ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ὁ κάθε Ὀρθόδοξος Ναὸς συμβολίζει τὸ Πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι θεανθρώπινο καὶ θεοΐδρυτο. Καθὼς τὰ κύματα τῶν παθῶν μᾶς κτυποῦν· καθὼς ὁ κόσμος, τὸ περιβάλλον μας θεριεύει· καθὼς ὁ ἐχθρὸς καὶ ἡ εὐπερίστατος ἁμαρτία ἀπειλοῦν πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως νὰ μᾶς συντρίψουν στὰ βράχια, εἶναι καλὸ νὰ θυμώματε ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον παραμένουμε ἐπάνω καὶ μέσα στὸ Πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε ἀσφαλεῖς. Κυβερνήτης στὸ τιμόνι τοῦ Πλοίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας... Τὸ πλήρωμά Του εἶναι ἡ Παναγία μας, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλος ὁ χορὸς τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Ἁγίων... Γνωρίζουμε, ὅτι τὸ Πλοῖο αὐτὸ κατευθύνεται πρὸς ἀσφαλῆ Λιμένα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπὸν ἀγχωνόμαστε;... Γιατί ἀνησυχοῦμε;... Γιατί ὀλιγοψυχοῦμε;... Ἂς παραμείνουμε ἐπάνω καὶ μέσα στὸ Πλοῖο, ἐν Μετανοίᾳ, ἐν Ἀγάπῃ, καὶ μὲ Ἐλπίδα... Καὶ ἔχει ὁ Θεός!...

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

30.10.2023 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας

Πηγή

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ 2023 (τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσοστόμου)

 

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

            Μὲ ὅλη μας τὴν ψυχὴ πρέπει νὰ δοξάζουμε τὸν Θεό, καθώς, σὺν τοῖς ἄλλοις, μᾶς ἀξίωσε καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἀκοῦμε αὐτὰ ποὺ πολλοὶ προφῆτες, βασιλιάδες καὶ δίκαιοι ἤθελαν νὰ ἀκούσουν στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ἀλλὰ δὲν ἄκουσαν. Καὶ τί ἀκοῦμε; Ἀκοῦμε τὴν ἴδια τὴν πηγὴ τῆς σοφίας νὰ μᾶς διδάσκει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ καλύπτει μὲ τὴν ἐξουσία τὴν ὁποία μόνο Ἐκεῖνος διαθέτει, τὰ λεγόμενα «ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα», ἢ τὶς ἀπορίες μας γιὰ τὴν μετὰ θάνατον ζωή. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ, ὡστόσο, ὅτι ὁ Κύριός μας σὲ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἀναφέρθηκε στὴν μετὰ θάνατον ζωὴ ἐλάχιστες φορές. Στὸ μεγαλύτερο τμῆμα τοῦ Εὐαγγελίου ὁ Χριστὸς μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νὰ ζήσουμε σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ὅταν πεθάνουμε. 

            Μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ἀναφορὲς τοῦ Χριστοῦ στὴν μέλλουσα ζωὴ γίνεται στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ διήγηση τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου καὶ τοῦ πλουσίου. Ἡ διήγηση αὐτὴ ἀπὸ ἄλλους θεωρεῖται παραβολή, καθὼς μοιάζει μὲ τὶς ὑπόλοιπες εὐαγγελικὲς παραβολές, ἐνῶ ἀπὸ ἄλλους ὄχι, διότι σὲ ὅλες τὶς ἄλλες παραβολὲς προηγεῖται τὸ «εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην», ἐνῶ ἐδὼ ἀπουσιάζει ἡ φράση αὐτή. Ἐπίσης, ἡ σημερινὴ διήγηση ἀναφέρεται σὲ κάποιο πρόσωπο μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ εἶναι σὰν μία προοικονομία τῆς ἀναστάσεως τοῦ Δικαίου Λαζάρου ποὺ συνέβη λίγο καιρὸ ἀργότερα. 

            Ἀναφέρει λοιπόν, ὁ Κύριος ὅτι κάποιος πλούσιος ἄνθρωπος φοροῦσε πολύτιμα ἐνδύματα καὶ κάθε μέρα «εὐφραινόταν λαμπρῶς».Ἦταν κοντὰ στὸν πλούσιο καὶ ἕνας φτωχὸς μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος, ὁ ὁποῖος θρεφόταν μὲ τὰ ἀποφάγια ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου καὶ τὰ σκυλιὰ ἔγλιφαν τὶς πληγές του. Πέθαναν κάποτε οἱ δύο ἄνθρωποι καὶ ὁ μὲν Λάζαρος πήγε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ δὲ πλούσιος στὸν Ἅδη. Καθὼς βασανιζόταν στὸν Ἅδη, σήκωσε τὰ μάτια του καὶ εἶδε τὸν φτωχὸ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατριάρχη καὶ εἶπε «πάτερ Ἀβραάμ, στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βάλει τὴν ἄκρη τοῦ δαχτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ βρέξει τὰ χείλη μου, γιατὶ αἰσθάνομαι ὀδύνη μέσα σὲ αὐτὴ τὴν φλόγα». Καὶ ὁ Ἀβραὰμ ἀπάντησε: «θυμήσου, παιδί μου, ὅτι ἐσὺ ἀπόλαυσες τὰ ἀγαθὰ ὅσο ζοῦσες καὶ ὁ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά. Τώρα, λοιπόν, ἐκεῖνος παρηγορεῖται καὶ ἐσὺ βασανίζεσαι. Ἄλλωστε, ὑπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ μας, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν οἱ ἀπὸ ἐδὼ νὰ πάνε ἐκεί, οὔτε οἱ ἀπὸ ἐκεὶ νὰ ἔρθουν ἐδώ». Εἶπε πάλι ὁ πλούσιος «σὲ παρακαλῶ, πάτερ, στεῖλε τὸν Λάζαρο στὸ σπίτι τοῦ πατέρα μου γιατὶ ἔχω πέντε ἀδελφούς. Νὰ τοὺς μαρτυρήσει τὴν μεταθανάτια κατάσταση γιὰ νὰ μὴν ἔλθουν καὶ αὐτοὶ στὸν τόπο τῆς βασάνου». Ὁ Ἀβραὰμ ἀπάντησε: «ἔχουν τὰ βιβλία τοῦ Μωϋσῆ καὶ τῶν προφητῶν, ἂς ἀκούσουν αὐτούς». «Ὄχι πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλὰ ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ μετανοήσουν». Εἶπε, κλείνοντας ὁ Ἀβραάμ: «ἂν δὲν ἀκοῦνε τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, οὔτε ἂν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκροὺς θὰ πεισθοῦν».

            Ἔχοντας ἀκούσει ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ τὰ παραπάνω, θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω μία ἀπορία: «Ποιά ἁμαρτία, τελικά, ἔκανε ὁ πλούσιος γιὰ νὰ κολαστεῖ στὸν τόπο τῆς βασάνου;». Στὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀναφέρεται ὅτι ἔκανε κάποια ἁμαρτία, οὔτε ὅτι ἀπέκτησε παράνομα τὴν περιουσία του. Ἀναφέρεται μόνο ὅτι εὐφραινόταν κάθε μέρα λαμπρῶς. Μήπως καταδικάσθηκε ἐπειδὴ ἦταν πλούσιος καὶ ἀπολάμβανε τὶς ἀνέσεις ποὺ ἀναλογοῦσαν στὴν οἰκονομική του κατάσταση; Μὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ ἦταν ἀπὸ τοὺς πλουσιωτέρους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του, ὡστόσο ἡ ἀγκαλιά του ἔγινε ὁ τόπος ἀνάπαυσης τῶν Δικαίων, σύμφωνα μὲ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση. Ἑπομένως, ἡ κόλαση ἢ ὁ παράδεισος δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὰ πλούτη. Ὁ πλούσιος τῆς περικοπῆς κολάσθηκε διότι τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔστεκε πεσμένος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του καὶ χόρταινε ἀπὸ τὰ ἀποφάγια του, τὴν πονεμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ταλαιπωρημένο Λάζαρο, ποτὲ δὲν τὸν πρόσεξε, ποτὲ δὲν τοῦ ἔδωσε σημασία, ποτὲ δὲν γύρισε νὰ τὸν κοιτάξει καὶ ἂν ὄχι νὰ τὸν ταΐσει, τουλάχιστον νὰ τοῦ πεῖ ἕναν συμπονετικὸ λόγο. Μάλλον γιὰ αὐτὴ τὴν σκληροκαρδία ὀφείλονται οἱ ὑπέρμετρες ἐπίγειες ἠδονὲς τὶς ὁποῖες ἀπολάμβανε. Ἡ πρόσκαιρη ἠδονὴ ἔφερε τὴν σκληροκαρδία καὶ αὐτὴ μὲ τὴ σειρά της τὴν αἰώνια ὀδύνη.

            Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Λάζαρο, αὐτὸς δὲν σώθηκε ἐπειδὴ ἦταν φτωχὸς καὶ ἐπειδὴ ταλαιπωρήθηκε. Ἡ ἔλλειψη τῶν χρημάτων δὲν συνεπάγεται τὴν σωτηρία μας. Αὐτὸ ποὺ ὁδήγησε τὸν Λάζαρο στὸν κόλπο τοῦ Ἀβραάμ, ἦταν ἡ ἀγόγγυστη ὑπομονή του. Ποτέ του δὲν κίνησε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, οὔτε σκέφθηκε νὰ διαπράξει κάποια παρανομία, οὔτε ἀκόμη κακολόγησε ποτὲ τὸν πλούσιο ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἦταν εὐκατάστατος ἐνῶ ὁ Λάζαρος ὄχι. Ἀντιθέτως, δόξαζε τὸν Θεὸ καὶ παρέμενε πράος καὶ ἀνεξίκακος. Κατ’ἀντιστοιχία μὲ ὅσα ἀναφέρθηκαν πιὸ πάνω, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ἀντιμετώπιση τῆς πρόσκαιρης ὀδύνης ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνια ἠδονή. 

            Σημαντικὴ εἶναι ἡ ἀναφορὰ τοῦ Πατριάρχη Ἀβρρὰμ στὸ μεγάλο χάσμα ποὺ χωρίζει τὴν κόλαση ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι κόλαση καὶ παράδεισος εἶναι, ἀντιστοίχως, κατάσταση σκότους καὶ κατάσταση φωτός, κατάσταση λύπης καὶ κατάσταση χαρᾶς. Καὶ οἱ καταστάσεις αὐτὲς εἶναι αἰώνιες, δηλαδὴ δὲν ἔχουν τέλος. Γιὰ νὰ καταλάβουμε κάπως τὴν αἰωνιότητα, ἀρκεῖ νὰ φαντασθοῦμε ἕνα μικρὸ πουλάκι νὰ χτυπάει μὲ τὸ ράμφος του μία φορὰ στὰ δέκα χιλιάδες χρόνια τὸ ὄρος Ἔβερεστ. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὸ κάποια στιγμὴ θὰ γίνει θρίψαλα. Ὁ Παράδεισος, ὅμως, καὶ ἡ κόλαση δὲν θὰ τελειώσουν ποτὲ καὶ κανεὶς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ μεταβεῖ οὔτε γιὰ λίγο ἀπὸ τὴν μία κατάσταση στὴν ἄλλη. Τὰ γήινα χρόνια ποὺ μᾶς δίνει ὁ Κύριος εἶναι ὑπεραρκετὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε τὸν Παράδεισο ἢ τὸν Ἅδη. 

            Γιὰ αὐτὲς τὶς ἀλήθειες παρακαλεῖ ὁ βασανισμένος πλούσιος τὸν Ἀβραὰμ νὰ στείλει τὸν Λάζαρο πίσω στὴ γῆ. Γιὰ νὰ τὶς μαρτυρήσει στοὺς ἀδελφούς του ποὺ ζοῦν στὴν ἁμαρτία, ὥστε νὰ μετανιώσουν καὶ νὰ μὴν ἔλθουν καὶ ἐκεῖνοι στὰ βάσανα. Ὁ Ἀβραάμ, ὅμως, ἀρνεῖται καὶ λέει ὅτι ἐφόσον ἔχουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν τὸν τηροῦν, οὔτε ὁ ἀναστημένος θὰ μπορέσει νὰ τοὺς ὁδηγήσει σὲ μετάνοια. Οἱ ἀδελφοὶ τοῦ πλουσίου πάσχουν ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο κακό, τὴν ψυχικὴ πόρωση. Οἱ ἁμαρτίες τοὺς ἔχουν καταστήσει τυφλοὺς καὶ ἐνῶ βλέπουν, δὲν βλέπουν. Ἔχουν πνίξει κάθε ἔλεγχο τῆς συνείδησης, ἔχουν τόσο ἐθιστεῖ στὰ πάθη, ποὺ ἀκόμη καὶ ἡ θέα ἑνὸς ἀναστημένου δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς διορθώσει.

            Ὁ Ἀβραὰμ μίλησε ἀπόλυτα ὅταν εἶπε ὅτι οὔτε ὁ ἀναστημένος δὲν μπορεῖ νὰ διορθώσει τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ πλουσίου. Ναί, ὅμως, δὲν θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἔστελνε ὁ Θεὸς πίσω τὸν Λάζαρο νὰ κηρύξει μετάνοια ὡς μία δεύτερη εὐκαιρία;  Κι ὅμως, τὸ ἔκανε λίγο καιρὸ ἀργότερα. Ἀνέστησε τὸν τετραήμερο Λάζαρο, ὁ ὁποῖος μίλησε γιὰ ὅσα βίωσε μετὰ θάνατον. Ὡστόσο, οἱ Ἰσραηλίτες δὲν μετανόησαν. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου σκέφτηκαν νὰ φονεύσουν καὶ τὸν Χριστὸ (τὸ ὁποῖο ἔκαναν), ἀλλὰ καὶ τὸν Λάζαρο. Παρέμειναν, δηλαδή, ἴδιοι. 

            Ἐν κατακλείδι, ἡ ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ ποὺ φέρουμε μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, μᾶς ἐπιφορτίζει μὲ τὸ καθῆκον νὰ μὴν παραβλέπουμε τοὺς ἀδελφούς μας ποὺ ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε πρὸς ὅλους «οἰκτίρμονες (δηλαδὴ ἐλεήμονες), ὅπως καὶ ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας οἰκτίρμων ἐστί».  Ἐλεημοσύνη δὲν εἶναι μόνο τὸ νὰ δίνουμε χρήματα. Ἐλεημοσύνη εἶναι, ἐπίσης, τὸ νὰ ποῦμε τὸν καλὸ λόγο, νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ τὸν ἀδελφό μας, νὰ τὸν παρηγορήσουμε, νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦμε στὴν ἀσθένειά του, ἢ ἀκόμα καὶ νὰ τὸν ἐλέγξουμε, ἂν χρειαστεῖ, πρὸς ὄφελος τῆς ψυχῆς του. Ἂν ἔτσι ζήσουμε, θὰ χαιρόμαστε ἀκούοντας τὸ «μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται». Ἀμήν.

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Πηγή

ΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ή ΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ; (Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Πλαταμῶνος κ. Κλήμη)

Ἑσπερινὴ Ὁμιλία: «Φρονοῦμε τὰ τοῦ Θεοῦ ἢ τὰ τῶν ἀνθρώπων;»

Ἀπὸ τὸν Σεβ. Μητροπολίτη Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος κ. Κλήμεντα τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, 23-10/5-11-2023, στὸν ἰσόγειο Ναὸ Ἁγίων Ἀρχαγγέλων τοῦ Ἱεροῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὴν Λάρισα:

Πηγή

ΘΛΙΒΕΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΜΜΟΝΗΣ (Ἂρθρο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης & Πλαταμῶνος κ.Κλήμεντος)

 

Θλιβερὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος Ὀρθοδόξου ἐμμονῆς

            ΕΔΩ καὶ ἕναν αἰῶνα κηρύξεως τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐφαρμόζεται μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο καὶ συχνότητα ἡ ἔκφρασή του διὰ κοινῶν συναντήσεων καὶ δράσεων, ὅπως καὶ διὰ κοινῶν τελετουργιῶν καὶ προσευχῶν ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντας εἰς αὐτόν. Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ποικίλης ἀποχρώσεως ἑτερόδοξοι (Παπικοί, Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες κ.λπ.) συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε σχετικὴ εὐκαιρία, τακτῶς καὶ ἐκτάκτως, παρέχοντες δῆθεν «κοινὴ μαρτυρία τῶν Ἐκκλησιῶν» στὸν κόσμο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν δημόσια καὶ μὲ κάθε ἐπισημότητα ὅτι ἀποτελοῦν «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», καὶ ὅτι πραγματοποιοῦν τὴν «ὁρατὴ ἑνότητα» ἡ ὁποία τοὺς διέπει καὶ ἡ ὁποία εἶναι κατὰ τὴν γνώμη τους ἡ ἐπιθυμητὴ ἑνότητα παρὰ Θεοῦ.  

            Ὅμως, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δεχόμαστε μόνο τὴν «ἑνότητα τοῦ [Ἁγίου] Πνεύματος» (Ἐφ. 4, 3) καὶ τὴν «ἑνότητα τῆς Πίστεως» (Ἐφ. 4, 13) ἐν Ἀληθείᾳ, καὶ ὄχι βέβαια τὴν ἀπαράδεκτη «ἑνότητα τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος». Τὸ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας» (Ἰω. 14, 17) δὲν σχετίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀναβίωση τοῦ Πύργου τῆς Βαβέλ. Ἡ σύγχυση ὅλο καὶ περισσότερο μεγαλώνει ἐντὸς αὐτοῦ, ἐφ΄ ὅσον οἱ ἀγεφύρωτες διαφορὲς Πίστεως καὶ Ἤθους ὄχι μόνο δὲν ὑπερβαίνονται, ἀλλ’ ἐντείνονται καὶ βαθαίνουν.

            Ἡ ἐπαγγελλόμενη καὶ ἐπιδιωκόμενη ἑνότητα στὰ πλαίσια τῆς διαβρωτικῆς Οἰκουμενιστικῆς διαδικασίας μποροῦμε βάσιμα νὰ ποῦμε ὅτι μετακινεῖ κάθε «ὅριον Πατέρων» καὶ διασαλεύει «πᾶν θεμέλιον καὶ εἴ τι ὀχύρωμα δογμάτων», σύμφωνα μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο («Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», Λ΄, 77). Κάθε τι ποὺ δὲν φέρει μαρτυρία καὶ σφραγῖδα Ἁγιοπατερική, δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸ καθολικὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἑνιαία ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Δὲν ἔχει θεία εὐλογία καὶ δὲν ἐμφορεῖται οὔτε ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποφέρει καρποὺς ἀγαθούς, θεαρέστους καὶ οἰκοδομητικούς. Ἀπορρίπεται δὲ καὶ ἐξοβελίζεται ὡς ἀπαράδεκτος Νεωτερισμός, ὅσο καὶ ἄν καθιερώνεται ἀνόμως καὶ ἐφαρμόζεται συνεχῶς ἀπὸ τοὺς κακοδόξους Οἰκουμενιστὲς τῶν ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, μὲ πρῶτο τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ δυστυχῶς καὶ ἡ ἐκκλησία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τῆς Ἑλλάδος. 

---

            Α. Μία «διαχριστιανικὴ ὁμοσπονδία ἐκκλησιῶν», ἐκτὸς τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν», εἶναι καὶ τὸ «Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» (CEC/ΚΕΚ) στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Πρόκειται γιὰ «σύμπραξη ἀπὸ 113 Ὀρθόδοξες, Προτεσταντικές, Ἀγγλικανικὲς καὶ Παλαιοκαθολικὲς Ἐκκλησίες ἀπὸ ὅλη τὴν Εὐρώπη, καθὼς καὶ περισσότερα ἀπὸ 40 Ἐθνικὰ Συμβούλια Ἐκκλησιῶν καὶ Ὀργανώσεων σὲ συνεργασία. Ἡ CEC ἱδρύθηκε τὸ 1959, μετὰ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιὰ νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ἐπούλωση (τῶν πληγῶν) καὶ τὴν εἰρήνη. Μαζὶ μὲ τοὺς οἰκουμενικοὺς ἑταίρους της, ἡ CEC ἐκπροσωπεῖ πάνω ἀπὸ 380 ἑκατομμύρια Εὐρωπαίους πολῖτες στὴν ἤπειρο» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Ἡ 16η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» πραγματοποιήθηκε ἀπὸ 14 ἕως 20 Ἰουνίου 2023 στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας μὲ θέμα: «Ὑπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ – διαμορφώνοντας τὸ μέλλον», καὶ φιλοξενήθηκε «ἀπὸ Ἐκκλησίες μέλη τῆς CEC στὴν Ἐσθονία, τὴν Ἐσθονικὴ Εὐαγγελικὴ Λουθηρανικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἐσθονίας [ὑπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη]» (Αὐτόθι). Ἔλαβε χώρα ἐπίσημη τελετὴ ἐνάρξεως σὲ ναὸ ἑτεροδόξων καὶ ὑπῆρξε καθημερινὸ πρόγραμμα λατρείας καὶ προσευχῆς, ὅπως καὶ συζητήσεων, δραστηριοτήτων, ἐπισκέψεων κ.λπ..

            Ἡ δὲ παρουσία γυναικῶν «ἐπισκόπων» καὶ «ἱερειῶν» ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονη, γιὰ νὰ τονίζεται μὲ τὸν πλέον ἐμφατικὸ τρόπο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ «καθιέρωση τοῦ ἀφύσικου» σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα! Γιὰ τί εἴδους «κοινὴ μαρτυρία Ἐκκλησιῶν» γίνεται λόγος; Δὲν αἰσχύνονται οἱ δῆθεν ὀρθόδοξοι προκαθήμενοι, μητροπολῖτες καὶ κληρικοὶ νὰ ἀναμειγνύονται ἐπὶ μέρες μὲ ἕναν ἀπίθανο συρφετό, συμμετέχοντες μὲ ἥσυχη συνείδηση σὲ ἕνα ἀληθινὸ τσῖρκο; Καὶ τὰ ταλαίπωρα ποίμνιά τους, τὰ βασικῶς ἀκατήχητα καὶ ἄσχετα, δέχονται κατόπιν αὐτοὺς ὡς ὀρθοδόξους ποιμένες ποὺ «ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας» καὶ τοὺς ὁδηγοῦν ἀπλανῶς στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας;! Τί εἴδους ἐμπαιγμὸς εἶναι αὐτός;!… 

            Στὶς 18 Ἰουνίου ἔκανε ὁμιλία ἀγγλιστὶ στὴν Συνέλευση ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τόνισε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ἐκεῖ παρουσίας του ἦταν γιὰ νὰ ἑορτάσει καὶ βεβαιώσει τὸ οἰκουμενικὸ πνεῦμα μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, κοινωνιῶν καὶ ὁμολογιῶν· ἐξῆρε «μὲ ὑπερηφάνεια» (!) τὸν ἀποφασιστικὸ καὶ διαμορφωτικὸ ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση καὶ στὴν κοινωνία ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν διὰ τῆς γνωστῆς Πατριαρχικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920· ἐστράφη ἐναντίον τοῦ διαμορφουμένου «νέου οἰκουμενισμοῦ» γιὰ τὴν προώθηση «παραδοσιακῶν ἀξιῶν» καὶ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ κατεφέρθη ἐναντίον τῆς εἰσβολῆς τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὴν Οὐκρανία, θεωρῶντας (τὸν «νέο οἰκουμενισμό») ὡς κατ’ οὐσίαν «ἀν-οικουμενικὸ» καὶ «ἀντι-οικουμενικό». Ἐν τούτοις, παρὰ τὶς σημαντικὲς κοινωνικοπολιτικὲς δυσκολίες στὴν σύγχρονη Εὐρώπη, ὁ κ. Βαρθολομαῖος τόνισε πὼς «μποροῦμε νὰ ἐκτιμήσουμε ὅτι οἱ διαφορές μας δὲν δύνανται νὰ ὑπονομεύσουν τὴν ἑνότητά μας· ἐδῶ ἐπίσης μποροῦμε νὰ πιστεύσουμε σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι δυνατὸ μέσῳ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ κοινωνικῆς δικαιοσύνης» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023). 

            Ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε εὐρεῖα ἀντιπροσωπία: μητρ/τες Δημητριάδος Ἰγνάτιος καὶ Περιστερίου Γρηγόριος, ἀρχ/τες Ἰγνάτιος Σωτηριάδης [προσφάτως μάλιστα ἐπισκοποιηθείς!] καὶ Ἰάκωβος Ἀνδριόπουλος, πρωτ. Ἐμμανουὴλ Παπαμικρούλης καὶ καθ. Ἀγγελικὴ Ζιάκα.

            Πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν ἑπόμενη πενταετία ἐξελέγη ὁ μητρ. Θυατείρων καὶ Μεγ. Βρετανίας Νικήτας [Πατριαρχείου Κων/λεως] καὶ ἀντιπρόεδροι «ἡ Ἐπίσκοπος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Dr Dagmar Winter καὶ ὁ Αἰδ. κ. Frank Kopania ἀπὸ τὴν Προτεσταντικὴ Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας» (βλ. σχετικὸ δημοσίευμα στὸ ecclesia.gr: «Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων – Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»).

            Β. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες πραγματοποιήθηκε στὸ Μαρακὲς τοῦ Μαρόκου (13-15 Ἰουνίου 2023) τὸ πρῶτο Διακοινοβουλευτικὸ Παγκόσμιο Συνέδριο Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου μὲ θέμα: «Ἐργαζόμενοι ὁμοῦ γιὰ τὸ κοινό μας μέλλον». Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ σύμπτωση ὡς πρὸς τὸ θέμα μὲ αὐτὸ τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν»! Παράδοξη μελλοντολογία στὴν Εὐρώπη ὅλου τοῦ φάσματος τῶν Χριστιανῶν, καὶ ἐδῶ, στὴν Βόρεια Ἀφρική, ὅλου τοῦ φάσματος πλέον τῶν Θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Ὡσὰν κάποιος κοινὸς «κύριος» ἢ κάποια κοινὴ «ἀρχὴ» νὰ ὠθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν κατεύθυνση ποὺ ἐπιθυμεῖ.

            Ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν παρίσταντο ὁ μητρ. Χαλκηδόνος Ἐμμανουὴλ (Ἀδαμάκης) τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ μητρ. Καρθαγένης καὶ Βορείου Ἀφρικῆς Μελέτιος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ὅπως καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Πατραρχείου Ἱεροσολύμων, ὁ δὲ κ. Σέργιος Βοΐλας «ἐκπροσώπησε τὸ Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 18-6-2023).

            Γ. Ἀμέσως μόλις ἔληξε ἡ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν» στὸ Ταλὶν τῆς Ἐσθονίας, συνῆλθε ἡ Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» στὴν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, ἀπὸ 21 ἕως 27 Ἰουνίου 2023, ἡ ὁποία μάλιστα ἑόρτασε τὴν 75η Ἐπέτειο ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Συμβουλίου στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας τὸ 1948.

            Ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ἔσπευσε νὰ δώσει τὸ παρὸν στὴν τελετὴ ἐνάρξεως, τὴν 21η Ἰουνίου στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ «ΠΣΕ» στὴν ἕδρα του στὴν Γενεύη, ὅπου τελέσθηκε κοινὴ προσευχὴ μὲ ὕμνους, ἀναγνώσματα καὶ προσευχὲς στὰ ἀρμενικά, ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ἱσπανικὰ καὶ σουαχίλι. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν πρώτη συνάντηση τῆς νέας Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ εἶχε ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὴν 11η Γενικὴ Συνέλευση τοῦ «ΠΣΕ» στὴν Καρλσρούη τῆς Γερμανίας κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος. Παρόντα ἦταν καὶ τὰ μέλη τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς ἄλλων ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπως καὶ τῆς Ἑλλάδος (μητρ. Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ).

            Στὴν ὁμιλία του ἀγγλιστὶ ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν παρέλειψε καὶ πάλι νὰ ἐξάρει τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 ὡς τοῦ «Καταστατικοῦ Χάρτου», ποὺ ὁδήγησε στὴν ἵδρυση τοῦ «ΠΣΕ» τὸ 1948. Ἐπίσης, ἐστράφη καὶ πάλι κατὰ τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας γιὰ τὴν εἰσβολὴ στὴν Οὐκρανία καὶ ἐξέφρασε εὐγνωμοσύνη στὸ «ΠΣΕ» γιὰ τὴν στάση του «μὲ τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης» καὶ γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς «ἐκκολαπτόμενης δημοκρατίας τῆς Οὐκρανίας καὶ τοῦ εὐλαβοῦς καὶ εὐγενοῦς Οὐκρανικοῦ λαοῦ». Καὶ ἐπίσης βεβαίωσε πὼς παρ’ ὅλον ὅτι ἔχουμε διαφορετικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ τί, πῶς καὶ ποῦ ἡ Ἐκκλησία συγκροτεῖται, ἐν τούτοις δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία γιὰ τὸ σημεῖο τῆς «ἀληθινῆς μαθητείας» ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 21-6-2023).

            Ἡ ἐδῶ ἀναφερόμενη ἀγάπη εἶναι βεβαίως ἡ οὑμανιστικὴ καὶ ὄχι ἡ Ἁγιοπνευματική, ἡ ὁποία σχετίζεται ἄρρηκτα καὶ ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια (βλ. Ἐφ. 4, 15: «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ»). Διότι ἄν ἐπρόκειτο περὶ αὐτῆς, τότε δὲν θὰ ἐξακολουθοῦσε ἡ ἄκαρπη συνέχεια τῆς ἀδιεξόδου Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἡ ὁποία ἦλθε γιὰ νὰ μείνει, δηλαδὴ γιὰ νὰ νομιμοποιήσει τὶς διαφορετικὲς ἐκφράσεις τῆς δῆθεν κοινῆς πίστεως, οἱ ὁποῖες δῆθεν δὲν ἀλληλο-αποκλείονται, παρὰ ἀλληλο-συμπληρώνονται καὶ συμβάλλουν στὸν ἐμπλουτισμὸ ἀλλήλων! Στὴν πραγματικότητα, δὲν ὑπάρχει κάποιο ἁπτὸ θετικὸ σημεῖο μεταστροφῆς τῶν ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθοδοξία καθ’ ὅλα τὰ 75 ἔτη ἱστορίας τοῦ «ΠΣΕ», παρὰ μόνον ἡ προσπάθεια καθιερώσεως καὶ διακηρύξεως τῶν ποικίλων αἱρέσεων ὡς «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», ὅπως συνέβη μέσῳ τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμβαρίου Κρήτης τὸ 2016.

            Δ. «Οἰκουμενικὴ Ὁλονυκτία Προσευχῆς» τελέσθηκε στὴν Πλατεῖα τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὸ Βατικανὸ στὴν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, 30-9-2023. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ τελετὴ πραγματοποιήθηκε μὲ πρωτοβουλία, μεταξὺ τῶν ἄλλων, τῆς Οἰκουμενικῆς μοναστικῆς κοινότητος τοῦ Ταιζέ.

            Προέστη ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, προβαλλόμενος ἀρχηγὸς τοῦ παγκοσμιοποιημένου Χριστιανισμοῦ, καὶ ἔλαβαν μέρος ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρι Τζάστιν Οὐέλμπι καὶ ἄλλοι θρησκευτικοὶ ταγοί (βλ. ἱστότοπο «Φῶς Φαναρίου», 30-9-2023), καθὼς καὶ ἐκπρόσωποι τῆς «γυναικείας ἱερωσύνης» γιὰ νὰ μὴν ὑστεροῦν, ὅπως καὶ ἀντιπρόσωποι ἐπισήμων τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (στὶς φωτογραφίες διακρίνεται ὁ ἐπίσκοπος Αὐστρίας καὶ Ἑλβετίας Ἀνδρέας τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας).

            Ὁ σκοπὸς τῆς νέας αὐτῆς Οἰκουμενιστικῆς φιέστας ἦταν ὑπὲρ τῆς εἰρήνης, ὅπως συμβαίνει συνήθως σὲ τέτοιες ἐκδηλώσεις· ἐπειδὴ ὅμως αὐτὲς δὲν διατελοῦν ὑπὸ τὴν θεία εὐλογία καὶ ἔγκριση, λόγῳ τοῦ συγκρητιστικοῦ χαρακτῆρος τους,  συμβαίνει συνήθως τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὴν ἀμέσως ἑπόμενη ἑβδομάδα ξέσπασε σφοδρὸς πόλεμος στὴν Μέση Ἀνατολή, μεταξὺ Ἰσραηλινῶν καὶ Παλαιστινίων, γεγονὸς ποὺ πυροδοτεῖ πιθανὴ γενικὴ ἀνάφλεξη παγκοσμίου ἐμβελείας…

---

            Ὅσο οἱ πολυ-προβαλλόμενες Οἰκουμενιστικὲς τελετὲς πυκνώνουν καὶ ὅσο οἱ ἄδεκτες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες συμπροσευχὲς καὶ συνευλογίες/«ἀλογίες» μεταδίδονται τῇδε κἀκεῖσε, ὁ κόσμος δὲν πρόκειται νὰ ὀρθοποδήσει. Ἁπλῶς ἐπιταχύνεται ἡ ὁδὸς πρὸς τὶς μεγάλες δοκιμασίες τῶν ἐσχάτων, ἀφοῦ ἡ Ἀποστασία ἐντείνεται καὶ διευρύνεται.

            Ὅσοι «παραδοσιακοὶ» ἀδελφοὶ μέμφονται ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὡς δῆθεν ἀντικανονικούς, σχισματικούς, ταραξίες καὶ προβληματικούς, θὰ πρέπει νὰ καταλάβουν καλὰ ὅτι ὄχι μόνο δὲν μᾶς προβληματίζουν καὶ «πληροφοροῦν» πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσύστατα, λανθασμένα καὶ ἀπαράδεκτα εἶναι δῆθεν ἰσχυρά, ἀλλὰ ἁπλῶς μᾶς θλίβουν γιὰ τὸ μέγεθος τῆς παρανοήσεώς τους, ὥστε νὰ τοὺς διαφεύγει ἡ οὐσία καὶ νὰ μένουν προσκολλημένοι ἀκόμη καὶ τώρα στὸν τύπον!

            Ὅσοι χάριτι Θεοῦ δὲν συμμετέχουμε ἀμέσως ἢ ἐμμέσως σὲ μία Παναίρεση, ὅπως εἶναι αὐτὴ τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ, δὲν εἴμαστε γιὰ λύπηση ὡς πρὸς αὐτό, ἀλλὰ γιὰ ἔπαινο, παρὰ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα προσωπικὴ ἀνεπάρκειά μας. Ἀντιθέτως, γιὰ λύπηση εἶναι ὅσοι συμμετέχουν σὲ αὐτὴ τὴν τραγικὴ κατάσταση, ὅμοια τῆς ὁποίας δὲν ὑπῆρξε στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησία ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον! Ἐδῶ εἶναι ἀκριβῶς ποὺ ἑστιάζεται ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος, κατὰ πόσον εἶναι ἀποδεκτὸ καὶ δικαιολογημένο ἢ ἐντελῶς ἀπαγορευμένο τὸ νὰ θεωρεῖς ἀκόμη καὶ τώρα ὡς κοινωνικοὺς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐπιτελοῦν τὰ ἀνωτέρω δειγματοληπτικῶς παρατεθέντα, καὶ ὄχι ὡς πρὸς τὶς νησῖδες τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως ἐντὸς τοῦ ὠκεανοῦ τῆς συγχύσεως, ἄν καὶ κατὰ πόσον αὐτὲς πληροῦν τὶς Κανονικὲς προϋποθέσεως γι’ αὐτὸ ποὺ κάνουν, δηλαδὴ τὸ νὰ «ἀναπνέουν ἐλεύθερα γνήσιο ὀξυγόνο Ὀρθοδοξίας», γιὰ νὰ παραφράσουμε τὸν θρυλικὸ Αὐγουστῖνο Καντιώτη, καὶ ἄν καὶ κατὰ πόσον ἡ θέση τους ἀντιστοιχεῖ στὴν καθιερωμένη πράξη τῆς Ἐκκλησίας!

Μὰ χρειάζεται εἰδικὴ «ἄδεια» γι’ αὐτό; Δὲν εἶναι θέμα πνευματικῆς ἐπιβιώσεως; Εἶναι ἀσφαλέστερη ἡ πνευματικὴ αὔξηση καὶ τελείωση ἐντὸς τῶν ἀπαισίων ἀναθυμιάσεων τοῦ ὀλεθρίου κλιβάνου τοῦ κακοδόξου Οἰκουμενισμοῦ; Αἰσθάνονται οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ πνευματικὴ ἀσφάλεια ὅταν οἱ Ποιμένες τους προβαίνουν σὲ δηλώσεις καὶ πράξεις ὅπως οἱ ἀνωτέρω περιγραφεῖσες; Τί χειρότερο θὰ πρέπει νὰ ἐπιτελεσθεῖ γιὰ νὰ θορυβηθοῦν καὶ νὰ ἐξέλθουν αὐτῆς τῆς κατακρίτου συναφείας; Πάντως, ἔρχεται ὁλοταχῶς καὶ τὸ «Κοινὸ Πασχάλιο» ἐντὸς ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος, γιὰ νὰ «δέσει» ἡ Οἰκουμενιστικὴ συνταγὴ στὴν δηλητηριώδη γεύση της ἀκόμη καλύτερα.

Εἴθε νὰ ἀπεγκλωβισθοῦν οἱ κατήγοροί μας ἀπὸ τὰ νοητὰ δεσμά τους, διότι ἐπὶ τοῦ παρόντος ὁμοιάζουν μὲ τοὺς «διϋλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23, 24), γιὰ νὰ μὴ κατακριθοῦν ὡς «ὁδηγοὶ τυφλῶν» καὶ ὡς «ὑποκριταί»!

Οἱ προπάτορές μας στὴν Πίστη ἐκ γνησίου Ὀρθοδόξου ζήλου κινούμενοι, διεφύλαξαν θυσιαστικῶς τὸ «ἐλάχιστον» (Ματθ. 16, 10) διὰ τῆς ἀπορρίψεως τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, καὶ ἔτσι αὐτοδικαίως λυτρώθηκαν ἀπὸ τὸ «πολλόν», δηλαδὴ ἀπὸ τὸ μέγιστο κακὸ τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως. Τί κι ἄν κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς στὸν ὑπερβάλλοντα ζῆλο τους ὁδηγήθηκαν ἀκόμη καὶ σὲ ἀκρότητες; Μήπως αὐτὸ ἀμαυρώνει ἢ καταργεῖ τὴν καλὴν ὁμολογίαν τους τὴν καὶ διὰ θεοσημειῶν κραταιωθεῖσαν; Ἐρωτοῦμε κι ἐμεῖς, ὅπως κάνει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος: «τῷ γὰρ βουλήματι Αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) τίς ἀνθέστηκε; μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σὺ τί εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; [ποιός εἶσαι σὺ ποὺ ἀντιλέγεις στὸν Θεό;] (Ρωμ. 9, 10).

Ἐμεῖς, θείῳ ἐλέει, δὲν ἤμασταν, δὲν εἴμαστε καὶ δὲν θὰ εἴμαστε μέρος τῆς Ἀποστασίας Πίστεως, καὶ εὐχαριστοῦμε ἀπείρως τὸν Κύριο καὶ Θεό μας γιὰ τὴν Πρόνοια τῆς φροντίδος Του ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἀναξίων. Μόνον, εὐχόμαστε γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὡς φαίνεται ἀγνοοῦν τὸ μέγεθος τῆς «δοκοῦ» (Ματθ. 7, 3), ἡ ὁποία σκοτίζει τὴν πνευματική τους ὅραση, καὶ ψέγουν ἐμᾶς ἐπικαλούμενοι τὸ «κάρφος» στοὺς δικούς μας ὀφθαλμούς, τὸ ὁποῖο δὲν ἀρνούμεθα ὅτι πράγματι ὑπάρχει.

Θέλουμε ὅμως νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι ἐὰν κάποιοι Κληρικοὶ ἢ ἀκουστοὶ Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν κάποιες δεκαετίες πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς παραδειγματίζουν μὲ τὴν δῆθεν «διακριτικὴ» στάση τους κοινωνίας μὲ τοὺς Καινοτόμους καὶ Οἰκουμενιστές, τότε βρίσκονται ὄντως σὲ δύσκολη καὶ ἐπισφαλῆ θέση. Τὸ μήνυμα ἐκείνων τῶν παλαιοτέρων μορφῶν εἶναι σαφῶς ἀντι-οικουμενιστικό. Οἱ σύγχρονοι ὅμως Οἰκουμενιστὲς ἐκκλησιαστικοὶ ταγοὶ ὄχι μόνον δὲν συνετίσθηκαν ἀπὸ τὸ μήνυμα καὶ τὴν στάση τῶν Γερόντων ἐκείνων, ἔστω κι ἄν γιὰ πολλοὺς καὶ ποικίλους λόγους ἔσπευσαν ἀκόμη καὶ νὰ τοὺς «ἁγιοποιήσουν», ἀλλὰ εἶναι καὶ οἱ πρῶτοι περιφρονητὲς καὶ καταπατητὲς τοῦ μηνύματός τους ὡς πρὸς τὰ θέματα τῆς Πίστεως! Ἄν αὐτὸ τὸ παράδοξο καὶ παράλογο πρᾶγμα συνιστᾶ «μέτρο διακρίσεως» ἀκόμη καὶ γιὰ σήμερα, τότε πάσχουμε δεινῶς ὡς πρὸς τὴν κατανόηση καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν πλέον προφανῶν πραγμάτων. Ὅσοι καλύπτονται πνευματικῶς ἀπὸ αὐτὸ τὸν τραγέλαφο καὶ θεωροῦν τὴν πάσχουσα σοβαρῶς αὐτὴ κατάσταση ὡς ὑποδειγματική, λυπούμεθα ἀλλὰ δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ εὐχόμεθα γιὰ τὴν ἔγκαιρη ἀνάνηψή τους.

Ἐμεῖς θυμίζουμε ὅτι γνωρίζουμε καὶ ἄλλους ἁγίους Γέροντες, πλουτισμένους μὲ ἐμφανῆ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐν διακρίσει ὑπέρμαχοι τῆς θέσεως καὶ στάσεώς μας. Ἐν τούτοις, τὸ πιὸ σημαντικὸ γιὰ μᾶς εἶναι ὅτι ὁ διαχρονικὸς Ἁγιογραφικὸς καὶ Ἁγιοπατερικὸς λόγος τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀκλόνητος, ἀπόλυτα δεσμευτικὸς καὶ κατὰ πολὺ ὑπέρτερος κάθε Γέροντος καὶ πνευματικοῦ πατρός. Αὐτὸς διακηρύσσει ὅτι συγκοινωνοῦμε ἀσφαλῶς μόνον μὲ τοὺς διακρατοῦντας ἔργῳ καὶ λόγῳ τὴν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως ἀνόθευτον καὶ ἀπαρασάλευτον.

Αὐτὴ τὴν ἀρχὴ καὶ διαβεβαίωση οὐδεὶς δύναται νὰ μᾶς ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἄν εἶναι ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ! (βλ. Γαλ. 1, 8).

Φυλάσσουμε καὶ διακρατοῦμε ὅ,τι ἀνέκαθεν φυλάσσει καὶ διακρατεῖ ἡ ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ συνακόλουθα ἀπορρίπτουμε καὶ καταδικάζουμε/ἀναθεματίζουμε ὅ,τι ἀνέκαθεν ἀπορρίπτει καὶ καταδικάζει/ἀναθεματίζει αὐτή, ὅπως καὶ τὴν νεοφανῆ Οἰκουμενιστικὴ παναίρεση!

Αὐτὴ εἶναι ἡ ταπεινή, ἀλλὰ καὶ ἀποφασιστικὴ καὶ ἀδιαπραγμάτευτη στάση καὶ τοποθέτησή μας ἕως θανάτου, ὥστε νὰ τύχουμε ἐλέους Θεοῦ καὶ Ζωῆς αἰωνίου!    

+ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

Λάρισα, Ὀκτώβριος 2023

Πηγή

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Ἃγιος Ἰωάννης Κρονστάνδης)

 

 Ζωὴ σὲ ἀδιάλειπτη ἕνωση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Πόσο ἀπαραίτητο εἶναι ν’ ἀνήκει ὁ ἄνθρωπος στὴ Μία, Ἁγία, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀνήκουμε στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, Κεφαλὴ τῆς ὁποίας εἶναι ὁ παντοδύναμος Κύριος, ὁ ἄρχοντας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ βασιλεία Του, πού μάχεται μὲ τὶς ἀρχές, μὲ τὶς ἐξουσίες καὶ τοὺς κοσμοκράτορες τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, μὲ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας «ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Συνθέτουν κι αὐτὰ ἕνα ὀργανωμένο βασίλειο καὶ πολεμοῦν τὸν ἄνθρωπο μ’ ἕναν ἰδιαίτερα ἒμπειρο, πανοῦργο, καλογυμνασμένο καὶ πανίσχυρο στρατό, ἀφοῦ πρῶτα μελετήσουν ὅλα τὰ πάθη καὶ τὶς ροπές του.

Στὸν πόλεμο αὐτὸν κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ ν’ ἀγωνιστεῖ ἀπὸ μόνος του. Οἱ μεγάλες, μὴ ὀρθόδοξες κοινότητες, δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα χωρὶς τὴν Κεφαλὴ -τὸν Χριστό. Δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν αὐτοὺς τοὺς παμπόνηρους καὶ ἄγρυπνους ἐχθροὺς πού εἶναι πανεπιστήμονες στὸν πόλεμο αὐτόν.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ διαθέτουν τὴν ἀπαραίτητη καὶ πανίσχυρη βοήθεια ἀπὸ τὸν οὐρανό, ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔχουν ὡς συμμάχους τοὺς ἁγίους στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ πού κατατρόπωσαν τοὺς ἐχθρούς τῆς σωτηρίας μὲ τὴ δύναμη τῆς χάρης Του, ἔχουν τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους, ἀλλά καὶ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκριβῶς ἕνας ἄριστος βοηθὸς στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν ὁρατῶν καὶ ἀόρατων ἐχθρῶν. Εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία ἀνήκουμε μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ. Οἱ καθολικοὶ ἐπινόησαν καινούργια κεφαλὴ καὶ ὑποβίβασαν τὴν ἀληθινὴ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Χριστό. Οἱ λουθηρανοὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀπομακρύνθηκαν κι ἒμειναν ἀκέφαλοι. Τὸ ἴδιο κι οἱ ἀγγλικανοί. Δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία σ’ αὐτούς. Ὁ δεσμὸς μὲ τὴν Κεφαλὴ ἒσπασε. Δὲν ἒχουν βοήθεια ἄνωθεν. Ἔτσι ὁ Βελίαρ τοὺς πολεμᾶ μ’ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὴν πανουργία του καὶ τοὺς κρατάει σφιχτὰ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια. Πλήθη μεγάλα ὁδηγοῦνται στὴ διαφθορὰ καὶ τὸν ὄλεθρο.

* * *

Ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Ἔτσι ἔθεσε ἕνα δεσμὸ ἀνάμεσα σ’ Ἐκεῖνον καὶ τὸ δημιούργημά Του. Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ διατηρήσει τὴν εὐλογημένη αὐτὴ ἕνωση μὲ ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὸν Θεό, τὸ δημιουργό του, τηρώντας τὶς ἅγιες, σοφὲς καὶ ζωοποιὲς ἐντολές Του.

Κορωνίδα τῶν ἐντολῶν Του ἦταν ἐκείνη πού τοῦ ἀπαγόρευε νὰ δοκιμάσει τόν καρπὸ τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Ἡ ἐντολὴ αὐτὴ στόχευε στὸ νὰ δυναμώσει τὴ θέλησή του καὶ νὰ τὴν ἐναρμονίσει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μ’ αὐτόν τὸν τρόπο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ἦταν ἕνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἀκριβῶς τὸ θέλημα κάθε Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδας εἶναι ἀκριβῶς ταυτόσημο μὲ τὸ θέλημα τῶν δύο ἄλλων Προσώπων. «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας» (Ἰωάν. ιζ’ 21).

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, μὲ τὴν ἀνυπακοὴ καὶ τὴν αὐθάδειά του, ἔσπασε τὸ δεσμὸ αὐτὸ μὲ τὸν Θεὸ κι ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ κοντά Του, ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ζωή. Οἱ συνέπειες τῆς ἁμαρτίας ὅμως εἶναι θάνατος. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τότε ὑπόκειται στὴ φθορά, στὸν πρόσκαιρο καὶ τὸν αἰώνιο θάνατο, καθὼς καὶ σὲ ἀμέτρητες ἄλλες κι ὀδυνηρὲς συνέπειες-ἀρρώστιες, συμφορές, θλίψεις, διαφθορὰ καὶ κάθε εἶδος διαστροφῆς καὶ δουλείας στὴν ἁμαρτία.

Τὴ χαμένη ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ δὲν μποροῦσε κανένας ἄλλος ν’ ἀποκαταστήσει, παρὰ μόνο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος, μὲ τὴν ἀμέτρητη ἀγαθότητα καὶ τὴ συγκατάβασή Του πρὸς τὸν πεσμένο ἄνθρωπο, τὴν ἀποκατέστησε μὲ τὸν πιὸ σοφὸ καὶ θαυμαστό τρόπο. Κι οἱ ἄξιοι κι ἐκλεκτοὶ ἄνθρωποι ἀξιοποίησαν τὴ σωτήρια ἀποκατάσταση πού μᾶς χάρισε.

Μὲ τί τρόπο κατορθώθηκε ἡ ἀποκατάσταση αὐτή; Μὲ τὸ ν’ ἀναλάβει ὁ Υίός τοῦ Θεοῦ τὴν ἀνθρώπινη φύση, χωρὶς ἁμαρτία, καὶ νὰ ἐκπληρώσει μὲ τὴ φύση αὐτὴ τή βουλή τοῦ Θεοῦ. Ἀνέλαβε πάνω Του τή δική μας κατάρα, ἔπαθε καὶ πέθανε γιά μᾶς, κατάργησε τὸ θάνατο μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἐκ νεκρῶν. Ἔτσι χάρισε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἀνάσταση, τὴν ἀθανασία. Ἵδρυσε στὴ γῆ τὴν Ἐκκλησία Του, μὲ κεφαλὴ της τὸν Ἲδιο καὶ καθοδηγητὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Μέσα στὴν Ἐκκλησία χορήγησε ὅλα τὰ μέσα πού βοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο ν’ ἀποκαταστήσει τὸν διαρραγέντα δεσμό του μὲ τὸν Θεό. Μᾶς ἔδωσε τὰ Μυστήρια, τὶς ἐντολές Του, τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους. Μᾶς δώρισε τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα, τὴ Μετάνοια, τὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὸ λόγο Του.

Ὅποιος λοιπόν, θέλει νὰ ζήσει ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ, πρέπει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὴ μᾶς διδάσκει, αὐτὴ κατέχει τὰ ἅγια Μυστήρια πού μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἁγιότητα, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Τότε εἶναι σίγουρο πώς θὰ σωθεῖ.

* * *

«Ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει» (Λουκ. ια’ 23). Ὅποιος δὲν εἶναι μὲ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἐναντίον της. Ὅποιος δὲν ἔχει πίστη, εἶναι σὰ νὰ τὴν μάχεται. Ὅποιος δὲν ἐργάζεται τὰ ἔργα τῆς μετάνοιας καὶ τῶν ἀρετῶν, οὐσιαστικὰ στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀρετῶν αὐτῶν.

Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ λέγεται κάποιος χριστιανός. Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ κάνει τὰ ἔργα καὶ νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς πού θέσπισε ὁ Χριστός. Μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ διαρκής μετάνοια, ἡ συνεχὴς ἐγρήγορση γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴν ὀρθὴ πίστη, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ ἀδιάκοπη διόρθωση, ἡ βία στὸν ἑαυτό μας, ἡ προσπάθεια γιὰ τελείωση καὶ βέβαια ἀκατάπαυστος αὐτοέλεγχος.

Ἔτσι θὰ διαπιστώνουμε ἂν μένουμε σταθεροὶ στὴν πίστη, ἂν ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ἂν ἡ θέση μας εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἂν ἐκκλησιαζόμαστε συχνά, ἂν ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἂν τηροῦμε τὰ κελεύσματά της ἤ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ πού Ἐκείνη διακηρύττει.

Πρόσεξε τί μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός. Ἔτσι θὰ διαπιστώσεις πώς ὅποιος δὲν θέλει νὰ ἐκκλησιάζεται, ἀλλ’ ἀντὶ γιὰ τὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ συχνάζει στὰ θέατρα καὶ σὲ διάφορες κοσμικὲς συνάξεις, αὐτός περιφρονεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἶναι χριστιανός.

***

Ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ τὸν πιστὸ χριστιανὸ μέσω τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς πίστης, τῆς ἑνότητας τῶν δογμάτων, τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς ἱεραρχίας. Ἔτσι κατορθώνεται ἡ βελτίωση, ἡ ἀναγέννηση τῆς λογικῆς δημιουργίας. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ διατηρήσει τὸ δεσμὸ αὐτό μὲ τὴν ἁγία ζωὴ καὶ τὴν ἀμοιβαία μὲ τοὺς ἄλλους ὑποταγή.

***

Χριστιανέ! Ὅσο ἔχεις καιρό προσπάθησε νὰ προσεγγίσεις τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἁγίους Του στὴ γῆ μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν εὐλάβειά σου. Μεῖνε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Καλλιέργησε μέσα σου τό πνεῦμα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τὸ πνεῦμα τῆς μετάνοιας, τῆς ἁγιότητας, τῆς εἰρήνης, τῶν εὐλαβῶν λογισμῶν, τῆς ἀγάπης, τῆς πραότητας, τῆς ταπείνωσης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ὑποταγῆς στό καλό καὶ τῆς σωτηρίας. Μὴν ὑψηλοφρονεῖς καὶ μὴν περιφρονεῖς τὴ μητέρα σου, τὴν Ἐκκλησία πού σέ σώζει.

Νὰ παρακολουθεῖς συχνὰ τὴ Θεία Λειτουργία, νὰ στέκεσαι μὲ ταπείνωση, ν’ ἀκοῦς, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ διαβάζεις ἤ νὰ ψάλλεις. Ἂν δὲν κερδίσεις ἐδῶ τὴν Ἐκκλησία, καὶ μέσα ἀπὸ ἐκείνη τὸν Θεό, θ’ ἀποξενωθεῖς κι ἀπό τούς δύο. Καὶ μετὰ τὸ θάνατό σου ὁ Θεὸς δὲν θὰ σὲ δεχτεῖ κι οἱ ἅγιοί Του θὰ σ’ ἀπαρνηθοῦν, ἐπειδὴ θὰ εἶσαι ξένος κατὰ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν καρδιακὴ διάθεση ἀπ’ αὐτούς. Θὰ ὁδηγηθεῖς σὲ χώρα παράξενη, στὸ σκοτεινὸ καὶ πύρινο τόπο ὅπου κατοικοῦν τὰ πονηρὰ πνεύματα κι οἱ ἀμετανόητες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ γίνου σοφὸς καὶ συνετός, γιὰ νὰ ξεφύγεις ἀπὸ τὴν πανουργία τοῦ πονηροῦ καὶ ν’ ἀνταποκριθεῖς στὴν ὑψηλή σου κλήση.

* * *

Ἀνήκεις στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κεφαλὴ της εἶναι ὁ Θεός. Ὀφείλεις νὰ εἶσαι πιστὸ μέλος, νὰ ζεῖς μὲ ἁγιότητα, νὰ ‘χεις διαρκή μετάνοια, νὰ διορθώνεις τὴ ζωή σου, τοὺς λογισμούς, τὴν καρδιά σου, τοὺς στόχους σου κι ὅλη γενικὰ τὴ συμπεριφορά σου. Εἶσαι ζωντανὸ ἤ νεκρό μέλος; Θὰ σὲ παραλάβουν οἱ ἅγιοι ὅταν ἀναχωρήσεις ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή; Μήπως σὲ ἀρνηθοῦν καὶ σὲ ἀποβάλουν σὰν σάπιο καὶ ἄχρηστο μέλος; Μήπως ἡ μοίρα σου θὰ εἶναι κοινὴ μὲ τὴ μοίρα τῶν ἀποβλήτων τοῦ Θεοῦ, μὲ τοὺς κολασμένους;

Βιάσου νὰ διορθώσεις τὰ πράγματα, νὰ βελτιώσεις ὅλη σου τὴ συμπεριφορά. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μᾶς δόθηκε ὁ χρόνος.

 

(“Ἐκκλησία, ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας”, Ἐκδ. Πέτρου Μπότση)

Πηγή

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ - ΠΑΙΔΟΜΑΡΤΥΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΥΡΚΟΛΕΚΑΣ, Ἀδελφός τοῦ Ἀγωνιστοῦ Νικηταρᾶ (24 Ὀκτωβρίου)

 

Μεταξύ των πολυπληθών Νεομαρτύρων στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας υπάρχουν και πολλοί Παιδομάρτυρες, δηλαδή ανήλικα παιδιά, τα οποία ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή τη μαρτυρία τους. Το άωρο της ηλικίας τους δεν τους εμπόδισε να δείξουν ηρωισμό και να καταφρονήσουν τις φοβέρες και τα βασανιστήρια των ανελέητων αλλόθρησκων τυράννων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Νεομάρτυρας – Παιδομάρτυρας Ιωάννης Τουρκολέκας, αδελφός του γνωστού οπλαρχηγού και αγωνιστή Νικηταρά.

Γεννήθηκε στα 1805 στο χωριό Τουρκολέκα της Αρκαδίας. Πατέρας του ήταν ο Σταματέλος Σταματελόπουλος – Τουρκολέκας, περίφημος και ονομαστός για την ανδρεία του, αγωνιστής της περιοχής Λεονταρίου Αρκαδίας, ο οποίος ήταν ο φόβος και ο τρόμος των τούρκων . Μητέρα του ήταν η ευσεβής και γενναία Σοφία, αδελφή της συζύγου (κουνιάδα) του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Καταγόταν από ευσεβή οικογένεια, την οποία διέκρινε η πίστη και η ευλάβεια στο Θεό, η τιμιότητα και η φλογερή φιλοπατρία. Είχε άλλα τρία αδέλφια, μεταξύ αυτών, τον γνωστό οπλαρχηγό Νικήτα, ή Νικηταρά και τον Νικόλαο, μια ιδιοφυία στην πολεμική τέχνη, την οποία είχε έμφυτη και αργότερα ονομάστηκε λοχαγός.

Στα 1816 ο Ιωάννης, όντας 11 χρονών, μαζί με τον πατέρα του και κάποιον Αναγνώστη, γιο του οπλαρχηγού και αγωνιστή του Πάρνωνα Ζαχαριά, πήγαιναν στο απέναντι νησί των Κυθήρων. Προφανώς είχαν επικηρυχθεί από τις τουρκικές αρχές και ήθελαν να περάσουν στα Κύθηρα, για να γλυτώσουν. Ας σημειωθεί πως το νησί των Κυθήρων ήταν ελεύθερο και ανήκε από το 1815 στο Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων νήσων. Έφτασαν στο λιμάνι της Νεάπολης της Λακωνίας και περίμεναν το πλοίο να περάσουν στην αντίπερα όχθη, αλλά είχε ξεσπάσει κακοκαιρία και επικρατούσε ισχυρή θαλασσοταραχή και ως εκ τούτου ο απόπλους ήταν αδύνατος. Όμως αγάς της περιοχής Χουσεΐν πληροφορήθηκε το γεγονός και έστειλε απόσπασμα, τους οποίους συνέλαβε με δόλο και τους έστειλε στην τουρκική αρχή της Μονεμβασιάς. Οι τούρκοι, αφού τους κακοποίησαν, τους έριξαν στη φυλακή του κάστρου.

Ο διοικητής της Μονεμβασιάς δεν ήξερε τι να κάμει τους τρεις φυλακισμένους και γι’ αυτό ζήτησε οδηγίες από τον Βοεβόδα (τοπάρχη) του Μυστρά. Εκείνος τους απάντησε ότι βαρύνονται με σοβαρές κατηγορίες, οι οποίες επισείουν την ποινή του θανάτου. Δηλαδή διέτασσε τη θανάτωσή τους.

Την επόμενη ημέρα ο αγάς διέταξε τον αποκεφαλισμό των δύο ενηλίκων, του πατέρα του αγίου και του Αναγνώστη. Το δε παιδί το οδήγησαν, κατόπιν διαταγής του σε αυτόν. Προφανώς νόμιζε ότι θα μπορέσει να καταφέρει τον εξισλαμισμό του. Είχε προφανώς στο νου του την επιθυμία να το πάρει κοντά του ως ερωμένο του, αφού η παιδεραστία ήταν πολύ διαδεδομένη και νόμιμη στους μουσουλμάνους τούρκους. Τα σεράια τους ήταν γεμάτα από παιδιά χριστιανών, τα οποία άρπαζαν για να ικανοποιούν τις κτηνώδεις ορέξεις τους. Για να το κατορθώσει αυτό έπρεπε να αλλαξοπιστήσει, να εξισλαμισθεί.

Πήρε το παιδί και το οδήγησε στο μέρος που εκείτο το αποκεφαλισμένο σώμα του πατέρα του. Το συμβάν το διηγείται ο ίδιος ο αγωνιστής Νικηταράς, ως εξής: «Στον αδελφό μου πρότειναν ν’ αλλάξει την πίστη του. Του δείχνουν τον σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθισε να σε κάνουμε Τούρκο. Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου. Του ξαναλέγουν· γίνε Τούρκος. Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του. Έγινε από το αίμα του σταυρός. Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά».

Το γενναίο παιδί δε δείλιασε μπροστά στο φοβερό θέαμα του αποκεφαλισμένου πατέρα του και δε σκέφτηκε ούτε στιγμή να ανταλλάξει την πίστη του στον αληθινό Θεό με τη ζωή του. Οι δαιμονικοί και ανελέητοι αλλόθρησκοι δε λυπήθηκαν το απροστάτευτο ορφανό παιδί. Γι’ αυτούς, όπως επιτάσσει το Κοράνιο και διδάσκει η ισλαμική παράδοση, όποιος φονεύσει «άπιστο», δηλαδή Χριστιανό, έχει εξασφαλισμένο τον παράδεισο! Έτσι, χωρίς δισταγμό ύψωσαν το φονικό ξίφος και έκοψαν το κεφάλι του ηρωικού Ιωάννη, ο οποίος προστέθηκε στη χορεία των Νεομαρτύρων και Παιδομαρτύρων. Η σφαγή των τριών αυτών ανθρώπων έγινε στις 24 Οκτωβρίου 1816, έξω από τον Ιερό Ναό του «Ελκομένου Χριστού» στην παλαιά Μονεμβασιά. Εκεί, στο δάπεδο της αυλής του Ναού, όπου έγινε η σφαγή του Παιδομάρτυρα Ιωάννη σχηματίστηκε με το αίμα του ένας Σταυρός, φανερό σημείο ότι εισήλθε στη Βασιλεία του Θεού, στη χορεία των Μαρτύρων!

Τα κεφάλια, του Μάρτυρα Ιωάννη και των άλλων δύο ανδρών, τα πήραν οι τούρκοι και τα έστειλαν πεσκέσι στον πασά της Τριπόλεως, τα δε σώματά τους τα έθαψαν σε άγνωστο μέρος στη Μονεμβασιά. Ο τόπος όπου εκτελέστηκε ο άγιος Ιωάννης και σχηματίστηκε ο τίμιος Σταυρός με το αίμα του, έγινε τόπος προσκυνήματος των Χριστιανών, σημειώνονταν πολλά θαύματα και κατέστη πηγή παρηγοριάς και στήριξης των αγωνιζόμενων Ελλήνων.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Οκτωβρίου την ημέρα του μαρτυρίου του, στο χωριό της καταγωγής του Τουρκολέκα της επαρχίας Μεγαλουπόλεως Αρκαδίας, όπου υπάρχει ναός προς τιμήν του.

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Πηγή

*Στοὺς δὲ Συναξαριστὲς ἡ Μνήμη του ἀναφέρεται τὴν 16η Ὀκτωβρίου

Ἀπολυτίκιον (Θείας πίστεως) Μέγαν μάρτυρα τῆς Ἀρκαδίας, εὐφημήσωμεν τὸν Ἰωάννην, ἀνυμνοῦντες αὐτοῦ θείαν ἄθλησιν· καταβαλὼν γὰρ ἀπίστων φρυάγματα, ὁμολογίᾳ Χριστοῦ στέφος εἴληφεν· ὅθεν Κύριε, λιταῖς σου ἐνδόξου μάρτυρος, χαρίτωσον πιστοὺς τοὺς προσκυνοῦντάς σε.