ENA «ΓΡΑΜΜΑ» ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ

Αγαπητά παιδιά, με ιδιαίτερη χαρά γράφω σ’ εσάς αυτό το γράμμα.

Τώρα, είσαστε μαθητές, Δημοτικού Σχολείου, Γυμνασίου ή Λυκείου, θα πάτε και στο Πανεπιστήμιο. Είσαστε ακόμη παιδιά, γι' αυτό και πιο αγαπητά στους ανθρώπους, γιατί όσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος,

τόσο πιο κοντά στο Θεό είναι, καθώς έχει αγνή και καθαρή καρδιά.

Θέλω με το γράμμα μου αυτό, να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας πω κάποια πράγματα, που ίσως να μη τα έχετε ξανακούσει.

Πριν από λίγο καιρό, ήρθε στην Εκκλησία ένας πατέρας που ήταν πάρα πολύ στενοχωρημένος και έκλαιγε πολύ. Τί είχε συμβεί; Είχε ένα γιό, που όταν ήταν μικρό παιδί ήταν πολύ καλό, σαν αγγελούδι.

Γέμιζε χαρά το σπίτι. Πέρασαν τα χρόνια, πήγε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, τελείωσε το λύκειο, έγινε φοιτητής και τότε άλλαξε τελείως. Άρχισε να στενοχωρεί τους γονείς του, να τους πικραίνει και τέλος

έπεσε στα ναρκωτικά. 

Τον έπιασε η αστυνομία, τον έκλεισε στη φυλακή και ξόδεψαν όλα τα χρήματα που είχαν. Πώς έγινε έτσι το παιδάκι μας; Έπεσε θύμα της διεφθαρμένης κοινωνίας μας.

Αγαπητά παιδιά, σαν αυτό το παράδειγμα υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις στην πατρίδα μας.

Γι' αυτό, εσείς που έχετε μπροστά σας το μέλλον, χρειάζεται να προσέξετε κάποια πράγματα, ώστε να εξελιχθείτε καλά. Να γίνετε ευεργετικοί όπου κι αν βρισκόσαστε, να κάνετε παντού το καλό, μόνο το

καλό.

Θα σάς πω τώρα μία Ιστορία, που ίσως να την έχετε ακούσει, άλλα δεν πειράζει. Ο καλός ο λόγος είναι σαν το φαγητό που τρώμε, δεν λες έφαγα χθες δεν τρώω σήμερα. Έτσι, η Αλήθεια και το καλό να είναι

καθημερινή τροφή μας. Διότι συμβαίνει το έξης περίεργο πράγμα, ένα κακό έστω και μια φορά να το ακούσεις τυπώνεται στη ψυχή σου και δεν το ξεχνάς, ενώ τα καλά τα ξεχνάς. Γι αυτό χρειάζεται τα καλά να

επαναλαμβάνονται.

Ακούστε λοιπόν: Η αρχαία πόλη Σπάρτη που έγραψε ένδοξη ιστορία, ήρθε κάποια εποχή που έπεσε σε παρακμή. Τόση μεγάλη ήταν η διαφθορά, που κόντευε να διαλυθεί τελείως, κάτι παρόμοιο με αυτό

που συμβαίνει σήμερα στην ωραία πατρίδα μας την Ελλάδα μας. Τότε, κάποιοι που αγαπούσαν την πόλη τους, βρήκαν ένα σοφό άνθρωπο, που είχε μεγάλη πείρα και έγινε σοφός και τον παρακάλεσαν να

τους βοηθήσει. Λυκούργο τον λέγανε. Δείξε μας ένα τρόπο για να σωθεί η πόλη μας. Ο Λυκούργος δέχθηκε και τους είπε να συγκεντρωθούν στην πλατεία όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά για να τους

μιλήσει. Ειδοποιήθηκαν λοιπόν όλοι και περίμεναν. Τον βλέπουν να έρχεται κρατώντας στο ένα χέρι ένα κλουβί, που είχε μέσα ένα λαγό, και στο άλλο χέρι μια πιατέλα, που είχε πάνω ψητά κρέατα που

μοσχοβολούσαν. Τον συνόδευαν και δύο σκυλιά δεμένα. Περίεργα πράγματα, είπαν οι Σπαρτιάτες, εμείς θέλουμε να σωθεί η πόλη μας και αυτός μάς φέρνει κλουβιά με λαγούς, σκυλιά και ψητά. 

Τότε ο Λυκούργος άφησε κάτω τη πιατέλα, άνοιξε το κλουβί και έλυσε τα σκυλιά. Αμέσως, το ένα σκυλί όρμησε στο λαγό. Το άλλο έπεσε με τα μούτρα στο ψητό και ξάπλωσε τα πόδια του στην πιατέλα.

Καταλάβατε τί σημαίνουν αυτά; Ρώτησε ο Λυκούργος. «Τα δύο σκυλιά μία μάνα τα γέννησε, το ένα όμως έγινε λαίμαργο και το άλλο κυνηγητικό. Τί συνέβη, πώς άλλαξαν; 

Ακούστε, το ένα το πήρε από κουταβάκι ένας κυνηγός, το πήγε στο δάσος και το έμαθε να κυνηγάει. Το άλλο το πήραν στο σπίτι, το χάιδευαν και το τάιζαν καλά κάθε μέρα, και έγινε τεμπελόσκυλο.» 

Και εσείς, τους είπε ο Λυκούργος, «αν θέλετε η νέα γενιά, αυτά τα παιδιά να γίνουν μεγάλα και δυνατά και να δημιουργήσουν μια πατρίδα ένδοξη και ιστορική, να τα αναθρέψετε με σκληραγωγία από την

κούνια ακόμη. Αν δεν θέλετε, τότε θα γεμίσει κοπρόσκυλα η Ελλάδα και θα σβήσει.» Όχι, όχι, δεχόμαστε τις συμβουλές σου, απάντησαν και τότε τους έδωσε κάποια μέτρα. Δεν θα σάς τα πω όλα, μόνο ένα

δύο και τελειώνω.

Τους είπε: «Τα παιδιά προτού τελειώσουν το σχολείο θα ζουν σε κατασκηνώσεις, θα έχουν κοινό φαγητό, και θα μαθαίνουν πάνω από τη μαμά τους να έχουν τη Πατρίδα.»

Έτσι, τα παιδιά της Σπάρτης δεν κοιμόντουσαν σε μαλακά κρεβατάκια, όπως οι σημερινοί νέοι, σκληραγωγία χρειάζεται.

Ακόμη τους είπε, να μη έχουν ιδιοτροπίες στο φαγητό. Να τρώνε ένα φαγητό καλό, τις συγκεκριμένες μόνο ώρες, και όλα τα φαγητά να τα τρώνε, όχι να διαλέγουνε. Να γυμνάζονται καλά, για να αποκτήσουν

κόκκαλα γερά και δυνατό σώμα, κι όταν τα καλέσει η πατρίδα για ν' αγωνιστούν, να πηγαίνουν και να μη γυρίζουν ποτέ την πλάτη στον εχθρό αλλά να μένουν και να πεθαίνουν εκεί. 

Σύνθημα να έχουν το: «ή ταν ή επί τας», που σημαίνει: ή την ασπίδα θα φέρεις νικητής ή να σε φέρουν πάνω σ' αυτή νεκρό.

Ακόμη τους είπε να έχουν σεβασμό και ευγένεια στους ηλικιωμένους, όταν τα παιδιά συναντούν ένα γέρο, να σηκώνονται όρθιοι και να τον χαιρετούν, γιατί στα νιάτα του αυτός αγωνίστηκε και μόχθησε. Οι

γέροντες να διηγούνται τα κατορθώματα τους και οι νέοι να τους απαντούν: «Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι από σάς.»

Αφού είπε αυτά ο Λυκούργος τους ρώτησε αν συμφωνούν. Δύσκολα πράγματα μας ζητάς του απάντησαν.

Κάνανε ψηφοφορία και κέρδισε ο Λυκούργος. Δεχόμαστε τον σκληρό αυτό νόμο, γιατί θέλουμε τα παιδιά μας, τα παιδιά της Ελλάδας να γίνουν τα καλύτερα και τα πιο ηρωικά παιδιά τού κόσμου, του είπαν.

Έτσι κι έγινε.

Πέρασαν χρόνια από τότε, και τι συνέβη; Μια μέρα ένα εκατομμύριο Πέρσες στρατιώτες με αρχηγό τον Ξέρξη έφθασαν σε έναν τόπο που έγινε ξακουστός σε όλο τον κόσμο, στις Θερμοπύλες. Εκεί

σταμάτησε ο Ξέρξης, και έμαθε ότι μόνο 300 άτομα με τον αρχηγό τους τον Λεωνίδα υπερασπίζονταν τον τόπο. 

Ήταν 300 νέοι, λεβέντες της Σπάρτης, που είχαν ακούσει τις συμβουλές του Λυκούργου.

Ο Ξέρξης τους μίλησε και τους είπε: Παραδοθείτε, γιατί έχω τόσο πολύ στρατό και θα ρίξω τόσα πολλά βέλη που θα σκιάσω τον ήλιο. Και ο Λεωνίδας του απάντησε: Τόσο το καλύτερο, γιατί θα πολεμήσουμε

υπό σκιάν. «Μολών λαβέ», αν είσαι άντρας έλα να πάρεις τη πόλη μας. Εκεί αγωνίστηκαν όλοι έως θανάτου.

Ίσως πουν κάποια παιδιά, αυτά είναι παλιές ιστορίες, τι μας ενδιαφέρει εμάς για τον Λεωνίδα, εμείς είμαστε η νέα γενιά τού 21ου αιώνα, εμείς έχουμε κομπιούτερ, έχουμε κινητά τηλέφωνα, έχουμε

internet...

Όχι, παιδιά. Μας ενδιαφέρει, διότι αυτό το «Μολών λαβέ», το ξαναείπε η Ελλάδα μας πολλές φορές από τότε μέχρι σήμερα. Και είναι ανάγκη να μάθει να το ξαναπεί, γιατί το ξέχασε.

Το είπε πιο δυνατά το έτος 1940, όταν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί έστειλαν τελεσίγραφο και είπαν: «Έχουμε τόσα πολλά αεροπλάνα που θα σκιάσουμε τον ορίζοντα της Ελλάδας, σε τρεις ώρες η Ελλάδα να

παραδοθεί, περιμένουμε απάντηση.»

Και η Ελλάδα μας, παιδιά, απάντησε πάλι με το «μολών λαβέ», είπε το ιστορικό «ΟΧΙ». Και την ώρα που ο κόσμος ολόκληρος κρατούσε την αναπνοή του από το φόβο του, τα παιδιά της Ελλάδος νίκησαν,

ώστε η μεγαλύτερη εφημερίδα τού κόσμου «Τάιμς», να βάλει στην πρώτη σελίδα της έναν Έλληνα στρατιώτη και πίσω του τους 300 του Λεωνίδα και να λέει: Μπράβο παιδιά είσαστε απόγονοι μιας ένδοξης

γενιάς. Τότε η πατρίδα μας έγινε ένδοξη, και στα εστιατόρια και στους δρόμους της Ευρώπης αν βλέπανε κανένα Έλληνα τον σηκώνανε στα χέρια και φώναζαν «Ζήτω ή Ελλάς».

Δεν είναι παραμύθια αυτά, είναι ιστορία ένδοξη.

Αλλά αυτά, θα πείτε, τότε. Σήμερα; Τί γίνεται σήμερα;

Αγαπητά παιδιά, κάποτε βρέθηκε ένας νομοθέτης, ο Λυκούργος και έσωσε την Ελλάδα. Εμείς σήμερα έχουμε ένα άλλο Νομοθέτη που είναι αμέτρητες φορές ανώτερος από τον Λυκούργο, και που μας

δείχνει τον αληθινό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, και Αυτός είναι ο Ίδιος ο Θεός που έγινε και άνθρωπος, ο Χριστός. Αυτός ας είναι Οδηγός μας.

Ο Λυκούργος έκανε μερικά καλά, αλλά έκανε και πολλά λάθη, γιατί ήταν άνθρωπος κι αυτός και δημιούργησε ένα σκληρό και δικτατορικό καθεστώς. Όχι έτσι παιδιά.

Στα δύσκολα χρόνια που βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας, σκλαβωμένη με πρόσχημα την οικονομία, ας μη περιμένετε κάποιο σωτήρα, ο μοναδικός Σωτήρας έχει έρθει, ας Τον ακολουθήσετε και τότε Εσείς

θα γίνετε σωτήρες που θα σώσετε την Πατρίδα. Ναι, το επαναλαμβάνω, Εσείς θα γίνετε σωτήρες. Θυμηθείτε, παρακαλώ, τον ήρωα του 1821, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Όταν ήταν μικρό παιδί, άκουγε τον πατέρα του και τον παππού του, που τον συμβούλευαν. Αχ παιδάκι μας, εμείς δεν μπορέσαμε να ελευθερώσουμε την πατρίδα, μακάρι εσύ να είσαι αυτός... Έτσι, με αυτό

τον πόθο μεγάλωνε ο μικρός Θοδωρής, κι όταν έγινε είκοσι χρονών, μάζεψε τους φίλους του, πήγε σε μία Εκκλησία, μπήκε μέσα γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και μετά βγήκε έξω και τους

είπε: «Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδος και δεν παίρνει την υπογραφή Του πίσω». Και αυτός ο λόγος του, έγινε χείμαρρος, γιγάντωσε, έγινε ποτάμι μεγάλο σε όλη την Ελλάδα και έπνιξε τον

κατακτητή.

Η σημερινή σκλαβιά της πατρίδας μας, αγαπητά παιδιά, είναι μια οικονομική απάτη. Κάποιοι άνθρωποι πονηροί εξαπάτησαν άλλους και κατάφεραν να συγκεντρώσουν στα χέρια τους όλο το παγκόσμιο

χρήμα, τυπώνοντας χαρτονομίσματα και μετά να τα προσφέρουν με τόκους, ώστε να πίνουν το αίμα όλων των λαών.

Καταλάβατε τι είπα; Το επαναλαμβάνω γιατί δεν το έχετε κατανοήσει:

Κάποιοι κατάφεραν ν' αποκτήσουν την αποκλειστική αρμοδιότητα να δημιουργούν και να δανείζουν το χρήμα. Αυτοί και μόνον αυτοί, τυπώνουν χαρτονομίσματα στα τυπογραφεία τους -πράγμα που δεν

κοστίζει τίποτα- και μετά δανείζουν σε όλα τα κράτη, ανάλογα, π.χ. στη Γερμανία με τόκο 1-2%, η Γερμανία δανείζει στην Ελλάδα με 4-6% και οι ελληνικές Τράπεζες στο λαό με 10-20%. Έτσι, όλος ο κόσμος

χρωστάει στις ιδιωτικές τράπεζες και μάλιστα οι πιο πλούσιες χώρες: Η.Π.Α., Αγγλία, Ιαπωνία, Ιταλία κ.ά., έχουν τα μεγαλύτερα χρέη. Δεν χρωστούν τα φτωχά κράτη στα πλούσια κράτη, όχι, αλλά χρωστούν

όλα τα κράτη σε κάποιους ξένους ιδιώτες, αυτούς που οι ειδήσεις τους λένε κερδοσκόπους.

Και κάτι άλλο, χειρότερο, έχοντας αυτοί στα χέρια τους τον κεντρικό έλεγχο τού νομισματικού συστήματος, τι κάνουν; Σε πρώτη φάση προσφέρουν «εύκολο χρήμα», όπου όλοι δανείζονται και χρεώνονται. Σε

δεύτερη φάση αλλάζουν γραμμή και μετατρέπουν το ρευστό σε «δύσκολο χρήμα», με αποτέλεσμα τα κράτη να δυσκολεύονται και να χρεοκοπούν. Στη συνέχεια προχωρούν σε κατάσχεση εθνικού πλούτου

και εθνικής κυριαρχίας. Αυτή είναι η σύγχρονη παγκόσμια δικτατορία και σύγχρονη σκλαβιά.

Δυστυχώς, αγαπητά παιδιά, οι κυβερνήσεις δεν αντιστάθηκαν, ξέχασαν όσα είπαμε στην αρχή, κοίταζαν μόνο την καλοπέραση τους, σαν το τεμπελόσκυλο που αναφέραμε, κι έτσι μας υποδούλωσαν.

Τί θα κάνουμε; Θα απογοητευθούμε; Όχι. Ποτέ. Χίλιες φορές όχι. Θ' αγωνιστούμε, θα παλέψουμε.

Προσωπικά, ως ένας απλός παπάς σε μια Ενορία, σας ζητώ συγγνώμη για την Ελλάδα που σας παραδίνουμε.

Όμως εύχομαι και προσεύχομαι και προετοιμάζομαι γι' αυτό, παιδιά, ώστε εσείς να κόψετε αυτό το σύγχρονο γόρδιο δεσμό, να σχίσετε δηλ. τα ψεύτικα γραμμάτια των χρεών και να βροντοφωνάξετε στους

σύγχρονους κατακτητές: Φύγετε από την Ελλάδα μας την ηρωική και ένδοξη πατρίδα μας, δεν σας χρωστάμε τίποτα. Εσείς μας χρωστάτε. «Μολών λαβέ».

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται αγώνας, να ετοιμαστούμε, να προπονηθούμε, όπως είπαμε παραπάνω και με τα ωραία παραδείγματα που αναφέραμε.

Πιστεύω στο Χριστό, αλλά πιστεύω και σ' εσάς, τους νέους, γι' αυτό και σας έγραψα αυτό το «γράμμα». 

Να το δώσετε και σε άλλα παιδιά, αλλά παρακαλώ μόνο σε παιδιά όχι σε μεγάλους, οι μεγάλοι είναι βολεμένοι.

ΠΗΓΗ: “Κοινωνική/Πολιτιστική Ιστοσελίδα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ”

Να γιατί δεν πρέπει να σβήνονται γρήγορα τα κεριά που ανάβουν οι Χριστιανοί!

Γιατί δεν πρέπει να σβήνονται γρήγορα τα κεριά που ανάβουν στα μανουάλια οι Χριστιανοί στην Εκκλησία;

Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου (26/10), ότι υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να προσκυνήσουν.

Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς. Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε: “Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις αφαιρεί θα έχει κόλαση στην ψυχή του“.

Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει. Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε. Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια. Τότε, αμέσως ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή: “Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;”. Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη.


(εκ του Μεγάλου Συναξαριστού της Ορθ. Εκκλησίας, Ματθ. Λάγγη)

Πηγή: orthodoxanswers.gr

Ἠ ἐνδυμασία τῶν Κληρικῶν

Οι Πατέρες της Εκκλησίας, κατόπιν προσεκτικής και επισταμένης μελέτης ολοκλήρου της Αγίας Γραφής, κατόπιν προσευχής και με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος πολέμησαν όλες τις Αιρέσεις, ξεκαθάρισαν άπαξ δια παντός τα της Πίστεως και ρύθμισαν τα της Θείας Λατρείας. Συγχρόνως, όρισαν και την ενδυμασία των ιερωμένων, κληρικών και μοναχών, σύμφωνα πάντοτε με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Διότι και στην Παλαιά Διαθήκη ο ίδιος ο Θεός παρήγγειλε στον Μωϋσή με κάθε λεπτομέρεια πώς να κατασκευασθεί ο Ναός (ή Κιβωτός της Διαθήκης), πώς θα ντύνονται οι ιερείς, πώς θα κατασκευάζεται το θυμίαμα, πώς θα γίνεται ο αγιασμός των πιστών, ο στολισμός του Ναού, το άναμμα των κανδηλιών κλπ. (Έξοδος κε' - λ).

Με βάση λοιπόν την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη καθόρισαν οι Άγιοι Πατέρες την όλη Χριστιανική Λατρεία, αλλά και την στολή των ιερουργούν των τον Κύριο. Όπως οι στρατιωτικοί φορούν διακριτική ενδυμασία, έτσι και οι Λειτουργοί του Υψίστου έχουν ιδιαίτερη στολή, την φορούν μάλιστα συνεχώς, διότι οι Ιερείς όχι μόνον τελούν τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά είναι πάντοτε και στην υπηρεσία των ψυχών. Μεταξύ άλλων συμβουλεύουν και εξομαλύνουν τα προβλήματα του ποιμνίου τους, στα σημερινά μάλιστα αυτά χρόνια της αποστασίας. Οι Ιερείς, με την σεμνή τους εμφάνιση, τα μακριά γένεια και μαλλιά, που σημαίνουν την αφιέρωσή τους στον Κύριο, με τα μαύρα ράσα που σημαίνουν πένθος για τα Πάθη του Κυρίου, πένθος για τις αμαρτίες τις δικές τους αλλά και τις αμαρτίες του κόσμου, και χωρίς να θέλουν, διδάσκουν και συμμορφώνουν τους γύρω τους.

Φορούν και χαρούμενη στολή οι Ιερείς και ο Επίσκοπος όταν λειτουργούν, διότι ο Κύριος δεν σταυρώθηκε μόνον, αλλά και αναστήθηκε και κατήργησε το κράτος του Διαβόλου. Και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την αξιοπρεπή εμφάνιση των Ιερών Ναών και των Ιερέων. Δικαιούται και ο Θεός να έχει ο Ναός Του ευπρέπεια «αγίασον Κύριε τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του Οίκου Σου» (Θεία Λειτουργία). Άλλωστε όλα τα αγαθά της γης είναι του Θεού (Ψαλμός 23). Κατά την Θεία Λειτουργία ο Επίσκοπος εικονίζει τον Κύριο, οι Ιερείς και οι άλλοι Κληρικοί εικονίζουν τις τάξεις των Αγγέλων που υμνούν ακαταπαύστως τον Κύριο.

Το Ράσο της Ορθοδοξίας είναι άγιο ένδυμα που το τίμησαν μυριάδες Οσίων, Οσιομαρτύρων, Ομολογητών, Αγίων, Μοναχών. Σημαίνει νέκρωση κάθε κοσμικής επιθυμίας. Το κάθε ένα χωριστά ιερατικό άμφιο έχει και ορισμένη θρησκευτική και λατρευτική για τον Θεό σημασία (Συμεών Θεσσαλονίκης).

Οι Κληρικοί μας είναι άξιοι παντός σεβασμού. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέγει: «Όλος ο κόσμος να παρακαλέσει τον Θεό δεν δύνανται να τελειώσουν τα Άχραντα Μυστήρια. Κι όμως, ένας απλός ιερεύς με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος τελεί το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (την Θεία Κοινωνία). Να τιμάτε - λέγει - τους ιερείς και αν τύχει ένας ιερεύς και ένας άγγελος, τον ιερέα να προτιμήσεις, διότι ο ιερεύς είναι ανώτερος από τους αγγέλους».

Ο δε Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στους λόγους του περί Ιερωσύνης λέγει ότι «εις ουδένα των αγγέλων εδόθη η εξουσία του αφιέναι αμαρτίας». Ο ιερέας όμως έχει λάβει τέτοια εξουσία από τον Κύριο. Ο Κύριος, μετά την ένδοξη Ανάστασή Του, είπε προς τους Αποστόλους και δια των Αποστόλων προς τους διαδόχους τους: «Λάβετε πνεύμα άγιον, αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφιένται αυτοίς αν τινών κρατείτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 22-23). Στον Ιερέα ο Θεός εμπιστεύθηκε τέτοια Μυστήρια, στα οποία και Άγγελοι με δέος παρακύπτουν να δούν. Η Ιερωσύνη είναι ένα από τα επτά Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Ράσο και Ορθοδοξία είναι συνυφασμένα. Δυστυχώς, τώρα τελευταία ακούγεται ότι θέλουν να καταργήσουν το Ράσο.

Όμως, όταν ο Ιερέας θα κυκλοφορεί ντυμένος κοσμικά ή κουρεμένος, παραβαίνει εντολή Θεού. Δεν βοηθάει έτσι καθόλου τις ψυχές, αλλά και ο ίδιος ο Ιερέας μπορεί εύκολα να ξεφύγει από τις ιερές και φρικτές υποσχέσεις και υποχρεώσεις που ανέλαβε κατά την ημέρα της χειροτονίας του έναντι του Θεού και του ποιμνίου του. Γι' αυτό όσοι θέλουν να υπηρετήσουν τον Κύριο φορούν με χαρά το ένδυμα αυτό, τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού.

Ας προσπαθήσουμε όλοι να κρατήσουμε άθικτη την Ορθόδοξη Πίστη και Χριστιανική Παράδοση της Εκκλησίας μας, την μεγάλη θρησκευτική μας αυτή Κληρονομιά.

ΠΗΓΗ: http://theoldcalendarist.blogspot.gr

Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

 Να η ένδειξη: Αν στεναχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν
παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτα. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ό,τι θέλει, μένει ήρεμος σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτα: ούτε θύελλες, ούτε ληστές, ούτε τίποτα άλλο. Ό,τι κι αν έλθει λέει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», και έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα.

Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζουμε τις θλίψεις με ελπίδα. O Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Ἐρεύνωντας τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸ Ἔθνος μας τὰ τελευταία χρόνια φτάσαμε στὸ συμπέρασμα νὰ ποῦμε ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ διέρχεται εἶναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ !!!

Ψάχνοντας νὰ βροῦμε ἀπὸ ποὺ πηγάζει αὐτὴ ἡ κρίση ἐρευνήσαμε τὴν καθημερινὴ <λειτουργία> τοῦ Ἕλληνα τὸ πὼς συμπεριφέρεται καὶ τὸ πὼς συναναστρέφεται στὴν καθημερινότητά του .

Ὁ Ἕλληνας ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἔμαθε στὴν ζωή του σὲ ὅτι ἦταν νὰ  κάνει  ἔλεγε  πρῶτα «πρῶτα ὁ Θεός» ,σὲ ἀντιθέση μὲ τὸν νεοέλληνα ποὺ <ἐπίδωσε ἐξώδικο ΕΞΩΣΗΣ>  στὸν Θεὸ καὶ τὸν εἶπε ΄΄φύγε ἀπὸ τὴν ζωή μου ,τὴν οἰκογένειά μου ,τὴν δουλεια μου ,δὲν θέλω νὰ ἔχω καμμία σχέση μὲ Σενα΄΄καὶ φυσικὰ ὁ Θεὸς ὡς Φιλάνθρωπος ποὺ εἶναι καὶ θέλει τὸ Πλάσμα Του νὰ ἔχει ἐλεύθερη βούληση ἔκανε αὐτὸ ποὺ τὸν εἶπε ,βέβαια ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀχάριστος ποὺ εἶναι ἀπέναντι στὸν Δημιουργό του τώρα Τὸν ρίχνει καὶ εὐθύνες .

Νὰ πᾶμε λίγο πιὸ παλιὰ στὴν  Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ νὰ δοῦμε κάπως τὶς διαφορὲς τῶν τότε Ἑλλήνων μὲ τῶν σημερινῶν. Ἀποροῦμε ὅλοι μας πὼς ἐκεῖνοι οἱ ἀγράμματοι ,φτωχοὶ καὶ ξεβράκωτοι [κατὰ τὸν βαρθολομαῖο] κατάφεραν καὶ ἐναντιώθηκαν ἀπέναντι σὲ ἕναν πανίσχυρο ὀθωμανικὸ στρατὸ ,πὼς ἐκείνη ἡ Γενιὰ ἔβγαλε Κολοκοτρωνηδες καὶ Μακρυγιαννηδες καὶ τόσους ἄλλους Ἥρωες καὶ Ὁπλαρχηγοὺς ;;;; Πῶς ;;;;

Θὰ σᾶς τὸ πῶ ἀμέσως ,εἶναι διότι ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν κατὰ Χριστὸν ζωὴ διότι δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτὸ τὸ σπουδαῖο  ποὺ εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης ΄΄ὅταν πήραμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ Πατρίδος ΄΄ εἶναι ἐπειδὴ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ὅλη τὴν ἑβδομάδα νήστευε ,εἶχε πνευματικὸ καὶ ἦταν κοντὰ στὴν ἐξομολόγηση καὶ μὲ τὴν ΗΘΙΚΗ ζωὴ ποὺ ἔκανε ἔφτανε νὰ Κοινωναει τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων ,δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ὁ Μακρυγιαννης στὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ ἔγραφε ὅταν δὲν αἰσθανότανε καλὰ ὅτι ΄΄πήγαινε στοὺς Φίλους του τοὺς Ἅγιους καὶ ἄναβε κεριὰ καὶ τοὺς ἔλεγε τὸν πόνο του΄΄,τὸ ἀκούσατε αὐτὸ οἱ Ἅγιοι ἦταν ΦΙΛΟΙ του καὶ ὄχι κάτι ξένο γὶ αὐτὸν ,ἦταν ἡ καθημερινότητα τοῦ διότι κάθε μέρα εἶχε στεναχώριες διότι ἡ Ἐπανάσταση  εἶναι μία μεγάλη στεναχώρια ἀναποφεκτη ὅμως καὶ μόνο σὲ Αὐτοὺς ἔβρισκε παρηγοριὰ !!!

Νὰ ἔρθουμε στὸ σήμερα τώρα καὶ ἐρωτοῦμε : πιὰ σχέση ἔχουμε ἐμεῖς μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐλπίζουμε ὅτι κάποια μέρα θὰ Ἐπαναστατήσουμε καὶ ἐμεῖς ἐνάντια στὸν Νεοταξικὸ ζυγὸ ;;;

ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΚΑΜΜΙΑ 

Ἡ ἀνηθικότητά μας , ἡ ἀσυδοσία στὰ πάντα , ἡ κραιπάλη ,ἡ ἀλλαζονειά μᾶς ,ἡ ἐγωκεντρικοτητά μᾶς ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ,ἡ………….ἡ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑ ΜΑΣ καὶ ἡ πλῆρες ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ΠΟΤΕ νὰ ἐπαναστατήσουμε ἀλλὰ καὶ ἐὰν δοκιμάσουμε νὰ τὸ κάνουμε θὰ ΑΠΟΤΥΧΟΥΜΕ παταγωδῶς διότι δὲν θὰ ἔχουμε συμπαραστάτη τὸν Θεὸ ἐπειδὴ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια δυστυχῶς τὸν ἔχουμε ἐπίδοση ΑΓΩΓΗ ΕΞΩΣΕΩΣ!!!!

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !!!΄

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!

ΠΗΓΗ: http://agiosioannisotheologoskavalas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_24.html

Πατέρα εσύ με σκότωσες!

Οδηγώντας σε μια μεγάλη λεωφόρο, μπροστά στα μάτια μιας κυρίας έγινε ένα τροχαίο ατύχημα, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά ένας νέος.

Με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων, έβαλαν στο αυτοκίνητο της το παλικάρι, περίπου 20 ετών, να το μεταφέρει στο εφημερεύον νοσοκομείο..

Το παλικάρι αιμορραγούσε, η κυρία έφτασε στο νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα μπορούσε.. οι τραυματιοφορείς της βάρδιας το πήραν μέσα. Μπήκε μαζί τους και η κυρία, για να μάθει ποιος είναι, και να ειδοποιήσει τους συγγενείς του. Οι γιατροί της βάρδιας διέγνωσαν πως έπρεπε να μπει επειγόντως στο χειρουργείο. Ειδοποίησαν τον χειρουργό, ο οποίος για να τον χειρουργήσει ήθελε 1000 δολάρια. Το είπαν στην κυρία η οποία τους είπε τι ακριβώς συνέβη και ότι δεν γνώριζε το παλικάρι..

Εξήγησαν στον γιατρό αλλά αυτός ανένδοτος, ήθελε τα χρήματα..

Η κυρία βλέποντας το παλικάρι να αργοπεθαίνει.. ειπε: Ξεκινήστε να το σώσετε και πάω να σας φέρω τα χρήματα..

Η κυρία πράγματι έφερε τα χρήματα και τότε ήρθε ο γιατρός..

Όμως τι ειρωνεία!! Τι οδυνηρό παιχνίδι του φύλαξε αυτή τη νύχτα η αγάπη του για τα χρήματα…

Με το που είδε το παλικάρι, έμεινε ακίνητος, κιτρίνισε, άσπρισε πήρε το χρώμα του νεκρού.. Έπεσε πάνω στο παιδί ουρλιάζοντας… Και το παιδί είπε τις τελευταίες του λέξεις.:

-Πατέρα με σκότωσες και ξεψύχησε..

Η κυρία συγκλονισμένη από αυτό το συμβάν πέταξε τα χρήματα στα μούτρα του γιατρού και του είπε:

-Πάρτα, να κάνεις την κηδεία του παιδιού σου…

Σημειωτέον πως ήταν το μόνο παιδί που είχε…

ΠΗΓΗ: bemary.com

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ

«Εάν μια μέρα με δεις "γέρο"... εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ... έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω...
Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή... Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις... Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα "βάρος", έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να "πεθάνω"... μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου...»

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσόστομου)

Δὲν εἶναι ἀξιοπερίεργο τὸ ὅτι στέλνουμε τὰ παιδιά μας στὸ σχολεῖο νὰ μάθουν γράμματα καὶ τέχνες καὶ ἐξαντλοῦμε ὅλες μας τὶς δυνατότητες γιὰ τὴν ἐπιτυχία αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ καὶ δὲν ἐνδιαφερόμαστε νὰ τὰ ἀναθρέψουμε συγχρόνως καὶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

Ἒ λοιπὸν νὰ ξέρετε ὅτι, ὅταν ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας, ἔτσι ὥστε νὰ γίνουν, ἀνεδῆ, ἀκόλαστα, ἀπειθάρχητα, βάναυσα, τότε, ἐμεῖς πρῶτοι θὰ γευθοῦμε τοὺς καρποὺς τῆς κακίας τους.

Ἂς προσέξουμε λοιπὸν αὐτὸ τὸ θέμα κι ἂς ὑπακούσουμε σ᾿ αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ μακάριος Ἁπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος μᾶς συμβουλεύει νὰ ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας καὶ νὰ τὰ παιδαγωγοῦμε, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Νὰ τοὺς δίνουμε πάντα ἐμεῖς πρῶτοι τὸ καλὸ παράδειγμα καὶ νὰ τὰ συνηθίσουμε ἀπὸ μικρὰ στὴν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν.

Ἰωάν.Χρυσόστομος: P.G. 61,150, κ.εξ.

Μέχρι πότε θὰ εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὸ σαρκικὸ φρόνημα; Μέχρι πότε θὰ σκύβουμε καὶ θὰ ἐπικεντρώνουμε ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον μας πάνω στὰ γήινα πράγματα;

Ὅταν πρόκειται, γιὰ τὴν φροντίδα τῆς ἀνατροφῆς καὶ τὴν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν μας, ἂς παίρνουν ὅλα τὰ ἄλλα δεύτερη θέση καὶ σημασία.

Ἂν τὸ παιδὶ διδαχτεῖ ἀπὸ μικρὸ νὰ σκέπτεται μὲ σωστὸ τρόπο, τότε ἔχει ἤδη ἀποκτήσει μεγάλο πλοῦτο καὶ δόξα.

Δὲν θὰ ἔχεις κατορθώσει τίποτα τὸ σπουδαῖο, ἂν ἔχεις μάθει τὸ παιδί σου κάποια τέχνη ἢ τὴν ἀρχαία φιλοσοφία, μὲ τὴν ὁποῖα θὰ κερδίσει ἐνδεχομένως χρήματα. Τὸ σπουδαῖο θὰ εἶναι ἂν τὸ ἔχεις διδάξει τὴν τέχνη νὰ περιφρονεῖ τὰ χρήματα. Ἂν θέλεις νὰ τὸ κάνεις πλούσιο, ἔτσι νὰ τὸ κάνεις. Γιατὶ πλούσιος δὲν εἶναι ὅποιος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλὰ χρήματα ἢ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὅλα τὰ ἀγαθά, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτα. Αὐτὸ νὰ διδάξεις τὸ παιδί σου. Αὐτὸ νὰ τοῦ μάθεις. Αὐτὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος.

Μὴν κοιτάζεις, πῶς θὰ τὸ κάνεις νὰ προκόψει -μὲ τὴν ἔννοια βέβαια, ποὺ τὸ κοσμικὸ φρόνημα θεωρεῖ τὴν προκοπὴ- γιατὶ ἔτσι θὰ τὸ καταντήσεις φιλόδοξο. Φρόντισε καλύτερα νὰ τοῦ μάθεις πῶς νὰ περιφρονεῖ, σὲ τούτη ἐδῶ τὴ ζωή, τὴν ἀνθρώπινη δόξα. Ἔτσι μπορεῖ νὰ γίνει καὶ πιὸ ἔνδοξος καὶ πιὸ σπουδαῖος.

Αὐτὰ εἶναι πράγματα, ποὺ εἶναι εὔκολα καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουν ἐξ ἴσου, καὶ ἀπὸ τὸν πλούσιο καὶ ἀπὸ τὸ φτωχό. Αὐτὰ δὲν τὰ διδάσκεται κανεὶς ἀπὸ δάσκαλο, οὔτε τοῦ τὰ μαθαίνει καμμιὰ τέχνη. Αὐτὰ εἶναι πράγματα ποὺ τὰ μαθαίνει κανεὶς ζώντας σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ.

Μὴν φροντίζεις μόνο, νὰ ζήσει τὸ παιδί σου πολλὰ χρόνια ἐδῶ στὴ γῆ. Φρόντισε νὰ ἀξιωθεῖ νὰ ζήσει τὴν ἀτέλειωτη καὶ αἰώνια ζωή.

Ἰωάν.Χρυσόστομος: P.G. 61,150, κ.εξ.

Θέλεις νὰ ἀφήσεις ἄνθρωπέ μου, πλοῦτο στὸ παιδί σου; Δίδαξέ το νὰ εἶναι τίμιο. Γιατὶ ἔτσι θὰ μπορέσει νὰ διαφυλάξει τὸν πλοῦτο του. Ἔτσι, ἀκόμα κι ἂν δὲν ἀποκτήσει ἄλλα κτήματα, τουλάχιστον δὲν θὰ σκορπίσει ὅσα ἔχει.

Ἂν ὅμως τὸ παιδί σου εἶναι πονηρό, τότε δὲν θὰ τὸ ἀφήσεις φύλακα τοῦ πλούτου σου, ἀλλὰ θὰ τὸ κάνεις χειρότερο κι ἀπὸ τὸν τελευταῖο φτωχὸ τῆς γῆς.

Γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν ἀναθρέψει σωστὰ τὰ παιδιά τους, εἶναι γι᾿ αὐτὰ προτιμότερη, ἀπὸ τὸν πλοῦτο, ἡ τέλεια φτώχεια. Γιατὶ ἡ φτώχεια θὰ τὰ διατηρήσει στὴν ἀρετή, ἀκόμα καὶ παρὰ τὴ θέλησή τους, ἐνῶ ὁ πλοῦτος δὲν θὰ τὰ ἀφήσει στὸν ἴσιο δρόμο, ἀκόμα κι ἂν τὰ ἴδια τὸ θέλουν. Ἡ πλούσια ζωὴ θὰ τὰ παρασύρει στὸ κακό, θὰ τὰ καταστρέψει καὶ θὰ τὰ ὁδηγήσει σὲ ἀμέτρητα δεινά.

Ἰωάν.Χρυσόστομος: P.G. 61, 546 κ.ἑξ.

Πές μου ἄνθρωπὲ μου, ἂν ἔβλεπες τὸ παιδί σου νὰ λειώνει ἀπὸ τὴν πεῖνα, θὰ τὸ ἄντεχε ἡ ψυχή σου καὶ θὰ ἀγνοοῦσες τὴν κατάστασή του; Δὲν θὰ ἔτρεχες νὰ κάνεις ὅ,τι περνάει ἀπὸ τὸ χέρι σου, γιὰ νὰ τὸ χορτάσεις καὶ νὰ τὸ ἀναπαύσεις;

Ἒ λοιπόν, ἂν ἔλειωνε τὸ παιδί σου ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὴν ἔλλειψη τῆς ὑλικῆς τροφῆς, δὲν θὰ τὸ παράβλεπες. Τώρα, ποὺ καταστρέφεται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς διδασκαλίας τῶν θείων Γραφῶν, τὸ σηκώνει ἡ ψυχή σου καὶ τὸ προσπερνᾶς ἀπαρατήρητο;

Πές μου, ἀξίζει τέτοιος ποὺ εἶσαι, νὰ ὀνομάζεσαι πατέρας;

Αὐτὴ ἡ πεῖνα εἶναι φοβερώτερη ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς τροφῆς, ἐφόσον καταλήγει στὸν μεγαλύτερο, τὸν πνευματικὸ θάνατο. Γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐνδιαφερόμαστε, περισσότερο γι᾿ αὐτὴν καὶ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουμε πιὸ ἄμεσα. Ὁ ἀπ. Παῦλος λέει: Νὰ μεγαλώνετε τὰ παιδιά σας, νουθετώντας καὶ παιδαγωγώντας τα, μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ (Ἐφ. στ´, 4). Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ καλὴ πατρικὴ φροντίδα. Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ γνήσια πατρικὴ κηδεμονία.

Ἔτσι ἐγὼ κατανοῶ τὴν πατρικὴ σχέση μὲ τὸ παιδί, ὅταν δηλαδὴ ὁ πατέρας φροντίζει περισσότερο ἀπὸ τὴν ὑλική, τὴν πνευματικὴ τροφὴ τοῦ παιδιοῦ του.

Ἰωάν.Χρυσόστομος: P.G. 51, 100 - 101

Ἂν πρόκειται νὰ μᾶς ζητηθοῦν εὐθῦνες γιὰ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους -ἐφόσον μᾶς ἔχει πεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος : κανένας νὰ μὴν ζητάει τὸ δικό του, ἀλλὰ καθένας νὰ φροντίζει γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ ἄλλου. (Α Κορ. 10, 24)- πόσο περισσότερο θὰ εἴμαστε ὑπόλογοι γιὰ τὴν ἔλλειψη τῆς φροντίδα μας πρὸς τὰ παιδιά μας;

Θὰ μᾶς πεῖ ὁ Θεὸς: Δὲν τό ῾χες το παιδὶ κοντά σου ἀπὸ βρέφος; Δὲν σὲ ἔχω ὁρίσει δάσκαλό του, προστάτη, κηδεμόνα καὶ ὁδηγό του; Δὲν τὸ εἶχα ἀφήσει ὁλοκληρωτικὰ στὰ χέρια σου;

Σοῦ ἔχω δώσει ἐντολή, νὰ τὸ διαπλάσεις ἀπὸ πολὺ μικρὸ καὶ νὰ τὸ παιδαγωγήσεις σωστά. Νομίζεις ὅτι θὰ βρεῖς ἔλεος, ἂν ἀδιαφορήσεις καὶ τὸ ἀφήσεις νὰ χαθεῖ;

Τί ἔχεις νὰ ἀπαντήσεις πάνω σ᾿ αὐτὸ ἄνθρωπέ μου;

Μήπως θὰ μοῦ πεῖς, ὅτι τώρα ποὺ μεγάλωσε τὸ παιδί, εἶναι γιὰ μένα δύσκολο αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ σκληρό; Αὐτὸ ἄνθρωπέ μου ἔπρεπε νὰ τὸ εἶχες ὑπολογίσει ἀπὸ τότε, ποὺ τὸ παιδὶ ἦταν μικρὸ καὶ εὔπλαστο καὶ μποροῦσε εὔκολα νὰ ὑπακούει. Ἁπὸ τότε ἔπρεπε νὰ τὸ διαπαιδαγωγήσεις προσεκτικὰ καὶ νὰ τὸ συνηθίσεις νὰ κινεῖται καὶ νὰ σκέπτεται σωστά. Ἁπὸ τότε ἔπρεπε νὰ τὸ διορθώνεις καὶ νὰ κόβεις τὶς ἀδυναμίες του. Τότε ποὺ ἡ ἡλικία ἦταν ἀκόμα τρυφερὴ καὶ ὅλα ἦταν πιὸ εὔκολα. Τότε ἔπρεπε νὰ εἶχες ξερριζώσει τὰ ἀγκάθια.

Ἂν δὲν τὰ παραμελοῦσες τότε ποὺ ἀναπτύσσονταν τὰ πάθη, δὲν θὰ εἶχαν τώρα ριζώσει καὶ δὲν θὰ ἦσαν σήμερα δυσκολοθεράπευτα. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς παραγγέλει ἡ Ἁγ. Γραφὴ καὶ μᾶς λέει: Κάνε τὸ παιδί σου, νὰ σκύψει τὸ κεφάλι, ἀπὸ τὴ μικρή του κιόλας ἡλικία, τότε ποὺ εἶναι πιὸ εὔκολη ἡ διαπαιδαγώγησή του (Σοφ. Σειρ. 7, 23).

Ἰωάν.Χρυσόστομος: P.G. 51, 327 κ.ἑξ

ΠΗΓΗ

Διάλογος Αγίου Ανδρέου δια Χριστόν Σαλού με έναν ομοφυλόφιλο

Ο ακόλαστος ευνούχος

Ενώ καθόταν μπροστά στην είσοδο (ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός), πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου. Το πρό­σωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα. Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:

- Αγαπημένε μου Επιφάνιε, ποιός είναι αυτός; Γιατί γυρίζει γυμνός μέσα στο αφόρητο κρύο και μοιάζει θαλασσοδαρμένος;

- Δεν ξέρω, φίλε μου, τι να σου πω. Τον νου του πάντως τον έχει αιχμαλωτίσει ο πονηρός και γυρίζει σαν τρελλός. Γι' αυτό όλοι οι δαιμονισμένοι γυρίζουν με σχισμένα ρούχα, χωρίς να αισθάνωνται το κρύο ή τον καύσωνα.

Μίλησε έτσι, επειδή δεν ήθελε να αποκαλύψη την αρετή τού δικαίου. Ο ευνούχος τότε ηρέμησε, συμπάθησε τον όσιο σαν φτωχό και του πρόσφερε όσους χουρμάδες είχε:

- Δέξου για την ώρα αυτά, του είπε, δεν έχω τίποτε άλλο.

Ο όσιος όμως, που με τους νοερούς οφθαλμούς έβλεπε την κατάστασι της ψυχής του, τον κοίταξε βλοσυρά και του είπε:

- Οι σαλοί δεν δέχονται δώρα από κωλο-φωνίους [Με τη σύνθετη αυτή λέξι ο όσιος εννοεί τους ομοφυλόφιλους, κάνοντας συγχρόνως λογοπαίγνιο με το φυτό κολοφώνιο (είδος λαχάνου)].

Εκείνος δεν κατάλαβε και είπε:

- Πραγματικά είσαι τρελλός. Βλέπεις χουρμάδες και τους λες κολοφώνια;

- Φύγε δόλιε! του απαντά ο μακάριος. Πήγαινε στον κοιτώνα τού κυρίου σου να κάνης μαζί του τη βδελυρή αμαρτία των Σοδομιτών, και θα σου δώση και άλλους χουρμάδες. Ταλαίπωρε! Τις ακτίνες τής βασιλείας τών ουρανών δεν τις βλέπεις. Την αγριότητα της κολάσεως δεν την γνωρίζεις. Τον άγγελό σου τουλάχιστον, που σ' ακολουθεί σαν χριστιανό, δεν τον ντρέπεσαι; Αχ, να ήξερες τι τιμωρία σε περιμένει, ακάθαρτε, που συχνάζεις σε απόμερες γωνιές μαζί με άλλους και κάνεις πράξεις αφύσικες, που ούτε οι σκύλοι και οι χοίροι ούτε τα ερπετά και τα φί­δια τις κάνουν! Ποιός σου τα έμαθε αυτά; Κρίμα στα νιάτα σου! Σε πλήγωσε ο σατανάς και σε γκρέμισε αγέρωχα στα τρίσβαθα του άδη. Πρόσεξε! Μην προχωρής περισσότερο, για να μη ρίξη φωτιά ο Θεός και σε κάψη πρόωρα κι έτσι από τη μια φωτιά πέσης στην άλλη, της κολάσεως.

Ο ευνούχος άκουσε και έφριξε. Το πρόσωπό του κοκκίνισε.

- Αλλοίμονό μου του άθλιου, ψέλλισε καταντροπιασμένος.

- Τί έπαθες αγαπητέ μου; ρώτησε ο Επιφάνιος. Γιατί ντράπηκες και κοκκίνισες έτσι; Δεν σου είπα ότι αυτός είναι τρελλός και λέει ό,τι φθάση; Πάντως για ό,τι απ' αυτά που άκουσες σε ελέγχει η συνείδησίς σου, φρόντισε να το διορθώσης και να μην περιφρονήσης τα λόγια του. Είσαι νέος και ο σατανάς είναι φοβερός. Μας σπρώχνει να κάνουμε την αμαρτία όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να έχη κι εμάς μέσα στη φωτιά τής κολάσεως και να παρηγορήται.

Ο ευνούχος, ύστερα απ' αυτά που άκουσε, ανεχώρησε. Τότε ο Επιφάνιος βοήθησε τον όσιο να σηκωθή και πήγαν στο δωμάτιό του. Εκεί βρήκαν έτοιμο το τραπέζι και κάθησαν να ευφρανθούν. Μετά το φαγητό ρώτησε ο Επιφάνιος:

- Γιατί, σεβαστέ μου φίλε, μίλησες τόσο απότομα στον αγαπητό μου;

- Επειδή είναι φίλος σου, γι’ αυτό του μίλησα έτσι. Αν δεν ήταν, δεν θα άκουγε ούτε μία λέξι. Σκοπός μου δεν είναι να ελέγχω τους αμαρτωλούς, αλλά να τρέχω στον ίσιο δρόμο που οδηγεί στον ουρανό.

- Γνωρίζω κι εγώ τα σχετικά με τον ευνούχο, είπε ο Επιφάνιος. Αφού όμως ο καημένος είναι δούλος και βιάζεται από τον κύριό του, τί μπορεί να κάνη;

- Το ξέρω, είπε ο όσιος, καταλαβαίνω τη θέσι του. Ο δούλος όμως πρέπει να εξυπηρετή τον αφέντη του μόνο στις υλικές του ανάγκες, όχι στα έργα τού διαβόλου και στις άτιμες πράξεις του, και μάλιστα σ' αυτό το καταραμένο, το σιχαμερό αμάρτημα που ούτε στα ζώα το συναντάμε! Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος να μην αισθάνεται τη δυσωδία αυτής της ακαθαρσίας και να μην την αποστρέφεται;

- Όταν ο αφέντης, είπε πάλι ο Επιφάνιος, προστάξη τον δούλο να κάνη κάποια υπηρεσία είτε σωματική είτε πνευματική είτε ακόμη και αμαρτωλή, κι αυτός δεν υπακούση, ξέρεις τότε τι κατάρες τον περιμένουν, τι ξύλο, τι απειλές και πόσα άλλα δεινά;

- Αυτό, παιδί μου, είναι το μαρτύριο του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε: «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ε ' 10). Αν οι δούλοι δεν υποχωρούν στη σιχαμερή σοδομιτική επιθυμία των κυρίων τους, είναι μακάριοι και τρισμακάριοι, γιατί τα βασανιστήρια που θα υποφέρουν θα τους κατατάξουν στη χορεία των μαρτύρων.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ», εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

 ΠΗΓΗ

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Καθώς η πατρίδα μας διέρχεται βαθιά οικονομική, πνευματική αλλά και πολιτική κρίση, όλο και περισσότερο ακούγονται απορριπτικές αντιλήψεις για τους πολιτικούς ηγέτες μας.

Μάλιστα πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες, εκφράζουν συχνά απόψεις τελείως απορριπτικές για το θεσμό των πολιτικών ηγετών. Ποιοι όμως πρέπει να είναι οι πολιτικοί ηγέτες; Πως οφείλουν να επιτελούν το έργο τους; Είναι αναγκαία η ύπαρξή τους; Σ’ αυτά τα ερωτήματα θα αντλήσουμε απαντήσεις μέσα από τη σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μας. 

1. Η αναγκαιότητα των πολιτικών ηγετών και οι κίνδυνοι της εξουσίας

Μπορεί να υπάρξει οργανωμένο κράτος χωρίς πολιτικούς ηγέτες; Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά: «Πρέπει να υπάρχουν οι άρχοντες, για να μην τρώμε ο ένας τον άλλο, σαν τα ψάρια» (PG 54, 596). «Ο Θεός μας χάρισε τους άρχοντες, για να έχουμε ευταξία και να μη συμπεριφερόμαστε πιο παράλογα από τα άλογα θηρία. Η εξουσία του άρχοντα είναι παρόμοια με την τέχνη του ηνίοχου και του κυβερνήτη του πλοίου» (PG 55, 491). Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζει: «Είναι προτιμότερο να μη διοικείται ένας λαός από κανέναν, παρά να διοικείται από έναν κακό ηγέτη» (PG 63, 231). Δυστυχώς όμως, τονίζει αλλού, «οι άρχοντες συνήθως είναι διεφθαρμένοι» (PG 59, 274).

Ας προσέξουμε τώρα τη φωνή του Μεγάλου Βασιλείου: «Οι άρχοντες υπάρχουν όχι για να καυχώνται για τη σπουδαία θέση την οποία κατέχουν, αλλά για να τιμούν οι ίδιοι τη θέση αυτή» (PG 32, 497). Γι’ αυτό «όσοι επιδιώκουν την αρετή, δεν αναλαμβάνουν με ευχαρίστηση δημόσια αξιώματα. Αντίθετα, όσοι αποβλέπουν σε χρήματα και δόξα, θεωρούν μέγιστο αγαθό την κατάκτηση κάποιας εξουσίας, για να μπορούν να αποκτούν όσα επιθυμούν» (PG 32, 1041). «Έργο των αρχόντων είναι: να αναχαιτίζουν τις αταξίες του λαού, να τον κατευθύνουν στο σωστό. Όταν όμως αυτοί πρώτοι παραβαίνουν το νόμο, πώς μπορούν να καθοδηγούν τους άλλους;» (PG 56, 24). Γι’ αυτό «πολλοί ηγέτες, όταν κλέβουν, αναγκάζονται να είναι επιεικείς στους αλ­λους, επειδή έχουν χάσει την παρρησία τους» (PG 51, 309).

Για το ίδιο ζήτημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Πολλοί άρχοντες σπαταλούν αμέτρητα χρήματα για να κατασκευάσουν πολυτελή έπιπλα, και άλλοι βάζουν τα ακριβότερα αρώματα και ευφραίνονται με τη μουσική των οργάνων, αντί να συμπάσχουν και να υποφέρουν για τη συντριβή του λαού» (PG 35, 961). Γι’ αυτό, ο ιερός Πατήρ απευθύνεται σ’ αυτούς και τους λέει: «Να σέβεστε το αξίωμά σας. Γνωρίζετε πόσο σπουδαίο είναι το έργο σας και τι μεγάλο μυστήριο βρίσκεται γύρω από σας. Κόσμος ολόκληρος βρίσκεται κάτω από την εξουσία σας. Γίνεστε ‘‘θεοί’’ στους υπηκόους σας» (PG 36, 277).

2. Ποιό έργο πρέπει να επιτελούν οι πολιτικοί ηγέτες;

Λέει επιγραμματικά γι’ αυτό το θέμα ο Μέγας Βασίλειος: «Οι άρχοντες πρέπει να υπερασπίζονται τα δικαιώματα του Θεού, να τιμωρούν τους παραβάτες» (ΒΕΠΕΣ 53, 125). Και ο ιερός Χρυσόστομος συμπληρώνει: «Δεν πρέπει να επιζητούν τη δική τους τιμή αλλά το κοινό συμφέρον» (PG 62, 671). «Δεν ξεχωρίζουν από τη χλαμύδα, αλλά από το ότι προστατεύουν όσους υποφέρουν, διορθώνουν τα κακώς έχοντα, τιμωρούν την αδικία, δεν επιτρέπουν να καταπατείται το δίκαιο» (PG 52, 678).

3. Ποιά όμως πρέπει να είναι τα προσόντα των πολιτικών ηγετών;

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τα επισημαίνει: «Οι άρχοντες πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τους άλλους, να γίνονται καθημερινά ανώτεροι, να έχουν αξία και αρετή ανάλογη με το αξίωμά τους» (PG 36, 547). Και ο ιερός Χρυσόστομος: «Ο πολιτικός ηγέτης πρέπει να έχει βίο ακηλίδωτο, ώστε να τον έχουν όλοι ως παράδειγμα» (PG 62, 547). «Εκείνος που ασκεί την πολιτική εξουσία δεν θα μπορέσει να τη διαχειρισθεί δίκαια, αν προηγουμένως δεν κυβερνήσει τον εαυτό του όπως πρέπει, και αν δεν τηρήσει με μεγάλη ακρίβεια και τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς νόμους» (PG 61, 508).
«Εκείνος που είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται, αυτός θα μπορέσει να κυβερνήσει και την οικογένειά του. Εκείνος που μπορεί να κυβερνήσει το σπίτι του, θα μπορέσει να κυβερνήσει και μια πόλη, θα μπορέσει να κυβερνήσει όλη την οικουμένη. Αν όμως δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον ψυχικό του κόσμο, πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει την οικουμένη; Πώς θα ωφελήσει άλλους αυτός που δεν μπόρεσε να ωφελήσει τον εαυτό του;» (PG 60, 366). Και αλλού σημειώνει: «Ο άρχοντας σ’ αυτό κυρίως πρέπει να άρχει, στο να νικάει με την αρετή του. Αν όμως νικιέται, δεν είναι πλέον άρχοντας» (PG 62, 99). Γι’ αυτό «ο άριστος άρχοντας πρέπει να είναι αδυσώπητος στον εαυτό του και στις πράξεις του» (PG 58, 668).

Και επιλέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Οι πολιτικοί ηγέτες πρέπει να έχουν υψηλή νοημοσύνη, να μιλούν με παρρησία, να περιφρονούν τα βιοτικά, να μισούν την πονηρία, να είναι ήπιοι και φιλάνθρωποι» (PG 52, 678). Έχουν χρέος «να παραβλέπουν τα δικά τους συμφέροντα και να φροντίζουν για τα προβλήματα του λαού τους» (PG 55, 306).

Τέτοιοι λοιπόν πρέπει να είναι οι πολιτικοί άρχοντες: ικανοί, αδιάφθοροι, ακέραιοι. Φιλάνθρωποι, φιλοπάτριδες και φιλόθεοι. Ανώτεροι σε αρετές και σε ικανότητες από το λαό. Τέτοιους πολιτικούς έχει ανάγκη ιδιαιτέρως σήμερα και η πατρίδα μας. Τέτοιους πολιτικούς έχει χρέος να εκλέγει και ο λαός.

"Ο ΣΩΤΗΡ"

῾ΑΒΒΑ, ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ Ή ΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΕΨΩ;

῾Καθίστε, παιδιά μου᾽, εἶπε ἥσυχα ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, κι ἔδειξε μέ τό χέρι του στούς δυό νέους τά πρόχειρα καθίσματα πού βρίσκονταν ἔξω ἀπό τό φτωχικό κελλί του. ῾Καθίστε νά ξαποστάσετε λίγο ἀπό τόν κόπο πού κάνατε νά ᾽ρθεῖτε μέχρι ἐδῶ᾽.
 ῾Ο γέροντας ἔσπευσε νά τούς φέρει δυό ποτήρια μέ καθαρό νερό καί τούς τράταρε λίγα ἀποξηραμένα σύκα πού τοῦ εἶχαν φέρει ἄλλοι προσκυνητές. Τράβηξε κι αὐτός ἕνα κάθισμα καί κάθισε κοντά τους.
Οἱ νέοι συνεσταλμένα πῆραν τό κέρασμα καί ἤπιαν μονορούφι τό νερό. ῾Εὐχαριστοῦμε, γέροντα. Τήν εὐχή σου νά ἔχουμε᾽.
῾Ποιός καλός ἄνεμος σᾶς ἔφερε λοιπόν ἀπό ᾽δῶ;᾽ ρώτησε ὁ ἀββᾶς. ῾Πρέπει νά τό λέει ἡ καρδιά κάποιου γιά νά ἀποφασίσει νά ἀνέβει τό βουνό᾽.
῾Γέροντα, ἤρθαμε γιά σένα᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ ἕνας πού φαινόταν καί λίγο μεγαλύτερος στήν ἡλικία. ῾Μᾶς ἀπασχολεῖ τό μέλλον μας. ῎Εχουμε λογισμούς γιά τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Μᾶς θέλγει ἡ οἰκογενειακή ζωή, ἀλλά καί μᾶς συγκινεῖ ἡ ζωή τῆς ἀφιέρωσης. Μᾶς εἶπαν γιά σένα, ὅτι ἐσύ μπορεῖς νά μᾶς βοηθήσεις, νά μᾶς ξεδιαλύνεις τούς λογισμούς᾽.
῾Πνευματικό, παιδιά μου, δέν ἔχετε;᾽ εἶπε μέ ἁπλότητα ὁ ἀββᾶς καί χάϊδεψε τήν μακριά ἄσπρη γενειάδα του. Σταμάτησε λίγο καί τά βαθουλωμένα ἀπό τήν ἄσκηση μάτια του σάν νά θυμήθηκαν κάτι ἀπό τά παλιά.  Συνέχισε. ῾᾽Εκεῖνος στόν ὁποῖο ἐξομολογεῖσθε τίς ἁμαρτίες σας καί πού σᾶς ξέρει καλά στήν ἐσωτερική σας ζωή, ἐκεῖνος εἶναι ὁ πιό κατάλληλος νά σᾶς συμβουλεύσει γιά κάτι τέτοιο. ῎Αν καί γιά μιά τέτοια ἀπόφαση...᾽, ἦταν σάν νά μονολογεῖ ἐδῶ ὁ Γέροντας,  ῾...τόν πρῶτο λόγο τόν ἔχει ὄχι ὁ πνευματικός, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος᾽.
῾᾽Αββᾶ, ἀπευθυνθήκαμε σ᾽ αὐτόν, μᾶς ἄκουσε, μᾶς συμβούλευσε, ἀλλά ἐκεῖνος μᾶς ἔστειλε σέ σένα. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, μᾶς τόνισε. ᾽Εκεῖνος εἶναι ὁ χαρισματοῦχος ἀπό τόν Θεό. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ᾽.
Δέν μίλησε ὁ γέροντας. Στό ἄκουσμα μάλιστα τοῦ χαρακτηρισμοῦ του ἔσκυψε στό στῆθος του κι ἀναστέναξε βαθιά. ῾῞Ο,τι λάμπει δέν εἶναι χρυσός᾽, σχολίασε σιγανά κι ἕνα δάκρυ κύλησε ἀπό τά χαμηλωμένα μάτια του. Σήκωσε τό κεφάλι του.
῾Παιδιά μου᾽, εἶπε ἀργά. ῾Γιά νά καταλάβετε τόν δρόμο σας, γιά νά εἶναι ἀπό τόν Θεό αὐτό πού θέλετε νά ἀκολουθήσετε στήν ζωή σας, πρέπει πρῶτα ἀπό ὅλα νά τό θέλετε πολύ. Γιατί αὐτό πού ἐσεῖς θέλετε αὐτό τελικά θέλει κι ὁ Θεός. ῾Ο Θεός δέν ἐκβιάζει κανέναν νά πάρει δρόμο πού δέν θέλει καί δέν τοῦ ταιριάζει. Γι᾽ αὐτό κοιτάξτε μέσα σας, στό βάθος τῆς καρδιᾶς σας, κι αὐτό πού θά σᾶς πεῖ ἐκείνη, κάντε το’.
᾽Ακολούθησε μιά μικρή σιωπή. ῾Ο Γέροντας φάνηκε νά ψιθυρίζει κάτι πού οἱ νέοι ἦταν βέβαιοι πώς ἦταν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου. Δέν ἔμειναν ὅμως ἱκανοποιημένοι πλήρως ἀπό τήν ἀπάντηση.
῾Γέροντα᾽, πῆρε θάρρος τώρα περισσότερο ὁ νεώτερος. ῾Δέν ἁγιάζει κανείς εὔκολα ὅταν γίνει μοναχός; ῾Ο κοσμικός ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ οἰκογενειάρχης εἶναι σάν ἁλυσοδεμένος. Θά πρέπει νά κάνει πολλές ἀβαρίες στήν συνείδησή του γιά χάρη τῆς οἰκογένειάς του.  Θά ἀναγκαστεῖ νά πεῖ τά κατά συνθήκην πού λένε ψέμματα. Θά ξεχάσει ἐπανειλημμένως τόν Θεό᾽. ῾Η φωνή του ἀπέκτησε τώρα δραματικό τόνο, δείχνοντας ὅτι πράγματι ἀντιμετώπιζε μέ ἀγωνία τό  μέλλον του. ῾᾽Αββᾶ, μᾶς ἀπασχολεῖ σοβαρά τό θέμα τῆς σωτηρίας μας. Δέν θέλουμε νά παίζουμε μέ τά πράγματα τοῦ Θεοῦ!᾽
῾Ο ᾽Ισαάκ κοίταξε μέ μεγάλη συμπάθεια τούς δυό νέους. Χάρηκε γιατί εἶδε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργεῖ στίς καρδιές τους καί νά τούς ὠθεῖ σέ ἕναν τόσο σοβαρό προβληματισμό. ῎Επρεπε λοιπόν νά τούς βοηθήσει νά καταλάβουν πιό οὐσιαστικά τά πράγματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
῾Παιδιά μου᾽, πῆρε καί πάλι τόν λόγο, ἀφοῦ ξεκκούκισε λίγο τό κομποσχοίνι του, ῾ἡ ἐπιλογή τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς εἶναι ἀσφαλῶς σημαντικό πράγμα καί πρέπει μέ σοβαρότητα νά τήν ἀντιμετωπίσει κανείς. Δέν εἶναι ὅμως τό ἅπαντο. Γιατί ἀκριβῶς εἴτε ἐπιλέξει κανείς νά κάνει οἰκογένεια εἴτε ἐπιλέξει τήν ἀφιερωμένη ζωή τοῦ καλόγερου κάνει ἐπιλογή ἑνός δρόμου. Τό ζητούμενο λοιπόν δέν εἶναι ὁ δρόμος, ἀλλά ὁ Χριστός. ᾽Εκεῖνος εἶναι καί ὁ δρόμος καί τό τέρμα τοῦ δρόμου. ῾Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός᾽ πού λέει καί ὁ μεγάλος ἀπόστολος. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν ἔχουμε ᾽Εκεῖνον ἐνώπιόν μας πάντοτε, δηλαδή ἄν ἡ καθημερινή προτεραιότητά μας εἶναι πῶς νά σταθοῦμε στίς ἅγιες ἐντολές Του ὥστε μέ ἀγάπη πρός Αὐτόν νά Τόν κοινωνοῦμε στά ἅγια μυστήρια τῆς ᾽Εκκλησίας μας, δέν ἔχει καί τόση σημασία τό εἶδος τοῦ δρόμου πού ἀκολουθοῦμε. Μπορεῖ λοιπόν κάποιος νά γίνει καλόγερος, μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια, μπορεῖ κι ἁπλῶς νά μένει, πού λέει ὁ λόγος, στό σπίτι του: ἄν κρατάει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θά σωθεῖ.
Μία μικρή γάτα νιαούρισε ἐκείνη τήν ὥρα καί διέκοψε τόν εἱρμό τῆς σκέψης τοῦ Γέροντα. Χωρίς καθόλου φόβο τόν πλησίασε καί πήδηξε στήν ἀγκαλιά του. Χουχούλιασε σ᾽ αὐτήν. ῾Ο Γέροντας χαμογέλασε καί χάϊδεψε τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ. ῾῾Η μικρή μου ψιψίνα᾽, ἀπευθύνθηκε στούς δυό νέους πού κι ἐκεῖνοι ἔβλεπαν μέ ἀγαλλίαση τήν ὅλη σκηνή. ῾Πήγαινε καί θά σέ φωνάξω ἀργότερα᾽, τῆς εἶπε μέ τρυφερότητα. ῾Μή μᾶς διακόπτεις᾽.
῞Ενα ξαφνικό φύσημα τοῦ ἀέρα στριφογύρισε κάποια φύλλα ἀπό ἕναν εὐκάλυπτο πού παράπεσαν κοντά τους καί πάνω τους.
῾῾Ο Χριστός λοιπόν, παιδιά μου᾽, συνέχισε ὁ ἀββᾶς καταπίνοντας τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σάν τό ἀκριβότερο καί πιό εὐωδιαστό πιοτό, ῾εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ἀποτελεῖ τόν σκοπό μας καί Αὐτόν πρέπει νά κρατᾶμε ὅ,τι κι ἄν ἐπιλέξουμε στήν ζωή μας. Κι ἄν ἀρχίζουμε νά Τόν ἀγαπᾶμε ῾ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος᾽, ὅπως ζητάει κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπαρχῆς, τότε θά μπορέσουμε  νά ἀγαπήσουμε καί τόν συνάνθρωπό μας σάν τόν ἑαυτό μας. Γιατί βεβαίως κανείς δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν συνάνθρωπό του σωστά, πού σημαίνει ἀνιδιοτελῶς, χωρίς συμφέρον, ἄν πρῶτα δέν ἔχει ἀγαπήσει τόν Θεό.
Στράφηκε στόν νεώτερο πού ρώτησε. ῾Πράγματι, ἔχεις δίκιο, ἀδελφέ μου, νά θεωρεῖς ὅτι ἡ μοναχική ἀφιέρωση εἶναι πιό εὔκολη γιά ἁγιασμό. ῎Ετσι τουλάχιστον φαίνεται καί ἔτσι τό θεωροῦν πολλοί ἀπό τούς ἁγιασμένους Πατέρες μας. ῾Η εἰκόνα μάλιστα πού χρησιμοποίησες ὅτι ὁ κοσμικός ἄνθρωπος εἶναι σάν τόν δεμένο χειροπόδαρα εἶναι εἰκόνα τοῦ μεγάλου ἀσκητικοῦ δασκάλου ὁσίου ᾽Ιωάννη τῆς Κλίμακος. Εἶναι ὅμως κι ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ οἰκογενειακή ζωή φέρνει τόν ἄνθρωπο πιό εὔκολα στόν ἁγιασμό του, γιατί λόγω τῶν σχέσεων μέ τόν σύζυγο ἤ τήν σύζυγο, μέ τά παιδιά, μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ ἐπαγγέλματος, τόν τρίβει διαρκῶς καί τόν κάνει στρογγυλό ἀπό τά ἐξογκώματα τοῦ χαρακτήρα του. Γι᾽ αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι δέν πρέπει κανείς νά ἀπολυτοποιήσει τήν ἐπιλογή τοῦ δρόμου. ᾽Ακόμη καί λάθος ἐπιλογή νά κάνει κανείς, ἐνῶ δηλαδή εἶναι φτιαγμένος γιά οἰκογένεια νά γίνει καλόγερος, ἤ ἐνῶ τοῦ ταιριάζει πιό πολύ ἡ μοναχική ἀφιέρωση ἐκεῖνος νά  κάνει οἰκογένεια, δέν σημαίνει ὅτι θά χάσει, ἄν πράγματι τό ἐπιθυμεῖ, τόν στόχο του. Πῶς νά σᾶς τό πῶ; ῾Ο προκομμένος ἄνθρωπος, αὐτός πού μέ φιλότιμο ἀγωνίζεται, ὅπου καί νά βρεθεῖ θά προκόψει᾽.
῾Γέροντα, μᾶς ἀναπαύει ὁ λόγος σας᾽, εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καταλαβαίνουμε γιατί καί ὁ πνευματικός μας μᾶς ἔστειλε σέ σᾶς. Κι ἐκεῖνος κάπως ἔτσι μᾶς ἔθεσε τό θέμα, ἀλλά ἀλλιῶς νά τό ἀκοῦμε κι ἀπό ἕναν ἄνθρωπο ἀφιερωμένο τόσο πολύ στόν Θεό, ὅπως ἐσεῖς. ᾽Επιτρέψτε μου ὅμως νά ρωτήσω κάτι πού μοῦ τριβελίζει τό μυαλό ἀπό καιρό, ἀλλά καί τώρα πού μιλᾶμε. ῞Ενας ἄνθρωπος πού γίνεται καλόγερος, πού ἔστω καί ἐξωτερικά φαίνεται ὅτι ὅλη τήν ζωή του τήν παραθέτει στόν Κύριο, δέν εἶναι ἀπαλλαγμένος περισσότερο  λόγω τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του ἀπό τούς σαρκικούς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι στόν κόσμο σίγουρα εἶναι πιό πολλοί καί πιό ἔντονοι καί μάλιστα στήν σημερινή ἐποχή;᾽
Χαμογέλασε πικρόχολα ὁ Γέροντας. Δέν βιάστηκε κι ἐδῶ νά ἀπαντήσει.
῾῎Ετσι φαίνεται κι ἴσως σέ κάποιο βαθμό ἔτσι καί νά ᾽ναι᾽, εἶπε στήν συνέχεια. ῾᾽Αλλά, ἀδελφοί μου, θυμηθεῖτε αὐτό πού εἶπε ἕνας ἐπίσης μεγάλος Γέροντας τῆς ἐποχῆς μας: ῾τό θέμα σάρξ τελειώνει μέ τό θέμα πλάξ᾽. Δηλαδή, ὅσο βρίσκεται κανείς στόν κόσμο τοῦτο, εἴτε εἶναι κοσμικός εἴτε καλόγερος δέν μπορεῖ νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν σάρκα του. Παλεύεις, ἀγωνίζεσαι, φαίνεται ὅτι ὑποτάσσεις τήν σάρκα σου  καί δέν σέ ἀπασχολεῖ πιά, καί ξάφνου ἀπό τό πουθενά ἐξεγείρεται. Γιατί; Διότι δέν εἶναι θέμα μόνο τοῦ ἀνθρώπου ὁ πνευματικός ἀγώνας, ἀλλά καί τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά ἐνεργήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ὑπάρξει τό κατάλληλο ἔδαφος, δηλαδή ἡ ταπείνωση. Θέλω νά πῶ ὅτι μπορεῖ μετά ἀπό μεγάλο πράγματι ἀγώνα κατά τῆς σάρκας νά νιώσει κάποια ὑπερηφάνεια ὁ ἄνθρωπος, νά πιστέψει ὅτι κατόρθωσε κάτι, κι ἐκεῖ λοιπόν λόγω τοῦ φουσκώματος αὐτοῦ τῆς καρδιᾶς του νά τόν ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν σ᾽ ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τότε καταλαβαίνουμε ποιός κυρίως ἀναλαμβάνει δράση! ῾Ο πονηρός διάβολος πού τοῦ παραχωρεῖται νά ξεσηκώσει κουρνιαχτό πειρασμῶν, φέρνοντας στόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὅλου τοῦ κόσμου τίς ἀσχήμιες. Δυστυχῶς, ῾οὐκ ἀγνοοῦμεν αὐτοῦ τά νοήματα᾽ κατά τόν ἀπόστολο. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἅγιοι κατά πάντα καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί κάποια στιγμή δέν πρόσεξαν. Μπορεῖ λοιπόν πράγματι νά φαίνεται ὅτι εἶναι ἀπαλλαγμένος ὁ καλόγερος ἀπό σαρκικούς πειρασμούς, τουλάχιστον τούς ἐξωτερικούς, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. ᾽Εκεῖνο πού σώζει πάντοτε εἶναι ἡ ταπείνωση, ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀδιάκοπη νήψη. Νά βάλει κανείς φρουρό στόν νοῦ καί στήν καρδιά του τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά νιώθει ὅτι εἶναι ῾ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως᾽. Τότε ναί, τόν φυλάσσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ᾽.
῾Γέροντα, μπορῶ νά σᾶς ρωτήσω κάτι πάνω σ᾽ αὐτά πού μᾶς εἴπατε;᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ νεώτερος, καί φάνηκε σάν νά ξεπερνάει τά ὅρια τῆς σεμνότητάς του.
Χαμογέλασε ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ. ῾᾽Ελεύθερα, παιδί μου. ᾽Εν Χριστῷ ἀδελφοί εἴμαστε. Μήν νιώθεις πιεσμένος. ῎Αλλωστε, ἄν νιώσω κόπωση θά σᾶς τό πῶ καί θά σταματήσουμε᾽.
Πῆρε θάρρος ὁ νέος. ῾Εἴπατε προηγουμένως, ἅγιε Γέροντα, ὅτι δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἀκόμη καί καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί χαλάρωσαν τόν πνευματικό τους ἀγώνα ἤ πίστεψαν λίγο περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἔπρεπε στόν ἑαυτό τους. ῎Εχετε κάποιο πρόχειρο παράδειγμα νά μᾶς πεῖτε; Αὐτές οἱ ἱστορίες ἀπό τήν ἀσκητική παράδοση τῆς ᾽Εκκλησίας μας εἶναι τόσο διδακτικές καί γιά ἐμᾶς τούς κοσμικούς, γιατί νομίζω ὅτι μᾶς δείχνουν μέ ἀνάγλυφο τρόπο πόσο τελικά ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι εὐάλωτη καί μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπόλυτο στήριγμα᾽.
῾Ο ἀββᾶς ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως σηκώθηκε ἀπό τήν θέση του. ῾᾽Επιτρέψτε μου γιά λίγο᾽ εἶπε. Πῆγε μέσα στό κελλί του καί βγῆκε μετά ἀπό λίγο κρατώντας στά χέρια του ἕνα μικρό βιβλίο. ῾Νά, ἐδῶ, ἔχουν καταγραφεῖ ἀρκετές τέτοιες περιπτώσεις᾽. Τούς τό ἔδειξε. ῾Πρόκειται γιά τό ῾Λειμωνάριον᾽ τοῦ ᾽Ιωάννη Μόσχου᾽, εἶπε. ῾Γιά ἕνα περιβόλι πνευματικό δηλαδή. ῾Ο ᾽Ιωάννης αὐτός, Μόσχος ἤ Εὐκρατᾶς λεγόμενος, ἦταν μοναχός  στίς μονές τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου καί τοῦ ἁγίου Σάββα στά ῾Ιεροσόλυμα. Γεννήθηκε στήν Δαμασκό τό 545 μ.Χ. καί πέθανε στήν Ρώμη τό 619. ᾽Ανέδειξε μάλιστα πνευματικό τέκνο τόν ἅγιο Σωφρόνιο ῾Ιεροσολύμων, στόν ὁποῖο καί ἀφιερώνει τό βιβλίο. ᾽Αφοῦ γύρισε ὅλη σχεδόν τήν οἰκουμένη τῆς ἐποχῆς, δηλαδή τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἀπ᾽ ὅσα ἄκουσε καί εἶδε κατέγραψε τά ὠφελιμότερα καί ὡραιότερα. Τό ῾Λειμωνάριον᾽ δηλαδή ἀναφέρεται σέ ἱστορίες, μοναχικές καί κοσμικές, τοῦ 6ου μ. Χ. αἰώνα ἀλλά καί προγενέστερες, πού διαδραματίζονται κυρίως στίς περιοχές τῆς Παλαιστίνης, Συρίας, Κιλικίας καί Αἰγύπτου. Λοιπόν, ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες ἀκοῦστε σᾶς παρακαλῶ μία, πού δέν εἶναι καί ἡ μόνη, καί βγάλτε μόνοι σας τά συμπεράσματα πάνω στό ἐρώτημα. Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς τήν διαβάσω ὅπως εἶναι στό κείμενο, ἁπλῶς μεταφρασμένη στήν ἁπλή νεοελληνική᾽.
Οἱ δύο νέοι ἀνακάθισαν καί μέ τεράστιο ἐνδιαφέρον ἄκουσαν τόν Γέροντα νά τούς διαβάζει ἀπό τό 39οκεφάλαιο καθώς τούς εἶπε. ῾Πρόκειται γιά κάτι πού διηγήθηκε ὁ ἅγιος ᾽Αναστάσιος ὁ πατριάρχης ᾽Αντιοχείας τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα κι εἶναι πράγματι ἱστορία συγκλονιστική᾽.
῾῾Ο ᾽Αναστάσιος λοιπόν ὁ πατριάρχης ἔλεγε ὅτι κάποιος μοναχός τῆς μονῆς τοῦ ἀββᾶ Σεβηριανοῦ ἐστάλη γιά διακόνημα στά μέρη τῆς ᾽Ελευθεροπόλεως. Καθώς λοιπόν φιλοξενήθηκε ἀπό κάποιο γεωργό φιλόχριστο, ὁ ὁποῖος εἶχε μιά θυγατέρα μονογενή, πού ἡ μητέρα της εἶχε πεθάνει, ὅταν ἔκανε ὁ μοναχός στό σπίτι τοῦ γεωργοῦ λίγες μέρες, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πάντοτε πολεμάει τούς ἀνθρώπους, ἔβαλε στόν ἀδελφό ἀκάθαρτους λογισμούς καί εἶχε πόλεμο γιά τήν κόρη καί ζητοῦσε εὐκαιρία νά τῆς ἐπιτεθεῖ. Λοιπόν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος προκάλεσε τόν πόλεμο, ὁ ἴδιος ἔδωσε καί τήν εὐκαιρία. ῞Οταν λοιπόν ὁ πατέρας τῆς κόρης πῆγε στήν ᾽Ασκάλωνα γιά κάποιες ἀναγκαῖες ὑποθέσεις καί ἀντιλήφθηκε ὁ ἀδελφός ὅτι δέν βρισκόταν στό σπίτι κανείς ἄλλος παρά αὐτός καί ἡ κόρη, κίνησε πρός αὐτήν θέλοντας νά τήν βιάσει. Αὐτή, μόλις τόν εἶδε ταραγμένο καί ξαναμμένο ὁλόκληρο γιά τήν πράξη, τοῦ εἶπε: ῾Μήν ταραχτεῖς καθόλου, μήτε νά πράξεις τίποτε ἄπρεπο σέ μένα. ῾Ο πατέρας μου δέν ἔρχεται οὔτε σήμερα οὔτε αὔριο. Λοιπόν πρῶτα ἄκουσέ με τί σοῦ λέω. Καί, μάρτυράς ὁ Κύριος, κι  ἐγώ  κάνω πρόθυμα ὅ,τι θέλεις᾽. Καί τόν κατάφερε σοφά μ᾽ αὐτά τά λόγια: ῾᾽Εσύ κύριε ἀδελφέ, πόσον καιρό ἔχεις στό μοναστήρι σου;᾽ Αὐτός ἀπάντησε: ῾Δεκαεφτά χρόνια᾽. Καί τοῦ ξαναλέει: ῾῎Εχεις γνωρίσει γυναίκα;᾽  Τῆς λέει: ῾῎Οχι᾽. ᾽Αποκρίθηκε ἡ κόρη στόν ἀδελφό: ῾Καί θέλεις γιά μιά ὥρα νά χάσεις τόν κόπο σου; Πόσες φορές δέν ἔχυσες δάκρυα, γιά νά παρουσιάσεις στόν Χριστό ἄσπιλο τό σῶμα σου ἀπό κάθε ἀκαθαρσία; Καί τώρα θέλεις νά χάσεις ὅλον τόν κόπο ἐκεῖνο γιά μιά μικρή ἡδονή; ᾽Αλλά ἔστω ὅτι σέ ὑπακούω. ῎Αν πέσεις μαζί μου, ἔχεις ποῦ νά μέ πᾶς καί νά μέ θρέψεις;᾽. Λέει ὁ ἀδελφός: ῾῎Οχι᾽. Τότε ἀποκρίθηκε ἡ κόρη καί τοῦ εἶπε: ῾Σοῦ μιλῶ εἰλικρινά καί δέν ψεύδομαι. ῎Αν μέ ταπεινώσεις, γίνεσαι αἴτιος πολλῶν κακῶν᾽. Τῆς λέει ὁ μοναχός: ῾Πῶς;᾽ Τοῦ ἀποκρίθηκε ἡ κόρη: ῾῞Ενα μέν ὅτι χάνεις τήν ψυχή σου. Δεύτερο δέ ὅτι θά σοῦ ζητηθεῖ κι ἡ δική μου ψυχή. Γιά νά τό καταλάβεις σέ βεβαιώνω μέ ὅρκο: Μά αὐτόν πού εἶπε ῾οὐ ψεύσεσθε᾽, ἄν μέ ταπεινώσεις, θά ἀπαγχονιστῶ καί εἶναι σάν νά κάνεις καί φόνο καί κρίνεσαι στήν μέλλουσα κρίση σάν φονιάς. Πρίν λοιπόν γίνεις αἴτιος τόσων κακῶν, πήγαινε στό μοναστήρι σου καί θά μοῦ χρωστᾶς πολλές προσευχές εὐγνωμοσύνης᾽. ᾽Αφοῦ λοιπόν ἦρθε στά σύγκαλά του ὁ μοναχός καί ἀνάνηψε, ἔφυγε ἀπό τό σπίτι τοῦ γεωργοῦ, πῆγε στό μοναστήρι του κι ἔβαλε μετάνοια στόν ἡγούμενο νά μή βγεῖ πιά ἀπό τό μοναστήρι. Καί μετά πού ἔκανε τρεῖς μῆνες, ἐξεδήμησε πρός Κύριον᾽.
Ὁ Γέροντας ἔκλεισε τό βιβλίο καί στράφηκε στούς νέους, τῶν ὁποίων τά μάτια εἶχαν γεμίσει δάκρυα. ῾Πῶς σᾶς φάνηκε;᾽ ρώτησε.
῾Γέροντα, ἦταν συγκλονιστική ἡ ἱστορία᾽ εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καί τό συγκλονιστικότερο δέν ἦταν νομίζω ὁ πειρασμός τοῦ καλόγερου, ὅσο ἡ ἁγνότητα τῆς κόρης καί ἡ σύνεση μέ τήν ὁποία χειρίστηκε τόν πειρασμό του. ῾Η κοσμική νίκησε τόν καλόγερο᾽.



῾Ναί, παιδί μου. ῾Ο Θεός δέν ἐπέτρεψε νά χαθοῦν οἱ κόποι καί τῆς κόρης, ἀλλά καί τοῦ καλόγερου. Καί θά ἔλεγε κανείς ὅτι τό μεγαλεῖο στήν ἱστορία βρίσκεται στό τέλος της. Γιατί ὄχι μόνο ἡ νέα πῆρε πολλά πνευματικά στεφάνια – μιά ἁγία ἀπό τίς πολλές ἄγνωστες τῆς ᾽Εκκλησίας μας - ἀλλά ἅγιασε ἔχω τήν ἐντύπωση καί ὁ καλόγερος. Μετάνιωσε, ἐξομολογήθηκε, ἔμπρακτα ἔδειξε τήν μετάνοιά του. Κι ὁ Θεός τόν πῆρε κοντά Του ἔτσι μετανοιωμένο.


ΠΗΓΗ ''ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ''

Πηγή: http://entoytwnika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5.html