Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ 20 ΑΓΙΩΝ ΙΑΤΡΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ (17 ᾿Οκτωβρίου)

Ανάργυροι ονομάζονται επειδή δεν αγαπούσαν τα αργύρια, δεν ήσαν φιλάργυροι, η καρδιά τους δεν ήταν προσκολλημένη στα υλικά αγαθά και προσέφεραν τις ιατρικές τους υπηρεσίες αφιλοκερδώς.

Όλοι αυτοί οι άγιοι ήταν ανάργυροι και ακτήμονες. Σε αυτούς πράγματι έχουν απόλυτη εφαρμογή τα λόγια του Χριστού: …ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε· δωρεάν ελάβετε δωρεάν δότε. Μη κτήσησθε χρυσόν μηδέ άργυρον μηδέ μηδέ χαλκόν εις τας ζώνας υμών, μη πήραν (σάκκο) εις οδόν μηδέ δύο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον (Ματθ. 10,8-9).
Υπάρχουν τρία ζεύγη Αγίων Αναργύρων. Και στα τρία αυτά ζευγάρια τα ονόματα αυτών είναι Κοσμάς και Δαμιανός.

1. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός

Αυτοί οι Άγιοι καταγόντουσαν απ’ την Ασία. Οι γονείς τους ήταν ευσεβείς και ενάρετοι, και η μητέρα των Αγίων Αναργύρων, η Θεοδότη, αφού έμεινε χήρα συνέχισε την ενάρετη ζωή. Με το παράδειγμα της Θεοδότης, οι Άγιοι Ανάργυροι διδάχτηκαν όλες τις αρετές στον μέγιστο βαθμό. Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός σπούδασαν την ιατρική και κατάφερναν, με την βοήθεια του Θεού, να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και νόσο, είτε μακροχρόνια είτε βραχυχρόνια. Ασχολήθηκαν επίσης και με την κτηνιατρική. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός ονομάστηκαν Ανάργυροι επειδή δεν δέχτηκαν ποτέ πληρωμή για τις ιατρικές υπηρεσίες τους από κανέναν ασθενή. Πέρασαν έτσι τη ζωή τους και κοιμήθηκαν ειρηνικά. Τα λείψανά τους ενταφιάστηκαν στην πόλη Φερεμάν.
Η μνήμη τους τιμάται την 1 Νοεμβρίου.

2. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι έζησαν την εποχή που βασίλευαν ο αυτοκράτορας Καρίνος και ο αυτοκράτορας Νουμεριανός, περί το 284 μ.Χ. και η καταγωγή τους ήταν από την Ρώμη. Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι ήταν ιατροί και κτηνίατροι. Σαν πληρωμή για τις ιατρικές τους υπηρεσίες δεν ζητούσαν από αυτούς που θεράπευαν χρήματα ή κάτι άλλο υλικό, μα τους ζητούσαν να πιστέψουν στον Χριστό. Κάποιοι τους διέβαλαν στον αυτοκράτορα Καρίνο ότι κάνουν θαύματα και ιατρικές θεραπείες χρησιμοποιώντας μαγική τέχνη. Μόλις το έμαθαν αυτό, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός οι Ρωμαίοι παραδόθηκαν οι ίδιοι στον αυτοκράτορα και όχι μόνο δεν άλλαξαν την πίστη τους αλλά κατάφεραν να πείσουν τον αυτοκράτορα Καρίνο να αρνηθεί την ειδωλολατρία και να γίνει χριστιανός, θεραπεύοντάς τον θαυματουργικά. Συγκεκριμένα, ο αυτοκράτορας Καρίνος τους απειλούσε με βασανιστήρια για να αρνηθούν την χριστιανική τους πίστη και τότε γύρισε το πρόσωπο του αυτοκράτορα προς την πλάτη του. Οι Άγιοι Ανάργυροι τον θεραπεύσαν από την ασθένειά του και με αυτό το θαύμα του Θεού πίστεψαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, τόσο ο αυτοκράτορας όσο και οι αυλικοί του. Και έτσι άφησε τους Αγίους Αναργύρους να επιστρέψουν με τιμές πίσω στους συγγενείς τους. Δυστυχώς, ο ιατρός που είχε διδάξει την ιατρική τέχνη στους Αγίους Αναργύρους, ζήλεψε την δόξα των Αγίων και τους σκότωσε με πέτρες, αφού με δόλιο τρόπο τους παρέσυρε σε ένα βουνό με σκοπό δήθεν να μαζέψουν βότανα που θα είχαν ιατρική χρήση.
Η μνήμη τους τιμάται την 1 Ιουλίου.

3. Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος οι Μάρτυρες

Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός είχαν καταγωγή από την Αραβία. Ήταν ιατροί και πήγαιναν από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό, θεραπεύοντας τους ασθενείς χωρίς να παίρνουν χρήματα, κι έτσι και ονομάστηκαν Ανάργυροι (δηλ. χωρίς αργύρια). Αλλά δεν τους αρκούσε μόνο να θεραπεύουν τους ασθενείς στο σώμα, παρά έκαναν και κήρυγμα για να βοηθήσουν και τους άπιστους, τους ασθενείς στη ψυχή. Την εποχή που βασίλευε ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός, περί το 292 μ.Χ., οι Άγιοι Ανάργυροι πήγαν στην πόλη Αιγαίς της Λυκίας μαζί με τους τρεις αδελφούς τους, τον Λεόντιο, τον Άνθιμο και τον Ευπρέπιο. Μπροστά στον ηγεμόνα Λυσία, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός και οι Άγιοι Μάρτυρες Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος, ομολόγησαν την χριστιανική τους πίστη. Βασανίστηκαν και τους βύθισαν στον πάτο της θάλασσας. Με την χάρη του Θεού όμως δεν πνίγηκαν αλλά βρέθηκαν σώοι και αβλαβείς στην στεριά. Οι άπιστοι ειδωλολάτρες τους αιχμαλώτισαν πάλι και τους έριξαν σε αναμμένη κάμινο, μα πάλι ο Θεός τους φύλαξε με θαυματουργικό τρόπο και δεν έπαθαν τίποτα. Κατόπιν τους κρεμάσαν και τους πέντε σε σταυρούς και τελικά τους αποκεφάλισαν. Έτσι οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, Λεόντιος, Άνθιμος και Ευπρέπιος οι Μάρτυρες έλαβαν τον στέφανο του μαρτυρίου.
Η μνήμη των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Λεοντίου, Ανθίμου και Ευπρεπίου των Μαρτύρων τιμάται στις 17 Οκτωβρίου

Υπάρχουν όμως και άλλοι άγιοι Ανάργυροι που η μνήμη τους τιμάται ξεχωριστά

ΚΥΡΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ: Καταγωγή του πρώτου η Αλεξάνδρεια, του δευτέρου η Έδεσσα Μεσοποταμίας. Συνμοναστές μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό το 292 μ. Χ., η μνήμη τους τελείται στις 31 Ιανουαρίου. Την Εύρεση των Τιμίων Λειψάνων των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου την εορτάζουμε στις 28 Ιουνίου

ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ: Από την Νικομήδεια, αποκεφαλίστηκε το 305, τιμάται στις 28 Ιουλίου.

ΕΡΜΟΛΑΟΣ: Και αυτός από την Νικομήδεια, ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς το 306 μ. Χ.Ή μνήμη του είναι στις 26 Ιουλίου.

ΣΑΜΨΩΝ: Καταγωγή του η Ρώμη, χειροτονηθείς ιερέας στην Κωνσταντινούπολη και ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΣ τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό εκείνος του έχτισε ξενώνα για φιλοξενία αναξιοπαθούντων, κοιμήθηκε ειρηνικά και τον τιμάμε στις 27 Ιουνίου.

ΔΙΟΜΗΔΗΣ: Από την Ταρσό της Κιλικίας έζησε και έδρασε στην Νίκαια της Βιθυνίας, στην οποία άφησε και την τελευταία του πνοή, τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται δε στις 16 Αυγούστου.

ΜΩΚΙΟΣ: Από την Ρώμη και αυτός ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς επί Διοκλητιανού τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται στις 11 Μαΐου.

ΑΝΙΚΗΤΟΣ: Μαρτύρησε στην Νικομήδεια το 288 μ. Χ. και η μνήμη του είναι στις 12 Αυγούστου.

ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ: Από τον Λίβανο της Φοινίκης, τον συνέλαβαν και μετά από βασανιστήρια πολλά αποκεφαλίσθηκε το 284. Τον τιμάμε στις 20 Μαΐου.

ΤΡΥΦΩΝ: Βοσκός χηνών στην αρχή, στην Λάμψακο της Φρυγίας, βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε το 250 επί Δεκίου αυτοκράτορα. Η μνήμη του τελείται την 1η Φεβρουαρίου.

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: Από την Έμεσα της Συρίας. Μαρτύρησε το 284 και τον τιμάμε στις 6 Φεβρουαρίου.

Πηγή

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Τήν εἰκοσάριθμον ἔνθεον φάλαγγα, τήν ἐξαστράπτουσαν χάριν οὐράνιον, τῶν Ὰναργύρων τῶν λαμπρῶν, τό στῖφος ἀνευφημοῦμεν, οὖτοι γάρ κατεβαλών, τοῦ βελίαρ τήν δύναμιν, πάντων τά νοσήματα, συμπαθῶς ἐξιώμενοι, τῶν μετ' εῦλαβείας βοώντων, δόξα Θεῷ τῷ ἐν Τριάδι.

Κοντάκιον. Ἦχος β'. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Οἱ εν πειρασμοῖς κα θλίψεσιν ὑπάρχοντες, τῷ ναῷ ὐμῶν προστρεχοντες λαμβάνομεν, τά σεπτά ἰάματα, τῆς ἐν τούτῳ οἰκούσης θείας χάριτος Ἀνάργυροι ὑμεῖς γάρ ἀεί τῷ κόσμῳ πηγάζετε ἰάματα.

Ο,ΤΙ ΣΠΕΙΡΕΙΣ, ΘΕΡΙΖΕΙΣ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΛΟΥΚΑ 2024 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεθώνης κ. Ἀμβροσίου)

Πηγή 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ (Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ)

 

ΟΙ ΘΕΟΚΙΝΗΤΟΙ ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ διαιροῦνται σὲ τρεῖς κατηγορίες:

α) Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐνεργοῦν τὰ πάθη.

β) Σὲ αὐτοὺς ποὺ συγκρατοῦν τὰ πάθη.

γ) Σὲ αὐτοὺς ποὺ ξερριζώνουν τὰ πάθη.

῾Υπάρχουν ἄνθρωποι ἀξιοθρήνητοι, οἱ ὁποῖοι στενάζουν κάτω ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τῶν παθῶν. Δὲν ἀντιδροῦν καθόλου σὲ ὅ,τι τοὺς ὑποβάλλουν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τους καὶ ὁ διάβολος διὰ μέσου αὐτῶν. ῎Ετσι, ἡ ἁμαρτία τοὺς γίνεται συνήθεια φοβερὰ καὶ τύραννος ἀπάνθρωπος. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐνεργοῦν τὰ πάθη.

Στὴν δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν ὅσοι λυποῦνται, διότι εἶναι ἐμπαθεῖς, ἀντιστέκονται στὰ πάθη τους, ξεπερνοῦν τοὺς κινδύνους, ἀλλὰ δὲν κόβουν τὰ πάθη, δηλαδὴ δὲν ἐνεργοῦν ἀντίθετα ἀπὸ αὐτά, δὲν ἐφαρμόζουν μία θεραπευτικὴ ἀγωγή.

Τέλος, ὅσοι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας ἀγωνίζονται συνειδητὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα χωρὶς ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς, αὐτοὶ ξερριζώνουν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τους μὲ τὴν ἐργασία τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καὶ ἐν γένει τῶν θεωτικῶν ἀρετῶν καὶ πορεύονται διὰ μέσου τῆς καθάρσεως πρὸς τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωσι.

***

῞Ενα ἁπλὸ παράδειγμα·
• Κάποιος μᾶς ὑβρίζει καὶ ἐξευτελίζει χωρὶς λόγο. ᾿Εμεῖς ταρασσόμεθα, «φουντώνουμε», ἀνταποδίδουμε τὶς ὕβρεις, ἐνθυμούμεθα συνεχῶς τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε καὶ τὸν κατακρίνουμε. ῎Ετσι, μᾶς ἐνίκησε κατὰ κράτος ἡ μνησικακία καὶ μισαδελφία.
• ῾Υπῆρχε ὅμως ἡ περίπτωσις νὰ λυπηθοῦμε μὲν ἐσωτερικά, ἀλλὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ μὴ ἀπαντήσουμε. Μπορεῖ δὲ ἐπάνω στὸν ἀγῶνα νὰ ἡττηθοῦμε ἤ ἀπὸ συνήθεια νὰ συναρπασθοῦμε, ἀλλὰ νὰ μὴ δώσουμε συνέχεια. Τότε θὰ εἴμεθα στὴν δεύτερη κατηγορία, αὐτῶν ποὺ συγκρατοῦνται.
• ῎Αν ὅμως χαιρώμεθα, διότι μᾶς ὕβρισαν, ἂν κατακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ λυπούμεθα, διότι γίναμε αἰτία νὰ ταραχθῆ καὶ στενοχωρηθῆ ὁ ἀδελφός μας, τότε εὑρισκόμεθα σὲ μιὰ θεάρεστη πνευματικὴ κατάστασι.

῾Ο ᾿Αββᾶς Δωρόθεος τῆς Γάζης λέγει, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πάθος ὁμοιάζει στὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ τοξεύεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό του, πιάνει τὰ βέλη καὶ τὰ βυθίζει μόνος στὴν καρδιά του. Αὐτὸς πάλι ποὺ συγκρατεῖ τὸ πάθος εἶναι ὅμοιος μὲ ἐκεῖνον ποὺ κατατοξεύεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό του, ἀλλὰ ἔχει φορέσει ἕναν θώρακα καὶ δὲν τὸν βλάπτουν τὰ βέλη. ῞Οποιος ὅμως ἐκριζώνει τὸ πάθος ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ πιάνει τὰ βέλη καὶ τὰ συντρίβει ἤ τὰ ἐπιστρέφει στὴν καρδιὰ τοῦ ἐχθροῦ.

᾿Αδελφοὶ ἐν Χριστῷ· τώρα ποὺ εὑρισκόμεθα μέσα στὸ Φῶς τῆς ᾿Αναστάσεως, ἂς ἀποφασίσουμε τοὐλάχιστον νὰ μὴ ἐνεργοῦμε στὸ ἑξῆς τὰ πάθη· τοῦτο θὰ ἀποτελῆ τὴν ἀσφαλῆ βάσι, ὥστε μὲ τὴν βοήθεια τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν συμμετοχή μας στὰ ῎Αχραντα Μυστήρια, νὰ φθάσουμε καὶ στὴν κατάστασι αὐτῶν ποὺ τὰ ἐκριζώνουν γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

(Περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, ΑΝΟΙΞΙΣ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015, ΤΕΥΧΟΣ 373) 

ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΕΥΚΟΛΗ Η ΑΓΙΟΣΥΝΗ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 Ὁμιλία Κυριακῆς Γ΄ Λουκᾶ (Ἀνάσταση τοῦ Νέου τῆς Ναΐν)

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸ Μεζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 7/20-10-2024, ΙΖ΄ Ἀποστόλου, μὲ τίτλο: «Πότε εἶναι δύσκολη καὶ πότε εὔκολη ἡ ἁγιοσύνη».

Πηγή 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ: «Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὁ πατέρας σου μαρτυράει γιὰ Ἐμένα»

 

 «Ἦταν ἕνας πατέρας ποὺ μεγάλωνε ἕνα ἀνάπηρο παιδὶ μόνος του. Τὸ παιδὶ ἦταν κατάκοιτο στὸ κρεβάτι. Κάποια στιγμὴ ἔφτασε σὲ τεράστιο οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο. Τότε ἐμφανίστηκε κάποιος ἄνθρωπος στὴν ζωή του, ποὺ ἄρχισε νὰ τὸν βοηθᾶ χρηματικὰ πρὸς χάριν τοῦ παιδιοῦ.
Τὸν βοήθαγε γιὰ πολὺ καιρό, ὥσπου κάποια στιγμὴ ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τοῦ εἶπε: “Σοῦ χρωστάω τὴν ζωή μου”. Μόλις τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος τοῦ εἶπε: “Θέλω νὰ ἔρθεις μαζί μου σὲ μία συγκέντρωση”.
Ἔτσι κι ἔγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν τὸ κατάκοιτο παιδὶ στὸ σπίτι καὶ πῆγαν σὲ κάποιον χῶρο, ὅπου γινόταν ἡ συγκέντρωση. Ἐκεῖ ὁ πατέρας διαπίστωσε, ὅτι ἦταν συγκέντρωση τῶν “Ἰεχωβάδων ”. Σκέφθηκε νὰ μείνη, γιὰ νὰ μὴ τοὺς προσβάλη.
Μόλις τελείωσε ἡ συγκέντρωση καὶ ἔφευγε ὁ κόσμος, τοῦ εἶπε ὁ “εὐεργέτης”: “ Ἐσὺ μεῖνε”. Πῆγαν τὸν πατέρα σὲ ἕνα ἄλλο δωμάτιο, ὅπου ἦταν Χριστιανικὲς Εἰκόνες πάνω στὸ πάτωμα καὶ τοῦ εἶπε : “Μοῦ ἀνέφερες, ὅτι μοῦ χρωστᾶς τὴν ζωή σου. Πάτησε λοιπὸν τὶς Εἰκόνες καὶ γίνε μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ ”.
Ὁ πατέρας εὐθὺς ἀπάντησε: “ Ἐγὼ Ὀρθόδοξος γεννήθηκα καὶ Ὀρθόδοξος θὰ πεθάνω. Τὴν ζωή μου εἶπα ὅτι σοῦ χρωστάω, ὄχι τὴν ψυχή μου”.
Τότε τὸν ξυλοκόπησαν ἄγρια καὶ τὸν πέταξαν στὸν δρόμο. Ὁ αἱμόφυρτος πατέρας πῆρε ἕνα ταξὶ καὶ παρὰ τὴν ἐπιμονὴ τοῦ ταξιτζῆ νὰ τὸν πάη στὸ νοσοκομεῖο, ἐκεῖνος πῆγε σπίτι.
Ἔξω ἀπὸ τὸ ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, εἶδε τὸ παιδί του νὰ τρέχη καὶ νὰ γελᾶ, ὅπως ὅλα τὰ παιδάκια. Μὲ ἔκπληξη ρώτησε τὸ παιδὶ τὶ ἔγινε καὶ ἐκεῖνο τοῦ εἶπε τὰ λόγια: “Ἦρθε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μὲ σήκωσε καὶ μοῦ εἶπε: Αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὁ πατέρας σου μαρτυράει γιὰ Ἐμένα ”».

(«Ο.Τ.», 2.446/5.5.2023) 6.10.2024 ἐκ. ἡμ.,

† ΘΚ «Ἡ Πανύμνητος»,

† Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ

Πηγή

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΗΘΟΥΣ Ή ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΙΣ;

῞Ενα πολὺ ἐπίκαιρο ἐρώτημα:

Μαρτυρία ᾿Ορθοδόξου ῎Ηθους ἤ συγκρητιστικὴ συνύπαρξις;

«Τὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν ἔχοντες καλὴν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ἵνα ἐκ τῶν καλῶν ἔργων ἐποπτεύσαντες δοξάσωσι τὸν Θεὸν»
(Α´ Πέτρ. β´ 12)

ΣΤΙΣ ἡμέρες μας ἐπαναβιώνουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε, ὡς Χριστιανοί, μίαν ἱστορικὴ πρόκλησι, ἕνα κοινωνικὸ φαινόμενο, τὸ ὁποῖο εἶχε βιώσει ἔντονα ὁ πρώϊμος Χριστιανισμός: τὸ παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Λαοί, φυλαὶ καὶ γλῶσσαι, πολιτισμοί, ἔθνη καὶ θρησκεῖαι συνθέτουν τὸ πολύμορφο πλαίσιο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κινοῦνται πλέον καθημερινῶς οἱ εὐσεβεῖς καὶ ἀναπτύσσουν μὲ ἀλλοδόξους, ἀλλοπίστους καὶ ἀλλοεθνεῖς ἕναν διάλογο ζωῆς ἐν τῇ πράξει.
Τόσον οἱ ἀλλοτριωμένοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταί, ὅσον καὶ οἱ ἐκκοσμικευμένοι πολιτικοὶ καὶ διανοούμενοι, προσπαθοῦν μὲ ποικίλους τρόπους νὰ ἐπιβάλλουν ἰδικούς τους κανόνες, προκειμένου νὰ ἔχη ἐπιτυχία αὐτὸς ὁ ἀναπόφευκτος διάλογος ζωῆς.
῾Η προσπάθειά τους αὐτὴ καταβάλλεται στὴν προοπτικὴ πάντοτε τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καὶ τῆς ἀπροσκόπτου συμμετοχῆς στὰ ἀγαθὰ τοῦ ἐπιγείου χιλιαστικοῦ παραδείσου· ἀλλὰ γιατί ὄχι; καὶ στὴν προοπτικὴ μιᾶς συγκλίσεως καὶ συγκρητιστικῆς συνθέσεως, ὁπότε ἡ στάσις τελικὰ ἔναντι τῆς ᾿Αληθείας καὶ ἡ σχέσις μας μὲ Αὐτὴν νὰ εἶναι τοιαύτη, ὥστε νὰ μὴν ἐνοχλῆ κανέναν.

***

Εν τούτοις, οἱ εὐσεβεῖς ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, «Πνεύματι περιπατοῦντες»1 , ἔχουν ὡς σταθεροὺς ῾Οδηγοὺς στὴν ἐπίγεια πορεία τους πρὸς τὴν ᾿Ογδόην ῾Ημέραν, ὄχι τοὺς θρησκειοποιημένους ποιμένας, ἀλλὰ τὰ θεωμένα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τοὺς θεοφόρους καὶ φωτοφόρους ᾿Αποστόλους, Πατέρας καὶ Διδασκάλους.
᾿Εν προκειμένῳ, ὁ ῞Αγιος ᾿Απόστολος Πέτρος μᾶς προτρέπει μὲ ἔμφασι νὰ μὴ λησμονοῦμε ἕναν θεμελιώδη κανόνα, εὑρισκόμενοι πλέον ἀνάμεσα στὰ πολυειδῆ καὶ πολυώνυμα σύγχρονά μας «ἔθνη»: τὴν «καλὴν ἀναστροφήν»2 .
῾Ο Κορυφαῖος ὑπενθυμίζει στοὺς εὐσεβεῖς, οἱ ὁποῖοι συμβιώνουν μὲ ἀπίστους, ἀσεβεῖς, κακοδόξους, αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροθρήσκους,
«νὰ ἔχουν καλὴν συναναστροφὴν καὶ ζωὴν ἐνάρετον», «νὰ εἶναι στολισμένοι μὲ ἤθη εὐαγγελικὰ καὶ μὲ ἀρετὰς χριστιανικάς»3 .
Αὐτὴ ἡ θεομακάριστος «καλὴ ἀναστροφή», ἡ ἐν Χριστῷ ἀξιοπρεπὴς καὶ συνεπὴς συμπεριφορὰ καὶ διαγωγὴ τῶν εὐσεβῶν, ὡς Μαρτυρία ᾿Ορθοδόξου ῎Ηθους, προσελκύει τὴν ἰδιαίτερη προσοχὴ («ἐποπτεύσαντες»2 ) τῶν ἀλλοτρίων καὶ ἐν συνεχείᾳ ὠθεῖ αὐτοὺς στὴν γνῶσι τῆς ᾿Αληθείας καὶ τὴν ἐπίγνωσι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.
῾Η προτροπὴ τοῦ ῾Αγίου ᾿Αποστόλου Πέτρου γιὰ τὴν «καλὴ ἀναστροφὴ» ἀποτελεῖ σαφῆ ἀπήχησι τῶν λόγων τοῦ Σωτῆρος μας:

«Οὕτω λαμψάτω τὰ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς Οὐρανοῖς»4 .
Τὴν κεφαλαιώδη αὐτὴν ἀλήθεια, γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ἱεραποστολικὴ δύναμι τῆς «καλῆς ἀναστροφῆς», διεκήρυξε καὶ ὁ ῾Ιερὸς Χρυσόστομος, μὲ ἐξαιρετικὴ μάλιστα ἔμφασι: «Κανεὶς δὲν θὰ ἦταν εἰδωλολάτρης, ἄν ἤμεθα πραγματικοὶ Χριστιανοί· ἄν ἐφυλάγαμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ὅταν μᾶς ἀδικοῦσαν καὶ ὅταν μᾶς ἅρπαζαν τὰ ἰδικά μας· ἄν εὐλογούσαμε ὅταν μᾶς ὕβριζαν· ἄν εὐεργετούσαμε ὅταν ἐδεινοπαθούσαμε. Κανεὶς δὲν θὰ ἦταν τόσο θηρίο, ὥστε νὰ μὴν τρέξη πρὸς τὴν εὐσέβεια, ἄν ἀπὸ ὅλους μας ἐτηρεῖτο αὐτὴ ἡ τακτική»5 .

* * *

 Ο Φωστὴρ τοῦ ῎Αθωνος, ὁ ῞Οσιος Νικόδημος, ἀναφέρει τὴν ἑξῆς θαυμαστή, χαριτωμένη καὶ οἰκοδομητικὴ «ἱστορία ὁποῦ διηγοῦνται πολλοὶ ἀξιόπιστοι» καὶ ἡ ὁποία ὑπομνηματίζει ἄριστα τὴν ἀνωτέρω διδαχὴ τοῦ Κορυφαίου:
῏Ησαν «δύο χωρία πλησιόχωρα» εἰς τὴν Μικρὰν ᾿Ασίαν, «ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἰς μὲν τὸ ἕνα ἦτον Τοῦρκοι μόνον χωρὶς Χριστιανῶν, εἰς δὲ τὸ ἄλλο ἦτον μόνον Χριστιανοί.
Οἱ Τοῦρκοι οὖν ἐκεῖνοι ἦτον πολλὰ σκληροὶ καὶ ἀπάνθρωποι, καὶ ἐπροξένουν πολλὰς τυραννίας εἰς τοὺς Χριστιανούς· κατὰ θείαν δὲ ὀργήν, ἠκολούθησέ ποτε μία θανατηφόρος ἀσθένεια εἰς μόνον τὸ χωρίον τῶν Τούρκων, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὅλοι σχεδόν, μικροὶ καὶ μεγάλοι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἦτον κλινήρεις καὶ κατάκοιτοι εἰς τὸ στρῶμα.
Τότε ἕνας φρονιμώτατος καὶ θεοφοβούμενος Χριστιανός, ὁ πλέον γεροντότερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, βλέπωντας αὐτοὺς εἰς τοιαύτην ἐλεεινὴν κατάστασιν, τοὺς εὐσπλαγχνίσθη· ὅθεν συνάξας ὅλους τοὺς Χριστιανούς, ἐσυμβούλευσεν αὐτοὺς νὰ λησμονήσουν τὰς τυραννίας ὁποῦ οἱ Τοῦρκοι τοὺς ἐπροξένουν, καὶ νὰ θελήσουν ὅλοι νὰ ἐπισκεφθοῦν τοὺς Τούρκους εἰς τὴν ἀσθένειάν τους, φυλάττοντες τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου, τὴν λέγουσαν: “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε αὐτούς”· συμβουλεύσας δέ, τοὺς ἔπεισε καὶ ἔτζι ὅλοι πηγαίνοντες εἰς τὸ χωρίον καὶ ἐμβαίνοντες εἰς τὰ ὀσπήτια τῶν Τούρκων, ἐπιμελήθησαν αὐτοὺς καὶ ὑπηρέτησαν ἕως οὗ ἔγιναν ὑγιεῖς.
Τότε οἱ Τοῦρκοι ἐκεῖνοι, βλέποντες τὴν τοσαύτην καλωσύνην καὶ ἀνεξικακίαν τῶν Χριστιανῶν, ἐθαύμασαν πῶς ἔχουν τοιαύτην πίστιν καὶ τοιοῦτον Θεόν, ὁποῦ τοὺς διδάσκει νὰ μὴν ἀποδίδουν κακὸν ἀντὶ κακοῦ· ὅθεν συναχθέντες ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ κοινολογησάμενοι τὴν ὑπόθεσιν, ὅλοι μὲ κοινὴν γνώμην ἐβαπτίσθησαν καὶ ἔγιναν Χριστιανοί.

• ᾿Ιδοὺ ἡ “καλὴ ἀναστροφὴ” τῶν Χριστιανῶν, πῶς πείθει ὁλόκληρα χωρία νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἀκολούθως νὰ δοξάζουν Αὐτόν»6 .

---------------------------------------

1. Α´ Πέτρ. β´ 11.
2. Α´ Πέτρ. β´ 12.
3. ῾Οσίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου, ῾Ερμηνεία εἰς τὸ Α´ Πέτρ. β´ 12.
4. Ματθ. ε´ 16.
5. ῾Ι. Χρυσοστόμου, PG τ. 62, στλ. 551/Εἰς τὴν Α´ Τιμοθ., ῾Ομιλία Ι´, § γ´.
6. ῾Οσίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου, ῾Ερμηνεία εἰς τὰς ῾Επτὰ Καθολικὰς ᾿Επιστολάς, σελ. 99-100, ὑποσημ. 2, ῾Ενετίησιν 1806.

(Περιοδικό ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 • ΤΕΥΧΟΣ 332)

ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΜΕΣΩ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΣΧΑΛΙΟ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

ΟΙ…ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΠΡΟΚΟΦΤΟΙ!

«Εκείνοι που αλλάζουν εύκολα Μοναστήρι είναι τελείως απρόκοφτοι. Διότι τίποτε δεν συντελεί τόσο στην ακαρπία, όσο η έλλειψη υπομονής» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. δ΄, 90)

Μη νομίσεις ότι αυτό που λέει ο άγιος ισχύει μόνο για τους καλογέρους. Στη θέση «Μοναστήρι» βάλε ενορία, πνευματικό, τόπο ίσως, εργασία, ακόμη και… σύζυγο. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται κάπου για ένα διάστημα, κι έπειτα… βαριούνται. Οι δυσκολίες που υπάρχουν σε κάθε τι στον κόσμο τούτο – δεν υπάρχει τίποτε εύκολο σ’ αυτήν τη ζωή: οι θλίψεις είναι το βασικό γνώρισμά της – οι διάφοροι πειρασμοί που παρουσιάζονται, τα αγκάθια στην όποια σχέση πάει να αναπτυχθεί, η ρουτίνα της καθημερινότητας, τους κάνουν να θέλουν να αλλάζουν. Να μη μένουν κάπου σταθερά. Έστω κι αν αυτό το κάπου είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Τυχαία άραγε ο απόστολος επισημαίνει ότι «έκαστος εφ’ ω ετάχθη, εκεί μενέτω»; Τάχθηκες κάπου; Εκεί μείνε. Γιατί; Διότι αν με ευκολία επιθυμείς την όποια εξωτερική αλλαγή στη ζωή σου, τότε είσαι «τελείως απρόκοφτος». Όχι απλώς απρόκοφτος, αλλά «τελείως».

Πώς το εξηγεί ο άγιος; Τι βλέπει πίσω από αυτήν την ετοιμότητα μετάθεσης; Την έλλειψη υπομονής. Και η υπομονή γι’ αυτόν και για όλους τους αγίους μας δεν είναι μία απλή αρετή, αλλά το θεμέλιο των αρετών – αποκαλύπτει την ταπείνωση του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Κύριος το τόνισε: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Και ο απόστολος σημειώνει ότι η υπομονή διατρέχει όλη την πνευματική ζωή: «Δι’ υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα». Λοιπόν «η υπομονή είναι το υλικό με το οποίο κτίζεται το πνευματικό οικοδόμημα του ανθρώπου» (όσιος Πέτρος Δαμασκηνός).

Οπότε χωρίς υπομονή μην περιμένεις καρπούς πνευματικούς. Οι πνευματικοί καρποί έρχονται εκεί που επιμένει και υπομένει κανείς. Που σημαίνει ότι δεν πρέπει να βιάζεσαι. Όποιος βιάστηκε για να αποκτήσει κάτι καλό, εκείνος εξαπατήθηκε και απέτυχε. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε και με τα πράγματα του κόσμου τούτου; Εκεί που δεν φαίνεται καμία προοπτική σε μία εργασία για παράδειγμα, εκεί που πας να απελπιστείς από τη σχέση σου με το έφηβο αντιδραστικό παιδί σου, αλλά υπομένεις και επιμένεις, εκεί δειλά δειλά αρχίζει να έρχεται η επιτυχία και η αποκατάσταση. Θυμήσου και τον Γέροντα που θέλησε να διδάξει τον νεαρό υποτακτικό του την αξία ακριβώς της υπομονής! Τον έβαζε καθημερινά να κάνει δρόμο πολύ, για να ποτίζει ένα σπόρο σε έρημη γη. Και μετά από αρκετό πράγματι διάστημα, ήλθε και η καρποφορία. Και το διατράνωνε: «ελάτε να δείτε τον καρπό της υπομονής»!

Λοιπόν η υπομονή παρότι συνυπάρχει με την οδύνη, εμπερικλείει την ελπίδα. Σε κάνει να προσβλέπεις στη χαρά της καρποφορίας!  

Πηγή

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 1925 (Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς καί Σαλαμῖνος κ. Γεροντίου)

 

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ

Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης

Ήταν μια φορά ένας μοναχός και κάθε φορά που έμπαινε στην Εκκλησία και έβλεπε τον εσταυρωμένο πίσω από την Αγία Τράπεζα, ζητούσε επίμονα από τον Κύριο να μπορέσει να πάρει τη θέση του στον σταυρό, επειδή ήθελε να αισθανθεί πλήρως την θέση του Χριστού. 

Μια μέρα ο Εσταυρωμένος δέχτηκε, αλλά με έναν όρο. 

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός του είπε: Θα μπεις στον σταυρό αλλά δεν θα μιλήσεις σε κανέναν! 

Ο μοναχός, συνηθισμένος στην αυστηρότητα και στην τήρηση της σιωπής, υποσχέθηκε αμέσως ότι θα υπακούσει. 

Στη συνέχεια ο Χριστός κατέβηκε από τον σταυρό που βρισκόταν στην εκκλησία και αντ' αυτού ανέβηκε ο μοναχός.

Ένας πλούσιος μπήκε να προσευχηθεί και ενώ προσευχόταν, του γλίστρησε το πορτοφόλι με τα χρήματα. 

Σηκώθηκε να φύγει και ο μοναχός που το είχε δει ήθελε να του πει ότι του έπεσε το πορτοφόλι, αλλά είχε υποσχεθεί να σιωπήσει κι έτσι έμεινε σιωπηλός.

Αμέσως μετά μπήκε ένας φτωχός, άρχισε να προσεύχεται, το βλέμμα του έπεσε αμέσως σε εκείνο το πορτοφόλι με τα χρήματα, κοίταξε τριγύρω δεν υπήρχε κανείς να τον δει, το πήρε, το έβαλε στην τσέπη και έφυγε τρέχοντας. 

Ο μοναχός ήθελε να του πει ότι δεν έπρεπε να το πάρει, γιατί δεν ήταν δικό του, αλλά υποσχέθηκε να σιωπήσει κι έτσι έμεινε σιωπηλός.

Τότε ένας νεαρός άνδρας μπήκε και γονάτισε ευσεβώς και προσευχήθηκε στον Χριστό ζητώντας βοήθεια και προστασία, γιατί επρόκειτο να σαλπάρει σε μέρη μακρινά. 

Εκείνη τη στιγμή μπήκε ο πλούσιος με τους χωροφύλακες λέγοντας ότι του έπεσε το πορτοφόλι με τα χρήματα στην εκκλησία. 

Ο μοναδικός στο σημείο ήταν εκείνος ο νεαρός, τον έπιασαν οι χωροφύλακες και τον συνέλαβαν. 

Εκείνη τη στιγμή ο μοναχός δεν μπορούσε άλλο να σιωπήσει και φώναξε: «Είναι αθώος».

Ο ομιλών Εσταυρωμένος έσωσε αυτόν τον νεαρό από τη φυλακή, γιατί χάρη σε αυτή τη φωνή έκαναν καλύτερα τις έρευνες, άφησαν τον νεαρό ο οποίος επιβιβάστηκε για το ταξίδι του και συνέλαβαν τον φτωχό που είχε πάρει τα χρήματα και το πορτοφόλι και επέστρεψαν τα χρήματα στον πλούσιο.

Το βράδυ ο Χριστός επέστρεψε και επέπληξε αυστηρά τον μοναχό: «Αυτό που έκανες πραγματικά δεν είναι καλό!». 

«Μα πώς, Κύριε;». «Σου είπα να σωπάσεις». «Ναι αλλά έβαλα τα πράγματα στη θέση τους, έσωσα έναν αθώο».

Τότε ο Κύριος είπε: «Όχι, τα έκανες όλα λάθος. 

Η δέσμευσή σου ήταν να παραμείνεις σιωπηλός, μου το υποσχέθηκες. 

Αντίθετα, μιλώντας, μου κατέστρεψες το σχέδιο. 

Γιατί αυτός ο πλούσιος ήταν έτοιμος να κάνει μια κακή πράξη με αυτά τα χρήματα και τον έκανα να τα χάσει. 

Εκείνος ο καημένος ο φτωχός τα χρειαζόταν τα χρήματα και τον έβαλα να τα βρει. 

Αυτός ο νεαρός ναυτικός πνίγηκε στη θάλασσα αν και μου είχε ζητήσει βοήθεια. 

Αν είχε πάει φυλακή, έστω για μια μέρα, θα είχε χάσει το πλοίο και δεν θα πέθαινε.

Τα χάλασες όλα, δεν είσαι ικανός να μπεις στη θέση μου, αγαπητέ καλόγερε! 

Ακόμα κι αν είσαι μοναχός και θεωρείς τον εαυτό σου ανυψωμένο πνευματικά, η Πρόνοια Μου καθοδηγεί τα πράγματα καλύτερα από εσένα, ακόμα κι όταν φαίνονται ότι πάνε στραβά».

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι το εξής: Συχνά θέλουμε απαντήσεις από τον Θεό και δυσανασχετούμε που δεν μας μιλάει! 

Μπορεί να μην μιλάει, αλλά λειτουργεί πάντα σύμφωνα με το προσωπικό μας όφελος. 

Ας τον ευχαριστήσουμε λοιπόν, γιατί έτσι κι αλλιώς μας βοηθάει.

Πηγή: Melissocosmos

ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ή ΕΧΕΙ ΠΑΤΗΘΕΙ; (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τ. Σταυροῦ

Ἀπὸ τὸν Σεβ/το Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸν Μαζοῦρλο (Λατίνια) Λαρίσης, τὴν 16/29-9-2024, μὲ τίτλο: «Κυματίζει στὴν ψυχή μας ὁ σταυρὸς ἤ ἔχει πατηθεῖ;».

Πηγή 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

«Χριστιανός είναι η απομίμηση του Χριστού, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, και στα λόγια και στα έργα και στη σκέψη. Πιστεύει δε ορθά και αλάνθαστα στην Αγία Τριάδα» (Άγ. Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. α΄, 7).

Ο άγιος Ιωάννης σου δίνει τα κριτήρια.  Πρώτον· είσαι χριστιανός αν πιστεύεις «ορθά και αλάνθαστα στην Αγία Τριάδα». Που σημαίνει ότι ζεις και αναπνέεις τη ζωή της Εκκλησίας, αφού εκεί διαφυλάσσεται και κηρύσσεται η ορθή πίστη που απεκάλυψε ο Κύριος Ιησούς. Το «πιστεύω εις ένα Θεόν…και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν», δηλαδή, πάει πάντα μαζί με το πιστεύω και «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν». Είμαι μέλος της Εκκλησίας θα πει είμαι μέλος του Χριστού και βλέπω με την όραση που μου έδωσε και μου δίνει ο ίδιος ο Χριστός. Η ορθή πίστη έτσι υπάρχει εκεί που υπάρχει η κοινή πίστη: των Αποστόλων, των Πατέρων, όλων των αγίων. Χωρισμένος από την Εκκλησία, το μόνο που βλέπω είναι ο εαυτός μου και τα πάθη μου, έστω κι αν επικαλούμαι το όνομα του Χριστού.

Και δεύτερον, μάλλον πρώτον κατά τον άγιο: είσαι χριστιανός, όταν φανερώνεις στην καθημερινότητά σου τον Χριστό. Στο πρόσωπό σου ο κάθε άλλος, γνωστός ή ξένος, να μπορεί να βλέπει την παρουσία Εκείνου. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στα έργα, ακόμη και στη σκέψη. Άλλωστε ο λόγος και τα έργα είναι γνήσια στον βαθμό που εκφράζουν τον νου και τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως το έλεγε ο μέγιστος των αποστόλων άγιος Παύλος: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». Γιατί; Διότι «και ημείς νουν Χριστού έχομεν». Έτσι μη θεωρήσεις χριστιανό εκείνον που πάει να μιμηθεί τον Χριστό με έναν εξωτερικό τρόπο. Είναι υποκριτής. Παίζει θέατρο. Ο χριστιανός ζει τον Χριστό στην καρδιά του και αυτό κατά φυσικό τρόπο αντανακλάται σε όλο το είναι του. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και το μεγαλείο του αγίου βαπτίσματος, κατά το οποίο γίνεται ο άνθρωπος πραγματικό μέλος του Χριστού.

Γι’ αυτό βεβαίως και η ζωή του στον κόσμο δεν είναι ρόδινη. Ό,τι σταυρό πέρασε ο Χριστός, το ίδιο, με τη χάρη Εκείνου, περνά και ο χριστιανός. «Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν». Μη δυσανασχετείς λοιπόν με τα βάσανα και τις οδύνες της ζωής. Όταν υπάρχουν σημαίνει ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Αλλά το τέρμα είναι η χαρά και Ανάσταση. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Οπότε «ου πάντων η πίστις». «Μικρόν γαρ το ποίμνιον».

Πηγή

99 ΕΤΗ ΠΡΙΝ (14/9/1925) Η Γ΄ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ...

ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πηγή

ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΦΩΛΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΡΑΣΟ (Ὁμιλιά τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα)

 

Ὁμιλία Κυριακῆς Πρὸ Ὑψώσεως Τ. Σταυροῦ

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Παρασκευῆς στὸν Μεζοῦρλο Λαρίσης, τὴν Κυριακή, 9/22-9-2024, μὲ τίτλο: «Ὅταν τὸ μῖσος φωλιάζει στὸ ράσο!».

Πηγή