James Henry Darlington: Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΞΑΚΗ - ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι γνωστή η σχέση των "δύο Λούθηρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας"[1], Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου, με την μασονία και τον οικουμενισμό, συγγενείς μεταξύ τους αιρέσεις. Ο πρώτος υπήρξε αποδεδειγμένα μασόνος [2], ενώ ο δεύτερος κράτησε ύποπτη στάση έναντι του τεκτονισμού (στενή σχέση με ΧΑΝ, συγκάλυψη καταγγελθέντων ως μασόνων Ιεραρχών κ.α.) [3].

Στην παρούσα ανάρτηση θα παρουσιάσουμε την σχέση της ασεβούς αυτής ξυνωρίδας, με έναν από τους κορυφαίους μασόνους της εποχής εκείνης στις Ηνωμένες Πολιτείες και μέγα οικουμενιστή, τον "Επίσκοπο του Harrisburg" της "Επισκοπικής (ή και Επισκοπιανής) Εκκλησίας" [4] James Henry Darlington [5].

***

Με τον Darlington είχαν γνωριστεί στο πρώτο ταξίδι τους στην Αμερική το 1918, ως μέλη ειδικής αποστολής που οργάνωσε ο Βενιζέλος, στην οποία συμμετείχε, μεταξύ άλλων, και ο Μεταξάκης (τότε Μητροπολίτης Αθηνών και αρχηγός της αποστολής) και ο Παπαδόπουλος (τότε Αρχιμανδρίτης) [6].

Φωτογραφικό υλικό (εκ του εντύπου "Μηνιαίος Εικονογραφημένος Εθνικός Κήρυξ") από την εν Αμερική μετάβαση της ελληνικής αποστολής. Τόσο ο Μεταξάκης, όσο και ο Παπαδόπουλος (κάτω πρώτος αριστερά) άνευ ράσου!

Εκεί ήλθαν σε επαφές με όλα τα ηγετικά στελέχη της λεγόμενης "Επισκοπιανής Εκκλησίας" (ένας εκ των οποίων ήταν και ο Darlington, που ήταν υπεύθυνος για τον Διάλογο με τους Ορθοδόξους και τους Παλαιοκαθολικούς), οι οποίοι έδειξαν να υποστηρίζουν τις ελληνικές διεκδικήσεις [7] και με τους οποίους συνευρέθηκαν σε εκδηλώσεις (τόσο στον ελληνικό ναό, όσο και σε δύο αγγλικανικούς, αλλά και αλλού) και σε μια πρώτη Διάσκεψη με σκοπό την "επαφή των δύο μεγάλων εκκλησιαστικών κόσμων του Ορθοδόξου και του Αγγλικανικού" [8].

H Διάσκεψη έγινε στις 16/29 Οκτωβρίου 1918 και στις συνομιλίες συμμετείχε και ο Darlington [9], ο οποίος ζήτησε από τον Μεταξάκη να προβεί σε ενέργειες αναγνώρισης του κύρους των χειροτονιών των Αγγλικανών [10].

Τον Ιανουάριο του 1920 ο Τοποτηρητής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως Προύσης Δωρόθεος εξέδωσε την αιρετικότατη εκείνη "Εγκύκλιο του 1920", χαροποιώντας τα πλήθη των ανά τον κόσμο προτεσταντών. 

Λίγους μήνες μετά ο "επίσκοπος" Darlington, επικεφαλής Επιτροπής, η οποία αποτελούταν από την σύζυγό του, τα παιδιά του και έναν ακόμη "ιερέα", επισκέπτεται τόσο την Αθήνα, για να συναντήσει τους φίλους του Μελέτιο και Χρυσόστομο, όσο και την Κωνσταντινούπολη, για να συγχαρεί τον Δωρόθεο.

Στην Αθήνα η Επιτροπή έφθασε στις 2/15 Ιουνίου 1920, ενώ την επομένη ξεναγήθηκε σε διάφορα αξιοθέατα, όπως στον Βράχο της Ακροπόλεως στον οποίο ανέγνωσαν αμφότεροι (Μεταξάκης και Darlington) την δημηγορία προς τους Αθηναίους του Αποστόλου Παύλου [11].

Στις 5/18 Ιουνίου έγινε επίσημη υποδοχή στην Μητρόπολη, ενώ εκτός από διάφορες άλλες ξεναγήσεις, εκδηλώσεις, δεξιώσεις και γεύματα  η Επιτροπή είχε την ευκαιρία "να παρευρεθή και εις χειροτονίαν διακόνου και πρεσβυτέρου εν τη Μητροπόλει, ότε μετά το πέρας της λειτουργίας, ο Αμερικανός Επίσκοπος ηυλόγησε το Χριστεπώνυμον πλήρωμα" [12]!!! 

Κατόπιν ο Darlington μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου έφθασε στις 8/21 Ιουνίου. Παραθέτω το σχετικό δημοσίευμα από την "Εκκλησιαστική Αλήθεια".

Όπως βλέπουμε ο Προύσης Δωρόθεος προσκάλεσε τον Darlington να παραστεί στην κυριακάτικη λειτουργία. Τότε πρέπει να συνέβη αυτό που αναφέρει ο Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: "Εν έτει 1920 το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως (Τοποτηρητής και Ιερά Σύνοδος) υπεδέχθησαν εν Κωνσταντινουπόλει τον Επίσκοπον της "Αμερικανικής Επισκοπελιανής Εκκλησίας" Ιάκωβον Δάρλινγκτον εις ον μάλισταεπέτρεψαν, τελουμένης λειτουργίας εν τω Πατριαρχικώ ναώ, να διανείμη το αντίδωρον, φέρων μανδύαν και ωμοφόριον!"[13].
Το επόμενο έτος (όταν πλέον ο Μελέτιος είχε εκδιωχθεί από τον θρόνο των Αθηνών και δρούσε παρασυναγωγικώς στην Αμερική) έγινε και πανηγυρικό συλλείτουργο με συμμετοχή Επισκοπελιανών με αφορμή τον "εκλογή" του Μεταξάκη από τους βενιζελικούς στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως!
Ιδού τα σχετικά δημοσιεύματα από την "New York Times" (20-12-1921)  και την "Ατλαντίς" (20 και 21-12-21):

Τελετή έγινε την επομένη και στον ναό των Επισκοπελιανών, στην οποία συμμετείχε και πάλι ο Darlington. Ιδού και οι σχετικές ανταποκρίσεις:

Εκτός από τον Μεταξάκη και τον Darlington, στις τελετές αυτές συμμετείχε και άλλος ένας μεγάλος μασόνος κληρικός της Αμερικής, ο Σύρος επίσκοπος Μπρούκλιν της Ρωσικής Εκκλησίας Ευθύμιος Ofiesh [14].

Το πόσο σημαντικά πρόσωπα για την προώθηση του οικουμενισμού ήταν οι, εν Μ.Α.Τ.Σ. αδελφοί, Μεταξάκης και Darlington φαίνεται και από το άρθρο "Church unity to the fore" που δημοσιεύθηκε στην "New York Times" δύο μήνες μετά [15].

Είναι γνωστές οι υπηρεσίες που προσέφερε ο Μεταξάκης ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πλέον (αναγνώριση αγγλικανικών, μεταρρύθμιση ημερολογίου κλπ.) στους ετεροδόξους.

Ας γράψουμε όμως και δυο λόγια ακόμη για τον Darlington. O "επίσκοπος" αυτός ήταν υψηλόβαθμος μασόνος (33ου βαθμού), μέλος της Μεγάλης Στοάς της Πενσυλβάνια, στην οποία λειτουργούσε και ως εφημέριος. Παραθέτω κάποια στοιχεία από την νεκρολογία του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "The Pittsburg Press" (14-8-1930):

Υπήρξε επίσης συγγραφέας διαφόρων βιβλίων στα οποία δεσπόζουν τα μασονικά σύμβολα και η μασονική συγκρητιστική ιδεολογία (στο παρακάτω εξώφυλλο "η Θεολογία και η Επιστήμη συμφιλιώνονται κάτω από το σύμβολο του Αγίου Πνεύματος").

Τον Darlington τον συναντούμε και δεύτερη φορά σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Στις 10-3-1923 επιτελεί μασονική τελετή στον Άρειο Πάγο!!!

Όπως διαβάζουμε στις εφημερίδες της εποχής ο Darlignton συνόδευσε ολόκληρη ομάδα μασόνων, οι οποίοι, κατά την γνωστή συνήθειά τους, προσέφεραν ποσά για φιλανθρωπικούς σκοπούς. 

Στις 11-3-1923 παρίσταται στην χειροτονία του Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου ως Μητροπολίτου Αθηνών.

Ο Darlington με τον επίσης γνωστό οικουμενιστή Αμίλκα Αλιβιζάτο μετά την χειροτονία του Παπαδόπουλου.

Στις 12-3-1923 μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη όπου γίνεται δεκτός με τιμές από τον Μεταξάκη και ανακηρύσσεται Διδάκτωρ της Χριστιανικής Θεολογίας σε τελετή στην Χάλκη. Διαβάζουμε από το περιοδικό του Πατριαρχείου "Εκκλησιαστική Αλήθεια" (17-3-1923):

***

Από τα παραπάνω, γίνεται κατανοητό πλέον σε όλους όσους θέλουν να δουν την αλήθεια, πως οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες, δεν "έφυγαν από την Εκκλησία", τάχα για τις 13 ημέρες [16]. Έφυγαν από τους προδότες Λυκοποιμένες που τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο χωνευτήρι των ψυχοκτόνων αιρέσεων της Δύσεως, παραμένοντας έτσι μέσα στα τείχη της Εκκλησίας, δηλαδή στην Αλήθεια της Ορθοδοξίας.

Δόξα τω Θεώ, και πάλιν και πολλάκις, που με αφορμή το μικρό (Ημερολογιακή Καινοτομία) μας φύλαξε από το μεγάλο (Παναίρεση του Οικουμενισμού) και φώτισε τους προγόνους μας, να δουν ήδη από τότε το τί θα επακολουθούσε και να εξέλθουν από την θανάσιμη κοινωνία με τους αιρετικούς.

Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Βλ. πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Το εκκλησιαστικόν ημερολόγιον ως κριτήριον της Ορθοδοξίας, Αθήνα, 1935, σελ. 16.

[2] http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/10/blog-post_7.html

[3] Ετοιμάζεται σχετικό άρθρο.

[4] Παρακλάδι της Αγγλικανικής Εκκλησίας στην Αμερική, τότε με πολύ μεγάλη επιρροή.

[5] https://en.wikipedia.org/wiki/James_Henry_Darlington

[6] Αμίλκα Αλιβιζάτου, Ο Αθηνών Μελέτιος εν Αμερική το πρώτον στο Εκκλησιαστικός Φάρος, έτος KH΄, 1935, σελ.653 κ. εξ.

[7] Είχε μόλις τελειώσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα ήταν διεκδικήτρια, ως ανήκουσα στο στρατόπεδο των νικητών, των εδαφών που ανήκαν ακόμη στην Τουρκία, που ήταν με τους ηττημένους. Άλλωστε οι τυχόν οικονομικές δωρεές και η ενίσχυση γενικών των Επισκοπιανών στην χώρα μας (κυρίως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή), θα μπορούσε να εκφραστεί διά ευχαριστιών εκ μέρους της Πολιτείας (όπως και έγινε), όχι όμως με προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως διά αναγνωρίσεως εκκλησιαστικότητας στους αιρετικούς.

[8] Αλιβιζάτου, ό.π., σελ. 657. 

[9] Τα Πρακτικά των συζητήσεων στην αγγλική γλώσσα εδώ: http://anglicanhistory.org/orthodoxy/newyork1918.html και στην ελληνική στοΚαινή Διδαχή, έτος Β΄, 1920, σελ. 47-60, 99-109. 

[10] Το οποίο και έπραξε ο Μεταξάκης ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τον Ιούλιο του 1922!

[11] "Το απόγευμα της 16ης Ιουνίου η Επιτροπή μετέβη εις προσκύνημα των αρχαιολογικών μνημείων, και δη του Αρείου Πάγου, όπου ανεγνώσθη η προς τους Αθηναίους δημηγορία του Αποστόλου Παύλου, ελληνιστί μεν υπό του Μητροπολίτου Αθηνών Μελετίου, αγγλιστί δε υπό του Επισκόπου Δάρλιγκτον. Η Αποστολή, τη συνοδεία του κ. Άλιβιζάτου, ταχθέντος ως ξεναγού και διερμηνέως, επεσκέφθη το Εθνικόν Μουσείον, την Εθνικήν Πινακοθήκην μας, το Πανεπιστήμιον, την Βυζαντινήν Μονήν του Δαφνίου και τα λοιπά ιερά μνημεία της προγονικής ευκλείας" (Μηνιαίος Εικονογραφημένος Εθνικός Κήρυξ, Αύγουστος 1920, σελ. 13).

[12] Αυτόθι.

[13] Η Φωνή της Ορθοδοξίας, αρ. 601-602 (15-10-1970), σελ. 6.
[14] Πληροφορίες στο πολύ σημαντικό άρθρο "Freemasonry in American Orthodox history": http://orthodoxhistory.org/2012/11/20/freemasonry-in-american-orthodox-history/
[15] Το άρθρο εδώ: http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?res=9A06E0DF1E3CE533A2575AC1A9649C946395D6CF

[16] Ένας από τους πρώτους Παλαιοημερολογίτες αγωνιστές, ο Κωνσταντίνος Αντωνιάδης, δεν έγραψε τυχαία για την επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος τα παρακάτω: "ἀποσχισθείσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὰ ἄνω (σ. ημ. δηλαδή για το ότι η Ημερολογιακή Καινοτομία έγινε μονομερώς άνευ ομοφωνίας της καθόλου Εκκλησίας), τοῦ Μεγάλου Σώματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐδημιουργήθη καὶ τὸ κατὰ συνέπειαν τούτου ἔτι ἀτοπώτερον,τὸ νὰ ἐορτάζῃ δηλαδὴ αὕτη τὰς ἀκινήτους μεγάλας ἑορτὰς τοῦ Χριστιανισμοῦ μετὰ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Δύσεως καὶ οὐχὶ συγχρόνως μετὰ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν, παρασχοῦσα οὕτω εἰς τοὺς πολλοὺς τὴν ἐντύπωσιν ὅτι ἀπεσχίσθη τῆς Ὀρθοδοξίας διὰ νὰ προσεγγίση πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Δύσεως" (ΣΚΡΙΠ 29-11-1926). Και είναι σίγουρο πως αυτήν την εντύπωση την ενίσχυσε η εν γένει φιλενωτική δράση των πρωτεργατών της Καινοτομίας, Μεταξάκη και Παπαδόπουλου, που εδώ είδαμε μία πτυχή της.

Πηγή: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/james-henry-darlington.html

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ (Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

(Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)

Εὐχαριστοῦμεν σοι, Κύριε καὶ Δέσποτα, ὑπὲρ πάντων τῶν μυστηρίων καὶ τῶν εὐεργεσιῶν σου καὶ ὑπὲρ Αὐτῆς, τὴν ὁποίαν ἐξέλεξες γιὰ νὰ ὑπηρετήση ὅλα αὐτά τὰ μυστήριά σου, τὰ ὁποῖα ἔθεσες εἰς τὴν διάθεσιν πάντων ἡμῶν.

Εὐχαριστοῦμεν σοι, τὴν ἀνεκλάλητον σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν καὶ φιλανθρωπίαν σου, καθ’ ὅσον ὄχι μόνον προσέλαβες καὶ ἐθέωσες τὴν φύσιν μας, ἀλλὰ καὶ εὐδόκησες νὰ ἐκλέξης ἀπὸ ἐμᾶς τὴν Μητέρα σου καὶ τὴν κατέστησες Βασίλισσαν τοῦ κόσμου παντός.

Εὐχαριστοῦμεν σοι, διότι ἐν τῇ μεγαλοδωρία σου ἔδωσες τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν σου γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθέρωσης, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ αὐτήν τὴν παναγίαν Μητέρα σου πρὸς βοήθειαν καὶ προστασίαν, ὢ φιλάνθρωπε καὶ γλυκύτατε Δέσποτα.

Εὐχαριστοῦμεν καὶ σέ, εὐλογημένη καὶ δεδοξασμένη Δέσποινα, διότι πάντοτε μᾶς εὐσπλαγχνίζεσαι καὶ συμπάσχεις μὲ τοὺς πόνους μας, ἱκετεύεις δὲ τὸν Υἱόν σου νὰ μᾶς λυτρώνη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τοὺς πειρασμούς μας.

Δὲν θὰ θρηνήσωμε γιὰ τὸν θάνατον καὶ τὴν ταφήν σου, ἀλλά θὰ δοξολογήσωμε τὴν Μετάστασίν σου, διότι ἂν καὶ μετέστης εἰς τὸν οὐρανόν, δὲν ἐγκατέλειψες τους κατοικοῦντας εἰς τὴν γῆν. Καὶ παρ’ ὅλον ὅτι ἀπηλλάγης ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες καὶ τὶς ἀσχολίες τῆς προσκαίρου αὐτῆς ζωῆς, ἂν καὶ ἔφθασες εἰς τὴν ἀνέκφραστον καὶ ἀτελεύτητον μακαριότητα, δὲν λησμονεῖς ὅμως οὔτε πρὸς στιγμὴν τὴν παροῦσαν πτωχείαν μας. Ἀντιθέτως, τώρα μᾶς προσφέρεις ἀκόμη περισσότερα: Μᾶς σώζεις καὶ μᾶς ἐλευθερώνεις ἀπὸ κάθε δοκιμασίαν καὶ ἀπὸ ποικίλους πειρασμούς.

Μὴ μᾶς ἐγκαταλείπης, ὅθεν, ὀρφανοὺς ἀπὸ τὴν βοήθειάν σου καὶ τὴν παμπόθητόν σου Χάριν, ἀλλ’ ἀνάλαβέ μας καὶ σκέπασέ μας μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς δόξης σου καὶ προσάγαγε εἰς τὸν Υἱόν καὶ Θεόν σου τὴν ἀκατάπαυστον πρεσβείαν καὶ ἱκεσίαν σου ὑπὲρ τῶν ἀνυμνούντων καὶ δοξολογούντων σε, διότι τώρα εἶσαι ὄντως ἡ βασίλισσα τοῦ παντός, ἡ Παντάνασσα, «παρισταμένη ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως, ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», τελείως καλλωπισμένη μὲ τὸν στολισμὸν αὐτόν τῆς Χάριτος…

Ὅθεν καὶ ἐμεῖς σὲ παρακαλοῦμε: Μὴ λησμονῆς τὸν λαόν σου, ὁ ὁποῖος δοξάζει τὸν Υἱόν σου καὶ ἀνυμνεῖ τὸ ὄνομά σου -ἐπειδὴ δύνασαι τὰ πάντα ὡς μήτηρ τοῦ παντοδυνάμου καὶ φιλανθρώπου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἰσακούει μεγαλοθύμως ὅλες τὶς ἱκεσίες καὶ τὰ αἰτήματά σου. Ἀλλ’ εἶσαι καὶ σὺ φιλεύσπλαγχνος πρὸς ὅλους ἐκείνους πού σὲ εὐλαβοῦνται καὶ ἐλπίζουν εἰς σέ, καὶ ἡ κηδεμονία σου εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τὰ συνεχῆ καὶ καθημερινά σου θαύματα καὶ τὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς θεραπεῖες πού ἐπιτελεῖς εἰς ὅσους θερμῶς σὲ ἱκετεύουν…

…Ὢ ἀξιύμνητε Θεομῆτορ, σὺ πού ἔφερες εἰς τὸν κόσμον τὸν Ἅγιον τῶν Ἁγίων, τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ, κάμε δεκτὴν ὡς προσφορὰν θυσίας τὴν ἱκεσίαν τῶν δούλων σου… καὶ ἀξίωσὲ μας εἰς τὴν ἀτελεύτητον ζωὴν νὰ ἀπολαύσωμε μαζὶ μὲ τοὺς δικαίους τὰ αἰώνια ἀγαθά «χάριτι τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνὰρχῳ Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίω καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Ἃγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

Πηγή: imaik.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ὁμιλία π.Νικολάου Δημαρά)

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ (Ὃσιος Θεοφάνης ὁ Ἒγκλειστος)

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.

 

Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού. Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε, όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα. Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Όταν η εσωτερική ζωή πάρει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε θα συνειδητοποιείται κάθε απρεπής κίνηση του νου και της καρδιάς. Αμέσως τότε θ’ ανακρίνεται ενώπιον του Θεού και θ’ απομακρύνεται με τη μετάνοια και τον αποφασιστικό αγώνα για την κάθαρση.

“Ποθείτε τη σωτηρία σας, αλλά ξεσπάσματα του πάθους της κατακρίσεωςταράσσουν την εσωτερική σας ειρήνη. Το πρώτο είναι παρήγορο, το δεύτερο όμως φοβερό! Ο Κύριος πολύ αντιπαθεί την κατάκριση. Η κατάκριση γεννιέται από την αυταρέσκεια. Γι’ αυτό σε κάθε πτώση σας να εξετάζετε τις αιτίες που σας οδήγησαν σ’ αυτή. Έτσι θ’ αποφεύγετε να παίρνετε το ίδιο μονοπάτι. Όταν μάλιστα συγκρατηθείτε μερικές φορές και δεν κατακρίνετε, ο αγώνας σας μετά θα γίνει ευκολότερος. Συνήθως κατακρίνετε όταν παύετε να ελέγχετε τον εαυτό σας.

Μου γράφετε ότι δεν έχετε διαθέσιμο χρόνο. Δόξα τω Θεώ, αν συμβαίνει αυτό. Είναι σωτήριο να μη μένουμε ποτέ αργοί. Αλλά πραγματικά δεν έχετε διαθέσιμο χρόνο; Αξιοποιείτε σωστά τις ώρες σας; Για τα γεύματα, τις δεξιώσεις, τους στολισμούς του σώματος, τις αργολογίες και τις φλυαρίες δεν έχετε χρόνο; Σκεφτείτε καλύτερα μια άλλη δικαιολογία για την αμέλεια σας στη μελέτη των πνευματικών βιβλίων, και μην ισχυρίζεστε ότι δεν έχετε χρόνο. Εάν εκμεταλλεύεσθε σωστά τις ώρες σας, θα βρίσκετε χρόνο να θερμαίνετε το θείο ζήλο για την πνευματική καλλιέργεια. Δεν υπάρχει λόγος να διαβάζουμε πολλά, αρκεί να ζούμε αυτά που διαβάζουμε.

Μου υπενθυμίζετε πολλές φορές την απουσία του φόβου του Θεού! Αυτό αποτελεί τη ρίζα κάθε κακού. Ενδιαφερθείτε ν’ αποκτήσετε σύντομα αυτή τη βασική αρετή. Τότε η εσωτερική σας κατάσταση θα είναι καλή. Με το φόβο του Θεού σταθεροποιείται η απόφαση να μην επιτρέψουμε καμιά πτώση στον εαυτό μας. Ο φόβος του Θεού είναι ένα μαχαίρι που μας βοηθά να κόβουμε τις αδυναμίες μας και να προσφέρουμε τον εαυτό μας καθαρή και ευπρόσδεκτη θυσία ενώπιον Του”.

“Σας αξίωσαν να υπηρετείτε στο Ιερό! Σπουδαία και υψηλή διακονία! Χρειάζεται όμως ευλάβεια και σύνεση. Γνωρίζετε ασφαλώς ότι όλα μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει για την καταστροφή του. Ο Ιούδας και αυτό το αποστολικό αξίωμα το χρησιμοποίησε για την καταστροφή. Να το θυμάστε αυτό. Το διακόνημα που σας ανέθεσαν είναι πολύ ιερό, είναι όμως και επίφοβο.

Ζητήστε σοφία από τον εύσπλαχνο Θεό. Να φοβάστε την εξοικείωση με τα άγια αντικείμενα και να μην τα χρησιμοποιείτε σαν τα συνηθισμένα πράγματα του κελιού σας. Να προσεύχεσθε στο Θεό να μην επιτρέψει ν’ απομακρυνθεί ο φόβος του από την ψυχή σας σ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας σας.

Να συναισθάνεστε ό,τι κάνετε μέσα στο ναό. Να συγκεντρώνετε την προσοχή σας και να θερμαίνετε με θείο ζήλο την καρδιά σας. Κάθε φορά που αρχίζετε τη διακονία να σκέπτεστε ό,τι και την πρώτη φορά. Να υπηρετείτε με το ίδιο δέος και την ίδια ευλάβεια.

Πολλές αφορμές θα σας δοθούν για τη διάσπαση των λογισμών, αλλά αυτό δεν θα σας δικαιολογήσει καμιά απροσεξία. Αγωνιστείτε και θα κατορθώσετε να διατηρείτε απερίσπαστο το νου.

Οποιοδήποτε έργο κι αν κάνετε, να σκέπτεστε ότι το κάνετε ενώπιον του ιδίου του Κυρίου, ο οποίος πραγματικά δέχεται την υπηρεσία σας. Να προσεύχεσθε και ο Θεός θα ευλογήσει τη διακονία σας”.

(Από το βιβλίο «Απάνθισμα Επιστολών» Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Εκδόσιες Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

Πηγή: alopsis.gr

ΛΙΣΤΑ ΑΛΛΑΓΩΝ Ή ΛΗΣΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ! ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Έλαβα από εκλεκτό αναγνώστη και συνεργάτη το παρακάτω μήνυμα:

"Το 2013 η νεοημερολογιτική γυναικεία Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Φωκίδος, Τρίκορφο Ευπάλιο, προέβη στην πέμπτη (5η) έκδοση του βίου του Αγίου, με βιβλίο μεγαλυτέρου σχήματος και 415 σελίδων, με τον τίτλο «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, Επίσκοπος Σαγγάης και Σαν Φρανσίσκο ο θαυματουργός».

Προκειμένης της εκδόσεως αυτής η ανωτέρω Ιερά Μονή ζήτησε τη σχετικά άδεια από την κατέχουσα το πρωτότυπο και τα πνευματικά δικαιώματα του έργου, Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας η οποία, με επιστολή της στις 26 Ιουνίου 2004 προς την Γερόντισσα Μόνικα έδωσε την άδεια, με μία όμως παράκληση· στην καινούρια ελληνική έκδοση θα έπρεπε κάποια σημεία του έργου να αλλαχθούν και κάποια άλλα να παραλειφθούν εντελώς. Απέστειλε μάλιστα μιά σχετική «λίστα» με τις αλλαγές και τις παραλείψεις που ζητούσε να γίνουν.

Η έρευνά μας απέδειξε ότι η απαγόρευση δημοσιεύσεως αυτών των σημείων  αφορά στην μη αναγραφή πληροφοριών σχετικών με την στάση του Αγίου Ιωάννη ως προς την καινοτομία του νέου ημερολογίου και την υποστήριξη του στο παλαιό ημερολόγιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη νέα έκδοση δεν υπάρχουν οι διπλές ημεροχρονολογίες των γεγονότων, όπως συνηθίζουν οι παλαιοημερολογίτες να αναγράφουν, ενώ σε διάφορα σημεία έχει εξαφανιστεί μία λέξη ή μία πρόταση, ακόμη δε και ολόκληρο κεφάλαιο, όπως αυτό αναφέρεται στο με αριθμό 36 μεγάλο θαύμα του Αγίου Ιωάννη.

Προφανώς η αποσταλείσα «λίστα» από την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, προς την Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Φωκίδος περιέχει αυτές τις διαγραφές".

Για να διαπιστώσω την φοβερή αυτήν καταγγελία προμηθεύτηκα τόσο την έκδοση αυτή της Μονής του Αγίου Νεκταρίου, όσο και την πρώτη αγγλική έκδοση του βιβλίου, η οποία έγινε το 1987 από την Αδελφότητα του Αγίου Γερμανού Αλάσκας. Τον βίο του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς συνέγραψαν ο π. Σεραφείμ Ρόουζ με τον Ηγούμενο της Αδελφότητας π. Γερμανό Ποντμοσένσκυ.

Το εξώφυλλο της αγγλικής και της ελληνικής εκδόσεως 

 

Μετά και από δική μου έρευνα κατέληξα πως όντως η διαφορά μεταξύ των δύο βιβλίων εστιάζεται στο ζήτημα στο Ημερολογίου!

Η Μονή βεβαίως του Αγίου Νεκταρίου δεν φέρει το μεγάλο μέρος της ευθύνης αυτής της αδικίας, μιας και οι έχοντες τα πνευματικά δικαιώματα σημερινοί υπεύθυνοι της Μονής του Αγίου Γερμανού δεν θα επέτρεπαν την έκδοση άνευ αυτών των αλλαγών, όπως φαίνεται και από την άδεια που χορήγησαν.

 

Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας τέτοιας αλλαγής.

Στην σελίδα 56 του πρωτοτύπου διαβάζουμε "He spoke against the desecration of the eves of Sundays and feast days by the organization of balls and other entertainment’s on them. He staunchly defended the Church (Julian) Calendar against new calendar innovators. He forbade his clergy to participate in “Pan Orthodox” services because of the dubious canonicity of some participants; and the activities of Orthodox “ecumenists” caused him to shake his head in disbelief".

Στην σελίδα 69 όμως της εν λόγω ελληνικής εκδόσεως διαβάζουμε: "Μιλούσε εναντίον της βεβήλωσης της παραμονής των εορτών και Κυριακών με την οργάνωση χορών και άλλων ειδών διασκέδασης. Απαγόρευσε στυς κληρικούς του να συμμετάσχουν σε πανορθόδοξες λειτουργίες, όταν είχε αμφιβολία για την κανονικότητα κάποιων απ΄οτους συμμετέχοντες. Οι δραστηριότητες των ορθοδόξων οικουμενιστών, τον έκαναν να κουνά το κεφάλι του με δυσπιστία". Παραλήφθηκε δηλαδή από τη μετάφραση ολόκληρη η φράση "Υπερασπιζόταν σθεναρά το εκκλησιαστικό (Ιουλιανό) ημερολόγιο απέναντι στους καινοτόμους του νέου ημερολογίου".

 

Ας δούμε τώρα την περίπτωση του μεγάλου - αποδεικτικού της ορθότητας του παλαιού ημερολογίου - θαύματος που εξαφανίστηκε από την εν λόγω έκδοση.

Βλέπουμε στην ελληνική έκδοση:

 

 

Αλλά στο αγγλικό πρωτότυπο:

 

 

Είναι τρομερό σε τι μεθόδους καταλήγουν οι άνθρωποι που δεν θέλουν την αλήθεια. Πάντοτε όμως η αλήθεια λάμπει!

 

Κλείνοντας παραθέτουμε το θαύμα σε μετάφραση:

 

"1. Αδάμ Ράσελ

Το πρώτο περιστατικό αφορά τον Αδάμ Ράσελ, τον γιο μου, ιρλανδικής, γαλλικής, αγγλικής και ρωσικής καταγωγής, και συνέβη στις 7 Ιανουαρίου 1970 - τα Χριστούγεννα των Ορθοδόξων. Ήμουν πρόσφατα βαπτισμένη Ορθόδοξη Χριστιανή, έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Ήμουν είκοσι τριών ετών. Όπως πολλοί νεοφώτιστοι που δεν γνώρισαν τον Μητροπολίτη Ιωάννη, μετά την ανάγνωση του βίου του - τις θεραπείες που έκανε όσο ήταν ζωντανός, τα ορφανά που έσωσε, τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που βοήθησε, τις ορθόδοξες κοινότητες που δημιούργησε εντελώς μόνος του μεταξύ των Γάλλων, Ολλανδών, Κινέζων, Ιρλανδών, Φιλιππινέζων, Ιαπώνων κ. α. - ανέπτυξα μια απέραντη αγάπη και αφοσίωση προς αυτόν.Έτσι, όταν προσευχόμουν στο Θεό, τη Μητέρα Του και τους Αγίους για καθοδήγηση, πάντα περιλάμβανα τον Άγιο Ιωάννη στις προσευχές μου.Μένοντας απέναντι από το πρεσβυτέριο του Αγίου Νικολάου στο Σιάτλ, στο οποίο ο Άγιος Ιωάννης είχε κοιμηθεί, ένιωθα τιμή που γνώριζα έναν «σύγχρονο άγιο» και προνόμιο που συμμετείχα στην Παννυχίδα για αυτόν κάθε Πέμπτη στο μικρό δωμάτιο όπου πέθανε. Με ευλάβεια ασπαζόμουν την καρέκλα στην οποία κοιμήθηκε, το καλλυμαύχιό του, τα επισκοπικά του άμφια και το κομποσκοίνι  του. Ένα από τα πνευματικά του παιδιά, ο Γεώργιος Καλβόφ, ήταν συνήθως εκεί, ψάλλοντας με τον ηλικιωμένο ιερέα π. Ανδρέα.

Ως προσήλυτη, πίστευα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά δεν καταλάβαινα τη σημασία του Παλαιού Ημερολογίου. Έτσι, ενώ ήμουν έγκυος, γνωρίζοντας ότι το παιδί μου θα γεννιόταν γύρω στα Χριστούγεννα, προσευχήθηκα στη Μητέρα του Θεού και στον Άγιο Ιωάννη το παιδί μου να γεννηθεί στα «Αληθινά Χριστούγεννα». Η 25η Δεκεμβρίου [νέο ημερολόγιο] ήρθε και έφυγε, και η 7η Ιανουαρίου [Χριστούγεννα με το παλαιό] πλησίαζε. Ήμουν συγκινημένη, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν αυτά που με περίμεναν!

Δεν μπορούσα πλέον να ανεβαίνω τις σκάλες του Πρεσβυτερίου, επειδή ήμουν στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου, γι' αυτό προσευχόμουν ακόμα πιο θερμά στον Μητροπολίτη. Λίγες μέρες πριν την 7η Ιανουαρίου ξύπνησα από ένα περίεργο φαινόμενο (ο σύζυγός μου Μελχισεδέκ κοιμόταν δίπλα μου). Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο από ένα όμορφο, ασυνήθιστο, λευκό φως. Ένιωθα ότι ήμουν ξύπνια και όμως ένιωθα τόσο παράξενα, λες και ήμουν στον Παράδεισο. Μια μοναχή στα λευκά ήταν γονατιστή στο κρεβάτι μου, δίπλα στο κρεβατάκι του μωρού - δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό της γιατί ήταν σκυμμένη.Και τότε τον είδα - τον Μητροπολίτη - με αστραφτερά λευκά άμφια, να στέκεται στην πόρτα μου. Ήξερα ότι ήταν αυτός, διότι τον σκεφτόμουν. Ήταν κοντός· το πρόσωπό του ήταν λαμπερό, αν και το έκρυβε το χώρισμα του διαδρόμου, και με το δεξί του χέρι με ευλόγησε. Αυτό το όραμα κράτησε μόνο μια στιγμή. Πιστεύω ότι η καλόγρια στα λευκά ήταν η Αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα γιατί την είχα και αυτήν στην σκέψη μου επίσης.

Στις 3 π. μ. της 7ης Ιανουαρίου 1970, άρχισαν οι πόνοι του τοκετού, και προς μεγάλη μου χαρά στις 4 μ. μ. γεννήθηκε ο γιος μας Αδάμ. Δόξασa τον Θεό, την Θεοτόκο και φυσικά τους Αγίους Ιωάννη και Ελισάβετ!

Θα προσπαθήσω να παραμείνω πιστή στο Παλαιό Ημερολόγιο, και για μένα δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία!".

 

Πηγή: https://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/blog-post_14.html

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Νικολάου Δημαρά)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ 2016 (Ὁμιλία π.Εὐθυμίου Μπαρδάκα)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ: Νικολάου Μάννη: ''Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου'' (Το Ημερολογιακόν Ζήτημα στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα έτη 1581-1901)

Αναγνώσαμε το εξαίρετο πόνημα του εκπαιδευτικού κ. Νικόλαου Μάννη, το οποίο αποτελείτο από 278 σελίδες και φέρει τον τίτλο''Ελληνική ασπίς κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου''.  Το παρόν πόνημα αποτελεί συνέχεια του ''Διπλού πέλεκυ  κατά του Γρηγοριανού Ημερολογίου''  και δίνει το δεύτερο χαστούκι σε όσους κατά καιρούς, αλλά έως και σήμερον, υπεράσπιζαν και υπερασπίζουν  την Καινοτομία της αλλαγής του Ημερολογίου.

Αξίζουν συγχαρητήρια στον εκδότη δια την πολλών ετών κοπιαστική εργασία έρευνας και ανεύρεσης των σπάνιων και πολύτιμων αυτών χειρογράφων, και τον ευχαριστούμε δια την έκδοση του πονήματος αυτού.

Η εργασία αυτή δίνει απαντήσεις σε όσους τόσα έτη ψευδώς μας έλεγαν ότι το ημερολόγιο δεν έχει καταδικασθεί:

«Ἐν ἔτει ζρα΄ ἠθροίσθη Σύνοδος ἐν Κων/πόλει παρόντος τοῦ Κων/πόλεως Ἱερεμίου, τοῦ Ἀλεξανδρείας Μελετίου, καὶ τοῦ ἱεροσολύμων Σωφρονίου, ἥτις ἀναθεμάτισε τὴν διόρθωσιν ταύτην, καὶ τοὺς κρατοῦντας αὐτὴν» 

(ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΥ σελ. 108, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΟΥ Γ΄ σελ. 141, ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ σελ. 192, ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ σελ. 261-263).

Σε όσους ασχολήθηκαν και ασχολούνται δικαιολογούμενοι με τηντυφλολογίαν της αστρονομίας:

«.....ματαιολόγων ἀσχολούντων παραφρόνημά ἐστι, τὸ περὶ τὴν ἀσχολοματαιολόγον τυφλολογίαν τῆς ἀστρονομίας (δι ἢν αἱ πλείονες αἱρέσεις ἀνεφύησαν) νέον αὐτῶν ἐφευρεθὲν Καλαντάριον....» (ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΕΡΑΜΕΥΣ σελ. 117)

Σε όσους μετακίνησαν τα όρια που έθεσαν οι πατέρες μας:

«οὐ γὰρ ἡμῖν εἴθισται, οὔτε ἴδιον τοῖς ἀνατολικοῖς μετακινεῖν ὅρια αἰώνια, ἃ οἱ πατέρες πνευματοκινήτως θεμελιώσαντες ἐδραίως κατεστήριξαν»(ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ Γ΄ σελ. 125)

Σε όσους προσθέτουν ή αφαιρούν από τα ήδη παραδεδωμένα:

«....διὰ τοῦτο λοιπὸν καταφρονᾶτε τὸν λέγοντα κανόνα ὅτι ὅστις εὐγάλει ἡ ἐμβάλει ἀπὸ τὰ παραδεδωμένα ἀνάθεμα ἔστω....»  (ΑΓΓΕΛΟΥΔΗ ΕΞ ΑΙΝΟΥ σελ. 143)

Σε όσους ''αστροθεάμονες'' ενδιαφέρθηκαν για το πολίτευμα της αστρονομίας και όχι της Εκκλησίας:

«ἡ μία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὅτι δεν ἔχει διόλου ἀνάγκην να ὁδηγηθῆ ἀπὸ τὸ Νέον Καλενδάριον διὰ να εὔρη τὴν ἰσημερίαν.... μὴ οὖσα προσηλωμένη στα γήινα ἀλλ' εἰς τὰ πνευματικά... Τὸ δὲ Νέον Καλενδάριον ἐμπορεῖ να ἦναι ἀναγκαῖον μόνον εἰς τὸ πολίτευμα τῆς Ἀστρονομίας τῶν οὐρανίων σωμάτων....τὸ Καλενδάριον καὶ ἡ Χρονολογία δεν εἶναι ἐπιστήμην ἀνήκουσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν....» (ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΛΑΜΠΙΟΥ σελ. 158)

Σε όσους εισήγαγαν αλλά και δέχονται έως και σήμερα αμετανοήτωςτον άσκοπο νεωτερισμό της αλλαγής του ημερολογίου το φέροντα ταραχές εις την Εκκλησία:

«ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ἀπέρριψε τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον, χαρακτηρισθὲν ὡς νεωτερισμὸς ἄσκοπος καὶ δυνάμενος να ἐπιφέρῃ ταραχὰς ἐπιβλαβεῖς... Τὸ ἡμερολόγιον ἠμῶν ἔχει ἐλλείψεις τινάς, ἀλλ' αὗταί εἰσιν ἐπουσιώδεις καὶ διὰ τοῦτο οὐδεμία ἀνάγκῃ μεταβολῆς αὐτοῦ· πρέπει δὲ να διατηρήσωμεν αὐτό, καθόσον πρῶτον ὀφείλουμεν σεβασμὸν εἰς τὴν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον τὴν κανονίσασαν αὐτό, καὶ δεύτερον ἡ μεταβολὴ δύναται να ἐπιφέρῃ συγχύσεις καὶ ταραχὰς ἐπιβλαβεῖς...» (ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ σελ. 192 και σελ. 201).

Σε όσους ψευδώς μας έλεγαν ότι το ζήτημα του ημερολογίου δεν έχει σχέση με την θρησκευτική πίστη μας:

«ἠμεῖς οἱ Ἀνατολιται ἔχομεν ὡς ἀρχὴν τὸ «σπεῦδε βραδέως», μὴ μεταίιροντες εὐκολως τὰ ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἠμῶν, καὶ μάλιστα ἐπὶ ζητημάτων ἐχόντων οἰανδήποτε, ἔστω καὶ πόρρωθεν, ἔμμεσον σχέσιν με τὴν θρησκείαν. Ὅτι δὲ τὸ ἡμερολόγιον ἔχει ἔμμεσον σχέσιν με τὴν θρησκείαν καὶ ἀρκετὰ στενὴν μάλιστα ἐξάγεται οὐχὶ μόνον ἐκ τοῦ ὅτι ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτᾶται ἡ μεγίστη τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, τὸ Πάσχα, ὡς καὶ πᾶσαι αἱ ἐξ αὐτοῦ ῥυθμιζόμεναι..... Μολονότι τὸ ζήτημα εἶναι καθαρῶς ἐπιστημονικόν, ὁ ἁπλοῦς λαὸς ὅμως, ἡ μεγίστη δηλαδὴ πλειοψηφία τῶν ὀρθοδόξων, ἕνεκα τῆς ἐμμέσου σχέσεως τοῦ ἡμερολογίου πρὸς τὴν θρησκείαν καὶ δὴ πρὸς τὸ Πάσχα, θεωρεῖ τὸ ζήτημα καθαρὰ θρησκευτικόν. Ἡ ἀπότομος λοιπὸν ἀλλαγῇ τοῦ ἡμερολογίου θὰ ἰσοδυνάμει εἰς τὰ ὄμματα τοῦ λαοῦ πρὸς ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν Πατέρων του, πρὸς αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν...». (ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΔΕΛΗΚΑΝΗ σελ. 242-243).

Σε όσους τόσα έτη μας κατηγορούσαν ως αμαθείς:

«Πολλοὶ καὶ ἐκ τῶν ἡμετέρων κατακρίνουσιν ἠμᾶς ὡς ἀμαθεῖς καὶ ἀνεπιστήμονας καὶ ὅτι μετ' ἰσχυρογνωμοσύνης ἐμμένοντες προσκεκολλημένοι εἰς τὰ ἥδη ἀπαρχαιωμένα δεν θέλομεν συμμορφωθώμεν πρὸς τὰς ἀνακαλύψεις τῶν νεωτέρων μαθηματικῶν... Ἠμεῖς ἐν τοσούτω ἐπιμένομεν, καὶ ἐπιμενοῦμεν, φυλάττοντες καὶ τηροῦντες οὐχὶ τοὺς ὑπολογισμοὺς καὶ τὰς προτάσεις τοῦ μὲν η του δὲ, ἀλλὰ τὰς διατάξεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν διηνεκῆ ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν 1563 ἐτῶν»  (ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΒΟΥΛΙΣΜΑ σελ. 249-256).

και πολλά άλλα τα οποία σας προτείνουμε να αναγνώσετε ανεπιφύλακτα! 

Τα δυο αυτά πονήματα δεν πρέπει να έχουν θέση μόνον εις την βιβλιοθήκη μας, αλλά και σε επίσημες βιβλιοθήκες, διότι αποτελούν αντικείμενο έρευνας για πολλούς μελετητές και ερευνητές της ιστορίας αλλά και της πίστεώς μας!

Ευχόμαστε στον εκδότη να μας προσφέρει εις το μέλλον και πολλές άλλες εκδόσεις οι οποίες θα είναι προς δόξαν Θεού αλλά και πρός εμπλουτισμόν των γνώσεων και της πίστεώς μας!

Είθε ο Δεσπότης Χριστός να του χαρίζει κάθε ευλογία! Τον ευχαριστούμε!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ: krufosxoleio@yahoo.gr

Πηγή: http://entoytwnika1.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html

ΤΟ 15ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΗ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

ΤΟ 15ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΩΣΗ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...

Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (+21η Όκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ό Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, άλλ’ ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 καί μεγάλωσε ό Ιωάννης.

Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ίερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στίς Ακολουθίες της Εκκλησίας καί πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπά γιος» καί έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Άλλά το έτος 1770 οί ορδές του Αλβανού Χατζή Όσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν καί στίς Γούβες. Οί Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν καί τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) καί στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ίδιο καί τη μητέρα του καί τους μετέφεραν στη Λάρισα.

Εκεί τους πώλησαν δύο καί τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά καί υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν καί τελικά αγοράσθηκαν καί οί δύο από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά καί βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ό οποίος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός καί σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του νά τον κάνουν ψυχοπαίδι τούς, δηλαδή νά τον υιοθετήσουν.

Έτσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε νά διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών καί νά τον κάνει Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες καί υποσχέσεις καί κατόπιν με φοβέρες καί βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ό όποιος όμως έμενε στερεός καί ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του.

Παράλληλα καί η γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες καί σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθή από σαρκικές επιθυμίες καί έτσι να τουρκέψει. Αλλ’ ό Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός άπ’ όλα. Η θεία Χάρη τον φύλαξε άπ’ όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του Αγαρηνού.

Αφού κουράσθηκε ό Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, πού προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες καί σπαθισμούς νά τον κάνουν νά τουρκέψει. Η απάντησή του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι καί Χριστιανός θέλω νά πεθάνω»!

Έφθασε όμως καί ή Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ό Τούρκος κατάλαβε ότι ό Ιωάννης δεν ήθελε νά χαλάσει τη Νηστεία καί νά αρτυθή, αποφάσισε νά τον κλείσει σ’ ένα στάβλο. Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ημερών καί πότε τον κρεμούσε καί τον κάπνιζε με άχυρα καί πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας νά τον κάνει νά φάει καί νά χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ’ ό Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά οϋύτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν καί παρακαλούσε την Παναγία νά τον βοηθήσει νά μην αρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα νά θανατωθή παρά νά χαλάσει τη Νηστεία.

Βλέποντας ό αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 καί 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Από την άλλη μεριά, η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της καί βλέποντας τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια καί από τη νηστεία, τόν παρακινούσε να φάει λέγοντάς του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, καί ό Θεός καί ή Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου καί εμένα τη φτωχή καί στενοχωρημένη μητέρα σου καί μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα καί με αφήσεις έρημη σ’ αυτή τη σκλαβιά καί ξενιτειά».

Στίς παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ό Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, καί κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ό όποιος για την πίστη καί την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του,τον Ισαάκ, πού όμως ό Θεός τον διέσωσε με θαύμα;

Εσυ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα καί Μάρτυρα καί πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά καί υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε καί τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους καί τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα…;».

Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση καί απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ό Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά καί μετά από δύο ήμερες ό Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στίς 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ό Πανάγαθος θεός έτίμησε το μαρτυρικό του σώμα με εύωδία καί θείο φως, όπως καί με πολλά θαύματα αργότερα!

Αφού δηλαδή ό Τούρκος αφέντης του τον εφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό του κήπο, για να τον φάνε οί σκύλοι. Καί όχι μόνο οί σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά έμειναν δίπλα του και δεν επέτρεπαν σε κανένα να το πλησιάσει, έτσι έμεινε φωτεινό καί αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του!

Τότε ο μητροπολίτης Λάρισας που πληροφορήθηκε αυτά, εζήτησε την άδεια καί ενταφίασε το ίερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ό Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανό του στη λαρισαϊκή γη, αλλά μετά τριετία να κάμει εκταφή καί να το μεταφέρει στην πατρίδα τους.

Έτσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζει, ωσότου έγινε ή εκταφή του ιερού Λειψάνου του Αγίου από το Μητροπολίτη Λαρίσης, ό όποιος καί το παρέδωσε στη μητέρα του.

Εκείνη κατέχουσα τον ιερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους καί διέμενε σ’ έναν αδελφό της, στον οποίο καί μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ιερό Λείψανο του υιού της Αγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν αποθάνει και ταφή, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά Λείψανα του Αγίου, όπως καί έγινε.

Αλλ' ό Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψή του, από την ευωδιά πού ανέδιδε το ιερό Λείψανό του καί από τα θαύματα πού ετελούντο απ’ αυτά.

Έτσι το ίερό Λείψανο του Αγίου περιήλθε στην Ι. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρύσανθου, το 1818, καί ήδη κατέχεται από την Ι. Μητρόπολη Σπάρτης καί την Ι. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματά του κατέχουν καί οι Ι. Μητροπόλεις Μεσσηνίας καί Λαρίσης, όπου καί έχουν ανεγερθή Ι. Ναοί έπ’ ονόματι του Αγίου, όπως καί στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλούμενους αυτόν τελούνται θαύματα.

Πηγή

«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν» (Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου)

«Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν»
(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου)

«Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς ». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια καλεῖ ὁ Χριστὸς ὅλους, ὅσοι λυγίζουν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Καὶ προσθέτει στὴν Ἀποκάλυψη: «Ὁ διψῶν ἐρχέσθω… ἐγὼ τῷ διψώντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν». Τρέξτε ὅλοι οἱ διψασμένοι, φωνάζει ὁ Κύριος, στὴν αἰώνια καὶ ζωοπάροχη βρύση.

Ὅσο ἁμαρτωλὸς κι’ ἂν εἶσαι, φονιᾶς, μοιχὸς ἢ κάτι ἄλλο, σὲ δέχεται ὁ Δεσπότης. Σηκώνει ἀμέσως τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σου καὶ σ’ ἐλευθερώνει. Καὶ πῶς τὸ κάνει αὐτό; Ὅπως ἀκριβῶς συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ, λέγοντάς του: «Τέκνον, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι». Κι ἀμέσως τὸν λύτρωσε ἀπὸ τὸ βάρος του καὶ τὸν θεράπευσε.

Πρόστρεχε λοιπὸν στὸν Χριστό, παρακαλώντας Τον δυνατά, ἐπίμονα καὶ ἀκατάπαυστα, ὅπως ὁ τυφλὸς τότε, στὴν Ἱεριχώ : «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαβίδ, ἐλέησόν με!». Κι’ Ἐκεῖνος, ὅπως τότε, θὰ σὲ ρωτήσει μυστικά: « Τί σοὶ θέλεις ποιήσω;». Ἐσύ, ὁ τυφλὸς στὴν ψυχή, θὰ πεῖς: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω ». Ὁ Χριστός, βλέποντας τὴν πίστη σου, τὴ μετάνοιά σου, τὴ ζέση τῆς ἱκεσίας σου, θὰ σὲ σπλαχνιστεῖ καὶ θὰ σὲ θεραπεύσει, χαρίζοντας στὴν ψυχή σου τὸ φῶς.

Ὅταν ὅμως δὲν προσευχόμαστε μὲ πόνο, μ’ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας καὶ μ’ ἀληθινὴ μετάνοια, δὲν θὰ μᾶς ἀκούσει ὁ Χριστός, δὲν θὰ μᾶς συγχωρέσει, δὲν θὰ μᾶς φωτίσει.

Ἂν πάλι εἴμαστε ἀμελεῖς, ἂν δὲν τρέξουμε στὸν Κύριο καὶ δὲν Τὸν ἀκολουθήσουμε μὲ συνέπεια, ἀφήνοντας τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως ὁ τελώνης καὶ κατοπινὸς εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἄφησε τὸ τελώνιο καὶ τὴν πλεονεξία, τότε δὲν θὰ πάρουμε ἐκεῖνο ποῦ ζητᾶμε.

Πρέπει πρωταρχικὰ νὰ φλογιστοῦμε ἀπὸ τὴ φωτιὰ τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς ἱκεσίας.

Ὁ Κύριος ὄχι μόνο γι’ αὐτοὺς «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη εἰς γῆν», ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας. Καὶ δὲν θέλει νὰ κολαζόμαστε αἰώνια, σὰν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ νὰ Τὸν ἀκολουθήσουμε στὸν οὐρανό, ἀφοῦ πρῶτα, μὲ ἀγώνα πνευματικό, τηρήσουμε τὶς ἐντολές Του καὶ καθαριστοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη, «ἕκαστος κατὰ τὸν ἴδιον κόπον».

Πρέπει νὰ ξέρουμε, πώς ὁ ἱδρώτας πού χύνουμε γιὰ τὴν κάθαρσή μας καὶ τὴν ἀρετὴ δὲν πάει χαμένος. Ὁ Χριστὸς βλέπει τὸν κόπο μας καὶ τὸν ἀγώνα μας καὶ θὰ μᾶς στεφανώσει. Στὸν ἀγώνα αὐτόν, ἐξάλλου, δὲν μᾶς ἀφήνει μόνους. Μᾶς χαρίζει τὴ μυστικὴ δύναμή Του, γιὰ νὰ νικήσουμε τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς.

Τὴ δύναμη ὅμως αὐτὴ δὲν μᾶς τὴν δίνει, ἂν δὲν Τοῦ τὴ ζητήσουμε. Γιατί μὴ ζητώντας την, δείχνουμε πώς δὲν τὴ θέλουμε. Καὶ πῶς νὰ μᾶς δώσει κάτι πού δὲν θέλουμε; Γι’ αὐτὸ εἶπε: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν».

Ἀλλὰ κι’ αὐτὸ δὲν φτάνει. Γιατί μπορεῖ ἀπὸ τὴ μία νὰ ζητᾶμε τὴν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ στὸν πνευματικό μας πόλεμο, κι’ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ καταθέτουμε εὔκολα τὰ ὅπλα μπροστὰ στοὺς ἐχθρούς μας –τοὺς δαίμονες, τὰ πάθη, τὸν κόσμο– καὶ νὰ παραδινόμαστε σ’ αὐτούς.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Θεὸς βλέπει τέτοια ὑποχωρητικότητα, μικροψυχία καὶ ἀπροθυμία, γιατί νὰ μᾶς βοηθήσει; Ζητᾶμε βοήθεια στὸν πόλεμο, καὶ δὲν πολεμᾶμε. Ἐπιζητοῦμε τὴ νίκη, καὶ ἀγωνιζόμαστε μὲ χλιαρότητα καὶ ραθυμία. Ἐπιθυμοῦμε προκοπὴ πνευματική, καὶ ἀφήνουμε νὰ μᾶς αἰχμαλωτίσει ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ὀκνηρία. Θέλουμε κάθαρση, καὶ ἱκανοποιοῦμε τὰ σαρκικὰ πάθη. Δὲν εἶναι ἀντιφατικὰ ὅλ’ αὐτά;

Πῶς λοιπὸν νὰ μᾶς στείλει ὁ Κύριος τὴ χάρη Τοῦ ὅταν δὲν τὴν ἀξιοποιοῦμε; Ἢ μᾶλλον, ὅταν, τολμῶ νὰ πῶ, βλάσφημα τὴν περιφρονοῦμε; Ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ, ὁ Θεὸς δὲν ἐμπαίζεται. Εἶπε, βέβαια, «αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Καὶ πάλι: «Πάντα ὅσα ἂν προσευχόμενοι αἰτεῖσθε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καὶ ἔσται ὑμῖν». Ὅμως μὲ τὸ στόμα τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου εἶπε καὶ τοῦτο: «Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε». Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς βλέπει πώς δὲν ἔχουμε διάθεση ν’ ἀγωνιστοῦμε ὅσο πρέπει καὶ ὅσο μποροῦμε, δὲν μᾶς βοηθάει, ὅσο κι ἂν Τὸν παρακαλοῦμε. Τότε εἶναι πού «αἰτοῦμεν, καὶ οὐ λαμβάνομεν».

Ἂς μὴν προφασιζόμαστε ἀδυναμία. Ἂς μὴν ἐπικαλούμαστε τὴ συνήθεια τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ ἀκατανίκητα τάχα πάθη μας. Τίποτα δὲν εἶναι ἀδύνατο σ’ αὐτὸν πού ἀληθινὰ πιστεύει στὸν Κύριο –«πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι»-, ἀφοῦ καὶ σ’ Ἐκεῖνον, τὸν παντοδύναμο, εἶναι ὅλα δυνατά: «παρὰ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι».

Ἂς προσευχόμαστε λοιπὸν ἀδιάλειπτα, ζητώντας μὲ βαθειὰ πίστη τὸ ἔλεός Του: «Κύριε, ἐλέησον ! Κύριε, ἐλέησον!»

Ἂς Τὸν παρακαλοῦμε μ’ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη ἀπέραντη, σὰν δοῦλοι ἐξαγορασμένοι μὲ τὸ πανάχραντο αἷμα Του, νὰ μᾶς ἐνισχύση στὴν ἄνιση πάλη μας «πρὸς τὰς ἀρχὰς πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου». Ἂς Τὸν ἱκετεύουμε ἀκατάπαυστα νὰ μᾶς περιτειχίση μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ δύναμή Του στὸν ἐπίπονο ἀγώνα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Πρέπει ἀπαραίτητα ν’ ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ χάρη καὶ δύναμη, μὲ ταπεινὸ ἀλλὰ καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα. Τότε, πράγματι, «δοθήσεται ἡμῖν».

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Πηγή: imaik.gr