ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΕΣ «ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ» (ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ Γ.Ο.Χ. Κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες δημιουργήθηκε θέμα πρὸς

«σκανδαλισμὸν» καὶ παραπληροφόρηση, τὸ

ὁποῖο ἀφορᾶ ἄμεσα στὴν Ἐπισκοπή μας καὶ θίγει τὴν

Ἐκκλησία μας γενικότερα.

Πρὸς διευκρίνιση λοιπόν, ὁ Ἐπίσκοπός μας δίνει

ταπεινὰ ἀπαντήσεις σὲ ὅσα κατὰ καιροὺς ἐπιτήδειοι

ρασοφόροι μᾶς καταλογίζουν.

Βεβαίως,πολλὰ περισσότερα μποροῦν νὰ γραφοῦν

ἀπὸ ἱστορικῆς,κανονικῆς καὶ θεολογικῆς πλευρᾶς.

Ἡ ἐνημέρωση αὐτὴ δίνει τὴ δυνατότητα στὸν

ἁπλὸ εὐσεβὴ λαὸ νὰ ἔλθει σὲ ἐπαφὴ καὶ νὰ μάθει τὴν

ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τὴν πραγματικότητα τῆς

Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, τῆς

ὁποίας Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι σήμερα ὁ Ἀθηνῶν καὶ

πάσης Ἑλλάδος κ. Καλλίνικος.

Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας

κ. Χρυσοστόμου

Ὀφειλόμενη ἀπάντηση

σὲ ἀνυπόστατες «κατηγορίες»

Ἐν Ἀχαρναὶς 13-26/11/2013

Aγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Μὲ πόνο ψυχῆς, μὲ αἴσθημα πικρίας, κι εὐθύνη

Ἀρχιερατικὴ γράφω τὰ παρακάτω.

«Ὑμεῖς ἐστὲ τὸ φῶς τοῦ κόσμου » (Ματθ. Ε', 14) λέγει ὁ Κύριος καὶ

Θεός μας Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ ἐκείνους ποὺ πλημμύρισαν ἀπὸ Ἅγιο

Πνεῦμα τὴν Ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καθιστώντας αὐτοὺς ἀξίους

διαδόχους του στὸ νὰ ποιμαίνουν καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴ Θέωση ὅλους

ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ ἐνταχθοῦν στὸ σῶμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας διὰ

τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος.

Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας στοὺς ἀγαπημένους του μαθητὰς κι

Ἀποστόλους εἶναι «Πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη,

βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ

Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνε-

τειλάμην ὑμῖν. ..» (Ματθ.: ΚΗ’19-20)

Τὸ ἔργο, ἡ διακονία, ἡ ὑπηρεσία καὶ ἡ Ἀρχιερωσύνη τῶν Ἁγίων Ἀπο-

στόλων ἦταν νὰ ἐκχριστιανίσουν ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Ὅπου

κι ἂν πέρασαν, ὅπου κι ἂν κήρυξαν, κατάφεραν, ὡς θεοφόροι, νὰ με-

ταδώσουν τὸ Φῶς τῆς ἀληθείας καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν σ’ ὅσους

θέλησαν νὰ γνωρίσουν τὸ Χριστό.

Βεβαίως, ἀντιμετώπισαν ἀμέτρητα προβλήματα ἀπὸ ἀλλοπίστους,

ἀρνησιχρίστους, ἀκόμη καὶ ἀπὸ ψευδαδέλφους, ὅπως ἀναφέρει ὁ τῶν

ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἀπτόητοι, πιστοί, δυνατοί, μὲ θάρρος, τόλμη καὶ δύναμη κατάφεραν

μὲ τὴ Χάρη τοῦ Κυρίου νὰ φέρουν εἰς πέρας τὸ ἔργο ποὺ ἡ Θεία Χάρις

τοὺς εἶχε ἐμπιστευθεῖ.

Ἡ μεγάλη τοὺς προσπάθεια ἦταν νὰ μεταφέρουν στοὺς νέους Ἐπι-

σκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, ποὺ χειροτονοῦσαν ἐν πνεύματι Ἀγίῳ,

ἀνόθευτο τὸ λόγο τοῦ Κυρίου μας, μὲ τὴν ἐντολὴ αὐτὸ νὰ πράττουν

καὶ ἐκεῖνοι, οἱ νεοχειροτονούμενοι, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει ἀλλοίωση τοῦ

λόγου τῆς ἀληθείας.

Στὸ πέρασμα αὐτῶν τῶν εἴκοσι αἰώνων, ἀμέτρητοι ἦσαν ἐκεῖνοι ποὺ

προσπάθησαν νὰ μιμηθοῦν τὸν Ἰούδα τὸν Ἰσκαριώτη, εἴτε ὡς ἰδιοτε-

λεῖς, εἴτε ὡς προδότες. (Κοινὸ γνώρισμα τῶν ἰσοπεδωτῶν τῆς

Ἐκκλησίας).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος, ὡς ταμειοῦχος τῆς Θείας

Χάριτος, ἀντιμετώπιζε ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα ἀναλαμβάνοντας ρόλο

θεραπευτικό, προσπαθώντας νὰ θεραπεύει ὅλα τὰ ἀσθενὴ μέλη τοῦ

σώματός της.

Κάποιες φορὲς ἡ θεραπεία ἦταν ἀνώδυνη, ἐνῶ κάποιες ἐπώ-

δυνη,κυρίως ὅταν εἶχε τὴν ὑποχρέωση νὰ ξεκαθαρίσει καὶ νὰ θερα-

πεύσει «ἀσθενεῖς» ποὺ ἔβλαπταν τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ψυχικὴ τους

ἀσθένεια, ἰδιοτέλεια, πλάνη, αἵρεση, ἀλλότριες πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία

δοξασίες, γεροντολατρεία, προσωπολατρία καὶ πολλὰ ἄλλα. Κάθε προ-

σπάθεια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ δώσει θεραπεία συναντοῦσε καὶ

συναντᾶ ἀντιδράσεις ἀπὸ ἄτομα ποὺ ἐμφοροῦντο καὶ ἐμφοροῦνται ἀπὸ

ἰδιοτέλεια, σκοπιμότητα καὶ ἀδιακρισία.

Τεράστια λοιπὸν ἡ εὐθύνη τῶν θεραπόντων ἰατρῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι

κατ΄ἀποκλειστικότητα, ὡς πρὸς τὴ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἐπίσκο-

ποι καὶ ἡ προέκταση κατ΄ἐντολὴ αὐτῶν, οἱ Πρεσβύτεροι.
 

Αὐτὰ τὰ λίγα, ποὺ ἐν συντομίᾳ σᾶς ἀναφέρω, τὰ γράφω, διότι τὶς τε-

λευταῖες ἡμέρες γίνεται θόρυβος μὲ κάποιο θέμα ποὺ προεβλήθη ἀπὸ
τοὺς τηλεοπτικοὺς δέκτες «προσβάλλοντας» τὴνὈρθόδοξη Ἐκκλησία

τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ εἰρωνεία, ὅμως, εἶναι ὅτι βγῆκαν σὲ κανάλια, σὲ ἐφημερίδες, σὲ

συνάξεις τῶν κληρικῶν τῶν Μητροπόλεών τους οἱ Μητροπολίτες τῆς

Κρατικοδίαιτης Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἐξυπηρετούμενοι ἀπὸ τὶς δημο-

σιεύσεις καὶ ἐνημερώσεις τῶν Μ.Μ.Ε. ἅρπαξαν τὴν εὐκαιρία νὰ ἀσκή-

σουν γιὰ μία ἀκόμη φορὰ κριτικὴ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.

λέγοντας καὶ φωνάζοντας ὅτι αὐτὰ ποὺ δημοσιοποίησαν τὰ κανάλια

δὲν ἀνήκουν στὴν «Ἐκκλησία» τοῦ κράτους, ἀλλὰ στοὺς παλαιοημε-

ρολογίτες ἀποκαλώντας μᾶς μάλιστα «ἀπατεῶνες» δίχως Ἱερωσύνη

καὶ Μυστήρια.

Αὐτὰ βεβαίως τ’ ἀκοῦμε ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια!

Αἰσθάνομαι λοιπὸν τὴν ὑποχρέωση ὡς Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεὺς νὰ

ἀπευθυνθῶ πρωτίστως στὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο ποὺ ποιμαίνω, ἀλλὰ καὶ

στὸν κάθε Χριστιανὸ ποὺ θέλει νὰ γνωρίσει τὴν ἀλήθεια ἀναφωνώντας:

Φτάνει πιά, φτάνει!

Ἕως πότε θὰ συνεχίζεται αὐτὴ ἡ συκοφαντία, ἡ λεηλασία ἐναντίον

τῆς Ἐκκλησίας, ἕως πότε;

Δὲν κουράστηκαν ἐνενήντα ὁλόκληρα χρόνια νὰ συνεχίζουν νὰ πο-

λεμοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία λένε ὅτι ὑπηρετοῦν; Δὲ φοβοῦνται

τὸ Θεό;

Γιατί τέτοια ἀντιμετώπιση στὰ πρόσωπά μας, γιατί τέτοια δια-

στρέβλωση;

Δὲ γνωρίζουν οἱ τοῦ νόμου Ἐπίσκοποι, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἐμφανίζο-

νται μὲ ράσα, μὲ ἐγκόλπια, μὲ μίτρες δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν

Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος;

Δὲ γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει τὴ νομικὴ κάλυψη τοῦ

κράτους (ὅπως ἡ Ἐκκλησία τοῦ νέου), οὕτως ὥστε νὰ προστατεύεται ὁ

χῶρος αὐτὸς ποὺ διακονοῦμε;

Δὲ γνωρίζουν ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ «κληρικοί», ὅλα αὐτὰ τὰ μορφώματα

ποὺ ἔχουν γεμίσει τὸ πανελλήνιο, προέρχονται ἀπὸ τὸ χῶρο τοῦ νέου

ἡμερολογίου, ὅτι πρόκειται γι’αὐτοὺς ποὺ οἱ νεοημερολογίτες τοὺς

ἔχουν γι’ ἀπόσυρση καὶ καθαίρεση;

Τί κρίμα, τί εἰρωνεία, τί θεομπαιξία!

Ἀπὸ τὴ μία ἀλλάζουν τὸ ἡμερολόγιο γιὰ νὰ τὸ διορθώσουν, ὅπως

ὑπέγραψαν τότε τὸ 1924, ἀπὸ τὴν ἄλλη χάριν οἰκονομίας ἔχουν σήμερα

Ναοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ Ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο καὶ μνημονεύουν τὸ
νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο. Τότε γιὰ ποιὸ λόγο ἔγινε ἡ ἀλλαγὴ καὶ

διχάσθηκε ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας;

Καὶ μάλιστα, οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ Ἀρχιεπίσκοποι ἔδιναν τότε ἐντολὲς

στὰ ὄργανα τῆς τάξεως μὲ τὴ συναίνεση τῶν ἑκάστοτε ὑπουργῶν, γιὰ

νὰ διώκουν ὅλους ὅσοι ἀκολουθοῦσαν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο. Ἄλλους

τοὺς φυλάκιζαν, κληρικοὺς μὲ κανονικὴ χειροτονία τοὺς ἀποσχημάτι-

ζαν, τὰ γραφεῖα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν εἶχαν γίνει τὰ κουρεῖα τῶν

παλαιοημερολογιτῶν Ἱερέων. Ἐπισκόπους σὲ προκεχωρημένη ἡλικία

τοὺς ἐξόριζαν, ὅπως τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη.

Φτάνοντας στὸ σημεῖο ἀκόμη καὶ νὰ σκοτώσουν νεαρὴ μητέρα δύο παι-

διῶν, μόλις 27 ἐτῶν, στὴ Μάνδρα Ἀττικῆς, τὴν Αἰκατερίνη Ρούτη.

Ὅσοι δούλευαν στὸ δημόσιο, ἀπολύονταν, ἂν ἀκολουθοῦσαν τὸ πα-

λαιό· ὅσοι πήγαιναν στὸ σχολεῖο ἢ σὲ ἀκαδημίες, ἀποβάλλονταν, ἐὰν

δὲν γύριζαν μὲ τὸ νέο.

Γκρέμισαν μὲ μπουλντόζες ἐκκλησίες. Διέλυσαν μὲ ἀντλίες τῆς πυ-

ροσβεστικῆς τοὺς πιστοὺς ποὺ βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὴ Μητρόπολη τῶν

Ἀθηνῶν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παναγίας.

Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιατὶ οἱ συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες δὲν

θέλησαν νὰ φραγκέψουν θρησκευτικὰ καὶ πολιτικά.

Οἱ διωγμοὶ αὐτοὶ δὲν ἔγιναν ἀπὸ ἀθέους, ἀλλὰ ἀπὸ Ὀρθοδόξους

Ἕλληνες!!! Ἀπὸ Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πρόδωσαν τὴν

Πίστη.

Ἐπίσκοποι τοῦ νέου ἡμερολογίου ἦταν αὐτοὶ ποὺ βρεθήκαν στὴν

ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅπως λέγει ὁ Πα-

τροκοσμᾶς, τὸν περασμένο Μάρτιο τοῦ 2013.

Ἀντὶ νὰ φροντίσουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νὰ γίνουμε μία

οἰκογένεια πνευματική, ὅπως φυσικὰ ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ἔξω ἀπὸ

τὴν καινοτομία τοῦ καταδικασμένου ἀπὸ τρεῖς Πανορθοδόξους

Συνόδους ἡμερολογίου καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ,

κοιτᾶνε νὰ τὰ βροῦν μὲ τοὺς ἀβαπτίστους Λατίνους καὶ ὅλους τοὺς

ἄλλους αἱρετικούς.

Ἐπιβάλλεται πρῶτα να φροντίσουμε τὰ τοῦ οἴκου μας!

Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ μορφώματα τῶν ἀνίερων «ρασοφόρων» ἡ εὐθύνη

βαραίνει τὸ χῶρο ἀπὸ τὸν ὁποῖο «γεννήθηκαν» τὴν κρατούσα Ἐκκλη-

σία, ὄχι τὴν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.

(Ἂς μετρήσουν τὶς λεγόμενες ψευδοσυνόδους παλαιοημερολο-

γιτῶν καὶ θὰ διαπιστώσουν ὅτι κατὰ 95% ὅλοι τους ἦσαν κληρικοὶ ἀπὸ
τὸ νέο ἡμερολόγιο).

Καὶ ὅσον ἀφορᾶ στὸ θέμα τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἂς πάψουν

ἐπιτέλους νὰ προπαγανδίζουν ὅτι στὸ χῶρο τοῦ «παλαιοῦ» δὲν ὑπάρχει

Ἀποστολικὴ Διαδοχή.

Τουλάχιστον οἱ ἀξιοπρεπεῖς, ὄχι οἱ ἐμπαθεῖς, νεοημερολογίτες γνω-

ρίζουν πολὺ καλὰ ἀπὸ ποῦ ἕλκουμε τὴ χειροτονία μας καὶ τὴν Ἀποστο-

λική μας Διαδοχή.

Τὸ 1921 στὰ Ἱεροσόλυμα Πατριάρχης ἦταν ὁ Δαμιανός, ὁ ὁποῖος

εἶχε προβλήματα μὲ τοὺς Συνοδικοὺς Ἐπισκόπους τοῦ Πατριαρχείου.

Πρὶν τὸν κατεβάσουν ἀπὸ τὸ θρόνο, ὁ Πατριάρχης Δαμιανὸς μὲ ἕναν

ἄλλο Ἐπίσκοπο τῶν Ἱεροσολύμων καὶ μὲ τὸν ἐπισκέπτη στὴν Ρωσική

Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Μαγδαληνῆς, Ἐπίσκοπο Ἀναστάσιο (μετέπειτα Μη-

τροπολίτη τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς) προέβησαν σὲ νέες χειροτονίες

γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο.

Κανένας δὲν ἀμφισβήτησε τὸ κύρος αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν, διότι

συνέπραξε ὁ Ἐπίσκοπος ἀπὸ Ὑπερόριον Ἐκκλησία (ὁ Ἀναστάσιος).

Κανένας ἀπὸ τοὺς κόλπους τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας δὲ διαμαρτυρή-

θηκε ποτέ!
 

Μάλιστα, ἕνας ἐκ τῶν νέων χειροτονημένων Ἐπισκόπων ἦταν ὁ

Τιμόθεος, ὁ μετέπειτα Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, τὸν ὁποῖο διαδέχθη-

καν οἱ: Βενέδικτος, Διόδωρος Εἰρηναῖος καὶ Θεόφιλος.

Ἐδῶ πρέπει νὰ διευκρινισθεῖ ὅτι ὁ Ἀναστάσιος εἶναι ὁ μετέπειτα

Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, κάτω ἀπὸ τὸ ὠμοφόριο τοῦ

ὁποίου βρίσκονταν οἱ Ρῶσοι Ἐπίσκοποι. Τὸν Ἀναστάσιο διαδέχθηκε ὁ

Ἅγιος Φιλάρετος, ὅπου ἐπὶ προεδρίας του, ἡ Συνοδὸς του ἀνεγνώρισε,

ὡς ἀδελφὴ Ἐκκλησία, τὴν Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἡ ὁποία εἶχε λάβει

χειροτονίες ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς τους, Σεραφεὶμ Σικάγου, Θεόφιλο, καὶ

Λεόντιο Χιλῆς τὸ 1960 καὶ τὸ 1962.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ἐπίσης ὅτι τὸ 2007 ὁ διάδοχος αὐτῶν τῶν

Ρώσων Μητροπολιτῶν, ὁ Λαῦρος, μὲ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν

Ἀρχιερέων τῆς Συνόδου τους ἑνώθηκαν μὲ τὴ μητέρα Ἐκκλησία τους,

τὴ Μόσχα, ἐπὶ Πατριάρχου Ἀλεξίου, τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως.

Τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς

ἑνώθηκαν καὶ συλλειτούργησαν δίχως νὰ γίνει κάποια τελετὴ ἢ εὐχὴ

ἀποκαταστάσεως τῶν τῆς Διασπορᾶς Ρώσων Ἐπισκόπων, διότι ἀνέκα-

θεν ἦσαν κανονικοί, ἐφ’ ὅσον εἶχαν τὴ χειροτονία ἀπὸ τὸν Ἅγιο Πα-

τριάρχη πασῶν τῶν Ρωσιῶν Τύχωνα (1917) καὶ διαδοχικὰ ἀπὸ τὸν
Ἀντώνιο, Ἀναστάσιο, Φιλάρετο, Βιτάλιο, Λαῦρο καὶ σήμερα τὸν

Ἱλαρίωνα.

Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν ὅλοι οἱ νεοημερολογίτες νὰ συλλειτουρ-

γοῦν σήμερα μὲ τοὺς Ρώσους Ἐπισκόπους τῆς Διασπορᾶς, ἐκείνους

ποὺ μᾶς ἔδωσαν τὴν Ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ νὰ λένε ὅτι ἐμεῖς εἴμα-

στε ‘’ἀχειροτόνητοι’’;

Ἀπλὰ ὑπενθυμίζω ὅτι βλασφημοῦν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.

Καὶ ὅσα κατὰ καιροὺς λένε στοὺς πιστούς τους, ὅτι δῆθεν τὰ μυ-

στήρια τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὁ Γάμος, ἡ Βάπτιση καὶ ὁτιδήποτε

ἄλλο, εἶναι «ἀνυπόστατα», ἐπειδὴ τάχα δὲν ἔχουν Ἀποστολικὴ Διαδοχή,

καλὸ θὰ εἶναι νὰ πάψουν πιά!

Ἀναγνωρίζουν τοὺς ἀναθεματισμένους Λατίνους καὶ τοὺς Ἀγγλι-

κανούς, ποὺ φέρουν «σὲ κοινωνία γάμου» ἀνθρώπους τοῦ ἰδίου φύλου,

ἐνῶ τοὺς ἔχοντας κανονικὴ χειροτονία τοὺς λοιδωροῦν! Καὶ αὐτὰ, γιατί

δὲ θέλουν νὰ χάσουν ὄχι πιστούς, ἀλλὰ , τολμῶ νὰ πῶ, μᾶλλον πελάτες!

Σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι ἐμεῖς πρῶτοι κηρύττουμε στὸ ποίμνιό μας νὰ

μὴν ἔχει ἐπικοινωνία οὔτε νὰ συμμετέχει σὲ «τελετὲς ρασοφόρων»

ἀνίερων διότι δὲν «ἁγιάζουν». Οἱ ὁποῖοι «ρασοφόροι» δὲν ἔχουν Μυ-

στήρια οὔτε Χάρη Θεοῦ, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν εὐσέβεια τῶν ἁπλῶν

πιστῶν πρὸς πορισμὸ χρημάτων.

Πιστεύω ὅτι εἶπα ἀρκετά.

Λυπᾶμαι, λυπᾶμαι πολύ!

Τώρα ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ εἴμαστε ἕνα σῶμα μέσα στὴν Ὀρθόδοξη

Ἑλλάδα, δυστυχῶς, εἴμαστε διχασμένοι.

Τὴν εὐθύνη τὴν ἔχουν ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν πρόβλημα μὲ τὶς ἡμέρες,

ἄσχετα ἂν αὐτὸ τὸ καταλογίζουν σ΄ἐμᾶς.

Ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα: ἂν κάποιος μὲ ρωτήσει στὸ δρόμο πόσο

τοῦ μηνὸς ἔχουμε σήμερα, θὰ ἀπαντήσω ὅτι εἶναι 14 Νοεμβρίου, ἑορ-

τολογικὰ ὅμως 1η Νοεμβρίου, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Εἶναι τόσο ἁπλὰ

τὰ πράγματα!

Οἱ ἀδελφοὶ νεοημερολογίτες, καὶ ἐννοῶ τοὺς ρασοφόρους, διέπρα-

ξαν τεράστια καὶ ἀνεπανόρθωτα λάθη στὴ νεώτερη ἱστορία τῆς Ὀρθό-

δοξης Ἑλλάδος.

Ἂν σκανδαλίζονται μὲ αὐτὰ ποὺ δημοσιεύουν τὶς τελευταῖες

ἡμέρες τὰ κανάλια, ἂς προσπαθήσουν νὰ ξεσκανδαλισθοῦν μὲ τοὺς

«ποιμένες» τους, Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι

δίχως αἰσχύνη ἀπὸ τὴ μία ἀναθεματίζουν ὀρθοδόξους μοναχοὺς ποὺ
ἀντιστέκονται στὰ προδοτικά τους συλλείτουργα (Μονὴ Ἐσφιγμένου)

καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη κυρήττουν, γράφουν καὶ ὑπογράφουν : «ὁ Μεγα-

λοδύναμος Θεὸς ν΄ἀναπαύσει τὸν Ἀτατοὺρκ», δηλαδὴ τὸν ἀβάπτιστο,

ἐκεῖνον ποὺ ἦταν ἡ αἰτία νὰ κατακρεουργηθοῦν 353.000 Ἕλληνες τοῦ

Πόντου καὶ νὰ ἀδειάσει σχεδὸν ὅλη ἡ Μικρὰ Ἀσία. Ποιός Θεὸς νὰ τὸν

ἀναπαύσει ὅμως; Πάντως, σίγουρα ὄχι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός!

Τελειώνοντας, ἀπὸ τὴν πλευρά μου ἔχω νὰ πῶ μὲ ἀγάπη καὶ μὲ

θλίψη στοὺς ἀδελφοὺς ρασοφόρους νεοημερολογίτες:

Ἀδελφοί, βλέπετε ξεκάθαρα πῶς ἔχει ἐξελιχθεῖ ἡ κατάσταση στὴν

Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας.

Ἀναπαύεστε;

Εἶστε ἤρεμοι μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις, οἱ ὁποῖες εἶναι καὶ ραγδαῖες;

Αὐτὸ μόνο ἔχω νὰ πῶ μὲ ἁπλότητα, ἀλλὰ ἀπὸ βάθους καρδίας:

Ἐπιστροφὴ στὸ Χριστό, ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας!

Ἡ ἱστορία δὲ σταμάτησε νὰ γράφεται, συνεχίζεται.

Τὸ ἐρώτημα εἶναι:

Τί θὰ γράψει ἡ ἱστορία γι΄αὐτοὺς ποὺ ἄλλαξαν τὸ ἡμερολόγιο, ποὺ

ἀνοίχθηκαν σὲ διαλόγους διαθρησκειακοὺς μὲ ἀμετανοήτους, ποὺ

κυνήγησαν τὰ ἀδέλφια τους, ὅταν ἀντιστάθηκαν σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς

προδοσίες;

Σίγουρα ἡ ἱστορία θὰ τὰ γράψει.

Σίγουρα θὰ γράψει ὅτι Ἕλληνας Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας τῆς

Ἑλλάδος (ὁ ὁποῖος ἔχει τὸν τρόπο νὰ καταδικάζει τοὺς παλαιοημερο-

λογίτες) παραβρέθηκε στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα. Ποῦ εἶσαι, Πατρο-

κοσμᾶ, νὰ δεῖς τὴν προδοσία τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς

Γενιτσάρους Ἀρχιερεῖς;

Σίγουρα θὰ γράψει ὅλα τὰ συλλείτουργα «Ὀρθοδόξων» καὶ αἱρετικῶν.

Καὶ σίγουρα θὰ γράψει ὅτι οἱ ἀδελφοὶ νεοημερολογίτες ὁμιλοῦν γιὰ

«Ἱεροὺς Κανόνες» μόνον ὅταν ἔχουν θέμα γιὰ τοὺς «παλαιοημερολο-

γίτες» καὶ τὸ «παλαιὸ ἡμερολόγιο».

Ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἀσχολήθηκαν μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, φθάνοντας

στὴν κατάσταση νὰ χάνουν τὴν Ἀποστολική τους διαδοχή. Γιατὶ διά-

δοχος τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ψέλνει ἡ Ἐκκλησία μας «Καὶ τρόπων μέτο-

χος καὶ θρόνων διάδοχος τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες

θεόπνευστε εἰς θεωρίας ἐπίβασιν. Διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας

ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος…», δὲν εἶναι μόνο

ὁ κανονικὸς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ποὺ χειροτονεῖ κανονικῶς Πρε-
σβύτερο ἢ Ἐπίσκοπο, ὅπως τὴν ἐννοοῦν μέ τρόπο δικανικὸ οἱ ἀδελφοί

μας νεοημερολογίτες, ἀλλὰ ὁ χειροτονήσας καὶ ὁ χειροτονούμενος ποὺ

διάγει καὶ ζωὴ σύμφωνη μὲ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων...

«Ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες»;

«Ὁ γνοὺς καὶ μὴ ποιήσας, δαρήσεται πολλάς».

Ἴσως κάποιοι νὰ ποῦν ὅτι μὲ αὐτὰ ποὺ ἔγραψα φανατίζουμε τὸν

κόσμο, ἀντὶ νὰ κάνουμε καλό.

Καλὸ θὰ εἶναι, πρὶν ν’ ἀρχίσουν νὰ ἐπικρίνουν ἐμᾶς, νὰ ἐνσκήψουν

μὲ διάκριση καὶ ἀγάπη πάνω στὸ τεράστιο αὐτὸ πρόβλημα, ποὺ ἐδῶ καὶ

ἐνενήντα χρόνια διχάζει τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, για νὰ βρεθεῖ καὶ νὰ

δοθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη λύση του.

Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὰ σκάνδαλα δη-

μιουργήθηκαν ἀπὸ ἀνθρώπους ἐγκαταλελειμμένους ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ

Θεοῦ.

Ἐμεῖς οὔτε ἡμερολόγια ἀλλάξαμε, οὔτε μὲ αἱρετικοὺς συμπροσευ-

χηθήκαμε, οὔτε κυνηγήσαμε κανέναν ποὺ δὲν παρέμεινε στὸ «παλαιό»,

οὔτε γκρέμισαμε Ναούς, οὔτε σκοτώσαμε κανέναν.

Γιὰ νὰ γνωρίσεις τὸ Χριστὸ δὲ φτάνει νὰ λὲς ἁπλὰ ὅτι Τὸν ἀγαπᾶς,

ἀλλὰ πρέπει νὰ Τὸν δεῖς μέσα στὸν συνάνθρωπο. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει

ἄλλωστε καὶ ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγαπάει τὸ

Θεὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ μὴν ἀγαπάει τὸ συνάνθρωπό του· ὅποιος τὸ

κάνει ὑποκρίνεται. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ βασικότερος λόγος ποὺ συνέ-

γραψα τὰ παραπάνω.

Ἡ προσωπική μου ἀγάπη, ὅσο ἀτελὴς κι ἂν εἶναι, εἶναι τὸ μοναδικό

μου ὅπλο ἐναντίον ὅσων σπιλώνουν τὴν ἀλήθεια συστηματικά.

«Ἀγαπᾶτε ἀλλήλλους!» εἶπε ὁ Χριστός. Τὸ κριτήριο καὶ ἡ προϋπό-

θεση τῆς σωτηρίας εἶναι αὐτὴ ἡ προτροπή. Ἂς τὸ βιώσει ὁ καθένας μας

ἀνάλογα μὲ τὴν ὠριμότητά του, γιατὶ εἶναι τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἔχει ἀπο-

μείνει, ἀλλὰ καὶ τὸ μόνο ποὺ μᾶς κάνει νὰ ἐλπίζουμε, ἰδίως σήμερα, ἔτσι

ὄπως ἔχουν διαμορφωθεῖ οἱ κοινωνικές καταστάσεις.

Ὅταν πραγματικὰ βιώσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, θὰ διαπιστώ-

σουμε κάτι πολὺ ἁπλό. Ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι τὰ μάτια τοῦ ἀληθινοῦ Χρι-

στιανοῦ βλέπουν στὰ μάτια τοῦ συναθρώπου του τὴν ἀγάπη τοῦ

Χριστοῦ καὶ ἀφ’ ἐτέρου ὅτι διακρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψεῦδος, τὸ

Χριστὸ ἀπὸ τὸ ψευδοχριστό.

Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ εὐχή μου εἶναι

ὅλοι νὰ γνωρίσουν τὸ Φῶς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!

ΠΗΓΗ: http://www.imab.gr/

ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (14 Νοεμβρίου)

Υπήρξε ένας από τους δώδεκα. Και μάλιστα επίλεκτο μέλος της αγίας αυτής ομάδος.

Την πρώτη γνωριμία του με τον Χριστό μας την παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης με τούτα τα λόγια: «Τη επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς εξελθείν εις την Γαλιλαίαν και ευρίσκει Φίλατπον και λέγει αυτώ ακολούθει μοι» (Ίωάν. α', 44).

Βρισκόταν στην Ιουδαία ο Κύριος.

Ύστερα από το βάπτισμα Του και την τεσσαρακονθήμερη νηστεία Του στην έρημο και τους πειρασμούς Του από τον διάβολο, νικητής αποφασίζει να αναχωρήσει από την Ιουδαία στη Γαλιλαίο για την έναρξη του έργου του.

Εκεί, σαν έφθασε, βρήκε μεταξύ των πρώτων τον Φίλιππο, που ήταν από τη Βηθσαϊδά, την ίδια πόλη από την οποία καταγόντουσαν κι οι άλλοι δύο απόστολοι και αδελφοί, Ανδρέας και Πέτρος.

Η μικρή αυτή πόλη βρισκόταν στις ανατολικές όχθες της λίμνης Τιβεριάδος κι αξιώθηκε να προσφέρει στον Κύριο ένα σημαντικό αριθμό από τους αποστόλους Του. Πτωχοί κι απλοϊκοί άνθρωποι ήσαν όλοι αυτοί.

Όμως ο Κύριος τέτοιους εργάτες κατά κανόνα διαλέγει για τη διακονία Του. Ανθρώπους ταπεινούς και καλοδιάθετους.

Κι αυτούς, «τα μωρά του κόσμου... και εξουθενωμένα» κατά τον θείο απόστολο Παύλο, δηλαδή τους ανθρώπους αυτούς που ο κόσμος θεωρεί μωρούς και περιφρονημένους, μ' αυτούς ο Κύριος καταντροπιάζει εκεί νους, που, ο κόσμος πάλι, θεωρεί σοφούς και μεγάλους και δυνατούς.

Την αγνή και πρόθυμη διάθεση είδε ο Κύριος στα βάθη της ψυχής του Φιλίππου κι αυτήν εξετίμησε κι έσπευσε να του μιλήσει και να του απευθύνει την τιμητική πρόσκληση: «Ακολούθει μοι»• ακολούθησε με. Πόσο διαφορετικά αλήθεια είναι τα ανθρώπινα κριτήρια από τα κριτήρια του πανσόφου Θεού. Οι άνθρωποι συνήθως κρίνουμε «κατ' όψιν». Γι' αυτό κι ο Κύριος ελέγχει τον τρόπο αυτό της κρίσεως με το «μη κατ' όψιν κρίνετε παράνομοι». Ο πάνσοφος Θεός κρίνει από τις διαθέσεις που κρύβουμε ο καθένας στην ψυχή μας. Και για τούτο η κρίση του είναι πάντα ορθή κι ασφαλισμένη.

Την αξία αυτής της κρίσεως την βλέπουμε αμέσως στον τρόπο με τον οποίο ο Φίλιππος έσπευσε να ανταποκριθεί στην ιερή πρόσκληση του Ιησού• χωρίς κανένα ενδοιασμό, αλλά με ενθουσιασμό και ζηλευτή προθυμία αφήνει τα πάντα και ακολουθεί τον Κύριο. Αφήνει εργασία, γονείς, φίλους και γνωστούς, σπίτι, μικρή έστω περιουσία και σπεύδει να γίνει ένας ακόλουθος της συντροφιάς του Ιησού. Κάπως παράξενη η σπουδή του να ακολουθήσει τον Κύριο, θα σκεφθεί ίσως κάποιος. Παράξενη μπορεί να φαίνεται. Αν θελήσουμε όμως να προσέξουμε και να εμβαθύνουμε λίγο στα λόγια του ευαγγελιστή Ιωάννη, η απορία αυτή θα διασκεδασθεί αμέσως. «Ην δε ο Φίλιππος από Βηθσαϊδά, εκ της πόλεως Ανδρέου και Πέτρου». (Ίωάν. α', 45). Ο Φίλιππος δηλαδή καταγόταν από τη Βηθσαϊδά, από την πατρίδα του Ανδρέα και του Πέτρου. Ιδού το μυστικό της προθυμίας του Φιλίππου να ακολουθήσει τον Κύριο. Ήταν συμπολίτης του Ανδρέα. Κι ο Ανδρέας ήταν μια από τις ευγενικές εκείνες καρδιές που με λαχτάρα περίμενε τον Μεσσία. Ο πόθος του αυτός τον έσπρωξε να γίνει και μαθητής του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κι αυτά που άκουε από τη φωνή «του βοώντος εν τη ερήμω», φρόντιζε να τα μεταφέρει συχνά και να τα κάμνει γνωστά και στους άλλους. Πόση καλοσύνη και ευγένεια ψυχής δεν φανερώνει τούτο το παράδειγμα! Μα και πόσο ιεραποστολικό ζήλο για την ευτυχία και τη σωτηρία των άλλων!

Υπάρχει στις δικές μας καρδιές, αλήθεια, αυτό το ενδιαφέρον κι αυτός ο πόθος, η χαρά κι η ευτυχία μας να γίνει και των γνωστών και των χωριανών μας κτήμα; Το παράδειγμα του ζηλωτή ψαρά, του Ανδρέα, αυτό μας συνιστά. Και τη σύσταση αυτή αξίζει όχι μονάχα να την προσέξουμε οι χριστιανοί του εικοστού αιώνα, μα και να την κάνουμε το ταχύτερο ζωή μας.

Ο καθένας από μας, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού μας, είμαστε αλάτι και φως για τους γύρω μας. Πρέπει να είμαστε τέτοιοι. «Υμείς έστε το άλας της γης...Υμείς έστε το φως του κόσμου...» (Ματθ. ε' 13-14). Το αλάτι νοστιμίζει τα φαγητά. Το αλάτι ακόμη προλαμβάνει τη σήψη. Σαν το αλάτι οι πραγματικοί χριστιανοί με τα λόγια τους και το παράδειγμα τους νοστιμίζουν τη ζωή των ανθρώπων που είναι γύρω τους, αλλά και εμποδίζουν την ηθική σαπίλα από του να εξαπλωθεί και να διαλύσει τα πάντα. Οι χριστιανοί είναι ακόμη και φως. Φως που φωτίζει και θερμαίνει και ζωογονεί και ομορφαίνει τον κόσμο. Κι αυτοί με τα λόγια τους και προ πάντων τα έργα τους καλούνται να είναι φως μέσα στην κοινωνία. Ένα φως πνευματικό, που να φωτίζει, να θερμαίνει και να ζωογονεί την κοινωνία. Είναι καιρός οι αληθινοί μαθητές του Κυρίου και γνήσιοι ακόλουθοι Του να προβάλλουν παντού αυτή τους την ιδιότητα. Το απαιτούν οι δύσκολοι καιροί που περνούμε. Το ζητά από όλους ο φλογερός απόστολος, που μελετούμε. Ναι! αυτό έκαμε ο Φίλιππος. Αυτό έκαμε πρωτύτερα κι ο Ανδρέας.

Όταν ο τελευταίος μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή γνώρισε τον Κύριο και κλήθηκε πρώτος να γίνει μαθητής Του, φρόντισε αμέσως τη χαρά του να την μοιρασθεί με τον αδελφό του Πέτρο. Αδελφέ μου, του είπε, «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Ναι! Βρήκαμε Εκείνο, που περιμέναμε. Βρήκαμε τον Χριστό. Έτσι ερμηνεύεται στα Ελληνικά η λέξη Μεσσίας.

Το παράδειγμα του Ανδρέα επαναλαμβάνει κι ο Φίλιππος. Μόλις κι αυτός κλήθηκε να ακολουθήσει τον Ιησού, σπεύδει κι αυτός να κάμει κοινωνό της χαράς του τον φίλο του Ναθαναήλ. Πόσο απλά μας εκθέτει ο θείος ευαγγελιστής τη χειρονομία αυτή του Φιλίππου! «Ευρίσκει Φίλιππος τον Ναθαναήλ και λέγει αυτώ όν έγραψε Μωϋσής εν τω νόμο) και οι Προφήται, ευρήκαμεν Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ίωάν. α', 46). Ναθαναήλ φίλε μου, βρήκαμε αυτόν για τον οποίο έγραψαν ο Μωϋσής και οι Προφήτες. Είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ. Όταν στα παλιά τα χρόνια ο αρχαίος εκείνος σοφός, ο Αρχιμήδης, ανεκάλυψε, σαν ελούετο, τον περίφημο εκείνο νόμο της Φυσικής, που είναι γνωστός σαν αρχή του Αρχιμήδους, πετάχτηκε έξω από το λουτρό και τρελός απ' τη χαρά του άρχισε να τρέχει γυμνός μέσα στην πόλη και να φωνάζει «Εύρηκα. Εύρηκα». Μεγάλη η ανακάλυψη του. Αυτό όμως που βρήκε ο Φίλιππος ήταν κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο και πολυτιμότερο. Ο Ιησούς είναι ο θησαυρός των θησαυρών. Είναι η πηγή της ζωής. Γι' αυτό και το «ευρήκαμεν», που είπε στον αδελφικό του φίλο Ναθαναήλ ο Φίλιππος, φανερώνει χαρά πολύ πιο μεγάλη. Χαρά ανέκφραστη. Χαρά, που μόνο εκείνοι που ήλθαν σε προσωπική επαφή με τον Χριστό, μπορούν να δοκιμάζουν και να γνωρίζουν.

Και δεν ήταν μόνο μια έκφραση χαράς τα λόγια του Φιλίππου «Ευρήκαμεν». Ήταν και κάτι άλλο. Ήταν μια πρόσκληση. Πρόσκληση να γνωρίσει κι ο φίλος του τη χαρά του και να την δοκιμάσει. Κι όταν πάλι ο φίλος του Ναθαναήλ με κάποια επιφύλαξη του πρόβαλε το γνωστό: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι»; Μα από τη Ναζαρέτ, την πόλη της αμαρτίας και της διαφθοράς, είναι δυνατό να βγει κάτι το καλό, ο Φίλιππος δεν τα χάνει. Με απόλυτη βεβαιότητα σε ό,τι λέγει, του άπαντα: «Έρχου και ίδε». Φίλε μου, έλα κι εσύ να δεις με τα μάτια σου και να αντιληφθείς μοναχός σου αυτό που σου λέω. Να βεβαιωθείς δηλαδή και να πιστοποιήσεις και σε άλλους, ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι αυτός που περιμέναμε, ο Μεσσίας, ο Σωτήρας των ανθρώπων. Πλησίασε τον Χριστό και σε λίγο διαπίστωνε κι ο ίδιος κι ομολογούσε με την περίφημη φράση «ραββί, συ ει ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» το πιστεύω του. Δηλαδή, Διδάσκαλε, στ' αλήθεια, συ είσαι ο γιος του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ, που με οδηγό τις προφητείες περιμέναμε. Και δεν ομολογεί μονάχα τον Ιησού σαν τον άνθρωπο των προφητειών, μα και τον ακολουθεί και γίνεται ένας από τους δώδεκα μαθητές Του, ο γνωστός και με το άλλο όνομα Βαρθολομαίος.

Τρία χρόνια παρακολούθησε ο Φίλιππος τον Κύριο. Τρία χρόνια ακούει τη διδασκαλία Του και παρακολουθεί τα θαύματα Του. Τρία χρόνια δέχεται την ευεργετική Του επίδραση και ενισχύεται στο έργο που τον περιμένει.

Μερικά περιστατικά από τη ζωή του κοντά στον Ιησού μας δείχνουν τον ζήλο του, αλλά και τις αδυναμίες του. Μας δείχνουν ακόμη και την ιδιαίτερη θέση που κατέχει η προσωπικότητα του στον κύκλο των δώδεκα. Τα περιστατικά αυτά θεωρήσαμε σκόπιμο να παραθέσουμε πιο κάτω, για να τα μελετήσουμε. Μας λένε τόσα πολλά.

Στις παραμονές των Παθών του Κυρίου, ως προσκυνητές ήλθαν στα Ιεροσόλυμα και πολλοί Έλληνες προσήλυτοι στον ιουδαϊσμό. Αυτοί με όσα είχαν ακούσει για τον Κύριο, ένοιωσαν στην καρδιά τους βαθύ τον πόθο για να τον γνωρίσουν καλύτερα και να έχουν μαζί Του μια ιδιαίτερη συνομιλία. Στην περίπτωση αυτή το όνομα του Φιλίππου, όνομα ελληνικό, τους έδωκε το θάρρος να τον πλησιάσουν και να του φανερώσουν την επιθυμία τους: «Κύριε, του είπαν, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν». Κύριε, θέλουμε να ιδούμε τον Ιησού. Να η παράκληση που του απηύθυναν. Παράκληση και επιθυμία ζηλευτή κι αξιοπρόσεκτη. Κι ο Φίλιππος, που ήθελε τη χαρά, που ένοιωθε αυτός με το να ακολουθεί τον Κύριο και να ακούει τα θεία λόγια Του, να την δοκιμάζουν κι άλλοι, έσπευσε να συνεννοηθεί σχετικά με τον αγαπητό του Ανδρέα κι ύστερα μαζί να οδηγήσουν τους Έλληνες στον Ιησού. Τι θέματα κουβέντιασαν οι πρόγονοι μας με τον Κύριο κατά τη συνάντηση τους εκείνη δεν γνωρίζουμε. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο Κύριος σαν είδε τους Έλληνες να πλησιάζουν είπε τα τιμητικά και θαυμαστά εκείνα λόγια: «Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ίωάν. ιβ', 23). Έφτασε δηλαδή η ορισμένη από τον θεό ώρα, για να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου. Να δοξασθεί με τη Σταύρωση και την Ανάληψη Του και να αναγνωρισθεί ως Μεσσίας και Λυτρωτής από τους Έλληνες, που τη στιγμή αυτή αντιπροσωπεύουν και όλο τον εθνικό κόσμο. Ευλογημένη και μεγάλη η ήμερα εκείνη. Ναι! πολύ μεγάλη. Γιατί αν η προσέλευση των εθνών στον Χριστό και τη διδασκαλία Του αποτελεί μια νίκη κι ένα θρίαμβο του Χριστού και του έργου Του, ο ερχομός των Ελλήνων στην πίστη τη χριστιανική έχει κάτι το πολύ ανώτερο. Αυτοί, οι Έλληνες, έδωσαν στον Κύριο όχι μόνο τη γλώσσα τους, αλλά και τους πιο πολλούς ζηλωτές ιεραποστόλους για την εξάπλωση του χριστιανικού κηρύγματος στον κόσμο.

Ως άνθρωπο με χαρακτήρα πολύ πρακτικό μας παρουσιάζουν τον Φίλιππο δύο άλλα περιστατικά, που μας διέσωσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Το ένα περιστατικά συνέβη έξω στην ερημιά. Είχε μεταβεί εκεί ο Διδάσκαλος ένα πρωί με τους μαθητές του για λίγη ξεκούραση. Μα οι κάτοικοι των γειτονικών πόλεων, που σαν διψασμένα ελάφια Τον κυνηγούσαν, για να ακούσουν τα λόγια Του και να απολαύσουν τις δωρεές Του, όταν αντελήφθησαν το μέρος που βρισκόταν έσπευσαν προς Αυτόν. Και ο Κύριος, ικανοποιώντας τον ζήλο και την προθυμία τους, πέρασε την ήμερα μαζί τους διδάσκοντας τους και θεραπεύοντας τους αρρώστους που είχαν φέρει. Πλάκωσε σχεδόν η νύκτα και κανένας δεν είχε διάθεση να σηκωθεί και να φύγει. Όμως ο κόσμος εκείνος έπρεπε κάτι να φάγει. Ήταν νηστικός όλη μέρα. Γι' αυτό κι ο Κύριος στην περίπτωση αυτή κάλεσε τον Φίλιππο κοντά του, που διακρινόταν για το πρακτικό του μυαλό και τον ρώτησε:

«Πόθεν αγοράσωμεν άρτους ίνα φάγωσιν αυτοί;» Από ποιο μέρος, Φίλιππε, θα αγοράσουμε ψωμιά για να φάγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;»

Στο ερώτημα αυτό του Κυρίου, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής, ο Φίλιππος απήντησε: «Διακοσίων δηναρίων άρτοι ουκ αρκούσιν αυτοίς ίνα έκαστος αυτών βραχύ τι λαβή». Ψωμιά αξίας διακοσίων δηναρίων δεν φτάνουν σ' αυτούς, όχι για να χορτάσουν, αλλά για να πάρει ο καθένας από ένα μικρό κομμάτι. Φυσικά ο Κύριος υπέβαλε την ερώτηση αυτή στον Φίλιππο, όχι γιατί Αυτός δεν ήξερε τι να κάμει. Το Θαύμα το είχε αποφασίσει στην καρδιά Του. Το ερώτημα το υπέβαλε απλώς για να δείξει σ' αυτόν, όσο και στους άλλους μαθητές, μα και σ' όλες τις γενεές των ανθρώπων, ότι και τα πιο αδύνατα στα μάτια των ανθρώπων πράγμα τα, μπορούν να γίνουν δυνατά, αν οι άνθρωποι στις περιπτώσεις αυτές αγκαλιάσουν με την καρδιά τους τον παντοδύναμο παράγοντα, που λέγεται πίστη ζωντανή στον Χριστό. Με την πίστη και τα πιο αδύνατα γίνονται δυνατά. Αν οι άνθρωποι αφήσουμε να αναπτυχθεί στην καρδιά μας πίστη ίση με τον κόκκο του σιναπιού, μπορούμε μ' αύτη να μετακινήσουμε ακόμη και βουνά.

Θα ερωτήσει ίσως κάποιος. Μήπως ο Φίλιππος με το πρακτικό του μυαλό πείσθηκε απόλυτα για τη δύναμη αυτού του παράγοντα, που λέγεται πίστη, με το θαύμα του χορτασμού εκείνου του πλήθους με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε; Δυστυχώς, όχι απόλυτα κι αμέσως. Αυτό μας το βεβαιώνει το δεύτερο επεισόδιο. Και σ' αυτό, το ίδιο πρακτικό μυαλό εκδηλώθηκε και πάλι.

Ήταν η νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Για τελευταία φορά προ του Πάθους Του δειπνεί ο Κύριος με τους μαθητές Του. Γύρω από το πασχαλινό τραπέζι κάθονται όλοι. Με τις ομιλίες Του και τις διδαχές Του ο Κύριος προσπαθεί να προπαρασκευάσει τους μαθητές Του για τα όσα έμελλαν σε λίγο να ακολουθήσουν. Η όλη ατμόσφαιρα παίρνει τον χαρακτήρα μιας αποχαιρετιστήριας τελετής. Μιας τελετής κατά την οποία ο Κύριος αποκαλύπτει στους μαθητές του ουράνιες αλήθειες. Τους λέγει πως προτού ξημερώσει κάποιος μαθητής θα Τον προδώσει, οι άλλοι θα Τον εγκαταλείψουν κι αυτός ο Πέτρος, που Του υποσχόταν αγάπη μέχρι θανάτου, κι αυτός θα Τον αρνιότανε.

Ο Κύριος Όμως ποτέ δεν θα τους εγκατέλειπε. «Δεν θα σας αφήσω τους είπε, ορφανούς. Γι' αυτό μη ταράσσεσθε. Θα δοκιμάσετε βαθιά λύπη με τη φυγή μου από κοντά σας, όμως σύντομα η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά. Φεύγω για τον Πατέρα μου. Πάω στο σπίτι μου. Πάω να ετοιμάσω εκεί τόπο και για σας. Το μέρος στο οποίο πηγαίνω τώρα, το ξέρετε κι εσείς. Ξέρετε ακόμη και τον δρόμο που οδηγεί εκεί».

Σε τούτο το σημείο ο Θωμάς τον διέκοψε για να του πει: «Κύριε, δεν ξέρουμε που πηγαίνεις και πως είναι δυνατό να ξέρουμε τον δρόμο;» Τη στιγμή αυτή ο Φίλιππος, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την όλη συζήτηση, σπεύδει να διακόψει λέγοντας; «Κύριε, δείξον ημίν τον Πατέρα και αρκεί ημίν» (Ίωάν. ιδ', 8). Κύριε, είπες, πως θα πάς στον Πατέρα σου. Δείξέ μας με μια αποκαλυπτική οπτασία τον Πατέρα Σου και τη δόξα Του, ώστε να Τον δούμε κι εμείς όπως παλιά τον είδαν ο Μωϋσης κι ο Ησαΐας και μας είναι αρκετό αυτό. Δεν θέλουμε περισσότερα. Το πρακτικό μυαλό του Φιλίππου αυτό ζητούσε.

Βαθιά ευγνωμοσύνη όμως πρέπει να νοιώθει κάθε καρδιά στον ζηλωτή απόστολο, γιατί με την απλότητα του, έδωσε την ευκαιρία στον Κύριο να διακηρύξει για το πρόσωπο Του: «Τοσούτον χρόνον μεθ' υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε; Ο εωρακώς εμέ, εώρακε τον Πατέρα, και πώς συ λέγεις, δείξον ημίν τον Πατέρα»; (Ίωάν. ιδ' 9). Τόσο καιρό εί μαι μαζί σας, Φίλιππε, κι ακόμη δεν με γνώρισες; Δεν γνώρισες δηλαδή ότι είμαι ο Υιός του Θεού, Θεός όπως ο Πατέρας; Εκείνος που είδε εμένα κι εξετίμησε όπως πρέπει την αλήθεια της διδασκαλίας μου και την αγιότητα της ζωής μου και τη δράση μου τη θαυματουργική, είδε και τον Πατέρα. Και πώς συ λέγεις: Δείξε μας τον Πατέρα;

Να οι αδυναμίες του πρακτικού πνεύματος. Οι άνθρωποι δυστυχώς, που σκέπτονται μ' αυτόν τον τρόπο, απαιτούν συνήθως υλικές αποδείξεις και ζητούν να ικανοποιήσουν τις αισθήσεις τους για όλα τα θέματα. Η παραγνώριση όμως του πνευματικού παράγοντα οδηγεί πάντα σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Τα πιο πάνω λόγια του Κυρίου προς τον Φίλιππο αποτελούν φυσικά ένα λεπτό έλεγχο προς τον ζηλωτή μαθητή. Περιλαμβάνουν όμως δογματική διδασκαλία, υψίστης στ' αλήθεια σημασίας. Τρία χρόνια κοντά στον Κύριο, κι ύστερα από τα όσα είδε κι άκουσε δεν επετρέπετο σ' αυτόν να υποθάλει τέτοιες ερωτήσεις. Ας το δεχθούμε όμως κι αυτό, σαν μια παραχώρηση του Θεού, για να δοθεί η ευκαιρία στον Κύριο να αποκαλύψει τις αλήθειες αυτές, που όσο κι αν πολεμήθηκαν από πλείστους αιρετικούς δεν παύουν να παραμένουν και σήμερα και σ' όλους τους αιώνες ο ακρογωνιαίος λίθος και το ασάλευτο θεμέλιο της Ορθοδοξίας μας. Ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και ομοούσιος με τον Πατέρα. Για τη δική μας τη σωτηρία αφήκε τη δόξα του ουρανού και κατέβηκε στη γη σαν άνθρωπος και έγινε «υπέρ ημών κατάρα», για να μας εξαγοράσει από την κατάρα της αμαρτίας και να μας ανεβάσει στον ουρανό.

Με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος κατά την ήμερα της Πεντηκοστής όλες αυτές φυσικά οι αδυναμίες των μαθητών πέρασαν. Μαζί με τους άλλους αποστόλους κι ο Φίλιππος ξεκίνησε για να μεταφέρει το μήνυμα της σωτηρίας εκεί που η αγάπη του Θεού τον κάλεσε. Με πίστη και ενθουσιασμό και πυρωμένη καρδιά ο πνευματέμφορος αυτός εργά της της νέας πίστεως συνοδευόμενος πάντα κι από τον φίλο του Βαρθολομαίο και την αδελφή του Μαριάμνη προχώρησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού σε διάφορες πόλεις της Λυδίας, της Μυσίας και της Παρθίας.  Λυδία και Μυσία. Επαρχίες της Μ. Ασίας. Η Λυδία βρισκόταν προς τα Ν.Δ. κι η Μυσία στα βόρεια της Μ. Ασίας. Η Παρθία ήταν ορεινή χώρα στα νοτιανατολικά της Κασπίας θάλασσας. Οι κάτοικοι Πάρθοι.

Παρά τις αφάνταστες δυσκολίες που συναντούσαν όπου πήγαιναν και τα εμπόδια που ο διάβολος παρενέβαλλε στο έργο τους, εν τούτοις οι απόστολοι νικούσαν στο τέλος και το έργο του Κυρίου προχωρούσε μέρα με τη μέρα. Πολύ συνέβαλαν στην προσπάθεια τους και τα πολλά θαύματα με τα οποία τους χαρίτωσε ο Κύριος. Θαύματα θεραπείας διαφόρων ασθενειών, αλλά και αναστάσεως νεκρών. Ένα τέτοιο θαύμα είναι και τούτο.

Βρισκόταν ο απόστολος με τη συνοδεία του στην Ιεράπολη της Φρυγίας. Εκεί ο μισόκαλος διάβολος βλέποντας τον εαυτό του νικημένο, παρεκίνησε μερικούς να συλλάβουν τον απόστολο και να τον βασανίσουν. Δεμένο τον οδήγησαν πρώτα στο δικαστικό βουλευτήριο. Εκεί ο έπαρχος Αρίσταρχος σαν τον είδε εφρύαξε κυριολεκτικά. Νομίζεις, του λέγει, πως μπορείς να τρομάξεις κι εμένα με τις μαγικές σου πράξεις;
Και χωρίς άλλο λόγο τον άρπαξε από τα μαλλιά κι άρχισε να τον σέρνει εδώ κι εκεί και να τον βασανίζει. Στην ενέργεια αυτή του ασεβή έπαρχου ο απόστολος δεν κρατήθηκε. Για να τον σωφρονίσει, αλλά και για να δώσει ένα μάθημα και στους άλλους που παρακολουθούσαν τον βασανισμό του, φώναξε δυνατά κι είπε:

- Κύριε, γνωρίζω την ευσπλαχνία σου. Όχι για να ικανοποιηθώ για την αδικία που μου γίνεται, αλλά για να σωφρονισθεί ο σκληρός αυτός άρχοντας για ό,τι μου κάμνει, μα και να γνωρίσουν κι οι άλλοι τη δύναμη Σου και να Ιδούν, ότι δεν είσαι μόνο αγάπη, αλλά και τιμωρός των κακών, δώσε να παραλύσει τούτο το χέρι, που κτυπά στην κεφαλή, που συ ευλόγησες.

Μόλις τέλειωσε τον λόγο του ο θείος απόστολος το θαύμα έγινε. Βαριά τιμωρία κτύπησε τον αναιδή και άδικο άρχοντα. Το χέρι ξεράθηκε. Κι ακόμη το ένα μάτι του τυφλώθηκε και τα αυτιά του κουφάθηκαν. Στο θέαμα αυτό οι παρευρισκόμενοι τρόμαξαν και με συντριβή ψυχής άρχισαν να παρακαλούν τον απόστολο να τον σπλαγχνιστεί και να τον ξανακάμει καλά. Στην παράκληση τους ο ανεξίκακος μαθητής τόνισε:

- Ο άρχοντας μπορεί να γίνει καλά, αρκεί τόσο αυτός, όσο κι εσείς να πιστέψετε στον αληθινό Θεό και στον Ιησού Χριστό που έστειλε κι έπαθε για μας.

Μια νεκρική πομπή, που περνούσε την ώρα εκείνη από το μέρος εκείνο, σταμάτησε ξαφνικά. Μερικοί μάλιστα απ' αυτούς, που συνόδευαν τον νεκρό κι έτυχε να είναι φίλοι κι ομοϊδεάτες του άρχοντα, στράφηκαν με διάθεση εκδικήσεως στον απόστολο και του είπαν ειρωνικά:

— Αν ο Θεός σου μπορεί να αναστήσει τούτο τον νεκρό, που παίρνουμε να θάψουμε, τότε να Τον πιστέψουμε κι εμείς κι ο Αρίσταρχος, ο άρχοντας μας.

Συγκλονισμένος ο απόστολος από την πρόταση τους, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό κι αφού έκαμψε τα γόνατα, ανέπεμψε μυστικά μια ολόθερμη προσευχή. Ύστερα, αφού στράφηκε προς τον νεκρό που βρισκόταν στο φέρετρο, τον κάλεσε με το όνομα του και του είπε:

- Θεόφιλε, ο Παντοδύναμος Θεός σε διατάζει να σηκωθείς κι ελεύθερα να ειπείς ό,τι θέλεις.

Ευλογητός ο Θεός! Το θαύμα έγινε στη στιγμή. Ο νεκρός σηκώθηκε από το φέρετρο, πετάχτηκε κάτω, κι αφού γονάτισε μπροστά στον απόστολο του είπε μ' έναν αναστεναγμό βαθιάς ανακουφίσεως.

Σ' ευχαριστώ, καλέ μου άνθρωπε. Σ' ευχαριστώ, άγιε του Θεού, για τη σωτηρία που μου χάρισες. Μερικοί μαύροι κι απαίσιοι με έσερναν από τα χέρια, για να με ρίξουν στην Κόλαση. Η παρέμβαση σου με γλίτωσε. Θα έφευγα από τούτο τον κόσμο αμαρτωλός, χωρίς να ξέρω την αλήθεια. Κι η αλήθεια είναι μία. Ο Ιησούς Χριστός που κηρύττεις είναι ο αληθινός Θεός. Πιστεύω κι εγώ στον Χριστό με όλη μου την ψυχή.

Το θαύμα συντάραξε τα πλήθη. Το κάλεσμα του νεκρού με το όνομα του κι η ανάσταση του συνεκίνησε όσους βρισκόντουσαν εκεί, που χωρίς κανένα δισταγμό πίστεψαν στον Χριστό κι αναφώνησαν:

-Άνθρωπε μας, πιστεύουμε, πως ο Θεός, τον οποίο Συ κηρύττεις, είναι ο αληθινός Θεός. Τώρα, βοήθησε μας να σωθούμε και συγχώρησε και τον άρχοντα.

Τότε ο απόστολος, αφού κατάπαυσε με το χέρι του τον θόρυβο, παρήγγειλε σ' ένα από τους άρχοντες που συνόδευαν τον νεκρό να κάμει το σημείο του σταυρού πάνω στον Αρίσταρχο και να ζητήσει τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος. Ο άρχοντας έκαμε ό,τι του είπε ο απόστολος κι η θεραπεία ακολούθησε. Ο Αρίσταρχος έγινε αμέσως τελείως καλά. Το αποτέλεσμα συγκινητικό. Πολλοί ζήτησαν και βαπτίσθηκαν την ίδια ώρα. Πρώτος ο πατέρας του αναστηθέντος νεκρού, που λεγόταν Πρέφικτος κι ήταν κι αυτός ένας από τους άρχοντες της πόλεως. Μετά τη βάπτιση του ο αναγεννημένος πια άνθρωπος έδωσε στον απόστολο τους δώδεκα χρυσούς θεούς που είχε στο σπίτι του μαζί με τα άλλα υπάρχοντα του, για να τα διαμοιράσει στους φτωχούς και να τα χρησιμοποιήσει, όπως αυτός έκρινε καλύτερα.

Πόσο αλλάζει ο άνθρωπος, όταν αφήσει ελεύθερη την καρδιά του να την καταυγάσει το φως και η χάρη του Χριστού! Γι' αυτές τις περιπτώσεις είναι που εφαρμόζεται απόλυτα ο λόγος του ψαλμωδού: «Αυτή η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου (Ψαλμ. ος' (οζ') 11). Ναι! Αυτή η αλλοίωση και μεταβολή που γίνεται στην καρδιά του ανθρώπου, είναι έργο της δυνάμεως του Θεού.

Για χρόνια πολλά συνέχισε η ευλογημένη αυτή ομάδα το ανορθωτικό και σωστικό έργο της στις διάφορες πόλεις των επαρχιών που αναφέραμε. Τα αποτελέσματα, στ' αλήθεια, θαυμαστά. Όπου «επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε', 20). Εκεί που πληθύνθηκε η αμαρτία, δόθηκε πολύ πιο άφθονη η χάρη. Εκεί που η αμαρτία είχε σχεδόν αποκτηνώσει τα θύματα της, ένας καινούργιος κόσμος αναγεννάτε. Ο κόσμος της καλοσύνης και της αγάπης. Ο κόσμος ο όμορφος, ο αγγελικά πλασμένος. Ο κόσμος της αρετής. Η άλλοτε χριστιανική Μ. Ασία.

Έφτασε όμως ο καιρός να επικυρώσει ο θείος απόστολος τα όσα δίδασκε και με τη θυσία της ζωής του. Ήρθε ο καιρός να μαρτυρήσει. Εκεί στην Ιεράπολη της Φρυγίας μια μέρα που δίδασκε, μερικοί φανατικοί ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν κι αφού τον βασάνισαν σκληρά, τον οδήγησαν στους άρχοντες. Μια ψευτοδίκη κατέληξε στην απόφαση ο απόστολος να θανατωθεί. Οι δήμιοι, που περίμεναν, άρπαξαν τον Φίλιππο, του έδεσαν τους αστραγάλους και τον κρέμασαν σ' ένα δένδρο με το κεφάλι προς τα κάτω. Ύστερα πήραν και τον Βαρθολομαίο κι αφού τον βασάνισαν κι αυτόν, τον κρέμασαν. Τον απόστολο Φίλιππο τον σταύρωσαν. Η αδελφή του Μαριάμνη με πόνο ψυχής παρακολουθεί το μαρτύριο του αδελφού της και του άλλου αποστόλου και προσεύχεται να τους δώσει ο Θεός δύναμη και υπομονή. Ένας σεισμός που έγινε την ώρα εκείνη έδειξε την αγάπη του Θεού στους εργάτες του Ευαγγελίου. Οι αλλεπάλληλες δονήσεις που έγιναν σε ολόκληρη τη χώρα κατατρόμαξαν τα πλήθη που έτρεξαν με δάκρυα να ζητήσουν συγχώρηση από τους αποστόλους. Ο Κύριος στις παρακλήσεις των εργατών του σταμάτησε το σεισμό και με μια θαυμαστή οπτασία τους έδωκε μια ακόμη απόδειξη της θείας του δυνάμεως. Μια σκάλα παρουσιάστηκε εκεί να ενώνει τη γη με τον Ουρανό. Τα πλήθη έτρεξαν και κατέβασαν το Βαρθολομαίο από εκεί που ήταν κρεμασμένος. Όταν θέλησαν να κατεβάσουν και τον Φίλιππο από τον Σταυρό, αυτός δεν δέχθηκε, αλλά συνέχισε να διδάσκει τα πλήθη που ήσαν γύρω και να τα προτρέπει να μετανοήσουν και να βαπτισθούν. Διδάσκοντας αφήκε την αγία του ψυχή να πετάξει στον Ουρανό, στη χώρα της αιωνιότητας. Ο απόστολος Βαρθολομαίος και η Μαριάμνη πήραν το τίμιο λείψανο και το έθαψαν μαζί με εκείνους που πίστεψαν και βαφτίστηκαν, με σεβασμό κι ευλάβεια ραίνοντας το με τα δάκρυα της αγάπης τους. Το σεπτό σκήνωμα του αποστόλου για πολλά χρόνια στόλισε τον ιερό ναό που είχε κτισθεί στην Ιεράπολη προς τιμή του αγίου. Η δε αγία κάρα του τιμήθηκε από διάφορους αυτοκράτορες, όπως τον Θεοδόσιο, τον Ηράκλειο και άλλους με τις βασιλικές σφραγίδες τους.

Μετά την άλωση της Βασιλίδος των πόλεων από τους Λατίνους κατά το 1204 το σεπτό λείψανο μεταφέρθηκε στην Κύπρο και για πολλά χρόνια φυλασσόταν στο χωριό Άρσος Το χωριό αυτό λέγεται επίσημα και Αρσινόη. της Πάφου, στον ιερό ναό που κτίστηκε εκεί προς τιμή του απόστόλου. Αργότερα ένα μέρος των λειψάνων για ευλογία διανεμήθηκε σε διάφορα μέρη. Η θήκη δε με την ιερή κάρα προ του 1788 για μεγαλύτερη, τάχατες, ασφάλεια μετακομίσθηκε στην Ιερά Μονή του Σταυρού στο Όμοδος. Εκεί φυλάσσεται μέχρι σήμερα.

Σε χρόνια περασμένα, που το νησί μας μέσα στα τόσα άλλα το έδερνε και επιδημία ακριδών, οι πατέρες μας μετέφεραν τη θήκη με την αγία κάρα μέχρι τη Μεσαορία και έκαμναν αγιασμό, κι ερράντιζαν τα σπαρτά και τα δένδρα, για να τα απαλλάξουν από την αληθινή αυτή μάστιγα.

Θαύματα πολλά γίνονται και στις ήμερες μας σε όλους εκείνους που με βαθιά πίστη καταφεύγουν στον Κύριο και με ευλάβεια εκζητούν τη μεσιτεία του πνευματέμφορου αποστόλου.

Σε κείνους που για οποιονδήποτε λόγο δυσκολεύονται ν' αποδεχθούν τούτη την αλήθεια και προτιμούν να ζουν με τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις τους υπενθυμίζουμε με αγάπη μια υπόδειξη πολύ αποτελεσματική, που έκαμε κάποτε ο φλογερός απόστολος μας στον φίλο του Ναθαναήλ. Στη δυσκολία του ν' αποδεχθεί κι αυτός την πληροφορία του ερχομού του Μεσσία, που με λαχτάρα περίμεναν όλες οι ευλαβείς ψυχές, ο Φίλιππος με απλότητα υπέδειξε το «έρχου και ίδε». Την ίδια αυτή υπόδειξη απευθύνει και σήμερα στον καθένα μας ο πρακτικός απόστολος. Είναι μια συμβουλή για ένα θετικό πειραματισμό. Είναι και μια πρόσκληση συγχρόνως να δοκιμάσει ο κάθε άνθρωπος τη χριστιανική διδασκαλία και ζωή.

«Έρχου και ίδε». Τρεις λέξεις με υπέροχη σημασία. «Έρχου». Άνθρωπε, διψάς να γνωρίσεις την αλήθεια; Έλα. Πλησίασε. Ο Χριστός είναι η αλήθεια. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». (Ίωάν. ιδ', 6), δια κηρύττει ο ίδιος. Η προσωπική γνωριμία σου με τον Χριστό θα σε πείσει απόλυτα ότι η διδασκαλία Του είναι η μοναδική αλήθεια που λύει όλα τα μεγάλα προβλήματα του ανθρώπου και του ξεκουράζει την ψυχή. Τον ήλιο δεν τον χαίρεται ποτέ ένας σαν μένει ερμητικά κλειστός σ' ένα δωμάτιο. Είναι ανάγκη να ανοίξει το παράθυρο. Και τον Χριστό δεν μπορεί κανένας να Τον καταλάβει από μακριά. Πρέπει να πλησιάσει. Και να δει και να γνωρίσει. Πρέπει να λουσθεί ένας στις ζωογόνες Του ακτίνες. Κάτι περισσότερο. Πρέπει να ζήσει τον Χριστό και να υποτάξει τον εαυτό του και το θέλημα του στο θέλημα του Χριστού. Πρέπει να μπορεί να λέγει σαν τον Παύλο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός».

Έλα, λοιπόν, αδελφέ μου, και «ίδε». Όταν με τέτοιες διαθέσεις πλησιάσουμε τον Χριστό, τότε θα δούμε κι εμείς με τα μάτια μας και θα δια κηρύξουμε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας αυτό που διακήρυξε κι ο αγνός στην ψυχή Ναθαναήλ: «Ραββί, συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (Ίωάν. α', 50). Διδάσκαλε, στ' αλήθεια, συ είσαι ο Υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ.


Όσο πιο γρήγορα ο καθένας μας σπεύσει να αποδεχθεί τούτη τη σωστική αλήθεια και να πλησιάσει τον Χριστό και να τον πιστεύσει για Θεό και Σωτήρα του, τόσο και πιο γρήγορα υπάρχει ελπίδα να βγούμε από τον λαβύρινθο στον όποιο οι ίδιοι κλειστήκαμε. Να βγούμε, για να ξαναδούμε το φως της ζωής, και να γευτούμε τη χαρά και να λυτρωθούμε από το άγχος που μας δέρνει, μα και τον φόβο μιας ολοκληρωτικής αυτοκαταστροφής.

Η χάρις του Τριαδικού θεού, δια των πρεσβειών του αγίου ενδόξου αποστόλου Φιλίππου, του οποίου η θήκη των λειψάνων χρόνια τώρα αγιάζει το ευλογημένο νησί μας, να χαρίσει στην Κύπρο μας το ταχύτερο την ποθητή ελευθερία. Ναι! την ελευθερία. Και μαζί μ' αυτή στους αγνοούμενους μας την επιστροφή στις οικογένειες τους, στους πρόσφυγές μας τη χαρά του γυρισμού στα σπίτια τους και τα χωριά τους και στον φιλόθρησκο λαό μας πλούσιες τις δωρεές και ευλογίες Του. Αμήν.

  Πηγή: www.pigizois.net

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’.

Ἀπόστολε Ἅγιε Φίλιππε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν ἔλλαμψιν, τοῦ Παρακλήτου, εἰσδεξάμενος, πυρὸς ἐν εἴδει, παγκοσμίως ὡς ἀστὴρ ἀνατέταλκας, καὶ τῆς ἀγνοίας τὸν ζόφον διέλυσας, τῇ θείᾳ αἴγλῃ Ἀπόστολε Φίλιππε. Ὅθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ δεόμεθα, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ἐν τῷ Υἱῷ τῷ Πατρικῷ φωτὶ ἑώρακας Πατρὸς τὴν δόξαν ὡς τοῦ Πνεύματος κειμήλιον Καθὰ ᾔτησας Ἀπόστολε θεορρῆμον. Ἀλλ’ ὡς μύστης τῆς Χριστοῦ συγκαταβάσεως Πολύτροπον συμφορῶν ἡμᾶς ἀπάλλαξον Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις ἔνδοξε Φίλιππε.

Ἕτερον Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς .

Ὁ μαθητὴς καὶ φίλος σου, καὶ μιμητὴς τοῦ πάθους σου, τῇ οἰκουμένῃ Θεόν σε ἐκήρυξεν, ὁ θεηγόρος Φίλιππος. Ταῖς αὐτοῦ ἱκεσίαις, ἐξ ἐχθρῶν παρανόμων, τὴν Ἐκκλησίαν σου, διὰ τῆς Θεοτόκου συντήρησον Πολυέλεε.

Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.

Ἐλατὴρ τῶν δαιμόνων ἀναδειχθείς, καὶ φωστὴρ τῶν ἐν σκότει ἀποφανθείς, ἔδειξας τὸν Ἥλιον, ἐκ Παρθένου ἐκλάμψαντα, καὶ ναοὺς εἰδώλων, συντρίψας ἀνήγειρας, ἐκκλησίας Μάκαρ, εἰς δόξαν Θεοῦ ἡμῶν· ὅθεν σε τιμῶμεν, καὶ τὴν θείαν σου μνήμην, λαμπρῶς ἑορτάζομεν, καὶ συμφώνως βοῶμέν σοι, Ἀπόστολε Φίλιππε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος

Ῥεῖθρα λόγου παράσχου μοι Κύριε, ὁ ὑδάτων τὴν φύσιν δειμάμενος, τὴν καρδίαν μου στήριξον Δέσποτα, ὁ τὴν γῆν στερεώσας τῷ λόγῳ σου, καὶ φώτισον μου τὴν διάνοιαν, ὁ τὸ φῶς ὡς χιτῶνα ἀναβαλλόμενος, ἵνα λέγω καὶ ψάλλω τὰ πρέποντα, καὶ ἀξίως ὑμνήσω τὸν σὸν Μαθητὴν Πολυέλεε.

Μεγαλυνάριον

Φίλος καὶ Ἀπόστολος εὐκλεής, τοῦ καὶ μέχρι δούλου, κενωθέντος ἀναδειχθείς, Φίλιππε θεόπτα, ἐκήρυξας ἐν κόσμῳ, τὴν τούτου ὑπὲρ λόγον, ἄρρητον κένωσιν.

Ἡ ἐλεημοσύνη μᾶς ἀνοίγει τόν παράδεισο (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου)

Πολύ μεγάλη δύναμη ἔχει ἡ ἐλεημοσύνη.  Σάν νά

εἶναι ἔνδοξη καί ἀγαπητή βασίλισσα, ἀνεβαίνει μέ με-

γάλη ἄνεση στίς οὐράνιες ἀψίδες.

Ὅταν βλέπουν οἱ ἄγγελοι πού φυλάγουν τίς πύλες

τῶν  οὐρανῶν,  ὅτι  ἀνεβαίνει  ἡ  ἐλεημοσύνη,  ἀμέσως

ἀνοίγουν διάπλατα τίς πύλες.

Ὅταν ὅμως δοῦν, ὅτι ἔρχονται οἱ ἄλλες ἀρετές χω-

ρίς, νά τίς συνοδεύει ἡ ἐλεημοσύνη, τότε σ’  αὐτές κλεί-

νουν τίς πόρτες.

Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν,  ἡ ὁποία

θά μᾶς γλιτώσει ἀπό τήν αἰώνια τιμωρία. Κανένας δέν

μπορεῖ  νά  ἀντισταθεῖ  σ’  ἐκεῖνον  πού  μπαίνει  στόν

οὐρανό μαζί της.

Πράγματι τά φτερά της εἶναι ἀνάλαφρα κι ἀνεβαίνει

μέ εὐκολία στό βασιλικό θρόνο. 

Αὐτή κυρίως ἡ ἀρετή μπορεῖ νά ἐξαλείψει ὅλες τίς

ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν κόλαση,

ἄν ἐμεῖς ἐλεοῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας

καί ὄχι γιά νά ἐπιδειχτοῦμε στούς ἀνθρώπους.

Χρειάζεται μόνο ἡ καλή διάθεση

Ὅταν  κάποιος  κάνει  ἐλεημοσύνη,  δέν  χρειάζεται

τίποτε ἄλλο,  παρά μόνο καλή διάθεση.  Ἄν ὅμως λές,

ὅτι γιά νά κάνεις ἐλεημοσύνη,  πρέπει νά ἔχεις πολλά

χρήματα καί σπίτια, καί νά σοῦ περισσεύουν ροῦχα καί

παπούτσια, τότε διάβασε τά λόγια πού εἶπε ὁ Χριστός

στή χήρα καί διῶξε τή σατανική δικαιολογία.

Κι ἄν ἀκόμη εἶσαι πιό φτωχός ἀπό ἐκεῖνον πού ζη-

τιανεύει, ὅταν δώσεις μόνο δύο λεπτά, ἔκανες τό πᾶν. 

Κι ἄν ἀκόμη δώσεις ἕνα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί, για-

τί μόνο αὐτό ἔχεις, πέτυχες τό σκοπό τῆς ἐλεημοσύνης. 

Ὑπακοή στό Χριστό ὄχι στό διάβολο

Ὁ Χριστός σέ προτρέπει νά δίνεις σέ ὅσους ἔχουν

ἀνάγκη καί σοῦ ὑπόσχεται τήν οὐράνια βασιλεία. Ἐσύ

ὅμως προτιμᾶς,  νά κάνεις ὑπακοή στό διάβολο γιά νά

κολαστεῖς, παρά νά κάνεις ὑπακοή στό Χριστό καί νά

σωθεῖς. Ὑπάρχει χειρότερη παραφροσύνη ἀπό αὐτή;

Ὁ διάβολος μᾶς ὁδηγεῖ στήν κόλαση καί ὁ Χριστός

μᾶς  χαρίζει  τόν  παράδεισο.  Ἐσεῖς  ὅμως  ἀφήνετε  τό

Χριστό καί τρέχετε κοντά στό διάβολο. Καί αὐτόν πού

ἔρχεται κοντά σας,  τόν διώχνετε,  ἐνῶ αὐτόν πού βρί-

σκεται μακρυά σας, τόν προσκαλεῖτε.

Μέ τή στάση σας αὐτή,  θυμίζετε ἕνα παράδειγμα·

«Ἕνας  βασιλιάς  πού  φορᾶ  τό  στέμμα  του,  νά  μήν

μπορεῖ νά πείσει, ἐνῶ ἕνας ληστής πού ἀπειλεῖ μέ τό

μαχαίρι του, νά μπορεῖ νά πείθει μέ εὐκολία».

Δῶσε μικρά, κέρδισε ἀθάνατα

∆ῶσε ψωμί καί πάρε παράδεισο· δῶσε μικρά καί

πάρε μεγάλα· δῶσε φθαρτά καί πάρε ἀθάνατα.

∆ῶσε στό φτωχό, ὥστε κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσε-

ως,  ἄν  ἐσύ  δέν  ἔχεις  νά  ἐπιδείξεις  ἀρετές,  ἀμέτρητα

στόματα πού ἐλέησες νά ἀπολογοῦνται γιά σένα.

Ἡ  ἐλεημοσύνη  εἶναι  λύτρωση  τῆς  ψυχῆς  ἀπό  τίς

ἁμαρτίες. Ἔπλυνες τά σωματικά χέρια μέ νερό; Καθά-

ρισε καί τα χέρια τῆς ψυχῆς σου μέ τήν ἐλεημοσύνη. 

Σπεῖρε στή γῆ, θέρισε στόν οὐρανό

Ἐκεῖ   χρωστᾶμε   πολλά,    ὄχι   χρήματα,    ἀλλά

ἁμαρτήματα.

Ἄς δανείσουμε στό Χριστό χρήματα, γιά νά πάρουμε τή

συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ἄς τόν χορτάσουμε ἐδῶ πού πεινᾶ, γιά νά μᾶς θρέψει

καί αὐτός ἐκεῖ.

Ἄς τόν ντύσουμε ἐδῶ, γιά νά μήν μᾶς ἀφήσει γυμνούς

ἀπό τή δική του προστασία.

Ἄν   τόν   φιλοξενήσουμε   στά   σπίτια   μας,   θά   μᾶς

ἑτοιμάσει πολλούς τόπους διαμονῆς στόν οὐρανό.

Ἄν τόν δεχτοῦμε σάν ξένο, δέν θά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό

τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἄν  τόν  ἐπισκεφτοῦμε  ὅταν  εἶναι  ἄρρωστος,  τότε  κι

αὐτός θά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τίς ἀρρώστειες μας.

 

Ἄς σπείρουμε ἐδῶ στή γῆ τά μικρά καί φθαρτά,

γιά νά θερίσουμε στόν οὐρανό

τά αἰώνια ἀγαθά τῆς Βασιλείας του.