 24, 24. Μάρκ. 13,22 κ.α.

29.  Βλ. Ησ. 10, 22. Ρωμ. 9, 27.11, 5.

30.  Αποκ. 11,1-2.

31.  Αποκ. 12,16.

32.  Βλ. Έξοδ. 14, 21-29.

33.  Ιων. 4, 1-6.

34.  Αποκ. 12,17.

35.  Γ' Βασ. 17, 6.

36.  Βλ. Γέν. 8, 6-7 κ.α.

37.  Αποκ. 12,14.

38.  Βλ. Έξοδ. 16, 35

39. Βλ. Έξοδ. 16, 2-14.

40. Βλ. Γ' Βασ. 20,19. 22, 30-38.

41.  Βλ. Γ' Βασ. 20, 23. Δ' Βασ. 9,1-37.

42.  Βλ. Αποκ. 11,10.

43.  Βλ. Αποκ. 11,11-13.

44.  Σ. Σειρ. 48, 11.

45.  Γ' Βασ. 19, 14-18. Πρβλ. Ρωμ. 11, 3-4

46.  Βλ. Ματθ. 17, 1-6. Μάρκ. 8, 2-9

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία)    † Π. ΑΘΑΝ. ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

www.impantokratoros.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν, νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει, διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ'

Άλλες εµπειρίες, µέσα απο τις οποίες αποκτάται η απιστία

στον εαυτό µας και η εµπιστοσύνη και το θάρρος στο Θεό.

Επειδή όλη η δύναµις µε την οποία νικώνται οι εχθροί µας,

γεννιέται από την µη εµπιστοσύνη στον εαυτό µας και από την ελπίδα

στο Θεό, είναι ανάγκη να προµηθευθής αδελφέ µου, από τις ειδήσεις

αυτές, για να αποκτήσης την δύναµι αυτή, µε την βοήθεια του Θεού,

γνώριζε λοιπόν µε βεβαιότητα, ότι, ούτε όλα τα προτερήµατα, είτε

φυσικά είναι, είτα αποκτηµένα, ούτε όλα τα χαρίσµατα που δίνονται

δωρεάν, ούτε η γνώσις όλη της θείας Γραφής, ούτε το πως εργαστήκαµε

πολλά χρόνια το Θεό και συνηθίσαµε στην εργασία του· όλα αυτά, δεν

θα µας κάνουν να εκπληρώσουµε το θείο του θέληµα, αν και σε κάθε

καλό θεάρεστο, που θα πρέπει να κάνουµε και σε κάθε κίνδυνο, που

πρέπει να αποφύγουµε και σε κάθε σταυρό που πρέπει να σηκώσουµε

κατά το θέληµά του, άν, λέω, δεν ανυψώση την καρδιά µας µία

ξεχωριστή βοήθεια του Θεού και δεν µας δυναµώση για να τά

εκτελέσουµε, καθώς είπε ο Κύριος «χωρίς εµένα δεν µπορείτε να κάνετε

τίποτε» (Ιωάν. 15,15). Ώστε, εµείς πρέπει σε όλη µας τη ζωή και σε

όλες τις ηµέρες και ώρες και στιγµές, να εχουµε αυτή την

αποφασιστική γνώµη, οτι µε κανένα τρόπο και κανένα λογισµό, δεν θα

µπορέσουµε ποτέ να εµπιστευθούµε και να ελπίσουµε στόν εαυτό µας.

Για την στο Θεό ελπίδα, κοντά σ’ εκείνα που σου είπα στο γ'

κεφάλαιο, γνώριζε, οτι δεν είναι άλλο ευκολώτερο στο Θεό, οσον το να

νικήσης τους εχθρούς σου, τόσο τους λίγους, όσο και τους πολλούς· τόσο

τους παλιούς και ανδρείους, οσο και τους νέους και αδυνάτους. Λοιπόν,

µία ψυχή, ας είναι φορτωµένη απο αµαρτίες, ας έχη όλα τα

ελαττώµατα του κόσµου· ας είναι µολυσµένη, όσο µπορεί να φαντασθή

κάποιος, ας δοκίµασε όσο θέλησε και όσο µπόρεσε να µεταχειρισθή

κάθε µέσο και αγώνα, για να αφήση την αµαρτία και να κάνη το καλό

και δέν µπόρεσε ποτέ να αποκτήση κανένα µικρό µερίδιο καλού,

µάλιστα να προχωρά ακόµη πιό βαθειά στο κακό, όµως, µε όλα αυτά,

δεν πρέπει να σταµατήση ποτέ, να ελπίζη στον Θεό, ούτε πρέπει ναεγκαταλείψη ποτέ τα όπλα και τους αγώνες τους πνευµατικούς,

αλλά πρέπει να πολεµάει πάντα ανδρειωµένα. Γιατί, πρέπει να

γνωρίζης ότι σε αυτό τον αόρατο πόλεµο δεν χάνει όποιος δεν παύσει

ποτέ από του να πολεµά και να ελπίζη στον Θεό, του οποίου η βοήθεια,

δεν λείπει ποτέ από τους πολεµιστές του, µολονότι και µερικές φορές

επιτρέπει να µένουν πληγωµένοι· ας πολεµή λοιπόν ο καθένας, διότι σ’

αυτόν τον πόλεµο στηρίζεται το παν. Και το ιατρικό είναι ετοιµο και

δραστικό, για να δοθή στους πολεµιστές, που γυρεύουν τον Θεό και

την βοήθειά του, µε σταθερή ελπίδα. Γιατί σε καιρό που αυτοί δεν το

ελπίζουν, θα εξαφανισθούν οι εχθροί τους όπως έχει γραφή, «έχασε την

πολεµική του δύναµι ο µαχητής της Βαβυλώνος» (Ιερ. 51,30).

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε'

Το λάθος που κάνουν πολλοί νοµίζοντας ως αρετή την

µικροψυχία

Σχετικά µε αυτό, βρίσκονται σε πλάνη πολλοί, όσοι νοµίζουν για

αρετή την ολιγοψυχία και την υπερβολική λύπη που τους συνοδεύει

ύστερα από την αµαρτία, µη γνωρίζοντας οτι αυτή προέρχεται από

κρυφή υπερηφάνεια και πρόληψι, που έχουν κάνει θεµέλια πάνω στην

ελπίδα και στο θάρρος που έχουν στό εαυτό τους και στις δυνάµεις

τους. Γιατί αυτοί υπολογίζοντας τον εαυτό τους ότι είναι κάτι, κατά

κάποιον τρόπο, ξεθάρρεψαν πολύ, και βλέποντας µε την δοκιµή της

πτώσεως, οτι δεν έχουν καµµία δύναµι, ταράζονται και απορρούν, σαν
για κανένα πράγµα καινούργιο και ολιγοψυχούν βλέποντας πεσµένο στή

γή εκείνο στο οποίο βασίσθηκαν (δηλαδή τον εαυτόν τους), πάνω στον

οποίο είχαν αποθέσει το θάρρος και την ελπίδα τους. Αυτό όµως δεν

γίνεται και στον ταπεινό, ο οποίος µόνο στό Θεό έχει την ελπίδα και το

θάρρος του, χωρίς να έχη καµία ελπίδα στον εαυτό του. Γι’ αυτό, όταν

πέση σε κάθε είδους σφάλµα, αν και αισθάνεται πόνο και λύπη, µε όλο

τούτο δεν ταράσσεται ούτε απορεί. Γιατί ξέρει οτι αυτό του συνέβη απο

την αθλιότητα και την αδυναµία του εαυτού του, η οποία γνωρίζοντας

πολύ καλά µε το φως της αλήθειας.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ'

Πώς µπορεί να γνωρίσει κάποιος εάν εργάζεται µε την µη

εµπιστοσύνη στον εαυτό του και µε την ολοκληρωτική ελπίδα

στον Θεό

Πολλές φορές νοµίζουν µερικοί αυθάδεις ότι δεν έχουν κανένα

θάρρος στόν εαυτό τους και ότι όλη τους την ελπίδα και πεποίθησι,

την έχουν στον Θεό· όµως δεν είναι έτσι· και γι’ αυτό βεβαιώνονται

από το αποτέλεσµα που έρχεται σε αυτούς απο τον ξεπεσµό τους,

όταν συµβή. Γιατί αν ίσως αυτοί λυπούνται στό ξεπεσµό τους καί,

κατά κάποιο τρόπο, απελπίζονται και νοµίζουν ότι µπορούν στό εξής

να κάνουν καλό, αυτό είναι σίγουρο σηµείο, ότι και προ του ξεπεσµού

τους πίστευαν στόν εαυτό τους και όχι στόν Θεό. Και εάν η λύπη και η

απελπισία τους είναι µεγάλη, είναι ολοφάνερο ότι και πολύ πίστευαν

στόν εαυτό τους και λίγο στό Θεό, γιατί όποιος δεν εµπιστεύεται πολύ

στόν εαυτό του και ελπίζει στό Θεό, όταν ξεπέσει, δεν απορεί τόσο

πολύ, ούτε λυπάται υπερβολικά, εφόσον γνωρίζει, ότι αυτό του

συµβαίνει για την αδυναµία του εαυτού του και για την λίγη ελπίδα

που έχει στον Θεό µάλιστα τότε απισθή περισσότερο στόν εαυτό του

και µε περισσότερη ταπείνωσι ελπίζει στό Θεό και µισώντας

περισσότερο από κάθε άλλον τα άτακτα πάθη, που είναι ή αιτία του

ξεπεσµού του, µε ένα µεγάλο πόνο ήσυχο και ειρηνικό, γιά τη λύπη του

Θεού, αποκτά βέβαια την απιστία στόν εαυτό του, καταδιώκει όµως τους

εχθρούς του µέχρι θανάτου µε µεγαλύτερη γενναιότητα και

αποφασιστι-κότητα.

Αυτά που είπα, επιθυµώ να τα σκεφθούν µερικοί, που νοµίζουν πως

είναι ενάρετοι και πνευµατικοί, οι οποίοι, όταν πέσουν σε κανένα ε-

λάττωµα, δεν µπορούν, ούτε θέλουν να ειρηνεύσουν· και µερικές

φορές θέλοντας να ελευθερωθούν από την πολλή λύπη και την

ενόχλησι, που τους συµβαίνει από την αγάπη του εαυτού τους, τρέχουν

αµέσως γι’ αυτό και µόνο στόν πνευµατικό πατέρα, στόν οποίον έπρεπε

κυρίως να πηγαίνουν για να ξεπλυθούν από τήν µόλυνσι της αµαρτίας

και να λάβουν δύναµι κατά του εαυτού τους, µε το αγιώτατο µυστήριο

της µετανοίας και της εξοµολογήσεως.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ'

Η ελπίδα και η εµπιστοσύνη στον Θεό.

Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτό τον πόλεµο, το να µην

εµπιστευώµαστε τον εαυτόν µας, όπως είπαµε· παρόλα αυτά, εάν

απελπισθούµε µόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουµε, µόνον κάθε πεποίθησι

του εαυτού µας, βέβαια, ή τραπούµε σε φυγή, ή θα νικηθούµε, και θα

κυριευθούµε από τους εχθρούς. Γι’ αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική

απάρνησι του εαυτού µας, χρειάζεται ακόµη και η πλήρης ελπίδα και

εµπιστοσύνη στό Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν µόνο κάθε καλόν

και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό µας, όπου

είµαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιµένουµε, παρά γκρεµίσµατα και

πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να µην έχουµε εµπιστοσύνη στόν

εαυτό µας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουµε οπωσδήποτε

από τον Θεόν κάθε νίκη, αµέσως µόλις οπλίσουµε την καρδιά µας µε

µίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουµε την βοήθεια του

σύµφωνα µε εκείνο το ψαλµικό «σ’ αυτόν έλπισε η καρδιά µου και

βοηθήθηκα» (Ψαλµ. 27,9).

Αυτη την ελπίδα, µαζί και βοήθεια, µπορούµε να πετύχουµε για τέσ-

σερις λόγους.

α') Γιατί την ζητάµε από ένα Θεό, ο οποίος µε το να είναι

Παντοδύναµος, ο,τι θέλει µπορεί να το κάνη και στη συνέχεια µπορεί

να βοηθήση και µας.

β') Γιατί, την ζητάµε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός,

όλα, τα πάντα γνωρίζει µε πλήρη τελειότητα, και εποµένως γνωρίζει

όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία µας.

γ') Γιατί ζητάµε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να

είναι ατέλειωτα αγαθός, µε µία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται,

είναι πάντα έτοιµος για να δώση από ώρα σε ώρα, και από στιγµή σε

στιγµή, όλη τη βοήθεια που µας χρειάζεται, για την πνευµατική και

ολοκληρωτική νίκη του εαυτού µας, αµέσως όταν τρέξουµε στην

αγκαλιά του µε σταθερή ελπίδα.

Καί πως είναι δυνατόν, ο καλός εκείνος Ποιµένας µας, που έτρεχε

τριαντατρία χρόνια αναζητώντας το χαµένο πρόβατο, µε τόσο δυνατές

φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγκας, που περπάτησε δρόµο τόσο

κοπιαστικό και ακανθώδη, που εχυσε όλο του το αίµα και έδωσε τη

ζωή, πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί

πίσω του, και µε επιθυµία φωνάζει, και τον παρακαλεί, να µη γυρίσει
σε αυτό τους οφθαλµούς του; πως µπορεί να µην το ακούσεη; και να

µην το βάλη στους θείους του ώµους, κάνοντας γιορτή µε όλους τους

Αγγέλους του ουρανού; και αν ο Θεός µας δεν παύει από το να γυρεύη

µε µεγάλη επιµέλεια και αγάπη, να βρη κατά την ευαγγελική

παραβολή, τη χαµένη δραχµή, τον τυφλό και κωφό αµαρτωλό, πως

γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σάν χαµένο πρόβατο, φωνάζει

και καλεί τον δικό του Ποιµένα; και ποιός θα πιστέψη ποτέ, πως ο

Θεός, που χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυµώντας να

µπη µέσα και να δειπνήση, σύµφωνα µε την ιερή Αποκάλυψι12

,

δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσµατά του, ότι, όταν του ανοίγη την καρδιά ο

άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη µε την θέλησί

του τον κωφό και να µη θέλη να µπη;

Ο δ' τρόπος για ν’ απόκτηση κάποιος αυτήν την στο Θεόν ελπίδα

και βοήθεια, είναι το να τρέξη µε την µνήµη του στην αλήθεια των

θείων Γραφών, οι οποίες, σε τόσα µέρη µας δείχνουν φανερά, οτι δεν

έµεινε ποτέ ντροπιασµένος και αβοήθητος, όποιος έλπισε στον Θεό.

«Κοιτάξτε τις αρχαίες γενεές και στοχασθήτε· ποιος εµπιστεύθηκες

στον Κύριο και καταντροπιάσθηκε;» (Σειράχ 2,9)13

.

Με τα τέσσαρα λοιπόν αυτά όπλα οπλίσου, αδελφέ µου. Και άρχισε

το έργο, και πολέµησε για να νικήσης· και βέβαια από αυτά θα

αποκτήσης, όχι µόνον την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό, αλλά και

την ολοκληρωτική απελπισία στον εαυτό σου, για την οποία δεν

παραλείπω να σου υπενθυµίσω και σε αυτό το κεφάλαιο, οτι έχεις

πολλή ανάγκη από την γνώσι της· επειδή, στόν άνθρωπο είναι τόσον

πολλή προσκολληµένη η εµπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι είναι κατά

κάποιον τρόπο κάτι και τόσο λεπτή, που σχεδόν πάντα ζή κρυφά µέσα

στην καρδιά µας, και µας φαίνεται πως δεν έχοµε εµπιστοσύνη στόν

εαυτό µας και έχοµε ελπίδα στό Θεό. Οπότε, για να φεύγης εσύ, όσο

µπορείς, αύτη την µάταιη υπόληψι, και να εργάζεσαι µε την έλειψι

εµπιστοσύνης στόν εαυτό σου και µε την ελπίδα στό Θεό, είναι

ανάγκη να προπορεύεται η σκέψις της αδυναµίας σου, πιό πρίν από

την σκέψη της παντοδυναµίας του Θεού, και πάλι αυτές οι δύο µαζί να

προπορεύωνται πρίν από κάθε µας πράξι.

--------------------------------------------------------

12 Τα λόγια της Αποκαλύψεωςς είναι αυτά: «Να, στέκοµαι µπροστά στην πόρτα και κτυπώ.

Αν κάποιος ακούση την φωνή µου και µου ανοίξη την πόσρτα, θα µπω στο σπίτι τουκαι θα

δειπνήσω µαζί του κι αυτός µαζί µου» (3, 20).

13 Για αυτό και ο βασιλεύς Αύγαρος, αφού αναστήλωσε την αχειροποίητη εικόνα του Κυρίου µας,

πάνω στην Πόρτα της πόλης Έδεσσα, έγραψε και αυτά τα λόγια σε αυτή «Χριστέ ο Θεός, ο

είς σε ελπίζων, ουκ αποτυγχάνει ποτέ» (απο τον Συναξαριστή της ις' του Αυγούστου).

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ (17 Ἰουλίου)

Γέννηση και ανατροφή

Η παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια της Πισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός ή ο Κλαύδιος Καίσαρας. Οι γονείς της άνηκαν στην ανώτερη
τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέρας ήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τους εθνικούς ιερέας των ειδώλων, λεγόταν δε Αιδέσιος.
Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγε από την παρούσα ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέρας αναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή της θυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα.

Ασπάζεται την χριστιανική πίστη

Φαίνεται ότι η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιος είχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης του ήταν χριστιανή. Έτσι και η μικρή Μαρίνα γαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη του Χριστού. Και σε ηλικία 12 ετών
έλαβε το Βάπτισμα και συγκαταριθμήθηκε ως μέλος στην εκλεκτή ποίμνη του Κυρίου. Με αμείωτο ενδιαφέρον ποθούσε να μάθει καθετί πού είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι όλα αυτά δημιούργησαν
μέσα της την ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει, για το Σωτήρα και Λυτρωτή της, αν Εκείνος τη θεωρούσε ποτέ άξια για κάτι τέτοιο.
O πατέρας της Αιδέσιος όταν πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος από το φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας του, μίσησε το ίδιο το σπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του.

Το άνομο σχέδιο του επάρχου

Μαρίνα είχε γίνει πλέον 15 ετών. Ο Θεός δεν την είχε προικίσει μόνο με πλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό. Ο έπαρχος όμως Ολύβριος θέλησε και προσπάθησε να την
πάρει για γυναίκα του επειδή ένιωσε μέσα του έρωτα γι’ αυτήν. Εκείνος, αντικρύζοντάς την, έμεινε και πάλι θαμπωμένος από το σωματικό της κάλλος και την εσωτερική λάμψη του προσώπου της. Χωρίς
καθυστέρηση λοιπόν της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει την προστασία της και σύντομα να την κάνει γυναίκα του.
Η νεαρή χριστιανή παρέμεινε σιωπηλή, ενώ μέσα της προσευχόταν θερμά, ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθεί καθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές.
Στην επιμονή του Ολυβρίου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, εκείνη απάντησε πώς είναι αδύνατο να την αποδεχτεί. Η έκπληξη του επάρχου ήταν μεγάλη. Στην ερώτησή του γιατί ήταν αδύνατο,
έλαβε τη σεμνή αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα και παρρησία απάντηση: Διότι είμαι χριστιανή! Και μόνο το άκουσμα της λέξης «χριστιανή» ήταν αρκετό να κάνει τον έπαρχο εκτός εαυτού.

Αρχίζουν τα μαρτύρια της Αγίας

Για ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτη χριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί τον γάμο, τάζοντάς της τιμές, καλοπέραση και δόξα πλάι του. Εκείνη όμως, ενισχυόμενη
από τον Κύριο, στον όποιο δεν έπαυσε να προσεύχεται μυστικά, επέμενε στην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό.
Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο, από το οποίο ζήτησε επίσημα κατά το ρωμαϊκό δίκαιο να μάθει αν όντως ήταν χριστιανή. Η Μαρίνα ομολόγησε και εδώ με γενναιότητα και παρρησία τη χριστιανική
της ιδιότητα, γεγονός πού κατέπληξε τους παρισταμένους, οι οποίοι έβλεπαν τόσο ηρωισμό και θάρρος σε μια νεαρή γυναίκα!
Εξαιτίας της ομολογίας της καταδικάστηκε στην ποινή της μαστίγωσης. Η καρτερικότητά της όμως και η αντοχή ήταν τέτοιες πού άφησε κατάπληκτους έπαρχο, αξιωματούχους και λαό. Έχοντας υψωμένο
το βλέμμα της στον ουρανό, δεν έπαυσε να προσεύχεται, να επικαλείται τη βοήθεια του Κυρίου και τη στήριξή του για να υπομείνει με ανδρεία τις μαστιγώσεις.

Ο έπαρχος έδωσε εντολή να σταματήσουν οι στρατιώτες τη μαστίγωση και να την οδηγήσουν στη φυλακή, ελπίζοντας ενδόμυχα ότι ίσως μετά απ’ αυτό να συνετισθεί η Μαρίνα και ν’ αλλάξει στάση.
Ύστερα από λίγες ημέρες με εντολή του επάρχου οδηγήθηκε εκ νέου στο δικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, καταξέσχισαν
τα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά, πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχεια ρίχνεται και πάλι στη φυλακή και αφήνεται χωρίς τροφή
και φροντίδα.

Πειράζεται από το μισόκαλο διάβολο

Ο φθονερός διάβολος θέλησε να δοκιμάσει να κάμψει ο ίδιος την Αγία. Έτσι λοιπόν πήρε ο ίδιος τη μορφή μεγάλου και φοβερού δράκοντος (φιδιού) και πρόβαλε ξαφνικά μπροστά στη Μαρίνα.
Από το στόμα του πετούσε φλόγες, ενώ τα αγριωπά μάτια του λαμπύριζαν απειλητικά και η γλώσσα του ήταν κατακόκκινη. Καθώς σερνόταν, σύρριξε εκνευριστικά και προκαλούσε τρόμο και σύγχυση,
επιδιώκοντας να φοβίσει τη μάρτυρα και να την αποσπάσει από την προσευχή της.
Διαπιστώνοντας όμως ότι εκείνη η μακάρια καλλιπάρθενος δεν διέκοπτε την προσευχή της, κατευθύνθηκε εναντίον της και άνοιξε το στόμα του απειλητικά, δείχνοντας ότι θέλει να την καταπιεί. Και ναι μεν
η μεγαλομάρτυς έγινε έντρομη από το φόβο της, χωρίς καθυστέρηση όμως επικαλέστηκε το σωτήριο όνομα του Σωτήρος Χριστού. Και, ώ του θαύματος, ο δράκοντας διερράγη και έγινε άφαντος, η δε
Μαρίνα χαίροντας έψαλε ύμνους και νικητήρια στον Θεό.

Ο διάβολος μετασχηματίσθηκε σε άνθρωπο κατάμαυρο, με τρομερή και κακάσχημη εμφάνιση, σαν μαύρου σκυλιού. Η Μαρίνα όμως, στερεωμένη όσο ποτέ στην πίστη, τον άρπαξε από τα μαλλιά και μ’ ένα
σφυρί πού ήταν κάπου εκεί ξεχασμένο, τον χτύπησε δυνατά στο κεφάλι και στη ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς. Και ενώ η μεγαλομάρτυς άρχισε και πάλι να προσεύχεται και να υμνεί τον Κύριο, ο διάβολος,
σκοτεινός και άσχημος όρμησε εναντίον της και κραυγάζοντας την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει αν δεν σταματούσε να προσεύχεται.
Και η αγία Μαρίνα, παίρνοντας από την προσευχή της νέο θάρρος κατά του μετασχηματισμένου σε άνθρωπο διαβόλου, τον άρπαξε από τα μαλλιά της κεφαλής του και τον μαστίγωσε.

Βλέπει ουράνιες οπτασίες

Μετά από αυτό δυνατό φως καταύγασε το σκοτεινό χώρο της φυλακής της, πού έβγαινε από ένα Σταυρό, του οποίου η κορυφή υψωνόταν στον ουρανό. Πάνω από το Σταυρό πετούσε κυκλικά ένα περιστέρι
καθαρό και άμωμο. Ο συναξαριστής της αγίας Μαρίνας δίνει και την εξήγηση των συμβολισμών του οράματος: Όλα αυτά σήμαιναν το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, το φώς, τη δόξα του Πατέρα. Ο Σταυρός,
τον εσταυρωμένο Χριστό. Και το περιστέρι, το Άγιο Πνεύμα.

Το περιστέρι κατέβηκε κάποια στιγμή, πλησίασε την καλλιπάρθενο Μαρίνα και της είπε: «Χαίρε, Μαρίνα, η λογική περιστερά του Θεού, διότι νίκησες τον πονηρό δαίμονα και ντρόπιασες τον εχθρό.
Χαίρε πιστή και αγαθή δούλη του Κυρίου σου, τον οποίο πόθησες με όλη την καρδιά σου και μίσησες κάθε πρόσκαιρη απόλαυση. Χαίρε και αγάλλου, γιατί έφτασε η μέρα να λάβεις το στεφάνι της νίκης
και να μπεις, όπως το αξίζεις, στολισμένη, μαζί με τις φρόνιμες παρθένες στο νυμφώνα του Χριστού και βασιλιά σου».
Ενώ η αγία Μαρίνα άκουγε τα λόγια αυτά συντελέστηκε στο σώμα της άλλο θαύμα: Όλες οι πληγές του επουλώθηκαν και η νεαρή μάρτυς απέκτησε και πάλι το κάλλος το όποιο θαύμαζαν όλοι.

Σκληρότερα μαρτύρια και το μακάριο τέλος

Ο έπαρχος Ολύβριος βλέποντας την υγιής προσπάθησε με κολακείες να την μεταπείσει όμως μάταια. Το μένος του επάρχου έφτασε στο αποκορύφωμά του. Γεμάτος λοιπόν θυμό δίνει εντολή να
γυμνώσουν τη μάρτυρα, να την κρεμάσουν στο ξύλο και να καίνε με λαμπάδες το σώμα της.
Στη συνέχεια, γέμισαν ένα μεγάλο λέβητα με νερό, κατέβασαν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα από το ξύλο, την έδεσαν γερά και τη βούτηξαν με το κεφάλι προς τα κάτω μέσα στο νερό για να πεθάνει
από πνιγμό. Η μάρτυς και πάλι προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο και Θεό της, οπότε «παρευθύς σεισμός μέγας ἐγένετο καί ἐφάνη πάλιν ἡ πρώτη περιστερά ἐπάνω του ὕδατος, βαστάζουσα εἰς τό στόμα
στέφανον. Αὐτήν τήν ὥρα ἐφάνη καί ὁ πύρινος στύλος, ἐπάνω δέ τούτου Σταυρός». Η μάρτυς βγήκε από το νερό σώα, τα δεσμά της είχαν λυθεί και στεκόταν και πάλι σε στάση προσευχής, δοξάζουσα τον
Θεό. Το δε περιστέρι κάθισε πάνω στο κεφάλι της, κρατώντας στο στόμα του το στεφάνι και είπε προς τη Μαρίνα: «Εἰρήνη σέ σένα, δούλη τοῦ Θεοῦ. Ἔχε θάρρος καί λάβε ἀπό τή δεξιά τοῦ Ὑψίστου αὐτό τό
οὐράνιο στεφάνι».

Λέγοντας αυτά η θεϊκή περιστερά, πέταξε και κάθισε πάνω σ’ εκείνο το Σταυρό και απευθυνόμενη προς τη μεγαλομάρτυρα είπε δυνατά, έτσι πού ν’ ακούνε όλοι: «Έλα, Μαρίνα, στις άνω μονές του
Παραδείσου, για ν’ απολαύσεις το στεφάνι της αφθαρσίας στα αγαπητά σκηνώματα του Κυρίου, να χαίρεσαι μαζί με τους αγίους και να αναπαύεσαι αιώνια».
Η φωνή αυτή πού ακούστηκε από πολλούς, συγκλόνισε άντρες και γυναίκες, αρκετοί δε απ’ αυτούς ομολόγησαν πώς ήταν έτοιμοι να πιστέψουν και να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους για το Χριστό.
Ο έπαρχος πρόσταξε να θανατώσουν όσους είχαν πριν λίγο ομολογήσει πίστη στο Χριστό.

Ο Ολύβριος, για να προλάβει μεγαλύτερο κακό για τους ειδωλολάτρες, διέλυσε το δικαστήριο και προσποιήθηκε ότι δίνει εντολή να μεταφέρουν την αγία Μαρίνα και πάλι στη φυλακή. Στην ουσία όμως,
έδωσε μυστικά προσταγή στον επικεφαλής της φρουράς να πάρουν την καλλιπάρθενο μεγαλομάρτυρα και να την αποκεφαλίσουν στον τόπο της καταδίκης. Εκεί η αγία, αφού προσευχήθηκε για τελευταία
φορά πάνω στη γη, έσκυψε και το ξίφος του δημίου «ἐκκόψαν τήν κεφαλήν της, περιέβαλεν αὐτήν μέ τόν ἀδαμάντινον στέφανον τοῦ μαρτυρίου».

Τα ιερά λείψανά της

Μετά τον διά του ξίφους θάνατο της οι χριστιανοί παρέλαβαν κρυφά το τίμιο λείψανο και το ενταφίασαν με τιμές πού αρμόζουν στους μάρτυρες της πίστεως.
Άγνωστο πότε ακριβώς μετακομίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, εφόσον είναι αληθινή η πληροφορία ότι το έτος 1230 σταυροφόροι της Δύσεως μετέφεραν τα λείψανα αυτά από την πρωτεύουσα του
Βυζαντίου στη Βενετία, γεγονός πού οι Ρωμαιοκαθολικοί γιορτάζουν στις 17 Ιουλίου .

Η καλλιπάρθενος αγία Μαρίνα θεωρείται προστάτης των παιδιών και μάλιστα ειδική για τη θεραπεία όσων απ’ αυτά είναι άρρωστα και καχεκτικά.

ΠΗΓΗ

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α'. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος, τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρὸν κατεπάτησας στερρῶς ὀφθέντα σοὶ Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ τῶν ἰαμάτων τὰ δωρήματα.

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β'

∆εν πρέπει να εµπιστευώµαστε, ούτε να δίνουµε θάρρος ποτέ στον

εαυτό µας.

Το να µην εµπιστεύεσαι τον εαυτόν σου8

, αγαπητέ µου αδελφέ,

είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεµο, που χωρίς αυτό, να είσαι

βέβαιος, ότι, όχι µόνον δεν θα µπορέσεις να πετ΄θχεις τη νίκη που

επιθυµείς, άλλ' ούτε καν να αντισταθείς στο παραµικρό και αυτό, ας

τυπωθεί καλά στο νου σου.

Γιατί, εµείς πράγµατι, όντας φυσικά διεφθαρµένοι απο τη φύσι µας

από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάµ, εχουµε σε µεγάλη υπόληψι

τον εαυτό µας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέµα και

τίποτα άλλο, εµείς όµως, νοµίζουµε µε µία απατηλή εντύπωση, πως
είµαστε κάποιοι.

9

Αυτό είναι ένα ελάττωµα, που πολλύ δύσκολα

αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στό Θεό, ο οποίος αγαπά να εχουµε

εµείς µία γνώσι χωρίς δόλο γι’ αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.

∆ηλαδή, να ξέρουµε, οτι κάθε χάρι και αρετή που έχουµε,

προέρχεται από αυτόν µόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και οτι,

από µάς, δεν µπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός

λογισµός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια

(δηλαδή, το να µη πιστεύουµε στον εαυτόν µας) είναι έργο του θεϊκού

του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπηµένους του φίλους,

πότε µε εµπνεύσεις και φωτισµούς, πότε µε σκληρά µαστιγώµατα και

θλίψεις, πότε µε βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασµούς, και πότε

µε άλλα µέσα, που εµείς δεν καταλαβαίνουµε· µε όλα αυτά, θέλει να

γίνεται και απο µέρους µας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε

µάς. Γι’ αυτό λοιπόν, αδελφέ µου, σου σηµειώνω εδώ τέσσερεις

τρόπους, µε τους οποίους µπορείς, µε τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης

αυτή την αµφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να µην εµπιστεύεσαι

ποτέ τον εαυτό σου.

Ο α' είναι το να γνωρίσης την µηδαµινότητά σου10 και να σκεφθής,

οτι απο µόνος σου δεν µπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να

γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.

Ό β' το να ζητής για αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό µε

θερµές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισµα δικό Του· και

αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι

µόνο γυµνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα

πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να µιλάς µε οικειότητα

πολλές φορές µπροστά στη µεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω

σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την

δώση, όταν αυτός γνωρίση, µην αµφιβάλλης καθόλου, οτι θα την

απολαύσεις.
Ό γ' τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό

σου· να φοβάσαι τους αναρίθµητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι

δυνατός να κάνης ούτε την παραµικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ

δυνατή τους συνήθεια στο να πολεµούν· τις πανουργίες, τα

στρατηγήµατα τους, τις µεταµορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα

αναρίθµητα τεχνάσµατα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στόν ίδιο

το δρόµο της αρετής.

Ό δ' τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωµα να σκεφθής

καθαρά την απόλυτη αδυναµία σου· επειδή, γι' αυτό το σκοπό

παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να µάθης καλύτερα την ασθένειά

σου11 και έτσι να µάθης, όχι µόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό

σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι

άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν

είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η

οποία έχει το θεµέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην

προλεγόµενη έµπρακτη γνώσι της δοκιµής.

Οπότε, καθ' ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ’ εκείνον που

θέλει να ενωθή µε το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την

οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους

υπερήφανους και προληπτικούς, µέσα απο τις πτώσεις, αφίνοντάς τους

δηλαδή µε δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωµα (από το οποίο

νοµίζουν πως ηµπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναµία

τους, και να µη εµπιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.

Αλλά αυτό το µέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει

να το µεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα µέσα, τα πιό

ελεύθερα, όπως είπαµε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την

επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε

σφάλµατα τόσο µεγαλύτερα ή µικρότερα, όσο είναι µεγαλύτερη ή

µικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του·

ώστε, όπου δεν υπάρχει καµία απολύτως υπόληψις· καθώς συνέβη στη

ΙΙαρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παροµοίως ούτε και καµία πτώσις·

λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αµέσως µε τον λογισµό στη ταπεινή
γνώσι του εαυτού σου, και µε επίµονη προσευχή ζήτησε από το Θεό

να σου δώση το αληθινό φώς, γιά να γνωρίσης την µηδαµινότητά σου

και να µην δείχνης εµπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης

να µη πέσης πάλι και µάλιστα σε µεγαλύτερη βλάβη και φθορά.

-------------------------------------------------------

8

Ο προφήτης Ιερεµίας καταραµένο ονοµάζει και αποστάτη του Θεού, εκείνον που θαρρεύεται και

ελπίζει στον εαυτό του λέγοντας: «Τάδε λέγει Κύριος· Επικατάρατος ος την ελπίδα εχει επ'

άνθρωπον και στηρίσει σάρκα βραχίονος αυτού έπ' αυτόν, και από Κυρίου αποστή η καρδιά

αυτου» (ιζ' 5). Αυτό το ρητό ερµηνεύοντας ο µέγας Βασίλειος λέγει οτι για αυτόν, που εχει την

ελπίδα αυτού πάνω σε άνθρωπο, φανέρωσε ο προφήτης το να µην έλπίζουµε σε άλλον· µε το να

να στηρίζη τη σάρκα ο βραχίονας αυτού, εφανέρωσε το να ελπίζουµε στον εαυτό µας· και τα δύο

δε αυτά τα ωνόµασε αποστασία από τον Θεόν (βλ. κατά πλάτος, µβ'). Και µε άλλον τρόπο το ρητό

αυτό ερµηνευόντας, συµπεραίνει οτι είναι καταραµένος και αποστάτης, εκείνος, που ελπίζει στον

εαυτό του. Γιατί,

λέει, οτι όποιος ελπίζει στον άνθρωπο είναι καταραµένος και του Θεού αποστάτης. Βλέπε και εδώ πόσο

άριστη είναι η τάξις, που χρησιµοποιεί το βιβλίο αυτό, γιατί αρχίζει τον πόλεµο από την

φιλαυτία, η οποία είναι η προκαταρκτική αιτία και η ρίζα και η αρχή όλων των άλλων παθών

και κακιών.
9

Το να νοµίζουµε οτι είµαστε κάποιοι, αυτό ονοµάζεται υπερηφάνεια (οίησις), η οποία είναι

ένα πάθος, που γεννιέται µεν από την φιλαυτία, γεννά δε αυτά πάλι και γίνεται ρίζα και αρχή και

αιτία όλων των άλλων παθών τόσο δέ λεπτό και κρυφό πάθος είναι η οίησις αυτή, σε τρόπο πού,

για την πολλή λεπτότητα του, ούτε το αισθάνονται καθόλου εκείνοι που το έχουν· όσο όµως είναι

λεπτό και κρυφό, τόσο είναι και µεγάλο κακό. Γιατί, την πρώτη

εκείνη πόρτα του νού, από την οποία πρόκειται να µπη η χάρις του Θεού και να κατοικήση στον

ανθρωπον, αυτό το καταραµένο πάθος στέκεται και την κλείνει και δεν αφήνει την χάρι να µπη, η

οποία δίκαια αναχωρεί1

γιατί πως µπορεί να ερθει η χάρις να φωτίση ή να βοηθήση τον άνθρωπο

εκείνο, που νοµίζει πως είναι κάτι µεγάλο; πως είναι σοφός; και πως δεν έχει ανάγκη από άλλη

βοήθεια; ο Κύριος να µας λυτρώση από τέτοιο εωσφορικό πάθος και αρρώστια, αυτούς που

έχουν το πάθος αυτό της περηφανίας· την βασανίζει ο Θεός µε τον προφήτη, λέγοντας·

«Αλοίµονο σ’ εκείνου ςπου νοµίζουν ότι είναι σοφοί» (Ήσ. 5,21)· και ο Απόστολος µας

παραγγέλνει αυτό· «Μην έχετε την ψευδαίσθησι ότι είσθε σοφοί» (Ρωµ. 12,16)· και ο Σολοµώντας

«Μη νοµίζης σοφό τον εαυτό σου» (Παρ. 3,7).

10 Γι’ αυτό λέει ο θείος Χρυσόστοµος, οτι όποιος νοµίζει τον εαυτό του ότι δεν είναι τίποτα,

εκείνος περισσότερο από όλους γνωρίζει τον εαυτόν του· «ούτος µάλιστα εστίν ο εαυτόν ειδώς, ό

µηδέν εαυτόν είναι νοµίζων». Ο δε θείος Μάξιµος «Αρετής όρος εστίν, ή της ανθρωπινής

ασθενείας κατ' έπίγνωσιν προς την θείαν δύναµιν ενωσις» (κεφ. οθ' της ι' εκατονταδ. Φιλοκαλ.). Ό

δε Πέτρος ο ∆αµασκηνός· «ουδέν κρειττον του γνώναι την οικείαν ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ

χείρον του ταύτην αγνοείν» (Φιλοκ. σελ. 611. Περί του µη απογινώσκειν).
11 Όχι µόνον όταν πέση κάποιος σε κανένα αµάρτηµα, άλλα και οταν πέση σε διάφορες δυστυχίες,

περιστάσεις και θλίψεις, και µάλιστα σε ασθένειες σωµατικές και πολυχρονίους, πρέπει να

γνωρίζη την ταπεινή γνώσι του εαυτού του και της αδυναµίας του, και να ταπεινώνεται, γιατί

για αυτό σκοπό παραχωρούνται από το Θεό να µας έρχονται όλοι απλά οι πειρασµοί οι απο του

διαβόλου, οι απο των ανθρώπων και οι απο της φύσεως. Οπότε και ο Απόστολος αυτό το

σκοπό σκεπτόµενος, έλεγε οτι γι’ αυτό και µόνο αυτό ακολούθησαν οι στην Ασία

θανατηφόροι πειρασµοί. «Άλλ' αυτοί εν εαυτοϊς το άπόκριµα του θανάτου έσχήκαµεν, ίνα µη

πεποιθότες ώµεν έφ' εαυτοίς, αλλ' επί τω Θεώ, τω εγείροντι τους νεκρούς» (Β' Κορ. α' 9). Και

για να πώ µε συντοµία όποιος θέλει να γνωρίση την ασθένειά του στην πράξι, ας παρατηρήση, όχι

πολύ χρόνο, αλλά µιας µόνο ηµέρας τους λογισµούς και τα λόγια και τα έργα, που σκέφθηκε και

µίλησε και έκανε και βρίσκοντας οτι οι περισσότεροί του λογισµοί και τα λόγια και τα έργα

είναι λανθασµένα, στραβά, ανόητα και κακά, απο την δοκιµή αυτή θα καταλάβη πόσο είναι

ασθενής ο εαυτός του και από την κατανόηση αυτή και την αληθινή γνώσι, οπωσδήποτε θα

ταπεινωθή, και στό εξης δεν θα ελπίζη στον εαυτό του. Όχι λιγώτερο από αυτά που είπαµε

πιό πάνω, θα µας φέρη στην επίγνωσι της ασθένειά µας, η υλική αρχή του είναι µας, δηλαδή,

όταν σκεφτούµε πως το είναι µας,...

Ο Αόρατος πόλεμος - ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α'

Σε τι βρίσκεται η χριστιανική τελειότητα. Για να την

αποκτήση κάποιος, πρέπει να πολεµά. Τα τέσσερα αναγκαία σ’

αυτόν τον πόλεµο.

Το µεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωµα, που µπορεί να πη ή

να συλλογισθή ο άνθρωπος, είναι το να πλησίαση κάπως στο Θεό και

να ενωθεί µε αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ µου εν Χριστώ

αναγνώστη, επιθυµείς να φθάσης σε αυτήν την κορυφή, πρώτα

πρέπει να γνωρίσης, απο τι αποτελείται η πνευµατική ζωή και η

χριστιανική τελειότητα1

. Γιατί, είναι πολλοί, που λένε, πως αυτή η

ζωή και η τελειότητα βρίσκεται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις

γονυκλισίες, στις χαµαι-κοιτίες και σε άλλες παρόµοιες σκληραγωγίες

του σώµατος. Αλλοι πάλι λένε πως βρίσκεται στις πολλές προσευχές

και στις µεγάλες ακολουθίες. Και άλλοι πολλοί νοµίζουν, ότι η

τελειότητα βρίσκεται ολόκληρη στη νοερά προσευχή2

, στη µοναξιά

και στην αναχώρησι, στη σιωπή και στην εκπαίδευσι µε τον

κανόνα· δηλαδή, το να βαδίζουν µε τον κανόνα και το µέτρο, και

ούτε να φτάνουν σε υπερβολές, ούτε σε ελλείψεις. Οι αρετές όµως

αυτές, µόνες τους, δεν είναι αυτό που ζητάµε ως χριστιανική

τελειότητα, αλλά είναι άλλοτε µέσα και όργανα, για να απολαύση

κάποιος την χάρι του Αγίου Πνεύµατος, άλλοτε πάλι είναι καρπός

του Αγίου Πνεύµατος.

Καί ότι µεν είναι πολύ δυνατά όργανα, για την απόλαυσι της χάρης

του Αγίου Πνεύµατος, δεν υπάρχει καµµία αµφιβολία, γιατί βλέπουµε

πολλούς ενάρετους που τα µεταχειρίζονται όπως πρέπει, µε αυτό τον
σκοπόν, για να αποκτήσουν δηλαδή ισχύ και δύναµι κατά της κακίας και

της χαλαρότητας, για να δυναµώνουν εναντίον των πειρασµών και της

πλάνης των τριών κοινών εχθρών, δηλαδή της σάρκας, του κόσµου και

του διαβόλου, για να παίρνουν από εκείνες την πνευµατική βοήθεια, που

είναι αναγκαίες σε όλους τους δούλους του Θεού, και µάλιστα στους

αρχαρίους, και απλά, για να αξιωθούν να πάρουν τα χαρίσµατα του

Αγίου Πνεύµατος· δηλαδή, «ΙΙνεύµα γνώσεως και ευσεβείας· ΙΙνεύµα

βουλής και ισχύος· Πνεύµα σοφίας και συνέσεως· ΙΙνεύµα φόβου Θεού»,

καθώς τα απαριθµεί ο Ησαΐας (11,2).

Οτι αυτές οι πράξεις είναι και καρπός του Πνεύµατος και έχουν ως

αποτέλεσµα την «αγάπη, χαρά, πίστι, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22), όπως είπε

ο Παύλος, και αυτό είναι χωρίς αµφιβολία. Γιατί οι πνευµατικοί άνδρες

παιδεύουν το σώµα µε αυτές τις σκληραγωγίες, γιατί λύπησε τον Ποιητή

του3

και για να το κρατάνε πάντα ταπεινωµένο και υποτεταγµένο στο να

εργάζεται τα του Θεού. Σιωπούν και µονάζουν, για να αποφεύγουν και

την παραµικρή λύπη προς τον Θεό. Προσεύχονται και προσέχουν στη

λατρεία του Θεού και στα έργα της ευσέβειας, για να έχουν το

πολίτευµά τους στους ουρανούς· µελετάνε τη ζωή και το πάθος του

Κυρίου µας, όχι για τίποτα άλλο, παρά να γνωρίσουν περισσότερο την

δική τους κακία, και την αγαθότητα και ευσπλαγχνία του Θεού,

ακολουθούν τον Ίησού Χριστό µε το να απαρνούνται τον εαυτό τους και

µε το σταυρό στους ώµους, για να θερµαίνωνται περισσότερο στην

αγάπη του Θεού και στο µίσος του εαυτού των.

Οι αρετές όµως που αναφέρθηκαν, µπορούν να προξενήσουν σε

εκείνους, που θέτουν όλο τους το βάρος σε αυτές, περισσοτέρη βλάβη

από τις φανερές αµαρτίες· όχι εξαιτίας αυτών (γιατί, αυτές είναι όλες

αγιώτατες), αλλ' εξ αιτίας εκείνων που τις µεταχειρίζονται, επειδή,

αυτοί προσέχοντας σ’ αυτές µόνο, αφήνουν την καρδιά τους να τρέχη

στα δικά τους θελήµατα και τα θελήµατα του διαβόλου, ο οποίος

βλέποντας τους πως πηγαίνουν από τον ευθύ δρόµο, τους αφήνει όχι

µόνον να αγωνίζωνται µέ χαρά σε αυτούς τους σωµατικούς αγώνες,

αλλά ακόµη να επεκτείνωνται, µε τον µάταιο λογισµό τους, και ως στα

µεγαλεία του Παραδείσου. Όθεν και νοµίζουν οι τοιούτοι πως

υψώθησαν µέχρι τα τάγµατα των Αγγέλων και πως αισθάνονται τον Θεό
µέσα τους· και κάποτε, βυθισµένοι µέσα σε κάποιες σκέψεις και

λογισµούς περιέργους και υψηλούς, νοµίζουν πως άφησαν σχεδόν τον

κόσµο αυτόν και αρπάγησαν µέχρι τον τρίτο ουρανό.

Αλλα, σε πόσα σφάλµατα είναι µπλεγµένοι αυτοί και πόσο είναι

µακριά από την αληθινή τελειότητα, µπορεί να το καταλάβη ο κάθε

ένας από την ζωή και τα ήθη τους. Γιατί, αυτοί θέλουν να

προτιµούνται από τους άλλους σε κάθε τι που υπάρχει· είναι

ιδιόρρυθµοι και ισχυρογνώµονες στο θέληµά τους είναι, τυφλοί σε όλα

τα δικά τους, µε επιµέλεια όµως εξετάζουν τους λόγους και τις πράξεις

των άλλων, αν τους αγγίξη κάποιος λίγο στη µάταιη υπόληψι της τιµής

τους, που αυτοί νοµίζουν πως έχουν και που (σε υπόληψι) θέλουν να τους

έχουν και οι άλλοι· ή εάν τους εµπόδιση κάποιος από κείνες τις

ευλάβειες και τις αρετές, µε τις οποίες καταπιάνονται (ο Θεός να

φυλάει!) αµέσως συγχύζονται, αµέσως ανάβουν όλοι από θυµό και

γίνονται έξαλλοι.

Καί, αν ο Θεός θέλοντας να τους φέρη σε ακριβή γνώσι του εαυτού

τους και στον αληθινό δρόµο της τελειότητας, τους στείλη θλίψεις και

αρρώστειες ή παραχωρήση να τους έρθουν διωγµοί (οι οποίοι είναι το

δοκιµαστήριο που δοκιµάζει τους γνήσιους και αληθινούς δούλους του),

τότε φανερώνουν τα κρυφά της καρδιάς τους, πως είναι διεφθαρµένοι

από την υπερηφάνεια. Γιατί, σε κάθε λυπηρό γεγονός που συµβαίνει,

δεν θέλουν να ακολουθήσουν το θέληµα του Θεού, µένουν

αναπαυµένοι στις δίκαιες, αν και κρυφές κρίσεις του Θεού, ούτε

θέλουν κατά το παράδειγµα του ταπεινωθέντα και παθόντα Υιού

αυτού, του Κυρίου ηµών Ιησού Χριστού, να ταπεινωθούν κάτω απο

όλα τα κτίσµατα, εχοντας για αγαπητούς φίλους τους τους διώκτες,

σαν όργανα της θείας αγαθότητας και συνεργούς της σωτηρίας τους.

Οπότε είναι φανερό πως βρίσκονται σε µεγάλο κίνδυνο. Γιατί, έχοντας

το εσωτερικό µάτι, δηλαδή τον νου τους, σκοτεινό, βλέπουν µε εκείνο τον

εαυτόν τους· και σκεπτόµενοι να πετύχουν τις εξωτερικές πράξεις που

κάνουν, πως είναι καλές, νοµίζουν πως έφτασαν στην τελειότητα· και

κατά αυτόν τον τρόπο υπερηφανευόµενοι, κατακρίνουν τους άλλους.

Γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να αλλάξη άλλος κάποιους απο αυτούς, πάρα

µόνο µία ξεχωριστή βοήθεια του Θεού. Γιατί ευκολώτερα µετατρέπεται

στό καλό ο φανερός αµαρτωλός, παρά ο απόκρυφος και σκεπασµένος

µε το κάλυµµα των φαινοµενικών αρετών.

Τώρα λοιπόν που γνώρισες πολύ καλά οτι η πνευµατική ζωή και η

τελειότητα δεν στέκεται σε αυτές τις αρετές, που είπαµε, γνώριζε ότι

δεν αποτελείται από άλλα παρά από4

στην γνώσι της αγαθότητας και
της µεγαλειότητας του Θεού και της δικής µας µηδεναµηνότητας και

κλίσεως σε κάθε κακό στη αγάπη του Θεού και στο µίσος του εαυτού

µας· στην υποταγή, όχι µόνο του Θεού, άλλα και όλων των κτισµάτων,

για την αγάπη του Θεού1

στην αποστροφή κάθε δικού µας θελήµατος,

τέλειας υπακοής στό Θείο θέληµα· και ακόµη, να τα θέλουµε όλα αυτά

και να τα κάνουµε ξεκάθαρα για τη δόξα του Θεού5

και µόνο για να

αρέσουµε σε αυτόν, και γιατί έτσι θέλει και αυτός και έτσι πρέπει να

τον αγαπάµε και να τον υπηρετούµε.

Αυτός είναι ο νόµος της αγάπης, αυτός που έχει γραφτεί από το

χέρι του ίδιου του Θεού στις καρδίες των πιστών δούλων του. Αυτή

είναι η απάρνησις του εαυτού µας, την οποία ζητεί από εµάς ο Θεός.

Αυτός είναι ο γλυκός ζυγός του Ιησού και το φορτίο του το ελαφρό.

Αυτή είναι η υποταγή στο θέληµα του Θεού, στην οποία µας

προσκαλεί ο λυτρωτής µας και ∆ιδάσκαλος µε το δικό του παράδειγµα

και µε τη φωνή του6

.

Λοιπόν, εσύ αδελφέ, που επιθυµείς να φθάσης στό ύψος αυτής της

τελειότητας, επειδή και είναι ανάγκη να κάνης µία ακατάπαυστη πάλη µε

τον εαυτό σου, για να νικήσης γενναία και να εξουδετερώσης όλα τα

θελήµατα µεγάλα και µικρά, αναγκαστικά, πρέπει να ετοιµασθής µε

κάθε προθυµία της ψυχής σου σε αυτό τον πόλεµο (γιατί, το στεφάνι δεν

δίνεται σε άλλο, παρά µόνο στον γενναίο πολεµιστή)· ο οποίος πόλεµος,

καθώς είναι δυσκολώτερος από κάθε άλλο πόλεµο (γιατί πολεµώντας

εναντίον του εαυτού µας, πολεµούµαστε από τον ίδιον τον εαυτό µας),

έτσι και η νίκη που πετυχαίνουµε σε αυτόν, θα είναι ενδοξότερη από

κάθε άλλη, και περισσότερο ευπρόσδεκτη στόν Θεό. Γιατί αν θελήσης

να θανατώσης τα άτακτα πάθη σου, και τις επιθυµίες και θελήµατά σου,

θα αρέσης στόν Θεό περισσότερο, και θα τον υπηρετής καλύτερα, παρά

να µαστιγώνεσαι µέχρι να βγάλης αίµα, και να νηστεύης περισσότερο

από τους παλιούς ερηµίτες, και παρά να επέστρεφες στο καλό χιλιάδες

ψυχές, όντας εσύ κυριευµένος από τα πάθη7.
Γιατί, αν κι ο Θεός αγαπά περισσότερο την επιστροφή των ψυχών,

από τη νέκρωσι ενός µικρού θελήµατος, όµως εσύ, αγαπητέ, δεν πρέπει

να θέλης, ούτε να κάνης τίποτα άλλο βασικώτερο, απο εκείνο που ο

Θεός ζητά, και θέλει πλέον αποκλειστικά απο σένα· γιατί αυτός,

βεβαιότατα, καλύτερα ευχαριστείται στο να αγωνίζεσαι για να

απονεκρώσης εσύ τα δικά σου πάθη, παρά στο να κάνης οποιοδήποτε

άλλο πράγµα, και ας είναι µεγάλο και σπουδαίο, παραβλέποντας τα

πάθη σου.

Τώρα λοιπόν, που έµαθες απο τι αποτελείται η χριστιανική

τελειότητα και ότι για να την αποκτήσης πρέπει να έχης ένα παντοτινό

και σκληρότατο πόλεµο εναντίον του εαυτού σου, είναι ανάγκη να

προµηθευθής τέσσερα πράγµατα, σαν οπλισµό πολύ ασφαλή και

αναγκαίο, για να γίνης νικητής σε αυτόν τον αόρατο πόλεµο και να

λάβης το στεφάνι. Και αυτά είναι: α') το να µην εµπιστεύεσαι ποτέ τον

εαυτόν σου, β') το να έχης πάντα όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στο

Θεό γ') το να αγωνίζεσαι πάντα· και δ') το να προσεύχεσαι. Για αυτά

θέλω να σου µιλήσω ξεχωριστά, συν Θεώ, σύντοµα.

------------------------------------------------------

1

Ή τελειότητα των χριστιανών απαιτείται σαν εντολή και παραδίδεται στην Καινή ∆ιαθήκη γιατί

λεγει ο Κύριος· «να είσθε τέλιοι, όπως ακριβώς είναι και ο Πατέρας σας» (Ματθ. 5,48). Και ο

Παύλος λέει «τη κακία νηπιάζετε, ταίς δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Α' Κορινθ. 14,20)· και πάλι

«να είσθε τέλειοι και να εκπληρώνετε σ εόλα το θέληµα του Θεού» (Κολοσ. 8,12). Και πάλι·

«Στην τελειότητα ας οδηγούµαστε» (Εβρ. 6,1). Προανεκηρύχθηκε αυτή σαν εντολή στην Παλαιά

∆ιαθήκη, γιατί λέει στους Ιουδαίους ο Θεός στο ∆ευτερονόµιο: «Να είσαι τέλειος απέναντι

Κυρίου του Θεού σου» (18,18). Και ο ∆αβίδ διατάζει τα ίδια στον υιό του τον Σολοµώντα. «Καί

τώρα παιδί µου Σολοµώντα, να γνωρίσης τον Θεό των πατέρων σου και να τον υπηρετήσης µε όλη

σου την καρδιά και προθυµία ψυχής» (Α' Παραλ. 28,9). Συµπεραίνουµε λοιπόν, ότι απαιτεί ο Θεός

απο ολους τους χριστιανούς να ασκούν και να είναι γεµάτοι απο την τελειότητα, δηλαδή ζητάει απο

µάς ο Θεός, να γίνουµε τέλειοι σε όλες τις αρετές.

2

Για αυτή βλέπε πιό κάτω στο µς' κεφάλαιο.

3

Σηµείωσε, ότι, κατά τους θεολόγους, βλάβη του Θεού λέγεται, κάθε αµαρτία απλά, γιατί

βλάπτει, πληγώνει και εναντιώνεται στο Θεόν. Και κατα το οτι αυτή µεν δεν υπάρχει σαν

ζωντανός οργανισµός, βλάπτει και έναντιώνεται στο είναι του Θεού, και καθότι είναι κακό,

βλάπτει την αγαθότητα του Θεού, καθότι είναι ασθένεια και αδυναµία, βλάπτει την δύναµί του,

καθότι αγνωσία, βλάπτει την σοφία του. Και απλά, καθότι αυτή είναι και λέγεται ατελειότητα

και παράλλειψη, βλάπτει και έναντιώνεται στις άπειρες τελειότητες του Θεού και καθότι

παράβαση και ανοµία βλάπτει και πληγώνει τους νόµους και τις εντολές του Θεού και καθώς,

κάθε λόγος εναντίον του Θεού, ονοµάζεται βλασφηµία, γιατί βλάπτει την φήµη και το όνοµα

του Θεού, έτσι και κάθε αµαρτία βλάβη λέγεται του Θεού, όχι µόνο γιατί απο µόνη της

εναντιώνεται σαν µεγαλύτερο κακό στο µεγαλύτερο κακό, άλλά γιατί και σαν γίνεται στα

κτίσµατα του Θεού, κάνει να βλασφηµήται ο Κτίστης αυτών, πως είναι και αυτός τέτοιος

κακός, και στη συνέχεια οτι έκτισε και τέτοια κακά· καθώς και η αρετή των κτισµάτων, κάνει

να δοξάζεται και ο Κτίστης τους.

4

Βλέπε αγαπητέ, πόσο άριστη είναι η τάξι και η µέθοδος, που µεταχειρίζεται αυτό το βιβλίο.

Επειδή κάθε τάξι και τέχνη, από το σκοπό της γνωρίζεται, σύµφωνα µε το φιλοσοφικό αξίωµα

και το τέλος που προκατασκευάζεται και στοχεύεται σύµφωνα µε την διάνοια, αρχή γίνεται και

λόγος της εργασίας και της επιχειρήσεως κάθε πράγµατος· γιά αυτό και το βιβλίο αυτό, πρίν

απο κάθε τι άλλο, προσθέτει εδώ στην αρχή, την τελειότητα και το σκοπό όλου αυτού του

αοράτου πολέµου, ώστε γνωρίζοντάς τα όλοι εκείνοι που πρόκειται να πολεµήσουν, να µην πλανηθούν µε τίποτα άλλο, αλλά να κατευθύνωνται προς αυτό, σάν σε σηµείο και προς µία

κατεύθυνσι να οδηγούν όλες τις πράξεις τους.

5

Γι’ αυτό και ο θείος Απόστολος διατάζει να κάνουµε γενικά όλα µας τα έργα για µόνο την δόξαν του

Θεού λέγοντας «Είτε τρώτε, είτε πίνετε, είτε κάτι άλλο κάνετε, όλα να τά κάνετε για την δόξα» (Α'

Κορ. 10,31).

6

Και αληθινά, το να υποτασσώµαστε στο θέληµα τού Θεού πάντα και να προτιµάµε αυτό από το

δικό µας, και µε την φωνή του µας το εδίδαξε ο αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας µας

Ιησούς, ο οποίος µας παράγγειλε να προσευχώµαστε και να λέµε «Πάτερ ηµών ο εν τοις

ουρανοίς ... γεννηθήτω το θέληµά σου ως εν ουρανώ και επί της γης» (Ματθ. 6,10), και µε το

παράδειγµά του, γιατί και στην αρχή της ζωής του, αµέσως που µπήκε στο κόσµο, το θέληµα του

Θεού εζήτησε να κάνη κατά τον Παύλο που λέει: «Να,έρχοµαι νακάνω το θέληµά σου» (Έβρ.

16,9)· και στο µέσον του Ευαγγελίου του, αυτό έλεγε «κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να

κάνω το δικό µου θέληµα, αλλά το θέληµα εκείνου που µ’ έστειλε» (Ίωάν. 6,38)· και στο τέλος

της ζωής του, αυτό το ίδιο εσφράγισε λέγοντας, στην προσευχή· «Πάτερ, ας µη γίνη το δικό µου

θέληµα, αλλά το δικό σου» (Λουκ. 22,42).

7

Τα ίδια σχεδόν λέει και ο άββας Ισαάκ (λογ. κγ'), όπου λέει: «Είναι καλλίτερο να λύσης τονεαυτό

σου από τον σύνδεσµο της αµαρτίας, παρά νε ελευθερώσης δούλους από την δουλεία»· και αλλά

πολλά σύµφωνα µε αυτά που εξηγούνται εδώ (ανάγνωσε και τον νς' λόγο του ιδίου)