Ἅγιος Ἱερώνυµος ὁ ἐν Αἰγίνη (3 Ὀκτωβρίου)

Τῇ Γ΄ τοῦ αὐτοῦ µηνός, Mνήµη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡµῶν Ἱερωνύµου τοῦ Nέου, τοῦ ἐντῇ Ἀρχαίᾳ Kαρβάλῃ τῆς Kαππαδοκίας γεννηθέντος, ἐν τῇ Nήσῳ δὲ Aἰγίνῃ ἀσκήσαντος καὶ θεοφιλῶς δράσαντος.

Ὁ Ὅσιος Γέροντας Ἱερώνυµος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Γκέλβερη τῆςἉγιατόκου γῆς τῆς Καππαδοκίας, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἔδωσε πληθώρα ἉγίωνΠατέρων, Ὁσίων καὶ Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ ἔλαβε τὸ ὄνοµα Βασίλειος. 

Ἦτo τέκνο πολυτέκνου καὶ εὐσεβοῦς οἰκογενείας. Ἡ µητέρα του, τὸν γαλούχησε ἀπὸ µικρᾶς ἡλικίας στὴν μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀπὸ πολὺ νωρὶς ὁ µικρὸς Βασίλειος ζοῦσε κατὰ Χριστὸ βίο τηροῦσε τοὺς κανόνες του καὶ κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.  Ἦτο εὐσεβέστατος καὶ φιλακόλουθος. Ὁ νεαρὸς Βασίλειος ἀκολουθῶντας τὴν εὐχὴ τῆς µητέρας του, καὶ τὸν ἔνθεο ζῆλο του, χειροτονήθηκε διάκονος. Ἀπὸ τὴ θέση του αὐτὴ συνέχισε τὸ θεάρεστο ἔργο τῆς κηρύξεως τοῦ Θείου Λόγου. Ἡ ἀγάπη τοῦ κόσµου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ ἦταν µεγάλη. 

Μετέβη στοὺς Ἁγίους Τόπους ὡς ταπεινὸς προσκυνητὴς τῶν Παναγίων Προσκυνηµάτων, ὅπου καὶ παρέµεινε γιὰ κάποιο µικρὸ χρονικὸ διαστηµα. Τὸ περασµα του αὐτὸ ἀπὸ τὴν Ἁγία γῆ Σιῶν, τὸν ἐπηρέασε βαθύτατα καὶ ἀργότερα προέτρεπε τὰ πνευµατικὰ τοῦ τέκνα νὰ πραγµατοποιήσουν τὸ ταξίδι αὐτὸ τουλάχιστον µία φορὰ στὴ ζωή τους. Μετὰ πῆγε στὴν Πόλη, ὅπου ὡς Διάκονος ὑπηρέτησε τὸ Οἰκουµενικὸ Πατριαρχεῖο. 
Μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τὸ 1922 ἦλθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Αἴγινα. Τοποθετήθηκε ὡς διάκονος στὸν Μητροπολιτικὸ ναὸ τῆς Αἴγινας καὶ ὡς πνευµατικὸς ὁδηγὸς στὴν Ι. Μ. Εὐαγγελισµοῦ τῆς Θεοτόκου, τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἐν συνεχεία τοποθετήθηκε ὡς, πνευµατικὸς ὁδηγὸς στὴν Ι. Μ. Χρυσολεόντισσας. Ὁ θερµὸς τοῦ ζῆλος γιὰ τὴν κήρυξη τοῦ Θείου Λόγου, ὁ ἐνάρετος βίος του δὲν διέφυγαν τῆς προσοχῆς τοῦ τότε Μητροπολίτη  καὶ χειροτονήθηκε Ἱερεύς. Τοῦ ἐδόθη τὸ ὀφίκιο τοῦ Ἀρχιµανδρίτου καὶ ταυτόχρονά του ἀνετέθη τὸ ἔργο τοῦ Πνευµατικοῦ, ἕνα ἔργο ποὺ µέχρι τέλους τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς του, τελοῦσε µἐ αὐταπάρνηση, µὲ φόβο Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸ συνάνθρωπο. Ἔτσι ἀνέλαβε, ὡς Ἱερεὺς πλέον, τὸν Ι. Ναό. τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στὸ νοσοκοµεῖο, ναὸ ποὺ ὁ ἴδιος τὸν κατασκεύασε, καὶ συνέχισε µἐ ἀκόµη µἐγαλύτερο ζῆλο τὸ πνευµατικὸ ἔργο του στὸ χῶρο αὐτό. Ἀναφέρεται ὅτι ὁ γέροντας ἐκτός του ποιµαντικοῦ του ἔργου, περιποιώταν καὶ τοὺς ἀσθενεῖς ὡς «πρακτικὸς ἰατρὸς» καὶ εἶχε θεραπεύσει τὰ τραύµατα ἀρκετῶν.

 Ὡς Λειτουργὸς λειτουργοῦσε πάντοτε µἐ ποταµοὺς δακρύων στὰ µάτια του . 
ὡς ἄλλος Ἅγιος Σπυρίδων συλλειτουργοῦσε µἐ Ἅγιους καὶ Ἀγγέλους, ὡς φυσικὲς παρουσίες, τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας. Χαρακτηριστικὰ ἀπευθυνόµενος σὲ νέους ἱερεῖς ἔλεγε. «Ἂν δὲν βλέπεις τὸν Ἄγγελό σου δίπλα σου στὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο, µὴ λειτουργεῖς». Ἦταν ἄκακος καὶ µέχρις ἐσχάτων ταπείνωνε τὸν ἑαυτό του ἔναντι ὅλων, χωρὶς ἴχνος ἐγωισµοῦ. Ἀναφέρεται ὅτι κάποτε βαδίζοντας µέσα στὴν πόλη τῆς Αἴγινας χαιρέτισε κάποιον µαγαζάτορα καὶ τοῦ εὐχήθηκε γιὰ τὸν υἱό του ποὺ γιόρταζε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἄγνωστο γιατί, βγῆκε ἀπὸ τὸ µαγαζί του καὶ ἀντὶ νὰ τὸν εὐχαριστήσει, τὸν ἐξύβρισε. Ὁ ἀνεξίκακος Γέροντας ἀπεχώρησε ἀµίλητος, δεχόµενος ὅλες τὶς ὕβρεις ποὺ τοῦ ἐκτόξευσε καὶ ἐπανῆλθε στὸν ὑβριστὴ τὴν ἐπόµενη µέρα ζητῶντας τοῦ συγνώµη γιὰ τὴν ἀναστάτωση ποὺ τοῦ προξένησε. Ὁ ἄνθρωπος τὰ ἔχασε, ἔβαλε τὰ κλάµατα καὶ τοῦ ζήτησε συγνώµη γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη συµπεριφορά του. Διακόνησε τὸν Ναὸ τοῦ νοσοκοµείου γιὰ 18 χρόνια µἐ αὐταπάρνηση. 
Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτὴ τῆς ἐφημερίας του, ἔλαβε τὸ Μέγα Ἀγγελικὸ Σχήµα τοῦ Μοναχοῦ, ποὺ τόσο ἐπιθυµοῦσε, ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἱερώνυµο τὸν Σιµωνοπετρίτη, λαµβάνοντας τὸ ὄνοµα Ἱερώνυµος.
Ὁ Ὅσιος ἔζησε σὲ µία περίοδο ποὺ ἡ Ἐκκλησία δοκιµαζόταν ἀπὸ τὴν ἐπιβαλλόµενη ἀπὸ σκοτεινοὺς κύκλους, µετατροπὴ τοῦ ἡµερολογίου. Μιὰ ὑπόθεση ποὺ ἀποτέλεσε καὶ ἀποτελεῖ µία µελανὴ σελίδα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ ποὺ δυστυχῶς βασανίζει τοὺς πιστοὺς διὰ τῆς παναιρέσεως σήμερα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μιὰ ἀνοικτὴ πληγὴ ποὺ συνεχίζει νὰ αἱµορραγεῖ καὶ νὰ πληγώνει. Ὁ Ἅγιος Γέροντας, ἐλεγχόµενος συνειδησιακὰ καὶ µὴ µπορῶντας νὰ ἀντέξει τὴν ἐπιβαλλόµενη καινοτοµία, παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τοῦ δώσει σηµεῖο γιὰ τὸ τί θὰ πρέπει νὰ πράξει. Ὁ ἴδιος ἐπιθυµοῦσε νὰ ἐπιστρέψει στὸ πάτριο ἠµερολόγιο, ἀλλὰ ἀνέµενε Θεῖον µήνυµα περὶ τῆς ἀποφάσεώς του. Κάποια στιγµὴ κάποιοι «καλοθελητὲς» ἐνηµέρωσαν τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη ὅτι ὁ Γέροντας δὲν ἱερουργεῖ στὸν ναὸ τοῦ νοσοκοµείου, διότι πηγαίνει µἐ τὸ παλαιὸ ἡµερολόγιο. Ὁ Δεσπότης µὴ γνωρίζοντας τα περὶ τῆς φοβερᾶς ὀπτασίας του ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ πάψει νὰ ἱερουργεῖ, τὸν εἰδοποίησε ὅτι θὰ πήγαινε νὰ συλλειτουργήσουν µαζί, ἀνήµερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀπετέλεσε, τὸ ἐκ «Θεοῦ σηµεῖο» ποὺ ζητοῦσε. Ἔτσι ἀπέστειλε µἴα ἐπιστολὴ στὸ Μητροπολίτη µὲ τὴν ὁποία µὲ σεβασµὸ ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὸ Ναὸ τοῦ νοσοκοµείου καὶ τοῦ γνώριζε, ὅπως ὅλοι ἄλλωστε τὸ γνώριζαν, ὅτι σέβεται καὶ ἐπιθυµεῖ νὰ ἀκολουθήσει τὸ πάτριο ἠµερολόγιο.

 Μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ ἀπεσύρθη στὸ Ἡσυχαστήριό του, 
ἀπετοιχίσθη ἕνεκεν τῆς ἀκριβείας τῆς Πίστεως καὶ ἀκολούθησε τὸ Πάτριο ἠµερολόγιο. 
Τὴν περίοδο τοῦ πολέµου, ὁ Κύριος µας, τοῦ ὁποίου οἱ βουλὲς εἶναι ἄγνωστες καὶ τὰ µυστήρια ἀνεξερεύνητα, ἐπέτρεψε στὸν Γέροντα καὶ µία ἄλλη δοκιµασία. Κάποιος τραυµατισµένος Γερµανός, κατέφυγε σ' αὐτὸν γιὰ νὰ τοῦ θεραπεύσει ἕνα τραύµα. Ὁ π. Ἱερώνυµος στὴν ἀρχὴ δὲν ἤθελε νὰ τὸν βοηθήσει, διότι ὑπῆρχε ἀπαγόρευση. Τελικά, τὸν βοήθησε καὶ τὸν ἔκανε καλά, ζητώντας µόνο νὰ µὴν τὸν µαρτυρήσει. Ἀντὶ τοῦ µάννα ὅµως στὸν Κύριο µας ἔδωσαν χολή, καὶ ἀντὶ εὐχαριστίας στὴν εὐεργεσία, ὁ Γερµανὸς ἄφησε µία χειροβοµβίδα στὸ Ἡσυχαστήριο.
Ἀποτέλεσµα ἦταν νὰ σκάσει ἡ χειροβοµβίδα, νὰ τὸν τραυµατίσει σοβαρά στὸ χέρι καὶ νὰ τοῦ προκαλέσει µόνιµη κατὰ τοὺς γιατροὺς κώφωση. Ἀπαιτήθηκε νὰ τοῦ κοπεῖ τὸ ἀριστερὸ χέρι. Ὁ ἴδιος ἔλεγε, «Κύριε µου τίποτα δεν εἶχα ὅταν ἦλθα στὸν κόσµο. Ἐσὺ µὲ ἔφερες. Ἐσὺ µὲ τὰ ἔδωσες ὅλα. Ἃς εἶναι δοξασµένο τὸ ὄνοµά Σου. Ὅτι εὐδοκεῖ ἡ Χάρις Σου διὰ ἐµὲ ἃς γίνει. Ἂν εἶναι γιὰ τὸ συµφέρον τῆς ψυχῆς µου ἃς πάρεις καὶ τὸ ἄλλον χέρι». 
Παρακαλοῦσε τοὺς Ἅγιους Ἀναργύρους, τουλάχιστον νὰ συντοµεύσουν τὴν παραµονή του στὸ νοσοκοµεῖο. 
Τελικὰ ὄντως, µὲ τὴ παρέµβαση τῶν Ἁγίων, συντοµεύτηκε ἡ παραµονή του καὶ µἐ τὴ θαυµατουργικὴ δράση τους, ἀποκαταστάθηκε καὶ ἡ ἀκοή του, παρ' ὅτι τοῦ τὸ εἶχαν ἀπόκλεισει οἱ ἰατροί. Τότε εἰς εὐγνωµοσύνην, κατεσκεύασε κοντὰ στὸ ἡσυχαστήριό του, τὸν Ι. Ναὸ τῶν Ἁγίων καὶ Ἰαµατικῶν Ἀναργύρων, τὸν τρίτο κατὰ σειρὰ ναὸ ποὺ κατασκεύασε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ εἰς στὸν ὁποῖον εὐρησκόμεθα σήμερα.
Εἶχε µετατραπεῖ σὲ «δοχεῖον» τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύµατος καὶ ἦταν συνεχῶς ἕνας «φορέας» τῆς Χάριτος. Ἔτσι ὁ Κύριος ἠµῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τὸν εἶχε πολλάκις ἀξιώσει τῆς θέας τοῦ «Ἀκτίστου Φωτὸς» τῆς Δόξης Του. 

Εἶχε ἀξιωθεῖ τῶν δωρεῶν καὶ τῶν Χαρισµάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ὁ ἴδιος σχεδὸν ποτὲ δὲν ἔλεγε γιὰ καταστάσεις τὶς ὁποῖες βίωνε λόγω ταπεινότητας. Μετεῖχε σχεδὸν ὅλων των χαρισµάτων τοῦ Παναγίου Πνεύµατος. Εἶχε διακριτικό, διορατικό, προορατικό, ἰαµατικό, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῶν δαιµόνιον χάρισµα.
Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυµος δὲν εἶχε πανεπιστηµιακὲς θεολογικὲς γνώσης, ὄµως ἦταν βαθὺς γνώστης τῆς Νηπτικῆς Θεολογίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἕνας ἐραστὴς τῆς θεολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, τοῦ Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ἕνας πραγµατικὴς Θεολόγος - Θεοπτης, ἕνας «Ἰατρὸς» ψυχῶν ποὺ µἐ τὴν διόραση τὴν προόραση καὶ τὴν διάκριση ποὺ τὸν εἶχε ἀξιώσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔβλεπε: τὰ «ἄδηλα καὶ κρύφια» της ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου ποὺ καταφευγε στὸ πετραχήλι του γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ, ἕνας ἐρηµίτης ἡσυχαστὴς µέσα στὴν πόλη.
 Ο Θεὸς τὸν εἶχε ἀξιώσει µὲ διάκριση διόραση καὶ ἐνόραση καὶ µποροῦσε καὶ ἔβλεπε ἀκόµη µέσα στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀκόµη καὶ τὶς πιὸ µικρὲς καὶ καλοκρυµµένες ἀµαρτίες. 


Ὅπως καὶ ἄλλες πολλὲς Ἅγιες µορφὲς δοκιµάστηκε ἀπὸ ἀρρώστια. Τὸ θνητό του σώµα πέρασε καὶ καθάρθηκε µέσα ἀπὸ τὸ καµίνι τῆς ἀσθένειας, τοῦ πόνου καὶ τῆς δοκιµασίας. Νοσηλεύθηκε γιὰ λίγο στὸ νοσοκοµεῖο Ἀλεξάνδρα. Προσβεβληµένος ἀπὸ τὸν καρκίνο καὶ ἀφοῦ ταλαιπωρήθηκε ἀγογγύστως στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, µετάλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστήριων καὶ ἐκοιµήθη ὀσιακῶς τὴν 3ην Ὀκτωβρίου 1966 στὴν Ἀθήνα σὲ σπίτι πνευµατικοῦ του τέκνου.

Ἀπολιτίκιον

Ἦχος δ΄. Tαχὺ προκατάλαβε.

Ποιµὴν θεοπρόβλητος, καὶ Ἐκκλησίας φωστήρ, Aἰγίνης τὸκαύχηµα, Ὀρθοπραξίας κανών,ἐδείχθης µακάριε· Σὺ γὰρ τῶνKαινοτόµων, ἀρνησάµενος πλάνην, ἔλαµψας ἐπ᾿ ἐσχάτων, ἐν Γνησίᾳ τῇ Πίστει, καὶ λόγοιςπαραµυθίας, ὦ Ἱερώνυµε.

Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήµερον.

Τῆς Aἰγίνης καύχηµα, Πάτερὑπάρχων, φερωνύµως ἔζησας,ὦ Ἱερώνυµε σοφέ, καὶ ἐν Γνησίῳ φρονήµατι, Kαινοτοµίας,τὴν πλάνην ἀπέῤῥιψας.

Κοντάκιον.

Ἦχος πλ. δ΄. Tῇ ὑπερµάχῳ.

Κ αππαδοκίας τὸν φωστῆρατὸν θεόπεµπτον, καὶ τῆς Aἰγίνης τὸν Ποιµένα τὸν γλυκύ-φθογγον, Ἱερώνυµον τὸν θεῖονἀνευφηµοῦµεν· τὸν ὡς Ἄγγελον τὸν βίον διανύσαντα, καὶτὴν πλάνην Kαινοτόµων κα-ταλείψαντα· ὅθεν κράζοµεν·χαῖρε Πάτερ θεόσοφε.

Οἶκος.

Ἄγγελος τῆς Aἰγίνης, καὶ Ἑλλάδος ἁπάσης, ἐφάνης ἐπ᾿ ἐσχάτων ὦ Πάτερ· καὶ τῷ τῆς εὐσπλαγχνίας φωτί, εὐσεβούντωνπλήθη ζηλωτῶν, ἅπαντα ἐφώτισας, νῦν σπεύδοντα καὶ κράζοντα ἡδέως ταῦτα·

Χαίροις, ὁ νέος ἀστὴρ τῆς Aἰγίνης,

Χαίροις, ὁ θεῖος λαµπτὴρ τῆς Eἰρήνης·

Χαίροις, ὁ πράξει καὶ θεωρίᾳἐκλάµψας,

Χαίροις, ὁ λόγῳ καὶ διδαχῇ δια-λάµψας·

Χαίροις, τὸ ἐκµίµηµα Nεκταρίου τὸ σεπτόν,

Χαίροις, τὸ ἐκτύπωµα τῶν Πατέρων τὸ πιστόν·

Χαίροις, τῆς Kαππαδοκίας ἥλιος ὁ φαεινός,

Χαίροις, ὁ τῆς Ἑλλάδος φάροςτε ὁ φωτεινός·

Χαίροις, τῶν Ποιµένων πρότυπον τὸ ἀσφαλές,

Χαίροις, ποιµαινοµένων στήριγµα τὸ ἀῤῥαγές·

Χαίροις, Ὁµολογίας παράδειγµα τὸ ἀκραιφνές, 

Χαίροις, τῆς Ἐκκλησίας καύχηµα τὸ συνεχές·

Χαίροις Πάτερ θεόσοφε!

Μεγαλυνάριον

Ἦχος πλ. Δ΄.
Χαίροις Ἱερώνυµε φωτεινέ, πάντων Ὀρθοδόξων, ἀπλανέστατε ὁδηγέ· Γνησίων ἐν Πίστει, ὑπόδειγµα ἐν πᾶσι· καινοῦ Kαλανδαρίου, πλήρης καθαίρεσις.

ᾈσματικὴ Ἀκολουθία τοῦ ἐν ῾Οσίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἱερωνύμου τοῦ Νέου τοῦ Καππαδόκου, τοῦ ἐν Αἰγίνῃ διαλάμψαντος
https://www.scribd.com/document/

ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ

 

Άγιος Χρυσόστομος ο νέος Ομολογητής
(1870-1955)

 

Προς υπερασπιστήν της Καινοτομίας επίσκοπον

Η γνώμη της ιεραρχίας, ότι με την παροχήν ελευθερίας εις τους Παλ/τας, δημιουργείται δευτέρα Εκκλησία και κράτος εν κράτει, ως λέγουν, δεν είναι αληθής, διότι αι Εκκλησίαι δεν φυτρώνουν ως μήκυτες εις τον περίβολον της Εκκλησίας, αλλ' ιδρύονται και προικίζονται διά της Χάριτος και των Μυστηρίων υπό της όλης Εκκλησίας, ως ταμειούχου της Χάριτος και της ευλογίας.

Η γνώμη αύτη της ιεραρχίας, καθ' ην μία μερίς κληρικών και λαικών αποσπωμένη προσωρινώς από της Εκκλησίας διά λόγους διαφωνίας εις τι εκκλησιαστικόν ζήτημα, επίδικον και ιάσιμον κατά τον Μ. Βασίλειον, μέχρις της άρσεως της διαφωνίας υπό Κανονικής Πανορθοδόξου Συνόδου, όζει Προτεσταντισμού, παρέχοντος εις μεμονωμένα άτομα το δικαίωμα να ιδρύουν ιδίαν Εκκλησίαν άνευ της γνώμης και της ευλογίας της όλης Εκκλησίας. Και τούτο διότι οι Προτεστάνται φρονούν και πιστεύουν ότι η έμπνευσις και η θέλησις του Παναγίου Πνεύματος εις τα ζητήματα της πίστεως και του αγιασμού εμφαίνεται και εκδηλούται και διά των μεμονωμένων ατόμων, εν αντιθέσει προς την γνώμην της Ορθοδόξου Εκκλησίας, φρονούσης και πιστευούσης, ότι η έμπνευσις και η ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος εκδηλούται υπό της όλης Εκκλησίας, της ερμηνευούσης και ορθοτομούσης τον λόγον της θείας αληθείας...

Ημείς όμως οι ποιμένες των Παλαιοημερολογιτών, γνώσται του Κανονικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου και με ορθόδοξον παλμόν διισχυριζώμεθα, ότι δεν αποτελούμεν δευτέραν Εκκλησίαν εν τω Κράτει, αλλά στεντορία τη φωνή διακηρύττομεν, ότι ημείς μένοντες πιστοί εις τα δεδογμένα και ημίν παραδεδομένα υπό των επτά Οικ. Συνόδων, αποτελούμεν, καίπερ μειοψηφούντες, την πατροπαράδοτον και ακαινοτόμητον Ελληνικήν Εκκλησίαν, ης την ιστορίαν συνεχίζομεν υπό την άκρατον έννοιαν της Ορθοδοξίας.

Αληθώς, όσω και αν παρουσιαζώμεθα κατά το φαινόμενον εις την λατρείαν ημών με ιδίους ευκτηρίους οίκους και με ιδίους λειτουργούς, ουχ ήττον όμως, καίπερ διατελλούντες εν ακοινωνησία μετά της καινοτομησάσης Ιεραρχίας, ημείς αποτελούμεν δυνάμει, ουχί δευτέραν Εκκλησίαν, αλλά την αγνήν και αλύμαντον έννοιαν αυτής και την ανύστακτον φρουράν της Ελληνικής Εκκλησίας, την αγρύπνως φρυκτωρούσαν επί των θεοδμήτων και ακαταλύτων επάλξεων της περιπύστου και περιμαχίτου Ορθοδοξίας.

Ναι, ημείς, άγιε Λαρίσης, διεκόψαμεν την εκκλησιαστκήν επικοινωνίαν μετά της διοικούσης Ιεραρχίας συνεπεία εκκλησιατικής διαφωνίας, ουχί, ίνα αποτελέσωμεν δευτέραν Εκκλησίαν, αλλ' ίνα περισώσωμεν το ορθόδοξον κύρος της Ελληνικής Εκκλησίας και αποφύγωμεν την ημερολογιακήν καινοτομίν, ως και την βαρυτάτην ευθύνην, ην υπέχουσιν απέναντι του Θεού και της Ιστορίας οι δημιουργοί της σκανδαλώδους διαφωνίας, συνεπεία της οποίας διηρέθησαν αι μάζαι των χριστιανών εις τον εορτασμόν των εορτών. 

Προκειμένου τέλος περί του έκτου και τελευταίου επιχειρήματος του αγίου Λαρίσης, ότι η Ιεραρχία δεν προσέλαβε το Γρηγοριανόν Ημερολόγιον, αλλά διώρθωσε το Ιουλιανόν, μετακινήσασα την εαρινήν ισημερίαν αυτού 13 ημέρας προς τα εμπρός, πάσαν ανασκευήν του διισχυρισμού τούτου, αντικειμένου καταφόρως προς την πείραν και την κοινήν ομολογίαν, θεωρούμεν όλως περιττήν.

Διότι εάν επεχειρούμεν την αναίρεσιν τούτου, ου μόνον θα ηδίκουν την νοημοσύνην του κοινού, αλλά θα ωφλισκάνομεν και ημείς αφέλειαν και σχολαστικότητα, προσπαθούντες να αποδείξωμεν διά λογικών επιχειρημάτων το αυταπόδεικτον. Άλλως τε ότι διά της ημερολογιακής μεταρρυθμίσεως η ελληνική Ιεραρχία προσέλαβε το Γρηγοριανόν ημερολόγιον, τούτο, εκτός της κοινής ομολογίας, επεκύρωσε και ο αοίδιμος Οικ. Πατριάρχης Γρηγόριος, επί της πατριαρχείας του οποίου εγένετο η ημερολογιακή μεταβολή.

Απαντών ούτος προς τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών Χρυσόστομον, παραπονούμενον διά την βραδύτητα και την περίσκεψιν, ην εδείκνυεν η Σύνοδος του Οικ. Πατριαρχείου διά την αλλαγήν του ημερολογίου, προβάλλει εις αυτόν την εξής δικαιολογίαν: 

''Δεν πρέπει αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ η Εκκλησία να αδιαφορήση και εις την εντύπωσιν ην θα εμποιήση η ημερολογιακή μεταρρύθμισις εις τας μάζας του ορθοδόξου λαού ημών, τοσούτω μάλλον, όσω διά της μεταρρυθμίσεως ταύτης προσχωρεί η Εκκλησία εις το Γρηγοριανόν ημερολόγιον''! Νυν δεν απομένει εις ημάς, παρά να καταρρίψωμεν και το τελευταίον έρεισμα της υπό αναίρεσιν ημερολογιακής ταύτης πραγματείας του αγίου Λαρίσης, όστις επεχείρισε να στηρίξη την περί ημερολογίου εσφαλμένην γνώμην και επί της εμής σχετικής γνώμης, ην είχομεν και ημείς άλλοτε, και ην διετυπώσαμεν εις εν υπόμνημα, όπερ υπεβάλλομεν τω 1929 εις την Σύνοδον της Ιεραρχίας της συνελθούσης προς επίλυσιν εκκλησιαστικών τινών ζητημάτων, ως και του ημερολογιακού προβλήματος.

Προ πάσης ανασκευής επί του σημείου τούτου, θεωρούμεν πρώτον να ευχαριστήσωμεν τον άγιον Λαρίσης, διότι μοι δίδει την αφορμήν να προβώ εις μίαν εξομολόγησιν προς το κοινόν, ότι και η εμή ελαχιστότης παρ' όλην την αντίθετον γνώμην προς την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν, ην είχε κατ' αρχήν, δεν ήτο και αύτη απηλλαγμένη της πεπλανημμένης αντιλήψεως και σφαλεράς γνώμης περί ημερολογίου, φρονούσα, ότι τούτο δεν θίγει το δόγμα και τας παραδόσεις της Εκκλησίας και την θείαν λατρείαν, ως έγραφεν εις το εν λόγω υπόμνημά της.

Τούτο είναι αληθές και έχω το θάρρος και την παρρησίαν να το ομολογήσω, αλλά και να διαπιστώσω το κοινόν, ότι την εσφαλμένην ταύτην γνώμην εμόρφωσα προχείρως, πριν ή εγκύψω εις την μελέτην του ζητήματος τούτου.

Διό και όταν εμελέτησα τούτο από εκκλησιαστικής πλευράς και είδον, αφ' ενός την σύγχυσιν, ης επήνεγκεν εις την απ' αιώνων επικρατούσαν αρμονίαν και ευρυθμίαν της θείας λατρείας και εις την τάξιν την επικρατούσαν εις όλας τας ορθοδόξους Εκκλησίας, όσον αφορά τας ημέρας των νηστειών, και αφ' ετέρου τας ολεθρίους συνεπείας, ας προυκάλεσεν η ημερολογιακή μεταρρύθμισις, διαιρέσασα τας Εκκλησίας και τους χριστιανούς, τουθ' όπερ και του δόγματος της ενότητος των Εκκλησιών, δεν εδίστασα ποσώς ουδ' εδειλίασα να υψώσω την σημαίαν του πατρίου και ορθοδόξου εορτολογίου, όπερ ως αδιάσπαστος κρίκος συνδέει όλας τας ορθοδόξους Εκκλησίας και ως άλλη εκκλησιαστική πυξίς καθοδηγεί τους ψάλτας και τους ιερείς εις την εύρυθμον και ομοιόμορφον τέλεσιν της θείας λατρείας.

Διό και όταν ημείς είχομεν εσφαλμένην γνώμην, ην είχε και εξακολουθεί δυστυχώς να έχη όλη η Ιεραρχία, συνέστησα εις την Σύνοδον, όπως ενεργήση τα δέοντα παρά τη Κυβερνήσει επί τω τέλει, ίνα διά νόμου απαγορευθή η χρήσις του παλαιού ημερολογίου προς αποσόβησιν της θρησκευτικής διαιρέσεως, επηρεαζούσης σοβαρώς και τον παράγοντα της Εθνικής ενότητος.

Τούτο έπραξα πεπλανημένος μεν, ως εκ των υστέρων κατενόησα, αλλ' εν πεποιθήσει, ότι εξυπηρετώ τα τιμαλφή συμφέροντα της Εκκλησίας και του Έθνους. Και μία ταύτη πλάνη τυγχάνει συγγνωστέα, και μάλιστα ομολογουμένη μετά τόσης παρρησίας και συντριβής καρδιάς προς εξιλέωσίν μου ενώπιον του Θεού και της Ιστορίας.

Το πλανάσθαι, άγιε Λαρίσης, είναι ανθρώπινον, αλλά το συναισθάνεσθαι την πλάνην και ομολογείν ταύτην δημοσία είναι ίδιον ανθρώπου με τιμιότητα και ηθικόν χαρακτήρα. Ευχής έργον θα ήτο, άγιε Λαρίσης, και πολλού επαίνου άξιον να ενδείκνυον την τοιαύτην γνωσιμαχίαν, και όσοι των Ιεραρχών, εν οις και η Υμετέρα Σεβασμιότης, συναισθάνονται το αντικανονικόν και ολέθριον της ημερολογιακής μεταρρυθμίσεως, και να ύψωνον και ούτοι την ένδοξον σημαίαν των παραδόσεων υπό τας πτυχάς της οποίας εδοξάσθη και εκλείσθη η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Έθνος.

Αξιοκατάκριτοι είναι εκείνοι, οι οποίοι συναισθάνονται την πλάνην των και δεν έχουν το θάρρος και την ευψυχίαν να ομολογήσουν και να αποπτύσουν αυτήν εκ κακής εννοουμένης προσωπικής φιλοτομίας και κενοδοξίας...''.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Εκ του βιβλίου του μακαριστού Θεολόγου Σταύρου Καραμήτσου

 ''Ο Σύγχρονος Ομολογητής της Ορθοδοξίας'', 

εκδόσεις Βιβλιοπωλείου - Ορθοδόξου Συλλόγου ''Παναγία η Θεοτόκος''

 Αθήνα 1990, σελ. 95-100.

Πηγή:  https://353agios.blogspot.com/2020/10/blog-post_15.html

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 26 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΤΕΣ , ΟΙ ΕΠΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΕΚΚΟΥ ΤΟΥ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ (22 Σεπτεμβρίου)

Μνήμη: 22α Σεπτεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι 26 Ὁσιομάρτυρες Ζωγραφίτες:

Θωμᾶς Ἡγούμενος, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαῖος (ἢ Μιχαίας), Σίμων, Ἰλαρίων, Ἰάκωβος, ἕτερος Ἰάκωβος, Ἰώβ, Κυπριανός, Σάββας, Μαρτινιανός, Κοσμᾶς, Σέργιος, Μηνᾶς, Ἰωάσαφ, Ἰωαννίκιος, Παῦλος, Ἀντώνιος, Εὐθύμιος, Δομέτιος, Παρθένιος καὶ τέσσερις ἀκόμη, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα εἶναι ἄγνωστα.

Η Εκκλησία μας τιμάει σήμερα τη μνήμη των 26 Πατέρων της Ι.Μ. Ζωγράφου Αγίου Όρους που μαρτύρησαν γιατί αρνήθηκαν να συλλειτουργήσουν με τους Λατινόφρονες του Βέκκου αλλά και τους Παπικούς αντιπροσώπους που τους συνόδευαν.

Βρισκόμαστε στα 1274. Αυτοκράτορας στην Πόλη είναι ο Μιχαήλ Παλαιολόγος και πατριάρχης ο αμείλικτος διώκτης των Ορθοδόξων Αγιορειτών πατέρων, ο λατινόφρων Ιωάννης Βέκκος. Μόλις έχει υπογραφεί στην Λυών η ψευδοένωση Ορθοδόξων και παπικών, και απεσταλμένοι του πάπα μαζί με ’’δικούς μας’’ ενωτικούς καταφθάνουν στο Ἅγιον Ὄρος, για να ἐπιβάλλουν την εφαρμογή της προδοτικής συμφωνίας.

Σε ένα κελλί, που βρίσκεται σε απόσταση από την Ιερά Μονή Ζωγράφου, ασκήτευε τότε ένας γέροντας πολύ μεγάλης αρετής. Ο ενάρετος αυτός γέροντας ευλαβείτο βαθύτατα την Κυρία Θεοτόκο και είχε καθημερινό κανόνα την επαναλαμβανόμενη ανάγνωση των Χαιρετισμών της Παναγίας, σε όρθια, μάλιστα, στάση μπροστά στην Εικόνα της.

Κάποια ημέρα και ενώ βίωνε υψηλές πνευματικές καταστάσεις λέγοντας με λαχτάρα το ’’Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε’’, άκουσε την Παναγία από την ιερή Της εικόνα να του λέει: «Χαίρε και συ, Γέρων του Θεού. Μη φοβού, αλλά απελθών ταχέως εις την Μονήν, ανάγγειλον τοις αδελφοίς και τω Καθηγουμένω, ότι οι εχθροί εμού τε και του Υιού μου επλησίασαν. Όστις ούν υπάρχει ασθενής τω πνεύματι, εν υπομονή κρυβήτω, έως παρελθείν τον πειρασμόν. Οι δε στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι, παραμενέτωσαν εν τη Μονή. Άπελθε ούν ταχέως…».

Ο γέροντας, μετά από αυτό, δεν στάθηκε ούτε λεπτό. Αμέσως ξεκίνησε για το μοναστήρι, την Ιερά Μονή Ζωγράφου, για να ενημερώσει τους πατέρες και να τους μεταφέρει τις οδηγίες της Παναγίας. Φτάνοντας στην Ιερά Μονή, ο ευλαβής και ενάρετος γέροντας ζει το θαύμα για δεύτερη φορά: Μπροστά στην πύλη του Μοναστηριού βλέπει όρθια την εικόνα της Παναγίας του κελλιού του, από την οποία και άκουσε την φωνή της Θεοτόκου!

Κρατώντας, τώρα, στην αγκαλιά του την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, παρουσιάζεται ενώπιον του Ηγουμένου και των πατέρων και τους λέει: Σεβαστοί μου πατέρες, η Κυρία Θεοτόκος μου αποκάλυψε, ότι οι εχθροί Της και εχθροί του Υιού Της σε λίγο καταφθάνουν στο Μοναστήρι. Όποιοι από τους πατέρες καταλαβαίνουν, ότι δεν θα αντέξουν στο μαρτύριο, μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα, ας κρυφτούν κάπου μακριά. Όσοι, όμως, πατέρες είναι έτοιμοι να μιμηθούν τους Μάρτυρες και να στεφανωθούν, ας παραμείνουν στο Μοναστήρι.

Κάποιοι από τους μοναχούς φοβισμένοι κατέφυγαν στα γύρω βουνά. Οι υπόλοιποι κλείσθηκαν μέσα στον πύργο της Μονής. Από εκεί ήλεγξαν με παρρησία τους Λατινόφρονες ως αιρετικούς και παράνομους. Τότε ο βασιλέας εξοργισμένος διέταξε και τους έκαψαν ζωντανούς μαζί με τον πύργο που χρησίμεψε σαν οχυρό τους. Έτσι κέρδισαν και αυτοί τον στέφανο του μαρτυρίου. Τα ονόματά τους είναι Θωμάς, ηγούμενος της Μονής, Βαρσανούφιος, Κύριλλος, Μιχαήλ, Σίμων, Ιλαρίων, Ιώβ, Κυπριανός, Σάββας, Ιάκωβος, Μαρτινιανός, Κοσμάς, Σέργιος, Μηνάς, Ιωάσαφ, Ιωαννίκιος, Παύλος, Αντώνιος, Ευθύμιος, Δομετιανός, Παρθένιος. Υπήρξαν και άλλοι 4 τα ονόματα των οποίων έμειναν άγνωστα στην ανθρώπινη ιστορία αλλά είναι γνωστά στο Θεό που τους τίμησε με τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου!

Από τον πύργο τον κατακαμένο σώθηκε μονάχα η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας, που από τότε την αποκαλούν ’’Χαίροβο’’ (στα Βουλγαρικά σημαίνει το Χαίρε το Αρχαγγελικό). Αυτά συνέβησαν στις 10 Οκτωβρίου 1274.

Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας μας, η Παναγία του Χαίροβο, φυλάσσεται στην Ι.Μ. Ζωγράφου, για να μας θυμίζει την στάση Της απέναντι στους αιρετικούς και τους ’’δικούς μας’’ λατινόφρονες.
Η μνήμη τους επαναλαμβάνεται και στις 10 Οκτωβρίου την ημέρα, δηλαδή, του μαρτυρίου τους…

Κοντάκιον τῶν Ὁσιομαρτύρων

Ἀνωνύμου μοναχοῦ. Ἦχος πλ.δ’. Τῇ ‘Ὑπερμάχῳ.

Λατινοφρόνων καθαιρέτας εὐφημήσωμεν, Κοσμᾶν τόν «Πρῶτον», Ὄρους Ἄθω τό προτείχισμα, πυρικαύστους τε Ζωγράφου Χριστοῦ ὁπλίτας, Βατοπαιδίου συνοδίαν τήν ἀήττητον, καί Ἰβήρων οὐρανόσθενον ὁμήγυριν· τούτοις κράζοντες· χαίρετε στῦλοι τῆς πίστεως.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

 

Διαβάζουμε στο διαδίκτυο διάφορα άρθρα του τύπου: «Βγάλε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σου», «Η πολλή καλοσύνη βλάπτει», «Να αγαπάς όποιους σε αγαπάνε» και άλλες τέτοιες ηθικολογικές «αγαπούλες» που τελικά δεν προάγουν πνευματικά τον άνθρωπο αλλά τον κλείνουν χειρότερα στον ναρκισσισμό του. Ο Σταυρός δεν υπάρχει πουθενά. Η δυσκολία, η άσκηση, η πάλη, η υπομονή, ο αγώνας δεν υπάρχουν. Να περνάω καλά χωρίς να κουνήσω το δακτυλάκι μου, όλα να μου πηγαίνουνε ωραία και να έχω τις ευλογίες του Θεού.

Ξεχνάμε όμως ότι «Τα αγαθά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται». Τίποτα δεν μας χαρίζεται ακόμα και η χάρις του Θεού που είναι δωρεά στον άνθρωπο, θέλει κόπο και αγώνα για να κρατηθεί. Θεραπεία χωρίς αγώνα δεν υπάρχει. Χρυσό μετάλλιο σε αγώνισμα με φαγοπότι από τον καναπέ δεν υπάρχει. Το μετάλλιο δεν το παίρνει ο θεατής που πίνει μπύρες παρακολουθώντας το άθλημα αλλά αυτός που στερήθηκε πολλά πράγματα.
Ας δώσουμε κάποιες απαντήσεις στα ηθικολογικά ψυχολογήματα:

«Βγάλε τους τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή σου»
Μήπως τελικά είμαι εγώ τοξικός για κάποιους άλλους; Αυτή την πλευρά θα τη δούμε κάποια στιγμή; Γιατί να βλέπω τοξικότητα παντού ενώ μπορεί να έχω και εγώ θέμα σε σχέση με τους άλλους. Αλλά για να το δω χρειάζεται ταπείνωση. Αν όμως δε με διακρίνει πνεύμα ταπεινώσεως, τότε θα θεωρώ πάντα ότι δεν έχω εγώ το πρόβλημα αλλά ο άλλος κι εγώ θα καμαρώνω για κάποια δήθεν αναμαρτησία.
Πριν λοιπόν κοιτάξουμε τον άλλον και ανοίξουμε την σκανδάλη της γλώσσας ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον διαγνωστικό πνευματικό καθρέφτη μήπως αρχίζουμε και βλέπουμε κάποια πράγματα και γίνει έστω κάποια μικρή πνευματική αρχή.

«Η πολύ καλοσύνη βλάπτει»
Τότε κακώς οι Άγιοι αγάπησαν και θυσιάστηκαν μέχρι θανάτου. Από πότε η αρετή, η αγάπη, το αγαθό μπαίνει σε μπουκαλάκια και θερμόμετρα; Για να μην πάθει κάτι ο εγωϊσμός μου; Η αγάπη δεν έχει τέλος, αλλιώς δεν είναι αγάπη είναι κάτι άλλο. Η καλοσύνη ως έξοδος αρετής αν της βάλεις όρια μόλις τη δολοφόνησες φρικτά. Όχι! Θα αγαπάμε μέχρι τέλους! Θα αγαπάμε μέχρι θανάτου! Θα αγαπάμε ότι κι αν συμβεί! Θα μοιράζουμε αγκαλιές και ας μας φτύνουν, θα αγαπάμε και ας μας βρίζουν. Δεν θα βάλουμε την ανθρωπολογική οντολογία σε μαθηματικές εξισώσεις. Δεν θα ακρωτηριάσουμε το ανθρώπινο είναι προς την φυσική του ροή για την πηγή της ζωής με φθηνές εγωιστικές καταστάσεις. Το άλλοθι της σημερινής εποχής είναι «Πρόσεξε μην πληγωθείς!». Θα αγαπώ και ας πληγωθώ, δεν με νοιάζει. Με νοιάζει που αγαπώ και αυτό αρκεί. Το τι θα κάνει η άλλη πλευρά είναι δικό της θέμα και όχι δικό μου.
Για να δούμε τι λέει ο Απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. δ΄ 12-16): «Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε. Όταν μας καταδιώκουν, το ανεχόμαστε. Όταν μας δυσφημούν, παρακαλούμε ευγενικά. Σαν σκουπίδια του κόσμου γίναμε, όλων αποσφούγγισμα ως τώρα. Δε σας γράφω αυτά για να σας ντροπιάζω, αλλά σαν τέκνα μου αγαπητά σας νουθετώ. Γιατί και αν μύριους παιδαγωγούς έχετε στο Χριστό, όμως δεν έχετε πολλούς πατέρες. Γιατί στο Χριστό Ιησού μέσω του ευαγγελίου εγώ σας γέννησα. Σας παρακαλώ, λοιπόν, μιμητές μου γίνεστε».

«Να αγαπάς όποιους σε αγαπάνε»
Εδώ έρχεται ο Κύριος και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. «εάν αγαπήσετε (μόνον) όσους σας αγαπούν, τι μισθό έχετε;... Δεν κάνουν το αυτό και οι τελώνες; Και εάν δείξετε στοργή στους φίλους σας μόνο, τι εξαιρετικό κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες; Να γίνετε λοιπόν τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος» (Ματθ. 5, 38-48).

Και τα τελευταία λόγια του Κυρίου επάνω στο Σταυρό βάζουν την ταφόπλακα στην κάθε μορφής φθηνή ηθικολογία της σημερινής εποχής «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ´ 34).

Η αγάπη πάει παντού, δεν πάει μόνο στο βόλεμα γιατί τότε δεν είναι αγάπη. Είναι ο λύκος με το ένδυμα προβάτου που του αρέσουν οι αρπακτές για να βολευτεί. Η αγάπη πάει ακόμα στον εχθρό και στον διαφορετικό. Πάει παντού και πάντα. Διαφορετικά μετατρέπεται σε ένα ηδονικό συναίσθημα που έχει μέσα του ένα φρικτό ναρκισσισμό και περιμένει ανταπόδοση για να τραφεί. Η μαγκιά είναι να αγαπάς όπου δεν σε αγαπάνε, εκεί αρχίζει και μυρίζει αγιότητα.

Δεν μπορεί Κύριε να ανέβηκες στον Σταυρό για μένα χωρίς να φταις κι εγώ να ψάχνω ανταποδοτικές αγάπες όταν η δική Σου αγάπη δεν κοίταξε ποτέ τί θα πάρει, αλλά το πώς να δοθεί και με οποιοδήποτε τίμημα.

Στην Ορθόδοξη πνευματική ζωή τον Σταυρό δεν τον κόβουμε με πριόνι, αλλά τον αγκαλιάζουμε και ανεβαίνουμε επάνω. Τότε είναι η στιγμή που ακούμε τις Πύλες του Παραδείσου να ανοίγουν...

«Ο Θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ Ιωάν. 4, 16). Καλό αγώνα!...

π. Σπυρίδων Σκουτής

Πηγή: https://euxh.gr/

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. ΕΜΕΙΣ; (Ομιλία Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος)

 

ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 2020 (Ομιλία π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

Ο ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

 

Ο καλός δάσκαλος κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο εμπνέει, προσελκύει και πείθει, (MG. 57327). 

Δεν είναι εγωιστής ούτε αλαζόνας, δε διακρίνεται για το εξουσιαστικό του ύφος, έχει πνεύμα μαθητείας, δεν περιαυτολογεί. Είναι ταπεινός έχοντας συναίσθηση των ατελειών και αδυναμιών του. Γνωρίζει καλά «ότι η επιείκεια είναι πιο δυνατή από τη βία», (MG. 57, 61).

Ο παιδαγωγός πρέπει να επιδεικνύει δημοκρατικό πνεύμα και να σέβεται τη γνώμη των μαθητών του, (MG. 60, 35-36). 

Απέναντι τους να είναι απλός, ειλικρινής, απονήρευτος, άδολος. Να αποφεύγει την ειρωνεία και την υποκρισία,(MG. 61, 404-406).

Οι δάσκαλοι κατά τον Άγιο Πατέρα δεν πρέπει να είναι φορτικοί και πιεστικοί αλλά φιλόστοργοι. (MG. 62, 402-403). 

Οφείλουν να υπερβάλλουν σε φιλοστοργία τους φυσικούς πατέρες. «Ο λόγος (του δασκάλου)», λέει ο Χρυσόστομος πρέπει να είναι «λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά διαπομπεύει, που διορθώνει παρά επεμβαίνει στη ζωή του άλλου (του μαθητού)»,

(MG. 61 593-594).

Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους Τρεις Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Και οι τρεις τονίζουν πως η σχέση παιδαγωγού μαθητή είναι μια σχέση ελευθερίας και δημιουργίας. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής. Η εξουσιαστικότητα και ο δογματισμός όχι μόνο δείχνουν έλλειψη αγάπης, αλλά και δε φέρνουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, (M.G. 62, 404).

Ο εκπαιδευτικός οφείλει πρώτιστα να σέβεται το δώρο της ελευθερίας που χάρισε ο δημιουργός στα παιδιά και να μη φυλακίζει τις ανησυχίες τους, αλλά να ανοίγει δρόμους.

Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου, 

Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών, Αθήνα 2009

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2020/09/blog-post_23.html?m=1

x

Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ, ΑΣΠΑΣΜΟΣ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ. Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΣΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ.

 

Θ. Εὐχαριστία, ἀσπασμὸς Ἱερῶν Εἰκόνων καὶ ἀσθένειες. Ἡ μαρτυρία τῆς ζώσης Ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Στὸν ἀκόλουθο σύνδεσμο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε τὴν ἐμπεριστατωμένη μελέτη τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Νικηφόρου Νάσσου, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στὸ ἐπίκαιρο αὐτὸ ζἠτημα καὶ ἐλέγχει ἐσφαλμένες πρακτικὲς οἱ ὁποῖες ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζωνται στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῶν οἰκουμενιστικῶν ἐκκλησιῶν.

Βλ. ΕΔΩ

https://www.ecclesiagoc.gr/

ΩΣ ΤΕΚΝΑ ΦΩΤΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ (π.Ευθυμίου Μπαρδάκα)

 

ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

(Εφεσίους ε’8 – 19)

"Αδελφοί, ως τέκνα φωτός περιπατείτε: ο γάρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία, δοκιμάζοντες τί εστιν ευάρεστον τω Κυρίω. Και μή συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δέ και ελέγχετε: τα γάρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν. Τα δέ πάντα ελεγχόμενα υπό του φωτός φανερούται: πάν γάρ το φανερούμενον, φώς εστι".

"Τέκνα φωτός" θέλει ο Απόστολος Παύλος τούς χριστιανούς, γι αυτό παρακινεί τους Εφεσίους και όλους μας : "ως τέκνα φωτός περιπατείτε".

Αδελφοί, γράφει, να συμπεριφέρεστε σαν παιδιά φωτός, δηλαδή να λάμπει η ζωή σας από αρετή και η διαγωγή σας να είναι φωτεινή, απαλλαγμένη από κάθε κακία και αμαρτία.

Πρέπει να γνωρίζουμε πώς

Φώς καί σκότος είναι δύο έννοιες πού σχετίζονται μέ τήν παρουσία καί τήν απουσία του Θεού. Πρίν ἀπό τή δημιουργία του κόσμου κυ­κυριαρχούσε τό σκο­τά­δι καί ὁ Θε­ός ήταν εκείνος πού έφερε τό φώς μέ τήν παρουσία του, γιατί , όπως μας μίλησε καί ὁ ίδιος ὁ Χριστός, αὐ­τός είναι τό φώς του κόσμου.

Τι θα πεί αναλυτικότερα να είσαι "τέκνο φωτός"?

Θα πεί να είσαι παιδί του Θεού, ο οποίος είναι φώς.

Να έχεις αναγεννηθεί από Εκείνον.

Να φωτίζεσαι από Εκείνον.

Να μιμήσε Εκείνον, όπως το παιδί μιμείται τον πατέρα του.

Επίσης "τέκνο φωτός" σημαίνει να παρουσιάζεις στη ζωή σου τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος

Και αναφέρει ο Απόστολος τρείς τέτοιους καρπούς για να δείξει πώς φέρεται αυτός πού θέλει να είναι "τέκνον φωτός".

Πρέπει, να φέρεται "εν πάση αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία"

Δηλαδή να έχει καλοσύνη, να μη αδικεί κανέναν, να συμπεριφέρεται με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Όποιος εχει τέτοιους καρπούς είναι ΤΕΚΝΟΝ ΦΩΤΟΣ! Η ζωή του είναι φωτεινή, το παράδειγμά του ακτινοβολεί.

****************

Το δεύτερο πού ζητάει ο Απόστολος από τους πιστούς είναι, να μη γίνονται αυτοί συνένοχοι σε έργα πονηρά.

Αντιθέτως να ελέγχουν τα έργα αυτά : "ΜΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΤΟΙΣ ΕΡΓΟΙΣ ΤΟΙΣ ΑΚΑΡΠΟΙΣ ΤΟΥ ΣΚΌΤΟΥΣ ΜΑΛΛΟΝ ΔΕ ΚΑΙ ΕΛΈΓΧΕΤΕ"

Γιατί πώς είναι δυνατόν ένας πού είναι "τέκνο φωτός" να συμμετέχει σε έργα του σκότους??? Εάν αναμιχθεί ο πιστός με τούς πονηρούς και τα πονηρά, αμέσως παύει να ειναι φωτεινός.

Μολύνεται, δηλητηριάζεται, μπαίνει στο σκοτάδι, γίνεται αιχμάλωτος του πονηρού

Γι αυτό φωνάζει ο Απόστολος ΝΑ ΠΡΟΣΈΧΟΥΜΕ. Γιατί τα πλοκάμια της αμαρτίας εκτείνονται παντού και επιχειρούν να περιτυλίξουν κάθε άνθρωπο που δεν επαγρυπνεί

Με υποσχέσεις, με ταξίματα και μεθοδείες η αμαρτία γοητεύει κάθε χριστιανό που αμελεί τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά του.

Ο πιστός όμως προσέχει.

Φωτιζόμενος από τον λόγο και την χάρη του Θεού απαντά σταθερά ΟΧΙ στα έργα και τα όργανα του σκότους.

Δεν δέχεται ούτε συζήτηση και διώχνει κάθε σκέψη ακόμα περί συμμετοχής σε έργα πονηρά, ύποπτα, αισχρά, παράνομα, δόλια, σκοτεινά, ΣΕ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΈΧΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ.....

Οι πονηροί αποθρασύνονται όταν οι άλλοι αδιαφορούν.

Ο Χριστιανός, κατά τον Αποστολο Παύλο, πρέπει να παίρνει και αυστηρή στάση απέναντι αυτών των έργων. Να αποθαρρύνει αυτούς που ζητούν συνένοχους και με κάθε τρόπο να αντιστέκεται στο κακό.

****************

Επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος σκάνδαλα και πειρασμούς, γι αυτό ο Απόστολος συμβουλεύει : "ΒΛΈΠΕΤΕ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ, ΜΗ ΩΣ ΑΣΟΦΟΙ ΑΛΛ ΩΣ ΣΟΦΟΙ"

Προσέχετε πως ακριβώς συμπεριφέρεσθε, να μη είστε ασύνετοι αλλά συνετοί και σοφοί.

Η προσοχή αυτή πρέπει να είναι γνώρισμα του αγωνιστού χριστιανού και πρέπει να την έχουμε ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό. Γιατί μας κυκλώνει το κακό και οι πειρασμοί μας περιστοιχίζουν.

Έχουμε πολύτιμο θησαυρό να φυλάξωμε, την αθάνατη ψυχή μας. Και είναι ανάγκη να προσέχουμε πώς ζούμε, πού πηγαίνουμε, τι κάνουμε και τι λέμε.

Αυτό εννοεί ο Απόστολος όταν γράφει : "ΒΛΈΠΕΤΕ ΟΥΝ ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ".

Προσέχετε πως ζείτε. Και προσθέτει: "ΜΗ ΩΣ ΑΣΟΦΟΙ ΑΛΛ ΩΣ ΣΟΦΟΙ".

Σοφός και συνετός είναι εκείνος που ζεί με προσοχή και φόβο Θεού και επειδή και τώρα, οπως τότε, ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣΊ, δεν αφήνει τον καιρό του να περνά άσκοπα με φλυαρίες και άχρηστες ασχολίες.

Με ζήλο τον αξιοποιεί για την πνευματική του προκοπή.

Τρέχει σε έργα αγάπης και προσφοράς

ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Εφεσ.ε'8-19) π.Ευθύμιος Μπαρδάκας

ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΚ ΠΕΡΑΤΩΝ - ΕΞΑΠΟΣΤΕΙΛΑΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ(Βίντεο - Κείμενο - Μετάφραση)

 

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων... Ἐξαποστειλάρια, ἦχος Γ’

«Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα, καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα. Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων. Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει. Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;». Μετάφραση: Απόστολοι από τα πέρατα του κόσμου μαζευτείτε εδώ, στο χωριό Γεθσημανή για να κηδεύσετε το σώμα μου. Και Εσύ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε την ψυχή μου. Παρθένε, Μητέρα του Κυρίου, εσύ που είσαι η αγαλλίαση των Αγγέλων και η χαρά των θλιβομένων, η προστάτιδα των Χριστιανών, βοήθησέ με και γλύτωσέ με από τα αιώνια βάσανα. Και εσένα έχω μόνη μεσίτρια προς τον φιλάνθρωπο Θεό, για να μη μου ελέγξει τις πράξεις μπροστά στους αγγέλους. Σε παρακαλώ, Παρθένε, βοήθησέ με γρήγορα. Πύργε πλεγμένε με χρυσάφι, πόλη με δώδεκα τείχη, θρόνε που ακτινοβολείς και έδρα του βασιλιά. Ακατανόητο θαύμα, πως τρέφεις με γάλα τον Δεσπότη

ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΣΟΥ ΗΣΥΧΟΥΣ

 

 Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά. Η εμμονή κάποιων «εκκλησιαστικών ανθρώπων» να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων «ευσεβών» κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.

————————
Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους…όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, «έρχου και είδε».

————————
Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και της Εκκλησία Του, ελέγχουν αδιάκριτα, απειλούν, απορρίπτουν, αναθεματίζουν και υβρίζουν τον οποιονδήποτε προσβάλει την ηθική τους, τις αξίες τους, τον δικό τους τρόπο ζωής. Ο Θεός όμως δεν απορρίπτει κανέναν, δεν υβρίζει κανέναν, δεν απειλεί κανέναν. Εάν ο Θεός λοιπόν ανέχεται, υπομένει, συγχωρεί και αγαπά τους πάντες, ποιοι είμαστε εμείς που σηκώνουμε το δαχτυλάκι μας και το κουνάμε επιδεικτικά προς τους άλλους;
————————
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία δεν μας προσφέρει όπλα μάχης για να νικήσουμε τους άλλους, αλλά τα μέσα συμφιλίωσης με τους άλλους.
————————
Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του για να αμνηστευθεί η εμπάθεια πολλών χριστιανών και να «εκκλησιαστικοποιηθούν» τα κόμπλεξ τους, τα οποία προέρχονται από την «νομοκανονική» ζωή τους και όχι από την πνευματική τους προκοπή.
————————
Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι να ζεις μέσα στην Εκκλησία και να μένεις ανυποψίαστος γιατί βρίσκεσαι μέσα στην Εκκλησία, τι σου προσφέρει η Εκκλησία και τι είναι η Εκκλησία. Εάν δεν καταλάβουμε ότι η Εκκλησία προσφέρει την εν Χριστώ ζωή τότε πάντα θα παραμένουμε άγευστοι της χαράς και της ειρήνης που προσφέρει ο Χριστός.
————————
Πολλές φορές νιώθω ότι οι χριστιανοί δεν πιστεύουν στον Χριστό. Διότι εάν πίστευαν στον Χριστό θα ξέρανε τον βίο Του. Κι αν ξέρανε τον βίο Του θα προσπαθούσαν να Τον μιμηθούν! Διότι το να πιστεύω στον Χριστό αλλά να σκέφτομαι και να πράττω αντίθετα με το δικό Του παράδειγμα σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Και δεν εννοώ κάποιο σφάλμα που θα κάνουμε, κάποια παρεκτροπή μας, κάποια αμαρτία μας. Εννοώ την στάση ζωή κάποιων χριστιανών που είναι έτοιμοι να σταυρώσουν τους άλλους, να ελέγξουν τους άλλους, να κατακρίνουν τους άλλους -άκουσον, άκουσον- στο όνομα του Χριστού!
————————
Ακούω και διαβάζω συνεχώς για την πνευματική εξαθλίωση της κοινωνίας, για την απουσία ήθους και αξιών…
Να σας πω την αλήθεια; Δεν μου κάνει εντύπωση, ούτε με απασχολεί. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι άνθρωποι (οι χριστιανοί) ανησυχούν για τον ξεπεσμό της κοινωνίας και δεν αγωνιούν καθόλου για την απουσία του Χριστού από την ζωή τους. Ανησυχούν οι χριστιανοί για χίλια δυο πράγματα, ασχολούνται με ποιον τρόπο θα συντρίψουν τους «εχθρούς» της Εκκλησίας και ούτε μια φορά στη ζωή τους δεν είχανε καθαρή εξομολόγηση (όχι συζήτηση των προβλημάτων τους, αλλά ομολογία της αθλιότητός τους, της εμπάθειάς τους, της σαρκικότητός του, της υποκρισίας τους, της αδιαλλαξίας τους, του εγωισμού τους…) και ακριβώς γι’αυτό προσπαθούν παντού να υποδείξουν τα λάθη των άλλων, να εφεύρουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν και γενικά να βλέπουν πάντα το κακό, να μένουν σ’αυτό και να προσπαθούν να το νικήσουν· αντί να προσπαθούν να καλλιεργούν το καλό.
————————
Εγώ πάντως δεν ψάχνω ήθος και αξίες στην κοινωνία μας, ούτε είναι αυτό -νομίζω- το ζητούμενο σε μια κοινωνία.
Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι ο Χριστός. Αυτό που χρειάζεται είναι μετάνοια και ταπείνωση. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η Χάρις του Θεού που δεν έρχεται με «κραυγές αγωνίας», αλλά με προσωπικό φιλότιμο αγώνα, με προσευχή και νηστεία, με σιωπή και συγκατάβαση, με υπομονή, συγχωρετικότητα, απλότητα και κυρίως με Μυστηριακή ζωή.
————————
Αγίους χρειαζόμαστε. Να γίνουμε Άγιοι. Εσύ και εγώ και όλοι μας. Και τότε και η κοινωνία μας θα αλλοιωθεί. Φτάνει πια…ας πάψουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και ας αναλάβουμε τις δικές μας. Διότι όλοι μας ευθυνόμαστε για αυτό το χάλι. Και ευθυνόμαστε γιατί δεν έχουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, όχι ως κοινωνία, αλλά ως πρόσωπα που ζούνε σ’αυτήν την κοινωνία.
Ρώτα ειλικρινά τον εαυτό σου χριστιανέ: Γνώρισες τον Χριστό; Έχεις αίσθηση της παρουσίας Του; Μιμείσαι τον Χριστό στην ζωή σου; Ζεις με υπακοή στην Εκκλησία Του, ή μήπως την χρησιμοποιείς για να εκφράζεις και να επικυρώνεις τις δικές σου ιδέες και αντιλήψεις;
————————
Άσε στην άκρη τον θυμό, την «ιερή» οργή σου, την λύπη που αισθάνεσαι για το μέλλον, για την κοινωνία κτλ. και πιάσε το κομποσχοίνι σου και πες με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την διάνοια, με όλη σου την ψυχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό»…»Ναι, εμένα ελέησε Κύριε, τον εμπαθή και κακό, τον ταλαίπωρο και αμαρτωλό που νομίζω ότι μόνο οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ….Ναι Κύριε εμένα φώτισε και δωσ’ μου ταπείνωση, να συντρίψω το εγώ μου, να μην φοβάμαι μήπως πούνε κάτι κακό για μένα, να μην ζω πλέον για το «καθαρό μου κούτελο» αλλά να ζω για Σένα και τον πλησίον μου…Ναι Κύριε, δώσε μου δύναμη να σταυρώνομαι για τους άλλους, για τον/την σύζυγό μου, για τα παιδιά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους μου, για τους εχθρούς μου, για τους ασεβείς, για τους βλάσφημους, για τους σταυρωτές Σου (όπως έκανες κι Εσύ), για το κάθε επίγειο πλάσμα. Ναι Κύριε, ελέησέ με γιατί φταίω. Φταίω διότι αντί να κλαίω για μένα κάθομαι και ψευτοκλαίω για τους άλλους. Λυπάμαι δήθεν για το κατάντημα των άλλων ενώ θα έπρεπε να θρηνώ για μένα, για την άγευστη, άχαρη και κομπλεξική ζωή μου. Ναι Κύριε ελέησέ με γιατί δεν χαίρομαι την ζωή που μου προσφέρεις και κάθομαι μιζεριάζω και μένω στο ένα «κακό» που υπάρχει δείχνοντας την αχαριστία μου για τα τόσα καλά που μας χαρίζει η φιλανθρωπία Σου…».
————————
Τα νιώθεις όμως αυτά καλέ μου άνθρωπε για να τα πεις στον Χριστό; Έλεγξε τον εαυτό σου. Δες το βάθος της καρδιάς σου. Προσπάθησε επιτέλους να βρεις τον Χριστό και όχι την δικαίωση για τις επιλογές της ζωής σου. Άσε τους άλλους και ασχολήσου με εσένα. Τότε κάτι καλό θα προσφέρεις στον κόσμο…τότε κι εσύ θα βάλεις ένα ακόμα μικρό λιθαράκι -όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας- στο να γίνει η γη ετούτη ουρανός.
————————
Πάρε καλέ μου άνθρωπε τον σταυρό σου, κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους.
Εάν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις τους άλλους…άγιασε εσύ.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: https://www.orthodoxianewsagency.gr

ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ (29 Ιουλίου)

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. Τὰ ἄνω τερπνά, ἀξίως νῦν κεκλήρωσαι· Χριστοῦ γὰρ σφοδρῶς, τῷ πόθῳ πυρακτούμενος, τοῦ πυρὸς Καλλίνικε, δι᾽ αὐτοῦ ἀνδρείως κατετόλμησας· ᾧ καὶ νῦν παριστάμενος, μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πάντων ἡμῶν.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ (Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ (Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης)