ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.Αποθρασύνθηκε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου! Εξέφρασε και νέες αθεολόγητες θέσεις και απαίτησε την άμεση εκδίωξη των Εσφιγμενιτών. Να του απαντήσουν δεόντως οι 19 Μονές του Αγίου Όρους.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε από νεοημερολογίτη (http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=11535) που δεν ανέχεται όλη αυτή την φαρσοκωμωδία. Γι' αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Δεν συμφωνεί ο "Εκκλησιαστικός" με τον χαρακτηρισμό των εσφιγμενιτών πατέρων ως σχισματικών καθώς όπως και ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται αποτειχίστηκαν από κακοδόξους και αιρετικούς ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων. Το δε, Φανάριον έχει σβήσει προ πολλού και έχει αποκοπεί από την Εκκλησία του Χριστού.

Tου Βασίλη Κερμενιώτη

Αποθρασύνθηκε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου! 

Εξέφρασε και νέες αθεολόγητες θέσεις και απαίτησε την άμεση εκδίωξη των Εσφιγμενιτών. 
Να του απαντήσουν δεόντως οι 19 Μονές του Αγίου Όρους.

Διαβάζοντας την ομιλία του Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου κ. Ελπιδοφόρου στην προχθεσινή Ημερίδα που έγινε στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να μετανοήσουν οι Οικουμενιστές και να εγκαταλείψουν την πλάνη τους: Ο εγωισμός και το θράσος τους είναι απίστευτα και απύθμενα!

ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Όπως αναμενόταν, στην ομιλία του μετέφερε την «ιερήν αγανάκτησιν» της «Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος» γι’ αυτούς τους ξεροκέφαλους «σχισματικούς» που δεν λένε «να μας αδειάσουν τη γωνιά», μια και ο «Καίσαρας», η ελληνική Πολιτεία, ―πέρα από τον αποκλεισμό που επέβαλε στους ταλαίπωρους «καταληψίες», που θυμίζει την πολιορκία του Μεσολογγίου― διστάζει να προχωρήσει στην, με κλωτσιές, εκδίωξή τους από το περιβόλι της Παναγίας (και όχι το τσιφλίκι κανενός Πατριάρχη).
Προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα, να είμαι κι εγώ εκεί, προχθές, γιατί επιθυμούσα σφόδρα να του θέσω δημόσια τα εξής ερωτήματα: Κύριε Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου, μήπως διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον; (Ματθ. 23:24). Σας ενοχλεί που κάποιοι σχισματικοί μοναχοί ―που όμως πονούν την Πίστη του Χριστού― δεν εγκαταλείπουν το Άγιο Όρος, ενώ δεν σας «καίγεται καρφάκι» που ο Πατριάρχης μας, εδώ και χρόνια, αδιάλειπτα και αδιάντροπα, ποδοπατεί το Ευαγγέλιο, περιφρονεί τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Ιερούς Κανόνες και ατιμάζει τους Αγίους της Εκκλησίας μας, παλαιούς και νέους;
● Δεν σας πείραξε που προσέβαλε βάναυσα τον Μέγα Φώτιο και άλλους Πατέρες, αποκαλώντας τους “θύματα του Σατανά” (Κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου, το 1998);
● Δεν σας ενοχλεί που προσβάλλει όλους τους Αγίους που καταδίκασαν την παπική πλάνη αναγνωρίζοντας, τόσο τον αμετανόητο Παπισμό, όσο και τις εκατοντάδες κακόδοξες προτεσταντικές ομολογίες, ως «Εκκλησίες του Θεού»;
● Δεν σας θλίβει που ατιμάζει τη μνήμη όλων των Αγίων Νεομαρτύρων ―που υπέστησαν φρικτά μαρτύρια επειδή αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν― ισχυριζόμενος ότι και άλλες Θρησκείες λατρεύουν τον ίδιο Θεό μ’ εμάς;  Μια ομολογία που καθιστά «ανώφελη» τη Σταυρική θυσία του Κυρίου και στην ουσία ισοδυναμεί με άρνηση του Χριστιανισμού!
Όλ’ αυτά δεν σας δυσαρέστησαν κύριε Αρχιγραμματέα;  Δεν τάραξαν καθόλου την ηρεμία σας; Εκτός κι αν συμφωνείτε κι εσείς μ’ αυτές τις φρικτές αιρετικές κακοδοξίες!
Αλλά γιατί να σας πειράξουν, αφού στο χορό της κακοδοξίας μπήκατε κι εσείς. Ενθυμούμαι τα όσα  απαράδεκτα δηλώσατε πέρυσι στην Αμερική σχετικά με την… υποχρέωση «αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία»! Μάλιστα, σχεδόν αποκαλέσατε αιρετικούς όσους δεν θα συμφωνούσαν μ’ αυτές τις αθεολόγητες απόψεις που εκστομίσατε!  Ζηλέψατε τη «θεολογία» του Παπισμού κύριε Ελπιδοφόρε;  Ωστόσο, έχετε το… ελαφρυντικό ότι δεν είσθε Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεολογίας. Εάν ήσασταν ή εάν επρόκειτο να γίνετε, το ολίσθημά σας θα ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Ήταν πολύ εύστοχο το σχετικό ντοκουμέντο που δημοσίευσε η αγωνιστική ιστοσελίδα «Αυγουστίνος Καντιώτης», στο οποίο, στην αριστερή πλευρά, αποτυπώνονταν οι εξωφρενικές θέσεις σας, και στα δεξιά οι θέσεις της Ορθοδοξίας επί του θέματος, τις οποίες διατύπωναν δύο Άγιοι της Εκκλησίας μας και ο Σεβ. μητροπολίτης της περιοχής μου, ο κ. Θεόκλητος.

ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΑ

Διαβάζοντας τα όσα απίθανα και αθεολόγητα είπε, αυτός ο ρασοφόρος, στην ημερίδα, θέλεις να κλάψεις για το πνευματικό κατάντημα του ιστορικού Πατριαρχείου των ορθοδόξων!
Το θέμα της ομιλίας του ήταν: «Εκκλησιαστική – Εκκλησιολογική προσέγγιση: Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου». 
● Αναφερόμενος στην από δεκαετίες διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη, είπε: «η Εκκλησία εθεώρησε ως ένα βαθμό αναμενομένη και λογική την ύπαρξη αντιδράσεων σε ένα θέμα, το οποίο αποτελούσε ταμπού, τροφοδοτηθέν από χίλια έτη σχίσματος και μισαλλοδοξίας μεταξύ ανατολής και δύσεως». 
Εδώ, ο Αρχιγραμματέας, , διαπράττει δύο ολισθήματα: Πρώτον, ταυτίζει την «Εκκλησία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εκκλησία, π. Ελπιδοφόρε, είναι και η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία διαφωνούσε κάθετα με τα φιλοπαπικά ενδοτικά ανοίγματα του Αθηναγόρα. Μάλιστα, υπήρξαν και τρεις Αρχιερείς, αλλά και πολλές Μονές του Αγίου Όρους, που διέκοψαν το μνημόσυνό του. Αυτό το θέμα γιατί το αποκρύπτετε;
Δεύτερον, για ποιο «ταμπού» και ποια «μισαλλοδοξία» μιλάει ο κ. Αρχι-γραμματέας;  Οι Άγιοί μας που απέκοψαν και διαχρονικά πολέμησαν το Παπισμό, το έπραξαν γιατί ήταν “μισαλλόδοξοι” και είχαν «ταμπού» ή γιατί οι δυτικοί διέστρεψαν το δόγμα εισάγοντας πλήθος αιρετικών κακοδοξιών;  Ήταν “μισαλλόδοξος” ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο σύγχρονός μας Άγιος Νεκτάριος; Όλοι αυτοί οι πνευματοφόροι Άγιοι ήταν «φανατικοί» και «εμπαθείς» και παρεξήγησαν τους Δυτικούς και έπρεπε να γεννηθούν οι σημερινοί, πλήρεις «σοφίας», «αγάπης» και «κατανοήσεως», λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιερείς και θεολόγοι για «λύσουν» την “παρε-ξήγηση”;  Ντροπή!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αρχιγραμματέα, θα πρέπει να διακατέχονταν από «ταμπού» και «μισαλλοδοξία» και οι νεώτερες πατριαρχικές Σύνοδοι της Κωνσταντινουπόλεως των ετών  1722, 1727 και 1838, οι οποίες κατα-δίκασαν τον Παπισμό!  Αλλά τότε, το Φανάρι ήταν ορθόδοξο και αναμένο, ενώ τώρα αιρετικό και σβησμένο!
●  «Χαρακτηρίσαντες [οι Εσφιγμενίτες] αιρετικούς και τον Οικουμενικό Πατριάρχη και πάντας τους Πατριάρχας και αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών μετά των Ιεραρχών αυτών, έπαυσαν να μνημονεύουν του κανονικού ονόματος του οικείου αυτών επισκόπου, του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, με αποτέλεσμα να αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». 

  Και οι πρωτοετείς φοιτητές της θεολογίας γνωρίζουν ότι οι Ιεροί Κανόνες (ΛΑ’ Αποστολικός και ΙΕ’ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) δίδουν το δικαίωμα διακοπής μνημοσύνου, όταν κηρύσσεται απροκάλυπτα αίρεση. Και αν οι Εσφιγμενίτες  το έπραξαν άκαιρα, σήμερα που η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει αποθρασυνθεί εντελώς, διακοπή μνημοσύνου μπορεί να γίνει. Μάλιστα, οι Κανόνες αυτοί λένε ότι μια τέτοια ενέργεια όχι μόνο δεν εγκυμονεί κίνδυνο σχίσματος, αλλά αντίθετα προλαμβάνει το σχίσμα. Επί λέξει ο ΙΕ’ Κανόνας λέει: «Ουκ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι».  Συνεπώς, π. Ελπιδοφόρε, αυτοί που πρέπει να «αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές.

● «…υποκύψαντες [οι Εσφιγμενίτες] εις τον εκ δεξιών πειρασμόν ότι έφθασαν εις τοιούτον ύψος αρετής, ώστε να είναι άξιοι να κρίνουν το ορθόδοξον ή μη του φρονήματος ουχί μόνον του οικείου αυτών επισκόπου, αλλά συμπάσης της Ορθοδόξου ανά τον κόσμον Ιεραρχίας».

 
Στη θεολογική Σχολή που σπουδάσατε, π. Ελπιδοφόρε, δεν μάθατε ότι όταν κινδυνεύει η πίστη έχουν υποχρέωση ακόμη και οι «πέτρες» να σηκωθούν και να διαμαρτυρηθούν; Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: «Είναι εντολή Κυρίου να µή σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη, διότι λέγει “εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είµαι;» (Επιστολή προς Παντολέοντι Λογοθέτη, PG 99, 1321Α.Β, μετάφραση).

● «Ο “προεστώς” της ευχαριστιακής συνάξεως, ως “κατέχων τον Θρόνον του Θεού” στο ιερό Θυσιαστήριο, ανεδείχθη στη συνείδηση της Εκκλησίας ως καθήμενος εις “τόπον Θεού”, όπως έχει αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Και καταλήγει: “Δια του τρόπου τούτου η ενότης της Εκκλησίας εν τη Ευχαριστία καθίσταται αυτομάτως και ενότης εν τω επισκόπω”».

 
Κύριε Αρχιγραμματέα, το Άγιο Πνεύμα το οποίο φωτίζει την Εκκλησία οδηγώντας την εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16: 13) δεν περίμενε να γεννηθεί ο Ζηζιούλας για να «αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή…» οτιδήποτε. Η θεολογία δεν είναι μηχανολογία ή μαθηματικά για να «αποδείξουμε» κάποιο θεώρημα, αλλά μέθεξη του Θείου, την οποία μόνο οι Άγιοι αξιώθηκαν.  Η ζαλισμένη «θεολογία» του Ζηζιούλα τείνει να καταλήξει στο ότι κέντρο «της ευχαριστιακής συνάξεως» είναι, μάλλον, ο επίσκοπος και όχι ο Χριστός! (κι εδώ οσμή Παπισμού!)

Όσον αφορά τον επίσκοπο που είναι  «εις “τόπον Θεού”», θα πρέπει να ξέρει ο Άγιος Αρχιγραμματεύς, ότι αυτό παρέχει μεν κάποια δικαιώματα (απαίτηση σεβασμού, υπακοής, κ.λ.π.), αλλά, κυρίως, έχει τεράστιες υποχρεώσεις. Συνεπάγεται σταυρική και μαρτυρική πορεία, παρόμοια με εκείνη που ακολούθησε ο Μέγας Αρχιερεύς, ο Χριστός:

◊  Ο Κύριος νήστευσε 40 ημέρες. Οι σημερινοί επίσκοποι νηστεύουν;

◊  Ο Χριστός συνέχεια αγρυπνούσε και προσευχόταν γονατιστός με δάκρυα για το ποίμνιό του. Οι τωρινοί Αρχιερείς και Πατριάρχες ενδιαφέρονται όσο πρέπει για το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός ή το παρακολουθούν αδιάφοροι να το κατασπαράζουν οι ποικιλώνυμοι προβατόσχημοι λύκοι, οι αιρετικοί;

◊  Ο Χριστός είχε φτωχική και ταπεινή εμφάνιση, παρ’ όλο που είναι Θεός. Οι  πλείστοι σημερινοί Αρχιερείς κυκλοφορούν με λιμουζίνες και αεροπλάνα και φορούν πανάκριβα άμφια, τα οποία επιδεικνύουν σαν τις φιλάρεσκες γυναίκες! Επίσης, αρέσκονται στις κολακείες και στα αλληλολιβανίσματα. Έτσι ήταν ο  Χριστός;

◊  Ο Μέγας Αρχιερεύς οδηγήθηκε στο Γολγοθά και προειδοποίησε τους μαθητές Του ότι κι αυτοί θα μισηθούν και θα υποστούν διώξεις. Ερωτούμε: οι σημερινοί επίσκοποι και Πατριάρχες διώκονται, υποφέρουν υπερασπιζόμενοι την Πίστη του Χριστού ή αδιαφορούν γι’ αυτήν, γι’ αυτό και καλοπερνούν, αφού τα έχουν καλά με όλους τους «ισχυρούς της ημέρας», θρησκευτικούς και κοσμικούς;

◊  Επίσης, όταν είσαι «εις τόπον Θεού» δεν προσφέρεις Κοράνια. Δεν αποκαλείς «ιερό» και «άγιο» το βιβλίο που αρνείται τη Θεότητα του Χριστού και παρακινεί σε πόλεμο κατά των χριστιανών, τους οποίους κατηγορεί ότι νόθευσαν το Ευαγγέλιο!

◊  Τέλος, π. Ελπιδοφόρε, όταν είσαι «εις τόπον Θεού», την Κυριακή της Ορθοδοξίας καταφέρεσαι κατά των αιρετικών και των  εχθρών της Εκκλησίας και όχι εναντίων των ορθοδόξων χριστιανών!

Όντως, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι «εις “τόπον Θεού”». Έχετε υπ’ όψιν, όμως, ότι και ο προκάτοχός του, ο Νεστόριος, ήταν κι αυτός «εις “τόπον Θεού”». Και βέβαια, «εις “τόπον Θεού”» θα καθίσει και ο Αντίχριστος (Β’ Θεσ. 2:4).

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ

Επίσης, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, επικαλέσθηκε τον «δ’ και η’ κανόνα της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου», καθώς και τους «κανόνες λδ’ της Πενθέκτης εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου και α’ της εν Κων/πόλει Πρωτοδευτέρας Συνόδου» βάσει των οποίων οι μοναχοί οφείλουν υπακοή στον επίσκοπό τους (εν προκειμένω, για τους αγιορείτες, στον Πατριάρχη). Σύμφωνοι, π. Ελπιδοφόρε, αλλά με την αυτονόητη προϋπόθεση ότι αυτός «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας». Όταν όμως, κηρύττει ρήματα διεστραμμένα, τότε οι μοναχοί έχουν υποχρέωση να κάνουν ανυπακοή, κατά το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. 5:29).  Ο Απόστολος Παύλος καλεί τους Γαλάτες να διώξουν και να αναθεματίσουν ακόμη και τον ίδιο, στην υ-ποθετική περίπτωση που όταν ξαναερχόταν τους κήρυττε διαφορετικά πράγματα, απ’ όσα αρχικά, τους είχε ευαγγελίσει! (Γαλ. 1:8)
Έχετε πτυχίο θεολογίας κ. Αρχιγραμματέα. Δεν μάθατε από την εκκλησιαστική ιστορία, ότι υπήρξαν και εποχές, όπως η σημερινή, όπου ήταν κακή η υπακοή και αγία η ανυπακοή; Λόγου χάρη, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ήταν απλοί μοναχοί. Κι όμως δεν έκαναν «υπακοή». Ο μεν πρώτος κατατρόπωσε τους εικονομάχους Πατριάρχες και Αρχιερείς, ο δε δεύτερος, αγωνίσθηκε με σθένος κατά της επικρατούσας, τότε, αίρεσης του μονοθελητισμού!
Και γιατί χρησιμοποιείτε τους Ιερούς Κανόνες «κατά το δοκούν»; Τους Κανόνες ΞΕ’ των Αγίων Αποστόλων και Θ’, ΛΓ’ της Συνόδου της Λαοδικείας, που απαγορεύουν ρητώς τις συμπροσευχές με ετερόδοξους, επισείοντας την ποινή της καθαίρεσης για τους παραβάτες, τους έχετε «καταργήσει»; Γιατί; Επειδή δεν σας συμφέρουν και επειδή, βάσει αυτών, θα πρέπει να καθαιρεθεί ο Πατριάρχης και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές; Και δεν είναι μόνο αυτοί οι Ιεροί Κανόνες που αθετούν οι Οικουμενιστές. Υπάρχουν και άλλοι που απαγορεύουν την είσοδο αιρετικών κληρικών σε ορθόδοξο Ναό… κ.λ.π.

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΟΙ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Αυτή η ομιλία που εκφώνησε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, απο-τελεί, για μένα, απόδειξη ότι η «αγάπη» που φαίνεται να ξεχειλίζει από τις καρδιές των Οικουμενιστών είναι μια “σαπουνόφουσκα”. Το είπε και ο Γέρων Παίσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει»(«Παρακαταθήκη» τεύχος 52 του 2007).  Οι φουκαράδες  σχισματικοί μοναχοί της Εσφιγμένου, τραβούν τα πάνδεινα, λόγω της, αδιάκριτης έστω, υπερευαισθησίας τους στα θέματα των ορθόδοξων παραδόσεων. Ερωτώ: Από τους ωκεανούς αγάπης του κ. Βαρθολομαίου προς τον παναιρετικό Πάπα, δεν περισσεύει καμμιά σταγόνα και γι’ αυτούς τους ταλαί-πωρους αδελφούς μας;
Είπε ο Αρχιγραμματέας:
□  «Ομοιάζουν [οι Εσφιγμενίτες] με όσους χαρακτηρίζει ο Κύριος ως κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας, αλλά νύκτωρ, εν κρυπτώ και παραβύστω»
Πατέρα Ελπιδοφόρε, με «κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας» ομοιάζουν οι φίλοι σας οι Οικουμενιστές. Αν εισέρχονταν δια της «θύρας», που είναι ο Χριστός (Ιω. 10:7), θα αγαπούσαν τα πρόβατα και δεν θα τα παρέδιδαν στους νοητούς «λύκους» του Παπισμού και του Π.Σ.Ε.
Όσον αφορά το «εν κρυπτώ και παραβύστω», αυτή η τακτική είναι ιδί-ωμα του Οικουμενιστών (και του πονηρού πνεύματος που τους υποκινεί) που ενώ είναι ισχνή μειοψηφία μέσα στην Εκκλησία, επειδή βρίσκονται σε υψηλές θέσεις, περνούν τα δικά τους θελήματα, καταλύοντας το σύστημα της Συνοδικότητας. Την ουσιαστική κατάλυση της συνοδικότητας κατείγγειλε και ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός.
□  «Πολλήν έκαμε υπομονή τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Μήτηρ Εκκλησία, όσο και η Ιερά Κοινότης, ως εν Χριστώ αδελφότης μεριμνώσα για τη σωτηρία και την ανάνιψή τους εκ της πλάνης».
Πράγματι, κ. Αρχιγραμματέα,  «πολλήν υπομονή έκαμε» τόσο το Άγιο Όρος όσο και οι Ελλαδίτες Αρχιερείς με τον αθεόφοβο προϊστάμενό σας. Καλά θα είναι να εγκαταλείψουν την τακτική του στρουθοκαμηλισμού και να υπερασπίσουν την ατιμαζόμενη απ’ αυτόν, Εκκλησία του Χριστού. Έτσι, υπάρχει ελπίδα, λόγω του «ραπίσματος» που θα δεχθούν οι Οικουμενιστές, να συνέλθουν και να «ανανήψουν εκ της πλάνης».
□  «Δεν αρκέσθησαν στην ιδία πλάνη, αλλά εξήσκησαν καθ’ όλα αυτά τα χρόνια συστηματική προσπάθεια να παρασύρουν στην εκτός της Εκκλησίας πνευματική απώλεια και άλλους πιστούς και κληρικούς, διαδίδοντες με κάθε τρόπο τις δοξασίες τους»
Αυτή η κατηγορία «ταιριάζει-γάντι» για τους Οικουμενιστές που, τον τελευταίο καιρό, επιδίδονται σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα των κακοδοξιών τους, μέσω νεοεκδοθέντων εντύπων, ημερίδων, του διαδικτύου, κ.λ.π.
Πάντως, αν με τα λόγια αυτά εννοεί, ο κ. Αρχιγραμματέας, ότι οι Εσφιγμενίτες ενημερώνουν τον κόσμο για την αίρεση του Οικουμενισμού, θα σημείωνα ότι καλά θα κάνουν να τους μιμηθούν και οι υπόλοιπες Μονές του Αγίου Όρους, καθώς και οι δεσποτάδες μας, οι οποίοι κρατούν τον πιστό λαό στο σκοτάδι.
□  «Δεν είναι πρώτη φορά που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις» [σαν αυτό της Μονής Εσφιγμένου].
Θα έλεγα στον π. Ελπιδοφόρο ότι «δεν είναι πρώτη η φορά που η Εκκλησία» βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας αίρεσης, όπως αυτής του Οικουμενι-σμού. Ας θυμηθούμε την εποχή του Αρειανισμού.

ΚΟΛΑΚΕΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ

Εν συνεχεία, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, πλέκει το εγκώμιο των δύο κορυφαίων Οικουμενιστών σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναρωτήθηκα “γιατί το κάνει αυτό; Επιδιώκει τίποτα; Εν τέλει, σε ποιους απευθύνεται; Στους παριστάμενους της Ημερίδας ή στον Πατριάρχη και στον Περγάμου;”  Ακούστε τι είπε γι’ αυτούς: «…ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας»!  Και για τον Παναγιώτατο: «ο νυν ευκλεώς Πατριαρχεύων Αυθέντης και Δεσπότης ημών Παναγιώτατος κ. κ. Βαρθολομαίος»!
Κύριε Λαμπρυνιάδη, «Αυθέντης ημών» με κεφαλαίο άλφα και «Δεσπότης ημών» με κεφαλαίο δέλτα, καλείται μόνον ο Θεός! Επίσης, αν και αυτό καταχρηστικά χρησιμοποιείται για τους μητροπολίτες, και τα «κ.κ.» είναι τα αρχικά των λέξεων «Κύριος Κύριος» με τις οποίες κλήθηκε μόνο ο Θεός (Ιεζ. 12:10, Αμώς 5:3, Κριταί 2:1, κ.ά.) Όσον αφορά το «ευκλεώς Πατριαρχεύων»… καλύτερα να μην το σχολιάσουμε!
Πάντως, ας μου επιτρέψει ο π. Ελπιδοφόρος –δια παν ενδεχόμενον– να του πω ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γίνει ένας άσημος μοναχός του Αγίου Όρους, έστω και της σχισματικής Μονής Εσφιγμένου, παρά να γίνει Πατριάρχης και να κινδυνεύσει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής του (τι γαρ ωφελείται ανθρωπος εαν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; Ματθ. 16:26)

ΝΑ ΕΚΔΙΩΧΘΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ»

ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Προς το τέλος της ομιλίας του, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, αγανακτισμένος είπε: «Η Εκκλησία έδωσε τη λύση. Η Μονή Εσφιγμένου έχει την αδελφότητά της [εννοεί την νέα συνοδεία που μένει στις Καρυές]. Διάλογος πλέον με τους κατέχοντες το κτιριακό συγκρότημα της Μονής δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με προοπτική είτε την εν μετανοία ένταξή τους στην κανονικότητα και στην υπό τον Ηγούμενο αδελφότητα, είτε τον τρόπο και το χρονοδιάγραμμα της οριστικής αποχωρήσεώς τους από τον Ιερό τόπο. Γένοιτο!»
Κύριε Λαμπρυνιάδη, ποιο είναι το μείζον: η αίρεση ή το σχίσμα;  Προφανώς το πρώτο. Επειδή λοιπόν ο Θεός μας, είναι Θεός δικαιοσύνης, πιστεύω ότι το δικαιότερο θα ήταν το να εκδιωχθούν πρώτα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι Οικουμενιστές και έπειτα οι Εσφιγμενίτες από το Άγιο Όρος. Προσευχόμαστε στο Θεό να μας χαρίσει ένα νέο «Μάρκο Ευγενικό» που θα πάρει το «φραγγέλιο» και θα εκβάλει όχι από τον περίβολο (Ιω. 2:15), αλλά μέσα από το Ναό του Θεού αυτούς που προσέβαλλαν και μαγάρισαν με τις κακοδοξίες τους τον ιερό και ιστορικό Πατριαρχικό Θρόνο. Πιστεύω ότι αν συμβεί αυτό, τότε θα λυθεί αυτόματα και το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, διότι μη ούσης της αίρεσης του Οικουμενισμού, οι αδελφοί δεν θα έχουν κανένα πλέον λόγο να μην ενσωματωθούν στην Εκκλησία του Χριστού. Γένοιτο!
πηγή:http://www.ekklisiastikos.com/2010/04/blog-post_20.html

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΟΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ

 Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα, ολίγα και απαραίτητα λαλούσα, ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος, ετίμα όλους και επροσκύνει, είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον, δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον, ήτο μακράν από τόν γέλωτα και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.

Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού.

Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής, είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους, χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα, ωραισμένους με κόρας οξείς και όμοιας με τήν ελαίαν και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.

Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.

Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.

Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά, λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.

Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ, είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.


Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν, εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα, καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.

Και δια να ειπούμεν καθολικώς, η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα, ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα, εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.

Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος, από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν, ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού, επήγε να Την ιδεί, και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν, ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.


Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον, διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον, ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.

Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος, δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός, εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς, με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.

Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας, όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι, επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.

π. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ: ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ - ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΦΡΙΞΤΕ!!!

Ο π. θεόδωρος Ζήσης διδάκτωρ του Α.Π.Θ. ενημερώνει για τις αιρετικές διδασκαλίες που διδάσκουν οι υπηρέτες καθηγητές της αιρέσεως του οικουμενισμού στην Θεολογική του Α.Π.Θ. ... Ακόμη και κατά του Ευαγγελίου και των Αγίων πατέρων μιλούν στην Θεολογική του Α.Π.Θ.

Οι σκοτεινές δυνάμεις κάνουν καλά το έργο τους Χριστιανοί ... Αλλά μελετούν χωρίς Αυτόν που εποίησε τον ουρανό και την Γη και πάντα τα εν αυτής...

ΑΚΟΥ ΚΑΙ ΦΡΙΞΕ ΟΡΘΟΔΟΞΕ ΕΛΛΗΝΑ !!!

Ο Χριστός ευλογεί τα παιδιά Κατά Ματθαίον (19ο, 13-15)

Ο Χριστός ευλογεί τα παιδιά Κατά Ματθαίον (19ο, 13-15)

13 Τότε προσηνέχθησαν αὐτῷ παιδία ἵνα τὰς χεῖρας ἐπιθῇ αὐτοῖς καὶ προσεύξηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμησαν αὐτοῖς. 14 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. 15 καὶ ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας αὐτοῖς ἐπορεύθη ἐκεῖθεν

Εκείνο τον καιρό
Κάποιες μητέρες έφεραν τα μικρά παιδιά τους
μπροστά στον Ιησού.

Ηθελαν πολύ, να βάλει τα χέρια του

επάνω στά κεφαλάκια τους.

Να τα ευλογήσει μεαγάπη
και να προσευχηθεί γι' αυτά.

Οι μαθητές του όμως,

τους μίλησαν με αυστηρότητα

και τους εμπόδιζαν να πλησιάσουν κοντά του

Βλέποντας αυτά ο Ιησους, τους είπε
Αφήστε τα παιδιά, να έρθουν κοντά μου
καί μην τα εμποδίζετε.

Αυτά είναι πλασμένα

για τη βασιλεία των ουρανών,

όπως κι όσοι θα μοιάσουν την αθωότητά τους.

Μετά έβαλε τα χέρια του
επάνω στα κεφάλια τους και τα ευλόγησε.

Πηγή: www.briefingnews.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟ ΜΑΣ: «ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ! ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΙΚΗ ΣΩΣΕ ΜΕ!»

Παναγία μου! Μητέρα μου Πονεμένη και Στοργική! Βασίλισσά μου, που προσκυνείσαι από Τάγματα Αγγέλων και Αρχαγγέλων, και υμνείσαι από αναρίθμητα πλήθη πιστών Χριστιανών σου, κλίνε, Παναγία μου, το αυτί Σου να Σου πω τον μυστικό πόνο της ψυχής μου.
Με βλέπεις. Είμαι βασανισμένος άνθρωπος, αμαρτωλός, που δεύτερος αμαρτωλός σαν και μένα άλλος, δεν υπάρχει. Θλίβομαι, πονώ, κλαίω, σπαράζει η ψυχή μου που Σου το λέγω, Παναγία μου. Το κρατώ μυστικό από τους άλλους. Γιατί πώς να τους το πω; Με τι λόγια, με τι κουράγιο να τους μιλήσω, να τους παρουσιάσω την αθλιότητά μου, τις πολλές μου αμαρτίες; Σε Σένα, Παναγία μου, Μητέρα μου Γλυκειά, λέω τον πόνο και εκφράζω τη μεγάλη μου θλίψη. Τα βάσανά μου είναι πολλά, γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές και μεγάλες. Έλα, λοιπόν, Παναγία μου, Λυπήσου με και Βοήθησέ με. Δώσε μου μετάνοια, Δώσε μου Χάρη να μετανοήσω, να κλάψω, όπως μου πρέπει, να πέσω κάτω να ζητήσω το έλεος από τον Μονογενή Σου Υιό, να ειρηνεύσω, να σωθώ.

Παναγία μου, Παναγία μου, Κάνε μου τούτο το μεγάλο καλό. Σήκωσε από πάνω μου την αμαρτία και τη θλίψη, τον πόνο της ψυχής μου. Διώξε από κοντά μου τα βάσανα και τους πειρασμούς. Και Σώσε με, Γλυκειά μου Παρθένα, Μητέρα του Κυρίου και Σωτήρος μου.

Αμήν.

Κυριακή Γ΄ Νηστειών – Της Σταυροπροσκυνήσεως

 «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι »

Την τρίτη Κυριακή των Νηστειών έχουμε φθάσει στο μέσο της Σαρακοστής.
Άλλες τρεις βδομάδες έμειναν για την ερχομό της Μεγάλης Εβδομάδας. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες, κατά τις οποίες κάναμε προσπάθεια να είμαστε καλύτερα παιδιά, υπάκουα στο θέλημα του Θεού αλλά και των γονέων μας, να είμαστε εγκρατείς όχι μόνο στο φαγητό αλλά και στη συμπεριφορά μας. Ο κόπος ο πνευματικός είναι πιο έντονος τη Σαρακοστή για όποιον μάχεται και προσεύχεται. Έτσι, αυτή την Κυριακή η Εκκλησία μάς δίνει έναν βοηθό, τον Σταυρό του Κυρίου μας. Ένα σύμβολο στο οποίο προσβλέπουμε με πίστη και παίρνουμε δύναμη.



Όλοι μας παίρνουμε δύναμη από τον Σταυρό, γιατί πάνω σ΄ αυτόν θυσιάστηκε ο Κύριός μας για τις δικές μας αμαρτίες. Ωστόσο, αυτή την Κυριακή δεν τον βλέπουμε μέσα από τον πόνο που προκαλεί το σταυρικό μαρτύριο, όπως θα συμβεί τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τον βλέπουμε ως σύμβολο νίκης και χαράς, για να πάρουμε κουράγιο και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας και τις υπόλοιπες μέρες της Σαρακοστής. Τον βλέπουμε και θυμόμαστε τον Κύριο που μας προσκαλεί στο Ευαγγέλιο που θα ακούσουμε την Κυριακή αυτή: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι » «Όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας μ΄ ακολουθεί».



Την Κυριακή το πρωί, μετά τη Δοξολογία ο Σταυρός θα μεταφερθεί στο κέντρο του ναού. Όλες τις μέρες αυτής της εβδομάδας θα μείνει εκεί, για να τον προσκυνούν και να αγιάζονται οι πιστοί.

Τη μέρα αυτή ψάλουμε το παρακάτω τροπάριο:

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Πρώτα-πρώτα, λοιπόν, ομολογούμε και κηρύττουμε και αποδεχόμαστε τα δώδεκα άρθρα πού Βρίσκονται στο κοινό Σύμβολο της Πίστεως, δηλαδή αυτά πού περιέχονται στο «Πιστεύω εις ένα Θεόν», τα οποία καθημερινά τα διαβάζουμε και ό καθένας μόνος του και από κοινού, και στα κελλιά μας και στις άγιες εκκλησίες του Θεού, στις όποιες θα τύχει να παρευρεθούμε. Διότι ακούμε τον θείο Χρυσόστομο να λέγει: «Είναι δόγματα πού κατέβηκαν από τον Ουρανό οι φρικτοί κανόνες πού βρίσκονται στο Σύμβολο» (στην Ομιλία Μ' στην Α' προς Κορινθίους).

Δεύτερο, ομολογούμε και ενστερνιζόμαστε όλα τα αλλά δόγματα, όσα ή Καθολική και Ανατολική Αγία Εκκλησία του Χριστού ομολογεί και κηρύττει. Τόσο αυτά πού αφορούν την υψηλή και Τριαδική θεολογία, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, των οποίων ή Θεότητα είναι μία, σύμφωνα με τον Ε' Κανόνα της δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου, όσο και αυτά πού έχουν σχέση με την βαθιά και ένσαρκη Οικονομία του Θεού Λόγου. Και για να πω αυτό πού λέει ό Μέγας Βασίλειος: «Πιστεύουμε σύμφωνα με όσα ομολογήσαμε ατό βάπτισμα μας και φρονούμε σύμφωνα με' όσα έχουμε πιστεύσει» (στον Α' Ασκητικό Λόγο).

Τρίτο, ομολογούμε και αποδεχόμαστε με ευσεβές φρόνημα τα επτά θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι: Το άγιο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο, ή θεία Ευχαριστία, ή Ιεροσύνη, ό νόμιμος Γάμος, ή Μετάνοια και το Ευχέλαιο. Και αυτά τα τιμούμε και τα σεβόμαστε με κάθε πίστη και ευλάβεια, ως αναγκαιους συντελεστές στη σωτηρία της ψυχής μας• και αποδεχόμαστε την χάρη και τον αγιασμό αυτών των Μυστηρίων, σύμφωνα με το (ιεροτελεστικό) τυπικό πού τηρείται και διαφυλάσσεται στην Ανατολική (Ορθόδοξη) του Χριστού Εκκλησία.

Τέταρτο, κρατάμε τίς αποστολικές παραδόσεις, πού διδαχθήκαμε είτε προφορικά είτε με' Επιστολή των θείων και ιερών Αποστόλων και μένουμε (σταθεροί) σ' αυτά πού μάθαμε και επιβεβαιώσαμε, όπως ό απόστολος Παύλος παραγγέλλει σ' εμάς και σ' όλους τους χριστιανούς και στην Α' προς Κορινθίους Επιστολή και στην Β' προς Θεσσαλονικείς και στην Β' προς Τιμόθεο.

Πέμπτο, μαζί με τις παραδόσεις των αποστόλων κρατούμε και αποδεχόμαστε και τις παραδόσεις της Εκκλησίας, δηλαδή αυτές που ορίσθηκαν από τους διαδόχους των αποστόλων -ήταν φρόνημα του κακόδοξου Μοντανού, ό όποιος άκμασε κατά τον δεύτερο αιώνα, το να αθετεί τις παραδόσεις και τις συνήθειες της Εκκλησίας, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, βιβλίο Ε', κεφ. ΙΕ' της Εκκλησιαστικής Ιστορίας-, γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους• μη κάτι τέτοιο! Άλλα μάλλον το ένα είναι συστατικό του άλλου. Γιατί, αφενός τα δόγματα της Πίστεως συνιστούν (συγκροτούν) τις παραδόσεις της Εκκλησίας• και αφετέρου οϊ παραδόσεις της Εκκλησίας θεμελιώνονται επάνω στα δόγματα της Πίστεως. Έτσι και τα δύο μαζί έχουν την ίδια σπουδαιότητα για την ευσέβεια (των πιστών). Γι' αυτό και ό μέγας Βασίλειος είπε ότι «αυτά τα δύο έχουν την ίδια ισχύ για την ευσέβεια» (Κανόνας 91ος). Γιατί, όπως οί μεγάλες πέτρες στέκονται με τίς μικρές, και οϊ δύο μαζί συγκροτούν την οικοδομή -επειδή αν θελήσει κανείς να γκρεμίσει τίς μικρές, γκρεμίζει ταυτόχρονα και τίς μεγάλες-, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τα δόγματα της Πίστεως στέκονται μαζί με τίς παραδόσεις της Εκκλησίας• και αν θελήσει κανείς να αθετήσει τίς παραδόσεις της Εκκλησίας, αθετεί μαζί και τα δόγματα της Πίστεως. Για αυτό είπε πάλι ό Μέγας Βασίλειος: «Γιατί αν επιχειρούσαμε να εγκαταλείψουμε τίς άγραφες συνήθειες, επειδή τάχα δεν έχουν μεγάλη σπουδαιότητα, χωρίς να το είχαμε αντιληφθεί θα ζημιώναμε στα πιο σημαντικά σημεία το Ευαγγέλιο• και μάλλον θα καταντούσαμε το κήρυγμα (του Ευαγγελίου) απλό όνομα (Κανόνας 91ος).

Έκτο, κρατούμε και αποδεχόμαστε όλους τους ιερούς κανόνες των πανευφήμων αποστόλων, των επτά Οικουμενικών Συνόδων, των τοπικών Συνόδων και των κατά μέρος αγίων και θεοφόρων πατέρων, πού επικυρώθηκαν από την Έκτη Οικουμενική Σύνοδο στον β κανόνα της και από την Έβδομη στον α' κανόνα της. Και μαζί με τους κανόνες αποδεχόμαστε και τα πρακτικά των ίδιων αγίων Συνόδων, γιατί και τα δύο αυτά έχουν την ίδια εγκυρότητα.

Έβδομο, και για να ολοκληρώσουμε, όλα όσα αποδέχεται και ομολογεί ή Αγία, Καθολική, Αποστολική και Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, ή κοινή και πνευματική μας μητέρα, αυτά και εμείς αποδεχόμαστε και ομολογούμε μαζί της. Και όσα αυτή αποστρέφεται και αποκηρύττει, αυτά παρόμοια κι' εμείς τα αποκηρύττουμε και τα αποστρεφόμαστε μαζί της σαν παιδιά της και ειλικρινή και γνήσια.

(από ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΦΙΛΟΙ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ ΆΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ).

Ποιοί ήταν οι Απόστολοι και πως πέθαναν;

Ο Πέτρος : τον σταύρωσαν!

Ο Ανδρέας :  τον σταύρωσαν!

Ο Ματθαίος :  τον έκαψαν ζωντανό σε ένα καμίνι.

O Ιάκωβος, γιος του Αλφαίου : τον σταύρωσαν!

Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής : τον σταύρωσαν!

Ο Φίλιππος :  τον κρέμασαν ανάποδα κι έπειτα τον σταύρωσαν!

Ο Ιάκωβος γιος του Ζεβεδαίου :   τον έσφαξαν.

Ο Βαρθολομαίος : τον σταύρωσαν!

Ο Ιούδας ο Θαδδαίος : τον θανάτωσαν με τόξα.

Ο Θωμάς : τον θανάτωσαν με τόξα.

Ο Ματθίας (που πήρε την θέση του Ιούδα του Ισκαριώτη): με φρικτά βασανιστήρια.

Ο Ιωάννης ο Θεολόγος :  πέθανε με φυσικό θάνατο.

ΤΙ ΕΝΟΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψει τους Πατέρας δεν είναι ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν, βασιζόμενοι μόνον εις την Αγίαν Γραφήν και δεν ακολουθούν την ερμηνείαν αυτής υπό των Αγίων Πατέρων, προτεσταντίζουν.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν, ανατρέποντες όσα άχρις ημών η πολιά αρχαιότης διέσωσε, πλήττουν εις τα καίρια την Εκκλησίαν.

Όσοι δεν έπονται εις την ποικίλην διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, αντιπίπτουν εις το Πνεύμα το Άγιον.

Όσοι ανατρέπουν τας Παραδόσεις της αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ομοιάζουν με τον ρωμαίον στρατιώτην, ο οποίος εράπισε εις την σιαγώνα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Αντιθέτως,

Όσοι ομιλούν περί Εκκλησίας και νοούν Πατέρας, αυτοί είναι όντως Ορθόδοξοι.

Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, αυτοί ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, αυτοί δοξάζουν αληθώς τον Θεόν.

Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι' αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει.

Εκ του περιοδικού "Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία"
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (18 Ἰανουαρίου)

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ.
Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου

Ἐάν, βεβαίως, ὃλοι οἱ ἅγιοι εἶναι ἣρωες τῆς πίστεως, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξάνδρειας εἶναι « ὁ ἀγιώτερος τῶν ἡρώων ἢ μᾶλλον ὁ ἡρωϊκότερος τῶν ἁγίων». Διότι ὂχι μόνο ἒζησε βίο ἃγιο, ἀνεπίληπτο, ἀσκητικό καί ἀποτέλεσε πρότυπο ἀληθινοῦ ποιμένα ἀλλά  ἀντιστάθηκε μέ ἀδιάπτωτο σθένος καί ἀτρόμητο θάρρος στίς δυνάμεις τοῦ σκότους καί κατώρθωσε νά ἀνατρέψει τήν πορεία ὀλέθρου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία τόν ἀπεκάλεσε Μέγα. Καί πράγματι ὑπῆρξε μέγας τῆς ἐκκλησίας πατέρας, ἓνας ἀπό τούς ἐπιφανέστερους οἰκουμενικούς διδασκάλους καθώς ἐπίσης καί ὁ ἐνδοξότερος ὑπέρμαχος τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ.

Γεννήθηκε στήν Ἀλλεξάνδρεια στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα (293-298 μ.Χ.) ἀπό γονεῖς περιβόητους γιά τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή τους. Ἀπό τήν παιδική του ἀκόμη ἠλικία ἐκδήλωσε τήν κλίση του πρός τήν ἱερωσύνη. Διότι παίζοντας μία ἡμέρα μαζί με συνομήλικές του κοντά στή θάλασσα, μιμήθηκε τό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου καί βάπτισε παιδιά τῶν εἰδολολατρῶν. Τό ἱερό αὐτό παιχνίδι κίνησε τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος. ἀφοῦ βεβαιώθηκε ὃτι ὁ μικρός Ἀθανάσιος εἶχε τηρήσει με ἀξιοθαύμαστη ἀκρίβεια ὃλους τούς κανόνες τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, ἀνεγνώρισε ὡς ἒγκυρες τίς βαπτίσεις. Ἒμεινε δέ κατάπληκτος ἀπό τήν εὐσέβεια και τά ἒκτακτα διανοητικά χαρίσματα τοῦ Ἀθανασίου. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα τοῦ ἂνοιξε τίς πύλες τῆς ἀρχιεπισκοπῆς καί ἀνέλαβε, σάν πατέρας φιλόστοργος, τήν προστασία και τήν μόρφωσή του.

Ὁ Μ.Ἀθανάσιος, ἀναμφίβολα, σπούδασε στίς περίφημες φιλοσοφικές καί κατηχητικές Σχολές τῆς Ἀλεξάνδρειας, τήν ἀρχαία κλασσική γραμματεία, τήν φιλοσοφία, τήν ρητορική καί ἄλλες ἐπιστῆμες. Ἐπίσης ἐπιδόθηκε μέ ζῆλο στή μελέτη τῶν πολυπληθῶν συγγραμμάτων τοῦ Ὠριγένη καί ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων. Κυρίως ὃμως μελέτησε, ὃσο κανείς ἂλλος, τήν Ἀγία Γραφή, ἀπό τήν ὁποία ἀπεκόμισε τόν πλοῦτο τῶν θεολογικῶν του γνώσεων. Χάρις δέ στά μεγάλα προσόντα μέ τά ὁποῖα ἦταν προικισμένος ἀπό τόν Θεό ἀξιώθηκε, σέ νεαρή ἀκόμη ἡλικία, νά γίνει γραμματέας καί σύμβουλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξάνδρου.

Μέσα λοιπόν στό ἀγιασμένο περιβάλλον τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς  τοῦ δόθηκε εὐκαιρία νά συναναστραφεῖ μέ κληρικούς, οί ὁποῖοι ἒφεραν ἐμφανῆ τά στίγματα τοῦ μαρτυρίου ἀπό τόν τελευταῖο διωγμό τοῦ Μαξιμίνου, μέ ἀποτέλεσμα νά τοῦ σφυρηλατήσουν ἔνα χαρακτῆρα σταθερό καί ἂκαμπτο καί νά θερμάνουν τήν ἐπιθυμία του νά βαδίσει στά ἲχνη τῶν ὁμολογητῶν καί μαρτύρων. Ὁ πόθος του ἀκόμη γιά ὑψηλή πνευματική ἐργασία τόν ὁδήγησε στήν ἒρημο τῆς Θηβαϊσας, στόν καθηγητή τῆς ἐρήμου τόν Μέγα Ἀντώνιο, ὃπου παρέμεινε γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ἀργότερα κατέγραψε τόν θαυμαστό βίο τοῦ μεγάλου ἀναχωρητῆ.

Ἀναγκάσθηκε, ὡστόσο, νά ἐγκαταλείψει τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου καί νά ὑπακούσει στή φωνή τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, πού τόν καλοῦσε στό στίβο τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἀναλάβει τόν ἀγῶνα κατά τοῦ αἱρεσιάρχη Ἀρείου. Πράγματι. Σέ ἡλικία 23 χρονῶν χειροτονήθηκε διάκονος  και  πρόσφερε πολύτιμες ὑπηρεσίες στόν Ἐπίσκοπό του. Ἀσχολήθηκε δέ μέ τήν συγγραφή δύο ἀπολλογητικῶν συγγραμμάτων του: «Λόγος κατά Ἑλλήνων» καί «Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου».

Συνώδευσε μάλιστα τόν Ἀρχιεπίσκοπο  Ἀλέξανδρο στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νίκαιας τό 325 μ.Χ. Ὁ "μικρός τό δέ μας" Ἀθανάσιος, ὁ μικρός κατά τό ἀνάστημα ἀλλά γίγαντας κατά τό φρόνημα, ἀν καί ἦταν μόνο διάκονος, ἀναδείχθηκε ὁ σημαιοφόρος τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὁ φοβερώτερος πολέμιος τοῦ Ἀρείου. Ἀγωνίσθηκε μέ ἒνθεο ζῆλο και  κατώρθωσε μέ τούς φλογερούς λόγους του να ἀποστομώσεις τόν Ἂρειο καί νά ὑποστηρίξει τήν θεότητα τοῦ Λόγου.

Παρότι ἦταν νεώτατος, εἶχε κατανοήσει μέ τό ὀξύ πνεῦμα πού τόν κοσμοῦσε, ὃτι ἡ Ἐκκλησία θά βυθιζόταν σέ δεινό βάραθρο, ἐάν ἐπικρατοῦσε ἡ αἳρεση τοῦ Ἀρείου. Διότι ὁ Ἂρειος μέ τήν διδασκαλία του καταργοῦσε τό θεμέλιο τοῦ χριστιανισμοῦ, τήν Ἁγία Τριάδα καί ἀνέτρεπε ὃλη τήν χριστιανική πίστη.

-Ὁ Χριστός, ἒλεγε ὁ βλάσφημος Ἂρειος, εἶναι ὁμοιούσιος πρός τόν Πατέρα.

-Ὂχι, ἀντέλεγε σταθερά ὁ φωτισμένος Ἀθανάσιος, εἶναι ὁμοούσιος.

Καί ἡ ἀλήθεια θριάμβευσε. Ὁ ὃρος «ὁμοούσιος» ἒγινε ἡ βάση ἐπάνω στήν ὁποία οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες τῆς Συνόδου θέσπισαν τά 7 πρῶτα ἂρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἡ φήμη δέ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἒφθασε μέχρι τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἡ δέ ἁγιασμένη μορφή του ἠλέκτριζε τά πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν.

            Ἒνα χρόνο μετά τήν Σύνοδο, ὁ γηραιός ἐπίσκοπος Ἀλέξανδρος βρισκόταν στήν ἐπιθανάτια κλίνη του καί ἀναζητοῦσε ἐπίμονα τόν Ἀθανάσιο, ὣστε νά τόν ὑποδείξει ὡς διάδοχό του. Ἀλλ’ ὁ Ἀθανάσιος προβλέποντας τήν ἐκλογή του ἀπουσίαζε σκόπιμα, διότι θεωροῦσε τόν ἑαυτό του, ἐξ’ αἰτίας τῆς βαθειᾶς ταπεινοφροσύνης του, ἀκατάλληλο τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ  ἀξιώματος. Τότε ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος εἶπε τά ἑξής: «Ἀθανάσιε νομίζεις ἐκπφευγέναι˙ οὐκ ἐκφεύξει δέ». Ἐπιπλέον, ἂπειρο πλῆθος λαοῦ, τό ὁποῖο κυριολεκτικά λάτρευε τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο, παρέμενε στόν καθεδρικό ναό ἐπί ὁλόκληρα ἡμερονύκτια ἀπαιτώντας ἀπό τούς ἐπισκόπους, τόν Ἀθανάσιο ὡς ποιμενάρχη του. Ἒτσι ὁ Μ.Ἀθανάσιος ἀνέβηκε στόν θρόνο τοῦ Εὐαγγελιστή Μάρκου, τήν 8η Ἰουνίου τοῦ 328 μ.Χ. σέ ἡλικία μόλις 30 ἢ 33 ἐτῶν. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας ἦταν ἀναμφίβολο ἒργο τῆς Θείας Πρόνοιας γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦταν ἐπιτακτική ἀνάγκη νά ἀναλάβει τό πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας ἕνας ἂξιος ἀρχιερέας κοσμένος μέ ἡγετικά προσόντα, ἀδαμάντινο χαρακτῆρα καί πολλές ἀρετές. Καί ὁ ἃγ.Ἀθανάσιος « ἦταν τήν ἀρετήν ἀπρόσιτος, πρᾶος, ἀόργητος, συμπαθής, γλυκύς εἰς τόν λόγον καί γλυκύτερος εἰς τόν τρόπον... πολυειδής τήν κυβέρνησιν, εἰρηνευτής, συμφιλιωτής...» καθώς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος φιλοτέχνησε τήν μορφή τοῦ  ἱεροῦ πατέρα. Ὡς ἀρχιερέας δέν ἀνῆκε στόν ἑαυτό του ἀλλά ἀφοσιώθηκε ὁλόψυχα στήν Ἐκκλησία. Ἐργάσθηκε ἂοκνα γιά τήν οἰκοδομή καί ψυχική σωτηρία τοῦ ποιμνίου του και  ὃλοι εἶδαν στό πρόσωπό του τόν στοργικό καί καλό ποιμένα. Μερίμνησε  δραστήρια γιά τήν ταυτοποίηση τῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας του. Φρόντισε ἐπίσης γιά τήν διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστεως στήν Ἀβησσυνία καί χειροτόνησε τόν Ἅγιο Φρουμέντιο ὡς πρῶτο ἐπίσκοπο Ἀξώμης. Περιηγήθηκε τήν ἐκτεταμένη ἐπισκοπή του γιά νά μελετήσει αὐτοπροσώπως τίς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του, τό ὁποῖο τόν ὑποδεχόταν μέ μεγάλο ἐνθουσιασμό. Ὁ δέ περιβόητος ὃσιος Παχώμιος, σέ μιά ἀπό τίς περιοδεῖες του, εἶπε προφητικά ὃτι: « θλίψεις πολλές ἀναμένουν τόν ˝Χριστοφόρο ˝ ἂνδρα ».

            Δυστυχῶς ἡ προφητεία πραγματοποιήθηκε  πολύ σύντομα. Ἀφορμή δόθηκε ἀπό τήν ἂρνηση τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου νά δεχθεῖ σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία τόν Ἂρειο. Στήν κρίσιμη ἐκείνη ὣρα ἀπτόητος ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀπάντησε μέ σθένος στόν Μεγάλο Κωνσταντίνο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐξαπατηθεῖ ἀπό τήν ὑποκρητική μετάνοια τοῦ Ἀρείου ὃτι « μηδεμίαν εἶναι κοινωνίαν τῇ χριστομάχῳ αἱρέσει πρός τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ».

            Ἐξάλλου, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἦταν « κόρφος ἐν τῷ ὀφθαλμόν». Διότι οἰ αἰρετικοί καί κυρίως ὁ ἀρειανός ἐπίσκοπος  Νικομηδείας Εὐσέβιος διαπίστωσαν ὃτι δέν ἐπρόκειτο νά ἐπικρατήσουν, ἐφ’ ὃσον ἡ ἀκτινοβόλος μορφή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἀποτελοῦσε μέγα καί πανίσχυρο κυματοθραύστη ὁ ὁποῖος διέλυε σέ ἀφρούς τά ἂγρια κύματα τῆς πλάνης τους. Ἒτσι δέν δίστασαν, ἀφοῦ κέρδισαν μέ τό μέρος τους τήν πολιτική ἐξουσία, νά ἐπινοήσουν μύριες συκοφαντίες ἐναντίον του ὣστε νά μειώσουν τό κῦρος του καί νά τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν θρόνο του. Μεταξύ ἂλλων κατηγόρησαν τόν « στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας » ὃτι φόνευσε κάποιο Μελιτιανό ἐπίσκοπο, τόν Ὑψηλῆς Ἀρσένιο και  ὃτι  ἀφοῦ ἒκοψε τό χέρι του, τό μεταχειριζόταν γιά μαγεῖες. Ὃτι βεβήλωσε ἓνα παρεκλήσι τοῦ Κολλουθιανοῦ ἱερέα Ἰσχύρα. Μολονότι οἱ κατηγορίες ἀπεδείχθησαν ψευδεῖς, οἱ ἑχθροί του θέλοντας νά σπιλώσουν τόν Ἅγιο Ἱεράρχη ἰσχυρήστηκαν ὃτι ἒφθειρε τήν παρθενία μιᾶς πόρνης γυναίκας! Ἀλλά καί πάλι ἒλαμψε ἡ καθαρότητα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου καί οἱ συκοφαντίες του γελειοποιήθηκαν. Τελικά τόν κατηγόρησαν γιά ἐσχάτη προδοσία λέγοντας ὃτι ἀπείλησε νά διακόψει τήν μεταφορά σίτου ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια στήν Κωνσταντινούπολη.

            Γιά τούς λόγους αὐτούς ἀντιμετώπισε τέσσερις  αὐτοκράτορες ἀκόμη και τόν Μεγάλο Κωνσταντίνο  στόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ὀφείλη τήν ἐπίσημη ὑποστήριξή της, καθώς και  πλῆθος ἐπάρχων καί ἐπισκόπων.Ἐξορίσθηκε πέντε φορές, τίς δύο μάλιστα στή Δύση, ὃπου ἒκανε γνωστό τόν μοναχικό βίο. Κατέφυγε τέσσερις μῆνες στόν τάφο τοῦ πατέρα του. Καταδικάσθηκε ἀπό πέντε συνόδους Ἀρειανῶν. Ὑπέφερε ἀνεκδιήγητες ταλαιπωρίες καί στερήσεις ἀλλά τίποτε δέν στάθηκε ἱκανό νά κάμψει τό ἀτρόμητο φρόνημά του καί νά μειώσει τήν ἀγωνιστηκότητά του. Καί ὃταν ἀκόμη ἦλθαν στιγμές κατά τίς ὁποῖες ὁλόκληρος ὁ κόσμος φάνηκε ἀντιμέτωπός του, ἐκεῖνος παρέμεινε βράχος ἂσειστος στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας.

            Ἀκούραστος στούς κόπους καί προικισμένος μέ ἀξιοθαύμαστη μνήμη δέν ἒπαυσε, ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐξορίας του, νά στηλιτεύει τούς Ἀρειανούς, νά διευθύνη τόν ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς ˝ὁ ἀόρατος ἐπίσκοπος ˝ καί προπάντων νά στηρίζουν ἐκείνους πού εἶχαν κλονισθεῖ στήν πίστη. Ἒγραψε ἐπιστολές, ἐγκυκλίους καί συγγράμματα τονίζοντας ὃτι « αἱρετώτερος εἶναι ὁ θάνατος τῆς προδοσίας τῆς ὀρθῆς πίστεως ». Ὁ ἲδιος ἂλλωστε αὐτό ἀπέδειξε περίτρανα στόν περιπετειώδη βίο του. Ἒπειτα ἀπό τόσους ἀγῶνες καί θλίψεις, ὁ πολύαθλος ἱεράρχης πέρασε ἀδιατάρακτα τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του στόν ἀρχιερατικό θρόνο του. Κοιμήθηκε τήν 2α Μαΐου τοῦ 373 μ.Χ. σέ ἡλικία 75 ἐτῶν, ἀφοῦ κόσμησε τόν θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας ἐπί 46 ἒτη, ἀπό τα ὁποῖα τά 16 πέρασε στήν ἐξορία.

            Ὁ ἃγ.Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἒκπληκτος ἀπό τόν βίο, τούς ἀγῶνες καί τό μεγαλεῖο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐξεφώνησε τόν πανηγυρικό στή μνήμη του τό ἒτος 379 λέγοντας χαρακτηριστικά: ˝ Ἀθανασίου ἐπαινῶν, ἀρετήν ἐπαινέσω ˝. Πράγματι. Ταύτισε τό ὂνομά του μέ τήν ἀρετή καί τήν ζωή του μέ τήν Ὀρθοδοξία. Κατώρθωσε δέ νά διατηρήσει μέχρι τό τέλος του τό μέγιστο κῦρος του, προκαλώντας τόν παγκόσμιο θαυμασμό.

            « Ἐάν καταξιωθῶμεν νά σέ ἲδωμεν, τοῦ ἒγραψε σέ κάποια ἐπιστολή ὁ Μ.Βασίλειος, θά ἐκρίναμεν ὃτι ἐλάβαμεν παραμυθίαν, ἀντίρροπον δι’ ὃλας τάς θλίψεις πού ἐδοκιμάσαμεν εἰς τήν ζωήν μας ». Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει κάθε χρόνο τήν μνήμη τοῦ Μ.Ἀθανασίου τήν 18η Ἰανουαρίου.

Βιβλιογραφία:  

Μ.Ἀρχ. Μιχαήλ Κωνσταντινίδου: Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος κ΄ ἡ ἐποχή αὐτοῦ, Ἀθῆναι 1937

Μ.Ἀθανασίου Ἒργα, Τόμος 1ος, Πατερικαί ἐκδόσεις « Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς », Θες/νίκη 1973, " εἰσαγωγή ", Παναγιώτου Κ.Χρήστου

Εἰσαγωγή ", Παναγιώτου Χ.Δημητροπούλου.

Γρηγ. Θεολόγου Ἒργα, Τόμος 6ος, Πατερικαί Ἐκδόσεις « Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς » Θες/νίκη 1980,

Λόγος ἐγκωμιαστικός « Εἰς τόν ΜΕΓΑΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΝ », σελ. 41-95

Δημητρίου Σ. Μπαλάνου: Οἱ Πατέρες καί Συγγραφεῖς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, Ἒκδοσις Β΄, Ἀθῆναι 1961, σελ. 44-52

Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου: Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἀλεξανδρείας (64-1934), Ἀλεξάνδρεια 1935, " Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ " σελ. 180-204

Κ. Παπαρρηγοπούλου: Ἱστορία τοῦ Ἐλληνικοῦ Ἒθνους. Τόμος Β΄, " Ἐλευθερουδάκης "Α.Ε., Ἀθῆναι 1932 σελ.136-145, 153-176

Περιοδικόν " ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ " ἒτος 1981, ἀρ.φυλ. 68,70,71 " Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ κατά τάς πρώτας ἱστορικάς πηγάς " Ἀρ. Πολυχρονίδου

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ " ΠΥΡΣΟΣ " Α.Ε. Τόμος Β΄, Ἀθῆναι, λῆμμα " Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας " σελ. 4-7

 ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ " ΗΛΙΟΥ " Τόμος Α΄, Ἀθῆναι, λῆμμα " Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας " σελ. 592-595

Απολυτίκιον Αγίου Αθανασίου

Ήχος γ'. θείας πίστεως.

Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ίεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ Διάλογος με τον Θεοδόσιο, τον επίσκοπο Καισαρείας Βιθυνίας, κατά την πρώτη του εξορία στο φρούριο της Βιζύης της Θράκης.

Σημείωση ''ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ'' : Ας προβληματιστούν οι δήθεν αντιοικουμενιστές που μόνο στα λόγια είναι και δια του χαρτοπολέμου.

Ο διάλογος του αγίου Μαξίμου στον τόπο της εξορίας του με τους συγκλητικούς άρχοντες και με τους επισκόπους της Κωνσταντινουπόλεως είναι ένα κλασικό πλέον κείμενο, στο οποίο φανερώνει τις γνή­σια Ορθόδοξες και εκκλησιαστικές προϋποθέσεις του Αγίου και τις αιρετικές και κοσμικές αντίστοιχα των συνομιλητών του.


Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτόν τον διάλογο, επειδή πιστεύουμε ότι θα βοηθή­ση τον λαό του Θεού να αντιληφθή ποιοι είναι σε κά­θε εποχή οι εκφρασταί της Πίστεώς του.


Στις 24 του μηνός Αυγούστου, της 14ης επινεμή­σεως που μόλις τώρα πέρασε, επισκέφθηκε τον αββά Μάξιμο στον τόπο της εξορίας του, δηλαδή στο κά­στρο της Βιζύης, ο προρρηθείς επίσκοπος Θεοδόσιος, σταλμένος όπως είπε από τον ίδιο τον πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο. Και μαζί του οι ύπατοι Παύλος και Θεοδόσιος, σταλμένοι όπως είπαν κι αυ­τοί από τον βασιλέα. Είχαν μαζί τους, καθώς φαίνε­ται, και τον επίσκοπο Βιζύης. Και λέγει ο Θεοδόσιος ο Επίσκοπος:


ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ: Παρακαλούν μέσω ημών ο βασι­λεύς και ο πατριάρχης, να μάθουν από σένα ποια εί­ναι η αιτία που δεν έχεις κοινωνία με τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Γνωρίζετε τις καινοτομίες που έγιναν από την επινέμησι του περασμένου κύκλου, οι όποίες άρχισαν από την Αλεξάνδρεια με τα εννέα κεφάλαια που εξέθεσε ο Κύρος, αυτός που δεν ξέρω πως έγινε πατριάρχης της πόλεως εκείνης, και που επικυρώθη­καν από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Γνωρί­ζετε επίσης και τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών. Εν­νοώ τον Σέργιο, τον Πύρρο και τον Παύλο. Και αυτές τις καινοτομίες τις γνωρίζει όλη η οικουμένη. Γι' αυ­τήν την αιτία δεν έχω κοινωνία, ο δούλος σας, με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Ας αρθούν τα εμπόδια που μπήκαν από τους παραπάνω άνδρες, και μαζί μ' αυτά κι αυτοί που τάβαλαν, όπως είπε ο Θεός: «και τους λίθους εκ της οδού διαρρίψατε» (Ιερεμ. 50, 26). Έτσι, βρίσκοντας την οδό του Ευαγγελίου όπως ήταν πρώτα, λεία και ομαλή και ελεύθερη από κάθε α­κανθώδη αιρετική κακία, θα την βαδίζω χωρίς να μου χρειάζεται καμμία ανθρώπινη προτροπή. Μέχρις ότου όμως οι πατριάρχαι της Κωνσταντινουπόλεως καυχώ­νται για τα τεθέντα εμπόδια και γι' αυτούς που τα έβα­λαν, δεν υπάρχει κανένας λόγος ή τρόπος που να με πείση να έχω κοινωνία με αυτούς.


ΘΕΟΔ.: Μα τι κακό λοιπόν ομολογούμε, ώστε να χωρισθής από την κοινωνία μαζί μας;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Επειδή λέγετε ότι ο Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός έχει μία ενέργεια της Θεότητος και ανθρωπότητός του. Έτσι συγχέετε τον λόγο της θεολογίας με τον λόγο της οικονομίας.
Και πάλι, υιοθετώντας άλλη καινοτομία, αφαιρεί­τε εξ ολοκλήρου όλα τα γνωριστικά και συστατικά (στοιχεία) της θεότητος και ανθρωπότητος του Χρι­στού, θεσπίζοντας με νόμους και τύπους, ότι δεν πρέ­πει να λέγεται γι' Αυτόν, ούτε μία ούτε δύο θελήσεις ή ενέργειες. Αυτό είναι πράγμα ανυπόστατο, διότι οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν μεγαλοφώνως ότι: «Αυτό που δεν έχει καμμιά δύναμι, ούτε υπάρχει ούτε είναι κάτι ούτε έχει καμμία εντελώς θέσι».


ΘΕΟΔ.: Μη παίρνης σαν κύριο δόγμα, αυτό που γίνεται από οικονομία.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν δεν είναι κύριο δόγμα για όσους το δέ­χονται, για ποιο λόγο με παραδώσατε ανέντιμα σε βάρβαρα και άθεα έθνη; Για ποιο λόγο καταδικάσθη­κα να μένω στη Βιζύη, και οι σύνδουλοί μου, ο ένας στην Πέρβερι κι ο άλλος στην Μεσήμβρια;
Και ποιος πιστός δέχεται την οικονομία που κάνει να σιγήσουν τα λόγια, τα οποία οικονόμησε ο των όλων Θεός να ειπωθούν από τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους; Κι ας ιδούμε, μεγάλε κύ­ριε, σε ποιο κακό καταλήγει το θέμα αυτό, αν το καλο­εξετάσουμε. Διότι ο Θεός έβαλε στην Εκκλησία, πρώ­τον μεν τους αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, για να καταρτίζωνται οι πιστοί, λέγοντας στο Ευαγγέλιο προς τους αποστόλους και μέσω αυτών προς τους μεταγενεστέρους «Ο υμίν λέγω, πάσι λέ­γω», και πάλι «ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο α­θετών υμάς, εμέ αθετεί». Είναι λοιπόν φανερό και ανα­ντίρρητο, ότι αυτός που δεν δέχεται τους αποστόλους και τους προφήτας και διδασκάλους και δεν υπολογί­ζει τα λόγια τους, δεν υπολογίζει τον ίδιο το Χριστό.
Ας εξετάσουμε δε και κάτι άλλο. Ο Θεός διάλεξε και κατέστησε αποστόλους, προφήτας και διδασκά­λους, προς τον καταρτισμό των πιστών. Αντίθετα, ο διάβολος διάλεξε και ξεσήκωσε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους, για να πολε­μηθή και ο παλαιός νόμος και ο ευαγγελικός. Μονα­δικούς δε ψευδαποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκάλους εννοώ τους αιρετικούς, των ο­ποίων είναι διεστραμμένοι οι λόγοι και οι λογισμοί. Όπως ακριβώς λοιπόν αυτός που δέχεται τους αληθι­νούς αποστόλους και προφήτας και διδασκάλους, δέ­χεται τον Θεό, έτσι και αυτός που δέχεται τους ψευδα­ποστόλους και ψευδοπροφήτας και ψευδοδιδασκά­λους, δέχεται τον διάβολο. Αυτός λοιπόν που βάζει τους αγίους μαζί με τους βδελυρούς και ακαθάρτους αιρετικούς (δεχθήτε τα λόγια μου, λέγω την αλήθεια), προφανώς βάζει στην ίδια μοίρα τον Θεό μαζί με τον διάβολο.
Αν λοιπόν εξετάζοντας τις καινοτομίες που έγι­ναν τώρα στα χρόνια μας, τις βρίσκουμε να έχουν κα­ταντήσει σ' αυτό το πιο ακραίο κακό, προσέξτε μή­πως, ενώ προφασιζόμαστε την ειρήνη, βρεθούμε να νοσούμε και να κηρύττουμε την αποστασία, η οποία θα είναι, κατά τον θείο απόστολο, πρόδρομος της πα­ρουσίας του Αντιχρίστου. Αυτά σας τα είπα χωρίς κανένα δισταγμό, κύριοί μου, για να λυπηθήτε τους ε­αυτούς σας κι εμάς.
Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ε­νώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται ενα­ντίον του Θεού; Να μη δώση Ο Θεός, που γεννήθηκε για μένα χωρίς αμαρτία!


Και αφού τους έβαλε μετάνοια, είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Οτιδήποτε έχετε διαταγή να κάνετε στο δούλο σας, σας λέγω κάμετέ το. Εγώ πάντως ουδέπο­τε θα γίνω συγκοινωνός μ' αυτούς που δέχονται αυτές τις καινοτομίες.
Μόλις τα άκουσαν εκείνοι αυτά, πάγωσαν. Έβαλαν κάτω τα κεφάλια τους και εσιώπησαν για αρκετή ώρα. Σήκωσε κάποια στιγμή το κεφάλι του ο επίσκοπος Θεοδόσιος, κύτταξε προς τον αββά Μάξιμο και είπε:


ΘΕΟΔ.: Σου λέμε λοιπόν εμείς πως, εάν εσύ κοι­νωνήσης, ο δεσπότης μας ο βασιλεύς θα ελαφρύνη τον Τύπο.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Η απόστασις που μας χωρίζει είναι ακόμη μεγάλη. Τι θα κάνουμε με το δόγμα του ενός θελήμα­τος που επικυρώθηκε συνοδικά από τον Σέργιο και τον Πύρρο για την αναίρεσι κάθε ενέργειας;


ΘΕΟΔ.: Εκεινο το χαρτί καταστράφηκε και αχρη­στεύθηκε.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Το έσβησαν από τους πέτρινους τοίχους, όχι όμως κι από τις νοερές ψυχές. Ας δεχθούν την καταδίκη του που έγινε συνοδικά στην Ρώμη με ευσε­βή δόγματα και κανόνες, και τότε θα λυθή το μεσότοι­χο και δεν θάχουμε ανάγκη από συμβουλές.


ΘΕΟΔ.: Δεν έχει ισχύ η σύνοδος της Ρώμης, γιατί έγινε χωρίς την διαταγή του βασιλέως.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αν οι διαταγές των βασιλέων δίνουν κύ­ρος στις προγενέστερες συνόδους και όχι η ευσεβής πίστις, ας δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν ενα­ντίον του ομοουσίου, μια και έγιναν με εντολή των βασιλέων. Και ποιος κανόνας ορίζει να είναι έγκυρες μόνο εκείνες οι σύνοδοι που συνεκλήθησαν με εντολή βασιλέως ή οπωσδήποτε όλες οι σύνοδοι να συγ­καλούνται κατόπιν βασιλικής διαταγής; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας γνωρίζει ως άγιες και έγκυρες εκείνες τις συνόδους, τις οποίες διακρίνει η ορθότης των δογμάτων.


ΘΕΟΔ.: Όπως τα λες είναι. η ορθότης των δογμά­των δίνει κύρος στις συνόδους. Τι λοιπόν; Δεν πρέπει καθόλου να λέμε μία ενέργεια στον Χριστό;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Σύμφωνα με την αγία Γραφή και τους α­γίους Πατέρας τίποτα τέτοιο δεν παρελάβαμε να λέμε. Αλλά, όπως ακριβώς παρελάβαμε να πιστεύωμε για το Χριστό δύο φύσεις, αυτές από τις οποίες απαρτίζε­ται, έτσι μας επετράπη να πιστεύω με και να ομολογούμε και τις φυσικές Του θελήσεις και ενέργειες που υπάρχουν καταλλήλως σ' αυτόν, αφού αυτός ο ίδιος είναι εκ φύσεως Θεός μαζί και άνθρωπος.


ΘΕΟΔ.: Πράγματι, κύριε, και εμείς ομολογούμε και τις φύσεις και τις διάφορες ενέργειες, δηλαδή και την θεία και την ανθρωπίνη. και ότι η θεότης του εί­ναι θελητική και η ανθρωπότης του θελητική. επειδή η ψυχή του δεν ήταν χωρίς θέλησι. Αλλά για να μη χάνουμε τον καιρό μας εδώ, ό,τι κι αν είπαν οι Πατέ­ρες το ομολογώ, και μάλιστα το κάνω και εγγράφως (δηλαδή), δύο φύσεις και δύο θελήματα και δύο ενέρ­γειες. Έλα λοιπόν να κοινωνήσης μαζί μας και να γί­νη η ένωσις.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, δεν τολμώ να δεχθώ εγώ έγγρα­φη συγκατάθεσι από σας γι' αυτό το πράγμα, διότι εί­μαι απλός μοναχός. Αν όμως ο Θεός σας έφερε σε κα­τάνυξι, ώστε να δεχθήτε τους λόγους των αγίων Πατέ­ρων, να ενεργήσετε όπως απαιτούν οι κανόνες. Να στείλετε, δηλαδή, περί τούτου έγγραφο προς τον επί­σκοπο Ρώμης, ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης και η πε­ρί αυτόν σύνοδος. Εγώ πάντως ούτε κι αν γίνουν αυ­τά θα κοινωνήσω, επειδή οι αναθεματισθέντες αναφέ­ρονται στην αγία αναφορά. Διότι φοβάμαι το κατά­κριμα του αναθέματος.


ΘΕΟΔ.: Ο Θεός γνωρίζει ότι δεν σε κατηγορώ που φοβάσαι, αλλά ούτε και κανένας άλλος. Για το ό­νομα όμως του Κυρίου, πες μας την γνώμη σου, εάν είναι δυνατόν να γίνη αυτό (δηλ. να αρθή το ανάθεμα ήδη αποθανόντος αιρετικού).


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ποια γνώμη μπορώ να σας δώσω γι' αυτό; Πηγαίνετε, ψάξτε να βρήτε αν ποτέ έχει γίνει κάτι τέ­τοιο και ελευθερώθηκε κανείς μετά θάνατον από το έγκλημα για την πίστι, κι από το κατάκριμα που έχει εξαγορευθή εναντίον του. Πρέπει να καταδεχθούν ο βασιλεύς και ο Πατριάρχης να μιμηθούν την συγκα­τάβασι του Θεού. και ο μεν να κάνει παρακλητική κέ­λευσι, ο δε συνοδική δέησι προς τον πάπα της Ρώμης. Χωρίς αμφιβολία, αν βρεθή κάποιος τρόπος εκκλη­σιαστικός που να το επιτρέπη αυτό για την σωστή ομολογία της πίστεως, θα συμφωνήση περί αυτού μαζί σας.


ΘΕΟΔ.: Αυτό θα γίνη οπωσδήποτε. αλλά δος μου τον λόγο σου ότι, εάν στείλουν εμένα, θα έλθης μαζί μου.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, σου είναι πιο συμφέρον να πά­ρης μαζί σου τον σύνδουλό μου που είναι στη Μεσημ­βρία, παρά εμένα. Εκείνος και την γλώσσα γνωρίζει και τον σέβονται πολύ, μια και τόσα χρόνια τιμωρεί­ται για τον Θεό και για την ορθή πίστι που κρατεί ο θρόνος τους.


ΘΕΟΔ.: Έχουμε μεταξύ μας κάτι μικροδιαφορές, και δεν μου είναι τόσο ευχάριστο να πάω μαζί του.


ΜΑΞΙΜΟΣ: Δέσποτα, αφού νομίζετε ότι πρέπει να γίνη αυτό, ας γίνη όπως αποφασίζετε. εγώ σας ακολουθώ όπου θέλετε.


Μετά από αυτό σηκώθηκαν όλοι επάνω χα­ρούμενοι και με δάκρυα στα μάτια. Έβαλαν με­τάνοια και έγινε προσευχή. Και κάθε ένας τους ασπάσθηκε τα άγια Ευαγγέλια, και τον Τίμιο Σταυρό, και την εικόνα του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της Δεσποίνης ημών Παναγίας Θεοτόκου της Μητέρας Του, αφού έ­βαλαν επάνω και τα χέρια τους προς βεβαίωσι των συμφωνηθέντων. Αφού ειπώθηκαν αυτά, ό­ταν ασπάζονταν μεταξύ τους είπε ο ύπατος Θεο­δόσιος:


ΘΕΟΔ.: Να λοιπόν, έγιναν όλα καλά. Άρα γε θα καταδεχθή ο βασιλεύς να κάνη παρακλητική κέλευσι;


ΜΑΞΙΜΟΣ: Οπωσδήποτε θα κάνη, εάν θέλη να είναι μιμητής του Θεού και να ταπεινωθή μαζί Του για την κοινή σωτηρία όλων μας. Ας αναλογισθή ότι, αφού ο Θεός που φύσει σώζει, δεν μας έσωσε παρά αφού με την θέλησί Του ταπεινώθηκε, πώς ο φύσει σωζόμενος άνθρωπος θα σωθή ή θα σώση χωρίς να ταπεινωθή;


Μετά δε την αναχώρησι των παραπάνω αν­δρών, στις 8 του μηνός Σεπτεμβρίου της παρού­σης 15ης ινδικτιώνος, πήγε πάλι ο ύπατος Παύ­λος στη Βιζύη προς τον αββά Μάξιμο, έχοντας μαζί του διαταγή που έλεγε τα εξής: «Παραγγέ­λομε στην ενδοξότητά σου να πας στη Βιζύη και να φέρης τον Μοναχό Μάξιμο με πολλή τιμή και περιποίησι, λόγω της μεγάλης του ηλικίας και της ασθενείας του, και διότι αυτός ανήκει στους προγόνους μας και τους έχει τιμήσει. Και να τον βάλης στο λαμπρό μοναστήρι του Αγίου Θεοδώρου, που βρίσκεται δίπλα στο Βασιλικό παλάτι». Αφού λοιπόν ο ύπατος τον πήρε και τον έβαλε στο προειρημένο μοναστήρι, πήγε να δώση ειδοποίησι.
Την επομένη ημέρα πήγαν προς αυτόν οι πα­τρίκιοι Επιφάνιος και Τρώιλος, με λαμπρό ντύ­σιμο και ύφος, καθώς και ο επίσκοπος Θεοδό­σιος. Συναντήθηκαν με αυτόν στο κατηχουμενείο της Εκκλησίας του ιδίου μοναστηριού. Αφού έγινε ο συνηθισμένος ασπασμός κάθησαν, υπο­χρεώνοντας κι αυτόν να καθήση. Και αρχίζοντας τον λόγο μαζί του ο Τρώιλος είπε:


ΤΡΩΙΛΟΣ: Ο αυτοκράτωρ μας διέταξε να έρθουμε και να σου ανακοινώσουμε την γνώμη που έχει η θεο­στήρικτη βασιλεία του. Αλλά πρώτα πες μας, θα κά­νης την διαταγή του βασιλέως ή δεν θα την κάνης;


Ο Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ:Κύριε, να ακούσω τι διέταξε η ευσεβής του δύναμις και θά αποκριθώ κατάλληλα. γιατί προς κάτι το άγνωστο ποια απάντησι μπορώ να δώσω;


Ο Τρώιλος επέμενε λέγοντας:


ΤΡΩΙΛ.: Δεν πρόκειται να πούμε τίποτε, εάν δεν μας πης πρώτα, αν θα κάνης ή όχι την διαταγή του βασιλέως.


Και όταν τους είδε να αντιστέκωνται και λό­γω της καθυστερήσεώς του να βλέπουν πιο σκληρά και μαζί με τους συνακόλουθούς τους να αποκρίνωνται πιο άγρια, ενώ φάνταζαν τα περή­φανα στολίδια των αξιωμάτων τους, απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Αφού δεν θέλετε να πήτε στον δούλο σας την απόφασι του κυρίου και βασιλέως μας, να λοιπόν σας λέω, κι ακούει ο Θεός και οι άγιοι άγγελοι και όλοι εσείς: οτιδήποτε με διατάξη για κάθε πράγμα που καταλύεται και καταστρέφεται σ' αυτόν τον αιώνα, με προθυμία το κάνω.


Και αμέσως ο Τρώιλος είπε:


ΤΡΩΙΛ.: Συγχωρέστε με, αλλά εγώ φεύγω. γιατί αυτός τίποτε δεν πρόκειται να κάνη.


Και αφού έγινε πάρα πολύς θόρυβος και μεγάλη ταραχή και σύγχυσι, τους είπε ο επίσκοπος Θεοδόσιος:


ΘΕΟΔ.: Πείτε του την διαταγή και θα μάθετε την απάντησί του. Διότι, δεν είναι λογικό να φύγουμε, χω­ρίς να πούμε και να ακούσουμε τίποτε.


Τότε ο πατρίκιος Επιφάνιος είπε:


ΕΠΙΦ.: Αυτό σου δηλώνει με μας ο βασιλεύς: «Ε­πειδή η Δύσις και όσοι διαστρέφουν (τα πράγματα) στην Ανατολή αποβλέπουν σε σένα, κι όλοι εξ αιτίας σου ξεσηκώνονται μη θέλοντας να συμφωνήσουν μαζί μας για την πίστι, είθε να σε κατανύξη ο Θεός να κοινωνήσης μαζί μας βάσει του Τύπου που εκθέσαμε. Θα βγούμε τότε εμείς οι ίδιοι στη Χαλκή (πύλη) και θα σε ασπασθούμε, θα σου δώσουμε το χέρι και με κάθε τιμή και δόξα θα σε βάλουμε στην μεγάλη Εκκλησία. Θα στέκεσαι μαζί μας στο μέρος που συνηθίζουν να στέκωνται οι βασιλείς. Θα κάνουμε τότε και την σύ­ναξι (Θ. Λειτουργία) και θα κοινωνήσουμε τα άχρα­ντα και ζωοποιά μυστήρια, το ζωοποιό σώμα και αίμα του Χριστού. Θα σε ανακηρύξουμε πατέρα μας. και θα γίνη χαρά όχι μόνο στην φιλόχριστη και βασιλική μας πόλι, αλλά και σ' όλη την οικουμένη. Γιατί γνω­ρίζουμε πολύ καλά ότι, εάν εσύ κοινωνήσης με τον ε­δώ άγιο θρόνο, όλοι θα ενωθούν μαζί μας, αυτοί που εξ αιτίας σου και εξ αιτίας της διδασκαλίας σου απο­σχίσθηκαν από την κοινωνία με μας».


Γυρίζοντας τότε προς τον επίσκοπο ο αββάς Μάξιμος του είπε με δάκρυα στα μάτια:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Μεγάλε κύριε, όλοι περιμένουμε ημέρα κρίσεως. Αληθινά, ούτε όλη η δύναμι των ουρανών δεν θα με πείση να το κάνω αυτό. Γιατί, τι θα έχω να απολογηθώ -δεν λέω στο Θεό, αλλά στην συνείδησί μου-, αν για την δόξα των ανθρώπων, που μόνη της δεν έχει καμμιά οντότητα, γίνω εξωμότης της πίστεως που σώζει αυτούς που την υπερασπίζονται;


Όταν άκουσαν τα λόγια αυτά, σηκώθηκαν ό­λοι επάνω και γεμάτοι θυμό τον έσπρωξαν, τον τράβηξαν και τον έρριξαν κάτω. Τον γέμισαν μά­λιστα από το κεφάλι ως τα νύχια με φτυσίματα, που η δυσωδία τους παρέμεινε μέχρις ότου πλύ­θηκαν τα ρούχα του. Σηκώθηκε τότε και ο επί­σκοπος και είπε:


ΘΕΟΔ.: Δεν έπρεπε να το κάνετε αυτό. Έπρεπε να ακούσωμε μόνο την απάντησί του και να την αναφέ­ρωμε στον αγαθό μας βασιλέα.


Μόλις τους έπεισε ο επίσκοπος να ησυχά­σουν, κάθησαν πάλι. Με θυμό όμως και αγριότη­τα του είπαν μύριες βρισιές και ακατανόμαστες κατάρες. Τότε του είπε ο Επιφάνιος:


ΕΠΙΦ.: Πες μας λοιπόν κάκιστε λαίμαργε γέρο, μας είπες αυτά τα λόγια θεωρώντας ως αιρετικούς ε­μάς και την πόλι μας και τον βασιλέα; Αληθινά, είμα­στε περισσότερο Χριστιανοί και ορθόδοξοι από σένα. Και ομολογούμε ότι ο Κύριός μας και Θεός έχει και θεϊκή και ανθρώπινη θέλησι και νοερή ψυχή. και ότι κάθε νοερή φύσι οπωσδήποτε έχει εκ φύσεως το θέ­λειν και το ενεργείν, επειδή ίδιον της ζωής είναι η κί­νησις και ίδιον του νοός η θέλησις. Και γνωρίζουμε ότι είναι θελητικός, όχι μόνο κατά την θεότητα, αλλά και κατά την ανθρωπότητα. Δεν αρνούμαστε επίσης και τις δύο θελήσεις του και ενέργειες.


Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Εάν πιστεύετε έτσι, όπως πιστεύουν οι νο­ερές φύσεις και η Εκκλησία του Θεού, πώς εσείς με αναγκάζετε να κοινωνήσω με τον Τύπο, που μόνο την αναίρεσι αυτών έχει;


ΕΠΙΦ.: Αυτό έγινε για οικονομία, για να μη ζημιωθούν οι λαοί μας με τέτοιες λεπτολογίες.


Και απαντώντας ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Συμβαίνει το αντίθετο. κάθε άνθρωπος α­γιάζεται με την ακριβή ομολογία της πίστεως, και όχι με την αναίρεσι που βρίσκεται στον Τύπο.


Και είπε ο Τρώιλος:


ΤΡΩΙΛ.: Και στο παλάτι σου είπαμε, ότι (ο Τύ­πος) δεν ανήρεσε τίποτε, αλλά διέταξε να κατασιγά­σουν (οι διϊστάμενες απόψεις) για να ειρηνεύσουμε ό­λοι.


Και απαντώντας πάλι ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεσις των λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: «Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών». Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος.


Και είπε ο Τρώιλος:


ΤΡΩΙΛ.: Στην καρδιά σου να έχης ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς.


Ο αββάς Μάξιμος απήντησε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ο Θεός δεν περιώρισε στην καρδιά όλη την σωτηρία, αλλά είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν έμπροσθεν του Πα­τρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος διδάσκει ως εξής: «Kαρδία μεν πιστεύεται εις δικαιο­σύνην. στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν». Αν λοιπόν ο Θεός και οι προφήται και οι απόστολοι του Θεού προτρέπουν να ομολογήται με τους λόγους των Αγίων το μυστήριο, το μεγάλο και φρικτό και σωτή­ριο για όλο τον κόσμο, δεν πρέπει να σιωπήση με κα­νένα τρόπο η φωνή που κηρύττει αυτό, για να μη κιν­δυνεύση η σωτηρία των σιωπώντων.


Και απαντώντας ο Επιφάνιος με πολύ άγριο τρόπο είπε:


ΕΠΙΦ.: Υπέγραψες στον λίβελλο;


Και είπε ο αββάς Μάξιμος:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ναι υπέγραψα.


ΕΠΙΦ.: Και πώς τόλμησες να υπογράψης και να αναθεματίσης αυτούς που ομολογούν και πιστεύουν ό­πως οι νοερές φύσεις και η καθολική Εκκλησία; Α­ληθινά με δική μου πρότασι θα σε πάμε στην πόλι, θα σε στήσουμε δεμένο στην αγορά και θα φέρουμε τους μίμους, άνδρες και γυναίκες, και τις πιο διάσημες πόρνες και όλο το λαό, για να χτυπήση και φτύση κα­θένας και καθεμιά τους το πρόσωπό σου.


Απαντώντας σ' αυτά ο αββάς Μάξιμος είπε:


ΜΑΞΙΜΟΣ: Ας γίνη όπως είπατε, εάν αναθεματίσαμε αυτούς που ομολογούν ότι ο Κύριος έχει δύο φύσεις, και τις κατάλληλες σ' αυτόν δύο φυσικές θελήσεις και ενέργειες, και ότι είναι εκ φύσεως αληθινός Θεός και άνθρωπος. Διάβασε, δέσποτα, τα πρακτικά και τον λίβελλο, και εάν βρήτε αυτά που είπατε, κάμετε ό,τι σκέπτεσθε.


Μετά από αυτά τον ωδήγησαν στην Κωνσταντι­νούπολι και έβγαλαν απόφασι εναντίον τους. Ανεθε­μάτισαν και κατεδίκασαν τον εν αγίοις Μάξιμο, τον μακάριο μαθητή του Αναστάσιο, τον αγιώτατο πάπα Μαρτίνο, τον άγιο Σωφρόνιο πατριάρχη Ιεροσολύ­μων, και όλους τους ορθοδόξους και ομοφρονούντας μ' αυτούς. Έπειτα έφεραν και τον άλλο μακάριο Αναστάσιο. Αφού χρησιμοποίησαν και γι' αυτόν τα ίδια αναθέματα και βρισιές, τους παρέδωσαν στους άρχο­ντες λέγοντας: Αποφασίζουμε να σας παραλάβη αμέ­σως ο πανεύφημος έπαρχός μας, που είναι δω, στο πο­λυάνθρωπο ανάκτορό του. Να σας χτυπήση με νεύρα στα μετάφρενα (τον Μάξιμο, Αναστάσιο και Αναστά­σιο), και να αποκόψη από την ρίζα το όργανο της ακολασίας σας, δηλαδή την βλάσφημη γλώσσα σας, του Μαξίμου, Αναστασίου και Αναστασίου. Στη συ­νέχεια να κόψη με σιδερένιο μαχαίρι και την ταραχώ­δη δεξιά που υπηρέτησε τον βλάσφημο λογισμό σας. Μόλις δε σας αποστερήσουν αυτά τα βδελυκτά μέλη, να τα κρεμάσουν πάνω σας και να σας περιφέρουν στα δώδεκα τμήματα της βασιλίδος των πόλεων. Κατόπιν να σας παραδώση σε ισόβια εξoρία και ταυτόχρονα συνεχή φρούρησι, έτσι που συνεχώς και για όλο το χρόνο της ζωής σας να οδύρεσθε για τα βλάσφημα σφάλματά σας. Γιατί η κατάρα που εφεύρατε ε­ναντίον μας, επέπεσε πάνω στα κεφάλια σας.


Τότε λοιπόν τους πήρε ο έπαρχος και τους τιμώ­ρησε κόβοντας τα μέλη τους. Τέλος τους περιέφερε σ' όλη την πόλι και τους εξώρισε στην Λαζική.


Δείτε σχετικά:

1. ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ 400 ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

2. Ἄγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

3. Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (21 Ἰανουαρίου)

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας»

“Οἱ Προφῆται  ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι  ὡς  ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία  ὡς  παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη  ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις  ὡς  ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια  ὡς  ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος  ὡς  ἀπελήλαται, ἡ σοφία  ὡς  ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς  ὡς  ἑβράβευσεν, οὕτω  φρονοῦμεν, οὕτω  λαλοῦμεν, οὕτω  κηρύσσομεν  Χριστόν τὸν  ἀληθινὸν  Θεὸν  ἡμῶν,

Αὕτη ἡ πίστις τῶν  Ἀποστόλων, αὕτη  ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη  ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη  ἡ πίστις τὴν  Οἰκουμένην  ἐστήριξεν.

Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας  ἀδελφικῶς τε  καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ  ἦς  ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν.

Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.” 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 
ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΚΥΡΙΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΥΠΑΚΟΥΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΦΩΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΟΔΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΖΩΗΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΣΟΦΙΑΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΕΙΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΔΙΚΑΙΟΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΘΕ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΠΑΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΘΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.

ΜΕ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ Σ Ω Τ Η Ρ Α , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΗ Σ Ω Τ Η Ρ Ι Α ΣΑΣ.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ (25 Μαρτίου)

Εὐαγγέλιο κατὰ Λουκᾶν (α΄ 24 – 38)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις συνέλαβεν Ἐλισάβετ ἡ γυνὴ Ζαχαρίου· καὶ περιέκρυβεν ἑαυτὴν μῆνας πέντε, 25 λέγουσα ὅτι οὕτω μοι πεποίηκεν ὁ Κύριος ἐν ἡμέραις αἷς ἐπεῖδεν ἀφελεῖν τό ὄνειδός μου ἐν ἀνθρώποις. 26 Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρὲτ,27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρὶ, ᾧ ὄνομα Ἰωσὴφ, ἐξ οἴκου Δαυῒδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 28 καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. 29 ἡ δὲ ἰδοῦσα διεταράχθη ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ, καὶ διελογίζετο ποταπὸς εἴη ὁ ἀσπασμὸς οὗτος. 30 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος αὐτῇ· Μὴ φοβοῦ, Μαριάμ· εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ. 31 καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. 32 οὗτος ἔσται μέγας καὶ υἱὸς ὑψίστου κληθήσεται, καὶ δώσει αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυῒδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, 33 καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. 34 εἶπε δὲ Μαριὰμ πρὸς τὸν ἄγγελον· Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω; 35 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. 36 καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενὴς σου καὶ αὐτὴ συνεληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτος μὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇ τῇ καλουμένῃ στείρᾳ· 37 ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα. 38 εἶπεν δὲ Μαριάμ· Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου. καὶ ἀπῆλθεν ἀπ' αὐτῆς ὁ ἄγγελος.

«Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ · εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ». 

Η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του. Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου ». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο.

Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται • ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ 'ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι 'ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ 'ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν ». 


Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ '.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις · ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν · Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Δείτε σχετικά:

1.  ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΝΔΟΞΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ)

2.  Λόγος εἶς τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου (Ἀγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας)