Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κ.κ. Καλλίνικε.
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι ἀδελφοί.
Τίμιον Πρεσβυτέριον και Θεοφιλή Διακονία.
Ἐρίτιμος κυρία Κασιμάτη ἐκπρόσωπε τοῦ Προέδρου τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.
Ἐξοχώτατε καί ἀγαπητέ κύριε Δήμαρχε Πειραιῶς.
Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑνώσεως Κεντρώων.
Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν κομμάτων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου.
Κύριοι ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, τῶν Στρατιωτικῶν, Λιμενικῶν και Ἀστυνομικῶν Ἀρχῶν.
Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε, ὁ ὁποῖος ἐπαξίως φέρεις τὸν τίτλο τοῦ «Φύλακος τῆς Ὀρθοδοξίας» κατὰ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.
«Σήμερον τὰ ἄνω τοῖς κάτω συνεορτάζει καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ».
Σήμερον συνήχθημεν, εἰς τὸν χῶρον τοῦτον, διὰ νὰ συνεορτάσωμεν Ὀρθοδόξως τὴν ἑορτὴν τῶν Θεοφανείων. Αἱ ἑορταὶ τοῦ ἁγίου δωδεκαημέρου τὸ ὁποῖον ὁλοκληροῦται σήμερον, ἀνακεφαλαιώνουν τὰ δύο βασικώτατα δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως: τὸ τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ὑποκλινόμεθα εὐλαβῶς πρὸ τοῦ μεγίστου μυστηρίου τῆς Θεοφανείας καί δοξάζομεν τήν πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ὑπὲρ νοῦν καί λόγον εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ.
Ἑορτάζομεν θεοφιλῶς εἰς τόν χῶρον τοῦτον, πρός ἁγιασμόν τῶν ὑδάτων, καί πρός διακήρυξιν αἰωνίων ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν καί παραδόσεων, ἐκπληροῦντες ἅμα ἐντολήν σεβαστήν τῶν προκατόχων μας, ἀγωνιστῶν τῆς εὐσεβείας, διά τό μεγαλεῖον τῆς πίστεως καί τῆς ἡμέρας.
Ἡ προσήλωσις ἡμῶν, τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν συμφώνως πρὸς τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, δὲν γίνεται ἐξ αἰτίας κάποιας ἰδιοτροπίας τὴν ὁποίαν ἔχομεν. Δέν εἴμεθα ἡμερολάτρες ὅπως συχνά μᾶς κατηγοροῦν. Ἡ ἐδῶ παρουσία μας εἶναι ἀπόρροια τῆς προσηλώσεως ἡμῶν εἰς τὴν κανονικήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τήν Παράδοσιν τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Διότι ἡ ἑορτολογικὴ ἁρμονία, ἡ ὁποία ὑπῆρχε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἕως τὸ 1924, εἶχε διαρρυθμισθῆ δι᾽ ἀποφάσεων Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων
Δὲν ἦτο δυνατόν, δὲν ἔχει τοιαύτην ἐξουσίαν, εἷς Ἀρχιπίσκοπος, (ὡς ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος), διὰ μιᾶς τηλεγραφικῆς ἐγκυκλίου, νὰ ἀνατρέπῃ -δικτατορικῷ τῷ τρόπῳ- ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων.
Ἐπιπλέον, ἡ ἀπεμπόλησις τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου ἐκ μέρους τῶν καινοτόμων, εἶχε καί ἕν βαθύτερον νόημα: ἐγένετο διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἕν φυσικὸν ἐμπόδιον, μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ ἑτεροδοξίας. Ἐγένετο διὰ λόγους οἰκουμενιστικούς.Ἐπρόκειτο περὶ ἑνὸς προδιαγεγραμμένου σχεδίου προσεγγίσεως τῶν παπικῶν, μονοφυσιτῶν καὶ προτεσταντῶν ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων.
Τὸ πάτριον ἑορτολόγιον ἦτο ἕν νοητόν τεῖχος ἐμποδίζον τὸν συνεορτασμὸν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, δι᾽ ὃ καὶ μετακίνησαν τοῦτο.
Ἀλλὰ εἶναι γεγραμμένον «Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου»(Παροιμ. κβ´ 28). Αὕτη ἡ «μετακίνησις ὁρίων» τὴν ὁποίαν ἐποίησαν οἱ Οἰκουμενισταί τὸ 1924 ἦτο ἡ ἀφαίρεσις τοῦ φραγμοῦ ἀπὸ τὸν Ἀμπελῶνα τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ μεταβληθῇ εἰς «ξέφραγο ἀμπέλι» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον, διὰ νὰ εἰσέλθουν ἀργότερον καί ἄλλαι καινοτομίαι, ὥστε νὰ φθάσῃ σήμερον ἡ κρατοῦσα Ἐκκλησία εἰς τὰ πρόθυρα τῆς ἑνώσεως μετὰ τῶν ἑτεροδόξων παρασυναγωγῶν, τὰς ὁποίας ἤδη διὰ τῶν ἐν Κολυμβαρίῳ Κρήτης συνοδικῶς ἀποφασισθέντων ὑπ᾽ αὐτῶν, ἀνεγνώρισαν ὡς «Ἐκκλησίας».
Ἀλλ᾽ ἡμεῖς, οἱ διακρατοῦντες τὰς πατρῶας παραδόσεις, δὲν μετεκινήσαμε τὰ ὅρια «ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες» ἡμῶν καὶ ἐν ἀγάπῃ ἀπευθυνόμενοι πρὸς τοὺς ἑτεροδοξους ἐπαναλαμβάνομεν τὰ λόγια τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ Χιοπολίτου:
«Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ναούς Αὐτῆς ἔχει ἀνοικτοὺς, καὶ τὰς κολυμβήθρας πλήρεις ὑδάτων». Τὸν δέ ἐρχόμενον πρὸς Αὐτὴν αὐθορμήτως, οὐ μὴ ἐκβάλῃ ἔξω.
Διὰ τοῦτο δικαίως σήμερον ἂς ἔχῃ χαράν ἡ ὁμήγυρις τῶν τηρητῶν τῶν παραδόσεων κατὰ τὸ λεγόμενον εἰς τὰς εὐχάς τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ:
«Σήμερον ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος τῶν Ὀρθοδόξων πανήγυρις ἀγάλλεται».
Ἔτη πολλά καὶ εὐλογημένα ἐν Κυρίῳ
